انجمن بزرگ میلیتاری

موقعی که این جمله رو نوشتم حواسم به جنگ سرد نبود. در دوره جنگ سرد سازمانها و ساختارهای امنیتی زیادی حول مسئله هسته ای و اشاعه تسلیحات متعارف و نامتعارف شوروی فروریخته و جمهوری های استقلال یافته شکل گرفت. این سازمانها تونسته بودن بودجه های بسیار هنگفت و عملیات های اطلاعاتی بسیار مفرحی رو بخودشون تخصیص بدن. یه ایجنت میرفت به یک کشور استقلال یافته در عشق و حال غرق میشد و خودش رو به انواع لذت ها و یا دانشمندی ها! مشغول میکرد تا بتونه تو سیستم نفوذ کنه، کلی هم تامین مالی و اطلاعاتی میشد، خلاصه برای این نهادها و سازمان ها جریان مالی لذت و پول بسیار عظیم و توجیه پذیری ایجاد شده بود که همین مسئله سبب میشه که بخوان با برنامه های راهبردی بازی کنند، با عملیات ها تفریح کنند. بعبارتی حل مسئله هسته ای ایران و یا طراحی یک اقدام مهم نیست! پولهای بزرگی که این وسط جابجا میشه، سفرها و شنگول بازی های توش مهمه. دل سیاستمدار هم خوش بوده که داره اقدام میکنه. اما در عمل حلقه های داخلی و جریان هایی که در این فرایند های امنیتی بوجود آمدن، بعضا بسیار هم سرمایه دار و کله گنده شدن، نه اجازه میدن موضوعات حل و فصل بشه و نه اجازه میدن موضوعات حل و فصل نشه!. مثل دکتری که داره از درد بیمارش پول در میاره...

امروز داشتم راکت فلق 2 رو چک میکردم که متوجه شدم نسخه دریاپایه داره؛ و پرتابگر مجهز به تجهیزات هدایت دقیق؛ اینم بستر آزمون راکت

بین رئیس، مدیر و رهبر تفاوت هست. و در این تفاوت شکی نیست، اما رهبری از وظایف مدیریت هست. فرایند 4 یا 5 عنصری مدیریت رو بررسی کنید؛ برنامه ریزی>تصمیم گیری>سازماندهی>رهبری>کنترل.. و همیشه این دعوا بوده که کسی ممکنه برنامه ریز خوبی باشه، اما رهبر خوبی نباشه، یا اینکه کسی ممکنه تصمیمات خوبی بگیره، اما در سازماندهی و کنترل ضعیف باشه، و یا رهبری ضعیفی داشته باشه یا بالعکس رهبر خوبی باشه اما برنامه ریزی و کنترل رو ندونه. یکی از دلایلش اینه که رهبری متکی به خصوصیات فردی هست و مدیریت وابسته به خود فرایند، مثل کسب و کار، منابع و ... است.

این تعریف برعکسه. نمیدونم کی اینکار رو با چه هدفی کرده، ولی رهبری یکی از 5 وظیفه اصلی مدیریت هست.

شما شرایط رو متعادل در نظر نگرفتی، جنگی و معطوف به تغییر در نتایج جنگ در نظر گرفتی. شرط موازنه نظامی، وجود صلح متکی بر وحشت از عواقب استفاده از ابزار نظامی هست. اما اینکه یک کشور ضعیف که نمیتونه به سطح برابری با حریفش برسه بتونه یه نقطه ضعف موثر پیدا کنه، خارج از مسئله موازنه است. چرا که کشور ضعیف در موازنه نبوده، و کشور دارای قدرت برتر خودش رو در تفوق کامل میدیده و حس میکرده نیازی به حمله نداره، یا بدلایلی نخواسته حمله کنه چون به اندازه کافی خودش رو بازدارنده حس کرده. این فناورانه و بخشی هست نه کلی. این مطابق تعریف از توازن بازدارنده اشتباه هست. بازدارندگی باید بتونه حریف رو از هر اقدامی بازدارد. برای همین شما در برابر هر ابزارش باید یک موازنه برقرار کنید. اما خوب دقت کنید که این موازنه هیچ وقت برقرار نمیشود. حتی در نتیجه گیری های شما هم این مشخصه. و حتی زمانی که هم همه حس میکنند چنین بازدارندگی از طریق موازنه قوا برقرار شده است، این خطر اشتباه محاسباتی سرجاش باقیه... بنابراین باید به فکر راه هایی غیر از موازنه بود. مثلا داشتن سرعت عمل بیشتر در واکنش. یا اقدامات پیش هنگام... کشیدن یا حتی نکشیدن بهنگام اسلحه.

