[quote][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/AqgA8u_CIAAT9Vc_%282%29.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_AqgA8u_CIAAT9Vc_%282%29.jpg[/img][/url][/quote] اینا پهپادن یا موشک کروز؟

[quote][quote][quote]چند نکته: -دو موشک در رژه شرکت داشته -موشک دارای بالک نیست(احتمالا دارای سیستم تی وی سی) -به نظر سر جنگی کوچکی دارد -به نظر می رسد در قسمت کلاهک باز هم سوخت هست(بعد از خط سفید سومی) -در این سایت طول موشک 18 متر و قطر اون 2 متر تخمین زده شده است http://pollack.armscontrolwonk.com/archive/3932/north-koreas-icbm-unveiled[/quote] آقا سعید اسکاد هم از سیستم تی وی سی استفاده میکنه ولی چیزی که اینجا مهمه یه سیستم هدایت پیشرفته هست که بتونه جلوی انحراف ها رو بگیره. [quote]ضمن اینکه گفته میشه این TEL از نمونه های صاداراتی چینی هست.[/quote] چیزی از اسم TEL نگفتن؟ من برای محاسبه فقط قطر چرخ ها رو میخوام. [hr] الان یه تخمین زدم اگه قطر چرخ ها رو با توجه به اون سربازی که توی کشنده نشسته 1.5 متر در نظر بگیریم قطر موشک 2 متر به دست میاد. ولی من طول موشک رو با همین روش 16-17.5 متر به دست میارم. اگه قطر چرخ مشخص بشه تخمین دقیق تری میشه زد.[/quote] دوباره باز هم بحث تی وی سی منظور من اینه که موشک ممکنه سیستمی داشته باشه که نازل موشک متحرکه و توسط موتوهای هیدولیکی حرکت می کنه. چند عکس از موشکهایی که متخصصان خارجی خواستند بر مبنای سجیل طراحی کنند امیدوارم مفید باشه راستی فکر می کنید وزن این موشک چقدره http://up98.org/upload/server1/02/i/pbkyi01g5bro5af9hcg9.jpg http://up98.org/upload/server1/02/i/6x9bs6wwm38n5tr5kkh.jpg[/quote] به اون موتور های متحرکی که شما منظورتونه میگن ورنیر که البته جزو سیستم های تی وی سی محسوب میشن. تا زمانی که ته این موشک دیده نشه نمیشه در این مورد نظر قطعی داد. من هم فکر نمیکنم کره ای ها همچین موتوری ساخته باشن. وزن خود سجیل طبق اون پوستر های بهارستان 21 تنه. این تصاویر خیلی جالبن. البته تا زمانی که بدنه ی سجیل رو از آلومینیوم نسازیم خیلی نمیتونیم در این زمینه پیشرفت کنیم. ولی جالب بود. اسرائیلی ها برای جلب افکار عمومی چه کارها که نمیکنن. در مورد این موشک: مرحله ی سوم به نظرم از نوع موسادان یا مرحله 2 اونها 2 هست.قطرش رو من 1.5 متر به دست میارم. به نظر هم منطقی میاد چون برای کنترل موشک در فاز پایانی هم خوب میتونه عمل کنه مرحله ی دوم و اول احتمالا از یه موتور استفاده میکنن ولی ابعاد تانک های سوختشون فرق میکنه. هر سه مرحله به احتمال زیاد سوخت مایع هستن. این شکل ابعادیو نشون میده که من تخمین زدم: [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/KN-08.PNG][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_KN-08.PNG[/img][/url] [quote]ویرایش: ابتدا فکر کردم 1.5 متری که گفتید منظورتون قطر موشک هست . بعد متوجه شدم قطر چرخ منظورتونه [/quote] بله قطر چرخ منظورمه. ولی قطر مرحله ی دوم به نظرم همون 1.5 متره.

