بسم ا... فیترها با استتار پیش از تحویل و اورهال

تصویر جدید از ناو شهید بصیر در دریای کاسپین

زیر دریایی بی سرنشین آمریکایی مانتا ری وزارت دفاع ایالات متحده قراردادی به ارزش ۲۴.۹ میلیون دلار برای تحقیق و توسعه یک برنامه جدید تحقیق و توسعه حسگرهای زیرسطحی خودکار به شرکت نورثروپ گرومن اعطا کرد. هدف افزایش قابلیت‌های تشخیص تهدیدات زیرسطحی در نیروی دریایی ایالات متحده است. این تلاش خواستار گسترش قابلیت‌های ادراک و بهره‌برداری مبتنی بر سونار از طریق توسعه الگوریتم‌ها و سنسور های تخصصی است. که ماحصل آن شامل طراحی سونار، پردازش فوری، ادراک و خودکارسازی می‌شود. چندی پیش تصاویر ماهواره ای یک پهپاد مخفی زیرآبی آمریکایی را که به شکل یک سفره‌ماهی غول‌پیکر در پایگاه دریایی پورت هونیما در کالیفرنیا لنگر انداخته بود، ثبت کردند بعد ها دیلی‌میل گزارش داد که این زیر دریایی بی سرنشین محرمانه آمریکا به نام مانتا ری (Manta Ray) است که به طور تصادفی توسط اوسینت های فعال در شبکه های اجتماعی آن را ثبت کردند و پس از آن عکس‌ها به سرعت در شبکه‌های اجتماعی پخش گردید این شناور به نام یک موجود دریایی نامگذاری شده که شکلی الماسی و بال های پهنی دارد که به آن کمک کرده تا به راحتی در آب حرکت کند. بعد ها دارپا (DARPA) اطلاعات بیشتری از مانتا ری منتشر کرد و تصاویر جدید و جالب توجه از نمونه اولیه این زیر دریایی بی سرنشین (UUV) که اولین آزمایش‌های دریایی خود را در سواحل کالیفرنیای جنوبی انجام می‌داد. مانتا ری قرار است نقشی مهم در کلاس جدیدی از زیر دریایی های بی سرنشین ایفا کند که برد و مداومت زیادی دارند و همچنین قادر به حمل طیف وسیعی از محموله هستند. همچنین می‌توان آن ها را به صورت قطعاتی در کانتینرهای معمولی حمل کرد و در صورت نیاز، بدون اشغال فضا در اسکله‌ها یا تأسیسات دریایی آنها را مونتاژ نمود. به این ترتیب، می‌توان آن را به سرعت و بدون اتلاف وقت و آسیب های در حین حمل و نقل و یا حتی از شناور های غیر نظامی بکار گرفت. از حضور افراد و یک قایق کوچک در تصاویر، می‌توانیم ببینیم که مانتا ری کوچک نیست. در قسمت فوقانی این زیر دریایی برآمدگی‌هایی وجود دارد که احتمالاً نوعی آنتن هستند، ورودی‌های آب و شمایل کلی که نشان می‌دهد برای حرکت در آب با بیشترین بهره‌وری از انرژی طراحی شده است. پیشران هم بنظر در ناحیه پشتی دیده میشود. در این زیر دریایی مشخصا به مداومت بیشتر از سرعت اهمیت داده است. همانطور که گفته شد شرکت سازنده اصلی نورثروپ گرومن است که در این مورد گفته که مانتا ری دارای ساختار ماژولار و توانایی صرفه‌جویی در انرژی است که شامل قابلیت لنگر انداختن در کف دریا و رفتن به حالت خواب طولانی می باشد ( توضیح: این مسئله در زمینه شناسایی مستمر از یک مسیر دریایی خاص بسیار اهمیت دارد) و همینطور دارای سیستم‌های پیشرانش زیرآبی کم‌مصرف، حسگرهای جدید برای تشخیص و طبقه‌بندی تهدیدها و خطرات زیر آب، سیستم‌های ناوبری و فرماندهی و کنترل با راندمان بالا و رویکردهای پیشرفته مقابله با رسوب های زیستی و هجوم یون ها و مواد مخرب است. این زیر دریایی چندین محفظه محموله با اندازه‌ها و انواع مختلف در اختیار دارد تا طیف گسترده‌ای از مجموعه ماموریت‌های دریایی را امکان‌پذیر سازد. (توضیح: لازم به ذکر است که طرح فوق از پنهان کاری بالایی در دریا برخوردار است و شناسایی آن کار دشواری است و یک تهدید بالقوه در برابر بی سرنشین های حریف و زیر دریایی ها و همینطور در برابر ناوگان سطحی دشمن باشد.) منبع۱ منبع۲ منبع۳

