سلام   اینم ببینید، مشرق زده:     مدل جدید فاتح     گلوله بیشتر برای فاتح جدید سپاه   نمایش مدل جدیدتر این سلاح که در جریان یک برنامه اخیر مستند در صدا و سیما معرفی شد، حاکی از برخی تغییرات در طراحی جدید نسبت به مدل قبلی است. یکی از تغییرات ایجاد شده در این سلاح، تغییر قنداق اسلحه و استفاده از نمونه بزرگتر در مقایسه با مدل قبلی سلاح فاتح است. نکته جالب اینجاست که این قنداق شباهت زیادی به مدل به کار رفته در سلاح پیشرفته و مشهور آلمانی HK416 دارد.   HK-416 به نوع طراحی قنداق و خشاب مورد استفاده دقت کنید    این سلاح آلمانی در واقع یک مدل توسعه یافته بر اساس M4 جهت استفاده توسط نیروی ویژه ارتش آمریکا بوده است و در سالهای اخیر به شدت در بازار صادرات سلاح های سبک موفق ظاهر شده است. این قنداق بزرگتر باعث می شود تا نیروی عقب نشینی حاصل از شلیک بهتر جذب شده، کنترل سلاح بهتر ممکن شود و تیرانداز تسلط بهتری بر روی سلاح داشته باشد.   مسئله مشخص بعدی تعویض خشاب است. در مدل قبلی، خشاب 20 تیری برای فاتح در نظر گرفته شده بود که در مدل جدید، ساختار استاندارد 30 تیر که در سلاح هایی مثل M-16، M-4 و HK-416 استفاده می شود بر روی آن نصب شده است. این تغییر خشاب نیز باعث می شود تعداد گلوله همراه سلاح نسبت به مدل اولیه 10 تیر بیشتر شده و زمان تیراندازی قبل از نیاز به تعویض خشاب نیز افزایش یابد.   مدل جدید سلاح فاتح    اگرچه تصاویر در این زمینه محدود است اما به نظر می رسد تغییر حداقل ظاهری خاص دیگری در این سلاح صورت نگرفته است و نوع طراحی لوله، طراحی بدنه، ریل و سایت های هدیف گیری چشمی و برگه ناظم آتش همگی به مانند مدل قبلی بوده و تفاوت خاصی در مقایسه با مدل معرفی شده در سال 93، در آن حاصل نشده است.   آنچه که می توان به صورت کلی اعلام کرد این مسئله است که در مدل جدید به نمایش درآمده از سلاح فاتح، در حقیقت تغییرات جزئی به منظور بهتر شدن عملکرد کلی سلاح در نظر گرفته شده و مکانیزم کلی و کالیبر مورد نظر، رضایت متخصصان فرماندهان را جلب کرده است.   با نگاهی به تجربه درگیری های سالهای گذشته سپاه در کردستان و یا مناطقی در سیستان و بلوچستان - که خوشبختانه با تدابیر عملیاتی و استفاده از نیروها و معتمدان محلی این ناامنی ها به پایان رسیده است- به راحتی می توان به این نتیجه رسید که در بسیاری از مواقع، طرفین در فاصله کمی از هم درگیر شده اند و اصولا در این گونه موقعیت ها سلاحی به کالیبر 5.56 میلی متر از لحاظ برد و قدرت بازدارندگی مناسب می باشد.   http://www.mashreghnews.ir/fa/news/639072/پیشرفته‌ترین-سلاح-انفرادی-ایران-تهاجمی‌تر-شد-فاتح-سپاه-در-ردیف-m4-و-hk-416-عکس