[quote]طبق ویکی پدیا ایران از کابران است اما آیا ایران سازنده است؟ آرپی جی ها فکر کنم شامل مدل های آر پی جی 2 آر پی جی 4 آر پی جی 7 آر پی جی 9 آر پی جی 11 آر پی جی 16 آر پی جی 18 آر پی جی 22 آر پی جی 26 آر پی جی 27 آر پی جی 28 آر پی جی 29 آر پی جی 30 آر پی جی 32 آر پی جی 2 : اولین نمونه آرپی‌جی که در جنگ جهانی دوم ساخته شد و با الگو گیری از سلاح‌های ضد تانک آمریکایی بازوکا و آلمانی پانزرفاوست ساخته شد. آر پی جی 7 : موفق ترین مدل در زمان خود و پرکاربرد ترین مدل می باشد و شامل مدل های S ،V و D می شود http://en.wikipedia.org/wiki/RPG-7 http://en.wikipedia.org/wiki/RPG-16 http://en.wikipedia.org/wiki/RPG-18 http://en.wikipedia.org/wiki/RPG-26 http://en.wikipedia.org/wiki/RPG-29 http://en.wikipedia.org/wiki/RPG-30 http://en.wikipedia.org/wiki/RPG-32[/quote] [quote]سلاحی که امروزه توسط صنایع دفاعی کشورمان و با نام غدیر در مراحل تولید قرار دارد. [/quote]

[quote] شما چیزی در حد MAZ-79921 در نظر بگیر[/quote] پس حدودا همون 1.5 متر میشه. برام جالبه که بدونم موتور این موجود از کجا اومده. میتونیم ازش به عنوان یه موتور خوب برای ماهواره بر ها استفاده کنیم.

[quote]چند نکته: -دو موشک در رژه شرکت داشته -موشک دارای بالک نیست(احتمالا دارای سیستم تی وی سی) -به نظر سر جنگی کوچکی دارد -به نظر می رسد در قسمت کلاهک باز هم سوخت هست(بعد از خط سفید سومی) -در این سایت طول موشک 18 متر و قطر اون 2 متر تخمین زده شده است http://pollack.armscontrolwonk.com/archive/3932/north-koreas-icbm-unveiled[/quote] آقا سعید اسکاد هم از سیستم تی وی سی استفاده میکنه ولی چیزی که اینجا مهمه یه سیستم هدایت پیشرفته هست که بتونه جلوی انحراف ها رو بگیره. [quote]ضمن اینکه گفته میشه این TEL از نمونه های صاداراتی چینی هست.[/quote] چیزی از اسم TEL نگفتن؟ من برای محاسبه فقط قطر چرخ ها رو میخوام. [hr] الان یه تخمین زدم اگه قطر چرخ ها رو با توجه به اون سربازی که توی کشنده نشسته 1.5 متر در نظر بگیریم قطر موشک 2 متر به دست میاد. ولی من طول موشک رو با همین روش 16-17.5 متر به دست میارم. اگه قطر چرخ مشخص بشه تخمین دقیق تری میشه زد.

[quote][quote] جهاد خودکفایی ارتش چهار پروژه تولید تانک مبارز(چیفتین)-ذوالفقار-سفیر(تی-55 ارتقا یافته)-توسن(اسکورپیون) رو ورداشته ولی به موازات هم داره پیش می بره ولی هیچکدوم هم به نتیجه نرسیده [/quote] اگه میتونیم t-72 تولید کنیم دیگه چه نیازی به چیفتن و... است[/quote] موافقم. به علاوه سفیر هم قرار نیست به تولید انبوه برسه چون تانک جالبی نیست. فقط یه برنامه ی بهینه سازیه تا تانکامونو مجبور نشیم بندازیم دور. مبارز هم فقط پروژه ی بهینه سازیه. تی 72 هایی که ما تولید میکنیم (با مخلفات اضافی مثل زره واکنشگر و جدیدا KAT-72) خیلی بهترن. در مورد ذوالفقار هم من نظر مساعدی ندارم. احساسم بر اینه که این تانک فقط یه چیز تبلیغاتیه.

فکر کنم این موشک سوخت مایع باشه. به لوله های انتقال سوخت نگاه کنید: [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/web-PYG10-KOREA_1395844cl-8.jpg[/img] مرحله ی اول و دوم سوخت مایع به نظر میان. من الان نمیتونم دقیق حساب کنم ولی به نظرم قطر مرحله ها با Unha-2 میخونه. اصلاح میکنم: شاید قطر مرحله ی اول با Unha 2 بخونه. ولی مرحله ی دوم بدون شک نسبت به مرحله ی دوم اونها 2 قطور تره.