در زمان یک جنگ تمام عیار با یک قدرت فرامنطقه ای که توان فناورانه بالایی دارد به احتمال زیاد ارتباطات مکان یابی و ماهواره ای کاملا از دسترس خارج بشه وجود دارد. چنین چیزی حتی برای خود این قدرت ها هم امکان پذیر است. بد نیست دنبال راهکار های ثانویه رفت. با این حال باید بطور جدی و فوری روی توسعه شبکه ماهواره‌ای در کشور کار شود و بارها گفته شد که این تکنولوژی از اوجب واجبات و از نان شب هم برای دفاع از ایران واجب تر است. با شبکه ماهواره ای به برد و دقت نامحدود میتوان دست یافت و در نهایت در برابر دشمن در شرایط ایده آل کر و کور نخواهیم بود. راهکاری که بصورت موازی با شبکه ماهواره ای باید پیش گرفته شود توسعه سنسور های با مداومت و کمیت بالاست. روز گذشته به مورد سنسور های شناسایی هوایی اشاره کردم( تاپیک مذکور ) که ین پهپاد با مداومت بالا میتوانند اهداف دشمن را شناسایی کنند و حتی اگر این به معنای از دست رفتن پهپاد هم باشد در نهایت میتوان به یک موقعیت اولیه از دشمن دست پیدا کرد. در گذشته به طرح اوکراینی نافرجام Gekat اشاره کردم که راهکاری در برابر خلا آواکس ها و راداری های زمینی بود و طراحان این طرح مدعی بودند که چنین طرحی با هزینه بسیار کمتر می‌توانند نتایج خیره کننده و مشابهی با یک شبکه گسترده راداری را فراهم کند. ( نگاهی به طرح اوکراینی Gekata صفحه ی 139 ) استفاده از شناور های بی سرنشین در دریا که از تکنولوژی سولار و پیشران برقی مبتنی بر پیل های هیدروژنی بهره میبرند میتواند یک ابزار شناسایی به ما بدهند که اولا به سختی از صحنه جنگ کنار می روند و دوما مداومت بالا را ارائه خواهند داد و اگر در تعداد بالا استفاده شوند( برای مثال یک شبکه گسترده از آن ها از فواصل بیش از هزار کیلومتر تا مرز های کشور) با اشتراک گذاری اطلاعات و همینطور رله می‌توانند ارتباط امنی با یکدیگر داشته باشند و مشکل عدم ارتباط در فواصل بیش از ۴۰۰ کیلومتر را هم با همین اشتراک گذاری اطلاعات حل کرد. آن وقت با شبکه ای طرف خواهیم بود که بصورتی حرارتی و تصویری و صوتی ناوگان و حتی هواگرد های دشمن را در دریا شناسایی میکنند و برای ستاد فرماندهی بصورت آنلاین اطلاعات با ارزش تهیه کنند. چنین چیزی نه در این کاربرد ولی توسط آمریکایی ها هم استفاده میشود که چندی پیش توسط نیروی دریایی ایران یک مورد از آن ها هم توقیف شد. اما منظور من چیزی هست که ایمنی بیشتری داشته باشد و آنقدر در چشم نباشد. ترجیحا ابزاری دوزیست باشد که هم زیر اب تا عمقی کم شناور لاسد و هم روی آب بیاید. چینی ها هم در این عرصه خیلی فعال هستند. انرژی خورشیدی و پیل های هیدروژنی در آسمان به پهپاد ها می تواند سرایت کند. همان پهپاد هایی که قرار است نقش شناسایی پدافندی را بازی کنند، می توانند از این منبع انرژی استفاده کرده و حتی روز ها به پرواز خود ادامه دهند! با توجه به اینکه پایگاه های هوایی و دریایی و ... با تجربیات اخیر در جنگ های اوکراین و لبنان و هند و پاکستان بسیار در برابر تسلیحات دور ایستا نا امن نشان دادند، باید بسوی ایده هایی رفت که تا حد امکان وابستگی به پایگاه های ثابت کم شود. یک گزینه مناسب هم همین افزایش مداومت است. در مورد آواکس ها که همه از اهمیت آن آگاهیم اما مشکل بزرگ اینجاست که نگهداری از آن ها در شرایط جنگ پیچیده بسیار پر ریسک و دشوار است. شاید بد نباشد ایده دیگری را مجدد حول همین پیشران های برقی و سولار و پیل های هیدروژنی دنبال کنیم. کشتی های هوایی گزینه مناسبی هستند برای مداومت بالا و البته میتوان به آن ها رادار های چند وجهی آرایه فازی فعال دوربرد و همینطور اپتیک وصل کرد تا هم شناسایی دوربرد مانند آواکس ها و هم در برابر ریز پرنده ها و کروز ها و ... موثر واقع شوند. حقیقتا تا این لحظه چند سلاحی که اختراعش ایرانی و یا بصورت غیر مستقیم با ایده ایرانی تقویت گردید در جهان فراگیر شدند. از ایده ها و اختراعات نو نباید ترسید همین ها سرنوشت یک جنگ را تغییر میدهند. این موارد کم هزینه تر هستند ولی همچنان اثر گذاری موثر و چه بسا بالاتر از نمونه های سنتی و کلاسیک خودشان را دارند. البته باید اضافه کنم که موارد فوق همانطور که پیداست راهکار جایگزین نیستند. تنها ابزاری برای اطمینان بخشی هستند...

