سلام علیکم و رحمت ا... . صبح زیبای شما هم بخیر خروجی گاز داغ پیشرانه های جتهایی که در دهه شصت و هفتاد توسعه پیدا کرده بودند ( مثل فانتوم و جگوار ) ، معمولاً تا زاویه 30 درجه قابل شناسایی بود ، که این مساله ، بدلیل شکل خاص بخش انتهایی این جتها توانایی موشکهای مادون قرمز نسل نخست را ( البته در حالت هوا به هوا ) بشدت محدود می کرد با این حال ، خروجی پیشرانه جتهای نسل بعد ، مانند اف-15 ، اف-16 و اف-18 ، چون در انتهای بدنه قرار داشتند ( به موازات سُکان یا سُکانهای عمودی ) به مراتب هدفهای جالبتری برای موشکهای مادون قرمز ی بودند که اکنون می توانستند از زوایای بیشتر ( 60 تا 120 در جه ) به جتهای رزمی حمله کنند . ( با توجه به دمای 1500 درجه سانتی گراد ) با این وصف ، تمام ارقام و اطلاعات موجود ، صرفاً در حالت رزم هوایی است و بدلیل استفاده از موشکهای هوا به هوا در نقش ضدهوایی ( زمین به هوا) در این مورد ، عملاً پیش فرضها یک مقدار تغییر میکند .

زاويه پرواز جنگنده،سرعت جنگنده،زاويه حركت موشك كه ايا از زمين شليك شده يا از هوا،، همه اين موارد اهميت دارن براي پرتاب مناسب و به موقع فلرها كه خلبان صعودي از عهده كار بر نيومد ديديم كه فلر ها كجا رفتن و موشك كجا،،در اين مورد كه موشك از پايين به سمت جنگنده حمله كرد شايد بهتر بود زاويه پرواز مايل رو به بالا باشه دركنارش فعال كردن پس سوز هم علاوه بر افزايش شتاب باعث ميشد موشك حرارتي كاملا متمايل به پشت جنگنده بشه و پرتاب انبوه فلرها (نه فقط دوتا) موشك رو درمقابل تعداد زيادي منبع حرارتي قرار ميداد و موشك هدف اصلي رو گم ميكرد يه حالت پرواز مثل عكس هاي نمايشي زير اف پانزده سوخو رافال از قديم گفتن كار هر كس نيست فلرريزي خلبان عجم مي خواهد و جنگنده تيزي

چندتا عكس ديگه با كيفيت مناسب براي عزيزاني كه نتونستن فيلم رزمايش رو ببينن http://s8.picofile.com/file/8316223850/15.jpg http://s8.picofile.com/file/8316223826/13.jpg http://s9.picofile.com/file/8316223792/11.jpg http://s9.picofile.com/file/8316223768/10.jpg http://s9.picofile.com/file/8316223450/09.jpg http://s9.picofile.com/file/8316223476/08.jpg http://s9.picofile.com/file/8316223868/16.jpg http://s8.picofile.com/file/8316223892/17.jpg

با سلام موشکهای هوا به هوای مادون قرمز جنگ افزاری برای تمام دوران باورود پیشرانه های جت به عرصه رزم هوایی از اواخر جنگ دوم جهانی ، تقریباً تمامی کارشناسان این حوزه بدنبال طراحی و تولید جنگ افزاری بودند تا تاخت و تاز جتهای رزمی در پهنه آسمان را تا حد قابل قبولی محدود نمایند . از یک نظر ظهور توپهای با نواخت تیر بالا ، یک راه حل موقت بشمار می آمد ، با این حال جنگ کره نشان داد که دوران استفاده از چنین تسلیحاتی در رزم هوایی ( البته به تنهایی ) بسرآمده و باید در جستجوی راه حل جدیدی بود . به شکل خلاصه ، این نیازمندی ، موجب ظهور مهمات جدیدی شد که اکنون موشکهای هوا به هوای مادون قرمز نامیده میشود. با این وصف ، بخش جستجوگر موشکهای مادون قرمز ، برای عملکرد بهینه ، نیازمند به استفاده از مواد شیمیایی خاصی داشت که قادر باشد تا نسبت به تشعشع حرارتی خروجی پیشرانه های جت ، واکنش مناسبی داشته باشد . تا حال حاضر ، در تولید بخش جستجوگر موشکهای مادون قرمز بطور معمول از دو ماده شیمیایی سولفید سرب و ایندیوم آنتی مونید استفاده می گردد که عملکرد آن در طول موجی در حدود 3 میکرومتر ( در صورت استفاده از سولفید سرب ) و 6 میکرومتر ( درصورت کاربرد ایندیوم آنتی مونید ) صورت می پذیرد . بدین ترتیب ، طبق یک قاعده کلی ، درجریان وقوع یک رزم هوایی نزدیک ، هر چه هدف ، سرعت بیشتری داشته باشد ، ردیابی و انهدام آن ، آسان تر خواهد بود . صرفا" برای میلیتاری / MR9

