پلنگ برفی (Irbis-E) راهنمای درنای خاکستری در میدان رزم هوایی با ورود بخدمت جنگنده سنگین وزن سوخو-35 از سال 2014 ، این جت رزمی هم اکنون توانمندترین هواگرد نیروی هوایی روسیه و در یک تعریف مشخص ، تکامل یافته ترین گونه از خانواده جنگنده سوخو-27 است که در دوران اتحاد شوروی سابق طراحی و در خط تولید قرار گرفت . اگر چه این گونه بیشتر برای جبران شکاف فناوری صادراتی شوروی تکامل پیدا نمود ، اما با لغو برنامه جنگنده نسل پنجم میگ-1.42 به سال 1999 و پدید آمدن یکسری تاخیرهای پیش بینی نشده در برنامه جاه طلبانه تر سوخو-57 ، ارتش روسیه مجبورشد تا در کوتاه مدت ، بر روی حداقل 100 فروند جنگنده ++4 سوخو-35 که بخش قابل ملاحضه ای از آنها تا سال 2010 خریداری و پس از آن نیز به تعداد بیشتری سفارش داده شدند ، اتکاء داشته باشد . راست : رادار هوابرد نیپ N011 چپ : رادار هوابرد نیپ N011M با این حال ، سامانه راداری اولیه مورد استفاده در سوخو-35 که با شناسه Irbis-E شناخته میشود ، تا کنون به نسبت مورد بررسی های بسیار زیادی قرار گرفته است . این رادار که یک گونه با قابلیت اسکن الکترونیکی و مکانیکی است از یک آنتن آرایه فازی غیر فعال بهره می برد و بر روی یک واحد هیدرولیکی دو مرحله ای مستقر است . این بخش به گونه ای طراحی شده که آنتن مزبور را بصورت مکانیکی تا زاویه 60 درجه آزیموت و 120درجه در ارتفاع بچرخاند ، در حالی که آنتن این رادار با ارسال یک پرتو کنترل شده الکترونیکی در کنار چرخش های مکانیکی آنتن می تواند زاویه انحراف پرتوهای ارسالی با به بیشتر از 120 درجه گسترده کند . درواقع امر ، رادار فوق الذکر نه تنها قابلیت ردیابی اهداف را در یک فاصله 4 برابری نسبت به رادارN001 اصلی مورد استفاده در سوخو-27 در اختیار دارد ، بلکه در حال حاضر این رادار امکان کشف اهداف هوایی با سطح مقطع راداری سه متر مربع در یک برد 400 کیلومتری را داراست . راست : Irbis-E چپ : نمونه اولیه Irbis-E با توجه به مقدورات فوق الذکر ، Irbis-E قابلیت نصب بر روی گونه های پیشرفته تر سوخو-27 نظیر اس ام-2 و اس ام-3 و همچنین گونه های همنام در جنگنده سوخو-30 را خواهد داشت . اما مساله ای که مجموعه نصب شده بر روی سوخو-35 را از گونه های دیگر متمایز می کند ، این قابلیت است که سامانه های جدیدی در بخش جلویی این جنگنده نصب شده که میتواند روند آگاهی موقعیتی خلبان را در مقایسه با نمونه های قبلی افزایش دهد . اجزاء رادار هوابرد Irbis-E بدین ترتیب برخلاف Irbis-E که از اسکن ترکیبی الکترونیکی – مکانیکی استفاده می کند ، حسگرهای جدید تعبیه شده در لبه های جلویی بال سوخو-35 از نوع آرایه اسکن فعال (AESA) بشمارمیروند . این رادارها با شناسه N036B-1-01 که درباند L کار می کنند ، زاویه پوشش بسیار بهتری را برای خلبان به منظور ردیابی اهداف رادارگریز و همچنین اجرای تاکتیکهای جنگ الکترونیک فراهم می نمایند . رادار N036B-1-01 این رادار در عین اینکه نسبت به رادارهای غیرفعال ، بلحاظ عملکردی ، قوی تر بشمار می آیند ، ایجاد اخلال بر روی آنها نیز به مراتب مشکل تر به نظر می رسد . در این میان ، انتخاب باند L برای این رادار که در محدوده 1.0 تا 2.0 کیگاهرتز با طول موج 15 تا 30 سانتیمتر عمل می نماید ، به مراتب از رادارهای باند ایکس با فرکانش 8-12 کیگاهرتز قدرتمندتر است . این رده از رادارها ، بدلیل موج بلند مورد استفاده در آنها ، توانایی بیشتری در شناسایی جتهای رادارگریز داشته مضاف براین ، احتمالا پتانسیل بهتری برای کشف هواگردهای پنهانکار متخاصم مجهز به رادارهای باند ایکس خواهند داشت . رادار زمین پایه پی-14 تال کینگ ارتش عراق که قبل از اعزام اف-117 ها به قلب بغداد ، مورد هدف قرار گرفته و منهدم شدند بدین سان ، نصب غیرمعمول رادارهای باند ال بر روی جتهای سوخو-35 قابلیت منحصربفردی را در اختیار خلبان این جنگنده قرار می دهد که بتواند جتهای رادارگریز ناتو را زودتر دیده و بطور طبیعی زودتر شلیک کند. علاوه براین ، سوخو-35 با مجهز شدن به سامانه جدیدتر جستجو و ردیابی مادون قرمز OLS-35 بر مبنای ادعای شرکت سازنده توانسته در آسمان سوریه ، بر روی جتهای پنهانکار آمریکایی قفل کند. راست : سامانه کشف و ردیابی مادون قرمز OLS ( موقعیت برجسته روی دماغه فلانکر) چپ : رادار Irbis-E اگر این موارد ، صحت داشته باشد ، باید دید که آیا جنگنده هایی که امروز در دست طراحی قرار دارند و یا اینکه مراحل آزمایشی خود را پشت سر می گذارند ، آیا رویکرد مشابهی را اتخاذ خواهند کرد ؟! در این میان ، جتهای جی-11دی و جی-15بی که نمونه ای مشتق شده از سوخو-27 روسی هستند ، از رادار AESA در بخش دماغه خود بهره می برند که این سئوال پیش خواهد آمد که آیا این هواگردها همانند مدل روسی میتواند این روند را تجربه کند یا خیر . در میان محصولات جدید روسی نیز ، سوخو-57 از رادارهای AESA نصب شده در دماغه استفاده مینماید ،اما هنوز باند مورد استفاده در این رادار مشخص نشده است . در مجموع ، رادارهای AESA باند L پس از نصب برروی جتهایی نظیر سوخو-35 ، به نظر آگاهی موقعیتی خلبان را نسبت به گذشته ، افزایش داده اند و این مساله جذابیت فروش جتهایی نظیر سوخو-27 اس ام-3 یا سوخو-30 اس ام 2 را در مقایسه با گذشته ، به مراتب افزایش خواهد داد. پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

  تانک اصلی میدان نبرد برزیلی Osorio در دهه ی 80 میلادی و در دو مدل EE-T1 وEE-T2 ساخته شد. البته این طرح حتی در برزیل نیز نتوانست به شکل قدرتمند ظاهر بشود. داستان خرید این تانک توسط عربستان سعودی نیز قابل توجه هست. در سال 1989 عربستان سعودی برای به خدمت گرفتن یک تانک اصلی میدان نبرد در بین تانک های M1A1 آبرامز، AMX-40 ، چلنجر 1 و Osorio  یک رقابت برگزار کرد. که در اخر تانک برزیلی نظر فرماندهان عربستانی را به خود جلب کرد. در همین راستا یک قرار بین هر دو طرف امضا شد. اما به علل مختلف از جمله مشکلات اقتصادی شرکت سازنده برزیلی، عربستان سعودی به سمت خرید تانک M1A1 آبرامز گرایش پیدا کرد.     تانک Osorio در کنار تانک لئوپارد 1   علاقه مندی عربستان برای خرید تانک Osorio ، یکی از دلایل که عربستان تمایل به خرید تانک برزیلی داشت تطابق این تانک با شرایط آب وهوایی خاورمیانه بود   اطلاعات کامل تر در مورد این تانک را در تاپیک زیر دنبال کتید : http://www.military.ir/forums/topic/1718-%D8%AA%D8%A7%D9%86%D9%83-%D8%A7%D8%B3%D9%88%D8%B1%DB%8C%D9%88-%D9%85%D8%AF%D9%84%D9%87%D8%A7%DB%8C-ee-t1t2/

ما از این مدعی ملی گرایی را در میان ایرانی ها هم دیدیم در واقع مزدور و غلام حلقه به گوش آمریکا و غربی ها هستند ولی ادعای وطن دوستی میکنند تا یک جورایی این وطن دوستی را به حرکت علیه مقاومت تبدیل کنند کلا وظیفه ی مزدوری انها هست.

