انجمن بزرگ میلیتاری

تی 80 بازیابی شده

TST

در مورد ضرورت داشتن بمب اتمی برای کل اهالی خاورمیانه بخصوص همین کشورهای عربی حتی همین اسراییل که خطرناک ترین موجودیت برای بدست گرفتن همچین اسلحه ای هست، یه دلیل عقلانی دارم که اگر حکام گوش دادن که اوکی اگر نه خون کل این مردم منطقه بر گردنشون هست... شما نمیتونید به برزیل، آرژانتین، آمریکا، روسیه و به حتی همین اکراین بسادگی بمب اتمی بزنید، نه به این خاطر که توان مقابله دارند، به این دلیل که اینها منابع عظیم تولیدات کشاورزی در دنیا هستن و بدون اینها نمیشود دنیای فعلی رو نگه داشت. اگر صرفا دو کشور روسیه و آمریکا توان کشاورزیشون از عالم حذف بشه، بحران بسیار بسیار عظیمی بوجود میاد. یا حتی همین اکراین اگر بمباران هسته ای بشه توسط روسیه باید قید خوردن گوشت مرغ در ایران و ترکیه و ... رو زد! ولی خاورمیانه منبع کشاورزی و یا آب دنیا نیست، همه کشورهای دنیا به این منطقه بعنوان نفت و گاز، در نهایت یه سری منابع معدنی دیگه نگاه میکنند، اینها چیزی نیست که در جنگ هسته ای از بین بره! فرایند تولیدش عموما خودکار هست، و مردمی که در این کشورهای خاورمیانه ای زندگی میکنند برای ابرقدرتها یجور مزاحم محسوب میشن که اگر نابود بشن کمک بزرگی بهشون هست، اگر در مورد زدن بمب اتمی به اکراین نگرانی وجود داشته باشه، به ایران و یا امارات و قطر اصلا نگرانی خاصی وجود نداره! حالا تصور کنید در دنیا جنگ بقا صورت گرفته، چیزی به اسم انسانیت و حق باطل و ... دیگه موضوعیت نداره و نبرد سلطه و توسعه مثل اوایل جنگ دوم شروع شده... کی نجات میده ما رو؟! کی میاد بجنگه با ما؟! مستقیم ماشه هسته ای رو میکشند بدون هیچ نگرانی ما چه انتقامی میتونیم بگیریم؟ چه فرصتی برای اینکار بدست میاریم؟! ....

