بنام خداوند بخشنده مهربان با سلامی دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست در جریان بازدید از نمایشگاه اقتدار 40 در بهم ماه 1397 در حین بازدید از غرفه پهپادها ، با توجه به اینکه مسئول غرفه علاقه بنده به پهپادها رو مشاهده کردند ، یک کتاب رو به بنده هدیه دادند که به چگونگی روند شکل گیری یگان پهپادی سپاه می پرداخت. با کسب اجازه از مدیران محترم انجمن و در راستای پرداخت ذکات علم ، مطالب و محتوای این کتاب 188 صفحه ای رو به تدریج و در قالب این تاپیک خدمت سایر دوستان خودم تقدیم میکنم : پهپاد در دفاع مقدس روند شکل گیری و نقش آفرینی یگان پهپاد سپاه در دفاع مقدس مقدمه - اگر چه از سالهای پیش از جنگ ، پرنده های هدایت پذیر از راه دور ( پهپاد ) به عنوان ابزار اطلاعاتی در ارتش های جهان از جایگاه خاصی برخوردار بودند ، اما در ارتش ایران ( قبل از پیروزی انقلاب اسلامی) محلی از اعراب نداشتند ؛ و گفته می شود که چند فروند از پهپاد های هدف در یکی از پایگاه های نظامی دیده شده که در دوران دفاع مقدس هیچ مأموریتی از خود نشان ندادند. پهپاد هدف BQM-74 Chuker ضرورت بکارگیری پهپادهای شناسائی دقیقا از روزی مطرح شد که فرماندهان جبهه های جنگ با چالشی به نام محدودیت پروازی هواپیماهای شناسائی RF-4 ارتش روبرو شدند و از عکس هوائی به عنوان مهمترین و قابل اتکاترین وسیله کسب اطلاعات و شناخت موقعیت دشمن در صحنه نبرد محروم شدند. فتو فانتوم نهاجا (RF-4E) به دنبال تحریم های اقتصادی - تسلیحاتی ، نیاز جبهه های جنگ به عکس هوائی و نگرانی فرماندهان از نبود وسیله جایگزین ؛ نیروهای مومن ، متعهد و جوان مراکز تحقیقاتی دانشگاهی ؛ بر آن شدند تا در جهت تأمین جایگزینی برای آن به فکر چاره باشند. قرار داشتن کشور در تحریم های اقتصادی - تسلیحاتی آمریکا و دنیای غرب از یک طرف و تصویب عملیات استانچ علیه جمهوری اسلامی ، امکان دستیابی به پهپادهای نظامی را برای سپاهیان اسلام طولانی و یا غیر ممکن ساخته بود که رزمندگان برای تأمین آن هدف مجبور به ساخت و ارتقای هواپیماهای مدل شدند. واحد اطلاعات - عملیات قرارگاه خاتم الانبیاء (محوری ترین قرارگاه عملیاتی سپاه که کار سازماندهی ، هدایت و طرح ریزی عملیاتی قوای اسلام علیه نیروهای اشغالگر بعثی را بر عهده داشت ) در سال 1362 گرفتار چالشی مهم در زمینه کسب اطلاعات از مواضع دشمن شد. این واحد از روش های گوناگون از جمله عکسبرداری هوائی توسط هواپیماهای RF-4 و RF-5 ارتش جمهوری اسلامی ، گروه های پیاده شناسائی ، شنود مخابراتی و تخلیه اطلاعاتی اسرای جنگی به کسب اطلاعات از دشمن اقدام می نمود. فتو تایگر نهاجا (RF-5A) در سال 1362 پس از جلسه مشترک فرماندهان ارتش و سپاه و اعلام فرمانده نیروی هوائی ارتش مبنی بر وضع محدودیت پرواز برای هواپیماهای RF-4 به دلائل مختلف از جمله کمبود هواپیما و پر مخاطره بودن این نوع پروازها ، فرماندهان جنگ را به دنبال یافتن وسیله یا روش جایگزین رهنمون کرد. اگر چه خواستگاه اولیه ساخت پرنده های بدون سرنشین با رویکرد شناسائی و عکسبرداری هوائی مشخص و روشن نیست ، اما قدر مسلم این است که ابتدا شهید چمران در وزارت دفاع و سپس جهادهای دانشگاهی دانشگاه اصفهان ، دانشگاه صنعتی اصفهان ، دانشگاه صنعتی شریف و دانشگاه شیراز ، گام های اولیه را برای تأمین آن هدف برداشته اند که به لحاظ دستیابی دانشگاه اصفهان به موفقیت هائی ، روند پیگیری ساخت ، تولید و بهره برداری اطلاعاتی تا تشکیل " یگان پهپاد در سپاه" از آنجا آغاز گردید. نیاز قرارگاه خاتم به اطلاعات از عمق نیروهای دشمن ، که تأمین آن توسط نیروهای پیاده شناسائی قابل اتکا نبود از یک طرف و عدم تأمین عکس های هوائی توسط ارتش از طرف دیگر ، نیاز به این پرنده را شدیدتر نمود. با انجام موفقیت آمیز اولین تست عملیاتی توسط این هواپیمای ساخت جهاد دانشگاهی دانشگاه اصفهان در نزدیک جزیره ماهی ( تحت نظر فرماندهان قرارگاه خاتم ) ، امید به جایگزین شدن این پرنده های بدون سرنشین به جای هواپیمای RF-4 پر رنگ تر شد و به دستور فرمانده سپاه به یگان هوائی سپاه ؛ تشکیل " گردان رعد " ( گردانی اطلاعاتی با هدف تأمین عکس هوائی ) ابلاغ گردید. این گردان ، با استقرار در شهر اهواز و سپس در پادگانی در نزدیکی جبهه های جنگ ، به گسترش ساختار و سازمان پرداخت و تلاش نمود جای عکس های هوائی ارتش را برای فرماندهان سپاه پر نماید. اعضای گردان پهپادی رعد ادامه دارد ... ------------ پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : با توجه به طولانی بودن مطالب و بخاطر جلوگیری از خستگی مخاطب در پست های بعدی به ادامه مطالب این کتاب خواهیم پرداخت. پ.ن 3 : به دلیل رعایت امانتداری لازم است بیان نمایم که بخاطر جلوگیری از یکنواختی مطالب ، تعدادی عکس هم در لابلای مطالب تاپیک قرار داده ام که این عکس ها عموما مربوط به کتاب نبوده و توسط اینجانب انتخاب شده اند.

