مرکاوا مارک-4 Walk Around بخش سوم پی نوشت : ادامه دارد ......... برای مشاهده تصاویر در ابعاد واقعی ، روی آنها کلیک کنید

مرکاوا مارک-4 Walk Around بخش دوم پی نوشت : ادامه دارد ......... برای مشاهده تصاویر در ابعاد واقعی ، روی آنها کلیک کنید

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست. یگان رهائی گروگان تیپ 65 نیروهای ویژه هوا دریا (نوهد) تیپ 65 نوهد(مخفف نیروهای ویژه هوا دریا) معروف به کلاه سبزهای ارتش ایران یکی از 9 یگان تکاور نیروی زمینی ایران و زبده ترین نیروی ویژه ارتش جمهوری اسلامی ایران است. مأموریت اصلی این تیپ جنگ ناهمتراز تعریف شده است. با افزایش گروگان‌گیری‌ها در جهان نیاز به تشکیل تیم رهایی گروگان در نیروهای مسلح احساس شد. در ایران نیز ابتدا این مأموریت به ارتش و تیپ۶۵ نیروی ویژه هوابرد واگذار شد. دوره رهایی گروگان ۱۸ ماه طول می‌کشد. بعد از اتمام تمامی دوره‌ها در تیپ۶۵ ، فرد با آموزش دوره رهایی گروگان ، به عضویت یک واحد از تیم رهایی گروگان درمی آید. تاریخچه در سال 1338 تیپ ویژه هوابرد با شماره ۲۳ به نام «تیپ ۲۳ نیروهای ویژه» در قالب ۵ گردان عملیاتی، یک گردان پشتیبانی، یک دسته مخابرات و گروهان قرارگاه و آموزشگاه جنگ‌های نامنظم تشکیل شد. در سال ۱۳۴۹، به «تیپ ۲۳ نیروهای ویژه هوابرد» تغییر نام یافت و یکسال پس از آن، دو یگان دیگر به نام‌های «رهایی گروگان» و گروهان «عملیات روانی» نیز به ساختار تیپ ۲۳ اضافه شد. در سال ۱۳۷۱ این یگان به تیپ ۶۵ نوهد (نیروهای ویژه هوا دریا) تغییر نام داد. در کانال تلگرامی ارتش جمهوری اسلامی ایران پس از حملات تروریستی خرداد ماه سال 1396 ( حمله داعش به مجلس ) نوشته شد: «آن کسانی که بی صدا آمدند و همه چیز را امن و امان کردند و رفتند و هیچ جا جلوی دوربین پیدایشان نشد؛ ارتشی هائی بودند از یگان رهایی گروگان تیپ ۶۵ نوهد.» کلیپی کوتاه از عملکرد نیروی ویژه رهائی گروگان تیپ نوهد را با هم مرور می کنیم : پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند.

در جنوب صحرای نقب روستایی وجود دارد با نام العراقیب. مردمان این روستای بیابانی به مانند خیلی اعراب فلسطینی اسرائیل که شرایط زندگی سختی دارند در این بیابان به دنبال زندگی روزمره خود هستند ولی دولت اسرائیل به بهانه اینکه ساخت و ساز این افراد در سرزمین اجدادی آنها غیر قانونی است دست به تخریب خانه هایشان می زند که با چنگ و دندان می سازند. تاسف بار خرابی 188 باره این روستا ( تا زمان مطالعه خبر مرجع وگرنه معلوم نیست این رقم در حال حاضر چقدر است) توسط اسرائیل است. نکته ای که به ذهن بنده رسید تقابل جالب سنت و مدرنیته است : از طرفی فلسطینی ها را می بینیم که بر ارزش و حق اجدادی داشتن سرزمین شان تاکید می کنند. حال ممکن است شیوه زندگی و گذران امور این کشور و مردمانش مدرن و خوب نباشد. از طرفی رژیم اسرائیل سالها است بر تکنولوژی و بالا بودن سطح زندگی خود تاکید دارد و مستقیم و غیر مستقیم از فلسطینیان میخواهد که به عنوان شهروند درجه 2و 3 ( واد جزئیات نمیشم ) به این رژیم ملحق شده تا در مقابل دست کشیدن از حقش نسبت به سرزمین فلسطین ، به فرصت های شغلی و زندگی آسوده تر در جامعه تلفیقی اسرائیل بپردازد. واقعا به زور نمی توان مردمانی را از بافت فرهنگی و تاریخی خود جدا کرده و به آنها وعده زندگی بهتر آنهم بدون کرامت انسانی را داد. 188 بار روستایی بر سر مردمانش خراب می شود تا چه زندگی به آنها پیشکش شود بدون آیین، سیستم حکومت داری و فرهنگ مستقل. اعراب در زمان قبل از صدر اسلام عبارتی را به کار می بردند که ما خود را اسیر بیابان های بی آب و علف کردیم تا تحت سیطه رومیان و ساسانیان نباشیم حال غرب باید بداند که شرایطی که در دول عربی زبان به وجود آورده چیزی نیست که الگویی خوب زندگی برای آیندگان شود. گرفتن فرهنگ و هویت این مردمان از هر سرزمین و حراج منابع غنی آنها و ارائه حداقل تکنولوژی آن هم با هزینه زیاد و نه با انتقال کامل فناوری چیزی نیست که چه در زمان حال خوشایند باشد و چه تامین کننده سعادت آینده باشد. ما در خاورمیانه بسیار مردمان و دولت ها را دیدیم که مغلوب نیروهای مهاجم شدند و حتی فرهنگ و آیین آنها استحاله پیدا کرده و تغییر کرده چون در مقابل فرهنگی پویا و غنی تر قرار گرفته بودد ولی من در غرب و استعمار نوینش بجز گرگ صفتی و دوشیدن ابدی ملل مقابل آنها چیزی ندیدم. این امر چیزی است که دافعه عظیم در مقابل آنها در منطقه ایجاد کرده و همین امر روزی زمینه ساز ریشه کنی آنها از منطقه خاورمیانه خواهد شد. منبع: العراقیب و تخریب 188 باره!

