انجمن بزرگ میلیتاری

برای ثبت در حافظه تاریخی میلیتاری در باب تاثیر قدرت هوایی در جنگ داخلی سوریه اگر این مجاهدتها درخلبان ها نبود ، صد درصد در سوریه و نه عراق (عراق به این خاطر که راه زمینی داشتیم متفاوت بود ) در سوریه صددرصد می توان بگویم که ما این توفیق را نداشتیم . یعنی اون چیزی که بعنوان حماسه خلبانان در سوریه اتفاق افتادبا حماسه مجاهدین در زمین برابری می کرد ، آن خلبان ، خلبان یک هواپیمای بی دفاعی است ، جنگنده که نیست ، وقتی می خواهد تیک آف کند ، یا فرود بیاید ، در آنجا دیگر اصلا این هواپیما تقریبا می توان گفت ساده ترین شکار است ، چون در برد کلاشینکف هم قرار می گیرد ، اما معجزه بود ، به رغم همه محاصره که فرودگاه ها بعضی وقتها قریب به 360 درجه محاصره می شد ، اما یک سانحه هم اتفاق نیافتاد . این فضای جنگی در محاصره صد درصد ، یک خلبان را هم ندیدم که رد بکند ، یا تمرد بکند از رفتن ، یا شانه از زیر این مسئولیت خالی بکند . سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی https://www.aparat.com/v/jJ7Lb پی نوشت : خیر و برکات حاج قاسم بعد از شهادتش هم جاری هست ، آن چیزی که در اثنای جنگ سوریه در تاپیک خودش روی آن اصرار می کردیم ، الان از زبان فرمانده اصلی عملیات زمینی می شنویم . این امیدواری هست که این تجربه ها را بصورت عملی مورد استفاده قرار بدهند

بخش دوم : مضاف بر ارتقاء های صورت گرفته در حوزه رزم هوا به هوا ، تعبیه اویونیک و حسگرهای جدید در جی -11 بی به کاربر اجازه میداد تا در زمان اجرای ماموریتهای هوا به زمین و هوا به سطح ،بسیار موثرتر از سوخو-27 باشد تا جایی که برخی معتقدند که پتانسیل نسخه چینی در حمل و شلیک مهمات هدایت شونده دقیق و همچنین موشکهای ضد کشتی مثال زدنی است . در واقع ، استراتژی شرکت چینی در تجهیز این هواگرد رزمی به کابین تمام شیشه ای ، سامانه هشدار دهنده بصری موشک ، سامانه های کنترل پرواز دیجیتال و همچنین یک نمایشگر سربالای جدید ( HUD) از متمایز ترین ویژگی های جی-11 بی بشمار می رود . راست : مهمات حال حاضر و آینده جتهای رزمی خط مقدم نیروی هوایی و دریایی ارتش چین چپ : موشک هوا به هوای پی ال-12 در حوزه پیشران ، جی-11 بی از دو موتور بومی WS-10 که یکی از قدرتمندترین پیشرانه های توربوفن موجود برای جتهای نسل چهارم است بهره می برد که برخی معتقدند تمامی ویژگی های مطلوب خود را از نمونه های شرقی و غربی ( سی. اف. ام-56 آمریکایی و آل. ال-31 روسی ) به ارث برده است . اما نکته اینجاست که نمونه های اولیه موتور چینی در مقایسه با همتایان روسی و آمریکایی خود به مراتب ضعیف تر می بود ، اما در نسخه WS-10B چینی ها یک جهش بزرگ را به نمایش گذاشتند . در حوزه تسلیحات هوا به هوا ، جی-11 بی به شکل خاص به موشکهای بومی PL-12 هدایت راداری فعال مجهز میشود که قابلیت درگیری با تعداد اهداف بیشتری را بصورت شلیک کن- فراموش کن بدان می بخشد . به اعتقاد تحلیلگران غربی ، این موشک را می توان با نمونه های AIM-120C امریکایی با بردی نزیک به 100 کیلومتر مقایسه نمود ، در حالی که معرفی نسخه PL-8 به جای R-73 نیز قابلیتهای مشابهی را در اختیار این جنگنده قرار می داد . اما ورود بخدمت جی-11 بی انتهای کار نبود ، چرا که بلافاصله پس از معرفی این نمونه ، چینی ها جنگنده سبک وزن نسل چهارم J-10A را به سال 2006 معرفی نمودند که گرچه طراحی پیچیده تری داشت ولی بلحاظ هزینه های تعمیر و نگهداری ارزان تر می بود . علاوه براین ، نیروی هوایی چین با سرمایه گذاری بر روی جی-16 که از سال 2013 وارد خدمت شد و به اولین رادار AESA بومی مجهز است ، نشان داد که قصد دارد در این حوزه از روسها پیشی بگیرد . این رادار با بردی برابر 400 کیلومتر به گونه ای طراحی شده که برخی ناظران براین باورند که ایجاد اخلال در آن برای نیروی مهاجم بسیار سخت خواهد بود . راست : کابین جی-11 چپ : رادار موجود در بخش وسط تصویر ، احتمالا نمونه توسعه یافته برای جنگنده جی-16 است (با 1760 اِلِمان ارسال /دریافت کننده ) و گفته میشود رادار جی-11 دی نمونه بهینه شده این رادار خواهد بود علاوه براین ، جی-16 نه تنها در حوزه کاراکترهای پنهانکاری یکی از محصولات پیشرو این کشور بشمار می رود ، بلکه با مسلح شدن به سامانه های جدید جنگ الکترونیک ، هدف گیر نصب شده روی کلاه پروازی خلبان در دو حالت هوا به هوا و هوا به زمین ، توانایی بسیار افزون تری را نسبت به جی-11 بی در اختیار دارد . مهمات اصلی مورد استفاده در جی-16 موشک PL-15 بوده که با بردی 300-250 کیلومتر به نزدیکترین رقیب موشکهای ژاپنی که ازرادار AESA استفاده می کند تبدیل شده است ، ضمن اینکه موشکهای کوتاهبرد PL-10 که جایگزین نمونه های قدیمی تر شده ، پتانسیل دفاع از خود را برای جی-16 به مراتب افزایش می دهد . بدین ترتیب ، به احتمال بسیار زیاد ، جی-11بی مستمرا" ارتقاء خواهد یافت تا به سطح رزمی جی-16 رسیده که این نسخه با شناسه J-11BG با مجهز شدن به یک رادار AESA بطور کامل به یک جنگنده جدید تبدیل خواهد شد که بطور طبیعی توانایی حمل وشلیک PL-10 و PL-15 را خواهد داشت و این یک انقلاب شگفت انگیز در حوزه رزم هوایی در ارتش چین بحساب خواهد آمد . در واقع با این ارتقاء ، جی-11 بدون بار مالی قابل توجه ، توان رزم نیروی هوایی چین را چند برابر می کند . از سویی دیگر همانطور که جنگنده سبک تر جی-10 در ترکیب با فناوریهای نسل ++4 شامل پوشش های پنهانکاری ، رادار AESA ، سطح مقطع راداری کاهش یافته و در نهایت سازه هوایی ساخته شده از مواد مرکب ، به نمونه جی-10سی تبدیل شد ، تمامی نمونه های جی-11 بی احتمالا با مجهز شدن به این فناوری ها ، تبدیل به نمونه های جی-11 دی شده و بعنوان مسلح ترین نمونه فلانکر شناخته خواهند شد . اما هنوز مشخص نیست که آیا جی-11 دی همانند جی-11 بی در تیراژ بالا ( 200 فروند ) تولید خواهد شد یا اینکه چه تعداد از نمونه های جی-11 بی به استاندارد جی-11 بی جی تبدیل می شود . با این حال ، در حالی که چین بصورت موازی مشغول توسعه فناوری های جدید برای جتهای نسل پنجم و ششم است ، به احتمال زیاد توسعه جی-11 را ادامه خواهد داد یا اینکه در بدترین حالت ممکن است سطح پیشرفت این برنامه ها را بطور یکسان جلو برد ، اما در نهایت این هدف گذاری برای چینی ها یک روند بسیار چالش برانگیز خواهد بود . https://www.aparat.com/v/sdRuk پی نوشت : 1-بن پایه 2- صرفاً برای میلیتاری / MR9 3- قابل توجه دوستان در وزارت دفاع ، نیروی هوایی ارتش ، ستاد کل نیروهای مسلح و مجتمع های هسا / اوج

