با سلام    شهدا را ياد كنيم با يك ذكر صلوات   شهید علیرضا کریمایی      بازسازی پچ : MR9

به نام خدا پهپاد MQ-25 بوئینگ به هواپیمای E-2D Hawkeye سوخت رسانی کرد پهپاد MQ-25 در حال سوخترسانی هوایی به هواپیمای تاکتیکی هشدار زودهنگام هوایی E-2D Hawkeye هواپیمای بدون سرنشین MQ-25 Stingray بوئینگ به هواپیمای E-2D Hawkeye فرماندهی و کنترل نیروی دریایی ایالات متحده سوخت رسانی کرد و دومین ماموریت سوخت گیری بدون سرنشین هواپیماهای ناونشین خود را به انجام رسانید. در حین پرواز آزمایشی از فرودگاه MidAmerica St. Louis در هجدهم آگوست، خلبانان اسکادران آزمایش و ارزیابی هوایی نیروی دریایی VX-20 یک ارزیابی موفقیت آمیز پشت MQ-25 T1 انجام دادند تا از عملکرد و ثبات قبل از برقراری تماس با سوختگیری سوخت هوایی T1، اظمینان حاصل کنند. E-2D در طول پرواز از ذخیره سوختگیری هوایی T1 سوخت دریافت کرد. سروان Chad Reed، مدیر برنامه هوانوردی بدون سرنشین نیروی دریایی گفت: "پس از عملیاتی شد، MQ-25 به هر پلتفرم قابل سوخت گیری، از جمله E-2 سوخت رسانی می کند.این پرواز ما را در مسیر رساندن هرچه سریع تر Stingray به ناوگان نگه می دارد، جایی که قابلیت سوخت گیری آن برد و انعطاف پذیری عملیاتی شاخه هوایی ناو حامل و گروه هجومی را تا حد زیادی افزایش می دهد." MQ-25 Stingray به اسکادران هشدار اولیه هوابرد در شاخه هوایی حامل ملحق خواهد شد، که در حال حاضر از هواپیمای E-2 C/D (که به دلیل نقش آن در مدیریت نبرد مشترک و فرماندهی و کنترل با نام مدافع یک چهارم دیجیتالی ناوگان شناخته می شود) استفاده می کند. Dave Bujold، مدیر برنامه MQ-25 بوئینگ گفت: "این پرواز های سوختگیری تاریخی مقدار قابل توجهی داده در اختیار ما می گذارد که ما آن ها را وارد مدل دیجیتالی MQ-25 می کنیم تا مطمئن شویم محصول در حال ساخت ما یک تغییر دهنده بازی برای شاخه هوایی حامل نیروی دریایی باشد." این دومین ماموریت سوخت گیری هوایی است که تیم MQ-25 تابستان امسال انجام داده است. در چهارم ژوئن، دارایی آزمایشی MQ-25 T1 اولین هواپیمای بدون سرنشین بود که به هواپیمای دیگر، یعنی سوپر هورنت نیروی دریایی ایالات متحده، سوخت رسانی کرد. هر دو پرواز در سرعت ها و ارتفاعات مرتبط با عملیات انجام شد و E-2D و F/A-18 مانورهایی را در مجاورت T1 انجام دادند. در حال حاضر بوئینگ 2 هواپیمای اولیه از هفت هواپیمای آزمایشی MQ-25 و دو مقاله آزمایش زمینی را که در حال حاضر تحت قرارداد هستند، تولید می کند. دارایی آزمایشی MQ-25 T1 متعلق به بوئینگ پیش‌تر از این هواپیماها است. MQ-25 از پیشرفت های مهندسی و طراحی دیجیتال مبتنی بر مدل استفاده می کند و پروازهای در حال انجام برای آزمایش طراحی و عملکرد هواپیما بسیار زودتر از برنامه های سنتی در نظر گرفته شده است. منبع

