درود به جناب hosm گرامی تراشه های با ظرافت 90 نانو متر به پایین در سطح دریا دچار مشکل تغییر محتوی حافظه، پدیده قیف یونی منجر به تولید تریستور نا خواسته و در نتیجه تخریب غیر قابل بازگشت (پدیده ناجور Single Event Latchup) و حالتهای گذرای نا خواسته در مسیرهای مدار combinatorial هستند. هر چه ارتفاع کاربرد تراشه بیشتر بشود یا در محیط پر نوترون مثل معادن، تونلهای مترو یا در نزدیکی نیروگاه های اتمی بکار گرفته بشود وضع وخیم تر می شود. به ازای هر گیگا بایت رم در یک Server-farm شما در هفته حداقل یک بار پدیده تغییر محتوای حافظه بر اثر برخورد نوترون را دارید که برای این منظور شرکت IBM پردازنده های سری Power-7 و بالاتر را ارائه داد که به صورت Silicon on insulator ساخته شده اند (با قیمت ارزانتر یا نزدیک به تراشه های سرور شرکت اینتل) یعنی مطابق تراشه های سری QV زایلینکس برای کاربردهای هوا فضا که در مقابل بر خورد نوترون مقاومت ذاتی دارند و البته همه حافظه های رم در سرور ها و workstationها قدیمها دارای یک تکه باس اضافی روی اسلات بودند و الان یک تراشه اضافی روی خود دارند که برای ECC کاربرد دارد تا در صورت تغییر محتوی حافظه بر اثر بارش کیهانی به صورت خودکار تصحیح بشود. در تراشه های FPGA به عنوان حجیم ترین تراشه های ساخت بشر و تراشه هایی که بارش کیهانی می تواند مدار را به کل تغییر بدهد نه فقط محاسبات را مختل بکند، مشکل بارش کیهانی از بقیه شدید تر است. از Virtex-6 به بعد تراشه های زایلینکس امکان تصحیح خود را به صورت محدود دارند اما در کاربردهایی که به ایمنی بالا نیاز باشد، معمولا از افزونگی سه گانه استفاده می کنند. حالا اگر از تراشه های هوا فضا استفاده بکنیم برای افزونگی سه گانه امکانات مخصوصی دارند اما تامین آنها برای ما مشکل است. اگر هم به ما بدهند باید منتظر انواع تروجانها و تخریبها درون آن باشیم. نکته خیلی جالب برای من این بود که شرکت ایتالیایی هم که مشکل تامین تراشه مثل ما ندارد، باز از این تراشه های سری هوا فضا با قیمتهای نجومی استفاده نکرده است. برای استفاده از تراشه صنعتی در محیط هوا فضا شما سه راه دارید. راه اول این هست که سیستم شما از جعبه ای استفاده بکند که به اندازه کافی ضخیم باشد که میزان نوترون عبوری را بسیار کاهش بدهد (3+ میلیمتر ضخامت برای جعبه آلومینیومی که فلز استفاده شده آلودگی یا ناخالصی رادیو اکتیو نداشته باشد و فضای درونی جعبه هم به گاز رادون آلوده نباشد). که معمولا در ماهواره ها به دلیل وزن آسان نیست و ترجیحا از یک ورقه نازک طلا استفاده می کنند که کافی نیست و حتما خیلی جاها دیده اید. راه دیگر این هست که توصیف سخت افزار را به صورت افزونگی سه گانه انجام بدهید. که مشکلش این هست که هنگام سنتز ، نرم افزار سینتسایزر به جان طرح شما می افتد و آن را بهینه می کند و افزونگی را از بین می برد مگر اینکه با زحمت جلوی او را بگیرید. در این بین مشکلات خطا های انسانی ناشی از پیچیدگی هم وبال گردن است. راه سوم این است که از یک نرم افزار سینتسایزر گرید هوا فضا (لایسنس های Hirel) استفاده بکنید و از خود او بخواهید که برای شما افزونگی سه گانه ایجاد بکند. البته در مورد SELEX به نظرم هم جعبه قطر سه میلی متر دارد و هم از این راه حل سوم استفاده شده است. علاوه بر بارش های کیهانی، انواع پدیده Electrical over stress و تابش امواج با فوتونهای پر انرژی (مثلا نور آبی به بالا) و حتی امواج الکترومغناطیس می تواند روی تراشه منجر به ایجاد soft-error بشود که اینجا وظیفه طراح شماتیک است که قطعات حفاظت را مطابق با استانداردها و بالاتر از آنها ببیند (که بر خلاف Automotive در هوافضا قیمت تمام شده کارت اصلا مهم نیست و دست طراح در استفاده از هر قطعه ای که سابقه پروازی داشته باشد باز است). نکته جالبی که استفاده از خازنهای تانتالیوم به این تعداد برای من داشت این بود که در Automotive اگر بخواهید تست های تحلیل اتصال کوتاه را پاس بکنید به دلیل قابلیت انفجار با ترکش که خازنهای تانتالیوم دارند استفاده از آنها مجاز نیست. در ماهواره ها هم مجاز نیست زیرا چنین انفجاری در فضا می تواند دودی تولید بکند که عدسی دوربینها یا سنسورهای حساس ماهواره را صدمه بزند و از آن بدتر چنین انفجاری در مدار زمین می تواند مثل یک موتور کوچک عمل کرده و باعث تغییر مداری ماهواره بشود در انتها استاد بزرگ طراح PCB هم باید مدار نامرئی که همان مدار چاپی (PCB) باشد را به نحوی طراحی بکند که به عنوان آخرین حلقه دفاعی، جلوی تنش از هر نوع که بخواهد به تراشه برسد گرفته بشود. در کاربردهای هوا فضا معمولا جعبه و کانکتورهای فیلتر دار نقش مدار نامرئی را بازی می کنند و ساخت مدار چاپی از پیچیدگی کمتری بر خوردار است. به دلیل بدنه کامپوزیت سطح تجمع بار الکتریکی روی بدنه های پنهان کار ها بسیار بالاتر از هواگردهای قدیمی است و تخلیه آنها به روی مدار شما می تواند باعث soft-error بشود. در چنین هواگردهایی ملاحظات باید با سطح بالاتری از استانداردهای معمولی در نظر گرفته بشوند.

درود به دوستان گرامی به ویژه جناب MR9 ضمن تقدیم این کتاب (اگر هنوز آن را نخوانده اید) http://libgen.io/book/index.php?md5=67B1798E700508A8E058F0E8E8ACE469 به جناب MR9 و دیگر دوست داران گربه گرامی. بی تردید تامکتهایی که امروز اویونیک جدید آنها در ایران در حال تغییر و تعویض و نوسازی و تست است هواپیمایی است که سازنده هم از توانایی های آن بی خبر است. ایران با داشتن ارتش بزرگی از مهندسان ارزان مرتبط دارای مزیت نسبی بالقوه بزرگی در این زمینه است. برای بالفعل کردن آن کار زیاد سختی لازم نیست مقدار پول می خواهد و مقداری اراده. برای مثال با وجود تحریم ها برخی شرکتهای خصوصی توانستند که هواپیمای پهن پیکر به صورتی وارد کشور بکنند خوب نیروی هوایی می توانست برخی پهن پیکرهای اینها که از رده خارج هستند را اورهال کند و به عنوان رادار و الینت پرنده یا سوخت رسان استفاده بکند اما اقدامی ندیدیم یا حداقل رو نمایی نشد. بعد از ارتقاء صنعت هوانوردی آمریکا با غارت فناوری آلمانی در انتهای جنگ دوم جهانی تا به امروز صنعت هوانوردی نظامی این کشور همواره یک اشتباه بزرگ را در زمینه ساخت هواگرد تکرار کرده است. قبلا هم از قول منابع خارجی به این موضوع اشاره کرده بودم. آنها برعکس حرکت می کنند!!! در حالیکه ارتقاء تسلیحات و اویونیک مورد استفاده هواگردها کار بسیار ارزانتری است آنها مرتبا در پی ارتقاء خود هواگردها هستند که هزینه های کمر شکنی دارد. البته ریشه این اشتباه ندانستن نیست و انگیزه های اقتصادی در بین است. مثلا تولید هواپیمای 737 به ویژه آنهایی که قرار بود به ما بدهند امروز کار بسیار پر مخاطره ای در آمریکا شده زیرا سازندگان بسیاری از قطعات و زیر سیستمها یا دیگر وجود ندارند یا توسط دیگران خریداری شده اند و یا به دنبال تامین قطعات از زباله های الکترونیک هستند زیرا باز طراحی زیر سیستم کهن نیازمند پاس کردن دوباره استانداردها و هزینه های کمر شکن طراحی و تولید است. بنابراین به دلیل مدل اقتصادی که دارند مرتب مجبورند که پلتفرم های قدیمی حتی کارامد را نیز کنار بگذارند. در حالیکه طراحان قدیمی مثل داگلاس پری اعتقادی به بدنه های رادار گریز ندارند و سرعت تکنولوژی های ضد رادار گریزی را بیشتر از پیشرفت هواگردهای رادار گریزها می دانند تحلیلگران داخلی در نبردهای هوایی با رادار گریزها هیچ شانسی برای هواگردهای نسل 3 و4 ما قائل نیستند. اما این را فراموش می کنند که یک اف-35 که مجبور است از سلاح ایگل ( AIM-120C ) استفاده بکند نه سلاحی درخور خودش، با یک F-15S چه فرق بنیادی دارد؟ اف-15 هم وقتی که از تسلیحات فانتوم استفاده می کرد چقدر مرگبار تر از فانتوم بود؟ اف-35 موتور متفاوت، اویونیک بسیار پیچیده تر، رادار LPI (با قابلیت کشف کم توسط سامانه های الینت) و خاصیت رادار گریزی دارد. اما برای شکار هواگرد ما یا باید از داگفایت استفاده بکند یا از تمرکز توان آنتن رادار روی هواگرد ما یا از موشکهای حرارتی AIM-9X و یا از موشکهای آمرام مدل C و امکان دیگری ندارد. با اینکه گفته شده دفاتر فناوری دولتی چینی، به اسناد اصلی F-35 دست یافته اند از طریق جاسوسی اما فراموش نکنیم که از دلایلی که غربی ها پرواز اف-35 های شناسایی اسرائیل بر فراز ایران را ادعایی مردود اعلام کردند این بود که اگر بر اثر نقص فنی یکی از اینها در قلمرو ایرانی ها سقوط می کرد مانند RQ-170 چه کسی در قبال اینکه فناوری آن به دست روسها و چینی ها برسد مسئول بود؟ (مثل آنچه سر موشک های کروز آمریکایی در سوریه آمد). پس یک سناریو این است که اف-22 های اجاره ای و اف-35 های دیگران به عمق ایران وارد نشوند و از دور ماموریت های خود را بخواهند که انجام بدهند . در مورد رادار گریزی هم آنتنهای مسطح رادار هواپایه اف-35 می تواند سطح مقطع راداری معادل چندین هزار متر مربع داشته باشد و رادار گریزی بی معنی شود به همین دلیل آمده اند سطح آنتن آن را با فناوری های Frequency-Selective-surface فرکانس دوست کرده اند سطوحی که بازه وسیعی از فرکانس را باید بتوانند به کل جذب بکنند که کار سختی است. این ساختارهای راه راه عمودی، راه راه افقی، چهارخانه، لانه زنبوری، مربع مربع و متخلخل و .... ریز ریز که روی آنتن رادار مسطحی مانند APG-81می بینید به دلیل تولید یک فیلتر RLC ضمنی و تضعیف بازتاب آنتن مسطح است. این مشکلات پنهانکاری طوری است که در ماموریتهای ضربت شاید بهتر باشد فقط شکاری های رهگیر دسته پروازی رادار رویشان نصب باشد و جنگنده ای که قرار است کار شناسایی یا پرتاب بمب را انجام بدهد رادارش را باز بکنند تا ضمن سبک شدن و مصرف کمتر سوخت و در نتیجه برد بیشتر احتمال کشف شدن کمتری را به خاطر بازتاب آنتن مسطح داشته باشد. (مصرف برق زیادی که رادار دارد مستقیم روی میزان مصرف سوخت تاثیر دارد) هواگردهای ما اگر دیکوی های ضد رادار پسیو خوبی حمل بکنند (یا اینکه اصلا رفلکتور حمل بکند و موقع خطر رها بکنند) و به فلیرهای روسی مجهز بشوند در نبرد با موشکهای هوا به هوای آمریکایی و فرانسوی و چینی مغلوب نخواهند شد. حتی با هزینه-زمان کم می توانیم دیکوی اکتیو هم بسازیم. دیکوی اکتیو یک گیرنده امواج باند ایکس بعلاوه یک تقویت کننده و یک فرستنده است که ماژول خیلی کوچکی می شود اگر با نیمه هادی درست بکنند. وقتی که هواگرد این دیکوی را رها می کند با استفاده از باتری و یا پره های پشت خود انرژی لازم را تولید کرده هدف بهتری از هواگرد اصلی را عرضه می کند. یک کارت DRFM مثل کارت زیر که از تراشه FPGA زایلینکس Virtex-7 تجاری سری T مخصوص ساخت سوئیچ های شبکه پرسرعت و ADC ها و DAC هایی با نمونه برداری 12 گیگا سمپل در ثانیه استفاده می کند که ساخت آن در توان خیلی از شرکت هایی که امروز کار ساخت سوئیچ شبکه می کنند هست تا به امروز ساخته باشیم یا در دست ساخت باشد، می تواند رادارهای پالسی را که در باند ایکس کار میکنند دچار مشکل کند.(به دلیل دقت این باند و تاثیر کم شرایط آب و هوایی روی آن) را با 40 درصد احتمال موفقیت دچار خطا کرد. http://www.aewa.org/Library/rf_bands.html http://www.mistralsolutions.com/newsletter/Jan14/CHAMP-WB-DRFM.pdf امروز این توان پردازش و سپس نرم افزار است که کیفیت و قیمت یک محصول هوافضا (حتی Automotive) را تعیین می کند. به این نمودار توجه کنید: MOPS مخفف میلیون عمل در ثانیه است. یک نگاهی به یک رادار شرکت SELEX تولید کننده رادار گریفو بکنیم این رادار یک قسمت IF-digitization دارد که از دو تراشه Virtex-4 سری SX مخصوص پردازش سیگنال و از نوع صنعتی (سری I) و تعدادی FPGA شرکت Altera و ADC و DAC پر سرعت استفاده می کند. در این رادار بعد از کاهش فرکانس در میکسر که یک ضرب کننده فرکانس است و ساخت سیگنال IF، برای ساخت سیگنالهای I و Q که 90 درجه با هم اختلاف دارند از مدارهای آنالوگ استفاده نشده و کلا به صورت دیجیتال پیاده شده که ذات رادارهای دهه اخیر است. این قابلیت تکرار پذیری سخت افزار و قابلیت اطمینان آن را افزایش می دهد ضمن اینکه انعطاف پذیری خوبی به رادار می دهد. یک نگاهی به تعداد فراوان خازنهای نارنجی رنگ تانتالیوم بکنید متوجه میزان مصرف این تراشه های مهیب می شوید که طراح را مجبور کرده به این تعداد خازن به مدار اضافه بکند تا دچار مشکل Power-Integrity نشود. نکته جالب این هست که با توجه به اینکه رادار SELEX هواپایه بوده اما باز هم بر خلاف نمونه های آمریکایی از تراشه های خاص سری نظامی (Q) یا سری هوافضا (QV) استفاده نکرده است. همچنین از تراشه های شرکت ALTERA هم استفاده کرده که معمولا در یک کار از زایلینک و آلترا کنار هم استفاده نمی شود مگر اینکه کاربرد خاصی باشد یا قصد داشته باشند که قسمتی از سخت افزار را درون CPLD ها حفاظت بکنند تا از کپی شدن جلوگیری بکنند. به نظر می رسد که SELEX به جای استفاده از تراشه های بسیار بسیار گران قیمت سری هوافضا از تراشه سری صنعتی که تحمل دمایی زیر صفر دارد به جای سری تجاری که این تحمل را ندارد استفاده کرده و فقط با استفاده از سینتسایزرهای خاص توصیف سخت افزار خود را با رعایت استاندارد هوا فضا درون تراشه سنتز کرده که راه حلی بسیار ارزانتر و با کیفیت نزدیک به راه حل آمریکایی ها است. با این روش شرکت SELEX کاهش قیمت چشمگیری در محصول نهایی ایجاد کرده است.

