به نام خدا اجزای داخلی پهپاد لانست بررسی ها نشان می دهد که اجزای داخلی این پهپاد از کشور های دیگر تامین می شود. همچنین علائم روی بعضی پردازنده ها پاک شده بود. ماژول هوش مصنوعی Jetson TX2 شرکت NVIDIA ء SoC های Zynq از شرکت آمریکایی Xilinx خرج تجمعی KZ-6 که در لانست وجود دارد به طور استاندارد برای ایجاد سوراخ در صفحات فلزی، بسته های زرهی، بتن مسلح و صفحات بتنی ساخته شده است. انفجار این خرج در هوا یا زیر آب از زره هایی تا ضخامت 215 میلی‌متر، صفحه بتن مسلح تا ضخامت 550 میلی‌متر و خاک تا عمق 800 میلی‌متر عبور می کند. شرکت Zala نسخه مخصوصی برای پهپاد توسعه نداده است بلکه از همان نسخه استاندارد استفاده می کند. نکته قابل توجه این است که یک خرج دیگر هم در بخش دم پهپاد وجود دارد. منبع

به نام خدا گزارش وزارت دفاع ایالات متحده از قدرت نظامی چین گزارش قدرت نظامی چین در سال 2022 که توسط وزارت دفاع ایالات متحده منتشر شده چالش هایی را مطرح می کند که ارتش ایالات متحده در جریان مدیریت روابطش با ابرقدرت در حال ظهور با آن مواجه است. این گزارش که در بیست و نهم نوامبر منتشر شده است، جمهوری خلق چین را "مهم ترین و سیستماتیک ترین چالش برای امنیت ملی ما (ایالات متحده) و یک سیستم بین المللی آزاد و باز" می‌داند. یک مقام ارشد دفاعی ایالات متحده که نخواست نامش فاش شود گفت که چین به طور فزاینده ای در جاه طلبی ها و مقاصد خود روشن و واضح است. وی پیش از انتشار گزارش به خبرنگاران گفت: "درک خطوط مدرن سازی برای گنجاندن تفکرات آن در مورد اینکه شیوه جنگ چین چگونه خواهد بود، بررسی فعالیت های فعلی و قابلیت های نوسازی آن و همچنین ارزیابی اهداف نوسازی نظامی آینده آن ها مهم است". این مقام عنصر مهمی از استراتژی چین را "تلاشی مصمم برای جمع‌آوری و گسترش قدرت ملی خود برای تغییر (حداقل) جنبه هایی از سیستم بین المللی به منظور مطلوب تر کردن آن برای نظام سیاسی و منافع ملی جمهوری خلق چین" دانست. این موضوع یکی از جنبه های اصلی ابتکارات سیاست داخلی و خارجی است. این مقام خاطر نشان کرد که به عنوان بخشی از این موضوع، روندی از رفتار نظامی زورگویانه تر توسط چین وجود دارد. "ما فعالیت های قلدرانه و خشن بیشتری را در منطقه هند-آرام (indo-pacific) شاهد هستیم که به بعضی از موارد خطرناک آن اشاره می کنیم. این موارد شامل رفتار غیر حرفه ای و نا ایمن کشتی ها و هواپیما های چینی است". وی گفت که وزیر دفاع، Lloyd J. Austin III، به طور خاص به این موضوع در دیدارش با همتای چینی در حاشیه نشست وزرای دفاع کشور های جنوب شرقی آسیا در کامبوج اشاره کرده است. عنصر دیگری از استراتژی چین، تقویت قابلیت های بازدارندگی استراتژیک ارتش آزادی بخش خلق چین (PLA) است. چین تعریف گسترده ای از این عنصر دارد که شامل هسته ای، فضایی، سایبری، جنگ الکترونیک، قابلیت های ضد فضایی و موارد دیگر می شود. این مقام گفت ارزیابی ایالات متحده این است که چین در حال حاضر بیش از 400 سر جنگی هسته ای عملیاتی در انبار های خود ذخیره کرده است. اگر این تلاش برای مدرن سازی ادامه پیدا کند، چینی ها می توانند تا سال 2035 این عدد را به 1500 برسانند. گزارش همچنین حضور "روزافزون" دیپلماتیک، اقتصادی، سیاسی و نظامی چین در مواقبل تایوان را بررسی می کند. در همین رابطه گزارش، تلاش چین برای در هم آمیختن سیاست چین واحد ایالات متحده با سیاست چین واحد جمهوری خلق چین را پوشش می دهد. رهبران چینی از این موضوع برای نشان دادن غیر واقعی حمایت گسترده بین المللی از ادعا های جمهوری خلق چین در مورد تایوان و تلاش برای مشروعیت بخشیدن به اقدامات قلدر مآبانه این کشور علیه تایوان استفاده می کنند. این گزارش در درجه اول بررسی جنبه های نظامی چین است، و نقطه های جدیدی از دیدگاه ارتش چین از آینده جنگ را روشن می کند. PLA، جنگ تخریب سیستم ها را به عنوان روش آینده جنگ معرفی می کند. وی گفت: "آن ها همچنین شروع به بحث در مورد یک مفهوم عملیاتی جدید برای خود کرده اند: جنگ دقیق چند دامنه ای. چیزی که آن ها مفهوم عملیات اصلی می نامند". این مفهوم جدید برای کمک به شناسایی آسیب پذیری های کلیدی در سیستم عملیاتی دشمن و سپس انجام حملات دقیق (جنبشی یا غیر جنبشی) علیه این آسیب پذیری ها در نظر گرفته شده است. این مقام گفت: "به طور ساده، این روشی است که آنها در فکر جستجوی دامنه‌ ها برای شناسایی آسیب‌پذیری ‌ها در سیستم عملیاتی دشمن و سپس سوء استفاده از آن‌ها برای فروپاشی آن سیستم هستند." "این گزارش همچنین به موضوعاتی می ‌پردازد که تفکر استراتژیک رهبران چین در ثبات استراتژیک، دیدگاه‌های چین در مورد اطلاعات و تسلط اطلاعاتی، و آنچه که PLA در مورد دیپلماسی نظامی گسترده می‌اندیشد را روشن می‌کند." "یک موضوع کلیدی این است که چین می‌خواهد تحولات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، نظامی و امنیتی‌ اش هماهنگ و متقابلاً تقویت شود و از اهداف بلند پروازانه ‌ای که شی جین ‌پینگ برای جوان‌ سازی ملی تا سال 2049 ترسیم کرده است، حمایت کند. این گزارش به مدرن سازی نظامی و استراتژی دفاعی چین می پردازد، اما همچنین به عناصر سیاست اقتصادی و سیاست خارجی چین می پردازد، و اینکه چگونه همه اینها به نوعی با نوسازی نظامی و دفاعی در تعقیب جاه طلبی های منطقه ای و جهانی چین تناسب دارند." گزارش به طور خاص، به استراتژی توسعه هم پیوستگی نظامی-غیر نظامی چین می‌پردازد. این گزارش می گوید پکن به دنبال توسعه و دستیابی به فناوری پیشرفته با ماهیت دوگانه برای ارتش خود است و در عین حال هدف گسترده تری را برای تقویت تمام ابزارهای قدرت ملی جمهوری خلق چین دنبال می کند. چین همچنین در حال توسعه پایگاه ملی صنعتی و فناوری خود است. این مقام گفت: "به لحاظ بلند پروازی‌ های دفاعی گسترده‌تر، جمهوری خلق چین دارای یک استراتژی است که مستلزم تقویت و تطبیق نیرو های مسلح خود با آن چیزی است که به عنوان نوعی روند بلند مدت و رویداد های نظامی جهانی می‌داند. به عنوان یک نتیجه از کنگره بیستم حزب، پکن بر تشدید و تسریع اهداف نوسازی PLA در پنج سال آینده، از جمله تقویت آنچه آن ها از آن به عنوان سیستم بازدارندگی استراتژیک خود یاد می‌ کنند، تمرکز کرده است." "این گزارش به جزئیات بلندپروازی های منطقه ای و جهانی چین می پردازد. همانطور که در گزارش سال گذشته اشاره کردیم، شی جین پینگ و رهبری جمهوری خلق چین مصمم هستند که نیرو های مسلح باید نقش فعال تری در پیشبرد اهداف سیاست خارجی جمهوری خلق چین در سطح جهان ایفا کنند." ارتش چین به دنبال پایگاه ها و تأسیسات لجستیکی برون مرزی است. این موضوع به PLA اجازه می دهد تا قدرت نظامی خود را در فواصل بسیار بیشتری از مرز های خود اجرا و حفظ کند. این گزارش تاکید می کند که احتمال سوء تفاهم و محاسبه اشتباه هم وجود دارد. "این موضوع بر اهمیت ارتباطات مؤثر و به موقع بین وزارت دفاع و PLA تاکید می کند. رقابت استراتژیک (حتی در صورت تشدید آن) به این معنی نیست که رویارویی یا درگیری ناگزیر و اجتناب ناپذیر است. و ما (ایالات متحده) واضح بیان کرده ایم که متعهد به مدیریت مسئولانه رقابت با جمهوری خلق چین هستیم تا اطمینان حاصل کنیم که این رقابت، بی‌ رویه به درگیری منحرف نمی‌شود." منبع لینک مقاله