یک مبتدی هسته ای، مسئله ای به بهانه 0.1 کیلوتن به منتهی 10 مگاتن مقدمه یک تیتر متناقض نما برای برانگیختن سوال در این مورد که یک تازه کار هسته ای چگونه باید شروع کند، در برنامه خود به چند کیلوتن قدرت نیاز دارد؟ اینکه در یک برنامه هسته ای در مراحل ابتدایی از اینکه از چه بمبی و چه هدف گذاری در تهیه ذخایر هسته ای میبایست بهره مند بود، تعاریف مشخصی وجود ندارد، جز 3 تز معروف که برای تولید هر سلاحی بکار میروند؛ "تولید برای زمان استفاده" و تز دیگر "تولید بر اساس مقابله با دیگری" و "تولید برای مکان استفاده یا هدف"، راهکار نظام مند دیگری وجود ندارد. مشخص نیست چه موقع این 3 روش حدود خود و حدود نیاز هر کشوری با برنامه هسته ای را مرتفع میکنند. تولید بر اساس مقابله با دیگری حتی در تعداد بسیار کم نیز توجیه کافی دارد. و کافی است که رقیب بداند در تهاجم هسته ای خویش با پاسخ هسته ای مبهمی از نظر ابعاد و تعداد، روبرو خواهد شد و یا اینکه میبایست دست کم یک ضربه اتمی متقابل به انتخاب حریف را تحمل کند. ضربه ای که در هر شرایطی با هر مقداری دردناک خواهد بود. بنابراین سیاست ابهام هسته ای فقط بدرد کشورهایی میخورد که نمیخواهند زیر ترس و حسرت هسته ای باقی بمانند، متوانند برنامه خود را بخوبی پنهان نگاه دارند، و قصد ندارند حجم ذخایر هسته ای خود را افزایش داده و یا ابعاد استفاده را از نظر زمان و مکان پیچیده سازند، آنها همچین سلاح هسته ای را بعنوان یک راهبرد اجرایی فراتر از امر موازنه در نظر نگرفته اند. تولید بر اساس زمان استفاده یک امر منحصر به فرد است، مثلا تعدادی بمب موجود باشد که اگر لازم شد روزی مثلا در آخرالزمان استفاده شود! این راهکار نیز هم از نظر اجرایی مبهم است و هم منتهی به یک حد نهایی بی معنی یعنی روز مبادای غیرممکن آن کشور منوط میشود، چنین برنامه ای نبودش بهتر از بودن آن است. تولید بر اساس راهکار مکان استفاده نیز از نظر عددی دچار ابهام میشود. اگر دو کشور چین و هند یکدیگر را از این نظر مورد سنجش قرار دهند و برای هر هدفی که مورد نیاز اقدام هسته ای می بیننند، سلاح هسته ای با توان مشخصی بسازند، تعداد اهداف زیاد خواهد بود و هم اینکه مسائل بسیاری نظیر شیوه نگهداری، میزان لازم، استراتژی انتخاب و شلیک و ... پدید میآورند، ممکن بمب هایی که بر اساس مکان استفاده طراحی میشوند، به نحوی محدود شوند که هیچ وقت ارزش بهره گیری نیابند. مثلا بمبی به اندازه پایتخت یک کشور تدارک دیده شود، بزرگ در حد 5 مگاتن، و چون پدافند دشمن موثر است، تعداد متناسبی در برابر آن ساخته شود، مواد هسته ای فراوانی همراه با پیچیدگی ای نگهداری تدارک دیده شود، ولی هیچ گاه ارزشی فراتر نیابند و دو کشور بعدا با صلح هزینه گزافی به امور نظامی خود تحمیل کنند. مانند ذخایر عظیم شوروی و آمریکا که عملا بعد از جنگ سرد بلا معنی باقی مانده اند. راهکار دیگری که اشاره نشد، میتواند تولید صرفا تحقیقاتی باشد، به نظر میرسد سالها دو کشور آمریکا و شوروی آزمایش های اتمی را با این اهداف انجام داده اند و چنین اهدافی امروزه دیگر به معنای سابق کاربردی به نظر نمیرسد. علوم مربوط بهانفجار هسته ای به شکل وسیعی تحصیل شده اند، فقط آن لبه پیشرو در کاهش ابعاد، کاهش عوارض و افزایش توان مورد تحقیق است که امری علمی به نظر میرسد تا نظامی و عمدتا وابسته به محاسبات کامپیوتری، شبیه سازی و تست های غیراتمی است. یک سطح راهکنشی نظامی مسیرهای ارزیابی شده توسط افراد، و نهادهای مختلف نظامی وحتی غیر نظامی در برسی گزینه های ماشه هسته ای، نمایشگر تنش زایی فزاینده هستند. استفاده از تسلیحات متعارف قدرت مند در صورت کارآمد نبودن به سمت استفاده از تسلیحات هسته ای بسیار سبک و سپس به سمت حل گره های نظامی که با بمباران متعارف و سبک هسته ای حل نمیشوند، و سپس پاسخ قویتر به حریفی که ضربه هسته ای را ارسال کرده با سلاح هسته ای قویتر تمایل دارند. مثلا یک استفاده سبک از سلاح هسته ای در زدن یک بتلگروپ با قدرتی معادل 0.5 کیلوتن تی ان تی، ممکن است پاسخی برابر با 5 و یا 15 کیلوتن از سوی رقیب دارنده سلاح هسته ای در موقعیتی مشابه ایجاد کند، و این فتح بابی باشد برای تنش زایی به مسیر استفاده های بزرگتر، 200 کیلوتن به یک مگاتن و یک مگاتن به سرهای جنگی خوشه ای هسته ای و بیشتر. اقیانوس بعنوان بستر آزاد استفاده از تسلیحات اتمی آثار استفاده از تسلیحات هسته ای در سطح دریا بسیار متفاوت از استفاده در خشکی است.روسیه، چین، آمریکا هر یک ناوگان دریایی بسیار عظیمی دارند، و میتوانند با یک ضربه هسته ای تمام آنچه دشمنشان در برابرشان قرار داده است را در دریا منهدم کنند، ناوها به درون اوقیانوس غرق میشوند و آثار رادیواکتیو نیز بسیار کم و شاید محو میشود، آب دریا یکی از بهترین جاذب های تشعشعات رادیو اکتیو است و اگر از بمب های هیدروژنی استفاده شود، بدلیل مصرف شدن حجم بالایی از خرج اورانیوم یا پلوتونیومی، آثار تهاجم هسته ای بسیار کمتر خواهد بود. ولیکن هر استفاده از سلاح هسته ای در سطح خشکی مصائب بی پایانی بجای خواهد گذاشت. با وجود سیستم حمل و نقل جدید، یه انفجار هسته ای قوی که شهری را آلوده کند حتی از طریق حمل و نقل بار و یا حتی مسافرت افراد نیز میتواند آلودگی خود را منتقل کند، انتقال از مسیر هوا جای خود دارد. به محاسبه ای استفاده از یک بمب 1مگاتنی علیه فردو که باعث از بین رفتن مواد هسته ای شود، ممکن است آثار رادیواکتیو آن حتی در مرز و هند و چین مشاهده شود. بنابراین با وجود کاهش عقلایی استفاده از تسلیحات اتمی در سطح خشکی، همچنان استفاده از این تسلیحات در سطح دریا توجیه پذیر است. بخصوص برای همه کشورهایی که تحت تاثیر سیاست ناوگان جنگی دشمنان خود قرار گرفته اند. یک سلاح هسته ای سبک میتوانند پایان دهنده بسیار توجیه پذیر برای آغاز جنگی از سوی دریا باشد، اما پاسخ آن چه میتواند باشد؟! - ادامه استفاده از تسلیحات سبک؟ - ماندن بر پایه اصول اخلاقی همزمان با پاسخی بسیار قویتر بصورت متعارف؟ - دادن پاسخ برابر و انتظار بی خیال شدن حریف؟ - دادن پاسخی بسیار قوی؟ - تسلیم شدن و ندادن هیچ پاسخی؟ جنگ احتمالات خود را دارد، بعید است کشوری مثل آمریکا 3 ناو هواپیمابر خود را در اثر یک انفجار هسته ای در سطح دریا در یک تهاجم احتمالی در تنگه تایوان از سوی چین، منهدم شده ببیند، و از اقدام متقابلی قدرتمند تر و وسیع تر بهره نگیرد، سایر پاسخ ها مبتنی بر شیوه جنگ بازی و یا احتمالا بعدی هستند، اما چه کسی قادر است بدرستی پیش بینی کند؟ انتخاب استفاده از تسلیحات اتمی به هوش مصنوعی و مدلهای پیش بینی مبتنی بر روانسنجی رهبران واگذار خواهد شد؟! با این وجود آنچه مشخص است این کیلوتن نیست که تایین میکند، اقدام بعدی بمب اتمی استراتژیک بشد، یا ماشین روز قیامت، در مثال بالا آمریکا د برابر پایتخت چین را با چندمگاتن هدف قرارداده و البته پاسخ مشابهی هم دریافت کند! این موارد در کتاب کاهن و دیگران بخوبی بحث شده اند. اما استفاده اولیه از این تسلیحات یک انتخاب مبتن بر دوئل هسته ای هستند، استفاده کننده قطعا با سطحی از پیروزی روبرو خواهد شد که میبایست عواقب آن را بپذیرد. تست دریایی راکت ASROC با قدرت 10 کیلوتن 1962میلادی تصویر از Hans M. Kristensen برگرفته شده از fas.org/ انتخاب مقادیر جذاب مقادیر زیر 1 کیلوتن جذابیت های بسیاری دارند. - نخست اینکه سطح پاسخ هسته ای را بسیار محدود نگاه میدارند. - دریافت کننده پاسخ هسته ای میداند که اگر وارد مقادیر بیشتر شود در واقع خسارت بعدی خود را ممکن است بیشتر کند و در هم سطح از پاسخ باقی میماند. احتمال استفاده از یک سلاح هسته ای تاکتیکی در این ابعاد بسیار زیاد است، بخصوص ابعاد تنبیهی و یا تاکتیکی آن بشدت از نظر نظامی قابل قبول است. - از طرفی دشواری های تولیدی آن بیشتر است اما مواد رادیواکتیو