سلام، جالب است که بنا بر گفته های طراح اصلی عملیات تازش به اچ ۳ یعنی جناب فریدون ایزدستا، اتفاقا” شالکه نخستین این یورش هوایی بر پایه همین بمباران شاتل برنامه ریزی شده بود که این امر با مخالفت صریح مرحوم حافظ اسد مواجه و بنابراین لغو شد. در ادامه به جای استفاده از بمباران شاتل، سوختگیری شاتل انجام شد و بوئینگ ۷۴۷ حامل جناب ایزدستا در دمشق مستقر و پس از انجام سوختگیری به فانتومها به تهران بازگشت.

سلام، زوایای دیگری را هم باید برای بررسی سامانه دزفول به نمایش درآمده در نظر گرفت که نتیجه گیری نهایی را پیچیده تر می کند: - اگر قرار بود برای برخی کاربردهای سامانه تور، شاسی چرخدار بر شاسی شنی دار برتری داشته باشد خوب برای سپاه راحت تر و کم هزینه تر بکارگیری همان شاسی چرخداری بود که پیشتر برای سامانه های طبس، ۳ خرداد، و ۹ دی استفاده کرده بود! جالب اینکه نسخه چرخدار تور ام ۲ هم از شاسی استفاده می کند که هوافضا از آن پیشتر در سه سامانه پدافندی یادشده الگوبرداری کرده است!!! - سامانه به نمایش درآمده فاقد زیرسامانه هایی است که مدلهای تحویلی تور به کشور داشتند. برای نمونه، سامانه به نمایش درآمده حداقل فاقد زیرسامانه شناسایی دوست از دشمن است. - سامانه به نمایش درآمده کپی دقیقی از نمونه تحویلی از روسیه است و این در حالی است که در سامانه های طبس و سوم خرداد از نمونه های سامانه بوک الگو برداری شده و نه کپی سازی دقیق. - سامانه تور (دزفول) با ساختار به نمایش درآمده فاقد توانایی شلیک در حال حرکت است و این یک ضعف مهم در برابر نمونه های تور ام ۲ است. - سامانه تور چه مزیتی بر سامانه های ۹ دی، حرز ۹، مجید، زوبین، …دارد که سپاه را بر مجبور به کپی سازی آن کرده است؟ اینهمه سامانه کوتاه برد در حال خدمت یا در دست ساخت وجود دارد. مزیت پنهان سامانه تور بر آنها چیست؟ - آیا ارتباطی میان سرنگونی بوئینگ اوکراینی توسط سامانه تور سپاه و سامانه دزفول وجود دارد؟ به بیان دیگر آیا برای جلوگیری از تکرار چنین اشتباهی در عملکرد سامانه تور، نیاز به افزودن زیرسامانه هایی به ساختار اولیه این سامانه وجود دارد که در شاسی زرهی و چرخدار متعارف جا نمی شوند و‌ از این رو‌ کارشناسان و مهندسان سپاه مجبور شده اند خودروی حامل بزرگ‌تری را برای اصلاح عملکرد این سامانه بکار گیرند؟ در پایان یادآوری می شود که نیروهای نظامی ارمنستان نیز از سامانه های تور ام ۲ کا ام سوار بر کامیون کاماز چهار محور (دزفول کامیون ۳ محور) استفاده می کنند. در حالی که بنا بر یک ویدئوی به نمایش درآمده از سوی وزارت دفاع آذربایجان حداقل یکی از این سامانه ها در نبرد سال گذشته شکار پهپادهای انتحاری ساخت عزرائیل شد، چندین ویدئو هم از شکار یا شلیک به پهپادهای آذربایجان توسط سامانه های تور ام ۲ کا ام در فضای رسانه ای در دسترس است. همچنین بازاریابی سامانه تور ام ۲ بر روی شاسی چرخدار ۴ محوره تاتا نیز از سوی روسیه انجام شده است.

