تاپیک جامع رزمایشهای نیروهای مسلح از اردیبهشت 1386

[تاپیک جامع رزمایشهای نیروهای مسلح از اردیبهشت 1386]

بهاي نفت خام از زمان طوفان کاترينا با توجه به نبود اطمينان در صادرات نفت نيجريه و آزمايش سلاحهاي جديد ايران در طول رزمايش نظامي در آبهاي خليج فارس روز گذشته به بالاترين رقم خود رسيد. به گزارش خبرگزاري مهر، روزنامه فايننشال تايمز با بيان اين مطلب نوشت: با اعلام آزمايش موشکي ايران در آبهاي خليج فارس بهاي نفت خام برنت تقريبا 2 دلار افزايش يافت و به 67 دلار و 93 سنت در هر بشکه رسيد. اين در حالي است که اين افزايش ناگهاني بهاي نفت خام با توجه به زمان و مکان رزمايش ايران صورت گرفته است، زيرا در پي ضرب‌الاجل 30 روزه‌اي است که شوراي امنيت سازمان ملل براي برنامه هسته‌اي ايران مقرر کرد. بر پايه اين گزارش، محمدهادي نژادحسينيان معاون وزير نفت ايران اعلام کرده است: هر گونه کاهشي در بهاي نفت طي سال جاري بعيد است. چندين عامل نشان مي‌دهند که بهاي نفت طي دو يا سه سال آينده کاهش نخواهد يافت مگر اينکه يک طرح براي آن وجود داشته باشد. اين در حالي است که وزرات دفاع آمريکا در واکنش به رزمايش نظامي ايران در آبهاي خليج فارس موسوم به پيامبر اعظم(ص) با اذعان به وجود پشرفت ايران در زمينه‌هاي دفاعي اعلام کرد که تهران به طور مداوم در صدد بهبود سيستم هاي تسليحاتي خود بوده است، اما در تلاش است در اين زمينه اغراق کند. http://baztab.com/news/36946.php

[تاپیک جامع اخبار موشکی (بالستیک ، کروز و .. )]

با گذشت سه روز از آغاز رزمایش بزرگ دریایی سپاه و ارتش در منطقه عمومی خلیج فارس و دریای عمان ، جدیدترین طرح های پدافند دریایی و هوایی به اجرا درآمد و پیشرفته ترین تجهیزات و ادوات دفاعی ساخت متخصصان کشورمان نیز با موفقیت مورد آزمایش قرار گرفت. به گزارش مهر ، این رزمایش بزرگ با شرکت یگانهای مختلفی از نیروی دریایی سپاه پاسداران و ارتش، نیروی هوایی سپاه و ارتش ، نیروی مقاومت بسیج و واحدهایی از نیروی انتظامی، صبح روز جمعه 11 فروردین با رمز "محمد رسول الله" و با شلیک یک فروند موشک شهاب 2 به نشانه اعلام پیام صلح و دوستی به کشورهای حاشیه خلیج فارس، آغاز شد و تا 17 فروردین به طول خواهید انجامید. محدوده اجرای این رزمایش از شمال خلیج فارس تا منطقه چابهار و از خط ساحلی تا به عمق 40 کیلومتر است و بیش از 17 هزار نفر از نیروهای مسلح و نیروهای بسیج در آن شرکت دارند. همچنین علا‌وه بر شرکت هزار و 500 فروند شناور رزمی و مردمی، انواع هواپیماهای مختلف شکاری‌، بمب افکن‌، پشتیبانی و بالگردهای مختلف در آن حضور خواهند داشت. بکارگیری انواع هواپیماهای بدون سرنشین به منظور اطلاع از مواضع و آرایش نیروهای دشمن، انواع موشک های مورد استفاده برای اهداف هوایی متحرک، بالگردهای رزمی با قابلیت پرتاب موشک هوا به سطح با برد بلند، شناورهای واکنش سریع با قابلیت پرتاب موشک سطح به سطح ، اژدر و راکت از جمله ادوات قابل توجه در رزمایش پیامبر اعظم (ص) می باشد. علاوه بر قرار گاه حضرت نوح نبی (س) که هدایت و فرماندهی رزمایش را برعهده دارد، قرارگاه های حضرت صاحب الزمان (عج) در منطقه هرمزگان‌، محرم در سواحل مختلف استان بوشهر، قرارگاه امام حسین(ع) در منطقه خوزستان به ویژه خرمشهر و اروند، موشکی بعثت در طول سواحل و نیز قرارگاه پدافند هوایی نصر در این رزمایش فعالیت خواهند داشت. مقابله با جنگ روانی دشمن‌، آمادگی و اقتدار نیروهای مسلح جهت دفاع از تمامیت ارضی و استقلا‌ل جمهوری اسلا‌می ایران‌، ارتقا توان و قدرت ‌نیروهای مسلح، آزمایش آخرین دستاوردها و تولیدات داخلی‌، انتقال تجربه‌، ارزیابی عملکرد فرماندهان‌، تمرین و بکارگیری نیروهای بسیجی از اهداف این رزمایش است. به گزارش مهر، برای انجام این رزمایش چهار مرحله طرح ریزی شده است که روز اول آن در زمینه آمادگی عمومی و پیش بینی تمهیدات لازم برای دفاع در مقابل حمله احتمالی و فرضی دشمن است که در این قسمت همه سیستم ها و امکانات برای اجرای دقیق این قسمت تدارک دیده شد. همچنین در روز اول این رزمایش، یک هواپیمای بدون سرنشین بر فراز پایگاه هوایی ششم شکاری شهید یاسینی بوشهر به پرواز درآمد که واحدهای پدافندی با موفقیت، عملیات دفاع از این منطقه را انجام دادند. این هواپیمای بدون سرنشین در سه محدوده شرق، غرب و جنوب وارد حریم هوایی نیروگاه اتمی بوشهر و پایگاه ششم شکاری شد که با موفقیت، نیروهای عمل ‌کننده برنامه‌ های پدافندی را به نمایش گذاشتند. از دیگر اقدامات صورت گرفته در روز نخست این رزمایش، پرتاب موفقیت آمیز یک موشک جدید توسط نیروی هوایی سپاه بود که نسل مدرن تری از موشکهای کشور را به نمایش گذاشت. این موشک و متعلقات آن به ابتکار دانشمندان ایرانی در وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح طراحی و ساخته شده و می تواند به صورت همزمان چند هدف را به شکل واگرا مورد اصابت قرار داده و علاوه بر قابلیت رادار گریزی توانایی این را دارد که از کمند انواع ضد موشک با هر دقت بالایی عبور کند. اجرای مراحل پدافند غیر عامل، اعزام شناورهای رزمی یگانهای تکاور، تفنگدار و سامانه های موشکی به منطقه عمومی رزمایش، بازبینی دستگاههای ‌ماهواره ای، مخابراتی و ارتباطی‌، تمرین امداد و نجات و دفاع در سواحل و شهرهای ساحلی، اجرای گشتهای ‌شناسائی دریایی و هوایی، جمع آوری اطلاعات الکترونیکی در منطقه نیز از دیگر بخش های دیگر روز اول رزمایش بود که با موفقیت اجرا شد. در دومین روز رزمایش دریایی مشترک سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و ارتش جمهوری اسلامی نیز قرارگاههای مختلف حاضر در منطقه خلیج فارس و دریای عمان اقدام به عملیات ریزش مینهای پیشرفته ساخت ایران کردند که این مین های هوشمند دریایی با سنسورهای چندگانه ساخت متخصصان داخلی می باشد. پرتاب مین های دریایی توسط راکت از دیگر برنامه های این روز بود. عملیات غواصی به منظور کشف اقدامات زیرسطحی دشمن در تنگه هرمز و آبهای خلیج فارس و مقابله با تک فرضی شیمیایی دشمن و نیز کشف، خنثی ‌سازی و همچنین رفع آلودگی شیمیایی از دیگر مراحل انجام شده در روز سوم رزمایش پیامبر اعظم (ص) بود. به گزارش مهر، در روز سوم این رزمایش، همچنین عملیات تامین ‌امنیت تردد ناوگان تجاری، نفتی و صیادی در تنگه هرمز و آبهای بین ‌المللی خلیج فارس و دریای عمان توسط یگانهای سطحی و زیر سطحی هوادریا و با همکاری نیروهای هوایی سپاه و ارتش با موفقیت انجام شد. شلیک اژدرهای سنگین ساخت داخل که برای اولین بار در کشور آزمایش می شود و بکارگیری تجهیزات ارتباطی ساخت داخل که قابلیت رفع مسدود شدن را دارد، از دیگر ابداعات به کار رفته در این رزمایش بود

[تاپیک جامع رزمایشهای نیروهای مسلح از اردیبهشت 1386]

یکی از پیشرفته ترین انواع قایق های پرنده صبح امروز در رزمایش بزرگ پیامبر اعظم (ص) آزمایش شد. به گزارش خبرنگار اعزامی "مهر" این قایق بسیار پیشرفته توانایی حرکت با قابلیت مانور بالا در آبهای خلیج فارس و دریای عمان را داراست و سرعت آن تا 100 نات در ساعت می رسد که سرعت بسیار بالایی برای قایقهای پرنده در جهان محسوب می شود. همچنین این قایق به علت نوع طراحی و مواد بکار رفته در آن از دید رادارهای دقیق نیز محفوظ بوده و به هیچ عنوان قابل شناسایی نمی باشد. از جمله دیگر قابلیتهای این قایق امکان شلیک انواع موشک های موجود در آن می باشد که این قایق می تواند با سرعت بالا حرکت نموده و این موشکها را به سمت اهداف ثابت و متحرک شلیک کند. به گزارش "مهر" این قایق هم اکنون به تولید انبوه رسیده و با کمک آن نیروی دریایی سپاه توان رزمی و دفاعی خود را دوچندان کرده است. منبع " خبرگزاری مهر "

[بررسی قدرت هوایی سه کشور حاشیه دریای خزر]

بخش اول :نیروی هوایی و پدافند هوایی قزاقستان
به مانند سایر کشورهای مستقل مشترک المنافع(CIS)یا همان جمهوری سابق اتحاد جمهوری شوروی.قزاقستان نیز پس از استقلال آن در دسامبر 1991دارای یک نیروی هوایی پایه ریزی شده بر سلاحها وتجهیزات ساخت شوروی سابق می باشد.
این نیرو که دارای 19000تن پرسنل می باشد توانست تجهیزات جدیدی راشامل جتهای جنگنده SU-27 و MIG-29را در مقابل بازگرداندن بیش از 40 فروند بمب افکن توپولوف TU-95MSبه روسیه از آن کشور در یافت کند . این بمب افکنها از سوی اتحاد شوروی سابق در پایگاه سمیپلاتینسک(semiplantinsk) واقع در خاک قزاقستان به جامانده بود این هواپیماها به همراه موشکهای بالستیک بین قاره ای SS_18مجهز به کلاهکهای هسته ای به جامانده در قزاقستان تشکیل دهنده یک نیروی هسته ای ضربتی نیرومند شوروی در این جمهوری بودند.سیلوهای پرتاب کننده این موشکها در قزاقستان تماما در سال 1996 در چارچوب توافقنامه های بین الملی منهدم و نابود گردیدند. با بازگردانده شدن به روسیه نیروی هوایی قزاقستان به یک نیروی هوایی کوتاه برد تبدیل گشت .
در فوریه1999 رییس جمهور قزاقستان نور سلطان نظر بایف به یک روزنامه محلی اظهار داشت که نیروی هوایی این کشور دارای 36 اسکادران بوده و خلبانان آن نوعا دارای 100 ساعت پرواز در سال می باشند این نسبت در مورد سایر جمهوری های تازه استقلال یافته تنها به 20 ساعت می رسد. قزاقستان در سال 1999 پس از آنکه فاش گردید در صدد است 40 فروند از میگ 21 نیروی هوایی خود را که به صورت قطعات جداگانه در انبار نگهداری می شدند به کره شمالی به فروش برساند در گیر یک جنجال سیاسی بین الملی گردید جالب اینجاست که هیچکدام از قطعات میگهای مذکور در فهرست موجودی نیروی هوایی آن کشور ثبت نشده است.تعداد کلی هواپیماهای جنگی نیروی هوایی قزاقستان بالغ بر 164 فروند می باشد توان هوایی جمهوری قزاقستان بر پایه انواع پرنده ها تعداد و ماموریت آنها عبارتند از


( سوخو ۲۷ فلانکر در حال تیک آُف )

میگ 29 فالکروم بین 36تا 40 فروند(یک هنگ هوایی)که از آنان برای مامورتهای رهگیری هوایی.تهاجمی و آموزشی استفاده می گردد. میگ 23 فلانکر 10۰فروند از نوع Mو UBکه قابلیت انجام ماموریتهای رهگیری تهاجمی و آموزشی رادارا می باشند بر آورد می شود که تمامی یا اکثراین نوع هواپیماهای جنگنده توسط قزاقستان در انبار نگهداری می شوند. میگ25فاکس بت برای رهگیری هوایی 15تا16فروند.میگ31فاکس هاند جنگنده برتری هوایی بین14تا16فروند.سوخو24جنگنده بمب افکن ضربتی35تا40فروند(از جمله 12فروند مخصوص عملیات شناسایی هوایی).سوخو25جنگنده ضربتی برای پشتیبانی نزدیک هوایی.14فروند.نیروی هوایی قزاقستان همچنین دارای تعداد نا مشخصی جنگنده میگ27می باشد که از آنها در انبارهای خود نگهداری می کند .

نیروی هوای قزاقستان همچنین دارای هلیکوپترها و هواپیماهای ترابری به شرح زیر است.

بالگردMi-24هایند برای عملیات تهاجمی35فروند.بالگردMi-8هیپ برای حمل و نقل هوایی و دارای توانایی تهاجمی60فروند. هواپیماهی آنتونف برای ماموریتهای حمل ونقل هوایی:An-12((کاب))5فروند . An-24((کوک))1فروند . An-26((کورل))14فروند . بالگردهای غول پیکر ترابریMi-6((هوک))6فروند وMi-26((هالو))24فروند.
نیروی هوایی قزاقستان برای آموزش خلبانان خود از 12فروند جت ساخت جمهوری چکL-36و4فروندYak18بهره می گیرد یک فروند هواپیمای بوئینگB757-200ویک فروند هواپیمای یاک40نیز ماموریت حمل شخصیتهای(VIP)رابر عهده دارد همچنین قزاقستان برای حمل ونقل سربازان خود از هواپیماهای توپولوفTu-134وTu-154بهره میگیرد.جنگنده های نیروی هوایی قزاقستان مجهز به موشکای هوا به هوا از انواعAA-6((آکرید)).AA-7((آپکس)).AA-8((آفید))و موشکهای هوا به سطح از انواعAS-7((کری)).AS-9((کایل)).AS-10((کارن)).AS-11((کیلر))می باشند
پدافند هوایی از آسمان قزاقستان نیز بر عهده 100پرتاب کننده موشکهایSA-2وSA-3و27 پرتاب کننده موشکهایSA-4وSA-5و نیز20ذستگاه پرتاب کننده موشکهایSA-6وS-300است
بخش دوم :نیروی هوایی و پدافند هوایی ترکمنستان
نیروی هوایی ترکمنستان پس از غلبه این کشور بر مشکلات اقتصادی که در اوایل دهه1990این جمهوری تازه استقلال یافته را تا مرز ور شکستگی کشاند و در پی بهبود اوضاع پس از یکسری تدابیر شدید اقتصادی اعمال شده توسط دولت عشق آباد در سال1993تشکیل گردید.در اکتبرآن سال این نیرو با در اختیار گرفتن وکنترل دارایی های و امکانات هوایی به جامانده شوروی سابق موجودیت یافت.اما این تنها بر روی کاغذ بزرگ به نظر می رسید.تعداد زیادی از این وسایل و تجهیزات به دست آمده به سبب غیر استاندارد بودن آنها قابلیت استفاده خودرا از دست داده اند.این مشکل به ويژه در مورد هواپیماهای دارای بال ثابت صدق می کند . بسیاری از هواپیماهای ترکمنستان در انبارها نگهداری می شدند و عملیاتی نگه داشتن آنها برای نیروی هوایی این کشور مقرون به صرفه نیست.سازماندهی نیروی هوایی و پدافند هوایی ترکمنستان بر اسلوب و الگوهای شوروی سابق پایه ریزی شده است.ترکمنستان دارای یک هنگ از میگهای 29 و سوخو17مستقر در پایگاه هوایی شهر((مرو))Maryاست.این پایگاه در حد واندازه پایگاه هوایی نلیس((Nelis))واقع در ایالت نوادا امریکا می باشد.همچنین یک هنگ مشترک از هواپیماها و بالگردهای حمل ونقل نیز در پایگاه هوایی عشق آباد استقرار دارد.که از یک فروند هواپیمای آنتونف24و بالگردهایMi-8هیپ وMi-24هایند به وجود آمده است.یک واحد آموزشی تمرینی نیز در شهر کوچکتر چاردزو فعالیت دارد.دلیل این امر تعداد و قدیمی بودن هواپیماهای آموزشی نیروی هوایی ترکمنستان شامل جتهای سوخو7.میگ21و یاک28 است.نیروی هوایی ترکمنستان در پخش رهگیری هوایی خود دو هنگ شکاری را به خدمت گرفته است.این هنگها در بر گیرنده جت های میگ 23ام فلاگر و میگ25 فاکس بت هستند که در پایگاهای نبیت داغ و آکدپ استقرار دارند.نیروی هوایی ترکمنستان تنها از 50فروند میگ23خود استفاده می کند و بقیه آنها را روانه انبار کرده است.در ماه اوت1999 خبرگذاری ایتار تاس روسیه گزارش داد 46فروند سوخو25 نیروی هوایی ترکمنستان به عنوان باز پرداخت بدهی های گرجستان به این کشور به وسیله گرجیها تعمیر شده است.تمامی این هواپیماها در انبارهای ترکمنستان می شدند.بنابه به گزارشها ترکمنستان در تلاش بوده تا هواپیماهای مازاد بر نیاز نیروی هوایی خویش را به فروش برساند.اما در این راه با موفقیت چندانی روبه رو نشده است. نیروی هوایی ترکمنستان تنها3000تن پرسنل در اختیار دارد و دارای89هواپیمای جنگی عملیاتی و در حدود200فروند درانبارهاست.نیروی هوایی ترکمنستان بر حسب نوع و تعداد هواپیماها و بالگردها شامل موارد زیر است:



( میگ ۲۳ فلاگر )

دو اسکادران جنگنده میگ29 فالکروم22 تا 24 فروند . میگ23 فلاگر 130 تا 220 فروند با ماموریت رهگیری و آموزش(بخش عمده ای از این هواپیماها در انبار به سر می برند)میگ25 فاکس بت24 فروند . میگ21 فیشبد 3 فروند . جنگنده بمب افکن سری سوخو از نوع سوخو7 از نوع B 3 فروند و سوخو17 ام((فیتر))65 فروند . جنگنده تهاجمی سوخو 25((فراگ فوت))46 فروند . بالگرد تهاجمی Mi-24هایند 10 فروند. بالگرد ترابریMi-8 هیپ 8 تا 10 فروند . برای ماموریتهای حمل و نقل هوایی ترکمنستان دارای 3 فروند هواپبمای آنتونفAn-12((کاب)) یک فروندAn-24((کوک))و یک فروند An-26((کرل))است . ماموریتهای آموزشی نیز به وسیله 3 فروند هواپیمایSu-7B و 2 فروندL-39 آلباتروس اجرا می گردد. پدافند هوایی نرکمنستان از 50 دستگاه پرتاب کننده موشک زمین به هوایSA-2.SA-3 و SA-5 تشکیل شده است


بخش آخر:نیروی هوایی و پدافند هوایی آذربایجان و بررسی آن در میدان نبرد واقعی

جمهوری آذربایجان نیز به عنوان یکی از جمهوریهای سابق شوروی تجهیزات نیروی هوایی خود را از ارتش شوروی به ارث برده است.شاید در میان حمهوری های تازه استقلال یافته(CIS) جنگ دیده ترین نیروی هوایی(به غیر از نیروی هوایی روسیه)از آن آذربایجان و البته رقیب آن ارمنستان باشد.نیروی هوایی آذربایجان طی دهه 1990 با همسایه غربی خود ارمنستان بر سر منطقه تحت اختلاف((نوگو رنوقره باغ))در قفقاز در حال جنگ بود.درگیری مذکور بین دو جمهوری سرانجام با میانجیگری روسیه در سال 1994 پایان پذیرفت.در نبرد بر سر منطقه تحت اختلاف((نوگو رنوقره باغ))هر دو کشور متخاصم بیش از هر هواپیما و بالگرد از هواپیمای ضربتی سوخوی25فراگ فوت وبالگرد تهاجمی میل-24هایند علیه یکدیگر بهره بردند
جمهوری آذربایجان نخستین فروند از جتهای Su-25در 18 آوریل 1992 از روسیه دریافت داشت.خلبانی این هواپیما را ستوان((واقف قربانف))به عهده داشت.این هواپیما نخست در پایگاه((یه ولاخ)) و سپس در پایگاه((سیتال چای))مستقر و عملیاتی گردید.فراک فوت مذکور بلافاصله به همراه سایرSu-25های به خدمت گرفته شده و در نبرد علیه جمهوری ارمنستان در سال 1992 بر سر منطقه نو گورنوقره باغ(قره باغ کوهستانی)شرکت کرد و عاقبت در ماه جولای همان سال با خلبانی ستوان قربانف حین نبرد سرنگون گردید.قربانف تا قبل از سقوطش توانست دو فروند بالگرد ارمنی را سرنگون سازد و به یک فروند هواپیمای غیر نظامی متعلق به ارمنستان از نوع یاک40 صدمه وارد سازد.جمهوری آذربایجان به طور رسمی اعلام کرد که تنها3فروندSu-25را در سال 1992در نبرد با ارمنستان از دست داده است.خلبان سومین هواپیما به نام کاپیتان((یوری باچنکو))با چتر نجات فرود آمد و به اسارت نیروهای ارمنی در آمد.اما بنا به گزارشها در 10اکتبر همان سال یک فروندSu-25 دیگر آذری هدف ارمنه قرار گرفت و به زیر کشیده شد خلبان این هواپیما بر خلاف بالچنکو موفق نگردید تا با صندلی پرتاب شونده خود را از هواپیما در حال سقوطش خارج کند . ماموریت بالگردهای تهاجمیMi-24هایند نیز در نبرد نوگورنوقره باغ شامل اسکورت خودروها.حمل ونقل نیروها.دیده بانی برای توپخانه و مهمتر از همه آتشباری علیه هدفهای زمینی حرف بود .



