بمب هسته ای با استاندارد دوگانه !!! تاریخچه پشتیبانی ایالات متحده از برنامه تسلیحات کشتار جمعی پهلوی از میانه دهه هشتاد میلادی تا کنون ، یکی از نگرانی ها غرب ، وجود امکان دستیابی ایران به تسلیحات اتمی بوده که این روند بلافاصله پس از پایان جنگ با عراق و بازگشت تهران به روند بازسازی اقتصادی و متعاقب آن ، توسعه توانمندی های نظامی بصورت بالقوه در حال افزایش است . این مساله در کنار سرمایه گذاری بخش دفاعی این کشور بر روی طرح های موشکی برگرفته از نمونه های کره شمالی و همچنین بروزرسانی گونه های بومی موجبات پدید آمدن رفتاری خصمانه علیه تهران از جمله تهدید به جنگ ، اعلام مکرر اجرای حملات پیشگیرانه علیه تاسیسات هسته ای ، تحریم اقتصادی و اعمال فشار با ابزار سازمان ملل متحد شده است تا به گونه ای ، منافع غرب در حساس ترین نقطه خاورمیانه تامین گردد . در همین راستا ، با توجه به اینکه پاکستان و کره شمالی به تقریب بصورت همزمان در ددهه نود میلادی در برابر فشارهای غرب به منظور توقف تولید مهمات هسته ای مقاومت کرده و کره شمالی علیرغم شدید ترین تحریم های اقتصادی ( البته با کمک های سخاوتمندانه چین . م ) برنامه هسته ای نظامی خود را ادامه میدهد ، برخی از تحلیلگران معتقدند که بتدریج می بایست ایران را بعنوان دهمین قدرت هسته ای ، به رسمیت شناخت ، در حالی که مقامات تهران ، همچنان به استراتژی انکار خود در این زمینه ادامه می دهند . با این وصف ، علیرغم اینکه در جریان تدوین پیش نویس برنامه جامع اقدام مشترک (برجام ) در سال 2015 ، تحریم های سازمان ملل علیه ایران می بایست حذف می شد ،اما تحریم های یکجانبه غرب به اعتقاد بخش قابل توجهی از تحلیلگران مسائل راهبردی ، بیشتربه منظور اعمال محدودیتهای بیشتر علیه برنامه هسته ای ، و متوقف نمودن روند ظهور ایران بعنوان یک کشور مسلح به تسلیحات هسته ای ادامه پیدا نمود . با این حال ، پس از اعلام استراتژی چرخش به شرق توسط دولت اوباما و تمرکز بر روی محور اقیانوسیه – شرق آسیا ، برخی براین اعتقادند که ارتش آمریکا با بطور محسوسی از وارد شدن به یک درگیری طولانی با ایران اجتناب ورزید که این نیز به نظر برخی دیگر از ناظران نظامی ، بسیار نامطلوب بود . اما خروج دولت ترامپ از برجام و تمرکز مجدد بر خاورمیانه و تقویت راهبرد کلان حفظ امنیت اسراییل ( که پیشتر با حضور ایران در مرزهای همجوار آن بشدت دچار مخاطره شده بود ) باعث گردید تا پتانسیل درگیری بر سر برنامه هسته ای ایران ، بار دیگر سیر صعودی بخود بگیرد . در این زمینه ، تحلیلگران غربی ، رویای تولید سلاح هسته ای در تهران ، از ابتدای پدید آمدن تا امروز ، براین اندیشه استوار است که این سلاح ها می تواند جایگاه ایران را بعنوان یک قدرت نظامی در خاورمیانه تثبیت نماید و متقابلاً راهبرد بازدارندگی هسته ای اسراییل را تا حد بسیار زیادی تضعیف نماید . علیرغم این مساله ، منشآء وآغاز برنامه هسته ای ایران ، کمتر مورد توجه قرار گرفته است . تا قبل از انقلاب 1979 ، ساختار سیاسی حاکم بر ایران ، بعنوان یک همپیمان ثروتمند غرب محسوب می شد و با وجود آگاهی از احتمال حرکت ایران بسمت ساخت سلاح هسته ای ، به شکل سیستماتیک ، تجهیزات و مواد مورد نیاز را برای این کشور تامین می نمود . این کمک ها گرچه در دهه شصت میلادی محدود می بود ، اما به ناگاه در سال 1974 سریع تر گردید تا جایی که ارزیابی های طبقه بندی شده سی آی ای در همان سالها نشان می داد که روند توسعه برنامه هسته ای ایران نهایتا تا میانه دهه هشتاد میلادی به تولید بمب هسته ای ختم می گردید . مضاف براین ، پهلوی دوم به مناسبتهای مختلف اعلام می نمود که ایران بدون شک زودتر از آنچه جهانیان تصور می کنند ، به یک قدرت هسته ای تبدیل خواهد شد . با توجه به این مساله ، در کنار تاکید بر این نکته که ایران در آن زمان همسایه جنوبی اتحاد شوروی سابق محسوب می شد ، بصورت آگاهانه ای از گسترش تسلیحات اتمی در ایران حمایت می نمود ،اما از آنجا که این روند ، منجر به تقویت موضع بلوک غرب می شد ، به نوعی سرمایه گذاری امنیتی غیر مستقیمی بشمار می رفت و متعاقب آن تهدیدی نیز بشمار نمی آمد . بدین سان ، ضمن آگاهی از این مساله که اسراییل درآن زمان ، به چنین جنگ افزارهایی مسلح می بود ، بلوک غرب در خاورمیانه ، 2 کشور مسلح به تسلیحات هسته ای را بعنوان متحد خود در اختیار داشت ( قبل از دست یابی پاکستان . م ) که این امر منجر به تضعیف شدید کشورهای همپیمان بلوک شرق ( کشورهای عربی ) می گردید ، در حالی بطور همزمان ، مرزهای جنوبی اتحاد شوروی نیز بلحاظ امنیتی دچار مشکل میشد . مجموعه کمکهای فنی غرب به ایران که در قالب برنامه " اتم برای صلح" صورت می پذیرفت ، آمریکا را موظف مینمود تا تجهیزات راهبردی حساسی را برای تولید انرژی هسته ای به شرکای خود ارائه کند تا این کشورها در پرتو این قابلیت ، امکان رویارویی با اتحاد شوروی سابق را تا حد امکان بدست آورند . در این زمینه ، مسلح شدن ایران به سلاح های هسته ای ، در حالی که مشتری اصلی تسلیحات پیشرفته غربی نیز می بود ، بتدریج به یک نگرانی امنیتی عمده برای اتحاد شوروی در مرزهای جنوبی اش تبدیل می شد تا جایی که برخی این نگرانی را با وضعیت کره شمالی برای ایالات متحده مقایسه می کنند ! این بدان معنا بود که ایران با استفاده از فناوری پیشرفته غربی ، برای تولید مقادیر انبوه از پلوتونیم قابل استفاده در سلاح های هسته ای آمادگی پیدا می کرد و متقابلاً با کمک های غیر مستقیم غرب ( به معنای ورود اسراییل به برنامه هسته ای ایران در زمان شاه . م ) قابلیت تبدیل این مواد به مهمات قابل پرتاب از هواپیما نیز ایجاد می گردید. اما در نهایت ، با وقوع انقلاب در ایران و قطع کمک های خارجی ، ایران پس از پایان جنگ با عراق ، به منظور توسعه قابلیتهای هسته ای خود بسوی روسیه حرکت نمود . پی نوشت : 1- بن پایه 2--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