AH-1Z وایپر از پشت

دُرنای خاکستری چینی چگونه نیروی هوایی چین با خرید امتیاز تولید سوخو-27 ، قابلیتهای رزمی این جنگنده را بهبود داد ؟!! بخش نخست تا انتهای دهه هشتاد میلادی ، نیروی هوایی ارتش سرخ چین ، اتکاء بسیار زیادی به جتهای رزمی منسوخ روسی ( میگ-19/21 ) و همچنین نسخه های بومی آن در کمیت بسیار بالا داشت و گرچه لقب یکی از بزرگترین قدرتهای هوایی را یدک می کشید ، اما فرماندهان این نیرو بهتر می دانستند که در یک درگیری رودرو با نیروی هوایی ارتش ایالات متحده و متحدان منطقه ای آن ، به تقریب هیچ شانسی برای موفقیت در سطوح تاکتیکی و راهبردی نخواهند داشت ، به همین سبب ، تصمیم گرفته شد تا خون تازه ای به رگهای صنعت هوانوردی نظامی این کشور تزریق شود . بدین ترتیب داستان با این پیش زمینه ، آغاز میشود . نیروی هوایی ارتش چین به لطف برقراری روابط دفاعی با روسها ، موفق شد تا ضمن خرید تعداد زیادی از جتهای میگ-19 و 21 ، امتیاز تولید آن را بدست آورد ، این راهبرد گرچه بیشتر متمرکز بر کمیت بود ، اما در انتهای دهه هشتاد میلادی ، نقص آن آشکار گشت ، به همین دلیل چینی ها بسرعت دست به تغییر استراتژی کلان خود در حوزه قدرت هوایی زدند در حال حاضر جتهای رزمی جی-11 بی ستون فقرات ناوگان جنگنده های سنگین نیروی هوایی ارتش چین را تشکیل می دهد و به اعتقاد بخش عمده ای از کارشناسان نظامی حوزه چین ، این جنگنده یکی از توانمندترین هواگردهای نسل چهارم این نیرو برای اجرای ماموریتهای هوا به هوا و هوا به زمین محسوب می گردد . در حال حاضر ، بیشتر از 200 فروند از این هواگرد ( شامل 70 فروند در نیروی دریایی و 140 فروند در نیروی هوایی ) بصورت عملیاتی در خدمت قرار دارند ، با این حال ، بدلیل محرمانه نگاه داشتن خط تولید ، همچنان تعداد واقعی تولید شده در پرده ای از ابهام قرار دارد . سوخو-27 (راست ) و اف-15 ( چپ ) ایالات متحده تنها پس از فروپاشی شوروی و دستیابی به اطلاعات مربوط به سوخو-27 متوجه شد که این هواگرد تهدید بسیار جدی برای به چالش کشیدن برتری هوایی بلوک غرب در یک درگیری احتمالی بشمار می رود درواقع امر ، طرح اصلی جی-11بی ، نمونه ای خاص از جنگنده سوخو-27 روسی است که بلحاظ برخورداری از پتانسیل رزم هوایی ، یکی از سرآمدان رزم هوایی در طول جنگ ، بویژه سالهای پایانی آن بشمار می رفت ، در حالی که پس از فروپاشی شوروی و دستیابی احتمالی ایالات متحده به اطلاعات آن ، مشخص شد که تهدید سوخو-27 بسیار جدی تر از پیش بینی های اولیه بود . به همین دلیل ، ارتش چین درصدد برآمد تا به منظور نوسازی ناوگان جتهای رزمی خود ، از سوخو-27 استفاده کند و برای نیل به این هدف ، تنها یکسال بعد از فروپاشی اتحاد شوروی ( 1992 ) بتدریج تعدادی از این هواگردهای رزمی را دریافت نمود تا در درازمدت پتانسیل کاملی برای بومی سازی آن و جایگزینی جتهای منسوخ میگ-21/19 فراهم گردد . همانطور که گفته شد ، نیروی هوایی چین درسالهای پایانی جنگ سرد ، بلحاظ برخورداری از یک قدرت هوایی متوازن در برابر دشمنان و رقیبانش ، با یک عدم توازن جدی روبرو شده بود ، چرا که ناوگان موجود ، حداقل دو نسل ، با فناوری های عملیاتی کشورهای همسایه و فرا منطقه ای ، فاصله پیدا کرده و هیچکدام از ابزارهای لازم در حوزه هایی نظیر پیشرانه و آگاهی موقعیتی قابل مقایسه با ارتشهای منطقه برخوردار نبودند . اما با توجه به اینکه روسها سوخو-27 را بطور خاص برای مقابله با جنگنده سنگین اف-15 نیروی هوایی ارتش ایالات متحده توسعه داده و این هواگرد تا آن زمان به کشورهایی نظیر ژاپن نیز تحویل داده شده بود ، ورود سوخو-27 ها یک انقلاب گسترده در حوزه هایی نظیر فناوری ، تاکتیک برای نیروی هوایی ارتش چین پدید می آورد ، حتی اگر تعداد خریداری شده ، اندک می بود . فلانکرهای روسی درآن زمان به موشکهای کوتاهبرد R-73 مسلح شده بودند که تستهای صورت گرفته نشان می داد ، برتری قابل ملاحضه ای در برابر مهمات هوابه هوای کوتاهبرد غربی دارد ، در حالی که بطور همزمان ، خریداری موشکهای R-27 برد درگیری جنگنده های چینی را در مقایسه با گذشته ، حداقل 2 برابر می نمود . در نتیجه چینی ها تصمیم به خرید خط تولید تحت امتیاز این جنکنده از روسیه گرفتند که بلحاظ هزینه تمام شده ، برای هر فروند تنها 12.5 میلیون دلار تمام می شد . این جتها پس از ورود بخدمت ، با شناسه جی-11 نام گرفته و در کل شباهت بسیار زیادی به سوخو-27 های روسی داشتند ، اما در پشت پرده ، زیرساختهای هوانوردی چینی ، بشدت بر روی طراحی یک جنگنده سنگین براساس سازه سوخو-27 سرمایه گذاری کرده بودند که درنهایت می بایست با شناسه جی-11 بی بصورت انبوه تولید و وارد خدمت گردد . سامانه oeps-27 جی -11 بی بدین ترتیب ، تنها 10 سال پس از تحویل اولین سوخو-27 ، نخستین گونه تولید شده از جنگنده جی-11 بی به سال 2002 توسط شرکت شنیانگ که مسئولیت تولید تحت امتیازسوخو-27 های روسی را بدست آورده بود ، رونمایی گردید . این جنگنده از اواسط دهه نخست قرن 21 بتدریج وارد تولید انبوه شد ، در حالی که در مقایسه با سوخو-27 های اولیه روسی ، پیشرفتهای بسیار قابل توجهی را بخود می دید . بدین معنی که سازه و بدنه این جنگنده از مواد مرکب بیشتری ساخته میشد که بطور طبیعی ، وزن جنگنده سبک تر و دومینوار ، عملکرد پروازی آن بهبود قابل توجهی را به نمایش می گذاشت . مضاف براین ، سامانه های جدید ، بویژه حسگرهای جنگ الکترونیک پیشرفته تر شامل یک رادار پالس داپلر تایپ 1943 (/ TYPE1943/) بومی ، سامانه IRST پیشرفته تر نسبت به مدلهای روسی (N001E) نیز بدان اضافه شده بود . در همان زمان ، گزارش های متعددی منتشر شد که نشان می داد رادار جی-11 بی که در رده رادارهای میان وزن قرار می گرفت ، بردی برابر 170-150 کیلومتر دارد و میتواند شناورهای رزمی را در یک برد 350 کیلومتری کشف نماید . پی نوشت : 1- ادامه دارد 2- نکته جالب متن در این هست که به نوعی ( بدون در نظر گرفتن ارتباطات با طرفهای شرقی یا غربی ) نیروی هوایی چین در دهه هشتاد میلادی ،درست شرایط مشابهی با نیروی هوایی ایران قرار داشت ( تلاش برای تولید نمونه های برگرفته از جتهای خریداری شده ( جی6 و جی7 ) در مقایسه ، برنامه ریزی برای کپی جتهای سبک اف-5 ) 3- صرفاً برای میلیتاری / MR9

در باب اصل یکم جنگ غافلگیری اگر شما شیوه جنگی دارید که درآن دشمن متوجه نمی شود که از کجا آسیب پذیر هست ، این کارآمد ترین شیوه رزمی شماست و نمی بایست آن را رها کرد . "ایلان رامون ، یکی از چند خدمه نیروی هوایی رژیم عبری در حمله به اوسیراک" پی نوشت : 1- 24 ساعت بعد از حمله دوم به نطنز ( بیست و چهارم فروردین سال 1400 ) 2- روز صفر و عملیات نیتروزئوس

یکی از عجیب ترین پوشش استتار برای جتهای فانتوم نیروی دریایی/ هوایی /سپاه تفنگداران !!! ارتش ایالات متحده

بسم ا... مدل و الگوی بخش اطلاعاتی جمهوری اسلامی به روایت اسناد عبری اگر مبناء این نمودار باشد ، نقص ، اشتباه ، مشکل ، نفوذ ، شکاف را باید در این ساختار شناسایی و پُر کرد برای ریزتر شدن در این قضیه ، یک مدار اطلاعاتی ساده ( به نقل از اندیشکده یقین / جلسه 470 تبیین جامعه اطلاعاتی (1) ) که معمولاً در ساختار اطلاعاتی سازمان های مرتبط باید وجود داشته باشد، به تصویر کشیده شده ، حالا سئوال این هست ، کجای این ساختار دچار مشکل شده که چنین وقایعی بصورت مستمر و درارتباط با هم دارد رُخ میدهد . درصورتی که مشکل در بخش اول باشد ( ورود اطلاعات نادرست ) یک مسیر باید طی بشود ، اگر در بخش میانی مشکل وجود داشته باشد ( تجزیه و تحلیل نیات دشمن ) یک مسیر مشخص دیگر و درنهایت اگر دو مرحله اول درست فرض شود ، آیا اطلاعات خروجی که باید در اختیار نهادهای زیرربط قرار بگیرد ، دچار مشکل شده یا اینکه باید فرضیات دیگری را بررسی کرد !!!! پی نوشت : لینک ویدئو