خیلی عجیب است که این موشک کاملا” سالم و دست نخورده است! مگر می شود موشک از آسمان به زمین خورده باشد و حتی سر بالچه های آن کج نشده باشند؟ بر پایه تصویر به نظر می رسد: ۱- یا یک شیطنت حرفه ای با پیغامی ویژه است از سوی افرادی که توانسته اند با نفوذ به گروه‌های بکارگیرنده این جنگ افزار (احتمالا” گروه‌های مقاومت پشتیبان ایران)، آن را خارج و به معرض دید عموم قرار دهند. ۲- یا یک پیغام ویژه از سوی کاربر موشک یعنی گروه‌های مقاومت به دشمنان که آماده حملات زمین به هوای نامتقارن باشید‌ (کپی رایت این مورد به جناب MR9 تعلق دارد). ۳- تصویر متعلق به همان موشک مشابهی است که در بوته های اطراف محل تصویر کشف شده و به این دلیل آسیب ندیده است (البته اگر روی بوته ها هم بیافتد بسته به ارتفاع آغاز سقوط بالاخره یک خراشی، فرو رفتگی، خمیده شدنی چیزی باید روی موشک می دیدیم، مگر این که ارتفاعی که موشک از کار افتاده خیلی کم بوده است). https://pbs.twimg.com/media/FCN94vwXMAIZ93g?format=jpg&name=large یادآوری می شود که ما از نحوه شلیک این موشک آگاه نیستیم که آیا با کمک پیشرانه خود از زمین کنده می شود و یا بوستر جدا شونده دارد.

سلام، در مباحث پدافندی هم مانند هر چیز دیگری بحث هزینه فایده حرف اول و آخر را می زند. البته تحلیل هزینه فایده بایستی به دقت انجام و از ورودی های درست برای نتیجه گیری نهایی استفاده نمود: ۱- هر فروند آواکس را می توان جایگزین چند ایستگاه رادار زمینی نمود؟ ۲- آسیب پذیری کدام بیشتر است؟ سایتهای راداری یا فرودگاههای نظامی؟ ۳- جغرافیای کشور (کوهستان، دشت، …) کدام گزینه را پیشنهاد می کند؟ ۴- تجربه کشورهای دیگر چه درسی به ما می دهد؟ ۵- دانش فنی طراحی، پشتیبانی و نگهداری کدامیک از گزینه ها بیشتر در دسترس است؟ ۶- زیرساخت‌های موجود به نفع کدام گزینه است؟ ۷-…. درباره آواکسهای پرنده یک سری داده های معتبر در دسترس است: ۱- فرودگاه به اندازه کافی در کشور وجود دارد. ۲- شمار زیادی هواپیما مناسب اینکار در کشور وجود دارد که هزینه سرمایه گذاری را به شدت کاهش می دهد. برای نمونه حدود ۱۷ فروند توپولف ۱۵۴ در کشور به دلایلی درست ( چندین فقره سقوط، مصرف سوخت بالا، …) یا نادرست ( جوسازی منفی بی مورد، سیاسی بازی مسؤولین،..) زمینگیر شده اند که حدودا” نیمی از آنها ساعات پروازی کمی دارند و سال ساخت آنها دهه ۹۰ میلادی است. از سوی دیگر ایلیوشینهای ۷۶ نیروی هوایی عراق هم به علاوه شماری محدودی که بعدها برای خطوط هوایی ترابری خریداری شدند در کشور وجود دارند. البته طول عمر ایلیوشین های عراقی که بین سپاه و ارتش تقسیم شدند واقعا” زیاد است و حداقل یک دهه از توپولف ها قدیمی تر هستند. از حداقل ۱۷ فروند توپولف زمینگیر موجود می توان یک سوم را به آواکس تبدیل ‌‌و بقیه را به عنوان انبار قطعه استفاده کرد. یک ناوگان ۶ فروندی آواکس که در هر لحظه ۳ فروند آنها عملیاتی باشند برای کشور کافی است. ۳- کشورهایی که با ایران رابطه مناسبی دارند (چین و روسیه) هر دو تجربه تبدیل دو هواپیمای یاد شده به آواکس یا شنود را دارا هستند. ۴- در زمان شاه، نیروی هوایی شاهنشاهی اقدام به خرید آواکس از ایالات متحده نمود و از قضا بحث های داغی هم در کنگره و سنای آن کشور در اینباره روی داد. بنابراین باید یک گزارشی که به خرید آواکس توسط کشور منتهی شده بود موجود باشد. یعنی باید دید چرا نیروی هوایی به این نتیجه رسیده بود که برای کشورمان پدافند برپایه هواگردهای نظامی از پدافند برپایه ایستگاههای زمینی برتر است. ۵- تجربه موفق کشورهای آمریکا، عزرائیل، و اخیرا” پاکستان در نبردهای هوایی نشان می دهد که بکارگیری آواکسهای پرنده درصورت بکارگیری مناسب می توانند شرایط نبردهای هوایی را به نفع بکارگیرنده آنها تغییر دهند. ۶- دانش طراحی ساخت هواگردهای سنگین حامل رادار در کشور وجود ندارد. ولی آیا دانش لازم برای تغییر و تقویت سازه هواپیماهای کنونی هم دور از دسترس است؟ ۷- محصول نخست قرار نیست بهترین محصول باشد! بالاخره از یک جا باید شروع کرد. ۸- ساخت و راه اندازی شمار زیادی ایستگاه رادار زمینی در سال‌های اخیر که بردهای کوتاه تا بردهای بالاتر (۳۰۰۰ کیلومتر ادعایی) را پوشش می دهند نشان می دهد که دست اندکاران کنونی به هر دلیلی، ایستگاههای زمینی را بر هواگردهای نظامی حامل رادار ترجیح داده و سرمایه گذاری سنگینی در این زمینه انجام داده اند.

