منبع این خبر ریانووستی هست که واقعا خبر های کاذب زیاد میگه که اگه یادتون باشه روز و ساعت دقیقه!! حمله آمریکا به تاسیسات ایران رو هم گفته بود که پدافند تور-م1 ایران نیز همان ساعت اقدام به شلیک نمایشی در حوالی نیروگاه بوشهر کرد که باعث ترس کارکنان روس نیروگاه هم شد . اگه الان 3 تا ( ناوچه ) جنگی اضافه اومده باشه خلیج فارس میگه 3 تا ناو هواپیمابر !! به هرحال فرقی هم نمیکنه فرض کنین درسته و همشون اومدن حیات خلوت ایران. وزیر دفاع سابق ( شمخانی ) گفت تا زمانی که ناوهای آمریکا در خلیج فارس هستند هیچ خطری کشورمون رو تحدید نمیکنه این معنیش اینه که واکنش گسترده ایران خسارات سنگینی بهشون در این مکان وارد میکنه حالا این سخنان رو میشه ربط داد به سخنان احمدی نژاد که گفت چندي پيش ناوگان آمريكا به طور ناگهاني از خليج فارس بيرون رفت ما نگران شديم كه چه فكري دارند والا ما از ورود ناوها ترسي نداريم. ولی خوب مسلمأ اگه حمله ای در کار باشه آمریکا سرنوشت تنگه هرمز رو به دستان ما ول نمیکنه که راحته راحت و بدون شلیک حتی یک گلوله ببندیمش!! احتمالا ارتباطی هم بین معرفی سلاح دریایی ایران با برد 300 کیلومتر و این قضایا هم باشه. ولی چون ابعاد پاسخ ایران به هر حمله احتمالی معلوم نیست آمریکا چنین ریسکی رو به هیچ وجه نمیکنه که به ایران حمله کنه . چون هزینه های مالی جنگ ها مستقیم و غیر مستقیم خیلی بالاست و کلی مشکل بودجه تو آمریکا هست