با سلام: آموزش پرسنل نیروی هوایی ارتش قبل و بعد انقلاب در ایران و آمریکا ( قسمت سوم) ارتش ایلات متحده آمریکا از چهار 4 نیروی هوایی, نیروی زمینی, نیروی دریایی و تفنگ دار دریایی تشکیل شده است. خدمت سربازی در ارتش ایالات متحده آمریکا در زمان صلح اختیاری و در زمان جنگ اجباری می شود. اما بخاطر نبودن شغل در این کشور, اکثر جوانان از پسر و دختر خدمت سربازی را بعنوان یک شغل برای کسب درآمد انتخاب می کنند. مدت زمان خدمت سربازی بسته به سختی و راحتی خدمت به 4 گروه تقسیم می شود. 1- خدمت در نیروی هوایی 4 سال است. ( AIR FORCE) 2- خدمت در نیروی دریایی 3 سال است. (NAVY) 3- خدمت در نیروی زمینی 2 سال است.(ARMY) 4- خدمت در تفنگدار دریایی 1 سال است.(MARINE) راحت ترین خدمت در نیروی هوایی با 4 سال و سخت ترین در تفنگ دار دریایی با یک سال خدمت می باشد. سربازان در طی خدمت درست مثل یک پرسنل کادر کلیه آموزش های تخصصی و غیره را اموزش می بینند و درست حقوق مشابه پرسنل کادر اما کم تر از آن حقوق می گیرند. پس از اتمام دوره سربازی بعنوان پرسنل کادر ادامه خدمت می دهند. من از یک سرباز تفنگدار دریایی راجع به آموزش آن ها سوال کردم, وی گفت ما در زمستان باید با پوتین یخ آب یک رود خانه را بشکنیم و ارتفاع آب تا حدود گردن را از میان ان عبور کنیم چه کسی جرعت دارد نرود.!!! یا در هنگام آموزش نقشه خوانی جیره غذای ما را در یک ظرف در بسته در گوشه ای زمین یا جنگل پنهان می کنند و با دادن گرای قطب نما باید غذا را پیدا کنیم یا اگر نتوانیم از گرسنگی هلاک شویم. شکار درندگان و خزندگان ماننده مار و کباب کردن آن در بیابان و جنگل از دیگر آموزش های زنده ماندن می باشد. تفنگ داران دریایی به خاطر آموزش هایسفت و سختی که دیده اند, شروع کننده حمله در وحله اول به دشمن می باشند. تفنگ داران دریایی دارای ناو ناوچه, هواپیما هلی کوپتر و سایر ادوات جنگی زمینی می باشند.شما درخلیج فارس مشاهده می کنید که همیشه ناو جنگی تفنگ داران دریایی آمریکا منتظر حمله هستند نه نیروی دریایی امریکا. رنگ لباس تفنگ داران دریایی پلنگی خاکی با لکه هایی از رنگ سبز بود. آن ها سخت ترین مانور ها رابرای شکست دشمن انجام می دهند. در خدمت سربازی فرقی بین یک پسر و دختر نیست همه بصورت مخلوط به نسبت قد در صف اول الی آخر قرار می گیرند و سینه خیز رفتن و کلاغ پر ساده ترین آموزش های آنان است.در همه جا دختران و پسران سرباز در کلاس درس, نهارخوری باشگاه های شبانه ( دانسینگ) باهم هستند و فقط خوابگاه آن ها جداست. در خواب گاه دختران روزانه نگهبانی بصورت اجبار از کلیه دختران انتخاب می شود که در راس ساعت خاص نگبانی آن ها شروع می شود و محل استقرار آن ها ابتدای پلکان ورودی خواب گاه می شود. در ایران قبل از انقلاب هم دختران هم ماننده پسران برای شغل نظامی استخدام می شدند, اما آموزش نظامی آن ها سوا و کلاس درس آن ها هم سوا بود. و در سر صبحگاه بصورت صف مجزا می ایستادند. یک از دختران کلاس می گفت فرمانده ما به ما گفت با ایرانی و عرب زیاد صحبت نکنید چون آن ها فرهنگ ما را نمی فهمند و اگر یک دختر با آن ها صحبت کند فکر بد می کنند. در فرهنگ امریکا اگر دو پسر ایرانی که پس ازمدتی هم دیگر ندیده اند بهم برسند طبق معمول به هم دست میدهند و همدیگر را می بوسند چیزیکهبطور معمول در بین تمام ایرانیان حتی در کشور خودمان هم معمول است. اما در آنجا بوسیدن دو پسر یا مرد را بد می دانستند و فکر می کردند این ها همجنس گرا هستند!!! اما اگر در آنجا یک پسر و دختر هم دیگر را ببوسند خیلی خیلی عادی است.!!! ( البته فقط گونه ها را نه لب ها را). در کلاس درس ما در آمریکا دختر و پسر بصورت مخلوط در کلاس و میز بود. در هنگام ترک کلاس شاگردان آمریکایی اعم از پسر و دختر می بایست کلاس را تمیز می کردند و طی می زدند, ولی ما ایرانی ها از این کار مستسنی بودیم و از ما نمی خواستند. انشا ا... در قسمت چهارم مطالب دیگری عنوان می شود.

آموزش پرسنل نیروی هوایی ارتش قبل و بعد انقلاب در ایران و آمریکا ( قسمت دوم) قبل از انقلاب بخاطر بالا رفتن قیمت نفت و پر شدن خزانه دولت, دولت تصمیم به خریدسلاح از کشور آمریکا می گیرد. در آن زمان ایران ژاندارم خلیج فارس بود و دولت آمریکا اعتماد زیادی به ایران داشت. در آن زمان دولت ایران سفارش خرید هواپیمای F14 را به کشور ایلات متحده آمریکا می دهد که بلافاصله پذیرفته می شود, اما سپس دولت اسرائیل تقاضای خرید این هواپیما را می کند که از سوی دولت آمریکا رد می شود. !!! پس وقتی که, دولتی تصمیم به خرید سلاح می کند, استخدام پرسنل برای آن تجهیزات در اولویت اول قرار می گیرد. استخدام خلبان, کارشناس فنی هواپیما, پرسنل آمادی و ... قبل از استخدام آگهی ها توسط روزنامه های کثیر الانتشار آن زمان ماننده روزنامه کیهان و اطلاعات منتشر می شد. و تیتر اصلی این روزنامه ها با استخدام شغلی با شعار بلند آسمان جایگاه من است جلب نظر می کرد. فارغ التحصیلان قبل از استخدام و پس از آزمایشات سخت پزشکی و امتحان در رشته و رسته های دلخواه خود, ماننده خلبانی و کارشناسی فنی هواپیما استخدام می شدند. به محض قبولی و دریافت لباس نظامی و سایر مایحتاج ماننده حوله واکس و ... از سوی سازمان تامین می شد. پرسنل می بایست موی خود را با نمره صفر 6 کوتاه کرده و چند روز دیگر با لباس هایی که به خیاط بیرون داده بودند تا اندازه آن ها کنند در یک ساعت و یک روز خاص از قبل تعین شده به فرماندهی مرکز آموزش های هوایی ( شهید خضرایی فعلی. چون در آن زمان دانشگاه هوایی تاسیس نشده بود.) پرسنل تازه استخدامی می بایست دوره اموزش مقدماتی نظامی یا B.M.T یا (BASIC MILITARY TRAINING) را حدود 3 ماه می گذراندند و پس از دریافت سر دوشی به کلاس در س زبان می رفتند. از ابتدای ورود به کلاس و آمدن استاد زبان که معمولا از اساتید خانم و آقای آمریکایی بودند کسی حق صحبت کردن فارسی در کلاس را نداشت.البته چند استاد خانم و اقای ایرانی هم بودند. تمام پرسنل از قبیل دانشجوی خلبانی و فنی می بایست زبان انگلیسی آمریکایی را تمام کنند و بعد از این مرحله برای امتحان زبان اعزام به خارج اقدام کنند. حدود چند هزار نفر شرکت می کردند و بالاترین نمره از 100 به پائین تا حدود حد اقل نمره 75 گزینش می شدند. ( البته درصدکمی انتخاب می شدند). پس از قبولی در امتحانات اعزام به آمریکا معاینات پزشکی مجددا شروع می شد و درصورت نبودن مشکل, آماده اعزام به خارج می شدند. قبل از اعزام توجیهات کامل از سوی ضد اطلاعات وقت ( حفاظت اطلاعات فعلی) برای حفظ اسرار نظامی انجام می شد. و پس از دریافت ارز خارجی با هواپیمایی ایران ایر ( هما) مسیر تهران لندن را می رفتند. و مسافران این مسیر را پیاده و مجددا مسیر لندن نیویورک را سوار و سوخت گیری و چک هواپیما انجام می شد. به محض ورود به فرودگاه جان اف کندی نیویورک که بزرگ ترین فرود گاه دنیا درآن زمان بود و مسیر وارد شدن به این فرودگاه 5 بانده که به خاطر ترافیک شدید هوایی از 5 جهت وارد این فرودگاه می شدند. بعد ها شاه ایران به تقلید از این فرودگاه دستور ساخت فرودگاه بزرگ آریامهر ( فرودگاه امام خمینی فعلی) را داد که تا چند سال پس از انقلاب به حالت راکت درآمده بود و بعد ها تا حدی تکمیل شد. و در زمان کنونی مورد بهره برداری قرار می گیرد. بعد از فرود هواپیما در فرودگاه جان اف کندی نیویورک و پیاده شدن پرسنل از آن, چند افسر رابط ایرانی و آمریکایی ما را برای سوارشدن مجدد هواپیما, بسوی شهر سان آنتونیوی ایالت تگزاس راهنمایی کردند و پس از فرود هواپیما در این شهر ما را با اتوبوس به پایگاه هوایی لک لندکه پایگاه آموزشی ارتش آمریکا در رسته های نیروی دریایی, هوایی, زمینی و تفنگ دار دریایی بود رفتیم. بقیه مطالب انشا ا... درپست سوه به عرض می رسد.