سلام، به نظر می رسد عدم توسعه آواکس در کشور مربوط به ضعف طراحی سازه هواپیمای حامل رادار باشد تا خود رادار. فناوری رادار کشور در سال‌های اخیر با کمک های خارجی و تلاش مهندسان داخلی پیشرفت قابل توجهی کرده است. اینهمه رادار در انواع گوناگون در سال‌های اخیر از روسیه و چین و بلاروس خریداری و نمونه های وطنی هم که بارها رونمایی شده اند. پس فکر نکنم مشکل خود رادار و برنامه نویسی های نرم افزاری مربوط به آن باشد. شمار زیادی توپولف ۱۵۴ و ایلیوشین ۷۶ هم در کشور هست که اصلا” از آنها استفاده نمی شود. تنها می ماند نقطه اتصال این دو! یعنی رادار هست و حامل هم هست،‌ ولی گویا توان نصب رادار روی سازه هواپیماهای موجود و‌ایجاد تغییرات لازمه وجود ندارد.

در مورد کمبود پدافند هوایی بر روی ناوگان دریایی کشور، بایستی یادآوری شود که بنا به گفته دست اندکاران کشور خطوط ساخت دو سامانه شناخته شده پدافندی یا زهرا (یعنی اف ام ۸۰ چینی/کروتال فرانسوی) و رعد/محراب (استاندارد آمریکایی) پیشتر در سازمان صنایع دفاع راه اندازی شده بود. هر دوی این سامانه های کارآمد نسخه دریا پایه داشته و در ناوگان دریایی سایر کشورها بکارگرفته شده اند. فناوری پایه بکار رفته در طراحی و ساخت این سامانه ها مربوط به دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی یعنی همان سطح فناوری است که در طراحی موشکهای ضد کشتی سری YJ/C چینی نصب شده روی شناورهای جنگی کشور وجود دارد. بنابراین دلیل این که این دو سامانه پدافندی که اهداف برد کوتاه و برد میانی را پوشش می دادند بر روی ناوگان دریایی کشور نصب نشده بودند را باید در مواردی دیگر جستجو نمود. البته در هنگام رونمایی این دو سامانه، این فرضیه نیز مطرح شده بود که سامانه های محراب و یا زهرا ساخت یک سامانه نو نبوده و در واقع بازسازی و بهینه سازی سامانه های موجود بوده اند. به نظر می رسد این رزمایش اخیر (سال ۱۴۰۰) بیشتر برای گزینش بهترین سامانه پدافندی که توانایی مقابله مؤثر با نوع جدیدی از تهدیدات پیش رو یعنی حملات کروزی/پهپادی را داشته باشد طراحی شده بود و نه صرفا” رونمایی از سامانه های پدافند کوتاه برد.