این موارد فرمودید در خود" تئوری موازنه" بررسی بشود. نکته اینه که 1- عراق حمله کرد به کویت. 2- ایران در یک حمله احتمالی سنگین به اسراییل با ابعاد وسیع انجام داد یا حتی بالعکس. 3- و یا در نهایت آمریکا حمله کرد به ایران و یا عراق در پاسخ به موارد بالا. در هر سه مورد فوق موازنه ای که همه طرفها فکر میکردند ازش بهره مند هستند، معنی نداده... بعبارتی دیگر آنچه از محاسبات موازنه دنبال میشده، مانع از اینکه یک بازیگر عقلایی بشود و اقدامی نکند، نشده است. حالا اینکه اگر بعدش در یک اقدامی مثلا یک ائتلاف بزرگ بین المللی باعث نابود شدن عراق شده، باز هم خطای محاسباتی در موازنه بوده، بنابراین حتی شامل حال صدام هم میشود، موازنه ای که صدام فکرش رو میکرده و شما در متن از چه شودهای بعد از فتح کویت بعنوان "اشتباه محاسباتی" وی آوردید، عمل نکرده. حالا اینجا میرسیم به تیتر این مقاله، و اینکه وقتی موازنه عمل نمیکنه، چرا همیشه پیگیری میشه؟! جواب هم در تیتر هست؛ تالار بورس، بعبارتی ابعاد روانی جنگ و تجارت تسلیحات،... مخلط کلام؛ اگر تئوری موازنه کاغذی پیگیری نشود، تسلیحاتی هم ساخته و پرداخته و فروخته نخواهد شد. ... البته اضافه بر موارد فوق؛ مباحث مربوط به تنش زدایی، و سیاست خارجی قوی که فرمودید بسیار مهم هستن. تئوری موازنه از دید نظامی بررسی میکند. ... حوادث منجر به جنگ اول و مکان های جنگ در دوره جنگ بسییار جالبتر هستند. مثلا یه ترور در اروپا باعث فتح آفریقا، اشغال ایران، شورش در عربستان و محو هر آنچه به اسم عثمانی درآمده بود میشه و نتیجه اش میشه سایکس پیکو و جامعه ملل! برخی اوقات تاریخ رو با تئوری اشتباه میگیریم،...

طرح کشتی شهید رودکی؛ در واقع یک ناو حامل RORO هست که 8هزار تن وزن کاملش هست، و به نقلی 91 تریلر توش باید جا بشه.

حامل یعنی هر چیزی...

اصل معرفی ناو بوده و امکانات حمل، نه خود تجهیزاتی که حمل میکنه. این ناو به هر شکلی که لازم باشه میتونه بکارگیری بشه. بخصوص اینکه تخلیه از در پشتی هست و میتونه نفربر آبی خاکی تخلیه کنه. بعبارتی دیگر اون 4 تا قایق نقش تامین کشتی رو بازی میکنند و هدفشون شناسایی زودهنگام تهدید هست، بخصوص اینکه دوشپرتاب هم دارند و خدمه میتونه به شکل شانسی با کروز درگیر بشه. و بعد از تامین امنیت مقداری خودروی آبی خاکی تخلیه بشه. اما لازم بود که ناو دست کم یک رادار پیش اخطار و مقدار زیادی تجهیزات شنود الکترونیک داشته باشه.

