انجمن بزرگ میلیتاری

هر سه به درد بخور هستن. در یک سازمان رزم نیاز به موشک های ضد زره دوش پرتاب پیشرفته هست. موشک های ضد زره دوش پرتاب در ایران خانواده موشک های ار پی جی مثل ار پی جی 7 و ار پی جی 29 هستن. این موشک ها به هیچ وجه جواب گوی نیازهای چنگ های نوین نیستن و در برابر تانگ های مدرن غربی مثل ابرامز و مرکاوا پاسخگو نیستن. حتی موشک هایی مانند طوفان و دهلاویه هم که قدرتمند هستند در مواردی تاثیر گذاری لازم بر روی زره تانک های نوین از روبرو را ندارند. موشک های نوین تاپ اتک هستند که از بین موشک های داخلی الماس پیشرفته ترین است. الماس دوش پرتاب نیست و ما نیاز به یک موشک مدرن دوش پرتاب داریم. از بین جاولین یا nlaw می توان یکی را مهندسی معکوس کرد. موشک های ضد هواپیمای دوش پرتاب ما هم که مهمترین ان ها موشک های خانواده میثاق هستند نیز از روی مدل های قدیمی مهندسی معکوس شده اند. البته احتمالا در سال های اخیر ارتقا هایی را دیده اند ولی هلیکوپترها و پرنده های دیگر به ابزارهای مختلف انحراف این نوع موشک ها مجهز شده اند و مهندسی معکوس نسل چدید استینگر و ساخت ان می تواند بسیار به کار نیروهای ما و نیروهای تحت حمایت ما بیاید

سلام چند نکته اولا انچه ما شنیدیم صحبت خرید 5 اسکادران سوخو است که هر اسکادران معمولا 1 میلیارد دلار قیمت دارد یعنی صحبت خریدی به ارزش 5 میلیارد دلار است. در چنین معامله ای امکان سفارشی کردن محصول کاملا وجود دارد. در موارد مشابه هم مانند خریدهای کشورهای عربی دیده شده که مورد خریداری شده سفارشی با رادار و امکاناتی سفارشی بوده و کشور سازنده هم قبول کرده است. همچنین دیده شده که مثلا عربستان رادار اف 15 های موجود خود را تغییر داده بنابراین امکان سفارش با یک رادار جدید هم هست. یعنی می توان با تغییرات محدودی رادارهای سوخو 57 را بر روی سوخو 35 پیاده سازی کرد. اینکه هزینه شود، اصلا برای من کاملا قطعی نیست که حتما رادار سوخو 57 چون یک نسل بالاتر از سوخو 35 است حتما خیلی قیمت ان بالاتر باشد. اصولا رادار های ارایه فازی غیر فعال یک نسل عقب تر از ارایه فازی فعال هستند. مثلا فرانسه اخیرا قراردادی بسته که رادارهای رافائل های موجود خود را که ارایه غیر فعال هستند با یک رادار فعال تعویض کنند. حالا اگر ما امکانش برای مان فراهم باشد به نظر من عاقلانه این است که تکنولوژی بالاتر را اخذ کنیم حتی اگر کمی هزینه بیشتر بدهیم که تازه ان هم برای من قطعی نیست که هزینه بالاتر می رود یا نه. خود امریکا در سال های اخیر به سراغ سفارش f15ex رفته که نسل 4 است و سطح مقطع راداری ان خیلی پایین نیست ولی بهترین امکانان و اوینیک نسل 5 مثلا رادار ارایه فعال را روی ان دیده و اصلا هم فکر نکرده اند که سطح مقطع راداری ان بالا است و ارزش این کار را ندارد. حتی اف 16 های جدید و میگ 35 و j10c همگی دارای رادار فعال هستند و به نظر می اید این یک ضعف در سوخو 35 است. تفاوت عملیاتی رادارهای فعال و غیر فعال را باید از اهل فن پرسید ولی ظاهرا در رادارهای فعال شما می تواند المان های رادار را توسط خلبان از داخل کنترل کنید به نحوی که تمام المان ها امواج خود را بر یک ناحیه متمرکز کنند. ولی در انواع غیر فعال این قابلیت وجود ندارد. این قابلیت اهمیت بالایی دارد چون با این روش زمانیکه موقعیت تقریبی هدف توسط رادار L ( که فقط می تواند موقعیت تقریبی را تعیین کند و دقت کافی برای هدف قرار دادن هدف را ندارد) یا رادار زمینی مشخص شد می توان با تمرکز بهتر رادار بر روی هدف که ممکن است رادار گریز باشد، بر روی انراحت تر قفل کرد. انچه در پارگراف بالا گفته شد اطلاعات محدود من در رابطه با تفاوت این دو نوع رادار است که بهتر است توسط اهل فن تکمیل و یا تصحیح شود. به هر حال این تفاوت در حدی موثر بوده که فرانسوی ها به دنبال هزینه برای تعویض تمام رادار های جنگنده رافائل خود رفته اند. و جنگنده های جدید غربی همگی چنین راداری دارند. رادارهای کناری در سوخو 57 هم امکان تسلط خلبان به کناره های هواپیما را می دهد. که ان هم در نوع خود مهم و باعث عدم غافلگیری خلبان از کناره ها در صورت عدم حمایت رادار زمینی است. در کل به نظر من احتمالا در این بین نصب رادار فعال اگر امکان پذیر باشد اهمیت بیشتری از گزینه های دیگر دارد.