یکی از برنامه های ارتشها و صنایع پیشرور در بخش زرهی هماهنگ کردن پهپادهای شناسایی/انتحاری با خودروهای رزمی است. در این برنامه ها خودروهای زرهی توانایی کشف و انهدام تهدیدات از جمله لانچرهای موشکهای ضد را به دست خواهد آوردند. پهپادها به خدمه خودروهای زرهی امکان دید بهتری را خواهند داد. خدمه میتواند ببیند در کجا قرار دارد و محلی که قرار است به آن بروند در چه وضعیتی قرار دارد. تهدیدات را شناسایی کند و در صورت نیاز با پهپادهای انتحاری آنها را از بین ببرند. قابلیتی که بقا پذیری و کشندگی خودروهای زرهی را در میدان نبرد ارتقا خواهد داد. خودرو های رزمی به زودی هواگردهای بدون سرنشین را مدیریت خواهند کرد! تست موفقیت آمیز چین از ادغام ریز پهپادها با خودروهای زرهی بخشی از برنامه شرکت SpearUAV اسرائیل برای هماهنگ پهپادهای کپسولی Ninox با خودروهای زرهی شرکت SpearUAV اسرائیل خانواده کپسولی Ninox

انتشار تصاویر شکار شکارچی این عملیات در اوخر فروردین 1399 برای هدف قرار دادن ماهر کوجاک تخکال ضد زره مسلحین و تیم همراش در دشت الغاب حماه صورت گرفت. در این حمله که توسط پهپادهای انتحاری روسی صورت گرفت علاوه بر ماهر دو تن دیگر کشته و 7 نفر زخمی شدن . ماهر کوجاک با داشتن رکورد شلیک 150 موشک ضد زره ماهرترین شکارچی مسلحین بود البته تا زمان مرگ بر خلاف سایر اپراتورهای ضد زره مشهور نبود بالگرد کاموف 226 در خدمت ارتش هوانیروز سوریه به تازگی تصاویری از بالگرد کاموف 226 منتشر شده که در حال جابجانی نیروها و یا فرماندهان لشگر 25 نیرو مخصوص ارتش سوریه بوده قبلا هم تصاویر از این بالگرد در سوریه منتشر شده اما نکته این تصاویر حک شدن پرچم سوریه بر بدنه این بالگرد است این نشان می دهد که روسها حداقل 2 بالگرد کاموف را در اختیار ارتش سوریه قرار داده اند. البته همچنان نشان ستاره بروی دم بالگرد نقش بسته است

یونکرس ها و فوکه ولف های آقای هیتلر !!!!! آدولف هیتلر ، از ابتدای ورود به قدرت ( صدراعظم رایش و سپس سرفرماندهی کل ارتش ) از چند هواپیمای ویژه بعنوان وسیله نقلیه اختصاصی استفاده می نمود . درواقع ، هیتلر در فوریه 1933 ، هنگامی که به مقام صدرات اعظم آلمان انتخاب شد ، اولین هواپیمای شخصی را دریافت نمود که یک فروند یونکرس JU-52/3M استاندارد با رجیسترwerk Nr.4021 یا دی -2600 (D-2600) بود . این یونکرس تاریخی در ابتدا شناسه "ایملن یک " را بخود دید که پس از مدتی دو فروند دیگر از این پرنده با شناسه های ریشتهوفن و اسوالد بولکه بدان محلق شدند که آرایش داخلی این هواپیماها و مقدورات پروازی آن به گونه ای متفاوت از سایر پرنده های هم نوع بوده که می بایست نیازهای خلبان شخصی هیتلر ، یعنی یوهان (هانس) باور را برآورده می ساختند . دو سال بعد یعنی درسال 1935 رجیستر 4021 با یک رجیستر جدید ( 4053) و با شناسه ایملمن-2 و شماره دُم دی-2600 جایگزین گردید ، هر چند دی-2600 اولیه پس از تغییر نام به اچوجی-بودک ، مجدد در شمار هواپیماهای شخصی هیتلر قرار گرفت . هواپیمای سوم با شماره ثبت دی-3049 یکفروند یونکرس- 52 ام جی ئی بود که بعدها به لوفت هانزا تحویل و با رجیستر D-ALAS به خدمت ادامه داد . با این حال ، هواپیماهای شخی هیتلر ، به همراه سایر هواگردهای بلندپایه نازی بخشی از اسکادران موسوم به Regierungsstaffel بشمار می رفت که بعدها تا 13 فروند هواپیما گسترش پیدا نمود ، اما یونکرس-52 با شناسه ایملن-2 ، تا انتها هواپیمای محبوب هیتلر باقی ماند . این اسکادران در سپتامبر 1939 به Die Fliegerstaffel des Führers تغییر نام داد که برای شناسایی آنها از سایر یونکرسها ارتش یا لوفت هانزا ، یک نشان خاص ( سر عقاب سیاه بر روی زمینه سفید ) در بخش دماغه آنها ترسیم شد که توسط یک حلقه قرمز احاطه می گردید. امکانات این هواپیما در نوع خود نیزجالب بود ، برای صدراعظم رایش ، یک میز چوبی صیقل داده شده و برای تامین روشنایی اختصاصی ، یک چراغ مطالعه در بدنه در یونکرس ایملمن-3 تعبیه گردید . در زیر این میز ، یک سامانه تامین اکسیژن وجود داشت که براحتی از زیر صندلی قابل استفاده بود و برای اطلاع سرنشینان از وضعیت هواپیما ، نشانگر سرعت هوا ، ارتفاع سنج ،قطب نمای رادیویی و یک ساعت نیز در آن بکار رفته بود . در دهم مارس 1943 ، هیتلرو اعضای ستادش ، تحت شدیدترین تدابیر امنیتی ، به قرارگاه گروه ارتشهای جنوب مستقر در زاپوروژونیه اوکراین پرواز نمود که درتصاویر ، خوش آمد گویی فیلدمارشال فون مانشتاین بخوبی مشخص است ، در حالی که هانس باوئر و ژنرال لوفت وافه ولفرام فون ریشتهوفن در دو طرف هیتلر قرار دارند . علیرغم تمامی این موارد ، در 26 نوامبر 1943 لوفتوافه هواپیمای توانمندتر یونکرس-290 آ-5 به رجیستر No-0170 را در فرودگاه اینستربورگ ( پروس شرقی ) در معرض دید هیتلر قرار داد . وی که بشدت تحت تاثیر طراحی این هواپیما قرار گرفته بود ، به گورینگ گفت که یکفروند از این هواپیما را برای استفاده شخصی خود نیاز دارد . به همین دلیل تا اواخر سال 1944 یکفروند از این هواپیماها ( نسخه آ-7) به اسکادران ویژه هیتلر داده شد که پیش از این به واحد شناسایی دریایی نیروی دریایی تعلق داشت . تغییرات لازمه تا فوریه 1945 در پایگاه نیروی هوایی در باواریا اجرا گردید که کد رجیستر KR+LW را بخود گرفت . هانس باوئر ، بعنوان خلبان شخصی هیتلر ، این هواپیما را آزمایش نمود ولی هیتلر هرگز موفق نشد تا با آن پرواز کند . نشان ویژه اسکادران هیتلر روی نوک دماغه بخوبی مشخص است این یونکرس -290 آ-7 اختصاصی ، از یک محفظه مخصوص مسافر در جلوی هواپیما برخوردار می بود که به یک صفحه زرهی 12م.م و شیشه ضد گلوله با ضخامت 50 م.م مجهز می گردید . علاوه براین ، یک دریچه فرار در کف هواپیما قرار داشت و چتر نجات اختصاصی به صندلی هیتلر متصل بود تا در زمان اضطراری ، سرفرماندهی ارتش پس از پوشیدن چتر و کشیدن اهرم از هواپیما بیرون بپرد . این مکانیزم توسط آدمکهای واقعی تست گردید و موفقیت آمیز نیز بود .هانس باوئر ، این هواپیما را در 24 مارس 1945 به فرودگاه مونیخ منتقل نمود و درست در زمان بصدا درآمدن آژیر حمله هوایی ، آن را داخل آشیانه مخصوص پارک نمود و به خانه رفت ولی پس از بازگشت متوجه شد که آشیانه و هواپیما بدلیل اصابت بمبهای آمریکایی بطور کامل نابود شده است . پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 3- بنا به درخواست برادر عزیز @MF44