تصویری از چکمیت

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست. هواپیماهای مسافربری مافوق صوت آینده را تغییر می‌دهند توپولف تی یو- 144 (Tupolev Tu-144) نخستین و یکی از دو هواپیمای ترابری مافوق صوت جهان بود. این هواپیما توسط شرکت توپولف روسیه به مدیریت الکسی توپولف ساخته شد. هواپیمای مافوق صوت کنکورد (Concorde)، با کاربری مسافربری یا ترابری، دیگر هواپیمای مافوق صوت حمل و نقل هوایی است که در پروازهای تجاری برای حمل مسافر مورد استفاده قرار گرفت. این هواپیما، که محصول مشترک دو کشور فرانسه و بریتانیا است، قادر بود با سرعتی حدود دوبرابر سرعت صوت (دو ماخ) پرواز کند. شرکت‌های بوئینگ ، مک دانل داگلاس و لاکهیدمارتین از شرکت‌هایی بودند که برای ساخت هواپیمای ترابری مافوق صوت برای آمریکا در طول دهه ۱۹۶۰ میلادی تلاش کردند، اما ناکام ماندند. هر چند که هر دو هواپیمای توپولف-۱۴۴ و کنکورد عملکرد رضایتبخشی نداشتند و در نهایت، هر دو از فعالیت خارج شدند. اما پس از سال‌ها دوباره طرح «هواپیماهای مسافربری مافوق صوت» زنده شده است. در این میان سه پروژه از همه جدی‌تر به نظر می‌رسند. با هم نگاهی گذرا به این سه پروژه می اندازیم : هواپیمای مافوق صوت ویرجین گلکتیک شرکت ویرجین در حال ساخت یک هواپیمای مافوق صوت ۱۹ نفره است. هدف‌گذاری برای سرعت این هواپیما کمی رؤیایی به نظر می‌رسد، اما قرار است این هواپیما به سرعتی معادل سه برابر سرعت صوت دست پیدا کند. با این سرعت فاصله بین نیویوک تا لندن در مدت دو ساعت طی می‌شود. هدف‌گذاری برای سرعت این هواپیما معادل سریع‌ترین هواپیماهای جنگنده در جهان است. این هواپیما می‌تواند به ارتفاع بیش از ۱۵ کیلومتری از زمین صعود کند و دارای بدنه کشیده و بال‌ها مثلثی است. رسیدن به چنین سرعتی در سفرهای هوایی تجاری، جهان هوانوردی را متحول خواهد کرد. ولی از نظر مهندسی این هواپیما با مشکلات بسیاری روبه‌رو خواهد بود و مشخص نیست مهندسان این شرکت چگونه این محدودیت‌ها را بر طرف خواهند کرد. سیالاتی مانند هوا که قابل فشرده شدن هستند با امواج صوتی از مسیر جریان آگاه می‌شوند و خود را با آن مطابقت می‌دهند. حال اگر سرعت به بالای سرعت صوت برسد، پیش از آنکه هوا بتواند خود را با جریان هماهنگ کند برخورد بین هواپیما و هوا رخ می‌دهد. این برخورد سبب به وجود آمدن موج‌های ضربه‌ای می‌شود که معمولاً به شکسته شدت دیوار صوت معروف است. برخلاف تصور اشتباه رایج، شکست دیوار صوتی فقط زمانی روی نمی‌دهد که سرعت هواپیما از سرعت صوت بیشتر شود، چون هواپیما مادامی که با سرعت‌های مافوق صوت در حال پرواز است، چنین موج‌های فشاری را که باعث بروز «صدای انفجار مانند» می‌شود ایجاد می‌کند. هرچه سرعت افزایش پیدا کند، این شرایط هم در بدنه و هم در موتور و قطعات آن بحرانی‌تر می‌شود. از طرفی باید هواپیما مسافربری برای کاربرد تجاری طوری ساخته شود که زیر چنین فشاری هزینه تعمیر و نگهداری آن اقتصادی باشد. Spike S-512 شرکت آمریکایی Spike در حال توسعه یک هواپیمای مسافربری مافوق صوت با نام اس ۵۱۲ است. این هواپیما می‌تواند فاصله بین لندن تا نیویورک را طی چهار ساعت طی کند. این هواپیما ۱۸ نفر ظرفیت دارد و می تواند به سرعت ۱.۶ برابر سرعت صوت دست پیدا کند. قیمت این هواپیما حدود ۱۲۰ میلیون دلار ارزیابی شده است. این هواپیما دارای دو موتور است که می تواند ۸۹ کیلو نیوتن تراست ایجاد کند. برد این هواپیمای ۳۷ متری هم بیش از ۱۱ هزار کیلومتر است. هواپیمای مافوق صوت بوم BOOM OVERTURE شرکت هوا و فضا بوم در حال توسعه یک هواپیمایی مسافربری ما فوق صوت با نام OVERTURE است. این هواپیما فاصله پاریس تا مونترال کانادا را تنها در مدت سه ساعت و ۴۵ دقیقه طی می‌کند. ظرفیت این هواپیما منطقی‌تر از دو هواپیمای دیگر است و می‌تواند ۸۸ نفر را حمل کند. این هواپیما می‌تواند به سرعت ۱.۷ برابر سرعت صوت دست پیدا کند و حدود ۲۰۰ میلیون دلار قیمت دارد. این هواپیما هم می‌تواند به ارتفاع بیش از ۱۵ کیلومتری از زمین اوج بگیرد. در این هواپیما کشیده تنها یک ردیف صندلی در بخش راست و یک ردیف صندلی در بخش چپ قرار دارد و تمام مسافران دارای صندلی بیزنس کلاس خواهند بود. این شرکت امید دارد تا سال ۲۰۲۹ این هواپیما بتواند پرواز تجاری انجام دهد. منابع https://www.virgingalactic.com/articles/virgin-galactic-unveils-mach-3-aircraft-design-for-high-speed-travel-and-signs-memorandum-of-understanding-with-rolls-royce/ https://en.wikipedia.org/wiki/Spike_S-512 https://en.wikipedia.org/wiki/Boom_Overture پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند.

آناتومی چکمیت . .

کانسپت جنگنده بدون سرنشین ترکیه

تکمیل چرخه مدیریت صحنه نبرد برای نیروی هوایی ارتش ایالات متحده نمایش آزمایشهای بخش پروازی سامانه فرماندهی رزم یکپارچه دفاع موشکی و هوایی در محیط جنگ الکترونیک مشترک براساس آخرین خبرهای منتشر شده ، ارتش ایالات متحده ،آزمایشهای تکمیلی خود را با استفاده از سامانه فرماندهی رزم یکپارچه دفاع موشکی و هوایی ( IBCS) به نمایش گذاشت که در جریان آن ، یک تیر موشک کروز در محیط اشباع شده از جنگ الکترونیک بسیار سنگین ، مورد هدف قرار گرفت . این آزمایش که در میدان تیر وایت سندز در نیومکزیکو بوقوع پیوست ، شامل ادغام دو سیستم IBCS و همچنین سامانه راداری زمین و هواپایه وظیفه محور AN/TPS-80 محصول نورثروپ- گرومن بود . این آزمایش پروازی ، برای نخستین بار ، شامل یک تست زنده برای نمایش قابلیتهای مشترک مدیریت مسیریابی (JTMC) که پل ارتباطی میان شبکه IBCS و قابلیتهای درگیری مشترک نیروی دریایی (CEC) بحساب می آید ، بود که امکان به اشتراک گذاری داده های رادارهای وظیفه محور زمین./ هواپایه (G/ATOR) را در سیستم آتش یکپارچه IBCS را با هدف ایجاد یک شبکه یکپارچه کنترل آتش را فراهم می نماید . سامانه راداری زمین و هواپایه وظیفه محور AN/TPS-80 این آزمایش که با پشتیبانی لاکهید مارتین صورت پذیرفت ، شامل پرواز دو فروند جنگنده اف-35 بود که این شبکه با حسگرهای نصب شده بر روی این هواگرد رزمی مرتبط شده تا مسیریابی و انهدام با سهولت بیشتری صورت گیرد . کریستین هاربیسون ، جانشین مدیرکل و مدیر بخش سامانه های رزمی و آمادگی ماموریت نورثروپ گرومن در این زمینه می گوید : " ادغام سامانه های موجود دراین شبکه ها و استفاده از حسگرهای مختلف در فرکانس های متفاوت ، فرماندهی رزم یکپارچه دفاع موشکی و هوایی را قادرمی سازد تا یک تصور واضح از میدان نبرد در اختیار فرمانده میدان قرار گیرد . با فعال کردن شبکه عملیات مشترک ، IBCS می تواند در سنگین ترین محیطهای رزم الکترونیک عمل کند و این بدان معناست که کاربران این سامانه می توانند بخوبی تهدید را شناسایی ، رهگیری و منهدم نمایند " در این آزمایش ، دو تیر موشک کروز شلیک شد که یکی ماموریت برهم زدن و اخلال در عملکرد رادار و دیگری بعنوان موشک اصلی برای ایفای نقش مهمات انهدامی را بر عهده داشت . متقابلا ، خدمه سامانه های مدافع ، از این قابلیت جدید برای ردگیری تمامی موشکهای کروز شلیک شده ، تشخیص درست موشک کروز با ماموریت انهدامی و ارسال داده های درست به سامانه دفاع هوایی پاتریوت استفاده نمودند . در یکی از آخرین آزمایشهای صورت گرفته ، یک مجموعه رادار از سپاه تفنگداران ، دو رادار سنتنیل نیروی زمینی ، یک آتشبار پاتریوت و رادار سازمانی و درنهایت دوفروند اف-35 شرکت نموده بودند . درواقع ، این آزمایش ، هشتمین تست از یک برنامه بزرگتر بود که می بایست عملکرد سامانه IBCS را مورد تایید قرار می داد و روند فوق تا پاییز 2021 ادامه خواهد یافت . تا درنهایت آمادگی آن برای وزارت دفاع و ارتش مسجل گردد . شرکت تسلیحاتی نورثروپ- گرومن ، یکی از مجموعه های پیشگام برای تولید سامانه های IBCS بشمار می رود و محصول آن نیز بدلیل ساختار انعطاف پذیر و مدولار که قابلیت اتصال به تمامی سامانه های استاندارد ارتش ، نیروی دریایی و هوایی را دارد ، یک مدعی جدی برای کنترل فضای نبرد در آینده محسوب می گردد . بکارگیری IBCS بدلیل کارآمدی قابل توجه ، برای 4 نیروی ارتش ایالات متحده مقرون به صرفه ترین سامانه در دسترس خواهد بود ، چرا که می توان از آن بر علیه جتهای رزمی نسل4 و 5 ، بدون سرنشین های تهاجمی و سایر تهدیدها استفاده نمود . امروز شرکت نورثروپ – گرومن ، با بیشتر از 90 هزار کارمند ، یکی از شرکتهای اصلی تولید کننده لبه فناوری نظامی بشمار می آید . به سفارش جناب @Crash پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

