FLANKER

تاپیک جامع بررسی بالستیک "سجیل "

امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

[quote]نمونه اش برد 150 کیلومتری موشک شاهین[/quote]
برد رادارش هست نه خود موشک
[quote]فاتح انقدر هوشمند بود که میتونست اهداف متحرک زمینی رو بزنه دیگه ساخت نمونه ی ضد کشتی اون معنی نداشت[/quote]
شایدم دقت بالای نسل سومش سبب خطور کردن همچین مسئله ای شد که خلیج فارس هم ساخته بشه ضمنا پیدا کردن اهداف رو زمین سخت تره یا دریا خوب تو دریا امکان خطا خیلی پایینه چون تنها شئ همون کشتی هست پس قطعا لازم نیست از همچین فناوری پیشرفته تری استفاده بشه با این تفاسیر چون الان قیام و سجیل داریم پس کلا قید شهاب2و3 رو بزنیم آیا ارزش هدف مهم نیست راستی اسنباط شما برای شاخ بال دادن چیه از اول تاآخر خبر داره بحث جستجوگر بودن رو می کنه یعنی همه رو خودش از شکم نوشته نوشته؟راستی شما نوشته بودین GPSدر فاز پایانی همچین چیزی چطور ممکنه(با توجه به آمریکایی بودن GPS) بازم میگم نوع هدایت فاتح 110نسل 3مجهول است
قربانت

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
جناب اسپهبد عزیز با چه دلیلی میفرمایید که دقت ژیروسکوپ های لیزری ساخت ایران از نمونه های چینی کمتره ؟ شما چطور عملکرد ژیروسکوت لیزری ساخت ایران دیدید که ارزیابی میکنید. اگه جسارت نباشه فکر میکنم مقداری عجله کردی در اظهار نظرت. چون بعضی کشورها با مقاصد خاص اعلام کردن که فلان محموله احتمالا مقصدش ایران بوده که درست بودن این خبرها هم جای تردید زیادی داره به دلایلی. اگر مدرک قابل قبولی دارید ممنون میشم بگید. در کل چه در مورد ژیروسکوپ لیزری ساخت ایران و چه خیلی موارد دیگر در صنایع دفاعی کشورمون بالاخص صنایع الکترونیک و موشکی به دلیل حفاظت اطلاعات زیاد و نبود اطلاعات کافی بشه به راحتی مقایسه و اظهار نظر کرد، شاید در گذشته خریداری میشد ولی حال حاضر بعیده. در کل ساخت یک ژیروسکوپ لیزری با دقت زیاد با توجه به کارهای بزرگتری و عظیمی که در صنایع دفاعی صورت گرفته فکر نمیکنم انقدر کار غیر ممکنی باشه. با توجه به اینکه که قراره در موشک های ایران که بازوان قدرتمند ایران هستند استفاده بشه. امید جان کم پیدایی؟

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
آقا من هم حال كردم
خوبه كه هر چند وقت به چند وقت از اين تصاوير و فيلم ها پخش بشه
خيلي از هموطنانمون به خدا به كشور و نيروهاشون باور ندارن

در ضمن چرا توي سايت كسي از گرفتن هواپيماي آمريكايي حرفي نمي زنه؟؟؟؟؟؟؟!!!!

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
آقا حامد لطف کن اینقدر تاپیک های قدیمی را بالا نیار
بحث مورد نظر شما هم بصورت داغ در حال انجام است بیشتر دقت کن !
موقتا به بخش جنگ منتقل می شود.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
می دونم این تاپیک قدیمیه ولی جای دیگه ای برای طرح این خبر پیدا نکردم.

زمانی که موشک سجیل شلیک شد مهمترین سئوالی که مطرح شد در مورد نوع سیستمی بود که برای تغییر جهت رانش موتور به کار برده شده بود
خیلیها در مورد استفاده از (jet vane) توافق داشتند ولی مثل اینکه اشتباه تصور کرده بودند موشک سجیل از سیستم (TVC) استفاده می کنه.
[img]http://www.mod.ir/sites/default/files/imagecache/nakhjir_weapon_node/Sejil.jpg[/img]

http://www.mod.ir/content/%D9%85%D9%88%D8%B4%DA%A9-%D8%B3%D8%AC%DB%8C%D9%84
http://iranstampnews.blogfa.com/post-56.aspx

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote]می دونم این تاپیک قدیمیه ولی جای دیگه ای برای طرح این خبر پیدا نکردم.