شاهین جوان کره ای KF-21 نگاه جاه طلبانه برنامه مشترک کره جنوبی- اندونزی به بازار صادرات جتهای رزمی صنعت هوا- فضای کره جنوبی (KAI) بدنبال دستیابی به موفقیتی در خور پس از کسب سفارش خرید برای جنگنده سبک نسل چهارم F/A-50 خود ، توسعه یک هواگرد رزمی نسل پنجم را تحت عنوان KF-X و اکنون KF-21 در دستور کار خود قرار داد و در حالی که تنها دو کشور ایالات متحده و چین تولید و عملیاتی نمودن چنین جنگنده هایی را به ثبت رسانده اند ، می توان از این اقدام ، بعنوان یک تصمیم بسیار قابل تامل نام برد . در واقع ، این برنامه ، 4 سال قبل از عملیاتی شدن نخستین جنگنده نسل پنجم دنیای هوانوردی نظامی (اف-22) کلید خورد و برای کاهش هزینه های توسعه ، صنعت هوانوردی نظامی کره جنوبی تصمیم گرفت تا با یک شریک دوم ( اندونزی ) این طرح را جامه عمل بپوشاند . برهمین اساس ، شرکتهای کره ای با در اختیار گرفتن 80 درصد سهام بعنوان طرف اصلی و مجموعه شرکتهای هوا-فضایی اندونزی بعنوان سهامدار کوچکتر ، 20درصد از هزینه های توسعه این برنامه را متقبل شدند . براساس فلسفه طراحی اولیه ، KF-21 بصورت یک جت تک سرنشینه مجهز به دو پیشرانه که می بایست از قابلیتهای پنهانکاری مشخصی بهره برده و هزینه های تعمیر و نگهداری پایینی را طلب کند ، تعریف گردید . این مساله بخصوص برای مجموعه شرکتهای دست اندرکار که براین قصد بودند تا بخشی از بازار صادراتی جنوب شرقی آسیا را در رقابت با محصولات غربی و چینی ، ( به نوعی همان استراتژی طراحی و تولید F/A-50) بدست آورند ، بسیار پراهمیت بشمارمی رفت . ازسویی دیگر ، نیروی هوایی کره جنوبی ، یکی از فعالترین نیروها در این حوزه جغرافیایی بشمار می رود و فرآیند سریع پیر شدن ناوگان رزمی این نیرو ، بستر لازم برای فروش چند صد فروند از نمونه های جدید KF-21 را فراهم مینمود که این مساله با توجه به قابلیتهای این هواگرد جدید و مقرون به صرفه بودن خرید و عملیاتی نمودن آن برای ارتش کره جنوبی ، باعث شد تا این برنامه بدون برخورد با مانعی جدی آغاز شده و ادامه پیدا کند . درواقع ، نیروی هوایی کره جنوبی قصد دارد تا با بازنشسته نمودن تمامی جنگنده های نسل سوم خود ( اف-4 و اف-5) که نمونه دوم، هم اکنون 175 فروند در خدمت می باشد ، این هواگرد بومی را جایگزین آنها نماید. بدین ترتیب ارتش کره جنوبی قصد دارد تا با بازنشسته نمودن هواگردهای رزمی موجود در سازمان رزم 10 اسکادران خود ( شامل 235 فروند جنگنده رزمی ) فضای لازم برای سفارش تعداد مشخصی از این جنگنده جدید را فراهم آورده ، در حالی که همزمان می بایست گوشه چشمی به محصولات چینی (جی-20) و غربی ( اف-35 ) نیز برای رقابت در بازارصادرات داشته باشد . با این وصف ، هزینه های عملیاتی بالاتر KF-21 در مقیاسه با اف-5 احتمالا بدین معنی است که یا تعداد کمتری تحویل خواهد شد و یا اینکه با کنار رفتن تدریجی تایگرها ، اسکادران نیز بلحاظ سازمان رزم کوچکتر خواهد شد . اگر چه خارج نمودن جتهای اف-15 از سازمان رزم نیروی هوایی کره جنوبی بسیار بعید به نظر می رسد ، اما ناوگان اف-16 های این نیرو ، کاندید خروج از حالت عملیاتی هستند . علاوه بر مساله جایگزینی جتهای اف-5 ، کره جنوبی با معرفی KF-21 این امکان را فراهم می آورد تا بخش قابل توجهی از ناوگان جنگنده های نسل چهارم خود ( F-16 و F-15K) را نیز در طول سالهای آینده جایگزین نماید . نیروی هوایی کره جنوبی نخستین جنگنده های اف-16 خود را در دهه هشتاد میلادی دریافت نمود و در حال حاضر 163 فروند از این جنگنده ها را در کنار 60 فروند هواگرد پیشرفته تر F-15K بکار می گیرد . با این حال ، ایگل های کره ای ، بعنوان یک جنگنده سنگین بدلیل قابلیتهای ضربتی هوابه زمین و همچنین توانمندیهای قابل توجه در نبردهای هوایی یکی از پتانسیل های اصلی ارتش این کشور بحساب می آید و از این نظر ، نه اف-35 و نه KF-21 توانایی رقابت با آن را نخواهد داشت در حالی که اف-16 بعنوان یک جنگنده سبکتر و ارزان تر از ایگل ، بدلیل ظهور هواگردهای پیشرفته تر ، بزودی در ردیف جنگنده های منسوخ قرار می گیرد و این فرصتی برای رقیبان تازه نفس نظیر KF-21 است . در این میان ، گرچه بروزرسانی ها و ارتقاء های میان دوره ای می تواند بصورت بالقوه عمر عملیاتی این جنگنده ها را افزایش دهد ، اما به احتمال بسیار زیاد ، کره جنوبی بدنبال بازنشستگی بخش بزرگی از ناوگان فالکون های خود است که برای جایگزینی آن ، محصول بومی کره ای نخستین گزینه بشمار می رود. به همین دلیل ، در مقایسه هزینه های عملیاتی KF-21 و اف-16 ، کفه محصول کره ای سنگین به نظر می رسد و این یک فرصت برای نیروی هوایی کره جنوبی است تا ضمن کاهش هزینه های عملیاتی ، توانمندهای رزمی جدیدی را بخود اضافه کند . اما یکی از نیّات اصلی کره جنوبی برای سرمایه گذاری مشترک در این برنامه ، هدف گذاری برای صدور این جنگنده به کشورهای جنوب شرقی آسیا است . کشورهایی نظیر تایلند ، فیلیپین ، اندونزی و احتمالا عراق ، می توانند به مشتریان اصلی این جنگنده تبدیل شوند چرا که همه این کشورها عمدتا کاربر هواگردهای اف-16 و اف-50 که KF-21 برای جایگزینی ان طراحی شده ، بحساب می آیند . بدین ترتیب ، با وجود قابلیتهای پنهانکاری کمتر محصول کره ای در مقایسه با اف-35 ، مزیتهای مشخص دیگری نظیر پایین بودن هزینه های عملیاتی ، سریعتر بودن و توانمندی در حمل تسلیحات پیشرفته می تواند زیرساخت مطلوب تری برای کشورهایی که توانایی خرید اف-35 را ندارند ، فراهم نماید . https://www.aparat.com/v/VdmlN از مهمترین پتانسیل های این جنگنده ، توانمندی آن در حمل نمونه بومی موشک کروز تائوروس و مهمات هوابه هوای میتئور است که در خصوص مهمات نوع نخست ، جتهای اف-15 نیروی هوایی این کشور ، آن را حمل می نمایند . در حالی که گفته میشود پس از تکمیل موشک هوابه هوای دوربرد AIM-260 قابلیت رزم هوا به هوای KF-21 نسبت به امروز ، بالاتر خواهد رفت .به اعتقاد کارشناسان نظامی ، کیفیت محصولات نظامی کره جنوبی در سالهای اخیر با معرفی توپهای خودکششی K-9 ، تانک اصلی میدان نبرد K-2 تا محصولات هوایی نظیر F/A-50 به سطح قابل توجهی رسیده که آنها را قابل رقابت با محصولات رقیب شرقی و غربی نموده و به احتمال بسیار زیاد ، KF-21 در آینده به موفق ترین پروژه جنگنده نسل پنجم خارج از ایالات متحده و چین تبدیل خواهد شد .بدین معنی که، روند آهسته تولید جتهای سوخو-57 روسی ، اتکاء بیش از حد برنامه جاه طلبانه برنامه TF-X ترکیه به فناوری های وارداتی ، برنامه مشترک AZM چین و پاکستان که احتمالا ًبیشتر متکی به فناورهای بومی پاکستانی باشد ، باعث شده تا پروژه KF-21 پیشگام تولید جتهای نسل پنجم خارج از کشورهای پیشرو ( چین و ایالات متحده ) بحساب آید . پی نوشت : 1- بن پایه 2- صرفاً برای میلیتاری / MR9 3- به هدف گذاری شرکت های کره جنوبی در سهیم کردن اندونزی ( هر قدر کوچک ) برای ایجاد زمینه در جهت فروش ( ایجاد بازار صادراتی ) به کشورهایی که کاربر محصولات امریکایی هستند دقت کنید . درواقع ، مشارکت و همکاری دفاعی میان کشورها برای کاهش هزینه های طراحی ، توسعه و تولید هواگردهای نظامی ، در قرن 21 به یک اصل برای کشورهایی خارج از حوزه توان صنعتی همه جانبه ( نظر چین و ایالات متحده ) تبدیل شده است . 4- با توجه به این که عراق احتمالا یکی از کاندیدهای خرید KF-21 خواهد بود ، می بایست از همین الان نسبت به این تهدید حساسیت نشان داد .