اگر همه بدسلیقگی های رونمایی و نمایش وزارت دفاع رو کنار بذاریم که خیلی سخته و بخواهیم در یک استراتژی درست جایگاهی برای اف 5 جدید ببینیم باید برای اون توانایی هایی رو به عنوان حداقل فرض بگیریم با فرض استفاده از فناوری جدید در بحث کنترل و سلاح، ایونیک و ... ، استفاده از مواد جاذب و کاهش سطح راداری مزیت این جنگنده بر سبک بودن، ارزان بودن، استفاده از باندهای کوچک خلاصه می شود شبیه زنبور مطابق با این موارد، جنگنده حاضر به عنوان سلاحی سبک برای ماموریت های - پشتیبانی نزدیک - دفاع هوایی منطقه ای با هدایت رادار زمینی - حملات نقطه ای و بسیار دقیق - شناسایی بحث پشتیبانی نزدیک یکی از نیازهای مهم ما هست که این جنگنده در صورت بروزرسانی درست از پسش بر میاد فقط سیستم های هدف گیری دقیق بویژه هدف گیری با کمک کلاه خلبان نیاز داره و موشک و سلاح درست و هوشمند بحث دفاع هوایی منطقه ای با همه بروزرسانی ها در صورتی جوابگو هست که پایگاه ها و فرودگاه های نیمه زیرزمینی داشته باشیم و اصل پراکندگی و پدافندغیرعامل رو در اونها دیده باشیم که با همه این ها هزینه این پایگاه های کوچک بالا بوده و در هزینه ارزان جنگنده رو کم رنگ میکنه ولی درصورت تحقق با سرمایه گذاری روی موشک های هوشمند و دقیق به راحتی اخلال گر بزرگی برای دشمن در آسمان باشه و مشابه اسپیدفایر های انگلیسی از جایی که دشمن انتظار نداره، ضربه ای بزنن و فرار کنن حملات نقطه ای و بسیار هم وابسته به موشک بوده و اینکه مسیر مشخص و اطلاعات از قبل جمع اوری شده باشه در این زمینه هم میتونه به صورت محدود عمل کند بویژه در دریا که استفاده از موشک ضد کشتی مهم و کاربردی است در بحث شناسایی با آمدن پهبادها، کاربردی بودن این وظیفه برای این هواپیما زیاد توجیهی ندارد اگرچه قابل اجرا هست ---------------- در مجموع استفاده از این جنگنده به شرط ارتقا زیرسیستم های هوشمند توجیه دارد و اولویت این زیرسیستم ها با سیستم کنترل آتش و هدف گیری و موشک های هوشمند است

تغییر چهره میدان نبرد تلاش مشترک بل هلیکوپترز و ارتش ایالات متحده برای تولید "ریز سامانه های هوایی بدون سرنشین " برای رزم شهری واشنگتن : بیست و هشتم اوت 2018 ، شرکت بل هلیکوپتر در جریان یک برنامه رسمی اعلام نمود که این شرکت همکاری مشترکی را با آزمایشگاه تحقیقاتی ارتش ایالات متحده برای توسعه "ریزسامانه های هوایی بدون سرنشین " آغاز نموده است . براساس اطلاعات منتشرشده ، محققان آزمایشگاه تحقیقاتی ارتش ایالات متحده ، شرکت بل و دپارتمان بدون سرنشین های شرکت تکستران ، در ژوئن 2018 کارگروه مشترکی را برای ادامه برنامه ریزسامانه های هوایی بدون سرنشین ( UAS) تشکیل دادند . ریز پهپادهای بدون سرنشین ، در ردیف سامانه های هوایی مینیاتوری و سبک وزن قراردارند که بدلیل حجم و وزن بسیار کم ، قابلیت حمل توسط پیاده نظام را داشته و می توانند در یک فضای محدود رزمی وارد عمل شوند . بخش بازاریابی شرکت بل در ماه نوامبر 2016 در جریان یک مراسم رسمی نمونه اولیه این فناوری را به نمایش گذاشت و پس از یکسال ونیم تلاش برای ایجاد ارتباط و به اشتراک گذاری اطلاعات ، قراردادی 5 ساله برای توسعه این فناوری در مارس 2018 با ارتش منعقد گردید . دکتر جان هنیوک، مسئول دپارتمان مهندسی مکانیک مجموعه ARL در این زمینه معتقد است : " مادر حال تلاش برای تهیه اطلاعات اساسی هستیم تا در ابتدا ، یک پایگاه داده ای را ایجاد کنیم ، چرا که تخصص بل در طراحی هواگرد ها بوده در حالی که تخصص ما توسعه این فناوری است " به اعتقاد وی ، این روش جدیدی برای یک همکاری مشترک میان بل و ARL بشمار میرود . هدف اصلی از این همکاری مشترک ، ارتقاء قابلیت رزمی واحدهای پیاده نظام در میادین رزم شهری در آینده است . برای نیل به این هدف ، شرکت بل به تازگی دو نفر از مهندسین خود را به ARL اعزام نموده تا از توانمندی های تونل باد این مجموعه برای تست ریزسامانه های هوایی تولیدی بازدید بعمل آورند . به اعتقاد یکی از مهندسین شرکت بل ، تونل باد مجموعه ARL اطلاعات فوق العاده سودمندی را در خصوص پایداری این سامانه های هوایی در زمان پرواز در اختیار محققان خواهد گذاشت ، اکنون ما می توانیم تستهای پروازی را با دقت بیشتری تجزیه و تحلیل کرده و این بطور طبیعی به معنای بهبود قابلیتهای این سخت افزارها خواهد بود . مقامات ارشد شرکت بل در این خصوص معتقدند که تلاشها برای بهبود عملکرد "ریزسامانه های هوایی بدون سرنشین " تا حد زیادی با موفقیت همراه بوده و دوطرف با استفاده از نقاط قوت یکدیگر جنبه های مختلف فرایند توسعه را مدیریت خواهند نمود . دکتر جارت ریدیک ، مدیریت آزمایشگاه تحقیقاتی ارتش نیز براین نظر است که هدف اصلی این همکاری ، تجمیع منابع هر دو موسسه برای توسعه فناوری های جدید جهت افزایش بقاء پیاده نظام ارتش است . وی اضافه می کند : "من در مورد این همکاری بسیار هیجان زده هستم ، همکاری دراین زمینه به ما اجازه می دهد که در مرحله نخست فناوری لازم را به مرحله بلوغ برسانیم و پس از این مرحله ، فاز کاربردی سازی ان برای مقاصد نظامی آغاز می گردد " اسکات درنان ، جانشین دپارتمان نوآوری شرکت بل ، در این زمینه معتقد است که این شکل از همکاری ، نمونه سازی اولیه سریع نسل جدیدی از خودروهای بدون سرنشین را فراهم می کند . هدف مشترکی در توسعه فناوریهای پیشرفته دفاعی پدید آمده و این برنامه ، همه ما را یک گام بسوی آینده نزدیکتر می کند . به اعتقاد ناظران نظامی ، پروژه مشترک میان بل و ARL یک نمونه فوق العاده میان دو حوزه صنعت و ارتش محسوب میشود و مزیت اصلی ان ، ظهور فناوری های پیشرفته برای رزم شهری خواهد بود . پی نوشت : 1- به عبارتهای رنگی شده دقت کنید . 2- به قول یک عزیزی ، آینده ..... همین الان هست . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

به نظر میرسه که در هواپیمای کوثر توپ ۲۰ میلیمتری هم حذف شده! صاعقه۲: F-5:

به اعتقاد برخی ناظران نظامی ، مجموع گزارشهای منتشر شده از سوی منابع مختلف نشان میدهد که نیروی هوایی ایران در سالهای اخیر ، با موفقیت قابل توجهی ، ظرفیت رزمی ناوگان جتهای رزمی اف-14 خود را گسترش و در کنار آن ، قابلیتهای جدیدی نظیر کاربرد پرنده های بدون سرنشین را بخود اضافه نموده است ، این درحالی است که برای آموزش خدمه هوایی ، تلاش های قابل توجهی برای بازسازی یا تولید جتهای دو سرنشینه نیز صورت گرفته است . نیروی هوایی ایران ، در دهه 70 میلادی ،سفارشی بی سابقه برای خرید 80 فروند جنگنده برتری هوایی اف-14 را به ایالات متحده ارائه داد ، تا جایی که کسب مجوز برای خرید این جت گرانقیمت و پیچیده که درزمان خود ، تقریبا" همتایی برای آن وجود نداشت ، خود به تلاشی قابل توجه تبدیل شد . بدین ترتیب نیروی هوایی ایران (IIAF) به تنها مشتری تامکت تبدیل شد ، در حالی که سایر همپیمانان ایالات متحده ، عمدتا" خرید جتهای سبکتر ، ارزان تر و کم توان تری نظیر اف-5 و اف-16 را در دستور کار خود قرار دادند . در حقیقت ، توانمندی های این ابررهگیر افسانه ای به اندازه ای پیشرفته بود که گونه صادارتی آن هرگز بصورت رسمی توسعه پیدا ننمود و جتهای سفارش داده شده از سوی تهران ، پس از انجام یکسری تغییرات بسیار کوچک ، با استتار ویژه نیروی هوایی ایران بصورت مشترک با خدمه ایرانی – آمریکایی ، به این نیرو تحویل داده شدند . پس از سرنگونی دودمان پهلوی در ایران و پیروزی انقلاب اسلامی ، به سال 1979 ، در صد عملیاتی بودن ناوگان تامکتهای نیروی هوایی ایران ، بدلایل مختلف نظیر کمبود قطعات و آغاز تحریم تسلیحاتی ایالات متحده ، بشدت کاهش پیدا نمود و این بدان معنی بود که پس از تهاجم غافلگیرانه عراق به خاک ایران ،تنها 10درصد از ناوگان 79 فروندی از این جتهای پیشرفته در اختیار نیروی هوایی قرار داشته باشد . اگر چه تامکت هشتادم سفارش داده شده ، هرگز تحویل ایران نشد ،اما درحالی که نیروی هوایی آمریکا برای اجرای ماموریتهای رهگیری ، همچنان از موشکهای کوتاهبرد AIM-9 و AIM-7 استفاده مینمود ، تامکتهای ایرانی برای جلوگیری از نفوذ جتهای عراقی ، تنها بر موشکهای دوربرد فینیکس و توپ متکی بودند که از یک نظر دوربردترین تسیلحات هوا به هوا با بردی نزدیک به 200 کیلومتر محسوب میشدند . براساس مستندات موجود ، فینیکس های ایرانی اغلب به شکل موفقیت آمیزی برضد جتهای نیروی هوایی عراق در بردهایی که در آن زمان بصورت استاندارد و برای اطمینان از انهدام هدف شلیک می شدند ( عموما" در 19 کیلومتری هدف ) مورد استفاده قرار می گرفتند . به گفته منابع نظامی ، تامکتهای نیروی هوایی ایران تنها 3 مورد تلفات را در طول جنگ در کارنامه خود به ثبت رساندند ( احتمالا دو فروند بدلیل نقص فنی و یکفروند با آتش میراژهای عراقی . "مترجم " ) ، اما درمقابل نیز مسئولیت ساقط شدن بیشتر از 160 فروند از جتهای نیروی هــوایی عراق را به نام خود سند زدند . از یک نظر ، مزیت اصلی تامکتهای نیروی هوایی ایران برای خنثی سازی توان رزمی رو به گسترش نیروی هوایی عراق بیشتر بروی توانایی هوا به هوای دوربرد آن اتکاء داشت ، تاجایی که مشهور است که حتی رصد امواج رادار AWG-9 تامکت از سوی گروه های مهاجم عراقی باعث میشد تا ماموریت های رزمی بلافاصله لغو گردد . اما نکته بسیار پراهمیتی که دراین میان وجود داشت ، محدود بودن توانایی نیروی هوایی ایران در تامین قطعات پرمصرف و حساس تامکت بود ، در حالی که این مساله برای ناوگان فانتوم ها و تایگرهای نیروی هوایی کمتر مصداق داشت و به دلیل پرشمار بودن تعداد آنها ، خدمه فنی بااستفاده از روش " کانابلایز کردن "( استفاده از قطعات جتهای زمینگیر برای عملیاتی نمودن جتهای فعال ) و یا مهندسی معکوس قطعات ، و یا خرید از بازارسیاه ، به هرترتیب ، تعداد جتهای عملیاتی را ثابت نگاه میداشتند ، اما این گزینه ها برای قطعات اف-14 که ایران تنها کاربر خارجی آن بود ، پیچیده تر محسوب میشد . علاوه براین ، کمبود رو به تزاید موشکهای فینیکس در پایان جنگ با عراق ، اهمیت حفظ تامکتهای نیروی هوایی را محدود تر نمود و برای یک دهه ، تنها درصد کمی از این ناوگان در حالت عملیاتی قرار داشت . اما به تازگی ، نیروی هوایی ایران با اتکاء بر فناوریهای جدیدتر ، نظیر فناوری چاپ سه بعدی ، به شکل موثرتری موفق شده تا قطعات حساس تامکت بویژه قطعاتی برای سازه اصلی و موشکهای فینیکس را در داخل تولید کند ، که به این ترتیب بستر لازم برای تولید بومی موشکی مشابه فینیکس که می توانست ناوگان تامکت را مجدد بحالت عملیاتی درآورد فراهم می آمد . به اعتقاد ناظران نظامی ، جتهای اف-14 نیروی هوایی ایران پس از جنگ ، درحدود 250 مورد تغییرات و ارتقاء را بخود دیده اند که این تغییرات ، بویژه در حوزه رادار ، نمایشگرهای کابین ، حوزه جنگ الکترونیک محسوس تر به نظر می رسد . بدین ترتیب ، ترکیبی از موشکهای باقی مانده فینیکس با موشکهای جدیدتر فکور-90 ، تامکتهای نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ( IRIAF) را به کشنده ترین جت رزمی خاورمیانه تبدیل نموده است . از سویی دیگر ، نمی بایست اهمیت ارتقاء و عملیاتی شدن رو به رشد جتهای رزمی اف-14 نیروی هوایی ایران را نادیده انگاشت ، چرا که برای هر نیروی مهاجمی ، این مساله ، پیامدهای قابل توجهی را درپی دارد . بخش قابل توجهی ازاین ناوگان ، برای بیشتر از یک دهه ، از بهترین شرایط تعمیر و نگهداری برخوردار بودند ، حتی تعدادی از این هواپیماها بدلیل کمبود قطعات ، برای حداقل 5 سال یا کمتر ، بصورت ذخیره در پایگاه های نیروی هوایی نگهداری میشدند و با توجه به پیشرفتهای تشریح شده ، انتظار میرود که نیروی هوایی ایران ، حداقل 40 فروند از تامکت موجود در سازمان رزم خود را بحالت عملیاتی ، در اختیار داشته باشد . اگر تغییرات قیمتی دلار بعنوان مبنایی برای ارزیابی قرار گیرد ، امروز جنگنده –رهگیر اف-14 تامکت نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، رکورد قیمتی بیش از 150 میلیون دلار را به نام خود ثبت نموده که به احتمال زیاد اگر این جت ، امروز به ایران فروخته میشد ، قیمتی سرسام آور و گیج کننده ای داشت . این میزان ، تقریبا" دو برابر خرید یکفروند جت رزمی برتری هوایی سوخو-35 است که هم اکنون نیز ایرانی ها توانایی خرید آن را ( در صورت عدم وجود تحریم های تسلیحاتی ) نخواهند داشت . تامکتهای نهاجا ، به استثنای جت برتری هوایی اف-22 رپتور نیروی هوایی ایالات متحده ، امروز در شمار یکی ازگرانقیت ترین جتهای رزمی عملیاتی در دنیا قرار دارد و در نتیجه جنگجوی توانمندی در حوزه رزم هوایی در خاورمیانه بشمار می آید . به اعتقاد برخی ناظران نظامی ، تامکتهای نیروی هوایی ایران باتولید گسترده موشک هوابه هوای فکور-90 که احتمالا دقت بالای پدر بزرگوارش !!!! موشک دوربرد فینیکس را به ارث برده و همچنین سوخت جدید ترکیبی که آن نیز به احتمال زیاد با کمک روسها در خط تولید قرار گرفته ، به موشکی مسلح میشود که کمتر از 300 کیلومتر برد خواهد داشت که این برد کمی کمتر از همتای روس آن یعنی R-33 است . بدین ترتیب ، تامکتهای پارسی با در اختیار داشتن این مهمات بومی به شکل گسترده که بردی بیش از 4 برابر مهمات AIM-120B آمریکایی( با برد 75 کیلومتر ) و 3برابری از مهمات AIM-120C بعنوان سلاح اصلی زرادخانه دوربرد نیروی هوایی آمریکا و متحدانش دارد ، به خطری جدی تبدیل خواهد شد . در حقیقت ، در صورت وقوع یک جنگ منطقه ای ، تامکتهای نیروی هوایی ایران ، با خیالی آسوده قادرند تا جتهای مهاجم سعودی ( بویژه ناوگان ایگل ) را از درون فضای هوایی خودی با دقت بالایی مورد اصابت قرار دهند و حتی در یک شرایط ضروری ، با ورود به خاک عراق ، جتهای مهاجم عبری را رهگیری و قبل از هرگونه واکنش ، طومار آنها را در هم پیچیند . در مجموع ، تهدید ناشی از روند رشد رو به گسترش ظرفیت رزمی ناوگان تامکتهای نیروی هوایی ایران برضد توانمندی های هوایی ایالات متحده و متحدان منطقه ای آن ، بتدریج در حال افزایش است و این درکنار سایر مزیتهای سخت افزاری و نرم افزاری جمهوری اسلامی ، احتمال تهدید از سوی دشمن را تا حد قابل قبول کاهش خواهد داد . اما ماهیت پاسخ رقبای این کشور ، عمدتا" روی خرید جتهای پیشرفته تر اف-35 ، ارتقاء ناوگان ایگلها ، یا درخواست از ایالات متحده برای اعزام جتهای اف-22 به منطقه خاورمیانه محدود می گردد . پی نوشت : 1- با تشکر از استاد و برادر عزیز ، جناب EMP 2- منبع : https://militarywatchmagazine.com/article/70899 صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

به نظر چیزی که منظور دوستمون اسکای هاوک هست اینه که کلا توپ حذف شده. یعنی اون یک توپ موجود در صاعقه 2 هم حذف شده. البته در کل تصاویر مخابره شده به اسم کوثر اگر دقت کنیم دو مدل با استتار همرنگ وجود داره که یک مدل فاقد شماره سریال با توپ هست و یک مدل دارای شماره سریال بدون توپ.

