همه ی بالگرد ها یه دونه توپ دارند !!!   اون چیزی که شما رو به اشتباه انداخته تعداد لوله های توپ برخی بالگرد ها مثل کبرا هست که اون هم درواقع یک توپ هست با 3 لوله که به این نوع توپ ها گاتلینگ میگن که بعضی بالگرد ها از این نوع توپ استفاده می کنند . اپاچی و میل-28 هم گاتلینگ ندارند و از یک توپ تک لول استفاده می کنند    در این تاپیک توضیخات خیلی خوبی در مورد این گونه توپ ها ذکر شده :   http://www.military.ir/forums/topic/20462-گاتلینگ-قدرتمند-gecal-gau-19-ab/

  خود پسا یا درگ به چند نوع تقسیم می شود    درگ فشاری که برا اثر اختلاف فشار بین جلو و عقب هواگرد ایجاد میشه و نیرویی خلاف جهت هواگرد ایجاد میکنه درگ اسطکاکی که بر اثر سایش بدنه ی هواگرد با جریان هوا ایجاد میشه درگ القایی که بر اثر لیفتی که بال ایجاد می کنه به وجود میاد و اصلی ترین دلیلش جریان های گردابه ای هستند که به علت اختلاف فشار سطح زیرین و رویی بال ایجاد می شوند     و همیشه بال ها رو طوری طراحی می کنند که نیروی برایی که تولید می کنند بر این نیروی پسا غلبه کنه . تا اونجایی که اطلاعات ناقص من جواب میده مهمترین بخشی که روی بال این گردابه ها ایجاد می شوند در قسمت نوک اون ها هست و به همین دلیل سطوحی به نام وینگ لت در نوک بال ها اضافه می شوند تا این جریان های گردابه ای را به حداقل برسانند      . همان طور که در پست قبلی اشاره شد یکی از مزیت های بال های پیشگرا  این است که این گردابه ها به میزان خیلی کمتری ایجاد می شوند که درگ القایی کمتری هم در پی دارند که یکی از انواع درگ می باشد .  ولی به طور کلی در مورد درگ تا جایی که من می دونم صرفا بر اساس یک عامل نمی شه حکم  قطعی داد و مسائل زیادی در اون دخیل هست ولی صرفا درگ القایی رو میشه گفت که به میزان قابل توجهی کمتر هست

  دوستانی که در زمینه ی ایرودینامیک تخصص دارند بهتر ، دقیق تر و علمی تر می تونن نظر بدن ولی تا جایی که از بنده بر میاد  به طور خلاصه : باعث افزایش حداکثر ضریب برا و بهبود ارایش داخلی سازه ی بال و فضای قابل استفاده ی بیشتر می شود. در بال های معمول با زاویه ی پس گرایی جریان هوای عبوری از روی بال به سمت نوک بال ها هدایت می شود ولی در بال های پیش گرا این جریان به سمت ریشه ی بال هدایت می شود که در نتیجه شرایط استال در نوک بال که منجر به از دست رفتن کنترل روی ایلرون ها می شود از بین می رود و نیز به جهت دور شدن جریان عبوری از نوک بال و کاهش جریان گردابه ای بر روی نوک بال ها مه پسای قابل توجهی به همراه دارد دیگری نیازی وینگلت ها در نوک بال نخواهد بود . با بال های رو یه جلو درگ گردابه ای و  ایرودینامیکی در نوک بال کاهش می یابد و از انجایی که عموما بال ها در محل ریشه عریض تر هستند باعث می شود تا با داشتن بال های کوچکتر برای بیشتری داشته باشیم . در نتیجه مانور پذیری به ویژه در زوایای حمله ی زیاد افزایش می یابد.   در سرعت گذر صوت امواج ضربه ای ابتدا بر ریشه ی بال به جای نوک ان وارد می شوند که مجددا به کنترل بهتر روی ایلرون ها کمک می کند.   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10300/800px-Airflow_forward_and_backward_swept_aircraft_svg5B15D.png][/url]   یکی از مشکلات قابل توجه بال های پیش گرا مشکلات سازه ای است . بنا بر قوانین هواکشسانی "aeroelasticity"  نیروی برا روی هر بالی باعث می شود تا در قسمت نوک به سمت بالا خم شود . در طراحی های پیش گرا  ، این افزایش زاویه ی برخورد (زاویه ی بین وتر بال و محور افقی بدنه ی هواپیما) در نوک بال  باعث افزایش برا می شود که این به نوبه ی خود منجر به افزایش بیشتر این خمش و زاویه می شود و مجددا لیفت بیشتر ... یک سیکل ایجاد می شود . در بدترین حالت بال ها تا حد خارج از تونشان خم می شوند ... این باعث می شود تا فاکتور حداکثر سرعت امن برای چنین هواپیما هایی تعیین شود    اطلاعات بیشتر :   https://en.wikipedia.org/wiki/Forward-swept_wing#Characteristics