(سوخو ۲۵ فراگ فوت )
هر دو جمهوری متخاصم آذربایجان و ارمنستان مجهز به بالگرد تهاجمیMi-24هایند بودند . هایندهای آذری از پایگاه هوایی((سنگاچالی))و هایندهای ارمنی از پایگاهی در نزدیکی ایروان پروازهای عملیاتی خود را انجام می دادند.اما پایMi-24های روسی نیز به درگیری میان دو جمهوری سابق شوروی کشید. در 3 فوریه1992 یک بالگرد Mi-26((هالو))روسی حامل پناهندگان ارمنی در حالیکه به وسیله بالگردهای هایند روسی اسکورت می شد به وسیله یک موشک کتفی سام که از سوی نیروی هوایی آذربایجان شلیک شده بود هدف قرار گرفت و سقوط کرد.در جریان این واقعه3 تن از سرنشینان جان باختند.طی23 فوریه تا 7 مارس1992 که هایندهای روسی که سرگرم عملیات اسکورت و حفاظت از بالگردهای ترابری تحت امر لشکر336مکانیزه روسیه مستقر در منطقه بودند که یک فروند Mi-24 به وسیله آذریها مورد اصابت قرار گرفت و مجبور به فرود اضطراری شد که طی آن چند تن از خدمه روسی بالگرد جان خود را از دست دادند
بالگردهایMi-24که اکثرا به وسیله خلبانان سابق ارتش سرخ اتحاد جماهیرشوروی که به صورت مزدور به وسیله جمهوری آذربایجان به خدمت گرفته شده بودند پرواز می کردند و نخستین ماموریت آنها در((قره باغ کوهستانی))در فوریه1992 و در حمله به مواضع استحکامات و تانکهای نیروهای ارمنستان در نزدیکی دهکده((کارگالی))بود.ارمنیها ادعا دارند2فروند هایند آذری را در مارس1992و یکی دیگر را در 18سپتامبر همان سال و یک فروند را نیز در اول سپتامبر سال 1993 سرنگون ساخته اند. به گفته آنها هیچکدام از خدمه بالگردهای مذبور در جریان سقوط جان سالم بدر نبرده اند . در آوریل1992ارمنیها توانستند دو فروندMi-24را که در اختیار یک اسکادران مستقل ارتش روسیه در منطقه بود بربایند. اما چندی بعد مجبور شدند آنها را به صاحبانشان بازگردانند .



( میل ۲۴ هایند )
نیروهای ارمنی اغلب از این بالگرد برای ماموریتهای شناسایی تاکتیکی و نیز در اکثرا عملیات عمده علیه نیروهای جمهوری آذربایجان.مانند عملیات((کلباجار))استفاده می کردند . تلفات هایندهای ارمنی بنا به گزارشها عبارت بود از 2 فروند یکی در سپتامبر1992و دیگری در12نوامبر همان سال بود . بنابر تخمین منابع غربی تا اوایل سال1993ارمنستان دارای 11 فروند وآذربایجان دارای 8 فروندMi-24هایند آماده به خدمت بودند.
تجهیزات نیروی هوایی آذربایحان که فقط 2200 نفر پرسنل دارد.از نظر نوع و تعداد عبارتند از :در حدود 35 هواپیمای جنگی و 12 بالگرد تهاجمی شامل :میگ25 فاکس بت از مدلهایPD.RB وUبه ترتیب 8فروند . 14 فروند و 6 فروند.گزارشهایی نیز از نگهداری بیش از 25 فروند میگ25 به صورت قطعات جدا از هم در انبارهای نیروی هوایی آذربایجان در دست است میگ21فیشبد4 تا 5 فروند.گزارشها از وجود 2 فروند دیگر از این نوع هواپیما در انبار حکایت دارد . بمب افکن ضربتی با بالهای متحرکSu-24فنسر 4 تا 5 فروند . سوخوSu-17فیتر ويژه حمله به مواضع زمینی 4 تا 5 فروند . سوخوSu-25فراگ فوت ويژه حمله به مواضع زمینی وپشتیبانی نزدیک 2 فروند . بالگرد تهاجمیMi-24هایند 15 فروند . بالگرد ترابری Mi-8هیپ 13 فروند.این نوع بالگرد با قابلیت نصب راکت انداز و مسلسل می تواند در عملیات تهاجمی و پشتیبانی ایفای نقش کند . بالگرد ترابری Mi-2هوپلیت 7 فروند .
نیروی هوایی آذزبایجان برای آموزش و تمرین هوانوردان خود از جتهای ساخت جمهوری چکL-29دلفین به تعداد 18 تا 26فروند .L-39آلباتروس 12 فروند و نیز یک فروندSu-17 استفاده می کند .بر پایه گزارشهای موجود 2 فروند جت آموزشیL-29 نیز جزو موجودی انبارهای این نیرو میباشند . عملیات ترابری و حمل ونقل سنگین هوایی را برای نیروی هوایی آذربایجان یک فروند آنتونفAn-12((کاب)) .یک فروندAn-24((کوک)) .3فروند هواپیمای ایلیوشینI1-76((کاندید)) .3فروند هواپیمای یاک 40 و یک فروند توپولفTu-134A((کراسکتی))به انجام می رساند . پدافند هوایی جمهوری آذربایجان برای حفاظت از آسمان خویش دارای یک صد پرتاب کننده موشکهای زمین به هوایSA-2 .SA-3 وSA-5است.

Iran-airforce.blogfa.com

[اخبار برتر نظامی]

در زمان عمليات جنگی ايالات متحده آمريکا درعراق آمريکايها 17 دفعه به نيروهای خود تيراندازی کردند. 'آتش دوستانه' به عبارت ديگر که ما بيشتر به آن عادت کرديم 'آتش به همديگر' عبارتی است که در کشورهای غربی در مورد تيراندازی به نيروهای خود يا نيروهای متحدين به کار برده می شود. بويژه آمريکايها که حتی تلافات ناچيز جانی برای آنها بسيار دردناک بوده، از دست دادن نيروها و تجهيزات نظامی خود در اثر آتش نيروهای خود حادثه بسيار ناگوار و فوق العاده و به عبارت ديگر جنايت در ميدان عمليات جنگی تلقی می کنند. اما هيچ عمليات جنگی نيروهای آمريکائی بدون چنين تلفات انجام نشده است. دوره عمليات جنگی فصل بهار سال 2003 ايالات متحده آمريکا و بريتانيا کبير ضد عراق چيزی استثناء نبوده است. بلا فاصله پس از انجام آن مقامات نظامی آمريکا و کارشناسان مستقل موارد 'آتش دوستانه' در دوره عمليات جنگی مذکور را مورد بررسی قرار داده اند. بر اساس اين اطلاعات، فاز فعال عمليات جنگی مذکور از هجوم به خاک عراق در 20-21 مارچ فقط 26 روز بطول انجاميد. در دوره مذکور موارد فوق العاده زياد 'آتش به خودی' مشاهده شده است. به نظر کارشناسان مستقل 17 مورد مذکور رخ داده در حالی که نظاميان بر 11 مورد اسرار می کنند. اين هم کافی است برای اينکه به قول معروف دادستان مشغول کار شود. يعنی يک روز در ميان تيراندازی به نيروهای خود انجام شد. به نظر کارشناس رالف نيکوله يکی از واقعيتهای ناگواری که مقامات آمريکا پنهان کرده اند تيراندازی توسط هواپيمای نيروی هوائی آمريکا 'آ-10' به تفنگداران دريائی در زمان نبرد برای شهر ناسريه در 23 مارچ می باشد، که در اثر آن 9 نفر از تفنگداران دريائی يک دفعه کشته شد. کارشناسان مستقل با تکيه به منابع انخصاری خود معتقدند که نظاميان آمريکائی عمداً کوشش می کنند مواردی را از قبيل حمله هلی کوپتر تفنگداران دريائی آمريکا 'آن-1و'کبرا' با استفاده از راکت های ضد تانک قابل هدايت 'آ.گ.م.-114' 'حلفاير' به تانک 'م1-آ1' 'آبرامس' و نبرد شديد بين تفنگداران آمريکائی که با عث زخمی شدن يکی از آنها شد، پنهان کنند. همچنين نظاميان آمريکائی 4 مورد تيراندازی توسط نفربر زرهی 'بردلی' 'م-2' مربوط به نيروهای زمينی آمريکا به موترهای زرهی و تانکهای آمريکائی ديگر را هم پنهان می کنند. موارد 'آتش به خودی' از اين جمله سرنگون کردن هواپيماهای شکاری- تهاجمی آمريکائی و بريتانيائی توسط کمپلکسهای دفاع ضد هوائی آمريکائی و از بين بردن يک تانک بريتانيائی 'چلنجر-2' توسط تانک بريتانيائی ديگر و موارد زياد تيراندازی به هم ديگر توسط نظاميان آمريکائی و همچنين چند مورد تيراندازی توسط طيارات خود به تفنگداران آمريکائی و بريتانيائی در گزارشات رسمی ذکر شده است. به خصوص آمريکايها نگران اين امر می باشند که تمام 4 مورد تيراندازی توسط نفربر زرهی به جنگ افزار زرهی خود مذکور با استفاده از سيستم شناسائی 'خود –بيگانه' که مورد طراحی و استفاده در هنگام عمليات جنگی در عراق شده و هدف آن جلوگيری کامل يا کاهش تيراندازی احتمالی توسط موترهای زرهی متحدين به ديگر موترهای زرهی خود بوده انجام شده است. بر اساس بررسی تمام موارد ' آتش دوستانه' و باتکا به دلايل که منجر به حوادث مذکور شده، کارشناسان نظامی آمريکائی آنها را در 8 گروه به شرح زير طبقه بندی کردند: اشتباهات در شناسائی، اشتباهات هوانوردی، عيب کنترل آتش، عدم دقت در تيراندازی، عدم کارائی هدايت از نيروها در ميدان نبرد، خراب شدن اسلحه، عدم انتظابات از طرف نظاميان. از يک طرف کارشناسان نظامی آمريکائی در موردی پيشرفت زياد در به وجود آوردن هماهنگی عمليات جنگی انواع مختلف نيروهای مسلح در هنگام فاز اول عمليات جنگی برای باصتلاح آزاد کردن عراق، در تمام دنيا تبليغ کردند و از طرف ديگر آنها تائيد کردند که در اغلب موارد 'آتش دوستانه' ناشی از عدم هماهنگی عمليات انواع نيروهای مسلح بوده است. بدين ترتيب برای جلوگيری از موارد مذکور در آينده توصيه می شود کارائی آموزش نشانه گيران هوائی افزايش، تجديد تجهيزات دستگاه ها و سيستمهای شناسائی و ايستگاه های راديو انجام، سيستمهای شناسائی يگانه در نيروهای مسلح استفاده، نحوه چک کردن اطلاعات و رعايت از مقرارات هماهنگی عمليات جنگی توسط انواع مختلف نيروهای مسلح در مناطق عمليات مشترک بهبود، ياد دادن استفاده از روش شناسائی 'خود بيگانه' از اين جمله آموزش مربوطه سربازان انجام و دوام پرسه شناسائی فراهم آورده شود. در ضمن توجه خاص بايد به انجام اقدامات مذکور در زمان صلح داده شود يعنی در هنگام آموزش مشترک تاکتيکی و عملياتی انواع مختلف نيروهای مسلح. آينده نشان خواهد داد آيا اقدامات مذکور برای جلوگيری از موارد 'آتش دوستانه' مؤثر می باشد

[اخبار برتر نظامی]

وزارت دفاع آمريكا (پنتاگون ) فروش ۹فروند موشك رهگير به ارزش ‪۴۵۸ ميليون دلار را به ژاپن تاييد كرد. به گزارش روز چهارشنبه پايگاه اينترنتي نيوز اينترنشنال، فروش ‪ ۹فروند موشك "اس ام سه " و موشك دفاعي بالستيك پيشرفته، بايد از سوي كنگره آمريكا تصويب شود. معمولا كنگره آمريكا ،معامله‌هايي را كه مورد حمايت پنتاگون باشد، تصويب مي‌كند. وزارت دفاع آمريكا در بيانيه‌اي اعلام كرد، فروش موشكهاي "اس ام ‪۳ " و "بي ام دي"، تعادل نظامي موجود را در منطقه دگرگون نمي‌سازد و تنها قابليت دفاعي ژاپن را افزايش مي‌دهد. سيستم تسليحاتي (‪ (AEGIS9و موشك‌هاي اس ام سه ، بر روي ناوهاي نيروي دريايي ژاپن كه در كنار موشكهاي PAKپاتريوت اين كشور مورد استفاده قرار خواهند گرفت، پدافند اوليه موشكي بالستيك را براي ژاپن فراهم مي آورند. ژاپن اخيراً گفته بود كره شمالي در تدارك انجام آزمايش يك موشك بالستيك دوربرد است كه مي‌تواند خاك آمريكا را هدف قرار دهد. به گفته مقامات ژاپني موشك تائه‌پدونگ2 كه نسل جديد موشك هاي دوربرد كره شمالي است بردي معادل 3500 تا شش هزار كيلومتر دارد و در حال ارتقاي آن به برد ده هزار كيلومتر است. كره شمالي در سال 1998 يك موشك تائه‌پدونگ1 را با برد دو هزار كيلومتر به سمت اقيانوس آرام شليك كرد كه از فراز ژاپن عبور كرد اما ادعا نمود كه يك ماهواره بوده است. ژاپن وآمريكا از سال ‪ ۱۹۹۹تلاش براي كارآمد كردن سيستم دفاع موشكي ژاپن را در دو بخش زميني و دريايي اين كشور ژاپن آغاز كرده‌اند. قرار است ژاپن اين سيستم را كه شامل سيستم‌هاي رد ياب و موشكهاي رهگير است، دراواخر سال ‪ ۲۰۰۶تحويل بگيرد.

[اخبار مرتبط با تهدیدات امریکا و اسراییل]

همان گونه كه در ايده هاي تئودور هرتزل از بنيانگذاران اوليه رژيم صهيونيستي به وضوح اشاره شده اين رژيم ماهيتاً و ذاتاً رژيمي گسترشگرا محسوب مي شود و در دستيابي به ايده هاي اصلي ، ريشه اي و بلند مدت خود دو استراتژي كلي را در دستور كار خود قرار داده است‌. استراتژي اول بر بسط و گسترش جغرافيايي و سرزميني بنا نهاده شده است. استراتژي دوم بر پايه اسرائيلي قوي تر از لحاظ نظامي ، فني و به ويژه اقتصادي بنا نهاده شده است از اين رو هدف پژوهش حاظر يافتن پاسخي به اين پرسش است كه اهداف و برنامه هاي حضور اسرائيل در عراق چيست ؟ تيساح رونتال فرمانده نيروي زميني ارتش اسرائيل در گفتگو با راديو تل آويو اشاره داشته است : از بين رفتن تهديدهاي عراق فرصت هايي را براي اسرائيل فراهم آورده كه بايد از آن بهره برداري كرد . اما فرصت هاي اسرائيل در عراق چيست ؟ برخي گروه هاي اسرائيلي خواهان تشكيل دولت اسرائيل بزرگ از نيل تا فرات هستند و رنگ آبي بالا و پايين پرچم دولتشان را نشانه اين امر مي دانند در همين راستا و پس از پايان جنگ در عراق خاخام نحيما ها هوري فتوا داده بودند كه عراق بخشي از اسرائيل بزرگ است و سربازان يهودي بايد به نشانه سپاسگزاري براي آزاد سازي اين سرزمينها نماز شكر بخوانند . واقعيت اين است كه اسرائيل به عراق به عنوان اسرائيل دوم نگاه مي كند و بر همين اساس است كه آژانس يهود معتقد به بازگشت 125 يهودي عراقي الاصل به عراق است اين يهوديان در اوايل دهه 50 عراق را به مقصد تل آويو ترك كرده اند لازم به ذكر است هم اكنون خانواده هاي يهودي مشهوري چون بن ساسون و بن نوح در صدد خريد زمين و خانه هاي مسكوني در بغداد هستند . اهداف رژيم اسرائيل در عراق پس از صدام اهداف رژيم اسرائيل در عراق پس از صدام را به دو دسته اهداف كوتاه مدت و بلند مدت مي توان تقسيم نمود هدف كوتاه مدت اين رژيم در عراق دامن زدن به وضعيت بي ثباتي و ناامني در عراق به منظور بهره بر داري از شرايط هرج و مرج گونه و فراهم آوردن زمينه هاي نفوذ ميان گروها و شخصيت هاي سياسي موثر در تحولات آينده عراق مي باشد از طرفي ديگر بي ثباتي و هرج و مرج در عراق افكار عمومي جهانيان را معطوف به تحولات عراق نموده و در نتيجه اسرائيل با آرامش بيشتري به اجراي برنامه هاي خود در فلسطين اشغالي خواهد پرداخت اهداف بلند مدت رژيم صهيونيستي در عراق شامل ابعاد سياسي ، اقتصادي و امنيتي است اهداف سياسي و امنيتي اسرائيل در عراق رهبران منطقه از بدو شكل گيري رژيم صهيونيستي ، اين رژيم را دولتي غير قانوني و اشغالگر دانسته و از هر گونه همكاري با اين رژيم سرباز زده اند از اين رو اسرائيل به عنوان كشوري تنها و منزوي در منطقه همواره به دنبال ايجاد جايگاهي مناسب در ميان كشورهاي عرب منطقه بوده است در صورتي كه رهبران اسرائيل موفق به تثبيت حضور و گسترش روابطشان با دولت جديد عراق گردند ، مي توانند ، تغييرات قابل توجهي نسبت به خود در افكار عمومي عراق و منطقه ايجاد نمايند از جمله اهداف رژيم اسرائيل حمايت از گروها و عناصر طرفدار اسرائيل و تلاش جهت حذف عناصر ضد اسرائيلي مي باشد براي نمونه ترور آيت ا... حكيم ، چرا كه اولاً وي از طرفداران اصلي جمهوري اسلامي ايران در عراق محسوب مي شد و با توجه به محبوبيتش ميان اكثريت بالاي 60 درصد شيعيان عراق ، امكان شكل گيري حكومتي ضد اسرائيلي نظير ايران در عراق وجود داشت . همسايگي عراق با 3 كشور ايران ، سوريه و تركيه كه تمامي آنها از مشكل مشترك اكراد بر خوردارند ، فرصت مناسبي را در اختيار رژيم صهيونيستي قرار داده تا با ايجاد روابط نزديك با كردها ، از آنها به عنوان اهرم فشاري عليه اين كشورها بهره برداري نمايد هم اكنون اسرائيل 200 كيلومتر از اراضي و زمينهاي منطقه اي كه از مرزهاي سوريه با شمال عراق آغاز شده و به مرزهاي اين كشور با ايران در شرق ختم مي شود را براي اسكان 150 هزار يهودي كرد خريداري نموده تا از آن طريق بر اختلافات ميان كشورها با تحريك كردها به نافرماني از حكومت مركزي دامن بزنند در حال حاظر رژيم اسرائيل در شمال عراق تحت پوشش نام هاي غير اسرائيلي و يا شركت هاي چند مليتي فعاليت مي كند و همچنين اسرائيل با بسيج گروه هاي طرفدار خود از جمله ( گروهك منافقين ) و دادن آموزش نظامي به آنها به منظور بهره برداري از آنها در راستاي اهداف خود گام بر مي دارد اين در حالي است كه مسئولين دولت عراق حضور اسرائيل در خاك عراق را تكذيب مي كنند هم اكنون اسرائيل چند پايگاه اطلاعاتي در مرزهاي عراق با سوريه و ايران تاسيس نموده تا از آن طريق روابط اين كشورها با يكديگر و حزب ا... را كنترل كند به نقل از روزنامه الحياط : دستگاه جاسوسي اسرائيل با همكاري نيروهاي آمريكاي در عراق در جزيره ام الرصاص در نزديكي شهر بصره به منظور رديابي اقدامات نظامي و امنيتي در عمق خاك ايران رادارهايي را نصب كرده است رادارها و دستگاه هاي نصب شده داراي سيستم بسيار پيشرفته اي هستند كه در 800 متري بندر خرمشهر بر روي دكل هايي به ارتفاع 50 متر نصب شده اند كه از طريق آنها مي توان تحركات نظامي و امنيتي ايران را با چشم غير مسلح ديد اين دستگاه ها همچنين مي توانند بي سيم و تلفن هاي همراه را در عمق 50 كيلو متري خاك ايران كنترل كنند بر اساس اعلام برخي گزارش ها بيش از 900 اسرائيلي در مناطق مختلفي از عراق حضور دارند كه اين افراد مزارع خوش آب وهوا و حاصلخيزي را به مساحت هاي 1200 تا 2000 هكتار به ويژه در كركوك و مناطق شمالي عراق خريداري كرده اند اين اقدام تا جايي گسترش يافت كه موجب افزايش قيمت زمين و ساختمان در عراق به ميزان دو تا سه برابر شده است هر چند مقامات اشغالگر آمريكا در عراق تمايلي براي سخن گفتن از حضور موساد در عراق ندارند اما افزايش ديوارهاي سيماني در اطراف مناطق خاصي از بغداد كه با ديوار حائل سيماني رژيم اسرائيل در سرزمين اشغالي فلسطين همزماني معنا داري پيدا كرده حكايت از وجود نقشه هاي جهت داري مي كند. عراق و نابساماني هاي آن امروز براي اسرائيل فرصت طلايي به شمار مي رود در اين ميان شركتهاي اسرائيلي مستقر در عراق دست به اقداماتي نظير قاچاق آثار باستاني آن به اسرائيل مي زنند . المستقبل در گزارش خود مي گويد كه موساد تمامي كتابهاي قديمي يهوديان در سازمان اطلاعات عراق را به اسرائيل انتقال داده است البيان در مورد ترور صدها دانشمند استاد و چهره هاي بر جسته عراقي مي نويسد اسرائيل سالها قبل از آمريكا خواسته بود كه اين افراد را دستگير كند تا خطر عراق بر طرف شود اما امروز و در سايه بحران امنيتي كه بر اين كشور سايه افكنده ترور اين افراد براي اسرائيل آسان تر شده است اهداف اقتصادي اسرائيل در عراق مقامات اسرائيلي تلاش گسترده اي را براي بر قراري مناسبات اقتصادي با عراق در پيش گرفته اند وزير دارايي اسرائيل از همان ابتداي اشغال عراق رسماً مجوز فعاليت شركت هاي اسرائيلي در عراق را صادر كرد نخستين هدف اقتصادي اسرائيل احياي خط لوله قديمي نفت موصل به حيفا پس از 56 سال است در حال حاظر 70 الي 100 شركت اسرائيلي در خاك عراق مشغول به فعاليت هستند كه برخي از اين شركتها به دليل حساسيتهاي موجود در ميان افكار عمومي نسبت به رژيم اشغالگر اسرائيل ، با نام هاي مستعار در عراق فعاليت مي كنند شركت دان كه در زمينه صادرات اتوبوس هاي قديمي به عراق فعاليت مي كند . شركت ربينتكس كه صادر كننده جليقه هاي ضد گلوله است . شركت شير نوينت حاسم كه صادرات درب هاي امنيتي به عراق را بر عهده دارد . شركت عيتس كارميل صادر كننده در و ساير توليدات چوبي مورد نياز در پست هاي مرزي است . شركت رنگسازي تمبور شركت تامي4 كه توليد كننده تجهيزات تصفيه آب است . شركت تمپو كه توليد كننده مشروبات الكلي است . شركت ترليدور توليد كننده سيم خاردار . شركت تنور گاز توليد كننده وسايل آشپز خانه . شركت اسرائيل ايريديوم توليد كننده و ارائه كننده خدمات و تجهيزات ماهوارهاي و ارتباطي . شركت ساكان توليد كننده وسايل الكترونيكي . شركت نان دان توليد كننده تجهيزات آبياري . شركت نفتي سونول در اواخر سال 2003 ميلادي كنفرانسي با عنوان عراق بازسازي يك ملت با حمايت انگليس در اردن برگزار شد كه 400 نفر از مسئولان سرمايه داران و صاحبان شركت هاي بزرگ عربي و خارجي حضور داشتند اين كنفرانس در حالي پايان يافت كه شركتهاي اسرائيلي بيش از 40 درصد قراردادهاي باز سازي عراق را به خود اختصاص دادند و شركتهاي عربي كمترين سهم را به دست آوردند از آنجا كه پروژه هاي زير بنايي و طولاني مدت ، خود نياز به عقد قرار دادهاي بلند مدتي خواهد داشت اين امر موجبات وابستگي عراق به شركت هاي اسرائيلي را فراهم مي سازد ، بلكه توجيهي مناسب براي حضور فعال تر و طولاني مدت اسرائيل در عراق نيز مي باشد اسرائيل در سپتامبر 2003 توانست 50 ميليون دلار كالا به عراق صادر كند كه شامل : توليدات كشاورزي – مواد غذايي كنسرو شده – نوشابه و مشروبات الكلي بوده كه توسط بازرگانان اردني به عنوان نماينده اسرائيل وارد عراق شده است چندي بعد وزارت بهداشت عراق مصرف آنها را به دليل فاسد بودن و انقضاي تاريخ مصرف ممنوع اعلام كرد همچنين صادرات مستقيم اسرائيل به عراق در سه ماه اول سال 2004 ارزشي معادل 2 ميليون دلار داشته است كه بخش اعظم آن بطور غير مستقيم از طريق مصر واردن انجام مي شود بعد از اشغال عراق توسط آمريكا و سقوط صدام رهبران اسرائيل اولين گام براي نفوذ در بدنه سياسي اجتماعي و اقتصادي خاورميانه را عراق دانستند و بخصوص آنكه نفت عراق مي توانست مهم ترين انگيزه براي آنان باشد ضرب المثل معروفي در ميان يهوديان وجود دارد كه مي گويد پس از سالها رنج و بدبختي در كشورهاي مختلف دنيا ، موسي يهود را به سرزميني هدايت كرد كه جز آن سرزمين ، تمامي مناطق اطراف داراي نفت هستند با توجه به اينكه وزير نفت عراق در اواخر بهار سال جاري ميلادي در تلويزيون اين كشور اعلام كرد كه بيشترين ذخاير نفتي جهان در كشور عراق واقع شده است عراق داراي 212 ميليارد بشكه نفت است ، اين كشور علاوه بر نفت داراي منابع متعدد از جمله اورانيوم كه در منطقه عكاشات و القايم اين كشور به دست مي آيد در حال حاظر اسرائيل در صدد راه اندازي خط لوله نفتي موصل – حيفا كه از زمان اشغال فلسطين متوقف شده بود مي باشد اين خط لوله 25 درصد هزينه هاي نفتي اسرائيل را كاهش مي دهد و باعث فعال شدن شهر بندري حيفا شده و آن را به رتردام خاورميانه تبديل مي كند از آنجا كه براي اسرائيل منابع نفتي در شمال عراق كركوك و موصل از اهميت فراواني بر خوردار است و بر همين اساس اين كشور از گذشته تلاش داشته تا رابطه بسيار نزديكي با كردهاي عراق بر قرار كند هم اكنون ارتباط گسترده اي ميان ماموران موساد و كردهاي عراق بر قرار است نقش اسرائيل در جنگ آمريكا و عراق آنچه مسلم است و كارشناسان جنگ عراق بر آن تاكيد دارند اينكه اسرائيل پيش از جنگ در حين جنگ و پس از جنگ در كنار آمريكا و انگليس به عنوان عامل موثر جنگ افروزي به منظور ازبين بردن يكي از تهديد هاي خود در منطقه مشاركت فعال داشتند رسانه ها اطلاعات بسياري در مورد نقش اسرائيل در طرح نقشه جنگ ارائه كردند در همان زمان بعد از شروع جنگ روشن شد كه 2000 نيروي يهودي از مرزهاي عراق گذشته و در كنار نيروهاي ائتلاف در جنگ مشاركت كرده اند در هفته سوم جنگ بود كه دو خاخام بزرگ اسرائيل از هم كيشان خود خواستند تا براي سلامتي سربازان ائتلاف در عراق نماز بخوانند و سفير آمريكا و انگليس در اين مراسم شركت كردند و تعداد زيادي از سربازان آمريكاي يهودي تبار در مقبره ذوالكفل نبي آخرين پيامبر يهود در شهر بابل عراق نماز به پا داشتند جنك به ظاهر آمريكايي و انگليسي با عراق در حالي آغاز شد كه فرماندهي كل عمليات جنگ را چهره خونسرد تامي فرانكس يهودي تبار آمريكايي بر عهد داشت هر چند مقامات اشغالگر آمريكا در عراق تمايلي براي سخن گفتن از حضور موساد در عراق ندارند اما افزايش ديوارهاي سيماني در اطراف مناطق خاصي از بغداد كه با ديوار حائل سيماني رژيم اسرائيل در سرزمين اشغالي فلسطين همزماني معنا داري پيدا كرده حكايت از وجود نقشه هاي جهت داري مي كند. منابع : كتاب خاورميانه - موسسه فرهنگي مطالعات و تحقيقات بين الملل ابرار معاصر ايران سال 84