بسمه تعالی در ادامه بحثی که در تاپیک پرسش و پاسخ شکل گرفت با مشورت دوستان تصمیم گرفتیم که بحث را بصورت علمی و فنی تر در یک تاپیک مجزا پیگیری نماییم. سوال این است که: اثرات برخورد و انفجار یک گلوله کالیبر 155 م.م از نوع HE به یک تانک مدرن(البته ترجیحا از روبرو و برخورد با برجک) چیست؟ شاید در برخورد اول پاسخ به این سوال راحت به نظر برسد و 2 نوع پاسخ به این سوال داده شود؛ عده ای اثر آن را ناچیز شمرده و گروه دوم نیز رأی به نابودی و انهدام درجای تانک بدهند اما در واقع پاسخ به این راحتی نیست، و نیاز به محاسبات دقیق به همراه مشخص نمودن نوع تانک، محل برخورد، نوع مواد انفجاری داخل گلوله، زمانبندی فیوز گلوله، زاویه برخورد، جنس گلوله، شکل گلوله و . . . دارد. قبل از آنکه وارد بحث شویم باید دلیل طرح این سوال را نیز توضیح دهم، این مسأله مدتی ذهن من را به خود مشغول کرده بود که در صورت تجهیز تانکهای مدرن به توپ 155 میلی متری( یا مشابه 152 میلی متری روسی آن) و استفاده از گلوله های HE بر ضد اهداف زرهی سنگین - با توجه به قدرت انفجاری بالای این گلوله ها- آیا این پرتابه ها توان از کار انداختن، بی مصرف کردن یا حتی نابود کردن تانکهای مدرن غربی را دارند یا خیر؟ بهتر است ابتدا به عمومیات بحث بردازیم، یک گلوله ام 107 معمول در کالیبر 155م.م دارای وزن پرتاب 43.88 کیلوگرم و سر جنگی از نوع کامپوزیت بی به وزن 6.98 کیلوگرم یا از نوع تی ان تی به وزن 6.62 کیلوگرم می باشد. این گلوله ها در هنگام شلیک از توپی مانند ام 127 ( توپ اصلی سامانه ام 109 پالادین، دارای 39 کالیبر طول لوله[sup]1[/sup]) دارای سرعت دهانه حدودا 750 تا 800 متر بر ثانیه هستند که انرژی جنبشی معادل 12 میلیون ژول را در دهانه توپ به آن می دهد. در شکل زیر نمونه ای از این گلوله را مشاهده می نمایید: [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/355px-USMC-100414-M-5241M-001.jpg[/img][/center] البته این گلوله یا نمونه های مشابه در پرتاب از هر نوع توپی سرعت دهانه و بالتبع انرژی دهانه متفاوتی را ارائه می دهد، مثلاً پرتاب این گلوله از توپ ام 114 (دارای 23 کالیبر طول لوله) به سرعت دهانه تنها 563 متر بر ثانیه می رسد اما در توپهای با طول لوله 52 کالیبر شاهد سرعت دهانه تا 900 متر بر ثانیه هم هستیم. در توپ ام 114 با پرتاب گلوله ام 107 (سرعت دهانه 563 متر بر ثانیه در این توپ) در فاصله 2700 متری توان نفوذ در 610 میلی متر بتن و در فاصله 4500 متری توان نفوذ در 488 میلی متر بتن را قبل از انفجار دارد. عموم گلوله های HE در کالیبر 155 میلی متری دارای ساختار آیرودینامیک مناسب برای سرعتهای ماخ بالا بوده و در طراحی آنها سعی شده تا پسای مافوق صوت آنها به حداقل برسد، (از جمله این اقدامات طرح دم قایقی[sup]2[/sup] استفاده شده در آنها می باشد) مثلا نوک تیز و شیب ملایم بدنه از این علایم است که البته برای مصارف عمومی[sup]3[/sup] که این گلوله ها برای آن طراحی شده اند مناسب است اما برای منظوری که ما در نظر داریم متاسفانه چندان مناسب نیستند! چرا؟ پاسخ به فرم شکل این گلوله ها بر می گردد، فرم نوک تیز این گلوله ها در هنگام برخورد با سطوح سخت باعث کمانه تقریباً فوری یا انحراف آن می گردد[sup]4[/sup] . پس در اولین مرحله باید گلوله ای طراحی شود کههنگام برخورد با هدف امکان کمانه کردن آن به حداقل برسد و اولین اصل این کار تبدیل وضعیت نوک گلوله از «تیز» به «گرد» است. مسأله دوم کمی بغرنج تر است، زمانی که بر اساس فرمول: [center]K=½MV²[/center] پارامترها را جانشین می کنیم و میزان انرژی جنبشی را برای سرعت مثلاً V=500m/s بدست می آوریم: [center]K=½*43.88*(500)^2=5485000[/center] این نتیجه ممکن است در ابتدا ما را به این برداشت اشتباه برساند که حتی بدون انفجار گلوله هم آثار تخریبی جدی بر تانک هدف ظاهر خواهد شد اما به دلیلی که در بالا ذکر شد اساساً – بجز موارد در موارد خاص- گلوله بطور کامل بر روی هدف اصطلاحا «نمی نشیند» و تمام انرژی خود را به هدف منتقل نمی نماید بلکه امکان انحراف و کمانه زیاد است، ثانیاً حتی در صورت برخورد تقریباً عمودی با یکی از سطوح تانک که امکان کمانه کردن و انحراف را هم از گلوله بگیرد، به دلیل عملکرد تقریباً آنی فیوز ضربتی گلوله، قبل از اینکه انرژی قابل توجهی از مرمی به زره تانک منتقل شود گلوله منفجر شده و در این حالت گلوله حتی عاجز از ایجاد اثری مشابه مرمی هایHESH[sup]5[/sup] هم خواهد بود. پس در دومین اصلاح باید فیوز تاخیری را به گلوله اضافه کرد که قبل از انفجار اجازه دهد تا میزان قابل توجهی از انرژی جنبشی گلوله به بدنه تانک انتقال یابد. اما میزان این تأخیر چقدر باید باشد؟ این هم یکی سوالات به ظاهر ساده اما سخت و پیچیده هست که پاسخ به آن اطلاع از پارامترهای مختلفی همچون جنس مرمی، سرعت لحظه برخورد، دمای هوا و ... را می طلبد که واقعا معادله را پیچیده می کند. اما به هر حال نکته اساسی اینجاست که میزان تأخیر در انفجار نه باید آنقدر کم باشد که اثر فیوز ضربتی حاصل شود( یعنی انفجار فوری نباشد) و نه اینقدر زیاد که گلوله بر روی بدنه تانک از هم بپاشد و تکه تکه شود و بدلیل از هم گسیختگی مواد منفجره دیگر انفجار ماسوره نتواند منجر به انفجار آنها شود و هیچ انفجاری شکل نگیرد. بهترین زمان برای انفجار، درست یک اپسیلون قبل از پاشیدگی و از هم گسیختگی گلوله و در زمان حد نهایی تغییر شکل پلاستیک آن است؛ چیزی که باعث خواهد شد تا گلوله HE طراحی شده، اثری ترکیبی از یک پرتابه انرژی جنبشی به اضافه یک پرتابه HESH را داشته باشد. در این حالت هم نهایت انرژی جنبشی قابل انتقال، به هدف انتقال یافته و هم با تخریب اولیه سطح زره مقدمات برای ایجاد اثر تاول مشابه کلاهکهای HESH در پشت آن تا حدی فراهم شده است. اما نکته ای را باید در اینجا متذکر شوم، علی رغم همه این پیش بینی ها، اینکه این گلوله بتواند اثر تاول گونه قطعی در پشت زره از خود به جا گذاشته و باعث انهدام تانک از داخل یا آسیب موثر به آن شود با ابهام جدی مواجه است؛ مثلاً اینکه تانکهای غربی مدرن دارای یک پوشش کولار در داخل بدنه هستند که از پرتاب ترکشهای کوچک جلوگیری می کند، همچنین برخی از لایه های زره های ساندویچی این تانکها، به شدت میرا کننده موج تخریبی ایجاد شده توسط انفجار هستند و قبل از انتقال آن به قسمتهای داخلی زره، تا حد زیادی آن را تضعیف می کنند لذا ممکن است عملاً چیز دندان گیری به آنسوی زره نرسد. پس چاره چیست؟ چه نتیجه ای از شلیک چنین گلوله ای حاصل خواهد شد؟ -------------------- ان شا الله ادامه دارد. . . پی نویسها در انتهای مقاله.

در حد نیروهای خیلی نخبه بله.... ولی برای یک ارتش نمی توان تولید سلاحش را به شرکتهای خصوصی سپرد.... یک دلیل اصلی بالا رفتن سرسام آور هزینه می باشد.