کمتری نیاز دارد، و کشورهایی با حجم تولید اورانیوم پایین و تکنولوژی های سطح پایین تر براحتی میتوانند انتظارات هسته ای خود را بدین شکل برآورده سازند - رهگیری انفجارات و آزمایشات در این حد مقداری دشوار است و کشورهای با وسع کم هممیتوانند چنین تسلیحاتی را بیازمایند. بخصوص در سطح دریا - امکان تولید انبوه و استفاده انبوه از آنان وجود دارد. - برای کشورهایی که دارای ابهام هسته ای یا برنامه اقدام سریع هسته ای شرایط بحران دارند، بسادگی دستیافتنی هستند. - در صورت استفاده از این تسلیحات در خشکی، یک بمب یک کیلوتن، همان اثری را دارد که یک بمب 10 کیلوتن خواهد داشت، این بمب ها به هر جا اصابت کنند، آنجا تا مدتها بلااستفاده خواهد ماند. در مثال دریا با توجه به موارد فوق میتوان ارزیابی کرد که بمب کم توان هسته ای اما در تعداد مناسب بسیار از نظر راهبردی کارگشا تر است تا بمب های با توان بالا. اما شعاع انهدام این بمب ها آنچنان ابعاد کافی ندارد که بتوان با یک بمب در یک فاصله امن از پدافند دریایی کار را تمام شده دید. بلکه انفجار حتما میبایست در مجاور ناو و در محدوده حداکثر 500 متری اتفاق بی افتد. بنابراین چنین تسلیحاتی میبایست کارآمدی خود را به گونه های راهبردی تضمین کنند. بدین منظور در اقدام راهکنشی 6 کلاهک هسته ای 0.5 کیلوتنی میبایست کنار 3 کلاهک پیشگام 300 کیلوتنی به فاصله 10 کیلومتری و یا یک بمب 1 مگاتنی به فاصله 20 کیلومتری شلیک شوند. 3 انفجار 300 کیلوتن در فاصله ای خارج دسترس پدافند ناوگان دشمن، میتوانند شوکی تولید کنند که راهگشای 6 انفجار 0.5 کیلوتنی باشند و این شرایط امکان انهدام یک ناوگان سه فروندی از ناوهای هواپیمابر دشمن فرضی را فراهم آورد. بنابراین بدیهی است که از منظر تولید تسلیحات اتمی، تعداد بیشتری بمب کوچک و یا کم اثر تولید شود، سپس از بمب های قویتر در تعداد کمتر بهره جست. مسیری که باید طی شود واقعا نمیدانیم اگر بخواهیم برنامه نظامی هسته ای داشته باشیم، از کجا شروع کنیم و کجا تمام کنیم. چه سناریویی برای زمان و مکان استفاده انتخاب کنیم، چه نقاطی چه میزان قدرت تخریب هسته ای لازم دارند. چقدر سلاح داشتن بازدارندگی را تامین میکند، تسلیحات حامل سلاح هسته ای یک مسئلله هستند، پدافند هسته ای مسئله ای دیگری، تحقیقات هسته ای همینطور. اما یک روند منطقی برای همه تازه کارهای هسته ای الزاما میبایست طی شود؛ - نخست یک بمب تحقیقاتی. - سپس کوچک سازی و بزرگ سازی قدرت انفجار. - در ادامه کاستن از عوارض انفجارو ایجاد انفجار بهینه. - در میانه راه طراحی های مناسب با تسلیحات حامل. کروز، بالستیک، بمب افکن، اژدر و ... - و در پایان راه تولید، تازه آغاز دوره بی پایان نگهداری پر هزینه و پیچیده تسلیحات هسته ای برای استفاده در زمان ها و مکان ها و برد های مختلف. با توجه به مثال بالا یک تازه کار هسته ای، برای مدیریت هزینه و مدیریت زمان و مکان دستیابی به سلاح هسته، یا دستیابی به قابلیت فرار هسته ای طرح و برنامه دقیقی داشته باشد. مشکل ذخیره اولیه هیچ حجمی از ذخایر هسته ای اولیه نمیتواند بازدارندگی لازم را ایجاد کند، بخصوص در زمانی که دشمن خاصی وجود داشته باشد که بتواند میزان پیشرفت، تعداد کلاهک و مکان های تولید را بدقت شناسایی کرده و در ابتدای راه آنرا از کار بی اندازد. وجود چند کلاهک محدود نه تنها بازدارنده نیست، بلکه مسبب آغاز تهاجم، تغییر مسیر به تهاجم هسته ای و در نهایت شکست خوردن دارنده تازه کار است. بنابراین یک تازه کار هسته ای 4 راه دارد: 1. پنهانکاری؛ برنامه خود را تا رسیدن به ظرفیت مطلوب بازدارنده، از نظر عددی و توانی پنهان نگاه دارد. 2. سیاست؛ از ابزارهای سیاسی برای ممانعت از اقدام علیه برنامه هسته ای خود بهره جوید. 3. توان نظامی متعارف؛ بقدری در حوزه تسلیحات متعارف و سرعت رسیدن به حد مطلوب موثر عمل کند که فرصت اقدام از دشمن گرفته شود. 4. گروگان گیری؛ هسته ای. تهدید استفاده از نخستین سلاح های ساخته شده علیه نزدیک ترین شهر یا پایتخت دشمن. تقریبا بسیاری از کشورهای دارنده سلاح هسته ای پس از آمریکا بصورت ترکیبی هر 4 راه فوق را تا آنجا که توانسته اند همزمان پیگیری کرده اند. اسراییل از گزینه های 1 و 2 و 4 بخوبی بهره جسته است. هند و پاکستان، از هر 4 گزینه بهره جسته اند، همینطور کره شمالی که نتوانست برنامه هسته ای خود را پنهان کند و از ابزار سیاسی کافی برای چانه زنی بهره مند نبود توانست بخوبی از گزینه سوم و چهارم بهره گیری کند. آنها ابتدا به توان متعارف موشکی و توپخانه ای بلند برد بسیار وسیعی دست یافتند، که متعاقبا از تهاجم علیه تاسیسات هسته ای خود ممانعت کافی به عمل می آورد، سپس بعد از توسعه متعارف، پایتخت و شهرهای کره جنوبی که دیگر در برابر تهاجم موشکی انبوه راه برای مقابله نداشتند را گروگان گرفتند، به نحوی که حتی استقرار سامانه پدافند موشکی تاد نیز عملا مثمر ثمر به نظر نمی رسید. کشورهایی مثل لیبی و عراق نتوانستند از هیچ از یک 4 گزینه فوق بهره مند شوند، عراق که برنامه هسته ای خود را شروع کرد بلافاصه با تهاجم اسراییل مواجه شد و از آنجا توان نظامی متعارف کافی نداشت، از طرفی نتوانست از ابزارهای سیاسی و دیگر گزینه ها بهره گیری کند شکست را پذیرفت و به یک انتقام گیری سطحی از اسراییل اکتفا نمئد. ایران نیز آگاهانه بدونه انتخاب هیچ یک از مسیر های فوق برنامه نظامی هسته ای را در حد دانش آن محدود و سپس رها ساخت. مسیریابی چگونگی توسعه و کاهش تنش هسته ای نتیجه گیری یک تازه کار هسته ای میبایست، به دست کم یکصد کلاهک هسته ای با قابلیت ارسال از طرق مختلف دست پیدا کند. و این تعداد با فهم از راهبرد زمان و مکان استفاده پس از دستیابی پنهانی به ذخایر اولیه قابل تنظیم از نظر تقسیم مواد هسته ای و قدرت مورد در تعداد خواهد بود. با این وجود دستیابی پنهانی به این حجم از کلاهک هسته ای که قابل نصب بر روی موشک باشد در زمانی کوتاه امری ناممکن به نظر میرسد. یک معادله؛ اگر 10 بمب یک مگاتنی وجود داشته باشند، آنها ماشین روز قیامت یک کشور اتمی با برنامه محدود هستند، و اگر 30 کلاهک 300 کیلوتنی به آن اضافه کنیم، توان هسته آن کشور به سطح راهبردی ارتقا پیدا میکند، و اگر حدود 70 تا 100 کلاهک از زیر یک تا حداکثر 5 کیلوتن وجود داشته باشد برنامه تاکتیکی آن تقریبا کامل شده است. به موازنه راهبردی، و توان تاکتیکی مناسب نیز دست پیدا کرده. اما به محض شروع اولین آزمایش با آنچنان حجمه سیاسی، اقتصادی و تلاش های نظامی مواجه میشود که ممکن است شانس دستیابی کامل به برنامه فوق را از دست بدهد. بنابراین در 4 گزینه فوق؛ - پنهانکاری محدودیت عملیاتی بالایی دارد، - گروگانگیری نیز عواقب سیاسی و اخلاقی وسیعی دارد، - ظرفیت بازدارنده متعارف نیز هزینه های بسیار بالایی در برخواهد داشت، و نمیتوان این ظرفیت را با وجود برنامه هسته ای آشکار یا حتی پنهان تا حد یک قدرت جهانی شدن بسرعت و با هزینه های کم ارتقا داد، بنابراین "سرعت" در دستیابی به حجم بالای مواد هسته ای برای دستیابی به ظرفیت مناسب تولید بمب مهمترین و قابل ملاحظه ترین فاکتور دستیابی به سلاح هسته ای است. و این برنامه به محض آشکار شدن یک گزینه در برابر مخالفان آن برنامه میگذارد، ممانعت پیش از آنکه دور شود. بنابراین سیاست ابهام هسته ای نه تنها در عمل ناکارا به نظر میرسد بلکه موجبات تهاجم را نیز فراهم می آورد. و در برابر یک اقدام زودهنگام علیه برنامه هسته ای کشور تازه کار، وی باید با تمام توان برای سقوط اخلاقی و زدن ضربت متقابل با هر روشی، منجمله بمب های کثیف، شیمیایی، میکروبی و ... آماده باشد. مسیر زمانی دستیابی به بازدارندگی هسته ای: وضعیت پیش روی یک مبتدی هسته ای تهیه شده برای میلیتاری worior@military.ir استفاده از مطلب و ایده ها تنها با درج آدرس سایت مجاز است