به نام خدا Korean Air KUS-FS پهپاد ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) جاسوسی-نظارت-شناسایی [2028] Korean Air برای برآورده کردن نیاز های نیروی هوایی جمهوری کره، در حال کار بر روی یک پهپاد شناسایی بدون سرنشین در طی پروژه اثبات فناوری KUS-FC است. مدل آن ابتدا در سال 2011 در معرض عموم قرار گرفت و از آن زمان به آرامی تحول پیدا کرده. این سرویس قصد دارد تا سال 2030 پرواز این پهپاد را ببیند. در حال حاضر Korean Air به دنبال منابع مورد نیاز برای ساخت این اثبات گر فناوری پرنده می باشد. شرکت همچنین نسخه ای تکامل یافته تر، با قابلیت رزمی و محفظه سلاح داخلی نیز در برنامه خود گنجانده است. KUS-FC (اکنون KUS-FS) پیش‌تر با نام پروژه KUS-X شناخته می شد؛ زمانی که سرویس هوایی کره جنوبی به شدت به پهپاد های رزمی علاقه پیدا کرده بود. به دلیل سادگی، سرویس اکنون تمرکز خود را روی پهپاد های جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) مرسوم گذاشته است. در شکل فعلی، KUS-FC پلتفرمی بال-بدنه بدون دم متعارف در پهپاد های نظامی فعلی است. نتیجه آن، هواپیمایی مثلثی شکل با خطوط ظریف و بال های اصلی رو به عقب می شود که فاقد سطوح عمودی متعارف است. این طرح به احتمال زیاد توسط یک موتور توربوفن نیرودهی می شود که در این مرحله، نوع و قدرتش مشخص نیست. موتور در داخل بدنه نصب می شود، هوای مورد نیاز از طریق یک ورودی در دماغه به موتور می رسد و گاز های اضافی از دریچه ای در انتهایی ترین بخش بدنه خارج می شوند. ساخت آن اساسا روکش پلاستیک با فیبر کربن بر روی سازه آلومینیومی است. در حال حاضر، این طراحی 10 متر طول و 16 متر طول بال دارد. با اینکه آرایش موتور فعلا نامشخص است اما صنایع کره ای در حال کار روی گزینه های بومی اند. موتور Pratt & Whitney F100-PW-220U بدون پس سوز امریکایی نیز یکی از نامزد های اثبات شده ای است که احتمال دارد برای تسریع پروژه تحت بررسی قرار گیرد. مداومت KUS-FC حدود 6 ساعت تخمین زده می شود. اگر منابع مالی از طرف دولت کره جنوبی تخصیص داشته شود برای اثبات گر اندازه کامل برنامه ریزی شده است. در آگوست 2022 طبق اعلام KAL-ASD پهپاد KUS-FS نزدیک مرحله تولید است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2028 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 0 - سازنده: Korean Air - کره جنوبی - کشورهای استفاده کننده: کره جنوبی (برنامه ریزی شده) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 10 متر - طول بال ها: 16 متر – قوای محرکه: 1 موتور بدون پس سوز نامشخص - حداکثر سرعت: 925 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 9755 متر - برد: 3200 کیلومتر - تسلیحات: فعلا ندارد اما نیروی هوایی کره جنوبی نسخه رزمی را هم معرفی خواهد کرد - نسخه ها: KUS-FC (نام اولیه در سال 2020)، KUS-FS (نام پایه) پروژه ساخت داخلی پهپاد ارتفاع متوسط KUS-15 که توسط ADD و شاخه هوافضای Korean Air (KAL-ASD) توسعه داده شده، از سال 2008 آغاز گشت. حدود 488.4 میلیون ون (375 میلیون دلار) به پروژه تزریق شد تا الحاق این پهپاد تا سال 2020 صورت بگیرد. با وجود یکسری از شکست ها که 3 بار پروژه را به تعویق انداخت، در سی و یکم اکتبر سال 2019 مدیریت برنامه اکتساب دفاعی (DAPA) – آزانس تدارکات تسلیحاتی این کشور – اعلام کرد که سامانه MUAV تا ماه ژوئن سال 2020 آماده خواهد شد اما ممکن است به کار گیری آن تا سال بعد به طور انجامد. نیروی هوایی کره جنوبی به احتمال زیاد نیاز به پهپاد MALE خود را از طریق به خدمت گرفتن پهپاد ارتفاع متوسط KAL-ASD برطرف خواهد کرد که امکانات و مشخصاتی مشابه پهپاد MQ-9 جنرال اتمیکس دارد، و همانند ریپر، مسلح خواهد بود. طبق اطلاعات منتشر شده، پهپاد ارتفاع متوسط که KUS-FS نامگذاری شده است، وظایف جاسوسی-نظارت-شناسایی، رله ارتباطی و جنگ الکترونیک را برعهده خواهد گرفت و در حوزه غیر نظامی نیز امکان نظارت و مانیتورینگ دریایی، مرزی، محیط زیستی و علمی را فراهم می کند. KUS-FS که از پهپاد MQ-9 رییپر الهام گرفته شده، می تواند منطقه ای به وسعت 100 کیلومتر را از ارتفاع 10 تا 12 کیلومتری زیر نظر بگیرد، و تصاویری با کیفیت از مناطقی بسیار فراتر از محدوده غیر نظامی شده ضبط کند. با توجه به توافق نظامی بین 2 کره مبنی بر عدم پرواز پهپاد ها در محدوده 10 تا 15 کیلومتری خط مرزی نظامی در DMZ، این پهپاد بسیار برای کره جنوبی با اهمیت خواهد بود تا بتواند بر تحرکات نظامی کره شمالی را بدون افزایش تنش ها نظارت کند. طبق اعلام شرکت، KUS-FS توسط کانال رادیویی در خط دید مستقیم و سامانه ارتباط ماهواره ای کنترل می شود. پیلود استاندارد شامل یک ایستگاه الکترواپتیک/مادون قرمز برای شناسایی هوایی و یک رادار SAR است. کل مجموعه شامل 2 تا 4 پهپاد، یک ایستگاه کنترل زمینی با قابلیت کنترل چندین پهپاد و یک ایستگاه پشتیبانی زمینی می شود. از نظر ابعاد این پهپاد 13 متر طول، 25 متر طول بال و 3 متر ارتفاع دارد. منشا موتور توربو پراپ آن مشخص نیست ولی گفته شده 1200 اسب بخار قدرت دارد. مداومت پروازی حداقل 30 ساعت خواهد بود. منبع

به نام خدا KARI TR-60 سامانه هواپیمای بدون سرنشین (UAS) کج پروانه [2018] TR-60، تازه‌وارد دنیای سامانه های هواپیمایی بال چرخنده بدون سرنشین است. این پهپاد به طور دقیق تر یک کج پروانه است، نه یک هواپیمای بال ثابت واقعی و نه یک بالگرد، و برای نقش های زیادی در حوزه نظامی و تجاری طراحی شده. توسعه آن توسط انستیتو تحقیقات هوافضای کره (KARI) با پشتیبانی Korean Air پیگیری می شود. TR-60 در DX Korea در سال 2016 رونمایی شد و براساس پهپاد کج پروانه smart" TR-100" این انستیتو که به سال 2002 برمی گردد، ساخته شد است. TR-60 می تواند برخاست، فرود، پرواز و فعالیت های مسافرتی را به طور خودکار انجام دهد. به علاوه، قابلیت کج پروانه بودن این پهپاد، به آن اجازه می دهد تا در فضا های محدود و عرشه کشتی های جنگی در حال حرکت، عملیات داشته باشد و در عین حال ویژگی های فنی یک پهپاد بال ثابت را نیز حفظ کند. این هواپیما با بدنه مرکزی و گرد، بال های اصلی و واحد دم T شکل به مقدار زیادی ترکیبی شبیه هواپیما های متعارف دارد. صفحات افقی واحد بال در بالای باله عمودی دمی قرار گرفته اند. بال های اصلی در میانه 2 طرف بدنه نصب شده اند و هرکدام یک محفظه موتور چرخنده را در بر گرفته اند که یک واحد ملخ 3 پره را می گرداند. برجستگی اپتیک/حسگر در موقعیت چانه بدنه جای دارد. بخش زیرین در چندین ترکیب نشان داده شده: نسخه 3 پایه چرخ دار، نسخه 4 پایه چرخ دار (پایه های اصلی در راستای خط مرکزی به همراه پایه های پشتیبان خارجی) و ترکیب میله ای همانند بالگرد. محموله آن حدود 30 کیلوگرم گزارش شده است. ابعاد این هواپیما شامل طول کلی 3 متر و طول بال 5 متر می شود. حداکثر وزن برخاست TR-60 حدود 210 کیلوگرم است. نیروی ترکیب ملخ های 2 تایی توسط یک واحد تامین قدرت 55 اسب بخاری تامین می شود که میله های متحرک، موتور را به بال ها متصل می کنند. به این ترتیب، پهپاد به حداکثر سرعت 250 کیلومتر بر ساعت می رسد، تا ارتفاع 144500 متری پرواز می کند و برد عملیاتی آن به 200 کیلومتر محدود می شود. TR-100 جد TR-60 محسوب می شود که در طول 10 سال توسعه داده شد و چارچوب مدل جدید را فراهم کرد. حداکثر سرعت آن 500 کیلومتر بر ساعت بود، وزن محموله آن به 90 کیلوگرم می رسید و حداکثر وزن برخاست آن 995 کیلوگرم بود. با معرفی این پهپاد، کره جنوبی به دومین کشوری در جهان تبدیل شد که پس از ایالات متحده موفق به طراحی یک پهپاد کج پروانه کاربردی شده است. نقش های پیشنهادی TR-60 شامل جستجو و نجات (ُSAR)، حمایت بشردوستانه، شناسایی کلی، ترابری لوازم و کالا ها در مسافت طولانی، رله ارتباطی و نظارتی است. در جولای سال 2017، پهپاد TR-60 با موفقیت برخاست و فرود از کشتی در حال حرکت را انجام داد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2018 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: انستیتو تحقیقات هوافضای کره، Korean Air - کره جنوبی - کشورهای مصرف کننده: کره جنوبی (احتمالی) - نقش: جستجو و نجات (توانایی مکان یابی و خارج کردن افراد از مکان های پرخطر مثل خلبان سقوط کرده در دریا)، نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، ترابری (قابلیت حمل و نقل وسایل، محموله ها یا افراد از جمله مجروحان و افراد مهم)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 3 متر - طول بال ها: 5 متر - حداکثر وزن برخاست: 210 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور با قدرت 55 اسب بخار که یک جفت محفظه موتور های 3 پره را می چرخاند - حداکثر سرعت: 250 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 4500 متر - برد: 200 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. مجموعه ماموریتی شامل اپتیک ها و حسگر ها به همراه محموله 30 کیلوگرمی - نسخه ها: TR-60 (سری پایه)، TR-100 (نسخه بزرگ‌تر با حداکثر وزن برخاست 995 کیلوگرم، محموله 90 کیلوگرمی و حداکثر سرعت 500 کیلومتر بر ساعت، طول کلی 5 متر) منبع

