امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

USAirforce1, اولا چرا دو تا اکانت ایجاد کردید؟! ثانیا چرا دو تا پست ارسال کردید؟! چون احتمال میدم قوانین سایت را مطالعه نکردید اکانتها رو پاک نکردم و بهتره قوانین را مطالعه کنید. بجای شعار دادن هم بحث منطقی همراه با منابع و مدارک علمی بسیار بهتر است.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
با سلام خدمت دوستان اگر اجازه بفرمائید ما هم در بحث شرکت کنیم . موشک ks-172 یا R-172 ساخت دفتر طراحی ناواتور یک موشکی است که برای درگیری در برد 400 کیلومتر و ارتفاع 100000 پا (30000) متر نسبت به زمین و سرعت 2160 نات (4000 کیلومتر در ساعت ) و هدفهایی در حال اجرای مانورهایی تا 12g ساخته شد و متاسفانه (از بابت علمی) این موشک در رقابت با موشک R-37 محکوم به شکست شد و تا آنجایی که یادم است این موشک قرار بود همراه با جنگنده های SU-30MK و یا SU-35 به کار گرفته شود البته شرکت ناواتور نمونه ضد ماهواره ان را نیز ارائه کرده بود که از سرنوشت این مدل اطلاعی در دست نیست . البته نه اینکه این موشک کم قابلیت است بلکه در مقابل R-37 حرفی برای گفتن ندارد این امکان هم هست که موشک KS-172 به خدمت برگشته باشد و در A-50 به کار گرفته شده باشد. البته این هم امکان دارد که روسها در این زمینه پنهانکاری کرده باشند یا موشک توانای KS-172 را ناتوان جلوه دهند تا بازار صادراتش محدود شود در این صورت مجبور نبودند تا دلالان را دونه دونه دک کنند و یا از موشک حفاظت کنند البته این نظر JANES است مورخ 09/04/1999 و تا آنجایی که من اطلاع دارم یکی از سیاستهای وزارت دفاع تسلط بر فضاست و الحمدا... اقدامات خوبی انجام شده. فکر میکنم با یک یا دو ماهواره نظامی مشکل ما در بخش نظارت هوایی و پیش اختار و... حل میشود و احتیاجی به n عدد هواپیمای پیش اختار نداریم و فقط با دو سه فروند در بخش خاورمیانه نوع داخلی یا خارجی ان فرقی ندارد جز انکه نمونه داخلی از نظر هزینه,تکنولوژی و...بهتر است. در بخش هوایی هم مژده دارم برای علاقه مندان که فکر کنم باید یک تاپیک ایجاد و خبر مربوطه را همراه با منبع ذکر کنم یا در بخش اخبار سایت که به نظر مدیران سایت من الجمله SAEID بستگی دارد چون بخش اخبار را هم که زیرو رو کردم چیزی در این رابطه نوشته نشده بود.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
ما رهگیر نیاز داریم و بجز میگ 29 می تونیم رهگیر های شرقی بخریم مثل سوخو30 یا میگ 31 و البته این را هم یاداویر شوم که این موضوع را قبل از من و شما خود مسئولین 15 تا 20 سال پیش فهمیدن و فکر می کنید چرا هیچ وقت اقدامی نشده . باید بگوییم اولا اقداماتی شده و ما خبر نداریم بعد هم فکر می کنید موضوع از چه قرار است که ایران به کلکسیون هواپیما تبدیل شده از هواپیماهای میگ 21 تا جدیدترینشون میگ 31و یا از سوخو 24 تا سوخوی 30 و چرا ایران وقتی ایران توانایی خرید 30 فروند سوخوی 30 که کابوس جنگنده های غربی هست را می خرد بدون هیچ مشکلی تعداد را300 تا نمی کند یا چرا به جای 200 فروند جی 10 فقط 20 عدد خریداری می کند ان هم هواپیمایی که اصالتا اسرائیلی هست.من دلیل را برای شما توضیح می دم ایران الان 25 سال است در پی ابتدا تعمیر و نگهداری و حال ساخت جنگنده است و سطح تکنولوژی ان از سطح ساختن یک هواگردی مثل اف5 یا حتی میگ 29 گذشته و در مواردی به حد علم جهانی رسیده و دلیل این خریدهای پراکنده فقط پی بردن به تکنولوژی روز دنیا با تشریح هواگردهای جدید است از سیستم ایونیک گرفته تا تسلیحات و اگر در مواردی می بینید که مثلا موتور اردی33 می خرد به ذلیل عدم توانایی برای ساخت نیست بلکه به صرفه نبودن زمان دراز برای بهره برداری یک خط تولید و بسیاری موارد دیگر است که ایران ترجیح می دهد فعلا با خرید در این برهه ای زمانی و رفع احتیاجات فعلی و پس زدن خطرها در اینده بهاین کار همت بگمارد.ویا به فرض مثال ساخت صاعقه چیزی جز یک طرح بچگانه برای انحراف جوامع اطلاعاتی بیگانه نبوده و نیست و توان ساخت ایران و فناوری ان فراتر از این موارد جزیی است. این در رفتار مسئولین ایرانی کاملا پیدا و مشهود است و مثلا خبر ساخت هواپیمای نسل 5 که حتی روسیه هم از داشتن نمونه اجرایی ان به بهره است نشان از این معمای ایرانی دارد. و اگر تهدید خارجی ایران را مورد حمله قرار دهد باید منتظر جنگنده های ایرانی باشد که حتی کسی تا کنون اطلاعی از انها نداشته و منتظر تکنولوژی که بیگانگان و حتی مردم ایران را به شگفتی وا می دارد.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ویا به فرض مثال ساخت صاعقه چیزی جز یک طرح بچگانه برای انحراف جوامع اطلاعاتی بیگانه نبوده و نیست و توان ساخت ایران و فناوری ان فراتر از این موارد جزیی است.


البته این طرح بقول شما بچگانه دست کمی از طرحهای هم کلاس جهانی خود ندارد و از حدود 190 کشوری که در جهان وجود دارد بیشتر از 170 توانایی ساختن حتی موتور این جنگنده را ندارند!

