درود بر جناب Skyhawk همه سیکرها به نحوی اویونیک حساب می شوند به غیر از سیکرهای اژدرهای دریایی. در مورد Avionics خدمت شما عرض کنم که یک روزی ما برای ساخت یا خرید یک کامپیوتر پرواز دچار مشکل بودیم و پروژه ها به صورت موردی و در جهت جایگزینی برخی از قطعات بود و سیستم به صورت کل دیده نمی شد. مدیر پروژه دفاعی یک کارت پردازشی دستش می گرفت و می گفت ما این را تست کردیم و کار کرد خواهش می کنیم این را برای ما کپی کنید. اما الان وضع فرق کرده است. یک نگاهی به طرح های پژوهشی زیر که هنوز در دست انجام و یا انجام شده است بیاندازید. در برخی از طرح های زیر خود من مشاور بودم یا نقش بسیار کم رنگ داشته ام پس می توانم حدس بزنم که دیگر طرح ها در چه وضعی است. http://research.vru.ac.ir/my_doc/research/tarhvezaratdefa.pdf اگر یک نگاه هم به رزومه های افراد بیکار یا در جستجوی درآمد بیشتر برای ادامه حیات بیاندازیم و تجربه های دفاعی آنها را ببینیم متوجه کمیت کار می شویم. مقالات دفاعی هم که بسیار و خارج از شمارش است. برای مثال 10 سال قبل از رونمایی فکور مقالاتی در مورد محاسبه قابلیت اطمینان فیوز موشک راداری هوا به هوا و کامپیوتر پرواز به زبان فارسی توسط دانشگاه های شهرستان چاپ شده است. https://ganj-old.irandoc.ac.ir/dashboard?page=3&q=آرایه+فازی+آنتن&qd=&sort_attr=1&sort_order=DESC&topic_1=1038555 https://ganj-old.irandoc.ac.ir/dashboard?q=اویونیک&qd[]=0 https://www.civilica.com/Papers-ICADI03=سومین-کنفرانس-ملی-اویونیک-ایران.html اما مشکل کجا است که شما احساس نمی کنید که در زمینه اویونیک ما کاری کرده ایم با اینکه کار زیادی شده که به صورت آشوبناکی مدیریت شده است. اویونیک در واقع مجموعه سخت افزار و نرم افزاری است (Embedded-system) که روی کامپیوترهای خاص منظوره که با هدف اختصاصی تولید شده اند برای صنعت هوایی با رعایت استانداردهای ایمنی کار می کنند. در صنعت هوایی ما با اینکه الزامات ظاهرا سختی داریم اما دستمان در استفاده از تکنولوژیهای جدید که سابقه پروازی داشته باشند و سخت افزارها و نرم افزارهای گران باز است زیرا هزینه یک هواپیما یا یک موشک چندین برابر هزینه سخت افزار است و تیراژ تولید انبوه این صنعت بسیار بسیار ناچیز است. هر چند بسیاری از شرکتهای خصوصی در تهران کار جنبی و یا اصلی اویونیک می کنند (اگر بتوانند طلبشان را از بزرگترین بدهکار کشور (== دولت) قیراطی وصول بکنند) در کشور تا جایی که من می دانم فقط یک پژوهشکده رسمی اویونیک وجود دارد که آن هم در دانشگاهی در اصفهان است. این پژوهشکده آگهی استخدام هم دارد و کار اویونیک را بر مبنای استانداردهای آمریکایی مثل DO-178B/C برای نرم افزار و DO-254 برای سخت افزار انجام می دهد و اویونیک هواپیمای مسافر بری 150 نفره ملی نیز به عهده آنها است. در طول سالهای سال که در این زمینه کار کرده ام بهترین طراحان Embedded-system که دیده ام همگی اصفهانی بوده اند و انتخاب اصفهان را برای این کار بسیار نیکو می دانم. مدل تفکر اصفهانی ها و هوش متناسب آنها ترکیبی ایده آل است. در زمان قاجار هم فرانسوی ها را برای ساخت توپ به اصفهان بردند. دانش فنی ساخت Embedded-system های صنعتی را در هیچ دانشگاهی تدریس نمی کنند. یادگیری آن هم زمان بر است و مشکل امروز ما این هست که با وجود تعداد فراوان مهندس که پایه یادگرفتن این فناوری را دارند ولی به دلیل اینکه دریافتی ها بسیار پایین هست در ایران افراد نمی توانند به کار ادامه بدهند و مجبور هستند برای ادامه حیات یا به یک شغل دیگر بپردازند و مثلا برنامه ساز اندروید بشوند در استارتاپها و یا اینکه به خارج بروند که معمولا آلمان، سوئد، چین و آمریکا مقصد اینها است. در نتیجه شما با زحمت فراوان یک نفر را استخدام می کنید، 2 سال رویش کار می کنید که بتواند یک خط برنامه Automotive یا Aerospace بسازد و او به مجرد اینکه در یک پروژه به اعتماد به نفس رسید شرکت شما را ترک می کند و به خارج می رود. نتیجه این روند این هست که شما همیشه کمبود شدید نیرو با تجربه دارید. کار اویونیک هم کار تیم های بزرگ است نه چند نفر آدم بی جیره و مواجب. همین سختی ها باعث شده که نفرات اول کنکور ریاضی سالها است که دیگر رشته برق را انتخاب نمی کنند و وارد رشته کامپیوتر هم که می شوند دیگر وارد گرایش سخت افزار نمی شوند نرم افزار هم که می خوانند روی شبکه و برنامه سازی موبایل کار می کنند تا خیلی راحت بتوانند در بازار موجود جذب بشوند که یک بازار خدماتی است نه یک بازار تولیدی. در اواخر دهه 90 میلادی کشور آلمان حدود 300 تن طلای ذخیره خود را به فروش گذاشت تا بر روی Embedded-system ها سرمایه گذاری بکند با این هدف که برتری محصولات آلمانی تا سال 2020 تضمین بشود که شد. این سرمایه گذاری منجر به این شد که امروزه بهترین Embedded-systemها به شرکتهای آلمانی تعلق دارد. بر خلاف اویونیک که شما قادر به استفاده از گرانترین سخت افزارها و جعبه ها و کانکتورها و مدارهای چاپی و سنسورها و تراشه ها هستید در الکترونیک خودرو (Automotive) به دلیل تیراژ میلیونی و مشکلات بسیار پیچیده تولید در مقیاس بسیار بسیار بالا که منجر به این می شود که شما نمی توانید خیلی از قوانین اجباری ساخت مدار را به دلیل ملاحظات تولید انبوه رعایت بکنید شما باید با ارزانترین و کمترین قطعات و بدون داشتن جعبه و ... همه استانداردها را پاس بکنید و تازه به قابلیت اطمینانی بیش از 5 تا 9 برسید یعنی خیلی بیشتر از قابلیت اطمینان مورد نیاز در تجهیزات نظامی (قابلیت اطمینان توماهاوک 0.87 است) که کاری بسیار بسیار مشکل است چه برای ما چه برای بقیه دنیا اما در ایران مهندس تقریبا مجانی است. در آمریکا برای ساخت نرم افزار های اویونیک از SPARK که شاخه ای بسیار محدود شده از زبان ADA است و صد برابر از C امنیت ذاتی بیشتری دارد استفاده می کنند اما در اروپا مثل ایران از شاخه ای محدود شده از زیان C به نام MISRA-C استفاده می کنند. علتش هم این است که برنامه ساز و ابزار و عادت استفاده از زبان ADA در اروپا و ایران تقریبا ناموجود است. تا اینجا مشکلی دیده نمی شود و برخی از محصولات خودرویی برخی قطعه سازان خصوصی کیفیتی بالاتر از محصولات مشابه آمریکایی دارند اما هزینه تولید آنها و قیمت روز افزون ارز و نیاز به واردات تراشه ها و قطعات الکترونیک باعث شده که قیمت تمام شده تولید با کیفیت از آنچه برابر نظر شورای رقابت خودرو ساز می تواند از قطعه ساز بخرد گران تر است به عبارت دیگر قطعه ساز باید با ضرر سنگین محصول خود را به داخلی ها بفروشد صادرات هم که به دلیل تحریم ها و شهرت منفی ایران ممکن نیست و تولید کننده قطعه Automotive در ایران یا باید کارخانه های تولید خود را به چین و .... ببرد و محصول را به تویوتا و فاو و جیلی و گریت وال و .... بفروشد و یا اینکه بماند و منتظر معجزه بشود. ترامپ و دار و دسته و ایادی داخلی آنها برای همین صنعت خودرو را تحریم کردند زیرا این صنعت به دلیل عدم نیاز به پول دولتی موتور حرکت در دیگر صنایع از جمله اویونیک بود. روزگاری بود که قطعه سازان به مسئولین برگزاری مسابقات روبوکاپ التماس می کردند که آدرس قطعه سازان را در اختیار شرکت کنندگان بگذارند تا در صورت تمایل با قطعه ساز شروع همکاری بکنند ولی مسئولین برگزاری مسابقات از این کار امتناع می کردند!!!! اما امروز قطعه سازها توان حفظ نیروی ناچیز فعلی را هم ندارند. نتیجه هدایت اقتصاد به شکل موجود این هست که پدیده اسکاتلندی تشدید شده و ما مهندسان کارآمد بیشتری را از دست خواهیم داد. مهندسانی که محصول نتیجه کار آنها باعث شد که شرکت پژو-سیتروئن بعد از تحریم اخیر ترامپ و دار و دسته با حسرت و گریه از ایران برود به دلیل قطعات بسیار با کیفیت و ارزانی که می توانست از ما تهیه بکند ولی دیگر نمی تواند. جالب است که بدانید که شرکت های بزرگ به زنجیره تامین قطعات خود بسیار حساس هستند وبرای مثال اگر یک تراشه ای فقط در ژاپن تولید بشود، به دلیل حادثه خیز بودن آن کشور محصول بر پایه آن تراشه را قبول نکرده و شما را مجبور به استفاده از تراشه ای می کنند که در چند کشور مختلف قابل تهیه باشد هر چند که گرانتر هم باشد تا در آینده دست آنها در پوست گردو بند نشود. حالا حساب بکنید که این تحریم های آمریکا که با نفت ایران هم همین کار را کرده چند صد هزار میلیارد دلار به صنعت ما خسارت زده است و چه بازارهایی را از ما گرفته است و متعاقب آن چه زمینه های رشد فناوریی از بین رفته است. یک روزی کارگر چینی با دریافتی ماهی 60 دلار و یک وعده غذای گرم و جای خواب، ارزانترین کارگر جهان بود امروز همان کارگر چینی ماهیانه 300 دلار آمریکا حقوق می گیرد در حالیکه مهندس ایرانی حقوقش بدون جای خواب و سرویس حمل و نقل کمتر از این هست.