[برگ های برنده ایران و امریکا در جنگ احتمالی]

بحث درباره این پیش بینی ها را هم در رسانه های غربی و هم در رسانه های داخلی می توان دید. طبق این پیش بینی ها زمان اقدام نظامی احتمالی امریکا و اسراییل علیه ایران در فروردین سال 85 تقریبا مصادف با سومین سالگرد تهاجم امریکا به عراق خواهد بود. البته هنوز در محافل رسمی صحبتی از این دست به گوش نمی رسد و در امریکا و اروپای غربی کماکان از ادامه راه های دیپلماتیک برای« فشار » به ایران محور گفت و گوهای رسمی است. اما اگر ایران از مواضعش کوتاه نیاید چه؟ صریح ترین اظهار نظر را در این باره سناتور جان مک کین ابراز داشته است:« دیوانگی است که بگوییم ما در هیچ شرایطی از گزینه اقدام نظامی علیه ایران استفاده نخواهیم کرد.» به نظر او« فقط یک چیز بدتر از اقدام نظامی امریکاست و آن ایران دارای سلاح هسته ای است.» بر اساس شنیده ها پورتر گاس مدیر سازمان سیا در سفرش به ترکیه از این کشور خواستار تبادل اطلاعات در زمینه ایران شده بود. همچنین بر اساس اخبار جراید امریکا تصمیم خود را برای « حمله باز دارنده» علیه ایران به آگاهی دولت های عربستان سعودی، اردن، عمان و پاکستان رسانده است. سران ارشد نظامی امریکا نقشه حملات نظامی علیه ایران را آماده کرده اند اما تصمیم برای اجرایی کردن چنین اقدامی را سیاستمداران می گیرند. ولادیمیر ساژین کارشناس انستیتوی خاور نزدیک روسیه معتقد است حمله به ایران کار آسانی نیست و احتمال آن بسیار ضعیف است. چرا که ایران را نمی توان با عراق مقایسه کرد. جمعیت ایران چند برابر عراق است و نیروهای نظامی آن بسیار قوی تر از نیروی نظامی عراق هستند. گذشته از این ایرانی ها می توانند از طریق شیعیان عراق در این کشور تاثیر بگذارند.» آیا امریکایی ها حاضر خواهند بود جبهه جدیدی در نزدیکی عراق بگشایند؟ سلاح نفت ایران ایران یکی از بزرگترین تولید کننده های نفت جهان است. حکومت ایران نیز هشدار داده است آماده استفاده از سلاح نفت در برابر هر گونه اقدامی است. محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران در یک سخنرانی اظهار داشت:« ما هر گونه ابزار لازم برای دفاع از حقوق خود را داریم. آنهایی که لحن تندی در برابر ایران را در پیش گرفته اند ده برابر بیشتر از آن که ما به آنها نیاز داریم به ما نیاز دارند. ولادیمیر ساژین بر این باور است که ایران به برکت افزایش قیمت جهانی نفت و مواضع اقتصادی و سیاست خارجی اش را تحکیم بخشیده است. ایران دیگر از این که به چشم امریکا در فهرست دولت های یاغی قرار بگیرد هراسی ندارد. اروپای غربی، هند، ژاپن و همه به نفت ایران احتیاج دارند. بحران عراق که ایران امکانات زیادی برای تاثیر گذاری در وضعیت آن دارد به ایران فرصت داده مواضع خود را در منطقه مستحکم تر کند. ایرانی ها مطمئن اند امکان تنبیه شان وجود ندارد. دولتمردان ایران بر این باورند که به دلیل « نفت» نه امکان تحریم ایران وجود دارد و نه حمله نظامی به این کشور عملی است.» بر اساس همین باور است که ایران در برابر اروپا از مواضع اش دفاع می کند و احمدی نژاد رئیس جمهور ایران پی در پی اظهارات«لبه تیغ» بیان می کند. برگ های برنده ایران نیروهای نظامی متشکل از 545 هزار نفر است. غیر از این حدود 360 هزار نفر دیگر در سازمان های مسلح دیگر از قبیل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، بسیج و ژاندارمری مشغول خدمت اند. نیروهای مسلح ایران مجهز به موشک های بالیستیک، برد متوسط شهاب 3 هستند که 1300 کیلومتر برد دارند و می توانند در صورت بروز درگیری نظامی ضرباتی را به خاک اسراییل و پایگاه های امریکا در منطقه وارد کنند. به گمان کارشناسان در صورت تصمیم امریکا به حمله نظامی، ایران می تواند تنگه استراتژیک هرمز را ببندد که این امر می تواند خروج تانکرهای نفت را از خلیج فارس متوقف کند. در صورت چنین اقدامی از سوی ایران نتایج فاجعه باری در انتظار اقتصاد جهان است. برگ های امریکا گروه های نظامی بزرگی از نیروهای نظامی امریکا در دو کشور هم مرز ایران یعنی افغانستان و عراق به سر می برند. اگر حمله زمینی در دستور کار نظامیان امریکایی باشد، نخست از این نیرو ها استفاده خواهد کرد. امریکا برای حمله هوایی به تاسیسات هسته ای ایران می تواند از پایگاه های خود در جزیره دیدگو گارسیا، قطر، عمان، عراق، امارات متحده و حتی از خود امریکا دست به تهاجم بزند. در چنین تهاجمی امریکا به بمب افکن های نامرئی B-2 و جنگنده های F-117 خود متکی خواهد بود. این حمله می تواند محدود به تاسیسات هسته ای باشد یا برای اطمینان خاطر از ناتوانی ایران در اقدام تلافی جویانه همه زیر ساخت های نظامی ایران را شامل شود. نباید از نظر دور داشت که امریکا در چنین تهاجمی می تواند از پشتیبانی نیروهای مسلح اسراییل نیز استفاده کند. ارتش اسراییل مجهز به بمب های سنگر کوب BLU-109 است که می توانند پناه گاه های بتونی بسیار مستحکم را از بین ببرند.

[بمب اتمی عبری ، نگاهی به برنامه هسته ای اسراییل]

اسراييل به منظور تحقق اهداف راهبردي خود در خاورميانه، سياست بازدارندگي را در دو سطح متعارف و غير متعارف اعمال كرده است. دستيابي به پيشرفته‌ترين سلاحها و ادوات نظامي، ورود به جنگهاي گسترده يا محدود با كشورهاي عربي به منظور تحقق اهداف راهبردي اين رژيم در منطقه بوده است. با گذشت زمان اسراييل به اين نتيجه رسيد كه با اتكا به سلاحهاي متعارف قادر نخواهد بود تا اهداف منطقه‌اي خود را محقق سازد، بنابراين تصميم گرفت ا به گزينه ديگري روي آورد. رويكرد اسراييل به گزينه‌اي اتمي درست در زماني بود كه اسراييل در گزيه نخست با شكست مواجه شد. با توجه به اينكه رويكرد و توجه يك كشور در هر نقطه‌اي از جهان به سلاح اتمي، از آنجا كه چنين رويكردي توازن قوا در منطقه و جهان را بر هم مي‌زند، يك تصميم سياسي بسيار مهم و حساس به حساب مي‌آيد؛ رويكرد اسراييل به چنين گزينه‌اي نيز توازنقوا در خاورميانه را بر هم زده است. در رويكرد مزبور علل و عوامل مختلفي دخيل بوده‌اند، يكي از عللي كه موجب شدد تا اسراييل به گزينه‌اي هسته‌اي روي آورد، شكستي بود كه اين رژيم در جنگ 1973 از اعراب خورد. در اين جنگ اسراييل پي برد كه در رويارويي با اعراب، سلاحهاي متعارف كارآيي لازم را نخواهد داشت؛ زيرا به رغم اينكه اسراييل از همان ابتداي تأسيس تلاش كرده است تا به جديدترين سلاح‌ها وپيشرفته‌ترين فناوري نظامي دست يابد، اين امر موجب تغيير رفتار كشورهاي عربي در برابر اسراييل نشده است. در واقع، بازدارندگي متعارف نتوانسته است اعراب را از استمرار اقدامات خصمانه عليه اسراييل باز دارد. جنگ 1973 و رويدادهاي پس از آن آثار عميقي بر تفكر راهبردي اسراييل بر جاي نهاد؛ اسراييل به رغم اينكه از پبيشرفته‌ترين سلاحهاي متعارف برخوردار بود، در همان چند روز اول جنگ، بسياري امكانات و تجهيزات خود را از دست داد. اين كشور به اين نتيجه رسيد كه ورود به يك جنگ طولاني با اعراب، خسارتهاي جاني، مالي و اقتصادي بالايي به آن وارد خواهد كرد و موجب خواهد شد تا فضاي نگران كننده‌اي در جامعه اسراييل حاكم گردد، بنابراين دستيابي به سلاح هسته‌اي مي‌تواند به اعتبار و موقعيت اين رژيم در ميان يهوديان بيفزايد. عامل ديگري كه در رويكرد اسراييل به بازدارندگي غير متعارف مؤثر بود، شرايط خاصي بود كه پس از جنگ 1973 براي اسراييل در منطقه و جهان پيش آمد. اسراييل پس از اين جنگ چه در سطح منطقه و چه در سطح بين المللي در انزوا به سر مي‌برد؛ مجامع بين المللي قطعنامه‌هايي را صادر كرده بودند كه سياستهاي اسراييل را در قبال اراضي عربي كه در جنگ 1967 اشغال كرده بود، محكوم مي‌كرد. اين قطعنامه‌ها همچنين سياستهاي اسراييل در قبال فلسطيني را محكم مي‌كرد. از سوي ديگر، كشورهاي عربي مطالبات سياسي و منطقه‌اي فراواني را در خصوص مناطق اشغال شده از اسراييل داشتند. دستيابي اسراييل به سلاح اتمي مي‌توانست به انزواي اين رژيم پايان دهد و به اعتبار و موقعيت اين رژيم در ميان كشورهاي خاورميانه بيفزايد. نكته ديگر اينكه اسراييل از قدرت متعارف خود رضايت كامل نداشت. همان طور كه اشاره شد، اين رژيم پس از شكست در جنگ 1973 به اين نتيجه رسيد كه در جنگ با كشورهاي عربي، سلاح متعارف كارايي لازم را نخواهد داشت؛ زيرا در جنگ 1973 آنچه كه اسراييل را از ورطه نابودي نجات داد، كمكهاي گسترده نظامي آمريكا به اين رژيم بود. اسراييل پس از اين شكست تصميم گرفت تا با روي آوردن به گزينه اتمي، هم اعراب را از انديشه تجاوز به اراضي اشغالي باز دارد و هم از اتكاي خود به كمكهاي آمريكا بدهد. بدين ترتيب تمامي ملاحظات فوق در تصميم اسراييل مبني بر دستيابي به سلاح هسته‌اي مؤثر بوده است. اسراييل با توجه به ملاحظات فوق به توليد و ذخيره سازي بمب اتمي پرداخت تا اگر روزي احساس كرد امنيت و موجوديتش در معرض خطر قرار گرفته است، سلاح مزبور را عليه دشمن خود به كار گيرد.

[بمب اتمی عبری ، نگاهی به برنامه هسته ای اسراییل]

پيش از بررسي و ارزيابي راهبرد بازدارندگي هسته‌اي اسراييل، لازم است نگاهي مختصر به تواناييها و قابليتهاي هسته‌اي اسراييل بيفكنيم. تملك سلاح‌ هسته‌اي توسط اسراييل از معماهايي است كه در چند دهه اخير بدون جواب باقي مانده است. رهبران اسراييل تا كنون در خصوص سلاح هسته‌اي اين رژيم به طور رسي اظهار نظري نكرده‌اند؛ آنچه كه تأييد مي‌كند اسراييل يك قدرت هسته‌اي است، اطلاعات مبهم و اخبار ضد و نقيضي است كه در برخي از مطبوعات اسراييلي و يا غربي منتشر مي‌شود. به رغم نبود مدارك و مستندات رسمي و قطعي مبني بر وجود سلاح هسته‌اي در اسراييل، شواهد و قرائن فراواني وجود دارد كه اثبات مي‌كند اين رژيم يك قدرت هسته‌اي است. بن گوريون، اولين نخست وزير اسراييل، قبل از جنگ جهاني دوم خطاب به دانشمندان يهودي آلماني كه به اراضي اشغالي فلسطين آمده بودند مي‌گويد:«از شما مي‌خواهم تا از هم اكنون در تحقيقات و پژوهشهاي هسته‌اي تلاش نماييد و كليه اقداماتي را كه براي مجهز ساختن اسراييل به سلاح اتمي لازم است، انجام دهيد.» پس از تأسيس اسراييل در سال 1948 نيز، رهبران اين رژيم بر دستيابي به سلح هسته‌اي تأكيد داشته‌اند. در اينجا به برخي از اظهارات و شواهدي كه مؤيد تلاش گسترده اين رژيم براي تملك سلاح‌ هسته‌اي است، اشاره مي‌شود. --------------------------------------------------------- افرام كاتسر، رييس جمهوري اسبق اسراييل، در سال 1974 در اظهاراتي رسمي مي‌گويد:«يكي از اهداف ما همواره توسعه و تقويت امكانات هسته‌اي مان بوده است و اكنون نيز چنين امكاناتي را در اختيار داريم.» در 4 سپتامبر 1974 سازمان سيا در گزارشي كه به كنگره آمريكا ارايه داد، تأييد كرد كه اسراييل در حال حاضر سلاح‌ هسته‌اي توليد كرده ست. در 12 آوريل سال 1976 مجله آمريكايي تايم فاش ساخت كه اسراييل به ذخيره 13 بمب هسته‌اي اقدام كرده است كه با هواپيماهاي فانتوم و كفير حمل مي‌شوند. نيكسون در 2 ژوئيه 1975 تأييد كرد كه اسراييل 10 كلاهك هسته‌اي از نوع بمبي كه هيروشيما و ناكازاكي را هدف گرفت، در اختيار دارد. در سال 1980 نيز دبير كل وقت سازمان ملل متحد طي گزارشي به اين مطلب اشاره كرده است. بر اساس اين گزارش، در حال حاضر كشورهايي وجود دارند كه به كشورهاي هسته‌اي غير آشكار معروفند. اين گزارش تأييد مي‌كند برخي از كشورها مسيري بسيار طولاني را براي دستيابي به سلاح هسته‌اي به طور مخفيانه پيموده‌اند، به اين كشورها به عنوان كشورهايي كه منبع تهديدهاي هسته‌اي به شمار مي‌روند، نگاه مي‌شود و اسراييل يكي از اين كشورهاست. اظهارات مردخاي وانونو، يكي از كارشناسان راكتور هسته‌اي ديمونا در اسراييل، تأييد مي‌كند كه اين كشور يك قدرت هسته‌اي است. وانونو پس از فرار از اسراييل اشاره كرده است. وي در گفتگو با روزنامه ساندي تايمز اظهار داشته است كه «اسراييل 100 تا 200 بمب هسته‌اي در اختيار دارد و پس از قدرتهاي هسته‌اي جهان ششمين قدرت هسته‌اي به حساب مي‌آيد.» تئودور تيلر، از كارشناسان مشهور هسته‌اي در جهان تصاوير و اطلاعات ارايه شده از سوي وانونو را تأييد كرده است. علاوه بر شواهد و دلايل فوق در تأييد وجود سلاح هسته‌اي در اسراييل بايد به اين نكته اشاره كرد كه تمامي امكانات فني لازم براي توليد چنين سلاحي در داخل اسراييل فراهم است؛ وجود دانشمندان هسته‌اي، سرمايه فراوان، رآكتورهاي هسته‌اي پيشرفته و وسايل پرتاب براي رساندن بمب به اهداف مورد نظر، همه از عواملي است كه تأييد مي‌كند اسراييل يك قدرت هسته‌اي است و يا حداقل اين توانايي را دارد تا هر گاه ضرورت اقتضا كند به توليد چنين سلاحي مبادرت ورزد. نكته ديگري كه در اينجا بايد به آن توجه كرد، اينكه عدم امضاي معاهده منع گسترش سلاح‌ هسته‌اي از سوي اسراييل و عدم نظارت آژانس بين المللي انرژي اتمي بر فعاليتهاي هسته‌اي اين كشور به اين رژيم فرصت داده است تا به توسعه زرادخانه تسليحات هسته‌اي خود ادامه دهد. برخي منابع تأييد كرده‌اند به دليل عدم نظارت اين آژانس بر فعاليتهاي هسته‌اي اسراييل، اين كشور موفق شده است تا به ذخيره يكصد بمب هسته‌اي در زرادخانه‌هاي خود بپردازد. اهداف منطقه‌اي اسراييل بدون ترديد يكي از دلايل اسراييل در دستيابي به سلاح هسته‌اي، تحقق اهدافي بوده است كه راهبرد منطقه‌اي اين رژيم در خاورميانه دنبال مي‌كرده است. تثبيت موجوديت و تداوم بقاي اين رژيم يكي از هدفهاي مهم راهبرد منطقه‌اي اسراييل بوده است. نظر به اينكه اسراييل در ميان كشورهاي خاورميانه به عنوان رژيمي نامشروع و غاصب به شمار مي‌آيد و كشورهاي منطقه اين رژيم را يك عضو ناهمگن و بيگانه به حساب مي‌آورند، همواره امنيت و ثبات اين كشور در معرض خطر قرار داشته است. ايجاد مرزهاي امن، گسترش مرزها از طريق مهاجرت يهوديان و ساخت شهركهاي يهودي نشين در اراضي فلسطيني، همه با هدف حفظ و استمرار موجوديت و بقاي اين رژيم صورت گرفته است. -------------------------------------------------------- كي ديگر از اهداف راهبرد منطقه‌اي اسراييل توسعه و گسترش مرزهاي جغرافيايي بوده است. اسراييل تصرف اراضي جديد، دستيابي به منابع آبي و مناطق مهم را از جمله اهداف مهم راهبرد خود مي‌داند. نكته قابل توجه اينكه اسراييل تا كنون مرزهاي خود را به طور روشن و شفاف مشخص نكرده است. اين ابهام، در واقع سياستي است كه به اسراييل كمك خواهد كرد تا هر گاه اراده كند، به ساير مناطق خاورميانه دست اندازي كند و اهداف راهبردي اسراييل محسوب مي‌شود. اين كشور تلاش مي‌كند تا از طريق سرمايه‌گذاري در كشورهاي خاورميانه و يا از طريق اعزام كارشناس و مشاور علمي به اين كشورها و يا از طريق صدور فناوري به كشورهاي خاورميانه، به بازارهاي عربي و اسلامي نفوذ نمايد. طرح خاورميانه جديد از سوي اسراييل در واقع چارچوب روشن و مشخصي است كه اين رژيم با هدف نفوذ در ساختارهاي اقتصادي كشورهاي خاورمياونه ارايه نموده است. مذاكرات و گفتگوهاي صلح اين رژيم با كشورهاي عربي منطقه نيز با هدف نفوذ اقتصادي در خاورميانه صورت گرفته است

