با سلام ، آقا این سیستم تعداد پست یعنی اگه من طی چند روز آینده زیر هر تاپیک ( قدیمی و جدید انجمن ) یه پست بگذارم و بنویسم " دست تون درد نکنه پست خوبی بود، استفاده کردیم" ظرف چند روز آینده میتونم درجه ارتشبدی بگیرم ؟ فکر میکنم که این مکانیسم تعداد پست یکم غیر عملیاتی و غیر عادلانه باشه. در این معیار شما ، چون تعداد پست ملاک هست و تفاوتی بین تولید محتوا و اسپم (یا شبه اسپم) وجود نداره ، عملا تولید محتوا در انجمن کاهش پیدا میکنه و پست های اسپم ( و شبه اسپم ) تعدادشون زیاد میشه. پیشنهاد میدم مکانیسم رو تغییر بدید. بعنوان مثال : نسبت امتیاز به پست بگذارید . مثلا اگر تعداد پست های یک فرد با تعداد امتیازات اش یکی باشه ( یعنی تعداد لایک تقسیم بر تعداد پست بشه 1 ) کمترین درجه رو بگیره. وقتی شد مثلا 1.5 یا 2 ( بسته به صلاحدید و تشخیص ) یک درجه بالاتر و ... اینجوری بجای اسپم ها ، پست های تولیدی ( با توجه به عنایت یا عدم عنایت اعضاء به اون پست ) ملاک قرار میگیره و یک مقدار عادلانه تر هست. در خصوص مدال هم میتونید ، ملاک رو تعداد تاپیک قرار بدید

بسمه تعالی رویه دریافت درجات جدید بر اساس تعداد پست های ارسالی در تاپیک. طراحی از دوست عزیزمون جناب @BISKIVIT انشالله بزودی رویه دریافت مدال بر اساس امتیازات (like/Upvote) ایجاد خواهد شد.

سامانه درخت جنگی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، در پاسخ به استفاده روسها از سامانه تشخیص دوست از دشمن (IFF) با شناسه SRO-2 که پیش از این در جریان جنگ 1967 توسط نیروی هوایی اسراییل از روی میگهای ساقط شده عربی به غنیمت گرفته شده بود ، یک جستجوگر و یابنده IFF را توسعه دادند که بعدها در جنگ ویتنام و همچنین جنگ ایران و عراق ، با موفقیت درخشانی مورد استفاده قرار گرفت . این سامانه جدید با شناسه AN/APX-80 یا به اصطلاح فنی "سامانه درخت جنگی" می توانست سیگنالهای ترانسپاندرهای IFF روسی را خوانده و سمت و جهت آن را بادقت وصف ناپذیری مشخص نماید . از آنجایی که سامانه های دفاع هوایی روسی فروخته شده به کشورهای خاورمیانه و شرق آسیا از فرستنده های یکسانی استفاده می کردند ، کاربران این فناوری ( ایالات متحده در دهه 70 و در خاورمیانه،نخست IAF و سپس IRIAF ) برتری اطلاعاتی بسیار باورنکردنی را در اختیار داشتند . این مساله بخصوص ، برای نیروی هوایی ایران ، ارزش بسیار زیادی دربرداشت . کار اصلی این سیستم در ترکیب با رادار جنگنده- بمب افکن اف-4 این بودکه به خدمه اثبات کند که هدف راداری روی اسکوپ ، قطعا" جت حریف ( میگ یا سوخو) است . بدین ترتیب ، خلبان فانتوم می توانست بدون تشخیص چشمی و با اطمینان کامل از اسپاروها استفاده کند . این سیستم در دو حالت فعال و غیرفعال ، قابل استفاده بود ، بدین معنی که با خوانش سیگنالهای فرستنده های فعال IFF دشمن و ارسال یک سیگنال شناسایی ، فرستنده IFF دشمن را بحالت غیر فعال درآورد . فانتوم های مجهز به این سیستم ، نه تنها توانایی تشخیص سیگنالهای IFF دشمن را داشتند ، بلکه قابلیت شناسایی رهگیرهای دشمن را حتی درصورت دیده نشدن در رادار در اختیار می گرفتند . این امر به ویژه در زمان اجرای عملیات در عمق خاک دشمن از اهمیت بسیارزیادی برخوردار بود ، چرا که توانایی دوری از مسیرهای عبور رهگیرهای دشمن برای خدمه فانتوم های مهاجم فراهم می گردید . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

من شخصا علاقه داشتم سیستم امتیاز دهی بر اساس امتیازات باشه و امتیازات هم بصورت دستی قابل اعطا باشد. اما مشکلاتی که وجود داره اینه که هوک پیش فرض درجه دهی موجود در سایت این اجازه رو نمیده، بعبارتی اصلا انعطاف پذیر نیست.مشکل رو میشود با نصب پلاگین متفرقه حل کرد، اما به محض اولین آپدیت، همه تنظیمات متاسفانه ریست میشن و بر میگرده به همین حالت. حتی امتیازاتی هم که دستی داده میشه حذف میشن. بزودی سیستم ثانویه مدال دهی رو ایجاد میکنم که با upvote کار میکنه و در پایین آواتار به کاربران مدال دهی خواهد کرد.

تشریح درگیری منجر به سقوط f-16 پاکستانی و MiG-21 هندی.... (لطفا بذارین گالری)

سامانه های پرواز (1) فناوری پرواز کور نشانگر افق مصنوعی به سال 1929 ، توسط المر اسپری به دنیای هوانوردی معرفی شد . این نشانگر ، زاویه حرکت هواگرد در زمان گردش و همچنین زوایای بالا یا پایین آمدن دماغه هواپیما را در مقیاس درجه نشان می دهد. نخستین پرواز کور انجام شده در این سال (1929) یک هواگرد دوباله به هدایت خلبان آزمایشگر ، جیمز دولیتل ، مجهز به ارتفاع سنجی بود که چیزی در حدود 20بار از نمونه های موجود در آن زمان دقیق تر عمل می نمود . برای جایگزینی نشانگر گردش عمودی یا افقی ، وی "افق نمای مصنوعی " را ابداع نمود که وقتی هواگرد به طرفین گردش می نمود ، یا به بالا یا پایین میرفت ، وضعیت هواپیما را برای خلبان به نمایش در می آورد .

Peacekeeper Rail Garrison در اواخر دهه 1980، مقامات نظامی ایالات متحده نگران این بودند که سیلوهای موشکی ثابت ایالات متحده، در صورت وقوع جنگ هسته ای با شوروی ، اهداف آسانی خواهند بود و به راحتی از بین خواهند رفت . به همین دلیل یک سیستم موشکی سیار توسط نیروی هوایی آمریکا طراحی گشت . Peacekeeper Rail Garrison ، یک زرادخانه هسته‌ای سیار متشکل از ۵۰ موشک MX بود که در واگن‌های قطار ویژه ای که توسط نیروی هوایی طراحی شده بود نگهداری می شدند . در این طرح از قطارها خواسته شده بود تا بیشتر زمان خود را در ساختمان‌های تقویت‌شده در اطراف کشور صرف کنند، اما در طول دوره‌های آماده‌باش کامل، آن‌ها می‌توانستند در حدود ۱۲۰۰۰۰ مایل از مسیر خط ‌آهن تجاری ، پراکنده شوند و تلاش شوروی برای نابود کردن آن‌ها را خنثی کنند. هر یک از ۲۵ قطار دو واگن باری حامل موشک‌های هسته‌ای را حمل می‌کردند. با باز کردن سقف واگن و بالا بردن یک پد مخصوص پرتاب، آنها حتی می توانستند سلاح های خود را در حال حرکت شلیک کنند. رونالد ریگان در سال ۱۹۸۶ در میان انتقادها مبنی بر غیر ضروری بودن و بیش از حد گران بودن این طرح ، برنامه‌هایی این طرح را تایید کرد. این پروژه تنها پنج سال بعد، یعنی زمانی که پایان جنگ سرد ، نیاز به دفاع هسته ای را کاهش داد ، ملغی گشت . یکی از ماشین‌های نمونه اولیه این طرح در حال حاضر در موزه نیروی هوایی آمریکا در دیتون اوهایو قرار داده شده‌ است. صرفاً برای میلیتاری / بن پایه ها : History - Wikipedia - NATIONAL MUSEUM OF THE US AIR FORCE

