انجمن بزرگ میلیتاری

سلام علیکم     1- کتابی هست با عنوان " راهنمای اطلاعاتی  منابع آشکار ناتو " بطور کامل این حوزه  اطلاعاتی را به شکل مطالعه موردی " پیمان آتلانتیک شمالی / ناتو"  بررسی کرده و مجموعه نابی هست برای تحلیل مبحث بسیار جذاب اطلاعات نظامی .   2- یک کتاب دیگری هم هست به اسم "America's secret eyes in space "  که البته در دهه 90 میلادی چاپ شده ، ولی اطلاعات خوبی دارد .    3- یک کتاب دیگر هم توسط انتشارات دانشکده فرماندهی و ستاد سپاه چاپ شده که این هم موارد بسیار خوبی را مطرح کرده .( عنوانش الان در ذهن نیست ولی بعداً در همین پست اعلام می شود )   2- اگر وقت و حوصله و علاقه برای دانستن حقیقت وضعیت فعلی  دارید ، آیین نامه های اطلاعات رزمی موجود در وب را دانلود و مطالعه کنید .     "زمانی که یک سازمان نظامی / اطلاعاتی ، براین تصور است که دربرابر نیرنگ دشمن آسیب ناپذیرتر از گذشته است ، بیش  از هر زمان دیگری ، آسیب پذیر خواهد بود "   http://www.military.ir/forums/topic/20730-عمليات-فريب-deception-plan/?p=501745   پی نوشت :   اگر قصد دارید تحلیل مستند از وقایع را داشته باشید ، مطالعه کنید ، مطالعه کنید و باز هم مطالعه کنید، به قول لیدل هارت ، در نوک تپه مستقر شوید و همه اطراف تپه را رصد کنید .

سلام علیکم        چند سال پیش با یکی از دوستان علاقه مند ، یک پروژه تحقیقاتی چند ماهه را در خصوص ماهیت عملیات SEAD انجام داده بودیم که امروز  دست نویس های آن را پیدا کردم ، از بین نزدیک به 350 صفحه مطلب و تحلیل های مختلف از تجارب عملیات سرکوب دفاع هوایی ، این جدول که به شکل بسیار کوچک در انتهای یک صفحه  پنهان شده بود ، نظرم را جلب کرد و جلوی این جدول هم یک علامت سئوال قرمز رنگ گذاشته بودم که چرا این اعداد بدین شکل هستند ؟؟ مجدداً مطلبی که در این تاپیک ترجمه شده بود را مرور کردم و به نکته جالبی رسیدم .    یکی از جالب توجه ترین ماموریتهایی که نیروی  هوایی ایالات متحده از جنگ ویتنام تا حال حاضر انجام داده  ، اجرای ماموریتهای سرکوب پدافند هوایی دشمن هست  . این جدول بخوبی نشاندهنده یک کاهش مقطعی برای   ماموریتهای SEAD نسبت به کل سورتی های انجام شده است و بالا رفتن درصد این ماموریتها نسبت به کل سورتی های انجام شده   ( نکته جالب ، کاهش مجموع سورتی های رزمی انجام شده از جنگ ویتنام تا حال حاضر هست که برای این مساله ، تحلیل های جالب توجهی وجود دارد ) بدین معنی که  کاهش سورتی های پروازی را با نسبت پیشرفت فناوری در حوزه طراحی یک جت رزمی ، اویونیک ، رادار ، مهمات و مهارتهای فردی خدمه پروازی مقایسه  کنید و این را با نحوه شروع عملیات رزمی هوایی در این سه جنگ در یک راستا قرار دهید . یک نکته ریز در این وسط وجود دارد !!! کسی می داند که این نکته ریز چه چیزی هست ؟؟؟ 

سلام علیکم و رحمت ا...       فرمودید " نیاز عملیاتی " // خوب بنده قصد ورود به تاریخ هوانوردی نظامی را از دهه دوم  قرن گذشته ندارم و فقط دوران جدید ( قرن بیست و یکم ) را عرض می کنم . با توجه به شرایط موجود ، وقوع درگیری داگفایت بسیار نامحتمل خواهد بود و بخش عمده ای  ازنبردهای هوایی آینده در " ماورآء افق دید" ( BVR) رخ می دهد ، در نتیجه هر جنگنده ای ( چه تک ماموریته که اکنون  طراحی آن برای قدرتهای بزرگ نظامی هم به دور منطق هست  و جتهای  چند ماموریته که در حال حاضر بیشترین درصد طراحی ها را بخودش اختصاص داده) باید به گونه ای طراحی شود و توسعه یابد که ماموریتهای مختلفی را بر عهده گیرد . بنابراین  تعریف نیاز عملیاتی  برای جنگنده قاهر مبهم هست .    حتی اگر منطق طراحان ، تولید یک جنگنده برای درگیری های نزدیک باشد ، برای سخت افزار طراحی شده باید قابلیت ابر مانورپذیری ، پادکارهای پیشرفته جنگ الکترونیک و مهمات هوا به هوای کوتاه برد پیشرفته و...  در نظر گرفته شود .      علاوه برآن ، " نیاز عملیاتی " شامل مفاهیم زیر هست :   1- کشندگی ( مرگ آوری )  /// برای قاهر به چه مهماتی ؟؟؟    2-  قابلیت مانور پذیری ( آیرودینامیک و پیشرانه  به شکل مکمل هم )     3- خوشدستی ( خوش فرمان بودن برای خلبان )   4- شعاع عملیاتی (  اندازه هواپیما = سوخت قابل حمل و میزان مصرف پیشرانه  به شکل مکمل ) // برای قاهر با کدام پیشرانه ؟؟؟    5- میدان دید خلیان ( چه به شکل مسلح و چه بصورت غیر مسلح )    6- پنهانکاری    7- قابلیت عملیات پی در پی ( که این مورد اخیر مخصوصاً برای قاهر مصداق ندارد )    حالا باید دید ، نخست چه نیرویی حاضر هست قاهر را ( اگر به تولید انبوه برسد که شخصاً زیاد امیدوار نیستم ) بخدمت بگیرد .    1- قطعاً نیروی هوایی  ارتش  که خلبانانش با جتهای بی نظیری نظیر اف-4 و اف-14 پرواز کردند و می کنند ، بدلایل گفتنی و ناگفتنی بسیار بعید است که این پرنده را حتی در ظاهر و به شکل نمایشی وارد خدمت کند .   2- نیروی هوایی سپاه که این نیرو هم تمرکز عمده اش روی توسعه موشکهای بالستیک هست و اگر هم اولویتی برای توسعه بیشتر باشد ، افزایش توانمندی هوانیروز ( خرید بالگردهای روسی یا تولید انبوه  طرح های داخلی ) عقلانی تر خواهد بود       دقت بفرمایید ، سالهاست که دیگر مفهوم جنگنده ارزان ، معنی و مفهوم خودش را از دست داده ، شاید یک زمانی  تولید جنگنده ای نظیر ماسکیتو با " چوب" هزینه های بکارگیری و تعمیر و نگهداری را پایین نگاه می داشت ولی  زمانی که رادار ، رایانه ، موشکهای هوا به هوای فروسرخ ، هدایت فعال و نیمه فعال راداری ، سیستم های جنگ الکترونیک ، کنترل آتش و .... به هواپیما راه  پیدا کردند ، دیگر تولید جنگنده ارزان نظیر میگ-15 یا اف-86 بلحاظ منطق نظامی عقلانی نبود و نیست . پس منطق جنگنده ارزان ، تقریباً قابل قبول نیست .          در حقیقت تا جایی که به یاد دارم ، جتهای رزمی عموماً بر دو  گونه هستند ، یا جتهای رزمی زمین پایه ( نظیر فالکون یا ایگل ) و یا دریاپایه هستند ( نظیر هورنت ، تامکت و...)  . برخی هم در قابلیت دوگانه دارند ( احتمالاً رافال )  . نتیجتاً ، جنگنده ای به اسم  " هوا-دریا" علی الظاهر وجود خارجی ندارد .         دقت بفرمایید ، پرواز در ارتفاع پایین ، نیازمند وجود سیستم های پیشرفته هدایت و ناوبری است . بعنوان مثال در سطح دریا ، خلبانان عموماً دچار ورتیگو ( در تعریف ساده ، گم کردن شرایط واقعی پروازی برای خلبان) می شوند و نیروی دریایی ایلات متحده بارها و بارها به همین دلیل  هواپیماها و خلبانان قابل توجهی را از ابتدای تاسیس تا کنون از دست داده ، در نتیجه  پرواز در چنین شرایطی بر خلاف تصورات آنچنان ساده نیست و این مساله نیازمند بکارگیری سیستم های پیشرفته خواهد بود که طبیعتاً هزینه ها را بالا می برد و این خودش ارزان بودن قاهر را به چالش می کشد ( البته اگر فناوری پیشرفته ای برای استفاده در دسترس وجود داشته باشد )            اطلاعات تخصصی بنده در حوزه پیشرانه زیاد نیست ولی تجربه موجود نشان می دهد که شرکتهای طراحی هواپیما ، برای طراحی جتهای نیروی دریایی عموماً از طرح دو موتوره پیروی می کردند  ( هورنت ، تامکت ، MIG-29K ، جتهای سوخو ، رافال و حتی یوروفایتر  ) که در این زمینه ، قاهر با یک پیشرانه  ( جی 85 یا پیشرانه احتمالی روسی )  بسیار بسیار بعید هست که توانایی پرواز تا دیگو گارسیا را داشته باشد .            دقت بفرمایید ، سئوال اینجاست  که تولید انبوه احتمالی قاهر قرار هست چه تهدیدی را دفع کند ؟؟؟ ( احیاناً اگر منظور باز تولید اسکادرانهای کامیکازه به شیوه نیروی هوایی سلطنتی ژاپن نباشد !!!!)    سئوال دوم ، ارزان بودن قاهر ( در سطور پیشین منطق آن به چالش کشیده شد )  به چه شکل توانمندی ما را در برابر دشمنان تا دندان مسلح ، افزایش می دهد ؟؟ ( حتی اگر به جای 200 فروند ، 2000 فروند از آن تولید شود )    سئوال سوم ، آیا ماهیت جنگهای آینده به گونه ای هست که به ما اجازه دهد ، به شیوه قرن بیستمی در مقابل دشمنان قرن بیست و یکمی  از خود دفاع کنیم ؟؟؟            نظر شخصی بنده این هست ، ماهیت رزم در سطح دریا ، بطور کامل با ماهیت رزم در  هوا متفاوت هست . شما برای اجرای تاکتیکهای سوارم در هوا ، پهپادهای مسلح را در اختیار دارید . در نتیجه به نظر شما منطقی هست که برای تربیت خلبان ، هزینه بفرمایید و بعد از آن فقط در یک عملیات استفاده کنید ؟؟؟ ( البته با جنگنده ای نظیر قاهر !!!!)          دقت بفرمایید ، ارزان بودن و تولید انبوه تضمینی برای ایجاد برتری در برابر دشمنی که در مقابل ما قرار دارد ، نیست . ( صرفاً جهت مزاح : اگر قرار به تولید انبوه هست ، شخصاً تولید انبوه BF-109 را ترجیح می دهم )        این جمله ، دقیقاً ترجمه اجرای حملات انبوه به شیوه " کامیکازه " هست و تا زمانی که  پهپاد و موشک هست ، نیاز به جت رزمی سرنشین دار نیست . ( البته در این سناریو )        بدون تردید ، مجموع صنایع داخلی ما تا طراحی یک جنگنده رزمی  کامل ( حتی اگر سرمایه / اراده و فناوری لازم ) وجود داشته باشد ، سالها فاصله دارد . ( حتی یک کشور سازنده ای نظیر فرانسه بعد از رافال به این نتیجه رسید که به تنهایی نمی تواند جنگنده نسل بعد خودش را طراحی و تولید کند )    علاوه بر همه این موضوعات ، مواردی که به ذهن بنده متبادر می شود اینهاست :   1- جنگنده قاهر نیازمند مهمات پیشرفته هوا به هواست ، قطعاً با اسپاروها و سایدویندرهای 40 سال گذشته که با کمک پاکستان اورهال شدند ، نمیشود به جنگ AIM-9X رفت . پس باید منطقی بود و منطقی عمل کرد    2- جنگنده قاهر برای پرواز و اجرای ماموریتهای تعریف شده ، نیازمند یک پیشرانه مطمئن و کم مصرف هست ، جی -85 یا آر دی -33 گزینه های مناسبی نیستند .    3- اگر همه  این موارد هم حل شود ، شما نیازمند جلب اعتماد خلبانی هستید که باید با آن پرواز کند . قطعاً خلبانی که در کابین تامکت ، پرواز رزمی را تجربه کرده ، اعتماد چندانی به این سخت افزار نخواهد داشت (  قضیه اورهال رادارهای AWG-9 تامکت در زمان شهید ستاری را به یاد بیاورید )    4- به نظرم ، ادعای پر کردن شکاف موجود در توان هوایی کشور با تولید انبوه قاهر ، بسیار خطرناک هست ، ( هیچ عقل سلیمی این استدلال را قبول نمی کند و اصرار براین مساله قطعاً خیانت هست . البته متاسفم ولی حقیقت این هست و در صورت محقق شدن این مساله ، باید  منتظر وقوع فاجعه بود )    5- حتی اگر قاهر با همین وضعیت پرواز هم کند ، تقریباً هیچ مشکلی از وضعیت نابسامان نیروی هوایی حل نخواهد شد . سناریو این هست : ما همچنان از فانتوم ها ، تایگرها ، تامکتها ، فالکروم ها و فنسرها استفاده خواهیم کرد تا عمر عملیاتی آنها به اتمام برسد و بعد آن موقع هست که به فکر بازسازی اساسی خواهیم افتاد که به نظرم بسیار دیر خواهد بود .     پی نوشت :   1- مطمئن هستم که این پست بسیار تلخ بود ولی همین روبرو شدن با واقعیت ها ، ( هر چند مدعی هستم که بسیار ناقص هست این تحلیل )  نقطه شروع امیدوار کننده ای خواهد بود .   2- این مطالب بعلت کمبود زمان برای مطالعه تخصصی تر ، بیشتر براساس مطالعات گذشته ارائه شد ، در نتیجه اگر نقصی در تحلیل وجود دارد ، دوستان بفرمایند .   3- قطعاً یک عده ای مطالب فوق الذکر را تضعیف توان داخلی برداشت می کنند ، اما اطلاع داشته باشند که جنگ آینده  و درگیری نظامی احتمالی با دشمنان  ، به هیچ عنوان شبیه بازی های ویدئویی رایج  و یا حتی جنگهای گذشته نیست . باید آماده شد و این آمادگی نیازمند روبرو شدن با واقعیتهاست .   4- برای آن دسته کاربرانی که  براساس خامی و بی تجربگی زود قضاوت می کنند ، پیشنهاد می شود کتاب پرفسور ویتفورد را مطالعه کنند 