معامله سرخ آیا قرارداد 400 میلیارد دلاری ایران و چین می تواند زمینه ساز فروش جتهای جی-10سی شود ؟!!! سوم آوریل 2021 به تقریب ، پس از وقوع انقلاب اسلامی در ایران ، یک نقطه عطف قابل تامل بشمار می رود ، چرا که با قطع تمامی ارتباطات با غرب ، وقوع جنگ باعراق و پس از آن ایجاد شبکه ای درهم تنیده از تحریم های هوشمند بخصوص در حوزه تسلیحاتی و ایجاد ارتباطات نیم بند با اتحاد شوروی و سپس روسیه فدرال ، جمهوری اسلامی اینک در آستانه یک چرخش سیاسی در تاریخ خود قرار دارد ، چرا که در این تاریخ ، قراردادی به ارزش 400 میلیارد دلار برای سرمایه گذاری گسترده چینی ها در ایران در ازای فروش سوخت های فسیلی میان طرفین به امضاء رسید . در واقع ، این روند از چند ماه پیش یعنی در ژوئیه 2020 با امضاء پیش نویس قرارداد اقتصادی / نظامی میان دو کشور همزمان با تحریم های گسترده ایالات متحده علیه منافع تجاری تهران آغاز گردید ، در حالی که براساس توافق موسوم به "برجام" تحریم های تسلیحاتی علیه این کشور در اکتبر 2020 منقضی شد و انتظارمی رفت که خریدهای نظامی ایران 4 دهه پس از سقوط رژیم گذشته ، صورت تازه ای به خود بگیرد . مقایسه ابعاد جی-10 با جتهای هم رده به ترتیب از راست : گریپن (سوئد ) ، یوروفایتر ، رافال ( فرانسه ) ، جی-10 (چین ) و برنامه لغو شده لاوی ( اسراییل ) اگر چه در طول این 4 دهه ، صنعت دفاعی ایران به نسبت از یک خوداتکایی قابل ملاحضه برخوردار شده ، اما ضعف شدید در حوزه پشتیبانی از ناوگان نیروی هوایی و کاهش کمّی سازمان رزم شاخه هوایی بدلیل جنگ با عراق و افزایش سوانح هوایی در سالهای پس از آن باعث شد تا پاشنه آشیل این کشور به مرور به یک شکاف بزرگ در مقایسه به تهدیدات منطقه ای و فرامنطقه ای تبدیل گردد . درواقع نیروی هوایی ایران ، یقیناً متکی به جتهای منسوخ نسل سوم آمریکایی است که در دهه هفتاد میلادی از همپیمان غربی اش خریداری شده بود ، در حالی که تنها پس از اتمام جنگ با عراق ، تعداد محدودی از هواگردهای رزمی سوخو-24 و میگ-29 در کنار برنامه ریزی برای نوسازی جنگنده هایی نظیر اف-14 و اف-4 بصورت عملیاتی در اختیار دارد . بطور طبیعی با توجه به گستره تهدید ، در کوتاه مدت نیروی هوایی ارتش این کشور نیازمند یک جنگنده سبک نسل ++4 در کلاس جی-10سی است که می تواند بعنوان یک کاندیدی بالقوه برای نوسازی نیروی هوایی ایران تا رسیدن به یک وضعیت باثبات در نظر گرفته شود . در این میان ، گرچه تهران در یک مقطع نظامی ارتباطات نظامی به نسبت گسترده ای را با روسیه برای نوسازی سازمان مسلح خود برقرار نمود ، اما برخی ناظران معتقدند که علیرغم پیشینه نامطلوب روابط نظامی میان ایران و چین در حوزه سخت افزاری ، تهران در درازمدت برای خرید نظامی متوجه چین شود . دراین زمینه کارشناسان نظامی براین اعتقاد قرار دارند که این امر تا حدودی دلایل سیاسی را در بطن خودمی پرورد ، چرا که روسها براساس زمینه تاریخی ، بطور معمول در ازای عدم فروش سلاح یا ایجاد تاخیر در آن از غرب و اسراییل درخواست امتیاز می نمود . بدین ترتیب ، لغو فروش بیشتری از جنگنده های میگ-29 و احتمالا میگ-31 در اوایل دهه نود میلادی تحت فشار غرب و همچنین ایجاد تاخیر در تحویل سامانه های اس-300 را می توان در این زمینه مورد بررسی قرار داد . علاوه براین ، در بازه زمانی پس از تحویل سامانه های اس-300 در داخل ایران شایعات گسترده ای در خصوص انتقال اطلاعات این سامانه به اسراییل برای سرکوب ان ، رواج پیدا کرد که هرگز تایید نشد ، بااین حال ، در صورتی که این ادعاها صحت داشته باشد ، جذابیت دسترسی به تسلیحات روسی تا حدودی کاهش پیدا می کند . اما جدای از ملاحضات سیاسی برخی معتقدند که جی-10سی می تواند گزینه جذاب تری نسبت به سخت افزارهای روسی باشد . این جنگنده تک موتوره ، هزینه عملیاتی کمتری را در مقایسه با جتهای سنگین تری نظیر سوخو-35 یا سوخو-34 به نمایش می گذارد ، ضمن اینکه گفته میشود از موشکهای هوابه هوا و الکترونیک پیشرفته ای نیز بهره می برد . علاوه براین ، تعداد تولید شده جی-10 سی ( تا 200 فروند ) در مقایسه با 12 فروند عملیاتی میگ-35 نیز عامل موثری نیز بشمارمی رود . به همین دلیل کارشناسان معتقدند که جی-10سی گزینه توانمند تری بدلیل برخورداری از رادار AESA و زیرسیستم های جنگ شبکه محور ، موشک های پی ال-15 ( که در مقایسه با AIM-120 و R-77 برد بلندی را در اختیار کاربر قرار میدهد ) خواهد بود . در کنار این فاکتورها ، جی-10 سی علیرغم تک موتوره بودن ، ارتفاع عملیاتی ، پایایی و سرعت قابل توجهی را در عین ارزان بود در اختیار دارد که می تواند جایگزین جنگنده های قدیمی تر اف-4 نیروی هوایی ایران و به تبع آن ، کاهش هزینه های عملیاتی نیروی هوایی گردد ، ضمن اینکه گسترش روابط اقتصادی میان ایران و چین ، تامین مالی این پروژه را تسهیل خواهد نمود . این روند ، نه تنها جای پای صنعت هوایی چین را در خاورمیانه محکم تر خواهد کرد ، بلکه فرصتی را فراهم می کند تا داده های ارزشمندی از رقابت رزمی محصولات چینی در برابر جتهای غربی بدست آید . از سویی دیگر ، ناظران نظامی براین باورند که خرید جی-10 سی می تواند دستیابی ایران به جتهای سبک تر جی اف-17 بلاک3 را سریع تر نماید ، اما مهم ترین عیب جی-10 سی ، برد رزمی کم آن است که این مساله خرید نسخه های جی-16 یا سوخو34/35/30 را برای ایران مطلوب تر می کند ، هر چند جهت گیری صنعت دفاعی ایران و سرمایه گذاری بر روی بدون سرنشین های تهاجمی برد بلند ، این نقص را تا حدودی ناموجه می سازد . پی نوشت : 1-بن پایه 2- یکی از نواقص مهم چنین تحلیل هایی ، پیش بینی نسخه یک جنگنده رزمی، صرفاً براساس هزینه های عملیاتی است ، در حالی که استاندارد موجود برای انتخاب یک هواگرد رزمی ، علاوه بر هزینه های عملیاتی ، می بایست براساس ماهیت و گستره تهدید ، وجود زیرساختهای فنی برای تعمیر و نگهداری و عملیاتی نگاه داشتن این هواگردها ، مبحث بسیار پراهمیت آموزش ، سازه های نگهداری ( فرودگاه های نظامی ) و ده ها عامل دیگر ( که از حوصله این نوشتار خارج است ) می بایست صورت گیرد . 3- تحلیل موجود در متن بطور کامل قابل تایید نیست و صرفاً برای آگاهی مخاطب برگردان شده ... 4- صرفاً برای میلیتاری MR9