با سلام: در این پست شما را با نحوه آموزش و اعزام پرسنل نیروی هوایی ایران و اعزام آن ها به ایالات متحده آمریکا قبل از انقلاب و بعد از آن آشنا می کنم امید است مورد توجه کاربران عزیز قرار گیرد. لازم به ذکر است این پست به سفارش مدیر محترم و دوست عزیز MR9 نگارش می شود. پرسنل نیروی هوایی قبل ازانقلاب پس از استخدام در نیروی هوایی و گذراندن دوره آموزشی و سپس پس از گذراندن کلاس زبان انگلیسی آمریکایی و بعضی موارد کلاس های تخصصی برای امتحان زبان انگلیسی جهت اعزام به خارج می بایست در یک سالن بزرگ جهت امتحان حضور می یافتند و کسانی که بالاترین نمره امتحانی را می گرفتند از نمره 100 شروع و پائین ترین نمره ها معمولا بین 75 الی80 بود. پس از اعزام به آمریکا پرسنل ابتدا به پایگاه هوایی آموزشی لک لند در نزدیکی شهر سان آنتونیو در ایالت تگزاس اعزام می شدند. و پس از گذراندن مجدد در کلاس های زبان تکمیلی به سایر ایالت های آمریکا بر حسب تخصص و رسته اعزام می شدند. در کلاس های تخصصی از ملیت های مختلف از جمله آمریکا, انگلستان, آلمان, ایران و ... در یک کلاس حضور داشتند. پس از گذراندن این دوره ها یا به ایالت های دیگر می روند و یا یا با تکمیل دوره و دریافت گواهی نامه ازطرف نیروی هوایی آمریکا به ایران باز می گردند و مشغول خدمت در پایگاه های مختلف بر حسب تخصص و رسته می شوند. این دوره ها معمولا چند ماهه و حتی تا دو سال هم طول می کشید. من در سال 1355 استخدام و پس از تکمیل زبان انگلیسی آمریکایی و تکمیل دروس الکترونیک در ایران که همگی به زبان انگلیسی بود, درسال 1357 به کشور آمریکا اعزام شدم و یک سال بعد از انقلاب یعنی در سال 1358 پس از تکمیل دوره و گذراندن واحدهای تخصصی درسی و دریافت گواهینامه از سوی نیروی هوایی آمریکا به ایران برگشتم.بعلت طولانی شدن این پست جزئیات را در پست بعدی نگارش می کنم.

سلام علیکم به هرترتیب ، نظرات همه دوستان محترم هست ، با این حال ، تحلیل هایی نظیر اینکه یمنی ها با "نفربر" ( همان دمپایی خودمان ) ، پیروز شدند ، دور از منطق به نظر میرسد . باید بیشتر روی این مساله تمرکز کرد که یمنی ها با کمک یا بدون کمک ، با حداقل داشته ها و امکانات ( غیر قابل مقایسه با وضعیت حاضر ما ) ، جلوی سعودی ایستادند . همین تحلیل ها بود که در یک مقطع جنگ ، کار دست ما داد ( حالا یکسری احتمالاً خواهند گفت که بله ، چنین و چنان و.... ، ولی خوب حقیقت و واقعیت یک شکل دیگری بود ) بگذریم ............ ====================================== یک نکته کوچک در خصوص چف و فلرهای ایگل ( در گونه C) : تا انجایی که اطلاع دارم ،( به یک روایت) ایگل گونه سی ، 3 سری پرتاب کننده های RR-170 و MJU-7 یا MJU-10 ، جمعاً 240 عدد چف و فلر را حمل می کنند که عموماً در نزدیکی دریچه های ارابه فرود نصب میشوند . نکته جالب این هست که هر دیسپنسر نمی تواند فلر و چف را همزمان حمل کند ( یعنی یک محفظه صرفاً چف و محفظه دیگر هم فقط فلر ) . به یک روایت دیگر : محفظه MJU-7 عمدتاً 15 عدد فلر در 8 مقر که میشود 120 عدد محفظه MJU-10 عمدتاً 6 عدد فلر در 8 مقر که می شود 48 عدد محفظه چف ایگل سری سی هم 30 عدد چف را در 8 مقر حمل می کند که جمعاً 240 عدد چف محفظه های چف و فلر F-15 E پی نوشت : 1- این را هم بخاطر داشته باشیم که اگر چه پر و بال سعودی در یمن یک مقدار ریخته ، ولی نکته غامض ماجرا ، تجربه های رزمی نیروی هوایی جنگ ندیده سعودی است که بعد برای ما در یک نبرد رودر رو ، موجبات نگرانی را فراهم می کند . در نتیجه زیاد از سقوط ایگل سعودی ( اگر ساقط شده باشد ) زیاد نباید خوشحال بود !!!! 2- در خصوص بحث R-27 . تا انجایی که اطلاع دارم ، موشک آر-27 در سری T و ET ، جستجوگر مادون قرمز دارد . خوب، طبق اطلاعات موجود ، در سال 2001 ، حدود 100 تیر از این موشک تحویل یمن شده که مشخص نیست آیا این دو گونه شامل انها بوده یا خیر ، که وجود این دو مدل در یمن را یک مقدار شبهه ناک می کند ( البته یک حدس هست صرفاً )

