مقدمه راکت های هوا به سطح در میادین نبرد مهم برآورد می شوند با این حال به عنوان راکت های سطح به سطح در چندین بحران طی چندین سال گذشته در دنیا حاضر شده اند. راکت های دست ساز،در در گیری های افغانستان، ایران، عراق، نوار غزه، جنوب لبنان، یوگسلاوی سابق، گرجستان، لیبی، سوریه و اوکراین حضور برجسته ای داشته اند. مهمترین نوع راکتی که حضور پررنگی در بیشتر نبرد ها داشته است، راکت هوا به سطح S-5 ساخت شوروی است. در طول نیم قرن گذشته این راکت ها سلاح استاندارد برای اکثریت هواگردهای جنگی شوروی بوده است و بعد از آن بالگردها و هواپیماهای روسیه به حساب می آیند. با این حال ارتش شوروی شروع به تکمیل و در بعضی موارد جایگزین کردن راکت های سری S-5 با راکت انداز های 80 میلیمتری سری S-8 در دهه 1970 گرفت. راکت های سری S-5 در میان نیروهای مسلح بسیاری از کشورها، به ویژه در کشورهای در حال توسعه باقی مانده است. در حال حاضر راکت های S-5 همچنان به دو روش معمول ( هوا به سطح) و پرتابگرهای دست ساز(سطح به سطح) استفاده می شوند. در بسیاری از موارد، اغلب به شیوه ای مستقل، پرتابگر ها بر اساس راکت های سطح به هوا به عنوان سیستم های راکتی چند منظوره (MLRS) استفاده می شوند. به نظر میرسد پرتابگرهای این چنینی عمدتا برای ایجاد آتش غیرمستقیم استفاده میشوند و استفاده از این سلاح های دست ساز اجازه اوج گیری در ارتفاع بالا را می دهد. در موارد دیگر، چنین سیستم های در نقش ایجاد آتش مستقیم استفاده می شوند. در این موارد این سلاح ها ممکن است برای تکمیل تسلیحات موجود وسیله نقلیه یا به صورت مستقل استفاده شوند. پرتابگرهای این چنینی اغلب به صورت نصب بر روی یک پایه، یک موقعیت ثابت و یا به شکل هم محور بر روی وسیله نقلیه سوار می شوند. حداقل یک نمونه مستند از راکت های دست ساز سری S-5 شناخته شده است که در نقش ضد بالگرد استفاده شده بود. همچنین نمونه های دیگر مانند پرتابگرهای دوتایی، پرتابگرهای ثابت، سیستم های راکتی نصب شده بر روی وسایل نقلیه کنترل از راه دور و پرتابگرهای تکی قابل حمل، از جمله مدل های راکت های دست سازی سری S-5 محسوب می شوند. آشنایی با راکت های سری S-5 و غلاف های آن تصویر1- یک راکت 57 میلیمتری KOS-5 شدیدالانفجار ترکش زا در لیبی راکت های سری S-5 راکت های هوا به سطح 57 میلی متر هستند که اولین نسخه های آن توسط ارتش شوروی در دهه 1950 به خدمت گرفته شد. این راکت ها از غلاف های ORO-57K (که می تواند تا 8 راکت را بارگیری کند)، UB-16-57 (16 راکت)، UB-32-57(32 راکت) و انواع مربوطه به آنها را شلیک شوند. مدل های مختلف راکت های S-5 توسط کشورهای مختلف با ترکیب کلاهک هاوفیوزهای مختلف برای انجام نقش های متفاوت در میدان نبرد ساخته شده اند. معروف ترین و رایج ترین انواع این راکت ها در جدول شماره 1 به طور خلاصه شرح داده شده است. جدول 1- مدلهای معروف راکت سری S-5 جدول2- ویژگی های فنی راکت سری S-5 جدول3- ویژگی های فنی فیوز سری V-5M1 جدول4- ویژگی های فنی راکت انداز UB-16 جدول5- ویژگی های فنی راکت انداز UB-32 تصویر2-یک راکت انداز UB-16 در لیبی به شکل دست ساز برای نقش سطح به سطح باز سازی شده است. تاریخچه سیستم های راکتی دست ساز و بداهه S-5 اولین سیستم های راکتی S-5 برای اهداف سطح به سطح توسط خود نیروهای شوروی ایجاد گردید. به نظر می رسد بخشی از لشکر 40ام اتحاد جماهیر شوروی مستقر در افغانستان در دهه 1980 اولین سیستم مستقل راکتی S-5 در نفش سطح به سطح را توسعه داده اند. اگر چه نیروهای شوروی مستقر در افغانستان با کمبود پشتیبانی هوایی نزدیک و توپخانه ای مواجه نبودند اما در بخش های کوهستانی این پشتیبانی ها کمتر دردسترس بود. به همین منظور بخشی از واحد های ارتش40ام شوروی برای تقویت پشتیبانی آتش خود، ادواتی مانند کامیون ها، خودرو های رزمی پیاده نظام و تانک ها را به غلاف های راکت ها مجهز کردند. غلاف راکت انداز S-5 به طور قابل توجه ای برای نصب بر روی و سایل نقلیه استفاده می شد. از دیگر نمونه های نصب راکت های S-5 بر روی خودروهای زرهی می توان به جنگ ایران و عراق اشاره کرد. در یک نمونه به نظر می رسد نیروهای عراقی چهار غلاف راکت انداز UB-32-57 را بر روی خودرو زرهی MT-LB نصب کرده اند. تصویر3- یک تانک T-62 ارتش شوروی در افغانستان در دهه 1980 با سه راکت انداز UB-32-57 نصب شده بر روی برجک تصویر4- کامیون اورال 4320N شوروی در افغانستان در دهه 1980، مجهز به برجک خودرو زرهی BRDM-2 که بر روی آن راکت اندازUB-32-57 نصب شده است. نصویر5- نفربر زرهی BTR-70 با یک راکت اندارUB-16-57 بر روی برجک تصویر6- خودرو زرهی MT-LB عراقی مجهز به 4 پرتابگر UB-32-57 در اختیار ایران با توجه به اینکه راکت های 57 میلیمتری S-5 در مقابل راکت های با کالیبر بالا تر اثر گذاری پایینی تر دارند و در هنگام شلیک از روی پرتابگرهای دست ساز دقت انها به شدت کاهش میابد. در نتیجه ارتش های منظم و کلاسیک مگر در شرایط خاص تمایل به استفاده از چنین سیستم های ندارند. اما نیروهای چریکی برای استفاده از چنین سیستم های تمایل بیشتری از خود نشان می دهند.یکی از دلایل این است که این نیروهای چریکی به هواگردهای مناسب برای شلیک راکت های هوا به سطح دسترسی ندارند در نتیجه به سمت استفاده در نقش سطح به سطح روی می اورند. در اوایل دهه 1990، پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و یوگسلاوی، وضعیت این مناطق به شکل چشمگیری تغییر کرد. بیش از دو جین منطقه جدید در سرزمین های شوروی و یوگسلاوی تشکیل شد و درگیری های خونین قومی در این مناطق شکل گرفت. بعضی از این کشورهای نوظهور هواپیماهای جنگی، خلبانان و یا شبکه های پشتیبانی لجستیکی نداشتند تا بتوانند به طور موثر از قابلیت نیروی هوایی پشتیبانی کند. در عوض آنها به انبارهای بزرگ تجهیزات هواپیماهای جنگی دسترسی داشتند که در بسیاری از موارد در دوران عقب نشینی شوروی در انجا باقی مانده بود. در نتیجه، در طول جنگ های که در مناطق شوروی سابق و یوگسلاوی سابق در دهه 1990رخ داد، نیروهای نظامی وسایل نقلیه خود را به راکت های هوا به سطح هواگردهای نظامی مجهز کردند. بیشتر این راکت ها از مدل راکت های 57 میلیمتری S-5 و 80 میلیمتری S-8 بود. راکت های S-5 بر روی کامیون ها نظامی و غیر نظامی ، خودرو های رزمی پیاده نظام و تانک ها نصب شدند. تصویر7- نفربر زرهی M-60P ساخت یوگسلاوی مجهز به یک پرتابگر UB-32-57 تصویر 8و9- یک کامیون TAM-110متعلق به ارتش جمهوری صرب بوسنی در بوسنی و هرزگوین اوسط دهه 1990 دارای دو راکت انداز UB-16-57 تصویر 10-پرتابگر تکی قابل حمل راکت های 57 میلیمتری در یوگسلاوی سابق در دهه 1990- به نظر می رسد این پرتابگر از روی غلاف یک پرتابگر استاندار برداشته شده است. تصویر 11- یک کامیون TAM-110 با یک پرتابگر UB-32-57 که توسط شبه نظامیان کرجینای صربستان در جریان جنگ کرواسی در اوایل دهه 1990 ساخته شده است. تصویر 12- یک نفربر زرهی BMP-1 گرجستانی با یک پرتابگر راکت دست ساز UB-16 بر روی برجک- گفته می شود نقش این راکت برای مقابله با بالگردها می باشد. تصویر13-خودور زرهی MT-LB با راکت انداز UB-16-57 در کوتایی 1989 گرجستان یکی دیگر از نبردهای که در آن چنین راکت های استفاده می شودند جنگ داخلی افغانستان در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 بود. پس از عقب نشینی ، قطع کمک های نظامی شوروی که موجب سرنگونی دولت نجیب الله شد و شروع درگیریها داخلی بین گروه های مختلف ، دست به دست هم داد تا نیروی هوایی ملی افغانستان تقریبا به طور کامل از ببن برود. از همین رو تسلیحات هواگردها نیروی هوایی از جمله راکت های S-5 و پرتابگرهای مرتبط با آنها، برای جنگ زمینی بازسازی شد. تصویر 14 و15-سیستم های راکتی بر اساس پرتابگر های UB-16-57 در اواخر دهه 1990 یا اوایل دهه 2000 در افغانستان در طول جنگ های داخلی لیبی در سال 2011 راکت های S-5 به شکل گسترده ای در میدان نبرد استفاده شدند. نیروهای شورشی در شرق لیبی توانستند پایگاه های هوایی دولتی و انبارهای سلاح های بزرگ را به دست بگیرند اما آنها فاقد هواپیمای جنگی و خلبانان های آموزش دیده بودند. در نتیجه انبوهی از راکت های S-5 که در اویل درگیریها به غنیمت نیروهای شورشی افتاد و فرصتی را فراهم کرد تا ازاین تجهیزات استفاده نماییند. عمده استفاده نیروهای شورشی در لیبی از راکت های S-5 نصب غلاف راکت های S-5 بر روی وانت های غیر نظامی بود. با گسترش استفاده این نوع سلاح در جنگ داخلی لیبی سلاح های مشابه در درگیری های داخلی سوریه نیز دیده شد. البته به نسبت استفاده گسترده از این سلاح در لیبی راکت های S-5 در سوریه در نقش سطح به سطح بسیار نادر هستند. تصاویر و ویدئو از سوریه نشان می دهد که هر دو نیروهای طرفدار دولت و تروریست های مسلح از راکت های S-5استفاده می کنند. وجود طیف گسترده ای از سیستم های راکتی چند منظوره مانند راکت های 122میلیمتری گراد در نبرد سوریه ممکن است بخشی از عدم وجود نیاز به راکت های هوا به سطح دست ساز را توضیح دهد.همچنین قدرت هوايي قذافي توسط مداخله ائتلاف شديدا كاهش يافت، در حالي كه نيروی هوایی بشار اسد در سوريه همچنان موجود است و هواگردهای نظامی می توانند از راکت های S-5 در عمليات جنگي استفاده کنند. بخشی از نبردها در سوریه در مناظق متراکم شهری جریان داشت جایی که سر جنگی نسبتا ضعیف راکت های S-5 در مقایل راکتها با کالیبر بالا کاری از پیش نمی برند. حتی به نظر می رسد نیروی هوایی سوریه نیز تمایل به استفاده از راکت های سری S-8 و S-24 داشته باشد. تصویر 16-راکت انداز دوش پرتاب دست ساز راکت های در لیبی S-5 تصویر 17-نصب پرتابگر UB-16-57 بر روی یک وانت در لیبی سال2011 تصویر 18- نیروهای شوروشی در لیبی در حال بارگذازی یک راکت انداز UB-32-57 که روی یک کامیون سوار است- شهر إجدابيا سال 2011 تصویر 19 - یک خودرو کنترلی مجهز به 4 تیوپ راکت انداز دست ساز سری S-5 در لیبی تصویر 20-پرتابگر 16 تایی دست ساز راکت های S-5 در لیبی تصویر 21- پرتابگر UB-32-57 که بر روی یک وانت یکی از گروه های تروریستی در سوریه نصب شده است. تصویر 22-یک کامیونت هیوندای مسلح به پرتابگر UB-32-57 متعلق به ارتش عربی سوریه و یا شبه نظامیان حامی دولت سوریه تصویر 23- تروریست هادر سوریه در حال بارگذاری راکت هایS-5 در پرتابگر UB-32-57 جمع بندی راکت های S-5 در نقش سطح به سطح حداقل در هفت درگیری اصلی، از دهه 1980 تا به امروز استفاده شده اند. در نبردهای اخیر راکت های S-5 به طور فزاینده ای مورد استفاده قرار گرفته اند. اثربخشی سیستم های مبتنی بر راکت های S-5 به طور معمول کم است و علت این امر سرجنگی کم و دقت پایین ان سیستم ها مخصوصا مدل های دست ساز می باشد. دقت این سلاح ها بیشتر زمانی کاهش می یابد که آنها در نقش حمایت آتش غیرمستقیم استفاده شوند. در بعضی موارد، انتخاب اشتباه فیوز های راکت ها نیز باعث کاهش کارآیی می شود. سیستم های پیشرفته که براساس راکت های سری S-5 توسعه پیدا کرده اند برای حمایت مستقیم از وسایل نقلیه پیاده و وسایل نقلیه در زمین باز موثر واقع خواهند شد. راکت های شدید النفجار ضد تانک مانند S-5K، S-5K1 یا S-5KOقادر هستند نفربر ها و خودروهای رزمی پیاده نظام سبک را منهدم کنند. البته استفاده از چنین راکت های در مناطق شهری و یا بر علیه ادوات زرهی سنگین عملکرد آنها به طرز چشمگیری کاهش میدهد. با این وجود، ذخایر بزرگ راکت های سری S-5 در کشورهای در حال توسعه در سراسر دنیا وجود دارد و احتمالا در درگیری ها آینده نیز نمونه های دست ساز آن نیز به میدان نبرد وارد بشوند. مترجم :Crash نقل با ذکر نام میلیتاری و مترجم بلامانع است.