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
بهترین کار تولیددر داخل است 10 تا 20 عدد ایران140 که بر روی انها رادارهایی نصب شده نیاز حال حاضر ما را رفع می کند و در عین حال نقطه ای برای شروع ورود به عرصه ساخت رادارهای پرنده است. هرچند در ابتدا با استفاده از یک رادار روسی ولی در نهایت ما توان ساخت رادارهای قوی را پیدا می کنیم .و چند سال است که بر روی ساخت رادار در ایران سرمایه گذاری شده و فرمانده نیروی هوایی از ساخت رادارهای داخلی با برد زیاد خبر دادند. گفته های حاکی از ساخت رادارهای با برد 2000 کیلومتر در ایران وجود دارد. در ضمن پوشش ایران با یک رادار پرنده با توجه به شرایط خاص جغرافیایی و نظامی ما عاقلانه به نظر نمی رسد مخصوصا که ما از توان ارتباطی کمتری نسبت مثلا به امریکا برخور داریم پس سازماندهی اواکس هایمان بر اساس منقه ای مثلا غرب شرق شمال جنوب و مرکز به نظر حقیر بهتر به نظر می رسد .و هم اینکه پوشش توسط چند رادار کوچک کم هزینه تر از پوشش تمام کشور توسط یک رادار گرانقیمت است.و همچنین وضعیتی را در نظر بگیرید که مثلا یک اواکس ما بر روی اصفهان است از فاصله 300 کیلومتری هدف مهاجم را شناسایی کند و این یعنی حوالی جنوب کشور و اگر هدف بوشهر بود تکلیف چیست.اما اگر ما از دو یا سه ایران140 در چند نقطه استفاده کنیم و یکی در جنوب کشور باشد خواهد توانست یک هدف را از 300 کیلومتری رهگیری کند و این یعنی در داخل عربستان و یا امارات و یا ناوی در داخل خلیج فارس و اگر هدف مورد حمله هم در جنوب باشد ما زمان لازم برای جوابگویی را خواهیم داشت. در حالی که اگر مثلا اگر رادار بزرگ ما که به صورت تکی در پرواز است در جنوب باشد تقریبا قسمت های شمال و غرب از دید خارج است و این یعنی خط ان هم مخصوصا از طرف غرب با وجود کشور همسایه ای در اختیار کامل دشمنان.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
فکر کنم اګر از c130 یا انتونوفهای سپاه برای این کار استفاده شود برد راداری بیشتری بدست میاید. به نظر من طرح ایران ۱۴۰ برای این کار صرفا جنبه ی تبلیغاتی دارد نه جنبه ی کاربردی.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
دوباره سلام. خوبه تاپيك بعد از يك روز به آرشيو نرفته. :mrgreen: USAirforce1 عزيز جنگنده ميگ 31 چندان حريف دست و پا بسته اي نيست و توانايي خوبي در مينه ضد استليث دارد هم راداري و هم موشكي. دوست من seginem: موشكR-172 موشك دست و پا بسته اي نيست اين موشك بر پايه موشكsa-17 كسترش يافته و اصولا يك سلاح ضد استليث و آواكس شناخته مي شود. اما بايد گفت دليل عدم گسترده اين موشك نوع و روش به همراه چگونگي كاربري آن است. اين موشك براي بهرگيري از تمام امكانات خود از رادار گرانقيمت ساخت زاسلون استفاده ميكند . كه ميتواند اهداف كمتر از0.1 متر مربع را از فاصله بيش از 500كيلومتري track ميكند كه تا به حال این نوع رادار بر روی هیچ جنگنده ای وارد خدمت نشده یا بهتر بگویم این جنگده ها هنوز وارد خدمت نشده اند.(SU-35...SU-37...MIG-31BM) همچنين جنگنده هاي استليث هم به طور گسترده وارد خدمت نشده است پس لزومي ندارد اي موشك گران قيمت و استراتزيك وارد بازار شود . دليل ديگر هم اين كه اگر اين موشك به كشورها ديگ صادر شود حساسيت خاصي ايجاد ميكند. همچنين استفاده ار172 بر روي آ 50 با توجه به رادار چرخان سنتي كمي شبه برانگيز است. بايد توچه داشت ديتا لينك يك ويزگي برتر براي پيش اخطار محسوب ميشود كه رادار آرايه فازي اين امكانات را به آواكس خواهد داد.(پس بهتر بر روي اين گزينه كار كنيم) mojmorعزيز خصوصي سازي هزينه حفاضت اطاعات را بالا خواهد برد در ضمن شركتهاي خصوصي هنوز داراي دانش كافي نستند. ITNOG

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
با تشكر از نظرات دوستان و سعيد عزيز ٬ شرمنده كه نمي توانم در اين بحث بدليل كم بودن سوادم شركت كنم اما منتظر ادامه بحث از طرف دوستمون سعيد هستم ( سعيد جان بقيش چي شد :mrgreen: تازه مبحث اول رو شروع كرده بودي) از دوستان عزيز seginem و اپرا هم تشكر ميكنم. موفق باشيد

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
با سلام EMPEROR دوست عزیز قربون آواتارت برم شما خیلی متواضع هستی.منم تشکر میکنم امیدوارم موفق باشی عزیزم, این گونه سایتها مکان های مناسبی برای جمع آوری اطلاعات هستن ومن هم به همین منضور در سایتهای جینز و اویشن ویک و همین سایت و...عضو هستم. ITNOG جان بیشتر در مطلب ارائه شده توسط من دقت کنی متوجه میشی که من دو موشک KS-172 و R37 محصولات شرکت ناواتور را توضیح دادم در این تاپیک جاش نیست که در مورد انها بیشتر صحبت کنیم که ان در یک مقاله دنباله دار میتوان قسمتی از تواناییهای این موشکها و تاریخچه انها و کلا موشکهای روسی و... را شرح داد که من اگر وقتم اجازه میداد توضیح میدادم جهت اطلاع شما. در ضمن نگفتم موشک مزبور ناتوان است بلکه مدل ضد ماهواره هم به گفته برخی منابع دارد پس موشکی که مدل ضد ماهواره دارد ناتوان نیست و به شما پیشنهاد میکنم عوض ایراد گرفتن از دوستان به موضوع سایت بپردازید جهت اطلاع اهواپیمای MIG-31BM مدتهاست که عملیاتی شده تعدادی از انواع دست دوم ان هم از طرف روسها به ایران پیشنهاد شده بود. اگر منضورتان از استلیث, stealth استیلت است 20 فروند B-2 در حال حاضر در حال خدمت هستن و F-117 هم هنوز بازنشسته نشده و F-22 ها هم از سال 2003 با آهنگ سالی تقریبا 70 فروند درحال تولید است.در ضمن در جنگ عراق هم میخواستند آزمایش کنند که با مخالفتهایی مواجه شد. هواپیمهای تایفون هم که به صورت تحت امتیاز در عربستان منتاژ میشود هم تا حدودی پنهانکار و یا stealth و جزو جنگنده های نسل چهارم و پنجم هستند. F/A-18E/F های کویت هم که به زودی کاملا تحویل میشوند هم همین خاصیت را دارند. خبرهایی هم از امکان خرید F-22I توسط اسرائیل و همچنین تا سال 2015 خرید تعداد زیادی F-35 از طرف برخی رسانه ها به گوش میرسد. محض اطلاع:ذوج F-22وF35 آرزوی هر فرمانده ای در جهان است این دو با هم یعنی برتری مطلق روی آسمان هر کشوری, البته این نکته جای بحث دارد که کشور ما در عرض مدت کوتاهی شفق را به نتیجه رسانده و احتمالا تا سال 2015 بدون نیاز به کشور های دیگر مدلهایی میسازیم که از پس این ذوج رویایی بر بیاید. علاوه بر اینها هم ترکیه غیر از مشترک شدن در طرح jsf برنامه های کلانی برای نیروهای خود دارد. اماراتی ها بحرینی ها قطریها و کویتی ها هم به زودی سپر کاملی از ضد موشکهای پاتریوت PAG-3 و رادارهای زمینی لاکهید مارتین که میتواند محل پرتاب موشک و نقطه اصابت دقیق موشک و نوع پدافند مورد نیاز را انتخاب نماید برنامه های خرید های سنگین هواپیماهای جنگنده توسط این کشور ها هم جای تفکر دارد. البته اینها قسمتی از تواناییهای کشور های همسایه است که بسیار طبیعی است هر کشوری پیشرفت نظامی خود را تحت هر شرایطی فراهم مینماید همانطور که ما تا ابر قدرت شدن و بی نیازی کامل از نظر دفاعی راه کوتاهی در پیش داریم و در حال حاضر جزو کشور های صادر کننده سلاح (با شعار کیفیت غربی قیمت شرقی ) هستیم . امیدوارم مباحث ما سطح بالاتری به خودش بگیره و سازنده باشد. :mrgreen:

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
به نظر من ايران بايد اف 18 يشسافث داشته باشه و چند فروند بالگرد آپاچي و چند فروند اس يو 130

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
دوستان پروژه نصب موشک ار 172 روی آواکس به دلیل بعضی مشکلات کنسل شد. ایران به هواپیماهای زیر احتیاج داره: 12 فروند A50U که جدید ترین مدل این آواکس است. 100 میگ31 100 میگ35 250 سوپر فلانکر 20 فروند الباتروس (توپولف 142 ) برای نیروهای هوا دریا و گشت دریایی 20 فروند ایلوشین 78 100 فروند هلیکوپتر ترابری 200 فروند هلیکوپتر هجومی میل 28

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

با تشكر از نظرات دوستان و سعيد عزيز ٬ شرمنده كه نمي توانم در اين بحث بدليل كم بودن سوادم شركت كنم اما منتظر ادامه بحث از طرف دوستمون سعيد هستم ( سعيد جان بقيش چي شد :mrgreen: تازه مبحث اول رو شروع كرده بودي)

از دوستان عزيز seginem و اپرا هم تشكر ميكنم.

موفق باشيد


راستش این تاپیک رو بخاطر مسدود شدن سایت فراموش کرده بودم! :mrgreen:
سعی میکنم بحث رو ادامه بدهم ولی به شرطی که دوستان از خیال پردازی و انحراف بحث خودداری کنند.
(خودداری هم نکنن اخراج میکنیم و خودمون بحث رو ادامه میدیم! icon_cheesygrin )