سوریها همینجوری در حال پیشروی به سمت ابوظهور هستن دهها روستای دیگه دیروز و امروز پاکسازی شده مخالفین هم فقط دارن تماشا میکنند این مناطق بدون درگیری انچنانی تصرف شد تا فرودگاه راهی نیست بدتر از اون برای مخالفین شرق خناصره با رسیدن ارتش به ابوظهور عقب مخالفینی که در شرق خناصر هستن بشدت آسیب پذیر میشه و مخالفین مجبور به ترک این مناطق خواهند شد درست سناریو شرق سوریه در حال اجراست البته باید از سکوت و بی تحرکی مخالفین ترسید چون دهها هزار نیرو دارن و فعلا حرکت خاصی انجام ندادن

خب رژیم صهیونیستی باز به سوریه حمله کرد طبق معمول. این بار گویا حمله ترکیبی بوده و چهار موشک سطح به سطح از جولان اشغالی به یک پایگاه موشکی در ریف دمشق شلیک شده و همچنین یک جنگنده از فراز لبنان هم چند موشک شلیک کرده. پدافند ارتش سوریه طبق اعلام رسمی گویا موشکی به سمت جنگنده شلیک کرده و پدافند زمینی هم یکی از چهار موشک سطح به سطح را هدف قرار داده ولی سه موشک دیگه به هدف یا نزدیکی اون اصابت کردند. نکته ی تاسف بار مداخله ی بی شرمانه این رژیم در سوریه، هدف قرار دادن محموله های نظامی و تجهیزات فقیر! ارتش سوریه در این اوضاع و یا حتی جولان قلدرمآبانش هم نیست، بلکه به نظر انواع و اقسام آزمایشات و روش های تفریحی! هدف قرار دادن خاک یک کشور در حضور پدافندهای کم تعدادش هست. و البته سخت هست که یک کشور به این روز بیفته و لاشخورهای اینچنینی با سرمایه های مردم اون کشور چنین کنند و بعد مردم نادان! اون کشور هم گمان کنند که این در راستای کمک بهشون هست که خود این رژیم هم خوب میدونه که مردم کشور غرق در جنگ و آیندشون براش هیچ اهمیتی نداره و هر چه بیشتر از سرمایه های مادی و نظامی و جانی این کشور کم کنه یعنی یک همسایه ی بی آزارتر برای دهه های بعدتر.

با سلام و شب به خیر جزئیات بیشتری از حمله ی شنبه شب تروریست ها به پایگاه های روسیه در سوریه منتشر شده است. در این حمله 10 فروند پهپاد انتحاری به پایگاه حیمیم و 3 فروند به پایگاه ترتوس حمله کردند، پدافند هوایی روسیه این پرنده‌های مهاجم را در فاصله ای مناسب شناسایی کرد و بوسیله ی سامانه پانسیر -اس، 7 عدد از آنها را ساقط نمود.کنترل شش فروند دیگر از این پهپادها توسط سامانه های جنگ الکترونیکی روسی مختل شده یا به دست گرفته شد که سه عدد از آنها بلافاصله بعد از برخورد با زمین منهدم شدند و سه عدد دیگر در خارج از پایگاه به زمین نشستند. هیچ تلفاتی به نیروهای نظامی روسیه وارد نشده است و دو پایگاه به فعالیت عادی خود ادامه می‌دهند. منبع

امروز یازده روستای جنوب ادلب توسط نیروهای نمر به تصرف ارتش در اومد با این حرکتها یاد روزای نزدیک شدن به دیرزور میفتیم که هرروز چند روستا تصرف میشد البته مخالفان با نمایش یک صف طولانی از خودروهاشون میخوان نشون بدن در تدارک ضد حمله هستن باید دید حرکت بعدی چیه؟

دیشب نیروهای لشگر گارد و نیروهای سپر قلمون موفق شدن محاصره اداره مرکباب و مرکز زرهی این منطقه رو شکسته و وارد این مناطق بشن توی این دو سه روز بمبارانهای سوریها بحدی بوده که عملا تروریستها توان جابجایی نیرو رو نداشتن اداره مرکباب از زمان شروع درگیریها در سوریه تا به حال صحنه درگیری های خونین بوده و میشه گفت در سوریه نظیر نداره و یه نوع لاکچریه دیشب ساختمان شش طبقه گروه اجناد قفقاز که معمولا جز نیروهای انغماسی هست در شهر ادلب توسط یه انفجار فعلا نا معلوم فرو ریخته دهها نفر کشته شدن اکثر کشته ها جز گروه اجناد القفقاز هستن چون مکان مثلا نظامی بوده فعلا عکس انچنانی منتشر نشده

نیروهای سوری بعد ازتصرف چندین روستا ساعاتی پیش موفق شدن شهرک مهم سنجار رو تصرف کنند نزدیکی به فرودگاه ابوظهور وقرار داشتن در جاده مهم حلب حماه که مدتهاست قطع شده از ویژگی های این شهرکه شب گذشته پدافند هوایی پایگاه حمیم چندین پرنده کنترلی و انفجاری مخالفین که قصد نزدیک شدن به پایگاه رو داشتن مورد هدف قرار داد

با تشکر از دوستان به خاطر توجهشون به این تاپیک میخواهیم باهم نکات مثبت ومنفی مقاله رو مرور کنیم و مثال های نقض رو پیدا کنیم در این قسمت از مقاله آقای تام کوپر اذعان میکنه ما توانایی انجام بهینه سازی موشک استاندارد رو داریم( بماند علت عدم تامین این خاصه توسط ایران همواره عدم مدیریت صحیح یا عدم ارایه بودجه عنوان شده و البته سطح این بهینه سازی رو هم عنوان نمیکنه)اما این یعنی آنها در بحث الکترونیک و مخابرات به توانایی های ما اعتماد دارند در واقع ایشون توانایی ساخت موتور موشک و...رو از توانایی های ما حداقل به تنهایی نمیدونه 1-پس تا اینجا آقای کوپر میگه ما توانایی ساخت سیکر موشک پدافندیو داریم خوب این موضوع جدیدی نیست سالهاست در نمایشگاه توانمندی های صنایع دفاع توسط شرکت های دانش بنیان این مورد ارایه شده که حداقل دارای برد 40کیلومتر در حالت فعال است به راحتی این سیکر ها به ماتوانایی ساخت موشک های پدافندی بابرد های بیشتر میده حالا استفاده از رادار مادر برای رسیدن موشک در نزدیکی هدف و سپس روشن شدن خود رادار موشک 《مورد دوم در موشک های محراب-1 / صیاد-2 که بسیار تبلیغ شده بودند، بکار گیری شد ،در واقع بهینه سازی شامل تعمیرات اساسی استانداردهای RIM-66B ساخته شده توسط ایالات متحده بود که در اواسط دهه 1970 به ایران داده شده بود》 2-جناب کوپر به وضوح موشک صیاد 2 رو محراب و یا استاندارد معرفی میکنه در حالی به وضوح این دوتا موشک چ از لحاظ موتور و بدنه و اندازه نوع بالک و... متفاوت هستند و این دوست عزیزمون از ما بهتر میدونه که موتور سوخت جامد موتور سوخت مایع نیست که موتور رو حفظ کنیم و سوخت رو اضافه کنیم تا برد بیشتر بشه و این نشون میده ما بحمدالله توانایی ساخت و طراحی موتور سوخت جامد موشک ها ی پدافندی روپیدا کردیم حالا هرچند کمک خارجی هم باشه البته ما قبلا این موتور هارو تو موشک های آفندی بدست آورده بودیم اما به هر حال نوع طراحی و تفاوت این دو به علت عدم نمایش اجزای داخلی مشخص نیست انشالله ادامه دارد منتظر نظراتودوستان هستم رضا غلام نژاد