آرایش عملیاتی نیروی دریایی سپاه گرداگرد چهار جزیره ایران با دستور سرلشکر باقری گرداگرد جزایر نازعات توسط نیروی دریایی سپاه با راهبردی جدید چینش عملیاتی انجام شد. جزایر نازعات به مجموعه چهار جزیره مهم تنب بزرگ، تنب کوچک، ابوموسی و جزیره سیری گفته می‌شود که دژ دفاعی ایران در تنگه هرمز است. این جزایر به لحاظ نظامی، فوق‌العاده مهم و دارای موقعیت ویژه تدافعی هستند. جمهوری اسلامی ایران بر تعدادی جزایر برخوردار از موقعیت ممتاز در تنگه هرمز در دهانه خلیج فارس حاکمیت دارد که از آن میان شش جزیره که زنجیره قوسی دفاعی ایران را تشکیل می دهند، اهمیت بیشتری دارند. از این رو علت نامگذاری این منطقه به «نازعات» شاید همین باشد. «نازعات» که نام یکی از سوره‌های قرآن کریم است، به آن دسته از فرشتگان مأمور الهی گفته می‌شود که ارواح گنهکاران را با زجر و فشار از اجساد و یا قبرهایشان بیرون می کشند و این حکایت از یک نوع عذاب دردناک می کند که خداوند برای بدکاران و درهم شکستن غرور طغیانگران در حال جان کندن در نظر گرفته است. تصاویر آرایش عملیاتی سپاه گرداگرد چهار جزیره ایران را می‌بینید. لینک ویدئو : منبع

پایگاه زیرزمینی پهپادی نیروی دریایی سپاه