امارات متحده عربی با امضاء تفاهم نامه ای با آمریکا بر سر همکاری برای ایجاد یک برنامه هسته ای صلح آمیز توافق کرد. این تفاهم نامه میان کاندولیزا رایس، وزیر خارجه آمریکا و شیخ عبدالله بن زاید آل نهیان، همتای او از کشور امارات متحده عربی به امضاء رسید. شیخ عبدالله پس از امضاء این تفاهم نامه گفت: "ما واقعا می خواهیم مثالی خوب برای منطقه باشیم." خانم رایس هم در واکنش گفت: "می دانم که این طور است. امارات متحده عربی شریک و قدرتی مسئولیت پذیر است." او افزود: "ما کاملا از آنچه شما می خواهید انجام دهید حمایت می کنیم. از نظر ما دستیابی به انرژی هسته ای امری بسیار مهم است." چشم انداز خاورمیانه هسته ای برای آمریکا این تفاهم نامه در بحرین، پیش از اجلاس شورای همکاری خلیج فارس (امارات متحده عربی، بحرین، کویت، عمان، قطر و عربستان سعودی) امضاء شد که کاندولیزا رایس نیز در آن شرکت دارد. آمریکا و بحرین نیز ماه گذشته در واشنگتن تفاهم نامه مشابهی را برای همکاری در عرصه تولید انرژی اتمی امضاء کردند. اما در این تفاهم نامه بحرین قول داد که (برخلاف ایران) از تلاش برای دستیابی به فن آوری چرخه سوخت صرفنظر کند و برای تامین نیاز نیروگاه های خود در آینده به بازار بین المللی سوخت هسته ای اتکا کند. در شرایطی که رویارویی آمریکا و جامعه جهانی با ایران بر سر توقف فعالیت چرخه سوخت هسته ای در ایران ادامه دارد، شش کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس تحت حمایت برخی کشورهای غربی از جمله آمریکا در تلاش هستند تصمیم ماه دسامبر سال 2006 خود را پی گیری کنند تا بر اساس آن به یک برنامه مشترک هسته ای دست یابند. برنامه هسته ای امارات متحده عربی مقام های امارات متحده عربی از برنامه ایجاد یک آژانس انرژی با هزینه ای حدود 100 میلیون دلار خبر داده اند که هدفش بررسی شرایط تولید انرژی هسته ای جهت برآورده کردن نیاز رو به افزایش این کشور به الکتریسیته است. به گزارش رویترز، امارات متحده عربی قول داده است قوانینی برای نظارت بر بخش انرژی هسته ای خود تدوین کند و در کنار به کارگیری یک هیئت مشاور بین المللی، نهادی هم برای قانون گذاری و نظام مند ساختن فعالیتهای هسته ای خود ایجاد نماید. وزیر خارجه امارات متحده عربی قول داد کشورش برنامه های هسته ای خود را در ارتباط نزدیک با آژانس بین المللی انرژی هسته ای به اجرا درآورد. در حال حاضر فرانسه هم قول همکاری هسته ای با امارات متحده عربی را داده است. این مسئله در جریان سفر ماه ژانویه نیکولا سارکوزی، رئیس جمهور فرانسه مطرح شد و مورد توافق قرار گرفت. خبرگزاری رویترز در گزارش خود از امضاء این تفاهم نامه، از افزایش نیاز کشورهای عربی منطقه خلیج فارس به الکتریسیته خبر داده است و دلیل آن را رشد و گسترش قابل توجه اقتصاد این کشورها به خاطر افزایش درآمد آنها از قبل نفت عنوان کرده است.

به خاطر اينكه روسها در شرايط بد اقتصادي اون زمان براي عملياتي كردن اين بمب افكن پول كافي نداشتند.پس دنبال مشتري خارجي براي خريد اون گشتند.يكي از گزينه ها ايران بود. :mrgreen: :|

آيا اين درسته كه نيروي هوايي كشورمان پيشنهاد خريد اين بمب افكن را به روسيه داد و به خاطر قيمت بالاي پيشنهادي روسها (فكر كنم 38 ميليون دلار)مذاكرات نيمه تمام شد.؟؟؟ :mrgreen:

آقا منم زياد اهل فيلم نيستم.يعني وقت فيلم ديدن نيستم. اما گاها فيلم هاي جنگي رو مي بينم.مثل فيلم حمله به اچ 3 كه با توجه به امكانات موجود در ايران و هزينه هاي ساخت خيلي خوب بود. فيلم پرل هاربر هم فيلم قشنگيه نقل قول : (نبرد پرل هاربر یکی از خونین ترین حملاتی است که تا کنون به آمریکا وارد شده است. این حمله که آغاز گر جنگ امریکا و ژاپن شد هزاران کشته برای نیروی دریایی آمریکا در بر داشت.این فیلم با بازی بن افلک یک داستان تاثیر گذار را در غالب یک فیلم اکشن با زمان طولانی 3 ساعت، برای تماشاگر روایت میکند. دو دوست که از کودکی با هم بزرگ شده اند و اکنون هر دو در نیروی هوایی ایلات متحده خدمت میکنند. در پی شروع جنگ و بر سر یک عشق با یکدیگر به نزاع میپردازند)البته فيلم از جنبه داستاني قشنگه و از بعد واقعيتهاي جنگ چيز زيادي براي گفتن نداره. اين رو هم نشنيده بگيريد: يه كم صحنه هم داره :mrgreen: :| [align=center] [/align]

