[color=blue]سنگر دونفره[/color] توسط دو نفردر شرايط مختلف به منظور حفظ جان و اجراي اتش موثر تهيه و از ان استفاده مي شود. 1- تهيه ان به كمك دونفر خيلي اسان بوده و در هنگام كار يكي حفاظت را برقرار و ديگر سنگر را مي كند. 2-سنگر دونفره اسايش و استراحت بيشتري را براي افراد تامين مي كند.زيرا يك استراحت و ديگري مي تواند به حال اماده باشد. 3-درصورت زخمي يا مجروح شدن يكي از افراد سنگر بي پدافند نمي ماند. 4-سربازان در سنگر دونفره شرايط رواني بهتري دارند. 5-در صورت سردي هوا مي توانند از بسته خواب استفاده نمايد.(دو بستر خواب براي يك نفر) 6-مشخصات سنگر دونفره مانند يك نفره بوده و فقط طول ان بيشتر و حدود شش پا مي باشد. [color=blue]سنگر دراز كش[/color] در مناطق عقب و در اردوگاهها براي محافظت در مقابل اتش توپخانه و هواپيما از سنگر درازكش مي توان استفاده نمود. 1-عرض و عمق اين سنگر دوپا و طول ان به اندازه قد نفر خواهد بود. 2-سنگر بايد به خوبي استتار شده(كه معمولا با تورهايي كه همرنگ محيط هستند صورت مي پذيرد) و بايداز محل زيست سربازان تا انجا بيش از چند ثانيه راه نباشد. منبع:military.ir