بخش سوم و پایانی : نکته جالبی که می بایست در جریان این قضیه مورد توجه قرار گیرد ، این است که تصمیم ناتو برای استفاده از دارایی های غیر نظامی ( تجاری ) مستقر در فضا برای افشای دخالت روسیه در اوکراین ، چندان برای شرکت DigitalGlobe بدون هزینه نبود ، چنانکه پس از انتشار این تصاویر ، شرکت فوق کاهش ارتباط تجاری با روسیه به میزان 14.5 میلیون دلار ( در مقایسه با دوره زمانی قبل از آن که ارزش دلاری 23 میلیون دلار را نشان می داد ) را تجربه کرد که شامل تحریم فروش تصاویر به مشتریان غیر دولتی روسی نیز می شد ، هر چند این مساله در نهایت تاثیری بر ادامه روند ارائه خدمات به روسها نداشت . در این زمینه ، شاید مهمترین استناد مطرح شده از سوی مدیر اجرایی DigitalGlobe برای استفاده از تصاویر تهیه شده توسط این شرکت توسط ناتو و ایالات متحده ، استقرار آتشبارهای راکت انداز در خاک روسیه برای انهدام اهداف نظامی در خاک اوکراین بود ،اما این ادعای مطرح شده ، قابل اثبات نبود ولی به شکل ناخوشایندی موجبات از میان رفتن منابع درآمدی شرکت در روسیه در پی انتشار این تصاویر توسط ناتو بود . این واقعه نشان داد که منافع تجاری شرکتهای غیر دولتی ارائه کننده خدمات ماهواره ای به محض قرار گرفتن در یک موقعیت بحرانی منحصر بفرد سیاسی ، سریعا" به خطر خواهد افتاد . در این میان ، روسیه تنها متضرر استفاده از داده های ماهواره ای غیر نظامی محسوب نمی شود ، چنانکه تصاویر تولید شده توسط شرکت DigitalGlobe این امکان را برای دستگاه رسانه ای غرب فراهم آورد تا به شکل منظم ، روند توسعه نظامی ارتش چین را زیر نظر بگیرند . اندیشکده ها و مخازن فکر امنیتی مستقر در اروپا و ایالات متحده ، بدقت و با وسواس بسیار زیاد ، جزییات ساخت آخرین جنگنده های چینی را برحسب تعداد و نوع تا ایجاد ایستگاه های جدید رادار را براساس اطلاعات استخراج شده از این تصویر به شکل مستمر دنبال می کنند . در نتیجه ، این اعتقاد که روند توسعه نظامی ارتشها در دنیای امروز ، بطور کامل در معرض دید عموم مردم قرار دارد ، بتدریج به یک باور رایج در آمده و این نیز به نوبه خود معضل تضاد تکثیر تولید کنندگان تصاویر ماهواره ای با وضوح بالا با منافع ایالات متحده را پدید آورده است. سناریوهای محتمل : با پیش فرض قراردادن تجارب و داده های پیشین ، تاثیر وجود حسگرهای فضاپایه بر عملیات صورتبندی های زرهی ارتش ایالات متحده را می توان در دو حوزه جغرافیایی کره شمالی و خطوط تماس در شرق اروپا ( بالتیک / لهستان ) جستجو نمود . این دو سناریو ، واحدهای رزمی متخاصم را با قابلیتهای متنوعی از حضور سامانه های تصویربرداری فضاپایه روبرو می نماید . در جبهه شرق اروپا ، روسیه با داشتن پتانسیل های مشخص ، سومین کشور دارای ماهواره های فعال در مدار ، پس از ایالات متحده و چین می باشد ، ضمن اینکه توانایی پرتاب های فضایی این کشور نیز می بایست بطور کامل مورد توجه قرار گیرد . در مقابل ، کره شمالی تا حال حاضر ، فاقد قدرت طراحی ، تولید و پرتاب ماهواره به شکل بومی می باشد . با این وصف ، در میان سناریوهای طراحی شده برای این دو جبهه ، عوامل مختلفی بر ماهیت عملیات در فضا و تاثیر آن بر روند عملیات زمینی ، قابل بررسی است . از طرفی ، ارتش روسیه ، با دراختیارداشتن قابلیت های شناسایی و نظارت بومی ، موقیعتی را فراهم آورده که بدان اجازه می دهد تا به شکل دائم ، موقعیتهای استقرار و تحرکات واحدهای نظامی ارتش ایالات متحده را رصد کرده و دنبال نماید . از آنجایی که دولت فعلی ایالات متحده ، "فضا" را یک منطقه جنگی به مانند هوا ، زمین و دریا در نظر گرفته ، می توان چنین پیش بینی نمود که این احتمال وجود دارد که اقداماتی بلحاظ ماهیتی "فعال" برای ازمیان بردن یا خنثی نمودن پتانسیل سنجش از دور فضا پایه رخ دهد . بنابراین ، با فرض اینکه ارتش ایالات متحده در زمان بحران ، از توانایی لازم برای محروم کردن روسها از قابلیت رصد واحدهای ارتش این کشور بواسطه ماهواره های شناسایی برخوردار بوده و این مساله ممکن است به نخستین جنگ با پیامدهای فوق العاده ویرانگر برای هر دو طرف تبدیل گردد ، می توان چنین نتیجه گرفت که حتی با اجرای این چنین اقداماتی ، باز هم ارتش روسیه ، پتانسیل رصد خود را حفظ خواهد نمود ، چرا که با حمله ناتو به ماهواره های روسی ، حمله به دارایی های فضایی کشور ثالثی نظیر چین ، صورت نخواهد گرفت و بطور طبیعی ، شرکتهای چینی بسرعت قابلیتهای فضایی خود ، در حوزه هایی نظیر فروش عکس ، پهنای باند ارتباطی و سایر قابلیتهای در دسترس فعلی و آینده را در اختیار روسها خواهند گذاشت . خبر ناگوار برای ایالات متحده در چنین شرایطی این است که به شکل متقابل دارایی های فضایی ایالات متحده و ناتو در فضا بسرعت تهدید شده و در صورت ازکار افتادن آنها ، احتمالا" پشتیبانی موثری برای جایگزینی وجود نخواهد داشت . با این حال ، کره شمالی ، نمونه متفاوتی در مقایسه با روسیه بشمار می آید . از آنجایی که این کشور هیچ دارایی مستقر در مدار بعنوان هدفی مشخص برای مهاجم احتمالی یا قابلیت آفندی شناخته شده ای برای حمله به ماهواره های نظامی آمریکایی در اختیار ندارد ، به تقریب میتوان گفت که در صورت بروز بحران ، احتمالا درگیری نظامی در فضا رخ نخواهد داد . در سناریوی طراحی شده فعلی ، کره شمالی با اجرای یک عملیات غافلگیرکننده ، به کره جنوبی حمله می کند ، چین مستقیم وارد نشده و قطعنامه سازمان ملل نیز با محکوم کردن کره شمالی ، فروش هرگونه داده های ماهواره ای را به مانند عراق سال 1991 ممنوع خواهد نمود . اما پیش بینی ها نشان میدهد که بسیار بعید خواهد بود که چین یا روسیه به پشتیبانی از کره شمالی ادامه نداده و همکاری خود را با این کشور بطور کامل قطع نمایند . علاوه براین ، بر خلاف صحنه نبرد در اروپای شرقی ، که ناتو احتمالا بخش عمده ای از توان داده ماهواره ای تجاری ایالات متحده را نیز در اختیار خواهد داشت ، ماهیت عملیات نظامی در شبه جزیره کره به صورتی است که این توان احتمالا وارد عمل نخواهد شد ، هر چند عدم ورود مستقیم کشورهای ثالث به درگیری ، به انها اجازه می دهد تا روند فروش اطلاعات در قالب تصاویر ماهواره ای را به کشورهای درگیر ادامه داده و بصورت منبع باز ارزشمندی از اطلاعات دقیق تبدیل شوند . هر چند ، چنین پشتیبانی اطلاعاتی ارزشمندی می تواند اجرای یک عملیات آبخاکی بزرگ نظیر اینچون ( 1950) را به امری غیر ممکن تبدیل سازد ، چرا که وجود اطلاعات برخط ( ON-LINE) سطح غافلگیری ارتش مدافع را به کمترین حد ممکن کاهش خواهد داد . اما در این میان ، یک عامل در هر دو سناریوی مطرح شده میتواند تمام پیش بینی ها و احتمالات را به روندی متفاوت تبدیل کند . به اعتقاد تحلیلگران نظامی ، هر دو سناریوی مطرح شده در نقاطی از جهان مورد بررسی قرار گرفته اند که بلحاظ آب و هوایی متغییر بوده و این احتمال وجود دارد که در زمان درگیری نظامی ، فرصت استفاده ازحسگرهای فضاپایه ، هرگز ایجاد نشود . بنابراین ، تنها بخشی از آینده نگری فوق الذکر ممکن است درست پیش بینی شده باشد . حتی با وقوع چنین شرایطی ، در حالی که تصاویر مبتنی بر حسگرهای الکترو -اپتیکال ممکن است بدلیل شرایط آب و هوایی نامناسب نتوانند عملکرد مناسبی را به نمایش گذارند ، اما حسگرهای فضایی که به رادار جستجوی روزنه ساختگی ( SAR) مجهزهستند ، ممکن است شرایط بازی را بطور کامل دگرگون نمایند . این مساله ، یعنی ایجاد پتانسیل تصویر برداری در همه گونه شرایط آب و هوایی تا همین اواخر ، یکی از چالش های فنی بود که حتی عملکرد ماهواره های تجاری را تحت تاثیر خود قرار میداد . اما این وضعیت بسرعت تغییر نمود و شرکتهای غیر دولتی مستقر در ایتالیا ، فنلاند ، کانادا در آستانه خرید و اعزام ماهواره های مجهز به SAR به مدار زمین قرار دارند . استقرار چنین ماهواره هایی در مدارزمین رصد زمین را تنها به 12 ساعت در روز محدوده نمی نمود و طبیعتا" این فرآیند هم ، نیازبه قراردادن سخت افزارهای فوق در مدارهایی که مسیر حرکت آن بسمت یک هدف مشخص می بایست به گونه ای تعیین می گردید که در نزدیکی نیمه روز (ظهر ) به فراز آن رسیده تا سایه عوارض روی زمین به حداقل ممکن کاهش پیدا کند، را ازمیان می برد . غافلگیری ممکن نیست !! مجموع شواهد فوق الذکر ، ناظران نظامی را به این نتیجه رهنمون می سازد که گسترش سامانه های فضاپایه نظارتی یک تاثیر بسیار مهم بر روند طراحی عملیاتی را برجای گذاشته و آن امکان ناپذیر نمودن کاربرد اصل غافلگیری در رزم است ، اگر چه چنین استنتاجی ، بدون نقص نیز نیست . بدین معنی که برخی کارشناسان نظامی بر این اعتقاد قرار دارند که گسترش سامانه های نظارتی فضا پایه ، گرچه امکان مشاهده تحرکات نظامی را در زمان واقعی فراهم می کند ، اما اینکه موجبات بی فایده شدن پنهانکاری و فریب در عملیات نظامی را پدید می آورد ، بدون شک یک تحلیل اغراق آمیز خواهد بود . به اعتقاد اینان ، اگر چه آرایش صورتبندی های بزرگ زرهی را دیگر نمی توان از چشمان کنجکاو مستقر در فضا پنهان نمود ( همانطور که درعراق سال 1991 و 2003 انجام شد ) و اینکه رشد سریع فناوری به جایی رسیده که قابلیت تصویر بردار با وضوح بسیار بالا امکان پذیر شده است ، اما با وجود صدها ماهواره در مدار زمین ، بازهم مــــحدودیتهایی در زمان هربار گذر از فراز صحنه عملیات رزمی برای این سیستم ها وجود دارد . علاوه براین ، سامانه های زمین پایه در خصوص دریافت و پردازش این داده ها برای کاربرد موثر درمیدان نبرد ، با محدودیتهای قابل توجهی روبرو هستند ، بدین معنی که همیشه میان عکس برداری ، انتقال داده ها ، دریافت و تجزیه و تحلیل تصاویر تاخیری بوجود می آید که این نیز به نوبه خود بر تصمیم گیری میدانی تاثیر خواهد گذاشت ، هر چند پیش بینی هایی وجود دارد که این پنجره زمانی از 24 ساعت فعلی میان برداشت عکس و استفاده از اطلاعات آن به کمتر از 8 ساعت در طول دهه آینده کاهش می یابد . """" در نتیجه ، حتی اگر استفاده از اصل غافلگیری در سطح عملیات امکان پذیر نباشد ، هنوز کاربرد موثر این اصل در سطح تاکتیکی یک واقعیت انکار ناپذیر است """"""""" گذشته از تاثیر رصد فضایی بر کاربرد اصل غافلگیری در حوزه عملیاتی ، این مساله پیامدهای مختلفی برای واحدهای زرهی نیز در بر، دارد . پیامد نخست ، همانطور که در سطور پیشین مورد بحث قرار گرفت ، وجود یک پنجره اطلاعاتی کوچک برای کاربرد اصل غافلگیری در سطح تاکتیکی است . در نتیجه این امر ، واحدهای شناسایی – رزمی با دراختیار داشتن سازمان رزم مناسب ، می توانند با تشخیص نقاط ضعف و قوت خطوط دفاعی حریف ، بخصوص مواردی که دشمن بدلیل عدم در اختیار داشتن چنین قابلیتی ، ازآنها مطلع نیست ، از آنها برای تضمین موفقیت خود استفاده نمایند . با این وصف ، این وضعیت ، نیازمند سازماندهی صورتبندی رزمی جدید و متناسب با صحنه نبرد ، اما در امتداد سازمان رزم قدیمی است تا در این قالب ، توان رزم به شکل معقولی افزایش پیدا کند . پیامد دومی که براین مساله قابل پیش بینی است ، کوتاه شدن زمان برای تمرکز واحدهای زرهی برای استفاده موثر از اصل غافلگیری خواهد بود و با توجه به این امر که عناصر مدافع ، در نبردهای آینده مسلح به تسلیحات کشتار جمعی خواهند بود ، فرماندهان واحدهای آفند کننده می بایست برای چنین صحنه هایی ، از پیش برنامه ریزی کرده و علاوه برآن ، به دستاوردهای محدود ، اما تضمین شده ، قانع شوند . در این ارتباط می توان چنین تحلیل نمود که ارتشها به جای اجرای یک عملیات بزرگ برای ازمیان بردن سازمان رزم عناصر مدافع ، احتمالا برحسب نیاز صحنه نبرد ، برنامه ریزی کاملی برای طراحی عملیات رزمی در مقیاس کوچک ولی مستمر خواهند داشت تا با اجرای ضربات متعدد ، حریف را از حالت تعادل خارج سازند . این طراحی رزمی خاص برای صحنه نبرد متعارف میتواند یک امتیاز مثبت برای ارتش مهاجم باشد ، چرا که نخست اهداف نظامی محدود در طرح آفند تعریف شده و دوم اینکه این اهداف محدود بلحاظ اهمیت راهبردی که خواهند داشت ، می توانند بدون تشدید درگیری نظامی و گسترده شدن جنگ ، اهداف سیاسی مورد نظر را تحقق بخشند . نتیجه گیری : فرضیه اصلی بحث ، بر این مساله پایه گذاری شده که کارشناسان رزم زرهی و فرماندهان یگانهای تانک می بایست آگاهی و احاطه کاملی بر تاثیر عملیاتی نظارت سامانه های شناسایی داشته و برای جذب این تاثیرات از آمادگی کامل داشته باشند . تئوری فوق براین اعتقاد است که در صحنه عملیات رزمی فعلی ، یک پنجره زمانی بسیار کوچک وجود دارد که درآن واحدهای زرهی می توانند بدون نگرانی از شناسایی شدن توسط دشمن ، حتی با وجود برتری هوایی ، متمرکز شده و دست به عملیات تهاجمی زنند . از سویی دیگر ، فرماندهان نیز می بایست محدودیتهای فعلی را پذیرفته و آمادگی خود برای طراحی عملیات با سازمان و توان رزم فعلی و متعاقبا" دستیابی به موفقیتهای محدود را به شکل دائم حفظ نمایند . به همین سبب پیش بینی می شود که اجرای مانور برای واحدهای نظامی در مقیاس "سپاه " و "لشکر" به مانند آنچه که در سال 1991 و 2003 با رعایت کامل اصل غافلگیری صورت گرفت ، مجددا" قابل تکرار نباشد ، اما این بدان معنا نیست که طراحی مانور دیگر اهمیت چندانی در جنگ ندارد ، بلکه ماهیت جنگ در آینده ، درست برعکس این تصور است . واحدهای نظامی در صحنه نبرد درآینده ، تحت تسلط کامل مفهوم " اطلاعات" می بایست در عین افزایش توان رزمی ، از سرعت کافی برای تمرکز این توان و اعمال آن برای شکست حریف استفاده نموده ، دستاوردهای بدست آمده را بسرعت تثبیت کنند و این بطور دقیق ، کاری است که واحدهای زرهی به شکل منحصر بفردی قادر به انجام آن هستند . پی نوشت : 1- بن پایه 2- نویسنده : سرهنگ دوم ، براد تاونزند 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .   برگردان به پارسی ، اختصاصی برای بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ( MILITARY.IR) مترجم : MR9