سامانه پدافند هوایی FK-1000 یکی از جدید ترین محصولات شرکت چینی CASIC سامانه پدافند هوایی برد متوسط/ کوتاه FK-1000 می باشد. FK-1000 یک سامانه پدافندی سطح به هوا است که گفته می شود در تمامی شرایط آب و هوایی می تواند در برابر طیف گسرتده ای تهدیدات هوایی در ارتفاع کوتاه و متوسط مورد استفاده قرار گیرد. FK-1000 قادر است در مقابل موشک های کروز، هلیکوپتر های تهاجمی، موشک های هوا به سطح و هواگرد های ثابت‌ بال پاسخ تدافعی لازم را انجام دهد. کل سیستم دفاع هوایی بر روی یک شاسی کامیون تاکتیکی 8x8 نصب شده است. برجک تسلیحاتی در عقب شاسی کامیون نصب است و بخش کابین فرمان و کنترل در پشت کابین خدمه کامیون قرار دارد. سیستم کنترل آتش FK-1000 شامل یک رادار موقعیت یابی هدف که در پشت برجک نصب شده است و یک رادار کنترل آتش که در جلو برجک قرار دارد می باشد. این سامانه پدافند هوایی مسلح به دو توپ 23 میلیمتری و 12 موشک KS-1000 (در هر طرف برجک 6 موشک) است. FK-1000 می تواند اهدافی در برد 1/2 تا 22 کیلومتر و به ارتفاع 50 متر تا 10 کیلومتر را از بین ببرد. در حقیقت سامانه پدافند هوایی FK-1000 را می توان نمونه ساده تر سامانه پانتسیر اس-1 روسی دانست. سامانه پدافند هوایی FK-1000 مسلح به دو توپ 23 میلیمتری و 12 موشک KS-1000 موشک سطح به هوای KS-1000

تهدید پوتین به مجازات متهمان ساخت پایگاه فضایی   ولادیمیر پوتین،رئیس جمهوری روسیه که برای پرتاب اولین موشک از پایگاه فضایی جدید روسیه به محل این پایگاه رفته بود اعلام کرد که مجازات سختی در انتظار خاطیان در پروژه ساخت این پایگاه است. پایگاه فضایی «واستوچنی» در استان آمور روسیه قرار دارد و از سال ۲۰۱۰ در دست احداث است. قرار بود امروز(چهارشنبه/8 ارديبهشت) يك راكت سايوز  2.1a به عنوان اولين عمليات فضايي از اين پايگاه پرتاب شود و سه ماهواره را به فضا ببرد. 2.5 دقيقه قبل از پرتاب اما عمليات اجرايي لغو و به حداقل يك روز ديگر موكول شد. پيش از اين هم افتتاح اين پايگاه هم به خاطر مشكلاتي كه در ساخت و ساز آن رخ داده بود تاخيري چند ماهه داشته است.   به گزارش راشاتودي،پوتين روز گذشته گفت: كساني كه متهم به سوء استفاده در اين پروژه شده‌اند اگر جرم‌شان ثابت شود نمي‌توانند از زير بار مجازات فرار كنند. اگر جرم اين افراد ثابت شود آنها بايد تختخواب گرم‌شان را با زندان عوض كنند.   ایگر بورنکوف، سخنگوی سازمان فضایی فدرال روسیه (روسکاسموس) درباره این تاخیر گفت: «باید مشکل ایجاد شده را برطرف کنیم. این مشکل هیچ ربطی به عملیات اجرایی و مراحل راه اندازی ندارد.» پايگاه هوايي واستوچنی بزرگترين پروژه ساختماني در روسيه شناخته مي‌شود كه تاكنون 4.5 تا 6 ميليارد دلار هزينه داشته است. روسيه در تلاش است با ساخت اين پايگاه از وابستگي به پايگاه فضايي بايكنور قزاقستان كه هزينه اجاره استفاده از آن سالي 115 ميليون دلار است رها شود.     http://khabaronline.ir/detail/531392/science/astronomy

نگاهی به توپ خودکششی ЗСУ-37 یا ZSU-37 اولین سلاح دفاع هوایی مدرن شوروی روسها در طول جنگ جهانی دوم از پوشش بسیار ضعیف سامانه های دفاع هوایی خود رنج میبردند و حتی برخلاف دیگر کشورهای درگیر جنگ از توپ ها دفاع هوایی قابل اطمینانی برخوردار نبودند و بر همین اساس عموما تلافات بالایی در حملات هوایی میدادند. سلاح اصلی روسها توپ 37 میلیمتری شان بود که نه قدرت کافی داشت و نه از جابه جایی و تحرک معمول ان زمان برخوردار بود! در پایان سال 1944 شوروی اولین سلاح خودمتحرک هوایی خود رونمایی کردند سلاحی که ZSU-37 نامیده شد و چیزی جز یک توپ37 میلیمتری 61-K تولید شده در سال 1939 و یک شاسی تانک سبک تی 70ام نبود! قدرت اتش 60 توپ در دقیقه و برد 6.5 کیلومتری برای سلاح جدید ثبت شده بود.همچنین شاسی با موتور 70 اسب بخاری هم از قدرت مناسبی برای تحرک برخوردار بود این سامانه از یک سیستم کنترل اتش مجهز به یک سایت اپتیکی فاصله یاب هم برخوردار بود.این سامانه در بین سالهای 1945 تا 1948 به صورت انبوه ساخته شد .شوروی با دریافت اینکه مقدار اتش این سامانه مناسب نیست پس از مدتی تولید ان رامتوقف کرد.کل این سامانه برای عملیاتی شدن نیاز به 4 خدمه داشت و وزن ان نیز به 9.5 تن میرسید. تصویری زیبا از نمایش این سلاح در میدان سرخ در سال 1946