به نام خدا Kamov Ka-175 بالگرد بدون سرنشین [2016] با ورود آهسته‌تر به بازی پهپاد ها نسبت به قدرت های جهانی غربی، روس ها آرام و به طور پیوسته در حال کسب زمینه برای رسیدن به دشمنان بالقوه اند. Kamov، بالگرد ساز قدیمی روس، از برنامه خود برای ساخت بالگرد بدون سرنشین کشتی یا زمین پایه برای ارتش و سرویس های جاسوسی روسیه رونمایی کرد. این سامانه از پره های روتور اصلی در خلاف جهت هم که نشان کاموف محسوب می شود، استفاده می کند که در آن یکی از واحد های اصلی بالای دیگیری قرار دارد و نیاز به روتور دمی برای خنثی سازی تورک را از بین می برد. این ترکیب برای دهه ها توسط خط گسترده بالگرد های نظامی و تجاری شرکت اثبات شده است. Ka-175 در نقش ISR (جاسوسی، نظارت، شناسایی) در نظر گرفته شده و تجهیزات ماموریتی متناسب را به عنوان محموله با خود حمل می کند. مهندسان Kamov طراحی های پهپاد را تکمیل کرده اند و یک ماکت هم ساخته شده است. قرار بود نسخه تمام اندازه برای اولین پرواز در سال 2015 آماده شود. دیگر امکانات این طرح شامل بخش بدنه کاملا شیب دار است که توسط میله های فرود 4 تایی پشتیبانی می شود و از ترکیب های جمع شونده پیچیده دوری می کند. بدنه تمام سامانه های پروازی مرتبط شامل اویونیک، محموله، ذخیره سوخت و موتور نامشخص را در خود جای می دهد. بخش دم ساختاری یکپارچه خواهد بود که پایدارساز افقی به همراه 2 باله عمودی رو به پایین به آن متصل می شوند. تلاش جدید کاموف Ka-175 نام خواهد داشت. اندازه گیری های منتشر شده شامل 6 متر طول، 2.6 متر ارتفاع و عرض 1.7 متر می شود. از نظر مشخصات فنی احتمالی آن می توان به 840 کیلومتر برد، 200 کیلومتر بر ساعت حداکثر سرعت و 5000 کیلومتر ارتفاع پروازی می شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2016 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Kamov - روسیه - کشورهای مصرف کننده: روسیه (فرضی) - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 6 متر - طول بال ها: 1.7 متر - ارتفاع: 2.6 متر - قوای محرکه: سامانه پیشران نامشخص که 2 ملخ 3 پره اصلی را در خلاف جهت هم می چرخاند - حداکثر سرعت: 200 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5000 متر - برد: 840 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. تجهیزات مختص ماموریت برای نقش ISR (جاسوسی، نظارت، شناسایی) - نسخه ها: Ka-175 (سری پایه) منبع

اصلاح شد

به نام خدا Kalashnikov Takhion (Tachyon) پهپاد کوچک [2015] Takhion (یا Tachyon به معنی سریع تر از نور) پهپاد کلاس مینی طبقه‌بندی شده است که توسط شرکت معروف کلاشنیکوف روسیه تولید می شود. ارتش مدرن روسیه از آن استفاده می کند و استفاده عملیاتی از آن در منطقه دونباس اکراین دیده شده است. Takhion برای پشتیبامی نزدیک زمینی در روز و شب و تمام شرایط جوی طراحی شده و توسط فید های داده در لحظه با ایستگاه کنترل زمینی (GCS) توانایی حساس "چشمی در آسمان" را فراهم می کند. با توجه به ابعاد قابل حمل این پهپاد، انتقال آن به خط نبرد به آسانی صورت می گیرد و 10 دقیقه زمان برای آماده‌سازی آن کافی است. Takhion از طراحی بال پرنده به همراه یک پروانه 2 پره در دماغه و باله هایی در انتهای سر بال ها بهره می برد. برد عملیاتی آن به 40 کیلومتر از GCS (که در شرایط ایده آل به 2 خدمه نیاز دارد) محدود می شود و در حدوده ارتفاع 4000 متری پرواز می کند. پرتاب آن توسط منجنیق انجام می شود و فرود آن با چتر است. جدا از نقش شناسایی، Takhion با پرواز در ارتفاع پست می تواند به عنوان رله ارتباطی هوایی متحرک برای منابع زمینی مورد استفاده قرار بگیرد. این سری پهپاد ها در طور مارس سال 2015 توسط منطقه نظامی مرکزی روسیه در سیبری به مرحله توانایی عملیاتی اولیه (IOC) رسید. تا کنون روسیه تنها اپراتور شناخته شده این پهپاد است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2015 - وضعیت: در خدمت فعال - تعداد فروند ساخته شده: 1000 - سازنده: کلاشنیکوف - روسیه - کشورهای استفاده کننده: روسیه - نقش: پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جستجو و نجات (توانایی مکان یابی و خارج کردن افراد از مکان های پرخطر مثل خلبان سقوط کرده در دریا)، نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی که یک پروانه 2 پره را در دماغه می چرخاند - سرعت: 65 تا 120 کیلومتر بر ساعت - حداکثر مداومت: 2 ساعت - برد: 40 کیلومتر (به همراه انتقال اطلاعات در به صورت تقریبا لحظه ای) - حداکثر 120 کیلومتر - ارتفاع پروازی: 4000 متر - حداکثر وزن برخاست: 6.9 کیلوگرم (1 کیلوگرم وزن محموله) - طول: 61 سانتی‌متر - طول بال ها: 2 متر - تسلیحات: ندارد. محموله رزرو شده برای تجهیزات اپتیکی - نسخه ها: Takhion (Tachyon، سری پایه) منبع

به نام خدا Kaiser-Fleetwings BQ-2 پهپاد بدون سرنشین هجومی انتحاری / نمونه اولیه بمب پرنده BQ-1 منشا Fleetwings به 1926 بر می گردد و این شرکت سرانجام مجموعه کوچکی از طراحی های هواپیما شامل تمرین دهنده های Fleetwings 33 و "BT-12 "Sophomore را در دهه 1930 به وجود آورد. یکی از جالب ترین ابتکارات این شرکت BQ-1 بود که یک طراحی بمب پرنده مختص جلب نظر نیروی هوایی ایالات متحده (USASF) در طول جنگ جهانی دوم (1939- 1945) محسوب می شد. Henry J. Kaiser این شرکت را در سال 1943 خریداری کرد و نام آن را به Kaiser-Fleetwings تغییر داد. XBQ-2 BQ-1 زمینه را برای BQ-2 پس از خود فراهم کرد، تلاشی ابتدایی برای ساخت یک هواپیمای بدون سرنشین (UAV) انتحاری. فقط یک kسخه از آن تکمیل شد و اولین پرواز آن در 1943 رقم خورد. این هواپیما با چرخ های سه‌گانه ثابت و پوشش دار (جدا شونده، jettisonable)، محفظه های موتور نصب شده در بال و واحد دم استاندارد با یک باله ظاهری مانند هواپیما های متعارف دارد. بخش کابین خلبان براق است و یک خلبان به صورت انتخابی در آن می نشیند. توسعه هواپیما در جولای سال 1942 آغاز شد و در آن زمان این نوع از هواپیما ها، پهپاد هجومی نام داشتند. قدرت هواپیما از 2 موتور رادیال پیستونی هواخنک سری Lycoming R-680-13 تامین می شد که هرکدام یک ملخ 2 پره را می چرخاندند. مشخصات فنی آن شامل حداکثر سرعت 362 کیلومتر در ساعت و برد 2760 کیلومتر می شد. به عنوان یک بمب بدون سرنشین، محموله آن، 900 کیلوگرم ماده انفجاری بود که سرجنگی را تشکیل می داد؛ کل هواپیما در حین ضربه به هدف به صورت انتحاری عمل می کرد. سرانجام مشخص شد XBQ-2A برای خرید بسیار گران است و منجر به ساخت فقط یک نمونه اولیه پیش از لغو پروژه شد. این هواپیما چندین پرواز آزمایشی را نیز انجام داد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1943 - وضعیت: لغو شده - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Kaiser-Fleetwings - ایالات متحده - کشورهای استفاده کننده: ایالات متحده (لغو شده) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول بال ها: 14.8 متر - حداکثر وزن برخاست: 3500 کیلوگرم – قوای محرکه: 2 موتور رادیال پیستونی هواخنک Lycoming R-680-13 با قدرت 280 اسب بخار - حداکثر سرعت: 362 کیلومتر بر ساعت - برد: 2760 کیلومتر - تسلیحات: 900 کیلوگرم سرجنگی - نسخه ها: BQ-2 (سری پایه)، XBQ-2A (اسم نمونه اولیه، 1 نسخه تکمیل شد) منبع