[تاپیک جامع موشک ضد زره اریکس (ERYX )]

اريكس ، يك سيستم موشكي ضدزره سنگين كوتاه برد مي باشد كه براي واحدهاي پياده نظام و نيروهاي ويژه طراحي طراحي و ساخته شده است.اين سيستم ضدزره ، براي استفاده در موقعيت هاي خاص و فضاهاي محدود (همانند جنگ هاي شهري و عمليات هاي كماندويي) بسيار مؤثر و مناسب است. اريكس توسط كنسرسيومي مركب از MBDA فرانسه و صنايع هوافضاي كانادا توليد مي گردد. در سال 1989 ، فرانسه و كانادا تفاهم نامه اي را براي توليد اريكس با سرمايه گذاري مشترك امضا نمودند و در سال 1994 بعد از سال ها تحقيق و آزمايش ، اريكس وارد خدمت ارتش هاي فرانسه و كانادا گرديد و تا اين لحظه ، ارتش هاي نروژ ، برزيل و مالزي نيز از اريكس بهره مي برند. همچنين بسياري از كشورهاي حوزه خليج فارس ازجمله بحرين ، كويت ، قطر ، عربستان و امارات متحده عربي نيز در زمره مشتريان علاقه مند به اين سيستم ضدزره قرار دارند. تركيه نيز در سال 1999 ، قراردادي با فرانسه امضا نمود كه طي آن ، امتياز توليد 10000 موشك اريكس را در طي 10 سال بدست آورد. اما در سال 2004 ، وزير دفاع تركيه خبر لغو اين پروژه را داد.



اريكس مي تواند برضد اهداف زرهي متحرك و ثابت ، مورد استفاده قرار گيرد. كمترين برد عملياتي آن 50 متر و بيشترين برد آن 600 متر مي باشد. اريكس مي تواند برضد انواع زره هاي كلاسيك ، تقويت شده و انعكاسي استفاده گردد. علاوه بر اهداف زرهي ، ساختار اريكس به گونه اي طراحي شده است كه قادر به انهدام انواع خاكريزها ، سنگرها و استحكامات بتوني نيز مي باشد. در آزمايش هاي انجام شده توسط MBDA ، از 1000 موشك اريكس شليك شده ، 950 موشك ، اهداف را با موفقيت از بين بردند. يعني 95% شليك ها موفقيت آميز بوده است. سيستم اريكس از 3 قسمت تشكيل شده است:موشك ، لوله پرتاب و واحد آتش. اريكس را مي توان به صورت نشسته يا درازكش ، از روي شانه شليك نمود. همچنين امكان استفاده از سه پايه نيز وجود دارد. موشك اريكس ، از نوع هدايت شونده با سيم است و از يك سيستم هدايت نوري نيمه خودكار بهره مي برد. در انتهاي موشك اريكس ، يك منبع توليد كننده مادون قرمز وجود دارد. سيستم هدفگيري اريكس ، با استفاده از اين امواج مي تواند مسير موشك را تشخيص داده و در صورت لزوم توسط سيم رابط با موشك ، مسير را تصحيح نمايد.



سيستم پيشرانه اريكس ، از نوع كنترل برداري است و اين قابليت را دارد كه در سرعت پايين ، مؤثر عمل نمايد و اجازه مي دهد كه پرتاب موشك ، با كمترين نيروي ممكن انجام شود. با توجه به اين قابليت موتور موشك ، اريكس از سيستم پرتاب آرام (SOFT LAUNCH) بهره برده و در فضاهاي محدود و بسته مي توان از آن به راحتي و با ايمني بالا استفاده كرد. لازم به ذكر است كه موتور موشك اريكس ، توسط شركت مشهور راكسل فرانسه (ROXEL) توليد شده است. موشك در كمتر از 5 ثانيه آماه شليك مي گردد. بعد از شليك تنها وظيفه تيرانداز ، تنظيم نگه داشتن سيستم هدفگير اريكس بر روي هدف تا زمان اصابت مي باشد. در زمان شليك ، موشك سرعتي در حدود 18 متر در ثانيه مي گيرد و در زمان رسيدن به مرز 600 متر ، سرعت موشك از مرز 245 متر در ثانيه نيز مي گذرد. در زمان 2 دقيقه مي توان 5 موشك اريكس را آماده نمود ، هدفگيري كرد و شليك نمود.



كلاهك جنگي 137 ميليمتري موشك ، مجهز به سيستم انفجاري دوگانه HIGHT EXPLOSIVE بوده و قادر به نفوذ در خودروهاي مجهز به زره هاي انعكاسي به ميزان 90 سانتيمتر است. دو شبيه ساز براي آموزش استفاده از اريكس به سربازان وجود دارد ؛ شبيه ساز مقدماتي و شبيه ساز پيشرفته. شبيه ساز مقدماتي ، توسط شركت سيمتران (SIMTRAN) كانادا طراحي و ساخته شده است. شبيه ساز پيشرفته نيز توسط بخشي از لاكهيد مارتين توليد شده و به نام EPGS مشهور مي باشد.

Iranmilitary.blogfa.com

[مسلسل دستي SA-23 ، ساخت چك و اسلواكي » [سلاح هاي سبك]]

فكر طراحي يك سلاح جمع و جور اتوماتيك كه قابليت شليك با يك دست را داشته باشد (همانند تپانچه) ، نخستين بار به ذهن چند طراح اهل چك و اسلواكي به نام هاي J.Kratochvil ، F.Myska ، J.Cermak ، J.Holecek و V.Zibara كه در كارخانه پر آوازه CZ مشغول بودند خطور كرد. طرح اوليه اين سلاح ، CZ447 نام گرفت و در روز 10 اگوست سال 1948 با نام Samopal VZ 48-A به ارتش چك و اسلواكي تحويل داده شد. قنداق اين سلاح به صورت يك تكه و از چوب ساخته شده بود. مدل قنداق تاشوي اين سلاح با نام Samopal VZ 48-B معرفي شد. توليد انبوه اين سلاح ، در سال 1949 آغاز شد. در سال 1950 ، نام سلاح از SA VZ 48-A به SA-23 (قنداق ثابت) و از SA VZ 48-B به SA-25 (قنداق تاشو) تغيير پيدا كرد.



قابل ذكر است كه براي معرفي اين سلاح ، نبايد از نام SA VZ-23 استفاده كرد. چرا كه VZ ، مخفف كلمه VZOR (به معناي مدل) است. عدد 23 ، تنها بيانگر بعضي مشخصات فني سلاح مي باشد ؛ نه سال ساخت آن. اين اشتباه حتي در جمهوري چك و اسلواكي كنوني هم بسيار ديده مي شود! توليد اين سلاح در كاليبر 9 ميليمتر در سال 1950 و به علت الحاق چك و اسلواكي به پيمان ورشو متوقف شده و توليد آن با كاليبر 39 × 72/7 آغاز گشت. در روز 11 ژوئن سال 1951 ، مدل مذكور با نام SA-24 (قنداق ثابت) و SA-26 (قنداق تاشو) به ارتش چك و اسلواكي تحويل داده شد.مدل هاي قبلي يعني SA-23 و SA-25 نيز از خدمت ارتش خارج و به پليس چك و اسواكي تحويل داده شد. مسلسل هاي SA-24 و SA-26 ، تنها 7 سال در خدمت ارتش چك و اسلواكي بودند و در سال 1958 ، با سلاح SA-58 تعويض شدند. درمجموع 136 هزار قبضه سلاح SA-23 و SA-25 توليد شده است.



مدل هاي SA-23 و SA-25 در كشورهايي مانند چاد ، گراندا ، گينه ، گينه بيسائو ، شيلي ، آفريقاي جنوبي ، كامبوج ، كوبا ، لبنان ، ليبي ، مزامبيك ، نيجر ، نيكاراگوا ، پرو ، سومالي ، سوريه ، تانزانيا و ... بكار رفته اند. در سال 1977 مدل ساده تر و نيمه اتوماتيك SA-25 ، در آفريقاي جنوبي با نام Sanna77 توليد شد و البته لازم است از مسلسل معروف يوزي كه در سال 1957 ، بر مبناي اين سلاح طراحي و ساخته شد نامي برد. تمامي مدل هاي ساخته شده بر مبناي مسلسل دستي M23 ، از مكانيزم مسلح شدن بوسيله گاز باروت استفاده مي كنند و قادر به شليك در حالت تكتير و رگبار مي باشند. درواقع اين سلاح ، فاقد برگه ناظم آتش است و ماشه آن ، حكم برگه ناظم آتش را دارد. اگر ماشه را به سرعت كشيده و رها كنيد ، سلاح به صورت تكتير و اگر ماشه را كشيده و نگه داريد ، سلاح به صورت رگبار شليك خواهد كرد. گلنگدن اين سلاح از نوع باز بوده و در جلو به واسطه مكانيزم خاصي ، به لوله قفل مي شود. خشاب اسلحه ، درون قبضه سلاح جاي مي گيرد. دستگيره گلنگدن سلاح ، در سمت چپ بدنه آن جاسازي شده است.مكانيزم نشانه روي جلو از نوع مگسك و در عقب از نوع طبلي تنظيم شونده است.



مشخصات فني:
در مدل هاي SA-23 و SA-25 كاليبر: 19 × 9
در مدل هاي SA-24 و SA-26 كاليبر: 125 × 65/7
وزن: مدل قنداق چوبي 27/3 كيلوگرم ، مدل قنداق فلزي تاشو 5/3 كيلوگرم
طول: با قنداق باز 686 ميليمتر ، با قنداق بسته 445 ميليمتر
طول لوله: 284 ميليمتر
نواخت تير: 650 تير در دقيقه
ظرفيت خشاب: در مدل كاليبر 9 ميليمتري 24 و 40 تير ، در مدل كاليبر 65/7 32 تير
برد مفيد: 200 متر

Gun.mihanblog.com

[تيربار M60 ساخت امريكا » [سلاح هاي نیمه سنگين]]

در جنگ جهاني دوم ، ارتش امريكا از نوعي تيربار سبك به نام برونينگ 30/0 استفاده مي كرد. اين تيربار ، براي مقاصدي چون پوشش دادن نيروي زميني و درگير شدن با خودروهاي زرهي سبك ايده آل به شمار مي آمد. ولي سنگيني و بددست بودن آن ، باعث محدود شدن دامنه عملياتي آن مي شد. پس از اتمام جنگ جهاني دوم و با توجه به تغيير يافتن شيوه جنگي بسياري از ارتش ها ، مهندسان اسلحه سازي امريكا بر آن شدند تا تيرباري سبك تر ، خوشدست تر و داراي نواخت تير بهتر طراحي كنند. نتيجه اين كار ، طراحي و ساخت تيربار M60 بود. تحقيق درخصوص طراحي و ساخت اين تيربار ، در سال 1940 آغاز شد.
به گفته بسياري از صاحبنظران ، تيربار M60 را مي توان MG42 امريكايي دانست. چرا كه بدنه از ورق فولاد پرسكاري شده ، سيستم تغذيه نواري و بخش هايي از مكانيزم آن ، از MG42 به عاريت گرفته شده است. اولين نمونه هاي تيربار M60 ، در سال 1950 به ارتش امريكا تحويل داده شد. ارتش امريكا پس از آزمايش اين تيربار و البته ايجاد چند تغيير و بهينه سازي جزئي ، آن را به عنوان تيربار سازماني نيروهاي مسلح خود برگزيد. سال 1957 را مي توان تاريخ ورود اين تيربار به خدمت دانست. اين تيربار در جنگ كره با موفقيت مورد آزمايش قرار گرفت. ولي وسيع ترين گستره كاربرد آن را مي توان جنگ ويتنام دانست. يعني جايي كه بيش از 5000 قبضه از اين سلاح ، توسط سربازان امريكايي به كار گرفته شد.



گلنگدن اين تيربار از نوع باز و عملكرد آن با فشار گاز باروت است. مكانيزم تغذيه آن ، همانطور كه قبلآ ذكر شد از نوع نواري است و عمل خنك شوندگي آن ، با هوا صورت مي پذيرد. نوار فشنگ اين تيربار ، از نوع فلزي است (همانند تيربار MG42 آلماني) و معمولآ در 2 نوع 50 و 100 تير ساخته مي شود. تيربار M60 اگرچه سنگين است ، ولي مي توان آن را مانند يك سلاح معمولي در دست گرفت و شليك كرد (نكته اي كه درمورد تيربار برونينگ 30/0 غيرممكن بود) و يا آن را بر روي يك 2 پايه يا 3 پايه قرار داد. انواع جديد اين تيربار ، داراي 2 پايه سرخود هستند كه مي توان آن را به راحتي تا كرده و در زير روپوش لوله جاسازي كرد. نكته جال درمورد باز و بسته كردن اين سلاح اين است كه براي باز و بسته كردن آن مي توان از يك فشنگ شليك نشده به عنوان ابزار استفاده كرده و پين هاي آن را به راحتي خارج كرد.
در طراحي اين سلاح مواردي چون وزن معقول ، طول كم و قابليت استفاده به صورت انفرادي مد نظر بوده است. استفاده از پلاستيك و مقداري آلومينيم باعث شده تا وزن سلاح به طور محسوسي كاهش پيدا كند. (اگر چه وزن آن كماكان زياد مي باشد كه اين وجه اشتراك تمامي تيربارهاي تغذيه شونده با نوار است.) جاسازي فنر ارتجاع درون قنداق سلاح و به كارگيري نوع خاصي از گلنگدن نيز باعث كاهش طول سلاح شده است. يكي از معايب تيربار M60 ، حساسيت فوق العاده آن به گرد و خاك و رطوبت مي باشد كه اين خود يكي از نقاط ضعف اين تيربار در جنگ ويتنام بود. همچنين درصورت گير كردن و خارج نشدن پوكه فشنگ شليك شده ، راه اندازي مجدد تيربار يك دردسر اساسي مي شود. دستگيره تپانچه اي شكل سلاح نيز توسط يك خار فنري شكننده به بدنه سلاح چفت مي شود كه خود چفت شدن آن ، باعث شكستن يا از كار افتادن خار فنري مي شود.



مدل هاي مختلف تيربار M60 :
M60E2 : نخستين گونه بهينه سازي شده تيربار M60 است كه به منظور نصب بر روي تانك ها و خودروهاي زرهي طراحي شد.
M60E3 : اين گونه در سال 1986 وارد خدمت شد و هدف از طراحي آن ، ساخت گونه اي سبك تر و خوشدست تر بود. اين مدل M60 ، نخستين گونه اي بود كه به دوپايه سرخود و تاشو مجهز شده بود. سيستم گاز اين مدل ، ساده تر و مطمئن تر از مدل هاي قبلي بود و براي آن يك سيستم ضامن بهينه سازي شده در نظر گرفته شده بود. يك دستگيره حمل راحت و خوشدست نيز از تجهيزات اين مدل به شمار مي رفت.
M60C : تفاوت اصلي اين مدل با انواع قبلي ، سيستم تغذيه آن بود. چرا كه عملكرد گلنگدن آن به كمك نيروي روغن فشرده صورت مي گرفت نه با فشار گاز باروت. اين مدل ، درواقع براي نصب بر روي هواپيماها طراحي شد. نواخت تير اينگونه ، با نيروي برق كنترل مي شد. گفته مي شود چند قبضه از اين مدل تيربار ، بر روي برجك تانك هاي M60 امريكايي نصب شده است.
M60D‌ : اين مدل به علت دارا بودن 3 پايه قابل تنظيم ، قابليت نصب بر روي انواع ناوچه و هليكوپتر را دارد. تفاوت آن با مدل M60C در اين است كه مدل M60D ، فاقد كنترل الكتريكي نواخت تير مي باشد.
انواع مهمات به كار رفته در تيربار M60 :
انواع فشنگ هاي به كار رفته در اين سلاح را مي توان اينچنين برشمرد:
فشنگ M61 از نوع ضدزره
فشنگ M62 از نوع رسام
فشنگ M63 از نوع سرتخت
فشنگ M85 از نوع ساچمه اي كروي
فشنگ M993 از نوع تنگستني ضدزره (جديد)
تمامي اين فشنگ ها ، درون نوار فشنگ فلزي مورد تآييد NATO قرار مي گيرند. نوار فشنگ هاي مورد استفاده در امريكا ، داراي 4 فشنگ معمولي و يك فشنگ رسام هستند.

Gun.mihanblog.com

[مسلسل دستي TEC DC-9 ، ساخت سوئد » [سلاح هاي سبك]]

اين مسلسل دستي را بايد مسلسل اشرار و قانون شكنان امريكا دانست. تاكنون هيچ مسلسل دستي مانند TEC DC-9 ، در زير كت گانگسترهاي امريكايي جاي نگرفته است. دليل اين امر را مي توان ظرفيت خشاب بالا ، ابعاد كوچك و نواخت تير فوق العاده دانست. طرح اوليه اين سلاح ، در كشور سوئد بر روي كاغذ آمد. سازنده اين سلاح ، يك كارخانه سوئدي به نام Interdynamic بود. كشور سوئد ، بازار خوبي براي فروش اين سلاح به شمار نمي آمد. لذا كارخانه مذكور ، به ميامي امريكا نقل مكان كرد. از آنجا كه فروش مسلسل هاي دستي رگبارزن ، در امريكا با محدوديت هاي فراواني روبرو است ، نمونه اوليه اين سلاح بصورت نيمه اتوماتيك توليد شد. گلنگدن اين سلاح از نوع باز بود و توسط فشار مستقيم گاز باروت عمل مي كرد. سلاح مذكور با نام KG-9 ارائه شد. به زودي پليس امريكا متوجه شد كه حتي مدل تكتير زن و نيمه اتوماتيك اين سلاح را مي توان به راحتي به نمونه تمام اتوماتيك تبديل كرد. بنابراين توليد اين سلاح كاملآ ممنوع شد. كارخانه Interdynamic براي رهايي از اين بن بست ، سلاح KG-9 را مورد بازنگري قرار داده و آن را با گلنگدن بسته و با نام KG-99 ارائه كرد.



در دهه 1980 ، كارخانه Interdynamic با كارخانه Interatec ادغام شد. سلاح KG-99 ، از آن پس با نام TEC-9 توليد شد. تا اينكه نهايتآ در سال 1989 ، به DC-9 تغيير نام داد. در سال 1994 دولت امريكا قانوني را تصويب كرد كه طبق آن ، حمل يا مالكيت سلاح هاي اوتوماتيك ممنوع اعلام شد. در طي اعلان اين قانون ، كارخانه Interatec سلاح مذكور را بدون قبضه تپانچه اي جلويي ، روپوش لوله و رزوه نصب لوله يدكي ارائه كرد. اين مدل به AB-10 معروف شد. خشاب اين سلاح ، ظرفيت 10 فشنگ را داشت. ولي مالكان آن ، كماكان مي توانستند خشاب هاي 20 تير و 30 تير مدل هاي قبلي را روي آن نصب كنند. بدنه تمامي مدل ها (لوله فولادي و قبضه تپانچه اي شكل ، روپوش لوله و محافظ ماشه آنها) از پلاستيك ساخته شده است. اين سلاح ، فاقد هرگونه ضامن مي باشد. در مدل گلنگدن باز ، در منتهي عليه شيار دستگيره گلنگدن ، شكافي تعبيه شده كه مي توان دستگيره گلنگدن را در آن قرار داد تا از جلو رفتن گلنگدن جلوگيري شود. انواع گلنگدن بسته اين سلاح ، به ضامن خاصي مجهز شده اند كه بر روي دستگيره گلنگدن قرار گرفته است. مكانيزم نشانه روي اين سلاح ، از دو شكاف درجه ثابت و غيرقابل تنظيم تشكيل شده است. نوك لوله اين سلاح طوري رزوه شده تا قابليت نصب صدا خفه كن و يا يك لوله يدكي را داشته باشد.

مشخصات فني:
طول سلاح: 317 ميليمتر
كاليبر: 9 × 19
طول لوله: 127 ميليمتر
وزن خالي: 1400 گرم
ظرفيت خشاب: 10 ، 20 ، 32 و 50 تير
اين سلاح اگرچه داراي قدرت و برد كافي است ، ولي يكي از كارآمدترين سلاح ها براي محيط هاي بسته و درون شهري است.