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
در مورد دانشگاه ها باید گفت ما در بخش درمان و بهداشت پیشرفت زیادی کرده ایم و در مقام اول خاور میانه و یکی از کشورهای مطرح دنیا هستیم ما داروی ایدز و دیابت و همچنین درمان قطعی نخاع که در هیچ جای دنیا انجام نمی شود را انجام می دهیم اما چرا به این دلیل که دانشجوی ما پس از ورود به دانشکده پزشکی می تواند ادامه تحصیل دهد و سپس به جای خدمت سربازی در مراکز درمانی و بیمارستانی مشغول کار برای دولت با دستمزد یک سرباز شده و صد البته وارد دنیای واقعی درمان و تحقیقات می شود و امکان ادامه تحصیل هم برایش فراهم است و به کسب تجربه واقعی دست پیدا می کند و همزمان با علم روز اشنا می شود و این یعنی پیوند دانشگاه با مراکز اجرایی این حوزه ان هم ارتباطی تنگاتنگ و موثر اما چرا ما در صنایع و خدمات پیشرفت چندانی نداشته ایم به این دلیل که دانشجوی ما در طی تحصیل با واقعیات موجود در دنیای واقعی روبرو نیست و صرفا در حال یادگیری تئوری صرف است و بعد از تحصیل هم به سربازی رفته و حدودا2 سال از رشته خود و علم روز دور افتاده و بعد از بازگشت تقریبا به حد صفر در رشته خود رسیده است و فقط دارای یک مدرک است.و این در رشته های فنی و مهندسی نمود بیشتری دارد.البته منظور حقیر رد خدمت سربازی نیست اما این واقعیتی گویا از حال دانشجوی ماست. و در تمام کشور رابطه ای بین صنعت و دانشگاه ما وجود ندارد و این یعنی عدم توجه به نیروی بالقوه کشور و پیشرفت سریع در این حوزه و سالهاست که با شعار نزدیکی حوزه و دانشگاه روبرو هستیم اما اتفاق خاصی نمی افتد به این دلیل که ما موانع را از بین نبردهایم و یا راهی برای دور زدن انها پیدا نکرده ایم. و در صورت توان علمی جامعه دانشگاهی ما و یا به فرض مثال یک دانشجوی ما که می تواند به راحتی مثلا یک پهباد درست کند امکاناتی برای انجام ایده خود ندارد . درحالی که در خارج هم به دانشجویان بودجه تحقیقاتی داده می شود و هم صنعت دولت و حتی وزارت خانه ها نیازهای خود را به دانشگاه برای خلق ارائه می دهند. مثال هم همین وزارت دفاع امریکا. یکی از دوستان ما می گفت که در زمان ریاست جمهوری گذشته دولت قصد خرید تعدادی جنگنده از روسیه داشت که دانشجویان و اساتید یکی از دانشگاه های کشور به ریاست جمهور نامه ای به این عنوان نوشتند که دولت بک سوم بودجه خرید را به ما بدهند و ما در عرض مدت کوتاهی(شاید یک سوم زمان تحویل جنگنده های مذبور) یک جنگنده به اندازه و یا حتی برتر از نوع مورد خریداری را برای کشور تولید خواهیم کردکه باعث رشد علمی و جهش ما در این زمینه خواهم شد اما رئیس جمهور در جواب گفتند که فعلا این کار امکان پذیر نیست. پس توان لازم در کشور وجود دارد مگر ما چه از هند و چین افریقای جنوبی و...کم داریم اما یک عزم ملی برای این موضوعات وجود ندارد .چه انداز ه محقق و متخصص در ایران وجود دارد که حاضر هستند حتی در راه خدا توان خود را برای رشد کشور بگذارند و حتی عده ای هم که دانشمند نیستند حاضرند سرمایه خود را بدون هیچ چشمداشتی در اختیار دانشمندان کشور قرار دهند.اما..... در مورد توان هوایی کشور هم باید گفت که ایران در بخش پدافند سرمایه گذاری زیادی کرده و دارای سیستم پدافند قوی هوایی است و این یعنی اینکه شاید ما هواگرد به روز و قوی( در ظاهر البته)نداشته باشیم اما این به معنی ورود راحت یک جنگنده بیگانه به کشور و فضای ان نمی باشد ما در کشور رادارهای پیشرفته با برد زیاد و موشک های زیادی تولید می کنیم و هر متجاوز هوایی باید منتظر نابودی خود در کسری از زمان باشد نمونه واضح و بارز ان هم بهینه سازی و تولید انبوه سیستم میانبرد هاوک در میزان بالا در کشور است و یا بهینه سازی ان برای استفاده در جنگنده ها به جای موشک اسپارو که در کشور موجود نمی باشد. در مورد توان هوایی هم باید عرض کنم که انچه ما به عنوان صاعقه اذرخش و یا حتی شفق می دانیم فقط یک طرح برای گمراهی سازمانهای جاسوسی بیگانه است و من فکر می کنم که جنگنده های اصلی بسیار برتر و پر تعداد تر از ان چیزی باشند که ما در حتی حال فکر می کنیم. و ما با داشتن سیستم موشک های بالستیک برخلاف تصور بعضی دوستان نیازی به جنگنده های بمب افکن دوربرد نیستیم و همان هدف ها را با دقت بیشتر زمان کمتر تلفات کمتر انسانی و حتی مالی مورد هدف قرار دهیم بدون اینکه حتی انها از وجود موشک شلیکی به طرف خود باخبر باشند. اما منکر این نیستم که ما به رهگیر های توانای هوایی نیازمند هستیم. من فقط یک مثال ذکر می کنم که :طبق اعلام مقامات امریکا یی با هزینه یک هواپیمای اف16 می توان 200 موشک کروز برد بلند ساخت و این یعنی با همین هزینه می توان چیزی در حدود 2000 موشک بالستیک تولید کرد و این هزینه در امریکا این اندازه است و در کشوری مانند ایران با در دسترس بودن نیروی متخصص ارزان و حتی بی چشمداشت و هزینه و همچنین توانایی هایی مانند اینکه مثلا برای تامین نیاز فولاد سپاه می تواند توسط مثلا قرار گاه خاتم یک معدن فولاد و ذوب اهن راه اندازد و این یعنی تامین مواد اولیه بدون هیچ مانعی با توانایی بالا این هزینه ها به یک دهم تا حتی یک صدم می رسد و این یعنی اگر ما حتی اگر یک دهم را هم را در نظر بگیریم به تعداد 20000 موشک خواهیم رسید . بعلاوه هزینه های تعمیرات و نگهداری این نوع هوا پیما ها اموزش خلبانان و هزینه های ان و وجود خطر و تلفات انسانی و هم وجود خطاهای انسانی که در کل یک چیزی در حدود و یا شاید بیشتر از خود قیمت هواپیما شود در طول زمان خدمتی که همین موضوع باعث بازنشستگی اف14 در نیروی دریایی امریکا شد ما به رقم بالایی در تولید موشک بالستیک خواهیم رسید و احال این را در تعداد مثلا 400 جنگنده ضرب کنید . واینکه یک موشک اصولا نیاز به هزینه های نگهداری بالا یی ندارد و می توان ان را در انبارها بدون هیچ مشکلی نگهداری کرد. حال خود در مورد توان حمله و دفاع ایران با در نظر گرفتن این موضوع قضاوت کنید.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط parsneet
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      تاپیک حاضر با محوریت پوشش خبر ها و اطلاعات مسابقات نظامی برگزار شده در ایران و همچنین شرکت تیم های ایرانی در سایر مسابقات بین المللی نظامی می باشد .
       
      مقدمه :
      مسابقات نظامی هر ساله در سراسر جهان با شرکت پرسنل نظامی ( به صورت داخلی و یا بین المللی ) برگزار می گردد . این گونه مسابقات علی رقم اینکه از قواعد و استاندارد متحدی برخوردار نیستند ( منظور نبودن کمیته جامع و قوانین واحده بین المللی در رشته های تخصصی می باشد ) اما تا حدودی پیرو قواعد و ضوابط برگزاری رزمایش های نظامی هستند . ( البته تیم های ورزشی و مسابقات ارتش های جهان (CISM) تا حدودی متفاوت از سایر مسابقات تخصصی هستند که در ذیل به آن اشاره خواهد گردید )
      اساساً هدف از برگزاری این گونه مسابقات تخصصی بالا بردن آمادگی پرسنل و ایجاد حس رقابت و افزایش انگیزش پرسنل نظامی جهت فراگیری مهارت های تخصصی است . و همچنین سنجش توانمندی پرسنل در مقایسه با واحد های مشابه در ارگان های نظامی داخلی و یا ارتش های خارجی دیگر است . پس تا حدودی می توان بیان کرد که تیم های شرکت کننده ( در مسابقات بین المللی ) عموماً از بین کشور های دوست و یا هم پیمان ( و یا حداقل غیر متخاصم ) انتخاب می شوند و برای سنجش توانایی های تخصصی شان گرد هم می آیند . و همچنین حتی گاهی می تواند بیان گر همسویی کشور های شرکت کنند و حامل پیام های خاص برای ارتش های رقیب شان نیز باشند .
       