خب اول یه سلامی عرض کنیم به دوستان ...   نکته ای که تقریبا در بحثها مغفول موند و زیاد بهش پرداخته نشد اینه که برد موشک فاتح طبق گفته مسئولین با تغییر در سوخت و ایضا موتور موشک، از حدود 300 کیلومتر به 750 کیلومتر رسیده، این خبر در خودش یک خبر نیمه رسمی دیگه هم داشت که با مصاحبه امروز وزیر دفاع در رونمایی از خط تولید ذوالفقار تبدیل به خبر رسمی شد و اون اینه که وقتی برد یه موشک سوخت جامد با تغییر سوخت و موتور به حدود 2.5 برابر افزایش پیدا کنه، در مورد موارد مشابه هم چنین چیزی با مقداری تلاش و سختی امکان پذیره، یعنی از موشک سجیل که تا بحال برد رسمی 2000 کیلومتر برای اون اعلام شده بود از اکنون می توان انتظار برد 5000 کیلومتری را داشت، چیزی که اخبار 13 شبکه خبر امروز هم به آن اشاره داشت.         نقطه تصور شده برای پوشش سجیل، در آذربایجان است.   ----------------------   اون فوتوشاپ بازی هم کار خوبی نبود، اصلا نیازی به این کار نبود، با مقایسه نوع آتش و دود موتور موشک به نمایش درآمده مشخص بود که این همان موتور و سوخت قبلی هست و از این سوخت هم طبیعتا برد 750 کیلومتر در نمی آید.

با سلام خدمت دوستان و عرض پوزش از اینکه چند روزی درگیر بودم و نرسیدم پاسخ بدهم( الان هم وضعیت بهتر نشده و مجبورم تیکه تیکه پاسخ بدهم!)     ایده بسیار عالی ای هست، فقط چون دشمن از انتحاری های متعدد استفاده میکنه، ممکنه معبر بازگشایی بشه.     این هم ایده بسیار خوبی هست ولی دست ما کوتاه و خرما بر نخیل...     این طرح کارایی بهتری داره و قطعا باید در پست دفاع کننده موشک انداز ضد تانک موجود باشه ولیکن خود وانت شلیک کننده در معرض خطر تاکتیکالهای دشمن و موشکهای ضد تانک ایشان -به طریق اولی- قرار دارد.     دقیقا به همین دلیل من هم اونها رو از طرح کنار گذاشتم، و همچنین سرعت ریلود پایین یک تانک در برابر سرعت حرکت انتحاری.   -----------------------------------------------------------------------------------     یک مشکلی که در این راستا هست دوست عزیز این هست که اگر فیلمهای حرکت ، نفوذ و انفجار این انتحاری ها را به وفور ببینید، در خیلی از موارد با وجود کانالیزه شدن مسیر، و با وجود مین گذاری و حضور راکت انداز ضد زره، و حتی بعضا موشک انداز هدایت شونده ضد زره، بازهم انتحاری از همه لایه ها رد شده و با موفقیت خودشو به موقعیت انفجار رسونده، باید طوری با حمله دشمن مقابله کرد که خواص «تکرار پدیری» ، « زرهی بودن» ، «سرعت بالا» و خلاصه تمام ویژگی های آن را با هم از او گرفت.   ضمن اینکه چون به هر حال ما طرف دولت سوریه هستیم، مینکاری بیش از حد بعدا هزینه های جمع آوری سرسام آوری دارد و تلفات غیر نظامی را تا سالها پس از جنگ افزایش می دهد( مینهای بکار رفته در نبردهای شمال آفریقا در جنگ جهانی دوم تا 50 سال بعد از اتمام جنگ قربانی می گرفتند)   --------------------------------------------------------------------     اوه ممنونم که مارو از اشتباه در آوردید! :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:   برادر ابراهیم، دقیق سناریوی دفاعی رو بخونید بعد نقد کنید، خودورهای زرهی مدافع خط، قرار نیست الزاما جلوتر از خط باشند، حتی اگر 500 متر هم عقبتر از خط دفاعی باشند(به فرض) بازهم می توانند در فاصله 100 تا 800 متری خط انتحاری را منهدم کنند، ضمن اینکه در سوریه بدلیل اینکه هر دو طرف به موشکهای ضد تانک هدایت شونده به وفور مجهز هستند، معمولا فاصله دو خط اول طرفین به نحو معقولی انتخاب می شود تا از موشکهای ضد زره یکدیگر آسیب فوری نبینند( در فیلمها و مستندات صحنه نبرد فاصله زیاد دو خط مشخص هست) و در نهایت اینکه علت پیشنهاد موشک HJ-9 این بود که این موشک از نظر برد یک برتری 1500 تا 1700 متری بر تاو دارد و امکان شلیک اول را برای ما فراهم میکند. جمر تاو هم که الان در سوریه به وفور موجود و قابل نصب بر خودروهاس.     البته برآورد من کلی بود و نرسیدم ریز دربیارم، ولی واقعا این هزینه زیاد نخواهد بود و کل قضیه با 200 میلون دلار جمع میشه، که در متن توضیح دادم که روش تامین چطور میتونه باشه و چگونه مشارکت سیاسی چین می تونه کمک کننده باشه.     خوشبختانه بدلیل تجارب گذشته، در هر منطقه درگیری، این خودروها و حاملهای آنها تحت فرمان همان یگان عمل کننده هستند، مثلا اگر خط دست ارتش سویه باشد در اختیار ایشان، اگر خط در اختیار بچه های فاطمیون باشد به همین ترتیب و ...مزیت این روش این است که از بروکراسی کند و دیوانه کننده ارتش سوریه خلاصی حاصل می شود، ضمن اینکه تمام مزیت این روش در سرعت عمل آن است که باید در راس توجه باشد. اما در خصوص تعداد نقاطی که باید محافظت شوند بله تا حدودی حق با شماست و این تعداد برای شورع کار است و می توان بعدا آن را گسترش داد ، البته از یم نکته نباشد غافل شد و آن اینکه تروریستها هیچ وقت حتی در زمان اوج توان و پتانسیل حمله همه جانبه از تمامی خطوط درگیری را نداشته اند، و الان که ضعیفتر هم شده اند. کسی هم مدعی حل کامل مسأله نشده، ولی کمک شایانی می شود، قطعا باید هنوز سنگرهای موشک انداز ضد زره در خطوط دفاعی باشند، تاکتیکالها باشند، و ...   ولی از همه اینخا مهمتر، شناسایی و کسب اطلاعات است، بخصوص با پهپادها.     این بهترین گزینه فعلا یه مشکلاتی داره که عمده اش اینه که دست ما بهش نمیرسه و پیف پیف....   ----------------------------------------------------------------------------------     این پیشنهاد خنده دار نیست، اتفاق در پلیس آمریکا بصورت آزمایشی یادمه که برای متوقف کردن خودروهای قانون شکن تست شد(از بکارگیریش خبری ندارم) ولی مشکل اینه که شما برق ولتاژ بالا رو به بدنه برسونی که ECU بسوزه، و اگر بتونی به بدنه برسی دیگه همونجا منهدمش میکنی( با همون پرتابه) و دیگه نیازی به اینکار نیست.   -------------------------------------------------------------------------------