زمانی که موشک سجیل شلیک شد مهمترین سئوالی که مطرح شد در مورد نوع سیستمی بود که برای تغییر جهت رانش موتور به کار برده شده بود
خیلیها در مورد استفاده از (jet vane) توافق داشتند ولی مثل اینکه اشتباه تصور کرده بودند موشک سجیل از سیستم (TVC) استفاده می کنه.
[img]http://www.mod.ir/sites/default/files/imagecache/nakhjir_weapon_node/Sejil.jpg[/img]

http://www.mod.ir/content/%D9%85%D9%88%D8%B4%DA%A9-%D8%B3%D8%AC%DB%8C%D9%84
http://iranstampnews.blogfa.com/post-56.aspx[/quote]

TVC مخفف Thrust Vectoring Control هست که در اون مسیر تراست موشک عوض میشه تا تغییر جهت بده. استفاده از jet vane یکی از راه های این کاره. در اصل این بر وجود جت وین روی سجیل صحه میزاره. اونو نفی نمیکنه.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote]می دونم این تاپیک قدیمیه ولی جای دیگه ای برای طرح این خبر پیدا نکردم.

زمانی که موشک سجیل شلیک شد مهمترین سئوالی که مطرح شد در مورد نوع سیستمی بود که برای تغییر جهت رانش موتور به کار برده شده بود
خیلیها در مورد استفاده از (jet vane) توافق داشتند ولی مثل اینکه اشتباه تصور کرده بودند موشک سجیل از سیستم (TVC) استفاده می کنه.

http://www.mod.ir/content/%D9%85%D9%88%D8%B4%DA%A9-%D8%B3%D8%AC%DB%8C%D9%84
http://iranstampnews.blogfa.com/post-56.aspx[/quote]
از این به بعد پست دادن تو تاپیک های قدیمی مشکل چندانی ایجاد نمیکنه چونکه برادر سعید یه اسکرول جدید (جدیدترین پستهای ارسالی به انجمن) ایجاد کردن که مانع اومدن تاپیک های قدیمی به اسکرول اصلی( جدیدترین مطالب ارسالی به انجمن) میشه و البته حق کسانی زحمت کشیدن تاپیک جدید و با محتوا ایجاد کردن حفظ میشه.


این یه ویدئو از سیستم تی وی سی موتور راکت سوخت جامد هست.
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/actuator_j2x_translation.mpg]دانلود[/url]

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
TVC خیلی وقت هست که در اختیار ما می باشد موید این گفته مر حله دوم ماهواره بر است ولی بعید می دونم این تکنولوژی در مرحله اول به کار رفته باشد.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote]TVC خیلی وقت هست که در اختیار ما می باشد موید این گفته مر حله دوم ماهواره بر است ولی بعید می دونم این تکنولوژی در مرحله اول به کار رفته باشد.[/quote]

با روش های مختلفی میشه مسیر تراست رو عوض کرد و یه سیستم تی وی سی ساخت. روشی که توی ماهواره بر استفاده شده تغییر زاویه ی نازل های موتوره. این روش زمانی جواب میده که شما چند تا نازل کوچیک داشته باشین. مشکل نازل های کوچیک هم تراست کم اون هاست. در حالی که سجیل یه نازل بزرگ بیشتر نداره و اون نازل هم جایی برای تکون خوردن نداره.
سیستم های تی وی سی از قبل توی ایران موجود بود. موشک های شهاب 1-2-3 همگی از جت وین های گرافیتی استفاده می کنن. ولی گرافیت برای موشک های سوخت جامد که خیلی ناپایدارن و دماشون هم بالاست به درد نمیخوره. برای همین سر این که ایران چه طوری سجیل رو ساخته یه مقدار حرف و حدیث پیش اومد که بلاخره معلوم شد از جت وین های متفاوت با سری شهاب استفاده میکنه و جنسش هم گفته شده سرامیکیه.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
تا اونجایی که من اطلاع دارم سیستم جت وین با تی وی سی فرق داره.
http://en.wikipedia.org/wiki/Thrust_vector_control
استفاده از جت وین چند مشکل داره یکی از اونها اتلاف تراست موتور است که گفته شده در حدود 5% است

همینطور که در لینک هست برای تی وی سی چند روش نام برده که یکی از اونها تغییر دادن نازل موشکه و یا کل موتور موشکه ودیگری استفاده از مایع برای پاشش در مسیر خروجی هست که به نظر می رسه سجیل از این روش استفاده می کنه(زائده های بیرون آمده بدنه)

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
سجيل براي تغيير مسير در مرحله دوم از نوعي موتور سوخت مايع کوچک پالسي استفاده ميکنه اين نوع موتور معمولا در ماهواره ها کاربرد داره....