درود به دوستان گرامی امیر بنی طرف: "این هواپیما می تواند به سقف 45000 پا برسد و در این ارتفاع با سرعت 1.2 ماخ پرواز بکند" به عبارت دیگر این هواپیما از صاعقه که می توانست به سرعت 1.6 برسد کندتر و پر مصرف تر است. همچنین 7000 پا سقف پروازی کمتر از اف-5 قدیمی را دارد. اگر ادعای بنی طرف درست باشد کماکان وزن سازه هواپیما نسبت به نمونه 50 سال پیش سبکتر نشده است که هیچ سنگینتر هم هست! سامانه تولید توان کماکان همان سامانه سنگین بی مورد حجیم و با اعوجاج زیاد است که به آن یک رادار هواپایه با باز کردن یکی از توپها اضافه شده است که قاعدتا برای تامین انرژی زیاد مورد نیاز آن از مولدهای قویتر و سنگینتری استفاده شده که به نوبه خود روی بدنه شکاری باعث ایجاد ولتاژهای بالا می شود که همه کارتهای موجود در شکاری را ملزم به رعایت حفاظتهای شدید در مقابل این ولتاژهای روی گراند می کند که البته در کارتهای با استاندارد نظامی هزینه را چندان بالا نمی برد اما باید امید داشت که طراحان سخت افزار این موارد را دیده باشند در غیر این صورت وسط عملیات ممکن است کارتها یکباره آتش بگیرند. تنها موردی که پیشرفت محسوب می شود ادعای استفاده از معماری یکپارچه و چیزی احتمالا نزدیک به استاندارد Mil_STD_1760 است که باعث می شود اتصال این شکاری به انواع تسلیحات مختلف بدون نیاز به مدارهای واسط و پر دردسر انجام بشود و مشکلاتی که در هماهنگ شدن ایگلها و فالکونها با آمرام بوجود آمد در این شکاری تکرار نگردد. نصب رادار در کنار توپ مشکلات حرارتی خاص خودش را نیز تولید می کند. در واقع اگر در داگ فایت از توپ استفاده بشود احتمالا رادار را باید برای مدتی خاموش کرد تا سیستم خنک سازی اگر داشته باشد دما را تنظیم بکند. در رادار هواپایه نویز حرارتی کاملا قابل مقایسه با سیگنال دریافتی از اهداف است و برای تمییز دادن این دو از یکدیگر شما نیازمند پردازش سنگین دیجیتال هستید که خودش منجر به تولید دما می شود و در یک پرنده داشتن توان پردازشی بالا ارزان بدست نمی آید. در واقع کار بزرگی در به روز رسانی اف-5 و شکستن مقاومت کاربر ها در مقابل نصب تجهیزات دیجیتال انجام شده. کشوری که قادر است هواپیمای سقوط کرده را اورهال بکند، با همان زیر ساخت می تواند دست کم همان مدل هواپیما را تولید هم بکند. بنایراین ما نیازی به زیر ساخت تولید نداریم زیرا از قبل موجود است اما صنعت دولتی هر کاری را حداقل با 3 برابر قیمت انجام می دهد به دلیل اورهد های بی مورد و اگر شرکتهای قطعه ساز خصوصی قطعات این جنگنده را ساخته باشند و در وزارت دفاع فقط مونتاژ انجام بشود کار به درستی پیش رفته اما اگر خود وزارت تولید کننده هم باشد مصداق خود گویی و خود خندی می شود که روحانی هم به آن اشاره کرد. گفته شده که هر فروند حدود 16.5 میلیون دلار صرفه جویی داشته یعنی به پول الان چیزی حدود 180 میلیارد تومان اما هزینه تمام شده نا مشخص است. از اسم این جنگنده شروع می کنم. با چه منطقی نام یک چشمه بهشتی و لقب مادر امام ها را که قبلا چند بار استفاده کرده اید دوباره روی یک جنگنده می گذارید؟؟!؟! چه مشکلی برای آقایان درست می شد اگر ماکت یک تیر فکور روی این هواپیما لود بکنند تا حداقل این حس را بدهند که این جنگنده با موشکهای راداری که وزیر دفاع چند روز پیش اعلام کرد روی همه جنگنده ها قابل نصب است هماهنگ است و رادار هم دارد؟ چه مشکلی برای آقایان درست می شد اگر اسم این رونمایی را می گذاشتند بازآمد هواپیما های اف-5 و ارتقاء آنها به نسل4؟ از ایجاد مشکل حقوقی برای ملت چه سودی می برند؟ چه مشکلی پیش می آمد اگر یک تکه آنتن رادارش را نشان می دادند؟ چه می شد اگر چند تا از پتنتهای ایرانی ها در زمینه استفاده از نانو ذرات مغناطیسی روی بستر کربنی برای تضعیف بازتاب راداری به میزان 11dB را روی این شکاری به نحوی استفاده و نمایش می دادند؟ چه می شد اگر یک سامانه ردیابی اپتیکی مشابه آنچه در بابکت هست ولی با کیفیت خیلی کمتر روی این هم نصب می کردند؟ رونمایی که می توانست با انجام چند تا کار ظریف و دقیق بسیار غرور آفرین باشد با بی سلیقگی مطلق تبدیل شد به یک حرکت بسیار مایوس کننده حداقل در بعد داخلی. پروژه کرار هم یک پروژه موازی بود که به صورت یک بسته به روز رسانی برای بدنه های موجود تی-72 انجام شد و رونمایی به شکل قابل قبول و راضی کننده ای انجام شد به همراه فیلم های عملیات و تست های تانک به شکل تقریبا آبرومند. همین وزارت دفاع که تانک کرار را رونمایی کرد به آن شکل و حتی رونمایی فکور هم خوب بود حالا یک مرتبه چنین رونمایی عجیبی می کند. رئیس جمهور دستور می دهد هواپیما که موتور روشن منتظر است ترمز را رها کرده و با موتور خودش به سمت باند تاکسی می کند در حالیکه دو نفر هم در فاصله چند متری آن در حال دویدن هستند!!! استانداردهای ایمنی و تاکسی شکاری قبل از این رونمایی همگی توهم بودند. اگر کلاه یکی از اینها به درون موتور مکیده می شد چه کسی جوابگو بود؟ ادامه پرواز جنگنده را هم که اصلا نشان ندادند. یعنی نفهمیدیم که چقدر طول باند را رفت تا بلند بشود. الان چطور می شود ثابت کرد که آنچه در هوا نشان دادند همین شکاری بود که تاکسی می کرد؟ معلوم نیست یک سری از بردن آبروی صنعت دفاعی کشور چه هدفی دارند. شکاری ساخت داخل تا وقتی ارزش دارد که وجود اجزای داخلی با کیفیت در آن به دشمن اثبات شده باشد و دشمن از توانایی های ویژه آن بی خبر باشد. اگر قرار باشد که با پاکستان و ترکیه و ... مشترک دست به تولید شکاری بزنیم که محصول حاصل هیچ گونه بازدارندگی ندارد. اینجا اروپا نیست که ما با کشورهای اطرافمان بیاییم تولید مشترک انجام بدهیم یا اینکه از آنها زیر سیستم بخریم.