خوب من مثل همیشه تسلیحات عجیب غریبی که خیلی کم شناخته شده هستن رو پیدا کردم. امیدوارم خوشتون بیاد: فیات جی 91 یک جنگنده بمب افکن سبک ایتالیایی بود که در سال 1958 توسط شرکت فیات در ایتالیا رونمایی شد. این جنگنده به غیر از ایتالیا در آلمان و پرتغال نیز به کار گرفته شد و زمانی که به طور کامل بازنشسته شد، 35 سال خدمت کرده بود. در سال 1953، فرماندهی ناتو نیاز کشور های عضو به یک جنگنده-بمب افکن سبک را حس کرد و برای همین لیستی از قابلیت ها را برای آن ارئه داد. از شرکت های اروپایی برای توسعه ی این پروژه که جنگنده ی سبک تهاجمی نام گرفته بود دعوت به عمل آمد. جی 91 با این مشخصات توسط مهندس ایتالیایی گیوسپ گابریلی طراحی شد. هدف از پروژه ساخت جنگنده ای بود که سبک، کوچک، با تسلیحات و ایویونیک ساده و بدون نیاز به پشتیبانی زیاد در روی زمین بود. دو دلیل برای این وجود داشت. اگر جنگ اتمی پیش می آمد فرودگاه های بزرگ نابود می شدند و جنگنده های کوچک راحت تر میتوانستند در فرودگاه ها کوچک فعالیت کنند. همچنین این پروژه برای جلوگیری از انحراف مسیر توسعه ی جنگنده ها به سمت هواپیماهای بزرگ و هزینه بر بود. مشخصات مورد نیاز از این قرار بود: حداکثر مسیر برخاست:1100 متر قابلیت عملیات در چمنزار ها و خیابان ها حداکثر سرعت 0.95 ماخ برد 280 کیلومتر با 10 دقیقه پرواز بالای هدف زره کافی برای محافظت از خلبان و مخزن سوخت 4 مسلسل 12.7 میلیمتری یا 2 توپ 20 یا 30 میلیمتری حداکثر وزن 2200 کیلوگرم در حالت خالی و 4700 کیلوگرم در حالت فول لود یکی از اولین مشکلات بر سر راه این جنگنده موتور مناسب بود که پس از تحقیقات لازم موتور توربوجت اورفئوس ساخت انگلستان برای این کار انتخاب شد. طرح هواپیما باید در طی دو ماه مسابقه ارائه میشد. به غیر از جی 91 ، 7 پروژه ی دیگر نیز در مسابقه شرکت کردند که بعضی از آنها به ترتیب نوتروپ ان 156 (که بعدا به اف 5 تایگر منجر شد)، داسو میستره XXVI (اتاندارد 4 در آینده)، اسنامسه بارادور، آرفر ساگیتاریو و بروت تاون (که این سه مورد آخر به نتیجه نرسیدند) بودند. طرح ها از مارس 1953 توسط کمیته ای به رهبری فون کارمان بررسی شدند. پس از 18 ماه بروت تاون، فیات جی 91 و داسو میستره XXVI به عنوان برندگان اولیه شناخته شدند و قرار شد 3 نمونه ی آزمایشی از هرکدام ساخته شود. جی 91 برای اولین بار در سال 1956 در تورین پرواز کرد در حالی که 7 ماه از پروژه ی داسو و یک سال از بروت جلوتر بود. البته تست ها بدون مشکل پیش نرفتند. یکی از اساسی ترین آنها از بین برد تکان های بدنه بود که در سال 1957 منجر به نابودی اولین نمونه ی آزمایشی شد. پس از آن تغییرات عمده ای در طراحی بدنه اعمال شد که میتوان از انتهال بلندتر، افزایش حجم جایگاه خلبان (کانوپی) و اضافه کردن سکان های افقی اشاره کرد. در آخر 4 نمونه ی آزمایشی برای آزمایش های نهایی به فرانسه فرستاده شدند. آزمایش های نهایی در سال 1957 در سنتر د اسیاس فرانسه صورت گرفت و جنگنده ی ایتالیایی ها بسیار خوب عمل کرد. یک سال بعد فیات برنده ی مسابقه اعلام شد. در همان سال وزرای دفاع ناتو گرد هم آمدند و قرار شد جی 91 اولین جنگنده ی سبک ناتو باشد. قرار بود 3 سال بعد جنگنده ی بروت نیز به این جمع بپیوندد. قرار شد آمریکا به کشور های فرانسه، ایتالیا و آلمان برای خرید و ساخت این جنگنده ها کمک مالی کند و هزینه ی جنگنده های ترکیه را خود