به نام خدا KAI / Boeing KUS-VJ بالگرد آتشبار هجومی بدون سرنشین [2027] ظهور هواپیما های هجومی بدون سرنشین در میدان های نبرد حتی برای ناظران معمولی هم کاملا آشکار است و Korean Air (صنایع هوافضای کره) از کره جنوبی به همراه بوئینگ آمریکایی توافق کرده اند با همکاری همدیگر نسخه ای هجومی و بدون سرنشین از سری بالگرد های سبک MD500 را توسعه دهند. با وجود تعداد زیادی از واحد های MD500 پا به سن گذاشته که در اختیار نیروی هوایی کره جنوبی قرار دارد، این پروژه این سامانه ها را به نسخه بدون سرنشین با نام KUS-VH تبدیل خواهد کرد. نسخه ای تمام اندازه از ماکت محصول پیشنهادی در نمایشگاه هوافضا و دفاع 2015 سئول دیده شد. بالگرد بدون نیاز به خلبان، تعهد عملیاتی کمتری را در صحنه نبرد تجربه خواهد کرد. کابین سرنشینان توسط یک مخزن داخلی بزرگ سوخت اشغال خواهد شد تا برد عملیاتی آن تا 100 درصد افزایش یابد. سطوح شیشه جلو معمول MD500 پوشانده می شوند. شکل و عملکرد کلی آن دست نخورده باقی می ماند. اپتیک ها در یک پوشش زیر چانه قرار می گیرد. همچنین Korean Air از روشی کم هزینه نسبت به سامانه های سرنشین دار با همین توانایی ها برای توسعه استفاده می کند. گزینه های تسلیحاتی شامل پاد های راکتی، پاد های آتشبار و موشک می شود که به همراه سامانه های موجود در بالگرد، قابلیت حمله جراحی شده را بدون ریسک از دست دادن خلبان در قلمرو دشمن ارائه می کند. از آنجا که نیروی هوایی کره جنوبی فعالانه به دنبال محصولاتی مانند KUS-VH نیست، احتمال استفاده مجدد از بالگرد های سالخورده MD500 به اندازه کافی وسوسه انگیز خواهد بود تا سرویس به طور جدی آن را بررسی کند.صد ها MD500 یی که در حال حاضر در خدمت اند تا دهه آینده بازنشسته خواهند شد. مشارکت بوئینگ در این برنامه نتنها به دلیل موقعیت شرکت به عنوان یک قدرت جهانی بلکه به خاطر تجربه اخیرش در توسعه بالگرد بدون سرنشین "H-6U "Little Bird هم بوده است. KUS-VH قابل صادر شدن به هم پیمانان آمریکایی و کره جنوبی خواهد بود. در جولای سال 2020، Korean Air توسعه بیشتر نسخه بدون سرنشین MD500 را به تعویق انداخت و درعوض تصمیم گرفت تا طراحی پهپاد ارتفاع متوسط خود را به اتمام برساند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2027 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Korean Air - کره جنوبی / بوئینگ - ایالات متحده - کشورهای بهره بردار: کره جنوبی (احتمالی) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های میدان نبرد) - طول: 7.01 متر - طول بال ها: 8.03 متر - ارتفاع: 2.6 متر - وزن: 600 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1300 کیلوگرم (700 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوشفت Allison 250-C20B با قدرت 420 اسب بخار که ملخ 5 پره اصلی و روتور 4 پره دمی را می چرخاند - حداکثر سرعت: 260 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 4225 متر - برد: 700 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 518 متر بر دقیقه - تسلیحات: متغیر. مهمات نصب شده روی پایه بال ها در 2 طرف بدنه می توانند شامل موشک های ضد تانک TOW، مسلسل 7.62 میلی متری M134 جنرال الکتریک، موشک های هوا به هوای کوتاه برد Stinger، پاد راکتی 7 تایی - نسخه ها: KUS-VJ (سری پایه) منبع

به نام خدا JSC Spectator پهپاد جاسوسی – نظارت – شناسایی [2014] Spectator سامانه هواپیمایی بدون سرنشین جاسوسی نظارت شناسایی با منشا اکراینی برای تمام شرایط آب و هوایی است. این هواپیما یک پهپاد غیر مسلح است که با تطبیق پذیری ذاتی خود در بخش های نظامی، تجاری و صنعتی نقش های مختلفی مانند مراقبت مرزی، جستجو و نجات (SAR)، نظارت کلی، گشت دریایی و موارد مشابه را به عهده می گیرد. این پهپاد توسط Politeko Aero LLC به همراه موسسه پلی تکنیک کیف و کارخانه تعمیر هواپیمای Chuguev توسعه داده شده و اولین پرواز آن در سال 2014 ثبت شد. ساخت آن تحت برند استارت آپی JSC Meridian انجام می شود. Spectator (و به طور خاص نسخه Spectator-M) به طور فعال در خدمت نیرو های مسلح اکراین (نیروی هوایی اکراین) و همچنین خدمات مرزی این کشور قرار دارد. تا کنون این کشور ناوگانی از حدود 60 فروند از این پهپاد را به خدمت گرفته است. این پهپاد طراحی کاملا مرسوم و سنتی دارد که حول مرکز یک بدنه باریک و گرد با کناره های صاف قرار می گیرد. بال های اصلی روی شانه و درست بالای مرکز بدنه نصب شده اند، و هرکدام به یک بالک انتهایی ختم می شوند. واحد دم از یک باله عمودی به همراه باله های افقی در پایین آن تشکیل می شود. یک ملخ 2 پره در دماغه بدنه قرار دارد و توسط یک موتور داخلی به چرخش در می آید. همانند دیگر پهپاد های این کلاس، Spectator به یک مجموعه اپتیکی مجهز است و می توان با اعمال تغییراتی حسگر ها و تصویر ساز هایی متناسب با نیاز های ماموریتی روی آن نصب کرد. طول این پهپاد 1.3 متر است، فاصله نوک بال های آن از هم به 3 متر می رسد و حداکثر وزن برخاست آن 5.5 کیلوگرم است. حداکثر سرعت Spectator به 120 کیلومتر بر ساعت می رسد، تا ارتفاع 2000 متری بالا می رود و 15 کیلومتر برد عملیاتی دارد. نسخه تولیدی اولیه Spectator نام داشت که در سال 2014 به وجود آمد. نسل بعدی آن با نام Spectator-M مقداری بزرگ‌تر بود و اصلاحاتی در آن انجام شده بود که در پایان همان سال معرفی شد. قدرت و ابعاد افزایش یافته امکان حمل محموله های بزرگ‌تر را می داد. Spectator-M1 به عنوان نسل سوم و با وزنی سبک‌تر تجهیزات تصویر برداری حرارتی را حمل می کند، سامانه بازیابی آن بهبود یافته و برد آن افزایش یافته است. این مدل در طول سال 2019 رونمایی شد و به طور رمی در سال 2020 به خدمت ارتش اکراین در آمد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2014 - وضعیت: تحت خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 60 - سازنده: JAS Meridian - اکراین - کشورهای استفاده کننده: اکراین - نقش: پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جستجو و نجات (توانایی مکان یابی و خارج کردن افراد از مکان های پرخطر مثل خلبان سقوط کرده در دریا)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 1.3 متر - طول بال ها: 3 متر - حداکثر وزن برخاست: 5 کیلوگرم - قوای محرکه: 1 موتور که یک ملخ 2 پره واقع در دماغه را می چرخاند - حداکثر سرعت: 120 کیلومتر بر ساعت - سرعت کروز: 90 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 2000 متر - برد: 15 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی مربوط به نقش ISR منبع