کانتینر حامل موشک اعلام شده این کانتینرهایی که معمولا روی مکران دیده میشه حامل موشک هست. احتمالا موشک های کروز دریایی ابومهدی یا موشک های بالستیک ضد کشتی خلیج فارس

مکران و دنا در کنارهم در قاره ی آمریکا

Lockheed SR-71 Blackbird

سری آخر با تشکر از جناب MR9 که زحمت تصحیح تصاویر را کشیدند.

سری چهارم

سری دوم

تصاویر IDEX--2023 سری اول

ممنون از ارسال تو صحبت ها ، جناب پور محمدی میگه کسانی که اعدام شدن از شون نه خواست شد که به جمهوری اسلامی ایمان بیارن و نه خواسته شد به سازمان منافقین فحش بدن فقط خواسته شد نظرشون در خصوص عملیات مسلحانه علیه نظام بگن و اگه برن بیرون علیه نظام اسلحه دست می گیرن؟؟ و شاهد هم آنهایی که آزاد شدن و زنده بیرون رفتن میگیره که اونهایی که اعدام نشدن چه راست و چه دروغ گفتن علیه نظام اسلحه دست نمی گیرن این حرف مهمی هست که باید تکرار بشه چون خود اعضای جدا شده و حتی مخالفین نظام هم گفته اند که رجوی پیام داده بود که حتی به قیمت اعدامتون هم از قیام مسلحانه کوتاه نیایین و عده ای جوان خام فریب وعده های رجوی رو خوردن

