"وقتی موشکها به پرواز درآیند ، پایان کار نزدیک است "I.R.IRAN VS U.S

["وقتی موشکها به پرواز درآیند ، پایان کار نزدیک است "I.R.IRAN VS U.S]

3 hours قبل , alala گفت:

با تکمیل پازل های ارتباط سازمانی/شخصی اسماعیلیون با گروهک منافقین پرسش هایی پیش میاد و فرضیاتی که هرچند بعید ولی نباید از نظر دور داشت:

 

آیا امکان طعمه قرار دادن و قربانی کردن زن و فرزند اسماعیلیون در یک دستور سازمانی برای حمل محموله ای که زن و فرزند ازش خبر نداشتند وجود داره؟ محموله ای که در رابطه با پرنده سیستم پدافندی را گمراه کرده باشه به نحوی؟ شاید حتی به طریقی که مثل برخی سموم برای ترور هیچ ردی از خودش به جا نزاشته و همه چیز را فقط یک اشتباه انسانی جلوه داده؟

 

از گروهک منافقین نه تنها عجیب نیست که اتفاقا چون پای این گروهک در میان هست این فرض هم ایجاد میشه.

 

انفجار در هواپیماهای مسافربری/و همچنین خبرهایی که بعد این حادثه مبنی بر خرابکاری در پروازهای دیگه منتشر شد نشون میده اتفاقا یکی از اهداف میتونسته باشه برای این گروهک و البته در اون مقطع و شرایط خاص یک برنامه ریزی قبلی با کارفرمایی طرف ثالث به اهداف خاص ( حساب کنید نه تنها شهادت سردار را به حاشیه برد این حادثه/ نه تنها تا حدی افکار عمومی تحریک شده و زخم خورده را منحرف کرد/ بلکه احتمالا پاسخ ها و قدم های بعدی ایران را هم کاملا مسکوت کرد با شرایط رخ داده / فشار های سیاسی و جنگ روانی متعاقبش بماند. همه این ها شانسی بود در اون مقطع خاص برای دشمن؟ )

 

میدونیم گروهک منافقین نفوذهای بعضا عجیب و غریبی داشته در کشور. امکان داره از زمان حمله سپاه به پایگاه امریکایی اطلاع یافته باشه و با توجه به لیست پروازها مثلا از چند روز قبل هماهنگی لازم را برای این پرواز خاص و سوار شدن زن و بچش و البته محموله انجام داده باشند؟ ده دقیقه قبل این پرواز یک پرواز ایرانی بلند شد از فرودگاه و چند دقیقه بعدش هم پروازهای دیگه ای/ اگر پرواز داخلی بود که حتی احتمال داشت دلیل سقوط بره برای طبقه بندی و فقط از قربانیان و خانواده هاشون به نحوی خاموش جبران بشه به همین شکلی که از این پرواز شد  ( به قدری که تبعات این حادثه برای یک کشور میتونه بزرگ باشه ) ولی دقیقا یک پرواز خارجی و اکراینی با یک پرنده تقریبا کم سن و سال/ اونم با کلی دانشجوی جوان / اونم بیشترشون تبعه کانادا که دشمنی عجیبش در اون دوران هم در اوج خودش بود با ایران و معلوم بود که تبدیل به ماجرایی بزرگ میشه  واقعا باز هم یعنی در این مورد هم شانس دشمن بوده که همه چیز اینطور به نحوی که بیشترین عایدی را در جنگ روانی داشته باشه براش رقم خورده؟

 

گاهی بعضی اتفاقات به قدری چفت و بستنشون جوره که ادم بهشون شک میکنه.

 

سلام

به نظر من باید به حادثه از نظر سیستمی نگاه کنیم و بعد از اون میرسیم به احتمالات مختلف ، همون زمان هم این رو بیان کرده بودم

فرض کنیم این احتمالی که مطرح کردین ، درست باشه ، آیا مشکل فقط همین بود ؟ این سوال پیش نمیاد که چرا نباید پروازهای سیویل لغو بشن ؟ بهانه لو رفتن عملیات هم بعدا مشخص شد نادرست هست چون به طرف عراقی اطلاع داده بودن که عملیاتی در جریان هست و فقط نگفتن کدام مختصات رو میخان بزنن ، به هر حال وقتی اطلاع بدی یعنی طرف مقابل از حمله احتمالی آگاه هست و تدابیر لازم رو برنامه ریزی کرده ، به عبارت دیگر ، همه دنیا از این حمله چند ساعت قبل اطلاع داشتن و میتونین به حرف سربازان اروپایی در عین الاسد مراجعه کنین برای مثال ، ولی مردم ایران بی اطلاع بودن ، سازمان هواپیمایی بی اطلاع بود و ...

با هر دیدی به حادثه نگاه کنیم ، خطای سیستمی رو نمیشه نادیده گرفت ، چه حمله سوتری باشه ، چه عملیات خرابکاری باشه ، چه پای عامل نفوذی در کار باشه و هر احتمال دیگه ای که واقعیت داشته باشه و ازش بی اطلاع هستیم ، فقط کافی بود پروازها رو در اون روز خاص لغو کنن تا از وقوع این فاجعه با از بین بردن امکان وقوع ، جلوگیری کنن ، در مدیریت و قانون مورفی سعی میکنن که امکان وقوع اشتباه رو از بین ببرن چون اگر امکان وقوع یک اشتباهی باشه ، بالاخره یک نفر اون اشتباه رو مرتکب میشه ، الان اگر فراتر از اشتباه ، بحث نفوذ و خرابکاری باشه که احتمال بروز مشکل هم بیشتر میشه و باید سیستم رو طوری طراحی کرد که جلوی این کار گرفته بشه

ولی در بحث بررسی احتمالات ، بله میتونیم تعداد زیادی احتمالات رو لیست کنیم ، اما اگر اشکال سیستمی سر جای خودش باشه ، فلان احتمال نشد ، با اون یکی احتمال ، مشکل خودش رو نشون میده

[نوسازی نیروهای مسلح ، گذشته ، حال و روندهای آینده]

بر 22 آذر 1401 در 10:48 , Overdose گفت:

نیاز حداقلی نیروی هوایی از دیدگاه الیاس امرا و براساس استراتژی آسمان باز نهاجا

 

 مطرح شدن شایعه خرید سوخو ۳۵ توسط ایران یک سری توضیحات رو دارم

در ادامه سوالی بود که ایران به چه تعداد جنگنده نیاز داره ؟ من مدل رو مشخص نمیکنم اما بصورت تعریف تاکتیک های هوایی ایران رو میشه به ۵ ایرفرانت تقسیم کرد

شمال ، جنوب ، شرق ، غرب و مرکز

که عمده تمرکز تأسیسات مهم ایران از نظر نظامی و اقتصادی در ۳ ایرفرانت شرقی ، جنوبی و مرکزی قرار میگیره

تعریف اسکادران در ایران تعریف آمریکایی

هر اسکادران ۱۲ جنگنده در قالب ۳ ایروینگ (گروه پروازی شامل ۴ جنگنده) بصورت ۲ فعال و ۱ ذخیره/۱رزروه

که اگر تعریف دفاع آسمان باز آن هنوز حفظ شده باشه میشه بصورت حداقل برای پوشش هر ایرفرانت  باید ۳ اسکادران اختصاص داد

مجموعا ۶ ایروینگ عملیاتی + ۳ ایروینگ ذخیره/رزرو به این معنا که نیرو هوایی در هر ایرفرانت در طول ۲۴ ساعت با بازه زمانی ۴-۸ ساعت (بسته به میزان آمادگی جنگنده) حداقل ۱ ایروینگ در حال گشت زنی و ۱ اسکادران با استعداد کامل در حالت آلرت داره ... با چنین فرضیه ای فقط برای رسیدن به توان گشت زنی در ۳ ایرفرانت و داشتن حداقل ۱ اسکادران آلرت نیاز به ۹ اسکادران معادل ۱۰۸ جنگنده مولتی رول یا اینترسپتر

(برای هر ۵ ایرفرانت مجموعا ۱۸۰ جنگنده)

 

_(تسلط یک پاکستانی به زبان فارسی و پیگیری مسائل نظامی آن جالبه)

_در نوشته بالا احتمالا ایشون غرب را با شرق ما اشتباه گرفتن

 

تشکر ، جالب بود ، در فروم های پاکستانی خیلی درباره ایران بحث و گفتگو میشه و بعضا فرصت کنم مطالعه میکنم

 

در نیروی هوایی آمریکا اسکادران بین 12 الی 24 فروند هست که بسته به شرایط در این بازه انتخاب میشه ، معمولا برای اسکادران های کوچک 12 فروند ولی 18 فروندی هم استفاده میکنن

 

در سایر کشورها هم حداکثر تا 27 فروند رو دیده شده که در قالب یک اسکادران قرار دهند ، بستگی داره به هدف از ایجاد اون اسکادران که یک اسکادران سبک ضربتی باشه یا یک اسکادران سنگین برای عملیات های پر حجم ؟

 

قبل از اینکه تعداد هر هواپیما رو در اسکادران تعریف کنیم باید به مسائل درصد عملیاتی و بقاپذیری و تداوم عملیاتی توجه کنیم

معمولا در هواپیماهای جدید درصد عملیاتی بالای 90 تا 100 درصد هست ، یعنی تقریبا تمامی هواپیماها قابلیت استفاده و عملیاتی شدن را دارند ، با گذشت زمان و بروز اشکالات فنی و نیاز به تعویض و تعمیر قطعات ، این درصد کاهش پیدا میکنه و در بهترین حالت میشه 80 درصد که برای یک اسکادران چندین ساله درصد خوبی محسوب میشه ، با گذشت زمان بیشتر و رسیدن به زمان اورهال و ارتقا ، این درصد باز هم میتونه کمتر بشه و بیاد در محدوده 60 الی 80 درصد قرار بگیره و اگر با هر دلیلی مانند مشکل در تامین قطعات یدکی یا بالا رفتن هزینه ها و ... درصد کمتر از 60 باشه یعنی اون اسکادران عملا نیمی از قابلیت خودش رو از دست داده و زمینگیر هست و عملیاتهای سابق رو نمیتونه در حجم بالا به انجام برسونه و همزمان از کیفیت و مهارت نیرو هم بدلیل کم شدن ساعات پروازی کاسته میشه

مساله بعدی مربوط میشه به سورتی پرواز روزانه در نیروی هوایی ، در طراحی عملیات و بررسی قابلیت هوایی برای هواپیماهای نو میتوان 3 سورتی پرواز در روز در نظر گرفت ، البته بیشتر از 3 سورتی هم میتوان به مدت محدود انجام داد ولی فشار زیادی بر سازه هواپیما و نیروهای پروازی و پشتیبانی وارد میکنه و برای هواپیماهای قدیمی این میزان به 1 الی 2 سورتی در روز کاهش پیدا میکنه ! در مورد سورتی های پروازی هواپیمای نو هم اگر تامین قطعات یدکی و پشتیبانی مناسب نباشه اون هم به سرعت به سطح 1 سورتی در روز کاهش پیدا میکنه و از ظرفیت عملیاتی کلی اسکادران مربوطه به شدت کاسته میشه ، مشکلی که در جنگ با عراق با آن روبرو شدیم و خیلی از جنگنده ها با وجود سالم بودن فقط بدلیل نداشتن قطعات یدکی قابلیت پرواز عملیاتی رو از دست داده بودن.

الان این 180 فروند رو باید در 80 درصد ضرب کنیم که به تعداد 144 فروند میرسیم ، این تعداد رو در 3 ضرب کنیم به 432 سورتی در روز خواهیم رسید ،

یعنی در روز اول امکان انجام 432 سورتی پرواز وجود داره ، زمان پرواز CAP هر سورتی رو 3 ساعت در نظر میگیریم ، پس با تقسیم بر 8 (24 ساعت تقسیم بر 3) به تعداد 18 فروند در هر 3 ساعت خواهیم رسید که باید وظیفه حراست از آسمان کشور رو انجام بدن

با در نظر گرفتن مساحت کل کشور که در حدود 1.7 میلیون کیلومتر مربع هست ، برای هر فروند مساحتی به وسعت تقریبی 100 هزار کیلومتر مربع بدست میاد که باید اون رو پوشش بده ! این مساحت به اندازه یک کشور متوسط هست ، مساحت اسرائیل 22 هزار کیلومتر مربع و اردن 89 هزار کیلومتر مربع هست به عنوان مثال

در این فرض ، در نظر گرفتیم که همه هواپیماهای آماده امکان پرواز داشته باشند ولی در یک جنگ غافلگیرانه ، تعدادی از هواپیماها روی زمین از بین خواهند رفت و تعدادی از فرودگاهها هم با زده شدن کامل باندها امکان عملیات رو از دست میدهند

حتی در بهترین حالت ، این پرواز 3 سورتی در روز را نمی توان برای بلند مدت ادامه داد

 

نتیجه اینکه برای زمان صلح هر تعدادی کافی به نظر میرسد و به ندرت اتفاق میفتد که از یک پایگاه بیش از یکی دو فروند جنگنده تیک آف کنند ، ولی در شرایط جنگی هر تعدادی به نظر ناکافی خواهد بود

 

سوال اصلی این هست که در برابر چه کشوری و با چه توانی می خواهیم نیروی هوایی با ماموریت برتری هوایی تشکیل بدهیم ؟

در مقابل یک کشور قوی تر به احتمال زیاد با 3 موج حمله روبرو خواهیم بود ، موج اول حملات که سنگین ترین حملات در زمان کوتاه بصورت ترکیبی از کروز ، بالستیک و راکتی تاکتیکی ، هوا به سطح و بمب های هوشمند و هواسرشی و پهپادهای رزمی و انتحاری و ... برای سرکوب پدافند هوایی ، زدن فرودگاه ها و اهداف کلیدی لجستیکی و ... برای دستیابی به 3 حلقه اول استراتژی واردن ، موج دوم حملات هم سنگین خواهند بود نه به شدت موج اول ولی از نظر زمانی مدت بیشتری ادامه خواهند یافت و به منظور تکمیل حملات موج اول و کامل کردن استراتژی واردن ، در صورت شکست در موج دوم ، شاهد موج سوم خواهیم بود که به احتمال زیاد از نوع فرسایشی باشد و به مدت طولانی ادامه خواهد یافت ، همچنین امکان دارد بصورت محدود با حملاتی سنگین در همین موج فرسایشی روبرو شویم ، ولی در هر صورت ، با کشیده شدن جنگ به مرحله فرسایشی ، مهاجم ابتکار عمل را از دست داده و این کشور مدافع است که می تواند ابتکار عملیاتی و طراحی های آفندی را انجام دهد ، مانند اتفاقی که در جنگ اوکراین شاهد آن هستیم

در مقابل کشوری با توان نظامی برابر ، موج دوم ترکیبی از موج سوم و فرسایشی خواهد بود و امکان تفکیک بین این دو موج وجود ندارد چرا که حملات موج اول آن امکان از بین بردن تمامی زیرساخت ها یا بخش بزرگی از آنها را ندارد و این کشور با پاسخ متقابل و احتمالا سنگین تری روبرو خواهد شد ، مانند پاسخی که عراقی ها در یکم مهر ماه 1359 و سپس در یک هفته ابتدای جنگ دریافت کردند

در برابر کشوری ضعیف تر هم که احتمال شروع جنگ از جانب آن خیلی کم بوده و اگر ما شروع کننده باشیم هم شرایط از حالت تدافعی به تهاجمی تغییر پیدا کرده که بحث دیگری را احتیاج دارد

 

در برابر کشور قوی تر مساله تنها به تعداد هواپیماها مربوط نمی باشد و به مجموعه ای عوامل مرتبط است که باید آنها را توسعه داده و در اختیار داشت و در برابر امواج اول و دوم حملات محافظت نمود ، در این حالت دستیابی به برتری هوایی کامل امکان پذیر نمی باشد ، بهترین حالت را می توان دستیابی به وضعیت مطلوب هوایی در سطح کلی کشور و حفظ برتری هوایی در عمق استراتژیک برنامه ریزی کرده و در نظر گرفت

در مقابل کشوری که توان برابری دارد ، میتوان با برنامه ریزی درست و کیفیت بالای نیروی انسانی و طراحی عملیاتی و اطلاعاتی و تسلیحاتی به برتری هوایی دست یافت ، و در مقابل کشوری با توان ضعیف تر هم میتوان به سلطه هوایی دست یافت

[ارتباطات و قراردادهای دفاعی ایران و چین( خبرها ، حواشی ، تحلیل ها ، احتمالات ! و .... )]

13 hours قبل , zed گفت:

با سلام خدمت همه دوستان گرامی

کدام طرح به لحاظ اقتصادی به صرفه تر می باشد . مسیر ایران یا مسیر جدید ؟

 

سلام

مسیر ایران اقتصادی تر و سریع تر هست ولی در مسیر مورد اشاره نون بیشتری برای دشمنان ایران هست !

منظورم اینه که فقط از جنبه اقتصادی و سرعت حمل و نقل به مساله نگاه نکنیم ، بعضی قراردادها اگر مبلغ بالا باشه بسته میشن و اگر مبلغ کم باشه کسی سراغش نمیره !

ما هم باید همین نکته رو در نظر بگیریم که اگر دنبال شعارهای کم هزینه و ارزان بودن باشیم ، امکان داره طرف دیگه از این مدل معامله خوشش نیاد ! علتش رو هم خودتون میدونین و توضیحش بد آموزی داره !

البته امکان هم داره که طرف مقابل دنبال معاملات سالم و شفاف باشه ...

[ارتباطات و قراردادهای دفاعی ایران و چین( خبرها ، حواشی ، تحلیل ها ، احتمالات ! و .... )]

8 hours قبل , mehdipersian گفت:

با سلام دوباره

طرح جاده ی ابریشم جدید چین این دو نقشه ی زیر هست:

خوب اگه به این دو نقشه نگاه کنیم میبینیم که چین به ایران و روسیه برای این طرحش نیاز داره. در واقع بهترین راه عبوری برای رسیدن به اروپا راه های ریلی و زمینی روسیه است و تنها راه رسیدن به بازارهای خاورمیانه و قفقاز و شاید در آینده رسیدن به آفریقا(از راه مصر)  از ایران است. راه دیگه ای وجود ندارد. از راه ایران و ترکیه هم میتواند به اروپا و بالکان برسد که راه زمینی دوم به اروپا هم میشود. 

 

تنها جایی که چین برای رسیدن به آن از ایران صرف نظر کرده برای رسیدن به اقیانوس هند بوده که از راه پاکستان و بندر گوادر میخواهد به اقیانوس هند برسد. 

 

در واقع این انتخاب پاکستان به جای ایران برای چین منطقی هست اول از همه چین با پاکستان همسایه هست و دسترسی زمینی با یک واسطه به اقیانوس هند خواهد داشت و دوم اینکه به بازارهای کشور 200 میلیون نفری پاکستان دسترسی پیدا میکند و همزمان هند که دشمن خودش هست را هم دور میزند و با تقویت دشمن هند(پاکستان)، این کشور را کنترل میکند.

 

سلام ،

تشکر از بابت عکسها ، این رو اطلاع دارم که یکی از طرح های ارایه شده برای راه ابریشم ، عبور ریلی و زمینی از ایران می باشد ، اما جدیدا آلترناتیوی برای اون در حال مطرح شدن که دارن راه مورد نظر اردوغان و الهام رو که تا سین کیانگ یا همون ترکستان چین هست رو با طرح راه ابریشم چین ترکیب میکنن تا هم حمایت این کشور رو از گذرگاه نخجوان باکو کسب کنن و هم ایران رو از معادلات کنار بزنن ، طرح بدین صورت هست که بجای عبور راه ابریشم از ایران از طریق زمینی و ریلی از طریق قزاقستان و با کشتی از دریای کاسپین به جمهوری آذربایجان و بعد از اون از طریق ترکیه به بازار اروپا و خاورمیانه متصل میشن ، نمیگم این طرح حتما قرار هست اجرایی بشه ولی با دیدن شواهد و تعلل چینی ها در اجرای پروژه و توافقاتشون با ایران ، باید هم شک کنیم و هم نگران باشیم که اگر از مسیر ترانزیت آسیا اروپا کنار گذاشته بشیم در بلند مدت مشکلات اقتصادی و امنیتی زیادی برای کشور بوجود میاره و وزن ژئوپولتیک کشور رو تا حد زیادی در نظام بین المللی کاهش میده ، منظورم این هست که از واژه باید استفاده نکنیم ، راه برای رسیدن به اروپا بسیار هست ، الزامی ندارن که حتما از مسیر ایران استفاده کنن ، این ما هم هستیم که باید سعی کنیم این پروژه راه ابریشم از مسیر ایران عبور کنه و از منافع حاصل از ترانزیت اون بهره مند بشیم ، اگر چنین اتفاقی بیفته ، فقط از طریق حق ترانزیت و سوآپ میتونیم درآمد سالیانه بیشتری از فروش نفت بدست بیاریم ، درباره احداث راه از پاکستان به آبهای جنوبی هم بخشی از مشکل مربوط به کم کاری از طرف ما هست و بخشی مربوط به فعالیت فوق برنامه پاکستانی ها و بخشی هم مربوط میشه به احتیاط چینی ها نسبت به ایران و تمایلشون برای دور زدن این کشور ، در واقع چین سعی داره از ایران برای تامین منافعش استفاده بکنه و همزمان از وابستگی متقابل به ایران جلوگیری به عمل بیاره ! در این مورد هم بخشی از مشکل مربوط به ما هست ولی بخشی از اون فقط

[ارتباطات و قراردادهای دفاعی ایران و چین( خبرها ، حواشی ، تحلیل ها ، احتمالات ! و .... )]

8 hours قبل , mehdipersian گفت:

با سلام 

 

این افراد که عشق غرب را داشتند از اول انقلاب مشروطه بزرگترین ضربه ها را به ایران زدند.کلمه ی غرب گدا به طور زیبایی تمام وجود و تفکرشان را نشان میدهد. البته شرق گدا هم قبلا داشتیم که با فروپاشی شوروی اربابشان از بین رفت و دیگه کسی شرق گدا در جهان نیست. 

 

نظر و حرف دیگران برایم مهم نیست مگر اینکه حرف حق بزنند. فقط در مقابل حرف حق باید تسلیم شد. 

 

ما در ایران به انسان ایران گرای مذهبی نیاز داریم. هر کس که برای بالا بردن نام ایران و دینمان تلاش بکند شایسته ی احترام هست. 

 

 چین یک کشور آتئیست هست و هیچ ایدئولوژی هم نداره(البته به دروغ به خودشان کمونیست میگویند) تنها چیزی که الان برایشان مهم هست "سود" هست. یک کشور سرمایه داری واقعی هست. اما سود این کشور رابطه خوب با ایران داشتن و امنیت انرژی این کشور هست و به همین خاطر هم با ایران و هم با اعراب دوست دارد رابطه ی خوبی داشته باشد. البته ایران برایشان مهم تر از کشورهای عربی هست و اگر به خوبی با اشتباهشان برخورد بشود بعید میدانم تکرار کنند. 