جمعيت ايران در حال كاهش بوده و 70 ميليون صحيح نيست

دو سه روز پيش از عمليات «مرصاد» و يا چهار، پنج روز پيش از آن، دشمن (عراقي‏ها) سوء استفاده مي‌كرد. جمهوري اسلامي تازه داشت قطعنامه را مي‏پذيرفت كه عراقي‌ها سوءاستفاده كردند. فكر كردند جنگ تمام شد و ما هيچ آمادگي نداريم، آمدند از چهارده محور در غرب كشور، هجوم آوردند. تنگه با وسيي، تنگه هوران، تنگه ترشابه، بعد هم پاسگاه هدايت، پاسگاه خسروي، تنگاب نو، تنگاب كهنه، نفت‏شهر، سومار، سرني تا مهران حدود چهارده محور. دشمن آمد داخل، رزمندگان ما را دور زدند. ما تا آن روز، چهل تا پنجاه هزار اسير از آنها داشتيم و آنها اسير از ما كمتر داشتند. اين علميات، خيلي وحشتناك بود! دلهايمان را غم فراگرفت تا آنجا كه امام فرموده بود: «ديگر نجنگيد». من توي خانه بودم كه يك دفعه ساعت 30/8 شب، معاون عمليات ستاد كل كه در آن موقع يكي از برادران سپاه بود، به من زنگ زد و گفت: فلان كس! دشمن از سرپل ذهاب، گردنه پاتاق با سرعت ‏به جلو مي‏آيد. همين جوري سرش را انداخته پايين مي‏آيد. من گفتم: كدام دشمن؟! اگر از يك محور دارد مي‌آيد پس چه جور دشمن است؟! گفت: نمي‏دانيم. گفت: همين طور آمده الان به كرند هم رسيده و كرند را هم گرفتند. چون بعد از پاتاق، مي‏شود كرند، بعد از كرند، مي‏شود اسلام‏آباد غرب و سپس مي‏آيد به كرمانشاه. گفت: همين جور دارد جلو مي‏آيد. گفتم: اين چه جور دشمني است؟ گفت: ما هيچي نمي‏دانيم. گفتم: حالا از ما چه مي‏خواهيد؟ گفتند: شما بياييد برويد منطقه. خلاصه گفتم: اول يك حكمي بنويسد كه من رفتم آنجا، نگويند تو چه كاره‏اي؟ درست است نماينده حضرت امام هستم، ولي نمايندگي حضرت امام از نظر فرماندهي، نقشي ندارد. او گفت: هر حكمي مي‌خواهي، بگو ما مي‏نويسيم. ما هر چه فكر كرديم، ديديم مغزمان كار نمي‏كند. حواسمان پرت شد كه اين دشمن، چه كسي است. آخر گفتم: فقط به هواپيما بگوييد كه ساعت 30/10 آماده بشود، ما با هواپيما برويم به كرمانشاه. هواپيما آماده كردند. ساعت 30/10 رفتيم كرمانشاه. رسيديم كرمانشاه، ديديم اصلا يك محشري است. مردم از شدت وحشت ريخته‌اند بيرون شهر. اين جاده بين كرمانشاه بيستون تقريبا حالت‏ بلواري دارد. تمام پر آدم، يعني اصلا هيچ كس نمي‏تواند حركت كند. طاق بستان محل قرارگاه بود. مجبور شديم پياده شويم، ماشين گرفتيم، رفتيم تا رسيديم. تا ساعت 30/1 شب ما دنبال اين بوديم، اين دشمني كه دارد مي‏آيد، كيست؟ ساعت 30/1 شب يك پاسداري سراسيمه و ناراحت آمد، گفت: من اسلام‏آباد بودم، ديدم منافقين آمدند، ريختند توي شهر (تازه فهميدم منافقين هستند ريختند توي شهر) شهر را گرفتند و آمدند پادگان ارتش را كه آن موقع ارتش آنجا نبود ارتش همه توي جبهه‏ها بودند فقط باقي مانده آنها بودند، گرفتند. فرمانده، سرهنگي بود كه حرفشان را گوش نمي‏كرد. همانجا اعدامش كردند و مي‏خواستند بيايند به طرف كرمانشاه، توي مردم گير كردند، چون مردم بين اسلام‏آباد تا كرمانشاه با تراكتور، ماشين و هر چي داشتند، ريختند توي جاده. پس نخستين كسي كه جلوي آنها را گرفته بود، خود مردم بودند. من به آقاي «شمخاني‏» كه الان وزير دفاع است و آن وقت معاون عملياتي در ستاد كل بود، گفتم: فلان كس! ما كه الان كسي را نداريم، با كدام نيرو دفاع كنيم؟ نيروهامون هم توي جبهه مانده‏اند. اينجا كسي را نداريم. هوانيروز همين نزديك است، زنگ بزن به فرمانده آنها، خلبانها ساعت 5 صبح آماده شوند، من مي‏روم توجيه‏شان مي‏كنم. (از زمين كه كسي را نداريم.) با خلبانان حمله مي‏كنيم. ايشان به فرمانده هوانيروز زنگ مي‏زند و مي‏گويد: من شمخاني هستم. فرمانده هوانيروز مي‏گويد: من به آقاي شمخاني ارادت دارم، ولي از كجا بفهمم كه پشت تلفن، شمخاني باشد، منافق نباشد؟ تلفن را من گرفتم. من بيشتر خلبان‌ها را مي‏شناختم، چون با بيشتر آنها خيلي به مأموريت رفته بودم. همه آنها آشنا هستند. همين طور زنگ زدم، اسمش «انصاري‏» بود. گفتم: صداي من را مي‏شناسي؟ تا صداي ما را شنيد، گفت: سلام عليكم و احوالپرسي كرد. فهميد. گفتم: همين كه مي‏گوييد، درست است. ساعت 5 صبح خلبانها آماده باشند تا من توجيه‏شان كنم. صبح تا هوا روشن شد، شروع كنيم، وگرنه، ديگه منافقين بريزند، اوضاع خراب مي‏شود. 5 صبح، ما رفته بوديم و همه خلبانها توي پناهگاه آماده بودند، توجيه‏شان كرديم كه اوضاع خراب است، دو تا بالگرد جنگي كبري، يك 214 آماده بشوند و با من بيايند. اول ببينم كار را از كجا شروع كنيم. بعد، بقيه آماده باشند تا گفتيم، بيايند. اين دو تا كبري را داشتيم. خودمان توي بالگرد 214 جلو نشستيم. گفتم: همين جور سر پايين برو جلو ببينيم، اين منافقين كجايند. همين‏طور از روي جاده مي‏رفتيم نگاه مي‏كرديم، مردم سرگردان را مي‏ديديم. 25 كيلومتر كه گذشتيم، رسيديم به گردنه چار زبر كه الان، نامش را گذاشته‏اند «گردنه مرصاد». من يك دفعه ديدم وضعيت غير عادي است، با خاكريز جاده را بستند. يك عده پشتش سنگر گرفتند و با تفنگ سبك مي‌جنگند. اصلا من اسم اينها را ملايكه مي‌گذارم. اينها از كجا آمده بودند؟ كي به آنها مأموريت داده بود؟! معلوم نبود. بالگرد داشت مي‏رفت. يك دفعه نگاه كردم، مقابل اون ‏ور خاك‏ريز، پشت ‏سر هم تانك، خودرو و نفربر همين جور چسبيده بودند و همه معلوم بود مربوط به منافقين است و فشار مي‏آورند تا از اين خاكريز رد بشوند. گرداني بوده از سپاه از همين تيپ انصار الحسين مال همدان. اينها عازم منطقه جنوب بودند توي مسير مي آيند با اينها روبه‌رو مي‌شوند. همانجا خاكريز مي‌زنند. شايد 50 درصد اين گردانها شهيد مي‌شوند، ولي كسي از خاكريز گذر نمي‌كند. به خلبانها گفتم: دور بزنيد، وگرنه ما را مي‏زنند. به اينها گفتم: برويد از توي دشت؛ يعني از بغل برويم. رفتيم از توي دشت از بغل. معلوم شد كه حدود 3 تا 4 كيلومتر طول اين ستون است. من كلاه گوشي داشتم. مي‏توانستم صحبت كنم. به خلبان گفتم: اينها را مي‏بينيد؟ اينها دشمنند برويد شروع كنيد به زدن تا بقيه هم برسند. خلبان‌هاي دو تا كبري‏ها رفتند به طرف ستون، ديدم هر دويشان برگشتند. من يك دفعه داد و بيدادم بلند شد، گفتم: چرا برگشتيد؟ گفتند: بابا! ما رفتيم جلو، ديديم اينها هم خودي‏اند. چي‏چي بزنيم اينهارو؟! خوب اينها ايراني بودند، ديگه مشخص بود كه ظاهرا مثل خودي‏ها بودند و من هر چه سعي داشتم به آنها بفهمانم كه بابا! اينها منافقند، گفتند: نه بابا! خودي را بزنيم! براي ما مسأله دارد. فردا دادگاه انقلاب، فلان. آخر عصباني شدم، گفتم بنشين زمين. او هم نشست زمين. ديديم حدودا 500 متري ستون زرهي نشسته‏ايم و ما هم پياده شديم و من هم به خاطر اينكه درجه‏هايم مشخص نشود، از اين بادگيرها پوشيده بودم، كلاهم را هم انداخته بودم توي بالگرد. عصباني بودم، ناراحت كه چه جوري به اينها بفهمانم كه اين دشمن است. گفتم: بابا! من با اين درجه‏ام مسئولم. آمدم كه تو راحت‏ بزني. مسئوليت ‏با منه. گفت: به خدا من مي‏ترسم. من اگر بزنم، اينها خودي‏اند، ما را مي‏برند دادگاه انقلاب. حالا كار خدا را ببينيد! منافقين مثل اينكه متوجه بودند كه ما داريم بحث مي‏كنيم راجع به اينكه مي‏خواهيم بزنيم آنها را. منافقين سرلوله توپ را به طرف ما نشانه گرفتند. حالا من خودم توپچي بودم. اگر من مي‏خواستم بزنم با اولين گلوله، مغز بالگرد را مي‏زدم. چون با توپ خيلي راحت مي‏شود زد. فاصله يا برد 20 كيلومتري مي‏زنيم، حالا كه فاصله 500 متري، خيلي راحت مي‏شود زد. اينها مثل اينكه وارد هم نبودند، زدند. گلوله 50 متري ما كه به زمين خورد، من خوشحال شدم، چون دليلي آمد كه اينها خودي نيستند. گفتم: ديدي خودي‏ها را؟ اينها بچه كرمانشاه بودند، با لهجه كرمانشاهي گفتند: به علي قسم، الان حسابش را مي‏رسيم. سوار بالگرد شدند و رفتند. جايتون خالي. اولين راكتي كه زد، كار خدا بود، اولين راكت‏ خورد به ماشين مهماتشان. خود ماشين منفجر شد. بعد هم اين گلوله‏ها كه داخل بود، مثل آتشفشان مي‏رفت ‏بالا. بعد هم اينها را هر چه مي‏زدند، از اين طرف، جايشان سبز مي‏شدند، باز مي‏آمدند. من ديگه به بالگرد كبري گفتم: بچه‏ها! شماها بزنيد. ما بريم به دنبال راه ديگه. چون فقط كافي نبود كه از هوا بزنيم، بايد كسي را از زمين گير مي‏آورديم. ما ديگه رفتيم شناسايي كرديم. يك عده توي سه راهي روانسر، يك عده توي بيستون، فلاكپ، هر چه گردان بود، اينها را با بالگرد سوار مي‏كرديم، دور اينها مي‏چيديم. مثل كسي كه با چكش مي‏خواهد روي سندان بزند، اول آزمايش مي‏كند، بعد مي‏زند كه درست ‏بخورد. ما ديگه با خيال راحت دور آنها را گرفتيم. محاصره درست كرديم. نيروهاي سپاه هم پس از 24 ساعت از خوزستان رسيد. نيروهاي ارتش هم از محور ايلام آمد. حال بايد حساب كنيد از گردنه چار زبر تا گردنه حسن آباد، 5 كيلومتر طولش است. همه اينها محاصره شدند، ولي هرچي زده بوديم، باز جايش سبز شده بود. بعد از 24 ساعت‏ با لطف خداوند، اينان چه عذابي ديدند... بعضي از آنها فراري مي‏شدند توي اين شيارهاي ارتفاعات، كه شيارها بسته بود، راه نداشت، هر چه انتظار مي‏كشيديم، نمي‏آمدند. مي‏رفتيم دنبال آنها، مي‏ديديم مرده‌اند. اينها همه سيانور خورده بودند و خودشان را كشته بودند. توي اينها، دخترها مثلا فرماندهي مي‏كردند. از بي‌سيم‏ها شنيده مي‏شد: زري، زري! من به گوشم. التماس، درخواست چه بكنند؟ اوضاع براي آنها خراب بود. ما ديديم اينها هم منهدم شدند... بعد گفتيم، برويم دنباله اينها را ببنديم كه فرار نكنند. باز دوباره دو تا بالگرد كبري گير آورديم و يك بالگرد 214، كه رفتم به طرف گردنه پاتاق. از اسلام‏آباد رد مي‏شدم، جاده را نگاه مي‏كردم كه ببينم منافقين چگونه رفت و آمد مي‏كنند. ديديم يك وانت با سرعت دارد مي‏رود. حقيقتش دلمون نيامد كه اين يكي از دستمون در برود. به خلبان كبري گفتم: از بغل با اون توپت - توپ 20 ميلي متري خوبي دارند كه از 2-3 كيلومتري خوب مي‏زند- يك رگباري بزن، ترتيبش را بده. گفت: اطاعت مي‌شه. تا آمدم بجنبم، ديدم بالگرد رفته بالاي سرش، مثل اينكه مي‏خواهد اينها را بگيرد، من گفتم: «جلو نرو زيرا اگر بروي جلو، مي‏زنندت.» يك دفعه بالگرد را زدند، ديدم بالگرد رفت، خورد به زمين شخم زده. يك دود غليظي مثل قارچ، بلند شد؛ مثل اينكه دود از كله ما بلند شد كه اي كاش نگفته بوديم: برو! اشتباه كردم. حالا چكار كنيم؟ خلبان را نجات بدهم، ما را هم مي‏زدند. آنجا پر منافق بود. به هر صورت، خلبانها را راضي كردم كه برويم يك آزمايش كنيم، ببينيم مي‏توانيم كه خلبان را نجات بدهيم. ديديم بالگرد دومي گفت: من توپم كار نمي‏كند، نمي‏توانم پشتيباني كنم. برويم آنجا، مي‏زنند. گفتم: هيچي، اينها كه شهيد شدند، برويم به طرف ادامه هدف. رفتيم محل را شناسايي كرديم. حدود يكي دو گردان نيرو را من توي گردنه پاتاق پياده كردم و راه را بر آنها بستم كه فرار نكنند. برگشتيم، شب شد. صبح ساعت 8 بود كه من توي طاق بستان بودم. يك دفعه، تلفن زنگ زد. فرماندهي هوانيروز گفت: فلان كس! دو تا خلبان پيش من هستند، دو تا خلباني كه ديروز گفتي شهيد شدند. گفتم: چي؟ من خودم ديدم شهيد شدند! گفت: آنها آمدند. بعد، خودمان را به خلبانها رسانديم. تعريف كردند و گفتند: ما رفتيم آنها را از نزديك كنترل كنيم، ما را زدند. سيستم‌هاي فرمان بالگرد، قفل شد؛ يعني ديگه كنترل نبود. ما فقط با هنر خودمان، زديم به خاك به صورت سينمال، كه سقوط نكنيم. وقتي زديم، يك دفعه ديديم موتور دارد آتش مي‏گيرد ولي ما زنده‏ايم. هنوز يكي از كابين‌ها باز مي‏شد. لكن كابين ديگري باز نمي‏شد، قفل شده بود. شيشه‏اش را با سنگ شكستيم، آمديم بيرون، دوتايي از اين دود استفاده كرديم و به طرف تپه مقابل فرار كرديم. بعد، منافقين كه آمدند، ديدند جايمان خالي است، رد پايمان را ديدند و ديدند كه ما داريم پاي تپه مي‏رويم. افتادند دنبال ما. بالاي تپه رسيدم. نه اسلحه‏اي داريم نه چيزي. خدايا! (شهادتين را مي‏گفتيم). كار خدا، يك دفعه ديديم از طرف ايلام دو تا كبري آمدند. اصلا چه جوري شد كه يك دفعه اونجا پيدا شدند؟! آمدند به طرف جاده، شروع كردند به زدن اينها و آنها هم پا به فرار گذاشتند. حالا اينها از اين ور فرار مي‏كنند، ما از اون ور فرار مي‏كنيم. ما هم از فرصت استفاده كرديم به طرف روستاهايي كه فكر كرديم داخل آنها، ديگه منافق نيست، رفتيم. بعد، رسيديم به روستا، و خيالمان راحت‏ شد كه ديگر نجات پيدا كرديم. تا رفتيم توي روستا، مردم دور ما را گرفتند. منافقين! منافقين! گفتيم: بابا! ما خودي هستيم. ما خلبانيم. گفتند: نه، شما لباس خلباني پوشيديد و شروع كردند به كتك زدن ما. كار خدا يكي از برادرهاي سپاه اونجا پيدا شده، گفته: شما كي را داريد مي‏زنيد؟ كارتشان را ببينيد. كارتمان را ديدند، گفتند: نه بابا! اينها خلبانند. شروع كردند روبوسي با اينها يك پذيرايي گرم. صبح هم بالگرد كبري آنجا پيدا شده بود. بالگرد كميته، ساعت 8 آنها را رسانده بود به محل پايگاه، كه آنها را ما حالا ديديم. به هر حال خداوند متعال در آخر اين روز جنگ يا عمليات «مرصاد» به آن آيه شريفه، عمل كرد كه خداوند در آيه شريفه مي‏فرمايد: «با اينها بجنگيد، من اينها را به دست ‏شما عذاب مي‏كنم و دلهاي مؤمن را شفا مي‏دهم و به شما پيروزي مي‏دهيم.» (توبه-14) و نقطه آخر جنگ با پيروزي تمام شد كه كثيفترين و خبيث‌ترين دشمنان ما (منافقين) در اينجا به درك واصل شدند و پيروزي نهايي، ما يك پيروزي عظيمي بود. منبع: فاس نيوز