تصاویر مراحل ساخت بدنه و نصب آن بر روی نسخه اولیه تانک الکفیل--1

به نام خدا Zala Aero نمونه ی پهپاد هیبریدی با مداومت 12 ساعته را در ماکس 2021 رونمایی می کند Zala Aero، زیرمجموعه گروه Kalashnikov، پهپاد هیبریدی ZALA 421-16E5G را برای اولین بار در نمایشگاه بین المللی هوایی MAKS-2021 به نمایش می گذارد. Kalashnikov اخیرا در بیانیه ای گفت: "اولین نمونه های این پهپاد در حال حاضر در تاسیسات مجتمع سوخت و انرژی مورد استفاده قرار می گیرند." این پهپاد می تواند بیش از 12 ساعت در هوا بماند، مسافتی بیش از 1200 کیلومتر را طی کند و نظارت هوایی را در فاصله بیش از 100 کیلومتری انجام دهد. اثر صوتی کم ZALA 421-16E5G به دلیل توانایی آن در کار در حالت بی صدا روی باتری بافری است. این حالت می تواند تا 1 ساعت دوام داشته باشد و مدت زمان شارژ مجدد باتری در هوا تنها 2 ساعت است. ZALA 421-16E5G برای کار در سکوت کامل رادیویی در مناطقی با وضعیت رادیویی دشوار در فاصله تا 500 کیلومتری از نقطه پرتاب سازگار شده است. عملکرد "ناوبری ویدئویی" امکان از دست نرفتن دید حتی در نبود سیگنال سامانه های ناوبری ماهواره ای را فراهم می کند. این پهپاد به محموله هدف ترکیبی با 2 دوربین حرارتی و یک دوربین فیلمبرداری با بزرگنمایی 60 برابری مجهز است. ویدئو ها با فرمت HD (1280*720) پخش می شود، به همین دلیل اپراتور در ایستگاه زمینی می تواند تصاویر مخابره شده را با جزئیات ببیند.

به نام خدا Boeing Phantom Eye هواپیمای بدون سرنشین (UAV) ارتفاع بالا با مداومت طولانی (HALE) (2012) بوئینگ Phantom Eye پهپادی نسل جدید است و مهم ترین ویژگی آن سامانه پیشرانه هیدروژن مایع آن است که بهره وری و برد زیادی دارد. این پیشرانه ها هیچ گاز خروجی یا اتلاف سوخت ندارند و آب تنها خروجی آنهاست که Phantom Eye را حامی محیط زیست می کند (اگرچه این فناوری در زمان رونمایی Phantom Eye گران‌قیمت بود). دیگر پهپاد های هم رده اکثرا از موتور های بنزینی (پریدیتور، ریپر) یا موتور های توربوفن (گلوبال هاک) برای افزایش برد و توانایی های ماموریتی استفاده می کنند. پهپاد Phantom Eye محصول شاخه سری "Phantom Works" بوئینگ است که حوزه کاری آن مشابه تاسیسات سری "Skunk Works" لاکهید مارتین، سازنده جنگنده پنهانکار F-117 Nighthawk در دهه 1980 می باشد. بوئینگ بازار های مختلفی (تجاری و نظامی) را برای Phantom Eye تدارک دیده و این پهپاد می تواند برای نظارت بر شرایط متغیر زمینی در مدت طولانی مورد استفاده قرار گیرد. تجربه رزمی آمریکا در افغانستان و عراق باعث شد تا الزامات جدیدی برای تمام شاخه های نظامی اضافه شود؛ این محصول مفید جنگ های پویای طولانی مدت است. پهپاد ها از شروع سال 2001 و حملات سال 2003 نقش پر رنگ تری در عملیات های ارتش ایالات متحده داشته اند و راه های جدید تر و بهتری برای انواع نقش های در میدان نبرد ارائه کرده اند، به خصوص جمع‌آوری داده که ماهواره ها در مواقعی می توانند توانایی محدودی ارائه کنند و هواپیما های شناسایی سرنشین دار معمولا جایگزین مناسبی نیستند. پهپاد ها ساکت‌تر هستند، مداومت بیشتری دارند، از کیلومتر ها دورتر به جاسوسی از دشمن می پردازند و اطلاعات به روز را به زمین مخابره می کنند. بوئینگ پیشتر پهپاد Condor را طراحی کرده بود. این پلتفرم که پهپاد تحقیقاتی با ارزشی بود، اولین پرواز خود را در سال 1988 انجام داد. این پهپاد بعد از حدود 300 ساعت جمع‌آوری داده، بازنشسته و به موزه هوایی سن متیو کالیفرنیا منتقل شد. Phantom Eye برگرفته از Condor است. در این برنامه Aurora Flight Sciences، Ball Aerospace، Ford و MAHLE Powertrain هم همکاری می کنند. هرکدام از این شرکت ها تخصص خود را در طراحی مفهومی Phantom Eye به کار گرفته اند. این پهپاد همانند طراحی های انقلابی پیش از خود، حداقل تا امروز، نه مسلح است و نه برای نقش نظارتی/شناسایی برای جاسوسی از اهداف در مدت طولانی طراحی شده است. اگر برنامه Phantom Eye موفق شود، این پهپاد قادر خواهد بود تا برای روز ها در یک مکان معیین باقی بماند. یا ممکن است به برنامه دیگری تبدیل شود و راه را برای پهپاد هایی با مداومت چند هفته ای یا حتی چند ماهه باز کند. طراحی خارجی Phantom Eye با هیچ معیاری طراحی بدیعی ندارد، بدنه اصلی برآمده، بال های 45 متری و میله دمی نازک از مشخصه های آن است. این پهپاد ویژگی های پنهانکاری را فدای برد و ارتفاع بالا کرده و طراحی آن هم محصول این تفکر است. بدنه شبیه توپ راگبی است و بال های بزرگی در بالای آن نصب شده اند تا بیشترین نیروی بالا کشنده را تولید کنند. در هنگام سکون، بال ها به طرزی قابل توجه به پایین خم می شوند اما هنگام پرواز، رو به بالا قرار می گیرند، به همین دلیل پایه های نازکی در طرفین بدنه آن را حمایت می کنند. بدنه با ظرافت به سمت عقب باریک می شود و در انتها تک باله عمودی دمی و یک جفت بال افقی رو به پایین را نگه می دارد. شکل کلی قسمت دم به حالت Y برعکس است. نیروی Phantom Eye توسط 2 موتور در داخل محفظه های ساده تامین می شود که هرکدام یک ملخ 4 پره را می چرخانند. 2 موتور تعبیه شده در این هواپیما در خودروی تجاری فورد فیوژن هم یافت می شود. برخلاف نسخه های احتراقی، این مدل از موتور های فورد به مقدار زیادی تغییر داده شده اند تا از مزایای پیشرانه های هیدروژن مایع بهره ببرند. به همین دلیل این سامانه بسیار مقرون به صرفه تر است. این پیشرانه ها از نوع موتور های 4 سیلندر 2 لیتری فورد هستند که هرکدام 150 اسب بخار قدرت تولید می کنند و هواپیما را به سرعت هایی بیشتر از 273 کیلومتر در ساعت (هم سطح بالگرد های مدرن) می رسانند. در مارچ سال 2010 موتور ها در محیط کنترل شده، آزمایش شدند. Phantom Eye حدود 4 روز مداومت پروازی دارد و می تواند به ارتفاع 20000 متری برسد، قلمرو جوی که پیشتر فقط در اختیار هواپیما های جت سرنشین دارد بود. توانایی حمل 200 تا 227 کیلوگرم تجهیزات ماموریتی را دارد. Phantom Eye اولین بار در دوازدهم جولای سال 2010 در نمایشگاه بوئینگ در تاسیسات سنت لوئیس میسوری به صورت عمومی رونمایی شد. آزمایش های زمینی آن در پایان سال 2010 در مرکز تحقیقات پرواز Dryden ناسا در پایگاه نیروی هوایی Edwards کالیفرنیا آغاز گردید. از آن جا اولین پرواز خود را در اول ژوئن سال 2012 (به تاخیر افتاده از سال 2011) انجام داد. بوئینگ به دنبال دیگر پروژه های مشابه و نسخه های بزرگ تری از Phantom Eye رفت تا مداومت پروازی را بیش از پیش افزایش دهد، به گفته منابع تا بیش از 10 روز، به همراه محموله داخلی شامل تجهیزات تخصصی. در فوریه سال 2014، نیروی هوایی ایالات متحده وضعیت Phantom Eye را به خدمت آزمایشی در گروه عملیاتی چهارصد و دوازدهم تغییر داد. در آگوست سال 2016، پهپاد از خدمت/آزمایش فعال خارج شد. قطعات Phantom Eye برای نمایش در موزه آزمایش پرواز نیروی هوایی، از هم جدا شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - وضعیت: بازنشسته - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: شرکتBoeing (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (بازنشسته) - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول بال ها: 45.7 متر - وزن: 6400 کیلوگرم – قوای محرکه: 2 موتور فورد 4 سیلندر لیتری با سوخت هیدروژن مایع که هرکدام 150 اسب بخار قدرت تولید می کنند حداکثر سرعت: 150 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 19812 متر - تسلیحات: ندارد. 200 کیلوگرم محموله شامل تجهیزات نظارتی - نسخه ها: Phantom Eye (سری پایه) منبع