بنام خداوند بخشنده مهربان با سلام خدمت دوستان عزیز میلیتاریست ؛ دوستان این داستان راستان، یکی از برگهای زرین ولی فراموش شده تاریخ دفاع مقدس هست. مطمئن باشید که ارزش خوندن رو داره ======= آغاز آشنایی شب بود. پتویم را برداشتم از چادر زدم بیرون. حوصله شلوغی را نداشتم. دلم می خواست یک گوشه ساکت گیر بیاورم و بخوابم. ذهنم درگیر اتفاقات صبح تا حالا بود. راه افتادم طرف زمین صبح گاه. با خودم گفتم: اینجا هم بزرگ است و هم آرامش بیشتری دارد. جای خلوت زمین صبح گاه را پیدا کردم و پتویم را پهن کردم و «آخیش». ولو شدم. چشم هایم خسته بود. اما آسمان هم زیبایی خاصی داشت. نگاه می کردم و فکرم مشغول که خوابم برد. نمی دانم چقدر گذشته بود که حس کردم کسی کنارم دارد زمزمه می کند. غلت زدم و پتو را کشیدم روی سرم. فکر کردم خواب می بینم، اما صدای زمزمه همچنان می آمد. سرم را بیرون آوردم و با چشمانم اطراف را کاویدم. حالا صدای گریه هم می آمد. چند نفر بودند انگار. تکان نخوردم. فقط چشم برگرداندم. سه نفر کنار هم نشسته بودند. زمزمه می کردند. دقت کردم هم به تُن صدا و هم به خودشان. یک دفعه حس کردم آب یخ ریختند روی سرم. حاج احمد متوسلیان، حاج همت و بابایی بودند. داشتند مناجات می خواندند؛ یعنی حاج احمد می خواند و همت و بابایی گریه می کردند. لبم را گزیدم و با خودم گفتم: «خاک بر سرت». یاد صبح افتادم که چه برخوردی با این سه تا داشتیم. * * * 350 نفر بودیم که از قم راهی جبهه شده بودیم. زیر نظر تیپ 27 محمد رسول الله(ص). قم خودش تیپ و لشکر نداشت و زیرمجموعة تهران بود. در زمین صبح گاه جمع شده بودیم و منتظر بودیم تا حاج احمد متوسلیان بیاید و فرمانده برایمان انتخاب کند. فکر می کردیم از جمع خودمان یکی را انتخاب کند که دیدیم یک نفر به سمت مان می آید. منظم ایستادیم. حاج همت بود و یک غریبه. همت کمی عصبانی بود. کمی تند صحبت کرد و ما هم نگذاشتیم کلامش تمام شود. زمزمة اعتراض مان کم کم به فریاد تبدیل شد و... هیچ... بی نتیجه ماند. گردان ما از تمام گردان ها بهتر بود. هم از لحاظ روحیه و هم توان جسمی و هم تجربه عملیاتی بچه ها. همین باعث شده بود حساس باشیم روی فرمانده مان تا متوسلیان هم با حساسیت برای مان تصمیم بگیرد. از رفتن همت چند دقیقه ای نگذشته بود که یک جیپ کنارمان توقف کرد. حاج احمد متوسلیان بود و حاج همت و آن غریبه. بچه ها متوسلیان را که دیدند غصه شان سر باز کرد. دور متوسلیان را گرفتیم. بغض کرده بودیم. بین ما و حاجی یک علاقه خاصی بود. خیلی می خواستیمش. حاج احمد نشست و ماهم دورش نشستیم. حاجی نگاه مهربانی به ما کرد و بعد شروع کرد به صحبت کردن. می گفت: «ما همه از جبهه آمدن مان یک هدف داشتیم و حالا هم فقط برای یک هدف می جنگیم. همه مان می خواهیم دل امام از ناراحتی دربیاید و شاد بشه. امام حالا گفته باید خرمشهر آزاد بشود. من و شما هم باید کمک کنیم تا این حرف امام به نتیجه برسه. بچه ها! شما غیر از این چیز دیگری می خواهید؟ نه به خدا. امام به ما بگوید بمیر، همه برایش جان می دهیم. اما و اگر و چرا هم نمی آوریم.» بعد دست غریبه را گرفت و گفت: «این بابایی است. برادر من و شما که مثل ماها فقط برای یک هدف آمده. به خاطر دل امام. من به او ایمان دارم. شما هم به او ایمان داشته باشید. این قدر در این یکی ـ دو سال جنگ در جبهه بوده و در عملیات ها شرکت کرده که کلکسیون تیر و ترکش است. هر دستوری که او بده دستور من است. شما هم مطمئن باشید که بابایی جز رضای خدا هیچ چیزی نمی خواهد. یکی از مجروحیت های شهید احمد بابائی در جبهه غرب بغض مان بی صدا اشک شده بود. حاجی هم دل مان را حسابی سوزاند. بابایی را کنار ما گذاشت و خودش و همت راه افتادند که بروند. دوره شان کردیم. حاجی را بغل کردیم و بوسیدیم. همت را هم. سوار جیپ شدند و رفتند. ما ماندیم و فرمانده جدیدمان حاج احمد بابایی. بابایی ارتشی بود. این را همان اول به ما نشان داد. شهید احمد بابائی (نیروی هوائی ارتش - پیش از انقلاب) به صف شدیم و گفت: به دستور من می دوید تا آن دیوار و برمی گردید. و شمرد: 1، 2، 3. دویدیم. اما چند نفر که هنوز دل شان با فرمانده ارتشی جدید نبود، ایستادند. رفتیم و برگشتیم. بابایی نگاهی به سر تا پایشان کرد. یکی لباس سپاه داشت و آن دو تا هم بسیجی بودند. سپاهی را تنبیه کرد و سینه خیز بردش. گفت: باید به دستور فرمانده تان گوش بدهید. چه بابایی و چه غیر از اون. تا شب آموزش و تمرین و بدو و بشین، حرکت، صبر و تنبیه و ... ادامه داشت. دیگر از تک و تا افتاده بودیم. موقع نماز رهایمان کرد. شام را که خوردیم، آماده می شدیم برای خواب. همه به فکر بابایی و سخت گیری هایش بودیم که دوباره آمد و شروع کرد در چادرهایمان گشتن. از تک تک بچه ها احوال می پرسید. نگاه می کرد که بچه ها شام خورده اند، پتو دارند، چیزی کم و کسر ندارند. مثل پدر مهربانی به بچه ها نگاه می کرد. همه ذهنیت ها را عوض کرد. انگار نه انگار که فرمانده مان است. شهید احمد بابائی در لباس ارتش * * * صدای «العفو العفو» و هق هق گریه سه نفرشان اشکم را درآورده بود. تکان نمی خورم که نفهمند آنجایم. نزدیک اذان صبح بلند شدند و رفتند و من تازه فرصت کردم بنشینم و آزادانه گریه کنم. خبر ازعملیات صبح توی صبح گاه، بابایی اول برای مان صحبت کرد. گفت: «فقط بیست روز تا شروع عملیات وقت داریم. باید هم در این بیست روز آماده شویم. عملیات آزادسازی خرمشهر، ان شاءالله. گردان ما هم خط شکن است. پس همه باید تلاش مان را بکنیم.» تمرینات مان شروع شد. سخت و طاقت فرسا. از نیمه شب شروع می شد تا اوایل شب بعد. خیلی سختی می کشیدیم، اما بابایی آن قدر محبت بچه ها را خریده بود که کسی لب به اعتراض باز نمی کرد. شهید احمد بابائی در کردستان مثلاً یک شب ساعت شش آماده باش زد. تازه نماز خوانده بودیم. آماده شدیم و پیاده راه افتادیم. تا ساعت چهار صبح راه می رفتیم توی بیابون. تاریکی مطلق. هیچ جا را نمی دیدیم. بچه ها شوخی می کردند که: ان شاءالله نماز صبح خود را اهوازیم. دیگری می گفت: این جوری که ما داریم می ریم هفت ـ هشت ساعت دیگه حرم حضرت معصومه(س) هستیم... هوا کم کم داشت روشن می شد دلشوره گرفتیم که نماز صبح مان را کجا می خوانیم که دیدیم دژبانی پادگان پیدا شد. کلی خندیدیم که حاجی دستت درد نکند. هشت ساعت ما را در بیابان دور خودمان گرداندی. حاجی قطب نما را 360 درجه گرفته بود و هشت ساعت پیاده دور زده بودیم. از پادگان به پادگان. فقط دویدیم که نمازمان قضا نشود. ادامه آموزش در انرژی اتمی بعد از چند روز قرار شد گردان برای آمادگی بیشتر به سایت انرژی اتمی دارخوین برود. کانکس های سایت انرژی اتمی دارخوین (مقر لشکر 17 علی ابن ابیطالب) انرژی اتمی در دید عراقی ها بود و جاده اش زیر آتش توپ و خمپاره ها. با این حال برای این که بیشتر آماده شویم، چند روز باقی مانده تا شروع عملیات را برای آشنایی بیشتر با شرایط و آموزش آنجا بودیم. هوا گرم بود. پنجاه درجه دمای آنجا بود. آفتاب پوست و استخوان را می سوزاند اما دل حاجی نمی سوخت انگار. تمرین های مان سرجایش بود. عطش هم پدرمان را درمی آورد. چون جاده زیر دید بود. فقط شب ها برای مان یک تانکر آب می آوردند که هم برای خوردن، هم برای شست و شو و هم.... به خاطر همین در مضیقه بودیم. از سحر تا نیمه شب آموزش می دیدیم. یک بار داشتیم کنار لوله های نفت می دویدیم که حاجی ایستاد. گردان را هم نگه داشت. بعد گفت: برادرها سریع پوتین هایشان را دربیاورند. سریع سریع. بعد بروید بالای لوله ها و بدوید تا آن انتها. چشم های مان گرد شد. همین جوری توی پوتین پاهای مان از شدت حرارت زمین می سوخت. حالا لوله آهنی ... که دیدیم حاج احمد بابایی خودش خم شد و پوتین هایش را درآورد. ما همین کار را کردیم و پریدیم بالای لوله ها و سوختیم. می سوختیم و می دویدیم. پاهایمان تاول داشت. تاول می زد. می سوخت. پوستش کنده می شد. خون می آمد. اما ما همچنان می دویدیم. بابایی بلند فریاد زد: «عملیات می خواهد شروع شود. شماها گردان خط شکن هستید. همه عملیات بسته به کار شماست. ضعف نشان دهید، کوتاهی کنید، بترسید یا خسته شوید، همه زحمات به هدر می رود. مهمات کم است. ادوات ما مثل عراقی ها نیست. باید با گوشت و پوست بجنگید. پس خسته نشوید. شهید بابائی ( نفر اول ایستاده از سمت راست) - حاج احمد متوسلیان ( نفر اول ایستاده از سمت چپ) دعای کومله یادش به خیر! چقدر سختی کشیدیم! شب ها فقط دو ساعت می خوابیدیم. آن قدر گرم بود که انگار در حمام سونا بودیم، ولی خستگی همه را بیهوش می کرد. اما بابایی همان دو ساعت را هم آرام نمی گرفت. دور می افتاد و به همه بچه ها سر می زد. تمام بچه ها را می شناخت. یک شب یکی از بچه ها از شدت گرما رفته بود بالای کانکس ها خوابیده بود. حاجی فهمیده بود یکی کم است. خیلی گشته بود تا بالاخره صبح بالای کانکس پیدایش کرده بود. صدایش زده بود که پسرم تو آن بالا چه کار می کنی؟ آن بنده خدا هم که مست خواب بود توی همان حال خواب و بیدار گفته بود: حاجی داشتم دعای کومله می خواندم خوابم برد. حاجی خندیده بود که: اولاً کمیل نه کومله، دوماً نماز صبح که خواندی با چی وضو گرفتی. گفته بود: با آب کتری. حاجی گفته بود پاشو بیا عزیزم توی کتری چایی بوده نه آب. تو با چایی وضو گرفتی و نماز خواندی. مربی روح و جسم وضعیت مان خیلی سخت بود. اما هیچ وقت شکایت نمی کردیم. مثل پروانه دور بابایی می گشتیم. یک ویژگی دیگری هم داشت، آن هم اینکه علاوه بر جسم بچه ها روح شان را هم تربیت می کرد. عادات بدمان را می خواست از بین ببرد. کمک مان می داد برای کشتن خواهش های نفسانی مان. مثلاً یک شب که بردمان رزم شب، گفت: کسی حق ندارد در حین رزم سیگار بکشد. صبح، خسته برگشتیم، اما نگذاشت برویم توی چادر. نگه مان داشت. گفت: کی سیگار کشید؟ کسی جواب نداد. پرسید: کی سیگار رو درآورد، ولی نکشید؟ دو نفر دست شان را بلند کردند. گفت: کی درآورد و لبش گذاشت؟ یک نفر دستش را بلند کرد. همه را مرخص کرد. از آن سه نفر، دو نفر بسیجی بودند و یکی پاسدار. به بسیجی ها گفت بروید، اما دیگر تکرار نشود، اما پاسدار را تنبیه کرد؛ صدتا کلاغ پر برو بعد مرخص. جانش بود و بسیجی ها شب عملیات شب عملیات رسید. مرحله اول آزادسازی خرمشهر تا چند ساعت دیگر شروع می شد. سینه هامان از شوق داشت می ترکید. حال و هوای خاصی داشتیم. ما و یک گردان از ارتش در قسمت خودمان خط شکن بودیم. باید از جاده اهواز ـ خرمشهر می گذشتیم. رمز عملیات را که اعلام کردند، حرکت کردیم. از رودخانه گذشتیم. به خط دشمن نزدیک شده بودیم. خط را شکستیم. کار سخت بود، اما انجامش دادیم. گردان از جاده رد شد، آن هم زیر آتش شدید دشمن. به اهداف رسیده بودیم و باید خط را تثبیت می کردیم. عراقی ها تازه بیدار شده بودند. آن قدر سنگین آتش می ریختند که به زحمت توانستیم طاقت بیاوریم. می دانستیم که در محاصره هستیم. بابایی گفته بود که باید یک هفته در محاصره باشید، اما مقاومت کنید و عقب ننشینید. به خاطر همین هرچه در توان داشتیم مهمات برداشته بودیم. برای یک هفته صبر و جنگ. گاهی فشار عراقی ها آن قدر زیاد می شد که بابایی هم آر.پی.جی برمی داشت و می آمد کمک ما هفت روز محاصره روز سوم محاصره، عراق پاتک سنگینی کرد. تنها سلاح سنگین مان آر.پی.جی بود و گلوله ها هم خیلی کم. عراقی ها با تانک هایشان به طرف ما می آمدند. تشنگی، خستگی، فشار دشمن و کمبود مهمات امان بچه ها را بریده بود. حاج احمد متوسلیان و همت هم کنار ما بودند. شهید ناطق آر.پی .جی زن بود. یک لحظه عصبانی شد و رفت مقابل متوسلیان و داد زد: «حاج احمد دروغگو! کو توپ هات؟ کو تانک هات؟ دروغگو متوسلیان صبر کرد. وقتی شهید ناطق داد و قالش تمام شد با حالت جدی گفت: «بسیجی توپ و تانکش آر.پی.جی اش است. اگر بسیجی بخواهد به فکر توپ و تانکش باشد، باید بمیرد نگاه بچه ها همه به حاجی و کلامش بود. مطیع بودیم. با سختی آن محاصره هفت روزه را گذراندیم. هفت روز مظلومیت و تشنگی، بی مهماتی، هفت روز گوشت و خون مقابل توپ و تانک. هفت روز یک گردان در مقابل دو لشگر عراق. خیلی از بچه ها شهید و مجروح شده بودند، اما حاج احمد گفت مرحله دوم را هم باید شما انجام بدهید. در مرحلة دوم بابایی دستور داد که فقط سلاح سبک بردارید. یعنی همان آر.پی.جی را هم نمی توانستیم ببریم. راه افتادیم و تا پشت توپ خانة عراق در سکوت رفتیم. وقتی بابایی کلت منور را شلیک کرد و «الله اکبر» گفت، مثل عقاب برسرشان ظاهر شدیم. درگیری مان بالا گرفت. اما توانستیم توپخانه عراقی ها را تصرف کنیم. خیلی از دوستان مجروح و شهید شده بودند. بابایی هم مجروح شده بود. اما نگذاشت بچه ها متوجه بشوند. در پنج کیلومتری خرمشهر بودیم. باید همان جا خط مان را تثبیت می کردیم. بابایی را عقب برده بودند. بی فرمانده بودیم. باز هم کمبود مهمات، تشنگی و خستگی. آتش دشمن هم پدرمان را درآورده بود. با هرچه داشتیم و نداشتیم مقاومت می کردیم. مهمات مان رو به اتمام بود. پاتک دشمن هم خیلی سنگین. تعدادمان هم کم شده بود. حالت ناامیدی داشتیم که دیدم یک موتوری با سرعت، زیر باران گلوله دارد می آید. بی اختیار برایش صلوات فرستادیم که سالم برسد. وقتی رسید، رفتم جلو. موتورش را خاموش کرد. دستش را جلو آورد و گفت: «سلام. من زین الدینم. از قم. شما بچه های گردان مالک هستید؟» باهاش دست دادم و گفتم: «سلام. من هم حاجی زاده ام. آره. ما بچه های مالک ایم. مهمات مان دارد تمام می شود. مهمات می خواهیم.» سریع موتورش را روشن کرد و گفت: «می آورم الان می روم مهمات می آورم.» تا آمد راه بیفتد، پریدم پشت موتور و همراهش رفتم. عراقی ها هم با گلوله بدرقه مان کردند. رسیدیم سر جاده. حسن باقری و حاج همت هم آنجا بودند. مهمات را که برداشتیم، می خواستیم راه بیفتیم که حسن باقری دیدمان. آمد جلو. نگاهی به صورت من کرد. وقتی حال زار و رنگ و روی مرا دید، محکم با دستش کوبید توی صورتش و گفت: عزیزجان، چرا این جوری شدی؟ دستم را گرفت که مثل یخ سرد بود. دوباره کوبید توی صورتش و گفت: خاک بر سر من! خدایا چه کار کنم؟ همت دست باقری را گرفت تا دیگر خودش را نزند و مدام می گفت: حسن جان، دعا کن!» حال باقری دلم را خیلی سوزاند. واقعاً چقدر ما غریب و بی وسیله بودیم. راه افتادیم. باقری بی تاب بود. برگشتیم پیش بچه ها با یک موتور مهمات. دویدند و مهمات را گرفتند. من همانجام افتادم روی زمین. اشعری پرید پشت موتور و با زین الدین رفتند که دوباره مهمات بیاورند. اشعری که می آمد، من می رفتم ... سه روز بدون فرمانده وضعیت جسمی مان اصلاً خوب نبود. سه روز کشید تا توانستیم خط را تثبیت کنیم. حالا فقط پنجاه نفر مانده بودیم. سیصدتا از بهترین دوستانمان شهید یا مجروح بودند. خسته و دلشکسته بودیم که بالگردی نزدیکمان نشست. مقابل چشمان بهت زده مان بابایی از بالگرد پیاده شد.دستش را گچ گرفته بودند. دویدیم طرفش. دورش را گرفتیم. این سه روز بدون فرمانده، با پاتک های سنگین دشمن و سیصد داغ، بی اختیار اشک هایمان سرازیر شد. بچه هایی شده بودیم دور از پدرشان. آن روز خیلی گریه کردیم. بابایی نشست. همه ما هم دورش. ولی ، کار هنوز تمام نشده بود. خرمشهر هنوز دست عراقی ها بود. مرحله آخر عملیات و عروج فرمانده ما آخرین مرحلة عملیات را هم ما باید انجام می دادیم. گردان مالک هنوز زنده بود و خرمشهر اسیر. پس گردان ما جان می داد تا ناموس و غیرتش را نجات دهد. بابایی صحبت می کرد و ما گریه می کردیم. اراده های خسته مان دوباره جان گرفت و احساس شور و توان انجام کار درون مان زنده شد. دستان هم را فشردیم. یکدیگر را در آغوش گرفتیم. سر بر شانه هم گذاشتیم و همه خاطراتمان را گریه کردیم. همة برادرهای شهیدمان را، همة نوجوان های پرپر شده را، همه تن های بی سر را، همة بدن های قطعه قطعه شده را، . همة مادران بی پسر شده را گریه کردیم. همه کربلای بی حسین(ع) را ، و همة زینب(س) بی عباس(ع) را. کمرمان را محکم تر بستیم وهمچنین سربندهای یازهرای مان که تمام بچه های گردان مالک بر بازوی راست خود بسته بودند باید گلوگاه شلمچه به بصره را می بستیم؛ مرحلة سوم عملیات آزاد شدن خرمشهر. عملیات شروع شد. درگیری سخت تر از قبل بود. عراق نمی خواست خرمشهر را از دست بدهد. یک قدم تا خرمشهر فاصله داشتیم. کار سخت بود، اما انجام شدنی. باید به هر قیمتی در روز خط را می شکستیم. وسط عملیات دیگر بابایی را ندیدیم. دلمان شور می زد، اما آتش دشمن سنگین بود. خمپاره ای بابایی را از ما گرفته بود. بدون فرمانده می جنگیدیم و نمی دانستیم. نمی گذاشتند بچه ها بفهمند که روحیه شان را نبازند. سرانجام اهداف را گرفتیم. عملیات تمام شد. دنبال فرمانده مان می گشتیم. خرمشهر آزاد شده بود. می خواستیم همراه بابایی وارد شهر شویم. اما هرچه سراغ او را گرفتیم خبری نبود. رفته بود پیش بچه های دیگر. پیش آن 320 نفر. دلش برایشان تنگ شده بود. رفته بود پیش مهدی اجاق، احمد سعادتمند، اسماعیل پانزده ساله، پیش رضا بلندیان، مختاری، حیدرزاده، حسین ملاغلامی، ناطق، محمد، علی، مجتبی و ... سی نفر از گردان 350 نفری یاد حسین ملاغلامی به خیر. باهم آر.پی.جی می زدیم. مرحله دوم رفت بالا و یک تانک را زد و خوشحال فریاد زد: علی تانک را زدم. پریدم بالای خاکریز تا تانک را ببینم و فریاد زنان گفتم: آفرین حسین، آفرین، اما حسین جوابم را نداد. برگشتم دیدم حسین افتاده. نشستم بالای سرش. بوسیدمش. شهید شده بود. آن موقع سه تا آر.پی.جی زن بودیم، اما بدون حسین ملاغلامی... نرفتیم خرمشهر را ببینیم. دیگر خسته بودیم. تازه می فهمیدیم که چقدر خسته ایم. این دو هفته اندازه دو سال پیر شده بودیم. راهمان را گرفتیم و برعکس همه که می رفتند خرمشهر، ما چند نفر به سمت پادگان برمی گشتیم نزدیک چادرهایمان که شدیم، احساس غربت داشت دیوانه مان می کرد. چادرهای 350 نفری و حالا فقط چند نفر. سی نفر از گردان 350 نفری خدا، چه کار کنیم؟ هرکس وارد چادر خودش که می شد، مثل ابر بهار گریه می کرد. مظلومیت، بی کسی، تنهایی، داغ، داغ برادر و عزیزتر از برادر، همه مان را مچاله کرده بود. مخصوصاً باباغلامی را که مسئول تدارکات مان بود. چون تدارکات کم بود گاهی بچه ها ازش کمپوت می خواستند با بداخلاقی جواب منفی می داد. می گفت: فقط شب عملیات. شب عملیات هم آمد و به همه یک کمپوت داد. اما چون می دانستیم باید یک هفته در محاصره بجنگیم و باید هرچه می توانستیم مهمات برداریم به جای کمپوتمان دو سه تا نارنجک برداشتیم. توی چادرها کمپوت را گذاشتیم و رفتیم. روضه بابا غلامی بابا غلامی حالا می دید چادرهای خالی از بچه هاست و گوشة هر چادر هم چند کمپوت. شروع کرد به گریه کردن. خودش را می زد. مثل پدرهای پسرمرده زار می زد. زبان گرفته بود: «مهدی جان، حمیدم، دورت بگردم بابا. کجایی اسماعیلم. برایت کمپوت آوردم. بمیرم من که شما را اذیت کردم. رضا جان. آقا هادی. بابا بیایید. محمدم، کمپوت نمی خواهی. خدایا کجان بچه هایم. خدایا گل هایم پرپر شدند.» روضه ای بود چندنفره که دل ها را می سوزاند. گردان مالک حالا شده بود دسته مالک. دسته بی فرمانده. دیگر کاری نداشتیم. بار و بندیلمان را جمع می کنیم و راهی قم می شویم. باید برای تشییع بچه ها برسیم. به خانواده هایشان سر بزنیم و سراغ مجروحین هم برویم. راه می افتیم. در قطار کسی حوصله شوخی ندارد. سکوت و غم و نگاه و اشک و سوزهای آرامی که از گوشة چشمانمان می آید و صورت ها را خیس می کند. کسی برای گردان مالک یادمان نمی گیرد!؟ چند روزی در شهر هستیم. قرار است لشکرهای سپاه سازمان جدیدی بگیرند. نیروهای قم می روند زیر نظر لشکر 17 علی بن ابی طالب و از تهران و لشکر 27 محمد رسول الله(ص). جدا می شوند. گردان مالک هم می رود زیر نظر لشکر 17. دسته مالک از 350 نفر فقط سی نفر نیرو دارد. پس منحل می شود گردان فراموش شده ای که نه لشکر 27 برایش یاد می گیرد و نه لشکر 17. مهم نیست. بچه ها روسفیدند. مثل فرمانده غریب شان حاج احمد بابایی، فرمانده صبور و مهربانشان. از ارتش آمده بود در سپاه و کنار بسیجی ها خدمت کرد و حالا ... ما هم تا آخر جنگ بودیم. هرچند که از آن سی نفر هم حالا تنها ده نفر مانده ایم؛ ده نفری که یادگار جنگ اند. جانبازاند و البته سرافراز * * * گفت وگو با علی حاجی زاده و ناگفته هایی از حماسه آفرین خرمشهر، شهید احمد بابابی ================ این خاطرات که جگر من رو سوزند بچه ها. شما رو نمیدونم انشاءالله که لایق باشیم تا امروز پرچم این شهدا رو نگذاریم که به زمین بیوفته و فردای قیامت هم در کنارشون محشور بشیم. ============ بسیار زیبا و تأثیرگذار... منتقل شد PersianKing