بپردازد. توافق بر این شد که هر کشور 50 جنگنده داشته باشد. با توجه به موارد اقتصادی و نابودی اولین نمونه ی فیات در تست ها، دلت فرانسه تصمیم گرفت توسعه ی جنگنده ی بومی داسو اتاندارد را دنبال کند. انگلستان نیز اهمیتی به مسابقه نداد و به ساخت هاوکر هانتر برای همان هدف تکیه کرد. جالب این که خود دولت ایتالیا قبل از مشخص شدن نتیجه ی مسابقه سفارش این هواپیما را برای نیروی هوایی خود داده بود. فیات 171 جنگنده برای ایتالیا و 144 فروند برای آلمان غربی ساخت (این عدد 50 فروندی که قرار بود به یونان بروند را نیز شامل میشود که البته قرارداد فسخ شد). طرف آلمانی همچنین 294 جنگنده را در داخل کشور خود در کمپانی فلوگزود یونیو زود که از به هم پیوستن مستراشمیت، هینکل و دورنیر تشکیل شده بود، ساخت. به غیر از این آلمان 44 نمونه ی دو سرنشینه ی آموزشی نیز خرید و 22 فروند را در خاک خود تولید کرد. در سال 1972 تولید متوقف شد. قرار بود تعداد بیشتری جی 91 در آلمان به خدمت گرفته شود اما به دلیل قابلیت های نه چندان زیاد این جنگنده سفارش های بیشتر متوقف شد. نیروی هوایی آلمان روی بعضی از این جنگنده ها آرم یک خوک را میکشید که نشانه ی قابلیت های کم این هواپیما بود. جی 91 تا سال 1982 در آلمان خدمت کرد. در این سال آخرین هواپیما با آلفا جت تعویض شد. وضعیت در پرتغال بهتر بود. پرتغال از سال 1961 با انقلاب های آزادی خواهانه در مستعمرات آفریقایی خود رو به رو بود. در سال 1965 تحریم های تسلیحاتی آمریکا مانع این میشد که پرتغالی ها بتوانند جنگنده های مورد نیاز خود را از آمریکا تهیه کنند. آن ها سعی کردند 100 جنگنده ی اضافه ی سابر را از آلمان غربی بخرند. آلمانی ها این درخواست را نپذیرفتند. اما پیشنهاد فروش 40 جی 91 که پیش از فسخ قرارداد برای ترکیه در نظر گرفته شده بودند را به پرتغال دادند. در جنگ استقلال ملل آفریقایی 5 جی 91 توسط دوشپرتاب هایی که روسیه به گروه های مسلح داده بود سقوط کردند. یک جنگنده ی دیگر نیز به خاطر منفجر شدن تسلیحات خود نابود شد. پرتغال تلاش کرد با راه های دیگر تعداد بیشتری جی 91 از آلمان بخرد که البته موفق نشد. فیات جی 91 تا پایان جنگ مستعمراتی پرتغال حضور فعال داشت. پس از جنگ تعداد بیشتری هواپیما از آلمان خریده شد. جی 91 تا سال 1992 در پرتغال خدمت کرد. سه سال بعد ایتالیا نیز از این جنگنده ی ساخت خود دست کشید تا فیات جی 91 به موزه ها برود. یک نمونه ی دیگر از این جنگنده به نام G.91Y با دو موتور جی-85 ساخت آمریکا نیز ساخته شد که عملکرد بهتری نسبت به نمونه های پیشین داشت. هواپیما های ایتالیایی با جنگنده ی ای ام ایکس تعویض شدند. مشخصات: خدمه:1 نفر طول:10.3 متر عرض با احتساب بال ها:8.56 متر ارتفاع:4 متر مساحت بال ها:16.4 متر بربع وزن خالی:3100 کیلوگرم وزن فول لود:5440 کیلوگرم حداکثر وزن برخاستی:5500 کیلوگرم موتور: 1 عدد توبوجت بیرستول سیدلی اورفئوس با 22.2 کیلونیوتن تراست حداکثر سرعت:1075 کیلومتر بر ساعت برد:1150 کیلومتر ارتفاع پروازی:13100 متر (41000 پا) سرعت برخاست:30 متر بر ثانیه وزن ویژه ی بال(وینگ لود):331 کیلوگرم بر مترمربع نسبت تراست به وزن:0.42 تسلیحات: 4 مسلسل 12.7 میلیمتری ام 2 براونینگ یا 2 توپ 30 میلیمتری دفا 4 جایگاه برای انواع بمب و راکت با حداکثر توان 4000 پوند (1800 کیلوگرم) منبع:ویکیپدیا استفاده از این مقاله برای عموم آزاد است