اين آواكس منقش به پرچم سه رنگ جمهوري اسلامي چقدر زيبا مي شه.به اين اميد كه روزي پرنده هاي ايراني آسمانها رو فتح كنند. :mrgreen:

[align=center]جانشيني شايسته براي Su-24[/align] [align=center][/align] در خلال آخرين سالهاي جنگ سرد، نيروي هوائي شوروي تركيبي از جنگنده هاي بازدارنده و ضربتي را به خدمت گرفت كه ميتوان به Sukhoi Su-24 Fencer نمونه ساخت شوروي و كوچكترF-111 و تكميل شده Su-17 Fitter كه خود برگرفته از Su-7بود،‌ MiG-23BM و MiG-27 كه هردو نمونه برگرفته از MiG-23 بودند اشاره كرد. دكترين شوروي در خلال اين سالها به شدت توسط جنگنده هاي پرشمار جديد و نوپاي آمريكا و ناتو خصوصا توسط اسكادرانهاي F-15 و F-16 به چالش كشيده شده بود . فقط در صورتيكه جنگنده هاي خط مقدم شوروي از قبيل MiG-29 و Su-27 پيروز نبردهاي هوائي ميشدند اين امكان به جنگنده هاي ضربتي با مانور كمتر مانند Su-24, Su-17, MiG-23BM و MiG-27 داده ميشد تا سالم از مهلكه عبور كرده و به اهداف خود حمله كنند. اين خود دليل آشكاري بود براي طراحان شوروي تا به فكر جايگزيني جنگنده هاي ضربتي خود با نسل جديدي كه قابليت بقاء و توان عبور در هنگام روياروئي نزديك با F-16 و به ويژه با F-15 را داشته باشند بيفتند. طراحان شوروي از ايده به كارگرفته شده در طراحي كاكپيت Su-24 به صورت صندليهاي Side by Side بسيار راضي بودند. آنها معتقد بودند كه اينگونه طراحي، فشار كاري زيادي را كه در ماموريتهاي طولاني مدت ضربتي به خلبانان وارد ميشود را كاهش داده و باعث افزايش پايداري و كارائي در نقشهاي ضربتي ميگردد. Istrebityel Bombardirovshchik - Fighter Bomber / Su-27IB ايده طراحي Su-27IB به عنوان جايگزيني براي Su-24 در سال 1983 پديدار گشت و تغييرات در نظرگرفته شده شامل: كاكپيت side-by-side با محيط (به طور محسوس) بزرگتر و بيشتر شبيه به يك بمب افكن بزرگتر، تغيير شكل و طراحي مجدد در قسمت جلوئي بدنه هواپيما و بزرگ تر شدن اين قسمت بود. هدف اساسي از طراحي جديد، فراهم آوردن ارگونوميك بهتر براي پروازهاي طولاني، پايداري و دوام بالا، فراهم آوري امكانات رفاهي بيشتر براي خدمه پرواز ازقبيل: دستشوئي / آشپزخانه كوچك جهت فراهم ساختن غذاي گرم/ مكاني جهت استراحت خلبانان و صرفه جوئي در به كارگيري از سيستمهاي نمايشگر پروازي در دو كابين مجزا (به صورت پشت سر هم) و در نتيجه پائين آوردن هزينه توليد. خدمه پرواز به راحتي ميتوانند براي رفع خستگي در كاكپيت بايستند، خستگي عضلات خود را رفع كنند، در فضاي وسيع كاكپيت دراز كشيده و استراحت كنند و در صورت نياز از آشپزخانه جهت گرم كردن غذا استفاده كنند. همچنين براي رفاه بيشتر خلبانان در پروازهاي طولاني دستشوئي در كاكپيت نصب گرديده است. از نكات جالب توجه در طراحي جديد، به كارگيري كابين (به طور كامل) تحت فشار بود كه اين امر باعث عدم به كارگيري ماسك در حين پرواز توسط خدمه ميشد ( مگر در شرايط اضطراري و مانورها). درست مشابه با Su-25 Frogfoot ، كاكپيت Su-34 مجهز به پوشش حفاظتي با ضخامت 17 ميليمتر است تا خدمه پروازي و سيستمهاي آويونيك را در برابر تركش موشكها و گلوله ها محافظت نمايد. دسترسي خدمه به كابين به راحتي از طريق يك نبردبان مستقر در چرخ جلوئي امكان پذير و صندلي خدمه از نوع K-36DM با امكان عمل در شرايط صفر-صفر بود. همچنين سطوح آئروديناميكي تثبيت كننده پرواز نيز از زير بدنه حذف گرديدند. اولين پيش نمونه آزمايشي با نام T-10V-1 و با ماموريت ضربه زدن به عمق اهداف دشمن اولين پرواز خود را در 13 April 1990 به انجام رساند. در اين پرواز خلبانان آزمايشگر عبارت بودند از: ايگور وتينتسيف و يوگني رونوف. T-10V-1 از كاناردهاي Su-30/Su-33 'Flanker-D'/Su-35 'Flanker-F' به جهت افزايش مانور، كاهش نيروي پسا و بهبود شرايط پرواز در ارتفاع پائين بهره ميبرد. جنگنده جديد بسياري از ديگر قسمتهاي بدنه اش با خانواده بزرگ زير مجموعه Su-27 يكسان بود. از جمله بال،‌ دم و موتورها. حجم داخلي 30 درصد نسبت به Su-27 افزايش پيدا كرده بود. آيا اين همه نوآوري لازم بود؟ سيمونوف پاسخ ميدهد كه بلي. پيش نمونه آزمايشي Su-27UB به فرماندهي نيكولاي سادونيكوف پرواز آزمايشي را از مسكو تا اخوتسك به صورت رفت و برگشت انجام داد. هواپيماي او 16 ساعت در پرواز بود و در اين مدت 4 بار سوخگيري هوائي با تانكرهاي نيروي هوائي داشت، تمام سيستمها بدون كوچكترين مشكلي كار ميكردند اما چهره به رنگ خاكستري درآمده خلبان آن هنگام پائين آمدن از كاكپيت تنگ مركب خود گواه اين بود كه او بسيار خسته است. آنها به نظر نميرسيدند كه توانائي درگيري با دشمن را بعد از اين پرواز طولاني داشته باشند. [align=center] مقايسه ابعاد Su-32/34 +Su-30MK-1[/align] چرا تانك پرنده؟ بخش مركزي داخلي جهت همسازي با حداكثر وزن 45 تن تقويت گرديد. چيزي در حدود 28 تن بيشتر نسبت به Su-27. ميخائيل سيمونف سرپرست پروژه Su-34: حداكثر وزن بارگيري شده Su-34 به رقم قابل توجه 45.1 تن بالغ ميشود كه قابل مقايسه با تانكهاي T-90S و T-80U است! قابلت مانور و قدرت خوفناك Su-34 نام ديگري به غير از تانك پرنده را به ذهن خطور نميدهد. Su-34 داراي حداكثر سرعت 1.8 ماخ ميباشد كه در حقيقت از Su-30 كمتر است. اين موضوع (شايد) حيرت انگيزي نيست زيرا Su-34 براي حمله به جنگنده هاي دشمن و ماموريتهاي بازدارندگي هوائي طراحي نشده است. در صنايع هوائي سرعت زياد و قيمت زياد همواره دست به دست ميشود. يك جنگنده با امكان سرعت زياد نياز به سوخت و تجهيزات اضافه دارد، از جمله تجهيزات سوختگيري هوائي. در نتيجه قيمت بيشتري را كارخانه سازنده و مشتري متحمل خواهند شد. Su-34 براي حمل مهمات زياد براي اهداف از قبل تعيين شده، نابودي دقيق اهداف و عمليات گريز موفقيت آميز و درامان ماندن از شكاريهاي رهگير دشمن طراحي گرديده. 2 دستگاه موتور پرتوان AL-31FM1 ساخته شده توسط شركت معروف ساليوت با توان توليد كششي بالغ بر 13.5 تن قدرت بسيار مناسبي را به اين جنگنده نوظهور ميبخشند.همچنين از بنا به گفته يوري يليسيف، CEO شركت ساليوت، طول عمر و زمان سرويس دوره اي موتورها به ميزان قابل توجهي افزايش پيدا كرده است. در نتيجه Su-34 به اندازه كافي سريع است كه ماموريت خود را به انجام برساند. اين يك موفقيت قابل توجه براي هواپيماهائي در اين كلاس به حساب ميايد. Su-34 مجهز به سيستم سوختگيري هوائي و سيستم كارامد و به كارگرفته شده در Su-24 به نام Sakhalin UPAZ-1A است كه امكان ايفاي نقش تانكر سوخت رسان را به جنگنده هاي ديگر فراهم ميسازد. بنا به اظهارات سيمونوف، يك هواپيماي جنگي در شرق دور روسيه گاها 7 روز طول ميكشد تا به تاجيكستان برسد! به خاطر اينكه فرودگاههاي بين راه بيشتر اوقات به خاطر شرايط بد جوي تعطيل ميشوند، سوخت به موقع تحويل نميشود و خلبانان زمان كافي براي استراحت ندارند، اما خدمه Su-34 هيچكدام از مشكلات نامبرده شده را ندارند. ديگر امكانات Su-34 شامل رادار آفندي آرايه فازي multimode ، سيستم هدفيابي داخلي IRST/TV/laser نگاه به جلو، سيستم كنترل آتش و رادار هشدار دهنده انتهاي هواپيما و سيستم دفاعي داخلي jammer. طراحي رادار به عهده Leninetz و توسعه سيستمهاي الكترواپتيكي به عهده Ural و Geofyzika گذاشته شد. Su-27IB مجهز به سيستمهاي تسليحاتي ديجيتالي بسيار پيشرفته بود از جمله بكارگيري نمايشگرهاي شيشه اي در سطحي وسيع. اين گونه تقليد ، دو دهه قبل در F-111D هاي آمريكائي مشاهده شده بود. گستره وسيعي ازتسليحات شمال بمبهاي هدايت شونده و سقوط آزاد، راكتها و موشكهاي هوا به زمين و موشكهاي هدايت شونده هوا به هوا براي Su-34 پيش بيني شده از جمله: Kh-29 و S-25LD مشابه ماوريك، بمب هوشمند الكترواپتيكال KAB-500Kr ،‌ بمب هدايت ليزري KAB-500L ، بمب الكترواپتيكال/ ديتالينك KAB-1500TK مشابه GBU-15 ، موشكهاي دورايستاي Kh-59 مشابه AGM-142، موشكهاي ضد كشتي Kh-31 و Kh-35 و همچنين موشكهاي ضد رادار Kh-31R . غلافهاي راكت B-8M1 براي راكتهاي S-8 و غلافهاي راكت B-13L براي راكتهاي S-13 جهت ماموريتهاي پشتيباني نزديك استفاده ميشود. تسليحات دفاعي شامل توپ 30 ميليمتري GSh-301 ، موشكهاي هوا به هواي R-73 Archer WVR و موشكهاي هوا به هواي R-27 BVR ميباشد. Su-34 حداكثر توان حمل 8 تن مهمات را داراست و داراي 12 مقر حمل سلاح و