سلام و رحمه الله بر همه دوستان عزیز خصوصا استاد EMP عزیز در استفاده از FPGA های صنعتی مشکل Error Resilience در Soft Error های Instruction-level در اثر جمر ها و اشعه کیهانی و ... را چه می‌کنند؟

ورود رسمی جنگ افزار ضد زره Raybolt به درگیری های یمن ریاض : براساس تصاویر و ویدئوهای منتشره در فضای وب ، به احتمال بسیار زیاد ، واحدهای رزمی ارتش سلطنتی عربستان سعودی ، به تازگی از یک سامانه جدید ضد زره هدایت شونده (ATGM) قابل حمل توسط پیاده نظام رونمایی نموده اند . به اعتقاد تحلیلگران نظامی ، این تصاویر و ویدئوها ، فرآیندی را به نمایش میگذارد که در آن اثبات می کند عناصری از ارتش سعودی سامانه ضد زره Raybolt را در جریان یک عملیات نظامی در نزدیکی مرزهای مشترک این کشور با یمن مورد استفاده قرار داده اند . در این فیلم های منتشر شده ، لحظه ای وجود دارد که در آن نیروهای سعودی با موشک ضد زره کره ای Raybolt شبه نظامیان حوثی را مورد هدف قرار می دهد . این سامانه ضد زره کره ای ، در ردیف پیشرفته ترین جنگ افزارهای ضد زره قرار دارد که عمدتا" برای استفاده عناصر پیاده نظام برای مقابله با تانکهای اصلی میدان نبرد ، خودروهای زرهی و همچنین نسل آینده خودروهای زره پوش مورد استفاده قرار می گیرد . این سامانه تسلیحاتی به تازگی توسط شرکت جنگ افزار سازی LIG Nex1 کره جنوبی توسعه پیدا نموده است . یکی از برجسته ترین ویژگی های این سامانه ضد زره ، استفاده آن از یک جستجوگر تصویرساز مادون قرمز است که به آن توانایی " شلیک کن- فراموش کن " می دهد . پرتابه این جنگ افزار ضد زره ، مسلح به یک کلاهک دوتایی است که قابلیت حمله مستقیم یا حمله از بالای هدف (top attack) را بدان می بخشد . مجموع وزن این سامانه ضد تانک در حدود 20 کیلوگرم است که به ادعای شرکت سازنده در مقایسه با همتایان خود ، سبکتر است . برد موثر این سامانه کره ای ، تا 2/5 کیلومتر برآورد میشود . به اعتقاد تحلیلگران نظامی ، این محصول کره ای ، بدلایل مختلف از جمله ، کوچکی ، عملکرد ساده ، برد مطلوب ، استفاده از حسگرهای پیشرفته ، توان نفوذ کلاهک به درون هدف و.... در ردیف کار آمد ترین سلاح های ضد زره قرار می گیرد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

این واقعه فقط یکبار اتفاق افتاده ، فاکس بتی که قرار بود تشریف بیاورد تهران ، با یک تیر فینیکس پرو بالش را ریختند ، بعد موقع برگشت ، گرفتار تایگرهای تبریزی شده و ساقط گردید . نقش اصلی را هم تامکت داشت ، تایگر فقط از فرصت و ناشی گری خلبان میگ که سرعت و ارتفاعش را کاهش داده بود استفاده کرد جناب زارع نژاد ، شکارچی فاکس بت عراقی

یادداشت سورنا ستاری در مورد تلاشهای ایران برای ساخت هواپیمای جنگنده، از جمله جنگندۀ کوثر : «سال 1368 بود زمانی که پدر تصمیم گرفت که اولین هواپیمای نظامی مافوق صوت ایران را بسازد. گاندی یک مثال جالب دارد، ابتدا شما را نادیده می‌گیرند، بعد به شما می‌خندند، سپس به شما حمله میکنند و بعد شما پیروز می‌شوید. این داستان مشابه در هر موفقیتی است. در ارتباط با ساخت جنگنده هم به همین شکل بود. ابتدا مانند امروز موضوع را نادیده گرفتند، بعد مسخره کردند و سپس شروع به مبارزه و ضربه زدن برای توقف کار کردند. اما آذرخش به سرانجام رسید قبل از اینکه پدر به شهادت برسد. مدل توسعه هواپیمای آذرخش، F-5 بود. حال چرا F-5، این هوایپما عملکرد فوق العاده ای در جنگ داشت. قطعاً بهترین خلبانان و مهندسین پرواز این هواپیما ایرانیها بودند. رکوردهای فوق العاده پروازی این هواپیما در جنگ باعث انتخاب آن بود. این هواپیما در عملیات Close Air Support یا پشتیبانی نزدیک هوایی، چه در جنگهای نزدیک هوایی و چه در عملیات زمینی فوق العاده بود. ما با این هواپیما حتی توانسته بودیم میگهای 25 عراقی را که خلبانان F-14 ما تنها چند فروند از آنها را توانسته بودند ساقط کنند، سرنگون کنیم. در عملیات زمینی در برد کوتاه خلبانان پایگاه دزفول و تبریز حماسه های فراوانی را درست کرده بودند. مثلاً شهید اردستانی در یک روز 6 سورتی پرواز عملیات بمباران دشمن را انجام داده بود و این رکوردها توسط خلبانان بسیاری تکرار شده بود. علاوه بر این مهندسین پرواز فوق العاده ای در نیروی هوایی بر روی این هواپیما کار می‌کردند. ساخت هر قطعه این هواپیما در داخل باعث عملیاتی کردن بسیاری از هواپیماهای زمینگیر نیروی هوایی میشد. در کنار بدنه بسیار زیبا و قابلیت مانور فوق العاده که در جنگهای نزدیک و تمرینهای هوایی حتی هواپیماهای تامکت ما را با مشکل مواجه می‌ساخت، این هواپیما مشکلات زیادی هم داشت. از جمله سیستم رادار، اویونیک و سیستم سلاح بسیار ابتدایی که تنها موشک هوا به هوای این هواپیما موشکهای حرارتی سایدویندر قدیمی بود. در واقع کامپیوتری در این هواپیما وجود نداشت. عملاً هواپیمای پرواز شب نبود و رادار ضعیف آن مشکلات زیادی را ایجاد میکرد. صندلی پرتاب این هواپیما باعث کشته شدن بسیاری از خلبانان خوب ما شده بود. پس باید به طور کامل این سیستم‌ها به روز می‌شدند. کار ساخت ده‌ها هزار قطعه این هواپیما از سال 1368 آغاز شد. من از ابتدا در این پروژه درگیر شدم در حالی که دانشجوی کارشناسی دانشگاه شریف بودم. اما وضعیت سال 68 با حالا خیلی فرق می‌کرد. تازه دو، سه سالی بود که رشته کارشناسی هوا فضا در دانشگاه‌های معتبر راه‌اندازی شده بود و ما شدیداً مشکل نیروی انسانی متخصص داشتیم. تعداد معدودی استاد در این زمینه کار می‌کردند. صنعت قطعه‌سازی ما پیشرفته نبود و هیچ آشنایی با استانداردهای بالای هوایی نداشت. روش‌های ساخت پیچیده و آلیاژهای خاص که در داخل کشور تولید نمی‌شدند و مشکلات تحریم‌ها همگی بر روی پروژه تأثیر داشتند. اما هیچ چیزی بالاتر از نوآوری در دنیا وجود ندارد. به منظور حل موضوع یک مدرسه خلبانی آزمایشی یا Test Pilot در جنب کارخانجات اوج که هواپیما را می‌ساختند ایجاد شد. ریاست این مدرسه به عهده مرحوم تیمسار صادقپور بود. او چهره شناخته شده‌ای برای آمریکایی‌ها بود. او اولین خلبان تاریخ بود که پرواز 1000 ساعت، 2000 ساعت و 3000 ساعت هواپیمای F-5 را در آمریکا به ثبت رسانده بود، بهترین معلم خلبان F-5 در کنار بهترین خلبانان تاریخ F-5 که تازه از جنگ عراق آزاد شده بودند. برنامه این بود که هر ماژول از قطعات که ساخته می شد، بر روی یک هواپیمای سالم نصب می‌شود، توسط خلبانان مورد تست عملی و در شرایط عملیاتی و سخت‌ترین مانورها قرار می‌گرفت. پس از تست عملی قطعات مجدداً باز می‌شدند و مورد ارزیابی‌های جدی قرار می‌گرفتند. از جمله تست‌های مکانیکی، X-RAY و غیره .... آری بدین شکل بود که آذرخش شکل گرفت و تا پیش از شهادت پدر چند فروند عملیاتی شد. علاوه بر آن قطعات ساخته شده بسیاری از پرنده‌های نیروی هوایی را عملیاتی کرد. کارخانه‌ای هم برای ساخت موتور هواپیما تجهیز شد. اما آنچه از آذرخش باقی ماند چیز دیگری بود. او به ما اعتماد به نفس کار کردن بر روی ساخت هواپیمای مافوق صوت را داد. او دانشی ایجاد کرد و نیروی انسانی تربیت کرد که به این باور رسیده بودند که هر هواپیمایی را می‌توانند بسازند. صنعت هوایی ما مدیون تفکر آذرخش است. این پروژه تاکنون صدها خروجی داشته است که «کوثر» تنها یکی از خروجی‌های آن است. اینکه امروز ما یک هواپیمای نظامی را از سر تا دم به طور کامل می‌سازیم، یک دستاورد بزرگ است. اما از آن مهم‌تر این است که ما امروز یک هواپیما را از سر تا دم طراحی می‌کنیم. در این هواپیمای جدید سیستم ناوبری، سیستم کنترل آتش، سیستم کامپیوتر هواپیما و اویونیک کاملاً با طراحی بومی است و تقریباً مطابق با هواپیماهای نسل چهارم است، موتور هواپیما به طور کامل در داخل تولید می‌شود، صندلی پرتاب قدیمی با یک صندلی پرتاب کاملاً به روز و با دقت بالا که بیش از دو هزار قطعه پیچیده دارد، تعویض شده و قابلیت مانوردهی بهبود داده شده است. کاری که همین الان در آمریکا بر روی هواپیمای F-15 ، F-16 و F-18 انجام می‌شود. آری جنگ به ما یاد داد که مدل‌های بومی خود را برای دفاع هوایی داشته باشیم. آمریکایی‌ها هیچگاه فکر نمی‌کردند که ما از هواپیمای تامکت به عنوان آواکس‌های هوایی بهره ببریم و نیروی هوایی ما هشت سال در برابر نیروی هوایی عراق ایستادگی کند. نیروی هوایی عراق در طول جنگ 4 نسل هواپیما را عوض کرد. ابتدا با میگ های 19، 21 و سوخو 17 و هواپیماهای توپولف در جنگ شرکت کردند و در انتهای جنگ پیشرفته‌ترین هواپیماهای میگ- 29، سوخو- 24، میراژ F1 را در اختیار داشتند. اما چیزی که نداشتند نوآوری و ابتکار بود که این مهم در هنگام سختی خود نمایی می‌کند. تاریخ هیچگاه دفاع هوایی جزیره خارک را فراموش نمی‌کند. دژ مستحکم خارک در زیر گوش عراق تا روز پایانی جنگ نفت صادر می‌کرد و در اطراف این جزیره لاشه ده‌ها فروند هواپیما و هلکوپتر عراقی وجود دارد. تاریخ هیچگاه حماسه خلبانان پایگاه دزفول را در ابتدای جنگ فراموش نمی‌کند که در نبود نیروی زمینی چگونه با مـسلسل هـواپیمای F-5 سربازان عراقی را می‌زدند و تا لحظه آخر برای حفظ این پایگاه شهید دادند. آری «کوثر» تنها یکی از یادگاران آذرخش است. یک مدل بومی برای یک هواپیمای دفاع هوایی که بسیاری از ضعف‌های دفاع هوایی ما را می‌پوشاند. حال ما نه تنها هواپیمای دفاع هوایی خود را می‌سازیم، بلکه هرچه هواپیما داریم را به تکنولوژی و سلاح روز مجهز می‌کنیم. دستاورد این پروژه ده‌ها شرکت دانش‌بنیان با هزاران نفر جوان متخصص است که دانش تولید این محصولات را دارند. بیش از 85 درصد قطعات این هواپیما در شرکت‌های دانش‌بنیان تولید می‌گردد و این شرکت‌ها هر روز طرح‌های جدیدی را برای توسعه محصولات ارائه می‌دهند. امروز مدیریت دفاع کشور به این نتیجه رسیده است که خودش نباید چیزی را تولید کند. بلکه باید پروژه‌ها را راهبری نماید و بگذارد که این جوانان در این شرکت‌ها ، نوآوری و ابتکار خود را نشان دهند و باعث خلق محصولات تازه شوند. و در پایان، داستان هر موفقیتی این است. ابتدا شما را نادیده می‌گیرند، بعد به شما می‌خندند، سپس به شما حمله می‌کنند و پس از آن شما پیروز می‌شوید. این موفقیت را به امیر حاتمی و کلیه مدیران این پروژه ارزشمند و خصوصاً تمام شرکت های دانش بنیان درگیر در این پروژه تبریک گفته و امیدوارم شاهد موفقیت های بیش از پیش کشور در این زمینه باشیم.» https://www.farsnews.com/news/13970604000578/کوثر-داستان-یک-موفقیت

دقیقا. این نکته نشون میده که پلتفرم تایگر ظرفیت بالایی برای ارتقای اویونیک نداره! مجبورا اویونیک جدید رو در دماغه و در فضای مهمات ۲۰ میلیمتری جاسازی کردند! بنابراین یا باید تغییرات سازه ای ایجاد کرد و یا اینکه از پلتفرم بهتری مثل میراژ اف یک و شفق رزمی استفاده کرد. بر این اساس هواپیمای بدون توپ کوثر تنها یک سکوی متحرک جهت تست اویونیک جدید محسوب میشه.