نیروهای سوری توی این دو سه روز اخیر موفق شدن روستاهای طویبه رجم المشرف مشرف الخنیز ام صهریج و ایستگاه قطار ان رسم العبید الفحیل الرویبده و المشرفیه رو در استان ادلب پاکسازی کنند فعلا که مخالفین زیر حملات نمر هستن زمینهای مسطح و عدم پوشش گیاهی مناسب دفاع رو برای مخالفین سخت کرده انجام ضد حمله به مناطق از دست رفته با توجه به شرایط بالا و نبود اتش پشتیبانی مناسب نسبت به سوریها کار نسبتا بیهوده ایی به نظر میرسه مگر فشار اصلی رو به نقاطی غیر از مناطق اصلی درگیری متمرکز کنند در حرستا هم درگیریها بشدت ادامه داره مسیر بین اداره مرکبات و دمشق قطع شده نیروهای محاصره شده در اداره مرکبات هم تا حالا خوب دفاع کردن با رسیدن نیروهای کمکی و گارد از صبح ضد حمله اصلی سوریها شروع شده تا حالا چندین ساختمان در نزدیکی مسجد ابوبکر حدفاصل ساختمان شهرداری حرستا و دمشق بازپسگرفته شد

توی این سه روز بیشترین حجم درگیریها مربوط به حرستا دمشق میشه . مخالفین با حجم زیادی از تجهیزات و نفرات و با استفاده از خودرو انتحاری نیروهای ارتش رو در در اداره مرکبات و پایگاه زرهی این منطقه رو مورد حمله قرار دادن درگیریها بشدت در منطقه ادامه داره تا حالا نزدیک هفتاد نفر از طرفین کشته شدن ارتباط زمینی بین اداره مرکبات و با دمشق زیر اتش مخالفین درامده و این منطقه شبه محاصره شده حملات تروریستها به ساختمان شهرداری حرستا تا حالا دفع شده ارتش در حال ارسال نیروهای بیشتر به منطقه است . آب هوا هم مانع دخالت هواگردهای سوری و روسی شده همین موضوع به نفع تروریستها شده اگر نیرو و تجهیزات به موقع ارسال نشه احتمال سقوط این مناطق هست در شمال حماه هم مخالفین در حال جمع اوری نیروی برای شروع ضد حملات هستن