تجهيزات ميباشد. [align=center] كاكپيت مجهز به نمايشگرهاي رنگي،‌خلبان فقط در مواقع اضطراري و درگيري هوائي ميتواند از ماسك استفاده كند و نه در طول پرواز [/align] همانگونه كه ذكر گرديد اولين پيش نمونه آزمايش با نام T-10V-1 در آوريل 1990 به پرواز درآمد و در طي ماههاي بعد به انجام تمرين سوختگيري هوائي دست زد . اين نمونه در سال 1992 براي اولين بار به معرض نمايش عمومي درآمد. دومين پيش نمونه آزمايشي با نام T-10V-2 در سال 1993 با به كارگيري بالهاي Su-35 همراه مقرهاي اضافه، مخازن سوخت داخلي وسيعتر و برامدگي انتهاي بدنه طويلتر و ارابه هاي دوگانه پشت سرهم ساخته شد. نمونه T-10V5 در اوايل سال 1994 پرواز كرد و به Su-34 تغيير نام داده شد. بازي با كلمات در جهت نشان دادن جانشيني براي Su-24. اين پيش نمونه آزمايش با رنگ استتار غير معمول سبز/ آبي و با نام 'Su-32FN' در نمايشگاه هوائي 1995 پاريس با ماموريت جنگنده ضربتي و گشت دريائي به نمايش درآمد (F= Fighter , N= Navy). دو فروند Su-34 ديگر در سالهاي 1996 و 97 توليد شدند و در نمايشگاه هوائي 1997 پاريس با مجددا نام 'Su-32FN' به نمايش درآمدند. در نمايشگاه هوائي ماكس 1999 نام اين جنگنده ها به Su-34MF تغيير پيدا كرد (MF for MnogoFunksionalniy, multi-function). به دليل شباهت زياد قسمت دماغه Su-34 با پلاتي پوس، كه به نوعي يادآور SR-71 ميباشد نام Platypus بر روي آن گذاشته شد در حاليكه ناتو نام Fullback را برگزيده بود. درحاليكه Su-32FN و Su-32MF/34 اساسا از لحاظ بدنه برگرفته از T-10V-5 ميباشند اما بنا به گزارش برخي منابع تفاوتهاي زيادي در نوع ماموريتها و آوينيك دارند و بايد به طور جداگانه مورد بررسي قرار گيرند. در يك مقايسه بين بدنه Su-32/34 با رقباي غربي،‌ Su-32/34 با 12 تن سوخت داخلي بين Boeing F-15E و F-111 از لحاظ شعاع رزمي و ميزان مهمات بارگيري شده قرار ميگيرد، همچنين ميزان چالاكي آن از F-15E كمتر اما از F-111 بيشتر و حداكثر سرعت آن از هر دو نمونه آمريكائي كمتر است اما مشابه هر دو نمونه آمريكائي داراي قابليتهاي فراوان جهت نفوذ در ارتفاع پست به مناطق حساس دشمن ( توسط رادار تعقيب عوارض زميني TFR) ميباشد. بر خلاف F-15E با غلاف LANTIRN TFR و F-111 با سيستم APQ-171 TFR، جنگنده Su-32/34 از يك رادار آرايه فازي با قابليت TFR استفاده ميبرد كه اين ايده اولين بار فقط در رادار فازي APQ-164 در B-1B بكار گرفته شده بود. ماموريتهاي اصلي جنگنده چند منظوره Su-32MF/Su-34 نفوذ به عمق مراكز حساس دشمن (در فواصل دور) و بمباران دقيق اهداف ، ايفاي نقش بازدارندگي در ميدان نبرد، پشتيباني نزديك هوائي است كه در حال حاضر اين ماموريتها را براي روسيه Su-24 و F-15E براي آمريكا و F-111براي استراليا انجام ميدهند. سيمونف در اين باره ميگويد: Su-34 قادر است با موشكهاي هدف ياب زير صوت و مافوق صوت و بمبهاي هدايت شونده، اهداف مستحكم و به خوبي استتار شده را تا فواصل 250 كيلومتر نابود سازد. كارخانه سازنده Su-34 مدعي شده است كه Su-34 براي پيروزي در درگيريهاي هوائي با F-15, F/A-18 ، Eurofighter Typhoon طراحي شده است، به نظر ميرسد روسها در حال برطرف كردن ضعف بزرگ جنگنده هاي ضربتي خود كه همانا نداشتن توان كافي و درماندن در نبردهاي هوائي است ميباشند ( Su-7/17/24، Mig-27). روسها ادعا ميكنند كه رادار آرايه فازي Leninets V-004 آنها بسيار مشابه با رادار APQ-164 است و توان توليد 15 را داراست. همچنين Su-34 در برامدگي طويل انتهائي بدنه خود مجهز به رادار ديد- عقب V005 ميباشد كه فضاي پشت سر هواپيما را بو خوبي پوشش ميدهد. [align=center] مقايسه ظرفيت سوخت داخلي Su-32/34 با ديگر جنگنده بمب افكنها[/align] بنا به گفته روسها. برد رادار Su-34 براي اهداف بزرگ سطحي بين 200 تا 250 كيلومتر، امكانات نقشه برداري زميني 150 كيلومتر،‌براي اهداف هوائي 90 كيلومتر است. سيستم ناوبري داخلي بوسيله يك دريافت كننده GNSS (گلوناس) همراهي ميشود. Su-32/34 مجهز به يك پنل عايق بزرگ مدور در بالاي بدنه خود ميباشد كه فقط از نظر مكان و ابعاد ميتواند يك آنتن ارتباطات ماهواره اي باشد