پخش اعلامیه تخلیه نیمه شمالی نوار غزه توسط نیروی هوایی اسرائیل خلاصه متن این اعلامیه به این صورت است « ساکنان شهر غزه، این شهر به میدان جنگ تبدیل شده است. فورا خانه های خود را تخلیه کرده و به جنوب وادی غزه بروید (نوار غزه) و برای امنیت خودتان تا اطلاع ثانوی به خانه های خود بازنگردید. نزدیک شدن به دیوار امنیتی ممنوع است وخطر مرگ به همراه دارد. » (م: احتمال دارد بزودی ارتش اسرائیل بصورت زمینی وارد نوار غزه شده و آن را به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم کند)

تصاویری از نمایشگاه IDEF2023 موتور توربوفن TF10000 میکروجت های سری KTJ بالگرد T925 خانواده بمب های MAN تجهیزات الکترونیک زیردریایی ساخت شرکت آسلسان Pase 4x4 Tulpar 35 (مجهز به توپ اورلیکن 35mm ) ARMA II Kaplan-NG خودروی بدون سرنشین Alpar خودوری بدون سرنشین Yabgu Altug 8x8 Akrep 2 R Batuhan 4x4 مین دریایی هواپرتاب مین دریایی MALAMANSM ورق فولادی HY-100 ظاهرا تولید داخلی است موشک های پدافندی (به ترتیب از چپ ) hisar A _ hisar B _ spider 1 سامانه پدافندی Goksur CIWS و موشک Bozdogan-DH سامانه پدافندی Levent سامانه پدافندی Burc سامانه پدافندی Gurz ( سامانه جالبیست، شبیه به پانتیسر ولی بسیار ارتقا یافته تر ) سامانه پدافندی Goldemir کوادکوپترها و میکروپهپاد های شرکت STM پهپاد Karaye عجیب ترین مورد این نمایشگاه هم بمب سرشی BK3 ساخت سودان بود! " البته نزدیک به 1000 شرکت در این نمایشگاه حضور داشتند و محصولات بسیار متنوعی عرضه شد بود، برای جلوگیری از شلوغ شدن تاپیک شاخص ترین موارد انتخاب شد "

تصویری از انتقال جاده ای لانچرهای عمودی ناو شهید سلیمانی همان طور که مشخص است این لانچر بدون نام ابعاد بسیار بزرگی دارد. ( از کفی تریلی حامل بزرگ تر است ) ابعاد احتمالی آن با توجه به اینکه مدل دقیق کفی مشخص نیست، با دقت کمی اندازه گیری شده و قابل استناد نمی باشد. عرض و طول و ارتفاع این لانچر به ترتیب در حدود 1.9 در 3.6 در 12.5 متر بدست آمده که از تمام لانچرهای شناخته شده به جز لانچر کره ای K-vls mod 2 بزرگ تر است.( حتی بلند تر از لانچر کره ای بنظر میرسد. ) ابعاد در هر سیلو هم 1.1 در 1.1 متر بدست آمده که برای امر پدافندی بیش از حد بزرگ است. اینکه دقیقا چه موشکی قرار است این لانچر پرتاب شود مشخص نیست ولی با این ابعاد پتانسیل بالایی برای پرتاب طیف وسیعی از موشک ها را دارا میباشد. لانچر K-vls mod 2 ساخت کره جنوبی لانچر UKSK ساخت روسیه برای تسلیحات تهاجمی لانچر های A43 - A50 - A70 اروپایی خانواده لانچر MK-41 آمریکایی

تصویری زیبا از لجستیک دریایی ناوگروه 40 نیروی دریایی چین در مسیر خلیج عدن در بالا ناوچه type 54 A به نام Yueyang (575) در وسط ناو پشتیبانی type 903 به نام Luomahu (907) در پایین ناوشکن type 52 D به نام Hohhot ( 161) «به امید روزی که از ناوگروه های نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران هم چنین تصاویر زیبایی منتشر بشه»

نسل جدید سرجنگی شاهد 131 خب به شکل واضحی این سرجنگی جدید به منظور بهبود توانایی مقابله با انواع اهداف سخت و نرم طراحی شده. خرج های گود جلویی و نمیه گود کناری در نفوذ و ایجاد خسارت تاثیر زیادی دارند، ترکش های مکعبی هم در برابر اهداف نرم اثر گذاری بالایی دارند. پوسته نسبتا سخت فلزی دماغه هم بخوبی میتونه در بدنه ساختمان های معمولی نفوذ کنه تا انفجار درون (با فیوز تاخیری) درون هدف رخ بده منبع توییتری

خب حالا بعد از پیدا شدن محل این پایگاه (البته توسط دوستان خارجی) یکم هم ما کار اوسینتی انجام بدیم البته تمام این موارد بالا برداشت شخصی از تصاویر منتشر شده بوده و ممکن است کاملا غلط باشد!