اگه S-300 PMU1 رو با ارو مقايسه كنيم و هدفمون بصورت زير باشه كدوم موفق تره؟ در مورد هواپيما هدف F-18 باشه و در مورد موشك هدف يه موشك بالستيك باشه با سرعت 12 ماخ

حق با سعيد هست بمب وحشتناكي به نظر ميرسه icon_cool ورژن جديدشونم توليد ميشه؟!!!!!!!

امير ميقاني گفت: متخصصان نيروي هوايي ارتش ظرف 40 روز هواپيماي جنگنده مدرن "اف 14" را اورهال مي‌كنند. امير خلبان احمد ميقاني فرمانده نيروي هوايي ارتش كه در جمع كاركنان و معاونين اين نيرو سخن مي‌گفت، نيروهاي انساني را موجب ارتقاء توان رزمي نيروي هوايي ارتش عنوان كرد و گفت: نقش نيروي انساني متخصص و متعهد در زمان تهديدات بيشتر به چشم مي آيد. وي در ادامه با اشاره به تلاشهاي دشمنان براي جلوگيري از رشد روز افزون انقلاب اسلامي گفت: زماني كه مستكبرين به افغانستان و عراق حمله كردند، هدف اصليشان ايران بود ولي به خاطر مقاومت ملتها و ابهت و عظمت ايران به اهدافشان نرسيدند. ميقاني با يادآوري سالروز شكست‌هاي متعدد اسرائيل در جنگ 33 روزه با حزب الله لبنان تاكيد كرد: شكست در اين جنگ تير خلاصي به اقتدار پوشالي آنها بود و اكنون آنچه در منطقه مي‌بينيم اقتدار حزب الله لبنان، حماس و ملت و دولت عراق است. فرمانده نيروي هوايي ارتش يادآور شد: اقتدار ملتهاي مستقل استكبار و تمايل آنها به ايران در تمام دنيا قابل مشاهده است و ايران تبديل به الگوي ملتهاي آزاد شده است و اين شكوه و عظمت به يمن نعمت ولايت محقق شد؛ ولايت باعث شكست ترفندهاي غرب و عزت ايران شده است. وي با ذكر تحريم‌ها و مخالفت‌هاي استكبار با موفقيت هاي ايران اسلامي گفت: آنها نمي‌خواهند ما فناوري‌هاي نوين و جديد را كسب كنيم و با اينكه اهداف صلح آميز ايران از دستيابي به فناوري هسته اي را مي‌دانند اما باز هم غوغا و تهديد مي‌كنند. اين مقام عالي‌رتبه ارتش جمهوري اسلامي ايران با اشاره به توانمندي‌هاي نيروي هوايي ارتش گفت: اين نيرو در زمينه تعمير و نگهداري و اورهال كليه سيستم‌هاي خود به خودكفايي رسيده و آمارها نشان مي‌دهد متخصصان ما ظرف 40 روز هواپيماي اف 5 را اورهال مي‌كنند و اورهال جنگنده مدرن "اف 14" نيز در همين مقدار زمان و با كارشناسان بيشتر صورت مي‌گيرد و هواپيماهايي چون 747 و 707 را نيز خودمان اورهال مي‌كنيم. امير ميقاني افزود: همچنين انواع هواپيماها، رادارهاي مدرن و آتش بارهاي موشكي را بهينه سازي و توليد مي‌كنيم و در زمينه ساخت هواپيماهاي بدون سرنشين و سيستم هاي جمع آوري سيگنالي نيز اقدامات ارزنده اي كرده‌ايم اما باز هم به اين ميزان بسنده نكرده و توان خود را ارتقا مي‌دهيم. فرمانده نيروي هوايي ارتش تاكيد كرد: بايد نوآوري در نيروي هوايي ارتش به حد اعلاء و رضايت رهبر انقلاب برسد. وي در پايان خاطرنشان كرد: با اينكه تهديدات دشمنان را عمليات رواني مي دانيم اما آماده‌ايم در كوتاه‌ترين زمان دست هر متجاوزي را قطع كنيم. منبع: فارس نيوز

انصافا آمريكا عليرغم ميل روسيه خيلي به مسلمان ها كمك كرد تو اين جنگ

اين مطلب تو اخبار كاربران گذاشته مي شد بهتر بود چون يه خبر بود

مغز ايراني هميشه يك مغز برتر و متفاوت در طراحي و عملكرد بوده و كلا ايرانيها انسانهاي باهوشي هستند همين مطلب حتي باعث ترس آمريكا از به هم خوردن معادلاتش در مورد واكنش ايران به هر حمله احتمالي و ادامه آن است.

خیلی خوب شد که این بحث کیفیت تسلیحات صادراتی مطرح شد - اصلا این مسله برای من سوال خیلی مهمی همیشه بوده- در این صورت کیفیت موشک های تور-م1 ما هم پایین هست؟؟ و همانند سیستم های اورجینال روسیه کار نمی کنه؟ اگر اینجوری باشه آمار اصابت به هدف این پدافندها هم با آمار اعلام شده از طرف مقام های نظامی روسیه یکی نیست و اون آمار مخصوص سیستمهای داخلی روسیه هست!!!

mm1368 با تشكر مطالبت خيلي قابل استفاده بود

اين جوري ميشه كه يه تكنولوژي دست آمريكا ميفته- تركيه يكي از حلقه به گوش ترين نوكراي آمريكاست و بعد از خريد اين سيستم خيلي راحت براي تحقيق در اختيار آمريكا ميذاره

نیروی هوایی آمریکا می گوید که اجساد دو خدمه این نیرو را پس از سقوط یک بمب افکن ب-52 در اقیانوس آرام در نزدیکی سواحل گوام که متعلق به آمریکاست یافته است. یک تیم جستجو درحال تلاش برای یافتن چهار خدمه دیگر هواپیما است. هواپیما قرار بود در مراسم "روز آزادی" این جزیره به مناسبت پایان اشغال آن توسط نیروهای ژاپنی در جریان جنگ جهانی دوم شرکت کند. ب-52 یکی از قدیمی ترین هواپیماهایی است که ارتش آمریکا هنوز از آن استفاده می کند. علت سقوط معلوم نیست. نیروی هوایی گفت که هویت یکی از اجساد مشخص شده اما تا زمانی که خانواده او مطلع نشده اند آن را فاش نخواهد کرد. یک سخنگوی گارد ساحلی آمریکا در گوام گفت تیم های محلی و ارتشی سرگرم جستجو برای باقی خدمه در ناحیه ای به مساحت تقریبا 70 مایل مربع (180 کیلومتر مربع) در اقیانوس هستند. در ماه فوریه یک بمب افکن ب-2 آمریکا در پایگاه هوایی اندرسون در گوام سقوط کرد. دو خلبان آن هواپیما به سلامت از هواپیما بیرون جهیدند منبع: BBC

FLANKER جان كسي با حدفشون كاري نداشت - اين يك سوال نظامي هست كه اگه كانال هاي خارجي رو ديده باشين از طرف تحليل گران نظامي در ابعاد بسيار مختلف اين دو بازوي قدرت مورد تحليل قرار گرفتن. كه البته نظرياتشان متفاوت و تو برخي موارد منطقي بودن و در مورد جواب آن دوستمون که نوشته بودن هردو مثل چشم هستن و غیره این حرف هم صحیح نیست. و حتی امکان دارد یک جنگ خارجی رو سپاه به تنهایی اداره کند و بالعکس و توجه شمارو جلب میکنم به سخنان سردار جعفری در اوایل بدست گرفتن فرماندهی سپاه كه گفته بودن- سپاه برای مقابله با نا آرامی های داخلی هست و در صورت بروز جنگ ارتش مقابله خواهد کرد و در صورتی که با ناتوانی یا مشکلی مواجه شود سپاه به یاریش خواهد شتافت-

من وقتي ميخام مطلبي رو بذارم معمولا همه مطالب قبليشو ميخونم - مطلب ارايه شده از طرف بنده اگه با دقت مطالعه كرده باشين متفاوت تر و مقداري كاملتر از مطلب مورد اشاره شماست- در مورد TU-160 حق با شماست- به نظر من اگه مدير سايت يه seracher مناسب براي پيدا كردن مطالب مورد جستجو قرار بده از تكرار اين اشتباهات جلوگيري ميشه سایت مرورگر خوبی نداره ولی اگر تاپیک و پستهاش رو که نویسنده محترمش ارسال کرده بخونید از مطلب شما کامل تره :!: یک بار دیگه با پستهاش بخون برادر متوجه میشی برادر 3 روزه عضو سايت شدم تو خودت كه خوب ميدوني اينا قلغه :!: - تا چند روز ديگه بهتر به خدمت ميرسيم :?