       
       
      تاریخچه :
      می توان به نوعی اولین مسابقات نظامی ( با تاکید و اولویت دادن به پرسنل نظامی ) را به یونان باستان نسب داد . در رویدادی جشن گونه که عموما" ( و نه اختصاصاً ) پرسنل نظامی در آن شرکت می کردند تا آمادگی جسمانی و مهارت های کار با سلاح در رقابت با حریفان را بسنجند . در ادامه و ظهور امپراطوری روم باستان این نوع مسابقات چهره خشن تر و جدی تری به خود گرفت به گونه ای که مکان های اختصاصی مانند کلوزیوم (Colosseum) و همچنین شرکت کنندگان مخصوص بنام گلادیاتور (Gladiator) برای شرکت در آن تربیت می گردیدند .
      این مسابقات شرحی مفصل دارد ولی به اختصار : برگزاری آن در قرون مختلف تکامل یافته و عموماً شرکت کنندگان آن از بین سربازان قوای شکست خورده در جنگ با امپراطوری روم انتخاب می شدند و در بین خیل عظیم از این سربازان که در مسابقات محلی و ایالات های مستعمره روم برگذار می شد برگزیدگان ( که یقیناً تعداد کمی از آنان بودند) می توانستند آزادی خود را به دست آورند . ولی جنگجویانی نیز بودند که به خاطر بدست آوردن پول و یا شهرت نسبت به شرکت در این مسابقات خونین اقدام می کردند . این مسابقات که به خشونت بی پروا و ضد انسانی اش معروف گشته بود بدون فایده هم البته نبود . ( البته فواید آن از دید فرماندهان نظامی ) باید اشاره کرد که تمامی این مسابقات به نبرد های خونین تن به تن اختصاص نداشت بلکه اکثر این رویداد ها به باز سازی نبرد های روم در مقابل دشمنانش مختص می شد ( یقیناً آن نبردهای که در آن پیروز گردیده بودند تا خاطرات ، تکنیک های رزم و قهرمانان آن را مرور و زنده نگاه دارند ) عده ای از سربازان لباس های قوای دشمن را بر تن می کردند و سربازانی دیگر که نقش نیروهای رومی را داشتند با بکارگیری ارابه و اسب و سلاح های آن دوران در چندین پرده که گاهی تا چند روز نیز ادامه می یافت آن نبرد خاص را باز سازی می کردند . از نحوه یورش قوای مهاجم گرفته تا نبرد های تن به تن ، عبور از رودخانه ، یورش سواره نظام ، محاصره قلعه ها و یقیناً نمایش پیروز مندانه و دلاورانه ارتش رومی بر حریف خود !
       
      در عصر جدید ایده مسابقات نظامی بعد از پایان جنگ جهانی اول شکل گرفت . در سال 1919 پس از جنگ جهانی اول ، بازی های بین متفقین توسط شورای ورزشی نیروهای متفقین ژنرال جان پرشینگ سازماندهی شد و 1500 ورزشکار از 18 کشور را گرد هم آورد تا در 24 رشته ورزشی به رقابت بپردازند. این رویداد در Joinville-le-Pont فرانسه برگزار شد . و طی سالهای بعد در ماه مه 1946 ، پس از جنگ جهانی دوم ، شورای ورزشی نیروهای متفقین توسط سرهنگ هانری دبروس و پنج‌گانه المپیک توسط سرگرد رائول مولت احیا شد و در  7 تا 8 سپتامبر همان سال دومین بازی‌های بین متفقین در برلین (در المپیاستادیون , محل برگزاری بازی های المپیک 1936) برگزار شد .
       


      چند ماه بعد، با پایان دادن به شورای ورزش نیروهای متفقین ، سرهنگ دبروس و سرگرد مولت مسابقات ارتش های جهان (CISM) را در 18 فوریه 1948 تأسیس کردند . اعضای موسس آن بلژیک ، دانمارک ، فرانسه ، لوکزامبورگ و هلند بودند . در سال 1950، آرژانتین و مصر به عضویت آن درآمدند. در سال 1951 ایالات متحده به آن پیوست . در سال 1952 عراق ، لبنان ، پاکستان و سوریه و دو سال بعد برزیل به عضویت آن درآمدند . و همچنین کانادا در سال 1985 وارد آن شد . سپس در سال 1991 با پایان جنگ سرد سازمان رقیب پیمان ورشو کمیته ورزش ارتش متفقین (SKDA) با CISM ادغام شد و خبر از پیوستن 31 کشور و عضو جدید و سایر کشورهای مرتبط با بلوک شوروی را داد. این پیشرفت سریع منجر به رسمیت شناختن توسط نهادهای بین المللی از جمله IOC شد. قبل از سال 1995 CISM هر سال 15 تا 20 مسابقات جهانی را برگزار می کرد. از سال 1995  CISM هر چهار سال یک بار بازی های جهانی نظامی را که یک رویداد چند ورزشی است با شرکت نمایندگانی از ارتشهای 127 کشور دنیا سازماندهی می کند .
       
       

       
      رویدادها
      برگزاری مسابقات مرتبط با ارتش های جهان طیف متنوعی را در بر می گیرد و بلوک های سیاسی و جغرافیایی متعدد سعی در برگزاری رویدادهای مشابه زیادی جهت بالا بردن مهارت پرسنل خود دارند . اما به نوعی اهداف برگزاری این چنین مسابقاتی تنها به بالا بردن مهارت ها محدود نمی گردد . بلکه برپایی نمایشگاه های تخصصی تجهیزات تیراندازی و حتی ماشین آلات زرهی و تسلیحات انفرادی و البسه نظامی و ... در حاشیه این مسابقات بیان گر این است که این رویدادها مکانی است تا برنامه ریزان و دست اندرکاران نظامی کشور های مختلف به عرضه و کسب اطلاعات و سنجش آمادگی قوای نظامی پیرامونی خود اقدام نمایند .
       
      به برخی از این رویدادها می توان به اختصار اشاره کرد مانند :
      - مسابقات بین المللی پنج گانه ورزشی ( تیراندازی سرعت و دقت ، میدان موانع ، شنا ۵۰ متر با مانع ، دو صحرانوردی ۸ کیلومتر و پرتاب نارنجک )
      - مسابقات بین المللی نظامی پهپادی ارتش های جهان
      - مسابقات بین‌المللی نظامی غواصی در عمق
      - مسابقات بین‌المللی نظامی جهت یابی
      - مسابقات بین‌المللی نظامی بیاتلون زرهی روسیه
      - مسابقات سراسری امنیت سایبری در آمریکا
      و ...
       

      بازتاب و آثار
      برای بیان تاثیر حضور بین المللی تیم های نظامی و ترتیب دادن این چنین مسابقاتی منعکس کردن دیدگاه بعضی از تحلیل گران غربی شاید مفید باشد به عنوان نمونه :
      «واشنگتن فری بیکن» «جوزف هومیر» تحلیلگر امنیت ملی : روسیه و چین در نمایش قدرت به آمریکا قصد شرکت در یک بازی‌های بین‌المللی در آمریکای لاتین ( ونزوئلا ) تحت عنوان « تک تیرانداز مرز » را دارند . این  بازی‌های نظامی یکی از واضح ترین نشانه‌ها  از شکل گیری یک ائتلاف ضد ایالات متحده در آمریکای لاتین است. روسیه و متحدانش ( ایران و چین ) با حضور در این مسابقات نظامی در ونزوئلا در حال نمایش قدرت هستند . با عادی سازی تحرکات نظامی دشمنان ایالات متحده در دریای کارائیب ، ما در معرض خطر در آمریکای لاتین هستیم .
       