TAM 2IP   ارتش آرژانتین از سال های قبل توجه زیادی به بروزرسانی تانک های TAM داشته است به طوری که با کمک صنایع رژیم صهیونیستی نمونه ی بروز رسانی شده ی TAM 2С را ساخت بود. به تازگی آرژانتین نمونه ی بروزرسانی شده ی تانک TAM را در روز ارتش آرژانتین با نام TAM 2IP به نمایش گذاشت. گفته می شود صنایع نظامی رژیم صهیونیستی ازجمله البیت سیستمز در بروز رسانی این تانک مشارکت داشته اند. در نسخه یTAM 2IP بسته زره های اضافه شونده، سیستم کنترل آتش جدید و سایت دید خدمه جدید بروی تانک نصب شده است. زره های اضافه شونده جدید بروی تمام بخش های برجک، دو طرف و جلوی شاسی نصب می شوند. ارتش آرژانتین در نظر دارد تا تمامی تانک های TAM خود را به استاندارد جدید 2IP بروزرسانی کند.   TAM 2IP در کنار نمونه ی قدیمی تر TAM 2С        

خیلی راحته فهم اینکه چرا جوکرها سفارتی عراق یکهو با سرنگون کردن عبدالمهدی فساد و وضعیت خراب عراق یادشون رفت و به لونه هاشون خزیدند. یا چرا کاظمی شد محبوب برخی سیاسیون و سفارتها و شخصیت های مثلا ملی گرا که خبرها میگه اصرار دارند همچنان نخست وزیر باقی بمونه. فرق هست بین کسی که لااقل خشم داشته از ترور سردار ( پنهان شده ها را ما نمیدونیم و خدا میدونه و فعلا بر این مبنا هم قضاوت میکنیم) و کسی که به پابوس پمپئو و ترامپ میرفت مدام بعد ترور سردار. اصولا نقش کظامی یک روز باید روشن بشه. چه بیگناه و چه با گناه.