مقدمه در طول دهه هفتاد میلادی با تغییر صحنه رزم زمینی و افزایش تهدیدات هوایی علیه واحدهای زرهی ،ارتش اتحاد جماهیر شوروی سابق ، بتدریج الزامات جدیدی را برای طراحی و تولید تسلیحات ضد تانک تعریف نمود که این روند به ایجاد فلسفه جدید بکارگیری توپهای ضد تانک خودکششی منجر گردید که نیازهای مهمی نظیر تحرک ، قدرت آتش و دقت را برطرف می نمود و به یگانهای ضد زره نیروی زمینی اجازه میداد تا با ترکیب این ویژگی ها ، اهداف مهاجم را در بردهای قابل توجه مورد اصابت قرار دهند . بنابراین ، با درنظرگرفتن موارد فوق ، طی دستورالعملی به مجتمع های صنعتی – نظامی اتحاد شوروی سابق ، این نیازها اعلام گردید که درنهایت در 17 ماه مه 1976 وظیفه طراحی یک توپ ضد تانک خودکششی سبک وزن با کالیبر 100 م.م به شرکتهای مربوطه واگذار گردید که با الزام وجود سامانه کنترل آتش راداری خودکار ، نام رمز "Norov" بدان اطلاق شد . این توپ ضدزره خودکششی که برپایه پیکربندی هویتزرخودکششی 2اس1 طراحی شده بود ، توسط کارخانه یورگا در دست طراحی قرار گرفت ، در حالی که قرار شد تا سامانه هدایت آتش خودکار راداری آن توسط دفتر طراحی استرلا ( مستقر در تولا) ساخته شود . نمونه اولیه 2اس15 پس از اتمام مراحل طراحی توسط شرکت KB آرسنال می بایست مونتاژ می شد ،اما روند پیچیده تولید این نمونه باعث گردید تا معرفی آن تا سال 1981 به تعویق بیافتد . پس از معرفی نمونه اولیه ، آزمایشات استاندارد ارتش از سال 1983 کلید خورد تا مشکلات و نواقص موجود درآن بررسی و برای تکمیل به شرکت سازنده اعلام گردد که این روند نیز تا سال 1985 بطول انجامید . اما معرفی گونه های جدیدی از سخت افزارهای زرهی تا میانه دهه هشتاد میلادی ، باعث گردید تا دیگر مهمات استاندارد این توپ در برابر پوشش های حفاظتی پیشرفته کارایی خود را از دست بدهد که بدین ترتیب ، خط تولید آن در دسامبر 1985 بطور کامل تعطیل گردید . هویتزرخودکششی 2اس1 یک مفهوم جدید در دنیای تسلیحات ضد زره قابلیت ها و ویژگی های رزمی هر سامانه توپخانه ای ، بواسطه بررسی عوامل مختلفی قابل تحلیل است که دراین میان ، تجزیه و تحلیل سامانه های بصری آن از اولویت بالایی برخوردار می باشد . بطور سنتی ، هدفگیری از ابتدای ظهور سیستم های توپخانه مدرن با سامانه های اپتیکی انجام می پذیرفته بود ،اما گزینه های با مزیتهای بهتر نیز قابل بررسی است که در میان گونه های معرفی شده تاکنون ، محصول روسی 2 اس 15 که در دهه هفتاد میلادی در رده توپخانه ضد زره خودکششی ( self-propelled anti-tank gun /SPTP) قرار می گرفت و به سامانه های کنترل آتش راداری مسلح می شد ، بلحاظ فلسفه اولیه طراحی جالب توجه بشمار می رفت . اصول جدید رزمی برای صحنه نبرد تازه در اواسط دهه هفتاد میلادی ، ارتش شوروی سابق بتدریج احساس مینمود که نیازمند یک سامانه جنگ افزاری سبک خودکششی است که بتواند سد دفاعی محکمی در برابر ستون های تانک دشمن ایجاد کند ، در نتیجه برای پاسخ به این نیاز ، دپارتمان موشکها و توپخانه ارتش ، تعریف مفاهیم و الزامات تاکتیکی و فنی مورد نیاز را برای تولید چنین سیستمی را در دستور کار خود قرار داد که منجر به تولد چند ایده جالب شد . در میان انبوه ایده های ارائه شده ، پیشنهاد طراحی یک توپ خودکششی ضد تانک بر روی یک پیکربندی امتحان پس داده با حداقل زمان مورد نیاز برای تولید از همه جالب تر به نظر آمد ، چراکه باعث میشد تا در عین اطمینان پذیری بالا ، ساده بودن بکارگیری و تعمیر و نگهداری را در خطوط مقدم فراهم می نمود . این خودروی رزمی جدید با مسلح شدن به یک قبضه توپ با کالیبر 100 م.م برای اجرای آتش دقیق به یک سامانه کنترل آتش دوگانه اپتیکی و راداری نیز مجهز می گردید . در واقع امر ، یکی از دلایل نصب سامانه راداری ، کشف خودروی های زرهی مهاجم از فاصله 3 کیلومتری ، ردیابی آن در فاصله 2 کیلومتری و در نهایت اجرای آتش در محدوده برد سلاح بود . با توجه به روند فوق الذکر ، کمیسیون نظامی – صنعتی شورای وزیران اتحاد شوروی ،در ماه مه 1976 این الزامات را تایید و پروژه جدید با دریافت شناسه Norov شروع شد . با توجه به حساسیت برنامه ، کارخانه ماشین سازی یورگینسکی بعنوان پیمانکار اصلی پروژه درنظر گرفته شد و تجهیزات راداری کنترل آتش نیز از کارخانه استرالا در تولا سفارش داده شد و درنهایت مرکز تحقیقاتی بیوروستینک روند کامل برنامه را تحت نظارت خود گرفت . طبق برنامه ریزی های صورت گرفته ، آزمایشهای دولتی می بایست از سال 1979 آغاز میشد ، در نتیجه اتمام برنامه طراحی و تولید نمونه های اولیه می بایست تا سال 1977 به اتمام می رسید ،اما در این مرحله بود که مشکلات آغاز شد . درو اقع با تصمیم وزارت صنعت ، نمونه های اولیه قرار بود در کارخانه آرسنال در لنینگراد ساخته شود ،اما بدلایلی این مجموعه از عهده تولید برنیامد که این نیز به نوبه خود باعث شد تا آغاز آزمایشهای دولتی به سال 1981 موکول شود ، با این حال ، گرفتاری به همین نقطه ختم نشد و شرکتهای همکار برنامه با مشکلات مربوط به نقل و انتقال اجزاء این پروژه مواجه شدند. توپ 2A29R Ruta یکپارچه سازی و نوآوری ها براساس الزاماتی که از رده های بالا ابلاغ شد بود ، خودروی رزمی جدید می بایست بر روی پیکربندی هویتزر خودکششی 2اس1 ساخته می شد . اگر نمونه پایه هویتزر فوق مورد استفاده قرار می گرفت ، تغییر قابل توجهی در شاسی و اجزاء داخلی بوجود نمی آمد ولی برجک بطور کامل مورد بازنگری قرار گرفت تا قابلیت دریافت سلاح و سامانه های جدید را بدست آورد .بدین ترتیب ، توپ ضد زره خودکششی جدید ، بدنه هویتزر 2اس1 را به همان صورت اولیه ( زره فولادی نورد شده ) که خدمه را در برابر مهمات و ترکشهای سبک محافظت می نمود ، به ارث برد در حالی که پیشرانه دیزل YAMAZ-238N به قدرت 300 اسب بخار در میانه بدنه قرار می گرفت و گیربکس مکانیکی با دیفرانسیل جلو در کنار بدنه اصلی بدون تغییر باقی می ماند در حالی سامانه تعلیق میله- پیچشی با هفت چرخ جاده ای نیز حفظ شد . پیشرانه دیزل YAMAZ-238B سلاح اصلی این خودروی رزمی، یک قبضه توپ بدون خان کالیبر 100 م.م بود که براساس توپ MT-12یا 2A29 تولید شده بود در حالی که تفاوت آن را می شد در سامانه خروج پوکه دید ، ولی مابقی اجزاء نظیر فشارشکن دهانه لوله بحالت اولیه باقی ماند . اما به مانند نوع کششی ، قابلیت شلیک خودکار نداشت و اگرچه برد رسمی آن هرگز اعلام نشد ولی گفته شده که میتوان آن را با مشخصات نمونه کششی مقایسه نمود . با این وصف ، نوآوری اصلی این پروژه مجموعه سامانه کنترل آتش رادار خودکار (ARPKUO) با شناسه 1A32 بود که برگرفته از سامانه 1A31 توپ کششی 2A29 بشمارمی رفت و بدلیل آماده بودن اجزاء اصلی ، تنها در عرض چندماه ، خط تولید آن آماده گردید.سیستم راداری کنترل آتش ARPKUO شامل یک آنتن در بخش جلویی برجک و سمت راست توپ اصلی می بود که وظیفه دریافت ، پردازش و ارائه خروجی داده ها را برعهده داشت که می بایست اهداف را در بردهای استاندارد کشف و ردیابی نموده و داده های حاصله ازآن را با بالاترین دقت ممکن در اختیار خدمه قرار دهد .بدین ترتیب ، ابعاد و وزن 2اس-15 در سطح نمونه پایه 2اس1 باقی ماند که این بدان معنا بود که 2اس15 قابلیت حرکت در سطوح ناهموار و شلیک با حداکثر دقت را بدست می آورد . پی نوشت : 1- ادامه دارد ... 2--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