پس از فروپاشی شوروی اقمار ان وارث تسلیحات مختلفی شدند از جمله مولداوی که تعدادی میگ 29 را به ارث برده بود این کشور به دنبال بحران مالی 17 فروند از این جنگنده را برای فروش گذاشت.در این بین امریکایی ها هم برای جلوگیری از خرید انها توسط ایران و هم برای تحقیقات برروی ان تمامی انها را خریداری و به امریکا منتقل کردند.اولین دیدار پرنده شرقی مرموز و محققان امریکایی در پایگاه هوایی Wright-Patterson اوهایو اتفاق افتاد جاییکه یک فروند میگ 29 را به طور کامل از هم جدا کردند و بررسی ان را اغاز کردند.البته اولین اطلاعات از فالکروم در نوامبر 1977 توسط عکس های ماهواره ای به دست امریکایی ها رسیده بود به طوریکه بنجامین لامبرت نویسنده کتاب بحران درنیروی هوایی روسیه مینویسد با دیدن اولین تصویر از میگ 29 امریکا به این نتیجه رسیدکه شوروی موفق به ساخت رقیبی برای اف 16 و اف 18 شده است جالبتر انکه یک تحلیلگر ارشد دفاعی موسسه RAND بعدها اعلام میکند امریکا در اوخر همان دهه و درست در سال 1981 دستور ساخت نسلی جدید از جنگنده با قابلیت های تکنولوژی بالا را میدهد پروژه ای که بعد هابه تولید اف 22 ختم شد.البته امریکا نتایج بررسی خود بروری میگ 29 را به دلیل گمراهی دشمنان از از میزان اگاهی امریکا ازتوان ونقاط ضعف میگ 29 منتشر نکرد. البته بعدها نتایجی از نبرد هوایی میان میگ 29 ها و جنگندهای امریکایی چون اف 16 واف 14 و یا اف 15 اعلام شد که اغلب انها نبردهایی خونین و نزدیک را گزارش میکرد.به طوریکه در اولین تجربه پرواز با فالکروم ان را جنگنده ای که قابلیت تحمیل شکست به حریف به دلیل قدرت مانور بالا توصیف کردند.حتی Steiniger در توصیف این جنگنده گفته بود طراجی بدنه مناسب همراه با تسلیحات مناسب ان را قاتلی بیرحم کرده است و همچنین اضافه کرده بود موشک Archer AA-11 در مقایسه با رقیب امریکایی خود یعنیSidewinder از برد بیشتر و سیکر حرارتی قدرت مندتری برخوردار بود.Steiniger حتی افزوده بود قرار گرفتن یک لنز ساده یک طرفه من را قادر ساخته بود که موشک را در زاویه بالاتری نسبت به هدف شلیک کنم.البته همانطور که میگ 29 نکات قوت خوبی داشت دارای ضف هایی نیز بود به طور مثال خلبان سابق اف شانزده Mike Jaensch که در سال 1989 با یک میگ 29 پرواز کرده بود از قدرت و همچنین مانورپذیری ان به شدت تعریف کرده بود اما از رادار و قابلیت ارتباط بین جنگنده و خلبان وهمچنین مقدار ونحوه ارائه اطلاعات و وابسته بودن ان به ایستگاه های زمینی به عنوان نقطه ضعف یاد کرده بود.( در تصویر انتقال فالکروم ها توسط یک فروند سی 17 از مولداوی به امریکا دیده میشود) پ.ن 1: در سال 1989 یک فروند میگ 29 شوروی به خلبانی الکساندر میخائیلوف با فرار از اسمان شوروی و فرود در ترابوزان ترکیه به این کشور پناهنده شد البته ترکها به امید بهبود رابطه با شوروی با برگردادن این چنگنده به شوروی موافقت کردند و روز بعد کادر پروازی جدید از شوروی امده هواپیما را به شوروی برگرداندند.

