تجهیزات جنگ الکترونیک رونمایی شده سپاه یک مرحله از 6 مرحله تحویل انبوه تجهیزات و تسلیحات به نیروی دریایی سپاه در سال گذشته به ادوات جنگ الکترونیک مربوط است که همزمان با تحویل سامانه‌های موشکی اطلاع رسانی شد. تنوع بالایی از انواع سامانه‌ها در این مراسم به نمایش گذاشته شد که سبب ارتقاء جدی توانمندی‌های نیروی دریایی سپاه در نظارت و پایش محیط عملیاتی تا فواصل دور برای ردیابی هر نوع تحرک دشمن دارد. این تجهیزات شامل سامانه‌های راداری، پایش الکترونیکی، کمک ناوبری، اخلالگرهای مختلف دارای قابلیت تحرک و شبیه سازهای مورد نیاز برای تمرین کار با تجهیزات پیشرفته بوده است. به گفته سردار تنگسیری فرمانده نیروی دریایی سپاه «سامانه‌های جنگال جدید دریافت شده توسط نیروی دریایی سپاه قابلیت دریافت سیگنال های خاموش و ارتباطات داخلی دشمن را دارد.» برخی از این تجهیزات کاملاً ناشناخته بوده و برای اولین بار تصویری از آنها مشاهده می‌شود. برخی دیگر نیز در زمره تجهیزات شناسایی جهت سیگنال‌ها، شناسایی موقعیت مکانی فرستنده‌ها و سامانه‌های شنود الکترونیکی بودند که نمونه‌هایی از آنها قبلاً مشاهده شده بود. یکی از انواع پرکاربرد در میان تجهیزات الکترونیکی سامانه‌های یافتن جهت (Direction Finding) و یافتن موقعیت (Position Finding) تجهیزات منتشر کننده سیگنال است. انواع مختلفی از این دست سامانه‌ها توسط صنایع دفاعی کشور و شرکت‌های دانش بنیان ساخته شده و در اختیار نیروهای مسلح کشور قرار گرفته است. به کمک این سامانه‌ها می‌توان حتی در صورت وجود ارتباطات بیسیم از شناور دشمن یا روشن بودن اخلالگرهای آن، موقعیت تقریبی آن را کشف کرده و در اختیار سایر واحدها قرار داد. نحوه عملکرد سامانه های یافتن جهت و موقعیت انتشار سیگنال این سامانه‌ها هم پرتوهای باند باریک و هم پرتوهای مرسوم مخابراتی را ردیابی، تحلیل دسته بندی کرده و کارهایی همچون وضعیت ثابت یا متحرک بودن هدف، تشخیص باند فرکانسی عملکردی اصلی فرستنده، نمایش موقعیت روی نقشه و تعیین فاصله نسبت به چند مختصات مد نظر، افزودن سایر لایه‌های اطلاعاتی به اطلاعات پایه، ایجاد بانک داده از فرستنده‌ها و اهداف، همگام سازی اطلاعات با سایر سامانه‌های مشابه در کسری از ثانیه را به انجام می‌رسانند. این سامانه قابلیت عملکرد به صورت بدون کاربر مستقر یا کنترل از راه دور را داشته و متوسط زمان احتمالی بین دو خرابی آن بالغ بر 2000 ساعت است. نوعی از این سامانه‌های کشف پرتوها، مخصوص کشف فرستندهای تصاویر ویدئویی و لینک های رادیویی کنترل پهپادها هستند. نمونه‌ای از این دست سامانه‌های ساخت داخل حتی پیش از برخاستن پهپاد دشمن قابلیت کشف ارتباطات آن را دارد. توانایی جداسازی سیگنال های واحد کنترل پهپاد با سایر امواج باند فرکانسی مشابه نیز در این سامانه ایجاد شده است. یکی دیگر از تجهیزات الکترونیکی بسیار مهم که به تعداد زیاد در بین ادوات