از باب نام گذاری این تصویرسازی خالی از لطف نیست زوبین ایرانی در مقابل فلاخن رژیم حرامی صهیونیستی

خانواده تانک k2 کره جنوبی سه نسخه تانک اصلی میدان نبرد K2 تا سال 2021 ( از راست به چپ) 1- تانک K2NO ارتش نروژ 2- تانک K2 ارتش کره جنوبی 3- تانک K2 ارتش عمان هر سه تانک برای شرایط جغرافیایی و آب وهوایی مختلف توسعه پیدا کردند که نشان انطعاف پذیری و قابلیت بروز رسانی بالای تانک K2 ساخت کره جنوبی است

دوستان توقعشون روی رادار و جنگ الکترونیک جنگنده های قابل خرید خیلی زیاد هست رادار و سیستم های الکترونیک اگه طراحی و تحت کنترل خودت نباشه، روز مبادا گیرت میندازه هیچ کشوری هم دانش اولش رو با ما نمیده شاید تجهیزات رو شده رو بدن ولی برگ های برنده رو هرگز نمیدن برای این منظور در خصوص رادار و ایونیک و موشک های هوایی باید و باید روی پای خودمون بایستیم و خودمون طراحی کنیم و بسازیم در برون سپاری های نیروی هوایی تنها و تنها روی تجهیزات مکانیکی مثل موتور و بدنه میشه حساب باز کرد به عنوان نمونه اگر همین فردا 100 فروند جی 10 یا سوخو 35 بیاد تو کشور، ایا این نیروها در یک نبرد الکترونیک میتونن با جنگنده های امریکایی برابری کنن ؟؟ مطمئنا خیر شاید بتونن در مقابل چهارتا جنگنده عربی عملکردی نشون بدن ولی مقابل جنگنده های امریکایی با توانایی های الکترونیکشون نمی تونن موثر بشن حداقل تجربه جنگ ایران و عراق رو داریم راهکار هم اینه که خودمون در زمینه شاه کلید هوایی، یعنی بخش الکترونیک و رادارش حرف تازه ای رو کنیم و صاحب سبک بشیم این صحبت رویا و خیال نیست امروز در زمینه جنگ الکترونیک زمین پایه حرف برای گفتن داریم و در زمین رادار سازنده شدیم و در زمینه موشک پدافندی هم به پیشتازان نزدیک شدیم سابقه ارتقا های خوبی هم داریم پس صاحب سبک شدن در زمینه الکترونیک و رادار هوایی گامی مهم برای برتری هوایی هست

یک گمانه زنی تکرار شونده هم هست که صحبت از خرید 50 تا 70 فروند سوخو-35 و حدود 30 یا 40 فروند یاک و البته تعداد نامعلومی جی 10 میکنه و سوخو-30 را خریدش را کاملا رد میکنه. در کنار میل-28 در این مرحله که انتخاب چندانی نداریم باید تمام تلاش را برای خرید بکنیم. یک نوسازی ابتدایی ضروری است ولو با قربانی شدن برخی اهداف در خرید، هرچند دیگه نباید به قدری باشه که به ضد هدف نوسازی تبدیل بشه. در کنارش حتما باید طرح های بومی دنبال بشه چون این مسیر همچنان ادامه داره. ما در حوزه نیازهای اساسی در دورنما الان یکی موشک های مافوق صوت هست و دیگری همین بخش هوایی و موتور جنگنده.