برتری هوایی بر فراز کیف آیا نیروی هوایی روسیه قابلیت سرکوب شبکه دفاع هوایی اوکراین را در یک بازه زمانی 24 ساعته دارد ؟! با فروپاشی اتحاد شوروی در سال 1991 ، روسیه و اوکراین بعنوان دو کشور مستقل که در گذشته بخشی از یک کشور بحساب می آمدند ، به شکل مستمر بر سر طیف قابل ملاحضه ای از مسائل ، از جمله حوزه امنیت و دفاع با هم اختلاف پیدا کردند ، هر چند این مشکلات چندان به نزاع نظامی منجر نشد ، اما کنار رفتن دولت میانه رو اوکراین در سال 2014 و استقرار یک تفکر ضد روسی که آشکارا طرفدار غرب بود ، این روند را وارد مرحله جدیدی نمود . پس از آن ، روسها که امنیت مرزهای خود را در جنوب ، به خظر افتاده تلقی میکردند ، به زور سرنیزه ، شبه جزیره کریمه را به خاک خود منضم نمودند ، هر چند بافت جمعیتی این منطقه بلحاظ نژادی و زبانی از دوران اتحاد شوروی بیشتر از سایر نقاط اوکراین ، به روسیه وابستگی داشت . با بدتر شدن اوضاع ، روسها که ضعف و وابستگی شدید دولت مستقر در کیف به غرب را مشاهده می کردند ، بتدریج با حمایت از شورشیان حاضر در شرق اوکراین ، یک جنگ نیابتی را با این کشور کلید زدند . با توجه به این مساله ، روند موجود ( نوامبر 2021 ) نه تنها بهبود نیافته ، بلکه تشدید نیز شده است و این امر ، احتمال اجرای یک عملیات نظامی گسترده علیه اوکرین را نسبت به گذشته ، بیشتر کرده است ، با این حال تحلیل های موجود حاکی از آن است که اگر چه مسکو از تصرف مناطق راهبردی شرق اوکراین ، سود چندانی را بدست نخواهد آورد ( بدلیل افزایش احساسات ضد روسی در مناطق غربی اوکراین و تضعیف اقتصاد آن ) ،اما کاربرد گزینه نظامی ، به دلایل مختلف ، تا حدودی کفه تعادل قدرت در این منطقه را بسود روسیه برخواهد گرداند. پوتین ( افسر سابق کی جی بی ) زلنسکی (شومن سابق تلویزیون اوکراین ) روسای جمهوری فعلی روسیه و اوکراین بدین ترتیب ، درصورتی که هر گونه درگیری نظامی بوقوع بپیوندد ، ماهیت و سازمان رزمی دو ارتش به گونه ای است که در مراحل آغازین نبرد ، هر دو تلاش خواهند نمود تا به سایتهای دفاع هوایی ، فرودگاهها ، مراکز کنترل و فرماندهی و سایر اهداف با ارزش حمله کنند . اما در طرف روسی ، قابلیتهای نیروی هوایی روسیه برای نیل به ایجاد برتری در آسمان اوکراین به شکل بالقوه تسهیل کننده انتقال یگان های زمینی و بدست آوردن کنترل سرزمینی خواهد بود . این مساله تا آنجا اهمیت دارد که می توان از آن بعنوان یک نیروی سد کننده بر علیه واحدهای هوایی و زمینی ارتش اوکراین در اجرای ضد حمله علیه نیروهای روسی استفاده نمود . از یکسو ، توانمندی های حال حاضر نیروی هوایی اوکراین بسیار محدود بوده و این کشور به یک ناوگان رزمی کوچک ، متشکل از جتهای دهه هشتاد میلادی متکی است که درسالهای اخیر ارتقاهای محدودی را بخود می بیند . ساعات پروازی خلبان های این نیرو ، به 40 ساعت درسال محدود شده و خبرهای نامناسبی از کیفیت تعمیر و نگهداری پرنده های موجود به گوش می رسد . در همین ارتباط ، این کشور در حال حاضر ، 35 فروند جنگنده میگ-29 و 35 فروند سوخو-27 را بصورت عملیاتی در اختیار دارد که در مقایسه با 260 فروند میگ-29 و سوخو-27 که در سال 1991 از نیروی هوایی ارتش شوروی به این جمهوری تازه استقلال یافته ، به ارث رسیده بود ، رقم بسیار فاجعه باری را نشان میدهد . در حالی که پیکربندی رزمی سوخو-27 های اوکراینی ، برای رزم هوایی یک نمونه بسیار خوب محسوب می شود ، اما عدم تسلیح آنها به موشکهای دوربردی نظیر آر-77 توان رزم آنها را محدود نموده و علاوه برآن بدلیل نبود یا کمبود سامانه های جنگ الکترونیک هوابرد ، بدان معنی خواهد بود که این جنگنده ها ، در برابر جتهای پیشرفته تر روسی نظیر سوخو-34 ، سوخو-30 اس ام و سوخو-35 چندان قابلیت ایجاد چالش قابل توجهی را ندارند . در این زمینه برخی تحلیلگران معتقدند که این اختلاف فاحش در حوزه جنگ الکترونیک ، کفه ترازو را به نفع نیروی هوایی روسیه سنگین نموده و این مساله در کنار نرخ بسیار پایین جتهای عملیاتی می تواند به یک فاجعه نظامی منجر گردد . این روند فرصت قابل توجهی را برای ناوگان مهاجم روسی ایجاد می کند تا با وارد کردن طیف متنوعی از سلاح های هدایت شونده هوا به زمین ، نیروی هوایی اوکراین را روی زمین محبوس نماید . درو اقع ، عدم تعادل نظامی در حوزه هوایی بلحاظ کمی و کیفی بدان معنی است که اوکراین بیش از گذشته می بایست به سامانه های دفاع هوایی خود برای به چالش کشیدن نیروی هوایی روسیه اتکاء داشته باشد . در حوزه دفاع هوایی ، ارتش اوکراین تا حال حاضر ، فاقد سامانه های دفاع هوایی برد بلند است و به تقریب همه اس-300 های به ارث رسیده از ارتش شوروی سابق ، بدلیل عدم تحرک مناسب و آسیب پذیری شدید از رده خدمتی کنار گذشته شده اند . با این وصف ، ارتش اوکراین روی کاغد به سامانه های S-300P/PS/PT ساخته شده در دهه هشتاد میلادی متکی است و اگر چه طبق برخی گزارشها ، تعدادی از این سامانه ها برای آزمایش به ایالات متحده فروخته شدند ، اما سامانه های بوک ام-یک روسی هنوز در خدمت قرار دارند ، البته تعدادی از این سیستم ها نیز در سال 2008 به ارتش گرجستان تحویل شده و علیه نیروی هوایی روسیه استفاده گردیدند . با توجه به این موارد ، برخلاف روسیه که گونه های پیشرفته تری از اس-300 ( نسخه های وی-4 و پی ام -2) را در اختیار دارند ، سامانه های موجود درارتش اوکراین ، برای دفاع از یک محدوده سرزمینی گسترده ، توانایی لازم را ندارند ، ضمن اینکه براساس اطلاعات موجود ، این شبکه ، فاقد لایه های مختلف دفاعی است و کم بودن آگاهی موقعیتی خدمه این سامانه ها با توجه قدیمی بودن سیستم های جنگ الکترونیک آن ، از اولویتهای نیروی هوایی روسیه برای اجرای عملیات سرکوب دفاع هوایی قرار خواهد داشت که به احتمال بسیار زیاد با وارد شدن بالگردهای کاموف-52 و میل-28 و جتهای ضربتی سوخو-34 صورت خواهد گرفت . علاوه براین ، آشنایی کامل روسیه به سامانه های تسلیحاتی موجود ارتش اوکراین ، روند اجرای عملیات سرکوب دفاع هوایی را احتمالا با مشکلات کمتری مواجه خواهد ساخت . ارتقاء سامانه های اس-125 ارتش اوکراین به اعتقاد برخی از تحلیلگران نظامی ، بزرگترین ضعف سامانه های اس-300 اوکراینی ، محدودیت درقابلیت درگیری با اهدف چندگانه است که این رقم به 12 هدف می رسد . درمقابل ، سامانه های اس-300 پی ام-2 روسی از اوایل دهه نود میلادی قابلیت درگیری با 36 هدف را در اختیار داشتند و می توانستد تا 72 موشک را همزمان هدایت کند ، در حالی که سامانه های اس -400 و اس-300وی-4 یقیناً توانمندی های بیشتری را به نمایش می گذارند . در نتیجه حتی اگر آتشبارهای اوکراینی بتوانند رهگیرهای روسی را کشف کنند ، در برابرمهمات هدایت شونده ای نظیر کاب-500 یا کاب-1500 یا موشکهای کروز بسیار آسیب پذیر هستند . در کنار این مساله ، فقدا سامانه های دفاع هوایی برد کوتاه که می بایست بعنوان لایه های دوم عمل کنند ، با بازنشستگی سامانه های اس-125 و بوک ام- یک های باقی مانده باعث افزایش آسیب پذیری ارتش اوکراین شده و این فشار را بر سامانه های اس-300 عملا افزایش خواهد داد . اعتماد به غرب .. آغاز فاجعه ؟ در دهه نود میلادی ، ارتش اوکراین تعداد قابل توجهی از بمب افکن های میانبرد و قاره پیمای به جامانده از شوروی سابق را به ارث برده بود ، اما حاکمیت ضعیف و نیاز مالی ، تمام این سرمایه هایی که ممکن بود کمکی به حفظ امنیت این کشور باشد را در ازای کمک های اقتصادی از دست داد در کنار تمامی این مسائل ، توانایی ارتش اوکراین برای اجرای حملات تلافی جویانه نیز بسیار محدود ارزیابی شده است . این قابلیت در اوایل دهه نود میلادی ، با وجود زرادخانه قابل توجهی از بمب افکن های میان وزن توپولف-22 و بمب افکن های هسته ای قاره پیمای توپولف-160 و موشکهای بالستیک ، بسیار قوی بود ، اما همه این توانمندی ها در ازای کمک های اقتصادی غرب ، از میان برده شدند . بدین ترتیب ، در حالی که نیروی هوایی روسیه اکنون موشکهای کروز کلاس کالیبر و خا-101 و خا-65 را می تواند در مقیاس گسترده استفاده کند ، اوکراین تا حدودی از این توانمندی محروم شده است . در این زمینه ، اگر تحلیل های مربوط به روحیه رزمی ارتش اوکراین ومیزان آمادگی نظامی آن در نظر گرفته نشود ، اختلاف فناورانه میان دو کشور آنقدر بالاست ( حدود 25 سال ) که عملا شانسی در یک درگیری گسترده نمیتوان برای واحدهای اوکرینی قائل شد . پی نوشت : 1- بن پایه 2- بازگشت پچورا بخدمت !!!کارآمدی اس-125 در درگیری های قرن بیست و یکم!! 3- خرس اوکراینی برای نبردهای آینده ; آماده سازی نهایی طرح مفهومی UGV بومی برای نیروی زمینی ارتش اوکراین 4- اوکراین ، منفذی در الگوی شرقی فناوری دفاع هوایی خرید رادارهای متحرک دفاع هوایی 3D توسط ایالات متحده از اوکراین 5-ارتش اوکراین 2018 رونمایی از جدیدترین سامانه های توپخانه و موشکی 6- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