بسم الله الرحمن الرحیم برنامه عمردهی تانک چلنجر 2 Challenger II - LEP وزارت دفاع انگلستان بواسطه برنامه عمردهی چلنجر 2 ( Challenger II Life Extension Programme _ CLEP) و با هدف جلوگیری از منسوخ شدن تانک اصلی میدان نبرد ، مدت زمان خدمت رسانی چلنجر 2 راتا سال 2035 بوسیله ارتقای توانایی های آن دنبال میکند. Berenice Baker در این گزارش به بررسی قابلیت ها و چالش های دو تیم پیش برنده این برنامه می پردازد. تانک اصلی میدان نبرد چلنجر 2 (Challenger 2) از سال ۱۹۹۸ تا کنون در نیروی زمینی بریتانیا خدمت کرده‌است و اولین بار در طی حمله سال ۲۰۰۳ به عراق از آن استفاده شد. در سال ۲۰۱۶، وزارت دفاع انگلستان قراردادی به ارزش ۲۳ میلیون پوند با شرکت BAE Systems و Rheinmetall Land Systems برای رهبری و هدایت برنامه عمردهی چلنجر (CLEP) تنظیم کرد که تا پایان سال ۲۰۱۸ ادامه داشت. این قرارداد برای ارتقای ۲۲۷ تانک تا اواسط سال ۲۰۱۹ مورد استفاده قرار خواهد گرفت. ارتقا چلنجر 2 : توانمندسازی برای مقابله با تهدیدات مدرن ارتقا ها در چه مواردی خواهد بود ؟ دکتر جک واتلینگ ، یکی از اعضای پژوهشی که مسئول مطالعه جنگ‌های زمینی در موسسه سلطنتی مطالعات دفاع و امنیت یونایتد (RUSI) است، سه قابلیت کلیدی مورد نیاز Challenger ۲ را برای بقا در نبرد مدرن شناسایی می کند: واتلینگ می‌گوید: " اگر ما به رده تانک های که در اواخر جنگ سرد توسعه داده شدند توجه کنیم - تانک‌های Leopard ۲ ، Challenger ۲ و M1 Abrams - آن‌ها تانک‌های بسیار موثری بودند و قطعاً قادر بودندهر چیزی را که اتحادیه جماهیر شوروی در آن زمان داشت را خنثی کنند.اما چند سال است که آسیب پذیری های خاصی را تجربه کرده اند. به طور خاص، اگر به نوع Leopard 2-A4 توجه کنیم که به ترکیه عرضه شد. آن‌ها چند فروند در سوریه را که بر علیه تروریست ها نبرد می‌کردند بواسطه موشکهای هدایت شونده ضد تانک هدایت سیمی مثل تاو (TOW) از دست دادند، این یک آسیب‌پذیری قابل‌توجه است.(لینک ویکیپدیای حادثه) " روشی که تعدادی از کشورها دنبال می‌کنند، داشتن سیستم‌های حفاظت فعال(APS) است که در اصل، مهمات وارد شده را رهگیری ومنهدم می‌کنند. یکی از عناصر کلیدی طرح شب سیاه (Black Night) شرکت BAE ، سیستم Iron Fist است که یک سیستم دفاع فعال اسرائیلی است. این به عنوان یک توانایی اساسی برای حفاظت در برابر تهدیدات مدرن دیده می‌شود." طرح شب سیاه (Black Night) شرکت BAE برای ارتقای چلنجر 2 تحت برنامه Challenger II Life Extension Programme _ CLEP واتلینگ می‌گوید که دومین موضوع ، مورد اخلاگرها و جمیینگ است . در سال ۱۹۹۱، ائتلاف به سرعت برتری هوایی را در عراق برقرار کردند وتوانستند تمام ارتباطات خود را به دست بگیرند و این امکان را جهت جمع‌آوری اطلاعات بدون از دست دادن موقعیت خود فراهم کنند.برخوردهای درون نبرد را می توان در سراسر زره پوش ها هماهنگ کرد و آنها در بهترین موقعیت در مواجه با دشمن قرار داد. اکنون، اگر ما در مورد دشمنی مانند روسیه فکر کنیم، ما یک جمینگ و اخلال سنگین در ارتباطات به همراه لو رفتن موقعیت مان انتظار داریم. پس اگر می‌خواهید ارتباط برقرار کنید و هماهنگی داشته باشید، ممکن است در واقع موقعیت خود را فاش کنید و به آن‌ها اجازه دهید که بدانند کجا می‌خواهید حمله کنید. نیاز به افزایش آگاهی از موقعیت واحدها همیشه وجود داردو عنصری ضروری است. بهبود کشف اهداف انسانی سومین مساله توانایی تشخیص انواع جدید اهداف است. هنگامی که Challenger ۲ طراحی شد ، تانک‌ها تهدید اصلی بودند؛ اکنون پیاده‌نظام با تسلیحات قابل حمل یک تهدید جدی محسوب می‌شوند، به این معنی که خدمه تانک به آگاهی از اهداف انسانی نیاز دارند. واتلینگ می‌گوید: " پیشرفت‌های زیادی که در حال حاضر ارائه شده‌است، تصویربرداری حرارتی و اپتیکی است، تصویربرداری حرارتی ، زاویه‌ای دید وسیع تری در اختیار می دهد و ظرفیت آن را دارد تا ۳۶۰ درجه در اطراف تانک را اسکن کند.این اساسا برای بهبود دید شبانه است، زیرا آنها از زمان طراحی اولین تانک ، راه زیادی را طی کرده اند .جنگیدن در شب چیزی است که ما فکر می‌کنیم بهتر از دشمنان مان در آن عمل می‌کنیم؛ البته این ثابت شده‌ است ،اگر به جنگ فالکلند نگاهی بیاندازید. حفظ مزیت رقابتی ما در شب بسیار حیاتی است." سر تیم BAE Systems ، به طور خاص، فن‌آوری الکترو نوری را ارائه می دهد . دوربین مادون‌قرمز حرارتی که توسط شرکت لئوناردو (Leonardo) در انگلستان توسعه داده شد، گرمای ساطع شده توسط تمام اشیا با درجه‌حرارت بالاتر از صفر مطلق (-۲۷۳ ° C) و تفاوت‌های دمایی به اندازه 0/02 سانتی گراد را حس می‌کند و اجازه می‌دهد تا به تصاویر بسیار شارپ دست یابید. واتلینگ می‌گوید که ارزیابی دو ساله که در حال حاضر رو پایان است ، شامل آزمایش های سنگین و یک سوال اساسی است: آیا این تجهیزات با همان تهدیداتی مواجه هستند که انتظار داریم تا سال ۲۰۲۵ با موردی در حد روس‌ها یا چینی‌ها روبرو شویم؟ در مورد سیستم Iron Fist، این موضوع کاملاً مورد آزمایش قرار گرفته،و احتمالا به همین دلیل آنها این مسیر را رفتند ؛ جایگزین ها در بازار وجود دارد، اما این یک سیستم بسیار تست شده است.در مورد ردیابی اهداف، تاکید بر این است که آیا برای فرماندهی آگاهی وضعیتی را بهبود می بخشد؟ این فقط یک فرآیند آماری است که در حال انجام آزمایش است." آیا تانک های اصلی میدان نبرد (MBT ) هنوز کارایی دارند ؟ مانند بسیاری از پروژه های دفاعی ، چلنجر 2 LEP با صرف زمان و هزینه زیاد اجرا خواهد شد. آیا احتمال دارد که وزارت دفاع بریتانیا (MOD) بتواند تلفات خود را کاهش دهد و مدل جدیدی از تانک های مدرن را به خدمت بگیرید؟ واتلینگ چنین فکر نمی کند: یک پروژه کاملاً مجزا برای MIVs [وسایل نقلیه پیاده نظام] برای تجهیز تیپ های رزمی وجود دارد که انتظار می‌رود تا سال ۲۰۲۳ در خط تولید قرار گیرد، بنابراین یک فرآیند عظیم برای تدارک وسایل نقلیه در جریان است. آن‌ها همچنین پروژه AJAX [پروژه وسایل نقلیه زرهی نظامی] را در این نقطه کامل خواهند کرد.او به وضوح این استدلال را مطرح می کند که چلنجر منسوخ شده است و فروش آن مورد نیاز است تا نسل بعدی را به خدمت بگیرند، همچنین که ظرفیت صنعتی ما در این زمینه همان چیزی نیست که باید باشد." من پرسیدم که آیا ارتش انگلیس هنوز به MBT نیاز دارد؟ در این مورد مشکل این است که روس ها و چینی ها اکنون سیستم های دفاع هوایی بسیار پیشرفته ای دارند و آنها را به دیگران می فروشند؛ S-300 و S-400 و HQ-9 بسیار موثر هستند. آیا می توانیم بر آنها غلبه کنیم؟ بله، اما اگر ما 5٪ تلفات را بپردازیم، هواپیما های ما سیستم های راهبردی هستند ؛ آنها به راحتی قابل تعویض نیستند،و ساخت آنها زمانبر است. بنابراین سوال جدی که باید بپرسیم این است که آیا شما قادرید بروی هواپیماهایتان ریسک کنید؟اگر شما به طور بالقوه تصور کنید که هواپیماها در دسترس نیستند تا تاثیری که ما در گذشته به آن‌ها تکیه کردیم را در اختیارمان قرار دهند، پس قرار است به افرادی روی زمین اتکا کنیم تا آتش مورد نیاز را فراهم کنند ، در این صورت حفاظتی که آن‌ها نیاز دارند بسیار قابل‌توجه است. اکثر وسایل نقلیه سبک‌ قادر به اجرای چنین نقشی نیستند. Watling با بحث در مورد این که چگونه چلنجر 2 ارتقا یافته با آخرین قابلیت‌های دشمن مقایسه خواهد شد، به این نتیجه می‌رسد: او می‌گوید: " هنگامی که این موضوع مورد بحث قرار گرفت، روس‌ها از T-14 Armata پرده‌برداری کردند که یک گام بسیار اساسی است و نزدیک به نسل بعدی تانک ها است. در مقابل آن، چلنجر 2 به نظر می رسد که استانداردها را پاس نمی کند. مشکل این است که روس‌ها پول لازم برای ساخت این چیزها را ندارند. آن‌ها طراحی های فوق‌العاده‌ای دارند اما نمی‌توانند ارتش خود را تجهیز کنند. دکترین آن‌ها بر اساس به خدمت گیری حجم انبوه تجهیزات (doctrine is premised on mass) استوار شده‌است، بنابراین قادر به داشتن تعداد زیادی تانک و جایگزینی آن‌هایی است که از دست می دهد. تاکنون هیچ طرحی را ندیده‌ام که نشان دهد اگر جنگی رخ دهد، ما می‌توانیم بر تعداد زیادی از T-14 Armata فائق آییم. اگر روسیه واقعاً شروع به افزایش تولید این موارد بکند ، آن وقت می‌تواند به سرعت معادلات را عوض کند و ما را به این نظر برساند که : "ما به طراحی جدیدی در اینجا نیاز داریم" صرفا برای میلیتاری / بن پایه

مشکل از اینه که مرزها به خاطر انجام راحت قاچاق ، کنترل نمی شوند .... تا ما خودمان کوتاهی نکنیم ، امثال پاکستان نمی توانند به ما ضربه بزنند ... زمانی که یک خبرنگار معمولی از تهران بلند می شه و می تونه بره فیلم کاروان قاچاق سوخت از ایران به پاکستان رو سر نقطه ی صفر مرزی بگیره ولی هیچ اقدامی علیه این کار به صورت موثر انجام نمی شه ، یعنی اینکه حکومت خودش با این کار مخالف نیست ... هم سوخت قاچاق می کند و لقمه ای از سفره ی انقلاب بر می دارند و هم قاچاق سوخت را بهانه ای برای گران کردن سوخت و تحت فشار گذاشتن ملت به ضعف کشیده ی ایران می کنند تا ملت از صبح تا شب برای لقمه نانی سگ دو بزند و سطح مطالباتش به « گران نشدن بیش از پیش اقلام خوراکی » تنزل پیدا کند .... پول کثیف ، باعث آنارشی و تزلزل حاکمیت قانون و نابودی ملی گرایی می شود ...