است. Su-34 مجهز به سيستم ايمني فعال با عناصر هوشمند مصنوعي است. اين سيستم هواپيما را قادر ميسازد تا هر مانوري را در نبردهاي هوائي مديريت كند و بر بالاي 'نوك درختان' و يا در ارتفاع پست با حداكثر سرعت 1400 كيلومتر بر ساعت پرواز نمايد. Su-34 همچنين قادر به پرواز در حالت TERCOM ( عبور از موانع غير مترقبه و از ميان مناطق پدافند ضدهوائي دشمن ميباشد). واحد آويونيك مشتمل بر كامپيوترهاي پيشرفته، بردهاي حافظه، نمايش دهنده هاي چند منظوره رنگياست. datalink ديجيتالي به كار گرفته شده قادر به به هنگام سازي مختصات اهداف در هنگام پرواز و يا توسط هواپيما- به هواپيما ميباشد. ميتوان مختصات و كليه برنامه هاي لازم براي يك عمليات را از لحظه پرواز تا فرود به 2 دستگاه كامپيوتر مركزي بارگيري نمود. هواپيما به طور اتوماتيك در هر مختصات بارگيري شده يا زمان وارد اوردن ضربه به طور اتوماتيك سوئيچ ميشودو عمل مينمايد در نتيجه خلبان نيتواند دستانش آزاد باشد و يا خود را درگير ديگر مراحل عمليات نمايد. خلبان در سمت چپ و ناوبر/ اپراتور تسليحات در سمت راست مينشينند. Datalink توسط فرمان هواپيما، ايستگاه زميني، كشتي هدايت ميشود و در صورتيكه ديد كم باشد با ارتباط ماهواره اي منطقه پوشش افزايش پيدا ميكند. سيستم هاي محافظتي شامل يك دريافت كننده هشدار راداري، بسيار شبيه به دريافت كننده ديجيتال SPO-32 / L150 Pastel كه در Su-27/30 بكار رفته،‌ سيستم هدشدار دهنده نزديك شدن موشك، غلاف KNIRTI SPS-171 / L005S Sorbtsiya-S جمر دفاعي باند H/I (بر طبق گزارشات) مستقر در نوك بالها است. اين سيستم نمونه تكامل يافته اي از jammer توسعه داده شده براي Backfire C است. برخلاف بيشتر غلافهاي jamming غربي، اين مدل به صورت دوگانه و نگاه به جلو و عقب براي حداكثر تاثيرگذاري jamming طراحي گرديده است. Su-32MF/34به خاط ميزان سوخت بيشتر، آويونيك بسيار پيشرفته، قابليتهاي تحسين برانگيز رادار تعقيب عوارض زميني، راحتي بيشتر خدمه پرواز و ميزان مهمات بيشتر قابليت نفوذ و ضربه زدن به اهداف دشمن را ميتواند بهتر از Su-30MKI و Su-30MKK/MK2 به انجام برساند. Su-34 با مخازن سوخت استاندارد ميتواند تا 3000 كيلومتر و با مخازن سوخت كمكي تا 4000 كيلومتر را طي كند. متخصصين روسي آناليز تمام نبردهاي كوچك، درگيريهاي هوائي Supersonic، سيستمهاي ECM، جستجوهاي راداري و حرارتي و تركيب شده با موشكها را انجام داده اند. درسهاي گرفته شده از علل سقوط هاي هوائي نشاندهنده اين است سيستمهاي حفاظتي خدمه Su-34 ، چهارصد درصد موثرتر از ديگر هواپيماهاي جنگي مشابه هستند! اين جنگنده براي خدمت در 30 تا 40 سال آينده به تازگي وارد نيروي هوائي روسيه شده و بنا به گفته منابع روسي Su-34 در آينده به هيچ كشوري صادر نميشود. مقدورات و قابليتها: تعداد خدمه: 2 طول: 23.34 متر فاصله دو نوك بال: 14.7 متر ارتفاع: 6.09 متر حداكثر مهمات قابل حمل: 8000 كيلوگرم حداكثر سرعت در سطح دريا: 1,400 كيلومتر بر ساعت (بدون مهمات) حداكثر سرعت در ارتفاع بالا: 1,900 كيلومتر بر ساعت (بدون مهمات) سقف پرواز: 15000 متر (بدون مهمات و بار اضافه) شعاع عملياتي: 100 كيلومتر حداكثر برد (بدون سوخت گيري هوائي): 4000 كيلومتر حداكثر زمان پرواز (بسته به خلبان): 10 ساعت حد شتاب G (عملياتي): 9 نسبت كشش به وزن: 0.68 منابع: Sukhoi airware.ru Air Power Australia "РИА НОВОСТИ" مورخه هاي 06/09/01 و 06/12/19 نویسنده: شهریار [align=center]گالري تصاوير Su-34 تصويري جالب از رشد چشمگير انواع سيستمها و مقدورات در Su-32/34 تصويري جالب از نماي برش خورده غلاف پيشرفته KNIRTI SPS-171 / L005S Sorbtsiya-S ECM باند H/I كه به صورت جفت در نوك بالها به كار گرفته ميشوند امكانت و مقدورات وسيع تسليحاتي Su-32/34 Leninets B005 پيشرفته ترين نوع رادار تهاجمي آرايه فازي است كه براي يك جنگنده روسي ساخته شده و بسيار مشابه رادار APQ-164 بكارگرفته شده در B1-B است كاكپيت وسيع و مجهز به نمايشگرهاي رنگي كاكپيت وسيع و مجهز به نمايشگرهاي رنگي پلكان مستقر در زير چرخ دماغه امكان ورود آسان را به كاكپيت فراهم ميكند [/align]