Gun.mihanblog.com

[مسلسل اينگرام ، ساخت امريكا » [سلاح هاي سبك]]

هنگامي كه Gorden Ingram طراح امريكايي از جنگ جهاني دوم بازگشت ، مصمم شده بود مسلسلي جمع و جورتر و وي تر طراحي كند كه جايگزين مسلسل هاي دستي استفاده شده در جنگ شود. البته سلاح هاي ابداعي او ، هيچگاه به ميادين جنگ راه نيافت. اما در عوض توانست دنياي گانگسترها و تروريست ها را تسخير كند! او در سال 1949 به كمك كمپاني مهمات پليس (POC) ، توليد مدل هاي ابتدايي اينگرام يعني M5 و M6 را آغاز كرد. گرچه تعدادي مدل به نيروهاي امنيتي امريكا و پرو فروخته شد ، اما فروش كافي نبود و توليد آن در سال 1952 متوقف شد. گردن اينگرام در سال 1964 ، مدل هاي 10 و 11 را طراحي كرد و با تآسيس شركت Military Armament Corporation ، فروش آنها را با نام هاي MAC10 و MAC11 آغاز كرد. شريك او در MAC ، فردي بود به نام مايكل وربل كه مآمور مخفي دولت امريكا بود و دستي هم در طراحي و ساخت صداخفه كن ها داشت. مدل هاي 10 و 11 با هدف فروش به نيروهاي امنيتي و ارتش امريكا توليد شده بود. اما اين مدل ها با استقبال چنداني مواجه نشد و همين عدم استقبال ، به ورشكستگي MAC در سال 1975 منجر شد.



توضيحاتي درباره اينگرام
مي توان گفت مسلسل دستي اينگرام ، يكي از ساده ترين و در عين حال سريع ترين مسلسل هايي مي باشد كه تاكنون ساخته شده است. اينگرام يك مسلسل دستي كوچك ، جمع و جو و سبك است كه با مكانيزم گلنگدن باز و فشار مستقيم گاز باروت كار مي كند. البته مدل گلنگدن بسته آن نيز توليد شده است. آنچه باعث شده اينگرام پس از گذشت 40 سال از طراحي ، هنوز در ميان سلاح هاي هم رده اش پرطرفدار باشد سادگي ، دوام و ارزاني آن است. در طراحي آن ، سعي بر اين بوده كه از حداقل قطعات متحرك داخلي استفاده شود. به همين دليل يك مسلسل اينگرام به ندرت دچار خرابي شده و درصورت بروز اشكال هم مي توان با خارج كردن تنها يك پين ، در چند ثانيه آن را باز و بسته كرد. گفته مي شود مي توان اينگرام را براي مدت هاي طولاني در زير آب نگهداري كرد.



بدنه سلاح ، از استيل به روش پرسكاري و به شكل مكعب مستطيل ساخته شده كه شامل دو قسمت بالايي و پاييني است.اجزاي متحرك و لوله ، داخل بدنه بالايي جاي دارند و بدنه پاييني مانند يك غلاف ، قسمت بالايي را در بر مي گيرد. دستگيره گلنگدن بر روي سطح بالايي بدنه قرار دارد و در هنگام شليك ، حركت نمي كند. خشاب سلاح مانند ساير مسلسل هاي بولپاپ T شكل ، در داخل دسته قرار مي گيرد. اين كار باعث تعادل وزن سلاح شده و امكان شليك با يك دست را فراهم مي نمايد. اينگرام ها معمولآ با قنداق فلزي تاشو عرضه مي شوند. اما مي توان قنداق چوبي يا تلسكوپي پلاستيكي هم روي آن نصب كرد. همچنين طيف وسيعي از صداخفه كن ها و دستگيره هاي جلويي اضافي براي آن عرضه شده است.



مدل هاي اصلي اينگرام با نام هاي MAC10 و MAC11 عرضه مي شوند (MAC مخفف نام اولين شركت توليد كننده آن است). اين دو مدل ، شكل ظاهري تقريبآ يكساني دارند. اما نوع فشنگ مورد استفاده ، وزن ، اندازه و نواخت تير آنها متفاوت است. MAC10 با دو كاليبر 45ACP و 9PARA ميليمتري ساخته شده و مي تواند در دو حالت تكتير و رگبار (با سرعت 1200 گلوله در دقيقه) شليك كند. اما MAC11 كه نسبت به MAC10 اندكي كوچك تر ، سبك تر و داراي لوله كوتاه تري است ، فقط در حالت رگبار (با سرعت وحشتناك 1600 گلوله در دقيقه) شليك مي كند و كاليبر آن 380ACP است.



اينگرام در كنار مزاياي بسيار ، عيب بزرگي هم دارد و آن مشكل بودن كنترل سلاح هنگام شليك در حالت رگبار است. به همين خاطر در طبقه بندي خودماني ، آنرا جزو سلاح هاي «شليك و دعا كن!» (Sprayand Pray) قرار مي دهند. يعني با كمي اغراق ، ممكن است مثل صحنه معروف فيلم پالپ فيكشن ، بعد از شليك يك خشاب كامل از فاصله چند متري ، ببينيد حريف صحيح و سالم ايستاده و شما را نگاه مي كند! براي كاهش اين مشكل مي توان از يك دستگيره جلويي اضافي يا صداخفه كن هاي بلند كه به عنوان دستگيره هم عمل مي كنند استفاده كرد. گرچه كم بودن كنترل باعث شده كه اينگرام ، از رقيب اسرائيلي اش ميكرو يوزي كارايي كمتري داشته باشد. اما حتي خود اسرائيلي ها هم از مشتريان آن هستند. MAC11 ، به وسيله نيروهاي عمليات ويژه اسرائيل در مآموريت هاي ضدتروريستي مخصوصآ در داخل هواپيماها استفاده مي شود. زيرا گلوله هاي آن ، نه بدنه هواپيما را سوراخ مي كند و نه كمانه مي كند. همچنين بخشي از نيروهاي مسلح امريكا ، انگلستان و پرتغال و تعدادي از كشورهاي امريكاي لاتين هم در دوره هاي زماني مختلف ، از آن استفاده كرده اند.


پس زا اعلام ورشكستگي ، ماشين ها خط توليد ، نقشه هاي فني و سلاح هاي نيمه كاره در يك حراج ، به شركت تازه تآسيس RPB واگذار شد. RPB ، كامل كردن قطعات نيمه كاره و توليد همان كاليبرها را به سرپرستي شخصي به نام Wayne Daniel آغاز كرد و مدل جديدي كه فقط به صورت تكتير شليك مي كرد را نيز به خط توليد خود افزود. شركت RPB برخلاف MAC ، اينگرام را با هدف فروش به غيرنظاميان توليد مي كرد و قسمت جالب سرگذشت اين سلاح هم درست از همين جا آغاز مي شود. گويا مقدر بود اينگرام ، همان نقشي را برعهده بگيرد كه مسلسل تامسون در سال هاي 1920 و 1930 برعهده داشت: اينگرام رفته رفته به عمده ترين سلاح هاي مورد استفاده گانگسترها و قانون شكنان تبديل شد. اين استفاده وسيع ، در سينما هم به خوبي نمود پيدا كرد. همانطور كه يك فيلم مافيايي بدون TOMMY GUN چيزي كم دارد ، در فيلم هاي اكشن سال هاي 1980 به بعد هم سلاح اينگرام ، به وفور ديده مي شد.



اما استفاده خلافكاران از اينگرام ، تنها به خريداران آن محدود نمي شد. زيرا دو تن از شركاء اصلي RPB ، خود از قاچاقچيان عمده مواد مخدر امريكا بودند! اين دو نفر به نام هاي Robert Morgan و Jack Leibolt به قاچاق مواد ، رشوه و فروش غيرمجاز صداخفه كن به باندهاي قاچاق متهم بودند. بعدها در سال 1986 ، Morgan به خاطر قاچاق 2 تن ماري جوانا و در سال 1990 هم Leibolt براي دست داشتن در قاچاق كوكائين به زندان افتادند. در سال 1982 ، وين دانيل RPB را منحل اعلام كرد. گويا دليل اين كار ، رهايي از فشار قانوني وارد بر فعاليت هاي شركايش بود. او توليد اينگرام را در شركتي به نام S.W.Daniel Inc Cibray كه به اتفاق همسرش آنرا تشكيل داده بود ادامه داد. در كمپاني SWD ، تغييراتي بر روي ساختمان اينگرام داده شد ؛ ازجمله عرضه مدل 11 با كاليبر 9 ميليمتري و مكانيزم گلنگدن بسته به نام SWD M11/9 ميليمتري در سال 1983 و عرضه مدل هاي دقيق تر با تغييرات جزئي.همچنين SWD براي دورزدن قوانين محدوديت فروش صداخفه كن در امريكا ، اقدام به عرضه كيت هايي شامل قطعات صداخفه كن و دستورالعمل سوار كردن آنها نمود. به خاطر اقداماتي از اين قبيل ، SWD در دوران فعاليت خود همواره با سازمان هاي دولتي نظارت بر سلاح ، درگير كشمكش هاي قانوني بود. در حال حاضر ، اينگرام بوسيله شركت هاي Vulcan Arms (گلنگدن بسته) و Master Piece Arms (گلنگدن باز) توليد مي شود.

مشخصات فني (MAC10):
كاليبر: 9MM PARA , 45 ACP
وزن بدون فشنگ: 84/2 كيلوگرم
طول با قنداق بسته: 269 ميليمتر
طول لوله: 146 ميليمتر
نواخت تير: 1200 گلوله در دقيقه
برد مفيد: 25 متر

مشخصات فني (MAC11):
كاليبر: 38ACP
وزن بدون فشنگ: 59/1 كيلوگرم
طول با قنداق بسته: 248 ميليمتر
طول لوله: 129 ميليمتر
نواخت تير: 1600 گلوله در دقيقه
برد مفيد: 25 متر



Gun.mihanblog.com

[تاپیک جامع سلاح انفرادی آنفیلد اس آ-80 (Enfield SA-80)]

سلاح هجومي Enfield SA-80 ، آخرين محصول رسمي و سازماني كارخانه انفيلد انگلستان محسوب مي شود. ارتش انگلستان در دهه 80 ميلادي ، تصميم به بكارگيري نسل جديدي از سلاح هاي انفرادي با كاليبر كوچك و سرعت دهانه بالا گرفت. اين پروژه ، با معرفي 2 سلاح SA80IW (سلاح پياده نظام) و SA80LSW (سلاح پوشش سبك) آغاز شد. درواقع ارتش انگلستان قصد داشت تا سلاح FAL بلژيكي با كاليبر 62/7 ميليمتر را از رده خارج كرده و از سلاحي جديد استفاده كند. در سال 1977 و با ورود گلوله هاي 56/5 ميليمتري به بازار سلاح هاي انفرادي ناتو ، كارخانه انفيلد يك نوع گلوله جديد با كاليبر 19/0 اينچ (85/4 ميليمتري) را آزمايش كرد. سلاحي كه براي شليك اين گلوله ساخته شد ، XL65 نام گرفت.



حداقل در ظاهر و بصورت كلي ، بسيار شبيه به انفيلد EM-2 بود. ولي شباهت آن به سلاح AR-18 امريكايي بيشتر بود ؛ با اين تفاوت كه به شكل بولپاپ ساخته شده بود. با تآييد كاليبر 56/5 براي سلاح هاي انفرادي ناتو ، مهندسين انفيلد آن را با كاليبر 56/5 و كد XL-70 روانه مركز تست سلاح هاي ناتو كردند. اين سلاح ، نهايتآ توسط نيروي زميني ارتش انگلستان پذيرفته شد و تنها در سال 1984 ، مورد بهينه سازي هاي اندكي قرار گرفت. SA-80 هاي اوليه (L85 و L86) ، سلاح هايي پردردسر و كمي به درد نخور بودند. نگهداري ، تعمير و نظافت آنها بسيار زمانبر و پرهزينه بود. تااينكه در سال 1997 ، برنامه اصلاح L85 وارد مرحله عملي شد. برنامه بهينه سازي اين سلاح ، در سال 2002 و توسط شركت هكلر و كخ انجام شد. (شركت هكلر و كخ از سال 2000 تا سال 2002 ، در تملك شركت رويال اردنانس انگليس بود.)



از مجموع 320 هزار قبضه L85-A1 توليد شده تا آن زمان ، 200 هزار قبضه مورد بهينه سازي قرار گرفته و با نام L85-A2 ، به ارتش انگليس تحويل داده شدند.البته نتيجه حاصله ، باز هم رضايت بخش نبود. چرا كه در جنگ افغانستان و عراق ، معلوم شد كه كماكان نمي توان ديدي خوش بينانه به اين سلاح داشت. L85-A2 به احتمال قوي ، جاي خود را به سلاح G36 خواهد داد. نمونه ديگر L85-A1 يعني SA80IW با لوله اي كوتاه تر و با نام L98-A1 ظاهر شد.ولي هرگز روانه ميادين جنگ نشد و تنها براي آموزش تيراندازي به سربازان مبتدي استفاده مي شود. L85 سنگين و كمي بددست است. مركز ثقل سلاح ، به قنداق نزديك تر است تا به نوك لوله و به همين علت است كه حتي شكل بولپاپ سلاح هم به حفظ تعادل و كاهش جهش لوله آن كمكي نمي كند.

گلنگدن L85 از نوع چرخشي بوده و با فشار گاز باروت عمل مي كند. پيستون گاز ، از نوع كورس كوتاه است و درست بالاي لوله قرار مي گيرد. سيلندر گاز اين سلاح ، داراي يك رگلاتور 3 حالته است ؛ حالت اول براي شليك معمولي ، حالت دوم براي شليك با نواخت تير پايين تر و حالت سوم براي ايجاد حداكثر فشار گاز در لوله و پرتاب نارنجك تفنگي است. قابل ذكر است كه در حالت سوم ، مسير برگشت گاز كاملآ بسته مي شود. حمال گلنگدن ، بر روي دو ريل جانبي حركت مي كند و داراي يك فنر ارتجاع جداگانه مي باشد. (پيستون گاز هم داراي يك فنر ارتجاع جداگانه است.) گلنگدن هم داراي 7 زبانه مي باشد كه به بدنه سلاح قفل مي شوند. دستگيره گلنگدن ، به سمت چپ حمال گلنگدن وصل شده است. يكي از معايب اين سلاح در مدل هاي اوليه ، برخورد پوكه با صورت يا بدن تيرانداز بود كه در مدل L85-A2 اصلاح شد. مكانيزم ماشه اين سلاح ، در قنداق آن جاسازي شده و به واسطه يك ميله بلند به ماشه وصل شده است. در مدل L85-A2 ، يك مكانيزم ايجاد تآخير در عملكرد ماشه به كار رفت كه از نواخت تير سلاح نمي كاهد. ولي باعث افزايش دقت در تيراندازي مي شود.



مشخصات فني:
كاليبر: 56/5 ناتو (223/0 رمينگتون)
مكانيزم گلنگدن: چرخشي ، مسلح شونده به وسيله فشار غيرمستقيم گاز باروت
طول: 780 ميليمتر استاندارد ، 709 ميليمتر مدل كارابين
طول لوله: 518 ميليمتر استاندارد ، 442 ميليمتر مدل كارابين
وزن: 4130 گرم مدل استاندارد بدون خشاب ، 5000 گرم با خشاب 30 تيري پر
ظرفيت خشاب: 20 و 30 تير
نواخت تير علمي: 650 تير در دقيقه
برد مفيد: در حدود 500 متر

Gun.mihanblog.com

[نيروي هوايي اسراييل]

نيروي هوايي اسراييل در واقع بدنة اصلي ساختار نظامي آن را تشكيل مي‌دهد. با توجه به انديشة نظامي هجومي اين رژيم كه بر مبناي بازدارندگي و برتري كيفي استوار مي‌باشد، مي‌توان سه ركن اصلي اين انديشه را اين چنين معرفي كرد؛ 1. توان حمله به عمق استراتژيك عربي جهت فلج كردن توان نيروي هوايي عربي و سپس وارد آوردن ضربات متعدد به نيروي زميني در جبهه‌هاي نبرد؛ حمايت پيوسته از نيروهاي زميني و زرهي برپاية تاكتيك دوگانة «هواپيما ـ تانك»؛ اعمال يك دفاع هوايي فعال در عمق استراتژيك اسراييل با استفاده از جنگنده‌هاي دفاعي به عنوان بهترين وسيله جهت‌ جلوگيري از حملات هوايي دشمن. با توجه به گزارش ميليتاري بالانس، 98ـ1997، تعداد نيروي انساني فعال در نيروي هوايي اسراييل 32 هزار نفر و مجموع اين نيرو به انضمام نيروهاي ذخيره به 37 هزار نفر مي‌رسد كه در اين ميان 21800 نفر در گروههاي دفاع هوايي مشغول به كار هستند، ضمن اينكه تعداد هواپيماهاي آماده به خدمت 448 هواپيما و تعداد هواپيماهاي ذخيره 250 هواپيما مي باشد. همچنين 130 هليكوپتر مسلح در اين نيرو حضور دارد. در شرايط عادي، ساعت پرواز سالانة خلبانان اصلي 190 ساعت و خلبانان ذخيره 75 ساعت مي‌باشد. در كنفرانس مشورتي نيروي هوايي كه در ژوئن و ژوئيية 1998 به مناسبت پنجاهمين سالگرد تأسيس نيروي هوايي اسراييل و به عنوان «نيروي هوايي: نگاهي به آينده» تشكيل شد، اسحاق مردخاي وزير دفاع گفت: «علي‌رغم هزينه‌هاي بالاي آموزش بايد تعداد خلبانان نسبت به هواپيما تغيير كند، بايد خلبانان بيشتري به خدمت بگيريم تا شرايط رزمي كاملا حفظ شود و بتوان از هواپيما به دفعات استفاده كرد.» ژنرال ايتان بن الياهو، فرمانده نيروي هوايي نيز طي گفت و گو با روزنامة اورشليم پست كه در 1 جولاي 1998 به چاپ رسيد، گفت: «نسبت ميان كادر پروازي و هواپيما طي ساليان گذشته كم شده است و به خدمت گرفتن خلبانان بيشتر يك امتياز مثبت محسوب مي‌گردد، ولي هزينة آموزش خلبانان بسيار زياد است. بدون شك وزير دفاع مي‌تواند در خواست خلبانان بيشتري براي هر هواپيما كند، ولي بودجه نيز بايد افزايش يابد، زيرا تعداد خلبانان بيشتر به معني فعاليت هوايي و ساعت پروازي بيشتري خواهد بود و اين امر هزينه بر مي‌باشد و بايد تعادلي ميان بخشهاي ديگر نيروي هوايي نيز پديد آوريم.» اين روزنامه افزوده است كه در حال حاضر نيروي هوايي اسراييل مي‌تواند در طول شبانه روز و در شرايط مختلف جوي فعاليت رزمي كند، ولي تعداد خلبانان نسبت به هواپيماها در اين كشور از ديگر كشورها كمتر است. به نوشتة مجلة جينز اينتليجنس ريويو نيروي هوايي اسراييل در صدد است تا ميانگين پرواز هر هواپيماي خود را در طي يك شبانه روز به 4 الي 7 پرواز برساند، اين در حالي است كه ميانگين پرواز هواپيماهاي آمريكايي درطول جنگ خليج فارس 2/1 برابر اين ميانگين است. در حالي كه ميانگين پرواز هواپيماهاي كشورهاي عربي در جنگهاي گذشته كمتر از يك پرواز در روز بوده است. با اين حال هنوز در اسراييل نسبت به موشكهاي بالستيك زمين به زمين كشورهاي همجوار بيم و اضطراب به چشم مي‌خورد. برپاية گزارش روزنامة اورشليم پست مورخ 2 جولاي 1998، ديويد عفري مشاور ويژة وزير دفاع، يكي از عالي‌ رتبه‌ترين فرماندهان نيروي هوايي و معاون سابق رييس ستاد مشترك در كنفرانس مشورتي روز 1 جولاي 1998 گفته است: «برتري هوايي اسراييل با توجه به وجود موشكهاي زمين به زمين هفت كشور همسايه، ديگر يك بازدارندگي فعال به شمار نمي‌آيد. نيروي هوايي اسراييل در زمان حمله يك نيروي برتر قلمداد مي‌شود، ولي در حالات دفاعي اگر بازدارندة مناسبي در اختيار اين نيرو براي مقابله با تهديدات موشكهاي زمين به زمين وجود نداشته باشد از اهميت نيروي هوايي كاسته خواهد. بايد هواپيماهاي ما قادر باشند تا در اولين دقايق پرتاب موشكهاي بالستيكي به مقابله با آنها بروند.» عفري پنج راه حل براي حمايت اسراييل از موشكهاي بالستيك ارائه كرده است كه اين راه حلها عبارتند از: اطلاعات سريع، هشدار آني، دفاع شهري، دفاع مثبت و مقابله در زمان پرتاب موشك. راه حل اخير، عامل تهديد كشورهاي پرتابگر موشكهاي بالستيك مجهز به كلاهكهاي شيمايي يا بيولوژيك خواهد بود، زيرا اين موشكها بر فراز سر پرتاب‌كنندگانش فرود خواهد آمد.» وي سپس توضيح داد كه تا كنون هواپيمايي كه بتواند در برابر موشكهاي بالستيك قرار گيرد ساخته نشده است، ولي ايالات متحده در حال ساخت يك دستگاه ليزري است كه داراي تواني معادل دو مگا وات مي‌باشد و در جلو هواپيماهاي حمل و نقل بويينگ 747 ـ 900 اف قرار مي‌گيرد و مي‌توان با استفاده از اين ليزر موشكهاي بالستيكي را كه شليك مي‌شوند، نابود كرد. البته نيروي هوايي آمريكايي در ژوئن 1998، اولين آزمايش ليزري موفق در اين خصوص را انجام داد. روزنامة اورشليم پست در خاتمة مقاله خود مي‌نويسد، برخي كارشناسان اسراييل معتقدند كه تنها راه حل اين رژيم در حال حاضر استفاده از هواپيماهاي بدون خلبان در جوار مرزهاي كشورهايي كه داراي اين نوع از موشكها هستند، مي‌باشد. اگر چه چنين اقدامي بسيار پر هزينه خواهد بود و استفاده از ليزر نيز نياز به هماهنگي ميان ماهواره‌ها و سيستمهاي زميني پيشرفته دارد كه باز هم مشكلات خاص خود را به همراه خواهد داشت، ليكن همين مسئله نشان مي‌دهد كه اسراييليها مجدانه به دنبال راه حلي براي مقابله با اين نوع از موشكها هستند. بر پاية آمارهاي منتشره در نشريه ميليتاري بالانس، طي دهة نود ميلادي، هواپيمهاي نيروي هوايي اسراييل به شرح زير بوده‌اند: - در حدود 170 هواپيماي فانتوم اف ـ 4 كه در يك پرواز قادر به حمل 1233 تن سلاح هجومي مي‌باشند. در حدود 80 هواپياي اف ـ 4 به عنوان هستند. 50 هواپيماي فانتوم (F-4 E 2000) و (F – 4 E) مأموريت از بين بردن سيستمهاي دفاع هوايي دشمن را بر عهده دارند و به همين منظور مجهز به موشكهاي هوا به زمين ضد رادار هستند. همچنين 14 هواپيماي فانتوم (RF-4 E) نيز مأموريتهاي تجسسي را انجام مي‌دهند. نيروي هوايي اسراييل تا پايان سال 1997، 65 جنگندة آمريكايي (F-15) در اختيار داشته است كه مجموعاً قادر به حمل 354 تن محمولة جنگي بوده‌اند. 13 جنگنده پس از پايان جنگ دوم خليج فارس به عنوان پاداش به اسراييل داده شد. همچنين از سال 1998 به بعد تعداد 25 جنگندة (F-15) مدل (I) با قدرت حمل سلاح هجومي به وزن 275 تن از سوي اين كشور خريداري شده است. اين نوع از هواپيماها قادرند بدون سوخت‌گيري در آسمان مسافتي در حدود 1450 كيلومتر را طي كنند و به عنوان مثال مي‌توانند نيروگاه هسته‌اي ايران را كه در بوشهر مستقر است، مورد هدف قرار دهند. بين سالهاي 1980 تا 1995 مجموعاً در حدود 260 هواپيماهاي جنگندة (F-16) از سوي آمريكا به اين رژيم تحويل داده شده است. البته 50 جنگندة (F-16) به عنوان پاداش پس از خاتمة جنگ دوم خليج فارس به اين كشور اعطا شد. اين هواپيماها پيش از تحويل به نيروي هوايي اسراييل كماكان در نيروي هوايي آمريكا به پرواز در مي‌آمدند و بين سالهاي 1994 و 1995 به اسراييل ارسال شدند. جنگنده‌هاي (F-16) مي‌توانند در يك مأموريت پروازي در حدود 1358 تن تسليحات هجومي با خود حمل كنند. در كنار آمارهاي مزبور، احتمالاً 615 هواپيماي «كفير ـ سي» در مدلهاي مختلف در اختيار نيروي هوايي مي‌باشد كه اگر اين تعداد را با هواپيماهاي آموزشي ـ رزمي، ذخيره و هواپيماهاي آمريكايي F-6، F15 و F16 جمع كنيم، احتمالاً اين رژيم داراي 530 جنگنده و 336 هواپيماي ذخيره است. تحولات آينده در نيروي هوايي در نيروي هوايي اسراييل در پاسخ به اين سئوال، ايان بيران، مدير كل وزارت دفاع اسراييل در 1 جولاي 1997 گفت اسراييل در صدد خريد تعداد ديگري جنگنده از آمريكا مي‌باشد و اين جنگنده‌ها F15 و F16 خواهند بود. شايان ذكر است كه تا سال 2006 اسراييل در مجموع 8/1 ميليارد دلار از آمريكا سلاح خواهد خريد.در 4 جولاي 1997 نيز ژنرال ايتان بن الياهو فرمانده نيروي هوايي اعلام كرد كه طي هفت سال آينده بايد در حدود يكصد هواپيما به ناوگان هوايي اسراييل بپيوندند تا جايگزين هواپيماهاي اسكاي هاوك A-4، فانتوم (F-4) و مدلهاي قديمي (F-16) شوند. بجز هواپيماهاي جنگنده، هواپيماهاي ديگري نيز در نيروي هوايي فعاليت دارند. ـ دو هواپيماي هشدار سريع و مديريت عمليات هوايي مدل بويينگ 707 و چهار هواپيماي «E-2e-Hawak-EYE»؛ ـ 41 هواپيماي جنگ الكترونيك «دريافت، استراق سمع و پارازيت الكتروني» شامل 6 هواپيماي بويينگ 707، 6 هواپيماي «RC-12D»، سه هواپيماي (IAI-2000)، 15 هواپيماي «Do-28» و شش هواپيماي «King air-2000»؛ ـ سه هواپيماي گشت دريايي «IAI-1124 Seascan»؛ ـ 8 هواپيماي سوخت‌رسان در آسمان شامل سه هواپيماي بويينگ 707 و پنج هواپيماي «ك سي ـ 130 هركولس»؛ ـ 47 هواپيماي حمل و نقل شامل 4 هواپيماي حمل تهيزات سنگين از نوع بويينگ 707، 24 هواپيماي «سي ـ 130 هركولس» كه هر كدام قادر به حمل 92 چتر باز مي‌باشند، 12 هواپيماي حمل و نقل ميان وزن «سي ـ 47 داكوتا» و 7 هواپيماي حمل و نقل «201ـIAI»؛ ـ 130 هليكوپتر جنگي از انواع آپاچي، 51 هليكوپتر، هيوزديفندر، 35 هليكوپتر و در حدود سي هليكوپتر كبرا؛ ـ 143 هليكوپتر حمل و نقل كه مجموعاً قادر به حمل 3393 سرباز در يك مأموريت پروازي هستند؛ ـ 138 هليكوپتر آموزشي ـ رزمي كه 104 فروند از آنها در مواقع لزوم قادر به ايفاي مأموريتهاي جنگي نيز مي‌باشند؛ ـ 30 هواپيماي ارتباطي و مأموريتي سبك كه شامل دو هواپيماي «آيلندر» بيست هواپيماي «سيسنايو ـ 206» و هشت هواپيماي «كوين اير» مي‌باشد؛ ـ تعداد نامشخصي از هواپيماهاي بدون خلبان براي انجام مأموريتهاي رديابي، اطلاعاتي و آموزشي براي حمله به هدفهاي هوايي و مأموريتهاي الكتروني مختلف از مدلهاي «فايربي»، «اسكات»، «پيونير»، «سيرشر»، «سامسون»، «دليلاه»، «دليله» و هانتر سيلور آرو ......................................................................................................... منبع: http://www.rasad.ir/farsi/ArticleFish/index.asp?action=5&id=3