از سری تاپیکهای آرشیو میلیتاری لاکهید پی/اف-80 (تی-33) شوتینگ استار ( Shooting Star/T-Bird) بطور دقیق یکماه پس از فراخوان نیروی هوایی ارتش ایالات متحده در 17 ماه مه 1943 برای طراحی جنگنده ای مجهز به پیشرانه جت هالفورد H-1B محصول دی هاویلند ، شرکت لاکهید طرحی را پیشنهاد و مهلتی یکصد و هشتاد روزه را برای تحویل این هواگرد پیش بینی نمود . به این ترتیب ، لاکهید با تکیه بر قابلیتهای سرطراح مشهورش ، کلی جانسون ، طراحی هواپیمایی را اغاز نمود که بعدها P-80 نامیده شد . در ان زمان ، هواگردهای جت هنوز در ابتدای دوران خود قرار داشتند و پس از طرح های مشهور آلمانی نظیر HE-178 ( اوت 1939 ) ، مسراشمیت-262 (مارس 1942 ) و جنگنده گلاسترE-28 ( می 1941) ، جنگنده محصول بل XP-59A در اکتبر 1942 به تازگی تستهای پروازی خود را پشت سر گذاشته بود . راست : کابین پی /اف-80 چپ : پیشرانه هالفورد اچ یک-بی در این زمینه بخصوص ، صنعت هوانوردی تازه به غلیان درآمده ایالات متحده هنوز از کشورهای اروپایی عقب تر بود ، اما تصمیم ساختار نظامی این کشور بر تولید انبوه این نمونه قرار گرفته بود ، به همین دلیل بر خلاف تلاشها و طرح های قبلی جانسون ، این طرح جدید با جدیت قابل توجهی پیگیری گردید تا جایی که طرح پی-80 زودتر از معمول و در یکصدو چهل و سومین روز تحویل شد . هواگرد بل ایکس -59 ای ، نخستین جت رزمی برای سپاه هوایی نیروی زمینی ارتش ایالات متحده درجریان تستهای این پرنده ، به منظور جلوگیری از شناسایی توسط عوامل اطلاعاتی دشمن ، یک ملخ چهاره پَره در حالی یک روکش برزنتی ، بخش بالایی هواپیما را پوشانده بود به این هواپیما اضافه می شد نمونه اولیه ایکس پی-59 ای پس از طراحی اولیه ، تکنسین های فنی و گروه طراحی لاکهید با هماهنگی فرماندهان نیروی هوایی پس از دریافت مشخصات اولیه پیشرانه انتخاب شده ، کار طراحی را اولیه را آغاز نموده تا در زمان مقرر تحویل گردد . طرح اولیه XP-80 یک طرح کاملا معمولی و ساده بود ، بطوریکه بالهای مستقیم ، سطوح دُم معمولی و ارابه فرود سه گانه ای را ارائه می نمود ، با این وصف ، گروه طراحی لاکهید ، ریسک بزرگی را در خصوص طراحی بال به اجرا گذاشتند ، چرا که نسبت منظری بال بسیار کم طراحی گردید و به همین دلیل سطح جریان لایه ای که قبلاً در هیچ طرحی دیگری تست نشده بود ، مورد استفاده قرار گرفت . سروان جو کِپفورد ، ماه مه 1950 . این خلبان جنگنده پی/اف-80سی در 7 اکتبر 1950 در جریان درگیری های هوایی خونین در کُره ، کشته شد بخش ورودی های هوای XP-80 در زیربدنه و جلوتر از سطوح حمله بال قرار گرفت و پیشرانه های توربوجت آن در انتهای بدنه جاسازی شد . بخش انتهایی بدنه این جت جدید به منظور دسترسی سریع به بخش پیشرانه ، بطور کامل از بدنه اصلی هواگرد جدا میشد . با توجه به تمام نوآوری های انجام شده ، نمونه اولیه ماکآپ این جنگنده در یک بازه زمانی 2 روزه ( 22-20 ژوئیه ) ساخته شد ، در حالی که پس از ورود به خط تولید و درسالهای خدمت نیز تغییرات چندانی را بخود ندید . تصویری گویا از نحوه تعمیر/ تعویض پیشرانه جت اف/پی-80 با این وصف ، در زمان ساختن پیش نمونه ، هنوز پیشرانه به لاکهید تحویل نشده بود و تنها 7 روز قبل از اتمام مونتاژ نخستین فروند ، پیشرانه آماده گردید . در زمان تستهای استاتیکی ، بدلیل ساختار ضعیف بخش ورودی های هوا و قدرت زیاد موتور ، این قیمت بطور کامل درهم شکست تاجایی که صدمه زیادی به موتور وارد شد ، اما پس از حل تمامی این مشکلات ، نخستین XP-80 در هشتم ژانویه 1944 به پرواز درآمد و گرچه این جنگنده ها به عملیات رزمی در جنگ دوم جهانی نرسیدند ، اما کمی پیش از تسلیم المان در 15 ماه مه 1945 ، تعدادی از انها به اروپا ارسال شدند. سه نمای پی-80 شوتینگ استار / نمای جانبی بُرش خورده نسخه تک و دو سرنشینه جنگنده اف-80 (با نام رسمی P-80) در زمان ورود به خدمت ، چند رکورد سرعت از خود برجای گذاشت و تازمان خاتمه تولید نمونه های مختلفی از آن برای استنفاده از روی حاملهای هواپیمابر و اجرای ماموریتهای بمباران ، شناسایی و آموزشی عرضه شدند که نه تنها در نیروی هوایی ایالات متحده بلکه در ارتشهای اروپایی و آسیایی نیز بخدمت درآمدند . جنگنده اف-80 تا قبل از آزمایش هسته ای بلوک کمونیست ( اتحاد شوروی ) از سال 1949 تا 1953 نیروی رزمی قابل تاملی در اروپای پس از جنگ دوم ، بشمار می آمد ، اما ظهور جتهای جدیدتر با طراحی بال پسگرا (رو به عقب ) عمر رزمی آن را بسیار کوتاه نمود . تعمیر و نگهداری جنگنده پی/اف-80 برای خدمه زمینی بدلیل ساختار ساده و بازشونده این هواگرد ، در فرودگاه های خط مقدم ، چندان پیچیده بحساب نمی آمد مهمات آهنی 1000 پاوندی هوابه زمین پی/اف-80 شوتینگ استار در جنگ کره پی-80 چهار تیر مهمات 1000 پاوندی ، جمعاً 4000 پاوند مهمات را در ماموریتهای هوابه زمین می توانست حمل کند . در نخستین درگیری های هوایی پس از جنگ دوم جهانی ، (جنگ کره ) این جنگنده موفقیتهایی را در کارنامه خود به ثبت رساند ، اما با ورود نیروی هوایی ارتش جمهوری خلق چین و عملیاتی شدن جتهای جدید روسی میگ-15 ، تلفات اف-80 بتدریج افزایش یافت و به همین دلیل ، تدریجاً جنگنده های اف-86 جانشین آن شد و پس از ان ، شوتنیگ استار تنها در ماموریتهای هوابه زمین ، بکار گرفته می شد . همزمان با ، لاکیهد به نیروی هوایی ارتش ایالات متحده پیشنهاد داد تا یک هواگرد آموزشی دو سرنشینه ، براساس طرح پایه اف-80 و با سازه هوایی کشیده تر تحویل شود ولی نیروی هوایی در پذیرش ان مردد بود تا جایی که هیچ کس در این نیرو تصور نمی نمود تا محصول نهایی این پیشنهاد ، به یک هواگرد استاندارد برای دوره های آموزشی یک نسل کامل از خلبانان جت تبدیل گردد . اما این طرح با شناسه T-33 در 22 مارس 1948 به پرواز درآمد و براساس چیزی که در تاریخ هوانوردی به ثبت رسیده ، حتی از نمونه رزمی خود مشهورتر شد ، چرا که لاکهید در حدود 5691 فروند ، کانادایر ، 656 فروند ، کاواساکی ژاپن در حدود 210 فروند از ان را تولید که با محاسبه انجام شده ، 4 برابر نمونه رزمی بشمار می آمد . پی نوشت : منابع : 1- FLYERS GUIDEBOOK .P.157 2- Lockheed P-80 Shooting Star 3-Lockheed T-33 4- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .  5- مولف ، جمع آوری کننده و مترجم MR9

بسم ا... سی و ششمین سالگرد شهادت امیر خلبان حسین خلعتبری اول فروردین 1364 ، اول فروردین 1400 یادش گرامی و راهش پررهرو https://www.aparat.com/v/NcBvw پی نوشت : تجمیع تمامی مطالب مربوط به خلبان شهید حسین خلعتبری . یکم فروردین سال یکهزار و چهارصد خورشیدی