اينجا ميتونيد عملکرد واقعي اون رو روي موشک ايراني ببينيد!




[img]http://azkojatakoja.persiangig.com/image/sejil.JPG[/img]

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
این روشی که شما میگید که دیگه نمیشه اسمش رو تی وی سی گذاشت
اگه در مرحله دوم از اون استفاده میکنه پس در مرحله اول از چه مکانیسمی استفاده میکنه در تصاویر پرتاب این موتورهای کوچک شما دیده نمی شه

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
جناب اشتوکا اون تصاویری که قرار دادین مربوط به سیستم بردار رانش موشک سجیل نیست اون فیلم جدا شدن مرحله اول از دوم موشک هست که با یک انفجار کوچک کنترل شده در اون محفظه انجام میشه.

اما در مورد خود موشک گمان می کنم موشک از همین سیستم ئاشش استفاده می کنه اگر تصاویر موتور و خروجی اون رو حتی در سری شهاب هم دیده باشین همچین مکانیسمی روی اونها هست.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote][quote]TVC خیلی وقت هست که در اختیار ما می باشد موید این گفته مر حله دوم ماهواره بر است ولی بعید می دونم این تکنولوژی در مرحله اول به کار رفته باشد.[/quote]

با روش های مختلفی میشه مسیر تراست رو عوض کرد و یه سیستم تی وی سی ساخت. روشی که توی ماهواره بر استفاده شده تغییر زاویه ی نازل های موتوره. این روش زمانی جواب میده که شما چند تا نازل کوچیک داشته باشین. مشکل نازل های کوچیک هم تراست کم اون هاست. در حالی که سجیل یه نازل بزرگ بیشتر نداره و اون نازل هم جایی برای تکون خوردن نداره.
سیستم های تی وی سی از قبل توی ایران موجود بود. موشک های شهاب 1-2-3 همگی از جت وین های گرافیتی استفاده می کنن. ولی گرافیت برای موشک های سوخت جامد که خیلی ناپایدارن و دماشون هم بالاست به درد نمیخوره. برای همین سر این که ایران چه طوری سجیل رو ساخته یه مقدار حرف و حدیث پیش اومد که بلاخره معلوم شد از جت وین های متفاوت با سری شهاب استفاده میکنه و جنسش هم گفته شده سرامیکیه.[/quote]


سیستم تی وی سی محدودیتی در ابعاد موتور نداره و نمونه مشخص اون پرتابگر شاتل هست

اما سجیل یک موشک دو مرحله ایست و این پنداشت که یک موشک تک مرحله ایست رو بدلیل شباهت ظاهری با خانواده شهاب است که متاسفانه رخ می دهد

و اون زایده های قسمت بالایی موشک سجیل مربوط به جت وین نیست بلکه مینی موتور هایی هستند که فرایند جدایش مر حله اول و دوم را با ایجاد تراست لحظه ای برای جلوگیری از برخورد دو مرحله حین جدایش انجام می دهند و کنترل مرحله دوم کاملا تی وی سی است البته برای مر حله اول کنترل تو سط نازل های گرافیتی است که هیچ وجه تشابهی با TVCندارد البته لازم به ذکر است که سیستم TVC انواع مختلفی دارد که از حوصله بحث خارج می باشد

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
مگه موتور مرحله 2 سفیر همون موتور موشک سجیل نیست؟

این عکس های موتور موشک سفیر
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/FILE0015.JPG][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_FILE0015.JPG[/img][/url]
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_M1%7E0.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_normal_M1%7E0.jpg[/img][/url]
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_M2%7E0.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_normal_M2%7E0.jpg[/img][/url]
اگه این دوتا عکسو پشت سر هم ببینید متوجه حرکت نازل ها میشید!
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/vlcsnap-2012-02-08-23h29m12s9.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_vlcsnap-2012-02-08-23h29m12s9.jpg[/img][/url]

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/vlcsnap-2012-02-08-23h28m19s173.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_vlcsnap-2012-02-08-23h28m19s173.jpg[/img][/url]