این پروژه زمانی موفقیتی در بخش صرفا تحقیقاتی کسب میکند که از همان ابتدا از رده خارج محسوب میشد. از زمان آغاز پروژه سیمرغ در سال 80 تازه به رقم 88 درصد در سال 97 رسیدند، بطور متوسط سالی 6درصد پیشرفت. با همین فرمون 2 سال دیگه که برسن به 100درصد، یک جنگنده صد در صد جدید دیگر رونمایی خواهند کرد با نام احتمالا خِفَت 1400 ... کلا navigation و جایر هست، در یک مورد هم تکن(سامانه تقرب) دیده میشه... اصولا این مدل F-5 آموزشی هست و در دماغه اش جایی برای رادار وجود ندارد. امکانات و نمایشگر های موجود هم زائد هستند و عملا در حد یک گوشی اندروید کاربری دارند.

توی خواب میتونند ببینند. خود روسیه به دعوت ما اونجاست اون هم روی هوا نه زمین

محاسبات بالانس؟ یه cg عوض میشه که کامپیوتر پرواز خودکار اصلاح میکنه.

تو سایت مشرق نیوز یکی از نظرها این بود: " میگن قاهر313 پرواز کرده چند وقت قبل ، راسته ؟ " یکی هم پایینش جواب داده بود: " آره دیگه برنگشته " ------------------------------------------------------------------------ شاید برای شما خنده دار نباشه ولی بعد از اتفاقات امروز من به بهانه همین سوال و جواب اشکهامو پاک کردم و خودکشیمو به تاخیر انداختم .

با سلام حالا که جمهوری اسلامی ایران ، ایالات متحده نیست و وزارت دفاع را نمیشود با لاکهید یا نورثروپ -گرومن مقایسه کرد ، ببینیم ، دیگران این ببر پیر را چه شکلی ارتقاء دادند که تبدیل به یک جت واقعی نسل ++3 شده رادار APQ-159 که جایگزین رادار APQ-153 شده ، برد دوبرابر در حالت هوا به هوا ، مجهز به سیستم قفل خودکار روی هدف که به خلبان برای شلیک سایدویندر کمک می کند . ( ارتقاء مربوط به تایگرهای نیروی هوایی سنگاپور هست ) کابین ارتقاء یافته تایگرهای نیروی هوایی برزیل ( به قرار گیری نمایشگرها دقت کنید ) تا بهترین تسلط را برای خلبان ایجاد کند . نمایشگر سربالای محصول مارکنی ، برای تایگرهای سنگاپوری دیسپنسرهای AN/ALE-40 برای تایگرهای سنگاپوری هلمت خلبان ، محصول البیت سیستمز با قابلیت هماهنگ شدن با رادار APQ-159 و شلیک موشکهای هوابه هوای پایتون -4 ، قابلیت اتصال به جوی استیک هوتاس رادار ELM-2032 برای تایگرهای تایلندی پاد شبانه / روزانه لایتینینگ-3 ، محصول رافائل برای تایگرهای تایلندی پاد اخلالگر اسکای شیلد و صدها ارتقاء دیگر که توسط شرکت سازنده ( نورثروپ ) صورت نگرفته است ، فقط باید یک مقدار گستره دید را افزایش داد که ببینیم دیگران چه کار کردند و می کنند ،بعد ان را با عملکرد خودمان مقایسه کنیم !