سلام، نکته مهمی را اشاره فرمودید. البته نکته مهمتر این است که اصلا” هدف یا اهداف در فاصله بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر را چگونه شناسایی و ردگیری می کنند؟ شلیک و هدایت موشک تا آخر مسیر به کنار! ناوهای هواپیمابر کلاس نیمیتز در طول آن ۲/۵ تا ۳/۰ ساعت پرواز موشک کروز خیلی بیشتر از ۷۰ کیلومتری که شما فرمودید تغییر مکان داده اند. تازه خود پهپاد (اگر فرض کنیم به عنوان ابزار نشانه گذاری و رهگیری موشک کروز استفاده شود) از فاصله بیش از ۲۵۰۰ کیلومتری چگونه سیگنال خود را بدون ماهواره به مرکز کنترل و فرماندهی موشک در ۲۰۰۰ کیلومتر دورتر ارسال کند؟

سلام، در بروزرسانی هم عرض شد این که سپاه از دو سامانه موشکی با یک نام (دزفول) در سازمان رزم خود استفاده کند غیر منطقی و عجیب است. از آن عجیب تر تغییر نام سامانه تور ام ۱ با انتقال از شاسی شنی دار به شاسی چرخدار است مگر این که تغییرات زیادی در زیر پوسته سامانه و زیرسامانه های آن انجام پذیرفته باشد. البته آنچه در ظاهر و بر پایه تصاویر انتشار یافته مشاهده می شود این است که نوع چرخدار به نمایش درآمده توانایی های کمتری نسبت به انواع شنی دار دارد (عدم وجود زیر سامانه شناسایی دوست از دشمن، عدم وجود زیر سامانه الکتروترمال،…). بنابراین احتمالا” در صورت پذیرفته شدن این سامانه برای ورود به سازمان رزم، نام آن تغییر کرده و بهینه سازیهایی که از سوی سازنده به کاربران سامانه تور ام پیشنهاد شده بر روی آن نیز اعمال خواهد شد. در یکی از نمایشگاههای سال‌های گذشته در کشور، نمونه به نمایش درآمده دارای این بهینه سازیها بود. یک نکته دیگر از دست دادن قابلیت شلیک در حال حرکت یا قابلیت شلیک با یک توقف کوتاه (بسته به گونه ای که به کشورمان تحویل شده) با انتقال از شنی دار به چرخدار است که نشان می دهد سپاه قصد دارد از این سامانه به عنوان پدافند نقطه ای برای حفاظت از مکانهای با ارزش استفاده کند. یادآوری می شود که سامانه تور در مدلهای نخستین توانایی شناسایی و درگیری در حین حرکت را دارا بود ولی برای شلیک موشک بایستی توقف می کرد. گویا در مدلهای پیشرفته تر امکان شلیک در حین حرکت در این سامانه ایجاد شده است.

