طرح مفهومی FX-20 با هدف گذاری برای آینده و تعیین خواسته ها از نسل جدید پرنده‏‏ ها، طراحان گام اول برای ساخت این پرنده ها را با طراحی مفهومی برداشتند طرح FX-20 یکی از این طرح های مفهومی هست. طرح های مفهومی با دو چالش روبرو هستند، چالش قرارگیری تجهیزات بصورت مودولار و آزمون تونل باد و کم بودن سطوح بازتاب راداری فارغ از تایید یا رد طرح های مفهومی، تجربه ای که با هر طرح بدست می آید راه را برای طرح های بعدی مهیا می کند واین اصل مستند سازی بوده که اطلاعات محرمانه هر شرکت محسوب می شود و هر شکست را به پیروزی بزرگی تبدیل می کند

جنگنده پشتیبانی نزدیک A10 جنگنده ای با طراحی ساده ولی بسیار قوی و موثر در پشتیبانی نیروهای زمینی، معادل چنین جنگنده ای سوخو 25 است که در جنگ خلیج فارس نقش کلیدی در انهدام نیروی زمینی عراق داشت و با پرواز در ارتفاع پایین که تخصصش هست اقدام به انهدام اهداف پراکنده و گاها تجمعی می کرد. آیا پهبادها جای چنین جنگنده ای را خواهند گرفت؟

بسم ا... ویدئوی جالب از تست نخستین میگ-23 نیروی هوایی سابق عراق در یوگسلاوی . در سالهای گذشته شایعاتی مبنی بر مذاکره برای بازگردادندن این هواگردهای رزمی منتشرشد ولی ظاهرا به سرانجامی نرسید . https://www.aparat.com/v/DA6yG

با سلامی گرم و دوباره خدمت دوستان و عزیزان میلیتاریست   انهدام نیروی هوائی عراق (بخش یازدهم)   خداحافظ آقای میکویان   آلبوم خانوادگی میگ های عراقی  :cry:                        و میگ های باقی مانده در حال غارت شدن برای موزه های نظامی           و در انتها ، عکسی دسته جمعی از خانواده میگ های عراقی :       --------------- پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : انشاءالله در پست های بعدی، به بخش دیگری  از نیروی هوائی عراق خواهیم پرداخت.