فارغ از اینکه تو این چند دهه ارزوی نوسازی ناوگان رزم هوایی رو داشتیم شایعاتی خوشایند ولی غیر واقعی زیاد بود از خرید میراژ تا میگ 35 و فانتوم های یخ زده این بار هم که خبر خرید میاد به تجربه زیاد نمیتونیم خودمون رو دلخوش کنیم و فقط سعی میکنیم امیدوار باشیم و از ذوق دوستان لذت ببریم با فرض صدق قول روس ها در معامله گفته شده خرید سوخو 30 از روسیه یا جی 10 از چین این سوال را مطرح میکند که با جنگنده های فعلی چه باید کرد؟ اف 14 اف 4 اف 5 سوخو 22 میگ 29 سوخو 24 میراژها چرا که بحث اموزش ، هزینه نگهداری و موارد مشابه مطرح است. در نگاه کلی ایران نیاز به 300 الی 500 فروند جنگنده نیاز هست که بعید است محقق شود در صورت چنین اتفاقی می توان به کنار گذاشتن جنگنده های دیگر فکر کرد در غیر اینصورت جنگنده های فعلی تنها به نقاطی با سطح ماموریت پایین تر ارجاع می شوند اوج تهدیدهای ما در مرز ترکیه و سواحل خیلج فارس خودنمایی می کند و مناطق حساس ما هم شامل پایگاه های تهران و اصفهان هست در شرق کشور از چابهار تا بیرجند که سطح تهدید ها کمتر هست ولی حضور لازم و ضروری است از لحاظ دسته بندی جنگنده ها بر حسب هزینه نگهداری و اموزش دست اول : اف 14 دست دوم : اف 4، اف 5، میگ 29 دست سوم: سوخو 24 و سوخو 22 دست چهارم: میراژها نکته ای که بسیار مهم هست و دوستان به اون اذعان دارند یکنواختی جنگنده ها جهت کاهش هزینه اموزش و تعمیرات هست پس نکته اول بهتر هست که جنگنده ها تقریبا یک دست باشند و سوخو 30 و جی 10 گزینه های مطلوب تری هستند نکته دوم، تخصیص جنگنده های پیرتر به مناطق غیرحساس هست که سبب میشه ناوگان های اف 5 و اف 4 نیازهای ان مناطق را به طور کامل مرتفع کنند نکته سوم، هزینه اورهال جنگنده های تعداد محدود بالا و شاید غیر صرفه باشد در صورت تصمیم برای کنار گذاشتن جنگنده های دست پایین تر بهتر است با یک بروزرسانی به بخش اموزش سپرده شده یا به کشور دوست اهدا شود برای این منظور تجربه سپاه و ارتش در اورهال سوخو 22 بسیار مهم است اینکه جنگنده هایی مثل میراژ را با یک بروزرسانی مشابه سوخ 22 ها برای نیروهای متحد مقاومت اماده کنیم و در محل هایی مثل سوریه استفاده کنیم اینکار علاوه بر کمک به نیروهای متحد سبب افزایش دانش بر سیستم های کلیدی جنگنده و ساخت بسته های ارتقایی برای بقیه جنگنده ها خواهد شد به هر حال باید توجه داشت که ارتقا این جنگنده ها در 10 سال اینده از سمت سازنده انجام نخواهد شد و خود ما باید این کار را انجام بدهیم

بسم ا... یا ا.... احتمالا بالاخره بعد از 42 سال نیروی هوایی ارتش یک تکانی بخودش دارد می دهد امیدواریم راست : سال 1400 چپ : سال 1394 جنگنده‌‌های سوخو 30 در راه ایران پی نوشت : البته باز هم بخش دفاعی مشرق نیوز اینقدر حرفه ای نبود که یک تصویر درست بگذارد ، به جای آن رفته سوخو-24 را گذاشته وسط خبر

جزئیاتی از سامانه ی مجید: سامانه مجید شامل برد 8000 متر و ارتفاع هدف تا 6000 متر و زمان آمادگی برای شلیک 3 ثانیه می باشد و موشک مورد استفاده در سامانه مجهز به جستجوگر اپتیکی و از نوع تصویرساز حرارتی است به واسطه این روش هدایت موشک سامانه مجید قابلیت "شلیک کن-فراموش کن" دارد. در فیلم منتشر شده از عملکرد سامانه هم شاهد برخورد مستقیم موشک به هدف هستیم ولی موشک سامانه مجید دارای مواد منفجره نیز میباشد. با توجه به تعداد محل‌های اتصال الکتریکی (کانکتور) قابل مشاهده روی پرتابگر، تعداد نهایی آن روی سامانه به 8 تیر می رسد. در مورد رادار سامانه هم اعلام شده رادار کاشف99 با سامانه‌های مجید و نواب توانایی لینک شدن دارد. این رادار توان کشف 300 هدف شامل ریزپرنده‌ها تا برد 12 کیلومتر و نیز توان کشف موشکهای کروز با سرعت تا 2 ماخ در برد 30 کیلومتر با سطح مقطع راداری 0.1 مترمربع را دارد.

بسم ا... در این پوستر ، احتمالا یک اشتباهی رخ داده ، جناب بقایی ، خلبان اف-5 بودند ولی نکته جالبی هست برای اولین بار یک خلبان بمب افکن ، به فرماندهی نیروی هوایی انتخاب شده !!!