صلح بمب گذاری شده در اکراین... روندی که وجود داره اینجوری میشه که عمق سرزمینی بیشتری برای اکراینی ها قابل دسترس خواهد شد در عوض اکراین توانایی نگهداری خیلی از خطوط رو بخاطر محدودیت نیروی انسانی نخواهد داشت. اما چه اتفاقی میفته؟ روسیه تا الان به نقلی 13 درصد زیرساخت تولید نفتش آسیب های جدی دیده. و اگر اکراین با این فرمون پیش بره میتونه بسیار هم بیشتر ضربه بزنه و به روسها ترس زیادی برای پذیرش صلح و متوقف کردن جنگ وارد کنه، اما چون برخی از خطوطش ممکنه یکباره بریزه پایین، روسها تشویق به تحمل خسارت و ادامه نبرد میشن. مثلا فرض کنید روسیه 50 درصد توان تولید نفت و گازش رو از دست بده، اما یکدفعه یکی از استانهای اکراین سقوط کنه!. ادامه این روند باعث میشه دو طرف پا پس نکشن مگر در زمانی که دچار بحران میشن که مثلا وقتی روسها ضربات سخت میخورن به التماس صلح میفتن و برای مذاکره تلاش میکنند و بالعکس وقتی اکراینی ها عقب میکشن یاد صلح میفتن که بیشتر از دست ندن. این روند در جایی به نتیجه نمیرسه، مگر اینکه یه اراده جدی وجود داشته باشه که این باید در یک نبرد آخر سرنوشت ساز! محک زده بشه...