چرا مصر به دنبال سوخو 35 است در اکتبر سال 2013 وزارت امور خارجه ایالات متحده از توقف انجام چند قرار داد تسلیحاتی با مصر از جمله تحویل 10 فروند بالگرد آپاچی و چهار فروند هواپیمای f-16Block56 برخی از اجزای تانک ابرامز و موشک های ضد کشتی هارپون خبر داد. این تصمیم به منظور نشان دادن نارضایتی ایالات متحده از نقص حقوق بشر در نتیجه سرکوب اخوان المسلمین توسط نیروهای نظامی بود. برخی از تجهیزات مانند تعدادی بالگرد آپاچی در سال 2014 تحویل شد. و در نهایت در سال 2015 ایالات متحده تصمیم به عادی سازی روابط نظامی با مصر گرفت. با این حال در پاسخ به تعلل تحویل تسلیحات از طرف ایالات متحده ، ارتش مصر اقدامات مختلفی را برای بی تاثیر کردن مجدد این تحریم ها انجام دادند از جمله خرید جنگنده های Mig -29M2 بالگردهای ka-52 و سیستم های دفاعی Antey-2500. از طرف دیگر مصر با فرانسه برای خرید تجهیزات وارد مذاکره شد از جمله خرید جنگنده های رافال ناوچه FREMM. یکی از آخرین تلاشهای مصر برای خرید تجهیزات مربوط می شود به خرید جنگده سوخو 35 از روسیه. یک ماه بعذ از انتشار رسمی خبر فروش در مارس 2019، وزیر امور خارجه ایلات متحده در آن زمان مایکل پمپئو ، این توافق را اعلام کرد و در جلسه استماع کنگره در باره لزوم اعمال تحریها بر اساس قانون (CAATSA) هشدار داد. در پاسح ، چند نفر از نمایندگان پارلمان مصر از جمله فرماندهان نظامی سابق ، هشدار دادند که این تحریم ها دخالت در حاکمیت مصر برای تجهیز ارتش می باشد و غبر قابل قبول هست و این معامله به عنوان بخشی از تلاش های مصر برای تنوع بخشیدن به منابع تسلیخاتی خود قابل توجیح است. اما این برای مصرهای بیشتر از اینکه خرید سوخو35 به عنوان یک خرید تسلیحاتی مطرح باشد نشان دهنده نارضایتی مصری ها از رد مکرر درخواستهای خرید نظامی آنها از ایالات متحده است. خریدهای تسلیحاتی در هر کشور به منظور دسترسی به فن آوری هایی هست که یک کشور برای رفع نیازهای نظامی خود به آن ها نیاز دارد. با این حال برخی نکات را هم باید در نظر گرفت. به عنوان مثال 16 مصری که ستون فقرات نیروی هوایی این کشور هستند ناکارآمدترین مدل این هواپیما در دنیا هستند. علیرغم برخی ارتقاها ، اما ایالات متحده تسلیحات مورده نظر را به مصرهای تحویل نداده . به عنوان مثال ایالات متحده دسترسی مصری ها به موشک های هوا به هوا با برد بیشتر از 85 کیلومتر را محدود کرده و در خال حاضر در زرادخانه مصر تنها موشک های اسپارو و سایندواندر موجود است. برای مصر این تسلیحات یک مانع بزرگ برای قدرتنمایی نیروی هوایی است . اسپارو یادگار جنگ سرد است و بعد از شلیک اپراتور باید روی هدف قفل بماند تا موشک به هدف برخورد کند این کار باعث سلب آزادی عمل از خلبان میشود. از سوی دیگر خیلی از مشتریان ایالات متحده نظیر اسراییل، عربستان ، قطر ، کویت و امارات متحده به موشک های پیشرفته امرام دسترسی دارند .که قابلیت شلیک کن فراموش کن این موشک این اجازه را به خلبان می دهد که بعد از شلیک به راحتی مانور دهد. محدودیت دسترسی مصر به موشک های پیشرفته BVR نیروی هوایی مصر را برای هر نوع رویارویی هوایی در موضوع ضعف قرار می دهد و مشکلات گذشته مصری ها در درگیری ها را که همان ناکارآمدی نیروی هوایی بود مجددا آشکار خواهد کرد. علاوه بر این ایالات متحده درخواستهای مصر را برای دسترسی به یک جنگنده پیشرفته سنگین برتری هوایی است را رد کرد. مصرهای سالهاست که دنبال خرید جنگنده f-15 هستند. و مصری ها از این نکته ناراخت هستند که چرا کشورهایی مثل عربستان و قطر به این جنگنده دسترسی دارند اما مصر با اینکه اسراییل را به رسمیت شناخته نمی تواند انرا برای خود تهیه کند.در سال 2018 دونالد ترامپ شفاها اعلام کرد که شاید مصری ها به جنگده اف 35 دسترسی داشته باشند اما با مخالفت وزارت دفاع و فشارهای اسراییلی ها این معامله محقق نشد . این نگرانی ها سبب شد مصری ها به دنبال خرید تسلیحات از سایر منابع باشند هر چند ممکن است تحریم های امریکا را هم به همراه داشته باشد. این محدودیت ها فقط مربوط به خرید تجهیزات نظانی از ایالات متحده هم محدود نشد و زمانی که مصر رافال را از فرانسه خرید با درخواست ایالات متحده و فشارهای اسراییل فرانسه موشک های مئتور را به مصر تحویل ندهد همچنین قرار فرانسه هیچ موشک هوا به هوایی با برد بیشتر از 80 کیلومتر به مصر ندهد. در مورد ترکیه تحویل سیستم اس 400 باعث تحریم ها بر اساس قانون کاتسا شد اما چون مصری ها بر خلاف ترکیه به تجهیزات درجه 1 امریکا دسترسی ندارند شامل این قانون نشدند. هر چند در مورد ترکیه با توجه به دسترسی این کشور به موشک های پاتریوت و تاد تمایل این کشور از نظر نظامی به خرید سیستم اس 400 قابل درک نیت و به نظر میرسد بیشتر انگیزه های سیاسی در پشت این قضیه هست اما خرید مصری ها با توجه به عدم دسترسی به تجهیزات درجه 1 آمریکایی و رد مکرر درخواست خرید انها قابل درک است. خیلی ها می پرسند چرا مصری ها دنیال خرید تجهیزات پیشرفته برتری هوایی و موشک های BVR هستند در حالی که با اسراییل در صلح هستند و تهدیدات اصلی انها اخوان المسلمین و یا شورشیان مرز لیبی هستند . در پاسخ بایدبه این نکته توجه داشت که مصر 2 تهدید استراتژیک اساسی دارد که برای رفع آنها نیاز ضروری به یک نیروی هوایی قوی را احساس می کند. اولین مورد از این تهدیدات ، کشف یک میدان گازی عظیم در شرق مدیترانه هست که برای ایجاد امنیت در این منطقه و حفاظت از یگان های نیروی دریایی خود مصر نیاز به یک جنگنده با توانایی ها یی فراتر از اف 16 دارد. بحث دوم خطری هست که سد بزرگ رنسانس در اتیوپی برای مصر وجود دارد. مذاکرات متعدد مصر با اتیوپی هیچ دستاورد خاصی برای مصر نداشته . و در صورتی که مصر به گزینه های نظامی متوسل شود برای ایجاد برتری کامل در مقابل سوخو 27 اتیوپی که به موشک های r27 مجهز هستند به موشکل هایی فراتر از انچیزی که الان دارد نیاز دارد( موشک های غیر حال حاضر مصر سایندواندر میکا و اسپارو هسند.) به این ترتیب مصرهای سوخو 35 را قرص تلخی می دانند که برای رفع حقارت باید ان را استفاده کنندو یا این حال خود مصری ها هم می دانند که برای ادغام سوخو 35 در نیروی هوایی خود با چندین چالش مواجه هستند. ستون فقرات تجهیزات ارتباطی مصر ساخت ایالات متحده هست هواپیمای آواکس e2 از استاندارهای امریکایی برای ارتباط و شناسایی استفاده می کنند و برای لو نرفتن امکانات انها در زمانی که جنگنده های Mig29-m2 و یا su-35 پرواز میکندد باید تجهیزات انها خاموش باشد و از طرفی سیستم های امریکایی برای تبادل اطلاعات با نمونه های شرقی ناسازگار هستند. و مصر های مجبور هستند میگها و سوخوهای خود را در صورت عملیات کاملا وابسته به تجهیزات خود هواپیمابه پرواز درآورند. مصر تلاش کرده تا با راه اندازی یک مرکز فراماندهی و نظارت رادیویی بومی (RISC2) با این چالش مقابله کند و به هواپیماها با منشا مختلف اجازه دهد از طریق یک لینک به هم تبادل داشته باشند هر چند اثر بخشی این سیستم هنوز نامشخص است. ادامه قرار داد سوخو 35 نشان می دهد که مصری ها به هرقیمت به دنبال یه دست آوردن جنگندههای با توانایی حمل محموله های سنگین در بردهای طولانی هستند هر چند هم ممکن است تحریم شوند. با این حال ممکن است ایالات متحده مدل های قدیمی تر هواپیمای اف 15 نسبت به ان چیزی که به عربستان و قطر داده و موشک امرام را به مصری ها پیشنهاد بکند. که در عین حال که نیازهای مصر را برآورده می کند برتری اسراییل را هم به خطر نیندازد. در مقابل اعمال تحریم های به مصر ممکن است بر سر روابط ارتش مصر و ایالات تحده تاثیر بگذارد. از جمله استفاده از استاندارهای شرقی بعد از دهها سال که آمریکا بر روی اموزش ارتش مصر سرایه گذاری کرده. و هم باعث افزایش اختلافات سیاسی و تنش ها با مصر شود. ایالات متحده می تواند با یک عملکرد مناسب همچنان به عنوان تاثیر گذار ترین ابر قدرت در مصر باشد نزدیکی مصر به شوروی در زمان عبدالناصر باعث شده سالها خاورمیانه دچار درگیری باشد. که با قرار داد نظامی مصر و ایالات متحده در سال 1979 این درگیری ها برطرف شد. اما اگر نیازهای این کشور از طریق ایالات متحده برآورده نشود و این کشور به سمت چین و روسیه برود ممکن است اوضاع عوض شود. جدا شدن مصر ازمحور ایالات متحده ممکن است خاورمیانه را در دراز مدت به سمت بی ثباتی ببرد. هر چند مصر هنوز یک متحد استراتژیک برای ایالات متحده در منطقه است این کشور در راستای سیاست های امریکا درخاورمیانه و شمال افریقا فعالیت می کند. و ایالات متحده هم از طرق مصر و کانال سوئز بخش عمده ای از تجهیزات خودر را انتقال می دهد. که برای حفظ حضور امریکا درخلیج فارس ضروری هست. از طرف دیگر مصر جز محدود کشورهایی هست که توانایی مقابله با نقوذ ایران در منطقه را دارد. ایالات متحده مصر را به تجهیزات پیشرفته تر مجهز خواهد کرد که حافظ منافع امریکا و شریکایش در منطقه باشد. منبع Radar Integration and Surveillance Command Center

ادعای وبگاه‌های نظامی؛ احتمال فروش ده‌ها «جنگنده سوخو-35» به ایران وبگاه آمریکایی «1945» به نقل از وبگاه «اویاسیون‌لاین» نوشت که روسیه درخواست‌هایی برای فروش جنگنده‌های سوخو-۳۵ SE از سوی ترکیه و الجزایر دریافت کرده اما با توجه به وضعیت هشداردهنده خاورمیانه این کشور خواستار فروش این جنگنده‌های چند منظوره به ایران است.در این گزارش ادعایی آمده است که روسیه دستکم ۲۴ فروند جنگنده سوخو-۳۵ را به ایران می‌فروشد. این جنگنده‌ها در ابتدا قرار بود به مصر فروخته شوند، اما آمریکا، مصر را تهدید به تحریم کرد. بنابراین ۱۵ فروند از این نوع جنگنده‌ها که اینک آماده شده ممکن است تا اوایل سال آینده میلادی و بر اساس قرار داد دو جانبه عازم ایران شوند. ادامه متن در لینک

این متنی که من نوشتم خلاصه اش اینه: ما میتوانیم برای کسیه که هنوز هیچ تجربه ای در تولید نداره و با استفاده از تکرار و تمرین، آزمون و خطا تولید رو یاد میگیره، اما این تا ابد ادامه نداره و از یه جایی به بعد توان تخصصی پیدا میکنه و از اونجا دیگه باید از خودش بپرسه که چی میخواد. بنابراین وقتی میتونیم باید به سمت چی میخواهیم حرکت کنیم اونم در تمامی حوزه ها حتی سیاست و اقتصاد و... چه میخواهیم؟ حمایت از نخبگان رو هدایت خواهد کرد. از پراکندگی و بی برنامگی و روزمرگی جلوگیری خواهد کرد. رفتن به سمت چه میخواهیم یعنی گام گذاشتن در مسیر راهبرد و نفوذ تفکر راهبردی میان نخبگان.