نیروی هوایی عبری در یک قاب!

به آب اندازی اولین ناوچه Type 26 انگلستان HMS Glasgow

اولین تصاویر از بمب افکن نسل بعدی B-21 Raider « Any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic »

رزمایش مشترک نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا و نیروی هوایی اسرائیل دسامبر 2022

یادداشت: نسل بعدی شاهد136 با مشاهده عملکرد پهپاد انتحاری شاهد-136 و شاهد 131 ( گران 2 و 1 ) در نبرد میان روسیه و اوکراین و بازنگری معماری نمونه های مشابه در سطح جهان، احساس شد نکاتی ساده ولی در عین حال مهم گفته شود تا در توسعه نسل بعدی اینگونه پهپادها در نظر گرفته شود. پهپاد هاروپ سوار بر کامیون های کاماز اولین نکته تجمیع تمامی نمونه های موجود در غالب یک یا دو نمونه پهپاد است.نمونه های موازی و متعدد برای پاسخ به یک نیاز اتلاف بودجه و زمان، آن هم برای سازمان رزم ما که به نسبت کند و از نظر مالی هم ضعیف هست، غیرقابل قبول است. ابعاد شاهد 136 باعث میشود که حمل و نقل آن در زمان صلح هم با دردسر همراه باشد. با طول 3.5 متری برای حمل به وسیله کانتینر مقدار زیادی فضا نیاز دارد و در هنگام پرتاب هم مانع میشود تا بتوان آنرا از پهلو پرتاب کرد. ( این ابعاد بزرگ منجر به برد بالایی شده ولی ما مشاهده می کنیم که بیش از نصف برد اعلامی استفاده نشده است.) عدم قرارگیری شاهد 136 در جعبه انرا سبک تر کرده اما باعث می شود هنگام بارگیری نیاز به زمان و مهارت خدمه باشد. در زمان انبارداری هم در برابر ناملایمات اسیب پذیر بشود. علارغم سادگی و کم هزینه بودن سیستم پرتاب فعلی این سیستم بسیار کند و اسیب پذیر است. بارگذاری مجدد آن پیچیده و زمان بر است و حرکت آن در مسیر های ناهموار با سوال مواجه است. نمونه کوچک تر موسوم به شاهد 131 ( گران 1 ) به نظر سرجنگی سبکی دارد ولی برد زیاد ( اطلاعات رسمی از این نمونه در دسترس نیست ) بهتر است در نسل بعدی وزن سرجنگی افزایش پیدا کند، حتی اگر منجر به کاهش برد بشود، اگر پیشنهاد شماره 3 برای نمونه سبک هم اجرا بشود می توان تعداد بیشتری از آنرا بارگیری کرد. پهپاد هارپی در اختیار کشور چین پهپادRising Sword (Chien Hsiang) تایوان البته میتوان موارد بیشتری هم در نظر گرفت ولی با توجه به اینکه احتمالا هم اکنون تحقیقات برای توسعه نسل بعدی شروع شده نمی توان انتظار تغییرات بنیادی داشت.