سلام علیکم     البته اگر درست متوجه شده باشم ، جناب دهقان احتمالاً باید یادشان باشد که IIAF در سالهای دهه 50 ، درخواست خرید جنگنده F-4G را به ایالات متحده داد ولی مورد قبول واقع نشد ، موشکهای شرایک هم به همین سرنوشت دچار شد ، سر قضیه خرید آواکس هم کنگره این کشور کلی جار وجنجال درست کرد و مواردی نظیر این ( این تصمیم علیه کشوری اتخاذ شد که در آن زمان جزء متحدین ایالات متحده محسوب می شد )   البته خریدار هم در این زمینه موثر هست ولی میزان تاثیر گذاری خریدار ، بستگی به نحوه عملکرد زیرمجموعه های آن دارد  . ساده انگاری هست که گفته شود ، کشور X به کشور Y سفارش سلاح Z را بدهد ، و کشور Y بدون در نظر گرفتن همه جوانب ، نه تنها سلاح ، بلکه موارد مرتبط با آن ( قطعات یدکی ، مهمات ، آموزش و... ) را به کشور X صادر کند . مگر نه اینکه تجربه عراق ( قطع صدور سلاح در یک مقطع خاص در دهه 80  / تغییر خرید از میگهای روسی به میراژهای فرانسوی ) پیش روی ما قرار دارد !!!!   این کشور فروشنده است که تصمیم می گیرد که آیا یک سیستم تسلیحاتی به یک کشور فروخته شود یا خیر ( نوع سخت افزار ، تعداد سخت افزار ) ، قیمت نهایی ، میزان و کیفیت آموزشها و.... هم در این مساله دخیل هستند که این خودش مستقیم به  حوزه دیپلماسی دفاعی ارتباط پیدا می کند ( اصولاً خرید و فروش سلاح ، در حوزه مباحث راهبردی قرار دارد )  مگر نه اینکه پس از پایان دفاع مقدس ، هیاتی به شوروی اعزام شدند ، قرار بود لیست خریدی ارائه شود ، طبق خاطرات مرحوم هاشمی ، لیست را دوستان فراموش کردند ، با عجله لیست مجدد تنظیم و به گورباچف داده شد ، بعد گورباچف با تعجب به هیات ایرانی گفت که این تجهیزات قدیمی هستند و ما ( روسیه ) سخت افزار جدید تری را در اختیار داریم و به شما ( ایرانی ها ) می فروشیم که در نهایت تعدادی فالکروم ، فنسر ، سه فروند زیردریایی  و تعدادی تانک خریداری شد .   اینکه بارها گفته میشود ، نقص بزرگ ما در ساختار تصمیم سازی و تصمیم گیری ، عدم وجود تعامل میان مجموعه های دخیل در حوزه دفاعی است و برخلاف روال استاندارد موجود ، وزارتخانه های مسئول به شکل جزیره ای عمل می کنند ، تازه به یک عده ای بر می خورد که چرا چنین عقیده ای وجود دارد !!!!!!!

سلام علیکم    """"""با اینهمه ، آنچه که استاری آن را " تجربه نکبت بار ارتش در ویتنام " می نامید ، یک تاثیر بسیار مثبت داشت و آن ، چیزی نبود جز افزایش روحیه خودکاوی (SELF-ANALYSIS) که به مراتب عمیق تر از ضربه شکست ویتنام بود و البته به اعتقاد استاری ، " آنقدر عمیق در ذهن همه جای گرفته بود که ایجاد و اجرای یک حرکت جدید ، تازه و متفاوت ، در ساختار محافظه کار ارتش راحت پذیرفته می شد """"""""   نهالی  که  ارتش آمریکا با استفاده درست از نخبگان  نظامی و غیر نظامی پر تجربه اش بعد از عدم موفقیت در ویتنام بنا نهاد ، طبیعتاً میوه ای رسیده و با کیفیت  (جنگ خلیج فارس ) ثمر می دهد . البته این ادعا وجود ندارد که این درخت بی نقص است و به مانند هر کار انسانی ، پر از نقص و اشتباه  خواهد بود ولی " روحیه خودکاوی " و روبروشدن با واقعیتها ، به مانند داروی ضد آفتی است که درخت کاشته را از آفت های معمول محافظت می کند .      استراتژی-نبرد-هوا-زمینی