به نام خدا Boeing MQ-25 Stingray هواپیمای تانکر بدون سرنشین مبتنی بر حامل (2025) "MQ-25 "Stingray یکی از برنامه های جاری نیروی دریایی ایالات متحده برای ساخت هواپیما های بدون سرنشین تانکر سوخترسان برای خدمت در ناوگان بزرگ کشتی های هواپیمابر خود است. الزامات این برنامه شامل حداقل حجم سوخت 6350 کیلوگرم و برد پروازی 804 کیلومتر از کشتی میزبان می باشد. بوئینگ، نورثروپ گرومن، جنرال اتمیکس و لاکهید مارتین در برنامه Stingray رقابت کردند. نورثروپ گرومن در سال 2017 از رقابت کنار کشید. گرومن با پهپاد X-47B نسخه ناو هواپیمابر نشین شرکت کرده بود. نیروی دریایی امیدوار است Stingray تا میانه های این دهه (حدود سال 2025) به سطح عملیاتی برسد. در آگوست سال 2018، نیروی دریایی ایالات متحده، بوئینگ را به عنوان برنده این رقابت اعلام کرد و قراردادی 805 میلیون دلاری برای توسعه 4 هواپیمای MQ-25 تا آگوست 2024 با این شرکت بست. در دوم آپریل سال 2020، 3 فروند MQ-25 آزمایشی دیگر سفارش داده شد تا مجموع سفارش ها به 7 فروند برسد. این برنامه ممکن است تا 13 میلیارد دلار و 72 فروند پهپاد افزایش یابد. سال های 2000 شاهد انفجاری در سامانه های بدون سرنشین هوایی در حوزه نظامی بود و تعجبی ندارد که نیروی دریایی ایالات متحده از آن زمان به دنبال تانکر های هوایی بدون سرنشین برای پرواز از عرشه ناو های هواپیمابر خود باشد. پروژه ای که در ابتدا قرار بود برنامه "پهپاد نظارت و حمله هوایی برخاست از هواپیمابر" (UCLAS) باشد به "سامانه سوخت رسانی هوایی مبتنی بر ناو هواپیمابر" (CBARS) تبدیل شد. در سال 2016 برای این محصول نام "MQ-25 "Stingray انتخاب شد. طرح بوئینگ، از شاخه سری "Phantomworks" بود که تحت تاثیر کار های قبلی بوئینگ برای برنامه پهپاد رزمی UCLASS قرار گرفته است. این پهپاد جدید اولین بار در نوزدهم دسامبر سال 2017 در مراسمی با حضور خبرنگاران رونمایی شد. طراحی این پهپاد بال پرنده خمیده با لا های رو به عقب است. بال های دمی از 2 جفت سطح رو به بیرون تشکیل می شود. بخش زیرین بدنه از چرخ های سه‌گانه برای حرکت روی زمین استفاده می کند، هر بال اصلی یک چرخ تکی را حمل می کند اما بازوی دماغه با چرخ های دوتایی تقویت شده است. بدنه کاملا صاف است و برای حمل سامانه های اویونیک، موتور (ها) و ذخیره سوخت طراحی شده است. بال های جمع شونده در طراحی آن در نظر گرفته شده است زیرا کشتی ها فضای محدودی دارند.. برای عملیات های روی حامل MQ-25 نیاز است تا از میان عرشه شلوغ هواپیمابر حرکت کند، و از بالابر تا منجنیق برای پرتاب و از عرشه تا بالابر پس از بازگشت را طی کند. این کار نیاز به برنامه نویسی پیشرفته ای دارد. همچنین، برای خدمت در نیروی دریایی، این پهپاد بیشتر عمر خدماتی خود را در حال ماموریت روی آب خواهد بود که چالشی برای مهندسان است. فراتر از آن، کیفیت بخش هوایی نیروی دریایی، به پهپاد سازه و زیرسازه ای تقویت شده برای تحمل فشار ها، پوشش های ویژه برای مقابله با محیط های شور دریایی، توانایی عملیات در شب و روز و قلابی نگه دارند برای فرود روی عرشه ناو داده است. به تمام این ویژگی ها توانایی عملیات خودکار و انتقال سوخت هنگام کار کنار هواپیما های سرنشین را هم باید اضافه کرد. Stingray قادر به سوخت رسانی به تمام انواع هواپیما های نیروی دریایی ایالات متحده. توانایی سوخت گیری سریع و بهینه هواپیما ها توسط پهپاد های خودکار، گام مهمی برای هوانوردی نیروی دریایی است. این پهپاد ها به هواپیما هایی مثل F/A-18 مدل E و F اجازه می دهد تا برگرداندن تغییرات ذخیره سوخت خود، به فرم رزمی سابق برگردند. MQ-25 علاوه بر توانایی سوخت رسانی، نقش ISR (جاسوسی-نظارت-شناسایی) هم دارد و می تواند با حمل رادار به ناوگان اصلی کمک کند. با روی کار آمدن Stingray، برنامه نیروی دریایی برای حفظ F/A-18 و F-35 در نقش هجومی دیگر نیازی به تانکر های سرنشین دار که بر روی چاچوب هواپیما های رزمی فعلی ساخته شده، ندارد. در سال 2017 بوئینگ اعلام کرد MQ-25 در فاز های نهایی آزمایش موتور است. زمان پایان شرکت در برنامه تا روز سوم ژامویه سال 2018 بود. بوئینگ در نظر دارد تا حدود 72 فروند پهپاد MQ-2 را تا آن زمان تولید کند. نمونه اولیه شرکت بوئینگ در دسامبر سال 2017 رونمایی شد. اگرچه که این طرح از سال 2011 روی کاغد آمده و از نوامبر سال 2014 وجود داشته است.تصاویر منتشر شده در ژانویه 2018 و تصاویر رسمی در مارچ سال 2018 منتشر شدند. نمونه اولیه بوئینگ MQ-25 (به نام T1) تا سال 2018 در حال انجام آزمایش های سازگاری با ناو هواپیمابر بود. در آپریل سال 2018، اعلام شد که بوئینگ، موتور توربوفن AE3007 رولزرویس را برای نمونه اولیه پهپاد سوخترسان MQ-25 انتخاب کرده است. در فوریه سال 2019، نیروی دریایی ایالات متحده قراردادی 41.8 میلیون دلاری را برای ساخت آشیانه MQ-25 Stingray در Patuxent River (مریلند) با B.L. Halbert International منعقد کرد. در می سال 2019، اعلام شد که اولین دور پرواز های آزمایشی MQ-25 T-1 در ماه ژوئن یا جولای سال همین سال آغاز خواهد شد. در ماه ژوئن اولین پرواز آن برای میانه های سال برنامه ریزی شد. در سپتامبر سال 2019، نیروی دریایی ایالات متحده کار برروی یک نمونه توسعه ای MQ-25A را اغاز کرد. اولین پرواز آن در نوزدهم همان ماه انجام شد که 2 ساعت به طول انجامید. ورود به خدمت آن برای سال 2022 سا 2023 برنامه ریزی شد. در ماه اکتبر، آزانس اطلاعات ملی فضایی، بوئینگ را مسئول تحقیق درباره ی احتمال یکپارچه سازی پاد های چند کاربره (MMP) بوئینگ با سازه فعلی پهپاد MQ-25 کرد تا در نقش گشت دریایی در کنار هواپیمای گشتی بوئینگ P-8A پوسایدن خدمت کند. در مارس سال 2020، بررسی طراحی سامانه (SDR) پهپاد MQ-25 به پایان رسید. در ماه آپریل، سفارش خرید 3 فروند MQ-25 اضافه تر را به ارزش 84.7 میلیون دلار به بوئینگ ارائه کرد. در ماه می، بوئینگ ساخت 4 فروند از MQ-25 را برای آزمایش مهندسی شروع کرد. در ماه نوامبر، نیروی دریایی ایالات متحده، تمرینات پروازی مجازی برای پهپاد MQ-25A را آغاز کرد. در ژوئن سال 2021، یک فروند نسخه اولیه پهپاد MQ-25 با موفقیت عملیات سوخترسانی هوا به هوا را با یک هواپیما ی بوئینگ F/A-18F سوپر هورنت پشت سر گذاشت. این عملیات در چهارم ژوئن در ارتفاع 3 کیلومتری در پایگاه هوافضای میسوری انجام شد و اولین در نوع خودش بود. انتظار می رود تا سال 2025، این پهاپد عملیاتی شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2025 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Boeing Phantomworks (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (برنامه ریزی شده) - نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، سوخت گیری هوایی (تانکر، پلتفرم اختصاصی یا تغییر یافته برای انتقال سوخت به هواپیما های هم پیمان)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 16 متر - طول بال ها: 23 متردر حالت بال باز، 9.5 متر در حالت بال تا شده - ارتفاع: 3.4 متر در حالت بال باز، 4.8 متر در حالت بال تا شده - وزن: 6400 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 20000 کیلوگرم (13800 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن AE 3007N رولزرویس با 44 نیوتن رانش حداکثر سرعت: 620 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 12000 متر - برد: 930 کیلومتر هنگام حمل 6803 کیلوگرم سوخت - تسلیحات: ندارد. ماموریت آن فقط محدود به حمل سوخت است - نسخه ها: MQ-25 "Stringray" (سری پایه)، MQ-25A (مدل تولیدی پیشنهادی)، T1 (نمونه اولیه شرکت بوئینگ)، MQ-25 MPA (مدل پیشنهادی برای هواپیمای گشت دریایی، شامل پاد چند کاربره (MMP) شرکت بوئینگ) منبع