اولین پرواز پهپاد عمود پرواز AIRMULE   [aparat]mNaMs[/aparat]

موشک ضد کشتی فرانسوی Exocet (ماهی پرنده)   [aparat]rGgyb [/aparat]

لحظه ی هدف قرار گرفتن تروریست ها در شیخ مسکین-سوریه   [aparat]nQklG[/aparat]   گزارش از خطوط درگیری در شیخ مسکین - سوریه   [aparat]JNRnU[/aparat]

یکی از چالش های جدی اکرانوپلان های غول پیکر و دور برد اتفاقا همین بحث محافظت و اسکورتشون بوده ! جایی که به لحاظ سرعت ناوگان دریایی یارای این کار رو نداشتند و به لحاظ برد و مداومت پروازی جنگنده ها ! حتی اگر  هواپیمای سوخت رسان همراه گروه جنگنده های اسکورت شود باز هم به لحاظ مداومت بیش از حد پرواز امکان ادامه ی ماموریت چندان برای خلبانان میسر نیست ، پرواز های این چنین دور برد و طولانی بر فراز دریاها و اقیانوس ها نیازمند تمهیدات ویژه ایست که شاید فقط بشه اون ها رو در  پلاتیپوس های روس که بمب افکن های تاکتیکی (با توان رزم هوایی) هستند، دید و نه هیچ جنگنده ی دیگری .  به ویژه که روس ها بر خلاف امریکا از ناوگان هواپیمابر پرتعدادی بر خوردار نبودند که به سان دوی امدادی امکان اسکورت داشته باشند. شاید در اینده با توسعه ی جنگنده های بی سرنشین با قابلیت پرواز های طولانی این مشکل قابل حل باشه ولی در حال حاضر و به ویژه در دهه های 70 و 80 میلادی لاینحل نمود می کرده.

به هلاکت رسیدن تروریست ها در شیخ مسکین - سوریه Dec 30, 2015   [aparat]AGrin[/aparat]

  :chicken:  این از کجا اومد !!!    ممنون درستش می کنم 

خط مقدم درگیری ها در حومه ی مهین - سوریه Dec 30, 2015 [aparat]LY1Dg[/aparat]     خط مقدم نبرد در شیخ مسکین - سوریه Dec 30, 2015   [aparat]gcVum[/aparat]   ............................. لینک و محتوای کلیپ شیخ مسکین اصلاح شد

درگیری بالگرد میل-28 با داعش در رمادی - عراق Dec 30, 2015 [aparat]6hNLl[/aparat]

  Thales RAPIDFire air defence system   [aparat]t0OWK[/aparat]

Wiesel AWC : خودروی زرهی بسیار چالاک المانی   [aparat]GWFUC[/aparat]

عملیات ارتش و حزب الله در حمص - سوریه Dec 27, 2015   [aparat]HZzlj[/aparat]       پیشروی ارتش سوریه در جنوب درعا Dec 28, 2015   [aparat]LmOM1[/aparat]

بمباران مواضع تروریست ها در سوریه توسط روسیه Dec 25, 2015   [aparat]R0ulc[/aparat]

بمباران تانکر های سوخت تروریست ها توسط روسیه-سوریه Dec 25, 2015   [aparat]t83Fs[/aparat]