فصل اول: قسمت 5 پیش به جلو، باهم خارج از دلایل عملیاتی و فنی برای خرید US-2، موضوع دیپلماسی نیز وجود دارد. به عبارت ساده، خرید یک هواپیمای دریایی طراحی و ساخت ژاپن، روابط اتحاد ایالات متحده و ژاپن را بیشتر بهبود می بخشد. برای مثال ، در سال 2020، ژاپن بیش از 20 میلیارد دلار تسلیحات از ایالات متحده خریداری کرده است. تصمیم ژوئیه 2020 مبنی بر مجوز درخواست 23 میلیارد دلاری ژاپن برای تهیه جنگنده های F-35، دومین فروش بزرگ نظامی خارجی بود که تا کنون مجاز شده. این خریدها مستقیماً از مشاغل ایالات متحده و الزامات داخلی حمایت می کند. Shin Maywa یک شرکت کوچک است و ارتش ژاپن فقط می تواند بودجه لازم برای سفارش 9 فروند هواپیماهای دریایی ( US-2 ) را داشته باشد. دستور ایالات متحده به حفظ این صنعت منحصر به فرد و حمایت از اقتصاد ژاپن کمک می کند. خرید از ژاپن نیز تنها گزینه واقع بینانه خارج از توسعه بومی است. در حال حاضر، تنها سه کشور دیگر در حال ساخت هواپیماهای دریایی توانمند هستند: چین ، کانادا و روسیه. خرید هواپیماهای دریایی روسی یا چینی یک امر سیاسی غیرمشروع است، و هواپیمای دریایی کانادا هم بسیار کوچکتر از US-2 است و هم برای خاموش کردن آتش بهینه شده است. اگر ایالات متحده می خواهد یک هواپیمای دریایی بهینه شده برای عملیات در اقیانوس آرام بخرد، باید US-2 را بخرد. در نهایت، خرید از ژاپن به متحدان آمریکا یادآوری می‌کند که ایالات متحده هیچ انحصاری در نوآوری ندارد: سیستم‌های توانمند، بدون در نظر گرفتن مبدا، باید بکارگرفته شوند. هواپیمای CL-415 Bombardier کانادایی استفاده سیاسی ار یک قراردادنظامی چیز جدیدی نیست. تصور US-2 به عنوان جزئی از توافقنامه تسلیحاتی بین کشورهایی مانند ژاپن، اندونزی، مالزی، هند و ایالات متحده دشوار نیست. اگر دیپلماسی انگیزه کافی نباشد، شبح رقابت با چین نیز وجود دارد. هواپیمای دریایی جدید چین، AG-600 (م: به این هواپیما در فصل بعدی میپردازیم ) قابلیت نظامی و دیپلماتیک را فراهم می کند. برای مثال، گزارش‌های اولیه در مورد این هواپیما نشان می‌دهد که هم مالزی و هم نیوزلند به این هواگرد ابراز علاقه کرده‌اند. چین به طور بالقوه می تواند از این هواپیما به عنوان بخشی از تلاش های دیپلماتیک خود استفاده کند. مطمئناً ایالات متحده ترجیح می دهد که شرکای منطقه ای از هواپیماهای طراحی شده توسط متحدان به جای هواپیماهای طراحی شده توسط دشمنان استفاده کنند. نتیجه از آنجایی که ایالات متحده طرح های بومی هواپیماهای آبی خاکی (م: در قسمت