با سلامی گرم و دوباره به دوستان میلیتاریست عزیز ، بحث شیرین تاریخچه تولید و بکارگیری پهپاد در سازمان رزم نیروهای مسلح جمهوری اسلامی رو به اتفاق هم ادامه میدیم: اختیار دارد قربان . البته ای کاش این فیلم ها یکم جزئیات بیشتری داشتند . اونوقت دیگه اصلا نیازی به ارسال این تاپیک نبود. چون این کتاب و این فیلم ها تقریبا هر دو یک مضمون مشترک ( تولید اولین پهپادهای ایرانی در زمان جنگ) دارند. بهرحال از زحمتی که برای ارسال این فیلم ها متقبل شدید ممنونم. پهپاد در دفاع مقدس روند شکل گیری و نقش آفرینی یگان پهپاد سپاه در دفاع مقدس مقدمه (بخش دوم و پایانی ) - اگر چه این گردان هیچگاه ساختاری هم عرض نام خود ، تا پایان جنگ نیافت ؛ اما با ساخت انواع هواپیماهای بدون سرنشین هم در نوع مأموریت ، هم در جغرافیای عملیاتی و هم در تنوع مأموریتی گسترش یافت و به اکثر نیازهای عملیاتی ( حتی فراتر از عکس های هوائی ارتش ) برای طرح ریزی عملیات آفند و پدافند سپاه و ارتش پاسخ داد. مزیت عکس های هوائی گرفته شده توسط پهپادهای سپاه هم بر عکس های هوائی RF-4 ارتش و هم بر شناسائی های زمینی ، فرماندهان را بر آن داشت که از این عنصر نوپا اما موثر و راهگشا حمایت کرده و جایگاه ویژه ای در طرح ریزی عملیاتی برای آن باز کنند. به طوری که برخی از فرماندهان اجرائی ، عملیات را موکول به دیدن عکس های هوائی پهپادها می کردند. سادگی در ظهور عکس ها ، به وفور بودن آنها و مهمتر از همه ؛ به روز بودن این نوع عکس ها ، در برخی از موارد تا رده گردان را پوشش می داد و در توجیه عملیاتی منطقه بسیار فابل اتکا می نمود. وضوح بالای عکس ها ، عکس برداری با نماهای نزدیک ، عکسبرداری چند زاویه ای از یک منطقه مورد نظر ، گستردگی مناطق عکسبرداری شده ، سرعت عمل ( از عکسبرداری تا بهره برداری ) ، کم هزینه بودن پروازها ، عدم نیاز به مهارت ویژه برای تفسیر عکس ها و ... از ویژگی های مهم عکس های هوائی پهپادها به حساب می آمد که خیلی زود ، این گردان را مورد توجه قرار داد. تأثیرات نظامی پهپادها چه در آفند و چه در پدافند از برجستگی های این یگان بود که برخی از آنها عبارت بودند از : کمک به بازنویسی نقشه های نظامی کمک به کاهش تلفات انسانی کمک به تقاطع اطلاعاتی کمک به اهداف عملیاتی هوانیروز انجام عملیات روانی علیه دشمن انجام عملیات فریب تکمیل کننده و تصحیح کننده شناسائی زمینی کسب اطلاعات از مناطق غیر قابل دسترس ایفای نقش در تک و پاتک شناسائی میادین مین و مواضع انتخابی دشمن و .... پهپاد های ایرانی راه درازی را پیمودند تا به این نقطه ای که امروز در آن قرار دارند ، رسیدند آنچه که توانست یگان پهپاد را در طول دوران دفاع مقدس هر روز بیش از پیش مورد توجه قرار دهد و سهم بیشتری از کسب اطلاعات از دشمن را در حوزه طرح ریزی عهده دار شود ، علاوه بر سخت کوشی ، از جان گذشتگی و ایثار کادر فنی و پروازی آن ؛ نو آوری و اتکاء بر دانش بومی بود. نیروهای پهپاد ، با ارتقاء توانمندی پهپادها (چه در زمینه عمق پروازی و چه در وسعت میدان عکسبرداری) ، ابتکارات و نوآوری های مختلفی را تجربه نمودن که می توان به ابتکار در ارتقای موتور و بدنه ، ارتقاء در کاربری انواع دوربین های عکسبرداری در پرنده ها ، ساخت و تولید لانچر ، اسکیت و ... اشاره نمود. حجم روز افزون مأموریت های ابلاغی قرارگاه عملیاتی خاتم ، از یک طرف و لزوم ساخت هواپیماهای جدید با قابلیت بالاتر ، از طرف دیگر ؛ هرگز به پهپاد امکان جدا نمودن آموزش و عملیات را تا پایان جنگ نداد و این یگان با حفظ توانمندی رزمی ، انواع آموزش های فنی و خلبانی را در خلال عملیات ها و مأموریت ها به انجام می رساند. راه اندازی پهپاد در غرب کشور ، قبل از اینکه ترجمان توسعه ساختار و سازمان پهپاد به حساب آید ، بیانگر گستردگی نیاز واحد اطلاعات به این یگان بود. گردان رعد با ارتقاء سطح دانش پروازی و با موفقیت در ساخت انواع هواپیماهای بدون سرنشین تحت عناوین تلاش ا و 2 و 3 ، هواپیمای مهاجر و ... خیلی سریع به یگان پهپاد ، ارتقاء سازمان یافت و توانست با تصویربرداری از مناطق تحت اشغال دشمن ، نقش بی بدیل خود را در عرصه اطلاعات ثبت نماید. قرار گرفتن کشور در تحریمهای ظالمانه اقتصادی و نظامی توسط ابرقدرت ها در طول هشت سال دفاع مقدس ، علاوه بر اینکه دستیابی ایران به هواپیماهای بدون سرنشین نظامی را غیر ممکن می ساخت ، مسیر دستیابی ( حتی به قطعات تجاری ) هواپیماهای مدل را نیز دچار مشکل کرده بود. با این پیشینه یگان پهپاد با کمک جوانان مشتاق و مومن ، اقدام به نوآوری در ساخت پرنده های مدل با قابلیت نظامی اعم از عکسبرداری هوائی ، تهاجمی ، خود انهدامی ، هدف و ... نمودند و در طول جنگ ، با تولید و بهر برداری از هواپیماهای مدل " تلاش " و " مهاجر" سهمی در خور در اطلاعات و عملیات ایفا نمودند. موفقیت در صنعت ساخت و بکارگیری اطلاعاتی پرنده های بدون سرنشین با امور حفاظتی ، باعث شد که تا سال 1366 دشمن از کارائی این پرنده ها بی خبر بماند و به دلیل ساختار ساده آنها نتواند حتی یکی از آنها را با انواع جنگ افزارهای خود ساقط نماید. اگر چه این یگان نهایت تلاش خود را برای حفظ جان کادر پروازی انجام می داد ، ولی به سهم خود شهداء و جانبازان عزیزی را تقدیم آرمان های اسلام نمود. عبدالرضا سالمی نژاد - مولف کتاب پهپاد در دفاع مقدس ادامه دارد ... ------------ پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : با توجه به طولانی بودن مطالب و بخاطر جلوگیری از خستگی مخاطب در پست های بعدی به ادامه مطالب این کتاب خواهیم پرداخت. پ.ن 3 : به دلیل رعایت امانتداری لازم است بیان نمایم که بخاطر جلوگیری از یکنواختی مطالب ، تعدادی عکس هم در لابلای مطالب تاپیک قرار داده ام که این عکس ها عموما مربوط به کتاب نبوده و توسط اینجانب انتخاب شده اند.