Aim-54 Phoenix Missile and The F-14 Tomcat

  در سرعت زیر صوت مانور پذیری خیلی خوبی داشته که در متن تاپیک هم اشاره شده البته سرعت سوپر سونیک شرایط ویژه ی خاص خودش رو  داره که موضوع این پروژه نبوده البته هنوز هم  هیچ بال پرنده ی مافوق صوت عملیاتی ای در دنیا نداریم ولی برنامه هایی در جریان بوده و هست برای رسیدن به این مهم ، از جمله معروف هاش برنامه ی به شدت طبقه بندی شده ی Lockheed Martin X-44 MANTA و البته مورد دیگری که توسط همین کمپانی بوئینگ پیگیری می شود و در اینده ی نه چندان دور به اتفاق یکی از اساتید عزیز بدان پرداخته خواهد شد و این تاپیک نیز در اصل برای بیان ریشه های فناورانه ی ان برنامه تقدیم حضور دوستان شد   

خط مقدم درگیری ها در داریا - سوریه Dec 23, 2015 [aparat]N65pV[/aparat]   آخرالزمان در جوبر - سوریه Dec 22, 2015 [aparat]vdNlx[/aparat]

درگیری ها در رمادی - عراق Dec 22, 2015   [aparat]MGpiH[/aparat]

عملیات Mi-35 عراقی علیه داعش Rare First Person Cockpit View - Dec 20, 2015   [aparat]3xrga[/aparat]

شلیک موشک ترکیه ای mizrak از پهپاد و برخورد دقیق به هدف   [aparat]fOciz[/aparat]

پر قدرت ترین انفجار ها در بمباران های سوریه   [aparat]X1MPg[/aparat]