تحویلی به نیروی دریایی سپاه قابل مشاهده است، سامانه‌های الینت (ELINT) است. این سامانه‌ها کار پایش عملکرد رادارهای مختلف فعال در منطقه تحت مراقبت را برعهده دارند تا با تحلیل سیگنال‌های دریافتی از این رادارها، ویژگی‌ها و خصوصیات عملکردی آنها را استخراج کنند در حالی که ده‌ها یا صدها کیلومتر از فرستنده راداری دشمن دور هستند. این رادارها هم شامل انواع جستجو و مراقبت و رهگیری و هدایت موشک‌ها است. چندین سامانه الینت استقراری که با نصب روی خودرو امکان جابجایی سریع را نیز دارند در کشور ساخته شده است. به عنوان مثال یکی از این سامانه‌ها که اطلاعات رسمی از آن منتشر شده دارای قابلیت پوشش محدوده فرکانسی 2 تا 18 گیگاهرتز، حداکثر قابلیت عملکرد خودکار و بدون کاربر، اندازه گیری دقیق پارامترهای سیگنال دریافتی، عملکرد سهل و تعمیرات آسان را دارد. محدوده باند فرکانسی وسیع، دقت بالا در رهگیری سیگنال، پوشش 360 درجه، توانایی رهگیری تنوع گسترده‌ای از فرستنده‌های سیگنال، سرعت متغیر آنتن گیرنده از 1 تا 300 دور بر دقیقه و قابلیت عملکرد پیوسته و 24 ساعته بدون نیاز به خاموشی یا راه اندازی مجدد از جمله ویژگی‌های این سامانه است. نمونه‌های سبک‌تر و راهکنشی (تاکتیکی) از سامانه‌های الینت نیز توسط صنایع کشور ساخته شده است که به راحتی قابل حمل و نقل با خودروهای معمولی هستند. یکی دیگر از انواع سامانه‌های الکترونیکی مورد استفاده برای داشتن دست برتر در عرصه نبرد امواج، سامانه‌های ESM یا Electronic Support Measure هستند. این سامانه‌ها در زمینه شناسایی عملکرد دشمن به عنوان لایه اول عمل می کنند. شناسایی انواع سیگنال‌های ارسالی تجهیزات دشمن و تحلیل و ارسال فوری آن به سامانه‌های لایه بعدی شامل انواع اخلالگرهای راداری و مخابراتی و مکانیابی ماهواره‌ای از وظایف این سامانه است. با داده‌های تولید شده توسط سامانه‌های ESM می‌توان نوع هدف، موقعیت آن و زاویه ارسال سیگنال را شناسایی کرد. سامانه‌های ESM مختلفی توسط متخصصان کشور ساخته شده است که ویژگی‌های متنوعی دارند. این سامانه‌ها می توانند در محیط‌هایی با چگالی سیگنالی بالا با دقت و حساسیت زیادی عملکرده و اطلاعات را به واحدهای جنگال و اجرای آتش ارسال کنند. این سامانه‌ها انواع مختلفی از نظر ابعاد و وزن داشته و نمونه‌های ثابت و استقراری یا متحرک حتی قابل نصب روی پهپادها دارند. پوشش بازه فرکانسی 2 تا 18 یا 18 تا 40 گیگاهرتز، حساسیت فرکانسی تا مقدار 80 دسی بل، برخورداری از یک آنتن تمام جهتی و 8 آنتن جهتی، توانایی اندازه‌گیری زاویه ورودی سیگنال، فرکانس تکرار پالس و پهنای آن و سرعت چرخش آنتن رادار دشمن، سرعت بالا در تحلیل سیگنال دریافتی، امکان ایجاد حالت هشدار روی فرکانس‌های مشخص، برخورداری از 5 الگوی جستجوی محیط اطراف، محدوده دمایی وسیع عملکرد و وزن کم از ویژگی‌های نمونه‌ای صادراتی از سامانه‌های ESM ساخت داخل است.