به نام خدا IAI Green Dragon سامانه هوایی بدون سرنشین (UAS) مهمات انتحاری با مداومت بالا (2017) Green Dragon یکی دیگر از سامانه های هوایی بدون سرنشین مهمات یک بار مصرف با مداومت بالای اسرائیلی است. Green Dragon یک سامانه مهمات با مداومت بالا، تاکتیکی و کم هزینه است که در خدمت پیاده‌نظام و نیرو های عملیات ویژه قرار می گیرد. به اندازه ای قابل حمل است که می توان آن را درون یک کنیستر پلمپ شده جا به جا و در عرض چند دقیقه مستقر کرد. کنترلر از یک تبلت استفاده می کند و سامانه، اطلاعات را از مجموعه دوربین الکترو-اپتیکی/مادون قرمز (EO/IR) با وضوح بالای (HD) خود به صورت لحظه ای ارسال می کند. دوربین برای فعالیت در روز و شب و همچنین تا برد 40 کیلومتر (مداومت 1.5 ساعته) کاملا مجهز است. یک موتور الکتریکی قدرت این واحد را تامین می کند و طراحی بی صدای آن مزیت زیادی به Green Dragon در برابر اهداف نا مطلع می دهد. Green Dragon شانزده کیلوگرمی، یک شکارچی-کشنده واقعی است که در منطقه تعیین شده گشت می زند و توسط اپراتور زمینی برای ارزیابی موقعیت دشمن قبل از شروع حمل به کار می رود. وقتی اهداف تائید شدند، پهپاد به سمت شان شیرجه می رود و با دقت 1 متر خود ر افدا می کند. این سامانه هوایی می تواند در ورای خط دید عملیات کند تا پیش از حمله اطلاعات تاکتیکی تر و آگاهی محیطی بهتری را در اختیار فرماندهان روی زمین بگذارد. در صورت لغو شدن حمله، Green Dragon کاملا قابل بازیابی است تا دفعه بعد مورد استفاده قرار گیرد. این پهپاد می تواند به سرعت 203 کیلومتر بر ساعت برسد و مداومت 75 دقیقه ای دارد. از آنجایی که Green Dragon کاملا قابل حمل طراحی شده است، یک لانچر چند کنیستری را می توان روی حامل های نظامی فعلی نصب کرد. لانچر قابل تنظیم است و می تواند تعداد زیادی از این پهپاد ها را حمل/پرتاب کند. پهپاد به وسیله یک موتور راکتی یک بار مصرف شروع به پرواز می کند که پس از مدت کوتاهی از پرتاب، جدا می شود. سپس موتور الکتریکی وظیفه پرواز را به عهده می گیرد. پهپاد Green Dragon ترکیب مرسومی دارد. بدنه در مرکز قرار گرفته که سامانه های عملیاتی مرتبط و موتور را در خود جای می دهد. موتور الکتریکی، یک ملخ 2 پره در انتهای بدنه با چیدمان pusher می چرخاند. بال ها اصلی شکل کلی صافی دارند و در سطح بالایی بدنه نصب شدده اند. بالچه های انتهای بال ها باعث افزایش کنترل و پایداری می شوند. بال های دمی از 2 باله رو به بیرون و به سمت پایین تشکیل می شود که در امتداد طرفین بدنه دیده می شوند. مجموعه اپتیکی در قسمت چانه و زیر دماغه بدنه نصب شده اند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2017 - وضعیت: در خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 20 - سازنده: صنایع هوافضای اسرائیل - اسرائیل - کشورهای مصرف کننده: اسرائیل - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 1.6 متر - طول بال ها: 1.7 متر - وزن: 15 کیلوگرم - وزن با کنیستر: 25 کیلوگرم – قوای محرکه: 2 موتور الکتریکی که یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 370 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 1524 متر - برد: 50 کیلومتر - تسلیحات: 2.5 کیلوگرم سر جنگی ضد نفر/ضد تانک/ترکیبی - نسخه ها: Green Dragon (سری پایه) منبع

سلام معمولا تحلیل ها در این انجمن خصوصا در مورد محصولات دفاعی جدید و البته داخلی چون تقریبا هیچ داده رسمی و قابل اتکایی وجود نداره به طور نسبی هستند. در مورد این سامانه هم فعلا چیزی که در تصاویر میبینیم شامل یک حامل ارزان (به نسبت حامل های استاندارد طراحی شونده برای سامانه های پدافندی برد کوتاه) و همچنین مجموعه ای از الکترواپتیک و سکو هستیم که میشه باز به شکل نسبی حدس زد ( حتی با توجه به ابعاد و کمیت! ) به نسبت (غیر از موشک) ما شاهد یک مجموعه ارزان قیمتی هستیم در مقایسه با تور یا پانتسیر یا حتی نه دی. از این منظر برای برد کوتاه و دفاع لایه اخر همانطور که گفته شد آن هم برای تاسیسات حیاتی و یا تحرکات بسیار مهم (به خاطر گرانی احتمالی و نسبی! موشک) مناسب در نظر گرفته میشه. حتی با توجه به طراحی موشک های جدید و ارزان قیمت تر در کل میشه سامانه را باز برای رفع تهدیدات دیگه هم بهینه تر کرد از لحاظ قیمتی. نکته بعد اینکه برای تحلیل در چنین شرایطی باید فرض هایی در نظرگرفت: به نظر من با توصیفات فوق فرض ارزان قیمت تر بودن این سامانه به واقعیت میتونه نزدیک باشه به دلایل ذکر شده. حالا به نظر شما دلایلی وجود دارند که شما فرض کنید این سامانه گران تر هست؟ به هر حال در یک بررسی فاقد اطلاعات معتبر ما به جزییات و شواهد و قیاس و ... متوسل میشیم برای استخراج فروض و در نتیجه تحلیل. در ضمن طبیعتا شما نمونه اولیه ساخته شده سامانه ای (که طبیعتا به شکل موردی هزینه بالایی شاید صرفش شده با هزینه مثلا تور روی خط تولید انبوه مقایسه نمیکنید بلکه فرض میکنید در صورت تولید انبوه این سامانه قیمت ارزان تری خواهد داشت نسبت به تور یا اصولا سامانه های برد کوتاه در اختیار ما چه داخل کشور و چه در دسترس خرید احتمالی) در مورد قیمت اسکاد اگر صحبت های رسانه ای را داده قابل اتکا فرض میکنید پس باید توجه داشته باشید در همون مصاحبه مورد اشاره شما سردار اشاره میکنند که شوروی حاضر شده به یک چندم قیمت موشک را به ما بفروشه یعنی 100 هزار دلار. (به قول شما برای مقایسه با اف-5 آیا شما میتونستید در اون زمان اف-5 100 هزار دلاری یا 200 هزار دلاری بخرید؟) و یا در جایی دیگه باز یکی از فرماندهان اشاره میکنه به هزینه تمام شده حالایی موشکها به یک دهم قیمت. خب فرض 6 میلیون دلار و 600 هزار دلار به نظرتون ما جنگنده 600 هزرا دلاری میتونیم بخریم؟! تازه همه اینها در شرایطی بوده که اصلا کشوری حاضر بوده به ما هواپیما در اون مقاطعی که شما میفرمایید بفروشه یا نه که خودش از اساس بحث را میبره روی هوا. در مورد تولید انبوه و انتخاب هم به نظر من کلاس سامانه مجید با سامانه هایی نظیر (این ها فرض میشه مشابه گمانه زنی هایی است که در رسانه ها مطرح میشه والا مثلا خودم شک دارم سامانه عقاب ارتش با همه صحبتهایی که در مورد شباهتش با پنتسیر بوده ایا همین مجید هست یا خیر؟ و با اشتباهات رسانه ای و حرف های غیردقیق فرماندهان فرض شده که تصور سامانه ای شبیه تور یا پانتسیر را داشته باشیم) دزفول، عقاب و سپر و ... متفاوت هست و در زمره همون فرض سامانه های چالاک ارزان قیمت (اگر موشک جدیدی هم براش طراحی بشه با توجه به پلتفرمش) قرار میگیره نه سامانه هایی چون تور یا پانتسیر حتی.