بسم ا... سرخوش آن عیدی که آن بانی نور ازکنار کعبه بنماید ظهور قلبها را مهر هم عهدی زند از حرم بانگ انا المهدی زند خوب ، یکسال دیگر از عمر ما و میلیتاری گذشت ، سال سختی بود ، هرچند به مانند سنوات قبل ، حرکات سینوسی و مملوء از توفیق و عدم توفیق در آن وجود داشت ، با این حال ، مجموعه انجمن ، حرکتی بسمت جلو داشت ، دوستان جدیدی به ما پیوستند و وارد مدار تولید محتوا شدند . آرزوی ما در این سال جدید این هست که تمام کاربران میلیتاری ، چه انهایی که حضور دارند و چه انهایی که حضور ندارند ، همیشه مسیر موفقیت را طی کنند . امیدواریم که سال جدید خورشیدی برای همه ملت ایران ، سال خوب و پُر از موفقیت باشد . انشا... این دو فقره ویدئو را هم ببینید ، جالب هست به مناسبت سال نو و مصادف شدن ایام نوروز با ولادت حضرت امام حسین (ع) / روز پاسدار و ولادت حضرت ابواالفضل (ع) / روز جانباز https://www.aparat.com/v/KkXWd https://www.aparat.com/v/tjG7r

بسم ا... رونمایی از شهر موشکی نیروی دریایی سپاه 25 اسفند سال 1399 https://www.aparat.com/v/Vowat

بسم ا... بازاماد یک فروند جنگنده میراژ اف-یک 25 اسفند سال 1399 https://www.aparat.com/v/BlWn7

بسم ا... سی و ششمین سالگرد مستند فرماندهان . سردار شهید مهدی باکری بیست و پنجم اسفند 1363 - بیست و پنجم اسفند 1399

بسم ا... جلسه ششصد و چهل و هفت کلبه کرامت روز صفر و عملیات نیتروزئوس پی نوشت : این جلسه صرفاً برای بررسی آراء و اندیشه های مطرح شده و نقد انها در انجمن میلیتاری ارسال شده . این امید هست که بدون جهت گیری و پیش زمینه های ذهنی اولیه ، مورد بررسی قرار گیرد 2- تجمیع تمامی تاپیکهای مرتبط ، بیست و سوم اسفند سال 1399 خورشیدی . 3- پیشنهاد این هست که با دقت این ویدئو مورد بررسی قرار گیرد 4- تاپیک مرتبط : استاکسرونا: آن بیگناهی از دست رفته

نقشه کشورهای دنیا براساس سلاح های استاندارد سازمانی

گایدلاین در برابر پرنده سیاه گریزی به تلاشهای شبکه دفاع هوایی ارتش کره شمالی برای ساقط نمودن پرنده شناسایی SR-71 ایالات متحده و کره شمالی از دهه 50 میلادی بلحاظ فنی ،همچنان درحالت جنگی و مخاصمه قرار دارند ، به همین دلیل ، ارتش این کشور ، از آن زمان تا کنون همچنان حضور گسترده خود را در کره جنوبی حفظ نموده و ده ها هزار نفر در مرزهای دو کشور روبروی هم صف آرایی کرده اند ، اما روند عملیات جنگی از 1953 با یک آتش بس موقت ، به پایان رسید ، ولی حالت تخاصم همچنان ادامه دارد و در طول این سالها ، درگیری های کم شدتی میان طرفین بوقوع پیوسته است . اما یکی از حوداث کمتر شناخت شده میان این دو ارتش که در اوت 1981 رُخ داد ، زمانی بود که پدافند کره شمالی با زیر نظر گرفتن پروازهای جاسوسی پرنده اس آر-71 ، که پیونگ یانگ مدعی بود در فضای هوایی این کشور مشغول عملیات است ، تلاش کرد تا آن را سرنگون نماید . این پرنده که درسال 1966 وارد خدمت شد ، با توانایی دستیابی به سرعت 3.3 ماخ در ارتفاع 26 کیلومتری از سطح زمین ، ماموریت داشت تا برفراز آسمان کشورهای متخاصم ( اتحاد شوروی ، کره شمالی وسایر دشمنان از جمله ایران ) به پرواز درآمده ومبادرت به کسب اطلاعات از مراکز حساس آنها نماید . با این وصف ، تلاش کره شمالی برای رهگیری این پرنده در 26 اوت 1981 صورت گرفت تا یکفروند اس آر-71 را در حالی که برفراز آسمان این کشور در حال پرواز بود ، سرنگون نماید . واحدهای دفاع هوایی این کشور که به آتشبارهای سام-2 گاید لاین ( اس-75) مجهز بودند ، دو تیر موشک بسمت این هواپیما شلیک نمودند ، در حالی که پیش از این مسیر پرواز آن توسط رادارهای دفاع هوایی شناسایی شده بود . این سامانه ، گرچه از زمان شروع به فعالیت خود از سال 1957 ، بارها مورد بروزرسانی قرار گرفت ، اما هدف قرار داد پرنده سیاه ، بدلیل هندسه پروازی پیچیده ، با مشکلات قابل توجهی روبرو می بود . این در حالی بود که موشک مورد استفاده در سامانه گاید لاین در مقایسه با سامانه های غربی نظیر هاوک (MIM-23با سرعتی در حدود 2.4 ماخ ) با دراختیار داشتن سرعتی در حدود 3.5 ماخ ، از پرنده سیاه ، سریع تر بود ، اما شکل پرواز بلاک برد در سرعت بیش از 3 ماخ در ارتفاع بیشتر از 25 کیلومتر ، رهگیری آن را حتی برای گایدلاین با مشکل مواجه می ساخت . هر چند گزارشهایی نیز موجود است که نشان میدهد ، شبکه دفاع هوایی کره شمالی تا حد زیادی به این هدف نزدیک شده بود و حتی گفته میشود ، خدمه این پرنده ، نزدیک شدن این موشکها به هواپیمای خود مشاهده نموده بودند ولی طبق همین اسناد ، موشکهای کره ای بدلیل جنگ الکترونیک قدرتمند پرنده شناسایی ، موفق به انهدام هدف خود نمی شوند ، اما این واقعه ، موجب گردید تا نیروی هوایی ایالات متحده پروازهای نظارتی خود را با رویکرد محتاطانه تری دنبال نماید . در واقع ، پرنده سیاه ، سابقه مشخصی در رقابت با جتهای میگ-31 و سامانه های پیشرفته تر روسی نظیر اس-200 و اس-300 از خود برجای گذشته و این مساله با تحویل سامانه سام-5 گامون به ارتش کره شمالی در اواسط دهه هشتاد میلادی برای ایجاد بازدارندگی دربرابر چنین پروازهایی که قابلیت درگیری بهتری نسبت به سیستم سام-2 داشتند ، نیز تشدید شد . از سویی دیگر انتشار شایعاتی مبنی بر تحویل تعداد مشخصی سامانه اس-300 در میانه دهه نود میلادی ( احتمالاً نسخه PMU-1/2) به این کشور و همچنین اخبار موجود در حوزه توسعه سامانه بومی KN-06 به سال 2020 ، نیز اخبا چندان خوبی برای پرنده سیاه به نظر نمی رسد . علیرغم اینکه گفته میشود اس آر-71 درسال 1998 از رده خارج شده ، اما خبرهایی در دست است که لاکهید در حال توسعه یک هواگرد نظارتی با قابلیتهای بیشتری نسبت به پرنده سیاه است که در ارتفاع بالاتر و سرعت بیشتر شبکه پدافند هوایی کشورهای متخصم را به چالش جدی وارد نماید . این درحالی است که روسیه نیز مشغول توسعه سامانه های دفاع هوایی پیشرفته ای نظیر اس-500 است که با در اختیار داشتن موشکهایی با سرعت بیشتر از 14 ماخ و بردی 600 کیلومتری و همچنین موشکهای هوابه هوای R-37 که کره شمالی فاقد آن است ، می تواند به تهدید خطرناکتری تبدیل گردد . چنین مساله ای با توجه به این واقعیت که هواگرد اس آر-72 می تواند به نسخه بمب افکن نیز تبدیل گردد ، می تواند متقابلاً چالش بزرگتری برای کره شمالی باشد . بنابراین ، با توجه به این واقعیت راهبردی که کره شمالی با چین و روسیه هم مرز است ، این امکان وجود دارد که برای ایجاد یک سد اولیه در برابر نیروی هوایی ایالات متحده ، ارتش کره شمالی به سامانه های پیشرفته تری نیز مسلح شده باشد . پی نوشت : 1-بن پایه 2--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 4- صرفاً برای میلیتاری MR9

بسم ا... زیر این جدول ذکر شده براساس اطلاعات ویکی ، در نتیجه باید در این اطلاعات ( حداقل برای صاعقه ) با تردید جلو رفت ، تا زمانی که خود کاربر یا مجموعه سازنده ، دیتای قابل اطمینانی را منتشر کند