بخش اول:موشک های بالستیک موشک الحسین موشک الحسین یک موشک بالستیک کوتاه برد سوخت مایع است که در ابتدا تصور می شد موشکی جدید است ولی اکنون ثابت شده است که یکی از مدل های توسعه یافته موشک اسکاد بی روسی است. الحسین برای حمله به اهداف استراتژیک طراحی شده با کلاهکی 500 کیلوگرمی و بردی معادل 600 کیلومتر.کلاهک این موشک را می توان با مواد منفجره متعارف،شیمیایی و یا میکربی مجهز نمود.نوع هدایت این موشک اینرسیایی بوده که این نوع هدایت بدوی و ابتدایی دقت بین 1000 تا 3000 متر به این موشک داده است.این موشک توسط کشنده ی استاندارد موشک اسکاد (MAZ) و نوعی کامیون آلمانی ساخت شرکت MAN به سوی هدف پرتاب می شده است.الحسین طولی 12.46 متری و قطری 0.88 متری داشته و وزن پرتاب آن 6400 کیلوگرم بوده است.الحسین از موتوری سوخت مایع یک مرحله ای استفاده می کرده است. دقت الحسین به گونه ای بوده است که تنها در مقابل اهداف گسترده موثر بوده،دلیل این امر میتواند دوری محل پرتاب تا هدف بوده باشد(CEP هر موشک برابر با 5% از برد آن است)به همین دلیل بهترین اهداف برایش شهر های پر جمعیت،مناطق عملیاتی،پالایشگاه های نفت و ... باشد.متحرک بودن لانچر این موشک به حفظ بقای آن کمک بسیاری می کند،همانطور که در جنگ خلیج فارس دیدیم. عقیده بر این است که آغاز تولید این موشک به اوایل دهه ی 1980 بر میگردد و اولین گزارش تست پرتاب آن در سال 1987 منتشر شده است.عراق قادر به خرید بسیاری از اجزای این موشک و کمک های بسیاری از کشور های غربی بود منجمله:آلمان شرقی،آلمان غربی،اتریش،برزیل،انگلیس،فرانسه،چین،مصر و حتی آمریکا بود.اولین استفاده الحسین در جنگ ایران و عراق بود که به وسیله آن حملات گسترده ای به تهران و حوزه های نفتی ایران صورت می گرفت،گزارش شده است که تا ماه های اولیه سال 1988 بیش از 190 موشک به طرف ایران شلیک شده است. در طول جنگ خلیج فارس در سال 1991 به جز 8 موشکی که قبل از پرتاب بر روی زمین منهدم شدند عراق 43 موشک علیه اهداف استراتژیک در عربستان و 39 موشک علیه اسرائیل شلیک کرد،هدف از این پرتاب ها این بود تا جهاد اسلامی را علیه اسرائیل و آمریکا تحریک بکند.در طول این مدت پیشنهاد ساخت موشک الهجره داده شد که نوعی از موشک الحسین بود،این پروژه لغو شد. پس از جنگ خلیج فارس بازرسانی از سوی سازمان ملل متحد در عراق به بازرسی از کارخانه های تولید تسلیحات گمارده شدند و از تولید موشک هایی با برد بالاتر از 150 کیلومتر ممانعت به عمل می آوردند که پس از خروج آنان در سال 1998 دوباره ساخت این موشک آغاز شد و ادامه یافت به طوری که تعداد دقیق و محل پنهان سازی الحسین ها نامعلوم است،پس از تغییر دولت عراق در سال 2003 خطر کمتری در زمینه ادامه تولید الحسین وجود دارد،با این حال غیر ممکن است تمام موشک های الحسین کشف شده باشد،این موشک را می توان به راحتی پنهان و یا منتقل ساخت،تخمین زده می شود بین 15 الی 50 موشک الحسین هنوز هم پنهان مانده باشد،گزارش های تایید نشده ای وجود دارد که نشان می دهد این موشک ها به سودان و یمن منتقل شده باشد.با وجود اشغال عراق پس از سال 2003 و جستجوی فشرده توسط آمریکا و متحدانش،همچنان تهدید وجود این موشک ها توسط کشور های همسایه و گروه های مسلمان مسلح حس می شود. قبل از جنگ خلیج فارس عراق حداقل 25 موشک الحسین مجهز به کلاهک شیمیایی به صورت آماده داشته است که اگر بغداد را با بمب های اتمی مورد حمله قرار می گرفت تمام آن ها را به مناطق حساس شلیک میکرد.عراق حدود 80 کلاهک نا متعارف داشت که عبارتند از:50 کلاهک شیمیایی،5 کلاهک آزمایشی شیمیایی و 25 کلاهک میکربی. موتور موشک های الحسین و العباس: مکانی که مورد اثابت موشک الحسین قرار گرفته است: موشک العباس العباس یک موشک بالستیک کوتاه برد سوخت مایع است.عراق ادعا می کرد که آن را به صورت کاملا بومی طراحی کرده است،با این حال اعتقاد بر این است که این موشک بر پایه اسکاد بی طراحی شده است. العباس برای اولین بار در سال 1988 مورد آزمایش قرار گرفت،این موشک یک سلاح استراتژیک طراحی شده برای حمله به ایران در طول جنگ ایران و عراق بود و شاید اسرائیل،در جنگی که شاید در آینده اتفاق می افتاد.برد بالای این موشک اجازه ی سرعتی بسیار زیاد در فاز ترمینال به العباس می داد تا به وسیله ی آن بتواند از دست سیستم های دفاع موشکی پاتریوت و آررو-1 اسرائیل فرار کند.علاوه بر این دارای لانچر متحرک بود که آن را از خطر نابودی قبل از پرتاب ایمن می ساخت.با این حال دقت موشک بسیار پایین بود در حدی که می توانست در برابر اهداف بسیار گسترده کارا باشد،احتمالا در روشی مشابه علیه چاه های نفت و مراکز پر جمعیت استفاده میشد. العباس طوری طراحی شده بود که دارای بردی 950 کیلومتری و کلاهک 225 کیلوگرمی بود،میتوانست این کلاهک منفجره ی متعارف باشد و یا شیمیایی،احتمالا برنامه ساخت کلاهک میکربی لغو شده باشد.دقت کلاهک با سیستم هدایت اینرسیایی 3000 متر اعلام شده بود.لانچر آن همان لانچر موشک الحسین بوده است.طول العباس 13.75 و قطر آن 0.88 متر بوده و وزن پرتاب آن 7870 کیلوگرم بوده است. برنامه العباس در سال 1990 به دلیل عملکرد ضعیف و بی ثباتی موشک لغو شد.هیچ مدرکی وجود ندارد که این موشک در جنگ ایران و عراق و خلیج فارس شلیک شده باشد،طرح های جایگزین این موشک به دنبال بهبود برد و کلاهک موشک الحسین بودند.احتمال می رود فن آوری های توسعه ی این موشک به کشور های دیگر ارسال شده باشد. موشک العابد العابد موشکی بالستیک،سوخت مایع و میانبرد است که اواخر دهه ی 1980 توسط عراق توسعه یافت.العابد قرار بود حامل ماهواره ای 50 کیلوگرمی و ماهواره بر باشد،ضمن اینکه بعد ها مسئولان عراقی نوع نظامی آن را نیز با نام تموز معرفی کردند گرچه هیچگاه تصویری از تموز(که نوع نظامی العباد بود)نشان داده نشد.العباد از 6 موشک الحسین تشکیل شده بود که دارای 3 مرحله بود:مرحله اول 5 موشک الحسین،مرحله دوم یک موشک الحسین و مرحله سوم موشکی بومی عراق با موتور موشک ضد هوایی سام -2.اعتقاد بر این است که این پروژه بعد از سال 1991 لغو شده است. العباد به احتمال زیاد برای حمل و بکارگیری یک کلاهک هسته ای طراحی شده بود که این کار با توجه به بی دقتی اساسی موشک های عراقی کمک شایانی به حل این مشکل میکرد.این موشک به احتمال زیاد برای تهدید به حمله ی هسته ای به کشور های کوچکتر و تسلیم کردن آن ها و یا جلوگیری از مداخله ی قوای نظامی خارجی،با توجه به اینکه شرق اروپا را به خوبی پوشش میداده استفاده می شده.با این حال العباد از چند نقطه ضعف اساسی بزرگ رنج می برده و آن ها عبارتند از:ایستگاه پرتاب ثابت است که آن را در مقابل حملات بی دفاع میسازد،هر سه مرحله ی این موشک از سوخت مایع استفاده میکردند که منجر به یک دوره طولانی سوخت رسانی به تانکر های موشک می شود و در این مدت به راحتی توسط حملات هوایی دشمن نابود می شود و پرتاب ناموفق میشود. العباد دارای بردی 2000 کیلومتری و کلاهکی 750 کیلوگرمی بوده که توانایی حمل مواد منفجره و شیمیایی بوده،به احتمال زیاد به خاطر عمر بسیار کوتاهش نگذاشته است که تحقیقاتی بر روی کلاهک میکربی صورت بگیرد.این موشک از هدایت اینرسیایی بهره می برده که دقت آن را بسیار پایین می آورده است،دقت آن چیزی در حدود چند کیلومتر بوده است.طول العباد 23 متر،قطر2.3 متر و وزن پرتاب 48 تن داشته است. اولین شلیک این موشک در تاریخ 5 دسامبر 1989 رخ داد که موشک پس از 45 ثانیه در هوا منفجر شد با این حال اعلام خبر پرتاب این موشک غرب را در بهتی عجیب فرو برد و آمریکا در یک جستجوی سریع یک روز بعد در تاریخ 6 دسامبر محل پرتاب را در 230 کیلومتری جنوب بغداد پیدا کرد.پس از شکست عراق از آمریکا در سال 1991 سازمان ملل بسیاری از وسایلی که برای تکمیل پروژه العباد لازم بود را نابود کرد،سازمان ملل نیز بعد از جنگ خلیج فارس اجازه ساخت موشکی با برد بیش از 150 کیلومتر را به عراق نمیداد و شروع دوباری این پروژه نیز هزینه ی زیادی می خواست تمام این اتفاقات دست به دست یکدیگر دادند تا پروژه العباد در آغاز کار شکست بخورد و کنار گذاشته شود. چینش موشک های مرحله اول: موشک مرحله سوم با موتور موشک سام-2: ویدئو پرتاب موشک العابد موشک های الفهد300/500 - j-1 - البرق تمام این طرح ها بر پایه تبدیل موشک ضد هوایی سام-2 به موشک زمین به زمین استوار بود که تمام این طرح ها به شکست منتهی شدند زیرا بردشان بسیار کمتر از آن مقداری بود که انتظار می رفت برد مورد نظر بسیار بیشتر از 150 کیلومتر ثبت شده در 8 آزمایشی بود که تا قبل از سال 2000 توسط عراقی ها انجام شد.البته تجربه خوبی برای ساخت موشک الصمود به عراق داد. موشک ابابیل-100 - الفتح ابابیل-100 یکی از چندین پروژه موشکی عراق است که پس از سال 1991 آغاز شد،اطلاعات چندانی از این موشک در دست نیست که ممکن است چند دلیل داشته باشد منجمله:عراق پس از شکست در جنگ خلیج فارس پروژه های موشکی خود را دور از دید سازمان ملل توسعه میداد و دلیل دیگر میتوند این باشد که عراق پس از سال 1991 بسیاری از کارخانه های تولید موشک خود را از دست داد و پس از آن توانایی تولید موشک خود را به طور چشمگیری از دست داد. ابابیل-100 نام اولیه نام اولیه این موشک بود که بعد ها با انجام بهینه سازی هایی بر روی آن منجمله بالچه هایی بر روی کلاهک خود به الفتح تغییر نام داد.این موشک از سال 2000 در خدمت ارتش عراق بود،برد رسمی این موشک 150 کیلومتر بود(گرچه در جنگ سال 2003 برد 180 کیلومتری توسط این موشک ثبت شد)و تنها دارای یک کلاهک خوشه ای بود،کلاهکی با وزن 300 کیلو گرم و حاوی 170 کیلوگرم مواد منفجره که هنگام انفجار 600 متر را تحت پوشش خود قرار می داد.این کلاهک دارای یک چاشنی الکتریکی بود که قبل از اثابت به زمین منفجر می شد و حداکثر ضربه را به هدف وارد می ساخت.الفتح دارای دقتی 750 متری بود همچنین دارای وزنی حدود 1200 کیلوگرم و طولی حدود 6.7 متر و قطری 0.5 متری بود.لانچر این موشک همان لانچر موشک سام-2 و متحرک بود.در جنگ سال 2003 حدودا 16 موشک الفتح شلیک شد،بقیه موشک های الفتح پس از اشغال عراق توسط آمریکا نابود شد. موشک ابابیل-100: موشک الفتح: کلاهک خوشه ای موشک ابابیل-100: نازل موشک ابابیل-100: بدنه موشک بدون نازل: فیوز موشک ابابیل-100: موشک الصمود الصمود یک موشک بالستیک سوخت مایع است که بر پایه موشک سام-2 و اسکاد روسی طراحی شده است.الصمود بردی معادل 200 کیلومتر دارد هرچند در ابتدا 140 کیلومتر برد داشت،احتمال می رود اعلام این برد 140 کیلومتری به خاطر دور زدن قانون منع برد بالای 150 کیلومتری سازمان ملل برای عراق باشد. موتور این موشک از طرح موشک سام-2 الهام گرفته شده است و دارای یک لانچر متحرک به مانند لانچر موشک الندا می باشد،در طول ساخت این موشک کشور های روسیه،لهستان و بلاروس کمک هایی به عراق کردند.کلاهک موشک الصمود معمولی بود اما قرار بود کلاهکی خوشه ای مانند کلاهک ابابیل برای آن طراحی شود.دقت این موشک حدود 500 الی 1000 متر بود. در سال 1996 تست استاتیک این موشک صورت گرفت و در سال 1997 تولید انبوه آن آغاز شد و تا سال 2000 هشت آزمایش پرتاب برای الصمود صورت گرفت. الصمود دارای دو مدل بود که مدل دوم دارای قطری بزرگتر و ژیروسکوپ های موشک کروز کرم ابریشم بود.در تاریخ 27 مارس 2003 تعدادی موشک الصمود-2 به سمت ستاد ائتلاف در دوحه پرتاب شد که چند موشک با موفقیت به ساختمان ستاد برخورد کردند اما بقیه موشک ها اینقدر خوش شانس نبودند و تعدادی در بیابان فرود آمدند و تعدادی نیز توسط دفاع ضد موشکی نابود شدند.در تاریخ 7 آوریل نیز یک موشک الصمود-2 به مقر تیپ 3 آمریکا اثابت کرد.در دیگر اثابت ها نیز سه سرباز و 2 خبر نگار کشته شدند و 14 سرباز مجروح و 22 خودرو هاموی نابود و یا آسیب دیدند.هنوز سرنوشت تمام موشک های الصمود مشخص نیست و این امکان وجود دارد که این موشک ها به دست گروه های تندرو مسلمان افتاده باشد. مقایسه اندازه الصمود-1 و الصمود-2: الصمود-1: الصمود-2: موتور موشک الصمود(همان موتور سام-2): تست استاتیک موتور: محل قرارگیری ژیروسکوپ ها(ژیروسکوپ های موشک کرم ابریشم): محل اثابت موشک: پایان قسمت اول نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری ادامه دارد...