اگر روسیه قبول کنه بهترین ارنجمت راداری برای سوخو 35 های سفارشی ایران ارنجمت به کار رفته در سوخو 57 است. چون این هواپیما در واقع با سوخو 35 دارای یک پلتفرم هستند. سوخو 57 از یک رادار ارایه فازی فعال به نام Beylka در دماغه و دو رادار مشابه در باند x ولی با برد کمتر در دو طرف و رادار باند L بر روی بال برای شناسایی هواپیماهای رادار گریز سود میبرد. نکته اینکه باند L بهترین باند برای شناسایی رادار گریز ها می باشد و با توجه به اینکه به زودی ما در منطقه مواجه با f35 هستیم می تواند برای ما کارساز باشد. گفته شده این هواپیما یک رادار عقب نگر دارد که بین دو موتور نصب شده البته این ادعا تایید نشده است. چون معلوم نیست که دمای بالای ان ناحیه را چگونه تحمل می کند. برد رادار Beylka حدود 400 کیلومتر ادعا شده که باید دید برای چه rcs است https://en.wikipedia.org/wiki/Byelka_(radar)

سلام چند نکته. اولا در مورد عمر کوتاه موتورهای شرقی صحبت کردید که تقریبا ربطی به بحث ما نداشت ولی با این وجود خدمت تان عرض کنم که عمر نسل جدید موتورهای روس افزایش پیدا کرده و قابل قبول شده ولی هنور به اندازه مونورهای غربی نشده است در مورد rd33 من نمی دونم اگه شما اطلاع خاصی دارید که بحث دیگری است ولی تا حد اطلاع من قدیم صحبت ساخت ان بود و بعدا کنار گذاشته شد چون همانطوریکه گفتم در ایران فقط به میگ قابل تطبیق است و میگ 29 هم زیاد مورد توجه نهاجا نیست و کشور دارد به سمت خانواده سوخو فلانکر می رود که با موتورهای ال 31 و 41 کار می کنند. حتی تمایل به خرید j10c هم وجود دارد که بعضی از مدل های این جنگنده نیز با این موتور به صورت تک موتوه کار می کنند. به اف 14 هم قابل تطبیق است و سازه اف 14 ها را می توان با روش های تمدید عمر اصلاح کرد. علاوه بر این تا حد اطلاع من شرکت otc نیز روی ساخت یک موتور توربین گاز زمینی کار می کند که شاید هم تا الان ساخته که برای ایستگاه های تقویت فشار گاز به سفارش شرکت نفت ساخته میشود. این توربینم موتور زمینی شده al31 است که با نمونه هوایی حدود 40 یا 50 درصد قطعه مشترک دارد. بنابراین همین الان احتمالا حدود 40 درصد قطعات این موتور در کشور موجود است. موتور al 31 یا 41 سایز بسیار مناسبی دارند که می توان از طرح دو موتوره ان در جت های سنگین مثل سوخو 35 و از طرح یک موتور ان در جنگنده های تک موتوره مثل j10 c استفاده کرد. همین کار را امریکایی ها در اف 15 و 16 کرده اند یعنی موتور f110 را در هر دو هواپیما استفاده کرده اند. rd 33 کاربرد کمی در ایران دارد. موتور تولید ان زمانی توجیه دارد که از ان به تعداد بالایی ساخته شود. اگر طرح هایی برای ساخت هواپیما با طراحی داخلی در کشور وجود دارد که من اطلاع ندارم باز توجیه ندارد که این موتور تولید شود چون معلوم نیست این طرح ها چه از اب در بیایند. واقعیت این است که ما هنوز در حد دانشی نرسیده ایم که بتوانیم مستقلا یک پلتفرم داخلی قابل اطمینان طراحی کنیم و بهترین کار برای ما خرید یا تولید پلتفرم های موجود است. با این نگرش موتور al31 یا 41 کاربرد وسیعی می تواند در کشور پیدا گند که تولید ان توجیه پذیر است.