افعی روسی برای شیطان هوایی ترکیب K-77 و سوخو-57 بعنوان تغییر دهنده جریان بازی نیروی هوایی روسیه پس از مدتها کش و قوس و شایعات نخستین جنگنده نسل جدید سوخو-57 را در دسامبر 2020 بصورت عملیاتی بخدمت گرفت و براساس برنامه ریزی های انجام شده ، انتظار می رود که تا سال 2027 نزدیک به 76 فروند از این جنگنده ها تحویل این نیرو گردد . در حال حاضر ، سوخو-57 یک جنگنده نسل پنجم بشمارمی آید ، به همین دلیل نیروی هوایی روسیه به شکل فزاینده ای از این پیکربندی جدید برای آزمون فناورهایی که می بایست جتهای نسل ششم بدان مسلح شود ، استفاده می کند . این آزمون ها که تاکنون در حوزه های نظیر مهمات مافوق صوت ، هوش مصنوعی ، تست قابلیتهای رزم بدون سرنشین و درنهایت پایش بدون سرنشین های رزمی صورت گرفته ، همچنان ادامه دارد ، در حالی که بطور همزمان ، پیشرانه جدید ساترن -30 نیز قرار است تا سال 2022 به جای پیشرانه های فعلی ، به این جنگنده اضافه شود که قابلیت های پروازی و پایایی رزمی آن را افزایش خواهد داد که این در مجموع توان رزم ارتش روسیه در حوزه هوایی را تا حدود زیادی بهبود خواهد داد . اما با وجود عملکرد چشمگیر ، پتانسیل رزمی هر جنگنده ای در نبردهای هوایی بستگی تام و تمامی به طیف متنوعی از موشکهای هوابه هوای قابل حمل دارد . به عنوان مثال ، جنگنده سبک جی اف-17 در حالی که قابلیت اجرای مانورهای رزمی چندان بالایی ندارد ، اما با مسلح شدن به طیف متنوعی از موشکهای دوربرد پیشرفته ای نظیر پی ال -12 چینی و در آینده نزدیک مهمات پی ال -15 و پی ال -10 توان رزم خود را تا حد بسیاز زیادی افزایش داده است و درصورتی که نیروی هوایی هند نتواند جتهای خود را به مهمات قابل مقایسه ای مسلح کند ، برتری فعلی فالکروم های هندی در برابر نسل جدید جنگنده های پاکستانی تا حدود بسیار زیادی کاهش خواهد یافت . این مساله در خصوص سایر کشورها نظیر عراق ، مصر و ونزوئلا نیزمصداق پیدا می کند ، بدین معنی که هرچند این ارتشها به جنگنده های اف-16 مسلح هستند ، اما قابلیت حمل موشکهای هوابه هوای منسوخ شده ، شبهات بسیار زیادی در حوزه توان رزم هوایی آنها ایجاد کرده است . بدین سبب برای جنگنده ای نظیر سوخو-57 ، وجود نسل جدیدی از موشکهای هوا ب هوا اهمیت پیدا می کند . در این میان ، جنگنده های روسی از جمله خانواده مشهور سوخو-35 هم اکنون به نمونه های بهینه سازی شده موشک آر-27 متکی هستند که با اتکاء بر سرجستجوگر نیمه فعال خود ، در زمره یکی از پیشرفته ترین موشکهای هوابه هوای عملیاتی جهان قرار می گیرند . اما این موشک در مقایسه با مهمات بسیار پیشرفته تر آر-77 و نمونه های غربی آن نظیر AIM-120 C/D ، چندان کارآمد به نظر نمی رسند . در این میان ، گرچه موشک آر-77 در میان هم نسلان خود ، قابلیت مرگ آوری بالایی را به نمایش می گذارد ، اما در مقایسه با نسخه های جدیدی از موشکهای غربی ( AIM-120D) و شرقی ( PL-15) بتدریج عرصه را وا می گذارند . بنابراین ، نیروی هوایی روسیه با معرفی نسخه K-77M که بطور ویژه برای سوخو-57 طراحی گردید ، نسل جدیدی از موشکهای هوابه هوا را به دنیای جنگ افزار معرفی نموده است . این موشک با برد نزدیک به 190 کیلومتر ، گرچه دوربرد ترین موشک روسی محسوب نمیشود ، اما بلحاظ پیچیدگی فناوری بکار رفته درآن ، در رده نخست قرار می گیرد . به اعتقاد