قدرت مساوی سلاح نیست

بخش هشتم:سامانه های ضد هوایی بهینه سازی های انجام شده بر روی سامانه SA-2 عراق در نمایشگاه نظامی بغداد در سال 1989 یک نمونه ی بهینه سازی شده از موشک SA-2 را معرفی کرد،ویژگی جدید این سامانه مجهز بودن به جستجوگر حرارتی در فاز ترمینال بود که این ویژگی کمک بسیاری به این سامانه میکند زیرا دقت رادار های SA-2 بسیار پایین بود و این کمبود احتمال انهدام هدف را بسیار پایین می آورد. بهینه سازی های انجام شده بر روی سامانه SA-3 یکی از مشکل های سامانه SA-3 ثابت بودن آن است که عراق برای رفع این مشکل دست به ساخت انواع مختلف پرتابگر متحرک بر پایه ی انواع کامیون ها کرده است،این کامیون ها طوری طراحی شده بودند که با کشیدن برزنت بر روی آن به سختی از کامیون های تجاری تشخیص داده می شود. بهینه سازی های انجام شده بر روی سامانه SA-6 سامانه ی SA-6 در برابر جنگ الکترونیک مقاومت زیادی از خود نداشت و این یک ضعف بزرگ برای این سامانه محسوب می شود،عراق برای رفع این مشکل آن را به یک جستجوگر مادون قرمز برای فاز ترمینال مجهز کرد،جستجوگری که بر روی موشک SA-6 نصب شد جستجوگر موشک هوا به هوای R-60 بود. موشک ضد موشک بالستیک الفاو-1 عراق در سال 1990 مدعی شد که موشکی ساخته است که میتواند با موشک های اسکاد ایران و تهدیدات مشابه مقابله کند،عراق این موشک را بر علیه یک موشک اسکاد خودش تست و امتحان کرد که این آزمایش موفقیت آمیز بود. موشک ضد هوایی سهم صدام سهم صدام یا "Saddam's Arrow" یک موشک ضد هوایی بود که در کارخانه ی الفتاح در کنار تانک شیر بابل و موشک الصمود تولید میشده،اطلاعاتی از این موشک در دست نیست. پایان قسمت هشتم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری ادامه دارد...

بسیار ممنونم عرفان جان ، خیلی خیلی زیبا بود. از بعد نظامی و فرماندهی استراتژیک ، صدام را باید به گاو تشبیه کنیم. چرا که مثل یک گاو قدرت زیادی داشت ولی اصلا عقل نداشت. کشوری که بتواند تی 55 های خود را تبدیل به خمپاره انداز 160 میلیمتری کند ( کاری که هیچ کشور عربی توان انجام آنرا ندارد و در منطقه هم به جز ایران هیچ کشور دیگری توان انجام این کار را ندارد ) و هویتزرهای 210 میلیمتری تولید کند ، مسلما می توانست با تدبیری مناسب در برابر حملات آمریکایی ها ، چه در سال 1991 و چه در سال 2003 ، مقاومت کند. حتی در صورت داشتن استراتژی مناسب می توانست باعث شکست نیروهای ائتلاف شود. از قدیم گفتن : سیاست پدر و مادر نداره. طرح هویتزرهای سنگین و همچنین اون تبدیل تی 55 به خمپاره انداز 160 میلیمتری عملی بسیار ابتکاری و جالب بود. در صورت استفاده می توانست بسیار مفید واقع شود.