در طرف روسی بیش از 10 هزار تانک و نفربر و خودروی رزمی هدف قرار گرفته. این 2600 تا صرفا با یکی از ابزارها به اسم fpv بوده. یعنی حدود یک چهارم! حالا مشکل تک زرهی رو باید بهتر درک کنید. و اینکه چطور عرض خط مقدم که بحث اصلی من هست افزایش پیدا کرده. .. رقم اصلاح شد

من در مورد سلاح انفرادی پیاده نظام صحبت میکنم. شما دو مسئله متفاوت رو مخلوط میکنی که ارتباطی با بحث من نداره،. - نخست، اینکه افراد میتونند به تنهایی هدفی رو در برد توپخانه بزنند که تا قبل از این جنگ امکان پذیر نبوده(این خودش یه عامل جدید هست) - دوم، شما موفقیت تک زرهی با استفاده از سایر ابزارها رو بیان کردید که یکیش همین آتش پشتیبانی هوایی و پهپادی هست برای نجات زرهی هست، پس آسیب پذیری روش سنتی قطعیه. اما برخی آمارهای تجمیعی چی میگه: فقط با FPV ها به 3,430 خودروی رزمی حمله شده. به حدود 1000 موقعیت استقرار نیرو و به حدود 6 هزار پرسنل نظامی. بنابراین نه تنهای ایضایی نیستند بلکه دو طرف به شکل فزاینده دارند استفاده میکنند و براشون بازی رو تغییر داده. برای نمونه این مقایسه شود با سایر تسلیحات انفرادی پیاده نظام...