[quote]انفجار تسلیحات خودش!!این دیگه چیه؟![/quote] بمبی که بهش بسته بودن بندازه رو سر چریک ها در حین پرواز منفجر شده.

[quote]سلام در مقایسه با اف 5 که یک سال بعدش وارد خدمت شد ، هیچ حرفی برای گفتن نداره ... شاید اگه دو موتوره طراحیش می کردن بهتر می شد!!![/quote] دقیقا. من موندم اصلا چرا این برنده ی مسابقه شد؟ البته فکر کنم خیلی ارزون بوده که 700 تا ازش تولید کردن.

KAT-72 نمونه ی مهندسی معکوس EFCS-3 اسلوونیایی هست که توی ایران تولید میشه. اسلوونی وقتی تن به تحریم ها داد مجبور شدیم این سیستمو کپی کنیم. قابلیتش بد نیست. ولی به پای سیستم هایی که روی تانک های مدرن گذاشته میشه نمی رسه. الان فی*لتر شکن ندارم نمیتونم مشخصات دقیقشو بنویسم.

واقعا نمیدونم چرا این دفعه هم شکست خوردن؟ بیچاره ها این چهارمین بارشونه که دارن سعی می کنن ماهواره پرتاب کنن. دفعه ی اول قدرت موشک برای چنین کاری کافی نبود. دفعه ی دوم وسط کار منفجر شد. دفعه ی سوم مرحله ی دوم و سوم از هم جدا نشدن حالا هم که این. من اگه جای اینا بودم این جوری میشدم: at_wits'_end_new!

[quote]جناب اسپهبد پس کره شمالی هنوز موشکی سوخت جامد در حد سجیل نداره؟ ایا موشک کوتاه برد سوخت جامد در اختیار دارد ؟ [/quote] کره موشک های توچکا و نمونه ی بومی خودش از اون یعنی KN-02 رو در اختیار داره. شایعاتی مبنی بر فروش (یا دادن لیسانس تولید) فاتح به کره هم شنیده شده. ولی در کل اونا "هنوز" موشک سوخت جامد برد متوسط به بالا ندارن.

میدونستین این تاپیک برای دو سال پیشه؟ مدیران لطفا قفلش کنن.

[quote]دوستان تو سپاه دوشکا رو کالیبر 50 می دونن یعنی همون 12.7 م م، یعنی لوله اش به احتمال زیاد در حد دوشکا هست. سابقا سامانه کنترل آتش ذولفقار ساخت کشور اسلوونی بود حالا شاید مشکل داشته عوضش کردن با نمونه بومی سازی شده کپی احتمالا روسی یا چینی این سلاح سه لول هم شاید چندتایی بدستشون رسیده گفتن ساختیم ولی بعیده چون تو کپی کاری دوشکا موندن حالا بیان اینو بسازن[/quote] سامانه ی کنترل آتش ذوالفقار قبلا ساخت اسلوونی بود ولی الان تونستن کپیش کنن. اسمش هم شده KAT-72.

[quote]دوستان من لازمه موضعم رو مشخص کنم ، من منکر بهینه سازی های خوبی که ایران روی تکنولوژی ها کرده نیستم ولی میگم بیس کار موشکی ایران تکنولوژی کره ی شمالی بوده و متاسفانه هنوز هست ، یعنی ما هنوز در مرحله ی ارتقا تکنولوژی هستیم (البته در این کار هم به گواه شواهد دوستان متبحر هستیم) اما از صفر تا صد بعضی از این موشکها رو (بنا بر اطلاعات موجود) هنوز نمیتونیم بسازیم ...[/quote] من میگم کلیپ ساخته شدن موتور رو توی مستند ثریا نشون داد شما هنوزم میگید همشو خودمون نمیتونیم بسازیم؟