      NASA X-38   برنامه ی ایکس-38 تحت هدایت مرکز فضایی جانسون ناسا بر  توسعه ی پیشنمونه ی وسیله ی نجات اضطراری برای خدمه  یایستگاه فضایی بین المللی تمرکز داشت. این برنامه همچینن در نظر داشت وسیله ای را برای بازگشت خدمه به زمین توسعه دهد که قابلیت بهینه سازی برای اهداف دیگری را نیز داشته باشد، همانند  همکاری مشترک امریکا با نهادهای فضایی بین المللی مثل لانچ به فضا توسط راکت ماهواره بر فرانسوی  Ariane 5 . در نهایت بنا بود تا طی این برنامه 3 پیشنمونه ی پروازی برای وسیله ی پیشنهادی بازگشت فضانوردان به زمین ساخته شود، که هر کدام نسبت به نسخه ی قبلی دارای پیشرفت تدریجی باشد. هر 3 لیفیتنگ بادی بدون بال تست های رها سازی از حامل را از سر گذراندند. این برنامه در سال 2002 به دلیل قطع بودجه خاتمه یافت . نقش :                          وسیله ی بازگشتی به زمین سازنده ی پیشنمونه ها :  Scaled Composites طراح :                          NASA ESA DLR Dassault Aviation اولین پرواز :                  1999 وضعیت :                      کنسل شده در 29 اپریل 2002 کاربران اصلی :         NASA  - ESA تعداد ساخته شده :   2 نمونه ی اتمسفری – یک نمونه ی مداری با 90% پیشرفت مبنای توسعه :          Martin-Marietta X-24           حداکثر خدمه ی ایستگاه فضایی محدود به حداکثر ظرفیت نجات از این ایستگاه هست. از انجایی که این امری کاملا ضروریست که در حوادث غیر مترقبه و مواقع ضروری خدمه ی این ایستگاه قادر باشند به زمین بازگزدند ، وسیله ی بازگردادندن فضانوردان می بایست قادر باشد تا 7 فضانوردی که بر اساس برنامه ریزی اولیه خدمه ی این ایستگاه هستند را با خود حمل و به سلامت به زمین برساند. این امکان خواهد داد که یک تیم کامل 7 نفره در این ایستگاه زندگی و به کار خود ادامه دهند. در طی سال های اولیه ی ساخت ایستگاه فضایی در مدار فضایی ، تعداد خدمه تنها به 3 نفر محدود بود ، مطابق ظرفیت فضاپیمای Soyuz-TMA روسی که قادر به لنگر انداختن در ایستگاه بود. بعدها در می 2009 تدارکاتی برای 2 لنگرگاه فضاپیمای سایوز در این ایستگاه ایجاد شد که اجازه ی الحاق هم زمان 2 فضاپیما را می داد که پیرو ان تعداد خدمه ی ایستگاه به 6 نفر افزایش یافت. در طی سال ها ناسا تعداد زیادی وسیله ی بازگشی را با سطوح مختلفی از جزئیات طراحی کرد. کار پروژه ی کوچک و درون سازمانی ایکس-38 اولین بار در مرکز فضایی جانسون در اوایل سال 1995 شروع شد، چرا که از 1992 انواع مختلفی از سناریو های اضطراری توسط ناسا تشخیص داده شده بود که نیاز فوری به بازگشت خدمه به زمین را اشکار می ساخت. 1- پیش امدن بیماری یا جراحت جدی برای یکی از فضانوردان 2- اتش سوزی یا برخورد با زباله های فضایی 3- زمین گیر شدن شاتل فضایی که مانع از انتقال تدارکات ضروری زندگی میشد.   در اوایل 1996 برای ساخت 3 سازه ی تمام مقیاس پروازی قرار دادی به صنایع Scaled Composites در موجاوه واقع در کالیفرنیا اعطا شد ، اولین سازه ی این فضاپیما در سپتامبر 1996 به مرکز جانسون تحویل شد.   توسعه   در یک حرکت غیر معمول برای یک هواگرد سری X  ، این برنامه همراه مشارکت سازمان فضایی اروپا و اژانس فضایی آلمان DLR بود . در ابتدا این برنامه X-35 نام گرفته بود. در طراحی ایکس-38 از پلتفرم لیفتینگ بادی بی بالی استفاده شد که اولین بار توسط نیروی هوایی در اواسط دهه ی 60 میلادی در برنامه ی ایکس-24 توسعه یافته بود. در این پروژه از ماک اپی سرنشین دار برای تست های طراحی استفاده شد. نمونه های پروازی در نام گذاری شامل حرف V برای Vehicle و اعدادی در پی ان بود. X-38 V-131 X-38 V-132 X-38 V-131-R :   که حاصل کار مجدد روی مدل V-131 به همراه پوسته ی بهینه سازی شده بود. X-38 V-201  : که نسخه ی مداری برای لانچ توسط شاتل بود X-38 V-121  : V-133 و V-301 نیز پیشبینی شده بودند که البته هرگز ساخته نشدند.         