  بله، در صفحه 4 اگر اشتباه نکنم در پاسخ دوست عزیزمون واریور اشاره کردم که شباهت قضیه ما و یمن به «شرایط پیرامونی بین المللی» مشابه مون برمیگرده که از هر طرف اجماع قدرتها علیه ماست (فکر نکنم کسی این شباهت رو منکر بشه).   این شرایط پیرامونی بین المللی خود تعیین کننده بسیاری از فاکتورهای استراتژیک هست.     قصد ندارم سطح بحث رو از استراتژیک به تاکتیکی و تکنیکی کاهش بدم، ولی داشتن اطلاعات تاکتیکی و تکنیکی درست و دقیق میتونه به بهسازس و بهبود استراتژی کمک کنه که به اون «کمک تاکتیک(یا تکنیک) به استراتژی» میگن.   در حوزه پدافند هوایی(چون مثال شما از این حوزه هست) بهسازی و افزایش قدرت در حوزه نرم افزاری بیشتر و سریعتر از سخت افزاری بوده، هر چند که پیشرفتهای سخت افزاری شایان توجهی هم در این حوزه بوده(یک قلم موشک شلمچه را نسبت به هاوک در نظر بگیرید، از بهسازی های سخت افزاری رادار و الکترونیک و ... تا بهسازی موتور موشک و افزایش سرعت موشک به میزان 0.2 ماخ).   عرض بنده این است که پیش فرض صحیح تکنیکی به بهبود استراتژی منجر می شود(همان کمک تکنیک به استراتژی) و پیش فرض اشتباه تکنیکی هم نه تنها کمکی به استراتژی نمیکند که باعث ایراد اشتباه به آن هم می شود.     به درستی اشاره فرمودید به «المان»، المان یعنی تکنیک، ابزار، وسیله و مانند اینها، یعنی ابزارهایی که در سطح تکنیکی کاربرد دارند، اما یک سوال مهم: استراتژی ها از زمان جنگ تاکنون چه میزان تغییری کرده اند؟ تاجایی که اطلاعات کم بنده میگوید، از زمان سان تزو تاکنون استراتژی ها تغییرات عمده نداشته اند، بله پیشرفتهای تکنیکی و تکنولوژیکی باعث تغییراتی در برخی تاکتیکهای استراتژی ها شده ولی تغییرات اساسی بسیار کم بوده است و شاهد مثال نیز کتاب هنر جنگ سان تزو می باشد که هنوز استراتژی های مطرح شده در آن -صرفنظر از ابزار- قابل کاربرد و استفاده است. پس اگر در سطح استراتژیک بحث کنیم، استراتژی های زمان جنگ تحمیلی هنوز قابل کاربرد هستند بشرطی که به درسهای آموخته شده توجه کنیم.   (در پرانتز، به گفته استاد حسن عباسی -در سفری که به شهر ما داشتند و در جلسه ای نیمه خصوصی در خدمتشان بودیم- ما اصلا در جنگ استراتژی نداشتیم، ما جنگ را به کاستی استراتژی باختیم نه تاکتیک، اتفاقا تاکتیک داشتیم و زیاد هم داشتیم ولی حتی نمیدانستیم استرتژی چیست؟ لذا با داشتن حجم انبوهی از تاکتیک، وقتی شما استراتژی نداشته باشید جنگ را می بازید، هر قدر هم که خوب بجنگید. این درسی است که باید از دفاع مقدس بگیریم)     از آنجا که نیازی به ذکر مسائل محرمانه نیست و تاکنون در مستندات علن نمونه ای از کاربرد توپ 40 میلی بوفورس در نیروی زمینی مشاهده نشده شاید بتوان نتیجه گرفت که مورد مشاهده شما، موردی ویژه یا منحصر به فرد بوده و عمومیت نداشته(مثلا برای کاربردی خاص علیه نوعی اهداف زمینی).

  برای دقت بیشتر عرض میکنم، منظور مین ضد خودرو و ضد تانک( خصوصا این دومی) هست که بر علیه اولی هم کارایی داره.

  دقیقا.     بله محدودیتی نداره و معمولا چیزی هم ذکر نمیشه، نهایتا ممکنه نوشته بشه که بعدا برای جایگزینی دوباره با هم همکاری کنند.

  کی از خطوط مرزی صحبت کرد؟ یک روستایی مثل خان طومان یا قراصی، محیط پیرامونی نداره؟   منظور اون بود.

  بچه های نیروی هوایی ثابت کرده اند که غیر ممکن برای آنها وجود ندارد، در مواردی حتی اف 5 های سقوط کرده در جنگ بعدا بازسازی شده و به پروزا برگشتند، این که از آنها سالمتر هم هست.       بله حتما، البته نیاز فوری تر سوریه است.