سامانه ای که در این رزمایش “رونمایی” شده و تا معرفی رسمی ما آن را “دزفول” می نامیم؛ با توجه به این که آنتن رادار جستجو صاف (تخت) نیست نمی تواند اچ کیو ۱۷ یا مدلهای پیشرفته تور ام ۲ باشد. پوشش استتار (رنگ) سامانه به نمایش درآمده هم که بسیار شبیه سامانه های تحویلی از روسیه به نیروی هوایی سپاه در زمان فرماندهی سردار سلامی است. بنابراین به نظر می رسد سپاه همان کاری را که با برخی از سامانه های سام ۶ انجام داده بود با سامانه تور ام ۱ هم انجام داده است که شامل انتقال سامانه پدافندی از شاسی زرهی به شاسی چرخدار برای کاهش هزینه های نگهداری و احتمالا” برطرف نمودن برخی دیگر از مشکلات در نمونه های تحویلی بوده است. سپاه پیشتر مشابه چنین کاری را با برخی سامانه های سام ۶ خود انجام داده بود که با نام سامانه رعد ۱ معرفی شدند. البته در نسخه رعد ۱ گویا سامانه سام ۶ توانایی استفاده از مجموعه پسیو‌ الکترواپتیک را نیز دارا شده است. با توجه به این که سامانه تور ام ۱ قاعدتا” نباید دیگر در خط تولید سازنده روسی باشد و نسخه اچ کیو ۱۷ چینی و تور ام ۲ هر دو روی شاسی های چرخدار مشابه با پرتابگرهای طبس/سوم خرداد نیز عرضه شده اند، احتمال دارد در آینده نزدیک نسخه پیشرفته تور ایرانی مجهز به پرتابگر طبس/۱۵ خرداد/ ۹ دی نیز رونمایی شود. این شلیک های شبانه سامانه های “جوشن” و “مجید” هم پیغام ویژه ای دارد! به این معنی که سامانه های پسیو بکار رفته در این دو مجموعه پدافندی از نوع الکترواپتیک تلویزیونی معمولی نبوده و با توجه به قابلیت انجام عملیات در شب بایستی احتمالا” مجهز به تصویر برداری/سازی گرمایی باشند.

سلام، سامانه دزفول (تور ام ۱ یا اچ کیو ۱۷) بالاخره رونمایی شد: سامانه جوشن هم گویا همان سامانه ۱۵ خرداد است که از رادار پسیو‌ استفاده می کند:

البته فکر کنم گفته های سردار حاجی زاده خیلی واضح بود. پیشنهاد ۱۰۰ هزار دلار مربوط به دوران فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و چوب حراج زدن به جنگ افزارهای باقی مانده از آن دوران برای تأمین مالی دوران بحران کشورهای جدا شده بود نه در شرایط عادی خرید و فروش جنگ افزارها. سپاه خودش همزمان با تهیه موشک از لیبی،‌ کره شمالی، … به دنبال خرید جنگنده هم بود (اف ۶،‌ میگ ۲۱،…) این موشک FB-10 اگر بر پایه PL-10 توسعه یافته باشد، ورودش به کشور این امکان را می دهد به فناوری نسل جدیدتری از موشکهای گرمایاب هوا به هوا نیز دست یابیم. البته همانگونه که عرض شد بصورت ۱۰۰ درصد مشخص نیست موشک سامانه ای که ما فکر می کنیم “مجید” نام دارد، کپی دقیق موشک FB-10A باشد و‌ ممکن است تنها الگوبرداری از این موشک‌ شده باشد.