با سلام سخن ژنرال پنج ستاره عمر بردلی : "از جنگ ها به همان اندازه می توان اجتناب کرد که میتوان آنها را برافروخت و ما کسانی که در اجتناب از آنها موفق نشده ایم باید در معصیت کشته شدگان سهیم باشیم" معنای تحت الفظی : ما نیز در تقصیر کشته شدگان سهیم هستیم { جان های گرفته شده تقصیر ما نیز هست } با تشکر

قیاس این ۳کشور با فرانسه که تو اکثر تکنولوژیهای ساخت هواپیما و اویونیک و تسلیحاتش صاحب سبک هست و ید طولی در ساخت و صادرات جنگنده داره به نظر من درست نیست ایران و هند و پاکستان به خاطر نداشتن توان فنی لازم ۳راه متفاوت رو در پیش گرفتند هند که از لحاظ تکنولوژی و اقتصادی و سیاسی و روابط بین الملل برتری محسوسی نسبت به ما و پاکستان داره با تولید و انتقال فن آوری جنگنده های روسی و انگلیسی و فرانسوی و تا حدوی اسراییلی صاحب ملغمه ایی از تکنولوژیهای این کشورها شده هند کاملا اصرار داره که سازنده جنگنده بشه درست مثل چین ولی دیرتر شروع کرده jf17هوشمندانه ترین مسیر برای پاکستان بود برای اینکه صاحب جنگنده بشه ولی قطعا این یک جنگنده چینی به سفارش پاکستان هست و نه بیشتر ولی از نظر من تجاس یک جنگنده هندی هست حتی اگه اویونیکش با کمک اسراییلیها ساخته شده باشه یا موتورش با کمک آمریکاییها ایران کلا نه تنها با هند و پاکستان بلکه با تمام دنیا فعلا وضع متفاوتی داره بسیار بیشتر از این دوتا کشور دشمن منطقه ای داره با قدرتهای جهانی هم مشکل داره و متحدی نداره از همه مهمتر بمب اتم هم نداره ایران نه مثل هند موفق شد فن آوری رو منتقل کنه نه مثل پاکستان تولید مشترک کنه پس کپی کاری رو شروع کرده چاره ای جز کار کردن رو اف۵نداره ولی خیلی دیر شروع کرد به نظر من داشتن انواع جنگنده شرقی و غربی برای هند و ایران دو دلیل کاملا متفاوت داره هند برای دسترسی به تکنولوژی شرقی و غربی اینکار و کرده و ما هر چی که تونیستیم رو بخریم خریدیم قطعا بهترین گزینه برای ما رافایل یوروفایتر یا سوخو۳۴هست ولی کی به ما میفروشه حتی به دو برابر قیمت

ثمره نهایی شکوفه هندی رسیدن تجاس به قابلیت کامل عملیاتی (FOC) پس از 40 سال توسعه شرکت هوا-فضای هندوستان (HAL) و وزارت دفاع این کشور ، نزدیک به 40 سال پس از مطرح شده ایده اولیه جت رزمی LCA در اوایل دهه هشتاد میلادی ، سرانجام در بیستم فوریه 2019 ، موفق شد تا تاییدیه سازمان هواپیمایی کشوری هند را برای جنگنده تک سرنشینه و تک موتوره تجاس را دریافت کند و این بدان معناست که اینک ، تجاس قابلیت کامل عملیاتی را برای ورود بخدمت رزمی ، بدست آورده است . با توجه به این امر ، برنامه تجاس به یکی از طولانی ترین برنامه های در حوزه توسعه پبکربندی های نظامی برای یک نیروی هوایی در میان کشورهای جهان ، قبل از ورود بخدمت کامل رزمی تبدیل گردید . به اعتقاد تحلیلگران نظامی ، تاییده سازمان هواپیمایی کشوری هند برای تجاس ، بطور طبیعی ، نشان دهنده این است که این جنگنده بومی ، توسط خلبانان این کشور تستهای مختلف پروازی را پشت سر گذاشته و اینک آماده است تا در قالب اسکادرانهای عملیاتی ، سازمان رزم نیروی هوایی هند را تقویت نماید . بدین ترتیب ، ، طبق اخبار منتشرشده ، HAL قصد دارد تا حداقل 4 فروند جت تک سرنشینه / تک موتوره تا مارس 2019 را به نیروی هوایی هند تحویل دهد و این روند تا تشکیل یک اسکادران کامل ( 16 فروند ) ادامه پیدا خواهد نمود. علیرغم اینکه تجاس در ردیف پیکربندی هوایی نسل چهارم بومی قابل طبقه بندی است ، اما در واقع ، یک مکمل سبک بسیار پیشرفته برای جنگنده های میگ-29 و سوخو-30 روسی که سالها پس از شروع برنامه جت بومی در هند ، سفارش داده شد ، بشمار می آید ، مضاف براینکه بخش مهمی از زیرسامانه های اصلی تجاس ، غیر بومی بوده و این نیز ناشی از محدودیتهای شرکتهای هوایی هندی برای توسعه فناوری پیشرفته به نظر می رسد . قلب تپنده این جت بومی ، یک دستگاه پیشرانه F404 محصول شرکت جنرال الکتریک است که برای اولین بار ، در حدود 40 سال پیش (1978) به دنیای پیشرانه های هوایی معرفی شد ودر مقایسه با پیشرانه F-110 جنگنده اف-16 و یا پیشرانه AL-31 جت سوخو ،توان کمتری را تولید می کند ، ضمن اینکه ،تراست تولید شده توسط آن در کمال شگفتی ، چیزی کمتر از 40 درصد پیشرانه R-29 روسی است که از دهه هفتاد میلادی ، بر روی پیکربندهای هوایی نسل سوم هندی در خدمت رزمی قرار دارد . از سویی دیگر ، تجاس به یک رادار چند حالته محصول شرکت اسراییلی التا EL/M-2032 مجهز شده که میتواند با پاد جنگ الکترونیک محصول همین شرکت (EL/L-8222) بصورت یکپارچه ، بکار گرفته شود . در حوزه تسلیحات محمول ، تجاس بطور کامل به مهمات روسی R-77 مسلح خواهد شد نیروی هوایی هند سابقه قابل توجه در استفاده از این موشک در اختیار دارد. علیرغم امیدواری های بسیار زیاد محافل نظامی هندی در ادامه حیات پروژه تجاس ، این برنامه همچنان بامشکلات متعددی در حال دست و پنجه نرم کردن است ، ضمن اینکه نیروی هوایی هند درصدد است تا نسخه بروزرسانی شده و بسیار پیشرفته اف-16 ( F-21) را نیز بدلیل مشابهت وزن و ماموریتهای محوله به آن ، بخدمت بگیرد. این مشکلات در حال شکل فزاینده ای بخود گرفته که پیکربندی اف-16 نزدیک به 40 سال است که بصورت کاملا عملیاتی در خدمت ارتشهای مختلفی قرار گرفته و حتی زمزمه هایی مبنی بر خارج کردن گونه های از آن به گوش میرسد ، در حالی که تجاس همچنان در مراحل تست و ارزیابی قرار دارد و این در نوع خود ، یک رکورد محسوب می شود . در مقایسه ، نیروی هوایی پاکستان ، از سال 2007 ، جت رزمی JF-17 را وارد سازمان رزم خود نمود که یک جنگنده نیمه بومی با وزن مشابه محسوب میشود و به شکل موثری ، در همان نقش مد نظر هندی ها ، مشغول خدمت است . به همین دلیل ، برنامه تجاس ، ازیک برنامه فناور محور ، به یک برنامه برای اثبات برتری هند تبدیل شده و درصورت عدم موفقیت ، مایه شرمساری شدیدی برای این کشور خواهد بود . با توجه به این مساله ، این پرسش که آیا برنامه تجاس در خط تولید انبوه قرار خواهد گفت یا اینکه گونه های مشتق شده از آن (شامل Tejas Mk 2 و STOBAR ) نیز به این مرحله نزدیک می شوند یا خیر ، باید به انتظار نشست و مشاهده نمود . پی نوشت : 1- بن پایه 2- به ثواب نزدیکتر هست که سرنوشت یک برنامه ساخت جت بومی نسل چهار ، با وجود کمکهای خارجی با چندین برنامه های موازی موجود در کشور بدون کمک خارجی و تبدیل شدن یک برنامه فناور محور که می بایست تقویت کننده نیروی هوایی یک کشور باشد به یک برنامه با هدف رقابت تبلیغاتی ، مورد بررسی بیشتر قرار گیرد . 3- در این میان شاید نیروی هوایی پاکستان ، هوشمندانه ترین مسیر را برای تقویت توان رزم خود انتخاب نموده و با پیگیری دیپلماسی فعال دفاعی ، ضمن بهره گیری از کمکهای مالی سعودی ، در کنار کمکهای فنی چینی ها ، عملا یک گام جلوتر از نیروی هوایی هند در بومی سازی توان هوایی قرار دارد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