 

ویرایش:خشم غربگدا ها  از من باعث خوشحالی میباشد 

 

سلام دوباره

 

باید دید این افراد هر کدام چه خدمات و اشتباهات و احیانا خیانت هایی داشتن و در این باره در بلند مدت تاریخ قضاوت میکنه و در کوتاه مدت اگر مدارک مستند موجود باشه دادگاه قضاوت میکنه ، ولی در اکثر مواقع مرز بین اشتباه سهوی و بی کفایتی و خیانت تعمدی خیلی به هم نزدیک هست و بدون دانستن همه جوانب مساله ، نمی توانیم بصورت قاطع درباره کسی یا جریان و حزبی نظر بدیم ، مگر اینکه شواهد و قراین و مستندات ثابت کنن که فلان شخص در فلان زمان به کشورش خیانت کرده است ، در کشور ما بدلیل مشکلات ساختاری و سیستمی که در اون نهادینه شده اند ، بسیاری از اشتباهات مربوط به سیستم و گزینش های اشتباه اون میشه و عامل اصلی بروز مشکلات این هست که افراد بی کفایت یا کم کفایت رو در مسئولیتی که نباید باشند ، قرار میدیم و بعد از اینکه اون فرد هم در زمینه کاریش باعث بروز مشکلات و گرفتاری های بسیاری شد ، بهش اتهام میزنیم که بله شما فلان و بهمان هستین ! این در حالی است که اون شخص فلان و بهمان نیست ، تقصیر اصلی مربوط به سیستم هست که به هر کسی با توجه به توانمندی هاش مسئولیت نمیده و در تقسیم پست ها شاهد افراط و تفریط هستیم ، یا فردی رو که حداکثر توانمندی اون در سطح ریاست یک اداره هست در چند سطح بالاتر قرار میدیم و انتظار داریم در اون سطح هم به موفقیت برسه که مشخص هست نخواهد رسید ، یا هم یک نفری رو که از شایستگی و تحصیلات بالایی برخوردار هست میان و زیردست همون فرد قبلی قرار میدن که باعث سرخوردگی و دلخوری و در نهایت ترک اون سیستم کاری و احتمالا رفتن به یکی از دو مسیر راه اندازی کسب و کار شخصی یا مهاجرت به خارج از کشور میشه ، به نظر من 99 درصد موارد مربوط به همین مشکل هست و اون 1 درصد رو هم که در همه کشورها افراد نفوذی و جاسوس و خائن وجود دارند ، باید در حد همون 1 درصد در نظر گرفت وگرنه با ترکیب همه با هم ، باعث میشیم که برای اون 1 درصد حاشیه امن ایجاد بشه و در اون حاشیه امن بتونن به ماموریت های ضد وطنی خودشون ادامه بدن !

 

به نظر من باید نظر هموطن هامون و برادر و خواهر های ملی و مذهبی و نژادی و زبانی و شهری و ... برامون مهم باشه ، چون همگی در یک خانواده و در یک طرف قرار داریم ، اختلاف نظر و سلیقه همیشه هست و برای پویایی و داشتن یک جامعه فعال و سرزنده و خلاق به این اختلاف نظرها احتیاج داریم ، هنر هم اینه که بتونیم از این سلایق مختلف یک برآینده منسجم بگیریم برای تامین منافع ملی ، تو یک پروژه ساختمانی هم که نگاه کنیم همه نوع انسانی با هر مدل فکری در پروژه وجود دارن ، از مدیران شرکت و رئیس کارگاه و مهندسین و تکنسین ها و کارگرها و ... و هر کدام هم با یک سن و ویژگی جسمانی متفاوت و فکر اختصاص به خود و ... اما هنر مسئولان پروژه این هست که نیروهای منفرد هر کدام از این اعضا رو به یک سمت مدیریت میکنن تا اون ساختمان هر روز یک طبقه اش بالا بره و در نهایت بشه مثلا برج آزادی یا برج میلاد و ...

 

درباره چین هم بله یک کشوری هستن که فقط دنبال منافع خودشون هستن و تا این جای کار مشکلی نیست ، همه کشورها حق دارن تا دنبال منافع خودشون باشن ، ولی اگر این تامین منافع خودی ، باعث از بین رفتن و تجاوز به منافع دیگر کشورها بشه ، در این حالت هست که مشکل پیش میاد ، یکمی هم درباره تفاوت گفتار و کردار چینی ها مطالعه کنیم ، میبینیم که با اینکه بر روی کاغذ و از نظر منطقی به ایران احتیاج زیادی دارند و در گفتار و قرارداد 25 ساله و ... هم به این موضوع اشاره کردن ، اما در عمل خلاف این ها رو مشاهده میکنیم و شاهد این هستیم که هم راه ابریشم زمینی رو از مسیری عبور دادن که ایران رو شامل نمیشه و هم در مسیر ترانزیت زمینی از پاکستان به آسیای میانه این کار رو کردن و در راه ابریشم دریایی هم توجه خودشون رو گذاشتن بر روی عربستان و دریای سرخ و اصلا منطقه تنگه هرمز و خلیج پارس رو از برنامه حذف کردن و سایر اقداماتشون که نیاز به بحث جداگانه ای داره ...

[ارتباطات و قراردادهای دفاعی ایران و چین( خبرها ، حواشی ، تحلیل ها ، احتمالات ! و .... )]

18 hours قبل , mehdipersian گفت:

باید اول نگاه چین را به دنیا متوجه شد تا دچار اشتباه محاسباتی نشویم. چین به نفت غرب آسیا احتیاج شدید داره هم به نفت ایران هم به نفت عربستان و هم به نفت روسیه و... برای همین چین مخالف درگیری هست. هر گونه درگیری باعث گران شدن نفت و ضرر بزرگ برای اقتصاد چین میشود. 

 

چین به دنبال منابع نفت و گاز هست و مقدار خیلی زیادی هم نیاز داره. در اصول سیاست خارجی چین رابطه با ایران و عربستان و روسیه به طور یکسان برای تامین این منابع برای اقتصاد و جمعیت عظیمش وجود داره. 

 

از همان اول هم چین روابط بسیار خوبی با  عربستان و امارات و مصر و پاکستان و اسرائیل و...ایجاد کرده ربطی به دیروز و امروز نداره.البته روابط چین با ایران و روسیه متفاوت با این کشور ها هست. 

 

علاوه بر قضیه ی نفت، چین به روسیه و ایران برای پروژه ی راه ابریشمش نیاز داره و ایران و روسیه تحت سلطه ی غرب نیستند و برای روزهای سخت میتواند روی این دو کشور حساب کند.

ایران باید از این رابطه استفاده کنه و روابط اقتصادی را بالا ببردکه زمان دولت ... روحانی این روابط تضعیف شد و الان داره با کمک قرارداد های جدید این روابط احیا میشه.

 

چین برای خودش یک دنیایی هست و از همه لحاظ صنعت بالایی داره و میتوانیم همگاری گسترده ای در همه چیز با چین داشته باشیم. روابط چین با ایران باعث نابودی تحریم ها ی غرب میشه برای همین غربگداها دنبال خراب کردن این رابطه هستند که به ضرر هم ایران و هم چین هست. 

 

سلام

ابتدا مثبت داده بودم ولی دقت نکردم که دو تا واژه نامناسب تو متن استفاده کردین ، بهتر نیست از واژگان بهتری استفاده کنین که هم بار معنایی منفی نداشته باشن و هم ضعف عملکردی مورد نظر رو نشون بدن ؟

اینکه هر کسی مختار هست هر فکری میخاد بکنه باعث نیمشه این افکار رو بیایم و منتشر کنیم ، باید اگر ازمون سوال شد پاسخگو هم باشیم ، واژه ای که استفاده کردین اگر باعث اعتراض و شکایت طرف بشه رو با گرفتن ده تا وکیل هم نمیشه ثابت و توجیه کرد !

درباره واژه غرب گدا هم توهین هست ، همین افراد به شما شرق گدا اطلاق کنن ناراحت نمیشین ؟ ولی شما به اونها غرب گرا بگین و خودتون شرق گرا اطلاق بشین ، بار معنایی منفی نداره و جهت گیری فکری هر طرف رو نشون میده

 

3 hours قبل , mehdipersian گفت:

تمامیت ارضی ایران دلسوز زیاد داره و به چین تذکر هم در مورد اشتباهی که کردند داده شد. بالا توضیح دادم که چین قصد داره بی طرفی خودش را اعلام کنه و اینکه دوست ندارد جنگ در منطقه باشه و به خصوص برای منابع نفتی منطقه اتفاقی بیوفته.ربطی به رابطه ی اقتصادی با ایران نداره. هزاران قرار داد موفق نظامی و اقتصادی تا الان با چین داشتیم. 

 

این دولت روحانی و وطن فروش های غربگدا هیچ علاقه ای به ایران ندارند کلا همه ی علاقه و جهان و کداخدایشان آمریکا و غرب هست. خیانتشان قطعی هست حالا به دلایل و مصلحت هایی تا الان محاکمه نشدند وگرنه عملکردشان بدتر از امثال بنی صدر بوده.

 

بله کار درست هم همینه که بهشون تذکر جدی داده بشه

ولی به یک مساله اخلاقی باید دقت کنین ، شما ممکن هست در بدترین حالت برین و حتی یقه کسی رو بگیرین ولی حق ندارین که برین و جای دیگه طرف رو بگیرین و بعد ادعا کنین خواستم بهت فلان حرف رو بگم و مثلا بگم که من بی طرف هستم !!!

چینی ها انگار زیاد اهل پیروی از اصول اخلاقی نیستن !!! لازم هست که بهشون آموزش جدی داده بشه در این زمینه ، در سنین کودکی این آموزش هارو به بچه ها میدن معمولا !!!

 

وارد سایر مباحث نمیشم ، لطفا واژه های نامناسب رو تغییر بدین

[نوسازی نیروهای مسلح ، گذشته ، حال و روندهای آینده]

بر 16 آذر 1401 در 00:16 , SAEID گفت:

2- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای منطقه ای

در این حالت ، شرایط حال و آینده قابل پیش بینی کشورهای منطقه که شامل همسایگان و همسایه های همسایگان میشود را در نظر میگیریم ، گستره ای که این حالت را شامل میشود را میتوان از تنگه مالاکا تا کانال سوئز در نظر گرفت ، حفظ و حراست از منافع ملی در این گستره وسیع جغرافیای زمینی ، هوایی و دریایی که بخش اصلی آن را اجزای دریایی و هوایی تشکیل میدهند را باید در توسعه و نوسازی قوای نظامی کشور در نظر گرفت ، هدف از بررسی این سطح ، دستیابی به مجموعه ای از امکانات و برنامه ها برای تامین امنیت ملی و امنیت خطوط ترانزیتی در سطح منطقه ای و حفظ دسترسی به متحدین و بازارهای منطقه ای میباشد. در این بخش هم ورود و برپایی ائتلاف های نظامی و سیاسی میتواند مکمل اقدامات و کاهنده هزینه های مورد نیاز باشد.

اولویت بندی به ترتیب میان مدت ، کوتاه مدت و بلند مدت

 

3- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای همسایگان زمینی و دریایی

در این حالت ، ضمن در نظر گرفتن شرایط حال و آینده ، اولویت های بلند مدت و کوتاه مدت در مواردی خاص جابجا شده و ضرورت دستیابی به توازن قوای فوری با همسایگانی که در بعضی بخشها دچار از بین رفتن توازن قوا شده ایم ، احساس میشود ، در واقع در این سطح بیشتر قابلیت های عملیاتی فوری تاکتیکی و لجستیکی در داخل و خارج از مرزها (محدود به کشورهای همسایه) برای حفاظت و تامین امنیت ملی مطرح میباشد و برای رسیدن به این هدف میتوان مجموعه اصلی را که شامل توسعه هماهنگ تمام قوای نظامی در تمام مناطق کشور میباشد را به بخش های کوچکتر تقسیم بندی کرد تا نیازهای ضروری و فوری مربوط به هر کشور همسایه را پاسخ داده و توازن قوای لازم رو بدست بیاورد. در این سطح از مطالعه ، تاثیر ائتلاف های نظامی ناچیز هست و باید بیشتر متکی بر توانمندی های داخلی باشیم.

اولویت بندی به ترتیب کوتاه مدت ، بلند مدت و میان مدت

 

ادامه ...

 

تشکر از نظرات دوستان ، بحث طبق معمول و علاقه شدیدی که دوستان به نیروی هوایی دارن و ضعف هایی که در نیرو بوجود اومده ، به سمت نیروی هوایی متمایل شد ، اما باید در نظر بگیریم که همزمان در بخش دریایی نیز ، بخصوص با اضافه کردن واژه راهبری به اون و نامگذاری نیروی دریایی راهبردی ، در کنار حجم بالای صادرات و واردات کشور از طریق مسیر دریایی ، توجه به توسعه و تقویت نیروی دریایی جزو اولویت های ضروری است ، توسعه نیروی هوایی میتونه در زمان افزایش تنش ها به عنوان عامل بازدارنده و در زمان جنگ به عنوان نیروی دفاعی از کشور دفاع کنه ، اما توسعه نیروی دریایی با بردن مرزهای کشور به اقیانوس و افزایش عمق راهبری اقتصادی و سیاسی و نظامی ، باعث میشه که احتمال بروز تنش ها کاهش پیدا کنه و یک مرحله تاثیر بیشتری از نیروی هوایی ، در جلوگیری از جنگ ، بویژه در برابر کشورهای فرا منطقه ای و کشورهای منطقه ای که وابسته به دریا هستند ، دارد ، در واقع با اینکه هر دو نیرو بعد از توسعه در استراتژی کلان بازدارندگی تعریف میشوند ، میتوان بصورت دقیقتر ، توسعه نیروی دریایی رو بر اساس استراتژی پیشگیرانه تعریف کرد و توسعه نیروی هوایی را نیز بر اساس استراتژی پیش دستانه تعریف نمود ، اولی برای جلوگیری از یک جنگ در ابعاد بزرگ در برابر قدرت های فرا منطقه ای و دومی برای جلوگیری از یک جنگ بزرگ در برابر قدرت های منطقه ای و در صورت بروز جنگ هم جلوگیری از وارد آمدن خسارت بر عمق استراتژیک کشور و گرفتن ابتکار عمل از نیروهای کشور متخاصم

 

با توجه به اینکه بحث با نیروی هوایی شروع شد و خبر این روزها هم در ارتباط با خرید جنگنده های سوخو35 هست ، در همین موضوع بحث رو ادامه میدیم

 

ابتدا لازم است که یک تعریف از وظایف نیروی هوایی و دکترین و استراتژی هوایی مورد نظر ارایه بدیم که بدونیم هدف از توسعه و افزایش توانمندی عملیاتی این نیرو چی هست ؟ آیا قرار هست همان نقش کلاسیک سال 59 رو ایفا کرد با انجام همزمان عملیات های آفندی و پدافندی و اسکورت و شناسایی و رهگیری و برتری هوایی و ... ؟ یا اینکه با توجه به جریان توسعه های دیگر در کشور (موشکی ، پدافندی ، پهپادی و ...) و پیشرفت های تکنولوژی و تغییر در انواع تهدیدات و محول شدن بخشی از ماموریت هایی که تا چند سال قبل توسط هواگردهای سرنشین دار انجام میشد به هواگردهای بدون سرنشین ، میتوانیم یک یا چند وظیفه تخصصی و منحصر به همین نیرو تعریف کنیم که هم فشار عملیاتی و اقتصادی رو کاهش بدیم و هم بتونیم با درجه اطمینان بیشتری نسبت به دستیابی به ماموریت های جایگزین شده اقدام کنیم ، مانند محول کردن وظیفه شناسایی به پهپادها یا وظیفه حملات نقطه زنی در مناطق پر خطر به موشک های بالستیک و کروز دور ایستا ؟ به نظر من بازگشت به دکترین و استراتژی سابق نیروی هوایی که مثل نیروهای هوایی غربی اولویت رو به جنگنده داده و پدافند رو برای حفاظت از مناطق حساس و پایگاه ها در نظر میگیرن ، میتونه یک برنامه مناسب برای تخصصی کردن وظیفه نیروی هوایی در دفاع هوایی و کسب برتری هوایی در عمق کشور و حفاظت از تاسیسات و زیرساخت ها باشه ،

اگر نگاه آماری به وضعیت قبل از انقلاب داشته باشیم به درصدهای جالبی میرسیم ، از تقریبا 460 فروند جنگنده موجود در آن زمان ، حدود 40 درصد مربوط به جنگنده سبک اف5 ، 40 درصد مربوط به جنگنده سنگین اف4 و در حدود 16 درصد مربوط به جنگنده برتری هوایی اف14 میشد ، این نیرو وظیفه داشت تا همه ماموریت های هوایی رو انجام بده و برای همین به سه تایپ مختلف جنگنده مجهز شده بود ، البته تعدادی از فانتوم ها و تایگرها از نوع شناسایی بودند که در آن زمان بدون وجود پهپاد و ماهواره ، وظیفه شناسایی و عکسبرداری و تعیین موقعیت نیروهای دشمن بر عهده این هواپیماها بود ، ذکر این نکته ضروری است که توسعه نیروی هوایی در آن زمان ناقص موند و قرار بود در تنوع و کمیت شاهد افزایش تا 1200 فروند باشیم و اف5 ها هم یا بازنشست میشدن یا به عنوان هواپیمای تمرینی آموزشی مورد استفاده قرار گرفته یا هم به دیگر کشورها فروخته میشدند. برنامه بلند پروازانه ای که مد نظر بود شامل 400 فروند فانتوم ، 300 فروند اف16 ، 300 فروند اف18 ، 160 فروند اف14 و 40 الی 50 فروند اف15 مخصوص تهاجم زمینی میشد که بعدها با مدل اف15 استرایک ایگل معرفی شد ، باید گفت که ذکر این آمار برای محاسبه درصدهای مربوط به هر نوع از جنگنده است و در شرایط امروزی ، احتیاج به چنین نیروی هوایی بزرگی جزو اولویت های نظامی و اقتصادی نمی باشد ، اف14 در نقش جنگنده سنگین برتری هوایی سهمی 13 درصدی رو به خود اختصاص میداد ، اف4 و اف18 و اف15 به عنوان جنگنده چند منظوره تهاجمی هم سهمی 61 درصدی داشتن ، اف16 هم که جایگزین اف5 میشد به عنوان جنگنده چند منظوره سبک سهمی 25 درصدی داشت

با در نظر گرفتن هر دو حالت که یکی به تحقق پیوست یعنی دستیابی به تقریبا 460 فروند جنگنده و دیگری ناتمام ماند ولی باید به همین طرح دوم توجه کنیم ، میتوانیم تعداد جنگنده لازم برای کسب برتری هوایی و دفاع از آسمان کشور رو بدست بیاریم

در طرح نهایی وظیفه دفاع هوایی بر عهده 160 فروند تامکت به عنوان رهگیر سنگین و دوربرد و 300 فروند فالکون به عنوان رهگیر سبک و منطقه ای گذاشته میشد و سایر جنگنده ها با اینکه قابلیت مشارکت در عملیات رهگیری و دفاع هوایی رو داشتند ، اما ماموریت اصلی آنها برتری هوایی نبود و می بایست در نقش بمب افکن و پشتیبانی نزدیک و ... به انجام عملیات های آفندی مبادرت میکردند ، پس می توان با این فرض که اکثر عملیات های آفندی را به یگان های پهپادی و موشکی واگذار کنیم ، میتوان نتیجه گرفت که برای پوشش کامل هوایی کشور و دستیابی به برتری هوایی به حداکثر 500 فروند جنگنده (طبق طرح دوم) و حداقل 250 فروند جنگنده (طبق طرح اول) نیاز می باشد ، با در نظر گرفتن پیشرفت و گسترش پدافند هوایی در تمام کشور میتوان در کوتاه مدت و میان مدت همین تعداد حداقلی یعنی تقریبا 250 فروند را برای تامین پوشش هوایی کشور و کسب برتری هوایی و دفاع از عمق استراتژیک کشور در نظر گرفت ، موضوعی که در برنامه قبل از انقلاب چنین برنامه گسترده ای برای پدافند هوایی در نظر گرفته نشده بود و به همین دلیل نیاز به تعداد بیشتری جنگنده احساس میشد ، ذکر این نکته ضروری است که در دکترین جدید دفاعی غربی ها نیز نقش پدافند هوایی افزایش یافته و انواع سامانه های میانبرد و دوربرد و کوتاه برد در حال توسعه و بکارگیری است

در صورت اضافه کردن نقش رهگیر برای پهپادها هم میتوان از فشار ماموریت های رهگیری بر جنگنده های سرنشین دار کاسته و سرعت پاسخگویی به تهدیدات رو افزایش داد

 

در نیروی هوایی ما همزمان با چند بحث مختلف روبرو هستیم که لازم هست در تمامی آنها برنامه توسعه و بازسازی پیگیری شود و همگی جزو اولویت ها می باشند از درجه متوسط تا زیاد

 

1- بازسازی و توسعه زیرساخت های موجود

مربوط میشه به بازسازی زیرساخت های قدیمی و بروزرسانی تاسیسات قدیمی که بعضی از اونها بیش از نیم قرن عمر دارند و در کنار اون توسعه موارد مورد نیاز مانند افزایش تعداد باند ، افزایش طول باند ، در نظر گرفتن زمین های هموار یا جاده های مناسب برای عملیات در شرایط اضطراری ، بازسازی و تقویت آشیانه های موجود و افزایش تعداد آشیانه های هواپیما و مهمات و ... که این مورد خیلی مهم است و یا باید آشیانه های روی زمین رو تقویت کرد تا در برابر بمب های بانکر باستر مقاومت داشته باشند یا هم باید آشیانه های زیرزمینی احداث کرد ، چون مساله اول در هر نیروی رزمی ، حفظ امکانات و نیروی انسانی هست ، توسعه این زیرساخت ها رو باید مانند بیمه در نظر گرفت که برای حفظ دارایی های با ارزش در برابر حوادث غیر مترقبه پرداخت میشود ، در صورت موفقیت در تامین این بیمه ، میتوان امیدوار بود که در برابر موج اول ، تقریبا تمامی امکانات رو بتونیم حفظ کنیم ، کار پر هزینه ای هست ولی هزینه اون بیشتر از چند درصد هزینه هر هواپیما نخواهد شد و با هزینه ای چند درصدی میتوانیم خود هواپیما را از خطرات محافظت کنیم ، احداث تاسیسات زیرزمینی برای پرسنل و فرماندهی و منابع مهمات و قطعات یدکی و سوخت هم جزو اولویت های ضروری برای افزایش بقاپذیری در یک نبرد نابرابر یا غافلگیرانه و طولانی مدت هستند.