بحث اصلی این هست چرا باید فکر کنیم نمونه هایی که صادر میشه ضعیف تر هست از نمونه هایی که برای خود ارتش روسیه تولید میشه ؟ تو جنگ ها ضعف روسیه تو بحث ساخت جنگنده باعث شده آسمان از دست متحدین روسیه خارج بشه وقتی اسمان را از دست بدن دیگه اهمیت کیفیت سایر تسلیحات کم میشه . لیست 100 شرکت برتر نظامی جهان نکته جالبه اینه شرکت اماراتی 24 شرکت بزرگ دنیا هست همانطور که میبینید شرکت های روسی فقط دو تا توشون هستند اونها هم با کاهش شدید فروش مواجه هستند شرکت های چنی ها بالا هستند اون هم به به خاطر فروش شون هست به خاطر این هست که فعلا چین سرمایه گذاری زیادی برای توسعه ارتشش کرده به نظر من روسیه و چین با عدم فروش سلاح به ایران دارن اشتباه می کنند مگر چقدر ارتش این دو کشور سلاح می خواد چند مدت دیگه که فرضا امریکا اجازه صادارت اف 35 را بده قطر عربستان کویت عمان بحرین و.... دنبال این هواپیما خواهند بود و دوباره میلیاردها دلار درآمد اما کشورهای غربی به نوعی با همکاری هایی که با هم دارند و متحدانی که دارند یک بازار بسیار گسترده تسلیحاتی دارند شرکتی مثل الماز انتی بیشتر از 30 درصد درامدش کم شده ضعف سیستم های پدافندی روسیه در لیبی و سوریه و ارمنستان شاید اصلی ترین دلیل کاهش فروش این شرکت بوده مقایسه روسیه و چین در تکولوژِی نظامی

آماده سازی غرفه ایران در نمایشگاه ماکس 2021 https://www.aparat.com/v/WBKwU پی نوشت : عجالتا خبری از نمونه پروازی یاسین نیست تا ببینیم بعد از آغاز چه اتفاقی می افتد