به نام خدا COCKERILL I-X 4X4 خودروی زرهی رزمی سریع، رهگیر، یکپارچه 4x4 – بلژیک Cockerill i-X (i برای رهگیر و x برای سامانه چند سلاحی ماژولار) نسل جدیدی از خودرو های چرخ دار سبک 4x4 حمله سریع است که توسط شرکت بلژیکی John Cockerill Defense طراحی و توسعه داده شده است. این خودرو در مارس 2022 در جریان نمایشگاه دفاعی بین المللی WDS (World Defense Show) رونمایی گردید که در شهر ریاض عربستان سعودی برگزار شد. John Cockerill خودروی Cockerill i-X را به گونه ای طراحی کرده تا یک سامانه رزمی پیشرفته برای رهگیری دفاعی سرزمینی باشد و بتواند با استفاده از قدرت کنترل شده خود، هر تهدیدی را پیش از رسیدن به هدفش نابود کند. Cockerill i-X اساس عوامل برتری عملیاتی را در فضای نبرد با استفاده از سرعت بالاتر، قدرت شلیک بیشتر، مخفی کاری بهتر و هوش تعبیه شده، تضمین می دهد. این خودرو قادر است با سرعت بسیار زیاد در جاده و خارج آن حرکت کند (با استفاده از یک مجموعه رانش حرارتی یا هیبرید حرارتی-الکتریکی)، سبک است، پنهانکار است (مدیریت منظر با استتار تطبیقی، و اصلاح IR و اثر صوتی)، فناوری ترکیب داده های چند حسی را یکپارچه می کند (هلمت هوشمند، هوش مصنوعی، دوربین ها، حسگر ها: LWS، تشخیص آکوستیکی محل شلیک) و این توانایی را دارد که بسته به هدف با انواعی از سلاح های مؤثر ادغام شود (مانند 25 و 30 م.م.، موشک، راکت و ...) و همچنین در آینده بتوان نسل جدیدی از سلاح ها را با آن مرتبط ساخت. مهمات Cockerill i-X به یک ایستگاه سلاح کنترل از دور مجهز است که در شرایط جاده ای داخل خودرو قرار می گیرد و با بالا آمدن آن از سقف می توان به عملیات آتش پرداخت. این برجک را می تواند به توپ های خودکار 25 و 30 میلی متری و تسلیحات ضد تانک مسلح ساخت. در صورت استفاده از توپ 25 میلی متری، برجک توان حمل 120 مهمات آمده به شلیک را دارد. یک توپ 7.62 یا 12.7 میلی متری را می توان به صورت هم محور به تسلیحات اصلی متصل کرد. در ترکیب بندی ضد تانک، برجک می تواند به 2 یا 4 موشک هدایت پذیر ضد تانک و یا 7 پرتابگر تیوبی برای RPG مسلح شود. خود برجک فقط 650 کیلوگرم وزن دارد که حدود 60 کیلوگرم وزن مهمات نیز به آن افزوده می شود. این برجک توانایی چرخش 360 درجه دارد و در محور عمودی از زاویه -10 تا +60 را پوشش می دهد. همچنین به یک سامانه روئیت الکترواپتیکال 2 محوره 360 درجه به همراه پایدار ساز شامل تلویزیون، مادون قرمز و یک مسافت یاب لیزری مجهز است که به هردو سرنشین خودرو این امکان را می دهد تا اهداف را در برد تا 16.8 کیلومتری تشخیص دهند و به لطف سامانه مدیریت نبرد ساخته شده توسط John Cockerill، اطلاعات را به اشتراک بگذارند. تصویر ساز حرارتی برد تشخیص 13.5 کیلومتری دارد. طراحی و حفاظت Cockerill i-X از یک طراحی خاص بهره‌مند است و فقط 2 خدمه دارد: یک راننده و یک فرمانده/توپچی. بدنه از مواد فیبر کربن کامپوزیت تولید شده توسط John Cockerill ساخته شده است. یک ایستگاه تسلیحات در مرکز خودرو تصب شده که برای درگیری با اهداف زمینی و دریایی از جای خود بالا می آید. مجموعه موتور در بخش جلویی میانی خودرو قرار دارد. محافظت بالستیک خودرو در برابر شلیک مهمات کوچک API (Armor Piercing Incendiary) با کالیبر 7.62 م.م. به سطح 2 STANAG 4569 می رسد در حالی که محافظت از مین در سطح 3 است تا در برابر انفجار 8 کیلوگرم TNT در زیر یا روی سقف خودرو مقامت کند. تحرک پذیری شاسی Cockerill i-X بر پایه ی طراحی یک کارخانه ساخت خودرو های رالی آمریکایی است که به طور خاص برای مسابقه داکار توسعه داده شده بود. در تعلیق هیدروپنوماتیک شاسی توسط John Cockerill تغییراتی اعمال شده تا تحرک پذیری در سرعت بالا در تمام شرایط جاده ای افزایش یابد. همچنین می توان یک مکانیزم ارتفاع کنترل شده بر روی آن نصب کرد. با داشتن تحرک عالی روی هر نوع زمینی و دستیابی به سرعت بی رقیب در صحنه های عملیاتی، Cockerill i-X اولین خودروی زمینی است که DNA یک رهگیر را در خود دارد. این خودرو می تواند به یک موتور حرارتی با قدرت 750 اسب بخار یا یک موتور هیبرید حرارتی-الکتریکی با قدرت 800 اسب بخار مجهز شود. در جاده حداکثر سرعتش به 200 کیلومتر بر ساعت می رسد که این عدد در شرایط بیابانی به 160 کاهش می یابد. حداکثر برد حرکت آن 600 کیلومتر است. در صورت استفاده از موتور حرارتی i-X در کمتر از 6 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر می رسد و با فشردن پدال ترمز در فاصله 40 متری متوقف می شود. در حالت تمام الکتریکی برد آن به 30 کیلومتر محدود می شود اما به دیلی کاهش اثر حرارتی و آکوستیکی مزیتی تاکتیکی خواهد داشت. تجهیزات رزمی Cockerill i-X از سامانه های رصد و مشاهده رابط انسان و ماشین کاملا دیجیتالی شده برخوردار است. این سامانه ها شامل یک نمایشگر کابین می شود که به راننده امکان دیدن اطلاعات مورد نیاز را می دهد در حالی که فرمانده یک نمایشگر با وضوح بالا در اختیار دارد تا تصاویر گرفته شده توسط شرکت فرانسوی Safran Electronics & Defense و منظره برجک را مشاهده کند. رابطه انسان و ماشین Cockerill i-X رهگیر، بر اساس هلمت هوشمند Cockerill ساخته شده که توسط اپراتور پوشیده می شود و دارای یک موتور چند وجهی هوشمند است که امکان مدیریت اطلاعات سامانه تسلیحات و تعامل دیداری، شنیداری و صوتی را دارد. همه اینها در حالی است که کنترل اندازه گیری شده بار شناختی اپراتور در طول ماموریت خود را با استفاده از رابطی که تا حد امکان بصری خواهد بود، تضمین می کند. این رابط دیگر به عنوان یک دستگاه منفعل دیده نمی شود بلکه هوشمند، کارآمد، و همه‌جانبه خواهد بود و از قابلیت های تعامل طبیعی اپراتور، در زمینه ای جاه طلبانه تر از معمول (سرعت عمل، چند هدف، حرکت سریع خودرو) استفاده می کند. سامانه تسلیحات خودرو نیز دارای حسگر های با عملکرد بالا است تا داده های رزمی را جمع‌آوری کند و آگاهی موقعیتی 360 درجه را عرضه کند. پردازش داده توسط الگوریتم های هوشمند داخلی برپایه ی هوش مصنوعی انجام می شود تا تشخیص – شناسایی – مکان یابی و ارزیابی هدف و همچنین کمک تصمیم گیر تقویت شده را به اپراتور عرضه کند. سامانه های ارتباطی، امکان تیم شدن و همکاری تطبیقی بین سامانه های معادل در همه خودرو های گروه را با اشتراک گذاری داده ها برای گرفتن بهترین تصمیم ها و اشتراک گذاری الویت ها، فراهم می کند. یکی دیگر از امکانات جالب Cockerill i-X، نصب شدن یک جک در هر سمت بخش پایینی شاسی است تا امکان بازیابی توسط خود خودرو از شن نرم فراهم شود. مشخصات: - مهمات: یک توپ خودکار 25 یا 30 میلی متری، یک ماشین 7.62 میلی متری هم محور، موشک هدایت پذیر ضد تانک یا سامانه پرتاب راکت. - کشور های استفاده کننده: ندارد - کشور طراح: بلژیک - تجهیزات: سامانه های روئیت و مشاهده رابط انسان و ماشین کامل دیجیتالی، دوربین روزانه رنگی، سامانه تصویر ساز حرارتی، مسافت یاب لیزری، سامانه های ارتباطی، سامانه مدیریت نبرد - تعداد سرنشین: 2 - زره: STANAG 4569 سطح 2 برای بالستیک - STANAG 4569 سطح 3 برای ضد مین - وزن: 3500 کیلوگرم (ناخالص) - سرعت: 200 کیلومتر بر ساعت در جاده، 160 کیلومتر بر ساعت در شرایط بیابانی - برد: 600 کیلومتر با موتور استاندارد – 30 کیلومتر با موتور الکتریکی منبع

به نام خدا Jordan Falcon هواپیمای بدون سرنشین (UAV) شناسایی سبک [2012] Jordan Falcon یک پهپاد شناسایی در کلاس سبک است که در حال حاضر توسط کنسرسیومی از دفتر طراحی و توسعه پادشاه عبداله و صنایع هوافضای اردن تحت توسعه قرار دارد. این تلاش، برنامه مشترک پهپاد بومی است که برای افزایش برد تاکتیکی ارتش و نیرو های امنیتی برای مدرن سازی نیروها و ادامه صلح با قدرت های غربی ساخته می شود. Falcon یک سامانه بدون سرنشین است که بیشتر مسئولیت شناسایی، نظارت و تعیین/رهگیری هدف را بر عهده دارد و به همین دلیل به تجهیزات ماموریتی مورد نیاز برای این نقش مسلح است (محموله تا 6 کیلوگرم). یک لینک داده مایکرو ویو ویدئو/تله متری 5 واتی تصاویر در لحظه و اطلاعات تله متری را تا برد 50 کیلومتری مخابره می کند. در ظاهر، Jordan Falcon یک هواپیمای کوچک مقیاس شامل بدنه، بال های اصلی و بخش دم است. کابین خلبان از یک ترکیب محفظه موتور مانند در مرکز منشا می گیرد و بال های با لبه های مستقیم در بالای آن قرار می گیرند. بال ها در نوک خود بریده شده اند. بخش دم از ترکیب میله های 2 تایی به همراه دهانه اتصال بال در انتها و یک باله دمی افقی به صورت 2 صفحه دمی شکسته به بالا متصل در نوک تشکیل می شود. نیروی پیشران پهپاد از یک موتور داخلی در انتهای بدنه تامین می شود که یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند تا مداومت 4 ساعته را برای آن فراهم کند. بخش زیرین از 4 پایه ثابت تشکیل می شود. همانند سایر سامانه های این رده، Falcon از موتور 2 زمانه احتراق داخلی 200 سی سی با صدای کاهش یافته و ناوبری مبتنی بر ماهواره استفاده می کند. این سامانه در اصل توسط یک اپراتور زمینی کنترل می شود و برد آن به 450 کیلومتر می رسد اگرچه در صورت نیاز، مسیر یابی نقاط از پیش تعیین شده، خودکار خواهد بود. یک سامانه لینک داده ویدئو ها را در لحظه به یک گیرنده رله می کند. مداومت عملیاتی این پهپاد حدود 4 ساعت گزارش شده و حداکثر سرعت آن 180 کیلومتر بر ساعت است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - تعداد فروند ساخته شده: 3 - سازنده: دفتر طراحی و توسعه پادشاه عبداله / صنایع هوافضای اردن - اردن - کشورهای استفاده کننده: اردن - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - وزن: 40 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 60 کیلوگرم (20 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور 2 زمانه 200 سی سی بنزینی/روغنی که یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند - حداکثر سرعت: 180 کیلومتر بر ساعت - برد: 450 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله عملیاتی (تا 6 کیلوگرم) شامل حسگر ها و سامانه های اپتیکی - نسخه ها: Falcon (سری پایه) منبع

J-10CE نیروی هوایی پاکستان

به نام خدا تصاویر جنگنده J-20 در نمایشگاه هوایی 2022 چین J-20 در مقابل در J-16 (به دلیل استفاده از لنزز تله فوتو ابعاد غیر واقعی دیده می شوند) نازل موتور WS-10C منبع

به نام خدا مشخصات: طول بال: 10 متر وزن برخاست: 600 کیلوگرم وزن محموله: 100 کیلوگرم محدوده سرعت: 160 تا 200 کیلومتر بر ساعت شعاع عملیاتی: 200 کیلومتر ارتفاع عملیاتی: 3352 متر سقف پرواز: 5486 متر مداومت پروازی: 12 ساعت

با سلام. موتور های الکتریکی برای بلند کردن پهپاد بهترین گزینه ان ولی از لحاظ مصرف انرژی موتور های پیستونی مسافت بیشتری می رن.