ضمن تشکر. این عبارت جنگ هیبریدی به گذشته تعمیم دادن یه جورای pandering هست که پیوسته در کتب مختلفی تکرار شده بخصوص کتبی که بعد از جنگ کریمه نوشته شدن. جنگ های شبه جزیره به هیچ عنوان هیبریدی نبودند، یه مجموعه اتفاقاتی ناشی از شرایط بودن و نه انتخاب ترکیبی بودن بعنوان یک دکترین تمرین شده و یا یک تئوری برآمده از عمل. از این دست تعمیم های غلط زیاد داده شده. این عبارت جنگ افزار ترکیبی به Frank Hoffman و سال 8-2007 برمیگرده و اختصاصا در مورد حزب الله گفته شده، منتهی همیشه یه ملقمه ای از تاریخ هم پشتش بوده، اما نمونه ای این شکل از نبرد رو معرفی کرده حزب الله 2006 بوده و افرادی مثل هافمن این رو تبدیل به دکترین یا تاکتیک شناخته شده کردن و یه ادبیات پژوهشی تاریخی پشتش زدن که بهش بسط بدن و وارد ادبیات نظامیش کنند که بسیار هم موفق بودند، دمشون گرم که ما رو به خودمون معرفی کردن!! اما سوالی که پرسیدم واسه این بود که جنگ هیبریدی با ارتش هیبریدی و یک نبرد هیبردی متفاوت هست، مثلا آمریکا بصورت کلاسیک صدام رو کنار زد و درگیری تمام شد، اما روز بعد از کنار زدن صدام تازه فهمید وسط یک جنگ هیبریدی چندبازیگره قراره گرفته و به هیچ وجه قادر نیست، امنیت نیروهاش و دولت مورد نظرش رو تثبیت کنه و در نهایت هم فجایع تلفات شروع شد و در آخر هم خروج و بازگشت مجدد! اینبار بر علیه داعش و آبدیده شده در تنور جنگ ترکیبی. "اما از چه لحظه ای جنگ ترکیبی میشه؟" مثال ارمنستان و آذربایجان هم نوعی هیبریدی هست که هنوز ابعاد چریکی و شورش و ضد شورش پیدا نکرده، اما از چه لحظه همه این ابعاد کامل میشن؟! این پارادایمی هست که باید بهش پرداخته بشه.

یک سوال؛ دو ارتش منظم با یکدیگر بصورت کلاسیک وارد درگیری میشوند، جنگ این دو از کدام لحظه به جنگ هیبریدی تام متحول میشود؟. با ذکر مثال تاریخی. یک مرز قابل شناسایی احتیاج دارم

اینم به احتمال زیاد مرصاد 16 در استفاده از یک پنجره برای حفظ قفل در شرایط جنگال سنگین؛

بسمه تعالی مسئله منابع انسانی، بحث بسیار بسیار گسترده ای در حوزه مدیریت هست و فرق چندانی هم ندارد مباحث مربوط به این بخش در نیروهای مسلح با سایر سازمانها. غیر حوزه فرهنگ اختصاصی نیرو. کتاب بخونید؛ حوزه ارتباطات سازمانی و منابع انسانی مثلا در حوزه منابع انسانی کتاب رابینز بسیار معروف هست و در دانشگاه های ایران تدریس میشه در حوزه مدیریت اسلامی منابع انسانی هم کتب زیادی هست مثلا "مدیریت ما" از پورعزت و مدیریت اسلامی مقیمی که البته در حوزه منابع انسانی اسلامی هنوز کار دارند. این کتب موارد بالا رو بسیار بسیار مفصل توضیح دادن. و برای اینکه بدونید این مکتب مدیریت انسانی در دوره صنعتی از کجا شروع شد؛ جهت مطالعه: https://fa.wikipedia.org/wiki/اثر_هاثورن

البته یه شوخی دایمی میتونه باشه. هی زرهی بخری هی پدافند بخری تو بزنی دشمنت هم تا ابد بزنه! این شوخی یه جایی باید متوقف بشه و اون فقط تو سطح راهبردی هست. از تسلیحات تاکتیکی تسلیحات راهبردی حمایت میکنند و از تسلیحات راهبردی ابرسلاح هایی مثل بمب های اتمی و شیمیایی حمایت میکنند، و از مجموعه این تسلیحات جرات استفاده،...