[بررسی جامع نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران]

نیروی هوایی شاه بیش از 450 جنگندهء پیشرفته نظامی داشت که سرآمد آنها جنگنده اف14 تامکت و حدود 5000 خلبان بسیار ماهر بود. در آن زمان، شاه ایران، با خریدهای سنگین نظامی، اهدافی فراتر از منطقهء پرآشوب خاورمیانه را جستجو می کرد. نیروهای نظامی ایران، قرار بود به هنگام حملهء اتحاد شوروی، دوشادوش نیروهای ناتو در مقابل نفوذ کمونیسم پایداری کنند. طبق برنامه ریزی انجام شده، نیروی هوایی ایران تا پایان سال ۱۳۶۲ شمسی، به استعداد حدود ۱۰۰۰ فروند هواپیما دست می یافت. بدین ترتیب رژیم بعث عراقی که از دشمنان دیرین ایران بود، جرات تجاوز به ایران پیدا نمی کرد. ایران با داشتن چنین توانی، ژاندارم منطقهء خلیج فارس به شمار می رفت و به راحتی می توانست حکام یاغی منطقه را سرکوب کند.




در سال 1979 (1357 خورشیدی) تعداد پرستل نیروی هوایی بالغ بر 100 هزار نفر بود که از نظر تعداد نفرات، مهارت و کارآزمودگی و استفاده از تکنولوژی روز، جزء سه نیروی هوایی برتر در جهان (پس از ایالات متحده آمریکا و روسیه) محسوب می شد.




اطلاعات موثق از قابلیتهای این نیرو در دوران پس از انقلاب به سختی بدست آمده است هر چند که به نظر می رسد در سال 1987 (1366) تعداد قابل توجهی از هواپیماهای این نیرو به دلیل نبود قطعات یدکی، زمین گیر شده بودند.
امروزه در مجموع تعداد 14 پایگاه هوایی فعال هستند: اهواز، بندرعباس، بوشهر، چابهار، دزفول، دوشان تپه (تهران)، قلعه مرغی (تهران)، همدان، اصفهان، مشهد، مهرآباد (تهران)، شیراز، تبریز و زاهدان. جنگنده های ساخت روسیه در همه جای ایران یافت می شوند و ماموریتهای مختلفی مانند حمله به اهداف زمینی، ماموریتهای آموزشی و رهگیری انجام می دهند.
بندرعباس، بوشهر، دزفول، همدان، تبریز و مهرآباد مراکز اسکادرانهای بمب افکن هستند. شیراز سرفرماندهی اسکادران شکاری را دارد. همچنین ماموریتهای آموزشی از پایگاههای مهرآباد، دوشان تپه و اصفهان انجام می شود. شیراز همچنین محل اصلی اسکادرانهای ترابری نیروی هوایی نیز می باشد.
قبل از وقوع انقلاب 1979، نیروی هوایی (ایران) از 15 اسکادران جنگنده و جنگنده - بمب افکن با قابلیتهای شناسایی تشکیل شده بود. ضمن اینکه یک اسکادران از هواپیماهای سوخت رسان (تانکر) جهت عملیات پشتیباتی وجود داشت.
در سال 1986 (1365) به دلیل ترک خدمت پرسنل (در زمان انقلاب) و کمبود قطعات یدکی (به دلیل تخریم) تعداد اسکادرانهای شکاری، شکاری - بمب افکن به هشت اسکادران و شناسایی به یک اسکادران کاهش یافته بود. این تعداد نیرو به وسیله ی دو تانکر سوخت رسان و 5 اسکادران سبک ترابری پشتیبانی می شدند. همچنین تعداد 76 فروند هلیکوپتر و 5 اسکادران از موشکهای زمین به هوا (سام) این نیرو را تکمیل می کردند.
سرفرماهدهی نیرو در پایگاه هوایی دوشان تپه (نزدیک تهران) واقع شده بود. پایگاه هوایی بزرگ تهران (مهرآباد) بزرگترین فرودگاه غیرنظامی ایران بود. سایر پایگاههای هوایی عملیاتی عبارت بودند از: تبریز، بندرعباس، همدان (پایگاه هوایی شاهرخی)، دزفول (پایگاه هوایی وحدتی)، شیراز و بوشهر. همچنین از سال 1980 (1359) پایگاههای هوایی اهواز، اصفهان (پایگاه هوایی خاتمی) و بندر بهشتی (؟) عملیاتی شده بودند.
در دهه ی 1970، ایران هواپیماهای بسیار پیشرفته ای را خریداری کرد. در آن زمان ایران دارای 77 فروند F-14A به اضافه ی 166 فروند جنگنده ی F-5 و 190 فروند شکاری – بمب افکن F-4 بود که به ایران توان بالقوه و قدرتمندی را جهت دفاع می دادند. در اواخر دوران سلطنت، شاه فقید ایران سفارش تعداد زیادی جنگنده ی F-16 و F-18 به همراه شراکت در تولید آنها را به ایالات متحده داده بود. ولی پس از انقلاب، قراردادهای نظامی منعقد شده، فسخ گردیدند.


سیستم دفاع هوایی هاوک


در بدو تشکیل نیروی هوایی، این نیرو وظیفه ی دفاع هوایی را بر عهده داشت. سیستم های پیش اخطار ابتدا تحت لوای پیمان سنتو به وجود آمدند. این نیرو در دهه ی 1970 با تجهیزات پیشرفته شبکه ی رادار مجهز شد. در اواخر سال 1977 (1356) به منظور تکمیل سیستم راداری و ایجاد پوشش بر روی خلیج فارس، ایالات متحده با فروش هفت فروند بوئینگ 707 پیش اخطار هوایی (آواکس) به ایران موافقت کرد. با وقوع انقلاب، ایالات متخده فروش آواکس ها را منتفی اعلام کرد زیرا از بابت لو رفتن تکنولوژی پیشرفته ی آنها احساس خطر می کرد.
سخن آخر اینکه نیروی هوایی (ایران) در اواسط دهه ی 1980 سه گردان موشک انداز سام (زمین به هوا مانند سام6 و سام2) و هشت گردان موشک انداز هاوک خود را (کل پروژه شامل 1800 فروند موشک) بهینه سازی نمود. این بهینه سازی منجر به ایجاد پنج اسکادران جدید شامل موشکهای زمین به هوای رپیر و تایگر گردید. توانایی این بهینه سازی به دلیل فروش قطعات پیشرفته در سالهای 1985 و 1986 از سوی واشینگتن به ایران ناشی شده است. (این ماجرا سرانجام به دلیل برخی سوء استفاده های گروههای داخلی در ایران افشا شد در جریان این معاملات پنهان، ایالات متحده سعی کرد به نحوی با فروش سلاح و قطعات هواپیماهای جنگنده به ایران نزدیک شود)
بزرگترین مرکز تعمیر و نگهداری هواپیماهای نیروی هوایی ایران در پایگاه هوایی مهرآباد واقع است. این مرکز به نام شرکت صنایع هواپیمایی ایران (IACI) شناخته می شود و در صورت تامین قطعات یدکی مورد نیاز، تعمیرات سنگین انواع هواپیماهای نظامی، در این مرکز انجام می شود.
زمانی که در سال 1980 عراق به ایران حمله کرد، اف14 های ایران که به موشکهای دوربرد فونیکس مجهز بودند و می توانستند 6 هدف را در فاصله ی 80 کیلومتری همزمان مورد هدف قرار دهند، ضربات جبران ناپذیری بر نیروی هوایی عراق وارد کردند، به طوری که عراق برای حفظ توان نیروی هوایی اش، قسمت عمده ای از هواپیماهایش را به نزدیکی مرز اردن منتقل کرد. (مجموعه پایگاههای الولید موسوم به H3)
توانایی جنگنده های اف4 و اف14 با استفاده از سوختگیری هوایی از طریق تانکرهای 707 که برد عملیاتی آنها را به حدود 2500 کیلومتر توسعه می داد، بسیار افزایش یافته بود.
اف14 های ایرانی در نقش یک آواکس کوچک انجام وظیفه می کردند. آنها عملیات جنگنده های عراقی را با رادارهای بسیار قدرتمند خود به فرماندهان دفاعی ایران گزارش می کردند. به همین دلیل جنگنده های میراژ اف1 عراقی (F1-EQ) در وضعیت ارتفاع پائین و با سرعت زیاد پرواز می کردند زیرا اف14 ها در رهگیری ارتفاع پائین محدودیت داشتند. بدین روش چندین جنگنده ی اف14 ساقط شدند.
(بنابر اعلام منابع نظامی خارجی، تعداد 13 فروند اف14 از سال 1977 در ایران ساقط شده است که از این تعداد دو فروند در قبل از انقلاب، 4 فروند در جریان جنگ با عراق و مابقی بر اثر نقص فنی یا شلیک اشتباهی پدافند ایران بوده است)
پدافند هوایی ایران در زمان جنگ مبتنی بر استفاده از موشکهای زمین به هوای HAWK استوار بود که به طور عمده برای دفاع از تاسیسات حساس نظامی مورد استفاده قرار می گرفتند. استراتژی دفاع هوایی ایران نیز مبتنی بود بر استفاده از جنگنده های شکاری رهگیر نظیر اف14.
البته ایران به علت برخی مشکلات در تهیه ی قطعات و ملزومات موشکها و لانچرهای هاوک، هیچگاه نتوانست استفاده ی موثری از این موشکهادر جریان جنگ ببرد و نتوانست دفاع محکمی در برابر تاسیسات کلیدی صدور نفت در جنوب کشور ایجاد کند. هرچند با همین توان محدود تعداد قابل توجهی از جنگنده های عراقی توسط موشکهای هاوک سرنگون شدند.
در سال 1987 (1367) به دلیل کمبود شدید قطعات یدکی، حدس زده می شد که تنها 35 فروند از 190 فروند اف4 فانتوم در خدمت بوده باشند. در آن سال یک اف4 پایگاه بوشهر (برای کمک به جنگنده های عراقی جهت حمله به تاسیسات نفتی خارک) توسط اف15 های عربستان سعودی سرنگون شد.
همچنین تعداد اف5 های عملیاتی نیز از 166 فروند به 45 فروند کاهش یافته بود. در آن سال از 77 فروند اف14 نیز تنها 10 فروند عملیاتی باقی مانده بودند. در آن سالها تهیه قطعات و تعمیر و نگهداری جنگنده ها آسیب بسیاری دیده بود که دلیل آن هم تحریم فروش قطعات از طرف ایالات متحده به ایران بود.
چین و کره ی شمالی به واسطه ی سیاست مستقل خود در فروش ادوات نظامی، تنها کشورهایی بودند که این تجهیزات را به ایران می فروختند. در سال 1987 (1367) گزارش های تایید نشده ای درج شد مبنی بر اینکه ایران سفارش خرید جنگنده ی F-6 (همان MiG-19SF) را به چین ارائه داده است و خلبانان ایرانی در کره ی شمالی آموزش های لازم را می بینند.
اسکادران هواپیماهای شکاری - رهگیر ایران سعی می کرد با همان امکانات بسیار محدود خود، وظایف خود را به انجام برساند. در جریان یک در پرواز نمایشی سال 1987 تعداد 34 جنگنده اف14 به پرواز درآمدند هرچند که حدس زده می شد تنها هشت فروند آنها عملیاتی بوده باشند. همچنین حدس زده می شد که تعداد 5 فروند تامکت نیز به نقشی غیرعملیاتی تغییر یافته باشند. هرچند معلوم نبود که این 5 فروند در اسکادران عملیاتی 10 فروندی حضور دارند یا خیر.
هرچند تکنیک های فنی جنگنده های شکاری غربی که در اختیار ایران قرار داده شده است، اغلب ناممکن است که از منابع غیرغربی بدست آمده باشد چرا که این چنین توانسته بود اسکادرانهای شکاری ایران را با قابلیتهای جدید به نمایش بگذارد.

تنها خرید مهم نظامی ایران، تحویل 46 فروند جنگنده ی آموزشی پیلاتوس یا PC-7 از سوئیس بود. همچنین ایران درخواستی را برای خرید سه فروند هواپیمای باری C-1 ساخت کاواساکی و یک رادار سه بعدی دفاع هوایی از ژاپن ارائه داد که تحویل این محموله ها تا سال 1987 محقق نشده بود. همچنین گزارشهایی وجود داشت که نشان می داد ایران قصد خرید 30 فروند هلیکوپتر مدل 500D از آرژانتین را داشته است.



جنگنده های عراقی موجود در ایران

در اوایل سال 1991 و همزمان با شروع عملیات طوفان صحرا جهت پایان دادن به اشغال کویت، عراق 350 فروند هواپیمای پیشرفته نظیر میگهای 27 ، 29 ، 31 ، توپالف22 ، سوخوی24 ، 25 ، 27 ، میراژ اف1 و ایلوشین76 به ارزش 2 میلیارد دلار در اختیار داشت یا در حال ارائه سفارش برای خریدشان بود.
پس از آغاز جنگ، 115 فروند هواپیمای عراقی به ایران پرواز کردند، که البته جمع کل این هواپیماها چیزی بین 137 تا 149 فروند بود که از این تعداد، برخی در حین پرواز به ایران دچار حادثه شدند (شامل 15 فروند ایلوشین75 و تعداد از هواپیماهای مسافربری)
بر طبق ادعای یک مقام عراقی،


24 فروند میراژ اف1
4 فروند سوخوی 20
40 فروند سوخوی22
24 فروند سوخوی24
7 فروند سوخوی25
9 فروند میگ23
4 فروند میگ29
۲ هواپیمای پیش اخطار (آواکس های عدنان و القادسیه)

به ایران پرواز کردند.

یکی از میگهای21 عراقی موجود در ایران



بک فروند میگ۲۹ عراقی در رمپ پایگاه شکاری مهرآباد


همچنین گزارش هایی مبنی بر وجود 20 فروند توپالف22 عراقی که پیشتر توسط صدام سفارش داده شده بودند در ایران تایید نشده است.