برخی منابع ، کا-77 ام با مسلح شدن به یک رادار AESA نظیر PL-15 می تواند با مشکلات کمتری ، با اهداف پنهانکار درگیرشود . بدین ترتیب ، در حالی که موشکهای برد بلند تر به شکل خاص برای انهدام اهدافی با مانورپذیری پایین نظیر هواگردهای ای وکس ، تانکرهای سوخت رسان ، بمب افکن ها و درنهایت هواگردهای ترابری ساخته شده اند ، کا-77 ام به شکل معکوس برای انهدام اهداف کوچک و چابک در برد های بلند ، بهینه سازی شده است . در این ارتباط ، شاید استفاده از سامانه هدایت آنتن رادار AESA (APAA) نصب شده برروی بخش جلویی این موشک است که می تواند کارایی قفل جستجوگر موشک بر روی هدف را با هدف غلبه بر محدودیت میدان دید رادار جنگنده ، افزایش دهد . این سامانه به احتمال بسیار زیاد ، نقطه ضعف بزرگ جنگنده های روسی را برای مقابله با اهداف کوچک و یا پنهانکار افزایش خواهد داد . به گزارش رسانه های روسی ، آنتن آرایه فازی این موشک با مجهزشدن به یکسری سلول های مخروطی شکل ، بصورتی در خواهد آمد که هر سلول ،وظیفه دریافت بخشی از سیگنال ساطع شده از هدف را بر عهده داشته ،اما پس از پردازش دیجیتالی این سیگنال ها ، اطلاعات دریافتی بصورت یکپارچه درآمده و موشک را قادر می سازد تا با یک چرخش تند ، بسمت هدف روانه شود در حالی که متقابلاً امکان رهگیری توسط دشمن را به حداقل برساند . جذابیت این فناروی تا بدانجاست که علاوه برسوخو-57 ، جتهای قدیمی تری نظیر سوخو-35 ، سوخو-30 اس ام -2 و حتی سوخو-27 اس ام -3 را می توان به این موشک مسلح نمود . این مساله در نهایت بدان معناست که بتدریج روند رو به زوال روسیه در حوزه موشکهای هوابه هوا پس از جنگ سرد ، تمام شده و نیروی هوایی این کشور آماده مقابله با تهدیدات جدیدتری نظیر AIM-260 خواهد شد. علاوه براین ، تولید انبوه این موشک میتواند ضن کاهش قیمت نهایی آن ، بازارصادراتی مطلوبی در کشورهایی نظیرچین ، مصر و سایر کاربران جنگنده های روسی فراهم آورد که این مساله ، یک انقلاب فناورانه درمقایسه با عملکرد ضعیف موشکهای قدیمی آر-27 و یا حتی آر-77 خواهد بود . اما باید دید که این موشک تا چه حدی عملیاتی خواهد شد و آیا محدودیتهای بودجه ای مانع از تجهیز جتهای سوخو-30 به این موشک خواهد شد یا خیر ،اما در هرصورت ، عملیاتی شدن این موشک زنگ خطر جدیدی برای قدرت هوایی ناتو خواهد بود. پی نوشت : 1- بن پایه 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

سلام و وقت بخیر بله فقط 50 کیلو با برق شلیک میکنه بر اثر انرژی حاصل از شلیک پوکه رو از زیر رو به عقب بیرون میندازه و از بغل فشنگ جدید وارد میکنه برای رفع گیر تا یک فشنگ هم یک عدد اگزلری کارتریج داره که اگه بعد از یکصدم ثانیه از فشردن ماشه فشنگ شلیک نشه اون اگزلری اونو شلیک میکنه با اب و هوا خنک میشه که البته ابش مخلوط با الکله برا جلوگیری از یخزدگی لگد بدی هم داره معمولا سه یا فوقش دو نفره سوار و پیاده میشه و بعد از هر تیراندازی باید سرویس بشه و قطعات حساسش برن ان دی ای ndi ......عمر لوله 1000 تیره اونقدرام عظمتی نیست از نزذیک عکس گرفتن برادرم

البته حالت دوم اینه که جمهوری اسلامی در ازای رفع تحریم ها حاضر شده با گلوبالیستها و تشکیلات ضد مسیحی ناسا همکاری کنه و به بهانه پرتاب ماهواره دروغ کروی بودن زمین رو با این تصاویرادیت شده تکرار کنه.