 

2- افزایش تعداد پایگاه های هوایی

پایگاه های موجود بر اساس شرایط جنگ سرد و با توجه به دو مورد مکان یابی شده بودند ، اول تهدیدات از جانب کشور همسایه عراق و دوم استراتژی طراحی شده برای مقابله با حمله همه جانبه شوروی در منطقه چهار محال و بختیاری و رشته کوههای زاگرس ، با توجه به این دو مورد ، مکان یابی های درست و تخصصی انجام شد که در هر دو جنگ برابر (در مقابل عراق) و نابرابر (در مقابل شوروی) به کشور امکان دفاع و به دست گرفتن ابتکار عمل رو میداد ، بر این اساس از 14 پایگاه هوایی اصلی ، 7 پایگاه در نزدیکی مرزهای غربی احداث شد و 3 پایگاه تهران ، اصفهان و شیراز نیز به عنوان پایگاه های پشتیبان و دفاع از عمق کشور بودند و تنها یک پایگاه برای منطقه تنگه هرمز و 3 پایگاه برای مرزهای شرقی در نظر گرفته شد ، البته روند توسعه محدود به این پایگاه ها نبود و در ادامه امکان افزایش و احداث پایگاه های جدید وجود داشت که با قطع همکاری های خارجی و شرایط انقلاب و شروع جنگ تحمیلی ، این پروژه های توسعه کنسل شدند. امروز لازم هست که دوباره روی این موضوع متمرکز بشیم که برای رفع تهدیدات با توجه به تغییر شرایط و افزایش و کاهش توانایی نظامی کشورهای همسایه ، نیاز به مکان یابی های جدیدی داریم ، کشور عراق هم از لیست کشورهای متخاصم خارج شده و هم قدرت نظامی سابق خود را از دست داده است ، کشور شوروی دچار فروپاشی شد و دیگر آن تهدیدات مستقیم و پر حجمی که از جانب مرزهای شمالی وجود داشت دیگر وجود ندارد ، در عوض کشور عربستان که در آن زمان بهترین جنگنده هایش اف5 بود ، به یک نیروی کلاسیک قوی تبدیل شده است که میتواند خارج از مرزهایش نیز دست به عملیات بزند ، کشور تازه تاسیس امارات که در آن زمان اصلا وجود نداشت نیز در ابعاد خودش دارای یک ارتش قوی و کارامد شده است ، کشور پاکستان در گذشته هم از قدرت نظامی خوبی برخوردار بود ولی روند توسعه و نوسازی متوازن در این کشور و برخوردار شدن از توانمندی هسته ای ، باعث شده این کشور از نظر ظرفیت نظامی به سطح بالاتری ارتقا یابد ، کشور افغانستان دیگر نیروی کلاسیک قابل توجهی ندارد و در گذشته هم نداشت ولی پتانسیل تبدیل شدن به تهدیدات امنیتی و تروریستی را دارد و در بلند مدت میتواند از نظر کلاسیک نیز به مشکل تبدیل شود ، ترکمنستان هم در این سالها سرمایه گذاری بر توسعه نظامی را افزایش داده و در بلند مدت به ظرفیت قابل قبولی دست خواهد یافت ، به اضافه کشورهای منطقه قفقاز که با اینکه از نظر توانمندی نظامی در سطح پاینی قرار دارند ولی با توجه به اهمیت استراتژیک این منطقه در امنیت و اقتصاد کشورمون ، باید جدی گرفته شود ، کشور ترکیه هم که از قدیم عضو ناتو بوده و از نظر نظامی در سطح بالایی قرار دارد و توجه به تهدیدات احتمالی از جانب مرزهای شمال غرب باید همزمان بصورت یک پکیج شامل قفقاز + ترکیه در نظر گرفته شود

اولویت های افزایش پایگاه ها رو باید در پر کردن گپ های موجود بین پایگاه های فعلی در نظر گرفت ، از چندین سال قبل که در بیرجند ، پایگاه هوایی در حال احداث است ، میتوان به همین منظور نام برد ، این پایگاه گپ بین پایگاه زاهدان و مشهد را تا حدودی پر میکند ولی با توجه به گستردگی کشور و فاصله بین پایگاه ها ، یا باید تعداد پایگاه ها رو باز هم افزایش بدیم یا هم جنگنده های سنگین و دوربرد خریداری کنیم که بتوانند با شعاع عملیاتی تقریبا 1000 کیلومتری ، بخشی از کشور رو پوشش بدن ، به نظرم احداث پایگاه در کرمان برای پوشش فضای داخلی کشور و احداث یک پایگاه در شمال غرب مثلا در زنجان برای پشتیبانی از پایگاه تبریز و پوشش کامل منطقه شمال غرب و قفقاز ضروری هستند ، با توجه به نیازسنجی هایی که باید انجام شود ممکن است این مثال ها درست یا نادرست بوده و در مکان های متفاوتی پایگاه جدید تاسیس گردد. ولی در هر صورت نیاز به افزایش تعداد پایگاه ها امری ضروری می باشد.

 

3- نوسازی و توسعه در امکانات و تجهیزات مرتبط با نیروی انسانی

در این مورد میتوان به بازسازی و ساخت مجتمع های سازمانی و مسکونی تا امکانات رفاهی و تفریحی و ... تا تجهیزات و امکانات آموزشی و تمرینی اشاره کرد ، شبیه سازهای پرواز و استفاده از تکنولوژی های جدید در طراحی و برنامه ریزی و آموزش نیز در این حوزه قرار میگیرند.

4- توسعه و نوسازی در هواگردهای غیر رزمی و پشتیبانی و ترابری

بعدا توضیح داده خواهد شد ، بحث در این مورد ، به سختی بررسی هواگردهای رزمی مورد نیاز می باشد و تقریبا از نظر هزینه نیز در همان سطح قرار میگیرد.

5- توسعه و تولید پهپادهای غیر رزمی ، رزمی ، شناسایی ، رهگیر و ...

این مورد نیز در آینده مورد بررسی قرار خواهد گرفت و الان بصورت خلاصه میتوان گفت که در این بخش در وضعیت مطلوبی قرار داریم و ضعف اصلی را میتوان در نبود پهپاد رهگیر مافوق صوت ارزیابی کرد که میتواند حجم ماموریت های محوله به جنگنده های سرنشین دار را کاهش داده و ریسک های عملیاتی را هم به میزان زیادی کاهش میدهد ، از نظر آمادگی عملیاتی هم اگر پهپادها بصورت راکتی پرتاب شده و به پرواز در آیند ، ظرفیت عملیاتی و پاسخگویی به تهدیدات رو به میزان قابل توجهی افزایش خواهند داد.

6- نوسازی و ارتقا و خریداری و تولید جنگنده های سرنشین دار

بحث اصلی مورد نظر در این تاپیک و اولویت اول نیروی هوایی است

7- سرمایه گذاری روی مهمات و تسلیحات قابل حمل توسط جنگنده ها و پهپادها

توضیح بعدا ...

8- سرمایه گذاری روی تجهیزات راداری ، پدافندی ، ناوبری و جنگ الکترونیک ، مدیریت میدان نبرد ، هوش مصنوعی و ...

توضیح بعدا ... بیش از حد تخصصی هست و نمیشود بحث را بیش از یک حدی بررسی کرد ، توسعه در این بخش مستقیما مربوط میشود به استراتژی اصلی طراحی شده برای نیروی هوایی و با توجه به اون برنامه ریزی میشود

9- نوسازی و ارتقا و خریداری و تولید هواپیماهای آموزشی و تمرینی

توضیح بعدا ...

10- طراحی یک برنامه جامع و قابل اعتماد برای پدافند غیر عامل

توضیح بعدا ... پدافند غیر عامل باید به گونه ای برنامه ریزی شده باشد که در برابر سنگین ترین موج اولیه حملات نیز بیش از 30 درصد تجهیزات و امکانات آسیب نبینند و بتوان حداقل 70 درصد امکانات رو حفظ کرد و در برابر موج دوم حملات نیز این درصد به کمتر از 50 کاهش نیابد ، در گزینه 1 بصورت خلاصه به این موضوع پرداخته شد و در نظر گرفتن یک گزینه مستقل برای پدافند غیر عامل به این دلیل است که باید علاوه بر هواگردها ، از کلیت پایگاه ها و امکانات و نیروها و ... هم در برابر حملات مختلف از غافلگیرانه تا حملات کشف و شناسایی شده ، حفاظت به عمل آورد. هرگونه قابلیت عملیاتی در نبردهای سنگین و تداوم ظرفیت های عملیاتی در یک نیروی نظامی ، مستقیما مربوط به این بخش و حفظ بخش اصلی قوای رزمی و پشتیبانی می باشد.

11- سرمایه گذاری در صنایع سنگین مربوطه ، قطعه سازی ، تولیدی ، تحقیق و توسعه و ...

این بخش رو قبلا در استاتوس گفتگو کردیم ، در ادامه با کپی بخشی از اونها و توضیح بیشتر ، بهش پرداخته خواهد شد

12- تامین ذخیره قابل قبولی از قطعات یدکی ، قطعات اصلی ، مهمات ، تجهیزات ، تعداد کافی خلبان و تکنسین های تعمیر و نگهداری و ...

این بخش هم مربوط میشود به افزایش بقاپذیری و حفظ توانمندی های عملیاتی در شرایط جنگ تمام عیار با این فرض که امکان خریداری یا تولید قطعات و مهمات از بین رفته باشد

و ...

 

11 hours قبل , mehdipersian گفت:

با توجه به حرف خرید بالگرد و سوخو 35 توسط ایران از روسیه به نظرتان به چند سوخو 35 و بالگرد نیاز داریم؟

به نظر خودم اگر دنبال یک نیروی هوایی خوب برای دفاع از هوای کشور هستیم به نظرم باید حداقل 60 سوخو 35 داشته باشیم.

 بالگرد هایی که نیاز داریم از انواع غیر نظامی برای آتش نشانی و آمبولانس و ترابری هست و بالگرد های نظامی که نیاز داریم از نوع ترابری هست. به نظرم دوره ی بالگرد های رزمی تمام شده و جایشان را به پهپادها دادند ولی به بالگرد ترابری نیاز شدید داریم. 

 

5 hours قبل , alala گفت:

این میتونه فقط فتح بابی باشه برای بحث.

ما حداقل نیاز داریم پایگاه های هوایی زیر را با تهدیدات فعلی و موجود ( حداقلی محاسبه کنیم) به اسکاندران های سوخو-35 مجهز کنیم.

یکم شکاری (تهران): محافظت از پایتخت و زیرساخت های مهم پیرامون اون

پایگاه دوم شکاری شهید فکوری تبریز: شیطنت های ترکیه ( رژیم باکو ذیل همین در نظر گرفته میشه)

پایگاه چهارم شکاری شهید وحدتی دزفول: تهدیدات از جانب عربستان سعودی، جنوب و غرب عراق و مرزهای سوریه، کویت و بحرین و قطر

پایگاه ششم شکاری شهید یاسینی بوشهر: خلیج فارس و دریای عمان تا حدودی و زیرساخت های نفتی و گازی کشور در تعامل با پایگاه دزفول

پایگاه هشتم شکاری سرلشکر شهید عباس بابایی اصفهان: دفاع از مراکز هسته ای

به نظر این پایگاه ها باید در اولویت باشند حتی با چند فروند و کمتر از استعداد یک اسکادران و اگر کمیت بالاتری تحویل گرفته شد با تقویت پایگاه ها گوشه چشمی هم به پایگاه های مشهد و همدان داشت.

باید در فکر ساخت پایگاه های جدید و یا تجهیزشون به امکانات جدید هم بود اگر نیازی حس میشه. شرایط بسیار تغییر کرده و شاید نیازها هم. مثلا شاید نیاز باشه ما پایگاه های مستحکمی در دامنه کوهستان یا عوارضی داشته باشیم که بخشی از باند و آشیانه ها و انبار تسلیحات و سوخت و غیره در دل کوه باشند. دارایی های محدود و با ارزش باید در حفاظت کامل قرار بگیرند خصوصا با وجود تهدید به نام پهپادها و حتی موشک های کروز و ...

بعید هست در مرحله اول و طی یکسال و حتی شاید بیشتر، بیش از بیست و چند فروند در شرایط ایده آل تازه بتونیم تحویل بگیریم.

همچنین اقدام دشمن در بازه تحویل گرفتن این جنگنده ها را هم باید در نظر گرفت. دشمن میدونه با حضور یک عامل جدید باید در برنامه های تهاجمی خود که سالها روشون کار کرده و تمرین، یک تجدید نظر کلی بکنه و در بحث گریز هسته ای (بهانه غرب البته) زمان براشون عنصر مهمی است.

 

4 hours قبل , oldmagina گفت:

سلام.

واجب ترین پایگاه رو یادتون رفت : چابهار الان برای ما حیاتی ترین پایگاهمون محسوب میشه ! البته نه به عنوان پایگاه مادر .

 

سلام ، باید در نظر بگیریم که سوخو35 یه جنگنده سنگین هست و استقرار اون در پایگاه های نزدیک مرز کار پر ریسکی محسوب میشه ، مگر اینکه در ترکیب با یک جنگنده سبک و با قابلیت آلرت ضربتی باشه که بتونه در چند دقیقه و از باند کوتاه تیک آف کنه ، با این فرض ، پایگاه های در عمق رو میتوان به سوخو35 مجهز کرد ، تهران ، اصفهان ، شیراز ، همدان و حتی مسجد سلیمان ، پایگاه چابهار هم با اینکه نزدیک مرز پاکستان قرار داره ولی همزمان میتونیم اون در عمق استراتژیک هم در نظر بگیریم اگر که نیروی دریایی راهبردی رو با نیروی هوایی در ایفای وظایف محوله در دریای عمان و شمال اقیانوس هند ترکیب کنیم ، برای پشتیبانی از نیروی دریایی در این مناطق ، پایگاه های چابهار و بندر عبارس جزو پایگاه های پشتیبان که در عمق قرار دارن محسوب میشن که در این حالت خط مقدم بدست نیروی دریایی خواهد بود و پشتیبانی بر عهده نیروی هوایی ، اگر هم در کرمان یک پایگاه هوایی احداث بشه ، میتونه با مجهز شدن به این جنگنده ، تمام فضای داخلی کشور رو از جنوب شرق تا شمال شرق و مرکز پوشش بده که مکمل پایگاه اصفهان محسوب میشه

در ابتدای پست اشاره کردم که به حداقل 250 فروند جنگنده برای دستیابی به برتری هوایی احتیاج داریم ، میتوان نیمی از آنرا به جنگنده سوخو35 و نیم دیگر را به یک جنگنده سبک اختصاص داد ، اگر بتوان روی پروژه سوخو75 سرمایه گذاری کرد جزو بهترین گزینه ها می باشد

 

ادامه دارد ...

[نوسازی نیروهای مسلح ، گذشته ، حال و روندهای آینده]

بر 15 آذر 1401 در 18:15 , majid363 گفت:

هزینه سالانه هر جنگنده در نیروی هوایی امریکا 

 

اگر هزینه گریفن و اف 16 را مثل هم بدونیم ومثلا 150 تا جنگنده داشته باشیم حدود 1 میلیارد دلار هزینه سالانه نیاز داریم 

 

تشکر ، این آمار و ارقام بر طبق استاندارد ساعات پروازی و عملیاتی آمریکا هست که تقریبا 200 ساعت در سال برای خلبان جنگنده در شرایط عادی و 350 ساعت در سال در منطقه جنگی و عملیاتی است

در جدول هم هزینه ها رو با دو رنگ که مربوط به هزینه های عملیاتی - پشتیبانی و نگهداری و تعمیرات هست نشون داده ، هزینه های عملیاتی - پشتیبانی بسته به نوع هواگرد متفاوت هست ولی بخش اصلی هزینه هارو شامل میشه

ولی در جنگنده های اف22 و اف35 هزینه های نگهداری و تعمیرات به نسبت بیشتر هست و بخصوص در اف22 تقریبا به میزان 40 درصد کل هزینه ها میرسه ، در اف16 تقریبا همه هزینه ها مربوط به کاربری عملیاتی میشه و نگهداری اون کم هزینه هست

 

ما برای محاسبه هزینه سالانه هر فروند هواگرد دو راه داریم ، یا باید بر اساس پروتکل خودمون و هزینه های ساعت - پرواز و تقسیم هزینه اورهال به هر سال ، زمان کاربری عملیاتی و مهمات مصرفی و ... این هزینه کل رو محاسبه کنیم

یا هم میتونیم از همین جدول برای یه تخمین منطقی استفاده کنیم ، البته باید در نظر داشت که این جدول بر پایه ساعات پروازی بالایی تنظیم شده و به احتمال زیاد خلبانان ما ساعات پروازی کمتری خواهند داشت مگر اینکه بخواهیم از نظر مهارت خلبان به رتبه های اول دنیا صعود کنیم که بستگی مسقتیم داره به نوع سیاست گذاری برای نیروی هوایی ، اینکه یک نیروی هوایی برتری هوایی داشته باشیم یا یک نیروی هوایی پشتیبانی یا دفاع هوایی یا یک نیروی هوایی کاملا آفندی و با قابلیت و توانایی اجرای عملیات هایی مثل حمله به اچ3 یا اوسیرک ؟

 

به هر حال با در نظر گرفتن اینکه ما در شرایط صلح قرار داریم و هزینه های عملیاتی محدود میشه به رزمایش های سالیانه و محدود عملیات هایی که در بعضی مواقع ضرورت پیدا میکنه ، با فرض 200 ساعت پرواز برای هر هواگرد ، در حدود 1 میلیون دلار هزینه برای هواگردهای سبکی مثل اف16 و 2 میلیون دلار برای هواگرد سنگینی مثل اف15 میتونیم در نظر بگیریم ، در این مبالغ هزینه های مربوط به مهمات و ... رو برای رزمایش ها و عملیاتهای مورد نظر هم اضافه کنیم چیزی در حدود 1.5 تا 2 میلیون دلار برای هواگرد سبک و 2.5 تا 3 میلیون دلار برای هواگرد سنگین بدست میاد ، در این شرایط برای 150 فروند جنگنده اف16 به هزینه ای در حدود 225 الی 300 میلیون دلار در سال نیاز داریم ، با کاهش ساعت پروازی به 150 ساعت که سطح قابل قبولی هست و قبل از انقلاب و در شرایط نرمال تامین قطعات یدکی و اقتصادی هم در این محدوده قرار داشت ، میتوان این هزینه رو بین 170 الی 225 میلیون دلار در نظر گرفت ، یعنی طبق این تخمین ، با یک میلیارد دلار میتوانیم هزینه 666 الی 882 فروند اف16 رو در سال تامین کنیم ، یا هم هزینه 150 فروند هواگرد سنگین مثل اف15 در حدود 280 الی 340 میشه که با یک میلیارد دلار میتوان هزینه 441 الی 535 فروند رو تامین کرد.

 

با این حساب و با فرض بکارگیری دو جنگنده سبک و سنگین و اختصاص بودجه یکسان (هر کدام 500 میلیون دلار) برای نگهداری و استفاده از هر کدام ، میتوانیم حداقل 330 جنگنده سبک به اضافه 220 جنگنده سنگین برای زمان صلح داشته باشیم. در زمان جنگ هم بستگی به حجم و زمان اون داره که نمودار هزینه - تعداد عملیاتی بصورت معکوس حرکت میکنن و در یک نقطه همدیگه رو قطع میکنن ، اگر جنگ خیلی طولانی بشه و روند تامین قطعات یدکی دچار مشکل بشه یا مراکز تعمیرات آسیب ببینن ، در اینصورت تعداد جنگنده های عملیاتی به سرعت کم میشه و با افزایش هزینه های جاری ، از تعداد جنگنده ها کم شده و در نهایت به یک نمودار افقی و درصد عملیاتی ثابت میرسیم ، در هر صورت در درگیری های طولانی مدت و سنگین با دشمن قویتر با فرض بروز مشکل در زنجیره تامین قطعات و تعمیرات و جایگزینی جنگنده های از دست رفته ، با کاهش تعداد و افزایش هزینه ها ، تقریبا در یک سطح قابل قبولی از هزینه ها قرار خواهیم داشت. در مقابل دشمن هم سطح این نرخ کاهش تعداد عملیاتی با سرعت کمتری اتفاق خواهد افتاد و نموادر هزینه برای مدت بیشتری صعودی بوده و بعد از طی یک دوره زمانی نسبتا طولانی به سطح افقی خواهد رسید ، در برابر دشمن ضعیفتر و بدون پوشش هوایی یا با پوشش هوایی محدود هم که نیاز به استفاده از تمام ظرفیت عملیاتی نبوده و در نتیجه تفاوت چندانی در میزان هزینه ها نخواهیم داشت. به عبارت دیگر در مقابل دشمن قویتر ، هزینه ها در کوتاه مدت افزایشی شده و سپس روند ثابت و نزولی رو طی میکنن و مهم این هست که همزمان با کمیت و کیفیت بتوان جلوی موج اول و دوم حملات رو سد کرد ، در مقابل دشمن هم سطح هزینه ها هم در کوتاه مدت و هم میان مدت افزایشی بوده و باید برای چند ماه تا چند سال شاهد افزایش هزینه ها باشیم و پس از اون به سطح ثابت و بعد نزولی میرسیم ، در حالت کلی هزینه جاری جنگیدن هوایی در مقابل دشمن هم سطح بیشتر از هزینه جاری جنگیدن هوایی در مقابل دشمن قویتر است ! در برابر دشمن ضعیفتر هم که مساله هزینه ها بیشتر مربوط میشه به استراتژی و نحوه مدیریت میدان نبرد و جریان درگیری ها

 

بصورت خلاصه اینکه در صورت سرمایه گذاری مناسب روی نیروی هوایی باید کمیت رو هم مورد توجه قرار بدیم حتی اگر لازم بشه تعدادی از هواگردها رو در حالت نیمه عملیاتی و ذخیره قرار بدیم و اونها رو برای زمان جنگ نگهداری کنیم.

 

البته باید در نظر داشته باشیم که هزینه های پیش بینی نشده ای میتونه به این مبالغ اضافه بشه و در صورت ورود به یک درگیری و وضعیت عملیاتی ، هزینه ها تقریبا بصورت ارقام ذکر شده در جدول فوق در میاد.

 

* درباره جنگنده های نسل پنجم این هزینه ها و نسبت ها با توجه به جدول ، تغییر اساسی خواهند کرد.