قوانین جنگ های هیبریدی بخش اول جنگ های هیبریدی هدف اصلی از هر جنگ هیبریدی ، ایجاد اختلال در پروژه‌ های ارتباطی متشکل از چند قطبی های بین المللی از طریق تحریکات خارجی است که باعث ایجاد درگیری‌های هویتی (قومی ، مذهبی ، منطقه ‌ای ، سیاسی و غیره ) در داخل یک کشور هدف مرتبط کننده راه های ترانزیتی می شود . اهداف یکپارچه‌ سازی اورآسیا و پروژه‌ های راه ابریشم چین ، هدف های راهبرد جنگ هیبرید جهانی ایالات‌ متحده می باشند و این امر موجب ایجاد میادین مختلف نبرد در گستره وسیع جغرافیایی می شود . در این مطلب به شناسایی آسیب پذیری هایی که هر یک از کشورهای ترانزیتی مناطق هارتلند بزرگتر ، بالکان ، آ سه ‌آن، مسیر اقیانوسی آفریقا - آسیا و آمریکای‌ لاتین که مربوط به این نوع انقلابی جنگ های نا متقارن هستند را بررسی می کنیم . روش منحصر به فرد این مطلب شامل متغیرهای قومیتی ، مذهبی ، تاریخی ، مرزهای اجرایی ، جغرافیای فیزیکی و تفاوت های اقتصادی و اجتماعی در ایجاد تحلیل های جامع است که نشان دهنده نقاط ضعف هر کدام از کشورها در جنگ های هیبریدی هستند . هدف از انجام این کار نشان دادن ابزارهایی است که ایالات متحده می تواند به طور پیش بینی شده در بی ثبات کردن دولت های کشورهای هدف استفاده کند ، در نتیجه تصمیم گیرندگان و اذهان عمومی می توانند خود را برای مقابله با سناریوهای از پیش برنامه ریزی شده آماده نمایند . قوانین جنگ های هیبریدی جنگ هیبریدی یکی از مهم ‌ترین تحولات استراتژیکی می باشد که آمریکا تا به حال به رهبری خود انجام داده ‌است و انتظار می‌ رود گذر از انقلاب‌های رنگی به جنگ های غیرمتعارف بر روند بی ‌ثبات سازی کشورها در دهه ‌های آینده مسلط شود . آن‌هایی که با ژئوپلیتیک نا آشنا هستند ممکن است برای درک هدف های جنگ های هیبریدی به مشکل بر بخورند ، اما در واقع شناسایی مناطق و کشورهای قربانی در معرض خطر این شکل جدید از تهاجم دشوار نیست . کلید پیش ‌بینی این است که بپذیریم که جنگ‌ های هیبریدی به وسیله تحریک منازعات نامتقارن توسط یک نیروی خارجی برای خراب کاری در منافع ژئواکونومیک ایجاد می شود و شروع از این نقطه به طور قابل توجهی می تواند دقیقا مشخص کند که ممکن است در آینده کدام منطقه مورد ضربه واقع می گردد . این مجموعه با توضیح الگوهای پس زمینه جنگ های هیبریدی آغاز گشته و درک خواننده از خطوط راهبردی آن را عمیق ‌تر می ‌سازد . پس از آن، ما ثابت خواهیم کرد که چگونه چارچوب شرح‌ داده ‌شده در گذشته در طول جنگ آمریکا بر علیه سوریه و اوکراین ، اولین دو قربانی جنگ های هیبرید منطبق است . در بخش بعدی ، تمام درس هایی را که تا کنون آموخته ایم بررسی کرده و از آنها برای پیش بینی صحنه های بعدی جنگ های هیبریدی و آسیب پذیرترین عوامل ژئوپلیتیکی مورد استفاده در آنها را بررسی خواهیم نمود . سپس بر آن مناطق تمرکز خواهیم کرد و به این موضوع اشاره می کنیم که چرا آن‌ها به طور استراتژیک و اجتماعی - سیاسی آسیب ‌پذیر هستند تا قربانیان بعدی جنگ های پست مدرن آمریکا شوند. الگوسازی از جنگ های هیبریدی اولین چیزی که باید در مورد جنگ‌ های هیبریدی بدانید این است که آن‌ ها هرگز در کشور متحد آمریکا یا درهر جایی که آمریکا منافع بنیادین دارد توسط آمریکا اجرا نمی شوند . کنترل فرآیندهای هرج و مرج و آشوب که در طول برنامه های تغییر رژیم مدرن اجرا می گردند ، به صورت کامل غیر ممکن است و می‌توانند به طور بالقوه یک نوع فراز ژئوپلتیک مشابه در مقابل منافع آمریکا بوجود آورد و به همین دلیل واشنگتن سعی دارد که آنها را به طور مستقیم یا غیر مستقیم به سوی رقبای چند قطبی خود هدایت کند . به همین دلیل است که ایالات متحده هرگز جنگ هیبریدی را در جایی که منافع بزرگی برای از دست دادن دارد اجرا نمی کند ، هرچند که چنین ارزشیابی به طور همزمان ، نسبی است و می تواند به سرعت با توجه به شرایط ژئوپلیتیکی تغییر کند . با این وجود، این یک قاعده کلی است که عمدتا آمریکا منافع خود را خراب نمی کند ، مگر اینکه ایجاد زمین سوخته در طول بازسازی صحنه وسیع بازی برای آنها منفعت داشته باشد و با توجه به این امر اگر آمریکایی ها مجبور به خروج از خاورمیانه شوند بسیار محتمل است که استراتژی زمین سوخته را در عربستان سعودی پیاده کنند . اگر خدا بخواهد (خیلی) ادامه خواهد داشت ... صرفاً برای میلیتاری / بن پایه : Oriental Review