زنده نگه داشتن مانور زمینی بزرگترین چالش جنگ آینده است. من یه تغییر دارم میبینیم: یه نیروی پیاده نظام با چندتا پهپاد دست پرتاب سبک میتونه تا 60 کیلومتری اطرافش رو بزنه و این پهپادها هنوز در دوره نوزادی قرار دارند. در حالی که تک های زرهی بر اساس انباشت تجربیات بیش از 100 ساله به این شکل دراومدن و هیچ حرفی در برابر این نوزاد دو ساله ندارن... اگر این طول عملیات با یک پهپاد 4 ملخی مجهز به فیبر نوری در برد های 40 تا 60 کیلومتر رو در نظر بگیریم، این مقدار "عرض رسمی خط مقدم در جنگ امروزی" هست. مقداری که منطقه امن عقبه نیروی پیاده بود توپخانه در اونجا مستقر میشد، الان سلاح انفرادی پیاده نظام به این برد دسترسی داره. اگر از این مسئله درس گرفته نشه در جنگ های زمینی آینده بخصوص پیش روی کشورمون امکان رخ دادن فجایع نامید کننده زیادی هست. طراحی جنگ برای عرض 60، ابداعات لجستیکی فراوانی لازم داره! بخصوص در حوزه لجستیک پهپادی، نتیجه گیری: - شما دیگر نمیتوانید با تویوتا به خندق ها و سنگرها بروید و یکجا مستقر بشید، با تانک و نفربر هرگز... - ایران به تعداد زیادی پهپاد نسبتا سنگین عمود پرواز نیاز داره که در این عمق و بیشتر تجهیزات و نفرات انتقال بدن... - سومی رو شما بگید ../

تا قبل از وعده های صادق و جنگ 12 روزه، تئوری رایج بین اعراب این بوده که ایران به بهانه اسراییل کشورهای عربی مثل عراق و سوریه و لبنان رو اشغال نظامی کرده. ایران حتی یه تیر هم سمت اسراییل نخواهد انداخت... بعد از 7 اکتبر اثبات شد که این اعراب هستند که تیری سمت اسراییل نمی اندازند، و بعد از حمله اخیر اسراییل به سوریه در حالی که شراع تمام تلاشش رو میکرد که رابطه خوبی با اسراییل و برعلیه ایران و حزب الله داشته باشه مفاهیم قبلی به طور کامل عوض شدند و دیگه اشغالگری ایرانی (عرب کشی روافض) و حمله جیش صفوی(بخوانید شخصیت روبروی عثمانی(اردوغانیسم)) دیگه خریداری نداره!... و این مخمصه ای هست که خود اسراییل و ترکیه درست کردند و به شدت نیاز دارند که برگردند به روایت قبلی یا شاید ساختن یک روایت جدید./