سلام. rd33 فقط در هواپیماهای ما به میگ 29 میخورد که خود میگ خیلی مورد توجه نهاجا نیست. al31 به اف 14 قابل تطبیق است. مدل بالاتر ان al41 که خیلی به al31 شبیه است موتور سوخو 35 هم هست که نهاجا مشغول اقدامات خرید ان است. قطعا میتوان ان را به اف 14 هم خوراند احتمال دارد توافق شده دانش al41 را از روسیه بگیرند. خود al31 را هم به راحتی میتوان از ونزوئلا که سوخو 30 دارد گرفت. طبیعتا با توجه به خرید سوخو 35 کشور به دنبال ساخت al41 باشد. من شنیده ام تفاوت زیادی هم با al31 ندارد و نوعی ارتقا بر روی ان است

من نحوه استارت شاهد رو نمی دونم فقط حدس زدم. ولی اصولا یک روش متداول برای استارت موتور توربینی این است که یک سرعت اولیه به ان داده شود. طبیعتا هوا وارد کمپرسور و توربین می شود و موتور استارت می خورد. یعنی همین بوستر می تواند در این موتور هم استارت را بزند

برای استارت موتورهای توربینی از یک راکت کمکی استفاده می شود که به ان بوستر می گویند. یعنی پرنده با راکت شلیک میشود در اثر پرتاب موتور توربینی استارت می خورد و بوستر از پرنده اصلی جدا شده و به زمین می افتد و مسیر را با موتور اصلی طی می کند. در مورد شاهد نیز که موتور ان پیستونی است از همین سیستم استفاده شده. شاید هزینه ان از یک استارتر معمولی کمتر بوده. فیلم های شلیک شاهد را ببنید جدا شده بوستر از ان مشخص است. بنابراین استارت ورژن شاهد با موتور توربینی تفاوتی با پیستونی نخواهد داشت

صد در صد کارامد تره. شاهد 136 الان مورد توجه تمام محافل نظامی غرب بعنوان یک تهدید قرار گرفته است. قطعا به دنبال راه کارهایی برای مقابله با ان هستند. یک راه رادارهای قوی تر و روش دوم شاید صداباشد. چون صدای زیادی دارد. شاید به مانند سونار کشتی ها وسیله ای برای شناسایی پرنده بر مبنای صدا بسازند. با این موتور می توان پهباد انتحاری با ابعاد کوچکتر و صدای کمتر ساخت که سخت تر شناسایی شود. به هر حال اگر بخواهید قوی باشید باید همیشه گام هایی رو به جلو بردارید و جلوتر از دیگران حرکت کنید. قیمت هم مهم نیست. شاهد 136 گفته میشود 20000 دلار قیمت دارد. قطعا قیمت تمام شده ان برای ما بسیار کمتر است. حالا این عدد دو برابر هم شود باز نسبت به سلاح های مشابه مثلا موشک های کروز شاید یک دهم باشد.

قیمت ان احتمالا چند برابر موتور پیستونی است. یک شاخصی است در موتورها نسبت قدرت به وزن. برای موتورهای توربینی چند برابر موتور پیستونی است. صدا کمتر است. نوع سوخت را در مورد این موتور نمی دونم ولی فکر کنم موتور تانک ابرامز که توربینی است یعنی توربو شفت است با بنزین معمولی کار می کند. توربین گازهای نیروگاهی که سیستم مشابه دارند حتی با گازوییل هم کار می کنند. این موتور هم احتمالا حداقل با بنزین معمولی کار کند. مشکل روشن کردن و اطمینان پذیری ندارند. تعمیر انها تخصصی تر است ولی این موتور اگر برای پهباد انتحاری باشد یک بار مصرف است و بحث تعمیر ندارد.