تاریخچه ساخت و استفاده از مهمات ترموباریک قسمتی از مقاله MUNITIONS – Thermobaric Munitions and their Medical Effects نوشته : David Andre قسمت آخر : استفاده از سلاحهای ترموباریک به شکل قابل حمل توسط سرباز پیاده ، اولین بار توسط روسها و با عرضه راکت اندازهای یک بار مصرف شمل (RPO-A Shmel) و عرضه مهمات ترموباریک برای سلاحهای خانواده آر پی جی 7 صورت گرفت . کارآیی هر تیر شمل (Shmel) ، مخصوصا در هدف قرار دادن ساختمانها ، قابل مقایسه با یک تیر مهمات 122 میلی متری توپخانه برآورد می شد . همچنین یک نارنجک انداز خودکار 42 میلی متری هم برای این مهمات ساخته شد. راکت انداز شمل خط بعدی این مهمات پرتاب کننده های مهمات ضد تانک بودند که از نوع هدایت سیمی و هدایت رادیویی بودند و شامل انواع سیستمهای اشتورم (Shturm) ، آتاکا (Ataka) ، فاگوت (Fagot) و کومت (Komet) می شدند . گونه های اشتورم و آتاکا قابل شلیک از بالگرد هم بودند . اتحاد جماهیر شوروی از زمان استالین به بعد شلیک کننده های زمینی متعددی پایه گذاری کرد و این سنت تا کنون ادامه یافته است . اینها سیستمهای 220 میلی متری اوراگان (Uragan) و بوراتینو (Buratino) و سیستم راکتی 300 میلی متری اسمرچ (Smerch) هستند . سلاحهای هوا پرتاب شامل راکتهای هدایت ناپذیر 80 میلی متری S-8D و 122 میلی متری S-13D ، بمب ODAB- 500PM ، بمب هدایت تلویزیونی KAB-500kr-OD و حامل ODS-OD BLU با بمبلت های خوشه ای BKF ODS­ OD هستند . ایالات متحده دارای بمب خوشه ای CBU-55 ، بمب هدایت پذیر بالدار BLU 96 و پدر همه آنها بمب BLU 82 است . بمب BLU 82 یک بمب از نوع سوختار شدید (high blast) است که از در پشتی محفظه هواپیماهای هرکولس نیروی هوایی (MC-130H Combat Talon) ارتش آمریکا به شکل پرتاب با زیره (pallet) استفاده می شود و اولین بار در جنگ ویتنام استفاده شد . این بمب حاوی 5715 کیلوگرم ماده منفجره مایه ژله ای است که GSX خوانده می شود . این ماده حاوی مخلوطی از نیترات آمونیوم ، پودر آلومنیوم و صابون پلی استیرن (polystyrene soap) است و باعث ایجاد فشاری حدود 1000 پوند بر اینچ مربع (4882.43 کیلوگرم بر متر مربع) در محیط می شود . بر طبق گزارشات این بمب می تواند راهرویی به طول 3 مایل (4.8 کیلومتر) از میدان مین را پاک کند . این مهمات معمولا به شکل جفتی استفاده می شود که باعث شده است لقب برادران بلوز (Blues Brothers) به آنها داده شود . ایالات متحده در جنگ افغانستان نسل جدیدی از بمیهای ترموباریک را با عنوان BLU-118/B11 استفاده کرد . اینها بمبهای نفوذ کننده دو هزار پوندی BLU-109 بودند که با 560 پوند مواد ترموباریک به آنها اضافه شده بود و می توانستند به کیت هدایت بالدار یا کیت هدایت لیزری مجهز شوند . در این جنگ یک سر جنگی از نوع ترموباریک برای موشک هلفایر (Hellfire) هم توسعه داده شد. یک بمب ترموباریک BLU-118B که برای حمل توسط کشتی آماده شده است. این نوع بمب برای اولین بار ذر 2 مارس 2002 در افغانستان به کار برده شد. پی نوشت : مقاله اصلی در ادامه به آسیبهای جسمی این نوع از بمبها می پردازد که قابل مطالعه است و مطالب جالبی دارد . پایان

آیا Su-57 مسیر Su-30MKI را دنبال میکند؟ روسیه و هند در حاشیه نمایشگاه Aero India 2023 در حال گفتگو درباره فرصت‌هایی برای توسعه مشترک هواپیماهای جنگنده نسل پنجم در تأسیسات هوانوردی هندوستان(HAL) هستند، زیرا این کشور جنوب آسیا به دنبال نوسازی ناوگان خود با جت‌های جنگی فراتر از نسل چهارم است. الکساندرمیخیف،مدیرعامل آژانس صادرات تسلیحات روسیه(روسو برون اکسپورت) در این باره گفته است:روسیه آماده است همکاری در این زمینه(تولید مشترک)از جمله در مورد جنگنده نسل پنجم را ادامه دهد و پس از امضای قرارداد در تاسیسات HAL هواپیمای جدید تولید کند.وی افزود:تجربه کار بر روی جنگنده Su-30MKI همراه با هند نشان داده است که کشورهای ما می توانند در پروژه های چالش برانگیز و با فناوری پیشرفته مانند ایجاد تأسیسات تولید جنگنده نسل چهارم همکاری کنند.این هواپیما ستون فقرات نیروی هوایی هند را تشکیل داده و در انجام وظایف، خود را به خوبی ثابت کرده است. Su-30MKI برای اولین بار در سال 2002 وارد خدمت شد و در آن زمان به طور گسترده به عنوان تواناترین جنگنده در جهان شناخته می شد که توانایی های آن بسیار فراتر از هر کلاس جنگنده ای بود که نیروی هوایی روسیه در دهه بعد از آن به میدان فرستاد. این جنگنده به‌عنوان مدلی از طرح Su-30 که به‌شدت سفارشی‌سازی شده بود تا نیازهای هند را برآورده کند،ساخته شد. از جمله این سفارشی سازی ها، ادغام یک رادار آرایه فازی و موتورهای دارای بردار رانش که از موتورهای جنگنده لغو شده سوخو۳۷ مشتق شده‌اند می باشد. انتظار می رود در صورتی که هند به دنبال سفارش‌های بزرگتر و مجوز تولید هواپیمای نسل بعدی باشد، به احتمال زیاد جانشین مستقیم Su-30 در خط تولید،Su-57 یا نمونه سبک وزن کمتر توسعه یافته آن یعنی جنگنده Su-75 چکمیت می باشد که هنوز به مرحله تولید نمونه اولیه نرسیده است. هند و روسیه قبلاً توسعه مشترک مشتقات Su-57 را تحت برنامه FGFA دنبال کردند، اگرچه این پروژه به دلیل فرمت آن مورد انتقاد گسترده قرار گرفت. به ویژه،به این دلیل که فن‌آوری‌ها عمدتاً روسی بودند و هند سهم نسبتاً کمی داشت. با این وجود، ورود هند به این برنامه نشان‌دهنده درجه بالایی از علاقه به Su-57 بود که این موضوع، حتی پس از پایان برنامه FGFA توسط مقامات هندی ابراز شد. در حالی که این احتمال وجود دارد که هند بتواند Su-57 را خریداری کند، همانطور که الجزایر این کار را انجام داده است، این احتمال بیشتر است که این جنگنده با اشتراک فناوری محدود،با اضافه شدن سلاح های هندی، صندلی دوم برای افسر سیستم های تسلیحاتی و سایر گزینه های سفارشی سازی، در هند تولید شود، همانطور که Su-30MKI قبل از آن تولید شد. Su-57 در سال 2020 با پنج سال تاخیر به نیروی هوایی روسیه پیوست، اگرچه در حال حاضر تنها 10 فروند از آن در خدمت هستند اما سرعت تولید به سرعت در حال افزایش است و انتظار می رود در سال 2024 به 14 فروند هواپیما در سال برسد،مطابق با نرخ تولید فعلی Su-30، Su-34 و Su-35. مهم‌تر از همه این موارد،این جنگنده با استقرار در برابر نیروهای اوکراینی از مارس ۲۰۲۲ و حضور در عملیات از جمله در حمله،سرکوب پدافند هوایی و احتمالا در نقش های هوا به هوا ،رکوردی بسیار فراتر از هر کلاس جنگنده نسل پنجم دیگری به دست آورده است.انتظار می رود که تجربه عملیاتی در برابر یک دولت دشمن انهم به زودی پس از ورود به خدمت ،اعتماد خارجی به سوخو ۵۷ را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. این جنگنده به دلیل برخی ویژگی های پیشرفته از جمله استفاده از رادارهای شش(گانه)، مانورپذیری فوق العاده، ادغام موشک های R-77M با هدایت راداری فعال و برد درگیری بسیار زیاد یک دارایی ارزشمند است. این جنگنده عملاً تنها گزینه هند برای دستیابی به کلاس جنگنده نسل پنجم می باشد، زیرا اختلافات ارضی با چین امکان دستیابی به یک جایگزین چینی را غیرممکن می کند و از سویی دیگر F-35 آمریکایی نیز شرایط بسیار سختی را برای صادرات خود دارد، از جمله کنترل های سخت در مورد نحوه استفاده و محل استقرار آن و کنترل های آمریکایی بر روی نرم افزار آن که هیچ‌کدام برای هند قابل قبول نیست. اما از سویی دیگر روسها نیز قرار است اولین هنگ کامل جنگنده های نسل پنجم Su-57 خود را از بین سه هنگی که انتظار می رود تا پایان سال ۲۰۲۷ تشکیل شود،در اوایل سال ۲۰۲۴ تشکیل دهند،هر چند که به دلیل تاخیرهای متعدد در دهه ۲۰۱۰ از برنامه بسیار عقب مانده اند. میزان تولید Su-57 طی دو سال گذشته به سرعت افزایش یافته است و در حالی که تنها یک فروند در سال 2020 و سه فروند در سال 2021 به نیروی هوایی تحویل داده شد، این میزان در سال 2022 به شش فروند افزایش یافت و مجموع ناوگان را به ده فروند رساند. بر اساس یک تخمین محافظه کارانه، ده فروند هواپیمای جدید Su-57 در سال 2023 تحویل داده خواهد شد، که اندازه ناوگان را دو برابر می کند و چهار جنگنده نهایی که در ۲۰۲۴ تحویل داده می شوند ناوگان را به یک هنگ کامل می رساند. همچنین احتمال تحویل 14 جنگنده در سال 2023 وجود دارد که به این معنی است که ناوگان قبل از پایان سال به قدرت یک هنگ خواهد رسید. به غیر از Su-57، تمام کلاس های جنگنده روسی دیگر از جمله Su-30SM/SM2، Su-34 و Su-35 در حال حاضر با نرخی در حدود 14 فروند در سال تولید می شوند، اگرچه سرمایه گذاری های قابل توجهی در توسعه تأسیسات تولید Su-57 در کارخانه هواپیماسازی Komsomolsk-on-Amur در خاور دور روسیه انجام شده ، و این انتظار را بوجود اورده که مقیاس تولید به طور قابل توجهی فراتر از میزان تولید فعلی گسترش یابد. در حالی که سفارشات برای جنگنده های نسل چهارم بین چند کلاس هواپیما تقسیم می شود و در مجموع Su-34 ، Su-35 و Su-30 با نرخی در حدود ۴۲ فروند در سال سفارش داده شده اند،Su-57 بعنوان تنها جنگنده نسل پنجم روسیه، می تواند سرمایه گذاری بسیار متمرکزتری را به خود ببیند و ۳۰ یا بیشتر از آن در سال تولید شود.این امر به ویژه در صورتی امکان پذیر است که این جنگنده سفارشات صادراتی بزرگی دریافت کند،بویژه از سوی هند به عنوان مشتری بالقوه برای یک قرارداد تولید بزرگ تحت مجوز با وجود افزایش‌های امیدوارکننده، انتظار می‌رود تعداد تولید سالانه Su-57 کمتر از نصف جنگنده نسل چهارم Su-27 باشد که در شوروی با نرخ تقریباً 100 فروند در سال، قبل از تجزیه این کشور تولید می‌شد. انتظار می‌رود که Su-57 ابتدا برای جایگزینی واحدهای Su-27 و MiG-29 باقی‌مانده که روسیه از اتحاد جماهیر شوروی به ارث برده‌ و نیروی هوایی این کشور هنوز صدها فروند از آنها را در اختیار دارد، استفاده شوند. برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که یکی از سه هنگ Su-57 که قبل از سال 2028 راه‌اندازی می‌شود،به‌جای جایگزینی جنگنده‌های قدیمی‌تر در یک واحد موجود،به‌عنوان بخشی از تلاش‌ها برای توسعه ناوگان نیروی هوایی،در قالب یک واحد کاملاً جدید مورد بهره برداری قرار گیرد. مترجم SHAHDAD  استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد. منابع : https://militarywatchmagazine.com/article/license-fifthgen-su57-aeroindia https://militarywatchmagazine.com/article/first-full-su57-regiment-2024-production-expanding