این چیزی که دارید میگید به زبان ساده میشه نمایش اطلاعات به صورت هم پوشا در MFD این مسئله رخ میده نیازی نیست یک نمایشگر برای اطلاعات رادار هوایی یک نمایشگر برای اطلاعات ایستگاه زمینی ایستگاه زمینی یک موقعیت میده از طریق دیتا لینک، رادار هم یک موقعیت یابی از سمت خودش انجام میده این دو اطلاعات میشه خروجی روی یک نقشه هوایی که یک نمایشگر نمایشش میده منظور اینه که ارتقای کابین بیشتر نمایشی به نظر میرسه. خیلی اغراق شده است

منظور قسمت پنل کابین نیست. الان شما همین نمایشگرها رو روی فانتوم هم میتونید استفاده کنید. اون قسمت ارتباط با پهپاد و رادار زمینی هم مثال بود. شاید نیاز باشه همزمان هم اطلاعات رادار هواپیما روئیت بشه و هم اطلاعات رادار سطحی

در نظر داشته باشید که ما توانایی دیتالینک با پهپاد را به صورت عملیاتی داریم (سوخوی های سپاه ...) بعید نیست روی این هم باشه

توصیه میکنم خیلی خیال پردازی نکنید در این خصوص به ویژه که این طرح با پروژه SRII که مدت ها پیش اجرا شد و عملیاتی نشد تفاوت قابل توجهی ندارد تک سرنشین هم باشد باز هم برخورداری از سه دستگاه MFD در آن ابعاد زیادتر از نیاز هست. با اف 22 که طرف نیستیم. هواپیمایی هست با حسگرهای محدود که این حسگرها هم توان چندانی ندارند (مثل امثال رادار گریفو) و اطلاعات ورودی، سطح پردازش و خروجی پایینه

اگر یک اپتیک و یک ماوریک میدیدم زیر این جنگنده به مراتب خوشحال کننده تر بود تا اینی که ارائه شده. در نهایت کار یک رادار گریفو اف (یا نمونه سازی داخلی) هست هر چند قطعا از وضعیت پایه ای بهتره ولی خوب الان دیگه این ارتقا پاسخگوی تهدید ما نیست. این رو هم باید در نظر گرفت که چه موشکی قراره نصب بشه روی نمونه رزمی این هواپیما؟ استفاده از سه دستگاه MFD هم جالبه در صورتی که تصور نمیکنم تعداد سه دستگاه با این ابعاد نمایشگر نیاز داشته باشه (اینقدر ورودی، پردازش و خروجی اطلاعات در این جنگنده گسترده نیست که چنین سطحی از نمایشگر رو بخواد)

بر مبنای اطلاعات مندرج در تصویر زیر(درصد بومی سازی)کوثر پس از صاعقه۲ تولید شده. حالا سوال اینه که صاعقه۲ چه مشکلی داشته که سکان عمودی وی شکل رو حذف کردن؟ همین ارتقاء ها و بومی سازی رو میشد بر روی صاعقه۲ و فروندهای بعدیش هم اعمال کرد و اتفاقا رضایتمندی بالاتری هم ایجاد میکرد و نشون دهنده یک برنامه اصولی و رو به پیشرفت بود اما حالا چی؟ چه چیز رو قراره اثبات کنید؟ اگر همین گلس کاکپیت به همراه رادار رونمایی میشد اثرگذاری به مراتب بالاتری داشت اما الان صرفا خوراک تمسخرکنندگان فراهم شده، اونهم در حالی توانمندی اقدامات اساسی تر وجود داره. طبق گفته یکی از فرماندهان نیرو، صاعقه به عنوان پلت فرم تائید شده و این نشون میده که در آینده این جنگنده(تحت هر نامی)قراره تولید شده و با تایگرها جایگزین بشه. البته نوسازی تایگرها ظاهرا چراغ خاموش در حال انجامه، نمونه اش تصویر تایگر با بدنه زرد رنگ در مستند ثریا(۱۳۹۱)، و حالا فرآیند مهندسی معکوس تایگر بعد سه دهه تقریبا تکمیل شده و اگر دولت و مجلس در تخصیص و وصول بودجه مشکل سازی نکنند تولید انبوه هم میسره. اما چقدر بهتر بود که وقت و سرمایه صرف شفق دو موتوره میشد و موقتا نواقص رو با قطعات تایگر جبران میکردند.

سلام، احیاناً این مقاله نبود ؟ مروری بر زمینه های بهسازی تامکت های نیروی هوایی ایران ( صنایع هوایی- شماره 93 -اسفند 77)

یعنی واقعا هنوز کسانی هستن که فکر کنن قاهر واقعیه؟احتمالا از کارمندان دفاع سایبری و نیروهای ارزشی مجازی با این اقتصاد و این ارزش پول ملی و این همه فساد و ستمگری و سرکوب و باند بازی و بی کفایتی و فرار مغزها ایران دهه ها رنگ پیشرفت رو نمیبینه .سیستم پوسیده و ناکارامده.اینا برای بقا حاضر شدن خزر رو بدن بره یعنی واقعا هنوز کسانی هستن که فکر کنن قاهر واقعیه؟احتمالا از کارمندان دفاع سایبری و نیروهای ارزشی مجازی با این اقتصاد و این ارزش پول ملی و این همه فساد و ستمگری و سرکوب و باند بازی و بی کفایتی و فرار مغزها ایران دهه ها رنگ پیشرفت رو نمیبینه .سیستم پوسیده و ناکارامده.اینا برای بقا حاضر شدن خزر رو بدن بره

البته بخش خصوصی قرار هست بسازد مبلغ 480 دلار پیشنهاد دادن ولی نظر طرف سوری 300 دلار هست الان در ونزوئلا هم داریم میسازیم به نظرم با 450 دلار اتفاقا برای رفع مشکل بیکاری و اقتصاد هم خوب هست . پولش رو هم ایران قرار نیست بده

درود بر استاد گرامی جناب MR9. این عکس بسیار زیبایی که شما گذاشتید بسیار گفته ها دارد. نویسنگان خارجی احتمالا با منطق خودشان فکر کرده اند که چون تامکت با چند دقیقه پرواز به محدوده 200 کیلومتری ریاض می رسد پس می تواند ترافیک هوایی آنجا را تعطیل کند. درحالیکه اصولا سیاست ما حفظ برتری هوایی برون مرزی نیست با این تعداد هواپیما. همانطوری که در متنهای خودشان هم آمده کاسبی هر چه بیشتر هم همیشه از اهداف غربی ها است. درود بر جناب skyhawk فقط در تهران ده ها پروژه ساخت سیکر در حال اجرا و خاتمه یافته وجود دارد و سیکرهای موجود هم با تغییرات در تراشه های FPGA و نرم افزارهای Embedded آنها مرتب در حال بروز رسانی و تغییر هستند. واضح است که نویسندگان مقاله اهداف fund rising هم داشته اند. خوبی ترجمه مقالات اینها آن است که به ذهنیت اینها پی می بریم. برای مثال بیش از 6 ماه است که در خلیج فارس ناو هواپیمابری دیده نشده است و میلیتاری واچ هم یک مقاله زده بود در مدح ناو هواپیما بر با این تیتر : کوسه سفید در استخر پیراناها (پیرانا ماهی گوشت خوار و کوچکی است که در دسته های بزرگ تهاجم می کنند و قادرند یک فیل را در مدت کوتاهی به استخوان سفید براق تبدیل بکنند) اگر ابراز نظر های زیر مقالات آنها را هم بخوانید می بینید که چقدر آدمها شبیه به هم هستند!!! و این ابراز نظرها چقدر آشنا است. نه نشنال اینترست و نه میلیتاری واچ هیچ کدام به برد 300 کیلومتری اشاره نکرده اند و برد 300 را برای R-33 روسی بیان کرده اند و برد فکور را 220 کیلومتر در نظر گرفته اند اما گفته اند که منابع ایرانی آنها برد فکور را 300 کیلومتر می دانند و احتمال داده اند که با کمک روسها در تغییر فرمول سوخت برد این موشک بیشتر هم می شود که در راستای اهداف بزرگنمایی و fund-rising اینها است. در مورد برد بلند هم با ظهور متئور و PL-15 استاندارد برد بلند به بالای 400 کیلومتر ارتقاء یافته که فقط با موشک های رمجت و یا موشکهای hit-to-kill و یا ترکیب اینها قابل دستیابی است. پس با توجه به اظهارات وزرای دفاع سابق مبنی بر تلاش برای دستیابی به موشکهای ضد ناو فراصوت، و تجربه چینی ها در این زمینه هیچ بعید نیست که در آینده نه چندان نزدیک ما شاهد نسخه ای رمجت از موشک استاندارد هم باشیم که ابتدا به عنوان ضد ناو هوا به سطح و سطح به سطح و در نهایت به صورت هوا به هوا مشابه PL-15 ساخته بشود.