نیروی دریایی ایالات متحده در نظردارد تا ایده رّد شده پهپادهای پنهانکار با قابلیت سوخت گیری هوایی را براساس پلتفرم MQ-25 توسعه دهد . این ایده که در گذشته با عنوان "پهپادهای شناسایی و نظارت هوابرد قابل استفاده بر روی ناوهای هواپیمابر" (UCLASS) شناخته می شد ، با آغاز سال 2015 میلادی ، ذیل برنامه " بررسی طرح های راهبردی " توسط پنتاگون مورد توجه قرارگرفت . با این وجود ،تغییرات پیشنهادی عموماً بر اجرای ماموریتهای نظارت و شناسایی دوربرد تاکید می نمود که بعنوان یک راه حل جهت جایگزینی جتهای سرنشین دار F/A-18 سوپرهورنت که یکی از ماموریتهای آن ، ایفای نقش سوخت رسان هوایی تاکتیکی بود ، تاکید می نمود . علاوه بر آن ، پنتاگون تمایل داشت تا نسخه RAQ-25 را بعنوان طرح پیشنهادی به نیروی دریایی ارائه کند که براساس اطلاعات منتشر شده ، نیروی دریایی ، چندان به پذیرش آن تمایلی نداشتند . مقامات ارشد نیروی دریایی ، در کنفرانس خبری این نیرو در واشنگتن به تاریخ 10 مارس 2016 ، براین نکته تاکید می ورزیدند که پهپاد MQ-25 بر خلاف تصورات پیشین ، از توانایی پنهانکاری کمتری برخوردار است ، در نتیجه براساس آنچه فرآیند پیشنهادات برای تقاضا(RFP) در حوزه تجهیزات هوایی نامیده می شود ، بازه زمانی تکمیل این پروژه طبق زمانبندی های انجام شده ، در سال 2017 صورت خواهد گرفت . براساس جدیدترین طرح های پیشنهادی ، نیروی دریایی درسال 2017 ردیف مالی لازم را در بودجه مصوب شده برای انعقاد قرار داد با پیمانکار اصلی این برنامه در سه ماهه دوم 2018 در اختیار خواهد داشت و نمونه نخست نیز در سال 2021 تحویل این نیرو می گردد .طبق اطلاعات منتشر شده ، نیروی دریایی ایالات متحده در تلاش است تا در سال مالی 2021 ، مبلغی در حدود 2160000000 دلار را برای برنامه MQ-25 از کنگره درخواست نماید که ظاهراً نخستین مرحله آن در سال مالی 2016 به مبلغ 350 میلیون دلار برای این برنامه پرداخت خواهد شد . دریاسالار جوزف مالووی ، جانشین معاونت عملیات نیروی دریایی ایالات متحده در حوزه یکپارچه سازی قابلیتها و منابع اگر چه برنامه موسوم به UCLASS براساس شواهد ، کاملاً از دستور خارج شده است ،اما پولی که کنگره برای این کار تخصیص داده بود ، هنوز قابل استفاده بشمار می رود . دریاسالار جوزف مالووی ، جانشین معاونت عملیات نیروی دریایی ایالات متحده در حوزه یکپارچه سازی قابلیتها و منابع ، براین اعتقاد است که " نیروی دریایی هماهنگی های لازم را با سنا و کنگره انجام داده است. با این وجود ، کنگره ایالات متحده برای تصویب بودجه این طرح ، نیازمند اطلاعات طبقه بندی شده از این پرنده بدون سرنشین (با قابلیت سوخت گیری و سوخت رسانی ) که علاوه بر ایفای نقش اصلی ، قادر به انجام طیف متنوعی از ماموریتهای رزمی است ، می باشد ، بویژه اینکه اخبار مربوط به آزمایشات موفقیت آمیز محصول نورثروپ /گرومن X-47B ، بعنوان جدی ترین رقیب این پروژه ، نظرات را بخود جلب نموده است . علیرغم وجود حواشی زیاد ، قانونگذاران مجلس ایالات متحده ، نیروی دریایی را برای افزودن قابلیتهای طیف گسترده ای از ماموریتهای رزمی در شرایط همه گونه آب و هوایی ، در کنار وجود قابلیت سوخت رسانی MQ-25 تحت فشار گذاشته است ،اما دریا سالار مالووی معتقد است که نکته مثبت ماجرا اینجاست که اعضای کنگره به این طرح علاقه مند شده اند . دریاسالار مالووی براین نظر است که با کاهش نیاز به وجود قابلیتهای " کم – پیدایی " ، رقبای طرح UCLASS ، نظیر نورثروپ/گرومن ، لاکهید/مارتین ، بویینگ و جنرال اتمیکز ، فرصت پیدا خواهند کرد تا در این رقابت سخت و نفس گیر شرکت نمایند . مالووی براین نکته تاکید می کند که پهپاد جدید نیروی دریایی ، قادر است ، طیف متنوعی از مهمات استاندارد هدایت شونده و غیر هدایت شونده و همچنین مخازن سوخت نیروی دریایی را حمل و پرتاب نماید ، با این وجود ، ماموریت اصلی این پهپاد ، جمع آوری اطلاعات و انهدام اهداف نخواهد بود . مقامات ارشد نیروی دریایی ایالات متحده ، هنوز درحال بررسی برای رسیدن به یک چهارچوب نهایی برای اعلام نیازمندی های خود ، پیش از آغاز مذاکرات تعیین پیمانکار در آوریل 2016 هستند . این بررسی ها ، عمدتاً توسط کارگروهی از کارشناسان برای تدوین آنچه که RFP (فرآیند پیشنهادات برای تقاضا) نامیده می شود ، صورت خواهد گرفت . به گفته دریاسالار مالووی ، چهار رقیب اصلی پروژه UCLASS ، بشدت در حال فعالیت برای در دست گرفتن این برنامه هستند ، با این وصف ، سرنوشت نهایی این برنامه درتابستان 2016 ، تعیین وضعیت خواهد شد ، چرا که برای تامین نیازهای نیروی دریایی ، با هیچ شرکتی ، تعارف وجود نخواهد داشت . اما نیروی دریایی برای این طرح ، شرایط ویژه ای تعیین نموده ، چنانکه ممکن است قابلیتهای سوخت رسانی این پهپاد ، افزایش یابد . به احتمال زیاد ، نورثروپ ، پیشنهاد خود را براساس پلتفرم X-47B ، لاکهید مارتین براساس ترکیب پلتفرم RQ-170 و فناوری F-35C تنظیم خواهند نمود . علاوه بر آن ، بویینگ با یک طرح محرمانه ناشناس و در نهایت ، جنرال اتمیکز با پروژه موسوم به Sea Avenger که برپایه پلاتفرم Predator-C توسعه پیدا نموده در این مناقصه شرکت خواهد نمود . منبع : https://www.flightglobal.com/news/articles/us-navy-descoping-stealth-requirement-for-stingray-t-423039/

آزمایش موشک شفق هوانیروز مشخصات نسل جدید شفق : برد : 20 کیلومتر وزن سرجنگی : 13 کیلوگرم شلیک کن و فراموش کن هدایت فروسرخ و لیزری

تصویری زیبا از سامانه مجید نزاجا در رزمایش آبان ۱۴۰۲

نقشه ی احتمالی یک پایگاه موشکی ایران

بسم ا.. براساس داده های منتشر شده .. انطباق نسخه هوابه هوای موشک مجید با پهپاد کرار در قالب "پروژه رسول " انجام شده

بسم ا..

سلام اینم برای ثبت در تاریخ ای بابا. اینا مگه برای ارتش های بدبخت بینوای ورشکسته که تکنولوژی های روز را اصلا نمیفهمیدند نبود؟ تانک مرکاوا با اون همه دبدبه و کبکبه و ارتش فناناپذیر! متصل به الهه ی! تکنولوژی ها را چه به قفس و میلگرد و توری؟! مگر تروفی حتی اجسام نامرئی را از زیر زمین و اعماق فضا هدف قرار نمیداد حتی اگر براش تعریف نشده بود ولی چون اسراییلی بود حتما برای اون ها هم راه حلی پیدا میکرد خودمختار و خودجوش به وقت تهدید؟ اصولا مگه اصلا این تانک ها وقت نزدیک شدن گلوله های زرهی مسخرشون نمیکردند که تو را چه اصلا به من و موشک و راکت زرهی هم با شرمندگی و حس تحقیر بر میگشت؟ بعد قفس، اونم نه بعد دیدن تجربه دو سه ساله جنگ های اخیر بعد اینکه کلاهک یکیشون پرید توی همین جنگ توسط یک پیک نیک؟! مگه چیزی اصلا به عنوان راه حل کم هزینه و فورس ماژور و دفع تهدیدات نوظهور با کمترین امکانات در جهان وجود داره؟! مگر این رژیم از اون ها نبود که اصولا زیر cori9 نسل 13 ( قیمت روز! ) راه حل نمیپذیره؟ یا اصلا ذیل ادبیات بدون لیزر و کوانتوم و کوارک! و ... جا نمیگیره؟! حالا قفس توری؟ روی مرکاوای چندین میلیون دلاری؟ مگه میشه؟ مونتاژ یا فوتوشاپ نیست؟!

"کیپا"(کلاه یهودی)برای ژنرال به جای چتری برای ژنرال

بسم ا... شصت ثانیه هیجان ببینید ... به یاد خلبان شهید ، سرگرد جواد عرفانیان که در این فیلم به جای یکی از خلبانان میگ-21 نیروی هوایی عراق ، حضور داشتند https://www.aparat.com/v/9hPjb

از اولین سری فانتوم های سری دی نیروی هوایی ارتش

بسم ا..