با سلامی گرم و دوباره به دوستان میلیتاریست عزیز ، بحث شیرین آتشبارهای خودکششی رو به اتفاق هم ادامه میدیم: آتشبارهای خودکششی قاره آسیا : ( چین - بخش هشتم ) (ضربه اژدها : راکت انداز های چینی-7) Type WZ-303 : این راکت انداز خودکششی 130 میلی متری که با نام " تایپ دبلیو. زد - 303 " نامیده می شود ( البته Type-70 MRL هم نامیده شده است ) ، اولین راکت انداز چینی است که در این پست نسبت به معرفی آن اقدام می کنیم. این راکت انداز بر اساس راکت انداز BM-14 ساخت شوروی طراحی شده است. صنایع نورینکو چین 400 قبضه از این راکت انداز را ( بر روی شاسی نفربر زرهی Type-63 ) تولید نموده است. در انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این راکت انداز وجود ندارد https://www.militaryfactory.com/armor/detail.asp?armor_id=845 Type 83 / WM-40 : این راکت انداز خودکششی 273 میلی متری که با نام " تایپ 83 " نامیده می شود ، دومین راکت انداز چینی است که در این پست نسبت به معرفی آن اقدام می کنیم. برد این راکت انداز حدود 40 کیلومتر است. این راکت انداز ساخته 1983 میلادی می باشد. متأسفانه در خصوص خریداران این راکت انداز چین ، اطلاعاتی بدست نیاوردم. Weishi SR-5 : این راکت انداز خودکششی که با نام " اس آر - 5 " نامیده می شود ، آخرین راکت انداز چینی است که در این پست ( و کلا در این تاپیک ) نسبت به معرفی آن اقدام می کنیم. این راکت انداز بطور همزمان از دو کالیبر 122 میلی متری و 220 میلی متری استفتئه می نماید. برد این راکت انداز 70 کیلومتر ( برای راکت 220 میلی متری ) و 40 کیلومتر ( برای راکت 122 میلی متری ) است و در سال 2012 برای نخستین بار رونمائی شده است. علاوه بر ارتش خلق چین ، ارتش ونزوئلا ، ارتش بحرین و احتمالا یکی دو کشور دیگر هم از این سلاح در سازمان رزمی خود بهره می برند. ادامه دارد... ------------- پ.ن 1 : لطفا دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : با توجه به خاتمه راکت اندازهای چینی انشاءالله در پست های آینده به ادامه آتشبارهای خودکششی قاره آسیا (هویتزر ها و خمپاره اندازهای خودکششی چین کمونیست) خواهیم پرداخت.

با سلامی دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست ؛به اتفاق هم مبحث موشکهای بالستیک رو ادامه میدهیم: موشک های بالستیک برد متوسط Medium-range ballistic missile (قسمت سوم) Hwasong-9 : موشک زمین به زمین بالستیک برد متوسط هواسنگ-9 (Scud-ER) ساخت جمهوری خلق کره (کره شمالی) است. گفته می شود که این موشک بالستیک از سال 2000 در اختیار کشور سوریه هم قرار گرفته است و منابعی در ترکیه مدعی این هستند که سوریه خط تولید Scud-ER را هم راه اندازی کرده است. این موشک دارای برد ماکزیمم 995 کیلومتر است. این موشک ساخته سال 1994 میلادی است و از تعداد تولید شده این موشک اطلاعی در دست نیست. در انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این موشک بالستیک وجود ندارد. https://en.wikipedia.org/wiki/Scud#Hwasong-9/Scud-ER Pukkuksong-1 : موشک زیردریائی پرتاب بالستیک برد متوسط پوک کوک سونگ-1 ساخت جمهوری خلق کره (کره شمالی) است. این موشک بالستیک گاها با نام KN-11 نیز شناخته می شود توسط زیردریائی Sinpo-class ( ساخت کره شمالی) قابلیت حمل و پرتاب را دارد. این موشک دارای برد عملیاتی 500 الی 2000 کیلومتر بود. سال ساخت این موشک سال 2017 میلادی است و توان حمل کلاهک هسته ای را نیز دارا می باشد. در انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این موشک بالستیک وجود ندارد. https://en.wikipedia.org/wiki/Pukkuksong-1 Pukkuksong-2 : موشک زمین به زمین بالستیک برد متوسط پوک کوک سونگ-2 ساخت جمهوری دموکراتیک خلق کره (کره شمالی) است. این موشک که در واقع بر خلاف بسیاری از موشک های بالستیک ساخت کره شمالی ، از سوخت جامد استفاده میکند در خارج از مرزهای کره کد KN-15 شناخته می شود. با توجه عدم اعلام رسمی دولت کره شمالی ، اما بر اساس برآوردها احتمالا این موشک دارای برد 1200 الی 2000 کیلومتر می باشد. سال ساخت این موشک سال 2017 میلادی است و توان حمل کلاهک هسته ای را نیز دارا می باشد. در انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این موشک بالستیک وجود ندارد. https://en.wikipedia.org/wiki/Pukkuksong-2 Shaheen-II : موشک زمین به زمین بالستیک برد متوسط شاهین-2 تنها ساخته جمهوری اسلامی پاکستان است که در این پست به معرفی آن می پردازیم . این موشک دارای برد 1500 الی 2000 کیلومتر می باشد. این موشک در نوامبر سال 2014 تولید شده است. در انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این موشک بالستیک وجود ندارد. https://en.wikipedia.org/wiki/Shaheen-II Ghadr-110 : موشک زمین به زمین بالستیک برد متوسط قدر-110 هم ساخت جمهوری اسلامی ایران است که به معرفی آن می پردازیم. طبق ادعای منابع غربی این موشک دارای برد ماکزیمم 1800 الی 3000 کیلومتر است. منابع غربی مدعی هستند که این موشک نوعی بهینه سازی موشک شهاب - 3 می باشد و در سال 2007 به تولید رسیده است. ادامه دارد ... ----------- پ.ن 1 : امیدوارم که مورد پسند دوستان واقع شده باشد. دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : ان شاء الله در پست های بعدی به ترتیب سایر موشکهای بالستیک (برد متوسط ) را به اتفاق بررسی خواهیم نمود.