[quote][quote][quote] ما چطور میتونیم ادعای برتری کنیم وقتی موتور موشکهامون رو داریم از کره ی شمالی میگیریم ؟! البته ایران سابقه ی زیادی در بومی سازی و بهسازی داره و این در مقایسه ای که مهدی جان بین مشخصات ماهواره بر سیمرغ و Unha-2 هم انجام دادن قابل مشاهده است . اما این ارتقاها دلیل نمیشه برتری ما نمیشه ![/quote]متوجه منظورتان نشدم! اگر منظورتان این است که [b]یک زمانی [/b](سالها پیش) موشکهایی[b] صرفا برای آشنایی با فناوری موشک [/b](مثلا از کره شمالی) وارد شده باشد، حرف قابل تاملی است. در غیر اینصورت، خیر. [/quote] مهدی جان من فکر نمیکنم این یک زمانی سالهای چندان دوری هم باشه ! شباهت های بین ماهواره بر سیمرغ و موشک ماهواره بر کره ی شمالی (با اسم رمز Unha-2) نشون میده که ما هنوز هم (خصوصا در عرصه ی موشکهای قاره پیما) در حال مهندسی معکوس تکنولوژی کره ای هستیم ... البته "صرفا جهت آشنایی با فناوری موشک" یک تعبیر دیگه هم داره به اسم مهندسی معکوس و بومی سازی که اونهم ثابت کننده ی اینه که تکنولوژی موشکی ما شاید ارتقاهایی نسبت به موشکهای کره ی شمالی داشته باشه ، اما مستقل از کره نیست . جناب رابین هود دلیل حرف من همین موشک ماهواره بر سیمرغ هست که طبق اطلاعات موجود ، موتور کلاستر مرحله ی اول اون از چهار راکت موشک نودونگ کره ی شمالی و موتور مرحله ی دوم اون از نوع R-27 (موتوری که در ماهواره بر Unha-2 کره ی شمالی استفاده شده) میباشد که نشون میده ما هنوز هم در موتورهای تراست بالا مشکل داریم و توانایی ساختش رو خودمون نداریم . منبع فعلی من برای این حرف تحلیل سایت زیر هست (یکی از دوستان قبلا این سایت رو لینک داده بود تو میلیتاری) : http://www.b14643.de/Spacerockets_1/Rest_World/Simorgh-IRILV/Description/Frame.htm البته این لینک تاجایی پیش رفته که گفته ما سیمرغ رو اصلا تحت لیسانس کره تولید کرده ایم ! من تو این مورد شک دارم ، اما از عکسهایی که از محفظه ی احتراق موشک سیمرغ و بررسی ابعادی بخش بوستر دو موشک Unha-2 و سیمرغ به عمل اومده ، میشه گفت از آخرین تکنولوژی کره ای (خصوصا در بخش موتورها) برای ساخت سیمرغ استفاده شده[/quote] جناب چکا فکر کنم شما هم مثل خیلیای دیگه فکر میکنید برنامه ی موشکی و فضایی ایران و کره ی شمالی جداست. اتفاقا این طور نیست. من از دو نفر شنیدم که اتفاقا برنامه ی موشکی دو طرف به هم کاملا پیوسته هست. هر دوتاشون هم افرادی هستن که اطلاع کافی دارن و همچنین خالی نمیبندن. شاید این حرف منو باور نکنین ولی کره ی شمالی در تلاشه نمونه ی خودش رو از سجیل بسازه. سیمرغ طرحی از ایرانه برای تولید چیزی مشابه اونها 2 که البته با همکاری خود کره داره انجام میشه. اتفاقا توی برنامه ی ثریا فیلم تولید موتور کوچکتر از نوع موتور R-27 رو (با قطر 1.25 متر) نشون داد. موتوری هم که قراره توی سیمرغ استفاده بشه توی ایران تولید خواهد شد و اتفاقا توش از ارتقا هایی که روی موتور مرحله 2 سفیر انجام شده استفاده میشه.

[quote]به نظرم آپ گرید شاهد285 باشه/چند سال پیش که در اصفهان رونمایی شد تا الان دیگه خبری ازش نشد و این قضیه هم مثل همون قضیه ی توپ ضد هوایی 100 میلی متری که چند سال پیش رونمایی شد و دوباره با تغییر اسم مجددا به عنوان یه دستاورد جدید رونمایی کردند میشه.[/quote] اسمش رو عوض نکردن. روش اسم گذاشتن. به هر حال از صحبت ها بوی این میاد که بالگرده ترابریه نه جنگی.