قبلی لینکی برای اشنایی با این هواپیما معرفی شده) را دنبال می کند، عاقلانه است که راه حل های خارج از چارچوب را نیز در نظر بگیریم. چه پلتفرمی برای جستجو و نجات باشد، چه ابزاری برای آزمایش، یا نمادی از تعهد آمریکا به اتحاد ایالات متحده و ژاپن، خرید تعداد کمی US-2 هیچ ایرادی ندارد. در عمل، ارتش ایالات متحده باید سه اقدام در کوتاه مدت انجام دهد. اول: باید هزینه خرید تعداد موردنیاز هواپیمای دریایی را از ژاپن بررسی کند و این هزینه را با تلاش‌های توسعه مداوم مقایسه کند. دوم: باید از طریق روش‌های مختلف، کارایی نسبی خرید هواپیماهایی مانند US-2 را در مقایسه با سایر راه‌حل‌های پیشنهادی تعیین کند. سوم: ایالات متحده باید برنامه های تبادل محدودی را با نیروی دریایی ژاپن انجام دهد تا تجربه عملیاتی در اوقیانوس را قبل از عملیاتی شدن قابلیت های ایالات متحده به دست آورد. حتی اگر ایالات متحده در نهایت تصمیم بگیرد که خرید US-2 به هر دلیلی منطقی نباشد، باز هم از درک بهتر توانایی‌های متحدان و قابلیت‌های هواپیماهای دریایی بزرگ سودمند خواهد بود. این اقدامات ارتش ایالات متحده باید به طور همزمان با تلاش های وزارت امور خارجه و سایر سازمان های دولتی برای شناسایی زمینه های هم افزایی ترکیب شود. ایالات متحده کجا می تواند دلارهای دفاعی محدود خود را به روش هایی خرج کند که تأثیر مثبت متناسبی بر موقعیتش در اقیانوس آرام داشته باشد؟ خرید US-2 ممکن است برای یک خلبان سرنگون شده یا تیم شناسایی گم شده به معنای همه چیز باشد. (م: به شکلی واضح نویسنده این مقاله سعی در ایجاد احساس نیاز به یک هواپیمای دریایی در بدنه ارتش ایالات متحده را دارد. اینکه این نیاز واقعی هست یا خیر نمی توان با قطعیت پاسخ داد ولی با تغییر میدان نبرد به اوقیانوس آرام، واضح است که تاکتیک ها و استراتژی های قبلی در این صحنه جدید کارایی سابق خود را نخواند داشت و لازم است که یک بازتعریف در یگان های عمل کنند صورت بگیرد. این بازتعریف خلاء هایی ایجاد می کند که باید با پاسخ مناسبی به آنها داد. این موضوع شامل نیروهای رزمی ماهم میشود با حضور هرچه بیشتر در ابهای بین المللی و دور از خانه، امکانات جدیدی مورد نیاز میشود که در فصل های بعدی به آن خواهیم پرداخت) ادامه دارد .. منبع اصلی منبع دوم صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و http://www.military.ir/ مجاز است از دوستانی که برای پرسش سوالات خود صبر کرده اند، سپاسگزارم. اگر سوالی هست، در خدمت ام. پایان قسمت پنجم/ پایان فصل اول ...

فصل اول: قسمت 4 US-2 در لباس خدمت بر خلاف ظاهر به نسبت قدیمی US-2 این هواپیما ماهیتی کاملا مدرن دارند _ تصویری از کاکپیت این هواگرد به عنوان مثال، یک US-2 مجهز به غلاف های سوخت گیری هوایی مشابه آنچه توسط C-130 حمل می شود را در نظر بگیرید. US-2 تقریباً 60000 پوند ( حدودا 27 تن ) سوخت حمل می کند. می تواند تقریباً 600 مایل ( 950 کیلومتر ) از یک باند عملیاتی به جلو پرواز کند، 30000 پوند ( حدودا 13.5 تن ) سوخت را تحویل دهد و بازگردد. این دو برابر مقدار پیش بینی شده برای MQ-25 Stingray است. علاوه بر این، US-2 بدون اشغال فضای روی ناو یا نیاز به منجنیق به آن دست خواهد یافت. به عبارت دیگر، یک US-2 می تواند برد پرواز چهار فروند F-35C را تا 40 درصد یا برد دو V-22 را دو برابر افزایش دهد. مقایسه ای از تاثیر تانکر های سوخت رسان بر اساس هواپیماهای دریایی در برد عملیاتی جنگنده ها _ البته این مقایسه منبعی غیر از مقاله اصلی دارد یکی دیگر از کاربردهای بالقوه US-2 در نقشی مانند HC-130 و MC-130 نیروی هوایی پشتیبانی از ماموریت های نجات و نیروهای عملیات ویژه است. فرماندهان تیم های نجات باید اضافه شدن US-2 و V-22 را به عنوان بخشی از تغییر چهره عملیات در اقیانوس آرام تجزیه و تحلیل کنند. در اینجا US-2 می تواند به تجهیزات سوخت گیری هوا به هوا مجهز شود یا به سادگی به عنوان یک مادر برای هلیکوپترها و سایر وسایل نقلیه عمل کند. یکی از قابلیت‌های نامتقارن ارائه شده توسط یک هواپیمای دریایی، «پرسه زدن» روی سطح آب است. با شرایط آب و هوایی خوب، تصور اینکه یک هواپیمای دریایی بر روی یک پهنه آبی فرود آید، موتورهایش خاموش کند و در حالی که خدمه آن در آن زندگی می کنند روزها برای پشتیبانی یا انجام یک ماموریت منتظر بمانند، غیر منطقی نیست. چنین مفهومی به توانایی بیشتر دریانوردی یک هواپیمای دریایی نسبت به یک هواپیمای شناور نشان می دهد. برای درک بهتر از مفهوم هواپیمای شناور می توانید پست زیر را مطالعه کنید یک طرح فرضی از US-2 برای پشتیبانی از عملیات های ویژه در نهایت، US-2 می تواند عنصری از مجموعه شناسایی و هجومی نیروی دریایی باشد. در حالی که P-8 قابلیت های زیادی را برای نیروی های مشترک به ارمغان می آورد، اساساً یک هواپیمای مسافربری اصلاح شده است. برای کار کردن به باند فرودگاه - و در عین حال طولانی - نیاز دارد. در حالی که US-2 به عنوان یک هواپیمای توربوپراپ حساسیت کمتری دارد و با بهره گیری از سیستم ایجاد جریان هوا روی فلپ ها می تواند در مسافت بسیار کوتاه به پرواز درآید. برای مشاهده تیک آف این هواگرد میتوانید به این لینک مراجعه کنید US-2 احتمالاً می تواند به هاردپوینت برای حمل سلاح یا دستگاه های توزیع کننده سونوبوی ضد زیردریایی مجهز شود. چنین ایده ای بی سابقه نیست. اسلاف US-2 حامل سونوبوی و اژدر بود. (م: منظور هواپیمای US-1 هستش) همچنین می توانست پس از فرود بر روی اقیانوس یک سونار غوطه ور را خارج از بدنه خود مستقر کند. اصلاحات مشابه برای US-2 می تواند آن را به یک هواپیمای گشت دریایی کشنده تبدیل کند. یک طرح فرضی برای نمونه گشت دریایی US-2 همچنین می تواند به نیروهای دریایی توانایی پیشرفته ای برای سرویس، استقرار و بازیابی وسایل نقلیه بدون سرنشین سطحی و زیر سطحی ارائه دهد. هواپیماهای دریایی مانند US-2 می‌توانند بهمیان جزایر پرواز کنند، فرود بیایند، یک زهپاد یا وسایل نقلیه دیگری را مستقر کنند و هفته‌ها بعد برای بازیابی آن، دانلود داده‌ها و ... بازگردد. این امر می تواند زمان حمل و نقل را برای آن وسایل نقلیه به میزان قابل توجهی کاهش دهد و به نوبه خود ماندگاری آنها را در انجام عملیات خود افزایش دهد. علاوه بر این، توانایی نیروهای دریایی برای استقرار این وسایل نقلیه بدون سرنشین در مناطق وسیع تر، و جابجایی آنها با سرعت بیشتر، باعث رصد بهتر تحرکات دشمن می شود. ادامه دارد .. صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و http://www.military.ir/ مجاز است منبع در اخرین پست قرار میگیرد دوستان برای پرسش سوالات تا انتشار تمامی بخش ها صبر کنید پایان قسمت چهارم ...

فصل اول: قسمت 3 یک پاسخ برای چند سوال هواپیماهای دریایی ارزان نیستند، اما انتخاب نکردن آنها می تواند یک اشتباه بسیار گران قیمت باشد. در حال حاضر، برای آموزش یک خلبان F-16 تقریباً 6 میلیون دلار و برای آموزش یک خلبان F-35 یا B-2 تقریباً 10 میلیون دلار هزینه می شود. در درگیری با یک دشمن همتراز، هواپیما از دست می‌رود و خلبانان روی دریا به بیرون پرتاب می‌شوند. علاوه بر دلایل اقتصادی و اخلاقی برای بازیابی خلبانان، یک بحث اثربخشی نیز وجود دارد: خلبانان با دانستن اینکه شانس خوبی برای نجات دارند، احتمال بیشتری دارد که حملات خود را تا جای ممکن ادامه دهد. از این رو، مهم است که ایالات متحده تلاش کند تا خلبانان را از اقیانوس در زمان جنگ نجات دهد. همانطور که ارتش آمریکا و متحدانش در حال بررسی عملیات هوایی بر فراز گستره وسیع اقیانوس آرام هستند، آنها باید مزایای جستجو و نجات رزمی را با تسهیل هواپیماهای دریایی در نظر بگیرند. برای برخی از خلبانان که هواپیماهای دریایی جانشان را نجات داده و تعداد بیشماری دیگر؛ تعجب آور است که ایالات متحده امروزه هیچ هواپیمای دریایی برای نجات ندارد. که US-2 می تواند این مشکل را حل کند. تصویری از پایگاه ژاپنی در بندر کاوینگ _ هواپیماهای در تصویر میتسوبیشی F1M2 می باشد _ 15 فوریه 1944 هواپیماهای دریایی می توانند به ارتش ایالات متحده کمک کنند تا چندین چالش را در اقیانوس هند و اقیانوس آرام حل کند، به ویژه مشکلات ذاتی عملیات پراکنده میان جزایر کوچک. در حالی که US-2 برای جستجو و نجات و شناسایی دریایی طراحی شده است، تصور استفاده های دیگر از این هواپیما، مانند پشتیبانی لجستیکی از نیروهای دوردست، دشوار نیست. هواپیماهای دریایی مانند US-2 می‌توانند به وارد کردن نیرو در مکان‌های غیرقابل دسترس کمک کند، آنها را تامین کند و در صورت لزوم آنها را تخلیه کند. در یک سناریوی فرضی، US-2 می‌تواند تعدادی هواپیمای بدون سرنشین را به نزدیک جزیره‌ای ببرد تا امکان هدف‌گیری را برای هواپیماهای ضربتی فراهم کنند. علاوه بر این، اگرچه US-2 از ابتدا برای جابجایی محموله های بزرگ طراحی نشده، ولی با تغییراتی می تواند نیروهای رزمی بزرگتری را جابجا کند.(م: حتی می تواند پهپاد های انتحاری را نیز حمل کند ) فرماندهان حتی ممکن است US-2 را به یک سکوی سوخت‌گیری هوا به هوا تبدیل کنند. این تانکرها می‌توانند از کشتی‌ها ، مخازن سوخت از پیش نصب‌شده، هواپیماهای دیگر یا از فرودگاه‌ها سوخت‌گیری کنند. توانایی پرواز تانکرها از سطح اقیانوس، به هواپیماهای تهاجمی و سایر نیروها اجازه می دهد تا تحت شرایط مورد نیاز، نیروها را پراکنده کنند.(م: این پراکندگی نیرو کار چین را در استفاده از تسلیحات دوربرد سخت تر می کند) لازم نیست همه این تغییرات فوراً انجام شوند. در ابتدا، US-2 می تواند فقط برای سوخت گیری هوایی مجهز به سبد بشود. در صورت موفق بودن در مرحله ابتدایی، یکپارچه سازی بوم که کار دشوارتری خواهد بود، انجام شود. ادامه دارد .. صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و http://www.military.ir/ مجاز است منبع در اخرین پست قرار میگیرد دوستان برای پرسش سوالات تا انتشار تمامی بخش ها صبر کنید پایان قسمت سوم ...