فناوری یا قابلیت مانور خارج از جو سرجنگی فناوری جدید موشکی که در رزمایش به نمایش در آمد فناوری مانور خارج از جو سرجنگی بود که به کمک تراسترهای گاز تحت فشار یا سوخت مایع دوگانه انجام می‌شود و با تغییر جهت مسیر حرکت سرجنگی، ترجکتوری متغیر بوده و مسیر حرکت دقیق کلاهک قابل پیش بینی نیست. بنابراین این قابلیت باعث کاهش شدید شانس اصابت موشک دفاع هوایی به سرجنگی می‌شود. استفاده از این فناوری علاوه بر افزایش دقت، هدایت و مانور موشک قدر در جو، باعث افزایش نفوذپذیری آن در برابر پدافند موشکی دشمن می‌شود. در این روش کلاهک‌های پیشین قابل ارتقا هستند و نیاز به استفاده از متریال‌های دیر گداز پیچیده و گران قیمت جدیدی نیست؛ طراحی پایه کلاهک تغییر چندانی ندارد و نیاز به طراحی از پایه وجود ندارد. طبق بررسی های صورت گرفته ظاهرا تنها کشوری که تاکنون از فناوری مانور خارج از جو بصورت رسمی رونمایی و استفاده کرده است کشور روسیه و موشک قاره پیمای Topol-MR است. اکنون ایران نیز با این رونمایی جزو دارنده این فناوری محسوب می‎‌شود. منبع:تحولات جهان اسلام

سوخو 75 دربرابر سوخو 57

شبیه سازی آتشبار موشکی دوربرد یگان های موشکی سپاه علیه راکتور هسته ای اسراییل https://www.aparat.com/v/rg8NQ پی نوشت : این مساله را همین جا به صراحت عرض کنم ، این شلیک ها ، در زمان صلح و در شرایطی که آسمان ایران فاقد حضور تهدید علیه سامانه های موشکی ( چه لانچرهای متحرک و چه موشکهای دپو شده در شهرهای موشکی و سامانه های شلیک از زیرزمین ) ، صورت گرفته . وضعیت در زمان جنگ بطور کامل با این صحنه ها متفاوت هست . برای شلیک امن ، نیاز هست تا آسمان خودی در زمان عملیات رزمی ، از وجود هرگونه تهدید هوایی ( سرنشین دار و بدون سرنشین ) خالی باشد . این را در تحلیل های خودمون همیشه به یاد داشته باشیم .

اين نحوه استفاده پهپاد انتحاري كار قشنگي هست ولي اگر بشه از روي تريلر به وانت انتقال داد براي مقاومت پركاربرد تره براي اين كار بال ها بايد داخل جمع بشن تا تعداد بيشتري جا بشه براي مثال پهپاد هاروپ اسراييل شبيه به پهپاد ماست ولي با تو لانچر بالش كمي جمع ميشه

جمع‌بندی نکات مرحله آخر رزمایش با بررسی تصاویر با کیفیت از مرحله نهایی رزمایش پیامبر اعظم-١٧ که توسط "ایما مدیا" منتشر شده نکات جالب توجهی بدست می‌آید. همانطور که قبلا گفته شد، با توجه به توضیحات سردار حاجی‌زاده این ١۶ موشک پرتاب شده به سمت یک هدف نبوده است بلکه ١٢ موشک کوتاه‌برد و میان‌برد (از خانواده فاتح) در عملیات ترکیبی با پهپاد به سمت هدف شبیه‌سازی شده از نیروگاه اتمی دیمونا و ۴ موشک دوربرد از کلاس قدر و عماد و سجیل به سمت هدف یا اهداف متفاوتی پرتاب شده‌اند که احتمالا بخاطر مسائل حفاظتی علی‌الخصوص بدلیل استفاده از سرجنگی جدید مانورپذیر، تصویری از اصابت این موشک‌ها منتشر نشده است. در تصاویر پایین ١٢ اصابت موشکی صورت گرفته به هدف شبیه‌سازی شده نیروگاه هسته‌ای دیمونا را مشاهده می‌کنید. نکته جالب توجه اینکه جهت اصابت ٨ موشک اول متفاوت از جهت اصابت ۴ موشک آخر هست. با دقت در تصاویر منتشر شده، مشاهده می‌شود که ٨ موشک از کلاس ذوالفقار و دزفول در یکی از محل‌های پرتاب موشک حاضر بوده‌اند. نکته جالب توجه اینکه طی گزارش منتشر شده سپاه‌نیوز از رزمایش علاوه بر موشک‌های دزفول و ذوالفقار به موشک زلزال نیز اشاره شده است در نتیجه میتوان گفت علاوه بر ٨ موشک ذوالفقار و دزفول که تصاویر پرتاب آن‌ها منتشر شده ۴ موشک دیگر (احتمالاً از خانواده زلزال) از جای دیگری شلیک شده‌اند که تصویر پرتاب آن‌ها منتشر نشده و این ۴ موشک همان‌هایی هستند که با زاویه متفاوت به هدف شبیه‌سازی شده نیروگاه هسته‌ای دیمونا برخورد کرده‌اند. با انتشار تصاویر اولیه از مرحله آخر رزمایش توسط صداوسیما، صحبت‌هایی مبنی شکست پرتاب یک موشک سجیل مطرح شده است و اینطور بیان شده که با توجه به نام رزمایش یعنی پیامبر اعظم-١٧ تعداد ١٧ موشک در نظر گرفته شده بود که یکی از موشک‌ها عمل نکرده است ولی طی بررسی تصاویر باکیفیت منتشر شده توسط "ایما مدیا" مشاهده می‌شود که این فرضیه غلط هست. همانطور که در تصویر بالا مشاهده می‌کنید حداقل ٧ موشک از کلاس قدر و عماد و سجیل در یکی از محل‌های پرتاب مهیا بوده‌اند پس تعداد موشک‌های حاضر در رزمایش ١٧ عدد نبوده است. با توجه به اینکه سناریو و هدف در نظر گرفته شده برای موشک‌های کلاس قدر و عماد و سجیل رسانه‌ای نشده است پس نمیتوان در این باره نظر قطعی داشت مثلاً یک فرضیه قوی که میتوان مطرح کرد این است که سناریوی در نظر گرفته شده برای موشک‌های کلاس قدر و عماد و سجیل بصورت پرتاب ۴ موشک و همراهی تعدادی موشک ذخیره برای این پرتابها بوده است و موشکی که عدم شلیک آن در تصاویر اولیه رسانه‌ای شده بود دلیلی مبنی بر نقص فنی آن نیست بلکه این موشک به همراه مواردی که در تصاویر بالا مشاهده می‌شود بصورت رزرو برای ۴ پرتاب اصلی در محل رزمایش در نظر گرفته شده‌اند بودند. @iranian_defensive_power

بسم ا... عملیات تازش هوایی جتهای سوخو-22 نیروی هوا-فضای سپاه رزمایش پیامبر اعظم(ص) 17 شلیک مهمات یاسین https://www.aparat.com/v/SLZyF

لئوپارد 2A7V بوندس وهر

سلام علیکم . وقت بخیر - محبت بفرمایید بنده را فقط با همون نام کاربری مورد خطاب قرار بدید . این شکلی راحت تر صحبت می شود کرد . ممنون در خصوص MER یا Multiple Ejector Rackتنها چیزی را که از آن مطلع هستم ، کاربرد MBD3-U6-68 هست برای طیف متنوعی از جتهای روسی و احتمالا نسخه های برگرفته چینی آن شامل میگ-27 / سوخو-17/22 ، سوخو-24 ، سوخو-25 ، سوخو-27 ، سوخو-30 و سوخو34 (تصویر بالا ) وزن این ابزار چیزی درحدود 140 کیلوگرم هست ، درازای آن 3737 م.م و با عرض 610 م.م که اگر بطور خاص آن را بررسی کنیم : این تصویر سوخو-30 ام کا آی نیروی هوایی هند هست که به این سامانه مجهز شده این هم (درصورتی که تصویر را دستکاری نکرده باشند ) مربوط هست به جی-16 نیروی هوایی چین

بسم ا... داده نمای سوخو-35 پی نوشت : برای اندازه بزرگتر ، کلیک کنید ...