در کل خیلی تعجب نکردم (البته خوشحال شدم). به نظرم موتور رو هنوز خودمون نساختیم و از چین یا اوکراین خریدیم. ولی توانایی ما در ساخت بالگرد بیشتر از تواناییمون تو ساخت انواع هواپیماست. امیدوارم یه طرح جدید باشه.

[quote]چی شد پس قرار بود پاییز رونمایی شود اما 4-5 ماه گذشته است.........[/quote] نه خیر. 7-8 ماه مونده.

[quote]یک سوال دارم ایران تکنو لوژی ساخت نیمه هادی ها داره . حداکثر مقاومت و ترانزیستور می گم[/quote] یه زمانی سعی کردیم ترانزیستور بسازیم ولی دیدیم صرف نمیکنه بی خیال شدیم.

[quote]موشکهای اسکاد همشان از سیستم جت وین استفاده می کنن جناب فتح با حرفهای شما موافق هستم البته میشه اینو گفت که با موشک قیام حداقل بخش نرم افزاری توسعه یافته است یک سئوال من جایی دیدم که نوشته جت وین 3 تا 5 درصد رانش رو اتلاف می کنه کسی می دونه بالکها چقدر تاثیر داره مثلا موشک قدر با برد 1800 کیلومتر با حذف بالک و جت وین چقدر برد خواهد داشت (در قیام با حذف بالکها و البته سایر موارد برد به 800 کیلومتر رسیده)[/quote] کاملا درسته. و جت وین نوعی از TVC هست.

[quote][quote]توی این سیستم معمولا خود نازل یا تنوره حرکت می کنه و تفاوتی نمی کنه که موتور سوخت جامد باشه یا مایع(البته مطمئن نیستم) اما سیستم تی وی سی چندان هم سخت و پیچیده نیست مثلا می تونید نازل سوخو ۳ یا اف ۲۲ زو هم مثال زد.[/quote] البته فکر می کنم در موشک چون این سیستم برای نگه داشتن موشک در مسیر پروازی تعیین استفاده باید از عکس العمل سریعتری برخودار باشد. اگر دقت کنید در موشکهای برخوردار از این سیستم بالکها حذف می شوند در موتور سوخت مایع کل موتور روهم متحرک می سازند[/quote] ربطی نداره. موشک اسکاد هم از سیستم تی وی سی استفاده می کنه ولی هنوزم بالک داره. نداشتن بالک نیاز به سیستم هدایت پیچیده ای داره که موشکو پایدار نگه داره. [quote]جناب (Aspahbod)من اون عکسهایی که گذاشتید رو دیده بودم معمولا در موشکهای پیشرفته سوخت جامد از سیستم تی وی سی استفاده می کنند و در این سیستم در اکثر مواقع با استفاده از بازوهایی نازل موشک رو حرکت می دهند در عکس زیر میشه این سیستم رو دید: http://www.armscontrolwonk.com/images/1827.jpg و در صورت استفاده از سیستم تی وی سی میشود حتی بالکها را حذف کرد تصور من این است که سیستم-تی وی سی- اخیرا به موشک سجیل اضافه شده و سایت وزارت دفاع آن تصویر رو اخیرا گذاشته-اگه سایت وزارت دفاع رو دیده باشید دو جا موشک سجیل رو معرفی کرده است[/quote] حرف شما درسته. مرحله ی 2 سفیر هم از همین روش استفاده می کنه. ولی چیزی که من دارم میگم اینه که توی سجیل نازل ها جای تکون خوردن ندارن. نه این که کلا نمیشه این کارو کرد. ولی به نظر من چیزی که ما به عنوان سجیل 2 میشناسیم همون سجیلیه که جت وین داره.