تست سامانه پدافند هوایی "مجید" منبع : آجامدیا این سامانه دارای موشک AD-08 و سامانه کنترل آتش الکترواپتیکی و قابلیت لینک با رادار کاشف۹۹ با برد 30 کیلومتر را داشته موشک AD-08 با جستجوگر تصویرساز با برد 8 کیلومتر و موشک با موفقیت به پهپاد هدف حازم برخورد میکند. https://www.aparat.com/v/blgXF

سامانه مجید در شکل نهایی خود چون از موشک های نسبتا گرانی استفاده میکنه احتمالا و هیت تو کیل هست میتونه برای لایه آخر دفاعی در مراکز بسیار حساس استفاده بشه و از اونجا که کلاهک انفجاری نداره در مورد تاسیسات نزدیک مراکز جمعیتی و شهرها هم میتونه گزینه مناسبی باشه. خصوصا در مورد خرابکاریها توسط پهپاد، کواد و پرتابه هایی که به صورت محلی توسط مزدوران اماده و احتمالا با هوش مصنوعی هدایت میشند (که خصوصیتشون بر خلاف خمپاره و راکت و از این دست دقتشون هست) بر علیه تاسیسات حساس چون این حملات معمولا با یک یا نهایتا چند فروند انجام میشه سامانه ای مثل مجید ولو با توان رهگیری تعداد کمتری هدف همزمان گزینه مناسبی هست برای حفاظت پدافندی و سخت. از طرفی در شکل متحرک و مستقلش میتونه گزینه مناسبی برای پوشش تردد افراد مهم در جبهات مقاومت ایجاد کنه در کاروان ها و اطراق ها. در رابطه با سایر مراکز کم اهمیت تر و یا سایر لایه های دفاعی میشه از سامانه هایی با موشک ارزان قیمت تر استفاده بشه. پ ن: در مورد رزمایش فردا هم شاید فیلم تست سامانه مجید در حقیقت بخشی از رزمایش باشه. ما قبلا هم نمونه هایی داشتیم که برخی تصاویری که در اخبار رزمایش منتشر میشد مربوط به دقیقا خود زمان رزمایش نبود و در یک فاصله زمانی قرار داشتند. احتمالا در طول اماده سازیهای رزمایش برخی سلاح ها تست میشند که لزوما در چند روز برگزاری رزمایش شاید به کار برده نشند.

بد نیست در این روزها که مرتب حرف از پدافند ارتفاع کم مطرح میشه . یادی کنیم از این شناور که گویا برای ارتش در حال طراحی و سامانه پدافند کوتاه بردی که در جلوی پد بالگرد این شناور وصل! ۹ دی و مجید گزینه های ایده الی هستند. با این تفاوت که مجید جای کمتری اشغال میکنه و در تعداد بیشتر میشه جا گذاری بشه! خب الکترواپتیک مجید در هر سامانه بکار رفته تنها نیست. در مورد مجید گفته شده که به ساماته سراج و ابر سدادو ... که اپتیک های قدرتمندی هستند متصل میشه. البته این وسط مشکل یا شاید مزیتی هم هست اونم اینکه توپ حائل و یا سراج و مجید هر کدوم از ژنراتور و موتور برق جدا استفاده میکنند! موارد ذکر شده در امار و ارقام هم احتمالا پردازش های نرم افزاری هستند

در گذشته مطالب زیادی در رابطه با پدافند ارتفاع پایین مجید در همین صفحه قرار داده شد و زیاده گویی نمیکنم. گفته شد این سامانه با ایده ی سامانه روسی sosna ساخته شده است. با این تفاوت که نهایت کاهش هزینه در آن صورت گرفته که این کاهش هزینه ها استفاده از خودرو کم هزینه ارس و استفاده از یک موتور برق هم می شود! که البته بر خلاف این هزینه پایین حامل ما احتمالا با هزینه بالا در موشک طرف هستیم. در این فیلم هم از الگوی کم تعداد موشک استفاده شد با این حال بنظر میرسد موشک AD-08 این سامانه؛ اطمینان بخش تر از برخی از سامانه های موجود در دنیا عمل کنه. بر خلاف بسیاری از سامانه های پدافندی که با منفجر شدن در کنار هواگرد و با پخش ترکش هدف را نابود میکنند بنظر میرسد این موشک به سیکری در سر خود مجهز شده که خطا و اخلال را تا حد ممکن کم میکند و از آن یک موشک hit to kill یا برخورد دقیق میسازد. بنظر میرسد این سامانه به ۸ موشک میتواند مجهز شود که با برد هشت کیلومتری که در گذشته گفته شد ایده ال است و این در حالی است که ترکیب کاشف۹۹ با سامانه مجید و توپ های گاتلینگ و باقی مجموعه های الکترواپیتک خواهد بود و این مطلب توسط یکی از رده های فرماندهی پدافند هوایی تایید شده. با اینکه این سامانه به الکترواپتیک با چرخش ۳۶۰ درجه مجهز شده باراین حال استفاده از کاشف ۹۹ باعث میشود که این سامانه از عملکرد جزیره ای خارج شود. طی اطلاعات تازه منتشر شده رادار کاشف-۹۹ علاوه بر کشف ریزپرنده‌ها؛ توان کشف یک موشک کروز با سطح مقطع 0/1m² و با سرعت ۲ ماخ را در برد ۳۰ کیلومتری دارد در گذشته برد ۱۲ کیلومتر برای این رادار اشاره شده بود. همه فجایع پانتسیر در ادلب و لیبی را بخاطر داریم از جمله دلایل این عملکرد نا امید کننده ضعف شدید در برابر جنگ الکترونیک، عدم امکان درگیری هم زمان در چند جهت، توان درگیری هم زمان تنها با 2 هدف، مشکل موشک ها در مقابله با اهداف با مانورپذیری بالا، و البته ضعف اساسی در شبکه پدافندی سوریه بود که از آن یک مجموعه جزیره ای میساخت! معروف است که در ابتدای ورود این سامانه به سوریه در طی یک ازمایش حتی نتوانست در مقابل یک اخلال گر ساخت کره شمالی مقاومت کند که کاملا آنرا در مقابل تور ام ۲ قرار می داد که مقاومت بالا در برابر اخلال داشت. بنظر میرسد در رابطه با مجید تقریبا خیال مان از این منظر باید راحت باشد.