به نام خدا درخواست رومانی از اسرائیل برای خرید سامانه موشکی دفاع هوایی گنبد آهنین با استناد به اطلاعات رسانه اسرائیلی Haaretz، رومانی مایل به دریافت سامانه گنبد آهنین از اسرائیل و مذاکره در مورد امکان دریافت مجوز برای تولید تجهیزات نظامی در رومانی است. در صورت عقد قرارداد با اسرائیل، رومانی اولین کشور اروپایی خواهد بود که گنبد آهنین اسرائیلی را به دست خواهد آورد. گنبد اهنین یکی از کارآمدترین سامانه های موشکی دفاع هوایی است. این سامانه به طور خاص طراحی شده تا با آتش توپخانه و راکت ها مقابله کند. با استناد به نیرو های دفاعی اسرائیل، در جریان حملات راکتی از سوی غزه در آگوست سال 2022، سامانه پدافند موشکی گنبد آهنین به نرخ موفقیت 97 درصد در رهگیری راکت ها رسیده است. در طول این حملات در مجموع 580 راکت و خمپاره به سمت اسرائیل شلیک شد. هم اکنون گنبد آهنین توسط ارتش ایالات متحده نیز به خدمت گرفته شده است. ایالات متحده در سال های اخیر بیش از 1.6 میلیارد دلار برای توسعه و ساخت سامانه های گنبد آهنین در اختیار اسرائیل قرار داده. گنبد آهنین راه حلی متحرک، کارآمد و خلاقانه برای مقابله با خطرات راکت های برد کوتاه و گلوله های 155 م.م توپخانه تا برد 70 کیلومتر در تمام شرایط آب و هوایی شامل ابر های کم ارتفاع، باران، طوفان شن یا مه است. این سامانه توسط شرکت دفاعی اسرائیلی Rafael و با همکاری ایالات متحده آمریکا توسعه داده شده است. سامانه گنبد آهنین از 3 عنصر اساسی تشکیل می شود: رادار تشخیص و رهگیری، مدیریت نبرد، و سامانه کنترل تسلیحات (BMC). یک واحد پرتاب موشک (MFU) با 20 موشک آماده شلیک از کنیستر های پرتابگر (3 پرتابگر برای یک باتری). سامانه راداری EL/M-2084 توسط شرکت اسرائیلی Elta توسعه داده شده است. سامانه کنترل ساخت شرکت نرم افزاری اسرائیلی mPrest Systems با همکاری Rafael است. منبع

برا همین یهو و با کفش گلف رفت واشنگتن

به نام خدا نمایشگاه ADEX آذربایجان 2022 خودروی زرهی Vuran ترکیه مهمات پرسه زن Lentatek Kargi ترکیه بمب GFAB-250 LG ساخت مشترک ترکیه و آذربایجان کشتی هجومی STM MPAC ترکیه زیردریایی STM500 ترکیه موشک Roketsan SOM ترکیه سامانه موشک اندازه کوچک هدایت لیزری Rokestan METE ترکیه سامانه کنترل از راه دور SCN-Demir آذربایجان پهپاد Taruz آذربایجان پهپاد Iti Qovan Kamikaze آذربایجان پهپاد شناسایی Fatum آذربایجان موشک کروز ضد کشتی Harbah پاکستان پهپاد shahpar II پاکستان سامانه راکتی Fatah 1 پاکستان بمب 1000 پوندی GP پاکستان خودروی 8x8 زرهی Paramount Engineering Barys قزاقستان موشک های اسرائیل پهپاد Elbit Systems Skylark I-LEX اسرائیل سامانه جنگ الکترونیک IAI Scorpius-G اسرئیل چشم هایش

به نام خدا سامانه موشکی S-350 S-350 ویتاز (به روسی C-350 Витязь)(شوالیه) سامانه موشکی سطح به هوای برد متوسط روسی است که GSKB Almaz-Antey توسعه داده شده است و هدف از تولید آن جایگزینی با S-300PS است. طراحی این سامانه ریشه در پروژه مشترک KM-SAM بین روسیه و کره جنوبی دارد و از موشک های 9M96 سامانه موشکی S-400 استفاده می کند. مطالعات اولیه که در نهایت به S-350 ختم گشت در سال 1999 آغاز شد. اما توسعه به طور جدی در سال 2007 شروع شد. Almaz-Antey توانست از تجربه به دست آمده در حین کار بر روی توسعه مشترک KM-SAM با کره جنوبی استفاده کند. حدود سال 2011، احتمالاً به دلیل آزمایش‌های موشکی ناموفق، سرعت توسعه کاهش یافت. S-350 در سال 2013 رونمایی شد و در نمایشگاه هوایی MAKS آن سال به نمایش در آمد. در برنامه های اولیه، قرار بود مرحله آزمایشی این سامانه در پاییز 2013 به پایان برسد و حدود 30 سیستم تا سال 2020 تحویل داده شود. با این حال، اولین تحویل S-350 در سال 2019 انجام و در فوریه سال 2020 وارد خدمت شد. سامانه دفاع موشکی S-350 Vityaz از چندین خودرو تشکیل می شود: - 1 تا 2 ایستگاه راداری آرایه اسکن الکترونیکی غیر فعال 50N6A. پوشش 360 درجه برای تشخیص زودهنگام، روشن سازی هدف و هدایت موشک. - 1 پست فرماندهی 50K6A با فعالیت رزمی کاملا خودکار با سایر سامانه های از راه دور - 4 تا 8 لانچر 50P6 (در مجموع 12 تا 96 موشک) - موشک های هدایت پذیر 9M96/9M96E(E2)؛هدایت غیر فعال و سایر موشک های با هدایت فعال. برد 12 تا 120 کیلومتر، سطوج کنترل آیرودینامیک و بردار رانش. - موشک های هدایت پذیر 9M100؛ برد 10 تا 15 کیلومتر؛ جستجوگر غیر فعال مادون قرمز؛ سطوج کنترل آیرودینامیک و بردار رانش؛ حداکثر مانور 60 سطح G-20. موشک 9M100 می تواند در مجموعه های 4 تایی در نسخه دریایی Resurs قرار بگیرد. نام نسخه دریایی S-350 از Poliment-Redut به Resurs تغییر یافت. لانچر 50P6E پست فرماندهی 50K6E رادار چند منظوره 50N6E مشخصات فنی پایه S-350: - حداکثر تعداد درگیری همزمان با اهداف: آیرودینامیک: 16 ، بالستیک: 12 - حداکثر تعداد پرتاب همزمان موشک: 32 - منطقه تاثیر برای اهداف آیرودینامیک: برد 1.5 تا 120 کیلومتر ، ارتفاع 10 متر تا 30 کیلومتر - منطقه تاثیر برای اهداف بالستیک: برد 1.5 تا 30 کیلومتر، ارتفاع 2 تا 25 کیلومتر - زمان آماده‌سازی: 5 دقیقه تمام خودرو ها برپایه ی شاسی Bryansky Avtomobilny Zavod (BAZ-6909 & BAZ-69092) اند. نسخه دریایی با موشک هدایتی 9M96E که آزمایش های دولتی را در سال 2018 گذرانده Redut است. Resurs (سرمایه) نسخه صادراتی Redut است. شاسی BAZ-6909 برای سامانه S-400 در سپتامبر سال 2017، گزارش شد که این سامانه موشکی توسط روسیه و از بندر طرطوس در شهر مصیاف استان هاما سوریه مستقر شده. اولین پرتاب ها در 26 مارس 2019 با موفقیت انجام شد و این سامانه دفاع موشکی آزمایش های دولتی را پاس کرد. در اواخر دسامبر 2019 در سایت Kapustin Yar به صورت رسمی S-350E به وزارت دفاع روسیه تحویل داده شد. این تحویل شامل رهگیری اهداف آیرودینامیک بود. در فوریه سال 2020، S-350 ویتاز به صورت رسمی وارد خدمت در نیروی دفاع هوافضای روسیه قدیم که اکنون با نیروی های هواضای روسیه ترکیب شده است، شد و این سامانه موشکی جدید برای آموزش خدمه به آکادمی دفاع هوایی و فضایی Zhukov تحویل داده شد. در ژوئن 2020 گروه Almaz-Antey و وزارت دفاع روسیه قراردادی برای تحویل 4 مجموعه S-350 ویتاز و 3 دسته S-400 Triumf را امضا کردند. تحویل از سال 2021 شروع شد. براساس اطلاعات منتشر شده در 14 آگوست 2022، اولین استقرار عملیاتی S-350 در جنگ اکراین برای مراقبت از یک فرودگاه انجام شده است. منبع 1 منبع 2

به نام خدا امضای قرارداد 555 میلیون دلاری تایوان با آمریکا برای خرید چهار پهپاد Sea Guardian وانگ تینگ یو، نماینده پارلمان در یک پست فیس بوکی فاش کرد تایوان برای خرید چهار پهپاد MQ-9B SeaGuardian به ارزش 16.88 میلیارد دلار جدید تایوان (555 میلیون دلار) با ایالات متحده قراردادی امضا کرده است. تایوان نیوز در این مورد نوشت انتظار می رود اولین پهپاد جنرال اتمیکس در سال 2025 و آخرین آن تا سال 2029 تحویل داده شود. این رسانه همچنین افزود که این قرارداد شامل تجهیزات و سامانه های پشتیبانی مربوط به ایستگاه کنترل زمینی است. به گفته این رسانه، انتظار می‌رود هزینه این معامله به دلیل زیرساخت‌های اضافی و هزینه‌های آموزشی به 700 میلیون دلار افزایش یابد. پهپادهای شناسایی SeaGuardian در سواحل شرقی تایوان در شهرستان Hualien مستقر خواهند شد. این پیشرفت دو سال پس از آن صورت می گیرد که وزارت امور خارجه ایالات متحده این فروش احتمالی به تایوان را در سال 2020 تایید کرد. با اعلام این تصمیم، آژانس همکاری امنیتی دفاعی ایالات متحده اعلام کرد که فروش پیشنهادی با ارائه به موقع جاسوسی، مراقبت و شناسایی، دستیابی به هدف، و توانایی های ضد خشکی، ضد دریا، و ضد حمله زیردریایی برای امنیت و دفاع از خود، توانایی خریدار را برای رویارویی با تهدیدات فعلی و آتی بهبود می بخشد. این قابلیت یک عامل بازدارنده در برابر تهدیدات منطقه ای است و توانایی دفاع از خود خریدار را تقویت می کند. خریدار هیچ مشکلی در جذب این سیستم ها در نیروهای مسلح خود نخواهد داشت. منبع