بخش ششم:نیروی زمینی(3)،سامانه های توپخانه ای هویتزر المجنون المجنون یک هویتزر 155 میلیمتری بود که از گلوله های استاندارد ناتو استفاده میکرد.توسعه ی آن در سال 1988 در کانادا و توسط دکتر جرالد وینسنت بول آغاز شد،جرالد بول قراردادی را با عراق امضا کرده بود که او را متعهد به کمک عراق در ساخت سامانه های مدرن توپخانه ای و موشکی میکرد. قسمت های مختلف این هویتزر در اروپا ساخته شده بود(لوله توپ ساخت فرانسه،موتور محرکه خودرو ساخت مرسدس بنز آلمان و مونتاژ نهایی در اسپانیا)این هویتزر برای اولین بار در نمایشگاه تسلیحاتی بغداد در سال 1989 معرفی شد.شاسی این هویتزر بسیار به شاسی هویتزر G-6 شبیه است.در سال 1990 تمام قطعات این هویتزر برای تولید انبوه آماده شده بود اما بعد از حمله عراق به کویت و تحمیل تحریم های تسلیحاتی توسط سازمان ملل رسیدن تجهیزات لازم برای ساخت این هویتزر غیر ممکن شد و به طبع آن تولید این هویتزر متوقف شد،با این وجود کشور عراق میتوانست قطعات مورد نیاز خود را از بازار سیاه تهیه کند و روند تولید المجنون را تحرک بخشد اما عراق چنین کاری را انجام نداد و ما اثری از حضور این هویتزر نه در جنگ سال 1991 دیدیم و نه جنگ سال 2003.به احتمال زیاد عراق بعد از جنگ سال 1991 پروژه المجنون را از سر نگرفت. طول لوله ی توپ المجنون 8 متر بود،وزنی حدود 43 تن داشت و حداکثر سرعت آن در جاده 90 کیلومتر بر ساعت بوده است.المجنون توانایی شلیک 4 گلوله در دقیقه را داشته و برد پرتابه های آن نهایتا 32 کیلومتر بوده است. الفاو الفاو یک هویتزر 210 میلیمتری بود که در خلال سال های 1988 الی 1990 توسط جرالد بول برای ارتش عراق طراحی شد.این هویتزر توانایی شلیک پرتابه های متعارف و غیرمتعارف منجمله پرتابه های شیمیایی و بیولوژیکی را داشت.نام این هویتزر از یکی از شهر های جنوبی عراق (فاو) گرفته شده است. عراق با تجربه ای که از نیش های زهر دار هویتزر کوکسان ایران در طول جنگ ایران و عراق کسب کرده بود(لازم به ذکر است هویتزر کوکسان که ساخت کره شمالی است دارای پرتابه هایی با برد 60 کیلومتر است و عراق صدمات زیادی از این هویتزر دید) تصمیم به ساخت این هویتزر گرفت تا صاحب یک توپخانه مدرن برد بلند شود.پس از جنگ عراق با کویت و تحریم عراق این کشور نتوانست به تولید این هویتزر ادامه دهد و بدین ترتیب تنها چند هویتزر در این کلاس ساخته شد.طول کلی این هویتزر با لوله توپ 15 متر و طول خود لوله توپ 11 متر بود و وزنی حدود 48 تن داشت و وزن پرتابه های آن 109 کیلوگرم بود و نرخ آتش آن 4 گلوله در دقیقه بوده و برد حداکثری گلوله های آن 57 کیلومتر بوده است. بهینه سازی های انجام شده بر روی T-55 مجهز نمودن این تانک به خمپاره انداز های 160 میلیمتری: مجهز نمودن این تانک به توپ 100 میلیمتری: مجهز نمودن این تانک به توپ 57 میلیمتری: لیث-90/الرعد لیث-90:در سال 1988 عراق گونه ای جدید از راکت های زمین به زمین فراگ-7 را ساخت که دارای کلاهک خوشه ای بودند و برد آنان از برد 75 کیلومتری فراگ-7 به 90 کیلومتر افزایش پیدا کرد. الرعد:عراق در دهه ی 90 میلادی و پس از جنگ سال 1991 تصمیم به نوسازی موشک های فراگ خود کرد زیرا این موشک ها به پایان تاریخ انقضای خود رسیده بودند و کارایی لازم را نداشتند،عراق پس از نوسازی این موشک ها نام الرعد را بر روی آنان نهاد. سجیل یکی از پروژه های خارجی که عراق در آن سهیم بود پروژه آستروس-2 بود.(سیستم راکت انداز آستروس-2 ساخت کشور برزیل است،عراق با کشور برزیل مراودات بسیاری خوبی داشت،از جمله شرکت هایی که عراق با آنان همکاری بسیار میکرد میتوان Engesa و Avibras را نام برد) راکت انداز سجیل(یا همان آستروس-2) هم در جنگ ایران و عراق حضور داشت و هم در جنگ سال 1991 و کارایی بسیار خوبی از خود نشان داد.یکی از مشخصات جالب این سیستم راکت انداز این است که میتواند سه نوع موشک با سه کالیبر متفاوت را شلیک کند،این سه کالیر عبارتند از:"SS - 30"(این موشک دارای کالیبر 127 میلیمتری و بردی 30 کیلومتری است و یک سیستم راکت انداز سجیل(آستروس-2) میتواند 32 عدد از این راکت را حمل نماید)"SS - 40"(این موشک دارای کالیبر 180 میلیمتری و بردی 35 کیلومتری است و یک سیستم راکت انداز سجیل(آستروس-2) میتواند 16 عدد از این راکت را حمل نماید) "SS - 60"(این موشک دارای کالیبر 300 میلیمتری و بردی 60 کیلومتری است و یک سیستم راکت انداز سجیل(آستروس-2) میتواند 16 عدد از این راکت را حمل نماید).عراق تمام این موشک ها را در داخل کشور میساخت با نام های: SS - 30=) Sajil - 30) و SS - 40=) Sajil - 40) و SS - 60=) Sajil - 60) زمانی که عراق در جنگ سال 1991 تلفات بسیاری دید و بسیاری از زره پوش ها و لانچر های موشک هایش نابود شد تصمیم بر این گرفت که راکت های Sajil - 30 خود را در درون محفظه هایی کند و آن ها را از روی پایه های توپ پرتاب کند(به تصاویر زیر توجه کنید)،محفظه های پرتاب راکت به پایه ها جوش داده شده بودند و غیر قابل جدا شدن بودند. ابابیل-50/النداء/ابابیل-100 ابابیل-50 ابابیل-50 نیز از پروژه های خارجی دیگر است که عراق در آن سرمایه گذاری کرده بود،ابابیل-50 در واقع راکت انداز M-87 Orkan ساخت یوگوسلاوی است که عراق نیز در ساخت آن شریک این کشور شده بود.حداکثر برد راکت های ابابیل-50 حدودا 50 کیلومتر بود و 12 لوله ی پرتابگر راکت بر روی شاسی آن وجود داشت و کالیبر راکت ها آن 262 میلیمتر بود،ویژگی بسیار جالب این راکت انداز مجهز بودن به کلاهک های خوشه ای،ضد تانک و ضد نفر بود که این ویژگی در آن زمان بسیار پیشرفته بود و کمتر کشور هایی این تکنولوژی را دارا بودند. النداء راکت های مصرفی در سیستم راکت انداز النداء همان راکت های 262 میلیمتری سیستم راکت انداز ابابیل-50 هستند با این تفاوت که هر سیستم دارای 6 لوله ی راکت انداز است و این لوله ها بر روی لانچر موشک سام-2 بسته شده اند(به تصاویر این راکت انداز دقت کنید.) ابابیل-100 این سیستم راکت انداز برای اولین بار در نمایشگاه تسلیحاتی سال 1989 بغداد مشاهده شد.این سیستم دارای 4 لوله ی پرتابگر راکت بود،راکت های این سیستم بر اساس راکت های راکت انداز ابابیل-50 در داخل عراق طراحی شده بودند و تنها تفاوت این دو راکت در کالیبر آنان بود،راکت های ابابیل-50 262 میلیمتری بود و راکت های ابابیل-100 400 میلیمتری،برد این راکت ها 100 کیلومتر بود و توانایی پرتاب راکت هایی با کللاهک های خوشه ای و ضد نفر و ضد تانک را داشت.شاسی این سیستم همان شاسی راکت انداز سجیل است. راکت انداز 81 میلیمتری این سیستم راکت انداز بسیار ناشناخته است و یکی از ابداعات ارتش عراق به شمار میرود،این سیستم 35 لوله ی پرتاب راکت دارد و ساخت راکت های آن نیز بسیار آسان است. پایان قسمت ششم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری

خيلي جالب بود پس اين برادران عراقي يه چيزي حاليشون بوده و مثل بقيه کشورهاي عربي ببو نبودند ! عراق و مصر پيشرفته ترين برنامه هاي تسليحاتي رو زماني در خاورميانه داشتند اگر اون تکريتي حماقت نميکرد معلوم نبود الان به چه چيزهايي رسيده بودند.

آقا هادی شما چرا اینقدر بدبینی؟ ================================================ این خمپاره انداز از عقب پر میشده و فقط چهار تا گلوله رو به صورت خودکار پرتاب میکرده،فکر کنم این تصاویر گویا باشن: این خشابشه که خمپاره ها رو روش وصل میکردن: از سمت راست تغذیه می شده: ================================================

بخش پنجم:نیروی زمینی(2)،نفربر ها بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر MT-LB مجهز کردن این نفربر به یک قبضه خمپاره انداز 120mm،در هنگام استفاده از این خمپاره انداز سقف نفربر به جهتین باز شده تا شلیک انجام شود: مجهز کردن این نفربر به چهار قبضه خمپاره انداز 81mm ساخت کشور اتریش،این خمپاره انداز ها هنگام استفاده به وصیله یک بازوی مکانیکی از بالای نفربر به پشت نفربر آورده می شدند: مجهز کردن این نفربر به راکت انداز های 107mm ،از آن جهت که عراق به سازمان مجاهدین خلق بسیار کمک می نمود برای اولین بار این راکت انداز ها را بر روی نفربر های این گروهک وصل کرد،بعد از آن عراق نفربر های خود را نیز به این راکت انداز مجهز کرد: (تصویر اول متعل به رژه گروهک منافقین است) مجهز کردن این نفربر به لانچر های ناشناخته،به احتمال زیاد لانچر راکت های پاک کننده معابر مین و یا موشک ضد تانک بوده اند: مجهز کردن این نفربر به خمپاره انداز های اتوماتیک 82mm : تبدیل کردن این نفربر به آمبولانس زرهی: مجهز کردن این نفربر به زنجیر چرخ های پهن تر: مجهز نمودن این نفربر به تیربار های ضد هوایی 14.5mm و 23mm و تبدیل آن ها به سامانه های ضد هوایی،نفربر هایی که به این نوع تیربار ها مجهز شده اند هنوز هم توسط ارتش جدید عراق استفاده می شوند: انواع 14.5 میلیمتری: انواع 23 میلیمتری: بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر BTR-50/OT-62 مجهز کردن این نفربر به تیربار های ضد هوایی 23mm و 30mm و استفاده از آن ها به عنوان سامانه ضد هوایی: مجهز کردن این نفربر به برجک نفربر کاسکاول(توپ 90mm): بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر PT-76 مجهز کردن این نفربر به توپ 100 و یا 130 میلیمتری متحرک(تصویر زیر در سال 2003 گرفته شده است): بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر BRDM-2 تعویض تیربار اصلی 14.5mm این نفربر با تیربار 23mm : بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر EE-9 تعویض توپ اصلی 90mm این نفربر با یک تیربار احتمالا 20mm: بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر BMP-1 اضافه کردن زره اضافی به قسمت های کناری این نفربر(این نفربر به نام صدام نیز شناخته میشود): بهینه سازی های انجام شده بر روی دیگر خودرو ها اضافه کردن یک توپ بدون عقب نشینی بر روی یک شاسی کاری بسیار معقول است که بیشتر کشور ها از جمله عراق آن را انجام داده است. مجهز کردن خودرو های BJ-212 به توپ بدون عقب نشینی m-40 106 mm : مجهز کردن موتورسیکلت ها به راکت spg-9: پایان قسمت پنجم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری

بخش چهارم:نیروی زمینی(1)،تانک ها بهینه سازی تانک t-55 ارتش عراق به مانند بسیاری از کش.ر های دیگر ستون فقرات نیروی زرهی خود را بر تانک t-54/55 قرار داد.پس از تحویل اولین تانک از این نوع،صد ها ارابه تانک t-54/55 و انواع چینی و رومانیایی آن یعنی type-59/69 و tr-580 وارد عراق شد و جزء جدایی ناپذیر ارتش این کشور شد.پس از پایان جنگ ایران و عراق و جنگ سال 1991 عراق تصمیم به آپگرید کردن و افزایش طول عمر این تانک ها گرفت که جالب توجه است،ما در این مقاله به معرفی آنان می پردازیم. تانک انیگما بیشترین و قابل توجه ترین بروز رسانی عراق بر روی تانک های t-55 تانک انیگما بود،هر چند این بروزرسانی در خود کشور عراق به پروژه m-77 معروف است.پروژه ساخت این تانک در اواخر جنگ ایران و عراق آغاز شد.پروسه مدرن سازی این تانک واقعا کامل بود و تنها شباهتی با گذشتگان خود داشت(t-55) بدنه ی خود بود.در این پروژه این وسایل و ارتقا ها بر روی t-55 صورت گرفت:توپ 125mm (متعلق به تانک t-72)،تجهیزات الکتریکی و اپتیکی،زره،موتور و شاسی. به احتمال زیاد این تانک برای خدمت در گارد ریاست جمهوری عراق طراحی شده بود،اما در نهایت مشخص شد که این به روز رسانی ها بسیار گران تر از منتاژ تانک t-72 هستند،با این حال ارتقا سبک تری بر روی تانک های t-55 صورت گرفت(پروژه qm که در ادامه مقاله به آن میپردازیم).در نهایت این پروژه به بهبود سطح حفاظت(زره) تانک انیگما کاهش یافت.باید گفت مهندسین عراقی موفق به ساخت یک زره بسیار قدرتمند برای این تانک شده بودند.طرفین بدنه،کلاهک و جلو و عقب این تانک با استفاده از جعبه های فولادی جوش داده شده محافظت شده بودند(گفتنیست فولاد های استفاده شده در این جعبه های فلزی از زره پوش های ایرانی به غنیمت گرفته شده جدا شده بودند).درون این جعبه های فولادی از لایه های فلزی ،آلومینیومی و پلاستیکی تشکیل شده بود.بلوک های فلزی قابل تعویض بودند.این بلوک ها در دو سری تولید شدند که سری دوم فاقد لایه های پلاستیکی بود و جای آنرا سیمان و ماسه پر کرده بود.در نهایت زره یک پنجم تانک های انیگما استاندارد بود و بقیه تانک ها کیفیت زره کمتری داشتند(میتوان گفت حدود 500 تانک انیگما تولید شد). تانک هایی که از زره های با کیفیت پایین استفاده می کردند دارای وزن 5 تنی بودند و تعادل تانک را به سمت جلو بر هم میزدند به همین دلیل به عقب برجک تانک یک وزنه وصل شد،به احتمال زیاد برجکی که در عقب تانک وصل میشد از سیمان پر شده بود.این افزایش وزنی تانک با بهینه سازی تانک انیگما برطرف شد.متاسفانه فقط انیگماهای متعلق به گارد ریاست جمهوری دارای وسایل ارتباطی بودند. همانطور که در بالا ذکر شد بهینه سازی های زرهی این تانک بسیار کامل و موفق بود به طوری که از تانک های مدرن t-72 نیز حفاظت بالاتری داشتند.در یک درگیری با نیروی های ائتلاف در سال 1991 یک تانک انیگما پس از برخورد چند موشک میلان شلیک شده از یک بالگرد جان سالم به در برد و به انجام ماموریت خود ادامه داد.در یک مورد دیگر در شهر بغداد سه تانک انیگما که هر یک مورد اصابت 2 موشک ضد تانک قرار گرفته بودند جان سالم به در برده بودند.پس از اتمام جنگ در سال 1991 زره این تانک به آمریکا برده شد و مورد آزمایش قرار گرفته شد و مشخص شد که زره این تانک حتی انواع بدون کیفیت و فاقد لایه های پلاستیکی آن از حفاظت بسیار بالایی برخوردار بودند. پس از جنگ سال 1991 اساس وجود تانک های انیگما به یک معما تبدیل شد زیرا به طور ناگهان این تانک ها ناپدید شدند برخی گزارش ها نشان میدهد بعد از انهدام چند اراده از این تانک در جنگ خلیج فارس بقیه تانک ها یا به حالت غیر فعال در آمدند و یا برای استفاده از تجهیزاتشان از هم جدا شدند.تانک هایی هم که از این مرحله جان سالم به در بردند توسط آمریکا نابود و ذوب شدند.البته دو تانک انیگما هنوز هم در موزه های آبردین آمریکا و بووینگتون انگلیس نگه داری می شوند. ماکت این تانک: تصاویر گرافیکی از اندازه های زره این تانک: زره برش خورده این تانک: این تانک در موزه آبردین آمریکا: عکس های بیشتر این تانک در موزه بووینگتون: عکس های بیشتر پروژه t-55qm پروژه qm-1 در واقع اضافه کردن یک توپ 105 میلیمتری و یک فاصله یاب فرانسوی بود که تقریبا بر روی تمام تانک های t-55 انجام شد(حتی تانک های ارتش امروزی عراق نیز دارای این سیستم ها هستند). اما ارتقا کامل با پروژه qm-2 انجام شد.این پروژه با نام t-72z (با تانک t-72z ساخت ایران تفاوت دارد)در این پروژه تانک های t-55 به علاوه فاصله یاب،توپ 2a46 (توپ تانک t-72) و لودر اتوماتیک و نارنجک انداز اضافه شد.مقدار بسیار کمی از تانک های عراق به این حد از ارتقا رسیدند و همان مقدار کم نیز در سال 1991 نابود شد. شیر بابل پس از خریدن صد ها تانک t-72 از شوروی توسط عراق این کشور به تولید این تانک علاقه مند شد،از آن طرف تحریم های سازمان ملل برای خاتمه دادن به جنگ ایران و عراق عرصه را برای خرید از شوروی تنگ تر میکرد،تمام این دلایل دست به دست یکدیگر دادند تا عراق از کشور لهستان تانک وارد کند،پس از خریدن تانک از لهستان نوبت ساخت کارخانه تولید این تانک در خاک عراق شد.عراق در کارخانه مونتاژ خود در شهر تاجی شروع به مونتاز تانک t-72m (مدلی ضعیف تر از مدل اصلی t-72) کرد.بهینه سازی های عراق بر روی تانک t-72m از این قرار بود:اضافه کردن 30 میلیمتری زره تانک،اضافه کردن فاصله یاب لیزری،شاسی تقویت شده،چنگک های کندن زمین،دستگاه تولید دود برای استتار و در آخر زره های واکنشی.مونتاژ این تانک از سال 1989 تا سال 1990 ادامه داشت.تقریبا تمام تانک های t-72 به گارد ریاست جمهوری تحویل داده شدند و در سال های 1991 و 2003 مبارزاتی با نیروهای ائتلاف انجام دادند که به هیچ وجه به موفقیت دست نیافتند.این تانک هنوز هم در ارتش عراق در حال خدمت است حتی کشور بلغارستان تانک های از رده خارج t-72 خود را به این کشور اهدا کرده است.اخباری در سال 2009 نشان می دهد که عراق قصد دارد حدود 2000 تانک t-72 از کشور های شرقی و مرکزی اروپا خریداری کند که بعدا توسط آمریکا ارتقا داده شود(ادر این ارتقا که به t-91 موسوم است قرار است زره،تسلیحات و الکترونیک این تانک بهینه سازی شود). پایان قسمت چهارم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری

]چشم آقا امروز یه بخش دیگشو مینویسم،یکم مقالاتش سنگینه برا همین طول میکشه ببین عزیزم شما اگه مقالات قبلی من رو ببینی متوجه میشی که بدون هیچ غرور و تکبری پایین مقاله هام نوشتم "مترجم" ولی این مقاله با اون ها فرق میکنه من خیلی از مقاله ها رو به عینه ترجمه کردم خیلی از مقاله ها رو جمع بندی کردم و خیلی هاشون رو هم از اطلاعات خودم نوشتم این میشه که باید پایین مقاله هام بنویسم"نویسنده و مترجم"

قسمت سوم:نیروی دریایی قایق گشت زنی سواری سواری نوعی قایق گشت زنی ساخت عراق است،تولید آن از دهه 1980 آغاز شد،سواری در 6 مدل مختلف(نه چندان متفاوت) تولید شد که مدل 4 و 6 از مدل های دیگر بزرگتر بودند،عراق از این قایق حدود 72 عدد تولید کرد.بسیاری از این نوع قایق در جنگ با ایران و جنگ سال 1991 نابود شد،بعد از جنگ سال 1991 این کشور نگهداری مناسبی از این قایق نکرد که منجر به این شد که در سال 2003 تنها چند عدد از آن ها باقی مانده بود و تعداد زیادی از آنان زنگ زده و مستهلک شده بودند.عراق در سال های 1989 و 1990 حدود 4 یا 5 عدد از این قایق را به نیروی دریایی جیبوتی فروخت(آخرین بار در سال 2005 مشاهده شده اند).بزرگترین تغییر در این کلاس از قایق ها افزایش 3 تنی وزن "سواری 6" نسبت به سواری 4 بود.این قایق دارای دو موتور بنزینی بود که آنرا به سرعت 25 گره دریایی می رساند.تسلیحات کلاس سواری شامل تیر بار های 12.7 میلیمتری و 14.5 میلیمتری و راکت انداز های 57 میلیمتری و مین های دریایی به تعداد 4 عدد بود. قایق گشت زنی العبور این کلاس قایق گشتی در دهه ی 1990 طراحی شد و کار ساخت 6 عدد از آن قبل از سقوط صدام شروع شد اما به اتمام نرسید و بدنه نیمه ساخته شده ی آن ها به حال خود باقی گذاشته شدند،در سال 2005 فرمانده نیروی دریایی عراق دستور ادامه ساخت آن را صادر کرد تا در سال 2006 کار ساخت اولین قایق به اتمام رسید و وارد نیروی دریایی عراق شد.مشخصات فنی این قایق بسیار کمیاب است اماتا به حال طول 30 متری و یک تیربار سبک 7.62 میلیمتری آن برای ما شناخته شده است. مین های دریایی المراه:این مین یک کپی از مین یک مین روسی است،این مین را ایران نیز در حال ساخت این مین با نام صدف است.این دو کشور در جنگ ایران و عراق از این مین بر علیه یکدیگر استفاده کردند.عراق در سال 1991 از این مین بر علیه آمریکا استفاده کرد.این مین با تلنگری نسبتا ضعیف منفجر می شود. المثنی:با این وجود که مین های دریایی بسیار موذی هستند اما این مین از تمام آن ها موذی تر و غیر قابل اطمینان تر است،دلیل آن این است که این مین بر روی آب شناور بوده و آزادانه به هر سمتی میرود و حتی ممکن است برای کشتی های غیر نظامی هم مشکل ساز باشد و یا حتی جریان های اقیانوسی آنرا به هر سمت برده و در جایی مانند ساحل آن را نگه دارد و با توجه به اینکه المتنی زمان زیادی را می تواند فعال بماند مشکل ساز شود.این مین را میتوان از شناور های نظامی و حتی غیر نظامی و حتی بالگرد mi-8 پرتاب کرد.این مین در دو مدل با مواد منفجره ی 35 و 45 کیلوگرمی تولید شده است،این مین در جنگ ایران و عراق و خلیج فارس استفاده شده است. LUGM - 145:این مین بر اساس مین m-08 ساخته شده است و مواد منفجره ای 145 الی 200 کیلو گرمی است. این مین در جنگ سال 1991 استفاده شد(چیزی حدود 700 الی 800 مین) و به هواپیما بر USS Tripoli vh اصابت کرد و چهار خدمه ی آن را مجروح کرد.این مین در جنگ سال 2003 نیز استفاده شد و بر علیه کشتی های غیر نظامی استفاده شد. سجیل:این مین بر اساس یک مین ایتالیایی ساخته شده است.سجیل دارای مواد منفجره ای به وزن 400 کیلو گرم است،این مین در جنگ سال 1991 به طور محدود استفاده شد.سجیل را میتوان با هواپیما و بالگرد پرتاب کرد. عراق این مین ها را با استفاده از قایق های مین ریز خود مانند قایق سواری پخش میکرد اما نمیشد به طور دائم از قایق های نظامی استفاده کرد به این دلیل عراق از کشتی های غیر نظامی نیز استفاده میکرد و مین ها را داخل آن ها مخفی میکرد،عراق از بالگرد های فرلون و mi-8 و هواپیمای توپولوف 16 نیز برای مین ریزی استفاده میکرد. به این تصاویر توجه کنید: پایان قسمت سوم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری

احتمالا منظور شما فقط شهاب 1 و 2 بود دیگه؟؟چون بقیش به اسکاد ربطی ندارند.... اگه منظورتون اینه که شهاب 3 ربطی به اسکاد نداره که باید بگم احتمالا شما تا به حال یا شهاب 3 ندیدین یا اسکاد. البته سجیل ربطی به اسکاد نداره. پاکستان هم غوری می سازه. رنگ نمیکنه. کن دوستان می خوان قبول کنن که پاکستان هم قدرت موشکیه؟