امروز فضیلت زنده نگهداشتن یاد شهداء ، کمتر از خود شهادت نیست. با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست. استاد خلبان ایرانی؛ توسط منافقین خفه شد! امیر سرتیپ خلبان شهید محمد علی فرزین یکی از خلبانان شهید نیروی هوایی ارتش است که اول اردیبهشت ماه سال ۱۳۲۸ در روستای شیرگاه از توابع قائمشهر در استان مازندران چشم به جهان گشود. محمدعلی ۱۵ ساله بود که به تنهایی به تهران آمد و تا مقطع دیپلم را در دبیرستان اسد آبادی واقع در میدان رشیدیه گذراند. او پس از اینکه دیپلم گرفت به علت علاقه خود به خلبانی در سال ۱۳۴۸ وارد نیروی هوایی شد و به استخدام این نیرو درآمد. دوره‌های مقدماتی خلبانی و زبان انگلیسی را در تهران سپری کرد و برای طی دوره‌های تکمیلی و تخصصی جنگنده اف ۵ به آمریکا اعزام شد. از آمریکا که بازگشت با درجه ستوان دومی به پایگاه ششم شکاری بوشهر اعزام شد و در آن جا خدمت خود را آغاز کرد. به علت مهارت و استعدادهای بالا در سال ۱۳۵۵ برای طی دوره معلم خلبانی دوباره به آمریکا اعزام شد و پس از بازگشت به ایران وظیفه آموزش خلبانان جوان را برعهده گرفت. جنگ تحمیلی که علیه کشورمان آغاز شد به پایگاه چهارم شکاری وحدتی دزفول آمد و در آن جا با اجرای ماموریت‌های مختلف ، خدمت خود را ادامه داد. مهارت وی به گونه ای بود که هرگاه توسط دشمن مورد اصابت قرار می‌گرفت، نجات پیدا می‌کرد و دوباره با سلامتی به پرواز باز می‌گشت. سومین روز از مهرماه سال ۵۹ بود که در هنگام پرواز در نزدیکی دهلران مورد اصابت دشمن قرار گرفت و با موفقیت از جنگنده خود اجکت (خروج اضطراری) کرد و به طرز معجزه آسایی در زمین فرود آمد. او که به سختی مجروح شده بود برای طی دوره پزشکی به بیمارستان اعزام شده و پس از طی دوره نقاهت دوباره به گردان پروازی خود باز می‌گردد. پس از آن نیز پروازهای موفق خود را علیه ارتش بعثی انجام می‌دهد و دشمن بعثی را در رسیدن به اهداف خود ناکام می‌گذارد. صبح چهارم آبان ماه ۵۹ بود که شهید محمدعلی فرزین با یک فروند جنگنده اف ۵ جهت بمباران نیروهای دشمن در حوالی اهواز به پرواز در می‌آید. پس از بمباران موفق اهداف موردنظر توسط شهید فرزین به ناگهان پدافند دشمن جنگنده وی را از ناحیه چرخ عقب، خروجی موتور و چتر دم مورد هدف قرار می‌دهد و جنگنده او به سرعت آتش می‌گیرد. او که چاره‌ای جز اجکت (خروج اضطراری) نداشت این کار را انجام می‌دهد و از جنگنده خود خارج می‌شود و در فاصله چند متری از نقطه سقوط هواپیمای خود فرود می‌آید. او آسیب شدیدی دیده بود و زخم‌های بسیاری هم بر بدنش داشت و در حال خونریزی شدید بود. از طرفی پای او آسیب دیده بود و او لنگان لنگان راه افتاد تا از چنگ دشمن بعثی رهایی پیداکند. اما به ناگهان حضور یک ایرانی توجهش را به خود جلب می‌کند که او را به چادر خود برای استراحت و مداوا دعوت می‌کند. آن‌ها با یکدیگر به چادر آن شخص رفته و شهید فرزین مشغول استراحت می‌شود غافل از اینکه این فرد ایرانی از نیروهای منافقین است و در غالب ستون پنجم دشمن فعالیت می‌کند. این منافق بی رحم و سنگدل در حالیکه شهید فرزین در حال استراحت بود به سراغ او رفته و با بند چتر نجاتش او را خفه می‌کند و او را در تاریخ ۴ آبان ماه سال ۵۹ به شهادت می‌رساند. این منافق بی رحم و سنگ دل پس از اینکه شهید فرزین را به شهادت رساند تفنگ و سایر وسایل با ارزش او را برداشته و پیکر مطهرش را در بیابان رها می‌کند. این شخص یک ماه پس از این ماجرا توسط نیروهای اطلاعاتی ایران دستگیر می‌شود و اسلحه کمری شهید فرزین که در اختیارش بود به دست آن‌ها توقیف می‌شود. با کسب اطلاعات درباره آن اسلحه مشخص می‌شود که شماره سریال آن سلاح با اسلحه شهید فرزین هم خوانی دارد و اینجاست که او به عمل ننگین خود اعتراف می‌کند و سرانجام با حکم قاضی در محل تولد شهید فرزین اعدام می‌شود. ادامه دارد ... ------------------------ پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند پ.ن 2 : انشاء الله و اگر عمری باقی بود ، در پست های بعدی، سایر شهدای کمتر شناخته شده دفاع مقدس کشورمان را خدمت دوستان عزیز معرفی خواهم نمود.

به نام خدا Boeing MQ-25 Stingray هواپیمای تانکر بدون سرنشین مبتنی بر حامل (2025) "MQ-25 "Stingray یکی از برنامه های جاری نیروی دریایی ایالات متحده برای ساخت هواپیما های بدون سرنشین تانکر سوخترسان برای خدمت در ناوگان بزرگ کشتی های هواپیمابر خود است. الزامات این برنامه شامل حداقل حجم سوخت 6350 کیلوگرم و برد پروازی 804 کیلومتر از کشتی میزبان می باشد. بوئینگ، نورثروپ گرومن، جنرال اتمیکس و لاکهید مارتین در برنامه Stingray رقابت کردند. نورثروپ گرومن در سال 2017 از رقابت کنار کشید. گرومن با پهپاد X-47B نسخه ناو هواپیمابر نشین شرکت کرده بود. نیروی دریایی امیدوار است Stingray تا میانه های این دهه (حدود سال 2025) به سطح عملیاتی برسد. در آگوست سال 2018، نیروی دریایی ایالات متحده، بوئینگ را به عنوان برنده این رقابت اعلام کرد و قراردادی 805 میلیون دلاری برای توسعه 4 هواپیمای MQ-25 تا آگوست 2024 با این شرکت بست. در دوم آپریل سال 2020، 3 فروند MQ-25 آزمایشی دیگر سفارش داده شد تا مجموع سفارش ها به 7 فروند برسد. این برنامه ممکن است تا 13 میلیارد دلار و 72 فروند پهپاد افزایش یابد. سال های 2000 شاهد انفجاری در سامانه های بدون سرنشین هوایی در حوزه نظامی بود و تعجبی ندارد که نیروی دریایی ایالات متحده از آن زمان به دنبال تانکر های هوایی بدون سرنشین برای پرواز از عرشه ناو های هواپیمابر خود باشد. پروژه ای که در ابتدا قرار بود برنامه "پهپاد نظارت و حمله هوایی برخاست از هواپیمابر" (UCLAS) باشد به "سامانه سوخت رسانی هوایی مبتنی بر ناو هواپیمابر" (CBARS) تبدیل شد. در سال 2016 برای این محصول نام "MQ-25 "Stingray انتخاب شد. طرح بوئینگ، از شاخه سری "Phantomworks" بود که تحت تاثیر کار های قبلی بوئینگ برای برنامه پهپاد رزمی UCLASS قرار گرفته است. این پهپاد جدید اولین بار در نوزدهم دسامبر سال 2017 در مراسمی با حضور خبرنگاران رونمایی شد. طراحی این پهپاد بال پرنده خمیده با لا های رو به عقب است. بال های دمی از 2 جفت سطح رو به بیرون تشکیل می شود. بخش زیرین بدنه از چرخ های سه‌گانه برای حرکت روی زمین استفاده می کند، هر بال اصلی یک چرخ تکی را حمل می کند اما بازوی دماغه با چرخ های دوتایی تقویت شده است. بدنه کاملا صاف است و برای حمل سامانه های اویونیک، موتور (ها) و ذخیره سوخت طراحی شده است. بال های جمع شونده در طراحی آن در نظر گرفته شده است زیرا کشتی ها فضای محدودی دارند.. برای عملیات های روی حامل MQ-25 نیاز است تا از میان عرشه شلوغ هواپیمابر حرکت کند، و از بالابر تا منجنیق برای پرتاب و از عرشه تا بالابر پس از بازگشت را طی کند. این کار نیاز به برنامه نویسی پیشرفته ای دارد. همچنین، برای خدمت در نیروی دریایی، این پهپاد بیشتر عمر خدماتی خود را در حال ماموریت روی آب خواهد بود که چالشی برای مهندسان است. فراتر از آن، کیفیت بخش هوایی نیروی دریایی، به پهپاد سازه و زیرسازه ای تقویت شده برای تحمل فشار ها، پوشش های ویژه برای مقابله با محیط های شور دریایی، توانایی عملیات در شب و روز و قلابی نگه دارند برای فرود روی عرشه ناو داده است. به تمام این ویژگی ها توانایی عملیات خودکار و انتقال سوخت هنگام کار کنار هواپیما های سرنشین را هم باید اضافه کرد. Stingray قادر به سوخت رسانی به تمام انواع هواپیما های نیروی دریایی ایالات متحده. توانایی سوخت گیری سریع و بهینه هواپیما ها توسط پهپاد های خودکار، گام مهمی برای هوانوردی نیروی دریایی است. این پهپاد ها به هواپیما هایی مثل F/A-18 مدل E و F اجازه می دهد تا برگرداندن تغییرات ذخیره سوخت خود، به فرم رزمی سابق برگردند. MQ-25 علاوه بر توانایی سوخت رسانی، نقش ISR (جاسوسی-نظارت-شناسایی) هم دارد و می تواند با حمل رادار به ناوگان اصلی کمک کند. با روی کار آمدن Stingray، برنامه نیروی دریایی برای حفظ F/A-18 و F-35 در نقش هجومی دیگر نیازی به تانکر های سرنشین دار که بر روی چاچوب هواپیما های رزمی فعلی ساخته شده، ندارد. در سال 2017 بوئینگ اعلام کرد MQ-25 در فاز های نهایی آزمایش موتور است. زمان پایان شرکت در برنامه تا روز سوم ژامویه سال 2018 بود. بوئینگ در نظر دارد تا حدود 72 فروند پهپاد MQ-2 را تا آن زمان تولید کند. نمونه اولیه شرکت بوئینگ در دسامبر سال 2017 رونمایی شد. اگرچه که این طرح از سال 2011 روی کاغد آمده و از نوامبر سال 2014 وجود داشته است.تصاویر منتشر شده در ژانویه 2018 و تصاویر رسمی در مارچ سال 2018 منتشر شدند. نمونه اولیه بوئینگ MQ-25 (به نام T1) تا سال 2018 در حال انجام آزمایش های سازگاری با ناو هواپیمابر بود. در آپریل سال 2018، اعلام شد که بوئینگ، موتور توربوفن AE3007 رولزرویس را برای نمونه اولیه پهپاد سوخترسان MQ-25 انتخاب کرده است. در فوریه سال 2019، نیروی دریایی ایالات متحده قراردادی 41.8 میلیون دلاری را برای ساخت آشیانه MQ-25 Stingray در Patuxent River (مریلند) با B.L. Halbert International منعقد کرد. در می سال 2019، اعلام شد که اولین دور پرواز های آزمایشی MQ-25 T-1 در ماه ژوئن یا جولای سال همین سال آغاز خواهد شد. در ماه ژوئن اولین پرواز آن برای میانه های سال برنامه ریزی شد. در سپتامبر سال 2019، نیروی دریایی ایالات متحده کار برروی یک نمونه توسعه ای MQ-25A را اغاز کرد. اولین پرواز آن در نوزدهم همان ماه انجام شد که 2 ساعت به طول انجامید. ورود به خدمت آن برای سال 2022 سا 2023 برنامه ریزی شد. در ماه اکتبر، آزانس اطلاعات ملی فضایی، بوئینگ را مسئول تحقیق درباره ی احتمال یکپارچه سازی پاد های چند کاربره (MMP) بوئینگ با سازه فعلی پهپاد MQ-25 کرد تا در نقش گشت دریایی در کنار هواپیمای گشتی بوئینگ P-8A پوسایدن خدمت کند. در مارس سال 2020، بررسی طراحی سامانه (SDR) پهپاد MQ-25 به پایان رسید. در ماه آپریل، سفارش خرید 3 فروند MQ-25 اضافه تر را به ارزش 84.7 میلیون دلار به بوئینگ ارائه کرد. در ماه می، بوئینگ ساخت 4 فروند از MQ-25 را برای آزمایش مهندسی شروع کرد. در ماه نوامبر، نیروی دریایی ایالات متحده، تمرینات پروازی مجازی برای پهپاد MQ-25A را آغاز کرد. در ژوئن سال 2021، یک فروند نسخه اولیه پهپاد MQ-25 با موفقیت عملیات سوخترسانی هوا به هوا را با یک هواپیما ی بوئینگ F/A-18F سوپر هورنت پشت سر گذاشت. این عملیات در چهارم ژوئن در ارتفاع 3 کیلومتری در پایگاه هوافضای میسوری انجام شد و اولین در نوع خودش بود. انتظار می رود تا سال 2025، این پهاپد عملیاتی شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2025 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Boeing Phantomworks (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (برنامه ریزی شده) - نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، سوخت گیری هوایی (تانکر، پلتفرم اختصاصی یا تغییر یافته برای انتقال سوخت به هواپیما های هم پیمان)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 16 متر - طول بال ها: 23 متردر حالت بال باز، 9.5 متر در حالت بال تا شده - ارتفاع: 3.4 متر در حالت بال باز، 4.8 متر در حالت بال تا شده - وزن: 6400 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 20000 کیلوگرم (13800 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن AE 3007N رولزرویس با 44 نیوتن رانش حداکثر سرعت: 620 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 12000 متر - برد: 930 کیلومتر هنگام حمل 6803 کیلوگرم سوخت - تسلیحات: ندارد. ماموریت آن فقط محدود به حمل سوخت است - نسخه ها: MQ-25 "Stringray" (سری پایه)، MQ-25A (مدل تولیدی پیشنهادی)، T1 (نمونه اولیه شرکت بوئینگ)، MQ-25 MPA (مدل پیشنهادی برای هواپیمای گشت دریایی، شامل پاد چند کاربره (MMP) شرکت بوئینگ) منبع