نیروهای ویژه ی فاتحین بسیج

تیزر جدید و جذاب حزب الله لبنان https://aparat.com/v/UeYlE

نمایشگاه دستاوردهای وزارت دفاع

به نام خدا General Atomics MQ-25 Stingray طرح پیشنهادی هوای بدون سرنشین تانکر هوایی (2017) 3 بازیگر اصلی در برنامه تانکر های هوایی بدون سرنشین نیروی دریایی ایالات متحده (USN) حضور داشتند: بوئینگ، لاکهید مارتین و جنرال اتمیکس (با پشتیبانی بوئینگ). وقتی نیروی دریایی جهت برنامه را از حمله و پشتیبانی هوایی پرتاب شده از ناو هواپیمابر بدون سرنشین (UCLASS) به طراحی پهپاد تانکر و شناسایی MQ-25 استینگری تغییر داد، نورثروپ گرومن کنار کشید. شرکت General Atomics Aeronautical Systems، بازیگر اثبات شده در بازار پهپاد ها و سازنده سری معروف پریدیتور، همانند بوئینگ و لاکهید مارتین به جایزه این برنامه چشم داشت، جایزه ای که در حوزه تدارکات احتمالا میلیارد ها دلار می ارزید و تعهد پشتیبانی سالانه. USN بزرگترین نیروی جنگنده دریایی و بیشترین تعداد ناوهای هواپیمابر را در اختیار دارد. پهپاد رزمی Avenger شرکت جنرال اتمیکس پایه طرح پیشنهادی Stingray بود. به همین دلیل طراحی آن ها شباهت های خارجی زیادی دارد، مثل ورودی هوای نصب شده در بالای بدنه که تک موتور آن را تغذیه می کند، آرایش باله های دمی V شکل رو به بیرون و بخش زیرین با چرخ های سه تایی جمع شونده. بدنه کاملا صاف است و تجهیزات پشتیبانی مرتبط مانند اویونیک و سوخت را در خود جای می دهد. موتور همانند سایر پهپاد های نظامی سایز متوسط تا بزرگ در عقب نصب شده است. در طرح پیشنهادی Stingray برخلاف طراحی شبه بال-بدنه ترکیبی Avenger، بال های اصلی در بالای 2 طرف بدنه قرار دارند و انتهای هر بال به یک بالچه ختم می شود تا پایداری و بهره وری سوخت افزایش یابد. در بخش چانه بدنه یک برجستگی مربوط به حسگر ها دیده می شود که به پهپاد اجازه می دهد تا نقش جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) پایه (بخشی از الزامات USN) را ایفا کند. برای رعایت بخش الزام حمل سوخت USN، در زیر هر بال یک مخزن سوخت قرار دارد. این هواپیما ویژگی های پنهان کار دارد، یک قلاب گیرنده برای فرود روی ناو هواپیمابر روی آن تعبیه شده و بال های جمع شونده به آن اجازه حمل روی ناو هواپیمابر را می دهد. این ویژگی ها جدا از الزامات معمول هواپیما های نیروی دریایی مثل محافظت در برابر اسپری نمک خورنده و بخش زیرین تقویت شده عملیات های سنگین روی ناو هستند. MQ-25A کاملا خودکار است و سامانه آن فعالانه دستورها و مسیرها را از مدیر پرواز روی عرشه دریافت می کند. جنرال اتمیکس در حال آزمایش موتور توربوفن Pratt & Whitney Canada PW815 برای Stingray است که حدود 71 کیلونیوتن رانش تولید می کند. شرکت انتظار دارد تمام الزامات فنی نیروی دریایی مثل برد عملیاتی را پاس کند که هواپیما را ملزم می کند تا در فاصله نسبتا دور از کشتی حامل خود و در اقیانوس نا آرام عملیات کند. موتور PW815 تائیدیه نظامی ندارد که ممکن است خلاف طرح پیشنهادی GA-ASI باشد. انتظار می رود Stingray به طور معمول از سوپر حامل های Nimitz و کلاس Ford ناوگان نیروی دریایی عملیات کند. هر طرح باید حدود 6300 کیلوگرم سوخت را با پاد های سوخت گیری لنگری استاندارد به هواپیما های رزمی سرنشین دار تحویل دهد که اپراتور زمینی نیر بخشی از عملیات سوختگیری خواهد بود (با استفاده از لینک های ویدئویی و ارتباطی بی وقفه). نیروی دریایی امید دارد که ناوگان F/A-18 سوپر هورنت خود را که برای حمل سوخت تغییر یافته اند آزاد کند تا این پلتفرم ها بتوانند به فرم رزمی سابق خود برگردند. MQ-25 سوخت رسان اصلی به لاکهید F-35 لایتنینگ 2 خواهد بود. در آگوست سال 2018، MQ-25 Stingray بوئینگ به عنوان برنده پروژه پهپاد سوخترسان نیروی دریایی ایالات متحده معرفی شد. فرداد اولیه به ارزش 805 میلیون دلار برای 4 پهپاد آزمایشی تا آگوست سال 2024 است. USN انتظار دارد که اولین نسخه قابل پرواز در سال 2020 آماده شود. با اضافه شدن سفارش 3 فروند آزمایشی دیگر در سال 2020، تعداد کل سفارش ها به 7 فروند رسید. احتمال دارد این برنامه از 13 میلیون دلار فراتر رود و از 72 فروند هواپیما تشکیل شود. در سال 2019، اولین نسخه آزمایشی MQ-25 به فرودگاه MidAmerica St. Louis که نزدیگ پایگاه Scott نیروی هوایی قرار دارد، منتقل شد. با ادامه یافتن آزمایش های تاکسی، اداره فدرال هوانوردی به این هواپیما تائیدیه داد و مجوز آزمایش های پروازی آن را صادر کرد. MQ-25 اولین پرواز خود را در نوزدهم سپتامبر سال 2019 انجام داد. در دسامبر سال 2020، شرکت بوئینگ ویدئویی از اولین پرواز MQ-25 با مخزن های سوختگیری خارجی Cobham را منتشر کرد. در ژوئن سال 2021، اولین آزمایش سوختگیری انجام شد که در آن MQ-25 به یک F/A-18 سوپر هورنت سوخترسانی کرد. این ماموریت حدود 4.5 ساعت به طول انجامید که در آن 2 هواپیما چندین بار اتصال خشک و تر را به مدت بیش از 10 دقیقه انجام دادند و در مجموع 147 کیلوگرم سوخت منتقل شد. نیروی دریایی ایالات متحده برنامه دارد تا اسکادران بدون سرنشین ناو پرتاب چند منظوره 10 (VUQ-10) را تا اکتبر سال 2021 با 4 نمونه مهندسی و ساخت MQ-25A تشکیل دهد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2017 - وضعیت: در حال توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: General Atomics Aeronautical Systems (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده، کانادا (سفارش داده شده)، هند (سفارش داده شده) - نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، سوخت گیری هوایی (تانکر، پلتفرم اختصاصی یا تغییر یافته برای انتقال سوخت به هواپیما های هم پیمان)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 16 متر - طول بال ها: 23 متر - ارتفاع: 1.8 متر – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Rolls-Royce AE 3007N با رانش بیش از 44 کیلونیوتن - برد: 930 کیلومتر با حمل 6800 کیلوگرم سوخت - تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی سامل 2 مخزن سوخت لنگری زیر بال ها و سامانه های ISR پایه - نسخه ها: "MQ-25 "Stingray (سری پایه)، MQ-25A (مدل تولیدی) منبع