با سلام خدمت دوستان من مدتی هست که ترجیح میدادم که وارد مباحثی شبیه به این سناریوسازی ها نشم ، چون آخرین تجربه ام توی انجمن در زمینه تجربه چندان خوشایندی نبود. زمانی که داشتم طرح حمله هوائی عربستان و متحدین اش رو به ایران سناریو نویسی میکردم ، مورد هجمه یکسری از دوستان قرار گرفتم. حالا نمیدونم مثلا اگه من اشاره نمیکردم ، احتمالا عربستان توی تهاجم هوائی به ایران مثلا یادش میرفت که از آواکس هاش هم کمک بگیره و فراموشش میشد که اصولا آواکس داره و پست من بهشون یادآوری کرد که میتونند از آواکس هاشون هم بهره بگیرند و در زمین بن سلمان بازی کردم و ... بماند... !!! فقط نکته ای که به ذهنم رسید رو اینجا میگم : اصولا وقتی شما هدف غلطی رو دنبال کنید طبیعتا هم به نتایج اشتباهی میرسید. واقعا چه دلیلی وجود داره که آمریکا زمانی که بقیه کشور دست دولت مرکزی هست هنوز ، بیاد و پایتخت رو با عملیات هلی برن و هوابرد و ... بخواد تصرف کنه ؟ مسیر ساده تر تصرف استان خوزستان نیست ؟ حتی ارتش موج دومی عراق هم در سال 59 هدف اش اشغال خوزستان بود و نه تهران ( حالا به شعارهای صدام کاری نداریم که میگفت تهران رو 3 روزه فتح میکنم ، چون اون شعارها بیشتر کارکرد تحریک ملت و ارتش عراق رو داشت و نه تکیه بر واقعیت های میدانی صحنه نبرد ) اما چرا خوزستان : 1- خوزستان چندین بندرگاه داره که پس از اشغال و حتی ایجاد سرپل های اولیه ، بجای عملیات چند هزار کیلومتری هوابرد میشه اونجا کشتی ها پهلو بگیرن و لجستیک رو به نیروهای خط مقدم برسونند. 2- خوزستان دو فرودگاه بین المللی ( اهواز - آبادان ) و چندین فرودگاه غیر نظامی و پایگاه هوائی داره که میشه برای عملیات تهاجمی و لجستیک ازشون استفاده کرد. 3. بخش قابل ملاحظه ای از چاه های نفت ( منابع درآمد دولت ) توی خوزستان قرار داره . همینطور پالایشگاه و ... 4- منابع آبی زیادی داره که هم در بعد صنعتی ( نیروگاه های برق ) و هم در بعد کشاورزی و هم در بعد تامین آب شرب شهرهای بزرگ ( نظیر اصفهان ) به شدت کشور به این منابع آبی نیاز داره 5- بار اصلی تولید غله کشور بر عهده 3 استان هست که خوزستان یکی از اون 3 استان هست. حالا سایر محصولات کشاورزی که در خوزستان تولید میشه بماند و.... ده ها دلیل دیگه میشه برای اهمیت خوزستان برشمرد که هدف بسیار راهبردی تری برای آمریکائی ها نسبت به تهران بحساب میاد پس اگر دنبال سناریو سازی برای پیاده شدن نیروهای آمریکائی در خاک ایران هستید ، خوزستان نسبت به تهران سهل الوصول تر و بسیار شدنی تر هست. در ضمن پس از سقوط خوزستان بار روانی این سقوط بر روی شهروندان دیگر نقاط هم سنگین تر میشه و احتمال مقاومت در سایر نقاط رو هم کاهش میده. فراموش نکنیم که در حمله دوم آمریکا به عراق هم ، نیروهای آمریکائی مستقیم به سراغ بغداد نرفتند و از مناطق جنوبی پیشروی کردند تا کم کم به بغداد نزدیک شدند.

با سلام خدمت دوستان عزیز میلیتاریست ، و با پوزش بخاطر وقفه ای که در تاپیک پیش اومد. تاپیک بررسی عملیات نظامی چنگال عقاب رو به اتفاق هم ادامه می دهیم : بخش ششم سناریوی عملیات برابر طرح تدوین شده و برنامه تعیین شده ، قرار بر این بود که عملیات نجات گروگان ها ، به شرح زیر به مورد اجرا گذارده شود : 1- 93 نفر از نیروهای دلتا ، در تاریخ 30 آپریل ، از پایگاه خود در آمریکا به وسیله هواپیما به شهر فرانکفورت در آلمان پرواز نمایند و از آنجا به وسیله هواپیمای به پایگاه کنا ( که یک پایگاه هوائی و متعلق به کشور مصر است ) عزیمت نمایند. 2- 64 نفر از کوماندوهای نیروی زمینی ( رنجرها ) نیز به همین ترتیب به مصر بروند. 3- این افراد ( دلتاها و رنجرها ) ، پس از توجیه درباره مأموریت ، به وسیله یک هواپیمای C-141 نیروی هوائی آمریکا به فرودگاه المصیره ( یا بقول آمریکائی ها مضیره ) پرواز نمایند و در همان تاریخ (24 آپریل) به وسیله هواپیماهای C-130 که در روی زمین منتظر آنها هستند به سمت طبس پرواز نمایند. این هواپیماها ، قبل از رسیدن به قلمرو فضائی ایران و در آب های اقیانوس هند ، سوخت گیری هوائی می نمایند تا در صورتی که عملیات به مانعی برخورد نمود ؛ بتوانند که با بنزین کافی به پایگاه اولیه ( عمان) مراجعت نمایند. 4- اولین هواپیمائی که در طبس فرود می آید ، حامل فرمانده دلتا فورس ، تعدادی از نفرات و تعدادی از کوماندوهای یک تیم کنترل رزمی و دو ژنرال ایرانی خواهند بود. ( این دو ژنرال ایرانی نقش مترجم همراه تیم را داشتند. ). کوماندوها مسئول کنترل جاده ای که از مجاورت فرودگاه می گذرد خواهند بود و کلیه خودروهای عبوری از این جاده را باید متوقف نموده ، مسافرین را اسیر و تا خاتمه عملیات آن ها را با هواپیمای C-130 به مصر خواهند برد. پس از خروج گروگان ها و تیم نجات از ایران ، ترتیب مراجعت آن ها به ایران داده خواهد شود. تیم کنترل رزمی باید نشست و برخواست هواپیماها و هلی کوپترها را کنترل نموده ، دو سمت باند را با 4 الی 6 چراغ قوه کم نور علامتگذاری کنند تا هواپیماها بتوانند بدون استفاده از چراغ در فرودگاه طبس فرود آیند. در مورد هواپیمای اول ، خلبانان با استفاده از عینک های مخصوص سمت باند را تشخیص داده و به زمین خواهند نشست. 5- هنگامی که فرودگاه آماده شد ، دو فروند هواپیمای C-130 بقیه تیم دلتا و رنجرها را به طبس برده و پس از تخلیه سرنشینان به پرواز درآمده به پایگاه خود در عمان مراجعت می نمایند. 6- با پرواز این دو فروند هواپیما ، 4 فروند هواپیمای حامل سوخت برای هلیکوپترها به زمین خواهند نشست (نسخه سوخت رسان C-130) و منتظر آمدن هلیکوپترها خواهند شد. 7- هلی کوپترها که از ناو هواپیمابر نیمیتز بلند شده اند ، پس از نشستن سوخت رسان ها ، در طبس فرود آمده ، عمل سوخت گیری را انجام و تمامی نفرات تیم دلتا و 13 نفر از کوماندوهای نیروی زمینی را به اضافه راننده ها و کمک راننده ها به وسیله هلیکوپتر به مخفیگاه Deserts 2 ( یا همان صحرای دوم ) که در شمال گرمسار و دامنه کوه های البرز قرار دارد می برند. در صحرای دوم ، نفرات با استفاده از تور استتار هلیکوپترها را از دید هوائی مخفی نموده و نفرات نیز در همین نقطه باقی می مانند. این افراد در حدود 18 تا 20 ساعت بعد را باید در این محل مخفی بمانند و شب بعد برابر برنامه به سفارت و وزارت خارجه حمله کنند. در خلال این مدت ، اگر روستائی چوپان ، شکارچی و یا اهالی ده های اطراف به وجود آنان پی بردند ، باید آنها را دستگیر نموده و در بند نگه دارند و پس از خاتمه عملیات آن ها را رها سازند. 8- راننده ها و کمک راننده ها در اول روشنائی صبح در گرمسار ، سوار یک خودرو از نوع " ون " می شوند تا به گاراژ خودرو ها بروند. راننده این خودرو ون ( که وظیفه انتقال راننده ها و کمک راننده ها از صحرای دوم به گاراژ را بعهده دارد ) یک سرگرد بازنشسته نیروی مخصوص است که به عنوان عامل خبر به ایران نفوذ کرده ، مسئولیت خرید خودروها و مخفی کردن آنها را بر عهده دارد . پس از تحویل گرفتن خودروها ، راننده ها در تاریکی شب خود را به گرمسار می رسانند تا نفرات تیم دلتا و کوماندوها را به سفارت و وزارت خارجه ببرند. 9- نفرات دلتا در صورت موفقیت و خلع سلاح کردن نگهبانان و یا کشتن آنها و آزاد کردن گروگان ها به هلیکوپترها (که روشن و در گرمسار منتظر بودند) خبر ببرند و هلیکوپترها برابر زمان تعیین شده ، یکایک در محل فرود هلیکوپتر در سفارت نشسته ، گروگان ها و نفرات تیم دلتا را سوار کرده به فرودگاه کوشک نصرت در منظریه قم می برد تا از آنجا به وسیله هواپیمای C-141 که روی زمین بود ، ایران را ترک نمایند. 10- یکی از هلیکوپترها باید در ساختمان وزارت خارجه فرود آمده ، کماندوها و 2 گروگان زندانی در وزارت خارجه ایران را سوار کرده به منظریه قم خواهد برد. 11- اگر هلی کوپترها به هر دلیلی نتوانستند که در محوطه سفارت و وزارت خارجه فرود بیایند ، نیروهای دلتا و کوماندوها می بایست بوسیله اتومبیل خود و گروگان ها را به استادیوم امجدیه برسانند تا در آنجا سوار هلی کوپتر ها شده و به سمت قم پرواز نمایند. ( پلن B ) 12- پس از پرواز آخرین هلی کوپتر از طبس ( حرکت تیم دلتا از صحرای اول به صحرای دوم ) ، نفرات باقی مانده ؛ سوار هواپیمای C-130 شده ، طبس را تخلیه می نمایند. 50 نفر از کوماندوها ( رنجرها) در تاریکی شب بعد ، در فرودگاه کوشک نصرت قم فرود آمده ، نگهبانان را دستگیر و ارتباط آنها را قطع می نمایند و در زمان تعیین شده ( که قبل از آزادی گروگان ها می باشد ) هواپیمای C-141 برای تخلیه نیروها ، گروگان ها و اسرای ایرانی احتمالی در باند آسفالت آنجا فرود می آید. 13- نفرات تیم دلتا ، پس از نشستن در فرودگاه کوشک نصرت و لحظه قبل از بلند شدن C-141 ، می بایست هر شش هلیکوپتر استالیون را منهدم نمایند تا بدست ایرانی ها نیوفتند. 14- به نفرات دلتا و کوماندوها ، دستور داده شده بود ، در صورتی که عملیات دچار اشکال شد ، نامبردگان باید با وسائل زمینی به ترکیه بروند. به آنها نقشه مسیر ، پول ایرانی ، قطب نما و چراغ قوه های STROBE داده شده بود. این چراغ ها ، از نوع چراغی است که روی بدنه هواپیماهای مسافربری نصب شده است می باشد و با نور قوی چشمک می زند و از مسافت های دور به خوبی مشخص است. ضمنا به آنها دستور داده شد ، در مسیری که عزیمت می کنند با سنگ یا شاخه درختان حروف الفبای قراردادی را بر روی زمین بگذارند تا ماهواره های اکتشافی بتوانند موقعیت آنها را مشخص نمایند. 15- برابر درخواست فرمانده گروه دلتا ، قرار بود که همزمان با رسیدن گروه دلتا از گرمسار به تهران ، دو فروند هواپیمای مسلح C-130 (گان شیپ) ، یکی روی سفارت و دیگری روی فرودگاه مهرآباد ؛ پرواز نمایند تا در صورتی که جماعتی از مردم بخواهند به کمک نگهبانان بروند ، آنها را از بین ببرند. یا اگر هواپیمای شکاری بخواهد از مهرآباد پرواز کند ، او را بر روی باند منهدم نمایند. این قسمت از طرح که مورد توجه موسسه تحقیقاتی و تیم حقیقت یاب کنگره قرار نگرفته است از نقاط مهلک ضعف طرح ریزی بوده است: نخست اینکه دفاع هوائی نیروی هوائی ایران در تمام مدت 24 ساعت قادر است که هواپیماهای آماده باش را ظرف یک دقیقه از کلیه پایگاه ها پرواز دهد. در صورتی که چنین وضعی در مهرآباد به وجود می آمد بدون شک هواپیماهای آماده ( آلرت) پایگاه همدان ، می توانستند در کمتر از 8 دقیقه روی تهران باشند و به طور قطع گان شیپ های C-130 نمیتوانستند از چنگ فانتوم ها جان سالم بدر ببرند. مسئله دیگر موضوع کشتار مردم است. اگر قرار بود این هواپیما به سوی مردمی که به سمت سفارت می آمدند ، تیراندازی نماید ؛ رقم کشته شدگان به چندین هزار نفر می رسید و این عمل آمریکا ، واکنش بدی در سراسر دنیا داشت. ادامه دارد ... منابع مورد استفاده در انتهای تاپیک معرفی می شوند. ===================================================== پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : بخاطر کثرت منابع مورد بررسی ؛ حجم بالائی از دیتا و اطلاعات گرداوردی شده است که پرداختن به همه آنها در یک پست میسر نیست. لذا از صبر و تحملی که دوستان عزیز به خرج میدهند تا مطالب دنباله دار تاپیک به سرانجام برسد. پیشاپیش سپاسگذارم.