تا جایی که بنده دیدم تنها یک رادار کوچک در رسانه های داخلی نمایش داده شده که احتمالا جهت استفاده در کرار رهگیر(از سیکر های فعال)توسعه پیدا کرده. مورد دیگر اینکه مبنای برد ۳۰۰ کیلومتری فکور چیه؟ درسته که صنایع دفاعی ایران به سوخت پرتوان تری دست پیدا کردند و نمودش رو در ارتقای برد صیاد۳(بدون تفاوت ابعاد نسبت به صیاد۲) و موشک فاتح ۳۱۳ و ذوالفقار میشه دید اما هیچ نشونه ای برای استفاده از این سوخت در فکور وجود نداره. چیزی که از شواهد میشه برداشت کرد اینه‌ که موتور هاوک رو از لحاظ طولی حدودا یک متر کوتاه کردند تا امکان بکار گیریش در فکور میسر بشه، مشخص نیست که سوخت مورد استفاده رو هم تغییر داده باشند. این تغییر منجر به کاهش زمان سوزش و فعالیت موتور میشه که برد رو کاهش میده اما وزن پائین موشک فکور نسبت به هاوک میتونه این مشکل رو جبران کنه و بنابراین بهتره موشک فکور رو یک موشک AIM-54 A با برد حدود ۱۳۰ کیلومتر و سرعت حدودا ۳ الی ۴ ماخ محسوب کنیم که به سیکر فعال و بردهای الکترونیکی بروزتر مجهز شده. و الا با وجود داشتن فکور با برد ۳۰۰ میلومتر و سرعت ۵ ماخ ساخت موشک مقصود برد بلند توجیهی نداشت! مگر اینکه پروژه مقصود یک موشک برد بلند با جثه ای مشابه اسپارو و آلامو باشه که هیچ شواهدی بر وجود این فناوری در ایران دیده نشده.