بخش پنجم تحلیل عوامل ژئواکونومیک جنگ هیبریدی علیه سوریه سوریه از دیدگاه استراتژی کلان1 آمریکا بسیار مهم است زیرا قرار بود پایانه نهایی خط لوله دوستی بین این کشور ، ایران و عراق ایجاد شود . این مسیر گازی به ایران این امکان را می داد تا به بازار اروپا دسترسی پیدا کند و رژیم تحریم ها علیه خود که در آن زمان توسط آمریکا ایجاد شده بود را کاملاً خنثی سازد . همزمان با این طرح ، قطر طرحی موازی با برنامه ایران برای ارسال گاز خود از طریق عربستان سعودی ، اردن و سوریه و از آنجا به اتحادیه اروپا از طریق LNG یا از طریق خاک ترکیه ایجاد نموده بود . بشار اسد رئیس جمهور سوریه این پیشنهاد را به دلیل وفاداری به متحد دیرینه اش یعنی ایران رد نمود که بهای آن جنگی بود که بعد از بهار عربی با حمایت آمریکا و دولت های حوزه خلیج فارس برای مجازات سوریه به دلیل رد این پیشنهاد و تبدیل شدن به قمر یک قطب قدرت داده شد . در صورت تکمیل شدن خط لوله دوستی ، این مسیر یکی از مهم ‌ترین پروژه‌های ارتباطی جهانی می شود که با ارائه یک کریدور انرژی و سرمایه‌ گذاری می تواند ایران را با اتحادیه اروپا مرتبط ‌سازد و در ژئوپلیتیک منطقه ‌ای انقلابی ایجاد نماید که این امر به ضرر مطلق ایالات ‌متحده و متحدان آن در خلیج فارس خواهد بود و بنابراین می توانست تغییرات مهمی را در تعادل قدرت در خاورمیانه به وجود آورد . ایالات متحده با درک این تهدید حاد که خط لوله دوستی می تواند باعث از بین رفتن تسلط هژمونیک چندین ساله آمریکا بر منطقه شود ، خود را متعهد کرد تا اطمینان حاصل کند که این پروژه هرگز و به هیچ وجه تحقق نخواهد یافت و این امر یکی از دلایل ایجاد داعش در این منطقه ترانزیتی است . از این منظر، روشن ‌تر می شود که چرا ایالات‌ متحده ، بی ‌ثباتی سوریه را نسبت به کشور مصر در اولویت قرار داد و در واقع مایل به صرف منابع بی شماری در راه رسیدن به این هدف و سازماندهی یک ائتلاف جهانی برای کمک به دستیابی به آن رفت . پی نوشت : بنده در گذشته در تاپیک سوریه با توجه به مطالعات شخصی ام نکاتی در رابطه به این عوامل اقتصادی بیان کرده بودم که برای ایجاد پیوستگی بین مطالب ، تحلیل خودم را هم عینا در اینجا ضمیمه مطلب می نمایم : 1. استراتژی کلان : کلان استراتژی در واقع با " یکپارچه کردن سیاست‌ ها (سیاسی ، اقتصادی ، فرهنگی و...) و قدرت نظامی یک ملت ، توسل و نیاز به جنگ را [برای تسهیل اهداف] غیر ضرور می نماید و یا شانس پیروزی را افزایش می دهد. توجه : برای آشنایی بیشتر با استراتژی کلان فعلا می توانید به مطلب زیر از جناب @remo مراجعه فرمایید : ادامه دارد ...

بخش چهارم نمونه های منطبق بر نظریه سوریه بعد از بهار عربی در سال 2011 ، گزینه جمهوری های عربی سکولار به طور گسترده ای در طرح زمین جنگ آمریکا وارد گشت . برای جمع ‌بندی ساختارهای استراتژیک این عملیات بزرگ ، این مفهوم برای ایالات‌ متحده آمریکا جهت کمک به گروه چند ملیتی اخوان المسلمین برای رسیدن به قدرت از الجزایر تا سوریه از طریق مجموعه ‌ای از عملیات‌های تغییر رژیم هماهنگ علیه کشورهای رقیب (سوریه) ، شرکای غیرقابل اطمینان (لیبی) و کشورهای نیابتی استراتژیک برای گذار اجتناب ‌ناپذیر رهبری (مصر، یمن) به وقوع پیوست . محیط استراتژیک حاصل قرار بود ، شبیه به اروپای شرقی دوران جنگ سرد باشد ، در حالی که هر یک از دولت ها توسط همان گروه (اخوان‌المسلمین به جای حزب کمونیست) رهبری می شدند و به صورت نیابتی توسط یک نماینده خارجی کنترل می گشتند . در این موضوع ایالات متحده به صورت رهبری از پشت پرده ، وقایع را توسط دو کشور ترکیه و قطر هدایت می نمود . این همپیمانی ایدئولوژیک سازمان ‌یافته اما ضعیف ، آن قدر در خود تناقض داشت تا از طریق تاکتیک ‌های ساده تقسیم و اداره کنترل نشود (تا بدین وسیله از سازماندهی مستقل آن علیه عربستان سعودی و کشورهای حوزه خلیج فارس جلوگیری شود) اما با این حال به راحتی بر نفرت فرقه ای برای بسیج نیروها بر علیه ایران و منافع منطقه ای آن دامن زد و از این طریق آن را به ابزاری بسیار انعطاف پذیر برای پیشبرد استراتژی کلان آمریکا در خاورمیانه تبدیل نمود . اما با توجه به منشاء آشوبناک این قمار ژئوپلیتیکی ، از قبل مشخص بود که عناصر آن مطابق برنامه پیش نروند و تنها تحقق نسبی این پروژه می تواند در اولین تلاش به وقوع بپیوندد ، که دقیقاً همان اتفاقی بود که مردم سوریه در برابر تهاجم جنگ هیبریدی بر علیه شان ، ایستاده و در برابر آنها مقاومت کردند و برای دفاع از دولت سکولار خود جنگیدند . می توان ادعا كرد كه سوریه می توانست به عنوان استراتژیك ترین دستاورد از بین كشورهای تحت تأثیر بهار عربی شناخته شود و این موضوع توسط جنگ هیبریدی بسیار سخت چند ساله ثابت می شود كه آمریكا علیه آن کشور انجام داد که البته این تلاش ها به شکست منجر شد . در مقایسه با سوریه ، مصر که پرجمعیت ترین کشور عربی است تنها باید با تروریسم سطح پایین مدیریت شده توسط قطر در صحرای سینا پس از سرنگونی دولت اخوان المسلمین مواجه باشد . دلیل این تناقض آشکار در اهمیت نسبی اهداف کلان استراتژیک آمریکا ناشی از عوامل ژئواکونومیک می باشد که در پشت جنگ سوریه است که در آینده بررسی خواهند شد . اوکراین عوامل ژئواستراتژیک در پشت صحنه جنگ اوکراین بسیار ساده‌ تر از آن چیزهایی است که در پشت جنگ سوریه بودند . بخشی از انگیزه سرنگونی دولت اوکراین و متعاقب آن برنامه های ضد روسی اجرا شده ، فریب دادن روسیه و ایجاد دامی برای این کشور به منظور مداخله در اوکراین و ایجاد شرایطی مانند افغانستان در سال 1979 و جنگ دومباس بود . اما واشنگتن نتوانست در این زمینه به هدف خود برسد ، با این وجود در تبدیل کل قلمرو اوکراین به سلاح ژئوپلیتیکی علیه روسیه به موفقیت هایی نایل شد . برژینسکی با کنایه می‌ گفت که بدون اوکراین ، امپراطوری اوراسیایی روسیه متوقف خواهد شد . اما او یک مفهوم کاملا متفاوتی در ذهن داشت که از منظر ژئوپلیتیکی حقایق اساسی زیادی را در خود نهفته دارد (فکر او این بود که روسیه تلاش خواهد کرد تا امپراطوری خود را در منطقه بنا کند) . امنیت ملی فدراسیون روسیه تا حد زیادی به رویداد های اوکراین مشخص می ‌شود، به خصوص که مرتبط با مرزهای گسترده غربی است و یک دولت متخاصم در کیف می تواند میزبان زیرساخت های دفاع موشکی آمریکا باشد ، که این امر در افزایش شانس ایالات ‌متحده برای خنثی سازی توانایی ضربه دوم روسیه موثر است و در نتیجه روسیه را در موضع تهدید هسته‌ ای قرار می دهد، که یک تهدید استراتژیک بزرگ برای روسیه محسوب می گردد . در واقع ، بیان دقیق تر جمله برژینسکی این است که اگر غرب موفق شود اوکراین را به یک دشمن بلند مدت برای روسیه تبدیل کند ، از آن زمان به بعد مسکو ، با یک مانع سیاسی بزرگ بر سر جاه ‌طلبی ‌های آینده خود مواجه خواهد شد . سناریوی شوم اوکراین که میزبان واحدهای دفاع موشکی ایالات‌ متحده یا ناتو است هنوز به طور کامل اجرا نشده است ، اما این کشور هنوز در حال حرکت به سوی عضویت در ناتوی در سایه Shadow NATO می باشد که به موجب آن ، بدون گرفتن تضمین رسمی برای دفاع متقابل ، اوکراین تبدیل به عضو غیر رسمی این سازمان می‌ شود . افزایش همکاری های نظامی بین کیف و واشنگتن و گسترش آن ما بین اوکراین و بلوک غرب ، براساس عملیات تهاجمی علیه منافع استراتژیک روسیه است . با این حال، این به آن اندازه که ممکن بود بد باشد نیست ، زیرا برنامه ریزان استراتژیک آمریکا با ساده انگاری فرض می کردند که پنتاگون از آن زمان به بعد می تواند کنترل کریمه به دست بگیرد و بنابراین خواهد توانست واحدهای دفاع موشکی و دیگر فناوری های بی ثبات کننده خود را درست در آستانه سرزمین روسیه قرار دهد . استدلال غلط در تفکر غربی ها در زمان آماده سازی جنگ هیبریدی این بود که روسیه در دفاع از منافع تمدنی ، بشر ‌دوستانه و ژئواستراتژیک خود در کریمه عقب خواهد نشست و یا اگر از این موضوعات عقب ننشیند ، وارد باتلاق مورد نظر برژینسکی خواهد شد ، که البته اکنون تاریخ گواه این است که آمریکایی ها وخیم ترین اشتباه محاسباتی را مرتکب شده اند . ادامه دارد ...