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست ، با پوزش بخاطر تاخیر و وقفه ای که در این تاپیک پیش آمد ، بحث آشنائی با نیروی هوائی رژیم صهیونیستی رو به اتفاق هم ادامه میدهیم با نگاهی اجمالی به توسعه توان رزمی این نیرو پس از جنگ 6 روزه : توسعه و گسترش فعالیت نیروی هوائی اسرائیل پس از جنگ 6 روزه ، عمده نیاز نیروی هوائی اسرائیل به هواپیماهای نظامی ، از طریق آمریکا تأمین گردید. در میان این خریدهای نظامی ، عمدتا میتوان به مجهز شدن نیروی هوائی اسرائیل به هواپیماهای F-15 Eagle ، A-4 Skyhawk ، F-4 Phantom II و صد البته F-16 Fighting Falcon های سفارشی ایران (پیش از انقلاب ) اشاره نمود. البته هواپیماهای نیروی هوائی اسرائیل در این برهه تنها محدود به هواگردهای آمریکائی و فرانسوی نبود. در همین دوران است که نیروی هوائی اسرائیل ، از جت های جنگنده IAI Nesher و همچنین IAI Kfir هم که هر دو جنگنده هائی مشتق شده از Mirage-5 فرانسوی بودند هم برخوردار گردید. IAI Nesher IAI Kfir در خصوص جت کفیر باید گفت که این جنگنده به یک موتور قدرتمندتر آمریکائی ( که در اسرائیل و تحت لیسانس تولید می گردید ) مجهز شده بود. موتور فرانسوی SNECMA-Atar جنگنده میراژ-5 موتور آمریکائی J-79 جنگنده کفیر در 4 ژوئیه 1976 ،نیروی هوائی اسرائیل بوسیله چهار فروند هواپیمای حمل و نقل نظامی اسرائیلی ( از نوع C-130 Hercules ) ؛ در قالب یک عملیات نجات گروگان ها بصورت مخفیانه به فرودگاه انتبه (درکشور اوگاندا) پرواز نمود و در آنجا به زمین نشستند که به "عملیات انتبه" مشهور گردید. پس از آن در ماه مارس 1978 نیز ، نیروی هوائی اسرائیل در "عملیات لیتانی" نیز مشارکت فعالی را بازی نمود. در 7 ژوئن سال 1981 ، هشت فروند جنگنده IAI F-16A اسرائیلی ، تحت پوشش و حمایت شش فروند رهگیر F-15A این نیرو ، " عملیات اپرا " را با هدف از بین بردن تأسیسات هسته ای عراق در اوسیراک با موفقیت به پایان رساندند. از جمله خلبانانی که در این عملیات شرکت داشتند ، می توان به ایلان رامون اشاره کرد که بعدها ، اولین فضانورد اسرائیل شد. ادامه دارد ... ================== پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : در ادامه و اگر عمری باقی بود ضمن معرفی کارنامه عملیاتی این نیرو در جنگ های مختلف و همچنین معرفی تک تک هواپیماها و هلی کوپترهای موجود در ناوگان این نیرو ؛ اطلاعات و تصاویر دیگری نیز از این نیرو در اخیار دوستان قرار خواهیم داد.

سلام مجدد مصطفی جان ، خواهش میکنم. باید ببخشید اگه که تو کار تاپیک مداخله میکنم به اعتقاد من این دو رنگ برای اسامی اشخاص و اسامی شهرها مناسب هستند. چون هم خیلی کمرنگ یا پر رنگ نیستند که خوانش اونها مشکل باشه و هم با اون رنگ قرمزی که شما میخواید گاها برای مسائل مهم ازش استفاده کنید ، تضاد و تفاوت دارند و اشتباه گرفته نمیشند