       
      در حال حاضر به نظر می رسد که برگزاری این گونه مسابقات در بین نیرو های نظامی منطقه ای و جهانی در حال افزایش هست . مسابقاتی که هم در رشته های عمومی ( آمادگی جسمانی و ورزشی ) و هم رشته های تخصصی ( تیر اندازی ، زرهی و توپخانه ، پهپادی و ... ) با حضور تیم های چندگانه به جدیت پیگیری می شود . قطعا انتخاب تیم های ورزیده در این گونه رقابت ها باعث افزایش اعتماد به نفس پرسنل و همچنین تبلیغات مثبت برای نیرو های نظامی ما نیز خواهد گردید  . همچنین برگزاری مسابقات کشوری و درون مرزی برای ما موجبات حس رقابت و افزایش انگیزش سازمانی را برای نیروهای مسلح ما در پی خواهد داشت . انشالله 
       

       
       
       
      بن پایه :
      https://www.milsport.one/cism/members-nations
      https://www.ilsf.org/about/recognition/cism/
      https://armedforcessports.defense.gov/CISM/Military-World-Games/
      https://en.wikipedia.org/wiki/Colosseum
      https://freebeacon.com/national-security/iran-russia-china-to-run-war-drills-in-latin-america/
       
      گرد آوری جهت انجمن میلیتاری
       
       
    • توسط amirarsalankhan
      بمب افكن تهاجمي نسل بعد، LRS-B
       
                                 
       
       
      بمب افكن نسل بعد ( NGB، قبلا به نام بمب افكن 2018 شناخته مي شد ) يك برنامه به منظور توسعه يك بمب افكن جديد براي نيروي هوايي ايالات متحده بود. NGB قرار بود تا در حدود سال 2018 و به عنوان يك بمب افكن پنهانكار، مادون صوت، برد متوسط و با قابليت متوسط حمل سلاح وارد خدمت شود و به تدريج جايگزين بمب افكن هاي پير و پا به سن گذاشته (  B-52 Stratofortress  و B-1 Lancer ) گردد. ولي برنامه توسعه NGB با ظهور طرح بمب افكن دور برد تهاجمي سنگين ايالات متحده به فراموشي سپرده شد.
       
         
       
      اين اتفاق زماني افتاد كه در ژوئن 2010 سپهبد Breedlove  در مصاحبه اي بيان كرد كه اصطلاح بمب افكن نسل بعد مرده و از اين به بعد نيروي هوايي بر روي طراحي بمب افكن هاي دور برد تهاجمي كار خواهد كرد كه در آن از سيستم هاي به كار رفته در جنگده هاي F-22 و F-35 استفاده خواهد شد تا بمب افكني مقرون به صرفه و با قابليت هاي استثنايي هر دو جنگنده فوق جهت انجام ماموريت ها طراحي و توليد گردد.
       
             
       
       
      بمب افكن دور برد تهاجمي (Long Range Strike Bomber)
      برنامه توسعه بمب افكن دور برد تهاجمي ( LRS-B ) به معناي واقعي كلمه پنهانكار است! و اطلاعات خيلي كمي از آن منتشر شده است ولي اهميت آن را به خوبي مي توان در رفتار پنتاگون و شركاي صنعتي بزرگ آن احساس كرد.بسياري از كارشناسان معتقدند كه برنامه توسعه اين بمب افكن ساختار نيروي هوايي ايلات متحده را در 20 سال آينده شكل خواهد داد و هر شركتي كه برنده مناقصه توليد اين بمب افكن شود پول پارو خواهد كرد و بازنده نيز مي تواند مطمئن باشد كه جايگاهي در آينده هوانوردي نظامي ايلات متحده نخواهد داشت مگر ان كه معجزه اي كند!
      هر چند امروزه لاكهيد ماريتن به لطف پروژه F-35 آينده خود را در صنعت هوانوردي نظامي ايالات متحده تضمين كرده است و بويينگ نيز به مدد توليدات هوانوردي غير نظامي خود مي تواند از اين بحران عبور كند و تنها نورث روپ است كه چاره اي ندارد و  بايد اين مناقصه را برنده شود تا بتواند با خيال راحت به آينده خود فكر كند
      شناخته ها و ناشناخته ها
      پيش بيني شده 80 تا 100 فروند از اين بمب افكن جديد جايگزين ناوگان فعلي بمب افكن هاي ايالات متحده شود.  
      پنهانكار بودن ،قابليت حمل سلاح هاي هسته ايو داراي بودن هر دو حالت پروازي سرنشين دار و بي سرنشين از الزامات طراحي LRS-B است.قيمت تعيين شده براي هر فروند بمب افكن جديد 550 ميليون دلار در سال 2010 پيش بيني شده و قرار است به جهت كم كردن هزينه ها از فناوري موجود در طراحي ان استفاده شود ولي ساختار طراحي آن بايد به شكلي باشد كه بتواند از تكنولوژي هاي آينده نيز استفاده كند.دو رقيب اصلي در طراحي اين بمب افكن يكي كمپاني  Northrop Grumman, با سابقه طراحي بمب افكن پنهانكار و گرانقيمت B-2 است و ديگري مشاركت كمپاني هاي بويينگ و لاكهيد مارتين با سابقه طراحي جنگنده هاي F-22 و F-35 .همچنين پيش بيني مي شود در اواسط دهه 2020 اولين پروازهاي اين بمب افكن انجام شود.طبق حدس هايي كه كارشناسان مي زنند نيروي هوايي آمريكا به دنبال يك بمب افكن در اندازه اي حدودا نصف B-2 است كه از دو موتور F-135 همانند F-35 سود ببرد.
       