قوانین جنگ های هیبریدی بخش سوم زمینه سازی برای جنگ هیبریدی جنگ‌های هیبریدی همیشه بعد از دوره ای از پیش شرط های اجتماعی و ساختاری به وقوع می پیوندند . اولین پیش شرط با جنبه‌ های اطلاعاتی و قدرت نرم ایجاد می شود که جمعیت کلیدی ، برای زمان بی ثبات سازی را به حداکثر می رساند و آن‌ها را در مسیری قرار می دهد تا به این باور برسند که نوعی از عمل به منظور تغییر وضعیت فعلی امور مورد نیاز است. نوع دوم مربوط به ترفند های گوناگون ایالات ‌متحده است تا دولت هدف به صورت غیر عمد و نا آگاهانه ، اختلافات سیاسی و اجتماعی که از پیش شناسایی شده اند را تشدید کند ، با این هدف که شکاف هایی از انزجار های هویتی ایجاد شود تا به وسیله آن جامعه را مستعد پذیرش پیش شرط ها کرده و متعاقب آن سازماندهی های سیاسی توسط NGO ها شکل بگیرد (که در اکثر موارد این سازماندهی ها به بنیاد سوروس و / یا موقوفه ملی برای دمکراسی National Endowment for Democracy مرتبط هستند ) . برای توسعه تاکتیک ‌های پیش شرطی ساختاری ، رایج ‌ترین روش شناخته ‌شده و مرسوم در سطح جهانی ، تحریم می باشد که هدف ضمنی آن (اگر چه همیشه موفق نبوده) ایجاد زندگی دشوارتر برای شهروندان متوسط جامعه هدف است تا آنها بیشتر به ایده تغییر رژیم متمایل شوند و بدین گونه به آسانی به سمت اقدام بر روی تکانه ها و تحریکات خارجی هدایت گردند . مورد کمتر شناخته شده و بیشتر غیر مستقیم در این موضوع ، که تقریبا در همه جا پیاده سازی می شود و از روش های رسیدن به این هدف است ، این می باشد که ایالات متحده بر روی وظایف بودجه بندی معلوم کشورهای مورد نظر ، یعنی مقدار درآمدی که دریافت می کنند و اینکه آن را دقیقا در چه راهی صرف می نمایند ، تاثیر بگذارد (م . کاهش درآمد کشور هدف و اینکه آن درآمد در مصارف خاصی صرف شود مثلا برای غذا یا کالاهای مصرفی) . رکود جهانی در انرژی و قیمت کلی مواد اولیه به کشورهای صادر کننده به شدت ضربه می زند ، که بسیاری از آن‌ها به طور غیر مستقیم وابسته به فروش چنین منابعی هستند تا بتوانند به اهداف مالی خود برسند و کاهش درآمد تقریبا همیشه منجر به کاهش احتمالی هزینه‌ کرد های اجتماعی می‌شود. همزمان با این موارد ، برخی دولت ها با تهدیدات امنیتی تولید شده توسط آمریکا مواجه هستند که مجبورند به آن تهدیدات به فوریت پاسخ دهند ، که در نتیجه آن‌ها مجبور می شوند تا به طور غیر منتظره‌ای پول بیشتری به برنامه‌ های دفاعی خود که ممکن بود در برنامه‌های اجتماعی سرمایه‌ گذاری شوند ، اختصاص دهند . تمام اینها در جای خود باعث می شوند تا از هزینه‌ کرد های اجتماعی دولت هدف کاسته شود و در میان مدت شرایط برای وقوع یک انقلاب رنگی به عنوان اولین مرحله در جنگ هیبریدی افزایش پیدا کند . در این حالت یک دولت همزمان کاهش درآمد ها و نیاز به بودجه های دفاعی بیشتر را تجربه می کند که این موضوع می تواند اثر افزونی بر قطع شدن خدمات اجتماعی گذاشته و مبتنی بر شدت برآیند بحران داخلی و موفقیت NGO های تحت تأثیر آمریكا در سازماندهی سیاسی بلوك های هویتی که در برابر دولت قرار گرفته اند ، چارچوب زمانی وقوع انقلاب رنگی را از میان مدت به کوتاه مدت سوق دهد . ادامه دارد ...

تمام هنر بازی بر مبنای آشفتگی و ایجاد این حس که اوضاع داره از کنترل خارج میشه استوار است چنین بازی تلاش میکنه حاکم رو به استیصال برسونه و بگه خسته شدم خب راهکار هم بر همین مبنا باید طراحی شود ما هم باید این روند رو جلو ببریم و به حالتی برسونیم که طرف مقابل حس کنه اوضاع از دستش خارج شده و اقداماتش جواب نمیده در بحث غنی سازی که هدف اونها هست به هیچ عنوان نباید کوتاه بیاییم و باید به شرایط قبل از برجام با سانتریفیوژهای نسل 6 و 8 برگردیم در بحث اقدامات تهاجمی هم تجهیز سوریه و بردن سوریه به تقابل با اسرائیل و جواب های شک آمیز که در اونها این حس ایجاد بشه که یک جنگ تمام عیار داره شکل می گیره که اول و آخرش اسرائیل در اون میسوزه ( عملا تمام راهکارهای با تهدید اسرائیل و بردن اسرائیل به لبه نابودی ختم میشه) تهدید باید به فرصت تبدیل بشه - هرکس باتحریم های آمریکا همراهی کند امنیت نخواهد داشت و کشتی های اونها توقیف میشه و یا مین های سرگردان سراغشون میاد - اقتصاد ما باید از حالت نفتی خارج و نفت فقط ابزاری برای جنگ نفتکش ها و بهم زدن سیاست دشمن استفاده بشه و عایدات اون صرف توسعه سایت های زیربنایی مثل نیروگاه های خورشیدی، آب تصفیه کن ها، توسعه تجهیزات نیروگاهی یا ماشین آلات راه سازی بشه - فروش نفت برای عربستان و امارات باید سخت بشه و نتونن نفت صادر کنن در حالی که اهداف توسط ناشناس زده میشه مین ریزی در بنادر امارات و عربستان نکته: باید خطر جنگ رو ببریم روی مرزهای رژیم اشغالگر قدس و جولان و هر حمله ای رو در حمله به اسرائیل تلافی کنیم اولش سخته ولی با کوتاه ترین و کم هزینه ترین و کم ریسک ترین راه است که جواب میده