ولي به يك مساله اي هم بايد حساس باشيم در مورد اسراييل- اگه آمريكا سيستم پدافند هوايي فوق پيشرفته PAC-3 آن هم به تعداد زياد و هواپيماهاي دور برده رادار گريز ‌B-2 وF117 و بمب هاي M.O.P و غيره در اختيار اسراييل قرار بده آن وقت مشكلات پيچيده تر هم ميشن چه راه حلي پيشنهاد ميكنين ژنرالها؟!

من وقتي ميخام مطلبي رو بذارم معمولا همه مطالب قبليشو ميخونم - مطلب ارايه شده از طرف بنده اگه با دقت مطالعه كرده باشين متفاوت تر و مقداري كاملتر از مطلب مورد اشاره شماست- در مورد TU-160 حق با شماست- به نظر من اگه مدير سايت يه seracher مناسب براي پيدا كردن مطالب مورد جستجو قرار بده از تكرار اين اشتباهات جلوگيري ميشه

هواپیمای بی ۲ ملقب به روح، بمب افکنی چند ماموریته است که قادر به حمل بمب های معمولی و اتمی نیز می باشد. این بمب افکن به عنوان گامی بلند در تکنولوژی هوایی، نقش مهمی را در برنامه به روز سازی بمب افکن های آمریکایی ایفا نموده است. این هواپیما، دارای قدرت آتش یا رهاسازی بمب به میزان بسیار زیاد و در هر مکانی از جهان است که حتی دفاع های زمینی بسیار نیرومند نیز حریف این بمب افکن نمی شوند. این هواپیما در مقایسه با دیگر بمب افکن های عمده آمریکایی مانند بی ۵۲ و بی ۱ بی، قابلیت انعطاف پذیری و موثر بودن بسیاری را با خود به همراه دارد و قابل ترین گونه در میان بمب افکن های سرنشین دار است. مهمترین ویژگی این بمب افکن، پنهان کاری و مخفی بودن آن از دید رادار است که توانایی بی نظیری در انهدام ارزشمند ترین پایگاه های دشمن حتی در قلب پدافند های هوایی بسیار سنگین به این هواپیمای بمب افکن می دهد. این ویژگی ها، تماماً موجب شده اند که بی ۲ به عنوان تنها بمب افکن قرن بیست و یکم شناخته شود. ویژگی های پنهان کاری، آیرودینامیکی و توانایی حمل مقدار زیادی تسلیحات، این بمب افکن را از سایر بمب افکن های موجود در خدمت متمایز و جدا می سازد. بدین وسیله، این هواپیما قادر است به دور از ترس از شناسایی به وسیله رادار دشمن، در ارتفاعات بالا به عملیات و تجسس پرداخته و آزادی عمل فوق العاده ای نیز داشته باشد. همچنین این هواپیمای بمب افکن، به عنوان یک هواپیمای میان قاره ای شناخته می شود، چرا که برد بدون سوخت گیری آن حدود 9600 کیلومتر بوده و در صورت سوخت گیری هوایی مجدد، دارای برد نامحدود گشته و توانایی سفر به هرجایی در دنیا را خواهد داشت. پنهان کاری این هواپیما در مقابل حتی سیستم های بسیار پیشرفته راداری دنیا، ترکیبی از کاهش اشعه های گرمازای مادون قرمز، صداهای حاصله از موتور ها و ویژگی های بصری یا دیداری که با چشم قابل روئیت است، می باشد. البته جنبه های مختلفی از راز های پنهان کاری این هواپیما، جزو اسرار و اطلاعات طبقه بندی شده اند و اینک، ما تنها می دانیم که استفاده از مواد کامپوزیتی در بدنه، لایه های ویژه جذب امواج روی بدنه و سرانجام طرح بال پرنده، همه و همه به مخفی بودن هر چه بیشتر این بمب افکن کمک می نمایند. ممکن است شما هم دقت کرده باشید که این بمب افکن، دارای سکان عمودی، افقی و یا پایدار کننده های ثبات و حتی نشانی از بدنه هواپیما نیست. این چنین طراحی جالب و زیرکانه ای، به طرح بال پرنده موسوم است که در آن، هواپیما به شکل یک بال که تمامی تجهیزات در این بال تعبیه شده اند طراحی می گردد و امکان پیچش و غلت خوردن توسط تغییر مرکز ثقل هواپیما و یا سطوح کنترلی انتهای این بال پرنده صورت می گیرد، که از مزایای چنین طراحی، می توان به کاهش سطح برخورد امواج راداری اشاره نمود. در این هواپیما، صداگیرهای ویژه ای برای موتورهای آن در نظر گرفته شده و گازهای موتور نیز قبل از آزاد شدن در فضا، به طور کامل سرد می گردند و اثر مادون قرمز آنان به طور کامل رفع می گردد. همچنین این بال پرنده در قسمت انتهایی به شکل دندان اره ای طراحی شده که این نیز خود نوعی کمک به ویژگی پنهان کاری این بمب افکن است. سپیریت قادر به حمل بازه گسترده ای از انواع بمب های هدایت لیزری، بمب های جی دم و مارک و بمب های هسته ای است که توانایی فوق العاده آن را به طور قابل توجهی مشهود می سازد، چرا تمام این تسلیحات نیز در محفظه های داخلی حمل می شوند. این هواپیما، به صورت مشترک میان شرکت های مشهور آمریکایی نورث روپ گرومن، بوئینگ، هیوز و لینک دیویژن طراحی و ساخته شده است. برای پیشرانش این هواپیما، از چهار موتور توربوفن F-118 جنرال الکتریک با قدرت هر یک ۱۷/۳۰۰ پوند بهره برداری می شود که همانطور که در بالا ذکر گردید، تدابیر ویژه ای در خروجی های این موتورها به کار رفته است. طول این بمب افکن حدود ۲۰ متر و طول دو سر بال آن ۵۲/۱۲ متر است که از این نظر، هواپیمایی بیشتر در عرض است و به خاطر طرح بال پرنده، جای تعجبی هم ندارد. حداکثر وزن برخاست این هواپیما، گاه به حدود ۱۵۲ تن هم می رسد و دارای سقف پروازی معادل ۱۵ کیلومتر است. این بمب افکن، با وجود پیچیدگی نسبی بیشتر نسبت به اسلاف خود، تنها دارای دو خدمه در مقابل برای مثال پنج خدمه برای هواپیمای بی ۵۲ است که خود نکته ای قابل توجه است. در این بمب افکن، خلبانان در کنار هم، سرخلبان سمت چپ و مسئول تسلیحات نظامی در سمت راست، قرار می گیرند. مهم ترین عملیات این هواپیما به زمانی باز می گردد که در عملیات آمریکا بر ضد صربها، این هواپیما از ایالت میسوری آمریکا برخاسته و پس از بمباران کوزوو در شرق اروپا، با موفقیت به همان نقطه مراجعت نمود. منبع: ايران بلاگ فا