محاسبات سیاسی(اگر بپذیریم که جنگ و عملیات نظامی ادامه سیاست هست) هیچ وقت اجازه نمیده که فکر کنم عملیات های نظامی بر اساس محاسبات وتاکتیک های رزمی انجام میشن. وقتی سیاستمدار جنگ راه میندازه به موضوع بر مبنای تعداد هدف منهدم شده نگاه نمیکنه بلکه یه ذهنیت و طراحی وسیعتری وجود داره و احتمالا در حوزه های دیگر منجلمه دیپلماسی خیلی چیزها علی الخصوص چگونگی عملیات رزمی رو هم تعیین کرده...: با این وجود عدم پاسخ ترکها به اسراییل و واکنش نشان ندادن در برابر تجاوزات در این مدت نفوذ در سوریه اگر بر اساس معادلات و توافقات سیاسی با اسراییل و غرب نباشه، سیگنال ضعفه! و این احتمالا باعث میشه ترکیه تا گردن در سوریه گرفتار بشه چون صهیونیست ها رو به شکل بدی به اشتباه می اندازه،...

ایران رو سفید فرار از سوریه! چیزی از شرافت عربی - سنی باقی نمونده، آیا مردی از دیار عرب هست که آنرا باز ستاند؟! اسراییل را نابود کرده سوریه و غزه را آزاد سازد و عرب را به بلندی های افتخار از ردیمان فعلی برساند؟!

اسراییل از اونجایی که نقش مهمی در از بین بردن سوریه بشار داشته، هنوز سهمش رو از اردوعان بصورت رسمی نگرفته. شاید احتمالا بعد از سرکوب کامل دروزی اونها رو به قیمت کامل جولان بفروشه و راضی بشه. اما تا یکپارچه کردن این جامعه و بازسازیش راه درازی هست.

مگر میشود کردها با سوریه متحد بمانند ولی دروزی ها جدا بشن؟!. اسراییل حاضر نیست که یه قدرت دیگری در سوریه جایگزین بشه، یه چیزی مثل لبنان میخوان اونجا و احتمالا همین بلا رو بخوان در آینده نزدیک سر مصر هم بیارن(مصر به شکل بی ارادگی سیاسی نظامی داره کنترل و اداره میشه، هر حاکمی نباید ایده خاصی داشته باشه!) اردن هم بخوبی داره جاخالی میده و با حفاظت از اسراییل بقای خودش رو حفظ میکنه، اما در سوریه اوضاع کمی متفاوت هست: - سوری ها سعی میکنند به هر شکلی که هست به تحریکات اسراییل پاسخ ندن تا موجبات تهاجم زمینی گسترده فراهم نشه. و اسراییل هم اونقدر داره تحریکشون میکنه که دست به خطاهای فاحش مثلا کشتار غیر نظامیان یا حمله اسراییل بزنن. اعراب و ترکیه کلا آچمز هستن و نمیدونن چطور باید اوضاع رو جمع کنن! آمریکا هم داره خودش رو میکشه کنار. - اینجا باید یه نیروی دیگری به کمک جولانی بیاد و اون نیرو باید بتونه جانشین اسراییل بشه( یه پلیس جدید که مثلا کاری رو بکنه که خواست اسراییل باشه و دیگه نیازی به تجاوز اسراییل هم نباشه) تا امنیت رو در سوریه به نفع اسراییل تثبیت کنه، در غیر این صورت روند فعلی با سرعت بالایی به سمت از هم پاشیده شدن شیرازه امنیتی جولانی و تروریستهای ترک منجر خواهد شد. جولانی تکون بخوره علیه اسراییل سرش از بدنش جدا میشه اونم توسط رفقای خودش! کاری هم نکنه سوریه تکه تکه میشه و بازهم توسط رفقای خودش ترور میشه. بنابراین برون رفت از این قفل امنیتی مقدار زیادی دشوار و زمانبر هست اما در کوتاه مدت یه نیروی خارجی باید وارد سوریه بشه که اجازه نده وقتی آمریکا نیست اوضاع از کنترل خارج بشه یا اینکه سوریه موقتا چند پاره بشه.

این داده نما هم جاش اینجاست، کرار در نقش پدافند، مین گذاری آسمان امن دشمن...:

یه سری سایت های تلسکوپی-لیزری در دنیا هست که کارشون مشاهده ماهواره ها و تابیدن لیزر به سمت اونهاست ولی این کار و نه برای آسیب زدن به ماهواره که برای تنظیم و تراز کردنش در مدار انجام میدن. از این سایت ها در منطقه ما تعدادی هست در عربستان هم یکی هست.