درود به دوستان گرامی ظاهرا این رونمایی فکور تفاوتی که با رونمایی های دیگر داشته این هست که هیچ کدام از منابع خارجی در حقیقت آن شک نکرده اند و تحقق آن را به کمک مستقیم روسیه و چین به ایران ربط داده اند (مدعی هستند که ایران نسخه هایی از فینیکس و حتی خود تامکت را در اختیار روسیه قرار داده در سالهای دور و نتیجه این همکاری مشترک موشک R-33 (Amos) روسی است که ابتدا بردی حدود 120 کیلومتر داشت و با بهبود ترکیب دانه های سوخت به برد 300 کیلومتر دست یافت و بعدها روسها این تکنولوژی را به صورت کاهش یافته به ایران منتقل کرده اند (خیال پردازی های منابع غربی .م.)) و البته آن را یک دارایی مهم برای ایران می دانند که خطری برای جنگنده های پیشرفته نسل 5 و آخرین نسخه های ایگلها ندارد ولی برای جنگنده های کشورهای منطقه خطرناک است و حالا شروع کرده اند در مورد افزایش تعداد تامکتهای قابل پرواز، ابراز نگرانی کردن و اینگونه از خبر بهره برداری کرده اند که کشورهای منطقه باید زود تر به جنگنده های نسل 5 مجهز بشوند، آمریکا اف-22 های بیشتری را در امارات و عربستان و ... مستقر بکند، با اسرائیل همکاری نزدیکی داشته باشند تا مهارتهای آنها برتری ایران را خنثی بکند یا اینکه اقداماتی انجام بشود که تامکتها قادر به پرواز نباشند!!! ( به نظر می رسد باید سطح حفاظت از تامکتهای روی زمین بالاتر برود.م.) زیرا تصور می کنند که اگر تامکتها قادر به پرواز نباشند این موشک بی اثر می شود. به عبارت دیگر قبول کرده اند که ایران قادر است به تعداد نا محدود از موشک فکور تکثیر بکند اما قادر نیست که حامل آن را تکثیر بکند. موشکی که برد موثری 4 برابر AIM-120B با برد 75 کیلومتر (که بیشتر متحدین آمریکا و خود واحدهای آمریکایی به آن مسلح هستند) و سه برابر AIM-120C برد دارد، این توانایی را به ایرانی ها می دهد که خطر آفرینی های راحتی در مقابل جنگنده های خاور میانه ای داشته باشند بدون اینکه در تیر رس قرار بگیرند. البته نبود یک موشک مشابه متئور اروپایی (که قرار است از سیکر با آرایه فازی فعال ساخته شده از ترانزیستورهای گالیوم-نیترید بهره ببرد) یا موشک چینی PL-15 که از موتورهای رمجت استفاده می کنند و برد بسیار بلند حدود 400 کیلومتر دارند (به دلیل استفاده از هوای موجود در آسمان به جای اکسیدایزر و در نتیجه افزایش مقدار سوخت و سبکتر شدن موشک در حالیکه موشکهای سوخت جامد معمولی باید اکسیدایزر را هم با خود حمل بکنند) در زرادخانه آمریکایی ها و کنسل شدن پروژه نسخه جدیدتر موشک آمرام با برد بلندتر باعث شده که آمریکایی ها در مورد توانایی های موشکی دشمنانشان کمی بزرگنمایی کنند تا بودجه های دفاعی را افزایش بدهند اما این حقیقت که سیاست پنتاگون در طول 60 سال گذشته همواره تولید هواگرد جدید تر به جای تولید مهمات جدید بوده است ثابت می کند که بهره وری پنتاگون در برتری هوایی متناسب با هزینه کرد او نیست. کاملا قابل مشاهده است که هنگامی که ایگلها به خدمت وارد شدند فقط جنگنده ای قویتر و سریعتر و فرمان پذیرتر از فانتوم بودند اما همان مهمات را استفاده می کردند تا اینکه آمرام ها در دهه 90 وارد میدان شدند و به ایگلها شخصیت دادند. به همین ترتیب تا زمانی که رپتورها کماکان مجبور به استفاده از مهمات ایگل ها هستند نباید انتظار داشت که کیفیتی خیلی بالا تر از آنها و در حد توانایی های خود بروز بدهند. راهبردی که دشمنان آمریکا معکوس آن را می روند. قسمتی از نگرانی آمریکایی ها هم بی راه نیست زیرا منابع آمریکایی از اثر جمر های فعال روسی با استفاده از تکنولوژی DRFM (digital-RF-Memory) بر اساس monopulse-trackbreaking-jammer روی موشکهای آمرام نگران هستند. این جمر تعداد برخورد موشک آمرام را به کمی بیشتر از نصف کاهش می دهد. تکنولوژی که حتی برای ایران هم جدید نیست و روسیه بعد از فروپاشی شوروی و دستیابی به کارخانه های ساخت تراشه خارجی و تراشه های غربی همزمان با مدرن سازی سیکرهایش به آن روی آورده است. شاید ریشه مشکل از آنجا شروع شد که پاتریوتها در نبرد آزادی کویت یک فروند تورنادو و یک فروند اف-18 را به اشتباه سرنگون کردند درحالیکه اساسا روی شبح موشکهای عراقی لاک کرده بودند!! نه روی هواپیما های خودی و سیستم RWR هواپیما های خودی هم لاک شدن روی آنها را نشان نمی داد و باعث کشته شدن کروهای پروازی قربانی گردید. بررسی موضوع که در گزارش MIT آمده نشان می دهد که وجود تعداد زیاد سایتهای پدافندی و رادار در منطقه باعث شده بود که میزان آلودگی الکترومغناطیس در منطقه بالا رفته و شکاری های خودی در معرض سایه های رادارهای درگیری و سرچ متعدد قرار بگیرند و انعکاس راداری آنها برای سایتهای دیگر ghost-target ایجاد بکند که اکوی راداری مشابه اکوی ضعیف راداری موشکهای بالستیک داشتند. هنگامی که خدمه پاتریوت با دستپاچگی با شبح موشک عراقی درگیر می شدند (سرعت زیاد موشک وقت زیادی برای پرسنل باقی نمی گذاشت) و بلافاصله برای آن موشک فایر می کردند، به دلیل اینکه شبح مفروض اکوی راداری نداشت، موشک پاتریوت روی مود هومینگ سوئیچ می کرد و سیستم هومینگ موشک پاتریوت انعکاس ناشی از پرنده های خودی را به عنوان یک منبع خوب انتشار تشخیص داده و به جای اینکه به سمت شبح موشکهای عراقی برود به سمت هواپیمای خودی میرفتند. این نکته که سازنده پاتریوت و آمرام عملا یکی است و اندیشه ها و الگوریتمها و زیر سیستمهای تکراری در هر دو سیستم وجود دارد، باعث شده که روش DRFM و انواع ghosting علاوه بر پاتریوت های قدیمی روی آمرام هایی که زیر ساخت آنها به دهه 90 باز میگردد موثر باشد و آمریکایی ها را بر آن دارد که به طرح مفهومی آمرام آینده قابلیت Dual-trajectory بدهند و این موشک علاوه بر رادار فعال دارای سیکر حرارتی هم باشد تا این تهدیدات جدید را خنثی بکند. یک سری از کارشناسان هم با فرض خطا رفتن موشکها برای نمونه آینده آمرام قابلیت hit-to-kill درخواست کرده اند تا هر شکاری بتواند تعداد خیلی بیشتری موشک حمل بکند که برد و سرعت بیشتری دارند ولی به دلیل حذف سر جنگی اندازه و وزن کمتری دارند. بن مایه: موشکهای فکور و تاثیر آنها در بالانس دفاعی منطقه خلیج فارس http://militarywatchmagazine.com/article/70308 تکنولوژی رمجت http://www.dtic.mil/dtic/tr/fulltext/u2/259432.pdf MIT security study program April, 20, 2004 https://nationalinterest.org/blog/buzz/iran-has-cloned-americas-phoenix-missile-27292 چرا تامکتهای بیشتر خبر بدی برای بدخواهان تهران است http://militarywatchmagazine.com/article/70899 مهمترین دارایی نیروی هوایی ایران؟ موشک مرگبار هوا به هوای فکور به تولید رسید http://militarywatchmagazine.com/article/70790 https://nationalinterest.org/blog/the-buzz/the-us-militarys-top-guns-the-air-have-big-weakness-14065 در یک مراسم رونمایی 6 تیر موشک 450 کیلویی بومی که شباهتی به AIM-54 فینیکس داشتند به نمایش گذاشته شد. پیش از این نسخه ای از این موشک در مراسم سالانه رژه سپتامبر سال 2013 نمایش داده شده بود. ایرانی ها اعلام کردند که این موشک فکور-90 نام داشته و یک موشک هوا به هوای هدایت شونده است. با وجود عدم پشتیبانی تجهیزات آمریکایی ایرانی ها که از 1979 تاکنون وجود دارد آنها تلاش زیادی برای آماده به خدمت نگاه داشتن ناوگان خود کرده اند که در این بین آماده به خدمت نگاه داشتن تامکتها به دلیل اینکه تنها استفاده کننده آنها ایران است و قطعات آن قابل خرید از بازار سیاه نیست، از همه مشکل تر بوده است. گفته می شود که به کمک دیگران ایرانی ها روی هر کدام از تامکتها دست کم 250 تغییر کلی و ارتقاء انجام داده اند از جمله تهیه رادار جدید (ادعای منابع غربی .م.)، صفحات نمایش، سامانه های جنگ الکترونیک و دیگر اویونیک مهم! و حالا هم فکور-90 به عنوان سلاح اصلی فامد. فکور-90 که گفته شده قابلیت انجام مستقل لاک راداری روی هدف دارد نه تنها با قابلیتهای فینیکس برابری می کند بلکه با توجه به پیشرفت تکنولوژی در مواردی از آن نیز عبور کرده است. در حالیکه منابع غربی برد آن را 220 کیلومتر تخمین می زنند که با بهبود ترکیبات دانه های سوخت افزایش نیز می تواند بیابد، برد فینیکس فقط 180 کیلومتر بود. فکور-90 قادر به ادامه مسیر به سمت هدف بدون استفاده از رادار شکاری پرتاب کننده آن بوده و با توجه به برد آن و نبود رمجتهای متئور و PL-15 در خط تولید، ایران بعد از روسیه مجهز به R-33 و R-37 دارای دور برد ترین موشک هوا به هوا شده است. با توجه به سرعت 5 ماخ (بیشتر از فینیکس) و برد بلند اگر با استفاده از تکنولوژی امروزی دقت آن حتی هنوز در حد فینیکس دهه 70 هم باشد، این موشک برای کشوری که برای دفاع هوایی به سایتهای پدافندی زمین به هوا متکی بوده است یک جهش محسوب می گردد. امیر حاتمی وزیر دفاع ایران در این مراسم اعلام کرد که این موشک قابل استفاده توسط شکاری های دیگر نیز هست. از دیدگاه ما یکی از این کاندیدها شکاری صاعقه است که با توجه به محدودیتهایش حداکثر دو تیر موشک می تواند حمل بکند. اف-15 های سری SA به AIM-120C با برد 105 کیلومتر مجهز هستند و AIM-120D هایی که اختصاصی برای اف-22 در حال توسعه هستند برد 180 کیلومتر دارند که کماکان بسیار کمتر از برد موشکهای فکور است. در نسخه ایرانی فینیکس به خاطر استفاده از تکنولوژی نوین وزن سیستم هدایت 30 درصد کاهش یافته و باعث حدود 15% افزایش برد بیشتر در نتیجه وزن کمتر و امکان افزایش میزان سوخت شده است و از یک سیکر پیچیده ایرانی با قابلیت آشیانه یابی استفاده می کند که قبلا نمونه ای از آن در موشک سامانه مرصاد استفاده شده بود. افزون بر این ایرانی ها نسخه بومی یک نوع رادار هوایی آرایه فازی پسیو را نیز نمایش داده اند که قابلیت کشف اهداف پنهان کار و موشکهای کروز را در برد بلند دارد که مکمل بسیار خوبی برای یک موشک برد بلند است. این رادار هوایی احتمالا از مهندسی معکوس و افزودن به قابلیتهای رادار توانمند هیوز AN/APG-71 (این رادار نسل بهبود یافته AWG-9 تامکتهای مدل D است .م.) بدست آمده است. ( http://militarywatchmagazine.com/article/70308 ) (امیدوارم که این ادعا بزرگنمایی غربی ها صرفا برای fund-rising نباشد.م.) ترکیب این رادار با موشک فکور و پلتفرم تامکت، ترکیبی را ایجاد کرده که عملا یک دارایی عمده را برای ایرانی ها زنده کرده است. با احتساب تورم قیمت هر فروند تامکت چیزی حدود 150 میلیون دلار تخمین زده می شود یعنی قیمتی دو برابر سوخوی 35 که ایرانی ها حتی قادر به پرداخت هزینه خرید سوخوی 35 با بودجه دفاعی اندک خود نیستند و تامکت بعد از اف-22 گرانترین جنگنده دنیا محسوب می شود!! ایرانی ها آن قدر از پلتفرم تامکت راضی هستند که از سال 2010 به این طرف به صورت جدی پی گیر پس گرفتن یک فروند تامکت باقیمانده درآمریکا هستند (آمریکا که هرگز لاشه آن را هم به ما نمی دهد ظاهرا بیشتر هدف محکوم کردن آنها و گرفتن غرامت است.م.) با این موشک ایرانی ها می توانند با پرواز در نزدیکی مرز ایران شکاری های سعودی را بر فراز ریاض هدف قرار بدهند و یا با نفوذ در آسمان عراق ایگل های اسرائیلی را در آسمان خودشان مورد تهدید قرار بدهند.