از نیروی هوائی سوریه چه باقی مانده است ؟ پس از 5 سال جنگ ، بازوی هوائی آسیب دیده هنوز زنده است . به تاریخ : یازدهم مه 2016 نویسنده : تام کوپر ترجمه :عبدالمهدی با کمی اصلاح رضا غلامنژاد در آغاز جنگ های داخلی در سال 2011 ، نیروی هوائی ارتش سوریه از سوی اکثر ناظران خارجی " عملیاتی " عنوان می شد . اما با وجود فرسایش شدید در خلال چند سال گذشته ، هنوز به شکل غافلگیر کننده ای نشان از حیات و سر زندگی از خود بروز می دهد . اکنون سئوال منطقی اینجاست : چه چیزی از نیروی هوائی سوریه باقی مانده است ؟ از دیدگاه بیطرفانه ، جنگ داخلی در سوریه به آرامی شکل گرفت . بیشتر مدت سال 2011 و 2012 تمام افسران سنی مذهب و سایر درجات در پایگاه های خود زمینگیر و یا در عمل قفل شده بودند. بخش عمده ای از ناوگان بالگردی و هواپیماهای جنگی سوریه که تعداد آن بیش از 500 فروند تخمین زده می شود نیز زمینگیر شده بود. گونه هایی مانند میکویان MiG-23MS و MiG-25P/PDS/PU/RB و نیز بمب افکن های سوخوی Su-20 هم از سال 2000 از خدمت خارج شده بودند. حدود 50 درصد از ناوگان بالگردهای میل Mi-8/17 و MiG-21MF/bis/UM و MiG-23MF/ML و بمب افکن های سوخوی Su-22 نیز اگر نیاز به جایگزینی نداشتند ( لااقل ) نیازمند اورهال سنگین بودند . در طول مدت فوق تنها تعداد اندکی بالگرد آن هم برای ارسال نیروی کمکی و تجهیزات به پادگان ها و پایگاه هائی که ارتباط آنها توسط شورشیان با دیگر مناطق قطع شده بود مورد استفاده قرار می گرفتند. پیشروی شورشیان در اواخر جولای سال 2012 در شهر حلب و سایر شهرهای بزرگ سوریه ، نیروی هوائی را مجبور ساخت تا وارد جنگی همه جانبه شود. در بیشتر دوران نیمه دوم سال 2012 و تقریبا تمام مدت سال 2013 ، نیروی هوائی سوریه با تمام توان جنگید . جنگنده ها و بمب افکن های این نیرو مرتبا اهدافی را از سلماء در نزدیکی مرز ترکیه تا دیرالزور در شرق سوریه و از حلب تا درعا را مورد حمله قرار می دادند. نیروی هوائی سوریه به عنوان جوخه آتش رژیم ، حتی انواع هواپیماهای رهگیر خود مانند MiG-23MF, MiG-23ML و حتی MiG-29 را مجبور به انجام حملات زمینی نمود که با این حساب مجموعا 230 سورتی پرواز در روز انجام می شد. بیشترین فعالیتها برفراز منطقه دمشق و حمص بود ، جائی که از نوامبر 2012 تا آوریل 2013 حدود 2000 سورتی پرواز تنها توسط جنگنده های MiG-21bis و MiG-23BN صورت گرفت . گونه های دیگر هواپیماها نیز فعالیت چشمگیری را به خود دیدند . در واقع بر اساس نمونه های فراوان مشاهده شده ، ناوگان 19 فروندی بمب افکن های سوخوی Su-24M2 سنگین ترین فعالیت ها را در نیروی هوائی به اجراء گذاشتند . اما انجام عملیات وسیع ضرورتا خسارات سنگینی هم به دنبال داشت . بموجب دستورات حزب بعث در دمشق ، از خلبانان خواسته شده بود تا به صورت آگاهانه (؟!) غیر نظامیان را در مناطق تحت کنترل شورشیان هدف قرار دهند که این امر سبب بروز فرار گسترده از این مناطق گردید . مجموعه عوامل فوق سبب شد تا نیروی هوائی سوریه در زده های مختلف به سختی تضعیف شود . بین جولای 2012 تا جولای 2013 نیروی هوائی سوریه با از دست دادن حداقل 45 بالگرد و 30 جت جنگنده سخت ترین فرسایش را در جریان درگیری ها تجربه نمود .(( سرنگونی این هواگردها به تائیدنیرو هوایی سوریه رسیده است ). همچنین حدود 375 خلبان و یا سایر پرسنل نیروی هوائی از دست رفتند که 36 نفر از آنها باسارت درآمده و 40 نفر دیگر هم مفقود شدند . در اوایل سال 2014 تعداد هواگردهای در خدمت به زحمت به 60 بالگرد و کمتر 150 جنگنده بمب افکن می رسید که تقریبا تمام آنها یکبار دیگر به اورهال نیاز داشتند. ممانعت غربی ها از ارسال سامانه های دوش پرتاب پدافند هوائی وبرداشتن محاصره حلب در اکتبر سال 2013 در نهایت منجر به ادامه بقای نیروی هوائی بشار الاسد رئیس جمهوری سوریه گردید . در نتیجه تلفات نیروی هوائی به شکل چشمگیری کاهش یافت و امکان دسترسی مجدد به تاسیسات بسیار حیاتی تعمیر و نگهداری در پایگاه هوائی نیرب که بخشی از فرودگاه بین المللی حلب بود ، به نیروی هوائی امکان داد تا در سالهای اخیر حدود 20 هواپیما را اورهال نماید. علاوه بر این با کمک های مستشاری و مالی ایران ، تاسیسات اورهال دیگری در در سایر پایگاه های هوائی تاسیس شده است . با استفاده از هواپیماهای غیرعملیاتی و قطعات یدکی بدست آمده از آنها ، خدمه زمینی توانسته اند حدود دوجین هواپیمای کاملا عملیاتی را آماده سازند. با این اقدام نه تنها هواپیماهای از رده خارج یا از دست رفته جایگزین می شوند ، بلکه بقای نیروی هوائی ارتش سوریه به عنوان یکی از یگان های انگشت شمار وفادار به رژیم الاسد تضمین خواهد شد . تلفات هواپیماها ، چه بر روی زمین منهدم و یا در آسمان هدف قرار گرفته شوند ، غیر قابل اجتناب است علی الخصوص با توجه به اینکه استانداردهای امنیتی بدلیل ادامه نبردها و طولانی شدن آنها به نحو چشمگیری کاهش یافته است . هواپیماها اغلب با حداقل سامانه های عملیاتی خود به ماموریت اعزام می شوند . موجودی انبارهای مهمات به سطحی کاهش یافته که اکنون نیروی هوائی ارتش سوریه مجبور به استفاده از بمب های طراحی و ساخته شده بومی است که بر اساس طرح های منسوخ روسی ساخته شده اند. این بمب ها عملکرد ضعیفی را از خود برجای گذاشته اند . تعدادی از آنها منفجر نشده اند . برخی دیگر منفجر شده اند ، اما نا بهنگام و سبب نابودی هواپیماهای ارزشمند و کشته و مجروح شدن خدمه زمینی شده اند. و تعدادی از خلبانان هم دچار سهل انگاری شدند. بمب افکن Su-24MK2 ای که توسط سامانه موشکی پاتریوت PAC-2 در تاریخ 23 سپتامبر سال 2014 بر فراز بلندی های جولان سرنگون گردید سامانه جنگ الکترونیکش توانایی اقدام متقابل را نداشت(منظور نویسنده خرابی سامانه است ) ( قادر به فعال کردن سامانه جنگ الکترونیک خود نشد وبه فضای هوایی کنترل شده اسرائیل در ارتفاع های جولان پرواز کرد) دخالت نظامی روسیه در سوریه که در سپتامبر سال 2015 آغاز شد ، که این دخالت چندان دور از دهن نبودو باعث افزایش خوش بینی به آینده برای نیروی هوائی سوریه شد وهمچنین نیروهای سوری هم درس هائی از تعمیرات سنگین را آموختند زیرا حجم کار سنگین نیروهای سوریه تا حدودی کاهش یافت . در جریان 5 سال جنگ داخلی ، نیروی هوائی الاسد تلفات تائید شده ای شامل 55 هواپیما و 57 بالگرد سرنگون شده را متحمل شده بود و 51 هواپیمای دیگر هم بر روی زمین از رده خارج شدند که البته بخش عمده ای از آنها در وضعیت غیر عملیاتی قرار داشتند. اعداد فوق شامل حدود دوازده فروند L-39 ، هفت فروند MiG-23 از گونه های مختلف ، حداقل چهار فروند Su-22 و چهار فروند Su-24MK2 می شود. همچنین حداقل ده فروند MiG-21bis از گردان 679 مستقر در حماء را نیز شامل می شود. خسارات وارده به این یگان سبب شد تا نیروی هوائی ارتش سوریه اقدام به اعزام هواپیماهای دو سرنشین آموزشی MiG-21UM را به میدان نبرد اعزام و گردان جنگنده های رهگیر MiG-23ML را مجددا در حماء مستقر نماید . در وضعیتی مشابه ، استفاده گسترده از MIG-29 در نقش پشتیبانی زمینی نیروی هوائی سوریه را مجبور ساخت تا دو فروند MiG-25PDS را اورهال نموده و آنها را به وضعیتی شبه عملیاتی بازگرداند . اگرچه این هواپیماها به ندرت پرواز می کردند ، اما به صورت مداوم در پایگاه هوائی تیاس در وضعیت آلرت قرار داشتند. ظاهرا آنچه که از نیروی هوائی ارتش سوریه باقیمانده در 5 پایگاه هوائی اصلی متمرکز شده اند و هر کدام از این پایگاه ها آشیانه واحد هایی بودند که هر کدام کمتر از دوازده فروند هواپیما را شامل می شدند. سه اسکادران در حماء ، سه اسکادران در شعیرات ، چهار اسکادران در تیاس ، سه اسکادران در السین و چهار اسکادران در دمیر مستقر هستند. تعداد کمی از سایر واحدها با اندازه های کوچکتر در پایگاه های هوائی کویرس ، دیرالزور ، مرج رحیل ، بلی و خلخله مستقر هستند و در عین حال پایگاه المزه و فرودگاه بین المللی دمشق کماکان به عنوان پایگاه اصلی بالگردی و هواپیماهای ترابری محسوب می شوند . توضیحات مترجم : تمام تصاویری که مشاهده می فرمائید توسط اینجانب در متن گنجانده شده اند. هیچکدام از تصاویر موجود در متن اصلی باز نشدند . « اللهم ارزقنا زيارة الحجة بن الحسن » « لعنة الله علی عدوک یا علی »

تغییری هست؟! نکته ای داره؟!