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط GHIAM
      با استفاده از طول استند موشک فاتح، تونستم ابعاد موشک فتح را به دست بیاورم. موشک فتح دارای طول 6.5 متر و قطر 40 سانتیمتر است. این موشک نسبت به فاتح110 حدودا 2.30متر کوتاهتر و 20 سانتیمتر قطر کمتری دارد.  
      هیچ گونه اطلاعاتی از جنس موتور و جنس بدنه موشک وجود ندارد. اما احتمالا فتح موشکی با وزن 800-900 کیلوگرم، برد  200 - 300 کیلومتر و سرجنگی 150-200 کیلوگرمی باشد. به نظر میر‌سد سپاه قرار است این موشک را جایگزین نسخه های اولیه فاتح 110 کند. هرچند سرجنگی سبکتری نسبت به فاتح دارد برای زدن اهداف نرم از جمله زیرساخت‌های نفتی، مراکز صنعتی، اهداف غیرمقاوم نظامی و ... بسیار موثر است. 
      با توجه به ابعاد و وزن موشک فتح، می‌توان 4 تیره از این موشک را مانند فجر 5 از روی حامل IVECO پرتاب کرد.  
       

       
       

       

       
       
       
    • توسط mehdipersian
      شناور شهید باقری به بالگرد، موشک و پهپاد مجهز خواهد شد 
      فرمانده نیروی دریایی سپاه:

      شناور شهید باقری که در آینده ساخت آن به اتمام می‌رسد، علاوه بر داشتن یک ناوگروه در داخل خود، باند پرواز هم دارد که پهپاد می‌تواند از روی آن حرکت کرده و به پرواز درآید و در بازگشت هم می‌تواند بر روی آن بنشیند.
      شناور شهید باقری با ۲۴۰ متر طول و ۲۱ متر ارتفاع، مجهز به بالگرد، موشک و پهپاد است.
      این شناور به گونه‌ای در حال ساخت است که از روی عرشه آن حدود ۶۰ پهپاد می‌تواند پرواز کند و بنشیند.
      وستانیوز
       
    • توسط mehdipersian
      مرداد گذشته، یک ماهواره سنجش از دور ساخت روسیه برای ایران از پایگاه فضایی بایکونور پرتاب شد و انتظار می‌رود سه ماهواره دیگر نیز در سال‌های آینده به فضا پرتاب شوند. همچنین شواهد قانع‌کننده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد یک شرکت روسی در حال ساخت یک ماهواره ارتباطی برای ایران است که در سال 2024 در مدار زمین ثابت قرار می‌گیرد.
       
      ماهواره ی خیام:

       
       
      مرداد 1394، ایران با دو شرکت روسی در مورد پرتاب ماهواره سنجش از دور ساخت روسیه که توسط ایران اداره می شود، به توافق اولیه دست یافت. ماهواره ایرانی در 18 مرداد 1401 به وسیله ی شرکت روس کاسموس به فضا پرتاب شد. 
       
      مشخصات فنی ماهواره:

      مشخصات فنی ماهواره توسط روسیه و ایران اعلام نشده است ولی می توان از یک حق اختراع منتشر شده توسط شرکت NPK Barl در مرداد 1401 اطلاعات جدیدی بدست آورد. این طرح یک ماهواره سنجش از دور با وضوح بالا را توصیف می کند که دقیقاً شبیه خیام است. دارای یک گذرگاه شش ضلعی و چهار پنل خورشیدی است که با زاویه 45 درجه نسبت به محور طولی ماهواره به سمت پایین امتداد دارند. 
       
      محموله یک تلسکوپ کورش(Korsch) با پنج عنصر نوری است. تلسکوپ کورش یک تلسکوپ آناستیگمات سه آینه ای فشرده است که میدان دید وسیعی را ارائه می دهد. این تلسکوپ تصویربرداری را در یک کانال پانکروماتیک و چهار کانال چند طیفی (نزدیک مادون قرمز، قرمز، سبز و آبی) ارائه می دهد. سه پیکربندی ممکن برای تلسکوپ ارائه شده است که همگی با نسبت کانونی f/11.53 (نسبت کانونی تقسیم فاصله کانونی بر دیافراگم است)میباشند. مقادیر سه پیکربندی عبارتند از:
       
      دهانه / فاصله کانونی
      0.535 متر6.17 متر
      0.75 متر8.65 متر
      1.1 متر12.68 متر
       
      در اولین پیکربندی که در شکل زیر نشان داده شده است، وزن تلسکوپ 125 کیلوگرم و طول آن 1.8 متر است.
       

       
      دو پیکربندی دیگر منجر به گذرگاه طولانی‌تر می‌شود، اما نیازی به تغییر در جعبه‌های الکترونیکی محموله و آرایه‌های پیکسل CCD ایجاد نمیکند. این تلسکوپ از یک آرایه کانونی کروی و نه مسطح برای کمک به جلوگیری از لکه دار شدن تصاویر استفاده می کند. یک آرایه اسکن الکترونیکی داده‌ها را در باند X با سرعت‌های 480 مگابیت تا 1.5 گیگابیت بر ثانیه به زمین ارسال می‌کند (نرخ بالاتری نسبت به گزارش NPK Barl در فوریه 2021 ).
       