در پوستر شرکت فرزانگان به یک موتور مینیاتوری توربوشفت اشاره شده استhttp://www.military.ir/forums/topic/11533-پیشرانه-های-هوایی-پارسی-،-تاپیک-جامع-بررسی-و-تحلیل-پیشرانه-های-هوایی-ایرانی/?do=findComment&comment=552479 موتور Ts hp4 سوال اینجاست که این موتور به چه منظوری ساخته شده است. موتور توربوشفت به مانند موتور پیستونی یک شفت را می چرخاند و مناسب موشک کروز نیست. ابعاد این موتور هم کوچک و مینیاتوری است. در خبرها داشتیم که گفته شد یک پهباد انتهاری با موتوری متفاوت تولید خواهد شد. احتمالا منظور همین موتور است. مزایایی که این نوع موتورها دارند این است که در توان مساوی ابعاد بسیار کوچکتری دارند یا در ابعاد مساوی توان بالاتری. یعنی شاید بتوان پهباد انتهاری ساخت که توان حجم حمل کلاهک سنگین تری داشته باشد و یا اینکه همان توان شاهد 136 با ابعاد کوچکتر را داشته باشد. علاوه بر این صدای ان هم کمتر باشد. هر دوی این گزینه ها پیشرفت قابل ملاحظه ای محسوب می شود

چند نکته 1- پهباد سازی یک دانش است موتور ساز بودن ان هم موتور پیستونی یک دانش و صنعت دیگر است. دوربین ساز بودن نیز یک صنعت دیگر. کشوری که دانش پهبادی دارد منظور این است که دانش طراحی و ساخت بدنه و یک سری قطعات اصلی را دارد ولی قطعا موتور صنعت دیگری است. در مورد ترکیه گفته میشه حتی باک بیرقدار ساخت ایتالیا بوده است. 2- ایران موتور پهبادی می سازد ولی مسئله اینجاست که ایران طیف وسیعی از پهبادها را می سازد که هر یک موتور خاص خود را دارند. نمی توان مثلا برای تولید حداکثر صد فروند پهباد مهاجر 6 یک خط تولید موتور ایجاد کرد. این کار صرفه اقتصادی ندارد. الان در ایران انواع موتور های جت پیستونی و وانکل برای پهباد و کروز ساخته میشود. این تولیدات در صمت(صنعت موتورهای توربینی) یک کارخانه در قم و شرکت دکتر فرزانه صورت می گیرد ولی تولید موتور زمانی به صرفه است که تیراژ مورد نیاز بالا باشد

ما سال ها است در حال ساخت موشک و پهباد هستیم. هر سلاح یک عمر کاری و یک عمر تکنولوژیک دارد. مثلا باطری ها و سوخت موشک بعد از مدتی فاسد می گردد و یا موشک هایی با دانش بالاتر ساخته میشود. احتمالا برنامه این است که این پهبادها و موشک ها به روسیه واگذار و به تدریج با مدل های بالاتر و جدیدتر جایگزین شوند. به صورت نمونه اخیرا اعلام شد که پهبادی انتحاری قوی تر از شاهد 136 ساخته شده. مضاف بر اینکه سیستم های کنترلی این پهباد کاملا لو رفته است و می توان در مدل های جدید از تکنولوژی های دیگری استفاده کرد. می توان بتدریج بدون اینکه ذخایر استراتژیک ما کامل تخلیه شود این سلاح ها را فروخت و جایگزین کرد. با این کار احتمالا خرج خرید سوخو ها هم در می اید

تحلیل خوبی انجام دادید. فقط سوال اینجاست که این وسط نیروی هوایی روسیه چه کار می کند. قبلا بحث شده که به علت تاکتیکی ناتو عملا نیروی هوایی روسیه نتوانسته زیاد در داخل اکراین عملیات انجام دهد ولی حداقل انتظار بود در خطوط تماس این نیرو بتواند نقش تعیین کننده ای داشته باشد. غیر از این باشد پس این نیرو به چه دردی میخورد.