سایت آمریکایی بلومبرگ از طرف یک منبع که نخواسته نامش فاش بشه مدعی شده که ترامپ و پوتین درباره "لزوم خروج ایران از سوریه" (منظور بیرون انداختن ایران از سوریه) به توافق رسیده اند. گویا پوتین گفته که "خارج کردن ایران از سوریه" (منظور بیرون کردن ایران از سوریه) هدفی دشوار خواهد بود. سایت روسی اسپوتنیک هم این خبر رو گزارش کرده. https://www.bloomberg.com/news/articles/2018-08-17/musk-s-bombshell-tesla-tweet-wasn-t-reviewed-by-anyone-nyt-says https://sputniknews.com/us/201808171067256639-usa-russia-iran-exit-syria-putin-trump

بسم الله........... وضعیت سویدا / از ده روز پیش ارتش عملیات گسترد ه ایی رو برای پاکسازی مجدد بیابانهای این منطقه شروع کرده نصب سایت حرارتی بروی زرهپوش شیلکا اخیرا ارتش سوریه ادوات پدافندی قدیمی خودش رو مجهز به سایت های حرارتی کرده حرکت ستونهای ارتش سوریه به سمت مناطق همجاور با استان ادلب بر اثر انفجار ی در یک مجتمع مسکونی در استان ادلب تا کنون 36 نفر کشته شدن این مجتمع متعلق به یک تجار اسلحه و دلیل این حادثه هم انفجار مهمات موجود در محل بوده