                                              
                                         
                                          پيشران F-135 Pratt  & Whitney
       
      الان همه شما ميگوييد اين كه خيلي كوچيكه، خب مسلما بايد بزرگتر بشه ولي با صحبتي كه رابرت گيتس وزير سابق دفاع انجام داد و به اعضاي كنگره گفت كه قيمت هر فروند 550 ميليون دلار ميشود راه را بر روي بزرگتر شدن اين بمب افكن فعلا بست. و اين نگراني را در بين كارشناسان به وجود آورد كه هر شركتي كه بتواند با حداقل آيتم هاي اساسي يك بمب افكن توليد كند برنده اين مناقصه خواهد بود بدون توجه به نيازهاي اساسي نبردهاي آينده.بنابراين يكسري الزامات از سوي كارشناسان هوانوردي نظامي جهت توسعه LRS-B  پيشنهاد شده است :
      پنهانكاري
      امروزه ميدانيم كه 80 درصد قابليت پنهانكاري به شكل و طراحي هواپيما بستگي دارد و فقط 20 درصد به مواد و تكنولوزي پيشرفته به كار رفته در آن وابسته است. كه همين 20 درصد هم بيشترين هزينه را به خود اختصاص مي دهد. پس يايد تعادل خوبي را بين اين دو بخش برقرار كرد تا هزينه هاي طراحي و توسعه سرسام اور نباشد.
      تعمير و نگهداري
      استفاده از مواد جاذب امواج رادار ساخته شده مي تواند نگهداري اين بمب افكن را بسيار راحت تر كند تا استفاده از موادي كه در لبه تكنولوژي روز قرار دارند و بسيار گران قيمت خواهند بود و نگهداريشان نيز بسيار مشكل است.ولي پلت فرم طراحي نيز بايد به شكلي باشد كه اين پرنده بتواند در 50 سال آينده آسمان ها را همچنان تسخير كند و پذيراي مواد جديد و تكنولوژي هاي نوين نيز باشد.
      قابليت حمل بمب هاي هسته اي
      تصميم گيري در اين مورد بايد همين الان صورت بگيرد، هر چند نيروي هوايي علاقه دارد تا چند سال بعد از توليد بمب افكن ها مجوز حمل سلاح هاي هسته اي را براي آنها صادر كند ولي با توجه به پيشرفت هاي سريع در صنعت هوانوردي نظامي از الان اين پرنده بايد طوري طراحي شود كه حداقل نيمي از آنها از ابتدا قابليت حمل بمب هاي هسته اي و هيدروژني را داشته باشند. و توانايي بازدارندگي ايالات متحده را همچنان حفط كنند.
      كنار گذاشتن طرز فكر شواليه تنها!
      بسياري از مردم فكر مي كنند كه پنهانكاري يعني يك جنگنده پنهانكار به تنهايي و با شجاعت به مانند يك شواليه به مواضع دشمن حمله مي كند و تمامي آنها را نابود ميسازد!! از الان بايد اين تفكر را دور ريخت و يك برنامه جامع جهت حملات پر تعداد بمب افكن هاي نسل بعد در نظر گرفت و تمام سناريوهاي موجود و تهديدات لازم را در آنها پيش بيني كرد تا قدرت واقعي بمب افكن ها و تاثير آنها بر روي مواضع دشمن مشخص شود.
      ساخت يك بمب افكن، نه فقط يك پلت فرم صرف
      در سال هاي بعد LRS-B تنها بمب افكن سنگين ايالات متحده خواهد بود. پس بايد به شكلي طراحي شود كه قابليت باز طراحي بسياري از قسمت هاي آن وجود داشته باشد و بتواند از تكنولوژي هاي آينده نيز به خوبي بهره مند شود. همچنين LRS-B بايد بتواند ماموريت هاي دريايي را نيز به خوبي ماموريت هاي زميني انجام دهد.
      نگه داشتن خلبان در كابين
      با وجود داشتن فناوري پروازهاي بي سرنشين اما ما نبايد در دام اين صحبت ها بيافتيم كه LRS-B بايد تنها قابليت بي سرنشين داشته باشد!، نداشتن خلبان در ميدان نبرد يعني نداشتن حس مسئوليت پذيري و ابتكارات لحظه اي نمي توان از جذابيت هاي فراوان پرنده هاي بي سرنشين گذشت ولي يك بمب افكن سنگين بي سرنشي نياز به حمايت زميني بسيار بيشتري از بي سرنشين هاي فعلي دارد كه اين خود هزينه ها را بسيار بالاتر مي برد.مورد بعدي قابليت ضعيف بي سرنشين ها در سوخت گيري هاي هوايي است كه در حين ماموريت هاي يك بمب افكن دوربرد الزامي است و يك خلبان در هر شرايط آب و هوايي يا زماني به راحتي آن را انجام مي دهد.و در آخر فكر كنيد كه يك بي سرنشين بخواهد بمب هسته اي نيز با خود حمل كند، خيلي فكر خوبي نيست و حتي كابوس آور نيز هست. هر چند خيلي ها فكر ميكنند بهتر بمب هاي هسته اي را به دست بي سرنشين ها سپرد!
      فراموش نكردن چيزهاي كوچك
      بايد فضاي كافي براي خلبان در پروازهاي طولاني در نظر گرفت تا اعصابش راحت باشد و تحت فشارهاي جسمي قرار نگيرد. اين مورد حتما بايد لحاظ شود و سعي شود از تجربه B-2 در اين مورد درس گرفته شود.
      در ژانويه 2011 نيروي هوايي فهرستي كوتاه از اهداف مورد نظر خود را براي بمب افكن تهاجمي منتشر كرد
      اهداف طراحي در نظر گفته شده براي يروژه LRS-B در ژانويه 2011
      كل هزينه پروژه نبايد از 40 تا 50 ميليارد دلار بيشتر باشد سرعت مادون صوت حداكثر بردي پروازي بيشتر از 9250 كيلومتر مداومت پروازي 50 تا 100 ساعت براي پروارهاي بي سرنشين قابليت بقا در حملات روزانه به مواضع دشمن با وجو د قدرتمند ترين دفاع هوايي موجود  
      در پايان تصاويري از طرح هاي مفهومي اراده شده توسط سه كمپاني معظم شركت كننده در اين مناقصه
       
                       
                                                           
       طرح پيشنهادي كمپاني نورث روپ گرومن
       
       
       
       
                      
                                                                              
       طرح پيشنهادي كمپاني لاكهيد
       
       
       
       
       
                         
                                           
        طرح پيشنهادي كمپاني بويينگ
       
       
      حال بايد منتظر ماند و ديد كه در چند ماه آينده مقامات نيروي هوايي كدام يك از طرح هاي پيشنهادي را براي آينده توان هوايي ايالات متحده انتخاب خواهند كرد.
      نظر شما چيست؟
      كم و كاستي بود  دوستان به بزرگواري خودتون ببخشيد، تقديم به ارواح طيبه شهداي مرزباني ناجا در حادثه اخير نگور
      با تشكر فراوان از دوست و استاد گرامي جناب 7mmt به جهت پيشنهاد اين موضوع و كمك هاي بسيارشان
      تهيه شده توسط امير ارسلان رهسپار ، فقط براي ميليتاري
       