تاریخچه ساخت و استفاده از مهمات ترموباریک قسمتی از مقاله MUNITIONS – Thermobaric Munitions and their Medical Effects نوشته : David Andre قسمت اول : مهمات ترموباریک سلاحهایی هستند که برای ایجاد دما و فشار بالا نسبت به سلاحهای متداول انفجاری ، طراحی شده اند . این اصطلاح معمولا معادل مواد منفجره مهمات هوا-سوخت (fuel-air explosives) (FAEs) به کار می رود . این سلاحها معمولا صدمات اولیه بسیار بیشتری نسبت به مواد منفجره معمول ایجاد می کنند و البته مکانیسم عملکرد اصلی آنها هم همین است . تاریخچه : رد مهمات ترموباریک را می شود تا ارتش آلمان در جنگ جهانی دوم دنبال کرد . آنها برای این کار از یک مجموعه راکت انداز شش تایی در جبهه شرقی استفاده می کردند . ابتدا پنج لانچر اول با محفظه های پر شده از گاز پروپان مسلح می شدند . پنج شلیک اول گاز را در محل هدف پخش می کردند و شلیک ششم برای انفجار بود . با به زمین خوردن محفظه ها ، این گاز با هوا مخلوط می شد و یک مخلوط قابل اشتعال فراهم می آورد که با گلوله ششم منفجر می شد . در مرحله نهایی از شلیک راکتهای کالیبر بالا با دیواره نازک که حامل مواد منفجره معمولی بودند به آن محل ، برای به حداکثر رساندن قدرت انفجار شلیک می شد . بعد از این تلاشهای اولیه توسعه جدیدی تا دهه 1960 اتفاق نیفتاد . در دهه 1960 ، ایالات متحده شروع به استفاده از مهمات هوا-سوخت (FAEs) در طی جنگ ویتنام کرد و برای این کار از بمبهای هواپرتاب مختلفی استفاده کرد . اتحاد جماهیر شوروی در طی جنگ افغانستان شروع به استفاده از سلاحهای ترموباریک کرد و بعدها روسیه در چچن نیز از این سلاح استفاده کرد . روسها این مواد را به شکل بمبها و راکتهای هواپرتاب یا راکتهای زمین پایه توسعه دادند . راکتهای زمین پایه تا اندازه قابل حمل توسط نفر توسط روسها توسعه یافت. طراحی : مهمات ترموباریک ابتدا یک ابر آیروسل از گاز ، مایع یا پودر بسیار ریز از ماده منفجره ایجاد می کند ، تعدادی از سوختهای شناخته شده برای این کار عبارتند از : اتیلن اکسید (ethylene oxide) ، پروپیل اکسید (propylene oxide) ، آمونیوم نیترات (ammonium nitrate) و پودر پنتا اریتیرول تترا نیترات (Pentaerythritol tetranitrate)(PETN) . این ابر در اطراف همه چیز پخش می شود و همچنین وارد حفره ها و ساختمانها هم می شود . این ابر می تواند قبل از انفجار ، از روزنه های کوچک روی ساختمانها ، پناهگاهها و حتی دریچه های خودروهای زرهی وارد آنها شود . آزمایش عملکرد مهمات ترموباریک دوش پرتاب ارتش آمریکا که در جنگ عراق برای استفاده تفنگداران توسعه یافته بود . نتیجه این انفجار یک ابر پلاسمایی است که دمای آن به حدود 2500 تا 3000 درجه می رسد. زمان سوختن این ابر در مقایسه با مهمات شدید الانفجار معمولی کندتر است . در بعضی موارد پودر آلومنیم هم به این مواد اضافه می شود تا این تاخیر را بیشتر کند . زمان طولانی تر این سوختن به مفهوم زمان ماندگاری بیشتر موج انفجار است . این افزایش فشار می تواند تا میزان 73 کیلوگرم بر سانتی متر مربع ( هزار پوند بر اینچ مربع ) هم بالابرود که این فشار بالا علت اصلی اثر کشندگی و تخریبی در این انفجار است . در فضاهای بسته به علت بازتاب موج انفجار و تاثیر جند باره آن ، آسیب های انسانی حاصل شدید تر هستند . یکی از موارد آسیبی که نباید فراموش شود ، سوختگی های حاصل از انفجار هستند ، همچنین زمانی که کل اکسیژن محل در انفجار مصرف می شود ، در ابتدا یک مکش اتفاق می افتد که تمام اشیای قابل حرکت در حاشیه انفجار را به داخل می کشد . حتی اگر جنگ افزار به درستی عمل نکند و سوخت پخش شده منفجر نشود ، به علت این که یکی از پرکاربرد ترین مواد اتیلن اکساید است ، محل مورد نظر می تواند بسیار سمی باشد .اتیلن اکساید گازی است که برای ضد عفونی در صنایع بهداشتی به کار می رود و در صورت تنفس بسیار سمی است . در صورت بروز چنین حالتی اتهام استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی هم ممکن است پیش بیاید . ادامه دارد ... .