 با سلام   موشکهای روسی برای نیروهای مسلح ایران ، تشدید مسابقه تسلیحاتی !!!!!!!!       نبرد پرهزینه  نیروهای مسلح عربستان سعودی  علیه یمن ، به شکل مداوم ، یک منبع فعال برای ایجاد تنش در منطقه خلیج پارس بشمار می  رود . این مساله در کنار حضور پررنگ روسها در جنگ داخلی سوریه  و ادامه پشتیبانی جمهوری اسلامی ایران از رییس جمهور بشار اسد ، به اعتقاد اعراب ، تهدیدی علیه حکومتهای پادشاهی  حاشیه  جنوبی خلیج پارس بشمار می آید .   با توجه به شرایط فوق الذکر ، امضاء قرار داد و پس از آن تحویل سامانه های دفاع هوایی  پیشرفته اس -300  ، خشم دولت عربستان را برانگیخته و این موضوع ، تنش های منطقه ای را همچنان شعله ور نگاه خواهد داشت .   به اعتقاد نویسنده این سطور ، آخرین گونه این سامانه  که برای صادرات عرضه شده است ، سیستم S-300 VM یا SAM-23 نام دارد که بدلیل استفاده از موشکهای دوربرد ، می تواند پرنده های رزمی سرنشیندار ، موشکهای بالستیک و کروز را با ضریب اطمینان بالایی مورد هدف قرار دهد . موشکهای محمول این سامانه با بردی در حدود 200 کیلومتر ، توانایی خاصی را در اختیار تهران قرار خواهد داد تا ترافیک هوایی  جتهای رزمی  متخاصم را فرای مرزهای سیاسی خود ، مورد تهدید جدی قرار دهد .       پوشش دفاع هوایی نامتعارف !!!! به اعتقاد نویسنده ، در هر سناریوی رزمی ، سامانه اس- 300 یک تهدید بسیار جدی برای جتهای سرنشیندار رزمی  و بخصوص  جنگنده های نوین با سطح مقطع پایین راداری است  به شکلی که هم اکنون روسها براین ادعا تاکید می نمایند که برخی نسخه های خاص این سامانه قابلیتهای محدودی در برابر جنگنده های رادارگریز دارد . با این وصف ، تا کنون این سامانه دفاع هوایی ، هیچ شلیکی  در وضعیت رزمی علیه اهداف متخاصم نداشته ، به همین دلیل این ادعا ها مشکوک به نظر می رسد . علیرغم این مساله ، روسها ، سامانه فوق الذکر را به گونه S-400 ارتقاء داده تا به شکل خاص ، دربرابر پرنده های  پنهانکار ، قد علم نماید  که این مساله بخوبی نشان می دهد  که گونه های قبلی ، در رهگیری یا انهدام این اهداف ، ناتوان بوده است . مجموع این شرایط نشان میدهد که اگر گونه S-300VM به  ایران تحویل شده باشد و راهبرد نیروهای مسلح ایران ، استقرار این سامانه ها در جزایر تحت کنترل این کشور در خلیج پارس  قرار گیرد ،  قطعاً حضور این تجهیزات رزمی پیشرفته ، تهدید بسیار جدی بر علیه پایگاه های هوایی اعراب  نظیر پایگاه هوایی علی السلام  ، پایگاه هوایی احمد الجابر ، پایگاه هوایی الاظفره و همچنین حوزه های نفتی  زاکوم و شریقه  و در کنار آن ، بخش شمالی میدان گازی شیخ نشین قطر خواهد بود .       علاوه براین ، کریدورهای هوایی موجود برفراز خلیج پارس ، بصورت دقیق تری زیر نظر شبکه دفاع هوایی ارتش ایران قرار خواهد گرفت و این در زمان بحران ، یک کارت برنده جدید است که ایرانی ها از آن استفاده خواهند نمود . در مقابل ، با استقرار این سامانه های در لجمن ( مخفف  لبه جلویی میدان نبرد )   شبکه دفاع هوایی ایران  ، شیخ نشین های حاشیه جنوبی خلیج پارس  و یگانهای هوایی کشورهای غربی  ، پشتیبانی  الکترونیکی  گسترده تری را بلحاظ  ایجاد قابلیتهای  ردیابی بیشتر و همچنین خرید افزون تر سیستم های سرکوب دفاع  هوایی ، طلب خواهند نمود و این مساله  فشار بیشتری را بر نیروی هوایی و دریایی ارتش ایالات متحده ، وارد خواهد کرد .   آیا به قدرت  بیشتری نیاز هست ؟؟؟   به عقیده نویسنده ، شانس سرکوب سامانه اس-300 با کمترین تلفات ، قطعاً ورود گسترده جتهای رزمی ویژه ای نظیر EA-18G گراولر ( به منظور ایجاد  پوشش جمینگ ) ، پرنده های شناسایی الکترونیک RC-135U و RC-135 V/W ( به منظور شناسایی دوربرد الکترونیک)  ، جتهای F-22 و  بمب افکن های B-2 را طلب می کند .  علاوه براین ،  جتهای تخصصی تر نظیر آواکس  و جی استارز نیز برای نظارت بر صحنه رزمی و مدیریت  بهینه جنگ افزارهای  حاضر ، بسته به شرایط نیز حضور خواهند داشت .       نیروی  هوایی ارتش ایالات متحده ، از جنگ ویتنام تاکنون ، تجربه سازمانی گسترده ای در خصوص اجرای عملیات سرکوب دفاع هوایی دشمن ( SEAD) دارد ، در نتیجه ، احتمالاً تاکتیکهایی به مورد اجرا گذشته خواهد شد که بدون نزدیک شدن به برد موثر این سامانه ها ، میزان تهدید به حداقل ممکن کاهش پیدا کند  . ترکیبی از این قابلیتها می بایست در کوتاه مدت توسط ارتش ایالات متحده و در بلند مدت توسط کشورهای حاشیه جنوبی خلیج پارس ایجاد گردد تا این تهدید جدید ، در زمان بحران ، دردسرساز نگردد . با تمام این اوصاف ، حتی برای ایالات متحده ،  اجرای چنین عملیاتی نیاز به برنامه ریزی گسترده و طولانی مدت خواهد داشت  . به اعتقاد تحلیلگران ، در صورت وقوع یک تنش جدی ، اولین پاسخ ، اعزام گروه رزمی نیروی دریایی به منطقه  است که  این گروه رزمی  اسکادران های F/A-18 و E/A-18 را شامل می گردد که پنهانکار نیستند ولی بدلیل حضور گراولر ، می توانند تهدید را تا رسیدن سایر واحدها ، به شکل موثری کاهش دهند .   تغییر در محاسبات:   در حالی که اس-300 بعنوان یک سامانه دفاع هوایی ، نمی تواند به اهداف زمینی حمله ور شود ، طبیعی است که بعنوان یک سامانه تدافعی طبقه بندی خواهد شد ولی خرید این سیستم توسط تهران ، یک تغییر جدی در ساختار نظامی ایران و پویایی جدید برای بر هم زدن توازن قدرت رزمی در منطقه بشمار می آید . طبیعی است ، کشورهایی نظیر ایالات متحده، بریتانیا و شیخ نشین های متحد در منطقه خلیج پارس با دقت این روند را دنبال می کنند و شاید یاد بگیرند که با یک ایران جدید که  بسرعت مشغول تجدید بنای قدرت نظامی  خود در منطقه است ، کنار بیایند . علیرغم این مساله ، پاسخ ایالات متحده نسبت به استقرار این سامانه ها در طولانی مدت ، حضور گسترده تر جتهای F-22 و پروازهای  بیشتر برای بمب افکن های پنهانکار B-2 است تا به نزدیک شدن به حریم هوایی ایران ، پیامی حاوی  نمایش قدرت را به مقامات تهران ارسال نمایند . از سوی دیگر ،  حضور مداوم جتهای پنهانکار در مجاورت مرزهای هوایی ایران ، ممکن است موجبات کاهش ترس ایرانی ها از این پرنده ها ( منظور ،  بار روانی مقابله با فناوری پیشرفته نیروی هوایی آمریکا ) را فراهم آورد و این خود علاقه اعراب به خرید فناوری پیشرفته ای نظیر اف-35 را بیشتر نماید و این به معنی افزایش مسابقه تسلیحاتی در آسیای جنوب غربی است .   پی نوشت :   1- با توجه به متن ، کاملاً عیان هست که خریدهای تسلیحاتی جمهوری اسلامی ایران با چه حساسیتی پیگیری و دنبال می شود ، حالا اگر این خریدها هوشمندانه و با استفاده درست از ظرفیت حوزه سیاست خارجی صورت گیرد ، آنچنان هزینه گزافی بر دستان دشمنان خواهد گذاشت که در بلند مدت ، توانایی پرداخت آن را نداشته باشند .   2-  هر اندازه آرامش بیشتری بر انجمن حکمفرما باشد ، انگیزه برای ارائه مطالب جدی تر و قابل تامل تر بیشتر خواهد بود و به لطف خداوند و همکاری اعضاء محترم ، این آرامش همچنان برقرار بماند .    نویسنده : جاستین برونک ، تحلیلگر انستیتو نظامی بریتانیا   مترجم : MR9    صرفاً برای میلیتاری

سلام علیکم   آنهایی که قصد دارند بدانند که چرا به ما سلاح نمی فروشند   1- یک ارتش موج دومی مبتنی بر کمیت ، باید به منظور تغییر ساختار ها به یک ارتش موج سومی  به این شکل عمل نماید           2- سپهر سیاست بین الملل ، یک صفحه شطرنج بسیار جدی و در عین حال بسیار خطرناک بشمار می رود ، " اشتباه کنید" ، رحمی وجود نخواهد داشت .     و در نهایت ، پازل گمشده در جمهوری اسلامی ایران   دیپلماسی دفاعی ، بعنوان یک مفهوم  ریشه ای ، سازماندهی همه نیروهای داخلی برای تامین و ارتقاء ارتباطات بین المللی مرتبط با حوزه دفاعی است که منشاء آن به ارزیابی های متفاوت نظامیان در دوران پس از جنگ سرد توسط مخازن فکر غربی  با پیشگامی وزارت دفاع بریتانیا برمی گردد . این اصل عمدتاً برای تطبیق  ارتشهای ناتو با محیط امنیتی جدید بین المللی  پدید آمد .  اما بر خلاف منشاء اصلی این اصطلاح جدید ، رفتار واحدهای سیاسی در حوزه دیپلماسی دفاعی ، به هیچ عنوان در محدوده جغرافیایی  کشورهای غربی محدود نماند .   در حالی که امروزه تعریف گسترده ای  از دیپلماسی دفاعی وجود ندارد ، با این حال می توان این مفهوم را بعنوان یک ابزار صلح آمیز که در عین  استفاده از منابع نظامی  (بعنوان بخش مهمی از سرانه عمومی کشورها ) برای نیل به نتایج مثبت در توسع روابط دوجانبه و چند جانبه میان واحدهای سیاسی ، تبیین نمود .   با این وصف ، " دیپلماسی نظامی " ، بعنوان زیرمجموعه ای  از مفهوم دیپلماسی دفاعی ، تنها به نقش مستشاران نظامی کشورها در ارتباط با مفهوم دیپلماسی دفاعی ، اشاره دارد که شامل عملیات نظامی نخواهد بود . بلکه فعالیتهای دیگری نظیر بازدیدهای دو جانبه و چند جانبه واحدهای سه گانه ارتشهای مرتبط ، از یکدیگر و همچنین تعامل در سطوح بالا(بعنوان مثال وزیران و پرسنل ارشد نظامی ) ، اجرای آموزش های مشترک ، تمرینات و رزمایش های متنوع در سطوح مختلف به شکل های مختلف  و ... خواهد بود که این خود موجب افزایش اعتماد به نفس در میان نظامیان شرکت کننده ، ایجاد زیرساختهای امنیتی مشترک و ... می شود .   در بریتانیا ، دیپلماسی دفاعی بعنوان یکی از هشت ماموریت  اصلی  نظامی به رسمیت شناخته شده است که عمدتاً با هدف کاهش سطح خصومتها ، توسعه و و ارتقاء نیروهای مسلح پاسخگو ، انجام می گردد .   این استراتژی ، عمدتاً با همکاری "وزارت امور خارجه" ، برای اطمینان از تمرکز مجموعه دولت (بعنوان رکن اجرایی ) بر منافع ملی  صورت می پذیرد .   سرلشکر ستاد ، "چی خم" ، ریاست ستاد نیروی هوایی سنگاپور در تعریف دیپلماسی دفاعی می گوید :   در دیپلماسی دفاعی ، ما به دنبال توسعه روابط سودمند با نیروهای مسلح کشورها دوست با هدف ایجاد ثبات امنیتی ، هستیم .   مترجم /MR9   صرفاً برای میلیتاری     پی نوشت :   1- به جای تکرار مداوم حس تنفر نسبت به سایر کشورها ، علت اصلی را دریابید .   2- آنقدر این مطالب تکرار میشود تا بالاخره یک جایی ، کاربران علاقه مند این سئوال را از خودشان بپرسند که چرا به جمهوری اسلامی ایران سلاح نمی فروشند !!!! و بعد تازه اول کار هست و آن جستجوی پاسخ های عقلانی و نه احساسی است