سلام، بر پایه چه داده ها یا آگاهی می فرمایید این سامانه ارزان و کم قیمت است؟ البته نمی گویم نیست ولی منظور این است که هیچ مرجع مستقل و قابل اطمینانی برای بررسی بهای تمام شده جنگ افزارهای تولیدی یا خریداری شده در کشور وجود ندارد. در بحث جنگنده و موشک (کدام بهتر است) هم همواره ادعا می شود موشک ارزان تر است بدون این که هیچ داده قابل اطمینانی در این زمینه وجود داشته باشد. بر پایه گفته های جناب حاجی زاده هر موشک اسکاد بی برای کشور ۲ تا ۳ میلیون دلار آب می خورده است و هر دستگاه پرتابگر آن هم همین بها را داشته است. یعنی بهای یک پرتابگر اسکاد و یک فروند موشک روی آن برای کشور تا ۶ میلیون دلار تمام می شده است که قطعا” از بهای خرید جنگنده اف ۵ در آن سالها بیشتر بوده است. گویا اکنون این میزان در موشک گروه فاتح با توجه به تولید انبوه و برخی نوآوریها کاهش چشمگیری یافته است. چینش و معماری سامانه مجید از سامانه چینی FB-6 الگوبرداری شده است که در آن دو خودروی جیپ وجود دارد: خودروی نخست برای حمل رادار جستجو و شناسایی (نه درگیری) و خودروی جیپ دوم حامل موشک. تغییرات زیر در سامانه ایرانی نسبت به نمونه چینی مشاهده می شود: - با توجه به این که جنگ افزارهای محمول پهپادهای مدرن امروزی حتی پهپاد مهاجر ۶ ساخت کشورمان برد بیشتری از موشکهای سامانه FB-6 دارند، موشک سامانه مجید از موشک سامانه جدیدتر FB-10A چینی با برد بیشتر الگوبرداری شده است. بنابراین و برپایه اصل پیش دستی احتمال این که شکارچی (مجید) طعمه شکار خود (پهپاد) شود بسیار کمتر می شود. - یک سامانه پسیو الکترواپتیک جانشین سامانه راداری سامانه FB-10A شده است. این ویژگی کمک شایانی به سامانه مجید در محیط های جنگ الکترونیک می نماید. بنابراین به نظر می رسد مهندسان ایرانی بر پایه نیازهای دفاعی کشور و یا تهدیدات پیش رو سامانه مجید را با الگوبرداری از دو سامانه چینی FB-6 و FB-10 طراحی و تولید کرده اند. البته این که خود چین و کارشناسان آن نیز در این پروژه نقش داشته اند به راحتی قابل اثبات نیست. به هر روی باید صبر کرد تا آشکار شود از میان چندین گزینه معرفی شده برای سامانه های برد کوتاه کشور، سرانجام کدام یک برنده خواهد شد تا به تولید انبوه برسد. سامانه FB-6: http://www.chinanews.com/mil/hd2011/2012/11-16/148512.shtml#nextpage موشک سامانه FB-10 (به تغییر قطر بدنه موشک در تصویر توئیتر و شباهت موشک و کنیستر آن با موشک و کنیستر سامانه مجید دقت کنید) https://twitter.com/jesusfroman/status/1441668330721628163 http://2.bp.blogspot.com/-HXwW81JC1Qc/VHKaSHfbOYI/AAAAAAAAkvM/AUtOlBoO_HE/s1600/FB-10%2BSurface-to-Air%2BMissile%2BSystem%2BCHINESE%2BEXPORT%2B%2Bshort-range%2Bair%2Bdefense%2Bsystem%2B(3).jpg

تاکنون ‌و بر پایه آن چه در رسانه ها مشاهده شده یک فروند آذرخش، پنج فروند صاعقه ۱، یک فروند صاعقه ۲، سه فروند تذرو، و یک فروند دُرنا ساخته شده اند. سال گذشته نیز از سه فروند کوثر رونمایی شد. البته به این مجموعه بایستی تبدیل شمار بسیار کمی از اف ۵ های قدیمی به هواپیمای آموزشی سیمرغ را نیز اضافه نمود (البته این مورد آخر ‘ساخت’ به شمار نمی آید). شفق و‌ برهان و قاهر و … هم بهتر است که دیگر وقت خود را بیهوده صرف آنها نکنیم. البته بابک تقوائی حدود ۱۲ یا ۱۳ سال پیش و همان زمان که همچنان با نیروی هوایی در ارتباط بود این ادعا را مطرح کرد که چندین فروند از اف ۵ های موجود برای آن رژه هوایی معروف زمان احمدی نژاد به طرح استتار آذرخش رنگ آمیزی شدند. ولی خوب شمار هواپیماهای آذرخش و صاعقه ای که برای جلب نظر احمدی نژاد و گرفتن بودجه از ایشان به نمایش درآمدند (هم در پایگاه یکم شکاری مهرآباد و هم آن رژه هوایی) از شمار انگشتان دست کمتر بود. اخیرا” نیز ادعاهای جدیدی از سوی حبیب بقایی فرمانده اسبق نیروی هوایی مطرح شده است: “…. شهید ستاری مرحوم مهندس سنایی را آورد و تمام راه ایشان ادامه یافت. 30 فروند هواپیمای آذرخش تحویل نظام جمهوری اسلامی ایران دادیم….” ”….و ایشان محبت کردند و جلسه را سه ساعت حضور داشتند که منجر به ساخت هواپیمای صاعقه شد. 14 مورد را تحویل نیروی هوایی دادیم….” جالب اینجاست که همگی این محصولات برپایه طرحهای شهید ستاری هستند (برنامه جامع ایشان در سال ۱۳۶۸) و از زمان شهادت ایشان، برنامه های ساخت هواگرد برای نیروی هوایی درجا زده است.