چرا بیشتر یا همه پهپادهایی که در ایران زده شده آذربایجانی بودن؟!

بسمه تعالی مذهب در میان مردم حاوی نمادها و نشانه ها و اعمال و آداب هست. جنگ وقتی به سمت سوء استفاده از مذهب کشیده بشه، مفهومش این هست که درگیری به داخل این نمادها و سوء استفاده از این آداب وارد خواهد شد. بعبارتی دیگر، سبقه ننگین داعش در آتش زدن و منفجر کردن بسیاری از مساجد، کلیساها و آثار باستانی در عراق و سوریه. هر دو کشور آذربایجان و ارمنستان درسته که تازه تاسیس هستند، اما سوابق تاریخی عظیمی دارند که باید بشدت ازش محافظت کنند. و به هیچ توجیهی جنگ رو به داخل اماکن و شعائر مذهبی نکشانند.

با حضور اف 14 تمرین پدافندی بوده نه آزمایش تسلیحات. تامکت ها با اسپارو پریدند.

ضمن تشکر، کلاس ابرقدرتی البته فقط مال چندتا کشوره، چین و روسیه و آمریکا و شاید هند و به دلایلی محدود ایران و پاکستان،.. مشکلات واقعی برای زرهی در نبرد کوهستانی هست: - زرهی بخاطر عوارض کوهستانی نمیتونه تهاجم سریع داشته باشه. بنابراین در مناطق کوهستانی سرعت چندان اهمیتی نداره(دستیافتنی نیست) حتی با ماشین هم تا میای برسی به دنده سه میرسی سر پیچ و باید ترمز بزنی، - آموزش های مربوط هماهنگی ستون زرهی بسیار بسیار مهم هست وگرنه بیشتر تلفات خودی و در اثر تصادف خواهد بود. - زرهی فاصله بین دو شهر رو یا دو مقصد شهری رو نمیتونه بسرعت طی کنه و در شهرها بسرعت مستقر بشه. (حرکت پناه به پناه) - از طرفی کمین کوهستانی بسیار ساده اجرا میشه و بسختی مقابله میشه. - فقط آمریکا و شاید چین و روسیه باشند که بتونند از اقدام تهاجمی به اشکال مختلف علیه تک زرهی خودشون زودتر با خبر بشن و مثل تصویر بالا امکان پاسخ رو فراهم کنند. که هزینه های بسیار بسیار سنگینی داره - بر خلاف جنگ صحرایی در نبرد کوهستانی، خطوط لجستیک قابل شمارش و بسیار محدود هستن،(شاید فقط یک راه وجود داشته باشه) اما در صحرا ممکنه بشه از هر طریقی سوخترسانی کرد، . - بنابراین با توجه به گزینه آخر، در نبرد کوهستانی حفاظت از مسیر مهمتر از رفتن به مقصد بعدی هست. بدین معنی اصلا اهمیتی نداره گریز از کمین! - ... با توجه به مسائل بالا؛ - هم به زرهی فوق سنگین و حفاظت شده برای بقا پذیری در شرایط کمین نیاز دارید - هم به زرهی پر سرعت و سبک برای فرار از کمین و ادامه عملیات - به تجهیزات شناسایی وسیع و حفاظت نرم و سخت بسیار گرانقیمت - و شاید به اندازه همه اینها مهمتر پیشتیبانی هوایی دایمی . - و در کنار همه اینها، تحمل تلفات(یعنی داشتن سازوکار قدرتمندی برای مدیریت تلفات) نتیجه: - اینها جمع تناقضات هست، و در صورتی که بشود بین این دو گفته جمع زد: . جنگ مدرن واقعاً سریع و بسیار کشنده است." ما به یک ارتش بزرگ کشنده و سنگین نیز نیاز داریم. " - این موارد از نظر هزینه، و توان اجرایی از عهده بسیاری از کشورها بر نمیاد. - ارتش های بسیار پیچیده ای بوجود میاد. - برای یک تک تهاجمی کوهستان، اقدامات پیش نیاز بسیار زیادی لازم خواهد شد. البته تجربه ویتنام هست. و آخرین حرف؛ وقتی بسیاری از کشورها قادر به داشتن چنین ارتشهایی نباشند، جنگ به وضعیت دورایستا و جنگ کم هزینه چریکی خواهد رفت. پهپاد مسلح و وانت تکنیکال حال و آینده جنگ زمینی هستن.