اگه قدیمی باشید باید یادتون باشه که روس ها می خواستن از پلاسما به عنوان پوششی برای جنگنده هاشون استفاده کنند و اونها رو با استفاده از پوشش پلاسما که خاصیت عدم بازتاب امواج رادار رو داره ، پنهانکار کنند ... در نهایت به جایی رسیدن که در آزمایشات عملی ثابت شد که داشتن یک پوشش پلاسمای فعال می تونه خودش در کار سامانه های جنگنده اختلال ایجاد کننده و برای خلبان مرگباره ... بنابراین قید پنهانکار کردن جنگنده ها با پلاسما رو زدن ( در ظاهر یا در باطن !؟ ) و بعد سوخو 57 رو رونمایی کردن .... نکته ی جالب اینه که این فناوری ( ایجاد پوشش پلاسما ) رو کنار نگذاشتن و در نهایت توی یک حوزه ی دیگه ازش استفاده کردن .... نکته ی دیگه : نمی شه آوانگارد رو با رادارهای الکترومغناطیس معمول شناسایی کردن و در حال حاضر فقط می شه از رد گرماییش اون رو شناسایی کرد که عملا فرصتی برای مقابله باقی نمی گذاره .... نکته ی بعدی اینکه خیلی زود روس ها از همین موشک البته بدون کلاهک اتمی می تونند به عنوان سلاح متعارف علیه اهداف نظامی و مهم ( فرودگاه ها ) استفاده کنند .... نکته ی بعدی اینه که احتمالا نسل بعدی سلاح های نفوذگر در خاک رو بر اساس این نوع موشک ها خواهیم دید ...

بلوغ دُرنای خاکستری خروج یکصدمین فروند از جنگنده SU-35 FLANKER-E از خط تولید شرکت هواپیمای سازی سوخو ، روز سه شنبه یازدهم دسامبر 2018 ، اتمام فرآیند تولید یکصدمین جنگنده برتری هوایی SU-35 FLANKER-E که در حال حاضر ، روزآمد ترین جت رزمی نیروی هوایی روسیه محسوب میشود را اعلام نمود . نخستین فروند از این جت رزمی که به سال 2014 میلادی ، همزمان با جت ضربتی سوخو-34 از خط تولید شرکت سوخو ، خارج شد ، پیکربندی متفاوتی از جنگنده برتری هوایی سوخو-27 فلانکر این شرکت بشمارمی آید که از سال 1985 وارد خدمت رزمی در نیروی هوایی این کشور شده بود . به اعتقاد برخی از تحلیلگران ، فلسفه طراحی سوخو-35 به گونه ای است که توانایی های فراتری را برای غافلگیری جتهای رزمی نسل پنج متخاصم از خود نشان میدهد، هرچند بدلیل فقدان وجود جنبه های پنهاکارانه در ساختار این جت روسی ، آن را در قالب جتهای رزمی رزمی نسل ++4 طبقه بندی می کنند . اگر چه شکل بدنه این هواپیما ، به گونه ای طراحی شده که حداقل سطح مقطع راداری (RCS) را برای آن به همراه دارد ، اما قابلیت اختفاء این نمونه در مقایسه با جتهای یک نسل جلوتر ، شامل سوخو-57 یا اف-22 به تقریب در سطح پایین تری قرار می گیرد . علیرغم این نارسایی ، سوخو-35 در ردیف یکی از جنگنده های به روز و کارآمد دنیای تسلیحات هوایی قابل طبقه بندی است و برخی از کارشناسان این حوزه معتقدند که درنای خاکستری نیروی هوایی روسیه به شکل بالقوه می تواند یک هماورد بسیار جدی برای تاج سلطنتی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده (اف-22) بشمار آید ، هر چند این موضوع در سالهای اخیر بسیار بحث برانگیز شده است . به اعتقاد این دسته از تحلیلگران ، سوخو-35 گرچه از قابلیتهای جتهای نسل5 برخوردار نیست ، اما بدلیل وجود برخی خصوصیات ممتاز ، می توان از آنها بعنوان یک سری امتیازات برای جبران عدم وجود پنهانکاری ذاتی در این جنگنده استفاده نمود . بعنوان مثال ، وجود گزارشهای متعدد در خصوص قابلیتهای بسیار پیشرفته جنگ الکترونیک این جت رزمی در سوریه ، بصورت فوق العاده ای نشاندهنده آن است که رپتور در صورت یک رویارویی جدی ، مشکلات بسیاری را برای مواجهه در پیش رو دارد . علاوه براین ، اضافه شدن قابلیتهای جدیدتر نظیر استفاده از مواد جدید در ساخت بدنه ، افزایش سرعت بواسطه نصب پیشرانه های قدرتمند تر و همچنین سامانه های بردار رانش 3 بُعدی ، موجب شده تا سوخو-35 به پیشرفته ترین محصول هوایی روسیه تبدیل گردد ، هرچند حضور رقبای سرسختی نظیر سوخو-57 و میگ-35 ، صحنه را به یک رقابت هیجان انگیز تبدیل نموده است . مجموع این قابلیتها ، نه تنها ورود به نبردهای هوایی نزدیک ( داگفایت ) را برای رقبای غربی سوخو-35 بسیار مشکل نموده ، بلکه کشف ، رهگیری این جت روسی در بردهای فامد ( فراتر از میدان دید ) را بتدریج به یک معضل برای آنها تبدیل خواهد شد . در حال حاضر ، تخمین های نشان دهنده آن است که نیروی هوایی روسیه ، نزدیک به 70 فروند جنگنده سوخو-35 را در سازمان رزم خود به شکل عملیاتی مورد استفاده قرار میدهد ، در حالی که نیروی هوایی خلق چین بعنوان مهمترین مشتری خارجی این جت رزمی ، هم اکنون 12 فروند را بصورت فعال ، بکار گرفته و علاوه براین ، نیروی هوایی اندونزی نیز با یک سفارش 11 فروندی در رتبه دوم قرار دارد و پس آن ، نیروی هوایی الجزایر ، امارات متحده عربی و ونزوئلا نیز علاقه مندی خود را برای خرید ابراز داشته اند . از سویی دیگر ، پس ازساقط شدن یک فروند جت سوخو-24 توسط نیروی هوایی ترکیه برفراز آسمان سوریه و بحرانی شدن شرایط برای نیروی هوایی روسیه ، ارتش روسیه تصمیم گرفت تا با هدف جلوگیری از چنین پیشامدهایی ، تعدادی از این جتهای رزمی را به این منطقه اعزام نماید ، که این خود به معنای جایگاه این جنگنده در نیروی هوایی روسیه است . براساس اطلاعات موجود ، سوخو-35 در یک آرایش تسلیحاتی استاندارد ، میتواند تا 14 تیر موشک هوا به هوا را با خود حمل کند که در مقایسه با توانایی رقبا ، بویژه جت پیشرفته اف-35 رقمی در حدود 350 درصد را نشان می دهد . بعنوان مثال ، توانایی فلانکر برای حمل موشکهای هوابه هوای دوربرد R-77 و R-27ER به ترتیب با بردی نزدیک به 110 و 130 کیلومتر ، خطری جدی برای اهداف متخاصم محسوب می گردد . مضاف براینکه پیش بینی شده این جت روسی در آینده ای مشخص به مهمات هوا به هوای K-77 با بردی برابر با 193 کیلومتر که دراصل برای سوخو-57 طراحی شده ، نیز مسلح می گردد . بررسی وضعیت موجود نشان میدهد که علیرغم وجود علائق زیاد مشتریان برای سفارش سوخو-35 ، این جت سوخو-34 است که برای تامین نیازمندی های نیروی هوایی روسیه در صدر توجهات قرار دارد . از یک نظر ، علت این امر را میتوان از ترکیب چندعامل ازجمله هزینه های عملیاتی بالای سوخو-35 برای ایفای نقش برتری هوایی و راهبرد نیروی هوایی روسیه برای تقویت توانایی های تهاجمی هوا به زمین خود ( که با حضورسوخو-34 محقق می گردد . م ) و نه ایجاد برتری هوایی مطلق ، تحلیل نمود . در حالی که قابلیتهای تهاجم زمینی نیروی هوایی روسیه ، به شکل منظم با اضافه شدن سوخو-34 و همچنین توسعه مهمات هدایت دقیق بومی در حال توسعه بوده ، این نیرو نیازمند مدرنیزه سازی ناوگان برتری هوایی خود است که بتدریج با فرسوده شدن جتهای قدیمی تر میگ-31 و سوخو-30 صورت نگران کننده ای بخود می گیرد . هر چند فرآیند ارتقاء این جنگنده ، در هر شرایطی در یک بازه بلند مدت صورت خواهد گرفت و کاهش هزینه های این بروزرسانی موجب می شود تا بازار صادراتی مطلوبی را برای روسها فراهم نماید . بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

با این کلمات چند جمله مرتبط بسازید و در یک دانشگاه سخنرانی کنید ، انصافا از عهده هر کسی بر نمیاد !       نخست : میدان دهی به دین تنگ شد ، مردم بی دین شدند و کافر اما حرص زیر سوال رفت ؟! در حالی که اینجا به دین میدان دهی شد و توجهی به نظر دین در مورد حرص نشد ؟!...؛       بعدی :      نمیدونم چی بگم ، مثل این میمونه که بگیم مبانی زمیبن شناسی  چرا فلسفی  نیست ، با این رویکرد قطعا زبانشانسی ، ریاضیات ، برنامه نویسی ، کشاورزی و ... هم توحیدی نیستند و تکلیفشون از قبل مشخصه ،... به این آدمهایی که ممکنه این اشتباه رو بارها تکرار کنند مثل عباسی عرض میشود : علوم انسانی  با هم تکرار میکنم علوم انسانی ، تکرار مجدد از به شکل دیگر : انسانی علوم ، انسان ، علم ، جمع علومی که متعلق به انسان است ، انسان .انسان ، علم ! ، جمع علم معادل علوم !  علوم انسانی ،...    بعدی : تشریح رابطه پیچیده چند متغییره شامل متغییر های اثرات پاندای کنگفوکار ، تخریب باور ها ،آثار مستند و انتخابات و رای آوردن رئیس جمهور با روش معادلات پسا ساختاری و آلفای کرونباخ α ≥ 9.9  !!       در این لحظه من توبه میکنم و برمیگردم به روزه پست ...