      سازنده محموله نوری مشخص نیست، اما برخلاف تخصص این شرکت در سیستم های زمینی می تواند خود NPK Barl باشد. طی نمایشگاهی در سال 2019، این شرکت تلسکوپ سنجش از دور را به نمایش گذاشت که انتظار می‌رفت ظرف دو سال آینده به فضا پرواز کند. گزارش شده است که وزن آن تنها 46 کیلوگرم است و همچنین کوچکتر از نمونه ثبت اختراع به نظر می رسد، اما تنها ماهواره میزبان ممکنی که در حال حاضر برای آن قابل شناسایی است، خیام است. احتمالاً تنها یک بخش از تلسکوپ به نمایش گذاشته شده است. 

       
      در یکی از نقشه‌های همراه با حق ثبت اختراع(پتنت) ، ماهواره در بالای طبقه فرگات در داخل محفظه محموله موشک سایوز-2-1a قرار دارد (که نشان می‌دهد پرتاب اولیه به وسیله ی این ماهواره بر به جای سایوز-2-1b سنگین تر بود).
       
       اگرچه پتنت‌ها به ندرت به پروژه‌هایی اشاره می‌کنند که به آن‌ها مربوط می‌شود، اما در اینجا ماهواره در واقع متعلق به پروژه 505 نشان داده شده است. همانطور که در نقاشی زیر مشاهده می‌شود، ماهواره‌ها به اندازه‌ای کوچک هستند که سه عدد از آنها در داخل دماغه قرار گیرند.
       
       
       
      کاربرد خیام:
       
      به طور رسمی، خیام تنها کاربردهای غیرنظامی در زمینه هایی مانند کشاورزی، مدیریت منابع طبیعی و نظارت بر محیط زیست خواهد داشت. مدت کوتاهی پس از پرتاب، رئیس سازمان فضایی ایران مدعی شد خیام به دلیل اندازه کوچکش نمی تواند به عنوان یک ماهواره جاسوسی استفاده شود. با این حال، وضوح زمینی گزارش شده آن (0.73 متر) برای انجام کارهای شناسایی ارزشمند کافی است. 
       
      مرکز کنترل ماموریت خیام:
       

       
       
      به گزارش اخبار ایران، مرکز کنترل ماموریت خیام در مرکز فضایی ماهدشت که تقریباً در 60 کیلومتری غرب تهران و نرسیده به شهر کرج قرار دارد. این مرکز در اوایل دهه 1970 برای دریافت اطلاعات از ماهواره های سنجش از دور خارجی تأسیس شد که اولین آنها ماهواره های لندست ایالات متحده بود. همانطور که در تصاویر Google Earth مشاهده می شود، ساخت یک ساختمان جدید در این سایت حدود آوریل 2020 آغاز شد و اکنون کامل شده است. احتمالاً در گزارش تلویزیون ایران که پس از پرتاب خیام از مرکز کنترل مأموریت پخش شد، دو آنتن سهموی در شمال شرقی ساختمان جدید دیده می‌شود.
       

       
      همکاری های روسی/ایرانی بعدی:
       
      خیام پیش بینی می شود حداقل پنج سال فعالیت داشته باشد و قرار است در سال های آینده ماهواره های بیشتری نیز به آن ملحق شوند. پس از پرتاب، حسن سالاریه اعلام کرد که ایران سه ماهواره دیگر از همین نوع را سفارش داده است و افزود: اولین ماهواره در مجموع 40 میلیون دلار هزینه داشته است.
       
      به نظر می رسد که همکاری فضایی بین روسیه و ایران اکنون فراتر از حوزه سنجش از دور است. در هفته‌های اخیر شواهدی به دست آمده است که روسیه در حال ساخت یک ماهواره ارتباطی زمین‌ایستا برای ایران با نام اکواتور (به روسی به معنای «استوا») است. این نام برای اولین بار در سال 2020 در بیوگرافی مختصری از متخصص ISS Reshetnev، تولید کننده پیشرو روسیه در ماهواره های ارتباطی مستقر در نزدیکی کراسنویارسک در سیبری ظاهر شد. در کنار آن بسیاری دیگر از پروژه ها نیز به آن اشاره شد که این شخص در آن مشارکت داشته است و جزئیات بیشتری ارائه نشده است.
       