[نوسازی نیروهای مسلح ، گذشته ، حال و روندهای آینده]

2 hours قبل , SAEID گفت:

3- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای همسایگان زمینی و دریایی

در این حالت ، ضمن در نظر گرفتن شرایط حال و آینده ، اولویت های بلند مدت و کوتاه مدت در مواردی خاص جابجا شده و ضرورت دستیابی به توازن قوای فوری با همسایگانی که در بعضی بخشها دچار از بین رفتن توازن قوا شده ایم ، احساس میشود ، در واقع در این سطح بیشتر قابلیت های عملیاتی فوری تاکتیکی و لجستیکی در داخل و خارج از مرزها (محدود به کشورهای همسایه) برای حفاظت و تامین امنیت ملی مطرح میباشد و برای رسیدن به این هدف میتوان مجموعه اصلی را که شامل توسعه هماهنگ تمام قوای نظامی در تمام مناطق کشور میباشد را به بخش های کوچکتر تقسیم بندی کرد تا نیازهای ضروری و فوری مربوط به هر کشور همسایه را پاسخ داده و توازن قوای لازم رو بدست بیاورد. در این سطح از مطالعه ، تاثیر ائتلاف های نظامی ناچیز هست و باید بیشتر متکی بر توانمندی های داخلی باشیم.

اولویت بندی به ترتیب کوتاه مدت ، بلند مدت و میان مدت

 

با اجازه استاتید محترم ، بررسی رو از بخش سوم یعنی دستیابی به 1- توازن قوا با همسایگان و 2- برتری نظامی بر همسایگان شروع میکنیم

 

همزمان باید توجهات لازم رو بر بخش های مختلف ساختاری ، زیرساخت ها و تجهیزات و امکانات و نیروی انسانی و تامین اعتبارات اقتصادی داشته باشیم.

 

در بخش ساختاری که جزو موارد کوتاه مدت و فوری میباشد ، تغییراتی در سالهای اخیر در ارتش و دیگر نیروهای مسلح صورت گرفته است ، مستقل سازی تیپ ها از لشکرهای سنگین کلاسیک و مکان یابی های جدید برای برخی اماکن نظامی و پادگان های قدیمی (هم جزو تغییرات ساختاری و هم زیرساختی هست) ، تقسیم بندی های جدید مناطق نظامی و تقسیم این مناطق بین ارتش و سپاه و مرزبانی نیروی انتظامی با توجه به شرایط هر منطقه مرزی و سطح تهدیدات و امکانات در نیروی مورد ، و تغییرات در اختیارات فرماندهان مناطق مختلف برای در نظر گرفتن سناریوهای متفاوت و بدترین حالات که در صورت قطع ارتباط با مراکز مدیریتی و فرماندهی کشوری ، نیروهای هر بخش از کشور بتوانند با توجه به امکانات و شرایط موجود ، خود صحنه نبرد را تا برقراری مجدد ارتباطات و کسب دستورات جدید ، مدیریت کنند و مانند نیروهای کلاسیک با قطع ارتباطات ، زمینگیر نشوند. البته جزئیاتی از نحوه این تغییر و تحولات منتشر نشده و نمیتوان بصورت قطعی نظر داد ، ولی در حالت کلی ، باید این راه رو ادامه داد و ضمن سبک سازی نیروهای عمل کننده ، از نظر تجهیزاتی نیز آنان را به تکنولوژی روز مجهز نمود تا بتوانند در صحنه نبرد مدرن ، پایایی عملیاتی کشور رو حفظ کنند ، این  بخش بیشتر از اینکه مربوط به تجهیزات و امکانات باشد ، مربوط است به تغییر در آیین نامه ها و فکر مدیریتی از مدل کلاسیک به مدلی جدید که نام آنرا مدرن نمیگم ، بلکه مدل جدید و منطبق بر نیازهای روز عبارت بهتری هست.

 

در بخش زیرساختی باید توجهات لازم رو به تهدیدات امروزی معطوف کنیم ، عمده زیرساخت های نظامی کشور مربوط است به طراحی و مکان یابی دهه 40 و 50 خورشیدی که در برابر شرایط آن روز منطقه ارزیابی شده بودند ، اولویت فوری کشور دستیابی به توازن قوا و سپس برتری نظامی بر کشور عراق بود و برنامه بلند مدت نیز دستیابی به توازن قوای کلاسیک و بیشتر در بحث کیفیت در برابر شوروی در نظر گرفته شده بود ، همین هست که امروز ما در مرز عراق تعداد زیادی پادگان نیروی زمینی ، هوانیروز و نیروی هوایی را داریم که برای مقابله با حملات عراق ساخته شده بودند ولی در زمان حال ، سطح تهدیدات از جانب عراق بسیار کاهش یافته بخصوص در ابعاد کلاسیک ، ولی در شمال غرب زیرساخت های به مراتب کمتری داریم ، مانند یک پایگاه هوایی و تعدادی پادگان نیروی زمینی ، در حالی که امروز سطح تهدیدات کلاسیک در منطقه شمال غرب به مراتب بیشتر از مرزهای غربی میباشد ، همچنین در زیرساخت های پشتیبانی و تعمیر و نگهداری و تولید و تحقیقاتی نیز این مساله صادق هست ولی در این موارد تغییرات خاصی نسبت به گذشته اتفاق نیفتاده و مکان یابی در عمق این مراکز ، امروز هم مناسب است ، در واقع در زیرساخت های رزمی و رزمی - پشتیبانی نیاز به تغییرات و مکان یابی جدید داریم و در زیرساخت های پشتیبانی و ... نیاز به گسترش و تامین زنجیره کاملی از بخشهای مختلف هستیم بدون اینکه نیاز به مکان یابی جدید و تغییر مکان جغرافیایی باشد. ضمن اینکه در زیرساخت های موجود نیز ، مساله فرسودگی و بازسازی  یا نامناسب بودن برای شرایط امروز مطرح است که در برخی موارد جزو ضروریات میباشد ، از بازسازی و تعمیرات و توسعه بخشهای مربوط به نیروی انسانی طبق استانداردهای جدید برای راحتی حال نیروهای انسانی به عنوان مثال از خانه های سازمانی جدید و مراکز خدماتی به اعضا و خانواده نیروهای مسلح تا بخشهای درون مراکز نظامی که محل استراحت و حضور نیروها میباشد و باید طبق استانداردهای جدید بازسازی یا بازطراحی شود ، نگاهی به استانداردهای کشورهای پیشرو مانند چین و آمریکا در این بخش مناسب هست ، بویژه این نیاز در مناطق سخت خدمتی کشور مثل مناطق مرزی کوهستانی و در زمان زمستان خود را بیشتر نشان میدهد ، مناسب سازی برخی طراحی های قدیمی ، در این مورد مثال ساده رو بازطراحی آشیانه هواپیما در نظر بگیرین ، طراحی آشیانه های موجود با استاندارد قدیمی است و در اون مقاومت در برابر بمب های سنگرشکن لحاظ نشده است ، این در حالی است که باید به فکر حفظ هواپیما هم باشیم و عملیاتی کردن اون قرار نیست همیشه در بهترین شرایط باشد ، با پیشرفت تکنولوژی امروز تجهیزات حفاظتی فعال و غیر فعال مختلفی برای افزایش مقاومت در برابر پرتابه های تا 155 میلیمتری طراحی و در حال استفاده است که میتوان با کمک چنین مواردی ، مقاومت آشیانه ها را افزایش داد ، یا در بحث زیرساخت های تعمیر و نگهداری ساخت به عنوان مثال در صنایع دریایی ، نباید نیازهای امروز را مبنا قرار داد ، باید حوضچه ها رو برای آینده طراحی کرد ، اگر امروز ناوچه 1500 تنی در دست ساخت داریم ، باید حوضچه را برای ناوهای بالای 10 هزار تنی طراحی کنیم تا در آینده نیاز به ساخت تاسیسات جدید و اتلاف هزینه و زمان نباشد.

 

در بخش تجهیزاتی و امکاناتی وضعیت بدتر از زیرساختها میباشد و عمده بحثی که خواهیم داشت مربوط به این موضوع است ، یک گپ زمانی حداقل 20 ساله در توسعه و ورود به خدمت تجهیزات و سخت افزارهای جدید رو مشاهده میکنیم که پر کردن این شکاف تا حد ممکن جزو الویت های کوتاه مدت و فوری میباشد ، در پست بعدی در این مورد توضیحات لازم رو خواهم داد.

 

از نظر نیروی انسانی ، طبق نظر @mehran55 جان که استاندارد 2.5 درصد زمان شاه رو ملاک قرار دادن ، با لحاظ کردن پیشرفت تکنولوژی و نیاز به نیروی انسانی کمتر ، اگر حتی درصد رو به 1.5 کاهش بدیم ، با توجه به جمعیت 85 میلیون نفری کشور نیاز به حدود 1.2 میلیون نفر نیروی نظامی داریم و با در نظر گرفتن کمترین درصد ممکن یعنی 1 درصد هم این میزان کمتر از 850 هزار نفر نخواهد بود ، یعنی در بهترین حالت و بکارگیری تکنولوژی روز و تجهیزات هوشمند و نیمه هوشمند و اتوماسیون سازی موارد ممکن ، باز هم به حداقل 850 هزار نفر نیروی نظامی فعال برای پوشش دادن تمام کشور 1.7 میلیون کیلومتر مربعی خودمون احتیاج داریم ، در کنار این نیروی فعال ، نیروهای احتیاط و نیمه فعال هم باید ارزیابی گردد که به چه میزان نیاز هست ، مثلا آیا میتوان مانند برخی کشورها نیروهای نیمه فعالی را داشت که در زمان صلح کار غیر نظامی داشته باشند و هر شش ماه به مدت مشخصی مثلا یک یا دو هفته در دوره آموزشی و تکمیلی حضور یابند و بعد از تایید سطح مورد نظر توسط مربیان ، برگردند به کار غیر نظامی خودشان ، در این حالت ضمن حفظ کمیت ، میتوان از هزینه های جاری هم به نسبت قابل توجهی کم کرد ، یا مثلا با حذف سربازی اجباری و تبدیل اون به سربازی حرفه ای ، میتوان ضمن حفظ کمیت ، کیفیت را هم افزایش داد ، اگر به عنوان مثال 300 هزار سرباز وظیفه با 18 ماه زمان خدمت رو به سربازی حرفه ای 5 یا 6 ساله تبدیل کنیم ، ضمن کاهش فشار بر جوانان و ورودی سیستم سربازی ، آن دسته از افرادی وارد سیستم خواهند شد که علاقه و توانایی لازم رو داشته باشند و به علت خدمت زمان طولانی تری به عنوان یک سرباز حرفه ای (و نه در امور مختلف نامربوط یا کم مربوط به اسم سربازی!) میتوان روی تک تک این عزیزان به عنوان یک نیروی ویژه و قابل اعتماد در عملیات های مدرن حساب کرد ، در صورت تبدیل به سربازی حرفه ای 6 ساله ، ورودی از سالی 200 هزار نفر (به ازای هر 6 ماه 100 هزار نیروی جدید وارد بشه و بعد از 18 ماه سری اول خارج بشن) به 50 هزار نفر کاهش خواهد داشت و بعد از 6 سال به ظرفیت کامل 300 هزار نفر خواهیم رسید و میتوان سربازهای حرفه ای مرخص شده را جزو نیروهای نیمه فعال طبقه بندی کرد که اگر بازه زمانی 6 ساله رو در نظر بگیریم ، 300 هزار نفر هم نیروی حرفه ای نیمه فعال خواهیم داشت. در بخش های مختلف انسانی نیز وضعیت به همین صورت است و نیاز به تغییرات دارد ، مثلا لازم است تعداد بیشتری از فارغ التحصیلان دانشگاه های برتر کشور جذب بخش های پشتیبانی شده و نیاز به نیروی متخصص را تامین نماییم.

 

درباره تامین اعتبارات مالی هم دو روش کلی وجود دارد ، یکی دریافت منابع مستقیم از بودجه سالیانه یا منابع ذخیره کشور که این روش فشار مستقیمی به اقتصاد و ذخایر ملی وارد خواهد کرد ، دیگری استفاده از روشهایی که بصورت مستقیم بر بودجه و هزینه های ارزی تاثیرگذار نباشد ، به عنوان مثال میتوان فروش نفت در برابر خرید تکنولوژی ، زیرساخت ، امکانات و تجهیزات رو مثال زد و سایر موارد که ترجیح میدم در این مورد بیشتر بحث نکنیم

 

ادامه دارد ...

[نوسازی نیروهای مسلح ، گذشته ، حال و روندهای آینده]

برای نوسازی و مدرنیزاسیون نیروهای مسلح میتونیم از چند روش مختلف برای محاسبه و ارزیابی استفاده کنیم و اینکه کدام روش را زیربنای محاسبات قرار بدیم در نتیجه حاصله با سایر روشها متفاوت خواهد بود ، اما در یک مساله و در بازه زمانی بلند مدت تفاوتی حاصل نخواهد شد و چه اقتصاد را زیربنا قرار دهیم چه صنایع تولیدی و پشتیبانی ، چه مساحت جغرافیایی و شرایط همسایگان ، چه جمعیت انسانی کشور و همسایگان و ... همگی در نهایت به یک مجموعه از بخش های به هم پیوسته رزمی ، رزمی - پشتیبانی و پشتیبانی میرسند و در واقع با هر ابزار اندازه گیری در بلند مدت نیازهای واقعی کشور خود را نشان داده و دسترسی به اونها رو الزام آور خواهند کرد ، به همین دلیل به نظر میرسه برنامه ریزی رو بصورت بلند مدت در نظر بگیریم و اون رو بصورت مدولار (یا ماژولار) طراحی کرده و به بازه های زمانی کوتاه مدت و میان مدت تقسیم بندی کنیم ، هم میتوان دیگر شرایط مانند اقتصاد و صنعت و ... رو در آن لحاظ کرد ، هم امکان توسعه متوازن و همزمان برای تمام بخش های سه گانه اصلی (رزمی ، رزمی - پشتیبانی و پشتیبانی) میسر خواهد شد. این بخش های سه گانه در تمام قوای زمینی ، هوایی ، دریایی ، موشکی ، پدافندی و ... وجود دارد و با ضعف در یکی ، در واقع باعث ضعف در مکانیزم عمل اون نیرو خواهد شد ، تمام این بخشها مانند چرخ دنده های یک سیستم باید هم وجود داشته باشند و هم بصورت هماهنگ کار کنند تا این سیستم بتواند به خروجی مورد نظر دست یابد. با این مقدمه کوتاه ، ارزیابی بلند مدت رو در 3 سطح مختلف انجام میدیم که شامل ضروریات و نیازهای کشور در حال و آینده میباشد و در این ارزیابی ، به شرایط اقتصادی و صنعتی و انسانی و ... توجهی نشده است ، بلکه نیازسنجی بر اساس واقعیات موجود میباشد ، حال به چه میزان بتوانیم به این واقعیات دست پیدا کنیم و اونها رو پوشش بدیم ، در ادامه بحث مربوط میشه به مسائل اقتصادی و ... و در بررسی های میان مدت و کوتاه مدت بدان پرداخته خواهد شد.

 

1- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای جهانی

در این حالت ، با در نظر گرفتن شرایط حال و آینده قابل پیش بینی نظام بین الملل و منطقه + توسعه و گسترش اقتصاد و صنایع و زیرساخت های داخلی و لزوم تامین امنیت ملی در سطح داخلی ، منطقه ای و جهانی ، به نیازهای کشور برای دستیابی و حراست از منافع ملی در محیطی فراتر از منطقه خواهیم پرداخت و تامین پشتیبانی و حفاظت از منافع ملی در سایر مناطق جهانی و تامین امنیت خطوط ترازنیتی واردات و صادرات کالاها جزو موارد مهم ارزیابی می باشد که به 4 حالت زمان صلح ، زمان تنش ، زمان جنگ و زمان جنگ جهانی تقسیم بندی میشود و هدف اصلی تامین امکان حراست از منافع ملی در تمام حالات مختلف میباشد. در این بخش ورود و برپایی ائتلاف های نظامی و سیاسی با دیگر کشورها هم میتواند مکمل اقدامات باشد.

اولویت بندی به ترتیب بلند مدت ، میان مدت و کوتاه مدت

 

2- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای منطقه ای

در این حالت ، شرایط حال و آینده قابل پیش بینی کشورهای منطقه که شامل همسایگان و همسایه های همسایگان میشود را در نظر میگیریم ، گستره ای که این حالت را شامل میشود را میتوان از تنگه مالاکا تا کانال سوئز در نظر گرفت ، حفظ و حراست از منافع ملی در این گستره وسیع جغرافیای زمینی ، هوایی و دریایی که بخش اصلی آن را اجزای دریایی و هوایی تشکیل میدهند را باید در توسعه و نوسازی قوای نظامی کشور در نظر گرفت ، هدف از بررسی این سطح ، دستیابی به مجموعه ای از امکانات و برنامه ها برای تامین امنیت ملی و امنیت خطوط ترانزیتی در سطح منطقه ای و حفظ دسترسی به متحدین و بازارهای منطقه ای میباشد. در این بخش هم ورود و برپایی ائتلاف های نظامی و سیاسی میتواند مکمل اقدامات و کاهنده هزینه های مورد نیاز باشد.

اولویت بندی به ترتیب میان مدت ، کوتاه مدت و بلند مدت

 

3- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای همسایگان زمینی و دریایی

در این حالت ، ضمن در نظر گرفتن شرایط حال و آینده ، اولویت های بلند مدت و کوتاه مدت در مواردی خاص جابجا شده و ضرورت دستیابی به توازن قوای فوری با همسایگانی که در بعضی بخشها دچار از بین رفتن توازن قوا شده ایم ، احساس میشود ، در واقع در این سطح بیشتر قابلیت های عملیاتی فوری تاکتیکی و لجستیکی در داخل و خارج از مرزها (محدود به کشورهای همسایه) برای حفاظت و تامین امنیت ملی مطرح میباشد و برای رسیدن به این هدف میتوان مجموعه اصلی را که شامل توسعه هماهنگ تمام قوای نظامی در تمام مناطق کشور میباشد را به بخش های کوچکتر تقسیم بندی کرد تا نیازهای ضروری و فوری مربوط به هر کشور همسایه را پاسخ داده و توازن قوای لازم رو بدست بیاورد. در این سطح از مطالعه ، تاثیر ائتلاف های نظامی ناچیز هست و باید بیشتر متکی بر توانمندی های داخلی باشیم.

اولویت بندی به ترتیب کوتاه مدت ، بلند مدت و میان مدت

 

به عبارت دیگر ، در برنامه ریزی بلند مدتی که باید صورت گیرد ، هر چقدر از سطح منطقه به سطح جهانی نزدیکتر شویم ، برنامه ریزی هم از حالت کوتاه مدت به بلند مدت و بالعکس تغییر جهت خواهد داد. البته در معادلات منطقه ای مربوط به همسایگان هم برنامه ریزی بلند مدت وجود دارد ولی اولویت ها مبتنی بر نیازهای فوری و آینده نزدیک میباشد ، برعکس با رفتن به سمت معادلات جهانی ، اولویت های بلند مدت بیشتر نمایان خواهند شد ، مانند امکان تامین امنیت خطوط دریایی و هوایی تا شرق آسیا و آمریکای مرکزی و جنوبی

 

نکته مشترک در بررسی هر سطح این هست که باید توسعه را بصورت ماژولار انجام دهیم ، این نوع طراحی باعث میشود که با کمترین هزینه و اتلاف زمان بتوانیم نیازهای فوری هر زمان را به برنامه اصلی اضافه کنیم و بخش های غیر لازم را از آن جدا نماییم ، برای این منظور باید در هر بخش یک هسته برنامه ریزی به عنوان شاسی اصلی در نظر بگیریم و بخش های لازم را به آن اضافه کنیم. به عنوان مثال میتوان طراحی نفربرهای جدید را مثال زد که شاسی را با قابلیت پشتیبانی از چند مدل مختلف برجک و امکانات طراحی میکنند تا با توجه به نیاز بتوانند آنرا به مدل مورد نظر تبدیل کنند ، کاهش هزینه های عملیاتی و نگهداری و زمانی و کمیتی و افزایش کیفیت پاسخگویی به تهدیدات و نیازها از ویژگی های این مدل طراحی هست. در مثالی دیگر میتوان لایه های مختلف یک شبکه راداری - پدافندی را در نظر گرفت ، هسته اصلی را سامانه برد بلند ضد بالستیک شامل میشود ، بعد دیگر سامانه ها با توجه به توپولوژی منطقه و سطح تهدیدات بدان اضافه خواهند شد ، مانند سامانه برد بلند ضد هواپیما ، سامانه های میانبرد ، کوتاه برد ، دفاع نزدیک ، جنگ الکترونیک و شنود و ...

ضمن اینکه در این روش میتوانیم با توجه به واقعیات موجود اعم از اقتصادی ، نیروی انسانی و شرایط تهیه امکانات (خرید یا تولید) بخشهای مختلف را بازطراحی کرد تا امکاناتی که امروز قابل دستیابی نیست را با امکانات مشابه جایگزین کرد تا در فرصت مناسب به سراغ تهیه امکانات مورد نظر رفت.