بخش سوم ..... فرماندهان Songun-Ho در طول رژه سال ۲۰۱۰ بیرون از دریچه های خود سلام می کنند.با وجود داشتن ۳ خدمه در برجک،به نظر می رسد که Songun-Ho تنها دارای دو دریچه در بالای برجک است. Songun-Ho دارای یک فاصله یاب لیزری (LRF) در بالای توپ است که کوچک‌تر و احتمالاً مدرن‌تر از LRF‌ های قبلی کره شمالی است. یک نورافکن مادون قرمز در سمت راست توپ نصب شده و از طریق مهاربندها به آن متصل می شود.این یک ویژگی بسیار رایج در تانک های کره شمالی است. لودر در سمت راست، توپچی در جلو در سمت چپ و فرمانده در سمت چپ عقب برجک نشسته است. یکی دیگر از ویژگی‌های این تانک مسلسل 14.5 میلی‌متری KPV است که در بالای برجک نصب شده است. وجود آن در سمت راست نشان می دهد که توسط لودر استفاده می شود. این مسلسل به احتمال زیاد کنترل از راه دور نیست، به این معنی که لودر باید دریچه را باز کند تا بتواند با آن کار کند که او را در برابر شلیک سلاح های سبک دشمن آسیب پذیر میکند. یکی دیگر از سلاح های ثانویه ای که از اولین رژه سونگون-هو وجود داشته است، موشک ضد هوایی دوش پرتاب ایگلا است که در سمت چپ برجک نصب شده و احتمالاً توسط فرمانده عملیاتی می شود. این هم یک ویژگی مشترک در تانک های کره شمالی است. با این حال، تصاویر سونگون-هو در طول تمرینات نشان می دهد که این موشک به ندرت در میدان استفاده می شود.یک مسلسل کواکسیال 7.62 متری مدل ناشناخته (شاید یک PKT) نیز به احتمال زیاد وجود دارد. نمایی از برجک Songun-Ho در طول رژه اوایل دهه ۲۰۱۰.این عکس شکل پیازی برجک،فاصله یاب لیزری نورافکن مادون قرمز،نارنجک اندازهای دودزا ،موشک ایگلا و مسلسل ۱۴.۵ میلی متری KPV را با جزئیات خوب نشان می دهد.دریچه ها از نظر طراحی شبیه به تانک های قدیمی کره شمالی هستند. برجک Songun-Ho ، دارای یک سبد مستطیلی نسبتاً بزرگ است. ماهیت این سبد دقیقاً مشخص نیست - ممکن است برای نگهداری مهمات یا فراهم کردن فضای داخلی بیشتر باشد. محتمل ترین نظریه این است که در واقع حاوی جعبه های ذخیره سازی است که می توان از خارج از تانک به آنها دسترسی داشت. نارنجک اندازهای دودزا در دو طرف برجک، جلوی سبد نصب می‌شوند که تعداد آنها در هر طرف چهار عدد است. یک حسگر باد نیز ظاهراً در بالای سبد برجک نصب شده است. منابع کره شمالی ادعا می کنند که برجک این تانک ۹۰۰ میلی متر حفاظت زرهی را ارائه می دهد،اگر چه آنها مشخص نمی کنند که آیا این موضوع در برابر پرتابه های APFSDS است یا پرتابه های HEAT.در هر صورت،بسیار بعید است که برجک واقعا این مقدار محافظت را ارائه دهد.در حالی که منطقی است انتظار داشته باشیم که Songun-Ho مجهز به نوعی زره ترکیبی در برجکش باشد،احتمالا فناوری زره های ترکیبی نسبتا ابتدایی که توسط کره شمالی استفاده می شود،نشان می دهد برجک در برابر مهمات ضد تانک مدرن آسیب پذیر است. تغییرات در Songun-Ho پس از اولین رونمایی در سال 2010، Songun-Ho در چند پیکربندی دیگر نیز به نمایش درامده است که در بلوک های زره واکنشگر انفجاری و همچنین تسلیحات ثانویه با نمونه ای که برای اولین بار در سال 2010 مشاهده شد، متفاوت است. در اولین نسخه اصلاح شده، که ممکن است در اوایل سال 2010 دیده شده باشد،بلوک های واکنش گر انفجاری روی برجک با نسخه اصلی تفاوت داشت. این بلوک‌ها در قسمت جلوی برجک و شاسی قرار می‌گیرند و محافظت بیشتری در قوس جلویی برجک ایجاد می‌کنند.بلوک های موجود در روی برجک به نظر می رسد که روی یکدیگر قرار گرفته اند.توانایی زره واکنشگر انفجاری برای کار در حالی که دو عدد از آنها روی هم قرار گرفته است ، چیزی است که در همه انواع بلوک های انفجاری وجود نداشته و معمولا فقط در برخی از بلوک های مدرن تر وجود دارد و بسیار شگفت آور است که کره شمالی قبلا چنین بلوک هایی را توسعه داده است. (اگر چه برخی گاهی اوقات ادعا می‌کنند که تنها دلیلی که کره شمالی از این طراحی استفاده می‌کند برای اهداف فریبکارانه است). تانک هایی که از این سبک دو زره روی هم استفاده می کنند، هم در استتار تک رنگ استفاده شده در رژه سال 2010 و هم در استتار رنگارنگ زرد و سبز در رژه های بعدی، به ویژه در سال 2017 دیده شده اند. منابع کره شمالی ادعا می کنند که زره های نصب شده در برجک حفاظت اضافی 500 میلی‌متری را ارائه می دهند، علاوه بر 900 میلی‌متر که قبلاً برای برجک ارائه می‌شد، که در نتیجه سطح حفاظتی برجک در حدود 1400 میلی‌متر است. بار دیگر، این به احتمال زیاد اغراق آمیز است. Songun-Ho با برجک مجهز به زره واکنشگر انفجاری در رژه ، شاید در سال ۲۰۱۷،موشک ایگلا نیز به نظر می رسد از سمت راست به عقب برجک منتقل شده است.این تانک دارای استتار جدیدی است که به طور قابل توجهی در رژه های ۲۰۱۸ دیده شده است. یکی دیگر از پیکربندی های اولیه Songun-Ho که در یک نمایشگاه نظامی مشاهده شد، بسته زره واکنشی فوق الذکر و همچنین دو موشک هدایت شونده ضد تانک کونکورس را در سمت راست جلوی برجک نشان داد. استفاده از ضدتانک های خارجی در Songun-Ho، که در تاریخ های بعدی مجدداً رخ داد، به عنوان دلیلی تلقی می شود که توپ ۱۲۵ میلی متری کره شمالی قادر به شلیک هیچ موشکی نیست و از طرفی نشان دهنده ظرفیت نفوذ محدود گلوله های شلیک شده از این توپ است ، زیرا نیاز به موشک‌هایی را بوجود اورده که احتمال نفوذ در زره‌های دشمن را به طور قابل توجهی بهبود می بخشد. همین پیکربندی همچنین دارای دو موشک دیگر است که به نظر می رسد یک نوع ناشناس از سیستم های دفاع هوایی دوش پرتاب باشند. Songun-Ho مسلح به Konkurs در یک نمایشگاه نظامی در دهه ۲۰۱۰.شماره ۹۱۵ در روی برجک دلیلی است که این تانک نیز در منابع غربی Songun-915 نام گذاری شده است.این پیکره بندی هرگز خارج از این مثال خاص دیده نشده است،که ممکن است نشانه آن باشد که معمولا استفاده نمی شود.جالب اینجا است که این تانک فاقد موشک ایگلا می باشد. شکل دیگری از پیکربندی اولیه سونگون-هو که به نمایش درامده است، پیکربندی آبی خاکی است که در آن روی تانک یک لوله برای عبور از رودخانه نصب شده است.مسلسل نصب شده روی برجک نیز توسط یک پوشش محافظ پوشیده شده است. Songun-Ho در تمرینات عبور از رودخانه در یک رودخانه یخ زده.یک پرچم بر روی لوله نصب شده است. از نظر ظاهری چشمگیرترین پیکربندیSongun-HO که نشان داده شده است و در برخی از تانک ها در سال 2018 دیده شده ، اولین بار در رژه هفتادمین سالگرد تاسیس کره شمالی مشاهده شد. در سمت راست برجک، مسلسل 14.5 میلی‌متری KPV با یک نارنجک‌انداز خودکار 30 میلی‌متری که یک سلاح طراحی شده در کره شمالی است، جایگزین شده است. به جای یک فروند موشک ایگلا، دو موشک روی یک روبنای بلند و دکل مانند در عقب برجک و در مرکز آن نصب شده بودند. در نهایت یک موشک انداز جدید ضد تانک در سمت راست دیده می شود. از نظر طراحی بهتر از پرتابگرهای قبلی است و به نظر می‌رسد موشک‌هایی که پرتاب می‌کند Bulsae 3 ساخت کره شمالی هستند. برخی منابع دیگر نشان می‌دهند که Bulsae 3 احتمالاً یک مدل بهبود یافته از موشک قدیمی فاگوت است که کره شمالی آن را با عنوان Bulsae-2 کپی کرده است. در موشک Bulsae-3 هدایت سیمی با هدایت لیزری جایگزین شده است، این کار بر اساس فناوری برگرفته از موشک های کورنت که کره شمالی نه از روسیه بلکه از سوریه دریافت کرده ،و پادشاهی گوشه نشین با آن روابط نظامی قابل توجهی دارد انجام شده است.