هواپیمای بلک جک، که اغلب با کد Tu-160 شناخته می شود، بمب افکن سنگین وزن مافوق صوتی است که در طی دوران جنگ سرد به منظور شلیک موشک های ALCM یا موشک کروز شلیکی از هوا به مرحله طراحی و تولید رسید. این هواپیما ساخت شرکت توپولف بوده و با لقب بلک جک یا شلاق چرمی شناخته می شود. بلک جک امروزه سنگین وزن ترین و می توان گفت تا حدودی قدرتمند ترین بمب افکن حال حاضر دنیاست. این هواپیما قادر است تا اتفاع 16~17 كيلومتر صعود كرده و با ماکزیمم سرعتی معادل 2400 کیلومتر بر ساعت پرواز کرده و فاصله ای برابر با 14000 کیلومتر را بپیماید. این هواپیما، به دلیل پرواز در سرعت های مافوق صوت، دارای سیستم بال متغیر است که بنابر سرعت موجود میزان به عقب رفتگی بال را توسط کامپیوتر تنظیم می نماید. این هواپیما برای تامین قدرت خود از چهار موتور قدرتمند NK-32 توربوفن مجهز به پس سوز بهره می جوید که هر جفت در یک طرف بدنه آرایش یافته و حتی دارای ورودی های هوای متغیر هستند. ارابه فرود این هواپیما شامل یک ارابه دو چرخی در دماغه یا جلوی هواپیما و دو ارابه شش چرخی در دو جفت، در میان موتورها می باشد. همچنین در امتداد جلو و عقب این چرخ ها محفظه های حمل تسلیحات در خط میانی وسط هواپیما تعبیه شده است. در دماغه این هواپیما، سیستم رادارای آبزور K قرار گرفته است که از آن هم برای اسکن آسمان و همینطور برای بررسی و مطالعه اهداف زمینی استفاده می شود. همچنین در دماغه رادار سپوکا نیز برای بررسی سطح زمین هنگام پرواز سینه مال یا بسیار نزدیک به زمین و در ارتفاعات پایین نیز تدارک دیده شده است. برای انجام عملیات سوخت گیری هوا به هوا با دقت بیشتر، لوله سوخت گیری در جلوی شیشه خلبانان قرار گرفته که عمل سوخت گیری را به مراتب ساده تر می سازد. در کابین تحت فشار این هواپیما، حداکثر چهار خدمه سوار بر صندلی های نجات موشکی می توانند به عملیات بپردازند که این افراد را خلبان، کمک خلبان، مهندس پرواز یا ناوبر و مسئول تسلیحات نظامی تشکیل می دهند. تسلیحات یا همان موشک های کروز Kh-55SM در این بمب افکن در شش محفظه حمل می شوند. برای هدایت موشک ها، از سیستم پیشرفته راداری ناوبری/حمله اختاپوس که هم برای هدایت هواپیما و هم به منظور هدایت سلاح ها به کار برده می شود، استفاده می شود. این سیستم اطلاعات و مختصات محوری لازم را برای موشک های کروز شلیک شده به خوبی فراهم می آورد. همچنین این سیستم نقشه ای دیجیتالی را از سطح زمین قبل از پرتاب موشک به آن تحویل می دهد که عمل هدایت را دقیق تر می کند. همچنین این هواپیما می تواند با موشک های کوتاه برد کروز و یا حتی موشک های ضد تشعشع نیز تجهیز شود. بال های متغیر این هواپیما کلاً می تواند در سه حالت ۲۰ درجه برای فرود، ۳۵ درجه برای کروز یا گشت زنی عادی در آسمان و ۶۵ درجه برای پرواز در سرعت های بالا قرار گیرد. در حالتی که بال ها کاملاً به عقب برگشته اند، از سطح داخلی بال ها فلپ هایی به صورت عمودی روی هر بال بلند می شوند که نقش ایجاد ثبات را در سرعت های بالا ایفا می کنند. این هواپیما برای دفاع از خود از انواع موشک های حرارتی مادون قرمز، مغشوش کننده رادار و پرتاب کننده فلر یا همان گوی های آتشین گمراه کننده موشک حرارتی برخوردار است. در انتهای مخروطی دم هواپیما، چترهای فرود آن قرار داده شده اند که به کاهش سرعت در هنگام فرود کمک می کنند. با انجام عملیات ارتقاء بر روی این هواپیما، انتظار می رود که تا سال ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۵ در خدمت باقی مانده و پرواز نمایند منبع: عالم ايران به همراه اصلاحات اطلاعاتي از طرف بنده