 

* ادامه دارد و اصلاحات لازم صورت خواهد گرفت

[نوسازی نیروهای مسلح ، گذشته ، حال و روندهای آینده]

سلام خدمت همه عزیزان

 

با تشکر از @mehran55 جان ، ان شاء الله بحث رو بعد از کپی بروزرسانی ، ادامه خواهیم داد

 

 SAEID امروز 2:22 AM
در حالتی که مسیر توسعه رو درست طی کرده بودیم و اگر ورود به خدمت جنگنده های جدید رو ابتدای 2023 در نظر بگیریم ، تقریبا در سالهای 2025 الی 2026 میتونستیم به امکان استفاده کامل از جنگنده جدید دست پیدا کنیم ، ولی الان که این مسیر با یک قطعی طولانی همراه بوده ، باید برای سالهای 2027 الی 2028 برنامه ریزی کنیم که بتوان از تمام قابلیت های عملیاتی و تکنولوژیک جنگنده جدید استفاده کرد ، باید هزاران ساعت پرواز تمرینی و تست های مختلف انجام بشه و اونها رو متخصصین نیروی هوایی تحلیل کنن و به مرور زمان به یک پکیج مناسب برای هر نوع ماموریتی دست پیدا کنیم که این پکیج از راه افزایش دانش و تجربه بدست میاد
SAEID امروز 2:17 AM
به عبارت بهتر ، مسیر توسعه و نوسازی مانند یک پلکان هست که باید تمام پله ها رو طی کنیم ، حتی اگر در برخی مواقع جهشی جلو بریم و دو پله رو همزمان بالا بریم ، باز هم این کار رو همیشه نمیتوان انجام داد و همچنان نیز باید تمام پله ها را طی کرد ، برنامه ریزی که قبل انقلاب صورت گرفت با اینکه ناتمام ماند ولی چارچوب کلی پکیج مربوطه تا 20 سال بعد رو شامل میشد و تا اواخر دهه 70 شمسی میتونستیم با اون پکیج جلو بیایم (با یا بدون جنگ) ولی با ورود به دهه 80 لازم بود که پله های 20 سال بعدی رو طراحی و سرمایه گذاری کنیم که این کار انجام نشد و کاری به دلایلش ندارم ، امروز یک گپ 20 ساله داریم که طی نشده و پر کردن این فاصله هم نیاز به مقداری سرمایه گذاری بیشتر داره و هم به زمان بیشتری نیاز دارد ، به عنوان مثال اگر ما میتونستیم از دهه 80 جنگنده ای مثل سوخو30 رو تهیه کنیم ، امروز حتی با ورود به خدمت یک جت نسل پنج به زمان استانداری برای دستیابی به تجربه و دانش لازم جهت استفاده از تمام قابلیت های اون نیاز داشتیم ، ولی الان که این راه طی نشده با ورود یک جت نسل 4.5 یا 5 به زمان به مراتب بیشتری نیاز داریم تا دانش و تجربه لازم در بین پرسنل نیروی هوایی بوجود بیاد
SAEID امروز 2:09 AM
سلام ، شب همگی خوش ، بحث جالبی بود و درش حضور نداشتم ! ولی انصافا دیدتون خوبه 500 تا 700 میلیارد دلار ! جالبه ! برای هر کاری باید کارشناسی کرد و شرایط روز و آینده رو در نظر گرفت ، قرار نیست به شرایط سال 1359 برگردیم ، شرایط 59 ماند در سال 59 ، حتی برنامه ای که قبل انقلاب برای سال 66 داشتن هم با شرایط امروز سازگاری نداره و اون هم ماند در زمان خودش ، شرایط امروز رو یعنی از سال 2022 در نظر بگیرین تا 2062 و هر برنامه ریزی و سرمایه گذاری باید این بازه زمانی چهل ساله رو پوشش بده ، بخصوص در بخش زیرساخت و ظرفیت های توسعه آتی در هر بخش عملیاتی ، پشتیبانی ، تحقیقاتی و توسعه و تولید و ... خرج کردن سرمایه گذاری تعیین شده هم کار چند سال نیست ، باید برنامه بلند مدت طراحی کرد مثلا 20 ساله و اون رو به بخش های 4 یا 5 ساله تقسیم کنیم ، اینطوری میتوان بعد از 20 سال به یک پکیج کامل دست یافت و با زیرساخت قرار دادن این پکیج به 20 سال بعد از اون فکر کرد و با هزینه ای به مراتب کمتر بهش دست یافت

[تاپیک جامع موشکهای پدافند هوایی صیاد 1 تا 5]

6 hours قبل , masy1987 گفت:

با توجه به اطلاعاتی که از شلیک موشک صیاد 4 بی در اومده کسی میدونه سرعت موشک صیاد 4 بی حدودا چقدره

تو فیلمی که دربارش توضیح میدادن سرعت رو بیش از 1800 متر بر ثانیه (حدود 6 ماخ) و سرعت در زمان رسیدن به پهپاد رو 1000 متر (3.3 ماخ) بر ثانیه اعلام کردن

 

بر 18 آبان 1401 در 12:59 , Overdose گفت:

امیر صباحی فرد:

سامانه باور ۳۷۳ در این آزمایش هدف را در ۴۵۰ کیلومتری کشف کرد. هنگامی که این هدف شناسایی می‌شود، قفل اولیه در فاصله ۴۰۰ کیلومتری انجام و قفل پایدار در فاصله ۳۶۰ کیلومتری انجام می‌دهد، پس از این بود که شلیک انجام و در فاصله ۵ دقیقه‌ای به آن اصابت می‌کند.

امیر صباحی‌فرد با بیان اینکه سامانه باور ۳۷۳ موفق شد در برد ۳۰۴ کیلومتری پهپاد هدف را منهدم کند، تصریح کرد: ما در این آزمایش پهپاد با سطح مقطع کوچک انتخاب کردیم و با این کار می‌خواستیم بگوییم که این سامانه قادر است کوچک‌ترین هدف با سطح مقطع بسیار کم را شناسایی و منهدم کند.پهباد هدف که با یک کار مشترک توسط وزارت دفاع و پدافند هوایی ارتش تولید شده و در این آزمایش به ارتفاع  ۴۳ هزار پایی رسید و در آن‌جا مورد اصابت سامانه باور ۳۷۳ قرار گرفت.

خیلی جالبه! پهپادی در ارتفاع ۴۸ هزارپایی!!! و نزدیک شونده که در فاصله۳۶۰ ک‌م اقدام به قفل و شلیک بر روی ان شده ودر فاصله ۳۰۴ ک‌م مورد اصابت قرار گرفته است! ۵۶ک‌م در ۵ دقیقه طی نموده یعنی سرعت پهپاد ۶۷۲km/h

سرعت موشک ۳۶۴۸km/h حدود۳.۳ ماخ

دقیقا علت مقایسه با اس۴۰۰ را‌نمیدونم ولی سرعت موشک پدافندی اس۲۰۰ تا بیش از۴ ماخ هست وتا ۳۰۰ ک‌م هم در نسل اخر برد داشت!

_دوستان اگر اشتباه محاسباتی هست بفرمایید

_در این‌مطلب ذکر شده برد اعلامی را برد ۳بعدی موشک را مفروض کردیم‌(بدلیل ۳بعدی بودن رادارها) و‌اگر برد ذکر شده ۳۰۴ک‌م برد دو بعدی هست باید وتر این رقم‌با‌ارتفاع ۴۳ هزار پایی محاسبه بشه و‌خب قطعا ارقام سرعت متفاوت میشه....

 

تشکر ، اون 3.3 ماخ رو که حساب کردین ، سرعت میانگین هست ، باید سرعت موشک در زمان پایان سوزش موتور (یعنی V0) و همینطور میزان زمان سوزش و شتاب رو بدست بیاریم و بعد میتونیم سرعت موشک در هر بردی رو محاسبه کنیم

 

محاسبات رو بعدا سر فرصت انجام میدم ، فعلا اگه این 3.3 رو میانگین در نظر بگیریم و از فاز بوست و سوزش صرف نظر کنیم ، میتونیم تخمینی سرعت حداکثر و حداقل رو تا دو برابر بیشتر و کمتر در نظر بگیریم ! یعنی 6.6 و 1.65 ماخ ، زمان بوست رو اگه داشته باشیم و بهش اضافه کنیم یه مقداری از این فاصله 304 کیلومتری کم میشه چون در این مدت موشک با موتور روشن و حداکثر سرعت حرکت میکنه ، در نتیجه احتمالا به همون سرعت 1800 متر بر ثانیه برسیم که میشه 6 و 1.5 ماخ

 

با همین مشخصات تقریبی و فرض زمان سوزش 10 ثانیه ای میشه گفت که باور373 برد غیر قابل فرار یا NEZ قابل قبولی در برابر جنگنده ها داره و با توجه به سرعت جنگنده ، بالای 100 کیلومتر (تا 150 کیلومتر در برابر اهداف کم سرعت) بدست میاد که در این برد هم بحث انحنای زمین از بین میره (مگر اینکه بیاد رو ارتفاع یکی دو متری!) و هم نیمتونه با دور برگردان و حداکثر سرعت از دست موشک فرار کنه

 

این قضیه درباره تمامی موشکهای پدافندی و هوا به هوا صدق میکنه

مثلا موشک آمرام که با سرعت 4.5 ماخ شلیک میشه (بدون در نظر گرفتن سرعت جنگنده که در نظر بگیریم بهش اضافه میشه) بعد از 80 کیلومتری به حدود 1.5 ماخ میرسه ! اینو بگم که این مشخصات رو برای آمرام هنوز خودم محاسبه نکردم و از یه کلیپ تو یوتیوب دربارش دیده بودم

 

البته همه محاسبات بصورت مستقیم به پروفایل پروازی موشک مربوط هست و اگر موشک تا حداکثر ارتفاع صعود کنه و بعد از اون به سمت هدف حرکت کنه در این حالت هم مقاومت هوای کمتری جلوش هست و هم گرانش زمین به نفع حرکت اینرسایی میشه و کمترین کاهش اینرسی رو خواهد داشت.

 

* محاسبات تخمینی هست ، بعد از محاسبه حتما این اعداد تغییر خواهند کرد

[تاپیک جامع برنامه فضایی ایران]

سلام

این موفقیت و دستاورد رو به همگی ایران دوستان تبریک میگم

ان شاءالله شاهد تبدیل کشورمون به قطب فضایی منطقه باشیم و بتونیم فراتر از کاربری نظامی ، در استفاده غیرنظامی که شامل صنایع و تجاری و کشاورزی و آبخیزداری و پرتاب ماهواره دیگر کشورها و ... میشه از این تکنولوژی ها استفاده کنیم

هم میتونه باعث کمک بشه به تهیه آمار و مشخصات دقیق از جغرافیا و آب و هوای کشورمون در امور کشاورزی و آمایش سرزمینی و آبخیزداری و جنگل کاری و مقابله با ریزگردها و ...

و هم باعث گسترش ارتباطات و مخابرات داخلی و بین الملل با هزینه کمتر میشه و پایداری شبکه ارتباطی کشور در شرایط بحران های جهانی و حوادث مختلف رو افزایش میده

در کنار این ها هم از خروج اضافی ارز جلوگیری میکنه و باعث اشتغالزایی در صنایع های تک میشه که به کم کردن سرعت خروج متخصصین از کشور هم کمک میکنه

 

11 minutes قبل , pckho0r گفت:

دقیقا...

قبل از تکمیل شدن چرخه سوخت هسته ای همین صحبت ها بود که با هسته ای شدن ایران کشورهای دیگر منطقه هم به دنبال هسته ای شدن خواهند رفت الان تقریبا 16 سال از تکمیل چرخه سوخت ای ما میگذره ایا تا امروز در منطقه کسی تونسته قدم در گود بگذاره و با ما رقابت هسته ای کنه؟! قدرتمندترین کشور منطقه یعنی ترکیه (البته بعد از ایران) حتی 5 درصد قابلیت های هسته ای مارو هم نداره بقیه پیشکش!

چیزی که مهمه اراده و همت و البته داشتن قابلیت ها و توانایی های فنی هسته ای شدن هست نه صرفا خواهش و تمنای کودکانه!

در پست قبلی این مورد از جا افتاد :

خبر مالکیت ماهواره تصویربرداری رو بگذارید در کنار قابلیت تهاجمی بین قاره ای موشک های جدید اونوقت متوجه میشید که دشمن با چه وضعیتی روبرو شده :

از امروز قلب تمام راکتورهای هسته ای دشمن در تیررس ماست! (بزنید میخورید)

 

دوستان لطفا از اخبار رسمی زیاد جلو و عقب نیفتید! و هیجان و احساس خودتون رو کنترل کنید.

اینکه بتوان با هر تکنولوژی استفاده دوگانه نظامی و غیرنظامی کرد ، در همه موارد وجود داره و همین اشتراک بین صنایع نظامی و غیرنظامی یکی از بهانه های اصلی برای تحریم کشور و جلوگیری از پیشرفت صنایع های تک در اون هست!

اگر قرار باشه با هر دستاوری یک راست برید سراغ کاربری های نظامی احتمالی ، این رو میتوان به همه محصولات گسترش داد! در اینصورت حتی از نظر کسانی که دنبال بهانه هستن ، ایران نباید حتی صنعت قایق سازی و کود کشاورزی داشته باشه!

هر کشوری حق داره به همه علوم و فنون دست پیدا کنه و از اون ها در راه درست برای پیشرفت و آبادانی کشورش استفاده کنه ولی اولویت بر استفاده غیرنظامی و صنعتی و اقتصادی و تجاری هست ، همه چیز در بمب و موشک خلاصه نمیشه!

اگر قرار بر استفاده نظامی باشه ، خیلی از کشورها تا الان باید سلاح هسته ای و موشک قاره پیما میساختن و تکنولوژی اونها چندین سال از ما در این موارد جلوتر هست ، باید در همه مسائل حساب هزینه و فایده رو انجام داد و فراموش نکرد.

[جنگنده برتری هوایی سوخو-35 ( Su-35/Flanker-E)]

5 hours قبل , sasasasa گفت:

سلام 

چند نکته اولا انچه ما شنیدیم صحبت خرید 5 اسکادران سوخو است که هر اسکادران معمولا 1 میلیارد دلار قیمت دارد یعنی صحبت خریدی به ارزش 5 میلیارد دلار است. در چنین معامله ای امکان سفارشی کردن محصول کاملا وجود دارد. در موارد مشابه هم مانند خریدهای کشورهای عربی دیده شده که مورد خریداری شده سفارشی با رادار و امکاناتی سفارشی بوده و کشور سازنده هم قبول کرده است. همچنین دیده شده که مثلا عربستان رادار اف 15 های موجود خود را تغییر داده بنابراین امکان سفارش با یک رادار جدید هم هست.  یعنی می توان با تغییرات محدودی رادارهای سوخو 57 را بر روی سوخو 35 پیاده سازی کرد. اینکه هزینه شود، اصلا برای من کاملا قطعی نیست که  حتما رادار سوخو 57 چون یک نسل بالاتر از سوخو 35 است حتما خیلی قیمت ان بالاتر باشد. اصولا رادار های ارایه فازی غیر فعال یک نسل عقب تر از ارایه فازی فعال هستند. مثلا فرانسه اخیرا قراردادی بسته که رادارهای رافائل های موجود خود را که ارایه غیر فعال هستند با یک رادار فعال تعویض کنند. حالا اگر ما امکانش برای مان فراهم باشد به نظر من عاقلانه این است که تکنولوژی بالاتر را اخذ کنیم حتی اگر کمی هزینه بیشتر بدهیم که تازه ان هم برای من قطعی نیست که هزینه بالاتر می رود یا نه. 

خود امریکا در سال های اخیر به سراغ سفارش f15ex رفته که نسل 4 است و سطح مقطع راداری ان خیلی پایین نیست ولی بهترین امکانان و اوینیک نسل 5 مثلا رادار ارایه فعال را روی ان دیده و اصلا هم فکر نکرده اند که سطح مقطع راداری ان بالا است و ارزش این کار را ندارد.  حتی اف 16 های جدید و میگ 35 و j10c  همگی دارای رادار فعال هستند و به نظر می اید این یک ضعف در سوخو 35 است. 

تفاوت عملیاتی رادارهای فعال و غیر فعال را باید از اهل فن پرسید ولی ظاهرا در رادارهای فعال شما می تواند المان های رادار را توسط خلبان از داخل کنترل کنید به نحوی که تمام المان ها امواج خود را بر یک ناحیه متمرکز کنند. ولی در انواع غیر فعال این قابلیت وجود ندارد.  این قابلیت اهمیت بالایی دارد چون با این روش زمانیکه موقعیت تقریبی هدف توسط رادار L  ( که فقط می تواند موقعیت تقریبی را تعیین کند و دقت کافی برای هدف قرار دادن هدف را ندارد) یا رادار زمینی مشخص شد می توان با تمرکز بهتر رادار بر روی هدف که ممکن است رادار گریز باشد، بر روی انراحت تر  قفل کرد.

انچه در پارگراف بالا گفته شد اطلاعات محدود من در رابطه با تفاوت این دو نوع رادار است که بهتر است توسط اهل فن تکمیل و یا تصحیح شود. به هر حال این تفاوت در حدی موثر بوده که فرانسوی ها به دنبال هزینه برای تعویض تمام رادار های جنگنده رافائل خود رفته اند.  و جنگنده های جدید غربی همگی چنین راداری دارند. 

رادارهای کناری در سوخو 57 هم امکان تسلط خلبان به کناره های هواپیما را می دهد. که ان هم در نوع خود مهم و باعث عدم غافلگیری خلبان از کناره ها در صورت عدم حمایت رادار زمینی است. 

در کل به نظر من احتمالا در این بین نصب رادار فعال اگر امکان پذیر باشد اهمیت بیشتری از گزینه های دیگر دارد. 

 

سلام داداش

تو خبرهای خارجی از 24 فروند مصری گفتن تا 64 فروند جدید به اضافه 24 فروند مصری ، یعنی از 24 تا 88 فروند گفته شده ، هر اسکادران کامل رو معمولا بین 18 الی 24 فروند در نظر میگیرن ، حداقل ظرفیت یک اسکادران جنگنده 12 هست و حداکثر 27 ، اگر خبر 5 اسکادران درست باشه ، حداقل باید 60 فروند باشه تا با 12 فروند یه اسکادران کوچک تشکیل داد ، با 17 فروند برای هر اسکادران هم میشه 85 فروند ، در هر صورت این تعداد برای تشکیل 5 اسکادران کامل ، کافی نیست و برای این منظور به 90 الی 120 فروند نیاز هست ، البته اگر وظیفه اصلی این اسکادران ها رو دفاع هوایی از عمق کشور در نظر بگیریم در این حالت میتوان با تعداد کم هم به یک پوشش هوایی نسبی دست یافت هر چند در ادامه و با از دست دادن جنگنده ها ، استعداد عملیاتی به شدت پایین میاد و بقاپذیری و پایداری یگان مورد در نظر در شرایط جنگی حفظ نمیشه ، این رو هم در نظر بگیرین که در شرایط واقعی آمادگی عملیاتی هیچ اسکادرانی 100 درصد نیست ، روز اولی که جنگنده ها تحویل یگان میشن برای مدتی این آمادگی تا 100 درصد هست و به مرور زمان با بروز مشکلات فنی و تعمیرات و اورهال و ارتقا و کسالت خلبانان و ... میاد پایین ، در حدود 80 درصد بهترین حالت در شرایط واقعی هست ، پس اگر هر اسکادران رو 20 فروند در نظر بگیریم ، در بهترین حالت 16 فروند آماده پرواز و عملیات هستن

درباره سفارشی سازی و اعمال تغییرات مورد نظر مشتری ، بله در قراردادهای بزرگ ممکن هست و معمولا همین کار رو انجام میدن ، دلایل مختلفی داره از نیازهای اختصاصی هر کشور گرفته تا متفاوت بودن با نمونه موجود در دیگر کشورها تا بخشی از اطلاعات فنی محرمانه باقی بمونه و هر چقدر اطلاعات کمتری از یک محصول در دست رقیب باشه ، شانس طراحی سیستم های ضد اون کمتر هست و باید با هزینه بیشتر و سعی و خطا به یک چنین امکاناتی دست پیدا کنن ، البته من نظر قطعی در این خصوص ندارم و بسیاری از شرایط رو باید در نظر گرفت که یکی از اونها بحث زمان هست ، آیا زمان کافی برای اعمال تغییرات و صبر بیشتر رو داریم؟ یا باید تعدادی رو با امکانات و رادار فعلی دریافت کنیم و در ادامه روی تغییرات مورد نظر تمرکز کنیم؟ اینکه همیشه بالاترین تکنولوژی رو خریدن معمولا بهترین انتخاب هست ، درسته ، ولی باید همه متغیرها رو دقیق بررسی کنیم که مهمترین اون برای ما زمان و هزینه هست

اختلاف رادارهای AESA و PESA هم زیاد هست و هم زیاد نیست! بستگی به کاربری و شرایط نبرد داره ، هر دو رادار آرایه فازی فعال و غیر فعال از تعداد زیادی آنتن فرستنده و گیرنده تشکیل شدن و تفاوت اصلی بین این دو نوع در این هست که در نوع غیر فعال یک واحد TRM یا ماژول فرستنده گیرنده وجود داره و تمام آنتن ها رو اون کنترل میکنه ، برخلاف اون در نوع فعال برای هر آنتن فرستنده و گیرنده ، یک ماژول فرستنده و گیرنده هم وجود داره ، تفاوتی که با این کار بوجود میاد بصورت موارد زیر هست :

 

در رادار آرایه فازی غیر فعال

معایب

- وزن بیشتر

- مصرفی انرژی بیشتر

- تولید حرارت بیشتر

- امکان ارسال فقط یک طیف فرکانس در هر زمان

- امکان ارسال امواج تنها در یک جهت در هر زمان

- دقت کمتر در فواصل دور

- هزینه تعمیرات بیشتر

- برد نهایی کمتر

- دقت کمتر در برابر اهداف کوچک و پنهانکار

- در صورت بروز مشکل در میدان نبرد بخصوص در ماژول فرستنده گیرنده ، رادار بلا استفاده میشه

مزایا

- پوشش راداری بیشتر حتی بالای 120 درجه

- هزینه ساخت کمتر

- تفاوت چندانی در حالت درگیری با هدف تکی با نمونه فعال نداره

- سرعت اسکن بیشتر برای یک منطقه بزرگ

 

در رادار آرایه فازی فعال

معایب

- پوشش راداری کمتر بین 90 الی 120 درجه ، با امکان حرکت دادن مکانیکی آنتن این مشکل رفع میشود

- سرعت اسکن کمتر برای یک منطقه بزرگ

- هزینه بیشتر

مزایا

- وزن کمتر

- مصرف انرژی کمتر و کنترل شده ، چون میتوان تعدادی از ماژول ها رو غیرفعال کرد

- تولید حرارت کمتر بدلیل اینکه میتوان بخشی از رادار رو خاموش کرد

- امکان ارسال فرکانس های مختلف در هر زمان

- امکان اسکن بخش های مختلفی از آسمان و ارسال امواج به جهات مختلف

- دقت بیشتر در فواصل دور

- هزینه تعمیرات کمتر

- برد نهایی بیشتر

- دقت بیشتر در برابر اهداف پنهانکار با امکان ارسال همزمان فرکانس های مختلف

- در صورت بروز مشکل در میدان نبرد ، تنها ماژول های آسیب دیده از دور خارج میشن و کل رادار به فعالیت خودش ادامه میده

- امکان برنامه ریزی برای انجام حملات جنگ الکترونیکی و اخلال در رادارهای دیگر

 

در حالت کلی که تکنولوژی روز AESA هست و اگر این رادار رو خریداری کنیم هم از نظر کارایی عملیاتی و عمر مفید و هم از نظر آشنایی با تکنولوژی های جدید به نفع کشور هست ، فقط دو مساله زمان و هزینه رو هم باید در محاسبات در نظر بگیرید

 

یک مساله دیگه ای هم که وجود داره مربوط به موشک های هوا به هوا هست ، باید در یک پست دربارش توضیح بدم ، چرا که با بهترین رادار و سنسورها هم در نهایت این موشک هست که باید به جنگنده متخاصم اصابت بکنه!