دوستان اين سايت جاي مطرح كردن اين اخبار نيست. :mrgreen: يه كم علمي تر با مسايل برخورد كنيد. :|

[align=center] [/align]

این هواپیما ایلیوشن 76 متعلق به نیروی هوایی سابق عراق بوده نام هواپیما در نیروی هوایی سابق عراق عدنان بوده که در سال 91 و جنگ اول خلیج فارس برای در امان ماندن ازنابودی توسط نیروهای امریکایی به سمت ایران پرواز داده شده و هم اکنون در اختیار نیروی هوایی ارتش می باشد دوفروند در اختیار ایران می باشد که هر دو فروند در اختیار ارتش می باشد. :| :mrgreen: icon_biggrin

آواكس را ما نساختيم. icon_biggrin اين آواكس عدنان بود كه از عراق به ايران فراري شده بود و به كمك متخصصان ايراني مجدداْ عملياتي شد و به عنوان ذره اي از غرامتهاي جنگ تحميلي از سوي ايران ضبط گرديد. اميدوارم كه آواكس بغداد1 هم هرچه سريعتر عملياتي بشه و بتونيم از اون هم استفاده كنيم. :| :mrgreen: icon_biggrin

عكسهاي جديد در راهه. :mrgreen: :|

آژانس برنامه‌هاي تحقيقاتي پيشرفته دفاعي آمريكا ـ دارپا (Darpa) ـ در تلاش است تا با بهره‌گيري از فناوري جديد مهندسي سلول‌هاي عصبي، امكان انتقال پيام‌ها را به صورت مستقيم به مغز سربازان فراهم آورد. به اعتقاد بسياري از ناظران آگاه، تحقق چنين طرحي نتايج خطرناكي براي جوامع بشري به دنبال خواهد داشت. اين گزارش بر اساس چند منبع خبري معتبر نگاشته شده و از اين پروژه، پرده‌برداري كرده است. «دارپا»، نهادي است كه در دهه 1970، اولين نمونه شبكه اينترنت را براي تأمين نيازهاي دفاعي آمريكا طراحي و آماده بهره‌برداري كرد. هدف نهايي مسؤولان اين نهاد، آن بود كه بتوانند ميان افراد رابطه‌اي مستقيم برقرار كنند. اين رابطه از راه امواج مغزي ـ كه به سلول‌هاي عصبي مي‌رسد ـ‌ صورت مي‌گيرد. «دارپا» تحقيقات خود را در زمينه دانش زيست‌شناسي عصب‌شناسي، از اوايل دهه 1990 ميلادي آغاز كرد. در اين مرحله، سلول‌هاي عصبي بر روي مدارهاي سيليكني، كشت و پرورش داده شدند و از آنها براي رديابي و شناسايي عوامل شيميايي استفاده شد. در سال 1998 ميلادي، آژانس «دارپا»، فعاليت‌هاي خود را در اين زمينه گسترش داد و به بررسي در اين‌باره پرداخت كه چگونه زنبورهاي عسل، با سرعت زياد، توانايي مانور خود را حفظ مي‌كنند. تحقيقات «دارپا»، از سال 2002 توجه عموم مردم را به خود جلب كرد. در اين سال گروهي از محققان اين آژانس، الكترودهايي را در مغز پنج موش كار گذاردند؛ يكي از اين الكترودها در ناحيه پيشاني كه مسؤول ايجاد احساسات خوب و لذت‌بخش‌ است، جاي داده شد و دو الكترود ديگر در بخش‌هايي از مغز هر موش قرار گرفت كه وظيفه‌شان پردازش پيام‌هايي است كه موش از بخش‌هاي چپ و راست سبيل خود دريافت مي‌كند. محققان با استفاده از علايمي كه از راه اين الكترودها مخابره مي‌كردند، موفق شدند موش‌ها را به حركت در مسيرهاي پيچ در پيچ و دشوار، صعود به بلندي و پرش از آن وادار كنند. پرسشي كه در اين مرحله براي محققان مطرح شد، آن بود كه آيا اين امكان وجود دارد كه بتوان اطلاعات تفصيلي و پيچيده مانند تصاوير و اصوات را به ذهن افراد مخابره كرد؟ تلاش براي بررسي در اين زمينه، منجر به راه‌اندازي برنامه‌اي موسوم به ارتباط بين ماشين و مغز شد كه عمدتا در سه حوزه مهارت‌هاي حركتي، ادراكات حسي و حافظه به پژوهش مي‌پردازد. «آلن رود ولف» مدير برنامه مهندسي سلول‌هاي عصبي آژانس برنامه‌هاي تحقيقاتي كه وابسته به پنتاگون نيز مي‌باشد، با همكاري عده‌اي از رياضي‌دانان، زيست‌ ـ عصب‌شناسان و مهندسان خواص مواد، تلاش تحقيقاتي گسترده‌اي را به اين منظور آغاز كرده‌اند. در سال 2002، 24 ميليون دلار براي اجراي اين پروژه دو ساله اختصاص داده شد. هدف نهايي محققان آن است كه دستگاه‌هايي را ابداع كنند كه بدون نياز به نصب مستقيم آنها بر روي مغز سربازان، علايم و پيام‌ها به واسطه سلول‌هاي عصبي‌شان با يكديگر مبادله شوند. اين پژوهشگران، بخشي از مغز را كه «كورتكس» ناميده مي‌شود، مدّنظر قرار داده و به اين وسيله، مربوط به مانورها و عمليات نظامي، به حافظه سربازان و نظاميان، منتقل مي‌شود كه آنها اين دستورالعمل‌ها را پيش از آغاز نبرد، دريافت مي‌كنند. از آنجا كه هر دستورالعملي از پيش طراحي شده، احتمال خطاي عاملان به صفر كاهش مي‌يابد. درواقع دستورالعمل‌ها به گونه‌اي تنظيم شده‌اند كه به عنوان مثال اگر خلبان يك جنگنده، مرتكب اشتباه در تصميم‌گيري شود، تصميم او را تصحيح مي‌كنند و به جاي او وارد عمل مي‌شوند. پيشرفت‌هايي كه پي در پي در حوزه فناوري به وقوع مي‌پيوندد، زمينه‌هاي موفقيت اين برنامه را بيش از پيش تسهيل كرده است. برخي از صاحبنظران، بر اين باورند كه هرچند انجام تحقيقات بنيادين در زمينه نحوه كاركرد مغز، مي‌تواند به نتايج مفيد و مهمي منجر شود، اما پيگيري اهداف نظامي از اين راه، مي‌تواند خطرات گسترده‌اي را به بار آورد و به نتايج ناخواسته و نامطلوبي منجر شود. به اعتقاد آنها، دانشمنداني كه براي مؤسسه‌هاي نظامي كار مي‌كنند، بايد نسبت به مسؤوليتي كه در قبال جوامع بشري دارند،‌ حساسيت نشان دهند و تبعات چنين پژوهش‌هاي خطرناكي را در نظر داشته باشند. ● منبع: روزنامه - میلیتاری نیوز نويسنده: مريم السادات - اميرشاه ‌كرمي