زنبورسرخ در برابر صاعقه !!! آیا جنگنده بومی ایرانی ، همانقدر که ادعا می شود ، با جتهای اف-18 نیروی دریایی ایالات متحده قابل مقایسه است ؟!! پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 و سرنگونی سلطنت پهلوی که بعنوان متحد قابل اطمینان بلوک غرب و بوِیژه ایالات متحده محسوب می شد ،ارتش این کشور ،دیگر به مانند گذشته ، توانایی خرید سامانه های تسلیحاتی یا قطعات مورد نیاز برای عملکرد بهینه را نداشت . در این میان ، برای نیروی هوایی ایران (IIAF/IRIAF) که منحصراً به جتهای ساخت آمریکا از جمله هواگردهای نسل سوم اف-5 ، جنگنده – بمب افکن های سنگین اف-4 و نخستین ابررهگیر نسل چهارم ، اف-14 تامکت مجهز شده بود ، شرایط به مراتب وخیم تر بشمار می آمد . در واقع ، پیچیدگی سیستم های تسلیحاتی فروخته شده به ایران و نیمه کاره مانده ایجاد زیرساختهای تعمیر و نگهداری از قبل برنامه ریزی شده باعث شده بود تا تحلیلگران غربی با اطمینان کامل از زمین گیر شدن ناوگان جتهای ایرانی تنها پس از 5 سال ( 1984-1979) صحبت کنند . این مساله با حمله غافلگیرانه ارتش عراق ( ارتش بعث . م ) تنها دو سال پس از وقوع انقلاب در ایران تا حد بسیار زیادی تشدید شد و متعاقباً نیروی هوایی ایران نیز بالاجبار با جمع آوری و متمرکز نمودن همه امکانات موجود براین تلاش شد تا از حریم هوایی خود دفاع نماید و در حداقل شرایط ، مانع از دستیابی نیروی هوایی عراق به برتری هوایی کامل گردد . بدین ترتیب ، بر خلاف همه پیش بینی های تحلیلگران غربی و شرقی ، این سرمایه گذاری تا حدودی جواب داد و جتهای آمریکایی موجود در ناوگان نیروی هوایی در سراسر طول جنگ ( به جز یکسال و نیم انتهای درگیری ها . م ) موفق شدند تا بهینه ترین عملکرد ممکن را به نمایش گذارند و تا کنون نیز که بیشتر از 4 دهه از قطع ارتباط با شرکتهای سازنده غربی می گذرد ، هنوز ستون فقرات نیروی هوایی این کشور را جتهای محصول ایالات متحده تشکیل می دهد . این مساله ، تجربه ذیقیمتی برای نیروی هوایی ایران بود و اعتماد به نفس ارزشمندی را در اختیار فرماندهان و تکنسین های آن قرار داد تا صنعت هوانوردی نظامی خود را پس از پایان جنگ ، همچنان تقویت نمایند ، تا جایی که یک سامانه پیشرفته تسلیحاتی نظیر اف-14 همچنان در خدمت فعال قرار دارد و در طول این سالها ، تغییرات قابل تاملی را نیز بخود دیده است . این درحالی است که با ادامه تنش ها با غرب ، این کشور همچنان محدودیتهای بسیار زیادی را برای خرید و تامین نیازمندی های خود در حوزه هوایی بخود می بیند ، به همین دلیل با بررسی گزینه های متعدد ، سرمایه گذاری برای تولید یک جنگنده بومی در دستور کار صنعت نظامی ایران قرار گرفت . با تمامی فراز و نشیبهایی که تاکنون وجود داشته و در حالی که ادامه برنامه هایی نظیر هواگرد سبک رادارگریز قاهر-313 با شک و تردیدهای فراوانی روبرو شده ( و هنوز هم بعنوان یک برنامه تبلیغاتی سرنوشت آن در پرده ای از ابهام قرار دارد ) ، پیشرفتهای ایران در حوزه طراحی و تولید پرنده های بدون سرنشین رزمی و شناسایی ، موجب شده تا برخی ناظران نظامی ، در تحلیل های خود تجدید نظر نمایند .با این وصف ، مدتها قبل از رونمایی از برنامه قاهر ، صنعت دفاعی ایران ، یک نمونه از جنگنده بومی خود را با همکاری مشترک نیروی هوایی و وزارت دفاع ، تحت توسعه قرار داده بود که با شناسه "صاعقه" نخستین پرواز خود را در سال 2004 انجام و براساس گزارش های منتشر شده ، به سال 2007 وارد خدمت گردید . درواقع ، از سه کلاس جنگنده های آمریکایی در حال خدمت در نیروی هوایی ایران ، جت F-5E سبکترین و ساده ترین هواگرد بشمار می رود که بعنوان یک پیکربندی رزمی کم هزینه برای متحدان کم بضاعت آمریکا در شرق آُسیا ( ویتنام جنوبی و تایوان ) توسعه پیدا کرده بود ، در حالی که متحدان نزدیکتری نظیر اسراییل و ژاپن مجوز خرید جتهای سنگین تری نظیر اف-4 را بدست آورده بودند ، چنانکه ایران نیز مدتها پس از خرید گونه های مختلف تایگر ، به جتهای فانتوم-2 مسلح شد . یکی از جالب توجه ترین نمونه های ارتقاء یافته جنگنده اف-5 ، نسخه عملیاتی در نیروی هوایی تایلند بشمار می رود راست : مجموعه رادار چند ماموریته Elta EL/M-2032 چپ : هملت خلبان ، استاندارد DASH IV اما ساده بودن تایگر در حوزه تعمیر و نگهداری و فناوری مورد استفاده در آن ، باعث شد تا مهندسین ایرانی دست به مهندسی معکوس آن بزنند و این به اعتقاد تصمیم سازان نظامی ایران ، نه تنها موجبات افزایش عمر عملیاتی جنگنده های موجود می شد ، بلکه بستری را برای توسعه یک پیکربندی پیشرفته تردر چهارچوب طراحی اف-5 فراهم می ساخت . اگر چه پیکربندی اف-5 مربوط به دهه شصت میلادی است ، اما از آن زمان تا کنون ، برنامه های متعددی برای بروزرسانی این هواگرد در تایوان و تایلند انجام شده که این جنگنده را برای درگیری با جتهای نسل4 آماده کند . برجسته ترین این برنامه ها ، مسلح نمودن تایگرهای نیروی هوایی تایوان به موشکهای برد بلند اسکای سورد-2 و همچنین جنگنده های F-5TH تایلندی مجهز به رادارهای AESA و در نهایت ، تایگرهایی نیروی هوایی سوئیس است که این مورد اخیر بر خرید اف-16 ترجیح داده شده است . مدل مقیاس 1:48 جنگنده صاعقه از شرکت afv club با تمامی این اوصاف ، به نظر می رسد تغییرات اعمال شده در پیکربندی اف-5 های نیروی هوایی ایران که تحت عنوان صاعقه صورت پذیرفته شده ، بیش از سایر کاربران تایگر است . از یکسو ، خبرهایی منتشر شده که حاکی از کمک گسترده چین ، روسیه و کره شمالی به این برنامه بوده و از سویی دیگر ، برخی معتقدند که فناوری های محدود برگرفته از جتهای میگ-29 و اف-14 در توسعه این برنامه دخالت داده شده است . مصاحبه با کاپیتان رنجبر از خلبانان جنگنده صاعقه در نمایشگاه هوایی کیش https://www.aparat.com/v/lp7vj این مساله با اخبار ادعایی منتشر شده از سوی ایران مبنی بر برد 3000 کیلومتری صاعقه ( در مقایسه با برد 1500 کیلومتری اف-5 ) و همچنین پیکربندی دوقلوی آن ، شک و تردید های فراوانی را برمی انگیزد .از ابتدای معرفی این برنامه دررسانه های ایران ، تبلیغات فراوانی بر مقایسه عملکرد صاعقه با جنگنده اف-18 هورنت نیروی دریایی ایالات متحده صورت پذیرفت . مقایسه سه نمای جنگنده های صاعقه (راست ) و نمونه اولیه اف-18 هورنت (چپ) اگر چه این ادعاها ، به کرات ازسوی منابغ غربی ، رد شده ولی می تواند تا حدودی صحت نیز داشته باشد . در واقع ، جنگنده F-18A به طور خاص و براساس معیارهای امروزین ، یک پیکربندی پیچیده رزمی محسوب نمی شد و نمونه هایی که در سال 1983 به نیروی دریایی آمریکا محلق شدند ، از بسیاری از جهات قابلیتهای کمتری نسبت به جتهای اف-5 تایوانی و تایلندی داشتند . از سویی دیگر ، جنگنده اف-18 خود براساس طرح YF-17 ساخته شد که این نمونه نیز گفته میشود نمونه پیشرفته تری از اف-5 محسوب می شد . بدین ترتیب ، ریشه و فلسفه اصلی طراحی صاعقه و F-18A به نسبت قابل مقایسه به نظر می رسند . با این وجود ، گونه های اولیه و بعدی هورنت در حوزه ابعاد ، بزرگتر از صاعقه هستند و تسلیحات پیشرفته تری را نیز حمل می کنند و این بدان معناست که انواع جدیدتر اف-18 به مراتب قابلیتهای پیشرفته تری از صاعقه را خواهند داشت . مقایسه مشخصات هورنت (نسخه اولیه ) و صاعقه (بر مبنای اطلاعات ویکی ) با این حال ، هنوز مشخص نیست که صاعقه در مقیاس انبوه تولید شده است یا خیر ،اما 14 سال پس از نخستین پرواز صاعقه ، نمونه ای جدید براساس پیکربندی اف-5 با شناسه "کوثر" رونمایی شد که گرچه براساس اف-5 طراحی شده ولی مقداری از آن بزرگتر است ولی برخی ناظران ، براین باورند که کوثر مکملی برای جنگنده های جدیدی است که قرار است ایران درطول 10 سال آینده آن را خریداری نماید و بسته به ارتقاء و بروزرسانی آن ، می تواند در حدود نسخه F-5TH خطرناک نیز باشد . پی نوشت : منابع : 1- ببری از سرزمین هزارمعبد،روند ارتقاء تایگرهای نیروی هوایی سلطنتی تایلند 2-بن پایه2 3- -استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 4- علیرغم تمامی این استدلال ها ، هنوز مبنای منطقی برای مقایسه صاعقه با هورنت ( حتی در مدل های اولیه ) وجود ندارد . 5- صرفاً برای میلیتاری MR9