       
      منابع :
      http://en.wikipedia.org/wiki/Next-Generation_Bomber
       
      http://www.defensenews.com/story/defense/air-space/strike/2015/01/18/air-force-bomber-industry/21805275/
       
      http://defensetech.org/2014/09/15/air-force-plans-major-step-in-long-range-strike-bomber-program/
       
      http://breakingdefense.com/2014/09/b-2-pilots-lessons-for-lrsb-americas-new-bomber/
    • توسط MR9
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      سرکوب پدافند هوایی دشمن
        (Suppression of Enemy Air Defenses /SEAD)
       

       
       وایلدویزل / استاندارد 
       
      یکی از ماموریتهای اصلی واحدهای پروازی نیروی هوایی پس از ظهورسه عنصرجدید در نبردهای معاصر (رادار/ توپخانه ضدهوایی هدایت راداری و نهایتا" موشکهای هدایت شونده زمین به هوا)، کنترل و ازکارانداختن و نابودی این  سامانه ها  می باشد . بررسی دقیق نبردهای به وقوع پیوسته پس از جنگ دوم جهانی نشان می دهد که هرکدام از این نبردها ، جنبه های نوینی از فناوری را با بکارگیری تجهیزات ، تسلیحات و تاکتیک ها به نمایش گذاشته و نشان داده اند که گاهی استفاده از  وجودبرتری کمی تسلیحات غیر پیشرفته در مقابل برتری کیفی تسلیحات پیشرفته و یا برعکس ، پیروزی های نظامی خیره کننده ای را به ارمغان آورده است. در کنار این مساله و به موازات افزایش توانایی های رزمی یک سامانه تسلیحاتی ،توسعه تاکتیکهای مورد نیاز نیز یک اصل غیر قابل اجتناب بشمار می رود . در چنین شرایطی ، سامانه های پدافند هوایی نیز از این قاعده مستثنی نبوده ، چــنانکه این نوع از سیستم های جــــنگ افــــزاری می بایست دارای قابلیت های پدافندی مناسبی باشند تا درمرحله آغازین تهاجم دشمن ، بتوانند ایمنی مناطق مسکونی ، مراکز ثقل سیاسی، نظامی و اقتصادی را از گزند بمباران و آسیب حفظ نمایند و با ایجاد لطمات عمده به پیکره و استخوان بندی قدرت هوایی دشمن ، باعث لغو ماموریت های تهاجمی وبه احتمال زیاد تغییر نتیجه جنگ شوند . بنابراین، به صورت طبیعی ،  نیروی هوایی مهاجم سعی خواهد نمود تا تهاجم خود را با انجام ماموریت های سرکوب پدافند هوایی آغاز نماید . برهمین اساس و بنا به تعریف وزارت دفاع ایالات متحده ، سرکوبی پدافند هوایی دشمن عبارتند از :
       
      " انجام هرگونه فعالیتی به منظور خنثی سازی ، نابود سازی و ایجاد اختلال موقت یا دائم در سامانه های پدافند هوایی زمین و دریاپایه دشمن بوسیله تجهیزات مخرب یا اخلالگرها "
       

       
       
      جنگنده / بمب افکن F-105G ، یکی از مهمترین جنگ افزارهای ارتش ایالات متحده برای مقابله با آتشبارهای سام ارتش ویتنام شمالی بشمارمی آمد .
       

       
      جنگنده / بمب افکن F-4G  در حال تیک آف از فرودگاهی در عربستان
      در حالی که برای اجرای ماموریت SEAD ، به مهمات متنوعی شامل مشکهای هوا به زمین ماوریک و مهمات ضد تشعشع شرایک و غلاف جنگ الکترونیک مجهز شده است .
       
       

       
       
      ارتش ایالات متحده برای ایجاد برتری هوایی بر فراز منطقه نبرد ، تاکید زیادی بر استفاده از اسکادارن های وایلد ویزل دارد .
      تصویر فوق یکفروند جنگنده / بمب افکن A-7E را بر روی عرشه فوقانی ناو هواپیمابر USS AMERICA نشان میدهد که برای اجرای عملیات بر علیه آتشبارهای دفاع هوایی لیبی (عملیات دره الدورادو ) آماده می شود . به نظر می رسد پرنده فوق برای اجرای این ماموریت به مهمات ضد رادار شرایک و مهمات هوابه زمین راک آی مارک II مجهز شده است .
       

       
       
      ارتش های اروپایی نیز پس از مشاهده تاثیر تسلیحات ضد رادار ، بسرعت خود را به قابلیت های ضد رادار مجهز نمودند .
      تصویر فوق یک فروند تورنادو ECR نیروی هوایی آلمان را که به مهمات ضدرادار هارم مجهز شده است را نشان میدهد
       

       
       
      مهمات ضد تشعشع AGM-88 HARM، جنگنده / بمب افکنF/A-18 C
       

       
       
      نیروی هوایی بریتانیا ، به شکل وسیعی از مهمات ضد رادار درسازمان رزم نیروی هوایی خود بهره می برد .
      تصویر فوق ، یک تیر موشک ضد تشعشع آلارم را بروی یکفروند جنگنده/ بمب افکن تورنادو GR4 نشان می دهد .
       

       
       
      در حال حاضر پرنده ویژه نیروی هوایی ارتش ایالات متحده برای اجرای ماموریتهای سرکوب پدافند هوایی ، جنگنده/بمب افکن F-16 CJ بشمار می آید .
       
      پرنده فوق ، یکفروند F-16 CJ بلاک 50 سری D است که برای اجرای ماموریت SEAD ، به طیف متنوعی از مهمات شامل ، AIM-120 آمرام ، AIM-9 M سایدویندر در جایگاه های دو وهشت  ، مهمات ضد رادار AGM-88 هارم در جایگاه های سه و هفت ، و برای هدفیابی به یک غلاف AN/ASQ-213 ، مسلح شده است .
      با این حال و براساس نظرات خلبانان شرکت کننده در جنگ ویتنام ، قابلیتهای تاندرچیف و فانتوم به مراتب افزون تر از این نمونه فالکون بشمار می آمد .
       
       
      نویسنده و مترجم : کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی - MR9
      Military.ir Copyright
      تمامی حقوق برای انجمن میلیتاری محفوظ است
      منابع  :
      1- Davis, Larry and Menard, David, Republic F-105 Thunderchief
      2- Bill Siuru, Bill Holder-General Dynamics F-16 Fighting Falcon
      3-F-4 PHANTOM II IN ACTION
      4- "MODERN MILITARY AIRCRAFT "THUD"
      5- A-7 IN ACTION
      6- ویکی
      7- مطالعات شخصی اینجانب از منابع گوناگون
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.