ظاهرا فاکس بت توسط اف 14 ها بال و پرش ریخته بوده است. اف 5 با راهنمایی رادار زمینی از پشت به فاکس بت نزدیک میشود. تا خلبان فاکس بت متوجه میشود خیلی دیر شده بوده و اف 5 به فکس بت با توپ روی دماغه شلیک کرده و کار انرا میسازد. این شکار اولا بسیار معروف است دوما تا حدی که من شنیدم پایه نهاجا برای یک استراتژی برای شکار هواپیماهای نسل 5 شده است. استراتژی این است که هواپیما خودی از پشت به هواپیمای فوق با کمک رادار زمینی نزدیک شود و از یک فاصله که بستگی به برد موشک دارد با راهنمایی رادار زمینی یک موشک شلیک کند. موشک مجددا با راهنمایی رادار زمینی تا نزدیک هواپیمای دشمن رفته و در نزدیکی ان با سیکر خود که میتواند حرارتی باشد هواپیما را یافته و روی ان قفل کند. نمی دانم این روش چقدر عملا قابل اجرا است. گر هم باشد در موارد خاص است

واقعا عجیبه. اینم فیلمش mshrgh.ir/888017

یک فیلمی اخیرا گویا منتشر شده که دو تن از نیروهای حوثی ها به نظر در بالای یک بلندی صعب العبور به دل شاید ده دوازده تن از نیروهای مسلح ائتلاف سعودی میزنند و تنها یکیشون سلاح داره و دیگری با سنگ هایی که از روی زمین برمیداره و پرتاب میکنه به سمت اون ده دوازده نفر حمله میبرند. طرف های ائتلاف شروع به فرار می کنند و بعد که تعداد نفرات را میبینند فقط دو نفر هستند یک نفری که اسلحه داره را حین حمله بهشون به شهادت میرسونند ولی نفر اول همچنان با سنگ هایی که از زمین برمیداره به سمتشون حمله میکنه و جایی تا محل شهادت همرزمش پیش میره و اسلحش را برمیداره ولی اسلحه کار نمیکنه و بعد همچنان با همون سنگ ها سراغ یکی از کشته های ائتلاف میره تا اسلحش را برداره. هر چه قدر مسلحین سوری رسانه و گریه کن و تدارکاتچی داشتند و اسلحه و تاو و گراد و مویه کن در توئیتر و فیس بوک و سازمان ملل و حقوق بشر و مقامات عالی رتبه دولتی و افکار عمومی از ایرانی گرفته تا عرب و غرب و شرقی، حوثی ها در مظلومیت کامل و غریبانه و واقعا با دستان خالی در بسیاری از جبهات در برابر یک جهان به قول ائتلاف سعودی دارند مبارزه میکنند.

نمیدونم ولی یه احساس خیلی بد دارم ( با خوندن خاطرات خلبانان و حادثه هایی که از سر گذروندن ) : یه تفکر پوچ و بی معنی بین خلبانان هست که فکر میکنن چون این هواپیما از پول بیت المال هست به هر طریقه ممکن باید هواپیما رو حتی با ریسک خیلی زیاد بشونن . آخه هواپیمایی مثل تایگر و یا آبگرمکن چینی و از این قبیل ارزش پول و وقتی رو که برای تربیت یک خلبان یا معلم پرواز کارکشته صرف میشه رو دارن ؟؟؟؟؟؟ این درست نیست که وقتی کنترل هواپیما از دست میره یا موتور رو از دست میدی و ارتفاع مناسبی نداری بیای با قبول ریسک خیلی زیاد ( با اینکه میدونی احتمال موفقیت کم هست . البته بعد از انجام چک لیست کامل ) موقعیت ایجکت رو از خودت بگیری و سعی کنی هواپیمایی رو که نمیشه نجاتش داد رو نجات بدی . جمله معروف شهید بابایی هم هست که میگه شجاعت بیش از حد هم یه جور انتحار هست . ای کاش یاد بگیریم انجام درست وظیفه ( بدون پروپاگاندای احساسی و ... که اگر اینگونه بود آواکس رو از دست نمیدادیم ) برزرگترین دین به کشور و مردم و ...هست پاینده باد ایران