هواپیمای اف-۱۶ فایتینگ فالکون، ساخت شرکت جنرال داینامیکز، جنگنده ای در کلاس کوچک و چند مأموریته می باشد که نخستین پرواز خود را با اولین نمونه خود در سال ۱۹۷۶ به انجام رساند. این هواپیما توانایی حمله به صورت هوا به هوا علیه هواپیماهای دشمن و هوا به زمین علیه تجهیزات زمینی برای مثال تانک ها و زره پوش های دشمن را به طور کامل و بهینه داراست. فالکون در حقیقت آمیزه ای از هزینه نگهداری اندک و به صرفه و همچنین کارائی تسلیحاتی و تهاجمی بالاست. این جنگنده هم اکنون در اختیار نیروی هوایی ایالات متحده و همچنین متحدان این کشور مانند ترکیه یا امارات متحده عربی می باشد که البته خبرهایی از تحویل یکی از پیشرفته ترین مدل های این هواپیما با کد ئی و اف به امارات توسط آمریکا نیز منتشر شده است. در طراحی این هواپیما، از سیستم های به کار رفته در هواپیماهایی چون اف-۱۵ و اف-۱۱۱ نیز بهره برداری شده که البته قبل از به کارگیری این سیستم ها، عملیات ارتقا و به روز سازی کاملی نیز بر روی آن ها صورت گرفته است. با سوخت داخلی کامل، فالکون قادر به تحمل ۹ برابر شتاب گرانشی زمین یا همان شتاب جی است که در مقابل مقدار حداکثر ۴ جی برای به طور مثال رهگیر میگ ۲۵، عددی بسیار مطلوب است. در گذشته، خلبانان به دلیل مقاوم نبودن کافی هواپیماهایشان، جرات انجام مانور های سنگین با بیش از ۴ جی را نداشتند، اما همانطوری که می بینیم، امروزه این هواپیماها هستند که خلبانان را با مقاومتشان در هم شکته و آنان را تا مرز بیهوشی می برند. لازم به ذکر است که حداکثر شتاب جی قابل تحمل توسط انسان حدود هشت و نیم جی است که البته انسان برای لحظات کوتاهی مانند لحظه پرتاب از هواپیما توسط صندلی نجات قادر به تحمل هیجده جی فشار نیز می باشد. در یک نبرد هوایی، مانورپذیری باورنکردنی فالکون و برد بسیار زیاد آن در مقایسه با هواپیماهای مشابه از همان ابتدا پیروز میدان را مشخص می سازد. رادار پیشرفته این هواپیما قادر به تشخیص اهداف در هر شرایط آب و هوایی و هر ساعت از شبانه روز بوده و حتی می تواند اهدافی را که برای جلوگیری از دید رادار در ارتفاع فوق العاده پایین پرواز می کنند، شناسایی نماید. در کاکپیت این هواپیما، در تمامی نشاندهنده ها و دستگاه ها اصل صراحت و اختصار رعایت شده و اطلاعات مختصر و مفید دسته بندی می شوند. همچنین در این هواپیما سیستم HUD نیز به کار برده شده که تمامی اطلاعات پرواز را بر روی شیشه جلوب خلبان منعکس ساخته و مانع از این می شود که خلبان هر لحظه چشم از روی هدف مورد نظر خود برداشته و برای آگاه شدن از وضعیت پرواز هواپیمای خود، مرتباً به نشان دهنده ها نگاه کند. کاناپی این هواپیما نیز از نوع حبابی بوده که دیدی بسیار عالی را از محیط اطراف برای خلبان فراهم می سازد که از این لحاظ بسیاری از خلبانان آن را به هلیکوپتر مانند می سازند. هواپیمای فالکون برای تامین نیروی خود از یک موتور پرات اند ویتنی یا جنرال الکتریک سود می جوید که این مورد بسته به نوع آن متغیر است و البته، موتور نوع جنرال الکتریک که در هواپیمای اف-۱۵ و مدل سی و دی این هواپیما نیز به کار رفته است، قدرتمند تر بوده و قادر به تولید نیروی کشش استاتیکی معادل ۲۷/۰۰۰ پوند می باشد. ورودی هوای موتور این هواپیما در زیر بدنه قرار گرفته که ترکیب آیرودینامیکی خوبی را با بدنه به وجود آورده است. با اتکا به نیروی این موتور قدرتمند، این جنگنده قادر به پرواز با حداکثر سرعتی معادل دو ماخ در ارتفاعات بوده و سقف پروازی آن حداکثر پانزده کیلومتر است. طول این هواپیما حدود پانزده متر و طول دو سر بال های آن نیز حدود ده متر است که از این جهت در کلاس هواپیماهای اندازه کوچک قرار می گیرد. حداکثر وزنی که این هواپیما قادر به حمل آن به آسمان است حدود هفده تن می باشد. این هواپیما می تواند با حداکثر شش موشک هوا به هوا اعم از موشک های سایدوایندر، آمرام و اسپارو تجهیز شده و برای حمله به اهداف زمینی نیز قادر است که به انواع موشک های هوا به زمین ماوریک و هارپون و بمب های مارک، جی دی ای ام و جی بی یو مسلح شود. همچنین برای نبرد های نزدیک، توپ یا مسلسل هنوز هم یک سلاح موثر به شمار می آید و به همین دلیل، این هواپیما از یک توپ بیست میلیمتری با حداکثر خشاب پانصد گلوله ای بهره می برد. در هدایت این هواپیما، از سیستم پرواز با سیم بهره جسته شده است، بدین گونه که خلبان با سوطح کنترلی مانند شهپر ها هیچ گونه ارتباط مکانیکی نداشته و سطوح کنترلی از طریق کامپیوتر هواپیما کنترل می شوند. این شیوه هدایتی در هواپیماهای بزرگ مانند هواپیماهای مسافربری بسیار متداول است، چرا که حرکت دادن به طور مثال شهپر های سی متری هواپیمای جامبوجت در آسمان تحت فشار شدید هوا کاری است که نه تنها از دست خلبان بر نمی آید، بلکه از عهده حضرت فیل هم خارج است. در این هواپیما فرمان حرکت به کامپیوتر داده شده و پس از پردازش میزان حرکت و جهت مناسب، فرمان حرکت به جک های هیدرولیکی داده شده و شهر ها یا دیگر سطوح کنترلی حرکت می نمایند. در هواپیمای فالکون، برخلاف بیشتر جنگنده دسته فرمان در وسط و میان پاهای خلبان قرار نگرفته بلکه برای راحتی بیشتر و جلوگیری از خم شدن دست خلبان و ناراحتی او، دسته استیک در سمت راست او با وضعیتی بهینه قرار گرفته است. حداکثر برد این هواپیما، با حداکثر سوخت در تانک ها و مخازن سوخت خارجی اضافی، حدود سه هزار و دویست کیلومتر یا هزار و پانصد مایل می باشد که مسافتی بسیار زیاد و البته عالی و بهینه برای هواپیمایی نظامی به شمار می آید.

ممنون سامان جان

هواپیمای سوخو ۲۷ فلانکر در اواسط دهه هفتاد میلادی به منظور مقابله با تهدید هواپیماهای نوین غربی مانند هواپیمای اف-۱۵ و اف-۱۶ طراحی شد. هواپیمای جنگنده فلانکر با دارا بودن سیستم پرواز با سیم، طراحی پیشرفته و توانایی حمل بیش از ده موشک هوا به هوا، یکی از پر ابهت ترین هواپیماهایی است که تا به حال ساخته شده است.اولین نمونه این هواپیما در سال ۱۹۷۷ اولین پرواز خود را انجام داده و سرانجام در سال ۱۹۸۴ با نام فلانکر بی وارد خدمت گردید. این هواپیما، در حقیقت باعث تشکیل خانواده ای از هواپیماها با نام خانواده فلانکر گردیده و بسیاری از هواپیماهای ساخته شده بعد از این جنگنده، با نام های مختلفی اما با دارا بودن ویژگی های ظاهری و مشخصات دیگر تقریباً یکسانی، از خانواده فلانکر شناخته می شوند. به طور نمونه، از این هواپیما نمونه ای با توانایی انجام عملیات از روی ناو هواپیمابر و بال های تا شونده نیز با نام سوخو ۳۳ تولید شد که تقریباً مشابه این هواپیما بود. فلانکر با وجود آنکه تقلید ناهمگونی از هواپیمای اف-۱۴ تامکت است و حتی در ابتدای تولید دارای سیستم بال های متغیر نیز بوده، نمونه ی کاملی از یک هواپیمای نسبتاً سبک با قابلیت مانور بالا و با توانایی بالای انجام ماموریت های رهگیری و برتری هوایی است. این هواپیما برای شکار اهداف هوایی قابلیت حمل موشکهای هوا به هوای آلامو و آرچر را داشته و از یک توپ سی میلیمتری نیز برای نبرد های هوایی بسیار نزدیک بهره می برد. شایان ذکر است که کل مقدار تسلیحاتی که به وسیله این هواپیما قابل حمل است، مقدار نسبتاً مناسب ۶ تن می باشد. این هواپیما، قادر به انجام ماموریت در هر آب و هوا و در هر ساعت از شبانه روز بوده و برد آن نیز حتی بدون داشتن سیستم سوخت گیری هوا به هوا به میزان ۱/۵۰۰ کیلومتر و حداکثر برد با مخازن اضافی و سرعت کروز به میزان ۴/۰۰۰ کیلومتر نیز می رسد. فلانکر برای پیشرانش خود از دو موتور AL-31 توربوفن قدرتمند با کشش استاتیکی معادل ۱۲/۵۰۰ کیلوگرم بهره می برد و به همین جهت دارای حداکثر سرعت بالایی معادل ۲/۵۰۰ کیلومتر بر ساعت در ارتفاعات می باشد. این هواپیما، با طولی معادل ۲۱ متر و فاصله دو سر بال ۷۰/۱۴ متر، از حیث اندازه در کلاس هواپیماهایی مانند اف-۱۴ تامکت قرار می گیرد. بال های این هواپیما چه از نظر طولی چه از نظر عمودی در وسط بدنه قرار گرفته اند. این هواپیما، دارای سکان عمودی دوگانه، مشابه با بیشتر هواپیماهای غربی نوین مانند اف-۱۵ است که پرواز هواپیما را بالانس کرده و به آن ثبات بیشتری می دهد. این هواپیما برای کاهش مسافت نشستن خود از سیستم ترمز چتری استفاده می کند که پس از نشستن هواپیما بر روی باند، از ناحیه لوله ای شکلی که در بین انتهای دو موتور این هواپیما قرار گرفته است، دو چتر باز شده و بیرون می آیند و با به دام انداختن هوا، از سرعت هواپیما به طرز قابل ملاحظه ای می کاهند. لازم به ذکر است که چنین سیستم کاهش سرعتی در هواپیمای فانتوم نیز به کار رفته است. ترمز هوایی فلانکر نیز به صورت یک صفحه است که از ناحیه وسط و بالای بدنه هواپیما جدا شده و توسط یک جک هیدرولیکی بلند می شود و بدین ترتیب سرعت هوایی هواپیما را کاهش می دهد. منبع: ايران بلاگ در پست بعدی، هواپیمای سوخو ۳۰ را که گونه ای از خانواده فلانکر می باشد رو با هواپیمای میراژ فرانسوی را که از هواپیماهای موفق شکاری می باشد، بررسی خواهم کرد