با سلام خدمت دوستان عزیز میلیتاریست ، و با پوزش بخاطر وقفه ای که در تاپیک پیش اومد. بقول حضرت مولانا : مدتی این مثنوی تأخیر شد / مهلتی بایست تا خون شیر شد تاپیک بررسی عملیات نظامی چنگال عقاب رو به اتفاق هم ادامه می دهیم : بخش چهارم فرماندهی و تهیه طرح اجرائی هنگامی که تصمیم پرزیدنت کارتر مبنی بر انجام نجات گروگان ها قطعیت یافت ، فرماندهان واحدهای شرکت کننده به شرح زیر انتخاب شدند : الف - سرلشکر نیروی زمینی وا (Vaught) : فرمان وی در 12 نوامبر 1979 ابلاغ گردید. نامبرده فرماندهی کل نیروهای شرکت کننده در عملیات را به عهده داشت و ستاد فرماندهی خود را در پایگاه هوائی قِنا (Qena) در مصر تشکیل داد و سیستم ارتباطی مطمئن بین ستاد او و پنتاگون و یگان های شرکت کننده در عملیات برقرار شد. ژنرال وا ، گروهی برجسته از متخصصین جنگ های نامنظم را برای تهیه طرح اجرائی انتخاب نمود. سپهبد گست (Gast) رئیس [پیشین] مستشاری در ایران در دوران [پس از] انقلاب ، معاون سرلشکر وا و مسئول آموزش خلبانان هلی کوپتر [در آمریکا] گردید. هنگام انتخاب گست ، درجه او سرلشکر بود و بعدها سپهبد شد. ب - سرهنگ بک ویث (Beckwith) فرمانده نیروی دلتا فورس سرهنگ بک ویث فرماندهی کوماندوها و هدایت عملیات در یورش به سفارت آمریکا را بر عهده گرفت. افسر مزبور پایه گذار این واحد جدید در نیروی زمینی آمریکا بود. وی همچنین اولین فرمانده این واحد نیز بود. بک ویث سه سال در ویتنام جزء نیروهای مخصوص کلاه سبزها جنگیده بود. زخم خطرناکی در سینه داشت که او را تا دم مرگ کشاند ، ولی نجات پیدا کرد. وی به عنوان بهترین جنگنده در واحد نیروهای مخصوص شناخته می شد. یکی از روزنامه نگاران که در دفتر وی با او مصاحبه کرده بود ، در مقاله خود نوشت که وی در آرم مخصوصی که روی سینه خود گذارده بود ، نوشته بود : KILL`EM ALL. LET GOD SORT`M OUT یعنی همه را بکش. اگر خدا خواست کسی زنده بماند ؛ خودش انتخاب کند. واحد او در ویتنام برجسته ترین واحد بود. روحیه سربازان او در سطح بالائی قرار داشت. چندین بار سربازان زخمی خود را روی دوش حمل کرده بود و نفرات وی معتقد بودند او هیچگاه آنها را رها نخواهد کرد. بالاترین نشان جنگی آمریکا روی سینه او نصب بود. پ- سرهنگ کیل (Kyle) فرماندهی هواپیماهای عمل کننده در عملیات به سرهنگ نیروی هوائی کلنل کیل سپرده شد. ت - سرهنگ پیتمن (Pitman) فرماندهی عملیات هلی کوپترها به سرهنگ تفنگداران دریائی پیتمن سپرده شد. ث - سرهنگ دوم سی فرت (Seiffert) لیدر دسته پروازی هلی کوپترها هم در زمان عملیات به سرهنگ دوم تفنگدار دریائی سی فرت سپرده شد. بخش پنجم فرماندهی و تهیه طرح اجرائی فرمانده عملیات برای اجرای مأموریت باید در کوتاه مدت اقداماتی را به شرح زیر انجام می داد : الف - نقطه پرت و دور افتاده ای را در ایران انتخاب نماید تا هلی کوپترهای شرکت کننده در عملیات پس از پرواز به ایران ، در آن نقطه فرود آمده از هواپیمای C-130 سوخت گیری نموده ، نفرات را به به نقطه بعدی ببرند. برای این منظور فرودگاه طبس مناسب ترین محل تشخیص داده شد. ولی اطلاعاتی در مورد مقاومت باند و ظرفیت آن برای پذیرش شش فروند C-130 را نداشتند و برای آگاهی از این اطلاعات یک هواپیمای CIA در محل فرود آمد و اطلاعات را در اختیار فرمانده عملیات قرار داد که این اطلاعات کامل نبود و یکی از عوامل ایجاد سانحه ، کمبود اطلاعات درباره فرودگاه طبس بود. فرودگاه طبس در طرح عملیات " صحرای اول " (Desert One) نامگذاری گردید. ب - عناصری را به داخل ایران نفوذ دهد که وسیله ارتباطی آنها را تأمین نماید تا بتوانند اطلاعات و گزارش پیشرفت عملیات را به واشنگتن ارسال نمایند. هاوارد هارت (Howard Hart) افسر رابط CIA در این عملیات پ - پناهگاه امنی را در فاصله دو ساعت رانندگی از تهران انتخاب نماید تا کوماندوها و نیروی دلتا به وسیله هلی کوپتر به آن محل رفته ، تمام روز بعد را در آنجا مخفی شوند. برای هلی کوپترها هم تورهای استتار همرنگ زمین پیش بینی شده بود . این محل نیز در شمال گرمسار و بین کوه ها بود و در عملیات به نام " صحرای دوم " (Desert Tow) نامگذاری شد. ت - یک فرودگاه مناسب برای سوختگیری هواپیماهای C-130 در رفت و برگشت از مأموریت در یک کشور دوست مجاور ایران انتخاب شود. برای این منظور هم فرودگاه مناسبی در جزیره مَصیره (Mazireh = Masirah) که در شرق کشور عمان ( و در اقیانوس هند) قرار دارد ، انتخاب شد. ث - محل دقیق گروگان ها را در داخل سفارت باید به دست آورد که این اطلاعات تا آخرین ساعات قبل از اجرای طرح به دست فرمانده عملیات نرسید. ولی آشپز سفارت که یک پاکستانی بود ، هنگامی که در یک هواپیمای تجاری از ایران به پاکستان می رفت ، در صندلی مجاور یک عامل سیا نشسته بود و بر حسب تصادف به او خبر داد که گروگان ها ، در عمارت کنسولگری نگهداری می شوند. ولی سرهنگ بک ویث نتوانست با قبول صحت این اطلاعات ، عملیات را دچار خطر نماید. ج - فرماندهی عالی عملیات ، باید هلی کوپترها را از آمریکا به ناو هواپیمابر Nimitz در اقیانوس هند انتقال دهد. تعداد هلی کوپترهای مورد نیاز 6 فروند بود که با دو فروند رزرو جمعا هشت فروند می شد. نوع هلی کوپترها سیکورسکی RH-53D Sea Stallion انتخاب شد.زیرا هلی کوپتر مزبور دارای قدرت زیاد و مخازن سوخت اضافی است که می تواند مسافت های طولانی را طی نماید. بعلاوه این هلی کوپتر ، وقتی بر روی ناو هواپیابر نشست ، می توانستند آنها را به سطح زیرین ناو ببرند تا از دید ماهواره هایی جاسوسی شوروی پنهان بمانند. هلی کوپترهای مزبور به وسیله هواپیمای C-5 به جزیره دیگو گارسیا (Diego Garcia) در جنوب اقیانوس هند فرستاده شد و از آنجا پس از اینکه وسائل مین یابی آنها را پیاده کردند ؛ باک های اضافی روی آن نصب شد و بعد از انجام تغییرات به ناو هواپیمابر نیمیتز فرستاده شدند. ادامه دارد ... منابع مورد استفاده در انتهای تاپیک معرفی می شوند. ===================================================== پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : بخاطر کثرت منابع مورد بررسی ؛ حجم بالائی از دیتا و اطلاعات گرداوردی شده است که پرداختن به همه آنها در یک پست میسر نیست. لذا از صبر و تحملی که دوستان عزیز به خرج میدهند تا مطالب دنباله دار تاپیک به سرانجام برسد. پیشاپیش سپاسگذارم.

سلام مصطفی جان خسته نباشید و تشکر ویژه بابت این مطلب بسیار ارزشمند تاریخی که با ما به اشتراک میگذاری ظاهرا بحث اسامی و نحوه نگارش شون و علائم نگارشی ، بین دوستان به بحث گذاشته شده ، من هم برای رفع این مشکل ، یه پیشنهاد ساده دارم : استفاده از رنگ متفارت مثلا اسامی اشخاص با رنگ قرمز توی متن مشخص بشن و اسامی مکان ها هم با رنگ سبز یا آبی اینجوری با کمترین استفاده از علائم نگارشی مثل خط فاصله و گیومه و ... میشه اسامی اشخاص رو از ضمیرهائی مثل ما و بی و ... متمایز ساخت و در عین حال از نظر بصری هم به جذابیت و چشم نوازی مطالب کمک بیشتری میکنه ( هر چند قلم توانمند شما و گیرائی این داستان تاریخی ؛ به خودی خود بسیار جذاب هست و شاید کمترین نیاز رو به اینجور پیرایش هائی داشته باشه) نکته بعدی کمک گرفتن از تصاویر و نقشه ها هست که دیدم اخیرا اضافه شده به نگارش تون که حرکت بسیار خوبی هست و به فهم درست مطالب خیلی بیشتر از پیش کمک میکنه. باز هم از زحمتی که برای این تاپیک میکشی به سهم خودم متشکرم.

Operation Titan Rain در سال ۲۰۰۳ دولت فدرال آمریکا مجموعه‌ای از حملات سایبری هماهنگ را بر روی سیستم‌های کامپیوتری در سراسر آمریکا کشف کرد و نام این سلسله از حملات " تیتان رین" (Titan Rain) نهاده شد . در این حملات هکرها به بسیاری از شبکه‌های رایانه‌ای دفاعی ایالات‌ متحده که حاوی اطلاعات حساس بودند دسترسی پیدا کردند . این حملات به عنوان حملات APT شناخته شده و به هکرهایی از ارتش چین نسبت داده شدند . ویژگی مهم این حمله ، این است که اعتقاد بر آن بود که آن‌ها توسط هکرهای آزاد انجام نشده و بلکه مستقیما توسط ارتش چین انجام شده‌اند و یک حمله سایبری دولتی می باشند . این حملات نه تنها وزارت دفاع آمریکا (DoD) بلکه ادارات دولتی بریتانیا به ویژه وزارت دفاع انگلیس را هم هدف قرار دادند . حملات به سیستم‌های بریتانیایی منجر شد که در سال ۲۰۰۶، یک سیستم کامپیوتری در مجلس عوام مورد حمله مهاجمان قرار گرفته و از کار بیفتد . با این حال، دولت چین اتهامات دخالت در این حملات را رد کرد . در عوض، آن‌ها عنوان کردند که هکرها از کامپیوترها و وب سایت‌های چینی برای انجام حملات استفاده کرده اند. از مدت ها پیش برای همگان مشخص بود که کامپیوترها و وب سایتهای چینی فاقد امنیت هستند و می توانند توسط هکرها مورد سوء استفاده قرار بگیرند و این تصور که هکرهای پشت حملات تیتان رین ، از آسیب‌پذیری‌های شبکه‌های چینی بهره‌برداری کرده و باعث شده اند که این حمله از طرف چین به نظر برسد می توانست صحیح باشد . با این حال، این فرضیه طرفداران زیادی نداشت ، زیرا کمیت حملات بسیار عظیم بوده و نیاز به بدنه بزرگی از هکرها با ایجاد صبر و هماهنگی زیادی می داشت و باور اینکه یک گروه بزرگ هکرهای آزاد چنین حملاتی را به شیوه‌ای هماهنگ ، منظم و حرفه‌ای انجام داده‌اند بسیار مشکل بود . بنابراین " تیتان رین " منجر به اصطکاک ، میان دولتهای ایالات متحده و چین شد. آدام پالر ، مدیر تحقیقاتی موسسه SANS اظهار داشت که این حملات ازسوی افرادی با نظم بالا صورت گرفته و هیچ سازمان دیگری جز یک ارتش نمی‌تواند این کار را به این صورت انجام دهد . در یک سند طبقه‌بندی نشده، اعتقاد بر این است که دولت آمریکا رسما چین را مسئول این حملات می‌داند. علاوه بر وزارت دفاع، هکرها به چندین سیستم مهم دیگر، مانند ناسا و اف بی آی هم حمله کرده بودند. عملیات " تیتان رین" یکی از اولین حملات سایبری بود که باعث بی اعتمادی و سوء ظن علیه چین شد. بریتانیا رسما اعلام کرده بود که دفاتر دولتی آن‌ها توسط هکرهایی از یک منبع چینی مورد حمله قرار گرفته اند . رویدادهای " تیتان رین" باعث شده‌است که بقیه جهان نسبت به حملات سایبری نه فقط از چین بلکه از کشورهای دیگر احتیاط بیشتری داشته باشند و در نتیجه باعث ایجاد بی‌اعتمادی بین کشورهای دیگر شده است . این عدم اعتماد بین آن‌ها ممکن است بر توافقات آینده تاثیر بگذارد همانگونه که چنین تاثیری بر روابط آن‌ها با چین گذاشته است . صرفاً برای میلیتاری / بن پایه ها : Encyclopedia of Cyber Warfare - CyWare - Wikipedia

Five Eyes "پنج چشم" (FVEY) به اتحادی از استرالیا، کانادا، نیوزیلند، بریتانیا و ایالات‌متحده اشاره دارد. این کشورها به واسطه توافق چند جانبه برای هم‌کاری مشترک در زمینه جاسوسی بر روی سیگنال ها ، جاسوسی نظامی و جاسوسی انسانی به توافق رسیده‌اند. در سال های اخیر، اسناد FVEY نشان داده است که آنها عمدا از شهروندان یکدیگر جاسوسی کرده و اطلاعات جمع‌آوری‌شده را با یکدیگر به اشتراک می‌گذارند تا از مقررات محدود کننده داخلی عبور کنند. سازمان های اصلی این اتحاد شامل اداره امنیت ملی ایالات‌متحده آمریکا (NSA)، مرکز ارتباطات دولتی کانادا (CSEC)، دفتر ارتباطات دولتی بریتانیا (GCHQ)، اداره امنیت ارتباطات دولتی نیوزیلند (GCSB) و مدیریت سیگنال‌های استرالیا (ASD) است. البته توافقنامه های چندجانبه دیگری مانند ناتو در مورد اشتراک اطلاعات وجود دارد ، اما اطلاعات بیشتری در میان FVEY به اشتراک گذاشته می شود که بخشی از زبان مشترک و ده ها سال اعتماد مابین آنهاست. مشکلی که در سازمانی مانند ناتو وجود دارد این است که در داخل ناتو، هر کشوری همه چیز را به اشتراک نمی گذارد زیرا ناتو از کشورهای مختلف تشکیل شده که گاها منافع متضاد با یکدیگر دارند . با این وجود سطح فعالیت های FVEY فراتر از این کشور ها بوده و کشورهای مختلف را در سراسر جهان نمایندگی می کند که برای جمع آوری و به اشتراک گذاشتن اطلاعات نظارتی با یکدیگر کار می کنند. به عبارت دیگر، آنها اساسا به عنوان یک سازمان نظارتی جهانی عمل می کنند تا از افراد جاسوسی کرده و فعالیت های آنها را ضبط نمایند . شاید بتوان گفت که FVEY به عنوان هسته مرکزی عمل کرده و لایه های دیگری بر روی آن شکل گرفته است . اتحاد Nine Eyes علاوه بر این 5 کشور ، کشورهای فرانسه ، هلند ، دانمارک و نروژ را در خود دارد و Fourteen Eyes علاوه بر آن ها ، بلژیک ، آلمان ، ایتالیا ، اسپانیا و سوئد را نیز شامل می شود . همچنین گفته می شود که اسرائیل عضو ناظر FVEY است . پی نوشت – این کشور ها به سرعت اطلاعات افراد را با هم به اشتراک می گذارند . مثلا اگر از یک VPN موجود در یکی از این کشورها استفاده کنید اطلاعات شما سریعا برای دیگر کشورها ارسال می شود .