این هم نظر میلیتار واچ در مورد قاهر با تشکر از دوستان برای انتقال به تاپیک مربوطه https://militarywatchmagazine.com/article/70301 بیست هشتم ژانویه 2018 در سال 2013 ایران برای اولین بار از جنگنده سبک قاهر 313 رونمایی کرد آنچه که به نظر می رسد اولین جت جنگنده ای باشد که بطور کامل در کشور به صورت بومی تولید شده است. تحلیلگران غربی با ذکر این مورد که ساخت چنین پلتفرمی بسیار فراتر از توانایی ایران است این بدنه ریز با قابلیت پنهان کاری را به عنوان یک پروپاگاندای مسخره جمهوری اسلامی بسیار مورد تمسخر قرار دادند. با این همه صنایع هوانوردی نظامی ایران در موارد فراوانی مانند تعمیر و نگهداری ناوگان اف-5 ، اف-4 و تامکتهای پیچیده که بعد از 40 سال تحریم و 8 سال جنگ با عراق انتظار می رفت که همگی غیر عملیاتی باشند غرب را شگفت زده کرده است. (البته غربی ها قبل از انقلاب هم شگفت زده می شدند از سرعت یادگیری و علاقه ایرانی ها به این صنعت. برای مثال اف-5 مشکلی در چرخ جلو داشت که هنگام نشستن چرخ می شکست و در وضعیتی که خلبان کاری نمی توانست انجام بدهد دماغه خرد می شد که این مشکل توسط یک درجه دار فنی نیروی هوایی با تغییراتی که در سیستم قفل چرخ جلو داد تصحیح گردید و با صلاح دید مستشاران آمریکایی و کمپانی سازنده این مهم به صورت دستور العملی به همه کشورهای کاربر اف-5 ابلاغ گردید که سیستم چرخ جلو را به این شیوه ایرانی تغییر بدهند .م.) توسعه صنعت هوانوردی توانا از جمله بدست آوردن تکنولوژی های کلیدی و خطوط تولید از جمهوری های جدید جدا شده از شوروی در دهه 90 میلادی ممکن است ایران را در جایگاهی قرار داده باشد که راه توسعه یک جنگنده سبک ابتدایی که ادعا می کنند توانایی های رادار گریزی هم دارد برایشان روشن شده باشد. قاهر 313 به سختی یک مشابه F-22 یا j-20 است و بیشتر با جنگنده کره جنوبی KAI T-50 یا میگ 19 شوروی در وزن، نقش و توانایی ها قابل مقایسه است. در واقع با پروفیلی که برای میزبانی موشکها در محفظه داخلی بسیار کوچک به نظر می رسد این جنگنده می تواند یک پلتفرم تهاجمی فقط متکی بر توپها مشابه میگ-19 باشد. که شباهتهایی با آن دارد. اینکه گفته شده که جنگنده برای پشتیبانی نزدیک (که از بین ساده ترین و ارزانترین انواع جنگنده برای طراحی است) طراحی شده چشم انداز ورود این جنگنده به خدمت را بسیار قابل باور تر می سازد. اینکه ایران می تواند جنگنده بومی تولید بکند به ویژه جنگنده ای با چنین طرح یکتایی مانند قاهر را آینده مشخص می کند. مطابق بیانیه وزیر دفاع سابق ایران سرتیپ حسین دهقان در ژانویه 2018، قاهر در حال تستهای نهایی قبل از پرواز شامل دویدن روی باند و تاکسی سریع است. او همچنین ذکر کرد که جنگنده برای ماموریتهای پشتیبانی نزدیک طراحی شده است. ژنرال همچنین ذکر کرد که دومین برنامه پرنده سبک ایران که پرنده آموزشی سبک کوثر 88 است هم برای تست های اولیه پروازی خود آماده می شود. با توجه به انتقادهایی که مبنی بر غیر ممکن بودن پرواز قاهر با این ابعاد بیان شده تستهای پروازی موفق این جنگنده می تواند همانقدر که برای ایران یک پیروزی بزرگ تبلیغاتی باشد یک قدم بزرگ به سوی توسعه توانایی بومی صنایع هوایی باشد. https://militarywatchmagazine.com/article/70131 بیست و یکم آگوست 2018 یک روز قبل از رونمایی کوثر نیروهای نظامی ایران اخیرا نمایش عمومی پرواز یک جت جنگنده بومی جدید با طراحی نا معلوم را قریب الوقوع اعلام کرده اند که منجر به حدسیات فراوانی در مورد آنچه قرار است رونمایی بشود و این احتمال که قاهر 313 جنگنده ای است که قرار است رونمایی بشود، شده است. در حالیکه جنگنده های مختلفی از جمله جنگنده دو موتوره صاعقه قبلا بر مبنای اف-5 آمریکایی با بهبود بدنه و افزودن تجهیزات مدرن اویونیک در ایران توسعه داده شده و همگی وارد خدمت شده اند قاهر را به سختی می توان تنها جنگنده بومی ایرانی نامید. در این میان F-313 برخلاف بقیه از زمان رونمایی در 2013 توسط سازمان صنایع هوایی ایران هرگز در معرض عموم پرواز نکرده است که منجر به حدسیات فراوانی شده که کل برنامه فقط اهداف تبلیغاتی داشته و این جنگنده قادر به پرواز نیست. این جنگنده تک سرنشین پنهان کار با حداقل سطح مقطع راداری و محموله کوچکی شامل دو بمب یا 4 تا 6 موشک هوا به هوا سبک طراحی شده بود و متعاقب رونمایی از آن تحلیلگرانی از ملتهای غربی و اسرائیل با این استدلال که برای ایران ساخت جنگنده پنهان کار غیر ممکن است به سرعت شروع به تمسخر آن کردند. یک متخصص اسرائیلی در مصاحبه با تایمز اسرائیل مدعی شد که "خیلی ساده ایرانی ها توانایی ساخت هواپیما ندارند" در حالیکه بدخواهان ایران قاهر را به عنوان یک پروپاگاندای دولتی رد می کنند وزیر دفاع ایران ادعاهای خارجی را بر علیه جنگنده ایران مردود می داند. در حالیکه ایران ثابت کرده که توانایی تولید البته نه در لبه تکنولوژی هواپیمای جنگنده به صورت بومی را دارد، اما انتقادهای اولیه طرح قاهر یک جورایی پایه و اساس خوبی داشت. ظاهر غیر قابل پرواز طرح اولیه و عدم تمایل نظامی ها برای انجام تست پرواز به تحلیلگران مبناهای قابل توجهی برای انتقاد به دست می داد. با اینکه بسیاری از جزئیات قاهر کماکان مجهول است اما بر اساس توانایی های شناخته شده صنعت دفاعی ایران و جزئیات ناچیزی که تا به حال رونمایی شده است توانایی این جنگنده قابل حدس زدن است. در حالیکه در این لحظه نمی توان تایید کرد که قاهر F-313 یک جنگنده پنهانکار حقیقی است یا خیر اما چشم انداز چنین پروژه ای به آن اندازه که منابع غربی و اسرائیلی مدعی هستند می تواند غیر ممکن نباشد. نخست باید توانایی های صنایع نظامی ایران در نظر گرفته بشود که بی نهایت ارزان و موثر به صورت مستقل اکثریت نیازهای دفاعی کشور را تامین و تدارک می کند. ایران (با کمک کره شمالی) برنامه موشکی پیشرفته ای را توسعه داده است که توانایی هدف قرار دادن اهداف دریایی و زمینی در خاور میانه، بیشتر آسیای مرکزی و شرق آفریقا را با استفاده از تکنولوژی پیشرفته سوخت جامد دارا است. همچنین ایران سیستمهای سطح به هوای موشکی خودش را توسعه داده که باور-373 مشهورترین مثال آن است. صنعت دفاعی ایران می تواند به صورت متفاوتی بیشتر نیازمندی های دفاعی خود را با اتکا به خود برآورده سازد. با توجه به هوانوردی نظامی کشور، ایران 8 کلاس بالگردهای نظامی (!!!!! .م.) و بیست و پنج کلاس از پهپادهای نظامی را تولید می کند. ایران چندین جنگنده فراصوت را طراحی و در خط تولید قرار داده است که آذرخش و صاعقه از برجسته ترین آنها هستند. تولید کنندگان دفاعی ایران نه تنها به تکنولوژی جنگنده های بومی و آمریکایی نسل سوم دسترسی دارند بلکه به تکنولوژی نسل 4 آمریکایی و شوروی دسترسی دارند. در اواخر دهه 70 میلادی ایران ناوگان بزرگی از جنگنده های برتری هوایی تامکت دریافت کرد و از آن موقع کشور صنعت نظامی هوانوردی با توانایی تولید قطعات لازم برای صیانت از این ناوگان را توسعه داده است تا جایی که موشک برد بلند فکور-90 را بر اساس مهندسی معکوس پلتفرم بسیار پیچیده آمریکایی AIM-54 توسعه داده که از تمام موشکهای غربی هوا به هوا در این لحظه برد بلند تری دارد. ایران همچنین در ایجاد امکانات تعمیر و نگهداری جنگنده بسیار پیچیده تامکت به نحوی موفق بوده که تعداد جنگنده های آماده به کار روز به روز بیشتر می گردند دست آورد بزرگی که در حالی بدست آمد که قریب به اتفاق تحلیل گران غربی زمین گیر شدن همه این هواپیما ها را در کمتر از 5 سال پیش بینی کرده بودند. در طول 40 سال خدمت تامکتها به شدت روزآمد شده اند و رادار و سامانه های اویونیک تعویض شده است. این نشانه دیگری است بر توانایی های بومی صنعت هوانوردی نظامی ایران. در طی تهاجم سال 1991 آمریکا به عراق به نام طوفان صحرا، نیروی هوایی عراق بیش از 100 فروند از جنگنده های ساخت شوروی و فرانسه را به ایران فرستاد تا از گزند حمله هوایی غربی ها در امان باشند. این جنگنده ها شامل میگهای 29 پیشرفته (شوروی میگ 29 را ویژه سرکوب کردن تامکت برای عراق پیکربندی کرده بود و پدافند ایران در ابتدا خیلی از این جنگنده بیم داشت .م.) ، میگ 25 (به گفته سرلشکر علوان حسون علوان العبوسی عراقی ها ترجیح دادند میگ های 25 را خاک بکنند به جای اینکه به ایران بفرستند .م.) سوخوی 24 و سوخوی 25 بودند که اکثریت آنها هرگز به عراق باز نگشتند. ایران این شانس را داشت که در کنار جنگنده های نسل 4 خریداری شده از شوروی (منظورشان میگ های 29 ای است که زمان تیمسار ستاری خریداری شدند .م.) مطالعه و تحلیل دقیقی روی ساختار آنها انجام بدهد و گفته شده که حتی همانطور که روی اف-5 مهندسی معکوس کردند روی میگ-29 هم این کار را کرده اند ولی موفقیتی بدست نیاوردند. ایران همچنین متعاقب پایین کشیدن سالم پهپاد RQ-170 آمریکایی در سال 2011 به برخی از پیشرفته ترین تکنولوژی های پنهانکار موجود در این هواپیما برای مطالعه دست پیدا کرد. ایران با حمله سایبری این پهپاد را مجبور به فرود در ایران کرد. معاون پیشین رئیس جمهور آمریکا دیک چنی برای جلوگیری از افشای تکنولوژی آن (به ویژه نرم افزارهایش .م.) برای ایرانی ها خواستار مداخله و انهدام فوری پهپاد شده بود. این اقدام نظامی هرگز انجام نشد و در نتیجه ایران نسخه مهندسی معکوس شده خود را خیلی زود تولید کرد. گزارش شده که پهپاد های پنهان کار ایرانی که بر مبنای RQ-170 تولید شده اند در سوریه مورد استفاده قرار گرفته اند و آزمایش شده اند و مطابق منابع اسرائیلی اثبات شده که بسیار تاثیر گذار هستند. رئیس سابق موساد دنی یاتوم در مورد برخورد با این پهپاد می گوید: عملیات پیچیده ای بود. پهپاد تقریبا کپی دقیقی بود از پهپاد آمریکایی که در قلمرو آنها افتاده بود. اگر جایی در اسرائیل منهدم می شد نمی توانستیم که ثابت کنیم یک پهپاد ایرانی است. (ادعایی بس بی معنی مثل اینکه ما منتظر بشویم که پهپاد اسرائیلی برگردد به جمهوری آذربایجان و در آنجا منهدمش بکنیم به جای اینکه در نزدیکی نطنز آن را منهدم بکنیم .م.) ایران خودش را به عنوان کشوری دارای صنعت نظامی قابل توجه ، سابقه تولید جت جنگنده ، هواگرد پنهان کار و توانایی مهندسی معکوس سامانه های تسلیحاتی خارجی نشان داده است. آنچه که گفته شده یک جت جنگنده نسل پنجم قابل مقایسه با F-35 آمریکایی یا J-31 چینی است به دلیل نیازمندی به زیرساخت تکنولوژیک پیشرفته که به نظر می رسد چندین دهه دور تر از توانایی های ایران باشد نمی تواند درست باشد(این عدد چندین دهه بسیار دیدگاه غلطی است و ایرانی ها در زمینه پنهانکاری و انواع مواد جاذب دارای تکنولوژی کافی و پتنتهای فراوان هستند اینجا تنها گلوگاه مدیریت است .م.) لاکهید مارتین که دو تا از پر طرفدارترین جنگنده های پنهان کار دنیا از جمله F-22 را توسعه داده است، جنگنده نسل پنجم را جنگنده ای تعریف می کند با تمام جنبه های اختفا در حالت مسلح، احتمال کم ردیابی شدن با رادار، بدنه پروازی کارامد، اویونیک پیشرفته و یک سامانه کامپیوتری بسیار متمرکز. طراحی یک جنگنده با چنین توانایی هایی برای هر کشوری که اقدام به آن بکند اگر نگوییم صدها حداقل ده ها میلیارد دلار هزینه دارد (تفسیر درستی نیست. نیروی انسانی و زیر ساخت در این کشور تقریبا مجانی است .م.) . در حالیکه ایران خودش را به عنوان کشور تولید کننده سامانه های تسلیحاتی کارآمد با قیمت نسبتا ارزان اثبات کرده است برنامه یک جنگنده نسل پنجم کماکان فشار بسیار زیادی برای بودجه ناچیز دفاعی زیر 10 میلیارد دلار آنها محسوب می شود و احتمالا فراتر از توانایی تکنولوژیک صنایع نظامی ایران خواهد بود. قاهر F-313 بسیار بعید است که تمام توانایی های جنگنده نسل پنجم را داشته باشد یا حتی چیزی نزدیک به F-35 آمریکایی ویا J-20 چینی یا سوخوی 57 روسی باشد. اما این نشانگر تقلبی بودن یا هواپیمای پنهان کار نبودن قاهر نیست. در واقع ایران هرگز رسما اعلام نکرده که این جت مشابه پنهانکارهای در خدمت دیگر کشورها یا پلتفرمی نسل پنجمی است به جز اینکه ادعا کرده که این جت یک هواپیمای پنهان کار است. برای اینکه یک هواپیما اثر حرارتی و بازتاب راداری در حد پنهان کاری داشته باشد نیازی نیست که نسل پنجم باشد. هورتون 229 آلمانی ساخت 1944 اثباتی بر این ادعا است. با توجه به توانایی های صنعتی ایران و دسترسی او به شکاری های نسل سوم و چهارم و دسترسی آنها به پهپاد پنهانکار (RQ-170.م.) ، قاهر ایران به احتمال زیاد یک جنگنده پنهان کار سبک ارزان قیمت است با توانایی هایی به میزان خوبی پایین تر از جنگنده های نسل پنجم اما با بکار گیری تکنولوژی پنهان کاری که معمولا در جنگنده های نسل پنجم یافت می شود. بنابراین به احتمال زیاد قاهر یک جنگنده نسل سوم پنهان کار است چیزی که به مقدار خوبی در محدوده توانایی های اثبات شده ایران برای تولید است و در توصیف فارس نیوز از آن به عنوان یک جنگنده سبک کوتاه برد به خوبی می گنجد. (البته بر اساس استدلال میلیتاری واچ با رونمایی از اویونیک کوثر حالا باید گفت که قاهر یک جنگنده نسل 4 به بالای پنهان کار می تواند باشد در محدوده توانایی های اثبات شده صنعت دفاعی هوانوردی ایران .م.) توانایی های قاهر ظاهرا شبیه به Nancheng_Q-5 با به روز رسانی سنگین یا اف-5 با تغییرات پنهانکاری بوده که به میزان خوبی پایین تر از توانایی های جنگنده های برتری هوایی نسل پنجم مانند رپتور اف-22 آمریکایی است. تعدادی از کشورها تلاش کرده اند تا تکنولوژی پنهانکاری را به جنگنده های سبکتر و قدیمیتر اعمال بکنند. یک مثال می تواند نمونه های مهندسی جنگنده J-7 چینی باشد که برای کاهش سطح مقطع راداری و توانایی محدود پنهان کاری در میانه دهه اول قرن بیست و یکم روی آنها کار می شد. باید منتظر بود و دید که آیا جنگنده سبک پنهان کار ایرانی در نبرد تاثیر خود را اثبات می کند و آیا این جنگنده با وجود بودجه دفاعی ایران مقرون به صرفه خواهد بود؟ با این همه در صورت موفقیت، قاهر ارزانترین جنگنده پنهان کار جهان خواهد بود و می تواند به میزان خوبی برای ملتهای در حال توسعه که قادر به تهیه سامانه های پیچیده تر مانند اف-35 نیستند به عنوان الگویی جذاب مطرح شود چه این پلتفرم برای نبرد هوا به هوا طراحی بشود یا برای پشتیبانی نزدیک و اجرای عملیات ضربت بر روی اهداف زمینی در عمق که این دو محصول آخر کمتر مورد نیاز هستند نسبت به جنگنده برتری هوایی.