با این حال،شواهد اخیرا به دست امده عمدتا ریشه های بین Bulsae-3 و Fagot را رد کرده است و این موشک در واقع نوعی کپی داخلی از کورنت است. اضافه شدن آنها به بسته تسلیحاتی تانک های کره احتمالاً نشان می دهد که آنها در هر صورت برتر از موشک های کنکورس هستند. نمای نزدیک از Songun-Ho در رژه در سال ۲۰۱۸ انبوهی از تسلیحات ثانویه سقف برجک تانک را بسیار شلوغ تر می کند، بسته های تسلیحاتی مشابه نیز در Chonma-2۱۶ به نمایش گذاشته شده است. عملکرد تسلیحات موجود در این بسته تا حدودی مشکوک است. به نظر نمی رسد که این سلاح ها از راه دور عملیاتی شوند، به این معنی که استفاده عملیاتی از آنها در نبرد احتمالاً خطر قابل توجهی برای خدمه خواهد داشت. نظر دیگر آنست که این بسته تسلیحاتی ممکن است صرفاً برای نمایش وجود داشته باشد و در واقع در تمرینات یا عملیات فعال استفاده نمی شود. در واقع دیدن تانک های کره شمالی در میادین تمرینی، بدون هیچ کدام از تسلیحات موشکی که ممکن است با آن در رژه ها دیده شده باشد، غیرعادی نیست، اگرچه این می تواند به دلیل جلوگیری از آسیب به چیزهایی باشد که در طول آموزش وجودشان ضروری نیست. از سویی دیگر به نظر می رسد که این بسته تسلیحاتی فقط بر روی تانک های تازه تولید شده نصب شده است، که نشان می دهد تولید Songun-Ho تا دهه 2010 ادامه داشته است.مشخص است که کارخانه تانک سازی کوسونگ در برخی مواقع کاهش سرعت قابل توجهی در تولید Chonma-21۶ و Songun-Ho داشته است،به دلیل اینکه کارخانه علاوه بر تولید اين محصولات در تولید بدنه برای پرتابگرهای موشک بالستیک و توپخانه خودکششی نیز شرکت دارد. تعداد Songun-Ho ساخته شده نامشخص است،بیشتر از ده ها و شاید کمتر از صدها دستگاه. این تانکها به احتمال زیاد توسط برخی از مجهزترین و آموزش دیده ترین هنگ های زرهی کره شمالی که در نزدیکی DMZ،به اصطلاح منطقه غیر نظامی شده عمل می کنند، اداره می شوند. این، در عمل، مرز بسیار نظامی شده بین دو کره است، جایی که آموزش دیده ترین و مجهزترین سربازان هر دو ارتش در آن مستقر هستند. Songun-Ho در رژه با بسته زرهی جدید،همراه با Chonma-216 در پس زمینه.این پیکره بندی گاهی اوقات بعنوان Songun-Ho II نامیده می شود.اما ،مانند همیشه نام گذاری تانک های کره شمالی با اعداد رومی، با روش نام گذاری در کره شمالی مطابقت ندارد. معنای نام Songun : نام "سونگون" اشاره به سیاستی است که تقریباً ترجمه ان"اول نظامی"(Military First) می باشد. اگرچه کره شمالی از دهه 1960 به ویژه یک کشور نظامی شده است، این سیاست تنها از دهه 1990 جزء رسمی ایدئولوژی حاکم بوده است و به یکی از جنبه های اصلی آن تبدیل گشته ، زیرا کره شمالی همچنان به ارتقاء و سرمایه گذاری تا آنجا که می تواند در ارتش خود ادامه می دهد که به نظر می رسد تنها راه آن کشور برای به دست آوردن برخی از اهرم ها و اطمینان از بقای خود است. بنابراین نام چیزی که در سال 2010، جدیدترین تانک کره شمالی و اولین عضو از سری مدل های جدید از زمان معرفی Chonma-Ho در سال 1978 بود، "Songun" است. در مورد پسوند Ho نیز این نام گذاری استاندارد کره شمالی برای مدل تانک است. نتیجه و در عین حال آینده Songun-Ho : به طور کلی، Songun-Ho تانکی جالب و یک جهش قابل توجه به جلو نسبت به Chonma-216 قبلی،می باشد.اما احتمالاً نسبت به جدیدترین تانک های کره جنوبی،K1A2و K1A1 و K2 Black Panther بسیار پایین تر است. با این حال، پیشرفت‌هایی که در زره ای کره شمالی به ارمغان می‌آورد را نباید نادیده گرفت و باید به خاطر داشت که کره جنوبی همچنان تعداد قابل توجهی از M48A3k وM48A5K/k1/K2 را به کار می‌گیرد. در برابر این تانک ها،سونگون هواحتمالاً هم قدرت آتش و هم مزیت حفاظتی دارد. شاید حتی در مقابل اولین مدل K1 که به طور مشخص دارای یک توپ 105 میلی متری است ، Songun-Ho ممکن است شانس زیادی داشته باشد، اگرچه سیستم کنترل آتش آن به احتمال زیاد آنقدر پیشرفته نیست.به هر حال تانک کره شمالی مطمئناً به اندازه تانک های اصلی میدان نبرد معاصر پیشرفته نیست،اما گام رو به جلو که توسط Songun-HO شکل گرفته است را نباید دست کم گرفت. از این گذشته، فقط 10 سال قبل از معرفی این نوع، کره شمالی چیزی بهتر از Chonma-92 یا 98 را که کمی بهتر از T-62 بود و مجهز به فاصله یاب لیزری، نارنجک انداز دودزا و زره واکنش گر انفجاری بودند،در اختیار نداشت . به این ترتیب، سونگون-هو نشان دهنده افزایش قابل توجهی در توانایی نظامی کره شمالی است. نمای جانبی یک Songun-Ho با موشک های ایگلا احتمالا مسلسل KPV و یک پوشش استتار تحولات اخیر نشان داده است که کره شمالی احتمالاً از ضعف های سونگون-هو آگاه است. در 10 اکتبر 2020، مدل جدیدی از تانک اصلی میدان نبرد در طول رژه 75مین سالگرد حزب کارگران کره ظاهر شد. این که چه تعداد از ویژگی های این تانک واقعی و چه تعداد تقلبی هستند هنوز مورد بحث است،اما این تانک به نظر می رسد مظهر تلاش کره شمالی برای پر کردن شکاف فناوری به ویژه با تانک های کره جنوبی و آمریکایی است . در حالی که این نوع جدید اکنون وارد خدمت می شود، به احتمال بسیار زیاد Songun-Ho ممکن است هنوز برای مدتی در حال تولید باشد و یکی از مدرن ترین تانک ها در زرادخانه ارتش خلق کره باقی بماند. Songun-Ho در پیکره بندی ۲۰۱۰،بدون زره واکنش گر انفجاری روی برجک و مجهز به KPV و ایگلا Songun-Ho مجهز به زره واکنش گر انفجاری روی هم Songun-Ho در پیکره بندی اخیر،مجهز به KPV و ایگلا -------------------------------------------------------------------- مشخصات تخمینی Songun-Ho طول 6.75 متر (فقط بدنه) یا 10.40 متر (بدنه و توپ) -------------------------------------------------------------------- وزن 44 تن -------------------------------------------------------------------- قدرت موتور 1200 اسب بخار (ادعای کره شمالی); احتمالاً مشتقی از موتور دیزلیV-12 تانکT-72 است -------------------------------------------------------------------- نوع سیستم تعلیق میله پیچشی --------------------------------------------------------------------حداکثر سرعت (جاده) 70 کیلومتر در ساعت ------------------------------------------------------------------- خدمه 4 نفر (راننده، فرمانده، توپچی، لودر) ------------------------------------------------------------------- توپ اصلی 125 میلی‌متری ، برگرفته از 2A46M، با فاصله‌یاب لیزری، نورافکن مادون قرمز، سنسور باد ------------------------------------------------------------------- تسلیحات ثانویه احتمالاً یک مسلسل کواکسیال 7.62 میلی متری (همه پیکربندی ها)، مسلسل 14.5 میلی متری KPV و موشک ایگلا (پیکربندی اصلی) ، Konkurs و دوش پرتاب های ناشناخته (اولین پیکربندی شناخته شده)موشک های دوگانه Igla، پرتابگر دوگانه Bulsae-3 (پیکربندی 2018)، یک مسلسل 14.5 میلی متری KPV (پیکربندی در تمرین) -------------------------------------------------------------------- نوع مواد تشکیل دهنده زره ناشناخته(کره شمالی ادعا می‌کند برجک دارای حفاظت ۱۴۰۰ میلی‌متر می باشد) ------------------------------------------------------------------- مجموع تولید ناشناخته، اما حدود 500 دستگاه گاهی ذکر شده است. ------------------------------------------------------------------ ادامه دارد... مترجم SHAHDAD  استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.