سلام فیلم ارباب حلقه ها ، قسمت اول : یاران حلقه "... و چيزهايي که نبايد از ياد مي رفتند ، فراموش شدند . تاريخ اسطوره شد و اسطوره افسانه شد . به مدت دو هزار و پانصد سال .... " پی نوشت : این جمله از فیلم است و در کتاب وجود ندارد

به هیچ وجه جنبه تبلغاتی نداره... این یک تمرین برای افزایش امادگی جسمی و ذهنی فرد لودر هست. همچنین نشان میدهد در حالت استاندار لود دستی سرعت بیشتری از لود خودکار دارد. نکته اول در عمل لازم نیست در یک بازه زمانی کوتاه همه گلوله های تانک را در در داخل توپ قرار دهید. در یک نبرد واقعی نرخ آتش یک تانک به نرخ اتش4 یا 8 گلوله در دقیقه نمیرسد. قطعا در یک نبرد با شرایط واقعی نرخ اتش یک تانک هیچگاه به حد استاندار خود نمیرسد. علل مختلفی باعث افزایش زمان نرخ آتش در تانک ها میشود مانند زمان بر بودن زمان شناسایی اهداف تا شلیک ، تقسیم بندی اهداف بین واحدهای زرهی حاضر در منطقه و... . نکته دوم شاید به نظر برسد تانک های با اتولودر نرخ آتش بالاتری دارن اما در یک شرایط واقعی تانک های با بارگذار دستی میتواند به هم اندازه نرخ اتش داشته باشند (با احتساب زمان شناسایی هدف تا اجرای اتش) . مزیت اصلی بارگذار خودکار در تانک های امروزی کاهش تعداد خدمه است. به همین علت است که برخی کشورها هنوز بارگذار دستی را انتخاب میکنند. در اینده در صورتی افزایش کالیبر توپ ها قطعا نیروی انسانی توانایی بارگذاری مهمات کالیبر بالاتر از 120 میلیمتری به شکل دستی را نخواهد داشت در ان زمان قطعا بارگذار خودکار یک انتخاب نیست بلکه ویژگی هست که باید استفاده بشود. لود دستی در حال حرکت و زمین ناهموار هم به مدد سیستم های تعلیق به اسانی ممکن است اگرچه میتواند اثر منفی بر سرعت زمان بارگذاری هم بگذارد