سلام علیکم نکته یک : روی دفاع ایستای ساحلی هیچ حسابی باز نکنید . دکترین رزمی تهاجمی سپاه تفنگداران ( که احتمالاً نوک پیکان تهاجمی خواهند بود ) یک منطقه قرنطینه به عرض 45 کیلومتر را از خط ساحلی به عمق سرزمین تعریف کرده و قبل از ورود یگانهای آبخاکی ، این منطقه با آتش توپخانه دریایی ، و بمباران هوایی پاکسازی میشود و بعد از ایجاد برتری هوایی و ایجاد سرپل های امن در محورهای تهاجم ، عملیات پیاده سازی شروع می شود ( یک چیزی شبیه به کویت 1991 ، البته در مقیاس بزرگتر ) با استقرار تور ام۱ یا یا زهرا امکان دخالت برای هلی کوپترها نخواهد بود و دوش پرتاب ها هم امکان دفاع هوبی ارائه می دهند. ------------------ نکته 2: شیوه رزم ارتش آمریکا مشخص هست ، عملیات سرکوب پدافند هوایی ، قطعاً با با برنامه ربزی قبلی صورت خواهد گرفت و بدون سرکوب این واحدها ، یگانهای بالگردی به برد پوشش تور وارد نمی شوند . مگر اینکه یگانهای مدافع برنامه ای برای اجرای تکهای محدود و ایذایی در دریا داشته باشند که خوب این مساله سناریو تهاجم را دچار اخلال می کند ( در مرحوم استاتوس ، چند وقت پیش یکی از کاربران یک طرح گرافیکی را ارائه کرده بود که به نظرم عملی می آمد ) پی نوشت : احتمالاً دوستان یادشان هست که قبل از پیاده شدن متفقین در نرماندی ، ابتدا واحدهای هوابرد مشترک بریتانیایی و آمریکایی ، نخست توپخانه سنگین ساحلی و رادارهای ورماخت را در عمق ساحل از کارانداختند و بعد با تلفات به مراتب کمتر ، سرپل های محکم مشهور این عملیات را ایجاد کردند که اگر این کار انجام نمی شد ، تلفات به مراتب بیشتر و احتمال موفقیت عملیات نرماندی به مراتب کمتر می بود

  اشتباه شماره یک : حزب ا... یک واحد سیاسی مستقل نیست و در تعاریف آکادمیک ، فقط یک گروه سیاسی - نظامی در یک واحد سیاسی تعریف شده  به نام لبنان هست  . در نتیجه مقایسه روابط عمیق و گسترده ما با حزب ا....   با روابط موجود با یک واحد سیاسی مستقل به اسم فدراسیون روسیه درست  نیست .    نکته  : باید در تعریف بازدارندگی ، نکات و فاکتورهای بیشتری را داشته باشید . این تعریف شما از بازدارندگی ناقص هست .      بر چه معیار و شاخصه ای روسیه را متحد ما در نظر گرفتید ؟؟؟؟  ( حتی متحد تاکتیکی و نه در یک سطح بالاتر یعنی متحد راهبردی !!!!!!)          براساس منطق " روسیه متحد تاکتیکی و راهبردی ما نیست "  روسها دارند طبق نظریه " توازن قوا" به منظور ایفای نقش بیشتر در آسیای جنوب غربی عمل می کنند و چون روسها جز فناوری نظامی ، فاقد ویژگی اثر گذار مهم دیگری هستند ، در نتیجه طبیعی است که از کارت فروش سلاح برای پیشبرد سیاستها استفاده کنند (حالا یک زمان به ما // فروش اس-300 و الان هم فروش سلاح به اعراب )       این استدلال زمانی درست  هست که شما قبلاً قدرت سازی را در دو حوزه داخلی و خارجی کرده باشید ، دیپلماسی فعال را در دستور کار قرار دهید ، تنش زدایی هوشمندانه ( و نه تنش زدایی باری به هر جهت و منسوخ به شیوه دهه 70 میلادی ) را در پیش گرفته باشید ، تازه در مرحله اول قرار خواهید گرفت و آن ورود به باشگاه کشورهای تاثیر گذار هست . در این زمان ، سایر کشورها " حریفان و رقیبان" شما را در محاسبات خودشان قرار می دهند و اگر منافع آنها ایجاب کند ، با شما در هر حوزه ای ( حوزه امنیتی ، اقتصادی ، فرهنگی  و...)  شریک خواهند شد .        این آقای روسیه ، دارد منافع خودش را پیگیری می کند و از این بابت هیچ خرده ای نمی شود بدان گرفت . انتظار نداشته باشید که دیگران به خاطر ما دست از منافع خودشان بردارند .        و اما در مورد خریدهای تسلیحاتی !!!!!!    حضرات مستقر در تل آویو در بازه زمانی 1948 تا اواخر دهه70 ، جسته و گریخته در تحریم تسلیحاتی بودند ولی به لطایف الحیل از همان کشورهایی که  تحریم تسلیحاتی را ایجاد کرده بودند ، سلاح  می خریدند و کار را هم به جایی رسانده بودند که حتی بلوک شرق ( غیر از اتحاد شوروی ) به آنها اسلحه و مهمات و اطلاعات می فروخت . در نتیجه تحریم تسلیحاتی بهانه است ، چیزی که ما فاقد آن هستیم از یک جنبه ، نبود یک دیپلماسی فعال دفاعی است که منافع ما را تامین کند و این به فاکتورهای متعددی بستگی دارد که از حوصله این تاپیک خارج هست . 

سلام علیکم   انتظار بسیار غیر قابل تصور و غیر قابل باوری هست که  یک عده ای براین عقیده باشند که که روسها ، آمریکایی ها ، اروپایی ها ، ترکها ، اعراب و حتی ما ، برای دسترسی به یک منفعت محدود ، منافع بزرگتر را رها کنند .  در همین راستا ، باز هم ساده انگاری مطلق هست که یک عده ای براین عقیده باشند که در این مورد خاص ، در حالی که منافع ما و این همسایه شمالی در بسیاری از از موارد در تضاد با هم هست و یک تاریخ پر از دشمنی را در کارنامه خودش دارد ، یکشبه همه این تضاد منافع را فدای منافع خاص خودش در بازار تسلیحات نظامی و یک فروش نزدیک به یک میلیاردی سامانه اس-300 به ایران بکند .    نکته جالبی هست که روسها بخوبی دارند از کارت ایران برای تامین منافع ملی خودشان استفاده  می کنند ، در حالی که ما هنوز راه استفاده از کارت روسیه را یاد نگرفتیم که البته خودش یک علت بسیار جالب توجه دارد و آن ، نگاه کهنه و منسوخ به مفهوم قدرت و همچنین نگاه  " جنگ سرد گونه" به محیط بین المللی  است .    علیرغم تمامی بحثها و تحلیل ها ، یکسری  دائماً بر طبل دشمنی و خیانتکاری روسها می کوبند ، در حالی درست برعکس ، روسها بخوبی دارند از استراتژی قدیمی موجود در روابط بین الملل ( اصل توازن قوا) ( البته در حدو حدود برد سیاست خارجی روسیه ) برای پیشبرد منافع خودشان استفاده می کنند ( که قطعاً  این مساله تابعی است از قدرت  هر واحد سیاسی ) و بقیه السیف کشورهای جهان هم همین شکل . فقط در کشور ما هست که پیشبرد منافع خارجی توسط یک واحد سیاسی   با خیانت آن کشور در یک تراز قرار می  گیرد و این تحلیل ، عمیقاً متعلق به قرن نوزدهم میلادی هست و جای تاسف دارد که علیرغم وجود صدها عنوان کتاب پارسی در حوزه روابط بین الملل ، هنوز شاهد این تحلیل ها هستیم .    البته جای تعجبی نیست ، وقتی قدرت سازی در مفهوم اصلی و حقیقی خودش در کشور ما سالهاست به محاق رفته ، طبیعتاً شاهد این تحلیل هستیم که بله ، روسها خیانت کردند و به فلان کشور اسلحه فروختند . این تحلیل قطعاً غلط بوده  و انتظار کاملاً بی جایی هست که انتظار داشته باشیم ، روسیه یا هر کشور دیگری ، به خاطر ما ، از سود کلان مالی ناشی از فروش سلاح چشم پوشی کند .    اما ، زمانی که قدرت سازی نظام مند و متوازن را دنبال کردید و منافع سایر کشورها را به امنیت ج.ا. ایران گِرِه زدید ، آن وقت ، روسها یا هرکشور دیگر قصد داشت چنین روندی را آغاز کند ، قطعاً بعد از محاسبات دقیق ، یا این کار را نخواهد کرد ، یا اینکه سعی خواهد کرد تا منافع شما هم در این حوزه لحاظ کند  .    پی نوشت :   1- در نظریه سیستم ها ( حوزه سیاست خارجی ) محیط واسط ( شامل مجموع محیط داخلی = قدرت سازی در حوزه ملی و محیط خارجی = قدرت سازی فراملی ) موجب خواهد شد تا خط مشی ها ، تصمیمات و سیاست گذاری برای پیگیری منافع ملی و فراملی برمبنای واقعیات صورت بگیرد . تحلیل بر مبنای تئوری توطئه ( خیانت کشور فلان و بهمان ) عمر کوتاهی در حوزه سیاست بین المللی داشت و مدتهاست که به سرآمده . سوار شدن روی این تحلیل ها ، یک معنی می دهد و آن این است که ما آنچنان ضعیف هستیم که یک واحد سیاسی  حوزه منافع و خطوط قرمز ما را لگد مال کرده و ما توانایی جلوگیری از آن را نداریم .    2-  نکته اخلاقی : سعی کنید ، تلاش کنید ، قدرت سازی اصولی و نظام مند و مبتنی بر واقعیتها را در پیش بگیرید تا یک کشور دیگر توانایی خیانت به شما ( اگر چیزی به اسم خیانت در محیط بین المللی اصولاً معنا و مصداق داشته باشد  که ندارد )  را نداشته باشد 