این رو چطوری از دست غواص و زیردریایی دشمن حفاظت میکنن؟

این هوش مصنوعی که میفرمایید قبلا بهش میگفتن یادگیری ماشینی و قبلتر بهش میگفتن پردازش تصویر که از دهه 90 و حتی قبلتر وجود داشته..

این مواردی که عرض میکنم وقایعی هستند که با فرض رخ دادن جنگ پیش میاد: جنگ هند و پاکستان بدون سوخت و مهمات نمیشه. از اونجایی که پاکستان با ما مرز زمینی داره و تقاضای قاچاق و یا خرید قانونی سوخت بالا میره هندی ها شروع میکنند به کمک به گروه های تروریستی منطقه بلوچستان. از طرفی هند هم نیاز به سوخت داره و باید از کشورهای اسلامی تهیه کنه که ناچارا طرف پاکستان هستند، هر دو کشور سعی خواهند دسترسی همدیگر رو در دریا دچار مشکلات کنند. قبلا هم جنگ های دریایی عظیمی بین هند و پاکستان رخ داده و مدتی پاکستان هم با محاصره دریایی هند روبرو بوده... حالا اگر دو کشور نتونند به شکل سنتی و رسمی نبرد دریایی انجام بدن محموله ها و کشتی ها همدیگر رو با روش های نامتعارف مورد تهاجم قرار خواهند داد. نکته، فضای جنگ بین هند و پاکستان کلا جنگ محدود با گرایشات هسته ای هست(هرچند که هیچ وقت استفاده نمیشه) ولی نفس کشیدن برای ایران در فضای پر از اوهام هسته ای سخته!!

حضورش در لحظات اول آتش بسیار حیاتی و مفید بود، هم سازنده و هم استفاده کننده دمشون گرم دستمریزاد... حالا این چطوری پر میشه؟

امیدواریم بین هند و پاکستان جنگ نشه ولی: اگر یکی از این دو خریت کنه و بمب اتم بزنه به دیگری و اون یکی هم جبران کنه این قضیه کجا تموم میشه؟! همه 241 کلاهک رو سر هم میکوبند؟! البته این دو کشور تا سالها نمیتونند محصولات کشاورزی صادر کنند و وضعیت مثل اکراین در دوره چرنوبیل پیدا خواهند کرد...

بدرد نمیخوره، گارانتی نداره از روی lot هم مشخصه که 3/12/2024 ساخته شده و این اولین نوع از این بمب هست که اینطوری به خطا رفته.

به نظرم این رادارها رو میشه با توری درست شده از نخ روده در برابر ریزپرنده ها حفاظت کرد.. مثل روسها که روی جاده ها توری کشیدن

بستن تنگه رو حوثی ها هم میتونند در باب المندب انجام بدن ایران که خیلی براش راحتتره. اما مثل همین حالا که حوثی ها ورودی و خروجی رو کنترل میکنند ایران هم میتونه ورودی و خروجی کشتی ها و بارها به کشورهای نامطلوب رو مانع بشه. ایران براش مانعی وجود نداره که از چابهار، جاسک و یا حتی هرمز تجارت داشته باشه، برای دیگران ممنوع میشه.

یه نمود از اینکه چرا باید حجم زیادی پدافند موثر برد کوتاه داشته باشید(منظورم تا 25 کیلومتر هست) به یمن از خارج از میدان دید، فاصله ای در حدود 60 تا 120 کیلومتر و در مورد slam-er در حدود 270 کیلومتری داره حملاتی انجام میشه، روزی 40 حمله و 77 تا 100 حمله یا بیشتر هم ثبت شده. این مقدار صرفا از سمت نیروی دریای هست. حساب کنید، متوسط روزی 30 حمله به مدت 10 هفته. یه کمپین بزرگ منطقه ای میتونه خیلی وسیع تر هم باشه، بیشتر از 2100 پرتابه دورایستا به سمت ما میاد. یه نمونه jassm-er با 1000 پوند سر جنگی و برد بیش از 900 کیلومتر، رقم تولیدیش بیش از 3 هزار تیر هست و رقم فریز شده بصورت آپشن حدود 10 هزار... راهکار چیه؟ زدن ناو هواپیمابر، زدن کلیه فرودگاه های دشمن، دفاع در برابر همه حملات دورایستا(زدن کلیه پرتابه ها)... عملا همه موشک های فعلی ما جنبه پدافندی پیدا خواهند کرد.! حتی مثلا قدر H رو هم برای شکست دادن دشمن شلیک نمیکنیم بلکه برای جلوگیری از اجرای موفق عملیات هوایی شلیک خواهیم کرد. پس مسئله کمیت هم در آفند و هم در پدافند بسیار بسیار جدی هست. و این سه گانه کلید حل مسئله است: