امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

قسمت دوم:موشک های کروز


موشک ابابیل

IRQ_Marakub_100_Ababil.jpg

پروژه ابابیل در اصل تلاش عراق برای تبدیل پهپاد هدف Mirach-100 ایتالیایی به یک موشک کروزز است.عراق یکی از خریداران عمده این پهپاد بود که مدتی بعد آم را تحت لیسانس و با نام مراقب-100 در داخل کشور تولید کرد.
موشک ابابیل دارای یک موتور توربوجت و دو سکان عمودی پروانه ای بود و در قسمت جلوی دماغه ی خود یک دوربین برای هدایت تلویزیونی داشت.اعتقاد بر این است که ابابیل طولی حدودا 6 متری و وزنی حدودا 1000 کیلوگرمی داشته و برد آن حدودا 500 کیلومتر بوده است.در سال 1995 گزارشی اعلام شد که در آن به این موضوع می پرداخت که عراق در حال توسعه یک کلاهک میکربی برای یکی از پهپاد های خود است که احتمال میرود همان موشک ابابیل باشد.

thumb_IRQ_Mirach_100_Marakub_100.jpg


موشک های الفاو 150/200 - جنین

پس از خروج بازرسان سازمان ملل در سال 1998 عراق دو پروژه ساخت موشک کروز را از سر گرفت که هر هر دوی آنان بر پایه تبدیل موشک ضد کشتی کرم ابریشم به یک موشک کروز زمین پایه استوار بود.اولین پروژه (الفاو 150/200) در سال 1996 افشا گشت این پروژه افزایش برد HY-2 از 100 کیلومتر به 150 الی 180 کیلومتر بود و دیگری (پروژه جنین) تلاش برای افزایش برد HY-2 به 1000 کیلومتر با کمک تعویض موتور موشک بود که در اواخر سال 2001 آغاز شد.



موشک الفاو 150/200

Silkwormmissile_750pix.jpg

الفاو یک پروژه مخفی بین MIC ، نیروی دریایی عراق و شرکت جنرال الکریمه بود.در این پروژه با استفاده از اجزا و لوازم موشک های C-601 و C-611 و تغییر سیستم متحرکه HY-2 آن را به برد 150-180 کیلومتر میرساند.این پروژه بیشتر سعی میکرد موشک های هواپرتاب را به موشک های زمین پرتاب تبدیل کند تا نبود هواپیماهای H-6 (که لانچر موشک های C-601 و C-611 بود) را جبران کند (این هواپیما ها در حمله آمریکا به عراق در سال 1991 نابود شدند).
شرکت الکرامه موتور های مختلفی را برای جایگزینی با موتور اصلی HY-2 امتحان کرد،موتور C-611 بهترین پیشرانه برای این پروژه بود زیرا بالاترین انرژی را تولید می کند و برای بالا بردن برد موشک کمک بسیاری می کرند،با این حال گزارش های متناقضی از مهندسان درگیر این پروژه اعلام شد که نشان می دهد موتور های موشک های P-15 و C-601 نیز در این پروژه امتحان شدند که آن ها هم موفقیت آمیز بودند.شرکت الکرامه سوخت موشک الفاو را نیز تغییر داد و سوخت مورد استفاده در HY-2 که TG-02 بود را به سوخت AZ-11 (با ترکیب:89%DETA و 11% UDMH) که بازدهی بالایی دارد تعویض کرد.تست الفاو نیز انجام شد و به راحتی به برد 168 کیلومتر دست یافت که این برد بالاتر از مقدار اجازه داده شده ی سازمان ملل(150 کیلومتر) بود که موجب این شد مقدار سوخت را به شکلی تنظیم کنند تا برد الفاو زیر 150 کیلومتر باقی بماند تا با بازخواست سازمان ملل روبرو نشوند.
کلاهک الفاو همان کلاهک استاندارد موشک HY-2 باقی ماند و هیچ مدرکی هم تلاش عراق برای ساختن کلاهک های خوشه ای و شیمیایی و میکربی را اثبات نمیکند.
سیستم هدایت این موشک با توجه به افزایش برد الفاو نصبت به HY-2 می بایست عوض می شد که به راحتی از خارج کشور قابل خریداری بود اما تحریم های سازمان ملل به عراق چنین اجازه ای نمیداد.اولویت ساخت چنین هم در دستور کار نبود و تمام تلاش شرکت الکریمه بر افزایش برد و سیستم محرکه آن بود،در این شرایط عراق مجبور شد به طور مخفیانه سیستم هدایت را از منابع خارجی به دست بیاورد.
الفاو به تعداد 10 فروند به ارتش عراق تحویل شد که در جنگ سال 2003 از پنج فروند آن برای هدف قرار دادن مواضع آمریکا در خشکی استفاده شد.

موشک های کرم ابریشم(HY-2) عراق:
thumb_Silkworms.jpg thumb_Silkworm-02.jpg thumb_Silkworm-01.jpg thumb_february_2010_in_640_34.jpg thumb_c-201-DNST9208933.jpg thumb_c-201-DNST9200830.jpg thumb_c-201-DNST9200828.jpg thumb_c-201-DNSC9108094.jpg thumb_c-201-DFST9208935.jpg thumb_10_hy2.jpg



موشک جِنین

عراق در سال 2002 و 2001 برای تبدیل موشک HY-2 به یک موشک کروز با برد بیش از 1000 کیلومتر تلاش می کرد.عراق با برد این موشک می توانست از درون مرز های خود تمام نقاط ایران و اسرائیل را تحت پوشش خود قرار بدهد.
این پروژه در سال 2001 مطرح گشت و در سال 2002 به تایید صدام حسین رسید.این پروژه رسما در تاریخ 1 ژوئن 2002 آغاز شد و به سه تا پنج سال برای تکمیل پروژه وقت لازم داشت،اما با ورود بازرسان سازمان ملل در تاریخ دسامبر 2002 لغو شد.با این حال بدنه و موتور موشک از ترس کشف شدن توسط بازرسان مخفی شدند.
شرکت الکرامه مسئولیت کلی پروژه را در دست داشت و در نهایت دکتر مشیر مسئول این پروژه شد با این حال سرتیپ ندیم نیز به سرپرستی پروژه مظف گشت.مفهوم اولیه این پروزه عبارت بود از تعویض موتور استاندارد موشک HY-2 با یک موتور توربو شفت بالگرد که منجر به حذف تانکر های حامل مواد اکسید کننده می شد و فضای بیشتری را برای تانکر سوخت باقی میگذاشت تا بتواند به برد های بالا دست پیدا کند.این پروژه به 4 فاز تقسیم شد:
فاز یک:شبیه سازی رایانه ای برای آزمایش مفاهیم و حفظ یک پارچگی سازه و ثبات موتور توربوشفت و شبیه سازی تراست و گشتاور موتور
فاز دو:آزمایش و نصب موتور
فاز سه:ساخت و تست پرواز نمونه اولیه
فاز چهار:کار بر روی هدایت و ناوبری و کنترل موشک
شرکت هایی که در پروژه جنین درگیر بودند عبارتند از:شرکت القدس که وظیفه ساخت بدنه و کلاهک را بر عهده داشت،شرکت المیلاد که وظیفه طراحی و تولید آیونیک موشک را بر عهده داشت،شرکت الندا که وظیفه طراحی سیتم پرتاب را بر عهده داشت،شرکت ابن فرناس و کارگاه های ارتش عراق که وظیفه تغیرات و تنظیمات موتور بالگرد را بر عهده داشتند و در آخر شرکت الکریمه که وظیفه مونتاژ نهایی را بر عهده داشت.
عراق برای پیشرانه موشک جنین از موتور های مازاد بالگرد های خود استفاده کرد.در ابتدا عراق قصد استفاده از موتور TV-2 بالگرد MI-8 را داشت اما مهندسین شرکت ابن فرناس تخمین زدند که موشک جنین 2670 نیوتون(600 پوند) نیرو لازم دارد اما موتور TV-3 تنها قادر به تولید 2000 نیوتون (450 پوند) انرژی بود،بنابراین شرکت ابن فرناس شروع به مطالعه و تحقیق بر روی موتور TV-3 بالگرد MI-17 کرد،اما بررسی موتور TV-3 به علت ورود بازرسان سازمان ملل لغو شد.هر دو این موتور ها می توانستند به راحتی و بدون تغییرات زیادی بر روی بدنه HY-2 قرارا بگیرند.مهندسین ابن فرناس بر این باور بودند که تبدیل موتور TV-3 از توربوشفت به توربوجت دشوار خواهد بود زیرا پره ها(Vans) را نمیتوان به راحتی حذف کرد اما پس از مدتی تحقیق و بررسی متوجه شدند که این مشکل را میتوان با زمان و پول کافی حل کنند.متخصصان این شرکت فقط به فاز مدلسازی موتور موشک جنین شدند و تست این موتور هرگز انجام نشد.
موشک جنین قادر به حمل یک کلاهک 500 کیلوگرمی محتوی مواد منفجره متعارف بود اما بعد از اشغال عراق معلوم شد که جنین قادر به حمل کلاهک خوشه ای،شیمیایی و میکربی است.
به گفته یک مقام ارشد این پروژه در ژوئیه سال 2003 دقت ناوبری جنین نمیتوانسست عامل مهمی در فاز اول پروژه باشد،اولویت اول پروژه دستیابی به بردی 1000 کیلومتری بوده است.این رویکرد غیر معقول نیست چنانکه در پروژه الحسین دیدیم که برد فدای دقت موشک شد.مقامات در ابتدا متقاعد شده بودند که همان سیستم ناوبری موشک HY-2 را در در پروژه جنین استفاده کنند.سیستم هدایت موشک HY-2 به اندازه کافی دقیق نیست و عراق قصد داشت به هر صورت به یک سیستم هدایت دقیق دست پیدا کند،آن ها تصمیم گرفتند از سیستم جهانی GPS استفاده کنند اما تحریم های سازمان ملل این اجازه را به آن ها نمیداد،آن ها برای یک راه حل موقت از سیستم هدایت موشک هوا به هوای A-A-6)R-40) که دارای سه ژیروسکوپ و سه شتاب سنج بود استفاده کردند،پروژه جنین در اوایل کار خود با بازگشت بازرسان سازمان ملل قطع شد و مدارک و نقشه ها بازمانده های این پروژه مانند موتور موشک بعد از اشغال عراق سوزانده شد و از دستیابی عراق به یک موشک کروز استراتژیک جلوگیری کرد.


پایان قسمت دوم
نویسنده و مترجم:عرفان صادقی
فقط برای میلیتاری


ادامه دارد....

  • Like 1
  • Upvote 10

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

با تشكر از جناب لست وار .

درسته علي آقا طبق نوشته‌ي ويكي عمليات با بمبهاي مارك84 انجام شده. ولي با توجه به اينكه



تمام بمبها به هدف برخورد كرده و اون رو به كلي نابود كردند به نظر من احتمالا كيت هدايت

ليزري هم روي بمبها نصب بوده و در واقع بمبهايMK84 به GBU-10 تبديل شده بودن.




OsirakHUD.jpg

توي اين تصويري كه خودتون قرار داديد بمب ريزي در حالت CCIP هست که مخفف CONTINUOUSLY COMPUTED IMPACT POINT میشه در این حالت بمب ها بصورت پرتابه ای و درک زمان بندی مشخص روی هدف ریخته میشه که با دقت پایینتری نسبت به سایر حالات بمب ریزی به هدف اصابت میکنه..
البته اونقدر هم غیر دقیق نیست و میشه با این روش یک بمب مارک 82 رو روی یک تانک هم انداخت که به شرایط محیطی هم بستگی داره .

توی این روش به خلبان گفته میشه که چه زاویه شیرجه سرعت حرکت ارتفاعی رو نیاز داره تا بمب به نقطه مورد نظر اصابت کنه .
  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
عرفان جان واقعا مممنون .............. خسته نباشي تركوندي پسر

من جز موشك هاي الحسين و العباس ( اونم خيلي كم) نميشناختم

ادامه بده در مورد اون توپ ...............

اجركم عند الله

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
مقاله بسيار جالب و جامعي است.
مطالب كمتر دانسته شده ي را شامل مي شود.
منتظر ادامه هستيم/ متشكرم.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
در اين مورد بايد به روسها آفرين گفت چرا؟

موشك اسكاد بي روسي پايه توسعه موشكي بسياري از كشور هاي شرقي بوده است:
كره شمالي - ايران - پاكستان - عراق و حتي چين و هند

تفاوت اين كشور ها در توسعه موشكي تفاوت در ديدگاه آنها به امر مهندسي معكوس دارد

در كره شمالي: توسعه موشك اسكاد بي توسط متخصصين روسي در كره شمالي - حاصل: موشك نودونگ

در ايران : خريد نودونگ و باز طراحي آن توسط نيرو هاي داخلي و پايه ريزي يك توان موشكي بومي - حاصل: شهاب 1 . 2 . 3 و قدر وقيام و ... و رسيدن به سبكي جديد مانند سجيل 1 و 2

در پاكستان: خريد نودونگ از كره شمالي و رنگ آميزي دوباره آن و نام گزاري مجدد

در عراق: كپي ناقس از روي اسكاد بي توسط مهندسان روسي و عراقي - حاصل: الحسين

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

در ايران : خريد نودونگ و باز طراحي آن توسط نيرو هاي داخلي و پايه ريزي يك توان موشكي بومي - حاصل: شهاب 1 . 2 . 3 و قدر وقيام و ... و رسيدن به سبكي جديد مانند سجيل 1 و 2



احتمالا منظور شما فقط شهاب 1 و 2 بود دیگه؟؟چون بقیش به اسکاد ربطی ندارند....

در پاكستان: خريد نودونگ از كره شمالي و رنگ آميزي دوباره آن و نام گزاري مجدد



:mrgreen: :(

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

در ايران : خريد نودونگ و باز طراحي آن توسط نيرو هاي داخلي و پايه ريزي يك توان موشكي بومي - حاصل: شهاب 1 . 2 . 3 و قدر وقيام و ... و رسيدن به سبكي جديد مانند سجيل 1 و 2



احتمالا منظور شما فقط شهاب 1 و 2 بود دیگه؟؟چون بقیش به اسکاد ربطی ندارند....



:mrgreen: :(
در پاكستان: خريد نودونگ از كره شمالي و رنگ آميزي دوباره آن و نام گزاري مجدد



اگه منظورتون اینه که شهاب 3 ربطی به اسکاد نداره که باید بگم احتمالا شما تا به حال یا شهاب 3 ندیدین یا اسکاد. البته سجیل ربطی به اسکاد نداره.

پاکستان هم غوری می سازه. رنگ نمیکنه. کن دوستان می خوان قبول کنن که پاکستان هم قدرت موشکیه؟
  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

در ايران : خريد نودونگ و باز طراحي آن توسط نيرو هاي داخلي و پايه ريزي يك توان موشكي بومي - حاصل: شهاب 1 . 2 . 3 و قدر وقيام و ... و رسيدن به سبكي جديد مانند سجيل 1 و 2



احتمالا منظور شما فقط شهاب 1 و 2 بود دیگه؟؟چون بقیش به اسکاد ربطی ندارند....



big_grin :(
در پاكستان: خريد نودونگ از كره شمالي و رنگ آميزي دوباره آن و نام گزاري مجدد



اگه منظورتون اینه که شهاب 3 ربطی به اسکاد نداره که باید بگم احتمالا شما تا به حال یا شهاب 3 ندیدین یا اسکاد. البته سجیل ربطی به اسکاد نداره.

پاکستان هم غوری می سازه. رنگ نمیکنه. کن دوستان می خوان قبول کنن که پاکستان هم قدرت موشکیه؟



جناب اسپهبد از شما دیگه بعیده! :mrgreen:

اسکاد بی/شهاب1/شهاب2/هاوسنگ5/رودونگ1 از سری اسکادهای ایرانی هستند :mrgreen:

شهاب3 جزو اسکادها نیست.در واقع عضوی از نودونگ های کره ایه!اینطور نیست؟؟

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
عرفان دمت گرم .
اطلاعات خود این موشکها رو صدام هم نمیدونست ! حالا تو از کجا گیر آوردی خدا میدونه !
در مورد توپ بابل هم بنویس زودتر !

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

در ايران : خريد نودونگ و باز طراحي آن توسط نيرو هاي داخلي و پايه ريزي يك توان موشكي بومي - حاصل: شهاب 1 . 2 . 3 و قدر وقيام و ... و رسيدن به سبكي جديد مانند سجيل 1 و 2



احتمالا منظور شما فقط شهاب 1 و 2 بود دیگه؟؟چون بقیش به اسکاد ربطی ندارند....



:mrgreen: icon_frown
در پاكستان: خريد نودونگ از كره شمالي و رنگ آميزي دوباره آن و نام گزاري مجدد



اگه منظورتون اینه که شهاب 3 ربطی به اسکاد نداره که باید بگم احتمالا شما تا به حال یا شهاب 3 ندیدین یا اسکاد. البته سجیل ربطی به اسکاد نداره.

پاکستان هم غوری می سازه. رنگ نمیکنه. کن دوستان می خوان قبول کنن که پاکستان هم قدرت موشکیه؟



جناب اسپهبد از شما دیگه بعیده! icon_wink

اسکاد بی/شهاب1/شهاب2/هاوسنگ5/رودونگ1 از سری اسکادهای ایرانی هستند :(

شهاب3 جزو اسکادها نیست.در واقع عضوی از نودونگ های کره ایه!اینطور نیست؟؟



شهاب 3 یا نودونگ فقط یه اسکاد بزرگتره. یه اسکاده که کره ای ها کشیدنش تا بزرگتر بشه و بردش بیشتر بشه. تفاوت تکنولوژیکی این موشک ها زیاد نیست. و البته رودونگ 1 همون نودونگ 1 هست که با یکی دیگه از لهجه های کره ای(فکر می کنم شمالی) نوشته شده!
البته این بیشتر نظر شخصی منه. برای مثال من زلزال ها و نازعات ها رو در اصل یه موشک در اندازه های مختلف می دونم. چون اگه از یه نظر دیگه نگاه کنیم کشیدن و بزرگتر کردن یه موشک باعث ساخت یه موشک کاملا جدید نمیشه.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

توی این روش به خلبان گفته میشه که چه زاویه شیرجه سرعت حرکت ارتفاعی رو نیاز داره تا بمب به نقطه مورد نظر اصابت کنه .



و حتی نقطه برخورد( تقریبی) بمب به زمین هم بر روی هاد به نمایش در میاد.( همون نقطه ای که پایین تصویر با یک دایره سفید مشخص شده نقطه برخورد بمب هست) و جالب اینکه به محض تغییر سرعت یا ارتفاع یا زاویه و . . . هواپیما بلافاصله نقطه برخورد جدید مشخص میشه.

انواع ابتدایی و غیر رایانه ای از این سیستم بر روی هواپیماهای بمب افکن در جنگ جهانی دوم نصب شده بود.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

در ايران : خريد نودونگ و باز طراحي آن توسط نيرو هاي داخلي و پايه ريزي يك توان موشكي بومي - حاصل: شهاب 1 . 2 . 3 و قدر وقيام و ... و رسيدن به سبكي جديد مانند سجيل 1 و 2



احتمالا منظور شما فقط شهاب 1 و 2 بود دیگه؟؟چون بقیش به اسکاد ربطی ندارند....



:mrgreen: icon_frown
در پاكستان: خريد نودونگ از كره شمالي و رنگ آميزي دوباره آن و نام گزاري مجدد



اگه منظورتون اینه که شهاب 3 ربطی به اسکاد نداره که باید بگم احتمالا شما تا به حال یا شهاب 3 ندیدین یا اسکاد. البته سجیل ربطی به اسکاد نداره.

پاکستان هم غوری می سازه. رنگ نمیکنه. کن دوستان می خوان قبول کنن که پاکستان هم قدرت موشکیه؟



جناب اسپهبد از شما دیگه بعیده! icon_wink

اسکاد بی/شهاب1/شهاب2/هاوسنگ5/رودونگ1 از سری اسکادهای ایرانی هستند :(

شهاب3 جزو اسکادها نیست.در واقع عضوی از نودونگ های کره ایه!اینطور نیست؟؟



شهاب 3 یا نودونگ فقط یه اسکاد بزرگتره. یه اسکاده که کره ای ها کشیدنش تا بزرگتر بشه و بردش بیشتر بشه. تفاوت تکنولوژیکی این موشک ها زیاد نیست. و البته رودونگ 1 همون نودونگ 1 هست که با یکی دیگه از لهجه های کره ای(فکر می کنم شمالی) نوشته شده!
البته این بیشتر نظر شخصی منه. برای مثال من زلزال ها و نازعات ها رو در اصل یه موشک در اندازه های مختلف می دونم. چون اگه از یه نظر دیگه نگاه کنیم کشیدن و بزرگتر کردن یه موشک باعث ساخت یه موشک کاملا جدید نمیشه.


اصلا میگیم شهاب 3 یا نودونگ فقط یه اسکاد بزرگتره.همون هم دوباره باید میزان نیروی خروجی از راکت رو حساب کنی و کلی کارای دیگه.همینطوری نیست که فقط بزرگترش کنی.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط FLANKER
      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385294.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385295.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385335.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385333.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385300.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385309.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385302.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385304.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385306.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385307.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385334.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385336.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385337.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385338.jpg
    • توسط NIX
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      گراد ، تگرگ روسی
       

       
       
       
      گراد یک سامانه پرتابگر چندگانه خودکششی 122 میلیمتری است که در اتحاد جماهیر شوروی طراحی و ساخته شده است ، این سامانه و راکت M-210F برای نخستین بار در سالهای آغازین دهه 1960 توسعه یافته و نخستین کاربرد رزمی آن در مارس 1969 در طول درگیری مرز چین و شوروی بود
      BM مخفف Boyevaya Mashina به معنی ماشین جنگی است و نام مستعار گراد Grad در روسی به معنی تگرگ می باشد
       
      سامانه موشک انداز BM 21  در سال 1963 در ارتش شوروی برای جایگزینی سامانه قدیمی BM 14  بکار گیری شد ، نقش پایه ای سامانه BM 21  برای پشتیبانی نیرو های زمینی با سرکوب فوری مواضع شلیک موشک های ضد تانک ، توپخانه ها ، خمپاره انداز ها ، از میان بردن نقاط مقاومت دشمن در منطقه نبرد بود
       
      نام مستعار روسی "تگرگ" نام مناسبی برای سامانه تسلیحاتی است که می تواند تا 40 راکت 122 میلی متری را در حدود 20 ثانیه در بردهای گوناگون پرتاب کند. گراد یک سامانه تتسلیحاتی دقیق نیست و برای رساندن مهمات خود به جای هدف نقطه ای ، برای یورش به یک منطقه طراحی شده است ، در برد 20 کیلومتری ، زمانی که 40 موشک پرتاب می شود، منطقه اصابت تا 600 متر در 600 متر گسترش می یابد (36 هکتار).
       

       
       
      از زمان معرفی سامانه BM 21 در دهه 60 این راکت انداز  های 122 میلیمتری در همه مناطق درگیری در سراسر حهان حاضر بوده اند . سادگی این سامانه بهمراه ارائه توان آتشباری عظیم از یک سکوی متحرک و نسبتا سبک منجر به پذیرش سریع و گسترده آن شده است..این سامانه تسلیحاتی به شکل گسترده ای کپی شده است و اکنون گونه های گسترده ای از نسخه ها و مشتقات آن را می توان در فهرست موجودی بیش از 50 نیروی مسلح در سراسر دنیا میتوان مشاهده کرد
       
      از آنجایی که BM-21 یک طراحی نسبتا قدیمی است که  اواخر دهه 1950 توسعه یافت ،بنابر این  برخی از این گونه‌های کپی شده ویژگی‌ های تسلیحات تازه تری را به آن افزوده اند ، مانند سیستم ‌های کنترل آتش پیشرفته و ویژگی‌های آیرودینامیکی پیشرفته‌تر برای خود موشک‌ها [در موارد پیشرفته تر موشک های هدایت شونده. م].
       
       
      پرتابگر اولیه یک شاسی کامیون Ural-375D 6×6 بود. در سال 1976، خودروی پرتابگر Ural-375D با کامیون جدیدتر و قدرتمندتر Ural-4320 6×6 جایگزین شد. هر BM-21 توسط یک کامیون 9k450  با 60 موشک اضافی پشتیبانی می شود. نصب شدن بر روی کامیون های 6×6 به BM-21 تحرک قابل توجهی می دهد که به ویژه پس از شلیک، زمانی که پرتابگرها باید به سرعت جابجا شده تا از آتش سامانه های ضد توپخانه ای دشمن در امان باشند. عملیات شلیک و جابجایی رفتار معمول در راکت انداز های چندگانه خودکششی است
       
       
      کامیون پشتیبان سامانه گراد
       
      راکت یا موشک
      راکت یا موشک به مهماتی گفته می شود که توسط یک موتور به حرکت در می آید. موتور موشک / راکت در ساده‌ ترین گونه از لوله‌ ای تشکیل شده است که در آن سوخت می‌ سوزد و در یک انتهای آن دهانه‌ ای دارد. گازهای خارج شده باعث ایجاد واکنشی برابر و مخالف در انتهای بسته لوله شده و پرتابه را به جلو می راند . رانش با هدایت گازهای به سرعت در حال انبساط از سوخت موشک در حال سوختن از طریق یک یا چند نازل (ونتوری/ ونچوری) ایجاد می شود.
       

       
      نمایش اثر ونتوری
       
       راکت های 122 میلی متری برای BM-21 دارای هفت ونتوری در پشت موتور موشک هستند. در حالی که موتورهای موشک می‌توانند حاوی سوخت مایع یا جامد باشند، سامانه های BM-21 موشک ‌هایی را با موتورهایی که فقط دارای سوخت جامد هستند شلیک می‌کنند. بر خلاف موشک ، یک راکت هدایت نشده مسیر خود را در هنگام پرواز تنظیم نمی کند تا به هدف اصابت کند. به این ترتیب، هنگامی که BM-21 یک راکت را شلیک میکند هیچ راهی برای تغییر مسیر آن وجود ندارد.
       
      راکت ها
      راکت ها به منظور دستیابی به پایداری آیرودینامیکی ، از باله یا چرخش محوری استفاده می کنند ، راکت های سامانه گراد ترکیب هر دو این روش ها را بکار می برد. روش اولیه برای ایجاد پایداری آیرودینامیکی از طریق استفاده از چهار بالک در بخش پشتی است . هنگامی که راکت پرتاب می شود، شروع به چرخش با سرعت نسبتا کندی می کند. باله‌های فنری که در بخش پشتی دور راکت پیچیده شده اند و با یک بند نازک در جای خود نگه داشته شده اند که هنگام پرتاب می‌سوزد. همانطور که قسمت پشتی موشک از لوله پرتاب خارج می شود، فنرها باله ها را باز کرده و راکت را در پرواز تثبیت می کنند.
       
       
      انواع راکت های سامانه گراد
       
      راکت 9M22
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               64  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              2870 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                5 تا 20.4 کیلومتر
       
      راکت 9M22M
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               46  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              1930 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                2 تا 10.8 کیلومتر
       
      راکت 9M22U
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               66.6  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              2870 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                5 تا 20.1 کیلومتر
       
      راکت 9M28F
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               56.5  کیلوگرم
      سرجنگی         21 کیلوگرم
      طول              2270 میلیمتر
      تعداد ترکش     1000  تکه
      برد                تا 15 کیلومتر
       
      راکت 9M53F
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               70   کیلوگرم
      سرجنگی         26  کیلوگرم
      طول              3037 میلیمتر
      تعداد ترکش     2450  تکه
      برد                5 تا 20.5 کیلومتر
       
      راکت 9M521
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               66  کیلوگرم
      سرجنگی         21 کیلوگرم
      طول              2840  میلیمتر
      تعداد ترکش     1000  تکه
      برد                تا 40  کیلومتر
       
      راکت 9M522
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               70  کیلوگرم
      سرجنگی         25  کیلوگرم
      طول              3037 میلیمتر
      تعداد ترکش     1800  تکه
      برد                تا 37.5  کیلومتر
       
       
       
      گراد در نقش موشک
       
      با توجه به گستره کاربران راکت انداز های گراد شرکت های دفاعی در صدد بهبود عملکرد این سامانه بر آمده اند که شرکت ترکیه ای راکستان و همینطور صنایع دولتی رافائل دو شیوه گوناگون را برای افزایش دقت این سامانه به کار برده اند
       

       
      راکت (موشک) ساخت راکستان با سامانه هدایتی GPS / INS
       
      شرکت راکستان یک راکت هدایت شونده به سامانه هدایت ماهواره ای به همراه سامانه هدایت داخلی توسعه داده است که با استفاده از امواج ماهواره های جی پی اس دایره خطای برابر 30 متر (ادعایی)  دارد
       

       
      کیت Epik
       
      شرکت رافائل کیت EPIK را برای راکت های سامانه گراد توسعه داده است (Electro-Optical Precision Integration Kit)) که بر پایه هدایت داخلی  INS و پردازشگر تصویری کار میکند ، تصویر هدف که توسط سامانه های دیگر (هلیکوپتر / هواپیما / پهپاد / نیرو های پیاده) برداشت شده است روی سامانه هدایت داخلی بارگیری شده و در زمان پرواز پویشگر فعال دماغه راکت با مقایسه تصویر ذخیره شده اقدام به جانمایی و شیرجه بر روی هدف تعیین شده می نماید ، از آنجایی که EPIK با جی پی اس در ارتباط نیست امکان جم و اخلال بر روی آن نیز وجود ندارد. شرکت سازنده دقت اصابت کمتر از 3 متر را برای این کیت هدایتی اعلام کرده است
       