  چیزی که مشخصه این هست که در 15 سال اخیر فناوری کشف ، هدفیابی و حتی هدایت پسیو به طور خاصی رشد کرده است، منتها در سکوت خبری یا با درز بسیار کم اطلاعات، دلیل اون هم مشخصه، در صورت درز اطلاعات، راههای خنثی سازی اون بالاخره کشف خواهند شد.   تا مدتها، تنها سیستم هدایت بر مبنی روش پسیو، سیستم HOJ توسط خود موشک بود ولی الان سیستمهایی در دست آماده سازی و طراحی است که بر مبنای اطلاعاتی که سیستم پسیو زمینی(اطلاعات غیر «دیداری» منظور است) دریافت می نماید و موقعیت دقیق اهداف را در آسمان مشخص میکند و از طریق لینک داده امن اطلاعات را برای موشک ارسال میکند و موشک را به سوی هدف هدایت میکند.   آنچه که از سیستمهای پسیو در نت یا مجلات علمی دنیا وجود داره صرفا یکسری مسائل کلی هست که در کتابهای فیزیک دانشگاهی هم به چشم می خوره، ولی ویژگیهای عملیاتی خیر.   موشک JASSM-ER دارای برد 960 کیلومتر هست که برای از کار انداختن هر سیستم دفاعی ای عالی بنظر میرسه، ولی چالش آینده این سیستم و امثال مادون صوت آن بیشتر با سیستمهای پسیو خواهد بود تا اکتیو.   در مورد سیستمهایی مانند تور و پانتسیر، به جهت جلوگیری از اشباع آنها بخاطر مشغول شدن به مقابله با اهداف ضد رادار، یکی از بهترین راهکارها سهمیه بندی اهداف هست که در طی اون هر سیستم واحد، سهمیه خاصی از مقابله با اهداف ضد راداری دارد و مابقی آن را برای مقابله با سایر اهداف نظیر موشکهای کروز و ... نگاه میدارد.   در مورد سیستمهای سوپر و هایپر سونیک با یک فاصله حدودا 10 ساله تا بکارگیری کامل عملیاتی آنها روبرو هستیم که البته قطعا سیستمهای پدافندی نیز در این مدت بیکار نخواهند نشست، البته باید دید که در نهایت پیروزی با کدام طرف است.   حدس من این است که برای مقابله با اهداف هایپرسونیک، سیستمهای پدافندی کم کم به لیزرهای شیمیایی پر قدرت رو می آورند، کم هزینه، پر قدرت  و قابلیت لود مجدد عالی از ویژگی های اصلی آنهاست.

  خب باید اول ببینید انصار الله با چه هدفی وارد مبارزه شد و چه نتیجه ای حاصل کرد، بله یک وقت یک کشور با کشوری میجنگد، انوقت فرضیات شما( نابودی زیرساختهای حیاتی، تلفات غیرنظامی و ...) صحیح است، ولی انصار الله یک گروه چریکی هست که با هدف سیطره بر مقدار هر چه بیشتر از خاک یمن و خصوصا پایتخت میکوشد که تا به حال موفق هم بوده است.     اولا بنده تاکنون مستنداتی از کاربرد توپ بوفورس 40 میلی متری در نیروی زمینی ندیده ام، خوشحال می شوم مستنداتی ارائه فرمایید، ثانیا توپ 88 میلی متری فلک در سازمان رزم ایران حضور ندارد!!!!     بله وجود دارد، ولی یه سوال مهم: آیا ما هم داریم؟ خیر. پس بجای نشستن و انتظار تا تولید آنها، مجبوریم از همینهایی که داریم استفاده نماییم و اگر توانستیم آنها را بهینه نماییم.     توپ 40 میلی و توپ 100 میلی هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند، به عنوان مثال، نواخت توپ 40 میلی بیشتر هست و برد توپ 100 میلی و ... هر کدام در جایی و حمرحله ای از دفاع کاربرد دارند و به طور کامل قابل جایگزینی باهم نیستند.

  راه که داره، بدبختیش اینه که توی جنگ 8 ساله هم امتحان کرده ایم و نتیجه مثبتش رو دیدیم، منتها نمی دونم چرا استفاده نمیشه، برای جلوگیری از حمله و پاتک دشمن شما نیاز به موانع ایذایی دارید، مثل خاکریز، میدان مین، سیم خاردار، خورشیدی، زمین مسلح و ...   نمی دونم چرا استفاده نمیشه، حداقل جاهای کم اهمیت تر رو خاکریزهای 3متری بزنن و جاهای مهمتر رو هم مین ریزی کنند، حداقل 90 درصد انتحاری ها مشکلشون حله.

  یک دلیل بسیار ساده داره دوست عزیز، وضعیت مبارزین یمنی بسیار از ما پایینتر و عقب افتاده تر هست، وقتی اونها شکست نخوردند به حول و قوه الهی شکست دادن ما به این راحتی نخواهد بود.     الان من عرض میکنم خدمتتون، یک دلیل بسیار مهمش اینه که این توپ دفاع قابل قبولی در برابر موشکهای کروز ساب سونیک(که از مهمترین تهدیدات قرن 21 هستند) ارائه میده.   دلیل دومش اینه که در تقابل با قایقهای تندرو، بالگردها، سواحل و ... میتونه با هزینه کمتر و نواخت بیشتری نسبت به توپ سینه بکارگیری بشه و همون نتیجه رو هم ارائه بده.   دلیل سوم اینکه در آینده ای نزدیک ان شا الله با تجهیز اون به گلوله های ترکش شونده، مرگ آوری آن در برابر انواع تهدیدات هوایی چند برابر خواهد شد.

  ارتباطش اتفاقا برمیگردد به شرایط پیرامونی بین المللی ای که شما برای قبل از شروع جنگ نرسیم کردید، روشن هست؟     شرایط رو هم در نظر بگیرید، حوثی ها چی داشنتد؟ نیروی هوایی؟ پدافند؟ نیروی دریایی؟ اصلا کشور بودند؟! نه، یک گروه بودند، البته داعیه کشورداری داشتند، همین الان هم هیچ نیروی متجاوزی در نواحی تحت کنترل اونها حضور نداره، پس تجاوزی هم به اونها صورت نگرفته که بخوان لذت ببرن یا نبرن.   بحث در مورد شرایط پیرامونی هست، و شرایط قبل از جنگ، که بقول شما جنگ را مشورع جلوه میدهد.     بله یمن ضربه زیادی خورد، ولی اشتباه جدی عربستان در ورود به این جنگ در شرایط نفت ارزان، باعث میشه تا به حول الهی متجاوز ضربه بزرگتری بخوره که نفعش در نهایت به ایران و جهان اسلام میرسه.