باور 373 ناکافی در حلقه پدافند، پایان ناپذیر در دفتر دشمن. مقدمه هیچ نیروی مدافعی وجود ندارد که صرفا بخواهد یا بتواند با تکیه بر سلاح های دفاعی و پدافندی خود را حفظ کند، هر سیستم نظامی میبایست از حملات متقابل یا حتی پیشدستانه برای دفع قابلیت های تهاجمی دشمن بهره جوید، در کنگفو یک جمله معروف وجود دارد؛ دستی که برای حمله میرود برای دفاع بازمیگردد . هیچ سامانه پدافندی اختراع نشده که قادر باشد در برابر یک حمله وسیع و پرتعداد موفق باشد، حتی اگر بتواند با هر موشکی که دارد یک هدف از مهاجمان را بزند بالاخره موشکهایش تمام میشوند و مهاجم پرتعداد میتواند موفقیتی بدست آورد. با این وجود پدافند توانسته است امکان غافلگیر شدن را با ایجاد یک سد در گام نخست حمله دشمن، از بین ببرد، همچنان که ریسک و هزینه های حمله را ابالا برده است. دشمنان یک پدافند هوایی از پایین ترین ارتفاع که متعلق به پهپادهای سبک و موشک های کروز است تا ارتفاع بلند که متعلق به رادارهای هوابرد، موشک های بالستیک و حتی مدارگردهای لئو میتواند باشند، همیشه حرفی برای گفتن و طرحی برای عبور از پدافند دارند. اما پدافندها هم در همه این سطوح نیز اقداماتی در لیست دارایی خود تهیه دیده اند، از اخلالگرهای برد بلند، سلاح های انرژی مستقیم DEW تا موشک های پدافندی که از برد 500 متر تا 700 کیلومتر . اما آنچه در برابر یک پدافند امروزی بسیار مرسوم است و انتظار میرود در ساعات اولیه جنگ ها با آن روبرو شود، حملات پیچیده و پر تعداد کروز و پهپاد میباشد. رقبای منطقه ای ایران و دولت های دوست و همجوار، قابلیت های تهاجمی بسیار وسیعی دارند، بسیاری از آنها از موشک های کروز و بالستیک بهره مند هستند، عربستان سعودی، امارات و حتی قطر، بیش از 1000 فروند موشک کروز هواپرتاب استورم شدو (شاهین سیاه) در اختیار دارند که یک تهدید پیچیده جدی برای زیرساخت های نظامی و اقتصادی ایران محسوب میشود. ترکیه نیز با ساخت موشک بومی SOM توانسته است بخوبی به بازار تولید تسلیحات کروز وارد شود، ائتلاف غربی متجاوز در منطقه خلیج فارس و کشورهای اسلامی نیز به مقادیر انبوهی از موشک های کروز مجهزند. آمریکا قصد دارد بیش از 10هزار فروند کروز JASSM تولید کند، مقادیر سایر موشک های کروز و بمب های بالدار مشخص نیست، ولیکن انتظار میرود در شرایط قوی اقتصادی و در جغرافیای امن ایالات متحده مقدار این موشکها انتهایی نداشته باشد. در کنار این انبوهی موشک های کروز، پهپادهای لوییتر قرار دارند که بر علیه پدافند ها بسیار موفق عمل میکنند و حتی از نظر گونه نیز قابل شمارش نیستند چه رسد به شمارش تعداد از هر گونه. عربستان سعودی موشک های بالستیک چینی DF-3 و DF-21A با قابلیت حمل کلاهک هسته ای با برد بیش از 2000 کیلومتر در اختیار دارد که میتوانند تهران را هدف قرار دهند. اسراییل نیز از موشک های میانبرد جریکو با بردی بالغ بر 5هزار کیلومتر بهره مند است. موشک های اسراییل حتی