دستت درد نكنه منتظر هستيم

از worior به خاطر طرح موضوع و از بابك تشكر دارم. اگه بيراهه نباشه من مطلبي اضافه ميكنم. [color=blue]بي وزني واقعي در شاتل وجود ندارد[/color] حتما بارها و بارها پيش آمده است که فضانوران را در حالي مشاهده کرده باشيد که داخل فضاپيما يا ساير سيستم هاي فضايي در حالي که به صورت شناور در فضاي داخلي غوطه مي خورند، به اين سو و آن سو مي روند و اين در حالي است که تصور مي شود جاذبه در چنين فضايي (فضاي داخل شاتل يا ساير سيستم هاي فضايي) بسيار کمتر از جاذبه موجود در زمين است. حالت شناور گونه فضانوردان در چنين محيطي براي بسياري از مردم به يک آرزوي شيرين تبديل شده است تا حدي که براي تجربه حالتي مشابه آن کارشناسان توصيه مي کنند با غوطه ور شدن در آب چنين شرايطي را تجربه کنند، اما آيا تاکنون به شدت جاذبه تأثيرگذار روي بدن فضانوردان حاضر در فضاپيماها دقت کرده ايد؟ چنين برآورد شده که اين ميزان بالغ بر 90 درصد نيروي جاذبه اي است که فضانورد در سطح زمين تحمل مي کند. با اين حال اين يک باور نادرست علمي است که متصور شويم علت غوطه ور شدن فضانوردان در فضاپيماها به دليل کم بودن شدت جاذبه وارده بر بدنشان است حال آن که اين ميزان تنها 10 درصد کمتر از جاذبه وارده بر بدن آنها روي زمين است. در حقيقت به نظر مي رسد عامه مردم باور نادرستي درباره علت بي وزني فضانوردان حاضر در فضاپيماها دارند. [color=green] حقيقت امر اين است که اين حالت خاص (غوطه ور بودن) نه به دليل جاذبه کم بلکه به علت سقوط آزاد فضاپيما در فضا است.[/color] از آن گذشته هر کسي مي تواند شرايط بي وزني ظاهري که فضانوردان در فضاپيماها دارند را با انجام آزمايش ساده اي تجربه کند. براي مثال مي توانيد در طبقه پانزدهم ساختماني سوار بر آسانسور شده و خود را آماده رفتن به طبقه همکف کنيد. بي شک در زمان انتقال به طبقات پايين تر احساس سبکي خاصي خواهيد کرد، حال اگر انتقال شما به طبقه همکف به واسطه قطع کابل نگهدارنده شتاب بالايي پيدا کند (در حقيقت در حال سقوط آزاد باشيد) در آن صورت شما و آسانسور با شتاب کاملا برابري به سوي زمين سقوط مي کنيد. در اين لحظات که عمر چندان زيادي نيز نخواهند داشت شما هيچ وزن آشکاري در قبال کف آسانسور نخواهيد داشت و از اين رو مي توانيد حرکاتي مشابه حرکات شناورگونه فضانوردان در شاتل هاي فضايي داشته باشيد. با اين حال به دليل اين که سرعت سقوط در آسانسور نمي تواند چندان زياد باشد انجام حرکات شناورگونه چندان قابل مقايسه با حالت فضانوردان در فضاپيماها نخواهد بود. فضانوردان در حالت بي وزني اکنون بياييد اين اصل ساده را به فرآيند آموزش فضانوردان تعميم دهيم. چنين شرايطي (شرايط سقوط آزاد با آسانسور) را مي توان با استفاده از يک هواپيما نيز انجام داد. تصور کنيد داخل هواپيمايي نشسته ايد. هواپيما باسرعت و شتاب خيره کننده اي اوج گرفته و با طي مسير سهمي شکل به ارتفاع قابل توجهي مي رسد. همزمان با نزديک شدن هواپيما به اوج ارتفاع در نظر گرفته شده، موتورهاي آن خاموش شده و تنها چند ثانيه بعد هواپيما و تمامي سرنشينان آن سقوط آزاد را تجربه مي کنند. هواپيما احتمالا سقوط آزاد 30 ثانيه را به همراه سرنشينان خود تجربه خواهد کرد (چون اگر بيشتر از اين زمان موتورهاي آن خاموش باشد، تنها بايد برخورد مرگبار آن با زمين را شاهد بود) در اين مدت کوتاه (30 ثانيه) تمامي سرنشينان در حالتي همچون بي وزني قرار خواهند داشت و بي ترديد مي توانند مشابه فضانوردان حاضر در فضاپيماها در فضاي داخل هواپيما شناور شوند. البته تجربه اين حالت با استفاده از سقوط آزاد هواپيما بسيار ملموس تر از سقوط آزاد با آسانسور خواهد بود گرچه در نتيجه تجربه اين حالت با استفاده از سقوط آزاد هواپيما با حالاتي نظير دلپيچه و تهوع شديد مواجه خواهيد شد. به همين دليل است که چنين تمريناتي در ناسا،" دنباله دار تهوع" نام گرفته است. نکته جالب توجه اين است که در فيلم تاريخي آپولوي 13 صحنه هاي مربوط به بي وزني در چنين شرايطي ضبط شدند و از اين روست که کاملا واقعي به نظر مي رسيده و به يکي از خاطره انگيزترين صحنه هاي سينمايي در تاريخ سينما و تلويزيون جهان به يادگار مانده اند. اکنون سوال مهمي مطرح مي شود و آن اين که آيا حقيقتاً شاتل هاي فضايي به هنگام چرخش به دور زمين در وضعيت سقوط آزاد به سر مي برند؟ با بررسي دقيق و کمي دقت کاملاً مشخص است که بله دقيقا چنين است. شاتل هاي فضايي به هنگام حضور در فضا، داراي گشتاور ثابت حرکتي هستند که نسبت به مرکزيت زمين وجود دارد و صد اين سيستم فضايي تنها به واسطه وجود جاذبه زمين است. چه بسا که در فاصله هاي دوردست تر نسبت به فواصلي همچون فاصله زمين تا ايستگاه فضايي بين المللي و فاصله معمول زمين تا شاتل هاي فضايي، چنين گشتاوري مشاهده نمي شود. فضانوردان در حالت بي وزني شاتل هاي فضايي (يا هر گونه سيستم فضايي متحرک در فضا) مدار حرکتي خود را به هنگام حضور در فضا حفظ مي کند زيرا در چنين حالتي سرعت مماسي با مدار دارد. چنين سيستمي منتج به آن مي شود که شاتل و هر آنچه که درون آن وجود دارد (از جمله فضانوردان) همواره در حال سقوط آزاد در اطراف زمين باشند. در حالي که تمامي فضانوردان و ساير اشياء موجود در فضاپيماها کشش جاذبه اي قابل توجهي را تجربه مي کنند در حقيقت يک سقوط دسته جمعي مداوم است که آنها به ظاهر بي وزني را تجربه مي کنند و در حقيقت چنين احساسي در شاتل هاي فضايي واقعا وجود ندارد. اگر شخصي خواسته باشد بي وزني واقعي را تجربه کند، بايد بسيار فراتر از فاصله معمول شاتل هاي فضايي با زمين رفته و در حقيقت در اعماق فضا چنين شرايطي را به صورت واقعي تجربه کند. اگر اين امکان براي شما به وجود آيد که راهي ماه شويد (همان طور که در مأموريت آپولو روي داد) آن زمان است که بي وزني واقعي را احساس خواهيد کرد. منبع: جام جم

خواهش ميكنم ارماني عزيز منتظر مطالب شما هستيم . worior جان مگر هواپيما هست كه شكل بزارم اگه قرار بزارم بايد نقاشيش كنم من نقاشيم خوب نيست.