[quote][quote]آقا رضا از شما انتظار نداشتم. موشک سفیر تماما از سوخت مایع استفاده میکنه ولی سجیل سوخت جامده![/quote] یعنی میگید اون سه تا عکسی اول که من گذاشتم موتور سوخت مایع هستن؟[/quote] بله. اون ها موتور های سوخت مایع هستند که بر پایه ی موتور موشک موسودان کره ای ساخته شدن. موتور های سوخت جامد به این شکل هستن: http://www.b14643.de/Spacerockets_1/Diverse/SpaB_aerospace_motors/FG-28M2.jpg

[quote]مگه موتور مرحله 2 سفیر همون موتور موشک سجیل نیست؟ این عکس های موتور موشک سفیر [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/FILE0015.JPG][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_FILE0015.JPG[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_M1%7E0.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_normal_M1%7E0.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_M2%7E0.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_normal_M2%7E0.jpg[/img][/url] اگه این دوتا عکسو پشت سر هم ببینید متوجه حرکت نازل ها میشید! [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/vlcsnap-2012-02-08-23h29m12s9.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_vlcsnap-2012-02-08-23h29m12s9.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/vlcsnap-2012-02-08-23h28m19s173.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_vlcsnap-2012-02-08-23h28m19s173.jpg[/img][/url][/quote] آقا رضا از شما انتظار نداشتم. موشک سفیر تماما از سوخت مایع استفاده میکنه ولی سجیل سوخت جامده! [quote][quote][quote]TVC خیلی وقت هست که در اختیار ما می باشد موید این گفته مر حله دوم ماهواره بر است ولی بعید می دونم این تکنولوژی در مرحله اول به کار رفته باشد.[/quote] با روش های مختلفی میشه مسیر تراست رو عوض کرد و یه سیستم تی وی سی ساخت. روشی که توی ماهواره بر استفاده شده تغییر زاویه ی نازل های موتوره. این روش زمانی جواب میده که شما چند تا نازل کوچیک داشته باشین. مشکل نازل های کوچیک هم تراست کم اون هاست. در حالی که سجیل یه نازل بزرگ بیشتر نداره و اون نازل هم جایی برای تکون خوردن نداره. سیستم های تی وی سی از قبل توی ایران موجود بود. موشک های شهاب 1-2-3 همگی از جت وین های گرافیتی استفاده می کنن. ولی گرافیت برای موشک های سوخت جامد که خیلی ناپایدارن و دماشون هم بالاست به درد نمیخوره. برای همین سر این که ایران چه طوری سجیل رو ساخته یه مقدار حرف و حدیث پیش اومد که بلاخره معلوم شد از جت وین های متفاوت با سری شهاب استفاده میکنه و جنسش هم گفته شده سرامیکیه.[/quote] سیستم تی وی سی محدودیتی در ابعاد موتور نداره و نمونه مشخص اون پرتابگر شاتل هست اما سجیل یک موشک دو مرحله ایست و این پنداشت که یک موشک تک مرحله ایست رو بدلیل شباهت ظاهری با خانواده شهاب است که متاسفانه رخ می دهد و اون زایده های قسمت بالایی موشک سجیل مربوط به جت وین نیست بلکه مینی موتور هایی هستند که فرایند جدایش مر حله اول و دوم را با ایجاد تراست لحظه ای برای جلوگیری از برخورد دو مرحله حین جدایش انجام می دهند و کنترل مرحله دوم کاملا تی وی سی است البته برای مر حله اول کنترل تو سط نازل های گرافیتی است که هیچ وجه تشابهی با TVCندارد البته لازم به ذکر است که سیستم TVC انواع مختلفی دارد که از حوصله بحث خارج می باشد[/quote] مشکلی در خود ابعاد سیستم تی وی سی نیست، مشکل اندازه ی فعلی موشک سجیل و موتورشه. این موشک با این قطر و اندازه ی موتور نمیتونه از این سیستم استفاده کنه. اما مثل این که هیچ کدوم از کاربرای اینجا این عکسارو ندیدن: اینا عکسای کاربر M-ATF از میدان بهارستانه. حدودا 2 ماه پیش. این هم عکس از نازل های موشک سجیل با جت وین: http://www.b14643.de/Spacerockets_1/Diverse/Sejil/Jet-vanes_3.jpg http://www.b14643.de/Spacerockets_1/Diverse/Sejil/Jet-vanes_4.jpg http://www.b14643.de/Spacerockets_1/Diverse/Sejil/Jet-vanes_5.jpg اینم لینک مقاله توی وبلاگ ایشون (که البته چون بلاگاسپات فی*لتره اونم فی*لتره) http://aboutiranblog.blogspot.de/2011/10/scared-defence-exhibition-in-baharestan_30.html توی عکسای وبلاگ پوستری از مشخصات موشک های قدر، قیام و سجیل نشون داده شده. حتی نوربرت گروژه هم سایتش آپدیت کرده.