سوپروایپر در جنوب آسیا 144 فروند جنگنده بروزرسانی شده F-21 ، پیشنهاد لاکهید مارتین به نیروی هوایی هند در بیستم فوریه سال 2019 ، شرکت لاکهید مارتین ، از مذاکرات اولیه خود برای فروش حداقل یکصد و چهل و چهارفروند جنگنده چند ماموریته F-21 (F-16V Block 70 ) در قالب یک قرارداد بزرگ 15 میلیارد دلاری به نیروی هوایی ارتش هند ، رونمایی نمود که گفته میشود قرار است تا این جنگنده ،بصورت مشترک توسط لاکهید و شرکت صنایع پیشرفته Tata هند تولید گردد . باین وصف ، در حالی که این جت رزمی ، بطور کامل یک پیکربندی جدید محسوب می شود ، اما نگاهی دقیق ، تحلیلگران را بدین نتیجه خواهد رساند که F-21 ، در واقع ، طراحی جدیدی برای خانواده جنگنده آمریکایی اف-16 است که در حدود 41 سال قبل ( 1978) وارد خدمت رزمی گردید و بصورت فزاینده ای در نیروی هوایی ارتش ایالات متحده و متحدان آن بکار گرفته شد . ازیک نظر ، علت اصلی اصرار لاکهید در اصرار بر ادامه توسعه پیکربندی اف-16 و تبدیل آن به F-21 را بتوان در انتقادات مطرح شده توسط ناظران نظامی در خصوص قدیمی شدن طراحی اف-16 و عدم تناسب آن با شرایط رزم هوایی در قرن بیست و یکم ، به مانند نقدهایی که به برادر ناتنی آن ، یعنی جت دو موتوره اف-15 و اف-18 وارد می آمد ، دانست . یک نمونه برجسته از این انتقادات را می توان در تحلیل وزیر دفاع وقت سنگاپور(Ng Eng Hen) در اوایل سال 2019 جستجو نمود که به شکل رسمی اعلام نمود که اف-16 در سال 2030 یک جنگنده منسوخ و از رده خارج خواهد بود ، ضمن اینکه ژنرال مایکل هوستیج ، فرماندهی دپارتمان رزم هوایی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده نیز در اظهاراتی مشابه اعلام نمود که اف-16 و اف-15 تا سال 2024 در شمار پیکربندی های از رده خارج قرار خواهند گرفت . علیرغم جذابیت خرید اف-16 ، شاید نیروی هوایی هند بدلیل در اختیار داشتن یکی از قدرتمند ترین ناوگان رزمی دنیا ،بویژه برنامه ریزی های گسترده برای عملیاتی نمودن نزدیک به 300 فروند جنگنده سوخو-30 ، تمایل چندانی برای برای بخدمت گرفتن وایپرهای جدید نداشته باشد . با این حال ، خرید اف-16 توسط نیروی هوایی هند ، بشدت با وضعیت نیروی هوایی پاکستان مرتبط به نظر می رسد ، کما اینکه نیروی هوایی هند از ابتدای دهه هشتاد میلادی و بخصوص پس از جنگ کارگیل ، گسترش نیروی هوایی را در دستور کار خود قرار داد و بدلایل مختلف ، جنگنده سبک وزن میگ-29 را به سازمان رزم خود اضافه نمود . اما واقعیت آن بود که توانایی گشت هوایی فالکروم های هندی که با موفقیت هر چه تمام تر موجبات جلوگیری از حضور بی پروای فالکون های پاکستانی را فراهم آورد ، باعث شد تا تصورات فرماندهان ارشد هندی از اف-16 ، حتی در دهه 90 میلادی ، چندان مطلوب نباشد . به همین سبب ، لاکهید – مارتین ، یکی از پیشرفته ترین گزینه های در دسترس را به نیروی هوایی هند پیشنهاد نمود ، درواقع ، جت چند ماموریته F-21 ( و یابعبارت بهتر F-16V Block 70 ) دربسیاری از جهات ، شباهت بسیاری به گونه F-16E نیروی هوایی امارات خواهد داشت ، چرا که بطور قطع ، پیشرانه قدرتمند F-110 ،رادار آرایه فازی فعال و همچنین ترکیب بدنه با مخازن سوخت تطبیقی جدید برای دستیابی به برد بیشتر در آن مورد استفاده واقع شده ، ضمن آنکه نمایشگرهای نصب شده در این گونه جدید ، از آخرین فناوری های موجود بهره میبرد و این انتظار نیز می رود که نمونه های جدیدتر از موشکهای هوا به هوای AIM-120D بابرد 180 کیلومتر ، با آن سازگار شوند . اما بر خلاف F-16E ، گونه F-21 حداقل دو تیر موشک بیشتر را با خود حمل میکند و برای اجرای ماموریتهای دفاع از خود ، موشکهای AIM-9X را نیز در ردیف تسلیحات سازمانی خود ، خواهد دید . با توجه به این روند ، نمونه اف-21 ، به مانند F-15C سنگین تر از پیکربندی اصلی ، از آب درآمده ، هرچند ، درصد مرگباری آن در رزم هوایی ، به مراتب بیشتر از نسخه های فعلی اف-16 است . به اعتقاد ناظران نظامی ، متغییرهای متعددی برای به ثمر رسیدن تلاشهای لاکهید مارتین جهت عقد قرار داد وجود دارد و میتواند بر تصمیم طرفین ، تاثیر گذارباشد ، بدین معنا که اصرار مقامات تلاش لاکهید – مارتین ، برای به نمایش گذاشتن توانمندی های جتهای نسل++4 مسیر خوبی برای متقاعد کردن رده های ارشد تصمیم گیر برای حمایت از ایده مدرن سازی ناوگان موجود خواهد بود . به همین دلیل ، ویوک آل ، جانشین دپارتمان طراحی راهبرد و تجارت لاکهید – مارتین ، بشدت معتقد است که اف-21 ، بلحاظ سخت افزاری و نرم افزاری ، بطور کامل متفاوت از گونه های پیشین خواهد بود . این دقیقا" همان پیامی است که لاکهید- مارتین تلاش می کند تا با تغییر نام این جنگنده ، که دقیقا مشابه راهبرد روسیه در دهه 90 میلادی است ، به سایرین ارسال نماید ، چرا که صنعت جنگ افزارسازی ، به شکل فزاینده ای به صادرات متکی بود و تغییر نام سوخو-27 به سوخو-30 و سوخو-35 نیز به همین دلیل صورت می گرفت . در مجموع ، حتی درصورت علاقه هندی ها به این محصول جدید ، مشکلات متعددی نظیر تطبیق شبکه پشتیبانی فنی نیروی هوایی هند با محصولات آمریکایی ، در حالی که هندی ها گسترش ناوگان شرقی خود را در دستور کارقراردادند ،وجود خواهد داشت و این با توجه به پایین بودن هزینه عملیاتی جتهای جدید روسی و برخورداری از قابلیتهای پیشرفته ، عملا" به یک تصمیم بزرگ برای نیروی هوایی هند تبدیل شده است . پی نوشت : 1- این تاپیک ، حاصل بررسی و ادغام 25 تاپیک مشابه برای جنگنده اف-16 در انجمن وزین میلیتاری در یک بازه زمان 48 ساعته هست . 2- بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