  الزاما اینطوری نخواهد بود دوست عزیز، الان نیروهای یمنی در جنگی مشابه با پیش فرضهای شما وارد شده اند( از دولتهای منطقه بگیر تا قطعنامه های سازمان ملل و ... همه بر ضد آنهاست) ، حتی پشتیبانی هوایی و دریایی موثری هم برایشان وجود ندارد ولی میبینیم که توانسته اند ماشین جنگی حدود 6 کشور حمله کننده بخود را حیران کنند. بدون نیروی هوایی، بدون پدافند موشکی موثر ، بدون نیروی دریایی و ...   چیزی که خیلی خیلی مهم است، روحیه است، که از هر سلاحی برتر میشود، اگر مدافع خود را از پیش باخته بداند قطعا همینطور خواهد شود.     جسارت به شما نباشه، اگر قرار بود شما ببینید، اونوری ها هم میدیدند.

تصویری از یکی از سوخوهای از رده خارج:   http://www.airliners.net/photo/Iraq---Air/Sukhoi-Su-22UM4K/2829309/L/&sid=8ffbccdf67b6ab5b6ca2496e1b5eb7cc   البته هیچ بعید نیست که این هم در آینده ای نه چندان دور سرویس بشه و به خدمت برگرده.   دوست عزیز اتفاقا این استتار برای سوریه مناسب هست( بخصوص مناطق همجوار با ترکیه و مناطقی مانند لاذقیه)

بمب ضد باند دوراندال:   http://www.military.ir/forums/topic/9066-%D8%A8%D9%85%D8%A8-%D8%B6%D8%AF-%D8%A8%D8%A7%D9%86%D8%AF-%D8%AF%D9%88%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%AF%D8%A7%D9%84/

بنظر میرسه یک ملغمه ای از اس 300 ، اس 350 و اس 400 خریداری شده!

  سوال 1: قرارداد اس 300 ایران با روسیه از کدوم نوع بود؟   سوال 2: آیا امکان بکارگیری موشکهای اس 300 در سامانه اس 400 و بالعکس وجود داره یا خیر؟   سوال 3: چقدر احتمال میدید که اساسا اس 400 دریافت شده باشد و نه مدلی از اس 300؟