ایران تا الان حضور نظامی در ارمنستان نداشته. سوال ایجاست علت چه بوده؟ خود ما نخواستیم یا ارمنستان درخواست نداده یا روسیه مانع بوده است. اگر ارمنستان نخواسته باید یک نفر به پاشینیان بگوید نیکول شاید فردا خیلی دیر باشد

درست می فرمایید ولی در ادامه توضیح دادم که ممکن است بتوان از رادارهای داخلی تر به این منظور استفاده کرد. البته قطعا شرایط مانند جنگ اوکراین نمی شود زیرا رادارهای داخلی تر هم ممکن است مورد حمله قرار بگیرند ولی تاکتیک احتمالا تا حدی موثر باشد

کارخانه تولید پهباد را هم به روسیه نداده باشند قطعا خود روس ها انها را کپی سازی خواهد کرد. طبیعتا زیر ساخت لازم هم روس ها از قبل دارند. من فکر کنم احتمالا کارخانجات ما هم دوشیفته دارند برایشان پهباد تولید می کنند.

من فکر میکنم که حضور پهبادهای ایرانی احتمالا صحنه نبرد را متحول خواهد کرد انچه گفته میشود این است که تاکتیک دفاع هوایی اوکراین به صورت زیر بوده است 1- بیشتر سامانه های دفاع هوایی اوکراین خاموش هستند. بنابراین روس ها نمی توانند انها را پیدا کرده و از بین ببرند 2- زمانیکه هواپیماهای روسی به فضای اوکراین وارد می شوند رادارها و اواکس های ناتو که بیرون خاک اوکراین هستند هواپیمای روس را مشاهده و به دفاع هوایی اوکراین اطلاع می دهند. 3- سامانه نزدیک به هواپیمای روسی روشن شده و بر روی هواپیمای روس قفل راداری کرده و به ان شلیک می کند و سپس خاموش و احتمالا جابه جا میشود 4 هواپیماهای روس که برای جلوگیری از این تاکتیک در ارتفاع پست پرواز می کنند با سامانه های دوش پرتاب و اپتیکی ارتفاع پست مواجه می شوند این تاکتیک بسیار موثر باعث شده عملا روس ها نتوانند از نیروی هوایی قدرتمند خود به طور موثر استفاده کنند. لازم به ذکر است که امریکا و ناتو در جنگ های مشابه مثلا با عراق عملا با نیروی هوایی خود عراق را نابود کرد ولی عملا روسیه موفق به استفاده از برتری هوایی خود نشده است در روزهای اخیر ما شاهد این بوده ایم که پهبادهای ایرانی بر روی اسمان اوکراین جولان می دهند و اوکراینی ها عمدتا با توپ های ضدهوایی و مسلسل که صدای انها در فیلم ها شنیده می شوند تلاش می کنند انها را سرنگون کنند چون سامانه های موشکی انها عمدتا خاموش است و به علت کوچکی پهبادها، سامانه های ناتو که در بیرون مرز اوکراین هستند نمی توانند به موقع گرا پهبادها را به اوکراینی ها بدهند. در نتیجه اوکراین دو راه دارد یا اجازه دهد که اسمان ان جولانگاه پهبادها باشد یا سامانه های پدافندی خود را فعال کند که قطعا مورد حمله پهبادهای پرسه زن و هواپیماهای ضد رادار قرار خواهند گرفت ضمنا از این موضوع دو نکته برداشت میشود 1- بر خلاف تصور(تصور خود من و عده ای) یک دفاع هوایی منسجم بدون کمک نیروی هوایی تا حد خوبی می تواند از فضای یک کشور در برابر یک نیروی هوایی قوی دفاع کند. البته بنده قطعا منکر اهمیت داشتن یک دفاع هوا پایه قوی نیستم 2- کشور ما نیز می تواند از این تاکتیک استفاده کند. یعنی در شرایط جنگی رادارهای داخلی تر روشن بمانند و رادارهای مرزی خاموش بمانند و در صورت دیده شدن هواپیماهای متخاصم روشن شوند تا از حمله موشک های ضد رادار در امان باشند

اگر این اعداد درست باشد خرید گسترده ای است.