[جنگنده برتری هوایی سوخو-35 ( Su-35/Flanker-E)]

2 hours قبل , arminheidari گفت:

سلام 

ممنون بابت توضيحات خوبتون 

تو بحث جنگنده باتوجه به نياز ميشه صحبت كرد

توانايي موشكي، پهپادي ، رادار و … نشون ميده نياز كشور تو برتري هوايي هست 

و نياز پشتيبانى هوايي تا حدود زيادي رفع شده 

برتري هوايي بحث حفظ اسمان و تامين امنيت هوايي براي مجموعه هاي زميني و هوانيروز هست كه شامل زدن جنگنده ها و حمله با اواكس ها و لجستيك هوايي دشمن هست 

 

اگر اين نياز رو مبنا بذاريم بحث خيلي بهتر ميشه 

در حال حاضر با كمك چتر پدافندي و پهپادي جنگنده هايي مثل جي ٢٠ يا سوخو ٣٥ خيلي ميتونه نقص ما رو پوشش بده 

حتي بحث شناسايى رو با كمك رادار زميني جلو ببريم و رادار جنگنده براي محدوده كور استفاده بشه 

———

باتوجه به جهش فناوري از نسل ٤.٥ به نسل ٦ و هوش مصنوعي خيلي تو هزينه بايد مواظب بود 

ولي تجربه ترور شهيد سليماني و خيمه اي كه دشمن تو اون چند شب زد نشون داد كه بايد نگاهمون رو عمق ببخشيم و دستمون رو تو برگ ها پر كنيم 

 

از اين بابت خريد چند اسكادران سوخو ٣٥ يا جي ١٠ نياز هست 

ولي تو نسل پنهانكاري به نظرم كار رو جنگنده با هوش مصنوعي مبتني بر پهپادها خيلي منطقي تر هست كه برخورد با تكنولوژي جديد مثل سوخو يا جي ميتونه كمك خوبي باشه

 

سلام آرمین جان

بله درسته و موافق هستم ، اگر محدوده زمانی جنگ جهانی دوم تا 2010 رو مبنا در نظر بگیریم ، در این محدوده نیاز به جنگنده سرنشین دار برای عملیات تازش هوایی و پشتیبانی نزدیک به اوج خودش رسید و بعد از مدتی در اوج بودن داره جای خود رو به موشک و پهپاد میده و جنگنده های سرنشین دار بیشتر دارن به سمت عملیات های خاص و تخصصی هوا به هوا و هوا به زمین دوربرد و نقطه زن متمرکز میشن ، دلایل زیادی برای این تغییر کاربری وجود داره که یکی پیشرفت تکنولوژی راداری و پدافندی و تهدیدات بیشتر برای جنگنده ها هست و دیگری پیشرفت پهپادها و موشکهای کروز و بالستیک تاکتیکی هست که میتونن با اطمینان بیشتر و ریسک کمتری به اهداف حفاظت شده حمله کنند و حتی با رهگیری تعدادی از اونها ، هزینه کلی عملیات کمتر از حالتی خواهد بود که مهاجم چند جنگنده رو از دست بده

جنگ اوکراین هم نشون داد که امروز در سال 2022 فرستادن جنگنده برای پشتیبانی نزدیک و ورود به محدوده پدافندی برد متوسط و کوتاه چقدر خطرناک هست و باعث میشه حتی با وجود پاد اخلالگر و مانورپذیر بودن جنگنده ها (مثلا سوخو34) باز هم تعداد زیادی از اونها سرنگون بشن!

البته موضوع در صورتی که طرف مقابل از پدافند مناسبی برخوردار نباشه متفاوت هست و هزینه پشتیبانی نزدیک با استفاده از جنگنده و حمل 20 الی 30 تیر مهمات هدایت شونده ، کمتر از هزینه بکارگیری موشکهای بالستیک و کروز هست ، و البته لازم و ضروری سالم ماندن جنگنده و برگشتن اون به پایگاه میباشه و در صورت از دست دادنش ، خسارت وارده چندین برابر موشکهای تاکتیکی هست ، در کنار جنگنده سرنشین دار هم که برای حملات سنگین و نیمه سنگین لازمه ، میتوان از پهپاد برای حملات سبک تا نیمه سنگین استفاده کرد و با پیشرفت تکنولوژی به زودی حملات سنگین هم به پهپادهایی با ظرفیت حمل مهمات بالا واگذار خواهد شد.

امروز ، ما در خرید جنگنده پیشرفته میتونیم خیلی از موارد رو از اولویت اول کنار بگذاریم ، مثل پشتیبانی نزدیک ، تازش هوایی سبک و نیمه سنگین ، شناسایی و تصویربرداری که جزو موارد پر خطر قرار میگیره و لازمه این چنین عملیات هایی ورود به رینگ پدافندی دشمن هست که در بهترین حالت هم امکان تلفات دادن وجود دارد ، در جنگ با عراق هم با وجود داشتن بهترین جنگنده ها و بهترین خلبانان با بهترین طراحان عملیات و افسران ناوبری ، باز هم در عملیات های سخت ، تلفات میدادیم و اگر اون زمان ، مثل امروز پهپاد داشتیم ، تلفات نیروی هوایی رو میشد تا یک سوم و بیشتر هم کاهش داد.

به نظر من امروز برای نیروی هوایی باید چند ماموریت تخصصی رو در نظر بگیریم و بسیاری از ماموریت های سنتی رو به یگان های پهپادی و موشکی واگذار کنیم ، البته این واگذاری بصورت اجباری با ضعف نیروی هوایی انجام شده و باید دقت کرد که دوباره این موارد رو به لیست وظایف این نیرو اضافه نکنیم تا با کیفیت بیشتری بتونه به وظایف جدید که ناشی از تهدیدات جدید هست متمرکز بشه ، مواردی چون پوشش هوایی ، گشت رزمی هوایی ، اسکورت هواپیماهای مهم ، جنگ الکترونیک ، رهگیری و برتری هوایی و حملات دوربرد و نقطه زن هوا به زمین و ضد کشتی ، در بین این موارد هم مهمترین نیاز کشور رهگیری و برتری هوایی هست ، هم برای رهگیری جنگنده ها و پهپادها و هم رهگیری موشک و بمب هدایت شونده ، اگر در این برنامه ریزی موفق باشیم ، میتوان امیدوار بود که بتوان از عمق کشور در بدترین سناریو هم حفاظت و حراست کرد و با حفظ عمق کشور ، میتوان مدیریت نبرد رو در دست گرفت که با حفظ دارایی های ارزشمند از زیرساخت های غیرنظامی گرفته تا زیرساخت های نظامی و انبارهای سلاح و پهپاد و موشک و ... این مدیریت نبرد و ابتکار عمل بدست میاد

روی پدافند هم با اینکه خیلی مهم و ضروری هست ، در معادلات بصورت منفرد حساب نمیکنم مگر اینکه در ترکیب با یک نیروی هوایی رهگیر و برتری هوایی باشد ، در اینصورت با استفاده از یک سامانه یکپارچه مدیریت میدان نبرد و تشخیص دوست از دشمن که با کمک هوش مصنوعی بتونه میزان خطر از جانب هر تهدید رو شناسایی و لیست اهداف احتمالی اون رو هم به فرماندهان بده ، میتوان با حداقل هزینه با تهدیدات درگیر شد و از جنگنده ها در مناطقی که ضرورت داره بیشتر استفاده کرد

درباره نسل 6 و گذار سریع به اون هم بله حق با شماست ، زمان نسل 6 خیلی سریع فرا خواهد رسید ، دهه 2030 اولین موارد اون رو خواهیم دید و در دهه 2040 شاهد بهترین جنگنده های این نسل خواهیم بود که هم بصورت سرنشین دار و هم بی سرنشین همراه با هوش مصنوعی و شبکه و ... استفاده خواهند شد ، بخشی از این تکنولوژی بر پایه پهپاد هست و در واقع شاهد ادغام جنگنده و پهپاد هستیم ، با سرمایه گذاری و نقشه راه مناسب روی پهپادهای مافوق صوت و هوش مصنوعی و دیتالینک ، میتوانیم همزمان با ورود به نسل 6 شاهد یک جهش در صنایع هوایی خودمون هم باشیم و حتی امکان داره بتوان در کنار جنگنده های نسل 4.5 و 5 از پهپاد - جنگنده نسل 6 استفاده کرد و نیاز به خریداری جنگنده نسل 6 رو کاهش داد

 

نیاز امروز کشور به جنگنده رهگیر و برتری هوایی سنگین و دوربرد است که هم ظرفیت حمل مهمات و تجهیزات و مداومت پروازی بالایی داشته باشه و هم بتوان در آینده تجهیزات جدید رو براحتی روی آن نصب کرد و فضای داخلی لازم برای ارتقای سنگین رو داشته باشد

در صورت ترکیب با پهپاد رهگیر و شبکه کردن جنگنده و پهپاد هم میتوان بقاپذیری جنگنده ها رو افزایش داد ، مثلا در فاصله 50 کیلومتر جلوتر از جنگنده ، پهپادهای آن پرواز کنند و در صورت برخورد به تهدید پنهانکار ، هم با اون درگیر بشن و هم خلبان جنگنده سریعتر از وجود تهدیدات باخبر بشه ، در این حالت مهم نیست که جنگنده پنهانکار بتونه پهپادها رو بزنه یا نه چون در هر دو حالت ، شانس پیروزی جنگنده خودی افزایش خواهد یافت ، اگر پهپادها رو نتونه بزنه که خودش شکار میشه یا هم باید از درگیری فرار کنه! اگر بتونه پهپادها رو بزنه این باعث مصرف موشکهای هوا به هوا میشه و در برخورد با جنگنده خودی ، یا مهمات نداره و مجبور به ترک منطقه میشه یا هم نیمی از مهمات خودش رو مصرف کرده و فرصت شلیک مجدد نخواهد داشت ، در نبردهای امروزی با وجود اخلالگرهای پیشرفته ، احتمال اینکه شلیک اول و از فاصله دور به هدف اصابت کنه ، بیشتر از 50 درصد نیست ، در نبردهای هوایی دهه 1990 درصد اصابت به هدف آمرام 50 بود در حالی که جنگنده های مقابل سیستم های هشدار دهنده و اخلالگر نداشتن و از نظر تکنولوژی جزو نسل 3 تا 4 اولیه بودن و در شلیک های ماورای دید بصری هم دقت اصابت 28 درصد بود ، برای همین امروز با وجود سنسورها و اخلالگرهای جدید میتوان شانس موفقیت در شلیک BVR رو بین 15 الی 35 درصد در نظر گرفت و با نزدیک شدن به فاصله متوسط درصد موفقیت رو بین یک 35 تا 50 درصد در نظر بگیریم و در نبرد نزدیک و داگفایت هم میتوان به درصدهای بالای 50 دست یافت و البته هرگز نمیتونه به بالای 80 الی 90 درصد با یک شلیک رسید

[جنگنده برتری هوایی سوخو-35 ( Su-35/Flanker-E)]

5 hours قبل , sasasasa گفت:

اگر روسیه قبول کنه بهترین ارنجمت راداری برای سوخو 35 های سفارشی ایران ارنجمت به کار رفته در سوخو 57 است. چون این هواپیما در واقع با سوخو 35 دارای یک پلتفرم هستند. سوخو 57 از یک رادار ارایه فازی فعال به نام Beylka در دماغه و دو رادار مشابه در باند x  ولی با برد کمتر در دو طرف و رادار باند L  بر روی بال برای شناسایی هواپیماهای رادار گریز سود میبرد. نکته اینکه باند L بهترین باند برای شناسایی رادار گریز ها می باشد و با توجه به اینکه به زودی ما در منطقه مواجه با f35 هستیم می تواند برای ما کارساز باشد. گفته شده این هواپیما یک رادار عقب نگر دارد که بین دو موتور نصب شده البته این ادعا تایید نشده است. چون معلوم نیست که دمای بالای ان ناحیه را چگونه تحمل می کند. برد رادار Beylka   حدود 400 کیلومتر ادعا شده که باید دید برای چه rcs است

https://en.wikipedia.org/wiki/Byelka_(radar)

 

پلتفرم سوخو57 و سوخو35 مشابه هست ولی کاملا یکسان نیست ، نصب رادارهای اضافی ممکن هست ولی نیاز به تغییرات در داخل بدنه و کارهای مرتبط است ، اینکه آیا برای یک جت نسل 4.5 این هزینه رو تقبل کنیم ؟ سوال سختی هست که پاسخ اون ساده نیست !

همین الان با توجه به داده های موجود که برد رادارها رو در برابر سطح مقطع های مختلف حساب کردن ، برای سوخو35 این موارد بدست اومده : 90 کیلومتر در برابر 0.01 متر مربع ، 58 کیلومتر در برابر اف35 و 36 کیلومتر در برابر اف22 ، همین رادار رو با رادار سوخو57 هم تعویض کنیم این اعداد تفاوت چندانی نخواهند داشت ، مشکل سوخو35 اینه که پنهانکار نیست و حتی اگر از 100 کیلومتری یه پنهانکار رو شناسایی کنه ، اون پنهانکار از فاصله ای بین 200 الی 400 کیلومتری سوخو35 رو شناسایی میکنه! در میدان نبرد هر کسی از موقعیت دشمن سریعتر و دقیقتر مطلع بشه ، شانس بیشتری برای مدیریت نبرد و کسب پیروزی داره ، البته مساله ای که وجود داره این هست که هواپیماهای غیر پنهانکار هم چندان دست بسته نیستن ! اگر قرار باشه از فواصل دور توسط رادار دشمن شناسایی بشن ، در اخطار دهنده راداری و قفل راداری خلبان متوجه فعالیت راداری در منطقه و جهت اون میشه ، اگر از رادار باند L هم بتوان به نوعی در این جت استفاده کرد ، به بقاپذیری اون کمک میکنه نه فقط در شناسایی بهتر اهداف پنهانکار ، بلکه باعث مقداری اختلال در عملکرد راداری اونها و ارتباط رادار و موشک میشه ، البته بیش از یک درصدی هم روی این اختلال حساب نکنید ، یک جنگنده باید مجموعه ای از اخلالگرها رو داشته باشه ، از خود رادار آرایه فازی گرفته که باید قابلیت جمینگ داشته باشه تا اخلالگر داخلی و پاد اخلالگر و در نهایت رادار کمکی باند L تا طیف گسترده ای از باندها رو پوشش بدن ، در این صورت میتوان امیدوار بود که فاصله قفل راداری روی هواپیمای خودی رو کاهش داد و شانس اون رو برای رسیدن به برد کشف و درگیری با پنهانکارها را افزایش داد ، اگر با کمک رادارهای زمینی و هوایی فعال و بخصوص غیر فعال ، خلبان سوخو35 از موقعیت حدودی هدف آگاه باشه ، میتونه با رادار اصلی در حالت خاموش (روشن کردن رادار باعث میشه در برد بیشتری تو رادار طرف مقابل دیده بشه) و با روشن بودن رادار باند L و اخلالگرها خودش رو به فاصله زیر 100 کیلومتری برسونه ، اگر به این فاصله برسه همزمان هم در برابر موشک های هوا به هوای دشمن قرار میگیره (برد قفل راداری و شلیک موشک رو در شرایط جمینگ ، نصف در نظر گرفتم ، وگرنه در رادار اف22 حداقل از 200 کیلومتری سوخو35 قفل راداری میشه! و البته بحث موشک هوا به هوای مناسب هم هست) که دو حالت داره یا میتونه با جنگال و مانور دفاعی از دستشون فرار کنه ، یا هم نمی تونه! اگر نتونه که هیچ! تمام! اگر بتونه میرسه به محدوده برد سیستم الکترواپتیکال که 90 کیلومتر هست و میتونه با کمک پردازشگر تصویری هدف رو مشاهده و موشکهای تصویرساز حرارتی و فعال راداری رو به سمتشون شلیک کنه ، بعد از این مرحله ، اگر همچنان هر دو طرف سالم مونده باشن ، در برد راداری همدیگر یعنی زیر 50 کیلومتر قرار دارن! و شرایط نبرد یکسان میشه

در چند سطر نوشتن ساده هست ، اما در شرایط نبرد واقعی به این سادگی نیست! همه چیز برمیگرده به سنسورها (شامل آواکس و رادار زمینی و ... هم میشه) و جنگ الکترونیک که مشخص میکنه کدوم طرف شلیک موفقی خواهد داشت و کدام طرف حتی با قفل راداری و شلیک موشک ، ناموفق خواهد بود.

در بلند مدت باید به فکر جنگنده پنهانکار باشیم که بدون مشکل بتونه به فاصله زیر 50 کیلومتر و برد شناسایی متقابل برسه و کار رو به اما و اگر واگذار نکنیم! ، در میان مدت و کوتاه مدت همین سوخو35 میتونه امنیت هوایی نسبی رو برای کشور تامین کنه بویژه در مقابل کشورهایی که پنهانکار ندارن یا تعداد کمی در خدمت دارن و میتوان با مدیریت نبرد ، تعداد کم رو بالانس کرد

[جنگنده برتری هوایی سوخو-35 ( Su-35/Flanker-E)]

56 minutes قبل , majid363 گفت:

ممنون از پاسخ عالی شما

فرضا روسیه تکنولوژی ساخت ماژول ها را به ما بدن

آیا میشه با افزایش تعداد اونها مثلا آواکس کشت دریایی یا هواپیمایی مثل جوینت استار بسازیم

 

شدن که بله با تکنولوژی رادارهای آرایه فازی میتوان هر مدل رادار برد کوتاه تا بلند رو ساخت و یک سطحی هم از این تکنولوژی در رادارهای داخلی استفاده شده و موجود هست

 

اما این تکنولوژی رو بصورت کامل در اختیار نداریم و تا امروز دیده نشده در داخل کشور راداری در ابعاد 1 متر و کمتر با این تعداد المان ساخته بشه ، میتونن با صرف زمان و هزینه بسازن یا هم از دیگر کشورها خریداری کنن

 

البته برای هواپیمای گشت دریایی اگر از پلتفرم ایران140 استفاده بشه محدودیت فضا هست و تجهیزات و مولدهای برق و باتری های به مراتب کمتری میشه نصب کرد که در نتیجه نمیتوان از رادار بزرگ و پر مصرف استفاده کرد

 

البته رادار خیلی ضعیفی هم نخواهد بود و بطور مثال وقتی رادار ایربیس ئی و کلا رادارهایی با قطر کمتر از 140 سانتی متر ، بالای 400 کیلومتر برد دارن ، در صورت طراحی چنین راداری با المان های بیشتر میتوان هم به برد بیشتری دست یافت (باید توان خروجی هم بیشتر بشه) و هم دقت شناسایی و تصویربرداری زمینی رو افزایش داد و هم امکان رهگیری و ردگیری تعداد بیشتری هدف رو بدست آورد ، مثلا یک رادار با 3000 المان که بتونه همزمان 300  هدف رو شناسایی و ردگیری کنه هم در زمان صلح و هم در زمان جنگ میتواند گزینه مناسبی برای مدیریت ترافیک آسمان و ناوبری هوایی باشد ، قابلیت ویژه ای که این رادارها دارن حملات جنگال به رادارهای طرف مقابل هست و میتوان برای این منظور هم سخت افزار و نرم افزار رو طراحی کرد

 

برای تبدیل به یک نمونه از هواپیمای جمع آوری سیگنال و شنود ارتباطات رادیویی ، پلتفرم خیلی خوبی هست ، میتوان دو نمونه طراحی کرد یکی با رادار آرایه فازی فعال و دیگری نمونه شنود و پیش اخطار غیر فعال

 

با نمونه آرایه فازی میتوان از عوارض زمینی نقشه برداری SAR هم انجام داد

 

همش ممکنه و اینکه در عمل هم انجام بشه به تصمیم گیری مسئولان و تکنولوژی (داخلی یا خرید خارجی) و سرمایه گذاری و زمان و نیروی انسانی نیاز هست

[جنگنده برتری هوایی سوخو-35 ( Su-35/Flanker-E)]

3 hours قبل , majid363 گفت:

توانایی رادار میگ 35 بیشتر از سوخو 35 است 

 

 

یک گزینه خوب برای ما سوخو 35 با رادار ژوک ase است. 

چون دماغه سوخو 35 بزرگتر از میگ 35 هست راداری می شه نصب کرد که تعداد ماژول های بیشتری نسبت به میگ 35 داشته باشه 

 

 

بستگی داره از چه نظر به رادار میگ35 نگاه کنیم ، اینکه با طراحی مجدد بتوان المان های بیشتری روی آنتن نصب کرد و برد اون رو افزایش داد ، بله ممکن هست ، مثل کاری که با رادار AWG-9 انجام دادن و در نمونه AN/APG-71 به 50 درصد برد بیشتر رسیدن (240 به 370) و توانایی نهایی این رادار 740 کیلومتر هست که محدودیت سایز باعث نصف شدن برد آن شده بود ، در همه رادارها این قضیه صدق میکنه و با افزایش سایز آنتن میتوان بهره آنرا افزایش داد ، اما طراحی مجدد خودش یک داستان پیچیده هست بخصوص امروز که رادارها دیجیتالی و آرایه فازی شدن و علاوه بر سخت افزار به نرم افزار خیلی قوی هم نیاز دارن

در همین نموداری که قرار دادین ، میبینین که در مقابل پنهانکارها تقریبا همشون در شرایط یکسانی قرار دارن ، تهدید پنهانکارها مساله ای نیست که بتوان اون رو از معادلات کنار گذاشت ، پس با در نظر گرفتن اینکه هر دوی میگ35 و سوخو35 در برابر این جنگنده ها مشکل شناسایی و غافلگیر شدن رو دارن ، باید در خرید به سایر توانایی های این دو هم توجه کنیم که حداقل در سایر موارد و در مقابل جنگنده های نسل 4 و 4.5 بتونیم به وضعیت مناسب هوایی برسیم. اگر بخوایم از میگ35 بصورت انبوه استفاده کنیم باید تعداد پایگاه های هوایی رو هم افزایش بدیم! چون فواصل بین پایگاه های موجود زیاد هست و مکان یابی اونها مربوط به شرایط دهه 40 و 50 شمسی هست ، ولی در صورت استفاده از سوخو35 این مشکل کم رنگ میشه و میتونه بخش بزرگی از کشور رو پوشش بده

یکی از رادارهای جدید که برای میگ35 طراحی شده Zhuk FGA-35 هست که با 1016 المان فرستنده گیرنده ، برد 200 کیلومتر در برابر RCS 3 متر مربع داره و در ارتقا به 250 کیلومتر رسیده و میتونه همزمان 60 هدف رو کشف و 30 هدف رو ردگیری و 8 هدف رو رهگیری و منهدم کنه! قابلیت های نقشه برداری زمینی و ... هم دارد

یک نمونه جدیدتر هم Zhuk AME FGA-50 و FGA-353D هستن که به نسبت قبلی تغییراتی کردن

فقط مساله ای که مطرح میشه ، این رادار برای میگ35 زیادی قوی هست! هواپیمایی که میتونه 8 موشک هوا به هوا حمل کنه ، به راداری با قابلیت شلیک همزمان به 8 هدف نیاز نداره! البته بد نیست همچین راداری رو میک35 نصب کردن ولی هزینه اضافی هست بدون دستاورد بیشتر! مگر اینکه یک موشک سبک و با قابلیت حمل تعداد بیشتر براش طراحی بشه.