در سال 1993 گزارش هایی منتشر شد مبنی بر اینکه روسیه قطعات یدکی این هواپیماها را تامین کرده است که شامل تسلیحات مورد نیاز این جنگنده ها و دستورالعمل های تعمیر و نگهداری این جنگنده ها بود.
در سال 1993 گزارش هایی منتشر شد مبنی بر اینکه چین تعداد نامعلومی از جنگنده های میگ29 را از ایران در عوض فروش تکنولوزی هسته ای و موشکی از ایران خریداری کرده است. این دو کشور توافق کردند تا پایان سال 1992 این معامله را صورت دهند و ایران میگهای29 عراقی را تا پایان سال 1992 به چین تحویل دهد.
همچنین در جریان ملاقات مقامات بلندپایه ی ایرانی و عراقی در سال 1998، عراقی ها درخواست کردند که هواپیماهایشان بازپس گردانده شود.
ایرانی ها همواره استفاده از هواپیماهای عراقی را انکار کرده اند. هرچند اگر قرار باشد ایران برای همیشه این هواپیماها را روی زمین بلااستفاده نگه دارد، این هواپیماها از حالت عملیاتی خارج خواهند شد و ایرانی ها قادر نخواهند بود تا سیستم های موتوری و هیدرولیک این هواپیماها را به کار بیندازند.
البته گزارش های دیگری نیز وجود دارد که نشان می دهد ایران سوخو24 های عراقی را به ناوگان نیروی هوایی ارتش خود افزوده است. همچنین سوخوهای 20 و 22 نیز توسط نیروی هوایی سپاه پاسداران در حال آماده سازی برای پرواز عملیاتی هستند.
هر چند گمان می رود که سوخوهای 25 و میگهای23 و میراژهای اف1 به سرویس خدمتی درنیآمده اند. که این نیز به دلیل فرسوده و قدیمی بودن میگهای23 و تعداد اندک سوخوهای25 نیز می تواند باشد که برای ایران صرفه ی نظامی برای کاربری ایجاد نمی کنند.
هرچند گزارش های دیگری نیز وجود دارد که نشان می دهد ایران 24 فروند میراژ مدل F-1BQ را تعمیر و آماده سازی کرده و وارد خدمت نموده است. (این تعداد بنا بر گزارش هایی، در پایگاه هشتم شکاری در مشهد آماده پرواز می باشند که گزارش سقوط یک فروند میراژ در سال گذشته، گواهی بر این مدعاست)



دفاع هوایی ایران
در سال 1996 تعداد پرسنل دفاع هوایی ایران حدود 18000 نفر را شامل می شد. به طور سنتی، دفاع هوایی از پایگاههای هوایی، از آموزشهای انجام شده در ایالات متحده در قبل از انقلاب 1979 الگو گرفته شده است که بر پایه ی دفاع هوایی به وسیله ی سیستم های موشکی زمین به هوا است. اما ایران از راه اندازی یک شبکه ی دفاعی سراسری و متمرکز ناتوان است و تنها به دفاع نقطه ای از مناطق کلیدی با استفاده از سیستم های موشکی زمین به هوا تکیه دارد.
در اواسط دهه ی 1990 گزارش شد که ایران نمونه ی چینی موشکهای سام SA-2 را همراه با موشکهای SA-5 و SA-6 دریافت کرده است.
به نظر می رسد تمام سیستم های موجود HAWK برجای مانده تنها 30 واحد شلیک موشکهای هاوک اصلاح شده که شامل 12 گردان به استعداد 150 پرتابگر به همراه 45 تا 60 فروند موشک سام2 (SA-2) و HQ-2J/23 (همان موشک CSA-1 چینی که از روی موشک سام2 روسی کپی شده است) باشد. برخی منابع ادعا می کنند ایران 25 پرتابگر موشک SA-6 دارد، اما برخی منابع دیگر این موضوع را رد می کنند.
(این مطلب بسیار عجیب است زیرا در طول دهه ی دفاع مقدس در اقصا نقاط تهران و شهرهای بزرگ، لانچرها به همراه موشکهای SA-6 برای تماشای مردم نصب شده بودند، به نظر می رسد نویسندهء این گزارش از این موضوع اطلاعات صحیحی نداشته است)

نمایش پرتابگر و موشکهای سام۶ در میدان بهارستان تهران (مهر ۱۳۸۴)


گزارش هایی وجود دارد که نشان می دهد ایران در طول سالهای 1995 تا 1996 تعداد 8 پرتابگر موشکهای SA-6 از روسیه دریافت کرده است. در ژانویه 1996 ژنرال ارشد نیروی دریایی آمریکا (اسکات رید) اظهار داشت که ایران به تازگی موشکهای روسی SA-6 را به دفاع هوایی خود افزوده است. (این موشکهای با قابلیت هدایت تلویزیونی، کابوسی برای خلبانان هواپیماهایی به حساب می آیند که در ارتفاع پائین یا متوسط پرواز می کنند، همچنین با سام6 می توان موشکهای اسکاد و کروز را نیز هدف قرار داد)
در سال 1997 نیروی دفاع هوایی ایران سیستم پیشرفته ی S-200 (موسوم به الماس با SA-5 که در غرب به نام گامون Gammon شناخته می شود) را دریافت کرد. این موشک سام سیستمی است برای هدفگیری اهداف در ارتفاع بسیار پائین یا در ارتفاع بسیار بالا. این موشک شتاب حرکتی متوسطی دارد و برای مانورپذیری به بالچه های نصب شده بر رویش متکی است. از اینها گذشته سیستم هدایت راداری موشک SA-5 به وسیله ی تله های الکترونیکی موسوم به Decoy آسیب پذیر است. (لیبی در مجموع بیش از 100 فروند از این موشک را به سوی هواپیماهای شناسایی SR-71 آمریکایی شلیک کرد که هیچکدام اصابت نکردند) منابع نظامی در مورد تعداد موشکهای SA-5 توافق ندارند برخی تعداد 4 مجموعه پرتابگر را تایید می کنند و برخی دیگر تعداد 10 عدد را. برخی منابع دیگر گزارش می کنند که ایران سه مجموعه ی بسیار دوربرد ساخت روسیه از SA-5 را به همراه 10 تا 15 پرتابگر در اختیار دارد که در 6 سایت مهم مستقر شده اند.

سیستم دفاع هوایی S-200 یا سام-۵


گزارش هایی وجود دارد که نشان می دهد ایران قصد دارد موشکهای بسیار توانمند SA-10 (موسوم به S-300) را خریداری نماید. SA-10 یک موشک زمین به هوای بسیار قدرتمند و بردبلند است که می تواند به اهداف هوایی در هر ارتفاعی حمله ور شود. در ابتدای سال 1994 گزارش شد که ایران شش مجموعه ی پرتابگر SA-10 به همراه 96 فروند موشک از آن را به روسیه سفارش داده است. اما تا اواخر سال 2004 هیچ کدام از آنها هنوز تحویل نشده بودند.
در فوریه 1997 قرارداد 90 میلیون دلاری فروش تعداد 36 فروند موشک SA-10 ساخت مشترک کشورهای روسیه، کرواسی و قزاقستان فسخ شد.
در 30 دسامبر سال 2000 گزارشی در روسیه منتشر شد که نشان می داد ایران به اطلاع وزیر دفاع روسیه رسانده است که مایل است سیستم های ضدموشک S-300 را خریداری کند.

سیستم دفاع هوایی S-300 یا سام-۱۰

در ماه مارس 2001 گزارش شد که روسیه معامله ی فروش موشکهای پیشرفته با ایران را به دلیل نظر مخالف ایالات متحده فسخ کرده است. اما خبرگزاری ایتارتاس گزارشی را منتشر کرد که در آن درج شده یود روسیه قرارداد فروش موشکهای زمین به هوای Tor-M1 ، Tor-M1 T و S-300 را با ایران امضاء کرده است. پس از این گزارش بود که دیگر نشانه ای از علاقه ی ایرانیان به SA-10 عنوان نشد. امروزه اطلاعات دقیقی از ادوات دفاع هوایی ایران وجود ندارد.
مراکز مهمی که باید توسط موشکهای سام مورد حفاظت قرار گیرند شامل مرکزی هسته ای در داخل تهران (امیرآباد و مرکز تحقیقات نیرو: متن) و مراکز سلاح های شیمیایی و میکروبی است.
ایران همچنین سیستم های دفاع هوایی SA-5 را در اقصا نقاط تهران، بنادر مهم و تاسیسات نفتی مستقر کرده است تا بتواند نقش دفاع هوایی بردبلند – برد متوسط و ارتفاع بالا را در مقابل تاسیسات حیاتی کنار ساحل (خلیج فارس) به انجام برساند.
همچنین گزارش شده است که ایران موشکهای SA-2 و HAWK را دورتادور شهرهای تهران، اصفهان، شیراز، بندرعباس، جزیره ی خارک، بوشهر، بندر امام، اهواز، دزفول، کرمانشاه، همدان و تبریز مستقر کرده است تا بتواند از مناطق کلیدی نظیر پایگاههای هوایی و تاسیسات مربوطه حفاظت کند، هرچند که برخی از این سایت ها، موشک به اندازه ی کافی در اختیار ندارند.
ایران تعدادی رادار مراقبت هوایی دوربرد را نیز از چین خریداری کرده است. این رادارها می توانند اهدافی را تا عمق 300 کیلومتری آسمان شناسایی کنند و اکنون این سیستم های راداری، جزء مهمی از پدافند هوایی ایران به شمار می روند. ولی حتا با کمک چین نیز، دفاع هوایی ایران نقاط کور و نفوذپذیر زیادی دارد که شاید با تجهیزات آورده شده از عراق در جریان جنگ سال 1991 این نقایص کمی جبران شوند.
پرتابگرهای موشک در سراسر ایران پراکنده شده اند تا بتوانند نقص رادار دفاع هوایی ایران را در شناسایی اهدافی که در ارتفاع پائین پرواز می کنند پوشش دهند
روی هم رفته، شبکه ی دفاع هوایی ایران که شامل فرماندهی متمرکز کنترل، گیرنده های راداری و قابلیت هایی با ایجاد اخلال الکترونیک و دفع ضدعمل الکترونیک می شود، نیاز مبرمی به شبکه ی موثرتر دفاعی دارد. این شبکه ی فعلی برای دفاع در حالت نقطه ای مناسب است.

وضعیت فعلی هواپیماهای نیروی هوایی
به سال 2000 تخمین زده می شد که فقط 40 فرود هواپیمای فانتوم از 32 فروند F-4D و 177 فروند F-4E و 16 فروند RF-4E که تا سال 1979 به ایران تحویل شده اند در خدمت باقی مانده باشد. همچنین 45 فروند از 169 فروند F-5E و F-5F و تنها 20 فروند از ۷۷ فروند F-14A تامکت قابلیت پرواز دارند.
همچنین حدود 30 فروند F-4 و 30 فروند F-5 و 35 فروند F-14 اوراق شده اند تا از قطعات آنها برای جبران نقص قطعات یدکی دیگر جنگنده ها استفاده شود.
یک گزارش دیگر نیز حاکی از این است که نیروی هوایی ایران نمی تواند بیش از هفت فروند F-14 خود را همزمان به کار گیرد. ایران ادعا می کند که موشکهای HAWK را بر روی F-14 هایش منطبق کرده تا این موشکها بتوانند نقش موشکهای هوا به هوا را ایفا کنند. (به تصویر زیر دقت کنید)


روسیه و ایران علاقهء زیادی به همکاری های نظامی با یکدیگر دارند. این امر نیز با فروش سیستم های دفاع هوایی بسیار پیشرفته ی روسی که قابلیت رهگیری و سرنگونی جنگنده های استیلت F-117 و B-2 آمریکا را دارند به اثبات می رسد.
در فوریه سال 2001 آقای آصفی (سخنگوی وزارت خارجهء ایران) اظهار داشت که: «ایران امیداوار است همکاری های نظامی مشترک نظامی با روسیه ادامه یابد. کشور ما مایل است دفاع هوایی خود را کاملن مدرنیزه کند و ما از روسیه می خواهیم تا برخی سیستم های دفاع هوایی پیشرفته ی خود را جهت پشتیبانی از ما به ایران بفروشد.»
همچنین تعداد تعداد نامعلومی از جنگنده های به روز شده و جدید سوخوی25 در سال 2003 به سپاه پاسداران ایران (IRGCAF) تحویل شده اند. این جنگنده های سوخوی25 (موسوم به فراگ فوت یا Frogfoot) در پایگاه هوایی نامعلومی استقرار یافته اند.


سوخوی25 نیروی هوایی سپاه پاسداران


در جولای 2003 ، صنایع هوافضای چینی چنگدو (CAC) جنگنده جدید خود به نام Super-7 را معرفی کرد. این جنگنده ای است سبک و با قابلیت جهت عملیات در هر گونه وضعیت آب و هوایی که می تواند موشکهای میان برد هوا به هوا را حمل کند.
مدت زمان تکامل این جنگنده حدود 5/2 سال به طول انجامید. این جنگنده ای است که به طور عمده برای صادرات به دیگر کشورها طراحی شده است. چینی ها پیش از این سفارش خرید این جنگنده را از ایران و برخی کشورهای آفریقایی نظیر سودان و بورکینافاسو دریافت کرده بودند.


جنگنده F-8 M که در چین J-8 نامیده می شود:


همچنین گزارش شده است که تعدد 10 فروند جنگنده پیشرفته ی F-8M موسوم به فیندبک (Findback) و 7 فروند توپالف22 نوع M یا (Tu-22M) و 19 فروند میگ29 و تعداد نامعلومی از جنگنده ی بسیار پیشرفته ی میگ31 (پیشرفته ترین جنگنده شکاری رهگیر ساخت روسیه که قیمتی حدود 40 میلیون دلار دارد) توسط ایران سفارش داده شده اند، هرچند که تحویل این اقلام هنوز تایید نشده است.


میگ31 نوع BM

...................................


Militray.blogfa.com

[تاريخچه شرکت ميگ]

میکویان, که در گذشته با نام میکویان-گورویچ شناخته می‌شد, یک تیم طراحی هواپیماهای جنگنده است, که اصولا در زمینه هواپیماهای جنگنده فعالیت می‌کند. در زمان شوروی سابق این شرکت یک تیم طراحی بود که توسط آرتم میکویان و میخاییل گورویچ تاسیس گردید. تا سال ۱۹۷۰, این شرکت با نام میکویان-گورویچ شناخته می‌شد, اما با مرگ گورویچ در آن سال نام او حذف گردید. این شرکت از کلمه MiG در نام نهادن بر روی محصولاتش استفاده می‌کند.

آرتم ایوانوویچ ميکويان طراح و سازنده جنگنده‌هاي ميگ روسي در پنجم اوت سال 1905 در منطقه تومانيان ارمنستان متولد شد. وی کار خود را در سن 18 سالگي از کارخانه‌اي در شهر راستف واقع در جنوب روسيه، شروع کرد و پیش از دوران سربازی در شرکت داینامو در مسکو نیز مدتی مشغول شد. اين کارگر ساده که بعدها به ژنرال ميکويان تبديل شد، دوبار مدال قهرمان کار سوسياليستي شوروي را دريافت کرد. میکویان اولین هواپیمای خود را در سال 1937 ساخت. وی در سال 1939 با همکاری میخاییل گورویچ شرکت میکویان-گورویچ زا تاسیس نمود. این دو در سال 1940 جنگنده MiG-1 را که براي جنگ‌هاي هوايي در ارتفاعات بالا در نظر گرفته شده بود، توليد نمودند. اين جنگنده در دفاع از حريم هوايي مسکو در سال 1941 در برابر حملات هوايي آلمان نازي به کار گرفته شد و از آن زمان تا کنون، انواع پيشرفته‌اي از اين نسل جنگنده‌ها مانند جنگنده‌ي مافوق صوت MiG-25 که سه برابر صوت سرعت دارد، ساخته شده است. جنگنده ميگ-25، از سال 1965 تا 1978 ميلادي، 38 رکورد جهاني را به نام خود ثبت کرد. از سال 1952 میکویان کار طراحی سیستمهای موشکی را نیز آغاز نمود و تولید جنگنده‌های عملکرد بالای خود را در دهه 50 به اوج خود رسانید. با هدايت آرتم ميکويان، در مجموع در روسيه، چندين نوع جنگنده، موشک بالدار و هواپيماي آزمايشي ساخته شد. هواپيماهاي جنگنده ميگ در زمان حاضر، ساختار اصلي نيروهاي هوايي ده‌ها کشور جهان را تشکيل مي‌دهند و در کنار هواپيماهاي سوخو و ديگر جنگنده‌هاي روسي‌، از مهمترين اقلام صادرات نظامي اين کشور محسوب مي‌گردند. ميکويان پس از يک بيماري طولاني، در نهم دسامبر سال 1970، پس از عمري خدمت به علم هوانوردي، زندگي را وداع گفت.



Avia.ir

[سلاح هاي كشتار جمعي اسرائيل]

مركز مطالعات منع گسترش سلاح هاي هسته اي (سي.ان.اس) در گزارشي به افشاي تعداد سلاح هاي كشتار جمعي رژيم صهيونيستي پرداخته است كه اين گزارش افشاگرانه بار ديگر خطرات بسيار زياد زرادخانه سلاح هاي كشتارجمعي اين رژيم را براي صلح و امنيت منطقه اي و جهاني مورد تاكيد قرار مي دهد. اين مركز در گزارش خود تعداد سلاحهاي هسته اي، شيميايي، بيولوژيكي، موشكهاي بالستيك و ديگر تجهيزات نظامي رژيم صهيونيستي را افشا كرده كه از اين قرار است: سلاح هاي هسته اي: اسرائيل در اين بخش داراي برنامه هسته اي در سطح بالا با برآورد تقريبي 100 تا 200 سلاح است كه مي تواند توسط موشك هاي بالستيك و يا هواپيما پرتاب شود. زرادخانه هسته اي اين رژيم ممكن است شامل سلاح هاي هسته اي حرارتي باشد. راكتور آب سنگين «آي.آر.آر-2» با قدرت 40 تا 150 مگاوات و تاسيسات فراوري پلوتونيم در «ديمونا» كه تحت پادمان هاي آژانس بين المللي انرژي اتمي قرار ندارد. اين رژيم معاهده منع گسترش سلاح هاي هسته اي- ان پي تي- را امضا نكرده است. سلاح هاي شيميايي: اسرائيل در اين بخش داراي برنامه سلاح هاي فعال است، اما گمان نمي رود كه كلاهك هاي شيميايي را بر موشك هاي بالستيك مستقر كرده باشد. البته اين رژيم توانايي توليد براي گاز خردل و ديگر عوامل ايجاد اختلالات عصبي را داراست. سلاح هاي بيولوژيكي: توانايي توليد و پژوهش گسترده اسرائيل در اين بخش در انستيتو پژوهشي بيولوژيك در «نس زيونا» انجام شده است. البته اسرائيل از درز هرگونه مدركي در اين مورد به شدت جلوگيري كرده است. - موشك هاي بالستيك: اسرائيل تقريبا داراي 50 موشك «جريكو-2» با برد 1500 كيلومتر و حداكثر قابليت حمل هزار كيلوگرم است و همچنين اين رژيم 50 تا 100 موشك «جريكو-1» با برد 500 تا 1000 كيلومتر و قابليت حمل 500 كيلوگرم و از سوي ديگر موشكهاي «ام جي ام-52 لنس» با برد 130 كيلومتر و قابليت حمل 450 كيلوگرم را داراست. رژيم صهيونيستي داراي ابزار پرتاب فضايي «شاويت» با برد 4500 كيلومتر و قابليت حمل 150 تا 250 كيلوگرم است. گزارش هاي تأييد نشده اي هم در مورد برنامه تحت توسعه «جريكو-3» وجود دارد كه از فناوري هاي «شاويت» با برد 4800 كيلومتر و قابليت حمل هزار كيلوگرم استفاده مي كند. از سوي ديگر اين رژيم نوع بهبود يافته «شاويت» را با نام «ال-كا-1» و «ال-كا-2» و ظرفيت 350 كيلوگرم و 800كيلوگرم توسعه داده است. - موشك هاي كروز: موشك كروز ضدناو «گابريل-4» با برد 200 كيلومتر و ظرفيت 500 كيلوگرم، موشك كروز ضد ناو «هارپون» با برد 120 كيلومتر و ظرفيت 220 كيلوگرم و موشك كروز رهگير هوا به هواي «توربو» با برد 200 تا 300 كيلومتر با ظرفيت ناشناخته از انواع موشك هاي كروز اين رژيم هستند. سيستم هاي پرتابي ديگر: اين رژيم داراي 497 فروند هواپيماي جنگنده از انواع مختلف است. سيستم هاي زميني آن شامل موشك انداز و توپخانه مي شود و همچنين داراي موشك هوا به زمين «پاپ آي-3» با برد 350 كيلومتر و ظرفيت 360 كيلوگرم و موشك هوا به زمين «پاپ آي-1» با برد 100 كيلومتر و ظرفيت 395 كيلوگرم است. وسايل نقليه هوايي بدون سرنشين: اسرائيل در اين بخش داراي اين تجهيزات مي باشد: وسيله نقليه هوايي بدون سرنشين و مرگبار «هارپي» با برد 500 كيلومتر و ظرفيت ناشناخته «ستاره دليله-1» با برد 400 كيلومتر و ظرفيت 50 كيلوگرم، «هانتر» با برد 300 كيلومتر و ظرفيت 114 كيلوگرم، «هرون» با برد بيش از 1000 كيلومتر و ظرفيت 250 كيلوگرم، «هرمس» با برد 200 كيلومتر و ظرفيت 150 كيلوگرم، «پيونير» با برد 185 كيلومتر و ظرفيت تقريبي 15 تا 25 كيلوگرم، «اسكوت» و «ماستيف» با بردها و ظرفيت هاي ناشناخته، «سرچر» با برد 250 كيلومتر و ظرفيت 100 كيلوگرم، «رنجر» با برد 100 تا 150 كيلومتر و ظرفيت 45 كيلوگرم، «ميني دولوپمنت آو اسكاي لارك» با برد 10 كيلومتر و ظرفيت ناشناخته. منبع: kayhannews.ir

[موشك ضدکشتی اگزوسه ( Exocet anti-ship missile)]

طراحي موشك اگزوسه در سال1967 اغاز گرديده و نوع دريا پايه ان كه با كد MM 38 شناخته مي شود در سال 1975 وارد خدمت گرديد.نوع هواپايه ان كه با كد AM 39 شناخته مي شود طراحي ان از سال 1974 اغاز گرديد و در سال 1979 تحويل نيروي دريايي فرانسه گشت.اين موشك در جنگ فالكلند از يك جنگنده ارژانتيني شليك شده و باعث غرق شدن ناو جنگي انگلستان گشت و در جنگ اول خليج فارس جنگنده هاي نيروي هوايي عراق اين موشك را به سمت يك ناوچه امريكايي شليك كرد و قبل از اينكه ناو امريكايي بتواند كاري از پيش ببرد موشك به ان برخورد كرده و ان را به دونيم ميكند.
ايران درسال 2003 سفارش تعداد نامحدودي از اين نوع موشك را به فرانسه داده است.از دريافت سفارس ايران اطلاعاتي در دست نيست ولي منابع مطلع تعداد اين موشك هاي ايران را 500 عدد اعلام كرده اند.اين موشك به وسيله جنگنده هاي ميراژ فرانسوي كه در اختيار نيروي هوايي قرار دارد قابل شليك است.
مشخصات:
سال ورود:1979
انداره: 580 سانتيمتر
وزن: 855 كيلوگرم
وزن كلاهك:168 كيلوگرم به همراه زره تاخير انداز در انفجار
سرعت: 0.93 ماخ
برد: 63 كيلومتر
رادار:ESD ADAC رادار فعال


..................................

منبع:http://magiran.com/npview.asp?ID=1045719

[جنگنده برتری هوایی/چندماموریته تایفون ( Eurofighter Typhoon)]

در بسیاری از موارد، یورو فایتر با کد EF-2000، یکی از پیشرفته ترین جنگنده هایی به شمار می آید که تا کنون سینه آسمان را شکافته است. این هواپیما، به منظور ایجاد استقلال هوایی از هواپیماهای آمریکایی توسط اروپاییان طراحی شده و هواپیمایی بسیار چابک در سطح هواپیمای اف-16 فالکون و حتی بیشتر است. کارائی بسیار بالا و توانایی مانور عالی به دلیل اندازه متوسطش، نشان از هنر طراحان آن دارد.

این هواپیما به گونه ای طراحی شده که می تواند نبرد های بسیار دور یا ماورای دید بصری انسان و در عین حال، ماموریت های داگ فایت یا نبرد نزدیک را نیز به شایستگی انجام دهد. علاوه بر توانایی های فراوان در ماموریت های هوا به هوا با جنگنده های دیگر، این جنگنده چالاک می تواند به راحتی از پس اهداف زمینی نیز بر آید. اولین پرواز این هواپیما، در مارس 1994، یعنی حدود ده سال پیش انجام گرفته و در سال 2001 نیز وارد خدمت گردید که از این جهت، می توان آن را در مقایسه با جنگنده های دیگر عضوی جوان و البته بسیار جدید از خانواده جنگنده های اروپایی محسوب کرد.