سلام علیکم و رحمت ا....         این بالگردها احتمالاً همان " تیزتک 2091"  هستند که با مجهز شدن به  جستجوگر دماغه ، پروژه " طوفان 2" نام گرفتند .     به سال 1999 میلادی ، صنایع " یاعلی" جهاد خودکفایی  هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی ایران در جریان یک پروژه آزمایشی (پروژه  عقیق)  آسمانه یکفروند بالگرد AH-1J  را به گونه "مسطح " ( مربعی)، ارتقاء داد این بالگرد  بعدها در جریان تستهای پروازی  به سال 2001 در پایگاه چهارم پشتیبانی رزمی   بعلت پرواز در برابر جریان باد مخالف ، سانحه داد و زمین گیر شد . در این زمان بدلیل ضعف شدید مالی  جهاد خودکفایی هوانیروز ارتش ، مجموعه صنایع هوایی ایران با تحویل گرفتن این بالگرد موفق شد ، با نصب یک مجموعه استاندارد از آسمانه های مسطح  را در قالب پروژه " تیزتک 2091" ( براساس پلاتفرم بالگرد رزمی AH-1F)  ، این بالگرد را به چرخه پروازی بازگرداند . هر چهار فروند بالگرد تیزتک 2091 بعدها به آسمانه مسطح زرهی مجهز  و به هوانیروز سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تحویل شدند .   منبع : DESERT WARRIOR 

  دیالوگ و گفتگو برای خودش چهارچوب و مبنایی دارد و آن توجه به واقعیتها و نه آرزوهاست ، بویژه  در دو حوزه  دانش و تاریخ نظامی  که منابع متعددی در ارتباط با آن منتشر شده و به هیچ عنوانی نمی توان به داشته های گذشته اکتفا کرد . زمان در گذر هست و هر روز اطلاعات جدیدی منتشر می شود و قرار هم نیست که هرچیزی به شکل ثابت و بدون تغییر و ایستا باقی بماند . باید بتدریج یاد بگیریم که به حوزه هایی ورود پیدا کنیم که دست نخورده در انتظار ماست و قدم نخست در آن هم ، تحلیل مبتنی بر مستندات هست و این مستندات هم همیشه به یک شکل باقی نمی مانند و دائماً دچار تغییر می شوند .   به گفته یک دوست بسیار عزیز ، گاهی وقتها ، با بررسی  وقایع گذشته ، به  بی رحمی تاریخ ، کاملا می شود پی برد 

  از این اشتباهات زیاد از شما دیده شده ، در نتیجه بدلیل قضاوتهای  هیجانی دوستانی نظیر شما ، زیاد این مساله غیر معمول نیست     البته همه واقعیتها برای شما غیر طبیعی است ، چون صحنه رزم را یک طرفه و بدون مطالعه همه جوانب آنالیز می کنید و گرفتاری دقیقاً همین هست . جنگ یک دانش متشکل از اجزاء به هم پیوسته ای است که حذف هر کدام (که دوستانی نظیر شما عادت دارند این را انجام دهند ) بطور کامل تحلیل ها را بسمت ناکجا آباد خواهد برد .       البته این یک واکنش طبیعی به ادبیات شما بود و بسیار هم محترمانه صورت گرفت  . چون نمونه های آن در همین انجمن بسیار دیده شده !!!!!       پاسخ شما در همین تاپیک داده شد و نیازی به تکرار آن نمی بینم ، با این حال توصیه می کنم دامنه مطالعات خودتان را به بررسی دقیق ورماخت به شکل جزئی نگر از 1933 تا 1339 به شکل جداگانه و از سال 1940 تا 1945 به شکل جداگانه بیشتر کنید .       ارتباط آن به تحلیل اشتباه شما در خصوص ماهیت کمکهای ایالات متحده برای تقویت و بازسازی سازمان رزم ارتش سرخ هست که قبلاً تشریح شد و نیازی به بازگویی مجدد نیست       دوست عزیز - خط تماس 1200 مایلی ارتباطی به تعداد تانک نداشت ،   تانک ، توپخانه ، حمل و نقل پیاده نظام ، سوخت ، آذوقه و .. نیاز به کامیون داشت و روسها توانایی تولید انبوه آن را تا اوایل 1944 نداشتند و از این جهت لجستیک آنها ( که درمیزان موفقیت آنها علیه ورماخت نقش اساسی داشت ) به کامیون های اهدایی ایالات متحده وابسته بود . حالا شما چه 10000 دستگاه و چه 170000 دستگاه تانک داشته باشید ، بدون لجستیک ، ارزش نظامی در گذشته نداشته و الان هم ندارد .       عدم رضایت روسها ادعای شماست و باید برای آن مستندات ارائه کنید و بدون مستندات ، صرفاً در حد یک ادعا باقی می ماند . ولی مطابق با مندرجات کتب خاطرات سرطراحان روسی ( در پستهای قبلی توضیح داده شد  )  رضایت آنقدر بود که کپی برداری از طرح های آمریکایی ( یک قلمش سیستم تعلیق کریستی آمریکایی در زره پوش های سری  BT و تانکهای سنگین پس از آن ) در دستور کار روسها قرارگرفت .   در خصوص استفاده از تانک بعنوان توپخانه متحرک هم ، تا زمانی که اندیشه های توخاچفسکی توسط استالین برای رزم متحرک و ضدحملات زرهی استفاده نشد ، وضعیت مطابق ادعای شمابود ولی به محض پیاده شدن افکار  ژنرالی که توسط استالین اعدام شد ( تصفیه بزرگ 1937 و اعدام افسری که  خودش شاگرد مکتب گودریان بود (بلحاظ استفاده از کتاب این ژنرال آلمانی ))  ورق بطور کامل برگشت (1944 به بعد )       این مساله ناشی از ضعف ورماخت در از بین بردن برتری دریایی و هوایی بریتانیا در مدیترانه بود . البته از سقوط بنغازی و تونس هم جلوگیری نشد ( در حقیقت نتوانستند ) چون لجستیک مورد نیاز امکان ارسال نبود و ضمناً دفاع در ایتالیا ( در آن زمان ) مقرون به صرفه تر تشخیص داده شد و دخالت کسلرینگ هم مضاف براین شد .       اتفاقاً بسیار همخوانی دارد ، چون مشکل اصلی روسها اثبات  و ادعای شما در اینکه روسها بدون کمک ، جلوی ورماخت را گرفتند ، بطور کامل رد می شود .( تا پایان سال 1943)       باید به انتظار بنشینید تا کتاب بنده در حوزه رزم زرهی منتشر شود ، چون ادعاهای شما در این کتاب بطور کامل پاسخ داده شد ( اگر چه  گرفتاری دوستانی نظیر شما ، در حوزه نگاه به واقعیت امور ، قبلاً برآورد شده و مشخصاً شفاف سازی بیشتر ، فایده ای ندارد )       یک مرتبه دیگر پستهای خودتان را مطالعه کنید ، و بعد قضاوت بفرمایید که چه کسی مستند مطالب را بیان کرده و چه کسی صرفاً یکسری ادعاهایی بدون مستندات لازم را مطرح نموده .   ضمناً توصیه می کنم که یک مروری براین ده سال مطالعه مستمر بکنید  ، چون منابع جدیدی منتشر شده و اگر به مطالب پارسی زبان محدود شده باشید ، از همین حالا ، به شکل قاطع باید تجدید نظر کلی در خصوص همه مطالبی که تاکنون مطالعه کردید ، داشته باشید   پی نوشت :   در این سه و سال چند ماه از عضویت در میلیتاری ، تقریباً همه پستها ( چه پستهای موجود و چه پستهای مخفی شده ) کاربران ، به شکل نظام مند بررسی ، آنالیز و تقریباً خط مشی و ذهنیت آنها نسبت به مسائل ( البته به شکل نسبی و تا حد امکان) برآورد شده و این  یک راهنمای بسیار خوب در خصوص دیدگاه آنها به مسائل مختلف بشمار میرود . در نتیجه ، وقتی وارد یک مباحثه جدی می شوید ، سعی کنید تا مطالب شما مستند باشد ، چون بدون مستندات ، تحلیل ها صرفاً یک ادعا است و علاوه براین اطلاع داشته باشید که مخاطب ، از بک گراند ذهنی شما اطلاع دارد

    حداقل در آن چیزی که ارائه شده دقت لازمه را داشته باشید تا مجبور به تکرار مطلب نشویم   از اکتبر 1941 تا ژوئن 1942 ، سی و شش هزار و هشتصد و بیست و پنج دستگاه کامیون . حالا رقم 90000 از کجا آمد ، باید جواب دهید .   ضمناً از ژوئن 1942 تا دسامبر 1943 این رقم به شکل جداگانه 520000 دستگاه بود که بعد از این تاریخ (یعنی از اوایل 1944) تازه روسها موفق شده بودند در داخل تولید کامیون را برای رفع نیاز جبهه به حدکافی برسانند .       جنابعالی میتوانید با بکار بردن واژه مغالطه از جواب دادن طفره روید ، ولی این مساله روند را عوض نمی کند . جنابعالی بحث از کمکهای آمریکا به روسیه قبل از ورود رسمی به جنگ کردید ( نمادین بودن کمکها ) ، پاسخ شما هم داده شد و اثبات شد که وضعیت روسها تا اواخر 1943 چنان خراب بود که نیازمند کمکهای آمریکا بودند ( آمار تعداد تولید تانک تی-34 در سال 1941 داده شد و آمار ارسال تانکهای غربی هم موجود هست )   مشکل شما این هست که آمریکا ستیزی افراط گونه ، کمک های آمریکا به اتحاد شوروی را در نظر نمی گیرد . البته مخاطب باید متوجه بشود که ظاهراً هم سایر دوستان کاملاً  قضیه را متوجه شدند .   البته می توانید با استفاده از شکلکها ، خودتان را راضی بفرمایید ولی واقعیت مطابق با میل شما نیست .       طبق اطلاعات مندرج در منابع روسی ، بخش بزرگی از تی-34 های تولید شده قبل از جنگ ، در اوایل حمله ورماخت در دیگهای بخار ( اصطلاح آلمانی در ارتباط با محاصره یگانهای بزرگ ارتش سرخ ) منهدم یا به غنیمت گرفته شد ( طبق ادعای خودتان 6000 دستگاه ) در نتیجه تا ورود تانکهای جدیدتر از اوایل سال 1943 ، تولید داخل کفاف نیازهای جبهه را نمی داد و روسها مجبور بودند کمکهای نظامی آمریکا را قبول کنند .   البته اصرار بیش از حد استالین در باز کردن جبهه دوم در اروپا ، بخوبی نشان می داد که اوضاع نامناسب در جبهه شرقی تا چه اندازه توان تولید و توان رزمی  روسها را تحت فشار قرار داده بود .         نخست اینکه رومل بر خلاف تصورات موجود ، از شجاعت سربازان ایتالیایی بارها ستایش کرد و ضعف شدید فرماندهی و کمبود تجهیزات را عامل عمده شکستهای این واحدها در آفریقای شمالی می دانست .   دوم ،  جایگاه رومل بعنوان یک فرمانده میدانی ( نه ستادی ) در حدی نبود که قادر باشد روی تصمیم گیری های راهبردی okw تاثیر بگذارد . اطلاع دارید که ارتش در معنای جامع آن ، یعنی ارسال دستور از بالا به پایین و اجرای بدون چون و چرای آن توسط جایگاه های پایین تر . در نتیجه ( حتی به اشتباه ) جبهه شرقی در اولویت قرار داشت و شخصاً معتقدم اگر سپاه آفریقایی در العلمین ، فریب بازی اطلاعاتی بریتانیایی را نمی خورد ، امکان پیشروی تا اسکندریه براحتی فراهم بود .       حالا که سرفرماندهی okw اولویت را به آفریقای شمالی نداد و ورق بطور کامل در این جبهه برگشت و کاری هم نمی شود کرد . ولی ظاهراً شما ساختار سنتی ارتش آلمان را که بسیاری از ویژگی های آن از ارتش پروس و بعد ارتش قیصر در جنگ نخست به ورماخت به ارث رسیده بود را دست کم گرفتید .( در اینجا باید یادی کنیم از ژنرال هانس فون زکت بعنوان پدر اصلی ورماخت )  بر خلاف نظر شما کسلرینگ بعنوان  ( ژنرال فیلد مارشال )  جسارت لازمه را داشت که تانکهای تایگر مورد نیاز رومل را در زمان مقرر خودش تحویل ندهد و علاوه برآن ، تعداد کمتری از آن چیزی که مقرر شده بود را بسیار دیرتر به آفریقای شمالی ارسال کند که به مانند نوشداروی پس از مرگ سهراب بود .    البته وجود برتری کامل دریایی و هوایی بریتانیا و بعد ایالات متحده در مدیترانه و وجود یک پایگاه هوایی و دریایی مستحکم " جزیره مالت" خود به خود نسخه ساختار لجستیکی سپاه آفریقایی را پیچیده بود و سرفرماندهی okw با علم به این موضوع زیاد تمایلی به مصرف منابع ارزشمند خود نداشت     پی نوشت :   ضمناً توصیه این هست که سعی کنید با مستندات متقن مفاهیم را تحلیل کنید .