فصل اول: قسمت 2 US-2 یک شگفتی فناوری با داشتن حداکثر سرعت بیش از 350 مایل (560 کیلومتر) در ساعت، حداکثر وزن برخاست ناخالص بیش از 120000 پوند (55000 کیلوگرم) و برد بدون سوخت نزدیک به 3000 مایل (4700 کیلومتر)، در مأموریت اصلی خود یعنی جستجو و نجات نسبت به رقبا برتری دارد. با در نظر گرفتن عملیات نجات در شمال اقیانوس آرام می تواند در امواجی تا ارتفاع 10 فوت ( 3 متر ) عمل کند این باعث می شود تا بیش از 95% از مواقع سال بتواند در اقیانوس های آزاد فعالیت کند . قابلیت فعالیت در آب های آزاد یکی از مزیت های متمایز یک هواپیمای دریایی واقعی نسبت به هواپیمای مجهز به شناور است. US-2 نه تنها می تواند محدوده هواپیمای سرنگون شده را جستجو کند، بلکه می تواند فرود بیاید و خلبان را بازیابی کند. بالگرد HH-60W و هواپیمای HC-130 یگان جستجو و نجات Jolly Green خرید US-2 فوراً توانایی نیروهای آمریکایی را برای انجام عملیات جستجو و نجات در اقیانوس آرام بهبود می بخشد. شکل 1 بهبود پوشش نسبی یک US-2 را نسبت به یک HH-60W، هلیکوپتر نجات مشتق شده از Blackhawk نیروی هوایی، یا یک V-22 تیلت روتور در حال استفاده توسط نیروی مشترک نشان می دهد. در حالی که HH-60 ها معمولاً همراه با HC-130 عمل می کنند، اما C-130 حمل و نقل ویژه با سرنشین و پیکربندی برای ماموریت نجات، جفت عملیاتی خوبی نیست. اگر HC-130 دچار نقص عملکرد شود یا در غیر این صورت در دسترس نباشد، HH-60 به شعاع عملیاتی خود محدود می شود. از سوی دیگر، US-2 ها قابلیت نجات خود را در برد بالا به تنهایی فراهم می کنند. شکل 1 نقشه برد نسبی یک هلیکوپتر نجات در مقابل هواپیمای دریایی US-2 را نشان می دهد. دایره های محدوده تقریبی هستند. برد V-22 بر اساس MV-22 در پیکربندی بدون بار با حداکثر سوخت داخلی (مخزن های کمکی). توجه: شعاع عملیات واقعی آن احتمالاً بسیار کوچکتر است. (تقریباً 500 مایل بدون سوخت، مطابق با HH-60). چنین قابلیتی بدون هیچ گونه افزایش معنی داری در هزینه به دست می آید. انتظار می‌رود هزینه‌های عملیاتی تقریباً 12000 دلار در هر ساعت پرواز باشد (تخمین بر اساس دو هواپیماهای JRM Mars و Be-200 که به عنوان تانکرهای آتش نشانی استفاده می‌شوند صورت گرفته)، مطابق با هزینه مجموع 15000 دلار برای عملیات HC-130J (6000 دلار در ساعت) و HH-60W (9000 دلار به ازای هر ساعت پرواز)، و بسیار کمتر از هزینه ساعتی V-22 که بیش از 20000 دلار است (اعداد بر اساس نرخ بازپرداخت وزارت دفاع است). پیش بینی می شود هزینه هر واحد US-2 کمتر از 150 میلیون دلار باشد که عمدتاً به دلیل نرخ بسیار پایین تولید است. ترکیب HC-130 J Combat King و HH-60W Jolly Green II در مقایسه با این هواپیما، در حال حاضر تقریباً یکسان است. (م: نکته ای که نویسنده اصلی مقاله به آن توجه نکرده این است که دو گزینه دیگر برای عملیات نجات اگر بر فراز اوقیانوس دچار مشکل بشوند، ممکن است فاجعه بزرگتری رخ دهد. در حالی هواپیمای دریایی می تواند روی آب فرود اضطراری کند و منتظر کمک بماند) در حالی که نزدیک به 100 میلیون دلار V-22 است که ویژگی های تیم HC-130 و HH-60 را ترکیب می کند، همچنین از برد نسبتاً بدون سوخت گیری محدودتری رنج می برد. به عنوان مثال V-22 ها معمولاً برای شعاع جنگی بدون سوخت 500 مایلی برنامه ریزی می کنند که بسیار کمتر از شعاع 1400 مایلی US-2 است. در حالی که با افزودن مخازن سوخت داخلی می تواند شعاع V-22 ها را تا حدود 1000 مایل افزایش دهد، آنها معمولاً در این پیکربندی پرواز نمی کنند، چون حجم داخلی قابل توجهی را از دست می دهد. در حالی که سوخت‌گیری هوا به هوا می‌تواند برد هر هواپیمای مجهز تجهیزات سوخت گیری هوایی را افزایش دهد، این هزینه را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهد. علاوه بر این، به تانکر مناسب نیاز دارد که در زمان مناسب در مکان مناسب قرار گیرد.(م: برای عملیات نجات تکیه بر تانکر های پرنده اگر و اما بیش از حدی دارد و قابل اتکا نیست در کل) علاوه بر این، اسکادران های V-22 معمولاً برای مأموریت جستجو و نجات رزمی آموزش نمی بینند یا از آن پشتیبانی نمی کنند (آنها فاقد پرسنل متخصص اسکادران های نجات هستند). اگرچه در صورت لزوم می توانند آن را انجام دهند. اگر ایالات متحده خواهان یک قابلیت نجات مستقل در اقیانوس باز در بردهای بیش از 1000 مایل است، باید به شدت هواپیمای دریایی را در نظر بگیرد. ادامه دارد .. صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و http://www.military.ir/ مجاز است منبع در اخرین پست قرار میگیرد دوستان برای پرسش سوالات تا انتشار تمامی بخش ها صبر کنید پایان قسمت دوم ...