چه چيزا كه ادم نمي بينه اين عكسا بدرد ديدانيها ميخوره

جالب بود

اين سنگر را مي توان با استفاده از قيفهاي انفجاري در محلهاي مناسب يا از سنگرهاي كه به طور تعجيلي تهيه گرديده اند، تكميل و اماده نمود. [color=blue]عرض سنگر[/color] به اندازه عرض شانه كه از ان استفاده مي كند. ( تقريبا به اندازه 2 پا) [color=blue]طول سنگر[/color] به اندازه اي بايد باشد كه ابزارهاي سنگر كني بتواند در داخل ان كار كند. ( تقريبا 3 پا و نيم) [color=blue]عمق سنگر [/color] به اندازه قد افراد. [color=blue]سكوي اتش[/color] از كف سنگر يك پا و نيم و از سطح زمين معمولا به انداز 4 پا پايين تر. [color=blue]چاله اب [/color] جهت جمع اوري اب در وسط سنگر حفر نمايند. [color=blue]چاله نارنجك[/color] به منظور حفاظت جاني افراد از انفجار نارنجك دشمن كه به داخل سنگر پرتاب مي نمايد استفاده مي شود.كه طول به اندازه يك پاونيم وشيب به اندازه 30 درجه و شيب 10 درجه بطرف چاله نارنجك. [color=blue]خاك ريز[/color] در اطراف سنگر بعنوان جان پناه به ضخامت 3 پا و ارتفاع ان از زمين نيم پا [color=blue]ارنجگاه[/color] محلي جهت گذاشتن ارنج در موقع تيراندازي بين لبه سنگر تا لبه داخلي خاكريز. منبع:military.ir

منم برنامش ديدم شبكه چهار گذاشتش

خواهش حالا چرا ناراحت؟ بله از توراستفاده ميشه اينكه من نوشتم در وضعيت جنگي هست

*همرنگ كردن خود و وسايل با محيط بطوريكه باعث جلب توجه دشمن نگردد. [color=blue]اصول استتار [/color] 1-انتخاب محل 2-انضبات استتار 3-ساختمان استتار [color=blue]عوامل تشخيص يا شناختن [/color] 1-وضعيت 2-شكل 3-سايه 4-بافت 5-رنگ 6-حركت [color=blue]روشهاي استتار[/color] 1-پنهان كردن 2-همشكل كردن 3-فريب دادن [color=green]قواعد استتار[/color] الف -از تمام حفاظتهاي موجود استفاده كنيد. ب -تهيه مواضع بايستي از اغاز تا پايان كار همراه با استتار باشد. پ -استتار بيش از حد باعث كشف موضع مي شود. ث -در موفع بكار بردن اشياع طبيعي در استتار بايستي به رنگ انها با توجه به محيط اطراف دقت شود. ج -در پايان استتار بايد ان را از ديد دشمن بازديد نمود. منبع:military.ir

worior و هانس عزيزاطلاعات نوشتاري من از اين بيشتر نيست البته استتار يك مبحث تخصصي و عملي هست كه با تمرين و تجربه بدست مياد در مورد عكس 1- وقت كافي ندارم براي گشتن 2-خط اينترنت من dilup هستش با سرعت 31 كيلو

تخمين مسافت در عرض بر حسب واحد طول (متر) مشكل بوده كه براي ساده كردن كار از انگشتان دست برحسب هزارم استفاده مي شود. *هزارم را ميليم نيز ميگويند و ان عبارتست از زاويه رويت (ديدن) يك شي، بطور متوسط در مسافت 1000 متري . [color=blue]اندازه انگشتان بطور متوسط بر حسب هزارم[/color] 1-انگشت سبابه با نشانه ----------------------- 30 هزارم 2-انگشت وسطي ------------------------------- 40 هزارم 3-انگشت سوم ---------------------------------- 30 هزارم 4-انگشت كوچك --------------------------------- 25 هزارم 5-چهار انگشت چسبيده------------------------- 125 هزارم 6-مشت گره كرده ------------------------------- 180 هزارم 7-پنج انگشت باز(وجب)------------------------- 300 هزارم [color=blue]روش كار[/color] 1-دست راست را بدون خم كردن ارنج بطرف نقطه كمكي بكشيد. 2-دست راست را به حالت عمودي نسبت به سطح زمين در اورده بطور يكه كف دست بطرف نقطه كمكي وپشت دست بطرف خودتان باشد. 3-بابستن يك چشم كنار خارجي انگشت را با لبه كمكي مماس نماييد(اگر دست را بكشيد بايد چشم چپ و اگر دست چپ را بكشيد ، چشم راست را ببنديد.) 4-فاصله بين نقطه كمكي تا هدف را با كم و زياد كردن تعداد انگشتان خود بپوشانيد. 5-باتوجه به راهنمايي فوق و تعداد انگشتان كه فاصله بين نقطه كمكي و هدف را پوشانيده اند،فاصله مذكور را بر حسب هزارم يا تعداد انگشتان انداز بگيريد. منبع:military.ir