قادرند موسکو را هدف قراردهند. گرچه شناسایی و رهگیری موشک های کروز بسیار دشوار است اما تجربیات مختلفی وجود دارد که میگوید میتوان با موشک های کروز بوسیله جنگنده های سبک مانند اف 5، یا پدافند های کوتاه برد و میانبرد، اخلال وسیع الکترونیک در مناطق هدف بخوبی درگیر شد و آنها را منهدم یا منحرف ساخت، راه های بسیاری برای انحراف انان وجود دارد و حملات اخیر بوسیله آنها از موفقیت زیر 60 درصدی سخن میگویند، تجربه های سوریه و عراق. اما موشک های بالستیک خیر، مقابله با آنها نیازمند زیرساخت پدافندی پیچیده ایست و هنوز جنگنده ها این امکان را بدست نیاورده اند که موشک های بالستیک را در آسمان منهدم کنند، تاکنون سلاح انرژی مستقیمی نیز دیده نشده که بتواند پاسخ موثری به این نوع از تسلیحات بدهد. کشور پهناور ایران برای مقابله با موشک های بالستیک تنها دو سامانه در اختیار دارد که هنوز موفقیت میدانی آنها به ثبت نرسیده است، اس 300 و باور 373. نیاز ایران به تولید انبوه پدافند های کوتاه برد. به بسیاری از تهدیدات کروز و پهپاد را نمیتوان در منطقه شروع تهاجم واکنش نشان، اما همه آنها به سوی اهداف مهم می آیند و آنجا جاییست که نیازی به برد بلند و اغماض در تعیین هدف نیست، در برد کوتاه و در منطقه هدف همه اهداف پرنده مهاجم اعم از دیکوی و یا تهدید واقعی میبایست بسرعت تجزیه و منهدم شوند. بنابراین، وجود پدافند های پرتعداد دفاع نقطه ای و کوتاه برد با برد هایی در حد افق دید، از 12 تا 20 کیلومتر بسیار حیاتی تر از داشتن سامانه هایی با برد های بالای 100 کیلومتر است. طرح های موجود در ایران نظیر تولید موشک ها تور، راپیر، اف ام 80، انواع دوشپرتاب و سامانه در دست ساخت و ناشناخته کوتاه برد نه دی با برد ادعایی 30 کیلومتر، نشان از توجه به این محدوده است. شکل 1تصویر موشک 9 دی در نمایشگاه اقتدار 40 محافظت از باور با روشهای نرم اگر سامانه های پدافندی را عنصری اساسی برای جلوگیری از جنگ فراگیر و آسان هوایی بدانیم، آنها را میبایست در طول نبرد حفظ کنیم، سامانه های انحراف دهنده موشک های ضد تشعشع برای حفاظت از فیلد های پدافندی و سامانه های برد بلند متحرک مانند باور و اس 300 طراحی شده اند. سامانه یاور از آن دسته از تجهیزات اقدام متقابل الکترونیک هستند که فیلد های پدافندی و رادارهای غیر واقعی را شبیه سازی میکند. شکل2 تصویر سامانه اخلال موشکی یاور در حاشیه نمایشگاه اقتدار 40 قرارگیری در مسیر برد های بلند تر. سامانه پدافند هوایی باور 373 را میتوان بزرگترین دستاورد مهندسی چند حوزه مختلف موشکی و الکترونیک دانست، موشک های صیاد قادرند با اهداف بالستیک در حال نزدیک شدن با سرعت 8 تا 10 ماخ درگیر شوند. به نظر میرسد باور برای موفقیت های بیشتر و انهدام اهداف بالستیک نیازمند تست های بسیاری باشد. اگر سامانه های دیگر کوتاه برد، جنگال و مدیریت میدان نبرد موفق ظاهر شوند، باور میتواند اهداف پرنده را در حداکثر مسافت خود