بسم ا... تصاویر ماهواره ای منتشر شده ....

تصاویر جدید از پایگاه عقاب 44 نیروی هوایی ارتش:

البته تصاویر قدیمی است لودر بدون سرنشین کنترل از راه دور ترکیه در سوریه

تانک های ناشناخته پادشاهی زاهد!! کره شمالی یا به طور رسمی جمهوری دموکراتیک خلق کره (DPRK)، اگر نگوییم منزوی ترین تولیدکننده بزرگ تانک در جهان،قطعا یکی از آنهاست. کشوری که گاهی اوقات به عنوان یادگاری از جنگ سرد که به شدت در تلاش برای ادامه حیات هست، تصور می‌شود، این کشور که گاهی اوقات به عنوان پادشاهی زاهد شناخته می‌شود،(این اصطلاح برای اشاره به هر کشور سازمان یا جامعه ای استفاده می شود که عمدا خود را از بقیه جهان جدا می کند.کره شمالی معمولا به عنوان نمونه بارز پادشاهی زاهد یا گوشه نشین در نظر گرفته می شود) مدتها قبل از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، می‌خواست استقلال خود را از اتحاد جماهیر شوروی و چین در مورد تجهیزات نظامی مورد استفاده اش اعلام کند.صنعت نظامی این کشور در اواخر دهه 1960 به طور فزاینده ای مستقل شد. از آن زمان به بعد،محصولاتی را به بازار عرضه کرده است که به طور قابل توجهی با اجداد شوروی یا چینی خود تفاوت دارند. علیرغم وقفه شدید ناشی از بحران و قحطی دهه 1990، دهه 2000 شاهد نوسازی قابل توجهی برای صنعت تانک سازی کره شمالی بود و این کشور انواع زیادی از تانک ها را از آغاز قرن بیست و یکم معرفی کرد. یکی از مهم‌ترین و نمادین‌ترین این پیشرفت‌ها، تانک اصلی میدان نبرد سونگون-هو است که در رژه نظامی شصت و پنجمین سالگرد حزب کارگر کره رونمایی شد.این تانک هنگامی که رونمایی شد، بیشترین تفاوت را با T-62 که کره شمالی بر اساس آن سری تانک های اصلی میدان نبرد Chonma-Ho خود را ساخته بود، داشت. ریشه های یک تانک جدید : کره شمالی در نیمه دوم دهه 1960 تولید داخلی تانک های PT-76 و T-55 شوروی را آغاز کرد. این دوره از تولید به طور کامل توسط کره شمالی در انزوا انجام نشد و درجۀ بالایی از دخالت شوروی در آن مشاهده شده، اما دقیقاً مشخص نیست که این همکاری چقدر عمیق بوده است. این اولین تجربه کره شمالی در تولید خودروهای زرهی بود و به این کشور اجازه داد تا امکاناتی برای تولید محصولات زرهی در قالب صنایع Sinhung و Kusong در اختیار داشته باشد. کارخانه Sinhung عمدتا در تولید وسایل نقلیه سبک و آبی خاکی فعالیت می کند،در حالی که کارخانه Kusong تولید کننده تانک های اصلی میدان نبرد کره شمالی است. در اواخر دهه 1970، کره شمالی تولید تانک های اصلی میدان نبرد سری Chonma-Ho خود را آغاز کرد که در ابتدا یک مدل صرفاً،کمی تغییر یافته از T-62 شوروی بود. این تانک ها به ستون فقرات نیروی زرهی کره شمالی تبدیل شدند، علیرغم اینکه مقدار زیادی از تانک های تی ۶۲ ، آن زمان از اتحاد جماهیر شوروی خریداری نشده بود. در اوایل دهه 1980، کره شمالی شروع به ارتقای تانکهایش کرد و در ابتدا مسافت یاب های لیزری ( برای اولین بار در ۱۹۸۵ مشاهده شد) و بعداً زره های واکنشگر انفجاری، برجک های جوش داده شده و پرتاب کننده های نارنجک های دودزا(در Chonma-92 و M1992،اولین بار در سال ۱۹۹۲ مشاهده شد.) Chonma-Ho کره شمالی مجهز به فاصله یاب لیزری و نورافکن مادون قرمز.تانک هایی که این ارتقا را دریافت کرده اند اغلب توسط علاقه مندان غربی به عنوان Chonma-Ho II شناخته می شوند.با این حال،این نام و همچنین I/II/III/IV/V/VI در واقع در نام گذاری کره شمالی وجود ندارد ولی به طور قابل توجهی آشنایی با تکامل سری chonma را ساده می کند. با این حال، همزمان با ارتقای T-62 های موجود، به سرعت مشخص شد که فناوری T-62 برای همیشه کافی نخواهد بود. این تانک در واقع برای چندین سال پس از معرفی آن در سال 1978، برتر از M48 بود که توسط ارتش کره جنوبی به میدان رفت. با این حال، تحولات در ایالات متحده آمریکا و کره جنوبی، که منجر به تولید تانک های M1 و K1 می شود، به سرعت Chonma را منسوخ می کند. نتیجه این بود که کره شمالی نیاز مبرمی به قطعات پیشرفته تری داشت. با بدتر شدن روابط با اتحاد جماهیر شوروی از زمان فاصله گرفتن چین و شوروی، دستیابی به فناوری بسیار مدرن و حیاتی از آنها امکان پذیر نبود. بنابراین، کره شمالی باید راهی برای دستیابی به یک تانک مدرن تر از Chonma-Ho مبتنی بر T-62 خود بیابد. راه حل درجمهوری اسلامی ایران که از نظر جغرافیایی دور اما از نظر دیپلماتیک به کره شمالی نزدیک است ظاهر میشود.ایران و کره شمالی روابط بسیار نزدیکی داشتند،به طوری که کره شمالی در جنگ ایران و عراق که در سال ۱۹۸۰ آغاز شد ، حدود ۱۵۰ تانک Chonma-Ho را به ایران تحویل داده بود.در نتیجه زمانی که ایرانی ها موفق به غنیمت گیری برخی از تانک های T-72 اورال از ارتش عراق شدند، جای تعجب نیست که یک تانک آسیب دیده در جنگ در اوایل تا اواسط دهه ۱۹۸۰ به کره شمالی ارسال شود.وجود این تانک توسط برخی فیلم های مربوط به آن دوران تائید می شود!!! در حالی که T-72 Ural از پیشرفته ترین مدل های T-72 فاصله داشت، حداقل یک توپ 125 میلی متری و یک موتور تا حدی پیشرفته و همچنین سیستم تعلیق و آرایش زرهی پیشرفته تری برای مطالعه در اختیار کره شمالی قرار داد. علیرغم شایعاتی مبنی بر خرید T-72M توسط کره شمالی از اتحاد جماهیر شوروی یا حتی T-90MS از روسیه در دهه 1990، به نظر می رسد این T-72 Ural که از ایران خریداری شده است،در واقع تنها تی ۷۲ ای باشد که تاکنون در اختیار این کشور قرار گرفته است. تصویری بسیار نادر از کیم جونگ ایل،در آن نقطه تنها پسر رهبر معظم کیم ایل سونگ،در مقابل تی ۷۲ کره شمالی به احتمال زیاد تنها تی ۷۲ ای که تا به حال این کشور دریافت کرده است. Chonma-Ho : قطرات تی ۷۲ بر روی تی ۶۲ میریزد!! دستیابی به یک T-72، حتی اگر یک مدل نسبتاً ابتدایی بود، گام بزرگی در تکامل تانک‌های اصلی میدان نبرد کره شمالی بود. این به طور قابل توجهی به مهندسان کره شمالی در توسعه اجزای پیشرفته تر از، آنچه در T-62 اصلی یافت می شود برای استفاده در سری Chonma-Ho کمک کرد. در حالی که کره شمالی در اوایل دهه 1990 در مسیر ارتقای قابل توجه Chonma-Ho ظاهر شد، به ویژه در قالب M1992 و Chonma-92 ، فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و پیامدهای آن برای کره شمالی باعث توقف غم انگیز این تحولات شد. در سال 1994، هنگامی که رهبر معظم کیم ایل سونگ درگذشت، قحطی غم انگیزی که تا سال 1998 ادامه داشت، کره شمالی را فرا گرفت و منجر به مرگ 500000 تا 600000 نفر شد و پیشرفت های نظامی جدید تقریباً به طور کامل متوقف گشت. تنها یک مدل نسبتاً ساده از Chonma در نیمه پایانی دهه ظاهر شد و به عنوان Chonma-98 شناخته گشت. در مقایسه با چونما ۹۲ ، تانک Chonma-98 پوشش بیشتر زره واکنش گر انفجاری و تغییرات جزئی در برجک و دامن‌های جانبی(کنار شاسی) را نشان می‌داد. اولین نشانه های تاثیرات T-72 و دیگر MBT های مدرن شوروی درChonma-214 ظاهر شد که اولین بار در سال 2001 مشاهده گشت.در این تانک زره واکنش گر انفجاری ابتدایی با زره های مدرن روی برجک جایگزین شد و زره های پیچ شده اضافی در قسمت بالای جلوی شاسی و صفحات فولادی در طرفین بدنه نیز اضافه گشت.همچنین در این تانک به روشی شبیه به تانک بسیار پیشرفته تر T-80U یک زره لاستیکی قسمت پایینی جلوی شاسی را می پوشاند.یک چرخ متحرک جلو جدید نیز با الهام از طراحی تی ۷۲ از ویژگی های این تانک بود. در نهایت، در حالی که ارزیابی ماهیت دقیق این افزوده‌ها تقریباً غیرممکن است، زیرا نیاز به دسترسی مستقیم بیشتری به تانک های کره شمالی دارد، Chonma-214 احتمالاً دارای یک سیستم کنترل آتش پیشرفته‌تر نسبت به پیشینیان آن است و تأثیر T-72 احتمالاً در طراحی آن قابل توجه است. یک Chonma-214 در رژه سال ۲۰۱۰،فلپ های لاستیکی، زره های جدید و نارنجک اندازهای دود زا و همچنین برجک جوش کاری شده ، تغییرات قابل توجهی را نسبت به تی ۶۲ اصلی نشان می دهد. ویژگی های Chonma-214 تحت تأثیر T-72 توسط دو مدل بعدی از Chonma یعنی Chonma-215 که تولید آن در سال 2003 آغاز شد، و Chonma-216که تولید آن در سال 2004 آغاز شد حفظ و گسترش یافت. مهم ترین تغییر چونما ۲۱۵ تغییر شاسی از پنج به شش چرخ جاده مانند تی ۷۲ بود.با این حال، طول تانک با افزودن این چرخ جدید به میزان قابل توجهی افزایش نیافته بود. در حالی که چرخ‌ها سبک مشابه T-62 و تانک‌های شوروی سابق را حفظ کردند، اندازه آن‌ها حدود 10 درصد کاهش یافته بود و باعث می‌شد در مقایسه با پیکربندی اولیه، تا حدودی شبیه چرخ‌های T-72 باشند.این تانک همچنین دارای زره های اضافی قابل توجهی بود و عناصر نشان می دهد که سیستم کنترل آتش آن به طور قابل توجهی بهبود یافته است و به نظر می رسد یک سنسور باد به ان اضافه شده است. در تانک Chonma-216 نیز ، مهندسان کره شمالی شش چرخ جاده چونما ۲۱۵را حفظ کرده و از آن برای اصلاح گسترده شاسی استفاده کردند که تا حدودی طول شاسی را افزایش داد. محفظه موتور به طور قابل توجهی بازطراحی شده بود و بسیار شبیه T-72 به نظر می رسید، که نشان می دهد ممکن است موتور مشابهی برای این تانک در نظر گرفته شده باشد. سیستم تعلیق نیز به گونه‌ای طراحی شد که شبیه سیستم تعلیق تانک مدرن‌تر شوروی باشد. چیدمان پرتاب کننده نارنجک های دودزا به گونه ای تغییر یافت که بیشتر شبیه تانک های مدرن شوروی شود.در نهایت، گاهی اوقات این تئوری مطرح شده است که این تانک ممکن است دارای یک توپ 125 میلی متری بر اساس 2A46 تانک تی ۷۲ باشد، اما به نظر می رسد که Chonma-۲۱۶ توپ اصلی 115 میلی متری U-5TS را حفظ کرده باشد. به هر حال، این آخرین تانک اصلی میدان نبرد کره شمالی خواهد بود که این توپ را حفظ کرد. ادامه دارد... مترجم SHAHDAD  استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.