ارتش اوکراین 2018 رونمایی از جدیدترین سامانه های توپخانه و موشکی کیف : نیروی زمینی ارتش اوکراین ، درجریان رژه بیست و هفتمین سالگرد استقلال این کشور که بیست وچهارم اوت هر سال اجرا میشود ، از جدیدترین سامانه های توپخانه ای و موشکی خود رونمایی نمود. در این مراسم ، چیزی در حدود 250 یگان نمونه به نمایش عموم گذاشته شد که این واحدها را 4500 نفر از پرسنل ارتش این کشور ، همراهی می نمودند . دررژه روز استقلال این کشور از اتحاد جماهیر شوروی ، یگانهایی از نیروی زمینی ، گارد ملی ، واحدهای مرزدار ، سرویسهای امنیتی اوکراین بخشی از توانمندی های خود را به نمایش گذاشتند . در بخش هوایی ، پرنده های جدیدی نظیر آنتونوف -148 پرواز نخست عمومی خود را تجربه نمود و در بخش زمینی نیز تسلیحات و ادوات تولید شده توسط صنعت دفاعی این کشور مورد بازدید قرار گرفت . مهمترین بخش این رژه نظامی ، رونمایی از جدیدترین سامانه های توپخانه و موشکی و همچنین سامانه های شناسایی بومی این کشور محسوب میشد . درجریان برگزاری این مراسم ، صنایع دفاعی اوکراین ، برای نخستین بار از سامانه توپخانه ای 2S22 بوگدانا با کالیبر 155 م.م که بروی یک خودروی سنگین چرخدار نصب شده بود ، پرده برداری نمود . این سامانه جدید توانایی انهدام پستهای فرماندهی ، واحدهای تکور زرهی و مکانیزه ، آتشبارهای توپخانه ، پستهای مخابراتی و استحکامات تقویت شده را در لیست ماموریتهای محوله به ثبت رسانده است . این توپ 155 م.م که برای تحرک افزون تر برروی شاسی یک کامیون شش در شش کراز قرار گرفته ، جدیدترین محصول شرکت AutoKrAZ بشمار می آید . دومین سامانه جدید رزمی رصد شده در این رژه ، یک خودروی زرهی با قابلیت اجرای ماموریتهای پایش آتش توپخانه با شناسه Obolon-A بود که طبق ادعای شرکت سازنده ، تحت هر شرایط آب و هوایی می تواند آتش رده های توپخانه در سطوح دسته ، آتشبار و گردان را با کیفیت بالاتری بسوی اهداف مشخص شده ، روانه نماید . سومین سامانه معرفی شده ، سیستم موشکی VERBA بود که بروی شاسی کامیون شش در شش کراز قرار داشت و برای اجرای آتش از 5 خدمه بهره میبرد . در این سامانه موشکی جدید ، تمامی فرآیندهای مربوط به پایش آتش ، هدایت و حتی بارگذاری مهمات ، بصورت خودکار از کابین و بدون دخالت مستقیم نیروی انسانی قابل انجام است . این سامانه که در ردیف سیستم های MRLS ( سامانه های راکت انداز چند گانه ) قرار می گیرد ، محصول دفتر طراحی موروزوف مستقر در خارکف بوده وبا وزنی نزدیک به 20 تن می تواند با سرعتی در حدود 85 کیلومتر در ساعت در میدان نبرد جابه جا شود . چهارمین سخت افزار مورد مشاهده ، سامانه بردیاب خودکار Polozhennya-2 بود که با شناسایی و آنالیز صدای ناشی از شلیک اتشبارهای دشمن (شامل خمپاره انداز ها و قبضه های توپ ) موقعیت استقرار عناصر توپخانه دشمن را شناسایی و گرای دقیق آنها را در اختیار عناصر آتش خودی برای اجرای تاکتیکهای ضد آتش ، قرار دهد . این سامانه عمدتا" وظایفی نظیر جستجو ، شناسایی مسیرها و یافتن موقعیت منابع سیگنالهای صوتی در یک منطقه مشخص را بر عهده می گیرد و نتایج بدست آمده از این رصد ، در نمایشگرهای فرمانده سیستم قابل مشاهده بود و می توان در صورت نیاز ، با استفاده از خطوط امن دیتا ، اطلاعات بدست آمده را در اختیار رده های بالاتر نیز نهاد . دومین سامانه موشکی به نمایش در آمده در این رژه ، راکت انداز دقیق Vilha محسوب میشد که در شمار محصولات دفتر مهندسی Luch قرار دارد . مهمات مورد استفاده در این سامانه موشکی ، از نوع سوخت جامد است که برای انهدام اهداف ، می تواند به طیف متنوعی از کلاهکهای جنگی مسلح شود . علاوه براین ، موشک فوق الذکر به یک سیستم تصحیح مسیر داخلی مجهز شده که وظیفه تثبیت زاویه گردش موشک پس از شلیک و در زمان پرواز را برعهده دارد . موشک مورد بحث ، با بردی درحدود 120-20 کیلومتر از روی پرتابگرهای خودکششی 9K58 قابل شلیک بسوی اهداف از پیش تعیین شده خواهد بود . یکی از جدیدترین سامانه های حاضر در این مراسم ، سامانه موقعیت یابی جنگ افزارهای متحرک بود که ماموریت تعریف شده برای آن ، حفاظت از سربازان و غیرنظامیان در برابر آتشباری غافلگیرانه دشمن است . به گفته تولید کننده این سیستم ، توانایی رزمی این سامانه در محیطهای آلوده به جنگ الکترونیک ، تا پیش از این در اختیار ارتش قرار نداشت . و درنهایت سامانه موشکی Grim-2 با بردی برابر 350 کیلومتر که قابل افزایش تا 500 کیلومتر نیز هست ، جدیدترین عضو خانواده محصولات دفترطراحی Yuzhnoye محسوب میشود که بصورت مشترک با شرکت مواد شیمیایی Pavlograd و شرکت ماشین سازی موروزوف تولید شده است . پی نوشت : در مجموع ، خوب هست که از تجارب دیگران ، نخست ، درس گرفته و در درجه دوم ، آن را به کار بندیم . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