درسته فالكون عزيز.اما او چيزي كه ابعاد غير انساني اين تكنولوژي رو شاخص تر ميكنه اينه كه شما مي تونيد از راه دور به سربازها بگيد چه كساني رو بكشن و يا چه كساني رو نكشن.و احيانا مردم بي دفاع و زنان و بچه ها مورد رحم هيچ سربازي قرار نمي گيرن و قتل عام مي شن بدون اينكه سرباز شما ككش بگزه. :mrgreen: :|

اين فوق العاده ست. واقعاْ پيشرفت بزرگيه. icon_cheesygrin از شما هم بايت ارسال اين پست مفيد تشكر :mrgreen:

دوستان از شايعه پراكني پرهيز كنيد. :mrgreen: در ضمن ارتش و سپاه آمادگي كامل در برابر كوچكترين كنش احتمالي از سوي هر تهديدي رو دارن.و تمام تحركات منطقه زير زره بين گروههاي نظامي و اطلاعاتي كشورمان است. يه مورد ديگه اينه كه درسته اعراب ميانه خوبي در باطن با ايران ندارند اما حاضر نيستن حماقت حمله دوباره به ايران رو تجربه كنند.بلاخص در شرايط كنوني كه ايران را قدرتمندتر و آماده تر مي بينند و حاضر نيستند شرايط امنيتي خودشون را بخطر بندازن و سرمايه هاي جذب شده به كشورهاشون رو فراري بدن. icon_cheesygrin :mrgreen: اين ادعاهايي رو هم كه مطرح مي كنن تحت فشار آمريكا و ديگران انجام مي دن و واقعاْ آز عاقبتش هم به شدت مي ترسن.در عمل مطمن باشيد كه در جبهه احتمالي مقابل ايران هيچ عربي رو نخواهيد ديد. :lol:

يه تعدادي هم خودم عكس گرفتم كه به يه اشكال فني برخورده.برطرف كه شد اونها رو هم ميزارم.ديدنشون خالي از لطف نيست. :mrgreen: icon_cheesygrin

اين هم چندتا عكس ديگه.عكس آواكس حيفه كه نباشه. [align=center] [/align] منبع عكسها:مجله هوايي

اکثر دوستان می دونند که F-5 از نظر طراحی ایرودینامیکی یکی از بهترین طرح های تاریخ صنعت هوایی هست و طرح این هواپیما پتانسیل های زیادی برای کار داره، بطوری که تا همین چند سال پیش هم شرکت سازنده دنبال مشتری برای پکیج های ارتقا این هواپیما و یا تولید نمونه های پیشرفته تر اون بود. در پروژه صاعقه سعی شده تا در ایرودینامیک هواپیمای F-5 بهبودهایی ایجاد بشه، و از طرفی سیستم های ایونیک و جنگ افزار و موتور جدیدی برای اون نظر گرفته بشه. ما می دونیم که ایران هواپیماهای F-5 زیادی در اختیار داره. انجام این پروژه و تبدیل این F-5 ها به صاعقه می تونه به میزان چشمگیری کارایی این هواپیما را افزایش بده. پس این طرح نه تقلیدی هست، نه تولید هواپیما از صفر. به نوبه خودش هم یک طرح مفید برای نيروي هوايي ایران محسوب میشه.