چهره در حال تغییر نیروهای ترکیبی نوشته : بنجامین جنسن و ماتیو استرومیر منبع : War on the Rocks MAY 23, 2022 قسمت چهارم : تهدید پیچیده و پایدار حمله موشکی فقط قسمتی از محیط عملیاتی جدید است . مبهم بودن تقسیم بندی های متداول قبلی در میدان جنگ همزمان با ظهور دوباره مقابله در ناحیه خاکستری و ارتباطات جهانی کمک می کند که که چهره اصلی جنگ از موضوع تحرک ( maneuver ) به موضوع تصمیم ( decision ) انتقال پیدا بکند . یک ارتش بسیار متحرک از نظر تحرک تاکتیکی ( more tactically maneuverable army ) یا عناصر هوایی مطمئنا برتری هایی به دست خواهد آورد ولی همین نیرو اگر در یک تبادل آتش هماهنگ پیشرفته با صدها مهمات ارزان قیمت روبرو شود به مشکل خواهد خورد ، مانند نبرد شاهزاده اوبرین ماهر بر علیه گرگور کلگان بزرگ ( م : در سریال نغمه آتش و یخ ، شاهزاده اوبرین با برداشتن تجهیزات سبک با وارد کردن ضربات کم قدرت ولی متعدد گرگور کلگان را که کاملا مجهز و سنگین است ، شکست می دهد ) . تبادل آتش هماهنگ و جنگ در ناحیه خاکستری سکه های جدید این حوزه حساب می شوند و حجم تانکها یا نبردهای هوا به هوا اهمیت سابق را نخواهند داشت . نیروهای ترکیبی در دوران موشکی جدید باید در پی برتری تصمیم گیری بر اساس ماشین باشند . فهمیدن ( sensing ) ، تصمیم گیری ( deciding ) و عمل ( acting ) در کمتر از یک حلقه تصمیم گیری دشمن . در یک مثال ، این که برای عملیات ، کدام هواگرد و موشک به کارگرفته شود با پیچیدگیهای بسیاری از در نظر گرفتن ملاحظات پشتیبانی مانند موجودی انبارهای مهمات و تدارکات ، احتمال نبردهای آینده و محدودیتهای حاصل از بی ثباتی های سیاسی در ارتباط با تشدید خطر روبرو هستیم . برای غلبه بر تعداد بالایی از این گونه پیچیدگی های محض به قضاوت الگوریتمیک ، کاربرد هوش مصنوعی و مخصوصا یادگیری ماشین نیاز خواهیم داشت .تا زمانی که این اثرات ترکیبی تغییر نکند ماهیت نیروهای ترکیبی به صورت فزاینده ای برای همگام سازی و بهینه سازی روی نیرو و تحرک ، تحت فشار قرار خواهد گرفت . در این دوران ، عملکرد نیروهای ترکیبی کمتر شامل به یاد سپردن تمرین های نبرد و شهود انسانی خواهد بود و تکیه اصلی بر روی یک عملکرد افزایش یافته از جنبه آگاهانه خواهد بود. ماشینها وظایفی که نیاز به عملکردهای آگاهانه دارند را از دوش انسانها برخواهند داشت تا فضا برای ابتکار و خلاقیت توسط انسانها در محدوده میدان عملیاتی ارتقا پیدا کند . این کار به طور فزاینده ای شیکه های کشتار موزاییکی را به وجود خواهد آورد که می توانند متناسب سازی شده و درجه بندی شده باشند . این موضوعات یک نیاز ضروری برای ما ایجاد می کنند که مجددا در مورد این که چگونه نظامی هایمان را برای جنگ آینده آموزش دهیم و تربیت کنیم ، فکر کنیم . ادامه دارد .... پی نوشت : سعی می کنم در نوبت بعدی تمام شود .

Antonov An-8 Camp

تحلیل بسیار از خوب Open Nuclear Network از 7 تست موشکی اخیر کره شمالی در سال 2022 و بازدید کیم از کارخانه سوخت جامد دانلود تست هواسانگ12 اخیر و تست های قبلی که از این موتور استفاده شد منبع

کره شمالی اولین تست موشکی سال 2022 در 6 ژانویه انجام داد موشک هایپرسونیک به هدفی در 700 کیلومتری برخورد نمود مانورکلاهک وسیستم سوخت ampulized تست شد بیانیه کره شمالی

بسم ا... مقایسه یاسین با جتهای آموزشی مشابه به ترتیب از بالا به پایین ، ای تی-3 (تایوان ) ، میگ - ای تی (روسیه ) ، یاک-130 (روسیه ) و آلینا- آیروماچی ام-346 (ایتالیا ) این مقایسه تنها براساس شباهت های احتمالی ظاهری صورت گرفته و به هیچ عنوان بحث مقایسه فنی در میان نیست برای تصویر بزرگتر ، روی عکس کلیک کنید

در طول نبرد اول فلوجه که در سال 2004 بین نیروهای آمریکایی و شبه نظامیان عراقی از جمله تیپ های سعد روی داد. یکی از انواع تسلیحاتی که شبه نظامیان عراقی برای عقب راندن نیروهای آمریکایی از آن استفاده می کردند، راکت های هوا به زمین S-5 بود. عراقی ها برای بهکارگیری این نوع راکت ها بر علیه نیروهای آمریکایی پرتابگر راکتهای S-5 رابه شکل دوش پرتاب می ساختند و به شکل آتش مستقیم برای هدف قرار دادن نیروهای آمریکایی از آن استفاده می کردند. پرتابگرهای راکت های S-5 عراقی مدل های مختلف داشتند مثل پرتابگرهای راکت های دوتایی، سه تایی و 4 تایی از شبه نظامیان عراقی به دست آمده است. گفته می شود بعد از غارت انبارهای تسلیحات در زمان صدام حسین، راکت های هوا به زمین .نیز به دست شبه نظامیان عراقی رسید S-5 نمونه های پرتابگر تکی راکت های هوا به زمین - S-5 ساختار این راکت ها بسیار ساده و به اندازه یک سلاح هجومی ام-4 بود. برای فعال سازی و شلیک راکت نیز فقط به یک باطری کتابی 9 ولتی نیاز داشت نمونه پرتابگر دوتایی راکت های هوا به زمین S-5 نمونه پرتابگر سه تایی راکت های هوا به زمین S-5 نمونه پرتابگر چهارتایی راکت های هوا به زمین S-5 این مدل پیچیده تر از مدلهای دیگر ساخته شده بود. فردی که این پرتابگر را استفاده می کرد باید آن را بالایی سر خود قرار می داد و شلیک را با کمک دکمه های که روی دستگیره پرتابگر قرار داشت انجام میداد همچنین برای شلیک هر راکت نیز یک دکمه در نظر گرفته شده بود. برای حفاظت از فردی که راکت را شلیک می کرد یک حفاظ فلزی در جلوی صورت شخص نیز قرار داشت =========================================================== نمونه ای از پرتابگر تکی راکت هوا به زمین در جنگ داخلی لیبی S-5 نمونه ترکیبی از راکت انداز 107 میلیمتری و راکت انداز UB-32 در جنگ داخلی لیبی

خواهش میکنم لطف دارید.