سلام، فکر کنم سوء تفاهم شد. من نگفتم در شهرهای دیگر تعمیر شوند یا به انبار قطعه تبدیل شوند یا اوراق شوند. عرض کردم اگر قرار بود برای همیشه زمینگیر شوند، حداقل می شد پرواز آخرشان را به مهرآباد انجام ندهند و بصورت کامل در شهرهای دیگر زمینگیر شوند. بیشتر این هواپیماها اکنون دیگر از رده خارج هستند و پرواز نخواهند کرد. زیرا اصولا” از همان زمان احمدی نژاد که توسط ایرلاینهای داخلی خریداری می شدند عمر بسیاربالایی داشته و سیکل های پروازی باقیمانده بسیار کمی داشتند. به همین دلیل به راحتی و با قیمت مناسب به ایران منتقل می شدند و تحریم ها شامل آنها نمی شد. به بیان دیگر اصلا” قرار نبود برای چند دهه در خدمت باشند ولی اتفاقا” در همان دوران کوتاه خدمتی خیلی هم به صنعت هوایی کمک کردند. برخی از هواپیماهای زمینگیر هم مانند ۷۲۷/۷۳۷/۷۴۷ های هما یا ۷۲۷ های آسمان که با برنامه ریزی قبلی بازنشست شدند و دقیقا” می دانستند در چه روز و تاریخی آخرین پروازشان را انجام خواهند داد. از سوی دیگر متأسفانه بعضی از هواپیماهای زمینگیر اصولا” با بی دقتی یا خیانت خریداری می شدند و پس از زمان کوتاهی به دلیل نبود پیشرانه جایگزین یا قطعات یدکی پیشرانه شان مجبور به بازنشستگی زودهنگام می شدند (هواپیماهای ترکیش به عنوان مثال). الان تو همین تصویر پست پیشین بنده، از هر تایپ هواپیما چندین و چند فروند می بینیم (فوکر ۱۰۰؛ خانواده ایرباس ۳۲۰؛ ام دی؛…) خوب می شد به راحتی چندین نمایشگاه (موزه) از این هواپیماهای زمینگیر شده در شهرهای دیگر ایجاد کرد و از هر تایپ یک نمونه در هر نمایشگاه داشت. می شد برخی از آنها را به رستوران هوایی تبدیل کرد، … جاذبه بسیار خوبی برای گردشگری می شد. https://ibb.co/kqKsPKf ====== تصاویر در گالری آپلود شود ......

سلام، روی هم رفته به نظر می رسد کل بخش هوایی کشور (نظامی و غیر نظامی) در وضعیت نامساعد قرار دارد و فقط نیروی هوایی ارتش نیست که دچار ضعف مدیریتی و بی برنامه گی است. نگاهی به این تصاویر بیاندازیم. آخر این چه وضعی است؟ روزمرگی و مدیریت باری به هرجهت هم حدی دارد! یعنی واقعا” در میان اینهمه حقوق بگیر بخش‌های هوایی و ایرلاینها یک نفر هم پیدا نمی شود که بگوید حالا که فلان هواپیما به هر دلیل به پایان عمر سرویس دهی خود رسیده است، پرواز آخرش را به فرودگاهی به جز فرودگاه مهرآباد انجام دهد تا اگر قرار است زمینگیر شود لااقل در شهرها و شهرستانهای دیگر زمینگیر شود تا بتوان از آن به عنوان نمایشگاه هوایی، رستوران، …. استفاده کرد؟ خدا وکیلی چقدر جذابیت درست می کند برای شهرهای دیگر به ویژه مناطق محروم کشور. https://ibb.co/rtwN2nK