       
      ایران در نهایت قصد دارد ماهواره‌های ارتباطی زمین‌ایستا را با استفاده از پرتاب‌کننده‌های بومی پرتاب کند، اما به‌نظر نمی‌رسد ماهواره‌هایی که در آینده قابل پیش‌بینی به فضا پرتاب می‌شوند، قادر به قرار دادن محموله با این ویژگی در این نوع مدار باشند. بنابراین، این کشور احتمالاً برای پر کردن جای خالی باقیمانده نیز به روسیه متکی خواهد بود. اگر معامله‌های دیگری در این زمینه هنوز وجود داشته باشد، پشت درهای بسته انجام شده است. 
       
      ________________________________________
      تلخیص و ترجمه از mehdi persian برای میلیتاری
      ________________________________________
      منبع:
      https://www.thespacereview.com/article/4475/1
       
    • توسط NIX
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      گراد ، تگرگ روسی
       

       
       
       
      گراد یک سامانه پرتابگر چندگانه خودکششی 122 میلیمتری است که در اتحاد جماهیر شوروی طراحی و ساخته شده است ، این سامانه و راکت M-210F برای نخستین بار در سالهای آغازین دهه 1960 توسعه یافته و نخستین کاربرد رزمی آن در مارس 1969 در طول درگیری مرز چین و شوروی بود
      BM مخفف Boyevaya Mashina به معنی ماشین جنگی است و نام مستعار گراد Grad در روسی به معنی تگرگ می باشد
       
      سامانه موشک انداز BM 21  در سال 1963 در ارتش شوروی برای جایگزینی سامانه قدیمی BM 14  بکار گیری شد ، نقش پایه ای سامانه BM 21  برای پشتیبانی نیرو های زمینی با سرکوب فوری مواضع شلیک موشک های ضد تانک ، توپخانه ها ، خمپاره انداز ها ، از میان بردن نقاط مقاومت دشمن در منطقه نبرد بود
       
      نام مستعار روسی "تگرگ" نام مناسبی برای سامانه تسلیحاتی است که می تواند تا 40 راکت 122 میلی متری را در حدود 20 ثانیه در بردهای گوناگون پرتاب کند. گراد یک سامانه تتسلیحاتی دقیق نیست و برای رساندن مهمات خود به جای هدف نقطه ای ، برای یورش به یک منطقه طراحی شده است ، در برد 20 کیلومتری ، زمانی که 40 موشک پرتاب می شود، منطقه اصابت تا 600 متر در 600 متر گسترش می یابد (36 هکتار).
       

       
       
      از زمان معرفی سامانه BM 21 در دهه 60 این راکت انداز  های 122 میلیمتری در همه مناطق درگیری در سراسر حهان حاضر بوده اند . سادگی این سامانه بهمراه ارائه توان آتشباری عظیم از یک سکوی متحرک و نسبتا سبک منجر به پذیرش سریع و گسترده آن شده است..این سامانه تسلیحاتی به شکل گسترده ای کپی شده است و اکنون گونه های گسترده ای از نسخه ها و مشتقات آن را می توان در فهرست موجودی بیش از 50 نیروی مسلح در سراسر دنیا میتوان مشاهده کرد
       
      از آنجایی که BM-21 یک طراحی نسبتا قدیمی است که  اواخر دهه 1950 توسعه یافت ،بنابر این  برخی از این گونه‌های کپی شده ویژگی‌ های تسلیحات تازه تری را به آن افزوده اند ، مانند سیستم ‌های کنترل آتش پیشرفته و ویژگی‌های آیرودینامیکی پیشرفته‌تر برای خود موشک‌ها [در موارد پیشرفته تر موشک های هدایت شونده. م].
       
       
      پرتابگر اولیه یک شاسی کامیون Ural-375D 6×6 بود. در سال 1976، خودروی پرتابگر Ural-375D با کامیون جدیدتر و قدرتمندتر Ural-4320 6×6 جایگزین شد. هر BM-21 توسط یک کامیون 9k450  با 60 موشک اضافی پشتیبانی می شود. نصب شدن بر روی کامیون های 6×6 به BM-21 تحرک قابل توجهی می دهد که به ویژه پس از شلیک، زمانی که پرتابگرها باید به سرعت جابجا شده تا از آتش سامانه های ضد توپخانه ای دشمن در امان باشند. عملیات شلیک و جابجایی رفتار معمول در راکت انداز های چندگانه خودکششی است
       
       
      کامیون پشتیبان سامانه گراد
       
      راکت یا موشک
      راکت یا موشک به مهماتی گفته می شود که توسط یک موتور به حرکت در می آید. موتور موشک / راکت در ساده‌ ترین گونه از لوله‌ ای تشکیل شده است که در آن سوخت می‌ سوزد و در یک انتهای آن دهانه‌ ای دارد. گازهای خارج شده باعث ایجاد واکنشی برابر و مخالف در انتهای بسته لوله شده و پرتابه را به جلو می راند . رانش با هدایت گازهای به سرعت در حال انبساط از سوخت موشک در حال سوختن از طریق یک یا چند نازل (ونتوری/ ونچوری) ایجاد می شود.
       