سلام علیکم    طبق اطلاعات مندرج در منابع روسی ، در سال 1941 ، نزدیک به 800 دستگاه تانک تی -34 ( در دو تایپ متفاوت  یکی  608 دستگاه و دیگری  283 دستگاه )تولید شد که در برابر 2246 دستگاه تانک غربی در همین بازه ( البته به شکل نسبی چون ارقام تا ژوئن 1942  را باید بررسی   کرد )  رقم  قابل توجهی نیست که خوب تلفات قابل توجه روسها در جبهه جنوبی ( اوکراین و جبهه مرکزی "شاهراه مینسک - اسمولنسک" )   هیچ جای تعجبی را در خصوص نیاز شدید برای جایگزینی تجهیزات  منهدم شده ، بر نمی انگیزد ، ورماخت علیرغم همه  تحلیل های عجیب و غریب ، تا زمانی که بلحاظ کیفی دست برتر را در شرق داشت ، در حوزه زرهی هیچ باجی به روسها نداد ولی بدلایل مختلف، از اوایل 1943 تا انتهای جنگ توانایی قابل ستایش روسها در تولید انبوه تجهیزات نظامی موجب شد تا ورق بطور کامل برگردد .    بر خلاف نظرات ، گرفتاری رومل ، تنها سرفرماندهی okw نبود . گرفتاری رومل ، اختلاف شدید با فرماندهی ورماخت در ایتالیا ، ژنرال کسلرینگ بود که  علیرغم تمامی قول و قرار ها ،  با اعزام به موقع تجهیزات ،  بویژه  تانکهای جدید تایگر به  آفریقای شمالی مخالفت و در آن سنگ اندازی کرد . 

  گرفتاری تحلیل نظامی در میلیتاری این هست که نمی تواند خودش را از چهارچوب نگاه سنتی رها کند .    در حالی که  ارقام حیرت آور فی المثل تولید تانک  ارائه می شود ، با کمی دقت به تاریخ تحویل این تجهیزات ، بسیاری از شبهات قابل تجزیه و تحلیل هست .    1- علم لجستیک در ساده ترین تعریف خودش ، هنر یا مهارت یک فرمانده نظامی دربرآورده کردن تمامی نیازهای یک ارتش ( چه در حال پدافند و چه آفند ) هست . با این مقدمه کوتاه ، درحالی که اطلاع داریم  خط تماس میان ورماخت و ارتش سرخ  یک  جبهه به طول 1200 مایل بود و اینکه روسها حداقل در شش تا 10 ماهه نخست عملیات بارباروسا در وضعیت تدافعی بسر می بردند و بدلیل غافلگیری تام و تمام ، بخش اعظمی از تجهیزات حمل و نقل سنگین انها نابود شده و یا به غنیمت ورماخت در آمده بود ، و علم به این نکته ( براساس خاطرات سرگئی ایلوشین ، آندره توپولف ، کولیکف ( طراح تانک ) و.... ) روسها از اواخر سال 1942 تجهیزات بومی را بتدریج وارد صحنه نبرد می کردند   ، کمکهای متفقین غربی چه تاثیر بسزایی در متوقف کردن ماشین جنگی ورماخت داشت .    2- خوب رقم حیرت آور 170هزار تانک در برابر رقم به مراتب حیرت آور تر 556852 هزار دستگاه کامیون سنگین اهدایی ایالات متحده به اتحاد شوروی ، در حالی که کارخانجات تولید کامیون ، تانک ، هواپیما و .... در همین زمان دمونتاژ شده و بسمت شرق در حال حرکت بودند ( بعدها این کارخانجات عمدتاً در کویبیشف مستقر شدند )  ، این تجهیزات ، غذا ، مهمات  و بنزین آمریکایی بود که ماشین جنگی ارتش سرخ را در برابر ماشین پرهیبت نظامی  آلمان سرپا نگاه داشته بود . و اطلاع هم دارید که یک ارتش بدون لجستیک( لجستیک قطعاً با تجهیزات حمل و نقل سنگین و نظایر آن تعریف می شود )  به مانند مترسکی است که فقط از دور برای دشمن ترسناک هست .    ----------------------   نکته : در دهه 40 میلادی ، یک لشکر ارتش شوروی در 24 ساعت ، نیاز به 825 تن مهمات ، 1100 تن سوخت ، 175 تن سلاح برای جایگزینی تسلیحات منهدم شده یا از کار افتاده ، 55 تن غذا برای پرسنل و.. بود . حالا تصور کنید که ارتش سرخ با دراختیار داشتن صدها دستگاه تانک ، توپخانه سنگین و.... ، قادر نباشد آنها را به حرکت در آورد (  بدلیل نبود کامیون و سوخت)    حالا روسها در برابر ارتش آلمان چند لشکر داشتند ؟؟؟ و لجستیک مورد نیاز آنها چقدر بود و  چگونه باید به این نیاز جدی در حالی که زیر فشار ضربات ورماخت بودند ، پاسخ می دادند ؟؟؟ این نیازمند یک جمع و ضرب ساده است !!!!   --------------------   3- هم طرف غربی و هم روسها براین نکته اذعان دارند که " ایران " بعنوان پل پیروزی ، نقش مهمی در تغییر سرنوشت جنگ داشت و اگر متفقین این شاهراه امن را در اختیار نداشتند ، قطعاً لوازم یدکی ، هواپیما ، سوخت ، مهمات ، غذا و.... برای تقویت مدافعین فراهم نمیشد و سرنوشت جنگ تغییر می کرد  و این یعنی ارتش شوروی بشدت به تامین مایحتاج نظامی و حتی غیر نظامی ، از سوی متفقین غربی نیازمند بود ( حداقل تا انتهای سال 1942)        در این مساله شبهه جدی وجود دارد . با این حال اگر چنین چیزی صحت داشته باشد ، تفاوت چندانی در اصل قضیه نمی کند .    هر پلان نظامی از مرحله ایده تا اجرا ، طبیعتاً دچار تغییرات جدی می شود ( نمونه آن هم در کربلای 5 دیده شد و بعد از اینکه تمامی اهداف در این عملیات بدست نیامد ، عملیات تکمیلی کربلای 8 طرح  ریزی و اجرا شد ) . در خصوص بارباروسا هم همین مساله صدق می کند . اگر به احتمال یک درصد هم استالینگراد در طرح اولیه نبود ، ولی الزامات صحنه نبرد ، بویژه مبحث لجستیک ( یا بعبارت بهتر جنبه اقتصادی جنگ از یک جهت) در کنار جنبه های ایدئولوژیک نازی ها در کنار هم قرار گرفت تا استالینگراد بصورت یک هدف عمده در بیاید .    اگر چه وقتی به نقشه دقت شود ، کاملاً حلقه راهبرد جامع ورماخت برای تصرف استالینگراد ، کورسک ، ویازما ، مسکو و اتصال این جبهه به جبهه شمالی روسیه ، برای عقب زدن روسها به پشت کوه های اورال ،ایجاد یک خط پدافندی محکم در محور نامبرده شده ، دیده میشود .    در مجموع  بحث روی استالینگراد ، قصه مفصلی است که تنها گوشه کوچکی از آن مربوط به بحث فاجعه ارتش ششم در استالینگراد هست . بررسی طراحی استراتژیک  okw برای روسیه و برنامه های جامع آن برای متصل شدن  به حد پیشروی ارتش امپراطوری ژاپن در شرق ، مساله ایران ، هندوستان ، منابع نفتی آسیای جنوب غربی  ، بحث میرات بریتانیا در آفریقای شمالی و.... به شکل زنجیروار به هم متصل هست که از حوصله این تاپیک خارج خواهد بود .          خوب ، باید توجیه کنید که چرا آمریکایی ها در حالی که هنوز به شکل رسمی وارد جنگ نشده بودند ، در قالب پروژه وام-اجاره ، صدها فروند شناور رزمی ، جنگنده و حتی خلبان به بریتانیا ارسال کردند و حتی خط تولید پیشرانه های " مرلین " را در خاک ایالات متحده یا کانادا ( دقیقاً به خاطر نمی آورم )  تاسیس کردند ؟؟؟ و حتی قصد ورود به پروژه پیشرانه جت فرانک ویتل را داشتند !!!!      پی نوشت :   این مطالب احتمالاً ادامه پیدا می کند .....    2- در باب اهمیت کامیون و بنزین ، دانیل یرگین در کتاب خودش صحنه رقت آوری را در شمال ایتالیا به تصویر می کشد که چگونه کامیون های حامل مهمات ورماخت بدلیل نبود بنزین ، با چهارپایان کشیده میشدند !!!!!! 

      به خطر سیر پیشروی ورماخت دقت کنید ( قبل از دایره آبی / شهر ویازما) // اسمولنسک و مینسک ) و آن را با حوادث کورسک و بعد استالینگراد مقایسه کنید . وقتی که عرض می شود کل جبهه شرقی  روی سه نقطه کلیدی مسکو ، کورسک و استالینگراد استوار بود ( حالا بحث اهمیت خارکف / درست بین استالینگراد و کورسک بماند ) را باید بیشتر مورد توجه قرار داد    پی نوشت :    تا جایی که در خاطرم هست ( احتمالاً ) واحدهای توپخانه سنگین ورماخت در ویازما مستقر شده بود که خوب فرصت استفاده از ان را پیدا نکردند 

سلامک علیکم   حداقل اگر با ایالات متحده مشکل دارید ، تاریخ را به شکل کامل مطالعه کنید        میزان کمکهای متحدین غربی به اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی از اکتبر 1941 تا ژوئن 1942        میزان کمکهای متحدین غربی به اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی از ژوئن 1942 تا دسامبر 1943    پی نوشت :    1- به طور قاطع می شود گفت که اگر کمکهای سخت افزاری ایالات متحده و کمکهای اطلاعاتی بریتانیا نبود ، مشت محکم ورماخت در نیمه جنگ ، استالین را مجبور می کرد تا پلان B خودش را ( تخلیه مسکو و عقب نشینی کامل به پشت کوه های اورال را بطور کامل اجرا کند ) .   2-  استراتژی جامع OKW برای فتح جهان ، دو شاخه اصلی داشت . شاخه شمالی که می بایست روسها را به پشت اورال عقب بزند و تصرف مسکو و استالینگراد حلقه های کلیدی آن بودند و شاخه جنوبی ( با درجه اهمیت کمتر ) می بایست از طرق آفریقای شمالی و مصر به سمت جایزه بزرگ ( منابع نفتی آسیای جنوب غربی )  پیشروی کند . که مشخصاً توان رزمی ورماخت در سال 1942 و 1943 برای جنگ در دو جبهه اروپا (روسیه و بریتانیا ) و  جبهه آفریقا  کافی نبود . در یک کلمه  جاه طلبی بیش از حد تصور سرفرماندهی OKW کار دستش داد .    3- حجم کمکهای متفقین غربی به  اتحاد شوروی در نمودارهای فوق خلاصه شده و در حالی که کاملاً به تفکیک ( نوع مدل تانک ، هو.اپیما ، تیربار ، نوع کنسروهای  غذایی ، تعداد لاستیک ، تعداد و نوع مهمات تحویلی  و.... ) می شود درباره آن جشنواره نمودار راه انداخت .   4-  به ارقام و سخت افزار تحویلی دقت کنید .  

سلام علیکم      اتفاقاً بر خلاف نظر شما ، بارباروسا به هیچ عنوان یک  عملیات ابلهانه نبود !!!!!!!     http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=453782   پاسخ سرفرماندهی okw به افسران  ستاد کل این بود : ژنرال های من از جنگ اقتصادی هیچ چیزی نمی فهمند !!!!!   http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=453827   واین    http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=453941   خوش اشتها بودن سرفرماندهی  okw شاید یکی از برگترین نقایص  وی بشمار می رفت    http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=454414   و اینکه چرا افسانه تبدیل استالینگراد به یک مساله شخصی میان هیتلر و استالین ، بی پایه و اساس هست  :   http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=454508   و در نهایت استالینگراد    http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=462032     پی نوشت :   طرح ریزی عملیات نظامی قطعاً باید بر اساس امکانات و زیر ساختها در کنار وجود یک برآورد درست و به قول امروزی ها ، on time  از توان رزمی دشمن باشد . بدون رعایت این خطوط  استاندارد ، انتظار دستیابی به موفقیت از یک ارتش بی همتا و تکرار ناشدنی در طول تاریخ نظامی مدرن ( ورماخت) یک مقداری  بی انصافی است 

با سلام   توسعه  گونه جدیدی از پهپادها در کلاس وزنی سنگین         گروه صنعتی هوا-فضای  چالنجر آیرواسپیس ، برنامه جدیدی را برای توسعه یک  پهپاد در کلاس وزنی سنگین را در دستور کار خود قرار داده است . این پهپاد جدید که بعنوان یک بالابر سنگین معرفی شده ، با بهره گیری از یک پیشرانه ترکیبی سوخت/ الکتریک، با شناسه BH-77 (BloodHound- 77)  مورد شناسایی قرار می گیرد .       براساس ادعای شرکت سازنده ، این گونه جدید ، میتواند طیف گسترده ای از محموله های مورد نیاز کاربران را دریک برد قابل توجه حمل کند . علاوه براین ، بعنوان یک پهپاد پهن پیکر به یک سیستم پیشرفته کنترل پرواز مجهز خواهد شد که قابلیتهای آن را صد چندان می نماید. این سخت افزار جدید ، با برخورداری از یک مخزن سوخت 30 لیتری ، خواهد توانست تا 30 کیلوگرم بار اضافی را بسته به نیاز کاربران ، از 6 تا 60 ساعت منتقل کرده و این خود یک ویژگی منحصر بفرد برای آن خواهد بود .     مشخصات :    دهانه بال : 6908 م.م ( 22 فوت و 8 اینچ )   درازا :  3287 م.م ( 7 فوت و 10 اینچ )   حداکثر عرض بدنه : 203م.م   وزن خالی : 30 کیلوگرم   حداکثر سرعت : 170 کیلومتر بر ساعت   حداکثر ظرفیت مخزن سوخت : 30 لیتر   صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

با سلام    دشمن پشت دروازه ها !!!!!!!!       من "نیکیتا سرگیوویچ خروشچف " در اینجا هستم تا چیزهایی را به شما یادآوری کنم  !!!   این شهر کورسک نیست !! کیف نیست !!!!!! مینسک نیست !!!!! اینجا استالینگراد هست    استالینگراد !!!!   بیشتر از یک شهر ، یک نماد هست !!!   اگر دشمن این شهر را اشغال کند ، همه کشور سقوط می کند !!!!   ما اکنون از پسران خود می خواهیم تا سرشان بالا بگیرند و بجنگند    این وظیفه شماست    \\\\\\\\/////////   کمیسر سیاسی  ارتش شوروی :   اینجا مردان ما دو انتخاب دارند ، یا گلوله های آلمانی ها یا گلوله های ما !!!!   البته یک راه دیگر هم وجود دارد و آن " شجاعت " هست.   ما باید به  آنها " امید " و " افتخار" دهیم .      پی نوشت :    1-ماهیت برخی دیالوگها ، چقدر شبیه به دنیای واقعی انسان ها هستند !!!!   2- ایران امروز ، ایران دهه 20 شمسی نیست ، ایران دهه 30 شمسی نیست ، ایران دهه 40 شمسی نیست ، حتی ایران دهه 50 ، 60 ، 70 و 80 شمسی نیست . جمهوری اسلامی ایران ، بیشتر از یک کشور ، اکنون یک نماد هست . مردمان این سرزمین اینک بین برخی سوء استفاده کنندگان داخلی  و دشمنان خارجی قرار دارند و تنها مسیری که پیش روی آنها قرار دارد ، " امید به آینده " است و این امید با نقد درست و تلاش برای بهبود وضعیت  بوجود می آید . جشن تولد 38 سالگی انقلاب  مبارک  :applause: 

با سلام    داکوتای شرکت کننده در عملیات D-DAY              تا جایی که در خاطرم هست ، این هواپیما بعد از خریداری ، تحت تعمیرات سنگین قرار گرفت ، دماغه آن تغییر کرد و به یک رادار هواشناسی مجهز شد وپس از آن به سازمان آب تحویل گردید . بعد از انقلاب ، رادار از این هواپیما جدا شد و این پرنده  کهنسال و ارزشمند به نمایشگاه دائمی هوایی تهران منقل شد .  این تصویر مربوط به چند سال پیش است و از وضعیت فعلی آن اطلاعی در دست نیست .    پی نوشت :   1- این هواپیما اگر در آمریکا بود ، توسط موزه اسمیت سونیان خریداری و بازسازی می شد و مردم برای دیدن آن از نزدیک حاضر بودند ، پول هم پرداخت کنند . برعکس ، متاسفانه ما در نابود کردن میراث تاریخی خودمان ( در اینجا پرنده های قدیمی ) استاد و با مهارت هستیم .

 با سلام   رونمایی از مهاراجه جدید هندی نمایش ماک – آپ  مقیاس کامل بالگرد چند ماموریته  شرکت هندی HAL در نمایشگاه  آیروایندیا 2017     شرکت  هندوستان آیروناتیک (HAL) در نظر دارد تا نمونه ماک- آپ مقیاس کامل بالگرد چند ماموریته (IMRH) جدید خود رده کلاس وزنی 12 تن را در جریان نمایشگاه هوایی هندوستان به نمایش عموم گذارد . نیروهای مسلح هندی در نظر دارند تا  این بالگرد جدید را  بعنوان گونه ای ارتقاء یافته ، جایگزین  بالگردهای قدیمی MIL-8/17 که هم اکنون در سازمان رزم یگان های زمینی ، هوایی و دریایی مشغول خدمت هستند ، نماید .     طرح شرکت HAL ، یک پلتفرم در کلاس وزنی 13 تن است که با حداکثر سرعتی برابر 275 کیلومتر در ساعت ،  سقف پرواز 22000 فوت و قابلیت حمل بار 3500 کیلوگرم ، بردی برابر 500 کیلومتر را داراست  .  طبق اطلاعات رسمی منتشر شده ، این بالگرد جدید طیف متنوعی از ماموریتهای  پیش بینی شده برای آن ، شامل  ماموریتهای هوابرد ، تعمیرات سنگین در ارتفاعات ، عملیاتهای آبخاکی ، هلی بورن و تهاجم ساحلی ، رزم ضد زیردیایی و ضد سطحی  را بر عهده خواهد گرفت . علاوه براین ، به شکل همزمان ، گونه مسلح شده آن نیز توسعه خواهد یافت و پس از ورود به خط تولید ، نسخه های مورد نیاز ، نظیر حمل و نقل غیر نظامی ، گونه VIP و آمبولانس هوایی نیز معرفی می شوند .   پی نوشت :   سرنوشت بالگرد ملی به کجا رسید ؟؟؟!!!!!!    صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