مشرق گزارش می‌دهد؛ ایران کدام عضو اس- 300 را تحویل گرفته است؟ +عکس نکته مهم در بررسی سامانه‌های حاضر در رژه ارتش، مشاهده دستگاهی است که شباهت زیادی با اتاقک فرماندهی S-400 دارد. البته این سامانه توان شبکه‌شدن با سامانه‌های پدافندی دیگر مثل اس 300 را دارد. به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، پس از سالها مذاکره، کشمکش و تکذیب و تایید، بالاخره در جریان رژه روز 29 فروردین در جوار حرم امام خمینی(ره)، برای اولین بار اجزایی از سامانه دفاع هوایی اس 300 در داخل کشورمان به نمایش در آمد. ایران در سال 2007 میلادی، قراردادی را برای خرید سامانه های دفاع هوایی S-300 PMU-1 با روسیه به امضاء رساند.  اما به علت عدم اطلاع رسانی در بخش های مرتبط با تحویل و بکارگیری این سامانه در کشورمان، اطلاعات کاملی در اختیار مردم و رسانه های علاقمند به پیگیری این موضوع قرار نگرفت و هنوز دقیقا مشخص نیست که سامانه تحویل شده به ایران دقیقا کدام عضو از خانواده اس 300 است؟ پیش از این برخی مقامات روسی تاکید کرده بودند که سامانه جدیدی که به ایران تحویل می‌شود به نسبت مدل اولیه که در سال 2007 سفارش داده شده است تفاوت داشته و ارتقاء پیدا می‌کند و در عین حال، گزارش مهم رسانه ملی درباره امکان تحویل 2 نوع سامانه پدافندی به نیروهای مسلح کشورمان، بر حساسیت و ابهامات موضوع افزوده است. نگاهی به سامانه‌های به نمایش درآمده در جریان رژه روز ارتش جمهوری اسلامی ایران نشان می دهد که مجموعه پدافندی تحویل شده به ایران، سامانه ای است که به راحتی نمی توان آنرا معرفی و تفسیر کرد؛ بخصوص آنکه تصاویر منتشره از رژه نیز نمی تواند مبنای دقیقی برای تحلیل فنی و کامل یک سامانه مدرن و مهم باشد. با این اوصاف، معرفی جداگانه هر کدام از سامانه های موجود در مراسم روز یکشنبه، بهترین راه برای اطلاع رسانی به مخاطبان گرامی است. سامانه کنترل و فرماندهی UNIVERSAL  یکی از سامانه های به نمایش درآمده در جریان این رژه که به شکل یک کانتیر بزرگ سبز رنگ بود، به نظر سامانه کنترل و فرماندهی دفاع هوایی UNIVERSAL است. دو نکته جالب درباره این سامانه وجود دارد؛ اول اینکه مدل صادراتی این سامانه که UNIVERSAL-1E نام داشته و در برخی از نمایشگاه‌های دفاعی روسیه نیز به نمایش درآمده است، مدلی بسیار کوچکتر از گونه به نمایش درآمده در ایران است.  سامانه UNIVERSAL در ایران سامانه UNIVERSAL در کنار پدافند S-400. به تعداد برجستگی ها در دو عکس اول و دوم دقت کنید سامانه UNIVERSAL - مدل صادراتی یک مسئله مهم درباره تحلیل این سامانه این نکته است که با دقت روی سقف این سامانه، با 6 برجستگی به نظر هواکش هستند رو به رو می شویم. در سامانه های UNIVERSAL ارتش روسیه که به همراه سامانه اس 300 عمل می‌کنند 4 هواکش دیده شده و 6 هواکش مربوط به گونه ای است که در کنار سامانه دفاع هوایی اس 400 دیده شده است. در معرفی ویژگی های سیستم فوق اعلام شده است که این سامانه قادر است حجم بالایی از اطلاعات مربوط به شرایط آسمان نبرد را در فواصل مختلف از منابع گوناگون دریافت کرده و علاوه بر ایجاد یک صحنه واضح از میدان نبرد هوایی برای فرماندهان، این اطلاعات را با سایر واحدهای هوایی و پدافندی نیز به اشتراک بگذارد. رله ارتباطی سامانه S-350E Vityaz در ایران یکی دیگر از موارد مهم رویت شده در رژه، سامانه رله ارتباطی مربوط به پدافند موشکی S-350E Vityaz است. این سامانه پدافندی یک سیستم دفاع هوایی میان برد متوسط بوده که بیشتر برای پوشش دادن سامانه های برد بلندی مثل اس 300 و اس 400 طراحی شده است. در تصاویر مربوط به رژه روز ارتش، یک سامانه رله ارتباطی مشاهده شد که بر روی یک شاسی Kamaz 5350 قرار دارد و در سیستم دفاع هوایی S-350E Vityaz نقش رله ارتباطی ما بین پرتابگرهای موشکی، رادار و پست فرماندهی را بر عهده دارد. البته برخی رسانه‌های داخلی، همچون همیشه با اشتباه تفسیر کردن سامانه مذکور، آنرا جرثقیل موشک‌گذاری سامانه اس 300 معرفی کرده بودند بی‌آنکه توجهی به کابل‌های فراوان و ساختار کلی این سامانه داشته باشند. البته تا به امروز هیچ خبر رسمی مبنی بر قصد ایران برای خرید کل سامانه S-350E Vityaz نه از طرف منابع روسی، نه ایرانی و نه حتی غربی منتشر نشده است. در عین حال باید به ذکر این نکته بسنده کرد که عمده سامانه‌های رله ارتباطی، راداری و موشکی پدافندی در روسیه توان دریافت و اشتراک گذاری اطلاعات را با یکدیگر دارند. نکته مهم دیگر این است که این سامانه تا به امروز به ارتش روسیه تحویل نشده و منابع روسی اعلام کرده اند تحویل اولین نمونه از این موشک‌ها در سال 2016 به ارتش روسیه آغاز می‌شود. رادار پرنده بزرگ در دو بخش به نمایش درآمد همچنین در جریان این رژه رادار 64N6E Big Bird در حالت بسته به نمایش درآمد. نکته اصلی در این رابطه، این مسئله است که این رادار دارای چندین مدل بوده و در مدلهای مختلف سامانه اس 300 به کار می رود. در عین حال بخش دیگری از واحد کنترلی این رادار نیز در جریان رژه به نمایش درآمده است که به دلیل وجود زائده ای در بالای آن و تطبیق آن با تصاویر موجود در فضای مجازی می توان این احتمال را مطرح کرد که رادار مورد نظر مربوط به سامانه S-300 PMU-2 باشد. رادار بیگ برد در سامانه S-300 PMU2 این رادار که ملقب به "پرنده بزرگ" است به نوعی به عنوان سامانه ایجیس زمینی شناخته می شود و در حقیقت در کلاس رادار معروف نیروی دریایی آمریکا قرار دارد. البته باید به این نکته نیز اشاره کرد که میزان برون دهی این رادار در مقایسه با ایجیس آمریکایی 30 درصد بیشتر است.   این رادار از توان مقابله بسیار بالا در برابر جنگ الکترونیک برخوردار بوده و می تواند حدود 200 هدف را کشف کرده و همزمان رهگیری اهداف مورد نظر برای 12 هدف را ادامه داده و اطلاعات لازم را به رادار کنترل آتش منتقل کند که بر این اساس از اجزاء مهم پدافند مدرن روسی در کشورمان محسوب خواهد شد. پست فرماندهی سامانه اس 400 در ایران؟! اما نکات مهم دیگر درباره سامانه مدرن پدافندی تحویل شده به ایران، یکی مسئله کشنده‌های تحویل‌شده به ایران است چراکه کشنده BAZ-64022 در آخرین نمونه‌های سامانه دفاع هوایی S-300 PMU2 و همچنین S-400 برای حمل موشک ها به کار می‌رود.  نکته دیگر نیز مشاهده اتاقکی در جریان رژه بود که شباهت بسیار زیادی با اتاقک فرماندهی و کنترل سامانه S-400 دارد. البته این سامانه فرماندهی توان شبکه شدن و کنترل دیگر سامانه‌های پدافندی مثل اس 300 را نیز دارد اما به طور استاندارد و در تصاویر منتشره از سامانه اس 400، جزء اجزای رسمی آن محسوب می شود. پست فرماندهی اس 300 پست فرماندهی اس 400 سامانه معرفی شده در رژه روز ارتش 1395 موشک‌ها؛ غایبان بزرگ رژه 29 فروردین آنچه که در بالا به آن اشاره شد بخشی از سامانه های به نمایش درآمده در رژه است که به نظر نشان می دهد سامانه منتقل شده به ایران شباهت‌هایی با انواع اس 300 و اس 400 های تولید و صادر شده توسط روسیه دارد اما اینکه دقیقا چه نوع سامانه هایی تحویل کشورمان شده، بر اساس تصاویر منتشره ممکن نبوده، بخصوص آنکه موشک های مورد استفاده در این سامانه نیز هنوز نمایش داده نشده است.  اما در تحلیلی کوتاه می‌توان گفت که یک سامانه پدافندی مدرن و به‌روز از سوی روسیه تحویل نیروهای مسلح کشورمان شده است که جدا از اینکه نامش اس 300، اس 400 یا همانند آن باشد، قادر خواهد بود نقش مهم خود را برای تداوم امنیت پایدار مرزهای هوایی کشورمان ایفا کند؛ امنیتی که امروز مرزهای زمینی آن صدها کیلومتر از نقشه ایران اسلامی فراتر رفته و انشاء الله در آینده ای نزدیک مرزهای هوایی آن نیز با کمک رزمندگان مقاومت به همین میزان گسترش یابد.     http://www.mashreghnews.ir/fa/news/560266/ایران-کدام-عضو-اس-300-را-تحویل-گرفته-است-عکس

عالی بود میثم جان   بررسی خوبی ارائه کردی، خیلی جذاب بود.   دوستان وقت بذارید و کامل بخونید.