آشنایی با زیردریایی نهنگ ساخت ایران زيردريائی نهنگ دومين تلاش ايران در طراحی و ساخت زيردريائی و در عين حال يكي از پر هزينه ترين پروژه هاي دفاعي ايران بوده است.اين زيردريائي كاملا" منطبق با شرايط خليج فارس طراحي شده كه اين مزيت به ايران امكان استفاده هاي گوناگوني از اين زيردريائي را ميدهد. در طراحی و ساخت این زیر دریایی از امكانات و منابع بیش از 49 مركز دانشگاهی، پژوهشی و صنعتی كشور استفاده شده است و همچنین تعداد نزدیك به 200 زیر طرح صنعتی و 70 مقاله علمی دستاوردهای مهم این طرح ساخت این زیردریایی است،‌ دو زیر سیستم عمده، پریسكوپ تلویزیونی و سونار غیر فعال پیشرفته به عنوان چشم و گوش این شناور زیر سطحی توسط مجتمع دانشگاهی برق دانشگاه صنعتی مالك اشتر و تحقیقات جهاد كشاورزی ساخته شده است. [img]http://www.militaryparsi.ir/images/stories/submarine/nahang_sunmarine/nahang.png[/img] بعد از زيردريائی غدير ، نهنگ دومين زيردريائی بومي ساخت ايران استكه مجهز به يك سيستم رادار جستجوگر سطحي و يك دكل مخابراتی است كه آنرا براي نفوذ به بندرگاه ها مناسب ساخته و نيز توانائی خوبی در مين گذاري مخفيانه دارد.فرمانده نيروی دريائی ايران ميگويد: نهنگ حاصل تلاش كارشناسان نيروی دريائی، متخصصين و محققان دانشگاهی است. طراحی اين زيردريائی خيلي طول كشيد اما سرانجام در اينكار موفق شديم. مجید حیدری مورچه خورتی یکی از فعالان ساخت این زیردریایی در گفتگویی که با خبرگزاری فارس انجام داده بود با بیان این مطلب که طراحی و ساخت این پروژه کاملا توسط دانشمندان و محققان ایرانی بدون وابستگی به خارج از کشور انجام شده، افزود: محققان و پژوهشگران ایرانی طی 10 سال تحقیق و مطالعه موفق شدند به دانش این پروژه دست پیدا کنند. گفته مي شود كه اين يك زيردريائي سونارگريز (رادارگريز) است. مقامات ايران مي گويند كه اين زيردريائی به سيستمهاي الكترونيكي پيشرفته ساخت ايران مجهز است و قادر به شليك همزمان اژدر و موشك نيز مي باشد. اين مقامات هيچ توضيحي در مورد برد اين سلاحها نداده اند. [img]http://www.militaryparsi.ir/images/stories/submarine/nahang_sunmarine/iran-submarine.jpg[/img] بد نيست بدانيد برخي از كارشناسان غربي نهنگ را يك مينی زير دريائي با توانائی هاي ناشناخته مي دانند. از نظر آنها بر اساس تصاوير موجود ، نهنگ يك مينی زيردريائی است اما از نظر امكانات داخلی و توانائی های آن اختلاف نظر دارند. به طور مثال برخی می گويند ايران 4 زيردريائی كوچك از كلاس ناشناخته (غدير ) ساخت كره شمالي در اختيار دارد كه آنها فقط براي جابجائی غواص كاربرد دارند در حاليكه از نظر برخي ديگر اين تصورات بي معني است و آنها را زيردريائي هائي با توانائي عمليات در آبهاي عميق و حمل حدود 16 عدد مين دريائی در هر سورتی از ماموريت می دانند. نهنگ از لحاظ طول و عرض اندكي از غدير بزرگتر است و شايد ظرفيت آن نيز تقريبا" دو برابر ( 350 الي 400 تن ) باشد. نهنگ همچنين داراي تجهيزات الكترونيكي پيشرفته تري نسبت به غدير است. به هر حال زمانيكه صحبت از زيردريائی نهنگ ميشود فرضيه هاي مختلفی به نظر مي آيد.نخستين فرض اين است كه زيردريائی نهنگ اساسا" يك زيردريائی تهاجمي براي مقابله با كشتی هاست. فرض بعدی كه تا حدی هم محتمل به نظر ميرسد اين است كه نهنگ توانائی حمل مين های دريائی بيشتر و بزرگتری نسبت به زيردريائی غدير داشته باشد. و فرضيه سوم اين است كه كه اين زيردريائي براي انجام عمليات ويژه و قاچاق طراحي شده است. به طور كلي اطلاعاتي راجع به موتور و يا تجهيزات داخلی اين زيردريائی وجود ندارد و فقط از روی تصاوير موجود مي توان به پاره ای مشخصات آن پی برد اما در مجموع مي توان حدس زد كه اين زيردريائی از توان عملياتي گسترده تری نسبت به غدير برخوردار است . [img]http://www.militaryparsi.ir/images/stories/submarine/nahang_sunmarine/nahang-submarine1.jpg[/img] مشخصات نام جنگ افزار : زیردریایی نهنگ تجهیزات : دارای سونار و یک رادار جستجوی سطحی تسلیحات : 2 تا 4 لول پرتاب اژدر و محفظه های شلیك موشك نور ، مین گذار. سال شروع خدمت : مارس 2006 وزن : 350 الی 400 تن قابلیت ویژه : كف نشینی و دور ماندن از شناسایی سرعت در سطح آب : 25 كیلومتر بر ساعت سرعت زیر سطح آب : 44 كیلومتر بر ساعت ساخت : صنایع دفاع جمهوری اسلامی ایران طول : 20 متر قطر : 3 متر ارتفاء : 2.5 متر نیروی محرکه : دیزل الکتریک تعداد در حال خدمت : یک فروند [url=http://www.militaryparsi.ir/maritime/worlds-navies/submarine/770-iranian-nahang-submarine.html]منبع[/url]

تاپ گان روسی داستان تولد اسکادران Aggressor نیروی هوایی اتحاد شوروی در اوایل دهه 70 میلادی ، فرماندهی ارشد نیروی هوایی اتحاد شوروی براین تصمیم شد تا یک مرکز آموزش رزم هوایی مشابه اسکادرانهای 64 و 65 نیروی هوایی ایالات متحده را برای ابداع تاکتیکهای رزم هوابه هوا و هوا به زمین جدید ، با انتقال یک هنگ هوایی به پایگاه نیروی هوایی این کشور واقع در جمهوری ترکمنستان ( که 365 روز سال ، هوای مطلوبی برای تمرین در آن وجود داشت ) تاسیس نماید . در گام نخست ، این هنگ آموزشی به جتهای MiG-21PFM,SMو در نهایت گونه UM مجهز گردید و براساس استاندارد های این نیرو ، برنامه آموزشی جدید با شناسه "Kavkaz" " نامگذاری گردید . با شروع برنامه ، خلبان های دست چین شده نیرو از هنگ های هوایی مستقر در سراسر خاک اتحاد شوروی به ترکمنستان اعزام شدند تا آخرین الگوهای موجود در نبردهای هوا به هوای یک به یک و گروهی را به شکل عملی تمرین کنند. از سویی دیگر ، تجارب بدست آمده از نیروی هوایی شوروی از نبردهای هوایی خاورمیانه ، برای این مرکز آموزشی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار بود ، به همین دلیل فرمانده نیرو تصمیم گرفت تا براساس اطلاعات در دسترس ، حداقل یک اسکادران مهاجم ( Aggressor Squadron) را برای شبیه سازی یگانهای هوایی غربی ایجاد کند . تا این زمان ، استخوان بندی جتهای آموزشی این پایگاه ، صرفا" به فیشبدهای دست دوم محدود می شد و خلبانانی که از تجارب نبردهای خاورمیانه ، ویتنام و همچنین دوره های رزمی این پایگاه ، فارغ شده بودند ، برای تشکیل این اسکادران جدید ، دست چین شدند . بدین ترتیب ، 5 سال پس از نخستین تلاش برای ایجاد این اسکادران ، نیروی هوایی شوروی جتهای جدید تری شامل جنگنده های MiG-23M و MiG-23UB را به این مرکز تخصیص داد . با آغاز سال 1979 ، تمامی جتهای میگ-23 مرکز ، استتار صحرایی با لکّه های سبز رنگ بخود گرفتند تا نقش مهماجمان را بهتر شبیه سازی کنند . اما 4 سال بعد ، مربیان آموزشی بدین نتیجه رسیدند که توانایی های جتهای موجود ، نیازهای آموزشی را برطرف نمی کند ، در نتیجه ، جنکنده های جدیدتر MiG-23MLD جایگزین تمامی پرنده های قدیمی تر شده و استتار مشابهی را دریافت نمودند . این جتها که پس از مدتی با گونه های اولیه میگ-29 تعویض شدند ، با داشتن شماره بدنه به رنگ آبی با حاشیه سفید از سایر جتهای روسی متمایز شده ، اما همچنان تشخصی انها در یک جنگ هوایی با عناصر مدافع بسیار مشکل بود ، در نتیجه تمامی فالکروم های موجود طرح دندان کوسه روی بخش جلویی بدنه را بخود گرفته در حالی که فلاگرهای موجود ، علائم دیگری را روی باله های شکمی خود دریافت کردند . شماره ثبت این جتها نیز با ابعاد بزرگ و بصورت برجسته روی بدنه هواگردهای حک گردید . اما به روال غیر رسمی ، خدمه حداقل دو نشانه دیگر شامل حک عدد "1" روی بال ( به رنگ زرد ) با یک پیکان قرمز در پس زمینه و یک پلنگ در حال پرش در کنار بدنه کابین خلبان را به این جتها اضافه نمودند .در سالهای پایانی حیات اتحاد شوروی ، برنامه های گسترده تری برای اعزام جتهای پیشرفته تر سوخو-27 به این مرکز طرح ریزی گردید ( پاییز 1991) اما بدلیل وقایع سیاسی هرگز صورت نگرفت و پس از فروپاشی نیز بدلیل واقع شدن این پایگاه در یک کشور خارجی ( جمهوری ترکمنستان ) کل برنامه لغو شد . این پایان داستان اسکادران مهاجم نیروی هوایی اتحاد شوروی بحساب می آمد . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