       
      نمایش اثر ونتوری
       
       راکت های 122 میلی متری برای BM-21 دارای هفت ونتوری در پشت موتور موشک هستند. در حالی که موتورهای موشک می‌توانند حاوی سوخت مایع یا جامد باشند، سامانه های BM-21 موشک ‌هایی را با موتورهایی که فقط دارای سوخت جامد هستند شلیک می‌کنند. بر خلاف موشک ، یک راکت هدایت نشده مسیر خود را در هنگام پرواز تنظیم نمی کند تا به هدف اصابت کند. به این ترتیب، هنگامی که BM-21 یک راکت را شلیک میکند هیچ راهی برای تغییر مسیر آن وجود ندارد.
       
      راکت ها
      راکت ها به منظور دستیابی به پایداری آیرودینامیکی ، از باله یا چرخش محوری استفاده می کنند ، راکت های سامانه گراد ترکیب هر دو این روش ها را بکار می برد. روش اولیه برای ایجاد پایداری آیرودینامیکی از طریق استفاده از چهار بالک در بخش پشتی است . هنگامی که راکت پرتاب می شود، شروع به چرخش با سرعت نسبتا کندی می کند. باله‌های فنری که در بخش پشتی دور راکت پیچیده شده اند و با یک بند نازک در جای خود نگه داشته شده اند که هنگام پرتاب می‌سوزد. همانطور که قسمت پشتی موشک از لوله پرتاب خارج می شود، فنرها باله ها را باز کرده و راکت را در پرواز تثبیت می کنند.
       
       
      انواع راکت های سامانه گراد
       
      راکت 9M22
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               64  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              2870 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                5 تا 20.4 کیلومتر
       
      راکت 9M22M
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               46  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              1930 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                2 تا 10.8 کیلومتر
       
      راکت 9M22U
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               66.6  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              2870 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                5 تا 20.1 کیلومتر
       
      راکت 9M28F
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               56.5  کیلوگرم
      سرجنگی         21 کیلوگرم
      طول              2270 میلیمتر
      تعداد ترکش     1000  تکه
      برد                تا 15 کیلومتر
       
      راکت 9M53F
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               70   کیلوگرم
      سرجنگی         26  کیلوگرم
      طول              3037 میلیمتر
      تعداد ترکش     2450  تکه
      برد                5 تا 20.5 کیلومتر
       
      راکت 9M521
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               66  کیلوگرم
      سرجنگی         21 کیلوگرم
      طول              2840  میلیمتر
      تعداد ترکش     1000  تکه
      برد                تا 40  کیلومتر
       
      راکت 9M522
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               70  کیلوگرم
      سرجنگی         25  کیلوگرم
      طول              3037 میلیمتر
      تعداد ترکش     1800  تکه
      برد                تا 37.5  کیلومتر
       
       
       
      گراد در نقش موشک
       
      با توجه به گستره کاربران راکت انداز های گراد شرکت های دفاعی در صدد بهبود عملکرد این سامانه بر آمده اند که شرکت ترکیه ای راکستان و همینطور صنایع دولتی رافائل دو شیوه گوناگون را برای افزایش دقت این سامانه به کار برده اند
       

       
      راکت (موشک) ساخت راکستان با سامانه هدایتی GPS / INS
       
      شرکت راکستان یک راکت هدایت شونده به سامانه هدایت ماهواره ای به همراه سامانه هدایت داخلی توسعه داده است که با استفاده از امواج ماهواره های جی پی اس دایره خطای برابر 30 متر (ادعایی)  دارد
       