قسمت دوم:موشک های کروز موشک ابابیل پروژه ابابیل در اصل تلاش عراق برای تبدیل پهپاد هدف Mirach-100 ایتالیایی به یک موشک کروزز است.عراق یکی از خریداران عمده این پهپاد بود که مدتی بعد آم را تحت لیسانس و با نام مراقب-100 در داخل کشور تولید کرد. موشک ابابیل دارای یک موتور توربوجت و دو سکان عمودی پروانه ای بود و در قسمت جلوی دماغه ی خود یک دوربین برای هدایت تلویزیونی داشت.اعتقاد بر این است که ابابیل طولی حدودا 6 متری و وزنی حدودا 1000 کیلوگرمی داشته و برد آن حدودا 500 کیلومتر بوده است.در سال 1995 گزارشی اعلام شد که در آن به این موضوع می پرداخت که عراق در حال توسعه یک کلاهک میکربی برای یکی از پهپاد های خود است که احتمال میرود همان موشک ابابیل باشد. موشک های الفاو 150/200 - جنین پس از خروج بازرسان سازمان ملل در سال 1998 عراق دو پروژه ساخت موشک کروز را از سر گرفت که هر هر دوی آنان بر پایه تبدیل موشک ضد کشتی کرم ابریشم به یک موشک کروز زمین پایه استوار بود.اولین پروژه (الفاو 150/200) در سال 1996 افشا گشت این پروژه افزایش برد HY-2 از 100 کیلومتر به 150 الی 180 کیلومتر بود و دیگری (پروژه جنین) تلاش برای افزایش برد HY-2 به 1000 کیلومتر با کمک تعویض موتور موشک بود که در اواخر سال 2001 آغاز شد. موشک الفاو 150/200 الفاو یک پروژه مخفی بین MIC ، نیروی دریایی عراق و شرکت جنرال الکریمه بود.در این پروژه با استفاده از اجزا و لوازم موشک های C-601 و C-611 و تغییر سیستم متحرکه HY-2 آن را به برد 150-180 کیلومتر میرساند.این پروژه بیشتر سعی میکرد موشک های هواپرتاب را به موشک های زمین پرتاب تبدیل کند تا نبود هواپیماهای H-6 (که لانچر موشک های C-601 و C-611 بود) را جبران کند (این هواپیما ها در حمله آمریکا به عراق در سال 1991 نابود شدند). شرکت الکرامه موتور های مختلفی را برای جایگزینی با موتور اصلی HY-2 امتحان کرد،موتور C-611 بهترین پیشرانه برای این پروژه بود زیرا بالاترین انرژی را تولید می کند و برای بالا بردن برد موشک کمک بسیاری می کرند،با این حال گزارش های متناقضی از مهندسان درگیر این پروژه اعلام شد که نشان می دهد موتور های موشک های P-15 و C-601 نیز در این پروژه امتحان شدند که آن ها هم موفقیت آمیز بودند.شرکت الکرامه سوخت موشک الفاو را نیز تغییر داد و سوخت مورد استفاده در HY-2 که TG-02 بود را به سوخت AZ-11 (با ترکیب:89%DETA و 11% UDMH) که بازدهی بالایی دارد تعویض کرد.تست الفاو نیز انجام شد و به راحتی به برد 168 کیلومتر دست یافت که این برد بالاتر از مقدار اجازه داده شده ی سازمان ملل(150 کیلومتر) بود که موجب این شد مقدار سوخت را به شکلی تنظیم کنند تا برد الفاو زیر 150 کیلومتر باقی بماند تا با بازخواست سازمان ملل روبرو نشوند. کلاهک الفاو همان کلاهک استاندارد موشک HY-2 باقی ماند و هیچ مدرکی هم تلاش عراق برای ساختن کلاهک های خوشه ای و شیمیایی و میکربی را اثبات نمیکند. سیستم هدایت این موشک با توجه به افزایش برد الفاو نصبت به HY-2 می بایست عوض می شد که به راحتی از خارج کشور قابل خریداری بود اما تحریم های سازمان ملل به عراق چنین اجازه ای نمیداد.اولویت ساخت چنین هم در دستور کار نبود و تمام تلاش شرکت الکریمه بر افزایش برد و سیستم محرکه آن بود،در این شرایط عراق مجبور شد به طور مخفیانه سیستم هدایت را از منابع خارجی به دست بیاورد. الفاو به تعداد 10 فروند به ارتش عراق تحویل شد که در جنگ سال 2003 از پنج فروند آن برای هدف قرار دادن مواضع آمریکا در خشکی استفاده شد. موشک های کرم ابریشم(HY-2) عراق: موشک جِنین عراق در سال 2002 و 2001 برای تبدیل موشک HY-2 به یک موشک کروز با برد بیش از 1000 کیلومتر تلاش می کرد.عراق با برد این موشک می توانست از درون مرز های خود تمام نقاط ایران و اسرائیل را تحت پوشش خود قرار بدهد. این پروژه در سال 2001 مطرح گشت و در سال 2002 به تایید صدام حسین رسید.این پروژه رسما در تاریخ 1 ژوئن 2002 آغاز شد و به سه تا پنج سال برای تکمیل پروژه وقت لازم داشت،اما با ورود بازرسان سازمان ملل در تاریخ دسامبر 2002 لغو شد.با این حال بدنه و موتور موشک از ترس کشف شدن توسط بازرسان مخفی شدند. شرکت الکرامه مسئولیت کلی پروژه را در دست داشت و در نهایت دکتر مشیر مسئول این پروژه شد با این حال سرتیپ ندیم نیز به سرپرستی پروژه مظف گشت.مفهوم اولیه این پروزه عبارت بود از تعویض موتور استاندارد موشک HY-2 با یک موتور توربو شفت بالگرد که منجر به حذف تانکر های حامل مواد اکسید کننده می شد و فضای بیشتری را برای تانکر سوخت باقی میگذاشت تا بتواند به برد های بالا دست پیدا کند.این پروژه به 4 فاز تقسیم شد: فاز یک:شبیه سازی رایانه ای برای آزمایش مفاهیم و حفظ یک پارچگی سازه و ثبات موتور توربوشفت و شبیه سازی تراست و گشتاور موتور فاز دو:آزمایش و نصب موتور فاز سه:ساخت و تست پرواز نمونه اولیه فاز چهار:کار بر روی هدایت و ناوبری و کنترل موشک شرکت هایی که در پروژه جنین درگیر بودند عبارتند از:شرکت القدس که وظیفه ساخت بدنه و کلاهک را بر عهده داشت،شرکت المیلاد که وظیفه طراحی و تولید آیونیک موشک را بر عهده داشت،شرکت الندا که وظیفه طراحی سیتم پرتاب را بر عهده داشت،شرکت ابن فرناس و کارگاه های ارتش عراق که وظیفه تغیرات و تنظیمات موتور بالگرد را بر عهده داشتند و در آخر شرکت الکریمه که وظیفه مونتاژ نهایی را بر عهده داشت. عراق برای پیشرانه موشک جنین از موتور های مازاد بالگرد های خود استفاده کرد.در ابتدا عراق قصد استفاده از موتور TV-2 بالگرد MI-8 را داشت اما مهندسین شرکت ابن فرناس تخمین زدند که موشک جنین 2670 نیوتون(600 پوند) نیرو لازم دارد اما موتور TV-3 تنها قادر به تولید 2000 نیوتون (450 پوند) انرژی بود،بنابراین شرکت ابن فرناس شروع به مطالعه و تحقیق بر روی موتور TV-3 بالگرد MI-17 کرد،اما بررسی موتور TV-3 به علت ورود بازرسان سازمان ملل لغو شد.هر دو این موتور ها می توانستند به راحتی و بدون تغییرات زیادی بر روی بدنه HY-2 قرارا بگیرند.مهندسین ابن فرناس بر این باور بودند که تبدیل موتور TV-3 از توربوشفت به توربوجت دشوار خواهد بود زیرا پره ها(Vans) را نمیتوان به راحتی حذف کرد اما پس از مدتی تحقیق و بررسی متوجه شدند که این مشکل را میتوان با زمان و پول کافی حل کنند.متخصصان این شرکت فقط به فاز مدلسازی موتور موشک جنین شدند و تست این موتور هرگز انجام نشد. موشک جنین قادر به حمل یک کلاهک 500 کیلوگرمی محتوی مواد منفجره متعارف بود اما بعد از اشغال عراق معلوم شد که جنین قادر به حمل کلاهک خوشه ای،شیمیایی و میکربی است. به گفته یک مقام ارشد این پروژه در ژوئیه سال 2003 دقت ناوبری جنین نمیتوانسست عامل مهمی در فاز اول پروژه باشد،اولویت اول پروژه دستیابی به بردی 1000 کیلومتری بوده است.این رویکرد غیر معقول نیست چنانکه در پروژه الحسین دیدیم که برد فدای دقت موشک شد.مقامات در ابتدا متقاعد شده بودند که همان سیستم ناوبری موشک HY-2 را در در پروژه جنین استفاده کنند.سیستم هدایت موشک HY-2 به اندازه کافی دقیق نیست و عراق قصد داشت به هر صورت به یک سیستم هدایت دقیق دست پیدا کند،آن ها تصمیم گرفتند از سیستم جهانی GPS استفاده کنند اما تحریم های سازمان ملل این اجازه را به آن ها نمیداد،آن ها برای یک راه حل موقت از سیستم هدایت موشک هوا به هوای A-A-6)R-40) که دارای سه ژیروسکوپ و سه شتاب سنج بود استفاده کردند،پروژه جنین در اوایل کار خود با بازگشت بازرسان سازمان ملل قطع شد و مدارک و نقشه ها بازمانده های این پروژه مانند موتور موشک بعد از اشغال عراق سوزانده شد و از دستیابی عراق به یک موشک کروز استراتژیک جلوگیری کرد. پایان قسمت دوم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری ادامه دارد....