بسم ا... تاپیک سلاح انفرادی HK-416 در انجمن میلیتاری که به تازگی بروزرسانی شده تاپیک جامع خانواده سلاح اچ.کا.416 (H&K- HK416 )

جنگ افزاری به اسم "اسباب بازی " بخش دوم ( مدل مقیاس استاتیک ) دنیای ماکتهای مقیاس ، یکی از جالب ترین و در عین حال جذاب ترین شیوه های برند سازی در دنیای امروز هست و به تقریب بخش عمده کشورهای صاحب و پیشگام در صنعت نظامی ، به شکل موازی بواسطه تولید و تبلیغ ماکت های سلاح ، مشغول تبلیغ برای صنعت دفاعی خود هستند . تصاویر ذیل نمونه ای از کارهای یکی از هموطنان عزیز هست که در یکی از نشریات ماکت سازی به سال 2021 به نمایش درآمده است و مدلی از جیپ ام-38 آ.یک سی مسلح به توپ کالیبر 106 م.م ام-40 نشان می دهد . در یکی از صفحات این شماره مجله ، گریزی زده شده به یکی از قهرمانان ارتش ایران ، جناب صمدی و بیلان رزمی آن در جریان دفاع از خرمشهر ...

ناکامی "ابر سگ تازی " روسی چرا ناتو با خوشحالی از لغو برنامه MIG-31M استقبال نمود ؟ با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ، و پایان جنگ سرد ، وارثان این سرزمین ،با شدیدترین بحران اقتصادی از ابتدای قرن مواجه شدند و بخش قابل توجهی از برنامه های تسلیحاتی که می بایست تضمین کننده برتری نظامی ارتش شوروی بر رقبایش میشد ، به همین دلیل لغو و از تولید انبوه بازماند . این برنامه ها ، در حوزه های مختلفی نظیر نیروی دریایی ( ابرحامل هواپیمابر کلاس اولیانوفسک ) ، نیروی زمینی ( نسخه ای برگرفته از تانک اصلی میدان نبرد تی-80 مسلح به یک قبضه توپ 152 م.م ) از تولید بازماند ،اما خسارت آمیز ترین جنبه این وضعیت ، ایجاد یک توقف کامل در حوزه هوایی می بود ، چنانکه نیروی هوایی ارتش شوروی ، برنامه های متعددی از قبیل جت عمود پرواز یاک-141 ، جتهای پنهانکار نسل پنجم میگ-1.44 و همچنین برنامه سوخو-47 بطور کامل لغو و برنامه هایی نظیر نسخه ارتقاء یافته فلانکر ( سوخو-27 ام ) با 15 ساله تاخیر روبرو گشت . اما در این میان ، یک برنامه شناخته شده برای نیروی هوایی ارتش شوروی ، نسخه جدیدی از جنگنده میگ-31 فاکس هاوند با شناسه میگ-31 ام بود که درصورت ورود بخدمت ، قابلیتهای رزم هوابه هوای دوربرد قابل توجهی را برای کاربرانش فراهم مینمود ، جنگنده ای که علیرغم فقدان کاراکترهای جتهای نسل پنجم ، می توانست در اثتای ورود هواگردهای نسل پنجم غربی ، توانایی های برتری هوایی آنان را وارد یک چالش جدی نماید . در واقع ، برنامه ارتقاء فاکس هاوند به نسخه M می توانست قابلیتهای رزم هوایی میگ-31 را به میزان قابل توجهی گسترش دهد ، گرچه جزییات آن تاکنون ناشناخته باقی مانده است . با این حال ، در حالی که نسخه پایه میگ-31 تقریباً 41 تن بسته به میزان سوخت و مهمات محمول ، وزن می داشت ، میگ-31 ام تا حدودی سنگین تر ( 50 تن ) طراحی شد . این نسخه که برای اولین بار در سال 1985 به پرواز درآمد ، از رادار جدید زاسلن-ام که آنتن بزرگتر و برد بیشتری را ارائه میداد ، استفاده می نمود و به اندازه ای قدرتمند بود که اهدافی با سرعت 6 ماخ را براحتی کشف می نمود تا جایی که گفته می شد میگ-31 ام از معدود هواگردهای رزمی بشمار می رفت که برای رهگیری موشکهای بالستیک بهینه شده بود . این نسخه برای رسیدن به عملکرد بهینه به یک پیشرانه جدیدتر با مصرف سوخت پایین تر D-30F-6M و آسمانه جدید نیز مجهز می شد . همزمان برای افزایش توانایی رزم ، تعداد جایگاه های تسلیحاتی این نسخه از 4 به 6 افزایش پیدا کرد . علاوه براین ، نسخه جدید فاکس هاوند را می شد از روی بالهای متفاوت و همچنین حسگر مادون قرمز ثابت مستقر در زیر بخش جلوی بدنه تشخیص داد . در کنار این موارد ، میگ-31 بروز شده ، به اویونیک کاملاً جدید ، سامانه های رزم الکترونیک پیشرفته نیز مجهز شده بود . در حوزه پایایی رزمی ، افزایش ظرفیت حمل سوخت داخلی و همچنین اضافه شدن لوله سوخت گیری هوایی از مزیتهای میگ جدید بود که در ترکیب با موشکهای R-37 که در مقایسه با نمونه های قدیمی تر R-33 مرگ آوری افزون تری را به نمایش می گذاشت . اما این نمونه در سال 1995 پس از چند پرواز موفقیت آمیز آزمایشی بدلیل بحران اقتصادی روسیه بطور کامل لغو گردید و این امر باعث شد تا برنامه تبدیل فاکس هاوند به نسخه جدید بتدریج بدست فراموشی سپرده شود و در عوض بروزرسانی جتهای میگ-29 در دستور کار قرار گیرد و برای بازارصادرات نیز جنگنده های سنگین تر سوخو-27 انتخاب گردد . در این میان ، سوخو-27 گرچه بلحاظ قابلیتهای حسگرهای خود ، در رتبه ای پایین تر از میگ-31 قرار می گرفت ، اما بدلیل وجود کاراکتر " چند ماموریته " بودن ، طبعاً گزینه جذابتری برای صادرت محسوب می شد . علاوه براین ، فلانکر بلحاظ قیمت ، ارزان تر بود و این تعداد مشتریان احتمالی را افزایش می داد . در این میان ، گرچه شایعاتی وجود دارد که نیروی هوایی چین تعدادی میگ-31 را بخدمت گرفته ، اما انتخاب سوخو-27 برای مونتاژ و تولید در داخل خاک چین بدان معنا بود که میگ-31 ام قادر به رقابت با سوخو-27 نمی بود و این درنهایت تعداد تولید شده میگ-31 ام را به شش فروند محدود نمود .اما تلاشهای صورت گرفته برای تولید این نمونه ، چندان بی فایده هم نبود ، چرا که این برنامه باعث شد تا نسخه های B و BM فاکس هاوند بسرعت ارتقاء پیدا کنند . در واقع نسخه MIG-31 BSM تا قبل از ورود بخدمت سوخو-57 توانمندترین جت رزم هوایی ارتش روسیه بشمار می آید ، به همین دلیل برنامه های ارتقاء بیشتری ، از جمله قابلیت حمل موشکهای بالستیک هواپرتاب در نمونه K و همچنین نسخه های ضد ماهواره نیز روی آن صورت گرفت . با این وصف ، اخباری در دست است که نشان می دهد ، نیروی هوایی روسیه ، به تقریب 50 سال پس از ورود میگ-31 به سازمان رزمی خود ، درصدد است با سرمایه گذاری بر روی پروژه میگ-41 مجدداً به عرصه رهگیرهای برد بلند وارد گردد . پی نوشت : 1- بن پایه یک 2- بن پایه دو 3- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .  4- مولف ، جمع آوری کننده و مترجم MR9

نمایش شلیک سلاح انفرادی "مصاف" هفدهم اسفند سال 1399 خورشیدی https://www.aparat.com/v/ICWwX