  خبر درآوردن توی همه خبرگزاری های دنیا که وابستگیهایی(کم یا زیاد) به دستگاه حاکمه شون دارند امری طبیعی هست( مثلا فاکس، بی بی سی، سی ان ان و ...) ولی کوبوندن بی حد و حصر خبرگزاری فارس توی فروم ما کمی غیر طبیعی هست. با توجه به اینکه همه ما سوار یک کشتی هستیم. کسی منکر اشتباهات نیست، ولی شما فارس رو حذف میکنی باید یه جایگزین قوی تر بجاش معرفی کنی والا مخاطب میره طرف رسانه مقابل.

کوآلا موشکی است با قابلیت های سه گانه هوا به زمین، سطح به سطح زمین پایه و سطح به سطح دریاپایه که ساخت کشور روسیه(شوروی سابق) می باشد.در حقیقت شوروی سابق با ارائه این موشک در دوران پایانی جنگ سرد، سیطره خود در علم فیزیک و شیمی را به رخ رقیب دیرینه اش، آمریکا و دیگر کشورهای غربی کشید. در مورد کوآلای سیبری اظهار نظرهای ضد و نقیضی صورت گرفته که با توجه به سری بودن موشک و سیاست های مخفی کارانه روسها، نمی توان درباره درستی یا نادرستی این مطالب با اطمینان قضاوت کرد. اما با توجه به پایان جنگ سرد و فروپاشی شوروی سابق و نیز مشاهده چندین باره ی این موشک در داخل این کشور، اطلاعاتی از این سلاح به دست آمده که در زیر اشاره ای به آن خواهیم داشت. این موشک در سال 1987 میلادی و طی یک دیدار رسمی شناسایی و به دنیا معرفی شد. همان سال ، هنگامی که یکی از مقامات پنتاگون مشغول بازدید از بمب افکن راهبردی توپولوف 160 در نزدیکی مسکو بوده وجود چنین موشکی را به وزارت دفاع آمریکا اعلام می کند. کوآلا یک موشک کاملا تهاجمی با موتور توربوفن/راکت رم جت است که قادر به حمل یک سر جنگی هسته ای بسیار ویرانگر و مخرب می باشد. این موشک کروز بال دار هوا پایه، دارای 13 متر طول و 1.1 متر قطر می باشد که با وزنی نزدیک به 4500 کیلوگرم، قادر است یک کلاهک انفجاری با توان90 کیلوتن را حداکثر 4000 الی 5000 کیلومتر حمل کند. البته قدرت انفجار این موشک در نوع دریا پایه به یک مگا تن می رسد. همانطور که اشاره شد این موشک قابلیت پرتاب از زمین، هوا و دریا را دارد، البته توسعه نوع زمین پایه آن متوقف شده ولی نمونه های دریاپایه و خصوصا هوا پایه آن، به صورت کاملا سری دنبال می شود.این موشک برای اولین بار در سال 1980 ساخته شد و آزمایش های پروازی آن تا اواخر دهه ی 80 و اوایل دهه 90 میلادی ادامه داشت. با توجه به اینکه این موشک توسط شرکت رادوگا توسعه داده شده در ابتدا نام ایکس- 90 گلا(ژلا) بر روی آن گذاشته شده بود که بعدها به کوآلا مشهور شد. کوآلا دارای ارتفاع پروازی بسیار بلند می باشد و در ارتفاع 20 کیلومتری(65000 پایی) و با سرعت نزدیک به 5 ماخ! به سمت هدف خود هجوم می برد.همانگونه که در تصاویر هم مشخص است این موشک هیچ گونه مشابه خارجی ندارد و منحصر به فرد است. در جریان برگزاری نمایشگاه هوایی ماکس 2007 ، روسیه نوعی موشک کروز بالدار به نام آ اس 19 متئوریت(کا اچ 80 ) را به نمایش گذاشت که به نظر می رسد از نظر شکل ظاهری و کارایی مانند کوآلا باشد. لازم به ذکر است که آ اس 19 از سال 1994 عملیاتی شده و از دو بمب افکن روسی TU-95 و TU-160 قابل پرتاب است. این موشک با کد روسی P-750 گروم(Grom) یک موشک بالدار مافوق صوت است که برای جایگزینی موشک معروف KH-55 طراحی و ساخته شده است. مشخصات متئوریت(نوع هوا پرتاب کوآلا) به شرح زیر است: سال ساخت:1991 برد: 3000 تا 4000 کیلومتر وزن: 2 تن دهنه بال: 6.12 متر سرعت: 5ماخ سر جنگی: هسته ای موشک متئوریت مجهز به بالهای جمع شونده: نوع دریاپایه کوآلا که با نام اسکورپیون(قابل توجه بابک خان!) و با کد SS-NX-24 شناخته می شود، در سال 1990 عملیاتی و در ناوگان دریایی فدراسیون روسیه توسعه و گسترش داده شده است. با انعقاد قرارداد میان آمریکا و روسیه مبنی بر محدود ساختن موشک های میان برد هسته ای، تولید و ساخت این موشک با چالشهای فراوانی روبرو شد، اما با توجه به سیاست عدم اعتماد به یکدیگر و مخفی کاری روسها، شاهد توسعه این موشک بر روی زیردریایی های کلاس یانکی و اسکار روسیه هستیم که قادر به حمل حداکثر 20 فروند از این موشکها می باشند. البته برای هماهنگ سازی در این زیردریایی هاتغییراتی داده شده است. به نظر می رسد این موشک در رزمناو کیروف نیز گسترش یافته است. روسیه در توسعه ی این موشک از تجارب بسیار ارزنده موشک اس اس ان 19 استفاده کرده است. بسیاری از کارشناسان کارایی و عملکرد بالای کوالا یا اسکورپیون را با موشک مدرن و پنهانکار آمریکایی AGM-129 مقایسه می کنند که کاملا اشتباه است زیرا اولا در مورد دایره ی خطا، سامانه پروازی و رایانه موشک کوآلا ، اطلاعی در دست نیست و با توجه به برد بسیار بالای اسکورپیون و متئوریت، آنها را نوعی موشک میان برد هسته ای می نامند د رحالی که موشک آمریکایی 2500 تا 3000 کیلومتر برد دارد. هواپیمای توپولوف 95 در حال حمل2 تیر موشک کوآلا: منبع: ماهنامه هوافضا نمره 48 با کمی اضافات از اینجانب

آقا این فیلمها رو کسی برای ما افراد فاقد قندشکن مستقیم نمیکنه؟