درسته علي آقا جنگنده‌هاي اسراييلي دقيقا F-16A NETZ بودن و در اون زمان هنوز لايتنينگ استفاده نميشد.ولي جنگنده‌هاي اسراييل به غلاف Pave Penny مجهز بودند كه بازهم امكان هدايت بمب ليزري رو بهشون ميداده.فكر كنم تنها نكته‌ي مبهم نوع بمب باشه نه وزنش.چون از روي همين مارك84 ميشه سه تا سلاح ديگه هم به دست آورد؛ بمب ليزري GBU-10 و بمب تلويزيوني GBU-15 كه در نوع ديگرش به موشك AGM-130 تبديل ميشه. احتمالا از GBU-15 استفاده كردن ولي با توجه به تك كابين بودن هواپيماهاشون نميدونم براي هدايت همزمان چيكار كردن! به نظر من خيلي بعيده با بمب سقوط آزاد بشه با اين دقت به مهمترين قسمت خاك عراق(بعد از قصرهاي صدام) حمله كرد.در حمله‌ي نيروهاي ايراني هم بمبهاي سقوط آزاد استفاده شده بود ولي هيچ تخريب قابل توجهي به بار نيومد.به نظرتون كم كم مساله عجيب نميشه؟ نكنه اصلا با استفاده موشك هدايت شونده يا بمب ضدبانكر عمليات رو تمام كردن و براي قهرمان بازي بيشتر اون رو بمب سقوط آزاد اعلام كرده باشند! هواپيماي ايلان رامون در تصوير كامل ميتوان نوع آن(F-16A) را مشخصا ديد و همينطور هواپيماي ديگر غلاف پيو پني روي هواپيماي ايلان رامون F-16B اسراييلي كه هم دوره‌ي هواپيماي رامون هست(به پيو پني توجه كنيد) F-16D در حال پرتاب GBU-15 بمب GBU-15 و موشك AGM-130 والا من تا حالا نشنيده بودم ابوالهول! در منبع عربي هم اوپرا ذكر شده: عملیه اوبرا Operation Opera

خيلي جالب بود. اگر صدام تا اين حد ديوانه و خشن و آدمخوار نبود احتمالا پيشرفتهاي بيشتري هم ميكردن. تاپيك جالب، نو و يك كار تحقيقاتي واقعي بود.دستتون درد نكنه. عجب اعتماد به نفس بالايي! تا جايي كه ما ميدونيم اين مردك حتي پدر واقعي خودش رو هم نميشناخته. از يك طرف شيعيان رو كشتار ميكرد و از طرف ديگه (با پوتين نظامي!) وسط حرمهاي مطهر امام حسين و حضرت عباس (عليهم السلام) نماز ميخوند. درسته علي آقا طبق نوشته‌ي ويكي عمليات با بمبهاي مارك84 انجام شده. ولي با توجه به اينكه تمام بمبها به هدف برخورد كرده و اون رو به كلي نابود كردند به نظر من احتمالا كيت هدايت ليزري هم روي بمبها نصب بوده و در واقع بمبهايMK84 به GBU-10 تبديل شده بودن. احتمالا اسراييل قصد داشته مهارت خلبانانش رو با اين گفته بيشتر نشون بده.از طرفي هم با توجه به نوع عمليات كه يك بزن درروي واقعي بوده امكان استفاده از بمب ليزري و قفل رو هدف كم ميشه. ولي من تصويري از HUD يكي از F-16C BARAK ها ميگذارم كه نشون ميده اونها به سيستم جلونگر فروسرخ مجهز بودن و اين بدون داشتن غلاف Litening براي F-16C ممكن نيست. پس اگر غلاف لايتنينگ داشتن حتما ميتونستن از بمب ليزري استفاده كنن. هنوز براي من مشخص نشده از چي استفاده كردن. HUD يكي از جنگنده‌ها در عمليات اوپرا ايلان رامون معروفترين خلبان اسراييلي در عمليات اوپرا هواپيماي ايلان رامون يكي ديگر از هواپيماهاي شركت كننده در عمليات(به آرم نيروي هوايي عراق و راكتور تموز دقت كنيد) ايلان رامون اولين فضانورد اسراييلي بود كه در حادثه‌ي انفجار شاتل كلمبيا کشته شد! براي دريافت اطلاعات بيشتر ميتونيد به نشاني زير سري بزنيد. Babylon Super Cannon

علی آقا رسیدن به خیر، زیارتها قبول، من شنیدم حمله ایران قبل از حمله اسراییل بوده ولی تلفات خاصی نداشته.

اول خیلی بعیده چون به راحتی می تونستن برن اروپا یک جایی شنیدم که 5 میلیون نفر از عراقی ها فقط چند ماه در سال توی عراق هستند هی می رن اروپا و بر می گردن به خاطر شرایط 20 سال گذشته کشورشون خیلی هاشون تابعیت دوگانه دارند دوم فکر کنم از مواد منفجره اصلی استفاده نمیشه تا دقت هدفگیری اندازه گیری بشه (مطمئن نیستم اگه غلطه اساتید نظر بدن) 3: خیر رئاکتور اوسیراک با کمک فرانسه داشت ساخته میشد اساسا خرید کلاهک اتمی موضوع مردودی هست چون مسئولیت استفاده از اون کلاهک با سازنده اش خواهد بود واسه همین شوروی به چین و کره شمالی و فرانسه به رژیم صهیونیستی و الان امریکا به کره جنوبی و عربستان سعودی اصل فناوری ساخت بمب رو می دن نه یه دونه بمب

هم میشه این حرفتون رو تایید کرد و هم نه،به این خاطر که عراق در حالی که کلاهک ها رو سبک تر میکرد مخزن سوخت ها رو هم بزرگتر میساخت،به این ماجرا توجه کن:در ماه آوریل سسال 1988 متخصصان ایرانی موفق به بازیابی بدنه یک موشک الحسین نسبتا سالم شدند که اجازه تحقیق رو به اون ها میداد،ایرانی ها پس از بررسی موشک به این نکته پی بردند که سوخت موشک نسبت به موشک اسکاد بی از یک تن به 5 تن افزاریش یافته است و و مخزن اکسید کننده ها(تانکر اکسیژن ها) 85 سانت و تانکر سوخت 45 سانت بلند تر شده است،عراقی ها با برش دادن یک مخزن سوخت موشک اسکاد و چسباندن آن به یکی دیگر از مخزن ها این مخزن های بزرگ را میساخت،در واقع از متلاشی شدن 3 موشک اسکاد 2 موشک الحسین درست میشد. به این عکس توجه کن: مقایسه اندازه های دو موشک العباس و الحسین البته من فکر میکنم که در اندازه های این عکس اشکالاتی وارد شده ولی یک طرح کلی از افزایش اندازه های این دو موشک را به انسان میدهد. به نظر من بی تدبیری عراق و کوتاه بودن زمان ضدحمله عراق بود وگرنه عراق در هر دو جنگ خلیج فارس(1991 و 2003) موشک هایی رو به سمت پایگاه های عراقی شلیک کرد ولی بی دقتی این موشک ها باعث این شد که تاثیر خودش نشون نده.

واقعا برای ملت عراق متاسفم ! در اوایل حکومت صدام عراق یک کشور رو به پیشرفت در جهان عرب بود و بغداد ملقب شده بود به عروس خاور میانه ! شهری زیبا با بیمارستانها و مراکز اموزشی مجهز و پیشرفته و کم نظیر در خاورمیانه ! ارتش قدرتمند و مجهز به تمام سلاحهای مدرن اون زمون چه غربی و چه شرقی ! میلیاردها دلار سرمایه نقد در در بانکهای خارجی ! عزت و احترام در تمام دنیا ! اما طمع این مرد کار دست ملتش داد ! فکر کرد دوران حمله اعراب به ایرانه و 1400 سال پیش ! که بیاد راحت تا تهران مسابقه تانک دوانی راه بندازه ! واقعا میگن یک احمق سنگی رو توی چاه بندازه صدتا عاقل نمیتونن درش بیارن ! حالا حالا ها ملت عراق بایدبدبختی بکشه و اول از همه خسارت آمریکا و متحدینشو با سودش از جیب مبارکش و پول نفتش پرداخت کنه ! عراق رفت واسه 50 سال دیگه تا بشه تازه عراق قبل صدام !

بعد از اشغال عراق در سال 2003 همشون رو نابود کردند،مثلا تو سال 1994 وقتی فهمیدن عراق داره موشک با برد بالای 150 کیلومتر میسازه(موشک j-1) همشون رو انداختن تو یه کارخونه ذوب آهن با الحسین،تو خوده متن نوشتم می گرفت ولی نه اونجوری که بچه ها فکر میکنند،بیشترین کمک رو هم آلمان شرقی بهش کرد که همون فروش بیشمار اسکاد بی و دادن کمک های بسیار به اون بود،تو خوده متن نوشتم که چه کشوری تو چه پروژه ای کمک عراق کرده چون پایه ی تمام طرح های موشکیش اسکاد بود که سوخت مایع بود،در ضمن اینکه فناوری موشک های سوخت مایع خیلی راحت تر هستن،مثلا همین ابابیل رو هم که میبینین سوخت جامده نوعی"راکت" هست و اگه توجه کنید موتور نداره و فقط نازل داره که ساختش خیلی راحته.