استفاده از صفحات خورشیدی در مزارع با ایجاد کمترین سایه روی گیاه

به نام خدا UVision Hero UVision Air شرکتی اسرائیلی است که در زمینه تکنولوژی دفاعی فعالیت می کند. این شرکت در سال 2011 تاسیس شده و مشغول فعالیت در حوزه توسعه، ساخت و فروش موشک های پیشرفته و سامانه های مهمات پرسه زن برای نیروی های نظامی زمینی، هوایی و دریایی است. این کمپانی، شرکت UVision USA را در ایالات متحده و شرکت AVision Systems Private Ltd را هندوستان تاسیس کرده است. در حال حاضر بزرگ‌ترین دامنه تسلیحات پرسه زن برای اهداف مختلف توسط شرکت UVision ارائه می شود. سری پهپاد های کامیکازه Hero در مرکز دارایی های این شرکت قرار دارد. Hero یک سامانه sensor-to-shooter است که برای نظارت، دستیابی به هدف و حمله به طیف متنوعی از اهداف در میدان نبرد استفاده می شود. این خانواده از انواع روش های پرتاب پشتیبانی می کند: از زمین توسط یک سرباز، از خودرو، و از پلتفرم های مختلف هوایی و دریایی. Hero به منطقه هدف پرواز می کند، بالای نقطه مورد نظر پرسه می زند، و پس از مسیریابی به هدف حمله می کند. تمام نسخه های Hero اثر آکوستیکی و مادون قرمز پاینی دارند و می توانند به عنوان مهمات پرسه زن یا سامانه های شناسایی، نظارت و جمع‌آوری داده قابل استفاده مجدد و مجهز به چتر نجات و سنسور های الکترواپتیک و مادون قرمز پایدار شده مورد استفاده قرار گیرند. طراحان UVision توجه ویژه ای روی تنوع مهمات دارند؛ تسلیحات را می توان در روی حامل های زمینی و دریایی و یا در هواپیماهای ترابری یکپارچه سازی کرد. ترکیب بندی صلیبی شکل خاص باعث افزایش مداومت، نیروی بالا برنده و دقت در برابر اهداف ثابت و متحرک می شود. تمام اعضای این خانواده طراحی ماژولار دارند و سامانه فرمانده ای و کنترل میان آن ها مشترک است. امکان ارسال تصاویر زنده در تمام نسخه ها وجود دارد که می توان از آن برای بررسی های پس از عملیات، تمرین و مدیریت رسانه استفاده کرد. با وجود محموله الکترواپتیک / مادون قرمز پسیو و دوربین شب (حرارتی) و روز با پایه متحرک 3 محوره می توان حالت های مختلف تصویر را انتخاب کرد. فیوز سر جنگی 3 حالت فعالیت مجاورتی با مسافت یاب لیزری، انفجار نقطه ای و تاخیری دارد. خط تولید خانواده Hero Hero-30 قابل حمل در کوله پشتی. استقرار در چند دقیقه، حداکثر سرعت 185 کیلومتر بر ساعت و ایده آل برای ماموریت های ضد نفر Hero-30 سامانه ای تاکتیکی، کنیستر پرتاب و در سطح نفر است. اندازه کوچک این پهپاد به آن اجازه می دهد که توسط افراد به میدان نبرد منتقل شود و در نقش "شبه پشتیبانی نزدیک هوایی" فعالیت می کند. در عین حال سادگی طراحی باعث اطمینان از تنظیم و عملیاتی شدن سریع می شود. وزن کلی پهپاد تنها 3 کیلوگرم است که 0.5 کیلوگرم از آن به سر جنگی اختصاص دارد. حداکثر برد آن از طریق کنترل در محدوده دید به 40 کیلومتر از اپراتور می رسد. به دلیل استفاده از موتور الکتریکی، اثر آکوستیکی پهپاد بسیار کاهش یافته. همانند دیگر پهپاد های سری Hero، پهپاد Hero-30 هم دارای بال ها و باله های فنری است و پیشران 2 ملخه آن در انتهای بدنه تیوبی و موشک شکل آن قرار می گیرد. - وزن (با کنیستر): 7.8 کیلوگرم - سر جنگی: 0.5 کیلوگرم - برد: 15 کیلومتر - مداومت: 30 دقیقه - موتور: الکتریکی - روش پرتاب: کنیستر تکی یا چند تایی Hero-90 سامانه پرسه زن کشنده برد کوتاه. مهمات پرسه زن هوشمند Hero-90 بسیار سبک با وزن 12 کیلوگرم، دارای لینک داده در محدوده دید 40 کیلومتری است و برای هدف قرار دادن خودرو های سبک عالی است. این پهپاد می تواند با حمل یک سر جنگی با وزن بیشتر از 1 کیلوگرم، 45 دقیقه مداومت پروازی داشته باشد. - وزن (با کنیستر): 12 کیلوگرم - سر جنگی: 1.2 کیلوگرم - برد: بیشتر از 40 کیلومتر - مداومت: 45 دقیقه - موتور: الکتریکی - روش پرتاب: کنیستر تکی یا چند تایی Hero-120 Hero-120 بزرگترین پهپاد این خانواده در سامانه های برد کوتاه و مناسب برای ماموریت های ضد تانک یا دیگر اهداف استراتژیک است. این پهپاد یک سر جنگی با وزن 4.5 کیلوگرم را حمل می کند و 60 دقیقه مداومت پروازی دارد. بال های اصلی و باله های دمی دارای لولا می باشند و برای ذخیره‌سازی و حمل و نقل روی بدنه تا می شوند. - وزن (باکنیستر): 18 کیلوگرم - سر جنگی: 4.5 کیلوگرم - برد: بیش از 60 کیلومتر - مداومت: 60 دقیقه - موتور: الکتریکی - روش پرتاب: کنیستر تکی یا چند تایی Hero-400EC Hero-400EC سامانه مهمات پرسه زن man-in-the-loop (نوعی از هوش مصنوعی) هدایتی الکترواپتیک/مادون قرمز (EO/IR) دقیق تمام الکتریکی است که می تواند اهداف ثابت یا متحرک را با دقت بالا و با غافلگیری مکان یابی و رهگیری کند و آن را مورد اصبت قرار دهد. با این دقت حمله، یک سر جنگی چند منظوره و برد افزایش یافته، مؤثر بودن Hero-400EC در برابر طیف متنوعی از اهداف ثابت شده است. - وزن: 50 کیلوگرم - سر جنگی: 10 کیلوگرم - برد: بیش از 120 کیلوگرم - موتور: الکتریکی - روش پرتاب: ریل، کنیستر تکی یا چند تایی Hero-900 Hero-900 می تواند برای عملیات های استراتژیک که به مهمات زیادی احتیاج دارند، یک سر جنگی 30 کیلوگرمی را حمل کند و مداومت 6 ساعته داشته باشد. با برد بسیار زیاد 150 کیلومتری، Hero-900 در میدان های نبرد امروزی بسیار مؤثر است. Hero-900 برای حملات سنگین و پشتیبانی نزدیک هوایی ساخته شده. بال های صاف با انتهای بریده شده و باله های دمی به شکل X از ویژگی های ظاهری آن است. اپتیک ها و سنسور ها در دماغه هواپیما قرار دارند. - وزن: 110 کیلوگرم - سر جنگی: 30 کیلوگرم - برد: 150 کیلومتر - مداومت: 6 ساعت - موتور: الکتریکی - روش پرتاب: ریل، کنیستر تکی یا چند تایی Hero-1250 به عنوان بزرگترین پهپاد ناوگان سامانه های استراتژیک UVision، Hero-1250 یک سر جنگی بسیار کشنده 30 کیلوگرمی را حمل می کند. با قابلیت پرواز 200 کیلومتری، Hero-1250 یک سلاح مهم در استراتژی های نظامی است. - وزن: 155 کیلوگرم - سر جنگی: 50 کیلوگرم - برد: بیش از 200 کیلومتر - مداومت: 10 ساعت - موتور: الکتریکی - روش پرتاب: ریل، کنیستر تکی یا چند تایی شبیه‌ساز HERO سامانه شبیه‌ساز Hero شرکت UVision یک شبیه‌ساز تسلیحات و محموله های پرسه زن است که به اپراتور های سامانه های تسلیحات پرسه زن امکان تمرین روی پهپاد های Hero را در یک محیط مجازی می دهد. این سامانه شبیه‌ساز محیط با کیفیت و شبیه سازی ماموریت را در کنار قابلیت های آموزشی ارائه می کند. این موضوع به کاربران در هر سطحی امکان تمرین در طیف وسیعی از سناریو های عملیاتی را می دهد، در حالی که از هزینه ها، خطرات و محدودیت های ذاتی پرواز های واقعی اجتناب می شود. ویژگی های کلیدی: - کاهش هزینه ها و به حداقل رساندن خطرات در طول تمرینات اپراتور - آمادگی تمام مدت و در هر شرایط آب و هوایی برای انجام تمرین - شبیه سازی دقیق از پلتفرم و جستجوگر های الکترو-اپتیک - ایجاد کننده سناریو جامع و تطبیقی - استفاده آسان، ابعاد مناسب و قابل استفاده در همه مکان ها - شبیه سازی طیف گسترده ای از ماموریت ها از ابتدا تا پایان - تمرین روی واحد کنترل اپراتور (OCU) استاندارد برای تمرین با بیشترین شباهت - شبیه سازی موقعیت های پیشبینی نشده - سرویس های تمرین جامع منبع 1 منبع 2 منبع 3

به نام خدا استفاده ارتش اکراین از پهپاد های رزمی DronesVision Revolver 860 تایوانی Oryx در 17 آگوست گزارش داد که پهپادهای رزمی عمود پرواز Revolver 860 به لهستان فروخته و متعاقباً به اوکراین منتقل شده است. در ژوئن گذشته، CM Media به پستی در شبکه های اجتماعی توسط یکی از علاقه مندان ارتش استناد کرد که نشان می داد ارتش اوکراین از Revolver 860 برای پرتاب گلوله های خمپاره بر روی سربازان روسی استفاده می کند. Revolver 860 یک پهپاد رزمی عمود پرواز (VTOL) است که چهار بازو و هشت روتور دارد. محفظه تسلیحات آن (یک لوله سلاح که نام پهپاد هم از آن منشا می گیرد) می تواند تا 8 گلوله خمپاره 60 میلی متری را حمل کند. سفارشی سازی برای سایر کالیبرها (81 یا 120 میلی‌متر) قابل انجام است. این پهپاد بسته به وزن و شرایط باد می تواند بین 20 تا 40 دقیقه در هوا بماند و 20 کیلومتر برد دارد. حداکثر وزن برخاست آن 42 کیلوگرم است. هنگامی که در روز پنجشنبه (18 آگوست) خواسته شد درباره ادعا هایی مبنی بر ارسال 800 پهپاد Revolver 860 به ارتش اوکراین اظهار نظر کند، یکی از نمایندگان DronesVision به تایوان نیوز گفت که این شرکت محصولاتش را فقط برای مشتریان لهستانی ارسال می کند و نمی تواند در مورد جایی که آن شرکت ها ممکن است بعداً پهپادها را بفرستند اظهار نظر کند زیرا با مشتریان خود قراردادهای غیر افشاگری امضا کرده اند. این نماینده گفت که خرید هواپیماهای بدون سرنشین در ماه مارس، مدت کوتاهی پس از حمله روسیه به اوکراین، در لهستان انجام شد و از آن زمان به طور پیوسته افزایش یافته است. منبع