اولین پرواز 15 هم 40 سال پیش بود ولی 37 سال پیش وارد نیروی هوایی شد و تا الان انواع و اقسام آپدیتها روی اون انجام گرفته و f-22 سال 97 اولین تست پروازیش بود و سال 2005 وارد نیروی هوایی شد و در ششمین سال تولدش هست که چنین قضایایی از قبیل همون کابین خلبان و کمبود اکسیژن و حالا این، که مال چند وقت پیشه براش پیش اومده و تازه اول راه است کما اینکه حالا حالاها 15 ها در سرویس هستن و هنوز بعد از 36-37 سال نفس دارد پس شش سال از عمر یک جنگنده چیزی نیست کما اینکه رقبای 22 که همون پک فا هست هنوز در حاله ای از ابهام قرار داره و معلوم نیست که چه ضعفهای خیلی بزرگی دارد چون 22 با اون همه سرمایه گزاری و تجربه چندین دهه آمریکا در رادار گریزی چنین مشکلاتی رو داره وای به حال جنگنده ای که تجربه اول سازندگانش برای رادار گریزی و نسل پنجم هست که حتی نمیشه گفت نسل پنج به معنای واقعیه.از اونور هم چینی ها سه تا نمونه رو ساختن که اصلا معلوم نیست رادار گریز هست یا خیر و فقط یه ماکت ازش به نمایش گذاشتن و تستهای واقعی رو اصلا انجام ندادن و در آزمایشهای مجازی شرکت نکردن.پس فعلا نمیشه گفت که رقیبی از آزمایش درآمده برای 22 وجود داشته باشه کما اینکه شاید 22 ضعفهای دیگه ای داشته باشه که معلوم نیست ولی یه شعاری تو کار هست که میگه ضعفهای بیشتر باعث تولید علم بیشتر و خلق فناوریهای منحصر به فردتر میشه و مسلما سازندگان 22 بیکار ننشستن و حالا که خود من دارم تایپ میکنم اونا دارن روی ضعفهاش آزمایش انجام میدن.

اساس پروژه ATF هم همین قابلیت دید اول وشلیک اول بوده و نباید با توجه به ظاهر و طراحی خاصی که f-22 داره در داگفایت ازش انتظار زیادی داشت.فکر کنم امکانش باشه با پرواز دسته 5 تایی f-22 توی داگفایت هم پیروز بشن

ممنون. البته اين اشكالات جزئي به بهانه‌اي براي رقباي بدل شده تا با دست‌آويز قرار دادن و بزرگنمايي آن خودشان را بالا بكشند. به هر حال هيچ جنگنده (درواقع هيچ ابزاري) بي‌عيب نيست. اما آنچه كه مسلم است، جنگنده‌هايي قادر به مقابله با يك‌ديگرند كه از تراز هم باشند (يا حداقل به تراز هم نزديك باشند)... جنگنده مدرني مثل يوروفايتر در مقابل اف22.. يا مثلا سوخو35 در مقابل اف-22 و... از آنجايي كه هيچ چيز اتفاقي و مجاني بدست نمي‌آيد، هر محصولي ثمره ميزان علم و انديشه و پشتكار و هزينه‌اي است كه برايش صرف شده... بنابراين با صرف كردن "هيچ" نمي‌توان به موفقيتي در برابر اف-22 و امثال آن دست يافت.