مورد اصابت قرار دهد. این سامانه قادر است هواگرد ها را در فاصله 200 کیلومتری و ارتفاع 27 کیلومتری منهدم کند. برای موفقیت در این فاصله، آنچه نیازمند پیشرفت بیشتری در تجهیزات الکترونیک و دقت کشف این سامانه است که هم اکنون بنابر گفته هایی قادر است میان اس 300 و اس 400 را پر کند. ایران از رادارهای ماورا افق و پیش اخطارهای بلند برد قدرتمندی بهره مند است، اما از اقدام سخت در دور دست بازمانده و لازم دارد سامانه های پدافندی ضد سوخترسانها، رادارهای هوابرد و بمب افکن های دورپرواز در عمق آسمان و در دور دست صورت دهد، اما نه مشابه آنچه روسها در سامانه A-135 در اختیار دارند. بلکه سامانه پدافندی ابداعی که بتواند یک هواگرد شناسایی را در زمان جنگ از فاصله بیش از 500 کیلومتر منهدم نماید. از جهت زیرساخت، تحقیقات و امکانات، همه چیز برای ساخت چنین سامانه ای اماده است. توسعه روز افزون تکنولوژی باور در نسخه های بعدی. باور 373 راهگشای تجربیات و بروز رسانی های بسیاری خواهد بود، از آنجا که تولید این پدافند بصورت بومی انجام شده است، ایران قادر خواهد بود آن را به اشکال مختلف از ایجاد سیلوهای زیرزمینی مخفی و سخت حفاظت شده در برابر انفجار و ترکش در مکانهای ناشناخته، همراه با رادارهای ابتکاری که به ناگاه از موقعیت چریکی خود در فاصله ای غافلگیر کننده دشمن را پس از شلیک ردگیری میکنند بهره جوید، آسمان ایران از هم اکنون در برابر هیچ جنگ هوایی برای مهاجم ایمن نخواهد بود، وجود سامانه های بومی این امکان را فراهم می آورد که دشمن نتواند از اتمام آن یا حذف کامل آنها از روی زمین هیچ گاه مطمئن باشد، راه همیشه برای ورود بمب افکن های سنگین بسته میماند و اقدام به جنگ هوایی گسترده همراه با حضور فراوان جنگنده های دشمن تقریبا غیر ممکن خواهد شد. البته تهدیدات مربوط به هواگرد های جدید و بمب های دوربرد همچنان پابرجاست، ولیکن وظیفه مقابله با آنان بر عهده سامانه های کوچکتر و یا رده های دیگر پدافندی ست. اما ایران این قابلیت را بدست آورده که پدافند خود را متناسب با این تهدیدات توسعه دهد و محتاج سامانه های خارجی که هم داده های آن از قبل فروخته شده و هم مقدار دقیق تلاشی که مهاجم برای انهدام آن باید صورت دهد مشخص است، نخواهد بود. کلام آخر دشمن سامانه پدافندی ایران در محاسبات خود ممکن است در مورد خریدهای ایران که چند رادار از کشور سوم خریده است و با انهدام مثلا چند لانچر یا رادار رهگیر کل سامانه از رده خارج خواهد شد محاسبات راحتی داشته باشد، و با مقدار کافی شبیه سازی به هر چه میخواهد دست پیدا کند، اما در مورد تجهیزات بومی وضعیت متفاوت هست، تنها یک رادار بومی و یک موشک میتواند همیشه در جغرافیای ایران ناشناخته باقی بماند و تا پایان درگیری مشخص نشود که فضا برای کنترل آسمان امن است یا خیر... تهیه شده برای www.military.ir/forum https://msai.ir/2020/07/01/smells-like-deterrence-spirit/ @worior