این هواپیما، از سیستم بسیار پیچیده کامپیوتری پرواز با سیم بهره می برد، یعنی کنترل ها به صورت مکانیکی توسط نیروی دست خلبان صورت نمی گیرد بلکه فرامین به کامپیوتر منتقل شده و پس از پردازش نهایی، این دستورات به جک های هیدرولیکی سطوح کنترلی منتقل شده و تغییر جهت لازم صورت می پذیرد. این هواپیمای تک یا دو نفره، از دو موتور توربوفن نسبتاً کوچک با کد EJ200 برای پیشرانش خود استفاده می کند که قابلیت هایی چون نسبت قدرت به وزن بالا، مورد اعتماد بودن در تمام شرایط و طراحی مجتمع برای یوروفایتر تایفون فراهم می کنند. این هواپیما همچنین قادر است با حداکثر سرعتی معادل 2 ماخ پرواز کرده و از امکاناتی چون سوخت گیری هوا به هوا نیز بهره مند گردد. چون این هواپیما، جنگنده ای نسبتاً سبک و در عین حال نیرومند می باشد، برای برخاست تنها به 700 متر باند پروازی احتیاج دارد.




قابل توجه است که این هواپیما نیز مانند اکثر جنگنده های اروپایی از بالهای دلتا یا مثلثی شکل بهره می برد و به این جهت که در انتهای آن سکان افقی یا دم هواپیما وجود ندارد، این سکان به قسمت جلو منتقل شده و اصطلاحاً «کانارد» نامیده می شود. البته سیستم کانارد و بالهای دلتا شکل مزیت هایی چون دیر استال یا وامانده شدن را دارند اما به دلیل نقایص و عیب های دیگری که دارند، هواپیماهای آمریکایی از این نوع طراحی استفاده نمی کنند. در این هواپیما جمعاً 13 مقر سلاح یا پایلون در نظر گرفته شده که 5 عدد آنها زیر بدنه و 8 عدد در زیر بال ها قرار گرفته اند. این هواپیما، می تواند در این مقرها از موشک های کوتاه برد هوا به هوا نظیر AIM-9 سایدوایندر و یا موشک های میان برد نظیر AIM-120 آمرام برای نبرد های هوایی و از بمب ها و موشک های ضد زره هدایت لیزری بهره جوید.



گفتنی است که این هواپیما به صورت مشترک میان چند کشور اروپایی و برای برطرف کردن نیاز آنان به جنگنده ای با توانایی هایی در حد و حدود جنگنده اف-16 آمریکایی طراحی گشته و ساخته شده است.نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا، به منظور جایگزین سازی این هواپیما با هواپبماهای قدیمی تورنادو اف-3 و جاگوار تعداد 232 فروند از این هواپیما را سفارش داده که تحویل این هواپیما ها از سال 2002 آغاز شده و تا سال 2014 ادامه خواهد یافت. در کل، خلبانان این هواپیما، پرواز با این جنگنده را نشاط آور توصیف کرده و پرواز با آن را به هر خلبان نظامی توصیه می کنند.

-----------------------------------

منبع: aerospacetalk.com

[جنگنده برتری هوایی سوخو-27 فلانکر ( Su-27/Flanker)]

در سال 1969 دفتر طراحي سوخو طراحي جنگنده دوربرد تك سرنشينه جديدي را آغاز كرد كه آن را (( تي 10 )) ناميد . مراحل طراحي و ساخت ، چنان به درازا كشيد كه اولين فروند از ده فروند پيش نمونه اوليه تي – 10 در 20 مه 1977 براي نخستين بار پرواز كرد. چون مطالعات رايانه اي نشان داد كه طرح جديد ، در مقايسه با رقيب غربي اش ، يعني اف-15 آمريكاي ، ويژگي هاي ضعيف تري دارد ، ميخائيل سيمونوف تصميم به تكرار مراحل طراحي گرفت . با حفظ بعضي از قسمتهاي نماي عمومي طرح ، بقيه قسمتها مجددا طراحي شد ، و هفتمين فروند پيش نمونه تي-10 با ساختار اصلاح شده اي در 20 آوريل 1981 پرواز كرد . ويژگي اين طرح اصلاح شده ، ناپايداري آئروديناميكي هواپيما بود كه با استفاده از سيستم كنترل پرواز با سيم مهار مي شد . پس از آزمايشهاي پروازي ، هواپيماي جديد را سوخو-27 ناميدند ، و از سال 1983 توليد آن را آغاز كردند

شباهت ظاهري سوخو 27 با ميگ 29 نشان مي دهد كه هر دو گروه طراح ميگ و سوخو از يك برنامه مطالعات مركزي براي مقابله با جنگنده هاي نسل جديد آمريكايي بهره برده اند . پيش آمدگي ريشه بالها و وروديهاي بزرگ و دوبعدي هواي موتورهاي سوخو 27 بسيار شبيه ميگ 29 است ؛ ولي بلند تر بودن ارابه هاي فرود ، حمل تسليحات بيروني بيشتري را براي طرح سوخو ميسر مي سازد. سوخو 27 با وجود جثه نسبتا بزرگش به مدد سيستم كنترل پرواز با سيم ، عملكرد پروازي قوي و قدرت مانور بسيار زياد ( به ويژه در ارتفاع پايين ) دارد. ويكتور پوگاچف ، سرخلبان آزمايشي كارخانه سوخو ، با استفاده از قدرت مانور بسيار زياد سوخو 27 مانور جديدي را با نام كبري ( عكسهاي اين مانور در قسمت قبلي موجود مي باشد ) ابداع كرده است . در اين مانور پوگاچف با كاهش سرعت هواپيما ، زاويه پيچ آن را به حدود 130 درجه مي رساند ، و در شرايطي كه سرعت پيش روي هواپيما صفر مي شود و كمي به عقب مي لغزد با افزايش توان موتور ها آن را به وضعيت عادي باز مي گرداند( اين مانور فقط در مدل تك سرنشينه قابل استفاده مي باشد ).

 

مشخصات كلي :
نام غربي ................................................................................. فلانكر

كشور سازنده ......................................................................... اتحاد جماهير شوروي

شركت ................................................................................... سوخو

موتور ..................................................................................... دو موتور توربو فن ساتورن / ليولكا ( اي . ال . 31 . اف )

طول هواپيما ........................................................................... 935/21 متر

ارتفاع ...................................................................................... 935/5 متر

وزن (عادي) ............................................................................ 22000 كيلوگرم

وزن ( بيشترين )....................................................................... 30000 كيلوگرم

كشور هاي دارنده ....................................................................

جهوري اسلامي ايران / روسيه / چين / ويتنام/اكراين

انواع مدل ................................................................................ 8 مدل

Su-27 A \ Su-27 P \ Su-27 S \ Su-27 UB \ Su-27 LL-PS \ Su-27 K \ Su-27 KU \ Su-27 PU

قيمت ...................................................................................... حداقل 40 ميليون دلار

مسلسل ..................................................................................

30 mm DP GSh-301

انواع موشك هاي قابل استفاده ...............................................

4 AA R-27 (R-27R, R-27T, R-27TE)

6 AA R-73

منبع: http://iranianairforce.blogfa.com

[جنگنده پشتیبانی نزدیک سوخو-25 فراگفوت ( Su-25.Frogfoot )]

سوخو ۲۵ را مي توان همتاي روسي هواپيماي « آ -۱۰» ايلات متحده دانست.طراحي هواپيماي پشتيباني نزديک هوايي سوخو -۲۵ از سال ۱۹۶۸ آغاز شد . اولين پيش نمونه اين هواپيما با موتور بدون پس سوز تومانسکي آر.دي.۹ در ۲۲ فوريه ۱۹۷۵ به پرواز در آمد. پيش نمونه دوم با موتوري پر توانتر در سال ۱۹۷۷ پرواز کرد. در همين سال غربيها با برسي عکسهاي ماهواره اي به وجود اين هواپيماي جديد پي بردند.
توليد هواپيماي سوخو -۲۵ در سال ۱۹۷۸ آغاز شد . با وقوع جنگ در افغانستان ؛ اين هواپيما در سال ۱۹۸۲ براي پشتيباني نزديک هوايي از قواي روس و هلي کوپترهاي ميل -۲۴ در رشته کوهها به اين کشور اعزام شد و عملا مورد ارزيابي قرار گرفت ؛ با اين حال سوخو ۲۵ تازه در سال ۱۹۸۴ به مرحله آمادگي کامل رسيد . اين هواپيما نهايتا تا سال ۱۹۹۵ توليد شد و کار بر روي مدل جديدتر آن آغاز شد . توسعه اين هواپيما در سال ۱۹۹۷ باعث بوجود آمدن هواپيماي جديد سوخو -۳۹ شد که بسيار پيشرفته مي باشد.


اين هواپيماي يك نفره براي مسيرهاي كوتاه ساخته شده ولي هر گاه كه دست به كار شود جهنمي از آتش بپا مي كند كه نه انسان و نه تجهيزات آن مي تواند سالم از دستش بيرون بيايد. اين هواپيما كه هدفهايش را بر روي زمين پيدا مي كند با سرعت بسيار كم در مقابل اهدافش ظاهر شده و براحتي هر چه تمامتر آنها را مورد هدف قرار مي دهد.

اتاق خلبان از ۲۴ ميلي متر تيتانيوم ساخته شده كه مانند زرهي مسدود كننده اتاق خلبان را نگهداري ميكند .

لازم به ذکر است که اخيرا نيروي هوايي سپاه تعداد نامعلومي از اين نوع هواپيما را خريداري نموده است ؛ با توجه به اين که از اين نوع هواپيما مي توان براي جنگ هاي الکترونيک نيز استفاده کرد براي همين تاثير بسزايي در تقويت بنيه دفاعي کشورمان خواهد داشت .

مشخصات :

كشور سازنده::::::::::::::::::::::::::::: روسيه

شركت سازنده:::::::::::::::::::::::::::: سو خوي

سال ساخت ::::::::::::::::::::::::::::::۱۹۷۸

خدمه:::::::::::::::::::::::::::::::::::: يك نفر بعضا دونفر

وظيفه :::::::::::::::::::::::::::::::::: جنگنده تهاجمي زميني

طول ::::::::::::::::::::::::::::::::::::۵۳/۱۵ متر

مقدار طول باند براي پرواز :::::::::::::: ۶۰۰ متر

مقدار طول باند براي فرود :::::::::::::: ۶۰۰ متر

وزن :::::::::::::::::::::::::::::::::::: ۹۵۰۰كيلوگرم خود هواپيما

موتور::::::::::::::::::::::::::::::::::: دو موتور توربوجت تومانسکي آر-۱۹۵

حد اكثر سرعت ::::::::::::::::::::::::: ۹۷۵ كيلومتر در ساعت ۸/۰ ماخ

رنج پروازي :::::::::::::::::::::::::::: ۲۵۰۰ كيلومتر

رنج دريايي::::::::::::::::::::::::::::::۹۵۰ كيلومتر

سقف پرواز ::::::::::::::::::::::::::::: ۱۰۰۰۰ متر

رنج حمله::::::::::::::::::::::::::::::: ۱۲۵۰ كيلومتر بدون در نظر گرفتن تانكر هاي اضافي

سوخت گيري در هوا ::::::::::::::::::: اين امكان را ندارد

سوخت داخلي :::::::::::::::::::::::::: ۳۵۰۰ ليتر كه با تانكر هاي اضافي به ۶۰۰۰ ليتر هم مي رسد

تعداد توليد ::::::::::::::::::::::::::::: ۴۰۲ فروند

انواع :::::::::::::::::::::::::::::::::: ۱۰ مدل

تسليحات :::::::::::::::::::::::::::::::

يک قبضه توپ دولوله ۳۰ ميلي متري با نرخ شليک ۳۰۰۰ گلوله بر دقيقه

انواع راکت انداز ؛ راکت ها هدايت شونده ؛ موشکها هوا به سطح و هوا به هوا ؛ بمب هاي ليزري ؛ بمبهاي ضد نفر ؛ بمب هاي خوشه اي ؛ بمب هاي آتش زا ؛ بمب هاي شيميايي و ...

كشورهاي دارنده اين هواپيما :::::::::

۱-جمهوري اسلامي ايران
۲- روسيه ۳- كره شمالي۴- بلغارستان۵- بلا روس۶- چك۷- گرجستان۸- عراق۹- قزاقستان۱۰- مقدونيه۱۱- پرو ۱۲- اسلواكي ۱۳- تركمنستان ۱۴- اكراين ۱۵- آنگولا ۱۶- آذربايجان


سوخو ۲۵ های سپاه پاسداران در حال پرواز جمع

سوخو ۲۵ عراقی که آن را در زیر خاک پنهان کرده بودند.

--------------------------------------------------------------------------------------------


( سوخو ۲۵ سپاه پاسداران )
------------------------------------------------------
منبع: iran-airforce.blogfa.com

[جنگنده برتری هوایی سوخو-37 ترمیناتور ( Su-37/Terminator)]

اگر اطلاعاتي از پروژه هاي دور و دراز طراحي روس ها در بعد هوانوردي نظامي داشته باشيم جستجوي شركت هاي سازنده آن را به دنبال يك مهره سنتي همچنان خواهيم يافت چرا كه عامل مانورپذيري يك جنگنده در شرايط سخت گرچه امروزه قابل توجيه است اما روح سازندگان روس چندان با نبردهاي آينده سازگار نيست و بسياري معتقدند هنوز هم ركورد اين امر در انحصار رقيب داخلي آن يعني ميكويان گوروويچ موسوم به (ميگ) مي باشد نقطه درخشان طرحهاي شركت با سابقه سوخوي را پس از توليد نخست نمونه فلانكر مي توان در همين جنگنده يافت هرچند اين جنگنده را هنوز نمي توان يكي از رقباي قدر جنگنده هاي چندماموريته و سرسخت امروزي به دليل طي دوره ي اوليه عمر آن ناميد اما اين طور كه پيداست مي توان در اين جنگنده نكات برجسته اي را يافت كه به تفصيل به آنها مي پردازيم چرا كه ترميناتور ناميست كه بر آن نهاده اند.

--------------------------------------------------------------------------------

هواپیمای روسی Su-37 ترمینیتور، آخرین عضو خانواده فلانکر


--------------------------------------------------------------------------------

از آنجا كه سروصداي روسها در بخش نظامي و رقابت آنان با ايالات متحده همچنان ادامه داشته و دارد،رقابت هاي داخلي بين شركت هاي بنام روسي نيز منجر شده طرحهاي مفهمومي سوخوي بيش از پيش دقيق و اقتصادي باشد.هرچند در حيطه كاري دو شركت سوخوي و ميگ با ارايه طرحهاي مشابه با نقاط نسبتاً مشترك زياد در زمينه سوخو-27 و ميگ-29 ثابت كردند براي مقابله با طرح هاي جديد بلوك غرب متحد هم اند اما مي توان رويه هركدام را بر اساس پيشينه به طور جداگانه بررسي نموده و تشخيص داد حال اين طرح نيز هرچند ملهمي از پيشينيان خود و خصوصاً Su-35 بوده اما يك خط شكن در گروه خود به حساب مي آيد چرا كه نخستين جنگنده روسي است كه از فناوري TVC يا كنترل و هدايت تغيير بردار رانش سه بعدي كه امكان تغيير درسه بعد خروجي هاي هردو موتور را در حالات مختلف،به طور همزمان يا غيرهمزمان و به طور جداگانه براي انجام مانورهاي خاص فراهم مي آورد، برخوردار است.سوپر فلانكر را بايد هواپيمايي با قابليت مانوردهي فوق العاده بالا دانست هرچند اگر نگاهي به جثه سنگين و نسبتاً طويل آن بياندازيد كمي در اين مورد شك مي كنيد اما جالب اينجاست كه سوپر فلانكر با شگردي خارق العاده كه تا فرصت يافته در نمايشگاه هاي عظيم هوايي در اقصي نقاط پهنه اين كشور خودنمايي كرده و موجب بهت و حيرت عموم و حتي كارشناسان شده است مانورها و صرفاً مانوري كه تا پشت رل اين هواپيما در شبيه ساز پرواز Lock On Modern Aircraft ننشينيد به پيچيدگي آن يعني مانور كولبيت پي نخواهيد برد. در اين مانور كه عملاً در شرايط عملياتي اگر كمي بدبينانه به آن نگاه كنيم غير ممكن مي نمايد،هواپيما يك پشتك كامل 360 درجه اي در هوا مي زند و ازآنجا كه اكثر مانورهاي سنگين افت شديد سرعت و رانش را به همراه دارند،آن را به سيبلي براي دشمنان تيزبين خود بدل مي كند هرچند مهارت خلبان نيز مي تواند كمك زيادي براي بهبود سريع وضعيت و نامتعادلي جنگنده باشد و به كارش آيد اما برخي آن را به منزله اتمام كار اين جنگنده در همان نقطه از نبرد مي دانند علاوه بر اين،نمايشگاه هوايي فارن برو در سال 1996نيز عرصه درخشاني براي هنرنمايي اين جنگنده به حساب مي آمد چرا كه چشم سازندگان و طراحان روسي به استقبال خصوصاً عموم از اين جنگنده دوخته شده بود.


--------------------------------------------------------------------------------

هواپیمای Su-37 Terminator به کانارد نیز مجهز است


--------------------------------------------------------------------------------

با اين اوصاف گويي پنجره جديدي به روي دنياي حركات آكروباتيك گشوده شده بود.طراحان مطمئن روس،اين پرنده را رويايي براي شكستن ركوردهاي مرگبار مي پنداشتند و به حيات مجدد صنعت هميشه در صحنه اما ضعيف هوانوردي روسيه اميدوار بودند.هرچند ترميناتورها از اين وهله سربلند بيرون آمدند و مانور استثنايي سوپر-كبري را براي اولين بار به نام خود در كتاب ركوردهاي هوانوردي به ثبت رسانيدند، حركتي كه در آن، هواپيما ابتدا با سرعتي معادل 400 كيلومتر بر ساعت كار خود را براي استقبال از خطر آغاز مي كرد و سپس با كشيدن دسته هواپيما به طرف عقب و كاهش تراتل باعث كششي به طرف عقب با زاويه اي حدود 13۵درجه و سپس چرخش كامل به طور عمود و حفظ اين حالت به مدت 4الي 6ثانيه و سپس مجدداً با پايين آمدن دماغه و Level كردن هواپيما در سطح افق و رساندن سرعت از دست رفته به 150Km/hبدون تغيير ارتفاع و نهايتاً استفاده از سيستم تحريف جهت اعمال رانش براي تنظيم تعادل اوليه.البته با توجه به پيچيدگي ظاهري كه از لابلاي جملات فوق پيداست توصيه مي شود تا زمان دريافت گواهينامه مربوطه آن را در شبيه ساز پرواز امتحان نكنيد! زياد هم هيجان زده نشويد چرا كه در مورد هواپيمايي كه تنها چند فروند پيش نمونه از آن تهيه شده و فعلاً توليد آن تعليق و يا درواقع متوقف شده است و دليل آن نيز عدم اختصاص بودجه لازم به پروژه آزمايشي Su-37 اعلام شده و حتي دو فروند نيز با وجود تفاوت نه چنداني كه با Su-35 خود دارد در طرح اصلي اين هواپيما ادغام شده است قضاوت صحيح كمي دشوار است و از اين حيث نمي توان آينده اي براي آن متصور بود،جنگنده اي كه نخستين پرواز خود را در دوم آوريل 1996 انجام داده و از توان بالايي در زمينه پيشرانش برخورداراست به طوري كه براي توليد و تامين نيروي جلوبرندگي خود از دو موتور توربوفن AL-37FU ساخت شركت Lyulkaكه در واقع نوع ارتقا يافته AL-31F به كار رفته در مدل پايه Su-27 است، هركدام با رانشي معادل 30855پوند بهره مي برد و از سيستم Avionic والكترونيكي پيشرفته اي برخوردار است به طوري كه رادار چندحالته NO-11M ساخت شركت NIIPبا قابليت ترك و نظارت همزمان بر 15 هدف و شليك انتخابي با توجه به سيستم راداري موشك مجهز به قفل روي هدف به طور مستقل در حالت فعال يا غير فعال به آسودگي مي تواند به هدايت و مشايعت موشكهاي هوا به هواي خود نظير R-77 پرداخته و شاهد نابودي آن باشد.


--------------------------------------------------------------------------------

سیستم تغییر بردار رانش از قابلیت های کم نظیر ترمینیتور است


--------------------------------------------------------------------------------

از ديگر تجهيزات پيشرفته آن مي توان به كاكپيت و صفحه آلات پيشرفته آن اشاره داشت تعجب نكنيد بله پيشرفته! البته چنانچه پیشتر گفته شد تمایل روسها به قطعات آنالوگ همچنان ادامه داشته و ردپای آنها هنوز پیداست اما در ترمیناتور اطلاعات ناوبري و تاكتيكي مورد نياز خلبان بر روي چهار نمايشگر با فناوري استفاده از كريستال مايع ،يك دستگاه صفحه نمايش تعيين شده اختصاصي نقش بسته و يك صفحه كليد گسترده براي كنترل وضعيت تجهيزات خارجي تعبيه شده است. اطلاعات مربوط به سيستمهاي اختصاصي نيز هر يك به طور همزمان با انتخاب خلبان نمايش داده مي شوند، هرچند اعتقاد بسياري بر اين است كه هنوز توانايي روس ها براي ساخت تجهيزات پيشرفته الكترونيكي در حد رقابت نيست اما اين بار شركت كرانستت سازنده قطعات Avionics اين جنگنده متفاوت ظاهر شده است.بيشترين سرعت سوپر فلنكر(در حالت روشن بودن پس سوز) به حدود 2 برابر سرعت صوت يا 2500Km/h خواهد رسيد برد گذري جنگنده در حالت Full Load به 3500 كيلومتر رسيده و 2000 كيلومتر در مقايسه با فلنكر پايه بهبود يافته است.تسليحات سوپر فلنكر، از نظر وزن كلي 18075 پوند (مقداري معادل 8200 كيلوگرم) هستند كه به نسبت هاي نابرابر بين موشكهاي هوا به هواي R-73 و R-77 ،هوا به زمين،بمب ها،راكتها و پادهاي مغشوش كننده رادار و ضد عمل الكترونيك و... تقسيم شده اند.


--------------------------------------------------------------------------------

برای کنترل سیستم تغییر بردار رانش نیاز به Fly By Wire های بسیار پیشرفته است


--------------------------------------------------------------------------------

نهايتاً لازم به ذكر است طرح اين هواپيما همانطور كه پيشتر گفته شد در حد شايعاتي متوقف شده اما برنامه هايي نيز پس يك دوره استراحت براي دفتر طراحي آزمايشات سوخوي(EDB) حول كار بر روي گونه 2 سرنشينه اين هواپيما با قابليتهايي باز هم وسيع تر در زمينه اهداف و ماموريت هاي زميني به طور گسترده در دست بررسي است و بايد منتظر ماند و ديد كه آيا همچون بسياري از شاهكارهاي روسي به قبرستان مدرن هواپيماهاي اين كشور به دليل مشكلات فوق منتقل خواهد شد يا خواهد ماند و آسمان را زير چشم هاي تيزبين خود اداره خواهد كرد.

-----------------------------------------

منبع : http://www.air.blogfa.com/