"جنگنده ی سریع F-22 بدون شک بهترین جنگنده ی هوایی جهان در زرادخانه ی پیشرفته ترین نیروی هوایی جهان است" این جمله ای بود که نورتون شوارتز ، فرمانده نیروی هوایی آمریکا در سال 2009 و هنگام ترک پستش نوشت . سه سال بعد ، تیمی از خلبانان آلمانی که با جدیدترین جنگنده های Typhoon خود فهمیدند چگونه میتوان F-22 را در یک نبرد هوایی مغلوب کرد . تاکتیک های نیروی هوایی آلمان که در مجله ی Combat Aircraft magazine منتشر شد . آخرین تست واقعی جنگنده ی 400 میلیون دلاری Raptor است که در شرایط فعلی ، مشکلات سیستم اکسیژن آن باعث خروج تعدادی از خلبانان آمریکایی و احتمالا یک سقوط شده است ، دانست . در اواسط ماه ژوئن سال جاری ، 150 نفر از نیروی هوایی آلمان با 8 فروند جت دو موتوره ی رادارناگریز Typhoon به پایگاه Eielson نیروی هوایی آمریکا در آلاسکا اعزام شدند تا در مانور هوایی Red flag به رهبری آمریکا که 100 فروند جنگنده از کشورهای مختلف از جمله کشورهای عضو ناتو ، لهستان و استرالیا در آن حضور داشتند ، شرکت کند که در این مانور 2 هفته ای ، 8 بار در شبیه سازی جنگ های داگفایت با F-22 ها درگیر شدند . نتایج این مانور برای آلمان ها و آمریکایی ها باورنکردنی بود ، میجر مارک گروئن (از هیات نیروی هوایی آلمان شرکت کننده در مانور) در توصیف نتیجه اظهار داشت "ما تقریبا با آنها (آمریکایی ها) برابری میکردیم ! کافی بود تا به اندازه ی کافی به F-22 نزدیک شوید ... آنها فکر نمیکردند به این اندازه تهاجمی عمل کنیم" گروئن در ادامه گفت "رپتور در نبردهای ماورای دید بصری ، برد راداری و ارتفاع و سرعت دست بالا را دارد ، اما در نبرد نزدیک ، بزرگی و سنگینی رپتور یک نقطه ضعف به حساب میاید ... هنگامی که شما به فاصله ی به اندازه کافی نزدیک به رپتور (که خلبانان معمولا آنرا Merge مینامند) برسید ... تایفون نباید لزوما از F-22 بترسد" و این چیزی نیست که نیروی هوایی آمریکا که سالها از F-22 بعنوان بهترین جنگنده ی تولید شده ی جهان یاد میکرد ، انتظارش را داشته باشد . هرچند گروئن در مصاحبه با این مجله ، اعتراف کرد نیروهای هوایی مدرن در حال جایگزین کردن نبردهای داگفایت ریسکی با نبردهای از راه دور (فامد) هستند ، مستندات نشان میدهد که در واقعیت ، برخلاف افکار خوشبینانه ی تحلیلگران ، بیشتر نبردهای هوایی در جنگ های نزدیک اتفاق میافتند . مطالعه ای توسط مرکز RAND در سال 2008 روی 588 مورد سرنگون شدن جت ها در نبردهای هوایی از سال 1950 تاکنون نشان میدهد تنها در 24 مورد ، جنگنده بدون دید و در اصطلاح در برد Beyond Visual range اقدام به سرنگون کردن هدف نموده است و از منظر تاریخی موشک های هوا به هوای دوربرد آمریکا 90% کمتر از آنچه پیش بینی میشد موثر واقع شده اند . اما با این وجود در نیروی هوایی آمریکا هنوز نظریه ی استفاده از موشکهای دوربرد و نبردهای بر پایه ی رادار بشدت تحت حمایت قرار دارد . حال باید دید F-22 و موشک دوربرد AMRAAM آن میتواند این نظریه را اثبات کند ؟ در صورتیکه تاکتیک های نبرد دوربرد شکست بخورد ، F-22 raptor بزودی خود را در مقابل جنگنده های مدرن چینی و روسی و دیگر کشورهای رقیب در نبردهای داگفایت خواهد دید و تجربه ی اخیر مقابل آلمانها نشان داد اگر کار به این مرحله برسد ، احتمالا F-22 یک مغلوب خواهد بود . (نکته : لازم به ذکر است با توسعه ی جنگنده های رادارگریز توسط کشورهای دیگر ، عملا توانایی راداری برای کشف این اهداف در برد بلند و استفاده از موشک های دوربرد نیز بیش از پیش زیر سوال خواهد رفت) اما تحلیلگران معتقدند مانور Red flag نشان دهنده ی عملکرد F-22 نیست ، چراکه در یک جنگ واقعی حریف F-22 "به برد بصری" برای درگیری کوتاه برد نخواهد رسید و رادارگریزی F-22 به آن اجازه میدهد با سرعت به ارتفاع بالا رسیده و اهداف را با موشکهای دوربرد آمرام مورد هجوم قرار دهد . اما چند نکته در این هنگام قابل تامل است ، اول اینکه بر پایه ی این نظر ، قواعد درگیری (Rules of Engagement) نیروی هوایی در آینده به آن اجازه خواهد داد که اهداف را بدون شناسایی بصری مورد هدف قرار دهد که این در افزایش روزافزون پروازهای هوایی در جهان یک ایده ی خطرناک بنظر میرسد و دوم آنکه مشخص نیست حتی موشک AMRAAM بتواند در این ارتفاع "عمل کند" ! گفتنی است شرکت Raytheon دو سال است که بدلیل نقص فنی در موتور موشک AMRAAM ، تحویل آن به ارتش های آمریکا و فنلاند را متوقف کرده است . بنابر گزارشات ، در تست ها موتور این موشک در محیط با دمای پایین (منفی 65 درجه ی فارنهایت) شروع به عمل نمیکند که F-22 نیز در ارتفاع بالا دقیقا با چنین شرایط آب و هوایی روبروست . نکته ی دیگر آنکه حتی اگر فرض کنیم آمرام در ارتفاع بالا نیز همانگونه که انتظار میرود ، کار میکند . بازهم یک موشک دوربرد قابل اطمینان نیست . موشک آمرام از زمان ورود به خدمت در ارتش آمریکا در سال 1992 در 9 جنگ هوایی توسط جنگنده های F-15 و F-16 شلیک شد که منجر به سرنگونی 9 جنگنده ی عراقی و صرب گردید ، اما همانطور که میدانیم و در گزارش کلنل هیگبی نیز ذکر شده "آمار تعداد شلیک های این موشک یا برد درگیری این موشکها در نبرد هیچ گاه بطور عمومی ذکر نشده است" . کلنل هیگبی در بررسی خود به این نتیجه رسیده که حداقل 4 موشک آمرام شلیک شده در درگیری های ذکر شده در برد بصری شلیک شده اند و ایده ی نبرد هوایی دوربرد آنطور که امید میرفت پیش نرفته است . ضمن اینکه برد 100 کیلومتری موشک آمرام در مقابل موشک پیشرفته ای چون Meteor که توسط جنگنده ی تایفون استفاده میشود ، کم میاورد . با تفاسیر بالا و در نظر گرفتن احتمال اینکه F-22 خود را مواجه با جنگنده های دشمن در یک داگفایت خواهد دید . بد نیست به برخی دیگر از ضعف های این جنگنده در این زمینه نیز اشاره شود . پیش از این گفتیم که سنگینی و نتیجتا اینرسی بالاتر F-22 آنرا در مانورهای هوایی در مقابل جنگنده های چالاک چون تایفون تا حدودی موضع ضعف قرار میدهد . در نمایشگاه Farnborough 2012 امسال ، خلبانان آلمانی در مصاحبه های جدید خود پا را از این فراتر گذاشته و اعلام کردند در مانور Red flag ، جنگنده ی تایفون بدون استفاده از مخازن سوخت خارجی عملا دارای مانورپذیری بهتری نسبت به F-22 بوده است . این به آن دلیل است که طبق تحلیل ها ، استفاده از Thrust Vectoring به دلیل وزن زیاد F-22 جز در وضعیت بعد از Stall با مصرف سوخت زیاد همراه بوده مقرون به صرفه نیست و اگر F-22 از TV بطوری استفاده کند که تغییر جهت باعث از دست رفتن خط دید آن از هدف شود ، عملا رپتور در موقعیت آسیب پذیری قرار میگیرد . نکته ی دیگر فقدان سامانه ی HMS در F-22 است . سامانه ی Helmet Mounted Sight که یکی از موثرترین سیستمها در جنگ داگفایت است به خلبان اجازه میدهد صرفا با نگاه کردن به هدف روی آن قفل کند . اما بدلیل مشکلات فنی ، HMS از کابین F-22 کنار گذاشته شده است که بیشتر باعث ضعف آن در مقابل جنگنده های دیگر چون تایفون و میگ ها در یک داگفایت خواهد شد . منبع : http://www.wired.com...7/f-22-germans/ http://theaviationis...typhoon-raptor/ http://pogoarchives....rinth/11/09.pdf http://www.janes.com...x?id=1065969816 گردآورنده و مترجم : cheka

همون پولهایی که بیرون از مملکت برای به اصطلاح مقاومت هزینه میشد از همین گفتنها و گشتنها و بستنها بدست می امد حالا برید خرج بکنید

سلام. خوب یمنی ها با دمپایی معجزه کردن. جنگ رو باید از یمنی ها یاد گرفت. از اساتیدی که به امور خلبانی اگاه تر هستند تقاضا دارم یه تحلیل درباره عملکرد خلبان جنگنده f15 داشته باشن. کمی عجیب به نظر میرسید. دیگر اینکه چه گزینه های جایگزینی داشت. یا اینکه به نظر خیلی دیر متوجه موشک شده . نمیدونم یه توضیحی بدین شفاف بشیم