FLANKER جان معلومه زحمت زيادي براي گرفتن و آماده كردن اين عكسها كشيدي. از شما ممنون :mrgreen:

خدايا اين خنده ها رو از ما نگير praying laughing :mrgreen: دمت گرم. icon_cheesygrin

از برادران عربشون هم كسي مي ره؟ :mrgreen: icon_cheesygrin

با تشكر از دوستان بابت اطلاع رساني مفيد. يه سري عكس هم من گرفتم.آماده كه شد مي ذارم. :mrgreen: icon_cheesygrin

اين هم چندتا عكس ديگه

نكته جالب در عكس آخر وجود هواپيماي ميراژ با قابليت سوخگيري هوايي ست.

هرچه کوچکتر بهتر ! بمبهای جدید زرادخانه نیروی هوائی آمریکا با نام بمبهای با ابعاد کوچک یا SDB شناخته میشوند. همانطور که از نام این بمبها مشخص است – اندازه این بمبها بسیار کوچک میباشد به طوریکه کمتر از 40 پاوند ماده انفجاری را با خود حمل میکنند. در مقایسه با بمبهای JDAM ( مهمات تهاجم مستقيم مشترك) که نقش اصلی در بمباران عراق و افغانستان ایفا میکند و در اندازه های مختلفی تولید میشوند که کوچکترین آنها 200 پاوند ماده انفجاری حمل میکند. نمونه های اولیه این بمبهای جدید کوچک از اواخر نوامبر در عراق و افغانستان بوده اند اما تنها 14 بمب از این نوع پرتاب گردیده. به تازگی نیروی هوائی آمریکا آزمایشی بر روی سیستم جدید هدایت کننده بمبهای جدید SDB انجام داده . سلاحی که هم ارزانتر است و هم بهتر. نیروی هوائی آمریکا با ارزیابی شرایط جدید جنگی به این نتیجه گیری رسیده است که بمبها هرچه کوچکتر باشند بهترند ! نیروی هوائی آمریکا 3 هدف را در یک زمان در نظر دارد: 1- حمل بمبهای بیشتر در یک زمان 2- پرتاب بمبها از مسافت بیشتری نسبت به بمبهای JDAM 3- وارد آوردن خسارت کمتر به محیط پیرامون نکته آخر بسیار مهم میباشد. هنگامیکه یک بمب SDB هدفی را مورد اصابت قرار میدهد – موج انفجار آن50 فوت خواهد بود در حالیکه موج انفجار کوچکترین مدل یک بمب JDAM یک صد فوت و 175 فوت برای یک JDAM دو هزار پاوندی است. برخی بمبارانهای موفقیت آمیز نیروی هوائی آمریکا نتایج تاسف باری به بار آورده است. در اوایل امسال در یک عملیات بمباران در افغانستان – 2 بمب 2000 پاوندی نه تنها باعت نابودی اهدافشان شدند بلکه باعث کشته شدن 9 انسان بی گناه از جمله 4 زن و 4 کودک در همسایگی محل انفجار شدند. در جنگ به این نوع نتایج میگویند: خسارات جانبی. البته ارزان بودن بمبهای SDB هم مزیت دیگریست نسبت به JDAM ها. اگر چندین بمب هدایت شونده پرتاب گردند نتایج فاجعه بار خواهد بود. در سال 2007 در نتیجه بمباران نیروهای آمریکائی و ناتو 300 شهروند افغانی و در سال 2006 116 شهروند افغانی کشته شدند. پاسخی به مناطق پرجمعیت غیر نظامی: Col. Dick Justice از افراد نیروی هوائی آمریکا در ارتباط با توسعه بمبهای SDB به خبرنگار abcNEWS گفت: نیروی هوائی آمریکا نمیتواند نسبت به تلفات افراد بیگناه بی تفاوت باشد. وی می افزاید: قسمتی از جنگ این است که شما نسبت به شهروندان بی گناه مسئولیت داشته باشید! ما با افراد بیگناه در جنگ نیستیم. ما با مردم عراق یا افغانستان در جنگ نیستیم. ما با افرادی در جنگ هستیم که خودشان را در میان مردم پنهان کرده اند و این سبب میشود که ما نسبت به خسارات جانبی وارده بر اهداف بمباران شده حساس باشیم! به خاطر ابعاد کوچک نسبت به بمبهای JDAM- جنگنده های F-15 قادر هستند تعدادبیشتری از بمبهای SDB را حمل کنند. همچنین SDB ها میتوانند تا 50 مایل دور از هدف پرتاب شوند. مرکز کنترل تست. کارشناسان نیروی هوائی آمریکا به همراه مهندسین بوئینگ مراحل بمباران را مانیتور میکنند. بمب به دقت به هدف اصابت کرد ولی بدون خسارت جانبی! SDB از ارتفاع 15000 فوتی و سرعت 0.95 ماخ پرتاب گردید. پوشش پلاستیکی به جای پوشش فلزی. اقدامی دیگر در جهت کاهش خسارت جانبی. منبع: 16 فوریه 2008 گزارش اختصاصی abcNEWS By JEFFREY KOFMAN EGLIN AIR FORCE BASE, Florida, Feb. 16, 2008