@Crash طراحی اصولی همیشه راضی کننده است؛ فقط به نظر نمیاد که دهلیزش از زره مناسبی برخوردار باشه، گویی صرفابه دفاع فعال متکی هست؛

این بحث قویترینها پیش تاریخی هست، و مربوط به فناوری نمیشه، بیشتر بقاپذیری و سلامت جسمی. اونی که سلامت جسمی نداشته یا از نظر قوت بدن از ژن ها و گونه های ضعیف بوده مثل همین الان که معاف از رزم یا معاف دایم میشن، اون موقع هم قادر به رفتن به جنگ نبودن و ...

کشنده 22 چرخش از خود موشک عجیب تره؛

تو جامعه شناسی جنگ میگن؛ قوی ها از قبیله جدا میشدند و به جنگ میرفتن، اکثر گونه های قوی در جنگ ها کشته میشدن و گونه های ضعیف باقی میموندن و اموری مثل تولید مثل و حکومت رو بدست میگرفتن، و این قشر محکوم به استفاده از هوش بودن. سوای اینکه جمله بالا چقدر درست باشه، نظر من اینه که با روش فوق یه ترتیب جمعیتی برای بقا بوجود می آمد، با حذف قوی تر ها، امکان بقای ضعیفتر ها از نظر منطق ضعف و قدرت باقی میموند، بزودی شاهد نجنگیدن مستقیم، نبود سرباز همراه با طول عمر افزایی این گونه های ضعیف از نظر جسمی هستیم،. گونه های بسیار ضعیفی که هرگز نمیمیرند چون مواد و تجهیزات عمر افزایی بالایی دارند، ولی جنگ های بی انتهایی راه میندازن و دنیا رو نابود خواهند کرد. مگر اینکه در منطق ضعف یک عشقولانه رافتی ظهور کنه، البته نه بصورت گی و لزبین!

هزار بار! این برای arma 3 هست. هر دفعه هم تا یه اتفاقی میفته، این فیلمو یه جایی میبنیم.

بسمه تعالی هر دو کشور در منطقه پیچیده قره باغ مشکل پیشروی یا حفظ موقعیت دارند؛ با این وضعیت ممکنه سالها سر یک تپه بجنگند. از آنجایی که زمستان بسیار سخت نزدیک است، امکان پیشروی در زمستان ساده نیست، امکان حفظ در زمستان هم ساده نیست. بنابراین برنده کسی هست که به سرعت به ارتفاعات دست پیدا کنه، پل ارتباطی لجستیک امن برقرار کنه و بتونه زیرساختی رو در نقاط راهبردی فراهم کنه. آذربایجان اگر میخواد این جنگ رو ببره، تنها راه متمرکز شدن در قره باغ بصورت طولانی مدت هست. - عدم پیشروی عمقی به خاک ارمنستان. - عدم موشک پرانی به شهرهای ارمنستان تحت هر شرایطی. - مسدود ساختن راه های دسترسی ارتش ارمنستان به قره باغ(تخریب راه ها) بجز یکی دو مسیر(جهت تخلیه غیر نظامیان) - استقرار سریع با هلیبرن در ارتفاعات راهبردی کوهستانی و ایجاد کمپ های سریع. - تسریع در اصلاح روابط با ایران. - در خواست از ایران و ترکیه برای ورود به نخجوان، بدلیل امکان حمله انتقام جویانه ارمنی ها به نخجوان(راهبرد پاسخ متقاطع: اگر اینجا رو زدی اونجا رو میزنم) - ،... ارمنستان اگر میخواد این جنگ رو نگهداره یا نگذاره آذربایجان به جایی برسه؛ - عدم ارسال زرهی به خارج از شهرها در منطقه قره باغ یا همون آرتساخ به ارمنی. - تخریب کلیه راه های قره باغ به آذربایجان بجز یکی دو مسیر(جهت تخلیه غیر نظامیان)، نصب IED و مین گذاری مسیر ها. - نصب توپ های 23 و 100 در مناطق کوهستانی مشرف به مسیر های عبور و مرور یا ممکن العبور از نظر جغرافیایی. - پیش دستی در گرفتن ارتفاعات راهبردی. - ،... جنگ اگر طولانی بشود، احتمالا منطقه قره باغ از سکنه خالی خواهد شد. برای دو طرف این مسئله مناسب نخواهد بود چون قادر به باز گردانی جمعیت خودشون نیستند، اما برای طرف آذری شرایط مناسبی ایجاد میکنه که در مورد قره باغ بهتر مذاکره کنه. ارمنی ها هم میبایست تحت هر شرایطی که شده منطقه رو حفظ کنند ولو اینکه نظامی ها رو سکونت بدن.