 با سلام   اعزام نیروهای افزون تر به مرز روسیه  – اوکراین 5 فوریه 2017     براساس آخرین اخبار منتشر شده ، علی الظاهر یگان های بیشتری از ارتش فدرال روسیه به  مرزها غربی این کشور با اوکراین اعزام شده اند . منابع خبری در این زمینه  اعتقاددارند که روسها  ستون کِشی  نظامی قابل توجهی  را در منطقه روستوف و کریمه بسمت مرزهای فعلی با اوکراین  به اجرا گذاشته اند . این ستون نظامی شامل تانک  ، خودروهای زرهی ، توپخانه سنگین ، خودروهای ویژه جنگ الکترونیک و کامیون های حامل پیاده نظام  بوده  که  تا کنون رصد شده است .     پیش از این گزارش شده بود که درگیری های شدیدی در روزهای گذشته میان دو طرف  آغاز شده ، به شکلی که شدت  نبردها میان دوطرف در ناحیه Avdiivka از زمان اوج نبردها در فوریه 2015 ، بیشتر شده است  .دولت اوکراین و شبه نظامیان  طرفدار روسیه  ، یکدیگر را به تشدید  درگیری متهم می کنند ، با این وصف ، هر دو طرف  بشدت از توپخانه سنگین ، راکت و تانک برای اجرای آتش بهره می برند که نقض آشکار معاهده صلح است که دو سال پیش  به امضاء طرفین رسیده بود .   صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

 با سلام   سخت ترین آزمون ها برای آذرخش در رزمایش پرچم سرخ       برای محصول جدید لاکهید-مارتین در نخستین آزمون جدی خود " رزمایش نبردهوایی پرچم سرخ " چه اتفاقی رخ خواهد داد !!!!     به اعتقاد ناظران نظامی ، با توجه به حضور گسترده ایالات متحده و شرکت کنندگان خارجی  در رزمایش  " پرچم سرخ" ، این رویداد ، بیش از گذشته ، فناوری  اف-35 را در مواجه با جتهای رزمی  رقیب که به آخرین تسلیحات رزم هوایی مسلح هستند به چالش خواهد کشید .   اگر چه  شاخه هوایی سپاه تفنگداران گونه نشست و برخاست عمودی اف-35 را در سال گذشته میلادی به شکل عملی مورد آزمون قرار داد ، رزمایش پرچم سرخ "1-17" برای گونه F-35A نیروی هوایی ارتش ایالات متحده  ، به رویدادی جهت اثبات توانمندی های ادعایی اف-35 تبدیل خواهد شد . سرهنگ دوم ، جرج واتکینز ، فرمانده اسکادران سی و چهارم نیروی هوایی در این زمینه می گوید :   " پس از تقریباً دو هفته ، 13 فروند از جتهای اف-35 نیروی هوایی  ، چیزی در حدود 110 سورتی پرواز رزمی را در  پایگاه نیروی هوایی در یوتا " پایگاه هوایی HILL" به ثبت رساندند "     سرهنگ دوم ، جرج واتکینز ، فرمانده اسکادران سی و چهارم نیروی هوایی   واتکینز معتقد است : " جتهای رزمی حاضر در رزمایش پرچم سرخ  امسال ، نسبت به سال گذشته و از زمانی که  به فرماندهی این اسکادران منصوب شدم ، سرسخت تر ، مصم تر و مسلح به تسلیحات پیشرفته تر شده اند " وی  در رزمایش دو سال گذشته پرچم سرخ ، بعنوان خلبان ارشد جنگنده F-16  حضور داشت .   به عقیده واتکینز ، برگزارکنندگان رزمایش ، شرایط را به نسبت سالهای گذشته ، سخت تر کرده اند ، چرا که تعداد جتهای رزمی که بعنوان دشمن در این رزمایش حضور دارند ، بیشتر شده ، سطح مهارت رزمی آنها افزایش پیدا کرده و علاوه برآن ، درصد تهدید سامانه های زمین به هوایی که بعنوان دشمن  در منطقه رزمایش مستقر هستند ، هم بلحاظ کیفی و هم بلحاظ کّمی  بطور کامل دگرگون شده است  .   اگر چه تیم آبی در رزمایش پرچم سرخ کاملاً از جتهای رزمی نسل پنجم تشکیل می شود ، اما شمار قابل توجه جتهای نسل چهارم ، مسلح به جنگ افزارهای پیشرفته ( تیم قرمز ) ، یک  چالش جدّی برای  تیم آّبی محسوب می گردد .   سرهنگ واتکینز در این زمینه می گوید :   " برگزارکنندگان رزمایش تصمیم دارند تا در آن واحد ، 24 فروند جت رزمی نسل چهارم را در برابر  اسکادران اف-35  (تیم آّبی ) وارد عمل کنند واین بلحاظ زمانی ما را بشدت تحت فشار قرار خواهد داد . علاوه براین ، شرایط صحنه نبرد به گونه ای تنظیم شده  که تیم قرمز می تواند سه تا چهار بار خود را تجدید سازمان  دهد و این وضعیت را به مراتب بغرنج تر خواهد نمود "   با این وصف ، پیش بینی می شود ، نسبت  انهدام اف-35 به رقبای نسل چهارمی خود ، 15 به 1 باشد ، اما بدلیل اینکه رزمایش پرچم سرخ ، یک نبرد  شبیه سازی شده است ، این رکوردها می بایست با دقت بیشتری مورد بررسی قرار گیرند .   واتکینز می گوید : " نیروی هوایی ، به هیچ عنوان  از دست دادن سخت افزار رزمی پیشرفته خود را در نبردهای شبیه سازی شده ، بر نمی تابد و همچنین نیازی  برای ورود به موقعیت های بیش از حد چالش برانگیز نمی بیند ، چرا که ما قصد داریم شرایط را سنجیده ، سپس به عقب رفته  و مجدداً از نو شروع کنیم . در نتیجه ، یک برآورد کلی از تهدیدات پیش رو بدست آمده  و این برای خلبانان رزمی ما بسیار مطلوب خواهد بود "   واتکینز اشاره می کند که ، وقتی که اف-35 به توانایی رزمی کامل خود دست یابد ، بسیار کشنده تر از حال حاضر ، می بایست  ارزیابی شود . هم اینک ، اف-35 صرفاً به حمل مهمات در جایگاه های داخلی خود ، محدود شده است ، اما بتدریج و با ساخت گونه BLOCK.3F در سال 2018 ، توانایی حمل مهمات در جایگاه های بیرونی را نیز بدست خواهد آورد .   برای بسیاری از خلبانان رزمی ، این رزمایش فرصتی است تا جتهای خود را با نخستین جت رزمی نسل پنجم  مقایسه کنند . بعنوان مثال ، سرهنگ دوم ، چارلز شاک ، بعنوان خلبان جت اف-22 و فرمانده اسکادران بیست و هفتم ، رزمایش پرچم سرخ  که دو سال  پیش برگزار گردید ، تجربه خوبی در همکاری مشترک  و درک متقابل میان F-35B سپاه تفنگداران و رپتورهای نیروی  هوایی  و تقویت  توانایی رزم مشترک محسوب می شد .     سرهنگ دوم ، دیو دآنجلس ، خلبان ذخیره  جت F-35A در فرماندهی پایگاه " HILL" نیروی  هوایی     سرهنگ دوم ، دیو دآنجلس ، خلبان ذخیره  جت F-35A در فرماندهی پایگاه " HILL" نیروی  هوایی می گوید : " جلسات مشترک میان خلبانان نیروی هوایی و سپاه تفنگداران ، فرصت خوبی است تا هر کدام از دونیرو ، از قابلیتهای منحصر به فرد یکدیگر ، استفاده کافی را ببرند . "   وی معتقد است : " بعنوان مثال وجود همکاری مشترک میان ما و جتهای F/A-18G گراولر ، به ما این توانایی را می دهد تا بتوانیم نخست تهدیدات مختلفی را شناسایی کرده ، سپس در آنها اختلال ایجاد کنیم و در صورت نیاز ، اقدام به انهدام آنها نماییم "   در ادامه سرهنگ واتکینز در خصوص چگونگی اجرای عملیات مشترک میان اف-22 و اف-35 در رزمایش پرچم سرخ می گوید :   " به شکل خاص ، وظایف تقسیم شده و در این وضعیت ، اف-22 مسئولیت ایجاد برتری هوایی و اف-35 ماموریت انهدام سایتهای موشکی زمین به هوای متخاصم را بر عهده خواهند داشت . پیش از این ، تیم آبی ، هردو ماموریت را بر عهده یکی از این دو گونه گذاشته بود که ، بررسی های بعمل آمده نشان داد که این وضعیت موجب تلفات بیشتر خواهد شد . اما امسال ، تیم قرمز به سه یا چهار گونه پیشرفته از مهمات هوا به هوا مجهز است و در کنار آن ، از نهایت قدرت موجود در رزم سایبری ، سیستم های جنگ الکترونیک ، بهره می برد . در نتیجه ، تصمیم براین شده که در جریان رزمایش ، جتهای اف-22 نخست ماموریت ایجاد برتری هوایی بر فراز منطقه نبرد را بر عهده گیرد و پس از آن ، اف-35 های این نیرو ، با استفاده از مهمات هدایت دقیق ، سرکوب سایتهای دفاع هوایی تیم قرمز را به انجام رساند . به گفته واتکینز ، اجرای همزمان این دو ماموریت توسط جتهای نسل چهارمی نظیر اف-16 بسیار خطرناک بوده و ریسک پذیری بسیاری را می طلبد .   پی نوشت :   1- به ضرس قاطع می توان چنین تحلیل کرد که نیروی هوایی ارتش آمریکا ، علیرغم وجود برتری نسبی به رقبای خود ، اهمیت بسیار زیادی به برگزاری رزمایش های مشترک و شبیه سازی محیط نبرد در شرایط واقعی می دهد .   2- روی این جمله با دقت بیشتری تمرکز کنید " جلسات مشترک میان خلبانان نیروی هوایی و سپاه تفنگداران ، فرصت خوبی است تا هر کدام از دونیرو ، از قابلیتهای منحصر به فرد یکدیگر ، استفاده کافی را ببرند "   3- حالا معنی یک رزمایش واقعی را می شود بیشتر درک کرد !!!!   4- این جمله هم برای آن دسته افرادی که هنوز درک درستی از جنگ بعنوان یک دانش آکادمیک و استفاده از تجارب دیگران ندارند ، احتمالاً مفید به فایده خواهد بود :   " ، چرا که ما قصد داریم شرایط را سنجیده ، سپس به عقب رفته  و مجدداً از نو شروع کنیم . در نتیجه ، یک برآورد کلی از تهدیدات پیش رو بدست آمده  و این برای خلبانان رزمی ما بسیار مطلوب خواهد بود " "   صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9