      نشان HMS Defender   HMS Defender پنجمین ناوشکن کلاس Type-45 نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا است . این ناو همچنین بزرگترین و قوی ترین ناوشکن ناوگان سلطنتی است . این شناور در جولای 2012 تحویل نیروی دریایی سلطنتی شد . پایگاه این ناو بندر پروتسموث است .   HMS Defeder پنجمین ناو کلاس Type-45 است   ناوشکن HMS Defender پس از پشت سر گذاشتن تمرین ها و آزمایش های گسترده ی دریایی در 21 مارس 2013 وارد خدمت نیروی دریایی انگلیس شد .   سایر هم خانواده های HMS Defender از کلاس Type-45 شامل : HMS Daring , HMS Dauntless , HMS Diamond , HMS Drengon است . ششمین و آخرین و ناوشکن این کلاس به نام HMS Duncan در 22 مارس 2013 تحویل نیروی دریایی بریتانیا داده شد و انتظار می رود در سال 2014 وارد خدمت شود .   ناوشکن های کلاس Type-45 که شامل HMS Defender هم می شود برای طیف وسیعی از ماموریت های دفاعی در نواحی داخلی شامل ضد دزدان دریایی ، ضد قاچاق ، کمک رسانی به هنگام فجایع ، تجسس و رزم به هنگام جنگ استفاده خواهند شد .   پایگاه این شناور بندر پورسموث است برنامه ی کلاس Type-45     خبر تولید ناوشکن های Type-45 توسط وزیر دفاع بریتانیا در جولای 2004 با هدف جایگزینی با کلاس Type-42 اعلام شد . ناوشکن های مذکور از سال 1978 در حال خدمت در نیروی دریایی سلطنتی بودند .   تعداد کشتی های سفارش شده از 12 به 6 کاهش یافت و شرکت BAE System Marine به عنوان پیمان کار اصلی ساخت این شش شناور منصوب شد .     ساخت و طراحی HMS Defender     HMS Defender دارای 152 متر طول ، 21.2 متر عرض و 5.3 متر آبخور است . وزن شناور 8000 تن است .   کمپانی BAE System در جولای 2006 بدنه ی HMS Defender را به آب انداخت و در اکتبر 2009 در Govan yard واقع در گلاسکو نصب تجهیزات آن را به پایان رساند .   در ساخت بدنه ی کشتی دو هزار و هشتصد کیلو فولاد به کار رفته و چهل تن رنگ بدنه ی آن را پوشانده است .   ساخت و ساز نهایی و ادغام سیستم ها در کارخانه ی کشتی سازی Scotstoun واقع در رودخانه ی Clyde گلاسکو انجام شد .   این ناوشکن اولین سفر دریایی خود را در اکتبر 2011 انجام داد . که هدف این سفر دریایی پشت سر گذاشتن یک سری آزمایشات برای تست سامانه های آن بود .   این آزمایش های شامل سیستم های ایمنی ، سرعت ، نیروی محرکه ، قدرت ، مانور پذیری ، ناوبری ، قدرت رزم و سلاح ها ، رادار ، سنسور و دیگر سیستم ها می شد .   ساخت این ناو در رودخانه ی Clyde صورت گرفت   اسکان ، سیستم های جنگی ، موشک ، اسلحه     این ناو ۷۷۷ کمپارتمنت و ۱۹۰ خدمه دارد که بطور میانگین به هر نفر بیش از چهار کمپارمنت میرسد . این عدد بدین معنی است که دفندر علیرغم بزرگی و حجم بالای سامانه ها بعلت استفاده از فناوری پیشرفته و سامانه های خودکار از تعداد خدمه کمتری اسنفاده میکند .   نمایی از بخش داخلی این شناور   HMS Defender با یک تفنگ 4.5MK8 کالیبر متوسط ، دو تفنگ 30MM کالیبر متوسط ، دو سامانه ی دفاع نزدیک دریایی فالانکس ، مینی گان ، سامانه ی سطح به هوای Sea Viper  و سامانه ی تسلیحات بالگرد Lynx MK8 مجهز شده است . سامانه ی سطح به هوای Sea Viper دفاع همه جانبه ای را تا شعاع 70 مایل فراهم میکند .   آزمایش های توپخانه ی این شناور در مارس 2013 به اتمام رسید   فرود بالگرد Lynx MK8 روی این شناور   HMS Defender می تواند در برابر حملات موشکی هوایی از جانب یک گروه ناو و یا ناو هواپیمابر که سرعتی فراصوت دارند از خود دفاع کند .   HMS Defender ویژگی شناسایی دوست از دشمن که توسط کمپانی Raytheon عرضه شده را نیز دارا می باشد .   سیستم مدیریت نبرد ناوشکن HMS Defender سامانه ی موشکی ضد هوایی PAAMS که توسط شرکت Europaams توسعه داده شده است را به صورت یکپارچه در خود جای داده است . سیستم مدیریت نبرد این ناوشکن توسط صنایع BAE فراهم شده است .   کمپانی BAE پیمانکار اصلی ساخت ناوشکن های کلاس Type-45 است   نیروی محرکه و عملکرد     شناور HMS Defender را دو دستگاه موتو پیشرفته ی توربینی WR-21 با سیستم سیکل گازی به جلو می راند . موتور مذکور ساخته شده توسط دو کمپانی Rolls-Royce و Northrop Grumman است .   HMS Defender می تواند با سرعت بیشتر از 30 گره دریایی دریانوردی کند . برد این شناور 7000 مایل یا به عبارت دیگر 12.964 کیلومتر است . این شناور همچنین توانایی انجام عملیات با ناو هواپیمابر ملکه الیزابت را دارد. در اکتبر 2012 بالگرد تهاجمی Lynx maritime آزمایش هایی پیرامون عملیات نجات بر روی HMS Defender انجام داده است .   برو بکس رویال نیوی :D   سونار و رادار     ناوشکن HMS Defender مجهز به رادار چند منظور برد بلند Sampson می باشد که امکان رهگیری خط سیر صد ها هدف را در هر لحظه برای ناوشکن فراهم می کند .   رادار چند منظوره ی برد بلند Sampson رو روی این شناور نصب شده است   همچنین این ناوشکن به یک سونار موج متوسط که توسط صنایع EDO و Ultra Electronics ساخته شده ، مجهز می باشد .   عکس بیشتر از HMS Defender :                     مترجم : علی جعفری با سپاس فراوان از دوستان عزیزم حبیب ( IRINavy ) و آرمان ( Commandant )   :rose: شادی روح شهیدان 8 سال دفاع مقدس صلواتی عنایت فرمایید :rose: مخصوصا شهید اکبر مختاری   تمام حقوق این نوشته متعلق به military.ir میباشد و کپی از آن تنها با ذکر نام military.ir درج لینک صفحه بلامانع است. لازم به ذکر است کپی بدون ذکر منبع مخالف شرع و مرام پژوهشگری است .