اسراییل، ترکیه و اذربایجان به شدت تلاش کرده اند که با اشغال جنوب ارمنستان، نخجوان را به باکو متصل کنند. این تلاش ابعاد مختلفی داشته و دارد 1- حضور اسراییل در شمال ایران و قطع مرز زمینی ایران با روسیه 2- رساندن ناتو به مرزهای چین با اتصال کشورهای اسیای مرکزی به ترکیه 3-تقویت پانترکیسم و ایجاد دالان توران و بی ثبات کردن ایران با تقویت پانترکیسم از این راه این حمله ترکیه و دوستان می توانست و می تواند با یک ضد حمله ایران مواجه شود. یعنی اگر ایران در این بین مداخله نظامی نماید و جنوب ارمنستان را اشغال کند نه تنها این رویا کاملا از بین می رود بلکه ارمنستان کاملا به دامان ایران می افتد و در ادامه با محاصره باکو، این جمهوری جعلی نیز مجبور به تبعیت از ایران می گردد. به عبارتی ایران قدرت بلامنازع قفقاز می شود برای حل این مشکل، و برای اینکه ایران وارث روسیه ضعیف شده در قفقاز نشود، نانسی پلوسی به ارمنستان سفر کرده است. این کار به منظور دور کردن ارمنستان از ایران صورت می گیرد. هدف این است 1- ارمنستان از ایران دور شود و احیانا درخواست حضور نظامی ایران در ارمنستان را ندهد 2- یا با ارمنستان مصالحه شود و این اتصال توسط خود ارمنستان و با رضایت این کشور انجام شود و یا اینکه با دور شدن ارمنستان از ایران، این پروژه به اینده موکول شود

سلام فرق اواکس با راداری مثل سوخو یا اف 14 این است که علاوه بر برد بیشتر دارای پوشش 360 درجه است ولی رادار سوخو پوشش 360 درجه ندارد. البته گفته میشود سوخو دارای دو رادار در دوطرف و یک رادار عقب نگر هم هست که پوشش 360 می دهد. ولی اولا این رادارهای اضافی دارای برد کم و قدرت کمی هستند دوما معلوم نیست در نمونه سفارشی ایران موجود باشد. علاوه بر این پوشش پایین نگر و بالا نگر سوخو هم مانند یک اواکس نیست. خود روسیه و امریکا نیز در کنار جنگنده های خود که رادارهای قدرتمندی دارند از اواکس استفاده می کنند. البته به نظر من با تحویل سوخو به ایران دریافت اواکس هم بسیار خوب است ولی با توجه به کاستی های زیاد نهاجا و اصولا نیروی نظامی ما و با توجه به محدودیت های بودجه و رادارهای متعدد زمینی در اولویت بالایی نیست. یعنی خرید تعداد بیشتری سوخو و یک جنگنده سبک تر مانند j10c و هلیکوپتری مانند کاموف 52 اولویت بالاتری دارد

بقول جناب MR9 خاطره بد قاهر از بین رفت. چیزی که در این رونمایی بسیار خوب بود توجه به ظاهر رونمایی، رنگ آمیزی ناو و ... بود. بارها دیده شده که سلاح موثری رونمایی شده ولی رخ کار جالب نیست. بعنوان نمونه ترکیه چندین نوع شاسی زرهی خوب ساخته است که بسیاری از سلاح های انها مانند پدافندها و غیره بر روی انها نصب و با رنگ امیزی مناسب و ساخت کلیپی مناسب رونمایی می شوند. نگرش ترکیه نگرش صادراتی است. در مقابل به اعتقاد بنده سامانه مجید و یا بعضی سلاح های مشابه بر روی یک خودرو ارس و با شکلی نه چندان چشمگیر رونمایی شده اند. این مسئله هم در برداشت داخلی هم در برداشت خارجی برای صادرات تاثیر منفی میگذارد ولی انصافا این ناو از نظر کارایی گذشته از نظر شکل ظاهری هم کاملا ایده ال بود. باید به طراحان و مجریان ان نبریک گفت. نقش نداجا را هم نباید نادیده گرفت چون خیلی از سلاح ها و تکنولوژی هایی که در طی این سال ها برای ناوهای نداجا بخصوص کلاس موج توسعه یافته اند در این ناو استفاده شده اند. از نظر من نداجا نیز به جای ناوچه های کلاس پیکان می تواند، از این کلاس استفاده کند.