يك خلبان بازنشسته نيروي هوايي بهم مي گفت هواپيماهايي كه فعلا دارن در ايران ساخته ميشن فكر نكنم 100٪ عملياتي باشن. البته منظورش صرف پرواز كردن اين هواپيماها نبود - عملياتي به معناي تخصصي بود. معمولا فقط در صورتي كه يك وسيله نظامي عملياتي باشه دستور توليد انبوه اون رو ميدن وگرنه كل هزينه از بين ميره. اميدوارم توانمنديهامون واقعا بالا باشه و اين هواپيماهاي توليد داخل 100٪ عملياتي.

هیئت طراحی سوخو در مسکو، هواپیمای سوخو ۴۷ با لقب عقاب طلایی که قبلاً S-37 نامیده می شد، طراحی و چند نمونه ای را نیز از آن تولید کرده است که اولین پروازش را در سپتامبر ۱۹۹۷ به انجام رساند. مهمترین و می توان گفت جالب ترین ویژگی این جنگنده، پیکربندی بال های آن که برخلاف جنگنده ها و هواپیماهای دیگر، رو به جلو است، می باشد. هواپیمای سوخو ۴۷ اولین پروازهای آزمایشی خود را در دسامبر ۲۰۰۱ به پایان رسانده و به مجرد آن شرکت سوخو برای تولید نسل آینده هواپیماهای جنگنده روسی برگزیده شد. طراحی این هواپیما به جز طراحی خاص بال های آن می توان به جرأت گفت که تماماً از روی جنگنده موفق روسی سوخو ۲۷ فلانکر اقتباس شده است. این هواپیما به دلیل طراحی ویژه بال های آن، جنگنده ای واقعاً مافوق چست و چابک بوده و قادر است که مسیر پروازی و زاویه حمله خود را به سرعت تغییر دهد. این ویژگی های مطلوب، در سرعت های مافوق صوت نیز تقریباً به همین گونه حفظ می شود و در کل این جنگنده، هواپیمایی بسیار مانورپذیر است. سوخو ۴۷ ملقب به برکوت، ضریب چرخش یا پیچش به طرفین بسیار بالایی دارد که این مسئله در نبرد های هوایی نزدیک اهمیت فوق العاده ای میابد، چرا که هر خلبانی که قادر باشد زودتر دماغه هواپیمای خود را متوجه دشمن نماید، احتمالاً برنده میدان او خواهد بود. حال به بررسی تکنولوژی بال رو به جلو بپردازیم. بال رو به جلو مزیت های گوناگونی را با خود به همراه دارد، که از جمله آن ها می توان به بالاتر بودن نسبت برا به پسا، مانور پذیری بالا در نبرد های هوایی تن به تن، برد بیشتر هواپیما، دارا بودن ویژگی های ضد واماندگی یا ستال و سپین، پایداری در زاویه حمله بالا و داشتن سرعت برخاست و نشست پایین تر اشاره کرد. در بدنه این هواپیما بیشتر از آلیاژهای تیتانیوم و آلومینیوم ساخته شده و قسمت محدودی از آن نیز به میزان ۱۳% از مواد کامپوزیتی تولید شده است. در کاکپیت این هواپیما به راحتی خلبان در هنگام انجام نبرد های هوایی توجه فراوانی شده است. بیشترین مقدار شتاب جی یا شتاب گرانشی زمین قابل تحمل برای هواپیمای سوخو ۴۷، که بر وزن خلبان تاثیر می گذارد، میزانی بسیار بهینه به مقدار بالاتر از ۹ جی می باشد. در کاکپیت این هواپیما، خلبان به راحتی قادر است که حتی در شتاب جی بسیار بالا نیز به ادامه عملیات بپردازد و صدمه ای نیز به او وارد نگردد. همچنین این هواپیمای جنگنده از سیستم نجات خلبان یا صندلی پرتاب شونده نوینی نیز بهره می برد که این صندلی، با داشتن قابلیت وفق پذیری بالا نسبت به خلبان و شکل متغیر، می تواند اثر نامطلوب شتاب جی فراوان را بر روی خلبان کاهش دهد که در این شرایط، خلبان قادر است که شتاب جی بیشتری را نسبت به حالت معمولی و در هواپیماهای دیگر تحمل نماید. دسته کنترل هواپیما یا همان استیک، دسته با شکل ارگونومیک می باشد که بر خلاف بسیاری از هواپیماها در وسط قرار نگرفته بلکه در یکی از جوانب خلبان یا در کنار او برای راحتی بیشتر و تا نشدن دست تعبیه شده است. این دسته بسیار حساس بوده و از مسیر حرکت یا پیمایش کمی به منظور انجام مانور های سریع و به موقع برخوردار است که امکانات فراوانی به خلبان این هواپیما می دهد. ارابه های فرود این هواپیما متشکل از دو پایه چرخ اصلی و یکی پایه چرخ دماغه است که در هریک یک چرخ سوار شده است. ارابه فرود جلو به سمت عقب و ارابه های اصلی این هواپیما به سمت جلو و به درون ریشه بال جمع می شوند. حداکثر سرعت این هواپیما نیز با اتکا بر موتورهای مدرن این جنگنده حدود ۶/۱ ماخ برآورد شده است. در مورد نقش اصلی این هواپیما نیز باید اظهار کرد که برنامه های هوایی کشور روسیه برای مدت زیادی پنهان از دید جهانیان می مانند به همین دلیل، هنوز بر کسی آشکار نیست که این جنگنده اصولاً برای انجام چه ماموریت هایی به کار خواهد رفت و کدام میدان نبرد سرانجام پذیرای این جنگنده روسی مدرن خواهد بود. منبع: عالم ايران

در صورت امكان از پدافند هوايي TOR-M2 هم بنويسين- البته من چيزاي كمي ميدونم 2 تا هم از عكساش ميذارم - - !! اينجا نميشه از تو كامپيوتر عكس Upload كرد؟!!!