X-38 V-131 و V-132 هر دو از طراحی ایرودینامیکی X-24A استفاده می کردند. ابعاد این شکل برای جای دادن 7 سر نشین بزرگتر شده بود و در قسمت هایی به ویژه بخش عقبی که ضخیم تر شد دچار باز طراحی گردید. V-131-R در ابعاد 80% طرح نهایی فضاپیما ساخته شد با 7.5 متر طول ، 3.5 متر عرض و 2.6 متر ارتفاع و با بازطراحی شکل نهایی این فضاپیما را به خود گرفت . این مدل 80 درصدی با وزن هایی از 15 هزار تا 24 هزار پوند به پرواز دراورده شد. کار ساخت X-38 V-201 تا 90  درصد کامل شده بود ولی هیچ گاه فرصت پرواز پیدا نکرد. در تست های رها سازی ، V-131 ، V-132  و V-131-R  از هواپیمای مادر بی-52 از ارتفاعی بالغ بر 45 هزار پا رها شدند  و قبل از استفاه از چتر برای کاهش سرعت به 97 کیلومتر بر ساعت و فرود ، گلاید با سرعتی نزدیک به سرعت صوت را تجربه کردند. پیشنمونه های بعدی از چتر پارافویلی بزرگی با ایعاد 700 متر مربع استفاده کردند ، بزرگترین ابعادی که تا بدان روز ساخته شده بود. سیستم کنترل پرواز تقریبا خودکار بود ، توسط خلبانان ایستگاه زمینی پشتیبانی می شد.   فرجام   هزینه های پروژه ی استگاه فضایی در طی فاز توسعه و ساخت در اواخر دهه ی 90 و اوایل سال های قرن جدید به میزان زیادی دچار افزایش نسبت به میزان پیش بینی شده بود. برای تحت کنترل نگه داشتن هزنیه ها کارگروه مدیریت ایستگاه فضایی و ارزیابی هزینه ایجاد شد. کارگروه ایده ی جدیدی را تحت عنوان American Core Complete  معرفی کرد که به موجب ان ایالات متحده به طور یک جانبه میزان هزینه های قبلا توافق کرده ی خود را در پروژه ی ایستگاه فضایی کاهش می دهد و در عین حال نقش خود را به عنوان کنترل کننده ی شرکای بین المللی این پروژه حفظ می کند. Core Complete   باعث حذف ماژول مسکونی ، وسیله ی بازگشتی امریکایی ، و واحد Node-3  از طراحی ایستگاه فضایی بدون انجام هیچ گونه مذاکره ای با شرکای بین المللی شد. مدیر ناسا  Sean O'Keefe  ، که توسط رئیس جمهور جرج دبلیو بوش منصوب شده بود ، در سدمامبر 2001 بیان کرد که او مایل به رعایت توصیه ی کارگروه مدیریت هزینه است ، از جمله پیاده سازی Core Complete . به دلیل قطع بودجه لغو برنامه ی ایکس-38 در 29 اپریل 2002 اعلام شد . طرح Core Complete به شدت توسط متخصصین مورد انتقاد قرار گرفت به ویژه که بخش عمده ای از فرایند توسعه ی ایکس-38 طی شده بود . ساخت پیشنمونه ی این فضا پیما در زمان کنسل شدن تا 90 درصد پیش رفته بود. X-38 V-132 هم اکنون از سوی ناسا در موزه ی  Strategic Air and Space   در اشلند نبراسکا به صورت قرض دائمی قرار دارد . در اکتبر 2015 نمونه ی 90 درصد تکمیل شده ی X-38 V-201  از ساختمان 220 مرکز جانسون منتقل و پیچیده شده در پوششی در بیرون ساختمان 49 مرکز فضایی جانسون رها شد .     مشخصات :   General characteristics ·         Crew: seven astronauts (438 cu.ft / 12.4 cubic meters cabin) ·         Length: 30 ft 0 in (36 ft including Deorbit Propulsion System rocket) (9.144 m (11 m including Deorbit Propulsion System rocket)) ·         Wingspan: 14 ft 6 in (15.5 ft with DPS) (4.42 m (4,729 m with DPS)) ·         Height: () ·         Empty weight: 23,500 lb (10,660 kg) ·         Loaded weight: 25,000 lb (31,000 lb with deorbit propulsion module) (11,340 kg (14,061 kg with deorbit propulsion module)) ·         Powerplant: ×   سایر تصاویر             NASA X-38 Crew Return Vehicle   [aparat]DoVJu[/aparat]     >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>. اگرچه تاپیک تمام پروژه های لیفتینگ بادی که پیگیری می شده و می شود ! را مورد بررسی یک به یک قرار نداد اما به پایان امد این دفتر ....   شادی ارواح طیبه ی شهدای گمنام صلوات   گرداوری و ترجمه از 7mmt   کلیه ی حقوق برای نویسنده و انجمن میلیتاری محفوظ است .   Military.ir     منابع مورد استفاده :   http://www.thelivingmoon.com/41pegasus/02files/Secret_Spacecraft_01.html https://en.wikipedia.org/wiki/Northrop_HL-10 https://en.wikipedia.org/wiki/Boeing_X-20_Dyna-Soar http://www.nasa.gov/centers/armstrong/news/FactSheets/FS-060-DFRC.html https://en.wikipedia.org/wiki/Boeing_X-40 https://en.wikipedia.org/wiki/Boeing_X-37 https://en.wikipedia.org/wiki/NASA_X-38