      با هدایت پذیر شدن راکت های سامانه گراد سامانه های Fire Finder امکان محاسبه الگوی پروازی پرتابه برای اجرای عملیات سرکوب را تا حد بسیار زیادی از دست خواهند داد
       
       
       
       
       

       
       
      سامانه راکت چند گانه خودکششی
       
      سازنده    اتحاد جماهیر شوروی
      سال ورود به خدمت   1963 میلادی
      تعداد خدمه    6 نفر
       
      گونه های سامانه گراد

       
      BM 21 V
      نسخه هوابرد با 12 تیوب بر روی کامیون گاز 66B 
       

       
      GRAD 1
      نسخه سبکتر سامانه گراد با 36 تیوب بر روی کامیون زیل 131
       

       
      9K132 Grad-P
      گراد پی لانچر تکی راکت 122 میلیمتری
       

       
        A-215 Grad-M
      نسخه دریایی سامانه گراد
       

       
      9K59 Prima
      پریما نسخه بهبود یافته گراد با 50 تیوب
       

       
      Grad-K
      نسخه تازه تر گراد بر روی کامیون کاماز 5350
       

       
      Tornado G
      راکت انداز بهبود یافته گراد بر روی کامیون اورال 4320
       
       
       
      پیوند 1
      پیوند 2
      پیوند 3
      پیوند 4
      پیوند 5
    • توسط MR9
      فکور90 ، در اصل ، یک پروژه داخلی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (IRIAF)  بشمار می رفت که تاریخ آغاز آن به اوایل دهه نخست قرن بیست و یکم ( 2000 میلادی ) برمی گردد . به اعتقاد برخی ، در آن زمان هیچ  موشک هوا به هوای عملیاتی AIM-54A فونیکس در فهرست موجودی نیرو وجود نداشت ، در نتیجه  متخصصان نیروی هوایی پیشنهاد دادند  تا قطعات و اجزاء فونیکس ها را با قطعات موشکهای تغییر یافته هاوک ( پروژه سجیل ) بهبود دهند و موشکهای موجود را بحالت عملیاتی بازگردانند .
      با کلید خوردن این پروژه ، به شکل همزمان نیروی هوایی یک قرارداد همکاری را با صنایع شهید بابایی وابسته به وزارت دفاع و پشتبانی نیرو های مسلح با هدف بازگرداندن چند تیر موشک فونیکس بحالت عملیاتی در یک بازه زمانی یکساله (2007-2006) به امضاء رساندند  و برای اطمینان از صحت کار ، چند کارشناس بازنشسته فنی نیروی هوایی ارتش نیز به این پروژه پیوسته و این ایده دنبال شد.
      براساس گزارشهای تایید نشده ، در اوایل کار ، موشکهای از رده خارج فونیکس با استفاده از جستجوگر موشک MIM-23B دوباره عملیاتی شدند . با این حال ، در سالهای بعد (2009-2008) ، زمانی که صنایع شهید بابایی ، یک نسخه بهبود یافته از موشک پدافند هوایی MIM-23B را با رادار و اویونیک جدید برای نیروی هوایی توسعه داد ، این ایده برای کارشناسان بوجود آمد که تمامی موشکهای فونیکس باقی مانده را با اویونیک جدید و رادار موشک شلمچه ، ( نسخه بهبود یافته MIM-23B) به حالت عملیاتی درآورند .
      این موشک با موفقیت کامل مابین سالهای 2009 تا 2010 آزمایش شد ، اما علی الظاهر  در خط تولید انبوه قرار نگرفت . نسخه جدید سجیل / شلمچه  با جستجوگر و اویونیک پیشرفته با شناسه سجیل هوابرد برای تجهیز تامکتهای نیروی هوایی ، فانتوم ومیراژهای اف-یک در حال توسعه است .
      پی نوشت : 
      این تحلیل ، صرفاً یک نظر بشمار می رود و نه تایید و نه رد می گردد . با این حال امیدواریم نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، بیش از پیش ، از قابلیتهای تدافعی ، تهاجمی برخوردار گردد . 
    • توسط Davood
      اواخر دهه ۶۰ و اوايل دهه ۷۰ ميلادي را مي توان نقطه عطف در پيشرفت صنايع موشكي در دنيا دانست زيرا زماني بود كه به تازگي جنگ جهاني تمام شده بود و كشورهاي درگير جنگ جهاني به خوبي ضرورت وجود موشك و جنگ افزارها را درك كرده بودند و با تجربياتي كه به هنگام جنگ كسب كرده بودند توانستند به دنياي جديدي از ساخت سلاح ، موشك و هواپيما قدم بگذارند.
      يكي از اين كشورها كه همواره ابرقدرتي موشكي محسوب مي شد شوروي بود. اتحاد جماهير شوروي با فاصله اي بسيار زياد از رقباي خود در حال پيشرفت بود به خصوص در صنعت هوافضا، ولي اين پيشرفت هنگام فروپاشي اتحاد جماهير شوروي با كمتر از نصف پتانسيل گذشته ادامه يافت.
      البته بايد به اين نكته نيز توجه كنيم كه با وجود چنين فروپاشي، روسيه هنوز هم در صنعت هوافضا از برترين هاست. صنايع موشكي روسيه كه همچون يكي از زيرشاخه هاي صنعت هوافضاست به تبع آن پيشرفت زيادي داشته است. رقابت بسيار جذابي بين كشورهاي روسيه و ايالت متحده آمريكا در زمينه هوافضا وجود دارد كه شايد يكي از دلايل پيشرفت سريع اين صنعت در اين كشورها و فاصله زياد آنها با كشورهاي ديگر همين باشد.