این سامانه رونمایی نشده. فیلم مربوط به یک تست است. احتمالا فعلا به صورت موقت بر روی یک حامل قرار داده شده تا تجهیزات تست بشن. یک موتور یرق موقت برای ان تعبیه شده. زمانیکه طراحی ان تمام شد و با دقیق تر شدن ابعاد یک حامل ابرومندتر برای ان انتخاب میشه و تجهیزات به صورت مناسب تری جانمایی می شوند و شکل و شمایل ابرومندتری خواهد گرفت

ارزان، کلاژ شده از امکانات موجود و کم قیمت، احتمالا در پاسخ به نیازی فوری.( موتور برق کناری جالب هست.) - اگر مشخصات برد و درگیری اعلام بشه یکی از سامانه های ارزان و خوب میتونه برای مقاومت پرتحرک باشه. البته جای ارتقای بسیار داره. چه روی همین حامل های تجاری و چه با قدرتمندتر شدن روی حامل های قدرتمندتر و البته به نظر کاملا امکان داره در یک حامل بزرگتر مثلا کانتینری پنهان هم بشه و در صورت نیاز مستقر بشه در مکانی. به نظر میرسه هیت تو کیل هست موشک؟ یا اشتباه میکنم؟

یکی از کانال های تلگرامی امروز تصاویری مربوط به تست سامانه پدافند هوایی کوتاه‌برد و ارتفاع‌ پست مجید به اسم AD-08 منتشر نمود لینک ویدئو در تلگرام البته به وضوح واتر مارکشان مشخص است

صنایع IAI مسئول توسعه خودرو زرهی نسل آینده ارتش اسرائیل طبق اطلاعات منتشر شده توسط روزنامه "جروزالم پست" در 10 اکتبر 2021 ، وزارت دفاع اسرائیل، صنایع هوافضای اسرائیل (IAI) را برای مرحله بعدی توسعه و یکپارچه سازی بسترهای تکنولوژیکی در خودرو زرهی رزمی آینده اسرائیل بانام پروژه Carmel انتخاب کرده است. Carmel نه تنها به عنوان IFV (خودرو رزمی پیاده) در میدان نبرد ظاهر می شود بلکه یک پلتفرم چند منظوره است که می تواند مطابق با نیازهای ماموریت ها، پیکربندی متفاوت داشته باشد و با توجه به تهدیدات جدید میدان نبرد مدرن تکامل یابد. این خودروی رزمی آینده که برای ایفای نقش اصلی در میدان نبرد طراحی شده است ، از قابلیت های هوش مصنوعی برخوردار است که آگاهی کاملی از موقعیت و پاسخ سریع به تهدیدات دشمن را در عین کاهش بار کاری خدمه ، امکان پذیر می کند. Carmel با سنسورها، دوربین های متعدد و قابلیت خودمختاری به خدمه اجازه می دهد تا اقدامات مانند جستجوی همزمان چندین هدف ، اولویت بندی اهداف و رانندگی در خارج از جاده را بدون دخالت آنها انجام دهد. در آگوست سال 2019 ، ارتش اسرائیل به شکل رسمی برنامه ای را برای توسعه خودرو رزمی جدید با نام Carmel مجهز به هوش مصنوعی ، قابلیت های خودکار و اتوماتیک را اعلام کرد. این خودرو زرمی جمع و جور، چابک ، موثر، بقاپذیر ، و مقرون به صرفه خواهد بود و تنها توسط دو خدمه هدایت و اداره می شود. این پلتفرم توسط یک سیستم حفاظت فعال پیشرفته محافظت می شود و در برابر حملات سایبری ایمن خواهد بود همچین میتواند بمبهای کناره جاده ای را خنثی و یا بی اثر کند. با توجه به اندازه کوچک و سبک بودن ، می تواند به راحتی در مناطق متراکم شهری پیشروی کند. این خودرو رزمی مجهز به پهپادهای تاکتیکی است که می تواند در نظارت و شناسایی و همچنین قابلیت حمله کمک کند. اگرچه صنایع هوافضای اسرائیل مسئول اصلی این پروژه خواهد بود اما شرکت های دفاعی اسرائیلی البیت سیستمز و رافائل نیز در این پروژه همکاری خواهند داشت. به شکل کلی طرح اولیه IAI در مورد پروژه Carmel پلتفرمی است که مجهز به صفحه نمایش پانوراما ، صفحه های کنترل فردی، کنترل شبیه به دسته کنسول بازی Xbox است. قابلیت های خودمختاری مانند : حرکت، تشخیص تهدید ، دستیابی به هدف ، و همچنین مانورهای دفاعی و تهاجمی، در خودرو رزمی IAI توسط یک سیستم مرکزی و خودمختار هدایت می شود. بخش خودمختاری این خودرو اجزای مختلف پلتفرم را باهم ادغام می کند و به اپراتور انسانی در پردازش اطلاعات و تمرکز بر تهدیدهای مهم برای تصمیم گیری موثر کمک می کند. مفهوم Carmel در مقیاس جهانی نوآورانه و پیشگام است پیش بینی میشود در صورت به کارگیری چنین سخت افزاری توسط ارتش اسرائیل قابلیت های تهاجمی و تدافعی آنها در رزم زمینی افزایش قابل توجه ای پیدا خواهد کرد. ماکت پروژه Carmel نسخه صنایع هوافضای اسرائیل که در سال 2019 به نمایش گذاشته شد منبع