بسم الله ............ سقوط یک بالگرد UH-1 ارتش ترکیه بروی شهر استانبول / در این حادثه سه خدمه تن از سرنشینان بالگرد کشته شدن

روند ارتقاء زیردریایی نهنگ ، ادعایی سایت  hisutton  

وزن غدیر و این یوگو ها اصلا یکی نیست. ولی در عین حال شاختن سلاحی از روی نمونه خارجی به معنی عدم توانایی نیست. همین زیردریایی های طارق خیلی از زیر سیستم های اون در اورهال کاملا عوض شده و ایرانی شدن. غدیر هم ممکنه از روی زیر دریایی دیگه ساخته شده باشه ولی این غدیر تمام قطعات و..... ایرانی شده و شاید فقط شکلی بیشتر ازش نمونده. در ضمن صنعت نظامی ایران بنا به دلایلی تا الان مجبور بوده برای پر کردن فضای خالی و امنیت دفاعی خودش دست به خرید و تولید و مهندسی معکوس برخی تسلیحات بزنه ولی الان کم کم وقتی بتونه امنیتش رو حدودی تامین کنه به طرف ساخت حرکت می کنه 100 درصد که نمونه اش در آینده نزدیک دیه میشه ان شا الله

در مورد سرعت احتمالا اشتباه تایپی هست و شاید چهار و چهار دهم کیلومتر باشه که در غدیر هم همین حدود هست گراکه زیر آب فشار و اصطکاک آب بیشتر هست و سرعت بالطبع کمتر میشه. ظاهرا این زیر دریایی هم طرح پایش یه زیر دریایی دیگه از کره یا چین هست ولی خوب ایران معمولا تجهیزات اونها رو کامل عوض می کنه . کابر سلام ورودتون به سایت رو تبریک میگم. ببینید دوست عزیز این تحقیقات به اسم زیر دریایی و مرتبط با اون نیستن مثلا ممکنه یه تحقیق و تز دکترا در مورد فشار در اعماق آب شور استفاده شده باشه که عملا ممکنه در نگاه اول حتی زیاد ارتباطی هم به خود بحث تسلیحان نداشته باشه . اصولا در این نوع تحقیقات از تزهای دکترا و یا راسله های کارشناسی اشری استفاده میشه که استفاده چندگانه دارن مثلا در مورد یه حوزه مخابراتی دریایی که می تونه هر جایی استفاده بشه. به همین دلیل رد گیری و برآورد کار راحتی نیست چون سالی چندین هزار مقاله چاپ میشه.البته دشمن از روی برخی امور دیگه می فهمه قضیه چیه مثلا خریدها و یا مراودات نظامی و دیدارهای مسئولین ایرانی و.... جاسوسی از انواع ماهواری و.... بررسی طرح های مشابه و در عین حال بررسی توان علمی کشور و بودجه اوندر زمینه هایی چون تحقیقات و پژوهش و.... نهایتا یه جمع بندی می کنن و برآورد می کنن که آیا ایارن می تونه بر فرض فلان سلاح رو بسازه یا نه.که البته دقیق هم می تونه نباشه. کاپوت جان برای کلاس بالاتر از طرح دیگه ای استفاده شده. یه موضع دیگه اینکه فکر می کنم برداشت نویسنده مقاله و یا دوستان از موشک اشتباه باشه چراکه ارتفاع این زیر دریایی اجازه نمیده که مخازن پرتاب عمودی برای موشک داشته باشه(تازه اگر موشک عمود پرتاب موجود باشه در کشور و توان ساخت هم باشه چه خود موشک چه تیوب و....) و موشک های دریایی هم نمی تونن از لانچرهای شلیک اژدر شلیک بشن. به همین دلیل برداشت من از شلیک موشک موشکهایی چون اژدر هوت هست نه موشک دریایی.

تبليغات و هيجانات جنگ سرد ... به نظر ميرسه هدفي خاص در پيش بوده و اون هم نمايش برتري قدرتها به مردم جهان . نكته جالب اينه كه دوره اين موشك ها دقيقا پس از پايان يافتن دوران تست هاي فضايي بمب هاي اتمي شروع شدند و با دانستن اين موضوعات هست كه من ميگم هدفي جز تبليغات و ايجاد حس امنيت در شوروي نداشتند . تقريبا تمامي كارهاي اون دوران چنين اهدافي داشتند ./. http://en.wikipedia.org/wiki/High-altitude_nuclear_explosion

اگر به مقادير ذكر شده براي موشكها دقت كنيد عدم كارايي عملي اين سامانه ها اثبات ميشه . توجه داشته باشيد كه كلاهك 2 تا 3 مگاتن براي يك موشك ضد موشك كه در مدار 120 کیلومتری زمین منفجر بشه چه تاثیرات بر روی مدارماهواره ها میزاره و اینکه براحتی تمامی همون رادارهای کنترل و هدایتش رو از کار میندازه ! چه بسا منجر به انفجار کلاهک های موشک هدف هم میشه و نتیجه بسیار مخرب تر از قبل . نمونه عملیش تست استارفیش پرایم هست که در اوقیانوس آرام و مدار 400 کیلومتری زمین توسط کلاهک 1.4 مگاتنی انجام شد و تاثیرات ئی ام پی اون به حدود 1400 کیلومتر اونطرف تر از مرکز انفجار یعنی هاوایی رسید و چراغهای خیابونا تا ارتباطات مخابراتی و تلفن ها رو از کار انداخت ! حالا تصور کن انفجار یک بمب 2 یا 3 مگاتنی کلاهک گالوش در ارتفاع 120 کیلومتری زمین چه فاجعه ای خواهد بود .!.