      در ليست موشك هاي روسيه مي توان انواع و اقسام موشك ها را از قبيل موشك هاي هوا به هوا، هوا به زمين، زمين به هوا، بالستيك، اتمي، ضد ماهواره ، ضد كشتي و ضد زيردريايي را ديد. در اين ميان يكي از سري هاي بسيار قوي و با اهميت سري موشك هاي S يا S-300 را مي توان جزو سومين نسل موشك هاي زمين به هوا دانست كه پروژه ساخت و طراحي آن در دهه ۱۹۷۰ شروع شد.
      اين موشك نسبت به موشك هايي كه در زمان هاي قبلش ساخته مي شد خصوصيات متفاوتي داشت. البته تنها در سيستم پرتاب (Launch) آن از سري موشك هاي ۴۸N6 نمونه برداري شده بود كه مي توانست ميان برد يا دوربرد باشد. توسعه و گسترش موشك هاي سري S-300 از سال ۱۹۶۹ آغاز شد كه در آن زمان اين موشك ها به برد ۷۵ كيلومتري رسيده بودند.
      شركت مجرب آلماز (Almaz) مسئوليت طراحي و ساخت را براي نيروهاي زميني و شركت بوكاتف وظيفه طراحي آن را براساس نيازهاي نيروي دريايي روسيه به عهده گرفتند.
      چندي بعد براي به كمال رسيدن اين موشك ها براساس آخرين تكنولوژي هاي راكتي شركت گرونيش (Grunish) نيز به اين جمع پيوست.
      هدف ساخت پروژه، موشكي با برد بالا، سرعت بسيار زياد و قدرت مانوري مطمئن بود. اين موشك بايد كمترين زمان عكس العمل و قابليت استفاده هاي نظامي گوناگون براي حمل كلاهك هاي مختلف و داراي كمترين زمان رسيدن به هدف و نيز قابل اعتماد در زمان پرواز باشد.
      منظور از قابل اعتماد بودن اين است كه هنگام پرواز از ديد رادارها محفوظ باشد و ضد موشك ها نتوانند آن را رديابي كنند،حتي از لحاظ حفاظت اوليه اين موشك ها قرار بود كه در كانتينرهايي جاسازي شوند كه از زمان ساخت در كارخانه به بعد در همان كانتينرها بمانند و حتي سيستم پرتاب آنها نيز در خود كانتينرها تعبيه شود تا بتوانند در كمترين زمان ممكن از هر نقطه اي قابل پرتاب باشند. اين پرتاب به صورت عمودي انجام مي شود. يك لانچر قوي كه مي تواند موشك را تا ارتفاع ۲۰ متري بلند كرده و پرتاب كند. براي اين امر يك جك هيدروليك مدل ۴M330 ساختند كه با سرعت بسيار بالايي اين موشك را آماده پرتاب مي كند.
      S-300P
      يكي از اولين موشك هاي اين سريS-300P است كه به سفارش وزارت دفاع روسیه توليد شد. اين موشك مي تواند كلاهكي را به اندازه ۱۳۳ كيلوگرم با بيشينه برد ۴۷ كيلومتر حمل كند. كمترين برد آن پنج كيلومتر است و مي تواند در ارتفاع ۳۰ متري پرواز كند. سرعتش به سه كيلومتر در ثانيه مي رسد و در ۲۸ ثانيه مي تواند از خود عكس العمل نشان دهد. زمان آماده پرتاب شدنش كمتر از پنج دقيقه است.
      S-300F
      در سال ۱۹۸۴ مدل S-300F ساخته شد. مدل F در اصل موشك متناسب با نيازهاي نيروي دريايي روسيه بود كه از سيستم پرتاب ۵V55RM استفاده مي كند. سرعت آن ۴۶۸۰ كيلومتر در ساعت است و مي تواند كلاهكي به اندازه كلاهك مدل P (۱۳۳ كيلوگرم) ولي با بردي دوبرابر (حدود ۹۰ كيلومتر) را با خود حمل كند. بيشينه سرعت آن ۶۱۲۰ كيلومتر در ساعت و طول خود موشك با كلاهك ۲۵/۷ متر است.كمترين برد آن هفت كيلومتر و سقف پروازش ۲۵هزارمتر است و با سوخت جامد نيروي پيشرانش را تامين مي كند. يك سيستم راداري معروف به ريف روي آن نصب كردند كه مي تواند در يك زمان شش هدف را شناسايي كند و به آنها هجوم برد.
      S-300FM
      مدل S-300FM در سال ۱۹۹۰ ساخته شد كه باز هم مدلي براي نيروي دريايي بود. بسيار مدرن و پيشرفته بود. بيشينه سرعت آن به ۱۰ هزار كيلومتر در ساعت مي رسد، وزن آن ۱۴۸۰ كيلوگرم است و اين تفاوت بيش از هزار كيلوگرمي را مي توان در وضعيت نيروهاي پيشران اين موشك دانست. طول آن ۵/۷ متر، قطرش ۵۲/۰ متر و فاصله دوسر بالچه هاي عقب ۰۳/۱ متر است.
      برد آن ۹۰ كيلومتر است و مي تواند ۱۵۰ كيلوگرم كلاهك را با خود حمل كند. بيشينه سرعتي معادل ۷۵۶۰ كيلومتر در ساعت دارد كه در ارتفاع ۲۵ هزارمتري پرواز مي كند.
      S-300PMU
      مدل ديگر S-300PMU است. اين موشك از لحاظ ظاهري بسيار شبيه مدل FM است حتي وزنش با آن يكي است. طول آن ۹۸/۶ متر، قطرش ۴۵/۰ متر و فاصله دوسر بالش ۰۴/۱ متر است. در ارتفاع ۲۷ هزار متري پرواز مي كند و سوختش از مواد جامد تشكيل مي شود. كمترين بردش پنج كيلومتر و بيشترين برد آن ۹۰ كيلومتر است. مدل بعد در سال ۱۹۹۷ ساخته شد كه در واقع يك نمونه برداري از مدل MU بود. اين موشك MU-2 نام داشت كه از لحاظ اندازه و ابعاد دقيقاً مانند مدل قبلي بود ولي بردش به ميزان ۱۰۵ كيلومتر افزايش يافته بود يعني برد كلي آن به ۱۹۵ كيلومتر رسيد. توانايي حمل آن نيز بيشتر شده است و مي تواند ۱۸۰ كيلوگرم كلاهك را با خود حمل كند. سري ساخت اين موشك ها تا سال اخير ادامه يافت.