سلام دوستان یکی از کاربران سنترال کلابز با توجه با اهمیت موضوع زحمت تایپ این مقاله رو کشییده . از sinaset عزیز بابت تایپ این مقاله تشکر می کنم بنام خدا مروری بر زمینه های بهسازی تامکت های نیروی هوای ایران فرزین ندیمی (منبع صنایع هوایی- شماره 93 -اسفند 77) [img]http://up.iranblog.com/images/qumdofwecmi6d6cz8rt.jpg[/img] کارایی بالای هواپیمای رهگیر دوربرد F-14 تامکت برکسی پوشیده نیست. تامکت با استفاده از راداری نیرومند با توانایی ردگیری حین کاوش و موشکهای هوا به هوای کوتاه تا دوربرد خود، می تواند سدمحکمی در برابر تهدیدهای هوای ایجاد نماید. با وجود این،راهکارهای نیز وجود دارند که می توانند نقش مهم و حیاتی این جنگنده کارامد را دراینده تداوم بخشیده و حتی بر ان بیفزایند. کشوری به بزرگی ایران با مرزهای گسترده زمینی و دریایی،نیازمند پوشش هوایی دائمی هواپیماهای رهگیر دوربرد در قالب مناطق تقسیم بندی شده برای اجرای گشتهای هوایی رزمی (CAP "پاورقی1")می باشد.این نیاز به ویژه در شرایط بحرانی،اهمیت بسیاری دارد،زیرا نگاه داشتن هواپیماهای رهگیر در حالت اماده روی باند_بنا به ملاحظاتی همچون کمبود قطعات یدکی یا پایین نگهداشتن میزان استهلاک_به جای در آسمان نگهداشتن اهنا،می تواند در صورت شروع یک حمله هوایی غافلگیرانه به وسیله یک توان هوایی پیشرفته،فاجعه بار باشد،حفظ دائمی تعدادی هواپیمای رهگیر در حال پرواز در محدوده های تعیین شده گشت هوایی رزمی به همراه (در ظرایط ایده ال) هواپیماهای هشدار دهند زود هنگام هوابرد،به ویژه در وضعیتهای بحرانی،میتواند تاحد قابل توجهی از این امتیاز غافلگیری و همچنین زمان واکنش بکاهد.درنتیجه به تعداد قابل توجهی جنگنده رهگیر دوربرد با توانایی سوختگیری هوایی،مجهز به رادار پیشرفته و دوربرد و تعداد زیادی موشک هوا به هوی کارامد نیاز خواهد بود. جنگنده F-14 با انجام برخی بهسازیهای سازه ای همچنان خواهد توانست به خدمت خود ادامه دهد، بسته به اینکه از نظر سیستم جنگ افزار و رادار موجود با مشکلی _از نظر کمبود قطعه و افت کارایی _روبه رو نشود.ولی برای حفظ موقعیت ممتاز تامکت در عرصه دفاع از حریم هوایی کشور،بهسازیهای عمده تر و عمیقتری مورد نیاز خواهد بود. کشور ایالات متحده امریکا به عنوان بزرگترین و اصلیترین کاربر F-14 ،از زمان ورود ان به خدمت در سال 1974 تاکنون همواره برنامه های کوچیک و بزرگی را به منظور بهسازی و افزودن بر کارایی تامکت به اجرا در اورده است که البته با توجه به امکانات ان کشور چند هم عجیب نیست . جزییات این برنامه ها در سلسله مقاله ها F-14 تامکت ، گربه افسانه ای گروه من تشریح شده یا خواهد شد.ولی باید دید با توجه به امکانات وزمینه های موجود در کشور،تا چه حد می توان از ان اقدامات الگو گرفته و چه زمینه های قابل بررسی و در نهایت ،اجراست که در ادامه،رئوس این موارد مطرح شده است.تردیدی نیست که در صورت صلاحدید تک تک موارد مورد نظر را باید به دقت مورد تحلیل و ارزیابی قرار داد،کاری که به نظر می رسد نیروهای خودی از صلاحیت انجام ان برخوردار باشند. شاید بتوان موارد عمده بهسازی هواپیماهای F-14A ناوگان نیروی هوایی کشورمان را زیر سه عنوان خلاصه نمود: پیشرانه،سیستمهای الکترونیک پروازی (شامل رادار و سیستم جنگ افزار) و سازه. [img]http://up.iranblog.com/images/5scaudanbjh624562vy.jpg[/img] پیشرانه موتور کنونی TF30 تامکت ،باوجود بهسازیهای متعدد،همواره از ضعفهای عمده ای در طول خدمت خود رنج می برده که محدود شدن کارایی پروازی و نقصهای متعدد فنی از جمله مهمترین انهاست. جایگزینی TF30 با موتوری پیشرفته و نیرومندتر،علاوه بر افزایش سرعت ،محدوده های مانور،برد و مداومت پرواز ایمنی و بیشترین وزن هنگام برخاستن،از مصرف سوخت،نیاز به تعمییر و نگهداری وخطر افتادن در سقوط چرخشی نیز می کاهد . نصب یک موتور جدید و بصرفه روی F-14 ،در صورتی که ابعاد و میزان هوای ورودی ان به TF30 نزدیک باشد،با انجام تغییراتی در سازه های فرعی اطراف دهلیز موتور، جایگاههای نصب و نگهدارنده های ثابت جلویی و عقبی ،اصلاح دریچه های دسترسی به موتور،جعبه دنده و کنترولها و متعلقات عملی خواهد شد. در این میان شاید موتور کار ازموده روسی لیولکا/ساترن AL-31F (نصب شده روی جنگنده SU-27) ،یا حتی نوع ضعیف شده ان را بتوان جانشین مناسبی به شمار اورد ،رانش افزوده این موتور در مقایسه با TF30 (پاوند 6740 در حالت پس سوز برای هر موتور) می تواند به میزان زیاد بر کارایی تامکت بیفزاید.البته به دلیل طول کمتر AL-31F (متر 4/9) نسبت به TF30 (متر 6)،باید بخش خروجی موتور را به اندازه یک متر کشیده تر نمود تا در محل گرانیگاه هواپیما تغییر چندانی به وجود نیایید. اقدام به نصب موتور AL-31F یا انواع بهبود یافته تر ان روی F-14 می تواند امتیازهای استراتژیکی نیز به دنبال داشته باشد ،که جذب سریعتر جنگنده رهگیر Su-27 یا انواع پیشرفته تر ان ،درصورت خریدن چنین هواپیماهای به وسیله نیروهوایی ،از ان جمله است . همچنین در صورت به کار گیری این موتور،استفاده از خروجیهای تغییر دهنده بردار رانش روی F-14 نیز دور از دسترس نخواهد بود همان گونه که نصب چنین خروجیهایی روی نوع پیشرفته پیشنهادی گرومن به نیروی دریایی ،موسوم به تامکت-21 ،در نظر گرفته شده بود. در هر حال موتور جانشین باید به گونه ای انتخاب شود که نیازمندیهایی مربوط به دبی جرمی (پاورقی 2) ورودی به ان چندان متفاوت با TF30 نباشد تا نیازی به ایجاد تغییراتی فیزیکی در شکل ورودیهای هواپیش نیاید. [img]http://up.iranblog.com/images/iep778iwavxsdzu0vnky.jpg[/img] سیستمهایی الکترونیک پروازی این زمینه را شاید بتوان پرکارترین جنبه بهسازی F-14 در نیروی هوایی ایران به شمار اورد،که به طور مستقیم در افزایش کارایی و بقا پذیری ان نقش خواهد داست. رادار AN/AWG-9 با وجود برخورداری از فناوری دهه 1960،همچنان یکی از نیرومندترین رادارهای رهگیر هوایی جهان غرب است.ولی با وجود این ،هب مرور زمان با احساس نیاز به جایگزینی ان،رادار دیجیتالAPG-71 جای AWG-9 انالوگ را در F-14D گرفت. تردیدی نیست که به دلیل عدم دسترسی نیروی هوایی ما به کدهایی مرجع (source codes) رادار AWG-9 ،انجام بهسازی در ان و برای مثال،افزودن حالتهای جدید به ان کاری بی نهایت دشوار،اگر نه ناممکن،خواهد بود.(پاورقی 3) بنابراین شاید منطقیتر باشد که امکان جایزگینی ان با یک رادار جدید دیجیتال و چند منظور مورد توجه قرار گیرد،به ویژه اینکه در درازمدت باید نسبت به نصب موشکهایی هدایت شونده راداری فعال غیر امریکایی روی F-14 اقدام نمود.دراین راستا شاید خانواده رادارهای پالس داپلر مرکب (phased array) و چند منظور روسی ژوک، ژوک PH و سوپر ژوک یا حتی رادار RP-35 و سوکال ،مناسبترین انتخاب برای تامکت باشند.گفته می شود که برای مثال رادار ژوک PH، بردی 170 تا 250 کیلومتر داشته و می تواند ضمن ردگیر همزمان 24 هدف،با 6 عدد از انها به طور همزمان درگیر شود.داده های این رادار را می توان روی نمایشگرهای تلویزیونی (CRT) سیستم الات دقیق پروازی برای افسر رهگیری راداری و خلبان به نمایش دراورد.البته در این میان قط انتن رادار را نیز باید در نظر داشت که با وجود فضای کافی در دماغه F-14 چندان نمی تواند مشکل ساز باشد.قطر انتن مرکب رادارهای RP-35 و سوکال به ترتیب 80 و 100 سانتیمتر می باشند ، درحالی که قطر انتن رادار AWG-9 بر حدود 91 سانتیمتر بالغ می گردد. رادارهای مرکب ضمن فراهم اوردن پوشش گسترده ، امکاندرگیری همزمان با چندین هدف را نیز در مسافتهای دور از یکدیگر ، باشلیک موشکهای راداری فعال پدید می اورند. امتیازهای دیگر این دسته از رادارهای، مقماومت بیشتر انها در برابر اختلالها و اطمینانپذیری بالاتر انهاستو اما رادارهای مرکب پیشرفته بسیار گران و نیازمند کامپیوترهای دیجیتال نیرومند برای پردازش داده های خود می باشند.همچنین باید هردود کابین را به نمایشگرهای دیجیتال مجهز نمود، برای مثال نمایشگرهای مسطح کریستال مایعی که تحت امتیاز سکستان ایونیک فرانسه در روسیه ساخته می شوند. امتیاز دیگر استفاده از رادارهای نسل جدید روسی ،امکان یکپارچه سازی اسان انها با موشکهای هوا به هوا و هوا به سطح بسیار کارامد و پیشرفته روسی همچون R-77/77M،R-37،Kh-31A،KH-31p است. البته در این صورت باید امکان مکش گازهای داغ شلیک این موشکهای به درون موتور به دقت بررسی و پیشگیری گردد. نصب یک سیستم جستجو وردگیری فروسرخ (IRSTS) (پاورقی 4) دوربرد و قابل یکپارچه شدن با رادار، روی تامکت های نیروی هوایی ایران نیز اهمیت بسیاری خواهد داشت. چنین سیستمی امکان ردگیری غیر فعال هدفهای هوابرد_و حتی پنهانکار_را از مسافتهای قابل توجهی فراهم خواهد نمود،بدون اینکه هواپیمای جستجو کننده با روشن نمودن رادار خود،موقعیت خود را به همگان اعلام نماید.دراین میان می توان سیستمهای IRST نصب شده روی MIG-31،Su-27/-27 و Mig-29/-29M را به طور جدی مورد توجه قرار داد. این سیستمها علاوه بر توانایی جستجو و ردگیر فروسرخ، به مسافت یابهای لیزری نیز مجهز می باشندکه در صورت برخورداری از برد کافی ، بازهم از نیاز به روشن نمودن رادار می کاهند و می توانند برای درگیریهای هوایی نزدیک،بسیار مفید باشند.در این بین نصب سایت نشانه گیر روی کلاه پروازی خلبان F-14 نیز به همراه موشکهای پیشرفته فروسرخ R-73 (که پیشتر با هواپیماهای F-14 نیروی هوایی یکپارچه شده)، به میزان زیادی بر کارایی رزم هوایی F-14 خواهد افزود. البته چه بهتر که این سایت ،داده های حیاتی پروازی را نیز برای خلبانان به نمایش دراورد تا اینکه صرف یک نشانه گیر ساده (مانند سایت نصب شده روی کلاه پروازی خلبان Mig-29) باشد.بدین ترتیب بر سرعت واکنش نشان دادن خلبان در حین نبردهای نزدیک بسیار سریع و پرتحرک افزوده می شود. نتیجه :افزایش بقاپذیری. توانایی فرماندهی و کنترول دیگر جنگنده های از دیگر وظایفی است که تامکت در دوران جنگ با عراق در نقش (مینی ای و کس) انجام دادو موفق بود. این توانایی را می توان با فراهم اوردن امکان ارتباط داده ای ایمن بین F-14 و دیگر جنگنده و رادارهای زمینی هرچه بیشتر توسعه داد. در این صورت ،ارتقای تمامی هواپیماهای جنگنده نیرو ، تا حد امکان ، با سیستمهای مشابه ،شامال سیستمهای ناوبری ( از جمله GPS) مدیریت محموله و کامپیوترهای ماموریت با توان پردازش بالا علاوه بر ایجاد توانایی کارکرد هماهنگ و مشترک، از هزینه های به کارگیری و تعمیر و نگهداری خواهد کاست. [img]http://up.iranblog.com/images/jwyqdyyxz33sdmif0kq7.jpg[/img] توانایی هوا به سطح افزودن کارایی هوا به سطح بر دیگر تواناییهای جنگنده های F-14 تامکت کشورمان نیز می تواند کارایی انها را دو چندان نماید ، هرچند که تعداد کم انها در ناوگان نیروی هوایی و نیاز مبرم به حفاظت از حریم هوای کشور ، قدری ضرورت این کار را به پرسش می گیرد.شاید ما بیشتر متوجه استفاده از تامکت های موجود به طور اختصاصی در ماموریتهای رهگیر هوایی باشد:انتخاب درست. ولی به هرحال در اینجا گفتنی است که F-14 از ابتدا برای حمل جنگ افزارهای هوا به زمین نیز طراحی شده بوده و این هواپیما بدین منظور دارای سیم کشیهای لازم می باشد. در صورت افزودن جدی ماموریت هوا به زمین به وظایف F-14 ، این هواپیما به سیستمهای تدابیر متقابل الکترونیکی تهاجمی ، سیستم تصویر برداری فروسروخ جلونگر و مسافت یاب / نشانه گذار لیزری، دوربین تلویزیونی و غلافهای سنجشگر فروسرخ ناوبری/تهاجمی (مشابه لانتیرن) نیاز خواهد داشت. چنین غلافهایی را یا می توان به زیر بدنه هواپیما متصل نمود یا در پوششهای ایرودینامیکی جایگاههای موشکهایی فینیکس زیر بدنه ، حاوی پمپهای مایع خنک کننده و موشکها،نصب نمود. در این میان مکانیزه کردن کنترول سنجشگرها و استفاده از هوش مصنوعی در انها بسیار مهم خواهد بود. جنگ افزار هرچند که F-14 برای حمل حدود 14500 پاوند (6577 کیلوگرم) محموله خارجی طراحی شده ، هواپیمایی که برای اجرای ماموریت هوا به زمین تجهیز می شود،به طور معمول باید حدود 10000 پاوند (4536 کیلو گرم) جنگ افزار (شامل چهار بمب 2000 پاوندی ، دو موشک اسپارو و دو سایدوایندر) حمل نماید. شعاع پروازی رزمی تهاجم زمینی F-14 حدود 400 ناتیکال مایل (740 کیلومتر) تخمین زده می شود.هواپیمای F-14A تامکت را در حالت عادی می توان به بستهای BRU-10 (پاورقی 5) برای حمل و رهاسازی بمب مجهز نمود، ولی سرعت رهاسازی این بستها کم است.در نتیجه ، دور شدن بمبهای سری MK.80 از هواپیما اغلب با تاخیر همراه بوده و ممکن است با ان برخورد کنند. در عوض ، نیروی دریایی امریکا از بستهای BRU-32 استفاده می کند که بمبها را با سرعت بیشتری رها می سازند. استفاده از این بستها به عنوان منطبق کننده جایگاه (پاورقی 6) برای حمل موشکهایی هوا به هوای جدید نیز باید مورد بررسی قرار گیرد. همچنین برای جا دادن موشکهای R-37 یا R-77 در زیر بدنه تامکت (به جای موشکهای فینیکس یا اسپارو) باید منطبق کننده های ویژه ای طراحی نمود. افزودن یک جایگاه شانه ای(پاورقی 7) دیگر به جایگاه زیر بخش ثابت بال F-14 نیز امکان حمل دو موشک سایدوایندر یا R-73 اضافی را فراهم نموده و بری پایایی رزمی هواپیما می افزاید. نوسازی سازه عمر خدمتی F-14 بیش از 6000 ساعت پرواز تعیین شده است و هرچند که سازه هواپیما در شرایط ازمایشگاهی،تا حدود 7100 ساعت معادل پرواز را نیز پشت سر گذاشته،ولی به دلیل بهره برداری زیاد از هواپیماهای F-14a قابل پرواز نیروی هوایی در طول جنگ هشت ساله با عراق به نظر می رسد که عمر خدمتی بیشتر انها پس از گذشت حدود 26 سال ، به سرعت به حد نهایی خود نزدیک گردیده است. بنابراین ضروری است که پیش از هرگونه بهسازی سیستمهای تامکت های نیروی هوایی ، انجام یک سری نوسازی اساسی روی سازه (شامل بال ، بدنه و ارابه های فرود ) هواپیما انجام گرفته و در صورت امکان،عمر انها را به صفر (پاورقی 8) رسانده. یافتن راههای برای کاستن از سطح مقطع راداری هواپیما از روبه رو نیز ایده ال خواهد بود، هرچند کهF-14 چندان قابل تطابق با نیازمندیهای بهبود (کم - پیدایی) راداری نیست:ولی پوشاندن لبه های حمله بالها و سکانها و سطوح درونی مجراهای هوای موتورها با مواد جاذب امواج رادار (RAM) (پاورقی 9) ،به میزان قابل توجهی از سطح مقطع راداری هواپیما می کاهد. استفاده از مواد و رنگهای جاذب امواج رادار بر وزن هواپیما می افزاید که باید با افزایش گنجایش حمل سوخت جبران گردد،برای مثال با طراحی مخازن خارجی سوخت بزرگتر. در همین راستا تعبیه یک مولد داخلی اکسیژن نیز باعت افزایش زمان دیرپایش (loiter time ) هواپیمای F-14A بر فراز صحنه نبرد خواهد شد. در پایان یافتن راههای برای ارتقا و بهسازی ناوگان F-14A نیروی هوایی کشورمان می تواند تداوم بهرهگیری از انها را تا دست کم پایان دهه نخست سده بیست و یکم تضمین نماید. در این مسیر باید بررسیهای مهندسی گسترده در زمینه عملی بودن زمینه های پیش گفته ، یافتن تامین کنندگان خارجی احتمالی و میزان دخالت کارشناسان خارجی ، نوع و سطح کار مورنیاز و تخمین هزینه ها ، صرفه برنامه و توجیه پذیری ان انجام گیرد.تنها در این صورت است که تامکت های بلند پرواز ما همچنان خواهند تواانست به حفاظت از اسمان نیلگون کشورمان ادامه دهند. پاورقی ها 1-CAP=Combt air patrol 2-mass-flow 3-برای بهسازی سیستم AWG-9 بهبود توانایی (نگاه به پایین - شلیک به پایین) بر فراز زمین افزایش برد، افزایش مقاومت در برابر تدابیر متقابل الکترونیکی ، ازودن بسامد تکرار پالس (PRF) متوسط به حالتهای پیشین پایین و بالا و بهسازیهای نرم افزاری برای افزایش دقت تیربار و همچنین دیگر کارکردهای تاکتیکی رادار ضروری خواهد بود. 4-IRSTS=Infra-Red Search and Track System 5-bomb rack 6-pylon adaptor 7-stub pylon 8-zero time 9-RAM=Radar Absorbent Material برخی شرکتهایی شیمیایی،این گونه مواد پلیمری را ساخته و در بازارهای بین المللی عرضه می نمایند. [url=http://www.centralclubs.com/topic-t75014.html#p297649]منبع[/url]

این مقاله زیادی از اف-۱۴ توقع داره پس یکباره اصلا تامکت تولید کنن.

بابا دست بردار اينها كه اين مجله گفته از ساخت يك تامكت جديد هم سخت تر و هزينه بر تره .

تامکت همونقدر توان درگیری با اف 35 رو داره که میگ 21 توان درگیری با اف 14 رو داشت ... میگ 21 : نسل 3 تامکت : نسل 4 اف 35 : نسل 5

شما پروپوزال هم می خوای ارائه بدی ، به همین سبک ارائه می دهی !؟