 

به نظر میاد چنین راداری رو سوخو35 نصب بشه بخوبی میتونه پوشش هوایی مناسبی ایجاد کنه و برای مقابله با پنهانکارها هم چه جنگنده پنهانکار داشته باشیم یا نه ، باید مجموعه ای از امکانات مورد استفاده قرار بگیرن تا بتوان تهدیدات این چنینی رو کنترل و خنثی کرد. فرض کنید دو کشور اف35 دارن و یکی با غافلگیری به اون یکی حمله کنه ، با وجود پنهانکاری اف35 این غافلگیری میتونه خیلی ابعاد جدی داشته باشه و با اینکه طرف مقابل هم همون هواپیما رو داره اما فرصت استفاده ازش رو بدست نمیاره! پس برای جلوگیری از غافلگیری در برابر این مدل تهدید (حتی غیر پنهانکارها) باید مجوعه ای از امکانات پیش اخطار رو داشته باشیم ، اولین حلقه در سیستم اطلاعاتی هست که از تصمیمات و تحرکات دیگر کشورها تا حدودی خبر داشت ، دومین حلقه در ماهواره ها و رادارهای پیش اخطار فعال و غیر فعال هست (زمینی و هوایی) ، بعد از این دو مرحله میرسیم به بخش درگیری میدانی چه بصورت هوا پایه و یا زمین پایه ، اگر دو مرحله اول دچار مشکل بشن ، هر کشوری میتونه با وجود داشتن بهترین امکانات ، غافلگیر بشه ، اما اگر این دو مورد بدرستی عمل کنن ، در مرحله سوم تفاوت زیادی نداره که برای رهگیری از جنگنده نسل 4.5 استفاده کنید یا نسل 5 و برای درگیری نسل 4.5 ها با نسل 5 هم روش های مختلفی در کشورها توسعه یافته ، مثلا در نیروی هوایی فرانسه تاکتیکی طراحی کردن که یک رافال به اهداف پنهانکار تا جای ممکن نزدیک بشه و با دیتالینک رافال های دورتر رو مطلع کنه و اونا با موشک دوربرد بهشون حمله کنن! رافال نزدیکتر هم با جنگال و مانورهای دفاعی بتونه از خودش در برابر موشکهای هوا به هوا دفاع کنه!

[جنگنده برتری هوایی سوخو-57 فلون (Su-57/Felon)]

بر 30 مرداد 1399 در 12:08 , majid363 گفت:

درباره هزینه ساخت پکفا

Firstly, the Kremlin must have convinced Sukhoi to reduce its profit margin by 20% (the discount negotiated by Putin, see above).

Secondly, the original price of 42 mln per unit doesn’t obviously include development costs of 10–12 bln which would probably be carried by foreign sales once the aircraft has proven its worth with Russian Air Force.

Hence, if we do the math, we divide 10 bln development costs by 76 aircraft which gives us 131 mln per aircraft which need to be added to the 35 mln discounted production unit cost making a final total of 166 mln per aircraft.

Evidently, a foreign buyer wishing to procure the SU-57 shall pay the full price of 176 mln per unit (without the discount) for a bare aircraft, without bespoke infrastructure, spares, simulators, munitiلانons and without the cost of training flight and ground crews. Brazil, Turkey and China being obvious potential customers.

لینک

در ضمن ممنون میشم اکانت گالری به من بدید

 

تشکر بابت لینکی که دادین

روسیه و هند قرار بود هر کدام 6 میلیارد دلار برای تحقیق و توسعه این هواپیما سرمایه گذاری کنند که هند سال 2018 از قرارداد خارج شد. اینکه چه مقدار از سهمشون رو تا اون روز پرداخت کردن و تکلیف مبالغ پرداختی چی شد رو اطلاع ندارم. ولی میتوان همون 10 الی 12 میلیارد دلار رو ملاک R&D و زیرساخت های مرتبط در نظر گرفت. در این متنی که قرار دادین ، نویسنده یه اشتباه محاسباتی داره و از طرف دیگه هم درست نوشته! و اون اینه که قرار نبود قیمت نهایی سوخو57 به 176 میلیون دلار برسه! قیمت نهایی یک محصول رو تیراژ تولید اون مشخص میکنه. هندی ها در نظر داشتن 166 فروند تک سرنشینه و 48 فروند دو سرنشینه یعنی جمعا 214 فروند تولید کنند ، بعدا این تعداد به 144 فروند کاهش یافت ، روسیه هم در مرحله اول 76 فروند برنامه داشتن که هنوز هم سفارش اونها در همین سطح باقی مونده و نتونستن برنامه رو تکمیل کنن ، علت چیه؟

برنامه سوخو57 رو در ابتدا روی تولید تقریبا 300 فروند تنظیم کردن ، این یعنی 12 میلیارد دلار تقسیم بر 300 میشه 40 میلیون دلار به ازای هر فروند که به قیمت تمام شده محصول اضافه میشه ، در این حالت قیمت نهایی (هزینه تولید هر فروند رو همون 42 میلیون دلار در نظر گرفتم) هر فروند میشد 40 + 42 = 84 میلیون دلار !

با کاهش سفارش هندی ها به 144 فروند ، قیمت نهایی هر فروند به 96 میلیون دلار میرسید که تفاوت زیادی ایجاد نمیکرد ولی با لغو این سفارش و تقسیم هزینه کلی بر 76 فروند به همون قیمت نهایی 200 میلیون دلار میرسیم که از 166 و 176 میلیون دلار هم که نوشته شده ، بیشتر هست!

برای همینه که روسیه هنوز موفق به تولید انبوه این جنگنده نشده و تریجح میده تمرکز تولید رو بر روی سوخو30و34و35 قرار بده چون هزینه R&D و زیرساخت اونها کمتر بود و بر بستر هزینه های سر به سر شده سوخو27 در دوران شوروی می باشد.

الان برای نیروی هوایی روسیه ، اگر به دنبال بکارگیری انبوه سوخو57 هستن ، تنها راه تولید انبوه اون هست ، باید حداقل روی 200 فروند برنامه ریزی کنن به همراه پیدا کردن مشتری خارجی برای حداقل 100 فروند تا طبق برنامه اولیه بتونن قیمت نهایی هر فروند رو در محدوده 100 میلیون دلار نگه دارن.

در مقابل سوخو57 که در شرایط فعلی و با قیمت 200 میلیون دلار ارزش خرید نداره ، اگر قیمت هر فروند بیاد رو 84 میلیون دلار ، مزیت نسبی اون هم برای نیروی هوایی روسیه و هم برای صادرات بیشتر از سوخو35 با این قیمت خواهد بود. حتی مزیت صادراتی اون بیشتر از اف35 و رافال و یوروفایتر و ... میشود!

اینکه این محاسبات رو چرا اجرایی نمیکنن با اینکه ازش اطلاع دارن ، رو نمیدونم؟! ، چون در قیمت برابر یک جنگنده نسل پنجمی بهتر از جنگنده ای نسل 4.5 هست که هر چقدر هم تجهیزات بروز داشته باشه باز هم ضعف اساسی در پنهانکاری و اصل غافلگیری دشمن رو داره و در نبردهای مدرن با گسترش روز افزون نبرد شبکه محور ، اگر مدافع ، از وجود نیروی مهاجم مطلع باشه میتونه با روشها و امکانات گوناگون اون رو هدف قرار بده و جلوی عملیات رو بگیره.

نتیجه اینکه اگر کشوری میخاد سوخو57 به تعداد محدود خریداری کنه ، این کار اصلا منطقی نیست و با در نظر گرفتن هزینه های بلند مدت برای استفاده و نگهداری و تعمیرات و ارتقا ، به هیچ عنوان صرفه اقتصادی نداره

اگر کشوری میخاد بصورت محدود سوخو35 بخره تا از قابلیت های نسل پنجمی اون بجز پنهانکاری در نبردهای محدود استفاده کنه ، این خرید یک خرید منطقی هست ، البته در صورت خرید محدود

اگر هم کشوری میخاد بهترین حالت رو بدست بیاره بجای سوخو35 باید روی خرید و تولید داخل سوخو57 تمرکز کنه که با کاهش قیمت هر فروند به 100 میلیون دلار ارزش خرید بالایی خواهد داشت و قابلیت های بیشتری هم در نبردهای مدرن به نسبت سوخو35 داره

همین شرایط برای سوخو35 هم صدق میکنه ، قیمت تمام شده اون رو با کمی افزایش سفارش میتوان به 70 میلیون دلار کاهش داد (هزینه R&D و زیرساخت اون اعلام نشده ، با فرض یک سوم سوخو50 یعنی 4 میلیارد دلار و برای تولید 200 فروند ، 20 میلیون دلار به ازای هر فروند میشه ، البته هزینه تحقیق و توسعه سوخو35 باید کمتر از این رقم باشد ، چیزی در حدود 1 الی 2 میلیون دلار ، که در این صورت با تولید انبوه و با احتساب 10 میلیون به اضافه 30 میلیون هزینه تولید ، قیمت نهایی هر فروند میشه 40 میلیون دلار) ، با خرید امتیاز و تولید انبوه هم میتوان قیمت نهایی رو تا 50 میلیون دلار به ازای هر فروند پایین آورد ، ولی بدلیل پنهانکار نبودن در سال 2022 این برنامه ارزش بلند مدت نداره! مگر اینکه در ترکیب با یک جنگنده پنهانکار باشه که با توجه به نوع ماموریت و میزان و سطح تهدیدات ، بتوان از جنگنده غیر پنهانکار یا پنهانکار و یا هر دو بصورت همزمان استفاده نمود. در چنین حالتی میتوان از جنگنده های نسل 4.5 که در واقع جنگنده نسل 5 هستن ولی در پلتفرم نسل 4 تجهیزات اونها نصب شده! برای مدت طولانی تا زمان ورود به خدمت انبوه نسل 6 استفاده کرد ، به نظرم کارایی نسل 4.5 تا سال 2035 در سطح بالایی قرار دارد ، از 2035 الی 2045 در سطح متوسط مانند نسل 4 های امروزی در سال 2022 ، و بعد از 2045 تبدیل به هواپیمای قدیمی میشن که با اینکه میتوان همچنان در برخی ماموریت ها ازشون استفاده کرد ، اما شرایط اونها مثل جنگنده های نسل سومی فانتوم در سال 2022 خواهد بود.

[کاتاماران کلاس شهید سلیمانی (shahid soleimani-class missile corvette)]

بر 6 آبان 1401 در 17:39 , MR9 گفت:

بسم ا...

 

 

سلام خدمت همه دوستان

 

تشکر و خسته نباشید میگم به طراحان این شناور و همه افرادی که تو این پروژه زحمت کشیدن و انصافا سعی کردن نیازهای عملیاتی روز رو برآورد کرده و برای شرایط جدید با حداقل هزینه راه حل خوبی رو ارایه بدن

 

این طراحی با اینکه بعضی اشکلات به همراه داره ، این رو نشون میده نقشه راه نیروهای دریایی ایران داره به سمت قابلیت های فرامنطقه ای و تامین امنیت خطوط کشتیرانی صادراتی و وارداتی میره که خوشحال کننده هست

 

پروژه هایی مثل ناوشکن خلیج فارس و نگین هم که در نیروی دریایی ارتش پیگیر هستن همین روند رو نشون میده با این تفاوت که اونا برای ماندگاری در دریای دور دست به وزن بالاتر احتیاج دارن برای سوخت و تدارکات بیشتر

 

اما شناور شهید سلیمانی چون برای آب های منطقه ای طراحی شده با وزن کمتر و توان تسلیحاتی برابر با ناوهای محافظ 4 هزار تنی میتونه یه گیم چنجر جالب باشه با هزینه یک دهم!

 

از دوستانی هم که این طراحی گرافیکی رو برای پیشنهاد ارتقای شناور انجام دادن تشکر میکنم ، ایده تبدیل به رادار متحرک پدافند هوایی بسیار عالی و جالب توجه هست

 

با اجازه 2 تا پیشنهاد هم من بدم

 

اول اینکه فکری به حال امنیت خدمه بکنید ، درسته این چینش تسلیحاتی قدرت آفندی و پدافندی زیادی رو برای یه شناور سبک به ارمغان آورده اما به همین میزان هم امنیت خدمه و بقاپذیری شناور و خدمه رو در صورت هدف قرار گرفتن بخش تسلیحات رو پایین آورده!

 

دوم هم اینکه یه طراحی نسخه پدافند هوایی هم میتونید انجام بدید؟ مثلا روی پد بالگرد یه سازه تطبیقی با لانچرهای کواد با زاویه 45 درجه قرار داده بشه؟ احتمالا 10 لانچر رو بتوان در 2 ردیف قرار داد.

 

درباره وزن ناو هم اشتباه ذکر کردن ، در مورد شناور وزن خالی رو حساب نمیکنن و حداکثر وزن جابجایش یا همون دیسپلیسمنت رو در نظر میگیرن ، تقریبا حدود 1000 تن تخمین زدم ، باز اگه دوستان بتونن نسبت آبخور و حجم کلی رو در بیارن دقیق میشه حساب کرد.

 

***

 

برای جلوگیری از پست متوالی ویرایش و اضافه میشه!

 

***

 

با در نظر گرفتن طراحی و قابلیت های شناور شهید سلیمانی موارد زیر به نظرم میاد

 

1- افزایش طول شناور به میزان 10 الی 20 درصد ، هم برای افزایش میزان سوخت و تدارکات و هم تامین یک فضای ایزوله و حفاظت شده برای بخش تسلیحات که در صورت بروز مشکل ، جان خدمه حفظ شود و فرصت فرار داشته باشند

میتوان سازه هایی در نفش تخلیه فشار در نظر گرفت که انرژی حاصل از انفجار رو به بیرون از شناور منتقل کنن و اینطوری سازه کلی حفظ بشه و در صورت امکان از غرق شناور و از دست دادن پرسنل جلوگیری به عمل بیاد

 

2- طراحی یک مدل مخصوص برای نقش پدافند هوایی با 12 لانچر کواد صیاد3 در بخش پد بالگرد که بصورت سازه تطبیقی قابل نصب و برداشت باشد ، جمعا 48 تیر صیاد3 به موجودی ناو اضافه میشود و در اینصورت 48+18 موشک پدافندی برد بلند خواهیم داشت که به میزان دو سوم موجودی ناوشکن های 10 هزار تنی یعنی 96 موشک هست ، با این تفاوت که از نظر هزینه به اندازه یک شناور 1000 تنی هزینه خواهد شد و میتوان بجای یک ناوشکن سنگین از 10 ناوچه سبک استفاده کرد که بقاپذیری و طراحی عملیاتی و قدرت پدافندی و آفندی رو به میزان 600 درصد افزایش میده! البته در مقایسه با یک ناوشکن 10 هزار تنی

 

3- بکارگیری دیتالینک رمزگذاری شده و پایدار در شرایط جوی نامناسب و جنگال شدید و لینک شدن 4 شناور به هم با ترکیب ، 1 فروند راداری ، 1 فروند پدافندی و 2 فروند بالگردی به همراه تعدادی زیردریایی سبک و قایق تندرو و پهپاد که بصورت هماهنگ منطقه ای به شعاع 300 الی 500 کیلومتر رو پوشش بدن و توانایی انواع مختلف عملیات های رزمی و شناسایی و پشتیبانی در زمان صلح و جنگ را داشته باشند

 

4- با در نظر گرفتن وسعت منطقه و ناوگروه 4 فروندی ، در حالت 100 درصد عملیاتی به 4 ناوگروه و در حالت نرمال که نیمی در اسکله و تعمیرات باشن ، به 8 ناوگروه یعنی 32 فروند نیاز می باشد! با در نظر گرفتن قیمت تمام شده کمتر ( یک دهم الی یک پنجم) به نسبت یک شناور 4 هزار تنی که بین 300 الی 500 میلیون دلار قیمت دارد ، میتوان 32 فروند رو از نظر هزینه برابر با 4 الی 7 ناو محافظ کلاس تایپ54 (350 میلیون دلار برای فروش) در نظر گرفت ، طبیعی هست که تمام این شناورها نباید در نیروی دریایی سپاه باشد و باید اکثر اونها تحویل نیروی دریایی ارتش گردد تا ظرفیت عملیاتی کلاسیک این نیرو افزایش یابد

 

5- این طراحی در حالت کلی خیلی شبیه به طراحی ناوشکن کلاس نگین نیروی دریایی ارتش می باشد و به نظرم اگر قرار بر تولید این ناوشکن باشد ، میتوان در کنار تعداد کمتری ناوشکن نگین مثلا 4 الی 6 فروند ، تعداد بیشتری از نمونه بزرگتر و دوربردتر این شناور رو تولید و با اونها لینک کرد که به یک مجموعه ناوگروه بزرگ و منعطف دست یافت

 

6- این ناوگروه 4 فروندی با هزینه تقریبی 200 میلیون دلار دارای مجموعا قابلیت های زیر هست

 

- تقسیم مجموعه به 4 قسمت و افزایش بقاپذیری و انعطاف عملیاتی برای مدت زمان بیشتر

- 120 موشک پدافندی برد بلند

- 128 موشک پدافندی برد کوتاه

- 4 توپ دفاع نزدیک 30 میلیمتری

- 16 توپ دفاع نزدیک 20 میلیمتری

- 16 الی 32 موشک کروز ضد کشتی

- 2 بالگرد

- 12 الی 16 قایق تندرو

- 12 الی 16 پهپاد از انواع مختلف

- 1 رادار کشف و شناسایی دوربرد 3 بعدی

- 1 رادار مدیریت ترافیک هوایی و تشخیص دوست از دشمن دوربرد

- 4 رادار مدیریت ترافیک هوایی و تشخیص دوست از دشمن برد متوسط

- 4 رادار کنترل آتش

- 4 سیستم جامع مدیریت میدان نبرد با دیتالینک

- 8 الی 16 سامانه اخلالگر و دیکوی

و ...

میتوان اژدرهای 324 م.م. رو هم بصورت تطبیقی در زیر بدنه نصب کرد مثلا 6 اژدر برای هر شناور

از قایق ها و زیردریایی های بدون سرنشین هم میتوان استفاده کرد که در ناو 4 هزار تنی هم میشه

 

در مقابل اینها یک ناو محافظ 4 هزار تنی حداکثر میتواند موارد زیر را داشته باشد

- تمام مجموعه در 1 ناو جمع شده است و در صورت غرق شدن همگی از دست میرود

- 32 موشک پدافندی برد بلند

- 32 الی 64 موشک پدافندی برد کوتاه

- 1 توپ 76 م.م. یا سنگین تر

- 2 توپ دفاع نزدیک 30 میلیمتری

- 2 الی 4 توپ دفاع نزدیک 20 میلیمتری

- 1 بالگرد

- 4 الی 8 موشک کروز ضد کشتی

- 6 الی 8 اژدر 324 م.م. یا 533 م.م.

- 2 سامانه راکتی ضد زیردریایی

- 2 سامانه اخلالگر و دیکوی

- 4 الی 8 پهپاد مختلف

- 1 رادار کنترل آتش

- 1 رادار کشف و شناسایی دوربرد 3 بعدی

- 1 رادار مدیریت ترافیک هوایی و تشخیص دوست از دشمن

- 1 سیستم جامع مدیریت میدان نبرد با دیتالینک

و ...

 

در مقایسه کلی اگر حداکثر 1000 کیلومتر از سواحل خودی رو در نظر بگیریم ، 4 ناو هزار تنی و برای فواصل دورتر 1 ناو 4 هزار تنی بهتر است

[ناو-بندرمُکران نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران]

سلام

به عزیزان ارتشی و بخصوص نیروی دریایی بابت به نتیجه رساندن چنین پروژه ای تبریک میگم و کار بزرگی انجام دادن انصافا.

البته مشخص هست که بنابه دلایلی که اعلام نکردن این ناو رو هم مثل ناو شهید رودکی با سرعت هر چه تمام به مرحله آب اندازی رساندن و تصمیم گرفتن ناو در دریا و صحنه عملیاتی حاضر بشه و نواقص اون رو در آینده به تدریج تکمیل کنند.

ولی مساله ای که مهمتر از خود ناو جلب توجه میکنه ، اندازه و تناژ 121 هزار تنی اون هست که چهار برابر ناو لجستیکی خارک (33 هزار تنی) می باشد.

مشخص هست که نیروی دریایی برنامه بلند مدتی برای تبدیل شدن به یک نیروی دریایی راهبردی و حضور در نقاط کلیدی برای حفاظت و صیانت از خطوط دریانوردی داره و چنین پروژه هایی رو باید به عنوان زیرساخت چنین نیرویی دید.

در آینده برای این ناو لجستیکی فوق سنگین نیاز به ناوشکن های سنگین ده هزار تنی هم خواهد بود و با افزایش تعداد این ناوها می توان تمام خطوط کشتیرانی رو برای کشتیهای با مبدا یا مقصد ایران پشتیبانی کرد.

ترانزیت دریایی از نظر صرفه اقتصادی و ظرفیت حمل بار در رتبه اول نسبت به ترانزیت زمینی و ریلی و هوایی قرار دارد و کشوری که بتواند در عرصه ترانزیت دریایی خود را در سطح جهانی تثبیت کند ، ثبات صادرات و واردات رو تضمین میکند.

[SLAM موشکی از جهنم]

بر 21 دی 1394 در 14:25 , Stuka گفت:

موشک SLAM یک سلاح روز نابودی به تمام معنا بود.

موشک به یک موتور رم جت با پیشرانه هسته ای مجهز بود. موشک نخست توسط بوسترهای

سوخت جامد عادی شلیک میشد و بعد از رسیدن به سرعت مورد نیاز برای

بکار افتادن موتور رم جت، راکتور کوچکی که در موتور نصب گردیده بود بکار می افتاد و موشک را

در مسیر خود به پیش میراند. استفاده از راکتور هسته ای موشک را قادر میساخت تا برای چند ماه

با سرعت مافوق و در ارتفاع پایین و بدور از چشم رادارهای دشمن بروی قلمروی دشمن به پرواز ادامه دهد.

موشک قادر بود تا مسافتی در حدود  ۱۸۲ هزار کیلومتر را با کمک پیرانه هسته ای خود بپیماید.

بر 21 دی 1394 در 14:25 , Stuka گفت:

مشخصات کلی موشک SLAM

طول: ۲۶ متر.

قطر: ۱.۵ متر.

وزن: ۲۷۵۴۰ کیلوگرم.

سقت پروازی:۱۰۷۰۰ متر.

برد:

در ارتفاع ۳۰۰ متری ۲۱ هزار کیلومتر.

در ارتفاع ۹۰۰۰ متری ۱۸۲ هزار کیلومتر.

سرعت: ۴ ماخ.

تسلیحات: قادر به مسلح شدن به  ۲۶ بمب هیدروژنی.

 

یک اشتباه محاسباتی انجام دادید اشتوکا جان.

 

سرعت 4 ماخ میشه تقریبا 5 هزار کیلومتر بر ساعت و با این سرعت برد 182 هزار کیلومتر در 36 ساعت طی میشه! برد 21 هزار کیلومتر هم در 4 ساعت طی میشه! حتی با کاهش سرعت به یک دهم نیز باز چند ماه نمیتونه پرواز بکنه!

[موشک‌های بالستیک جایگزینی برای نیروی هوایی]

بر 6 دی 1399 در 20:32 , ghiam گفت:

موشک‌های بالستیک جایگزینی برای نیروی هوایی

سلام

از بابت مقاله خوبی که ترجمه کردید و اتفاقا مورد لازمی هم بود تشکر میکنم.