به نام خدا Interstate Aircraft TDR پهپاد هجومی [1942] یکی از اولین تلاش های ارتش ایالات متحده در حوزه هواپیما های بدون سرنشین هجومی، پهپاد "TDR" شرکت مهندسی و هواپیمایی Interstate مروبط به دوران جنگ جهانی دوم (1939-1945) است. قاعده کلی پیش برنده توسعه آن، نیروی دریایی ایالات متحده (USN) در جنگ وحشیانه خود با امپراتوری قدرتمند ژاپن بود. اولین پرواز این هواپیما در سال 1942 و درست زمانی که مداخله آمریکا در جنگ افزایش یافت، به ثبت رسید. اگرچه معرفی رسمی انبوه تا سال 1944 صورت نگرفت. از آن موقع به طور فعالانه علیه ژاپن در نبرد های اقیانوس آرام استفاده می شد اما مشکلات تکنولوژیکی و وجود راهکار های مرسوم و اثبات شده، در نهایت این پروژه بدیع و آینده نگرانه را محکوم به فنا کرد. آخرین روز های پرواز آن در اکتبر سال 1944 به ثبت رسید. جدای از توسعه توسط USN، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده (USAAF) به اندازه کافی به پروژه TDR امید داشت تا چندین نام گذاری را برای آن رزرو کند؛ با این حال این نیرو فقط چند نمونه اولیه را به خود دید. طرح مفهومی هواپیمای هجومی کنترلی توسط دریابان D.S. Fahrney مطرح شد و پیشرفت فناوری در سایه جنگ جهانی امکان پیشرفت آن را فراهم کرد. در آپریل سال 1942، در حالی که ایالات متحده درگیر جنگ در آفریقا، اروپا، و اقیانوس آرام بود، اولین حمله آزمایشی به وسیله پهپاد توسط USN به ثبت رسید. قراردادی به Interstate Aircraft، یک شرکت هوانوردی که در دوران قبل جنگ در سال 1937 تاسیس شد، اعطا شد تا کار را ادامه دهد. تا سال 1942، این شرکت تنها هواپیمای تک بال "S-1 “Cadet با کارایی آسان و سبک را تولید می کرد (که 574 فروند از این نوع برای ذخیره USAAF تولید شده بود). سرمایه ای به شرکت اعطا شد تا 2 نمونه اولیه و 100 فروند محصول عملیاتی بعدی را پوشش دهد (با نام TDR). S-1 Cadet نمونه های اولیه آزمایشی، "XTDR-1" نامگذاری شدند. کار روی این هواپیما ها منجر به محصول نهایی "TDR-1" شد و 189 فروند از این مدل از نمونه اولیه XTDR-1 تولید گشت. در TDR، هواپیما توسط بمب افکن "Grumman TBF "Avenger نیروی دریایی مجهز به تلویزیون مخصوص و با اتکا به فناوری های جدید مانند ارتفاع سنج راداری و شکل اولیه دوربین و ارتباطات از راه دور کنترل می شد. در شکل ظاهری با بدنه باریک، تک بال های نصب شده در زیر و یک واحد دم تک بالی، هواپیما ظاهری متعارف داشت. چرخ های سه‌گانه قابل جدا شدن به هدایت هواپیما روی زمین کمک می کرد. در داخل، یک سازه فولادی بدنه را حمایت می کرد و یک پوسته با چوب قالب گیری شده کل چیدمان را پوشش می داد. Grumman TBF Avenger پس از پایان کار، طول بال های TDR به 14.6 متر رسید و وزن ناخالص آن 2676 کیلوگرم بود. آرایش 2 موتوره از 2 موتور پیستونی در جهت مخالف Lycoming O-435-2 نیرو می گرفت که هر کدام 220 اسب بخار قدرت را به پیشران های 2 ملخی منتقل می کردند. موتور ها درون محفظه ای در لبه جلویی بال ها قرار دارند. برای کنترل مستقیم امکان نشستن یک خدمه درون کابین وجود دارد، که در ابتدا برای آزمایش ها استفاده می شد اما از این جایگاه برای سورتی های بی سرنشین در سطح عملیاتی استفاده می شد. هواپیما 3 جایگاه سخت شکمی برای حمل انواع بمب های پرتابی با اندازه مرسوم یا یک تورپدو دارد. یک جایگاه سخت در خط وسط بدنه و یک جفت در زیر و پشت هر محفظه موتور. با اثبات شدن ارزش این برنامه، مقامات USN جفت انبوهی از نیروی هواپیمایی سرنشین دار/بی سرنشین را تصور می کردند که گروه اول، دومی را در برابر اهداف دشمن در برد دور با کمترین ریسک برای خلبانان، هدایت می کردند. با این حال، با افروخته‌تر شدن شعله جنگ و نیاز به توجه، منابع و بودجه در جا های دیگر، این برنامه کم اهمیت تلقی می شد. در نتیجه این برنامه پیچیده از 1000 پهپاد اولیه به 300 فروند کاهش یافت که همین مقدار هم محقق نشد. سرانجام در سال 1944 برنامه TDR به حرکت افتاد و اولین سورتی ها در 27 ام سپتامبر انجام شدند. پهپاد ها با وجود چالش های فناوری در کامل کردن سامانه ها در حین فعالیت، در کل موفق بودند. با این حال، پرواز های برنامه در 27 ام اکتبر همان سال متوقف شد. نتایج میدانی نشان دهنده از دست ندادن هیچ اپراتور یا هواپیمای مادر و 31 حمله موفق توسط پهپاد ها بود. مدل های بعدی با موتور های مختلف با نام "XTD2R-1" که از یک جفت موتور Franklin O-805-2 بهره می جست، و "XTD3R-1" که از یک جفت موتور پیستونی هوا خنک Wright R-975 استفاده می کرد، ساخته شدند. با اینکه 2 نمونه اولیه از XTD2R-1 سفارش داده شده بود اما با چرخش توجهات به سمت XTD3R-1 هیچ کدام از آن ها نور روز را به خود ندیدند، اما همین مدل هم فقط به 3 نمونه اولیه محدود شد. قرار بود TD3R-1 تولید انبوه شود اما در نهایت تمام 40 سازه سفارش داده شده لغو شدند. موتور Franklin O-805-2 موتور Wright R-975 XTD3R-2 ادامه پروژه XTD3R-1 بود اما بیشتر از یک نمونه اولیه پیشرفت نکرد. علاقه ارتش ایالات متحده منجر به تبدیل شدن TDR-1 به هواپیمای آزمایشی XBQ-4 شد. اگرچه فقط یک هواپیما از TDR-1 تبدیل شد. نسل های بعدی XBQ-5 و XBQ-6 (براساس XTD2R-1 و XTD3R) به جایی ختم نشدند. BQ-6A قرار بود جای TD3R-1 را در ارتش بگیرد اما 1 فروند از آن هم ساخته نشد. نمونه TDR-1 تحت مراقبت USN در موزه ملی هوانوردی دریایی در Pensacola فلوریدا قرار دارد. TD3R XBQ-4 XTD3R-1 مشخصات - سال ورود به خدمت: 1942 - وضعیت: بازنشسته - تعداد فروند ساخته شده: 195 - سازنده: شرکت مهندسی و هواپیمایی Interstate - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: حملات زمینی (اجرای بمباران هوایی علیه اهداف زمینی توسط تیر بمب، موشک، راکت و ...)، پشتیبانی نزدیک هوایی (توسعه داده شده برای عملیات در مجاورت عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، ماموریت ویژه: ضد رادار (تجهیز شده برای جستجو، رهگیری و درگیری با عناصر سطحی دشمن توسط دستیابی بصری، پشتیبانی رادار و تسلیحات نصب شده)، نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر دریایی سطحی هم پیمان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ توسعه داده شده برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول بال ها: 15 متر - وزن: 2675 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 3600 کیلوگرم (925 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 2 موتور Lycoming O-435-2 با پیستون های خلاف جهت هرکدام با قدرت 220 اسب بخار که یک واحد پیشرانه 2 ملخه را به حرکت در می آورند - حداکثر سرعت: 250 کیلومتر بر ساعت - سرعت کروز: 230 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 1830 متر - برد: 685 کیلومتر - تسلیحات: 1 بمب پرتابی 900 کیلوگرمی مرسوم یا تورپدو هوایی در سطح شکمی خط وسط بدنه. بمب های پرتابی کوچک‌تر در زیر ریشه بال ها (در مجموع 3 نقطه سخت) - نسخه ها: TDR (سری پایه)، XTDR-1 (نام نمونه اولیه؛ 2 فروند ساخته شد)، XTD2R-1 (نمونه اولیه پیشنهادی با 2 موتور Franklin O-805-2؛ 2 نمونه سفارش داده شد ولی به تولید نرسید)، XTD3R-1 (نمونه اولیه با 2 موتور پیستونی رادیال هوا خنک Wright R-975؛ 3 سازه تکمیل شد)، XTD3R-2 (سویه ای از XTD3R-1؛ یک نمونه تکمیل شد)، XBQ-4 (نامگذاری ارتش ایالات متحده برای TDR-1؛ یک نمونه تغییر داده شد)، XBQ-5 (نامگذاری ارتش ایالات متحده برای XTD2R-1 ؛ ساخته نشد)، XBQ-6 (نامگذاری ارتش ایالات متحده برای XTD3R ؛ ساخته نشد)، TDR-1 (نسخه تولیدی اولیه؛ 189 سازه تکمیل شد)، TD3R-1 (مدل تولیدی XTD3R-1؛ ساخته نشد. سفارش 40 سازه لغو شد)، BQ-6A (نامگذاری ارتش ایالات متحده برای TD3R-1 ؛ ساخته نشد) منبع