قابلي نداشت متاسفانه عكسي نداشتم . worior جان اين موارد از كتابي كه گفتي گزفته نشده

دستت درد نكنه

ارش جان دستت درد نكنه ولي عكسي نديديم

دستت درد نكنه اولين مجله جنگ افزار مال چه زماني هست؟

چون صدا با سرعت نسبتا ثابتي 333متر بر ثانيه حركت مي كند از اين خاصيت بشرح زير جهت تخمين مسافت استفاده ميكنيم. به محض مشاهده برق دهان لوله جتگ افزار كه در اثر تيراندازي ايجاد مي شود،برابر سرعت ثانيه شمار ساعت ،شروع به شمارش نموده وبا شنيدن صداي تير شمارش را قطع ميكنيم.اعداد شمرده شده را در 333ضرب و حاصل ان مسافت تقريبي ما تا محل تير اندازي خواهد بود. مثال: از لحظه رويت برق دهانه تا شنيدن صداي تيراندازي 4 شمارش شمرده شده كه مسافت 4*333=1332=1300متر خواهد بود. *به جاي شمارش اعداد از 10 به بالا از يك اغاز نموده و حساب دههاي شمردن را با انگشتان دست نگه داريد. منبع:military.ir

ارماني جان دستت درد نكنه

این هواپیما به کشتی تیر انداز معروف هست . نمونه اش در افغانستان در روستاي عزيز اباد ، هرات كه مردم براي چهلم بزرگ روستاشون جمع شده بودن همه رو تارومار كرد.

كفش كهنه در بيابان نعمت است

عضويت شما رو تبريك ميگم از مطالب خوب شما استفاده كرديم

[quote][quote][quote]مثل اينكه قراره نامه احمدي نژاد رو پاسخ بده ! بالاخره يكي جواب نامه هاي دكتر رو ميده ! تبريك ميگم [/quote] شما از كجا شنيدين[/quote] همين چند دقيقه پيش خود آقاي اوباما گفت به زودي به نامه احمدي نژاد جواب خواهد داد[/quote] منظورم منبع هست!

[quote]مثل اينكه قراره نامه احمدي نژاد رو پاسخ بده ! بالاخره يكي جواب نامه هاي دكتر رو ميده ! تبريك ميگم [/quote] شما از كجا شنيدين

[color=blue]اندازه گيري مسافت از روي نقشه[/color] بوسيله خط كش فاصله اي بين دونقطه مورد نظر را اندازه مي گيريم.سپس فاصله بدست امده را با استفاده از مقياس نقشه تبديل به مسافت حقيقي زمين مينماييم. [color=blue]اندازه گيري مسافت بوسيله يگان 100 متري[/color] اين روش براي تخمين مسافت تا 500 متر مورد استفاده قرار مي گيرد بدين ترتيب كه ابتدا يك فاصله 100 متري روي زمين تجسم نموده و سپس تعيين مينماييم كه از موضع تا هدف چند تا از اين اندازه ها وجود دارد. براي مسافتهاي 500 الي 1000 متري ابتدا نقطه اي را در نيمه راه هدف انتخاب و سپس با استفاده از روش بالا مسافت موضع تا اين نقطه را تعيين و با دو برابر كردن اين تخمين مسافت بين هدف تا موضوع بدست مي ايد. [color=blue]تخمين مسافت از روي شكل ظاهري[/color] براي استفاده از رئش بايستي قبلا چشم سرباز به ديد تجهزات رنگها و اندازه ها در مسافتهاي مختلف و شرايط متفاوت عادت داد. در شرايط عادي يك نفر قادر است مشخصات زير را از يك سربازان ايستاده از مسافتهاي مختلف تشخيص دهد. در 100 متري شخص بخوبي تميز داده مي شود. در مسافتهاي 200 متري قسمتي از تجهيزات انفرادي (قمقمه ،كواه پشتي بيل ) ديده مي شود. درمسافتهاي 300 متري نوع لباس و جنگ افزار بخوبي ديده مي شود. درمسافتهاي400 متري سر از بدن مجزا تشخيص داده شده و حركات دست و پا بخوبي محسوس است. در مسافتهاي 500 متري سر مانند نقطه سياهي روي بدن مشاهده مي شود. در مسافتهاي 600 متري سر و بدن مانند مثلث ديده مي شود. *حداكثر مسافتي كه سربازان بتوانند تخمين مسافت نمايند 1000 متري است. منبع:military.ir

بله اقا رضا هم بسيار مناسب هستند هر گلي بوي خودشو داره از همه دوستان و از همه مديران عرض تشكر و قدر داني دارم