ژن آلمانی تانک های تی-90 الجزایر ارتش الجزایر در جدیدترین بروز رسانی تانک های تی-90 اس خود از سیستم کنترل و فرماندهی تاکتیکی TacNet ساخت شرکت آلمانی راین متال استفاده کرده است. سیستم TacNet سیستم مدیریت تاکتیکی طراحی شده برای پاسخگویی به نیازهای عملیات سریع و دارای تحرک بالا در سطح تاکتیکی است اساساً این سامانه باعث تعامل بین واحدهای فرماندهی و واحدهای رزمی می شود. TacNet پتانسیل عظیمی را در مورد اطلاعات ، فرماندهی و کنترل و برتری آتش فراهم میکند و اطمینان می دهد که فرماندهان نظامی همیشه می توانند ابتکار عمل را حفظ کنند. TacNet میتواند یک تصویر عملیاتی مشترک بین نیروهای پیاده نظام ، خودروهای رزمی و پست های فرماندهی را به اشتراک بگذارد. از جمله ویژگیهای مثبت این سیستم نیاز نداشتن به زیرساخت های ارتباطی ویژه است . اجزای سیستم کنترل و فرماندهی تاکتیکی TacNet نصب شده بر روی تانک تی-90 اس الجزایر برای به دست آوردن نتایج موفق در یک نبرد، واحدهای تاکتیکی باید بتوانند حرکت کنند ، شلیک کنند و ارتباط برقرار کنند. این سیستم کنترل و فرماندهی از این قابلیت ها در میدان نبرد پشتیبانی می کند همچنین این سامانه زمان واکنش نیروها را از شناسایی تا درگیر شدن با تهدیدات را به طور قابل توجهی کوتاهتر میکند. به طور معمول ، پردازش داده ها با توجه به محدودیت های عملکرد انسانی خصوصا در شرایط رزمی محدود می شود. TacNet از الگوریتم های پیشرفته و هوشمند برای جمع آوری ، ردیابی و انتشار اطلاعات و آماده شدن برای اقدامات استفاده می کند. به این ترتیب ، تهدیدات بالقوه را می توان قبل از ایجاد خطر جدی خنثی کرد. استفاده از یک سیستم کنترل و فرماندهی در تانک های اصلی میدان نبرد تی- 90 اس الجزایر میتواند در عملیات سریع های واحدهای زرهی تاثیر به سزایی بگذارد و عملکرد آنها را باتوجه به قابلیت های سیستم کنترل و فرماندهی TacNet ارتقا بدهد.

چند روز پیش (30 نوامبر) ، رجب طیب اردوغان و خلوصی آکار وزیر دفاع ترکیه از طرح اولیه ساختمان وزارت دفاع، ستادکل نیروهای مسلح و فرماندهی نیروهای سه گانه زمینی، دریایی و هوایی رونمایی نمودند. بنا بر اعلام آنها این طرح که شباهت زیادی به ساختمان پنتاگون دارد قرار است تا سال 2023 به بهره برداری برسد. موضوع جالب علاوه بر این شبیه سازی با قدرت نظامی اول جهان ، بیان جملاتی از سوی اردوغان از قبیل "هرکس در منطقه می‌خواهد سنگی جابه‌جا کند باید اول از ترکیه اجازه بگیرد" بود. آیا این حرفهای از یک ذهن خودشیفته تشنه قدرت تراوش می شود؟ یا پشت این رجز خوانی ها نقشه حساب شده ای کشیده شده است؟ شاید هم رهبر نوعثمانی ها آگاه یا ناآگاه ابزار دست قدرتهای بزرگتر جهان باشد؟ اما سوال مهم تر ، آیا دستگاه سیاست خارجی حاکم بر کشور، اقدامات ترکیه را رصد و برایش اقدام موثری طراحی خواهد کرد؟ دل وقلوه دادن ها با طالبان و مانورهای مشترک از جمله با پاکستان و آذربایجان زنگ خطرهایی است که برای یک هوش متوسط هم سوال برانگیز خواهد بود. منطقاً مسئولین دیپلماسی کشوری مثل ایران این تحولات سریع و روز به روز را مدنظر خواهد گرفت گرچه با نگاه به تجربه چهار دهه سیاست خارجی ، شنونده این اخبار حق دارد از آینده نگران باشد.

یک تاجر معروف اسرائیلی متهم به جاسوسی برای ایران شد سرویس امنیتی داخلی اسرائیل (شین بت) اعلام کرد یک میلیونر عرب اسرائیلی را که با موشه یعلون وزیر دفاع سابق این رژیم مرتبط بوده است به جرم انتقال اطلاعات به سرویس اطلاعات ایران از طریق تماس در لبنان بازداشت کرد. یعقوب ابو القیان، سیاستمدار سابق و از تاجران ثروتمند و سرمایه گذار بزرگ ساخت و ساز در منطقه نقب در سرزمین‌های اشغالی است و مدتی قبل کاندیدای پارلمان رژیم صهیونیستی شده بود. شین بت مدعی شده وی مظنون به برقراری ارتباط با یک مرد لبنانی-عراقی و از طریق وی ارتباط با شخصیت های اطلاعاتی ایران است که اطلاعات را به آنها منتقل کرده است. اخبار کانال 12 اسرائیل گزارش داد که وی برخی اطلاعات از جمله جزئیات مربوط به تردد بنی گانتز ، وزیر جنگ اسرائیل را به ایران ارائه کرده است. به نقل از شین بت، به غیر از اطلاعات جاسوسی بین طرفین، تماس ها همچنین بر فرصت های بالقوه تجاری در کشورهای مختلف عربی منطقه متمرکز بوده و به عنوان بخشی از این تماس‌ها، ابو القیان به روزرسانی هایی را در مورد آنچه در اسرائیل می گذرد به ایران ارائه کرد

بصورت مختصر و ساده معادلات حاكم بر مكانيك جريان سيالات معروف به معادلات ناويراستوكس ( مؤمنتوم جريان) پيچيده ترين و غيرخطي ترين معادله اي است كه تا كنون بشر كشف كرده است اين معادلات روي جريان در سطح دماغه موشك و بدنه موشك مطرح ميشن و به جريان لإيه مرزي مشهور هستن كه روي سطح موشك ايجاد شده و از اهميت فوق العاده اي در محاسبات نيروي درگ و ... برخوردار است امروزه نيز با وجود پيشرفت علم هنوز حل تئوريك پيدا نكرديم و كامپيوترهاي پيشرفته باز بصورت حل عددي مسائل را با زمان زياد محاسبه مي كنند اما در اون زمان فقط ماشين حساب مكانيكي وجود داشت آلمان ها معادلات رو با روش هاي مبتكرانه ساده كردن و مفهوم معادلات رو استخراج كردن و با استفاده از حداقل ١٠٠ منشئ كه پشت ماشين حساب مي نشست معادلات ساده شده رو حل كردن با روش تكرار هر منشئ ١٠ ساعت كار ميكرد و هر دقيقه يك محاسبه انجام ميداد و در نهايت مسأله رو حل ميكردن و جواب ميگرفتن و بعد روي همين جواب ها موشك رو سأختن و شليك كردن و به هدف خورد

سلام این نکته ای را که فرمودید بیشتر باز می کنید ، تا آنجایی که من مطالعه کردم ، تنها به اشارات سطحی در مورد حدس و گمان آلمانها در محاسبات آن هم در مورد موشک V-2 برخوردم بر خلاف V-2 ، موشک V-1 طراحی فوق العاده ساده ای داشت . ********************* چند تصویر از جایرو موشک V-1 تصویر یه جایرو لیزری امروزی : این هم یه ماشین حساب آلمانی که در موزه شهر پنه مون نگهداری می شه :