عرایض شما درست است ولی منظور من این بود که یک شناور گشت ساحلی عملا نیازمند یک پدافند برد بلند یعنی بردی بالای صد کیلومتر نیست چون مشکلی را حل نمی کند. عملا پدافند های برد بلند ساحلی همین کار را برایش انجام میدهد. چون در شرایط جنگی این کشتی ها در پوشش پدافندهای ساحلی برد بلند هستند. در صورتیکه این شناور به آب های ازاد و اقیانوس نیز ورود کنند بعید است تاب آوری داشته باشد. معمولا در شناورهایی در این کلاس نیز از اینگونه پدافندها استفاده نمی شود و فضای انها صرف سلاح های دیگر از جمله تعداد بیشتری سلاح های ضد کروز میشود. به نظر من افزایش تعداد سلاح های ضد کروز اهمیت بیشتری دارد چون ممکن است همزمان تعداد زیادی موشک به سمت شناور شلیک گردد و اینگونه ریسک اشباع شدن پدافند کاهش میابد

دوستان ما از این رونمایی بسیار خوشحال هستیم. ولی با وجود اینکه نمی خوام حرف نا امید کننده بزنم. واقعیت این است که سیادت دریایی بدون سیادت هوایی بسیار مشکل است. نمونه اگر برید حماسه ناوچه پیکان را بخوانید میبینید که ناوچه پیکان یک طعمه بوده و نیروی دریایی عراق توسط نیروی هوایی ما از بین رفت. به عبارتی ناو جلوی هواپیما اسیب پذیر است. ناوچه شهید سلیمانی دارای موشک های ضد هوایی با برد بالای 100 کیلومتر است ولی در صورت عدم پوشش هوایی، هواپیماهای دشمن می توانند در ارتفاع پایین و خارج دید رادار به ان نزدیک شده و پس از ارتفاع گرفتن و رویت ناو، موشک هایی به ان شلیک کنند و دوباره ارتفاع خود را کم کنند و از دید ناو خارج شوند و ناو هم کاری نمی تواند بکند. البته صحبت خرید سوخو 35 است ولی باید قبول کرد که دشمنان حتی کشورهای عربی با اف35 اف 15 se یوروفایتر و .... دست بالاتری را از ما دارند و امکان سیادت هوایی حتی جلوی عرب ها سخت به نظر می رسد. در صورت درگیری قاعدتا این ناو و ناوهای نداجا باید در فاصله کم از ساحل و زیر فاصله 50 تا 100 کیلومتر باشند و تحت پوشش ترکیب پدافندهای زمین پایه و سوخوها که انهاهم از ساحل ما خیلی دور نشوند قرار بگیرند. الان گفته می شود که سامانه باور به برد 300 کیلومتر رسیده. به نظر من داشتن موشک های برد بلند در این ناو خیلی موثر نیست چون در شرایط جنگی باید تحت پوشش پدافندهای زمین پایه باشد مگر اینکه امکان لینک ان با رادارهای زمین پایه و یا هو پایه میسر شود و هواپیمای دشمن که در ارتفاع پایین به ان نزدیک شد توسط رادارهای هواپایه شناسایی شده و روی ان قفل راداری شود و موشک این ناو تحت هدایت رادار هواپایه به هدف شلیک شود. در اقیانوس و دور از ساحل ما که به نظر من این ناو کاری جلوی هواپیما نمی تواند بکند. سیستم های ضد موشک ان هم با شلیک تعداد زیاد موشک اشباع میشود.

یک نکته بد نیست که بهش اشاره بشه. بعضی از دوستان در میلیتاری و فضاهای مجازی دیگر، یک ایراد به این طرح داشتند که وجود چرخبال بر روی پد، مانع شلیک موشک گروز ضد کشتی میشود چون مسیر این شلیک را می بندد. نکته ای که باید اشاره بشه این است که اینگونه ناوچه ها و حتی جماران، هلیکوپتر بر نیستند و این پد برای نشست و برخواست چرخبال برای حمل مسافر دارو سلاح قطعات و غیره است. طبیعتا در شرایط جنگی چرخبالی روی پد نیست که مانع شلیک موشک شود.

برای من باور کردنش سخته که این ناو بدون کمک خارجی ساخته شده باشه. کاملا ناو به روزی است. از هر نظر چه طراحی چه چیدمان تجهیزات، رادارگریزی و غیره. بعد از 20 سال ساخت ناوشکن در کلاس جماران که یک طرح 50 سال پیش بود یکدفعه ان هم بوسیله سپاه این جهش انجام شود. من خودم در میلیتاری تاپیک ناوشکن کلاس موج را میدیم که بالا می امد همیشه فکر میکردم تا کی؟؟؟؟ من حدس میزنم کمک خارجی مثلا چین هم در طراحی ان وجود داشته