      Avia.ir
    • توسط worior
      به نام حق
       
      پیشگفتار
      این تاپیک جهت بررسی و طرح ایده های مختلف در زمینه تهاجم موشکی کروز و پاسخ پدافند بصورت ارزان و گسترده ایجاد گشته است.
      سایر سناریو ها نظیر حملات موشک های بالستیک، و یا بمب های دورایستا(گلاید، بدون موتور)، همچنین موشک های هایپرسونیک موضوع این تاپیک نیست.
       
      طرح حمله:
      در دسترس بودن سامانه های موشکی کروز در خدمت بسیاری از ارتشهای منطقه و استفاده گسترده از این سامانه ها در منطقه خاورمیانه، لزوم دارا بودن یک سامانه مقاومت پدافندی موثر را گوشزد میکند، اما چنین سامانه ای با چه وضعیتی روبروست و چگونه باید پاسخ بدهد؟
       


       
      فرض کنیم، در تهاجم یک روزه 8 ساعته، با هدف گشایش مسیر پدافند و بدست گرفتن آسمان ایران، ائتلاف مهاجم، اقدام به اجرای تهاجمی با مشخصات ذیل بنماید:
      - 4000 موشک کروز، در برد های مختلف، بدون خطا(فرض میشود، این تعداد موشکی هست که به هدف خواهد رسید)
      - اهداف عمقی و مرزی
      - شانس اصابت موشک های پدافندی در صورت رهگیری 75 درصد.
      مشاهده میکنید که با شلیک 4000 موشک پدافندی، تنها قادر به انهدام 3000 موشک کروز مهاجم خواهیم بود، و این به معنای اصابت دست کم 1000 موشک به هدف و مشغولیت 8 ساعته پدافند بر روی تعداد بسیار زیادی هدف خواهیم بود. با توجه به تصویر فوق این رقم حتی بیش از موشک هایی ست که در سال 2003 به عراق شلیک شده است. 
      آیا چنین حمله ای از نظر هزینه ای و لجستیک برای ائتلاف مهاجم دشوار خواهد بود؟
      - قیمت هر موشک تاماهاوک کلاس 4 که از آخرین و بیشترین حجم امکانات مسیریابی بهره میجوید، 1.87 میلیون دلار با نرخ شناور 2017 محاسبه شده است، بنابراین 4000 موشک حداکثر 8 میلیارد دلار هزینه خواهد داشت و این رقم حتی اگر به 10 یا 20 میلیارد دلار نیز برسد، با توجه بودجه نظامی کشورهایی مانند آمریکا و اعراب منطقه، همچنین تامین هزینه در چند سال مالی، رقمی دور از ذهن و دست نیافتنی نیست. هم اکنون نیز فقط دو کشور عربستان و امارات در حدود 1200 موشک کروز در اختیار دارند. اگر به دو کشور، سایرین چون ایالات متحده، فرانسه، انگلستان و ... اضافه شوند، مقدار 4000 موشک رقم کاملا دست یافتنی خواهد بود.
      - از نظر لجستیک نیز، با توجه به تعداد بسیار پایگاه های اجاره ای و تسخیری دشمن در منطقه، و گستردگی پهنه جغرافیایی مرزهای کشورمان، استقرار چنین موشک هایی فقط به ناوها محدود نمیشود، و تمامی پایگاه های زمینی میتوانند به عنوان محل پرتاب استفاده شوند، و میتوان این فرض را گرفت که طی سالهای اخیر این انبار سازی موشک های کروز صورت گرفته باشد و به زمان حمله موکول نگردیده است.
       
      هزینه مقابله؟
      - دفع موثر 4000 موشک بالستیک برای پدافند به تنهایی بسیار دشوار به نظر میرسد، و طبیعی ست که برای این منظور نمیتوان صرفا بر پدافند موشکی متکی بود. اگر خطای 0.75  برای پدافند را بپذیریم، به رقمی در حدود 5400 موشک پدافندی،مقدار بسیاری تجهیزات کشف و شناسایی و مقدار بالایی شانس نیاز است. فلذا عقلانه است که پایگاه ها و محل های شلیک دشمن پیش از اقدام یا در همان دقایق اولیه حمله شود (که این موضوع بحث این تاپیک نیست).
      - اخلال gps و حتی انهدام ماهواره های هدایت کننده نیز با توجه به تجهیزات مدرن ترکام و وجود عوارض طبیعی بسیار در ایران مزیتی در حدود بالابرد چند درصد خطا به سامانه های کروز وارد میکند. این میزان خطا را بدلیل عدم وجود اطلاعات کافی از کیفیت و دقت سامانه های مهاجم همچنین بروز پیشرفت های آینده باید فاکتور گرفت و به تنها به برخورد سخت پدافند متکی بود.
       
      با توجه به موارد فوق یک مجتمع پاسخ برای مقابله طراحی کنید، به نحوی که قادر باشد:
      - 100 درصد موج اول حمله که علیه پدافند و تجهیزات راداری ثابت است را از کار بی اندازد
      - 80 درصد کل موشک ها در موج های بعدی را منهدم کند
      - بعد از 8 ساعت تهاجم سنگین همزمان با انواع اخلال با دست خالی مواجه نشود.
      - اقدام سخت یا hard kill باشد.
      - این پاسخ در سامانه خلاصه شود. اقدامات غیر عامل نظیر استتار، تعدد و اخلال نادیده گرفته شود.
      - موج اول 800 موشک
      - موج دوم 1200 موشک
      - موج سوم 600 موشک
      - موج چهارم 1400 موشک
      - هر موج حمله 2 ساعت.
      - از همه مهمتر، سیستم بسیار ارزان و موثر باشد.
       

       
       
       
      دارایی کنونی پدافند موشکی ایران:

       
       
      با تشکر، از حضورتون در بحث
       
       
       
       
       
       
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.