به نام خدا Boeing MQ-18 Hummingbird (A160) هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2012) A160 Hummingbird یک پهپاد بالگردی است که مزایای پهپاد های مرسوم را با بالگرد های رزمی مدرن ترکیب کرده است. Hummingbird هدفی کوچک‌تر است، سرعت بیشتر و بهره وری موتور بالاتری دارد و توانایی هایش فراتر از سامانه های بال چرخنده اندازه کامل نسل فعلی است. همچنین، به دلیل بدون سرنشین بودن، این پهپاد خدمه خود را دور از صحنه نبرد نگه می دارد و در صورت لزوم می تواند محموله و نیرو را به خط مقدم منتقل کند. جدا از قابلیت های ترابری، Hummingbird تطبیق پذیر است و می تواند در نقش هایی از جمله جمع‌آوری اطلاعات، شناسایی و نظارت دشمن یا میدان نبرد (به صورت لحظه ای)، رله ارتباط هوایی متحرک برای نیرو های زمینی و پیدا کردن به هدف در صورت نیاز ظاهر شود. گفته می شود که Hummingbird تا حد زیادی خودکار است که نیاز به مداخله انسانی را کاهش می دهد و برنامه ریزی شده است تا در طول پرواز برای یافتن بهترین راه انجام ماموریت تصمیم بگیرد. منشا A160 به توسعه پهپاد Maverick توسط شرکت Frontier Systems بر می گردد؛ مدلی تغییر یافته از بالگرد تجاری 2 سرنشینه رابینسون R22 و جد پهپاد A160. Maverick اولین پرواز بدون سرنشین خود را پس فقط 1 سال از آغاز برنامه و در سال 1998 انجام داد. سامانه های داخلی که برای Maverick توسعه داده شده بودند، در پهپاد A160 مورد استفاده قرار گرفت. Maverick توسط ارتش ایالات متحده خریداری شد و حداقل 4 فروند از آن در خدمت نیروی دریایی بود (یا است). اولین پرواز A160 در ژانویه سال 2002 به ثبت رسید. نمونه های اولیه از یک موتور خودرو بنزینی 4 و 6 سیلندر استفاده می کردند که به یک روتور 3 پره متصل بود. در سال 2003، آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی (DARPA)، قراردادی 75 میلیون دلاری را برای ساخت و آزمایش 6 نمونه اولیه به Frontier Systems اعطا کرد. اما بوئینگ در سال 2004 شرکت Frontier Systems را خریداری کرد و Hummingbird را به خط تولید پهپاد خود اضافه نمود. Hummingbird تا مدتی با نشان Boeing Phantom Works خدمت کرد و سپس تحت برند Boeing's Advanced Systems که شاخه ای از سامانه های دفاعی یکپارچه بوئینگ بود، در آمد. A160T ارتقا یافته (حرف T بیانگر موتور توربینی است) پرواز های آزمایشی خود را در ژوئن سال 2007 آغاز کرد. در سال 2008 رکورد مداومت پروازی برای پهپادی در این کلاس را شکست و به مدت 18.7 ساعت پرواز کرد. در بیست و هفتم سپتامبر سال 2007 یکی از نمونه های اولیه A160T در سانحه ای به دلیل عدم پاسخگویی حسگر داده به کامپیوتر پرواز از دست رفت. در مارس سال 2010، Hummingbird ارزشیابی توانایی ترابری خود را برای تفنگداران دریایی ایالات متحده به اتمام رساند. در این ارزیابی، 1134 کیلوگرم را در 2 سورتی پرواز 277 کیلومتری بین 2 پایگاه خط مقدم شبیه سازی شده جا به جا کرد. چیزی که این آزمایش را خاص کرد، این بود که Hummingbird با تنظیمات برنامه ریزی شده ماموریتی خود و تقریبا خودکار، پرواز کرد. در بیست و هشتم جولای سال 2010، بار دیگر یک A160T بر اثر از دست رفتن کنترل سقوط کرد. در آگوست سال 2010، 2 فروند Hummingbird به سامانه های راداری جدید Forrester مجهز شدند و پرواز های آزمایشی خود را در Belize انجام دادند. این رادار توانایی پایش از میان شاخ و برگ های انبوه را دارد. این پرواز ها منجر به سقوط یکی دیگر از A160T ها شد و ارزیابی ها را متوقف کرد. با این حال، ساخت آن در مارچ سال 2010 آغاز شد. نام رسمی Hummingbird در ارتش ایالات متحده "YMQ-18A" است. در ظاهر، Hummingbird با توجه به ساختار بدون تغییر بالگرد رابینسون R22 و پهپاد Maverick، مانند بالگرد های سرنشین دار معمولی است. بدنه آن صاف است و در قسمت دماغه به شدت مخروطی می شود. بدنه به سمت عقب ظریف و ساده است. ملخ اصلی 4 پره در نزدیکی و بالای بدنه اصلی و اندکی جلوتر از مرکز قرار دارد. بخش زیرین از 2 چرخ فرود اصلی کاملا جمع شونده (به سمت عقب) در زیر قسمت میانی و یک چرخ غیر جمع شونده دمی در پشت تشکیل شده است. موتور و جعبه دنده در مرکز بدنه نصب شده اند و 2 ورودی هوا در طرفین هوای مورد نیاز موتور را تامین می کنند. یک بالچه عمودی در پشت و زیر ساختار دم قرار گرفته که چرخ دمی را حمل می کند. محموله ها را می توان مستقیما زیر بدنه و بین بازو های فرود اصلی حمل کرد. طول سازه ی Hummingbird حدود 10 متر و طول ملخ اصلی آن 11 متر است. حداکثر وزن برخاست آن 3000 کیلوگرم اعلام شده است. انتظار می رود تا حداکثر ارتفاع 9144 متری پرواز کند اما با موتور فعلی تا ارتفاع 6096 متری می رود. حداکثر سرعت کروز آن 304 کیلومتر در ساعت و برد آن 4166 کیلومتر است. شرکت بوئینگ ادعا می کند که Hummingbird می تواند در تمام مشخصه های نبرد از بالگرد های مدرن فعلی عملکرد بهتری داشته باشد. این پهپاد از نظر ارتفاع و مداومت پروازی از سامانه های بال چرخنده فعلی بالاتر است. به نویز تولیدی آن هم توجه شده و صدای کمتری از بالگرد های مرسوم بزرگ‌تر از خود تولید می کند. یکی از جنبه های خاص Hummingbird، "سامانه تنظیم خودکار سرعت ملخ" است که به پهپاد اجازه می دهد در طول پرواز نسبت به شرایط تغییر ارتفاع، واکنش نشان دهد. ملخ می تواند تعداد دور بر دقیقه خود را تنظیم کند تا چرخشی بهینه (کمتر یا بیشتر) را بسته به شرایط خارجی فراهم کند و با کاهش مصرف سوخت، مداومت پروازی خود را افزایش دهد. بوئینگ اسم این ویژگی را "سامانه سرعت مطلوب ملخ" یا OSR گذاشته است. Hummingbird مانند بالگرد های مرسوم می تواند بدون نیاز به باند برخاست و فرود انجام دهد اما برخلاف پهپاد های دیگر نیازی به منجنیق پرتاب یا سامانه بازیابی ندارد. این پهپاد برای ارتش های متحرکی که در جبهه های متغیر می جنگند و به خصوص گروه هایی که به منابع میدان نبرد دسترسی ندارند، مناسب است. کنترل دقیق آن به فرماندهان اطمینان می دهد که Hummingbird می تواند منابع را تقریبا در هر محیط رزمی مثل محیط های کوهستانی و مناطق شهری، برای سربازان تامین کند. Hummingbird همچنین مناسب پرتاب از کشتی های نیروی دریایی برای داشتن چشمی فعال، مرتفع و مداوم در آسمان خواهد بود. در هفدهم آپریل سال 2012 سقوط دیگری بر اثر لرزش برای Hummingbird رقم خورد که به رادار و بدنه هواپیما آسیب زد. در دسامبر سال 2010، وزارت دفاع ایالات متحده (فرماندهی سامانه های هوایی نیروی دریایی) به طور رسمی اعلام کرد که قراردادی 30 میلیون دلاری با شرکت Frontier Systems امضا کرده است تا 2 فروند Hummingbird را برای پشتیبانی از فعالیت های ارتش آمریکا در افغانستان آماده کند. اما پیش از ارائه پهپاد ها در سال 2012، سفارش خود را لغو کرد، زیرا احتمال تاخیر های فنی برنامه ریزی شده آن بالا بود، و ریسک و هزینه به حدی افزایش پیدا کرده بود که ادامه برنامه دیگر به نفع دولت نبود. لرزش یکی از مشکلات گفته شده بود. سفارش متوقف شدن کار باعث شد A160 در مرحله توسعه باقی بماند اما به نابودی نزدیک شود. در دسامبر سال 2012 فرماندهی تمرینات و دکترین، نظر ارتش درباره پهپاد بالگردی عمود پرواز برای ماموریت های جاسوسی-نظارت-شناسایی را مورد بررسی قرار داد و تصمیم گرفت که به دلیل محدودیت بودجه، این ایده دنبال نشود و در عوض، ارتش از پهپاد های بال ثابت فعلی خود استفاده کند. با این تصمیم پروژه Hummingbird برای همیشه متوقف شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - وضعیت: لغو شده - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: Frontier Systems ، Boeing Phantom Works، Boeing Integrated Defense Systems، Boeing Advanced Systems (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (لغو شده) - نقش: ترابری (توانایی ترابری کلی در محدوده نزدیک برای عناصر زمینی فعال با انواع مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 10.7 متر - طول بال ها: 11 متر - وزن: 1134 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 2948 کیلوگرم (1814 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوشفت Pratt & Whitney PW207D با قدرت 550 اسب بخار حداکثر سرعت: 258 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 6100 تا 9150 متر - برد: 4170 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله یا پاد های تجهیزاتی در زیر بدنه نصب می شوند - نسخه ها: A160 (سری پایه، موتور خودروی بنزینی 4 یا 6 سیلندر)، A160T (مجهز به موتور توربوفن)، YMQ-18A (نمونه اولیه ارتش ایالات متحده، مجهز به موتور توربوشفت Pratt & Whitney PW207D)، MQ-18A (نام رسمی ارتش در صورت ورود به خدمت) منبع