 

بر 8 دی 1399 در 12:58 , worior گفت:

در زمان جنگ عراق 200 موشک بالستیک به ایران زد، تونسته بود تهران رو بزنه.

شعار جنگ جنگ تا پیروزی موشک زدن جا دیروزی! از اثرات روانی سنگین حملات موشکی صدام به شهرهای ایران بود.

میخواستن فرودگاه دزفول رو بزنن ولی چون دقت موشک پایین بود، میخورد نزدیک شهر بعضا به خود شهر. ایضا در مورد تهران وضعیت همین بود، سرهای جنگی رو عراقی ها سبک کرده بودن که موشک برسه به تهران، وحشت زیادی این موشک ها در تهران ایجاد کردن.

ایران در برابر 50 موشک به عراق زد، اما قصدش بیشتر پاسخ متقابل و متوقف کردن اقدام موشکی صدام بود. 

موشک هیچ حد و مرزی نداشت، هیچ پدافندی مانعش نبود و برد تقریبا کافی داشت.

 

متن اون پژوهشکده اسراییلی تا حدودی درسته، بخصوص اینکه در اسراییل برای موشکهایی با نیم کیلو سرجنگی شهرها به وحشت میفتن و مردم به پناهگاه ها فرار میکنن.

موشک های حزب الله باعث توقف جنگ در روز 33 شده.

 

موشک های صدام 3000 متر خطا داشتن.

در زمان حمله آمریکا به عراق در 1991، صدام 750 فروند جنگنده داشت و 28 لانچر بالستیک.(برآورد اولیه 33 لانچر بود)

اما هیچ کاری با جنگنده هاش پیش نبرد، تقریبا هیچ کاری. نقش نیروی هوایی عراق در گرفتن تلفات از ائتلاف رو بررسی کنید! اگر چیزی باشه.

ولی یه موشک بالستیک 28 کشته و 100 زخمی در عربستان بجا گذاشت در حالی که موشک رو هم در آسمان زده بودن.

بنابراین آیا میتونیم اینطوری نتیجه گیری کنیم که نیروی هوایی هم نمیتونه جنگی رو برنده باشه؟!! خیر.

اما اینها برای قدیم هست. 

هم در مورد نیروی هوایی و هم در مورد موشکی، اون چیزهایی که برنده رو تعیین میکنند:

 

-  سطح فناوری (کیفیت، دقت، برد و ..)

- توان اطلاعاتی (قدرت کشف و شناسایی، isr، c3i و ...)

- برتری عددی (بخصوص در موارد بالا)

- و موارد دیگر مثل جئوگرافی و ..
 

 

حالا دستور العمل عملیات تهاجمی در 1991، در گزارش نهایی به کنگره و DoD

 

CONDUCT OFFENSIVE OPERAWNS TO:
• Neutralize Iraqi National Command Authority
• Eject Iraqi Armed Forces from Kuwait
• Destroy the Republican Guard
• As Early As Possible, Destroy Iraq's Ballistic Missile, NBC Capability
• Assist in the Restoration of the Legitimate Government of Kuwait
https://archive.org/details/ConductofthePersianGulfWarFinalReporttoCongress/page/n133/mode/2up

 

Iraqi Centers of Gravity
In addition to these weaknesses, the Coalition had identified  Iraq's centers of gravity. First was the command, control, and leadership of the Saddam Hussem regime. If rendered unable to direct its military forces, or to maintain a firm grip on its internal population control mechanisms, Iraq might be compelled to comply with Coalition demands. Second, degrading Iraq's weapons of mass destruction capability would reduce a major part of the threat to other regional Istates. This meant attacking the known Iraqi nuclear, chemical and biological (NBC) warfare production facilities along with various means of delivery- principally ballistic missiles and long-range aircraft. The third of Iraq's centers of gravity was the Republican Guard. Eliminating the Guard in the KTO as a combat force would reduce dramatically Iraq's ability to conduct a coordinated defense of Kuwait or to pose an offensive tnreat to the region later. :

 

حتی نیروی هوایی با 750 فروند جنگنده رو عددی به حساب نیاوردن، در حالی که عراق در اون زمان میگ 29 و میراژ اف 1 داشت که از دید آمریکایی ها نسل 4 محسوب میشدن تو همین متن به DoD در جایی با اف 15 مقایسه. ولی محور تهاجم به نیروی هوایی عراق صرفا از بین بردن بمب افکن ها بوده. 

 

تو این متن فوق که برای عملیات تهاجمی هست اصلا چیزی در مورد حذف نیروی هوایی عراق میبینید؟!

آمریکایی ها مرکز ثقل تهاجماتشون رو گذاشته بودن روی زیرساخت های ارتباطی، پادگان ها و موشک های بالستیک.

 

حالا بیایید برگردیم به 1991 و تو ارتش صدام یه تغییر بدیم؛

 

28 لانچر رو بکنیم 300 لانچر. مثل وضعیت ایران در اوایل 2000

دقت رو از 3 کیلومتر بکنیم 50 تا 100 متر و یا حتی 200 متر.

 

و تعداد شلیک ها به ائتلاف رو از 41 عدد و به اسراییل از 45 عدد بکنیم 600 عدد...

 

عذرخواهی می کنم از اینکه میام وسط بحث!

ولی برای اینکه برآورد بهتری از توانایی ارتش عراق داشته باشید این آمار رو کپی پیست میکنم!

به نقل از میلیتاری بالانس 1990 نیروی هوایی عراق بدین صورت بود:

پرسنل 40 هزار نفر شامل 10 هزار نفر پدافند هوایی ، 689 هواپیمای جنگی

بمب افکن 2 اسکادران

1 اسکادران توپولف22 با 8 فروند و 1 اسکادران ترکیبی 4 فروند توپولف16 و 4 فروند اچ6دی

جنگنده بمب افکن 22 اسکادران

2 اسکادران با 30 فروند جی6

5 اسکادران با 90 فروند میگ23

4 اسکادران با 64 فروند میراژ اف1 ئی کیو5

2 اسکادران با 30 فروند سوخو7

4 اسکادران با 70 فروند سوخو20

1 اسکادران با 16 فروند سوخو24

4 اسکادران با 60 فروند سوخو25

جنگنده شکاری 17 اسکادران

40 فروند جی7

150 فروند میگ21

25 فروند میگ25

30 فروند میراژ اف1 ئی کیو

30 فروند میگ29

شناسایی

1 اسکادران شامل 5 فروند میگ21 و 7 فروند میگ25

آواکس 2 فروند ایلیوشن76 عدنان

تانکر 1 فروند ایلیوشن76

ترابری

2 اسکادران شامل 10 فروند آنتونف2 ، 10 فروند آنتونف12 ، 6 فروند آنتونف24 ، 2 فروند آنتونف26 ، 19 فروند ایلیوشن76

تمرینی

35 فروند آ اس202 ، 88 فروند ئی ام بی312 ، 50 فروند ال29 ، 40 فروند ال39 ، 16 فروند ام بی233 ، 16 فروند میراژ اف1بی کیو ، 50 فروند پی سی7 ، 30 فروند پی سی9 ، 2 فروند توپولف22 ، 10 فروند یاک11 و تعدادی سوخو7

موشک هوا به سطح

ای ام39 ، ای اس4 ، ای اس5 ، ای اس11 ، ای اس12 ، ای اس30 ال ، سی601

موشک هوا به هوا

ای ای2 ، ای ای6 ، ای ای7 ، ای ای8 ، آر530 و آر550

نیروی موشکی

50 پرتابگر فراگ7 و سجیل ، 36 پرتابگر اسکاد بی ، العباس و الحسین

نیروی پدافند

160 پرتابگر سام2 ، 140 پرتابگر سام3 ، در حدود 300 پرتابگر سام6و7و8و9و14 و 100 پرتابگر رولند

4 هزار توپ ضدهوایی شامل 23 م.م. ، 37 م.م. ، 57 م.م. ، 85 م.م. ، 100 م.م. و 130 م.م.

[عاریه نبودن امنیت غذایی جامعه در سطح ملی و لزوم پیشرو بودن]

با عرض پوزش از اینکه وارد بحث دوستان

@worior , @Brave_Heart , @A7A , @Deepblue

در موضوع اصلاحات ارضی شدم و به عنوان شخص ثالث موردی که نظرم رو جلب کرد این است که همه شما درست می گید و برای همین به پستهای همگی مثبت دادم و مشکل اینه که هر کدام از دید خودتون به قضیه نگاه می کنید.

مساله اصلی این هست که اصلاحات ارضی و تغییر در سیستم سنتی کشاورزی - مالکیتی باید در ایران اتفاق می افتاد. اگر در دهه 40 نمیشد در دهه 50 ، بالاخره جزو جبر زمانه بود برای رفتن به سمت کشاورزی خصوصی و صنعتی.

مشکلی که باعث شد این طرح به منظوری که داشت نرسه البته در بخشهایی موفق شد ولی در مواردی بصورت مستقیم و غیر مستقیم مشکلات اقتصادی و اجتماعی و کشاورزی جدیدی را پدید آورد ،  این است که ایده طرح خوب بود

ولی کارشناسی طرح ضعیف بود. به قول معروف مهم نیست که ایده خوبی داشته باشید ، مهم درست اجرا کردن یک ایده است. همین مشکل در بسیاری از طرحهای اجرا شده در ایران دیده میشود به عنوان مثال در خصوصی سازی

که خود ملاحضه دارید چه بر سر صنایع سودده و موفق کشور آورد و ضمن به تعطیلی کشاندن کارخانجات ، باعث بیکاری کارگران و بروز مشکلات اجتماعی - امنیتی در جامعه شده است. مشکل همین است که این ایده هم به درستی اجرا نشد.

[بررسی جامع نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران]

1- لطفا یکی از مدیران این پستها رو به تاپیک نیروی هوایی منتقل کنه.

2- انتقاد دوستان بر نبود اعتبار مالی در زمان حال ، کاملا وارد است ، باید عرض کنم بحث ما تئوریک می باشد و بود یا نبود اعتبار ، تغییری در واقعیات ایجاد نخواهد کرد. ما هنوز در مقابل نیروی هوایی نسل چهارم کشورهای همسایه به توازن هوایی دست نیافته ، آنها در حال ورود به نسل پنجم می باشند و منتظر ما نیستند که ابتدا به سطح آنها برسیم و بعد خودشان را ارتقا دهند.

 

17 hours قبل , SAEID گفت:

این رو دوستان هم نظر بدهند تا به یک جمع بندی منطقی برسیم. این را در نظر داشته باشید که اعراب توان عملیاتی 1000 سورتی در روز دارند. نیروی هوایی امروز در بهترین حالت 300 سورتی ظرفیت عملیاتی دارد. یک هواپیمای نو میتواند روزانه حداقل 3 سورتی پرواز داشته باشد به شرط داشتن خلبان کافی. یعنی برای پر کردن خلاء 700 سورتی نیاز به 250 جنگنده نو داریم. ولی اگر مساله رو از زاویه دیگری نگاه کنیم و ورود پهپادهای رزمی را در نظر بگیریم ، با حذف عملیاتهای بمب افکن و تهاجم هوا به سطح ، این تعداد میتواند به نصف کاهش یابد. یعنی در حدود 120 الی 140 جنگنده نو به اضافه 300 پهپاد رزمی این ظرفیت را برای نیروی هوایی ایجاد خواهد کرد. برای پشتیبانی از 120 جنگنده نو که بتوانند با سوختگیری مدت بیشتری در آسمان باشند ، به حداقل 12 سوخترسان احتیاج است ، همان 6 فروند آواکس محاسبه قبل از انقلاب را هم در نظر بگیریم ، 3 الی 6 فروند هم هواپیمای پشتیبانی الکترونیک شنود و 3 الی 6 فروند هم هواپیمای مدیریت یکپارچه میدان نبرد لازم است.

 

این 120 الی 140 فروند رو مثلا بصورت زیر در نظر بگیریم

20 فروند سوخو57 یا جی20 به عنوان رهگیر دوربرد پنهانکار به عنوان مکمل اف14ها

60 فروند جی10سی به عنوان جنگنده سبک چند منظوره برای مکمل میگ29ها و قاهر در آینده

60 فروند سوخو30 به عنوان جنگنده سنگین چند منظوره برای مکمل اف4ها و سوخو24ها 

 

یک برآورد دقیق تر انجام دادم.

موجودی نیروی هوایی از جنگنده های F-4, F-5, F-14, MiG-29, Mirage F-1, Su-24, Su-22, F-7 و تعدادی از نمونه های بومی اف5 مانند آذرخش و صاعقه و کوثر تشکیل شده. در این لیست طویل که هشت مدل مختلف هواگرد در اون دیده میشه ، هزینه های نگهداری و لجستیکی زیاده بوده و ضمن افزایش هزینه های جاری باعث کاهش کیفیت عملیاتی هم خواهد شد چرا که اکثر جنگنده ها خارج از پایگاه خودشون در پایگاه دیگه ای امکان پشتیبانی ندارند و این باعث میشه به منطقه اطراف پایگاه محدود شوند. اگر قرار باشد با حفظ این تنوع به خرید جنگنده نو روی بیاریم این لیست به 10 الی 11 گونه مختلف میرسد که خود بیشتر باعث کاهش کیفیت کلی نیروی هوایی میگردد. برای رفع این معضل باید تنوع جنگنده ها رو کاهش داد. بدین منظور باید همزمان با ورود جتهای جدید ، تعدادی از جتهای قدیمی از رده عملیاتی خارج شده و به لیست ذخیره اضافه شوند. با این کار ضمن کاهش تنوع یا حداقل افزایش ندادن آن ، در هزینه های مربوط به آموزش خلبان و پرسنل زمینی هم صرفه جویی خواهد شد. به عنوان مثال خلبانان اف4 برای سوخو30 آموزش ببینند و اف4 بازنشست شود. اف4ها هم با یک اورهال و وکیوم به انبارهای ذخیره ارسال شده و در صورت لزوم همان خلبانان سوخو30 میتوانند با اینها دوباره پرواز کنند.

 

آمار جنگنده های موجود محرمانه است و از آن بی اطلاع هستیم و برای اینکه یک دید کلی داشته باشیم از آمار ویکی پدیا استفاده میکنیم و آنرا با 140 فروند گفته شده تطبیق می دهیم.

https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_aircraft_of_the_Iranian_Air_Force

 

در این منبع تعداد فانتوم های عملیاتی از انواع مختلف 64 فروند ذکر شده. این تعداد با 60 فروند سوخو30 جایگزین میشوند.

تعداد اف5ها نیز 60 فروند ذکر شده ، این تعداد هم با 60 فروند اف10سی جایگزین شده و با از رده خارج کردن 23 فروند میراژ اف1 هم 20 الی 24 فروند جنگنده نسل پنجم مانند جی20 یا سوخو57 به لیست اضافه میشود.

با این کار ، ضمن افزایش کیفیت ، از افزایش هزینه های نگهداری و پشتیبانی جلوگیری میشود. در بلند مدت باید فکری به حال سایر جنگنده ها نمود. با افزایش تعداد سوخو30 به 90 فروند میتوان سوخو24 را هم از لیست کنار گذاشت.

به نظر میرسه برای بازنشست کردن اف14ها نباید عجله کرد و میتوان با یک ارتقای سنگین و رفع خستگی سازه ، آنها رو به عنوان مکمل جنگنده نسل پنجم به کار برد. مثلا میتوانند به عنوان سکوی حمل و شلیک موشکهای دوربرد هوا به هوا استفاده شوند و موشک شلیک شده با دیتالینک توسط سوخو57 یا جی20 هدایت میشود. در این حالت خطر چندانی اف14 رو تهدید نکرده و با داشتن پاد اخلالگر قوی از فاصله دور امکان قفل راداری بر روی آن نخواهد بود.

میگ29ها باید یک ارتقا به استاندارد SMT یا MiG-35 داشته باشند تا بتوانند به عنوان رهگیر نقطه ای همچنان به ایفای نقش بپردازند. از این نظر برتری با میگ29 بوده و فعلا جایگزینی برای آن در نظر نیست. اف10 نمیتواند بصورت کامل این نقش را ایفا کند.

برای نیروی هوایی سپاه هم که از جتهای سوخو22 و اف7 استفاده میکنه میتوان از جنگنده بومی کوثر استفاده کرد. کوثر برای نیروی هوایی ارتش مناسب نیست ولی در عملیاتهای سبک نامتقارن میتواند گزینه مناسبی باشد.

با این فرضیات به لیست زیر میرسیم.

 

مرحله اول برای سال 2025

20 فروند سوخو57 یا جی20

60 فروند سوخو30ام کی پی (مدل اختصاصی برای ایران)

60 فروند اف10سی

40 فروند اف14 با ارتقای اویونیک و رادار و سیستم های پیش اخطار ، چاف فلیر ، اخلالگر ، الکتروآپتیکال و تصویرساز فروسرخ ، سیستم جنگ افزار و نصب موشکهای جدید مقصود و پی ال15 یا آر37

40 فروند میگ29 ارتقا یافته به استاندارد MiG-35

30 فروند سوخو24

این 250 فروند برای نیروی هوایی ارتش ، با افزایش کیفیت و بالا رفتن درصد آمادگی عملیاتی به 80 الی 90 درصد ، می توان اسکادران های کوچک تری ایجاد کرد. مانند 20 اسکادران 12 فروندی که تمام پایگاههای موجود را تکمیل میکند.

برای هوافضای سپاه نیز تعدادی کوثر اضافه شده و اف7 و سپس سوخو22 از رده خارج میشود.

به اضافه 3 فروند آواکس ، 6 فروند پشتیبانی الکترونیکی و شنود ، 6 فروند جنگال ، 3 فروند مدیریت یکپارچه میدان نبرد ، 12 فروند سوخت رسان و 12 فروند ترابری تاکتیکی و 12 فروند بالگرد امداد و نجات

 

مرحله دوم و سوم برای سال 2030 و 2035

24 الی 36 فروند سوخو57 یا جی20 ، افزایش به 48 فروند تا 2035

90 فروند سوخو30ام کی پی ، در صورت نیاز افزایش به 120 فروند تا 2035

90 فروند اف10سی ، افزایش تا 150 فروند تا 2035

40 فروند اف14 در فاز بازنشستگی تا 2035

40 فروند میگ29 در فاز بازنشستگی تا 2035

284 الی 296 فروند برای 2030 و 288 فروند برای 2035 ، با فرض 12 فروند برای هر اسکادران (10 فروند آماده عملیات در هر لحظه) ، 25 اسکادران در حدود 15 پایگاه هوایی تقسیم خواهند شد.

به اضافه 6 فروند آواکس ، 10 فروند پشتیبانی الکترونیکی و شنود ، 10 فروند جنگال ، 6 فروند مدیریت یکپارچه میدان نبرد ، 20 فروند سوخت رسان ، 12 فروند ترابری تاکتیکی و 20 فروند بالگرد امداد و نجات

تا این سال برای هوافضای سپاه می توان 40 فروند کوثر تحویل داد که برای پشتیبانی از عملیات های زمینی استفاده کند. اما حالت بهینه اقتصادی آن است که تنها یک نیروی هوایی در کشور باشد تا از موازی کاری و اتلاف بودجه جلوگیری به عمل آید.

 

* سقف محدودیت کمی را 300 فروند در نظر گرفتم و ترجیحا هرگونه افزایش کمیت بیشتر باید با استفاده از بی سرنشین ها انجام گردد.

با چنین برنامه ای در سال 2035 تنوع جنگنده های موجود در نیروی هوایی به 3 مورد خواهد رسید و کیفیت پشتیبانی افزایش قابل ملاحضه ای خواهد یافت. حتی با لحاظ کردن کوثر و قاهر باز هم تنوع بیشتر از 5 مدل نخواهد بود.

 

1 hour قبل , majid363 گفت:

اول از همه آمریکا هست با تنوع بسیار زیاد بعد اسراییل بعداتحادیه اروپا بعد چین و بعد روسی

روسیه تکنولوژی هاش قدیمی  شدند اصلا در بحث تکنولوژِی در حد اسراییل یا چین یا اروپا نیست

یک تکنولوژی فضایی و موشکی داره که اونهم تو جنگ متعارف بدردی نمیخوره 

اگر قرار هست دنبال خرید بریم با توجه به عدم دسترسی به محصولات آمریکایی چین و جی 31 برای ما بهترین گزینه هست 

البته در کنارش مثل جی 11 هم باید داشته باشیم

الان فاکتور مهم جنگنده ها سطح مقطع هست 

هواپیمایی مثل تایفون سطح مقطعی بین 1 تا نیم متر مربع دارد

حالا اگر مسلح بشه صد درد صد سطح مقطعش زیاد میشه 

اما جنگنده جی 31 با توجه به اینکه میتونه تسلیحات را به صورت داخلی حمل کنه پس سطح مقطعش فرقی نمیکنه 

اگر قراره نو سازی انجام بشه باید آینده نگر بود 

تکنولوژی اینده رادار گریزی هست 

شما ببینید بهترین تلویزیون crt  را با بی کیفیت ترین تلویزیون ال ای دی الان مقایسه کنید 

تلویزیون جدید به مراتب قابلیت های بیشتری در اختیار ما قرار می ده 

سوخو 30 یا 35 به تنهایی به درد نمی خورن 

باید در کنار یک هواپیمای نسل 5 باشند 

بهترین راه برای ایران جی 31 به همراه یک هواپیمای ارزان حتی تاندر هست

 

تمرکز بیش از حد روی پنهانکاری کنونی اشتباه است. تکنولوژی QADAR (شناسایی و فاصله یابی با استفاده از پدیده به هم پیوستگی کوانتومی) در حال پیشرفت بوده و تا یک دهه دیگر بر روی جنگنده ها نصب خواهد شد. در این صورت هیچ هواپیمای کنونی پنهانکار نبوده و بین سوخو27 با سطح مقطع 15 متر مربع و اف22 با سطح مقطع 100 سانتیمتر مربع تفاوتی نخواهد بود. بهتر است تا رسیدن به این مرحله از جهش تکنولوژی تعداد کمی جنگنده نسل پنجمی خریداری کنیم و بیشتر بر روی شناسایی توسط آواکس و رادارهای زمینی و حسگرهای حرارتی برویم تا از نظر هزینه فایده ، صرفه اقتصادی داشته باشد. حتی بدون این تکنولوژی ، تکنولوژی دیگری در راه است که با پوشش پلاسما جنگنده را پنهانکار میکنند. در اینصورت حتی میگ21 هم پنهانکار میشود.

 

در مقایسه بین جی20 و سوخو57 با جی31 که تک موتوره است ، مانند مقایسه اف15 و اف16 با شرایطی روبرو هستیم که در اکثر تمرینات پرچم سرخ این اف16 است که در مقابل اف15 شکست میخورد. داشتن جنگنده دو موتوره همچنان یک نیاز ضروری است.