       
      کیت Epik
       
      شرکت رافائل کیت EPIK را برای راکت های سامانه گراد توسعه داده است (Electro-Optical Precision Integration Kit)) که بر پایه هدایت داخلی  INS و پردازشگر تصویری کار میکند ، تصویر هدف که توسط سامانه های دیگر (هلیکوپتر / هواپیما / پهپاد / نیرو های پیاده) برداشت شده است روی سامانه هدایت داخلی بارگیری شده و در زمان پرواز پویشگر فعال دماغه راکت با مقایسه تصویر ذخیره شده اقدام به جانمایی و شیرجه بر روی هدف تعیین شده می نماید ، از آنجایی که EPIK با جی پی اس در ارتباط نیست امکان جم و اخلال بر روی آن نیز وجود ندارد. شرکت سازنده دقت اصابت کمتر از 3 متر را برای این کیت هدایتی اعلام کرده است
       
      با هدایت پذیر شدن راکت های سامانه گراد سامانه های Fire Finder امکان محاسبه الگوی پروازی پرتابه برای اجرای عملیات سرکوب را تا حد بسیار زیادی از دست خواهند داد
       
       
       
       
       

       
       
      سامانه راکت چند گانه خودکششی
       
      سازنده    اتحاد جماهیر شوروی
      سال ورود به خدمت   1963 میلادی
      تعداد خدمه    6 نفر
       
      گونه های سامانه گراد

       
      BM 21 V
      نسخه هوابرد با 12 تیوب بر روی کامیون گاز 66B 
       

       
      GRAD 1
      نسخه سبکتر سامانه گراد با 36 تیوب بر روی کامیون زیل 131
       

       
      9K132 Grad-P
      گراد پی لانچر تکی راکت 122 میلیمتری
       

       
        A-215 Grad-M
      نسخه دریایی سامانه گراد
       

       
      9K59 Prima
      پریما نسخه بهبود یافته گراد با 50 تیوب
       

       
      Grad-K
      نسخه تازه تر گراد بر روی کامیون کاماز 5350
       

       
      Tornado G
      راکت انداز بهبود یافته گراد بر روی کامیون اورال 4320
       
       
       
      پیوند 1
      پیوند 2
      پیوند 3
      پیوند 4
      پیوند 5
    • توسط MR9
      فکور90 ، در اصل ، یک پروژه داخلی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (IRIAF)  بشمار می رفت که تاریخ آغاز آن به اوایل دهه نخست قرن بیست و یکم ( 2000 میلادی ) برمی گردد . به اعتقاد برخی ، در آن زمان هیچ  موشک هوا به هوای عملیاتی AIM-54A فونیکس در فهرست موجودی نیرو وجود نداشت ، در نتیجه  متخصصان نیروی هوایی پیشنهاد دادند  تا قطعات و اجزاء فونیکس ها را با قطعات موشکهای تغییر یافته هاوک ( پروژه سجیل ) بهبود دهند و موشکهای موجود را بحالت عملیاتی بازگردانند .
      با کلید خوردن این پروژه ، به شکل همزمان نیروی هوایی یک قرارداد همکاری را با صنایع شهید بابایی وابسته به وزارت دفاع و پشتبانی نیرو های مسلح با هدف بازگرداندن چند تیر موشک فونیکس بحالت عملیاتی در یک بازه زمانی یکساله (2007-2006) به امضاء رساندند  و برای اطمینان از صحت کار ، چند کارشناس بازنشسته فنی نیروی هوایی ارتش نیز به این پروژه پیوسته و این ایده دنبال شد.
      براساس گزارشهای تایید نشده ، در اوایل کار ، موشکهای از رده خارج فونیکس با استفاده از جستجوگر موشک MIM-23B دوباره عملیاتی شدند . با این حال ، در سالهای بعد (2009-2008) ، زمانی که صنایع شهید بابایی ، یک نسخه بهبود یافته از موشک پدافند هوایی MIM-23B را با رادار و اویونیک جدید برای نیروی هوایی توسعه داد ، این ایده برای کارشناسان بوجود آمد که تمامی موشکهای فونیکس باقی مانده را با اویونیک جدید و رادار موشک شلمچه ، ( نسخه بهبود یافته MIM-23B) به حالت عملیاتی درآورند .
      این موشک با موفقیت کامل مابین سالهای 2009 تا 2010 آزمایش شد ، اما علی الظاهر  در خط تولید انبوه قرار نگرفت . نسخه جدید سجیل / شلمچه  با جستجوگر و اویونیک پیشرفته با شناسه سجیل هوابرد برای تجهیز تامکتهای نیروی هوایی ، فانتوم ومیراژهای اف-یک در حال توسعه است .
      پی نوشت : 
      این تحلیل ، صرفاً یک نظر بشمار می رود و نه تایید و نه رد می گردد . با این حال امیدواریم نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، بیش از پیش ، از قابلیتهای تدافعی ، تهاجمی برخوردار گردد . 
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.