نقشه اینتر اکتیو سایت فضایی شاهرود سپاه البته تصویر قدیمی تر نه اثار تست اسفند 99 در محل تست استند ها مشخصه نه چندتا ساختمان جدید اضافه شده https://maphub.net/Cengiz/shahroud-missile-test-site تصویر ماهواره ای 2 روز قبل سایت شاهرود از سنتینل هاب 15 جولای 2021 کلیک کنید منبع هشدار: همواره از اوسینت تاسیسات حیاتی کشور خود بپرهیزید.

آیا به حقیقت خواهد پیوست ؟!!!!!!!!!!!!!!!

شمار کشورهایی که فناوری پیشرفته طراحی، ساخت و راهبری ناوهای هواپیمابر (Aircraft carrier) را در اختیار دارند، از ۲۰ کشور تجاوز نمی کند. در بین کشورهایی که این غول های دریایی را در چند دهه اخیر طراحی و تولید کرده اند، فرانسه، چین، ایالات متحده و روسیه، بیش از سایرین پیشتاز بوده و توانسته اند تا کلاس های متنوعی از این سازه ­های دریایی غول پیکر را روانه آب­های آزاد کنند. تصویر جنگنده su33 قبل از پرواز از عرشه ناو آدمیرال کوزنتسوف روسیه در سواحل روسیه در دریای مدیترانه تصویری از جنگنده su33 در زمان فرود بر عرشه ناو هواپیمابر کوزنتسف روسیه

ممنون . تصحیح شد ================ کابین جنگنده های تایگر نیروی هوایی برزیل F-5EM

این فیلم هم مربوط به اف 35 : http://www.aparat.com/v/DQIB7

تجربه ساخت yak 38 روسها را به سمت ساخت جنگنده ای عمودپرواز و برتر از آن سوق داد . روسها yak 38 را بر مبنای yak 36 که شباهت چندانی هم به هم نداشتند تکمیل کردند . yak 36 : yak 38 نخستین پرواز خود را در سال 1971 انجام داد و در سال 1975 تولید آن آغاز شد و در نهایت در سال 1990 بازنشسته شد و در تمام سالهای خدمت تنها کاربر آن نیروی دریایی شوروی سابق بود . در دهه 80 میلادی نمایان شدن ایراداتی در این جنگنده جنجال برانگیز شد به همین دلیل از خط مقدم کنار گذاشته شد و بعد از آن در پایگاه های زمینی نگهداری می شد . مشکل اصلی جنگنده مربوط به شرایط گرمای شدید و رطوبت شدید بود هم چنین شعاع عملیاتی مناسبی نیز نداشت . yak 38 : yak 141 : در سال 1975 طرح نخستین آن ارائه شد طراحی درازمدت موتور و هزینه سنگین طراحی آن کار را به تعویق انداحت تا در نهایت در سال 1987 نخستین پرواز خود را انجام داد . گستره وظایف YAK 141 نسبت به YAK 38 بیشتر بود زیرا از راداری برتر به همراه سامانه هدایت و مراقبت دریایی برخوردار بود . سرعت YAK 141 با پس سوز به 1.8 ماخ می رسید . yak 141 در نخستین آزمایش ها رکورد رسیدن به بیشترین ارتفاع در کم ترین زمان در پرواز عمودی را که در اختیار هاریر بود را شکست همین مسئله که توانایی های این جنگنده را به خوبی نشان می داد باعث شد تا شوروی ها هزینه های سنگین گسترش طرح این هواپیما را تقبل کنند و طرح سرعت بیشتری به خود گرفت . کار به جایی رسید که دفتر طراحی یاکلوف {طراح این جنگنده } طرح ویژه ای برای صادرات آن در نظر بگیرد بلافاصله کشورهای اسپانیا و هندوستان آمادگی خود را برای خرید جنگنده اعلام کردند که در نهایت با این درخواست ها موافقت نشد ! سرانجام پس از کش و قوس های فراوان نمونه ای با تغییراتی نوین در سال 1991 برای آزمایش مجدد تحویل نیروی هوایی شد در این طرح شکل بدنه و دماغه را تغییر دادند اما نتیجه فاجعه بار بود زیرا خلبان نتوانست هواپیما را کنترل کرده و هواپیما از بین رفت و خلبان هم با خروج به موقع جان به در برد {این آزمایش در حضور فرمانده نیروی دریایی انجام شد } . در ساخت این هواپیما سعی شد از بهترین ها الهام گرفته شود به طوری که طراحان su 22 و su27 از شرکت سوخوی بر روی طراحی آن کار کردند{ طراحی کابین از su22 و طراحی بدنه از su27 الهام گرفته شد } هم چنین نمودی از جنگنده موفق mig 29 هم در طراحی دماغه آن آشکار است از F15 آمریکایی ها هم در ساخت جایگاه ترمز الهام گرفته شده است حتی در طراحی بالها تا حدی از F16 بهره بردند با این تفاوت که قوسی در ابتدای آن ایجاد کردند {احتمالا برای مانورپذیری بیشتر }. در سال 1991 نیروی دریایی رسما اعلام کرد توان تامین مالی برنامه را ندارد و در نهایت در سال 1991 طرح کنسل شد !! برخی مشخصات YAK 141 : وزن خالی :11,650 kg بیشینه وزن برخاست : 19,500 kg موتور :1 × MNPK Soyuz R-79V-300 lift/cruise turbofan تراست خشک :108 kN تراست با پس سوز :152 kN موتور بلند کننده :2x RKBM RD-41 turbojets 41.7 kN (9,300 lbf) thrust each) بیشینه سرعت : 1,800 km/h (1,118 mph, Mach 1.4+) سقف خدماتی :15,500 m (50,853 ft) برد خالی: 2,100 km (1,305 mi) تسلیحات : موشک ها : R-73 Archer, R-77 Adder or R-27 Alamo air-to-air missiles جایگاه : 4 تا زیر بال ها و 1 زیر بدنه جمعا توان حمل 2600 kg توپ : GSh-301 ، م م 30 با 120 گلوله عکس های YAK 141 : منابع : 1 2 استفاده از مقاله تنها با درج نام میلیتاری مجاز است . کم و کاستی را به بزرگی خودتان ببخشید