درود به دوست گرامی با توجه به نام گذاری فکور به عنوان موشک هوا به هوای میانبرد و ترجمه مخفف آمرام بد نیست که سر گذشت آمرام را بررسی کنیم. موشک آمرام به بیش از 36 کشور فروخته شد و هواگردی که بتواند آن را مغلوب بکند می تواند به برتری هوایی 36 کشور صدمه جدی بزند. پلتفرم فینیکس برای رفع نیاز نیروی هوایی آمریکا مورد توجه قرار نگرفت زیرا این پلتفرم به رادار AWG-9 بسیار وابسته بود و آمریکایی ها دنبال موشکی بودند که به همه هواپیماهای دیگر قابل اتصال باشد (در رونمایی فکور هم جمله مشابهی شنیدیم) . آمرام محصول مشترک صنایع هیوز و ریتیون یعنی سازندگان فینیکس و هاوک بود! روی کاغذ قرار بود بتواند 52 جی را تحمل بکند و نسل جدیدش هم در دوره اوباما به دلیل نبود بودجه تعطیل شد. پروژه آمرام به دلیل ناپایداری محصول و افزایش هزینه ها و قیمت تمام شده در سال 1984 متوقف شد و در سال 1985 به کوشش گاسپار واینبرگر (همان که گفت باید موجودیت ملت ایران را نابود بکنیم) دوباره احیا شد. تا سال 1984 ، 8 تیر موشک تست شده بود 5 تا توسط ریتیون و 3 تا توسط هیوز که نتایج نا امید کننده ای داشتند و کل پروژه هم دست کم 2 سال تاخیر داشت. توجه شما را به این نکته جلب می کنم که در دهه 60 زمانی که فینیکس ساخته می شد اصولا نرم افزار کمترین نقش را در کیفیت محصول داشت به مرور این نقش در دهه 80 به 20 درصد رسید و امروز این نقش بیش از 80 درصد است. وقتی که سخت افزار یک موشک معمولی می تواند دست کم 25 جی فشار را تحمل بکند، پس سخت افزار جنگنده فراصوت شانسی در مقابل سخت افزار یک موشک معمولی هم ندارد و اگر هم با شدت جی بالای 10 مانور بکند، احتمالا سرنشین های خود را می کشد. بنابراین اهداف فراصوت دارای قابلیت مانور فقط موشکهای بالستیک، کروزها و پهپادهای فراصوت را شامل می شوند فعلا نه جنگنده های سرنشین دار. ظاهرا قبل از انقلاب آمریکایی ها یک بار این کار را در شمال ایران انجام دادند تا کارایی موشک فینیکس را بر علیه میگ 25 برای ما تست بکنند. ایران در اساس تامکت را فقط برای دور کردن میگ های 25 و نیاز به طول کوتاه باند برای نشست و برخاست خریده بود و برای اینکه فینیکس بتواند با این پرنده درگیر بشود، تامکت باید پروفیل پروازی خیلی خاصی را بکار می گرفته که در مصاحبه با تیمسار گران قدر شهرام رستمی (از معدود افرادی که آموزش پرواز با آن پروفایل مخصوص مغلوب کردن میگ 25 را دیده بودند و هنوز در خدمت نیرو بودند) تا حدودی شرح داده شده است که البته کار ساده ای نبوده و در شکار میگ 25 که ایشان مطابق دستورالعمل آمریکایی ها انجام دادند بکارگیری این پروفیل پروازی در ارتفاع بالا باعث شد که افسر RIO صندلی عقب ایشان دردهای بسیار وحشتناکی را در ناحیه گوش متحمل بشود و صدمه ببیند. بسیار نیکو بود که ما همین کار را البته بدون اینکه خیلی ارتفاع بگیریم و خلبانهای نایاب را صدمه بزنیم، این بار در جنوب و وسط خلیج فارس انجام می دادیم تا پیام های خوبی داشته باشد. اما پرواز های فراصوت فرسودگی جنگنده را بشدت افزایش می دهد و در شرایط فعلی چندان معقول نیست. هر چند یک نوع پرتابه هدف فراصوت از قبل از انقلاب در نیرو موجود است اما تستهایی که روی فکور رسما اعلام شده با استفاده از پهپاد کرار بوده که با سرعت نزدیک به صوت پرواز می کند. که البته تستهای استانداردی هم هست. همانطور که در گزارش پروژه تحقیقاتی RS8A در تاریخ 1993 نوشته سرهنگ دوم John.R.Ward به نام Beyond "Integrated Weapon System Management" Acquisition in Transition آمده است. http://www.dtic.mil/get-tr-doc/pdf?AD=ADA276791 این گزارش که به مشکلات موشک آمرام و پدیده Missile-ghosting در نبود تفکر تجمیع مدیریت سامانه های مدیریت تسلیحات هواپیما پرداخته است. تجربه مشکلاتی که در اتصال این موشک پیشرفته به هواگردهای قدیمی (ایگل و فالکون و ...) پیش آمد (که تا نزدیکی کنسل شدن کل پروژه آمرام پیش رفت) منجر به ایجاد استاندارد MIL_STD_1760 گردید. در مورد استانداردهای سری MIL باید بگویم که بر خلاف استاندارد های سری IEEE و ISO که هدف اصلی آنها در انحصار گرفتن بازار با افزایش هزینه برای ورود رقبای جدید (که موقعیت شرکتهای متفق در استاندارد به خطر نیافتد) بوده و هدف فرعی بالا بردن کیفیت است، استانداردهای سری MIL همگی هدف اولیه افزایش حداقل کیفیت را دارند و ضامن منافع شرکت یا شرکتهای خاصی نیستند. تست های موشک آمرام روی اف-15 به عنوان اولین پلتفرم و اف-16 به عنوان دومین پلتفرم (اف-16 به دلیل missile ghosting و استفاده از یک واسط دیجیتال برای خوراندن فرامین نا همتراز دو طرف به یکدیگر و کندی ناشی از آن (چقدر این روش آشنا است) ) نا موفق بودند. تستهای عملیاتی موشک آمرام بر اساس الزاماتی که در طراحی مفهومی آن آمده بوده به این گونه بوده که باید 4 تیر موشک متوالی برای 4 هدف که با سرعت نزدیک به صوت پرواز می کنند پرتاب بشود سرعت خود شکاری هم باید زیر صوت باشد در حالیکه شرایط محیطی با ECM سنگین همراه باشد. به عبارت دیگر برای آمرام یک تست پرتاب 4 تیر تقریبا هم زمان برای 4 هدف در محیط جنگ الکترونیک شدید تعریف شد. این ECM سنگین توسط هواگردهای دیگری که در نزدیک میدان تیر پرواز می کرده اند باید تامین می شده است. در دوم آگوست 1989 یک فروند ایگل تحت هدایت خلبان تست کاپیتان بن جاپلین، 4 تیر موشک آمرام را بار کرد و از پایگاه فلوریدا به پرواز درآمد. تیر موشک اول توسط مانور پهپاد منحرف شد و 3 تیر دیگر هم دقیقا به همان جایی رفتند که رادار اف-15 به آنها می گفت که بروند ولی هر 3 تیر خطا رفتند زیرا رادار اف-15 نتوانست بین هدف واقعی و هدفهای تقلبی که ناشی از وجود ECM در محیط نبرد بودند هدف واقعی را تشخیص بدهد. خطا رفتن تیر اول را با یافتن یک باگ در نرم افزار رادار ایگل بر طرف کردند و برای حل مشکل ECM هم یک بهبود جدید برای همه رادارهای ایگل ارائه شد. در تست دوم (یک روز خوب در ماه مه 1990) که اگر ناموفق می بود کل پروژه با خطر کنسل شدن مواجه بود دو تا از پهپادها را هم به پاد ECM مجهز کردند تا شدت ECM را تشدید و متفاوت بکنند، این بار سه موشک به هدف برخورد مستقیم کرد و یکی از فاصله ای مرگبار نزدیک هدف عبور کرد. این بار نیز خلبان با سرعت 650 نات (حدود 0.9 سرعت صوت) در پرواز بود و پهپادها با سرعت نزدیک به صوت. کاپیتان جاپلین چند ثانیه بعد از پرتاب آخرین موشک، با یک مانور سنگین از منطقه عملیات خارج شد و موشک آمرام با اتکا به رادار فعال داخلی خودش و داده هایی که قبلا توسط رادار ایگل به آن داده شده بود با موفقیت به سمت هدف واقعی رفت. این موفقیت باعث شد که پروژه آمرام که در پیش بینی مسیر حرکت هدف از فیلتر کالمن استفاده می کند( https://calhoun.nps.edu/bitstream/handle/10945/41427/14Mar_Osborn_Adam.pdf?sequence=1&isAllowed=y )کنسل نشود. پروژه ای که از 1978 بر مبنای تجربه موشک فعال راداری AIM-7B که به دلیل مشکلاتی کنار گذاشته شده بود شروع شده بود و قرار بود دو برابر اسپارو قدرت رزمی و قیمتی نصف آن داشته باشد. نیروی هوایی بسیار خوش بینانه اعتقاد داشت با استفاده از آمرام قدرت نابودگری ایگل ها دو برابر و قدرت فالکون ها 6 برابر می شود. در میانه دهه 90 میلادی 40 تیر موشک آمرام در 12 ماموریت تست پرتاب شدند و نتایج و قابلیت اطمینانی فراتر از انتظار از خود نشان دادند. بهبود ها و استاندارد سازی های توسعه نرم افزار روی شکاری ها به جایگاهی رسید که موشکی که روی بلاک های مختلف اف-16 برای هماهنگ شدن بسیار پر مسئله بود در یک نبرد واقعی در ساعت 2220 به وقت محلی روز 27 دسامبر سال 1992 موفق شد یک فروند میگ 25 عراقی را منهدم بکند.

بسم الله........... عملیات نظامی در استان های درعا و قنیطره به صورترسمی به پایان رسیده .نیروهای ارتش ساعاتی پیش وارد آخرین مواضع داعش شدن و این مناطق رو پاکسازی کردن . تعداد زیادی از گروههای مسلح در کنار ارتش بر ضد داعش وارد عمل شده . داعشیها بر خلاف سایر گروههای مسلح به شدت مقاومت کردن ونزدیک 11 روز دوام آوردن . دیده بان حقوق تروریستها تلفات این گروه را نزدیک 280 کشته عنوان کرده البته در بیابانهای لجاه در مرز سویدا ودرعا به علت نفوذ داعش تعدادی حمله هوایی ثبت شده . بعد از پایان عملیات درعا قنیطره حالا نوبت ادلب میشه . ادامه آتش بس و یا شروع حملات ارتش . نیروهای سوری با کمک روسها یک گذرگاه انسانی در ابوظهور برای خروج غیر نظامی از استان ادلب باز کردن وهمین موضوع وتهدید سوریهاو سکوت روسها و نگرانی ترکها باعث شده هدف بعدی ارتش استان ادلب بخصوص مناطق تحت کنترل النصره عنوان یشه مگر در مذکرات آتی امتیازاتی رد بدل بشه ادوات کشف شده ویا به غنیمت گرفته شده از داعش ومسلحین کشته های داعش