سلام تر جمه آکادمیک نظامی این تحرکات "حرکت برای اخذ تماس "که هدف اصلی ان توسعه عملیات رزمی و کسب برتری نسبت به دشمن ، قبل از وقوع رزم قطعی ( نهایی ) است در این بخش ، 2 روش برای کسب برتری وجود دارد : 1- حرکت در یک ستون ( زمانی صورت می گیرد که از گسترش رزمی دشمن اطلاعات چندانی وجود ندارد و نقطه ضعف ان ، بهره گیری دشمن از حداقل نیرو برای ایجاد حداکثر تاخیر برای واحدهای مهاجم هست ) 2- حرکت در چند ستون ( اجرای مانور در یک زمین گسترده ) / با توجه به وضعیت توپوگرافیک یمن در نقطه مورد بحث ( این روش دشمن را از چند محور مورد تهدید قرارمی دهد که باعث میشود تا مدافعان نتوانند به شکل یکسان با همه محورهای هجومی مقابله کند . نقل قول از برادر بزرگوار ، جناب mosip : 1) درگیری سنگین در سه محور جریان دارد که هدف سیطره بر نوار ساحلی است: حرض (شمال استان الحدیده) التحیتا و الجراحی (اطراف زبید) محور مقبنة ـ هجدة (شمال غربی استان تعز) پی نوشت : این شیوه ( مورد دوم ) در شکل ساده خودش توسط پاتون در جنگ دوم به کار گرفته شد و نسخه پیشرفته ان در عملیات طوفان صحرا استفاده شد . منبع : برداشت آزاد از جزوه اصول و قواعد اساسی رزم ، دانشکده فرماندهی و ستاد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی

قسمت علامت گذاری شده ظاهرا مربوط به توربوپمپ موتور هست. موشک اسکاد: شهاب2 یا شهاب۳: چند نمونه از بدنه های موشک اسکاد:

ظاهرا موشک صیاد2 به عنوان موشک بالستیک یا راکت بدر1 مطرح شده؟ مضحک تر از این نمیشه! اگر امکان انتقال سیسم های پدافند هوایی میسر بود گزینه میثاق2و 3 و نمونه خاصی از حرز نهم در اولویت قرار داشتند. برکان2-H : قیام:

فی النفسه زدن این موشکها شاهکاری برای سامانه پاتریوت نیست. موشکی که بردش حدود 500 کیلومتر بوده و با کاهش سرجنگی به 50 کیلوگرم(!) برد آن را به 800-900 کیلومتر رسانده اند، آنهم با سرجنگی سینگل و بدنه ی نسل قدیم (پر بازتاب راداری) که سرعت آن در فاز ترمینال بیش از 3 تا 3/5 ماخ نیست، حتی با سامانه های قدیمی تری هم قابل اسقاط است (نظیر مدلهای ارتقاء یافته هاوک). مهم این است که اولا پاتریوت چقدر این مهم را «درست» به انجام رسانده و ثانیا در برابر موشکهای با بدنه های کم بازتاب تر، بدنه های جدا شونده، سرهای جنگی چندگانه و از همه مهمتر، سرعت بالاتر چه خواهد کرد؟ ضمن اینکه در مواردی شاهد بودیم که موشک پاتریوت به بدنه ی موشک یمنی اصابت کرد ولی از انهدام سر جنگی عاجز موند و سر جنگی پس از انحراف از مسیر فرود آمده و منفجر شد که البته به دلیل کاهش شدید مواد منفجره و دوری از نقاط حساس طبیعتا نتوانست آسیبی به جایی برساند. در همین فیلمهایی که از اصابت پاتریوت به موشکهای یمنی منتشر شده مشخص هست که ارتفاع برخورد موشک پاتریوت به هدف خود نسبتا پایین است، یعنی اینکه زودتر از این نتوانسته هدف را شناسایی و طبیعتا با آن درگیر شود، حال اگر موشکی به سمت مثلا ریاض شلیک شود که دارای سرجنگی مولتایپل بوده و در ارتفاع بالاتری باز شود (که همینگونه هم هست) و احیانا یکی دوتا بازتاب دهنده و فریبنده قوی رادار هم در بین آنها باشد که تمام توجه سیستم راداری پاتریوت را متوجه خود کند و تمام موشکها معطوف به آنها شود و سرهای جنگی اصلی هم دارای پوشش جاذب رادار باشند، آنوقت نتیجه کاملا عکس چیزی خواهد شد که دیده ایم.

در نگاه کلی دو رادار معراج 4 و بشیر ظاهرا از یک خانواده هستند و اجزاشون هم به هم شباهت دارند! اما به نظر میرسه رادار معراج کمی بزرگتر هست! رادار بشیر حدود از 30 موجبر و رادار معراج حدودا از 40 موج بر بهره میبره!     رادار بشیر:

  این رادار SAR که رونمایی شده یک رادار کوچیک و سبکه , به نحوی که امکان نصبش روی پهپاد (مثل شاهد و فطرس) وجود داره! چنین راداری بعیده قابلیت های مورد نظر برای نصب بر روی جنگنده (به عنوان رادار اصلی) رو داشته باشه! اون چیزی که در گزارش رونمایی بهش اشاره شد , قابلیت نصب به صورت پاد در زیر بدنه یا بالهای جنگنده بود! و اما تصویری که قرار دادید (دومی) به نظر میرسه مربوط به پروژه ای هست که حدودا دو سال پیش خبر رونماییش برای دهه فجر داده شد ولی در موعد مقرر به این این وعده عمل نکردن! http://www.military.ir/forums/topic/26697-احتمال-رونمایی-از-اولین-رادار-هواپایه-ایران-د/

      برادرم در راه خدا جناب پارسا .   نزدیک ترین چیزی که در این مورد به ذهن میرسه ، سامانه ی تشخیص خطر نزدیک  Situational awareness system در تانک REVOLUTION هست . در  اون نمونه که ظاهرا بخشی از بسته جنگ شهری  هست،  سیستم SAS  دارای چهار یا دو  پودمان ( در چهار طرف یا تنها در جلوی تانک ) هست  که هر پودمان  به3 دوربین تصویر برداری با کیفیت تفکیک بسیاربالا و قابلیت دید درشب مجهز شده . هر کدام از دوربین ها 60 درجه رو پوشش میدن و نتیجه آنکه هر پودمان 180 درجه از نقطه ی نصب رو پوشش میده و  داده های کسب شده از محیط بروی یک صفحه نمایش رنگی لمسی  برای اپراتور به نمایش در می اید.  این سامانه  به جز ایجاد یک دید 360 درجه پانورامیک از اطراف نزدیک تانک برای فرمانده ، میتونه  به طور خودکار اهداف و خطرات رو شناسایی و ردیابی کند و در اختیار گانر یا خود فرمانده قراربده و به دلیل اینتگریت شدن با سلاح های تانک امکان رفع تهدید برای هردو نفر وجود داره .           نمونه ی ایرانی اما ظاهرا به جای دید 180 درجه در هر طرف ، از یک نقطه ،  دید 360 درجه ایجاد میکنه . به عنوان یک پودمان برای خودروهای محافظت شده و یا تانک ها میشه استفاده ش کرد . البته اگر میشد نوشته های بالای برجک درون نمایشگاه رو خوند شاید نیازی به فسفر سوزوندن ما نبود ...           برادرم در راه خدا محمد مهدی . اوج فاجعه اینجاست که بعضا هیج تناسبی هم در داستان رعایت نمیشه ... مثلا رادار بشری قراره محل اجرای آتش دشمن روی مواضع خودی رو بشارت بده !!!

دیدنش  خالی از لطف نیست  ودرک بهتری از نصب sar بر روی پهپاد   بخصوص شاهد 129 رزمی با سیستم ابصارمیدهد  icon_cheesygrin AN/ZPY-1 STARLite Small Tactical Radar - Lightweight  [aparat]QqgxI?[/aparat] http://www.aparat.com/v/QqgxI   http://www.northropgrumman.com/capabilities/starlite/Pages/default.aspx

    طبق روال اکثر تسلیحات کامیون پرتابمون(!)، کامیون با کاربرد دوگانه(نظامی-غیر نظامی) و قسمت پشت هم به راحتی با چادر قابل پوشاندن هست(رادار کاملا می خوابه)، بطوری که کامیون حامل مثلا آب معدنی به نظر آید.

با یکی از دوستان کارگردان صحبت کردم و قرار شده که از این تاپیک یک فیلمنامه خوب در بیاریم :winking: منتها یک مشکلی هست و اون هم خطوط موازی داستانی هست (این داستان توی یک محور ثابت داره پیش میره و اون دوستمون اعتقاد داره که داشتن فقط یک خط داستان میتونه بعد از مدتی باعث عادی شدن جریان داستان و بی علاقگی بیننده بشه. icon_eek icon_eek  )   بهرحال چاره کار افزوده شدن چند خط داستانی موازی هست به فیلمنامه   اگر دوستان خاطراتی از رزمنده ها و جبهه های جنگ دارند که میتونه توی این فیلم نامه بکار بیاد (با خط کلی داستان هم تضاد نداشته باشه) ، زحمت بکشند و توی پست هاشون اضافه کنند به داستان

آقا یه مسلمونی پیدا بشه و این تاپیک رو منتقل کنه به بخش مربوطه خودش

[quote name='MR9' timestamp='1405137614' post='392376'] [size=6]حالا انصافاً به دور از هر نگاه حزبی ، کج فهمی و .... چقدر به این بخش از سفارش حضرت امام (ره) عمل شده است ؟؟؟؟؟[/size] [/quote] متأسفانه خیلی کم البته این رو هم بگم. توی این کم کاری نه فقط دولتمردان که بسیاری از شهروندان هم مقصر هستند. همین آمریکائی ها رو ببینید؟ یک نفر توی ویتنام (حمله به یک کشور دیگر= تجاوزکاری) کلی جنایت کرده، ولی مردم اون کشور از اون فرد با عنوان قهرمان یاد میکنند. ولی توی ایران توی جنگ (دفاع از خاک خود= عملی بسیار ارزشمند) جانباز شده، ولی خیلی از مردم یا نسبت بهش بی تفاوت هستند و یا متأسفانه ... بگذریم.