جمهوری اسلامی هم ثابت کرد که زمین تخت نیست.

بسمه تعالی 182 خلاصه سیاستی: بررسی نیاز به پدافند هسته ای مقدمه: اصطلاح پدافند هسته ای گاه به معنی دفاع از سایت های هسته ای به کارمی رود. گاهی نیز به طور خاص در مورد کسانی که در پروژه هایی چون آماد و یا پروژه های مشابه احتمالی درگیر بوده اند به کار می رود تا بر ماهیت دفاعی کار ایشان تاکید شود.* گاهی نیز به معنی استفاده از نیروی هسته ای برای مقاصد پدافندی است. خلاصه ی سیاستی زیر در پی بررسی این موضوع است. *** اصلی ترین تهدید نظامی علیه ایران در سال های پس از انقلاب آمریکا، اسرائیل و برخی کشور های منطقه بوده و هستند. این کشور ها همواره به توان نظامی و حجم تهدیدات خود علیه نظام ایران افزوده اند و اخیرا جسورانه دست به اقدامات خصمانه ی تمام عیار می زنند. اگرچه ایران به لحاظ وسعت، توپوگرافی و نیز توان نظامی قابل توجهی که داراست هدف فوق العاده دشواری برای اشغال زمینی است، اما در عین حال در برابر حملات هوایی خصوصا در مورد زیر ساخت های حیاتی که در نوار ساحلی جنوبی قرار دارند، ضعف های قابل توجهی دارد. در عین حال رزم هواپایه همان نقطه ی قوتی ست که دشمنان ایران خصوصا آمریکا به شدت بر روی آن سرمایه گذاری کرده اند. به همین جهت انبوهی از پایگاه های هوایی را در اطراف مرز های ایران تاسیس کرده اند و بعضی کشور های منطقه نیز خاک و پایگاه های هوایی خود را در اختیار آنان قرار داده اند. این البته امری نیست که از دید سران و نظامیان دور مانده باشد. اصلی ترین استراتژی ایران در هنگام درگرفتن یک جنگ تمام عیار با آمریکا یا ائتلافی به رهبری آمریکا علیه ایران نابودی سریع این پایگاه ها قبل از آن است که بتوانند نقش مثمر ثمری در طی آن جنگ ایفا کنند. در حالی که نیروی هوایی ایران به لحاظ کمی و کیفی دارای ضعف های عمده است و توان اجرای چنین ماموریتی را خصوصا در برابر قوای هوایی کشور های متخاصم ندارد، عمده تلاش ها و سرمایه گذاری های ایران در طی چند دهه گذشته بر روی موشک های بالستیک برای نابودی این پایگاه ها و حتی ناو های هواپیمابر به عنوان پایگاه های هوایی متحرک، و دیگر اهداف نظامی استراتژیک دشمن متمرکز شده است. در واقع در برابر قدرت هوایی حریف دکترین نظامی ایران بر پایه استراتژی انکار (A2AD) و به طورخاص انکار هوا بنا شده است. البته با توجه به وسعت، تعدد و حفاظت شده بودن این پایگاه های هوایی در مورد کفایت و عملکرد توان موشکی متعارف ایران مباحثی از جمله لزوم استفاده از تسلیحات اتمی مطرح شده است که پیش تر به طور مفصل در بسته سیاستی راهبردی از سوی اندیشکده ممتن تهیه شده است و مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است. اما تمامی این استراتژی ها و تاکتیک ها در بعد آفندی مطرح می شود . برنامه ریزی برای یک جنگ تمام عیار نیازمند داشتن راهکارهای پدافندی مناسب نیز می باشد. ظهور تسلیحات دوربرد و هدایت شونده یکی از مهمترین عناصر متمایز کننده کارزار های موج دومی و موج سومی است. در طی 3 دهه گذشته مثال های متعددی از عمل کرد و تاثیر گذاری این تسلیحات بر سرنوشت جنگ ها و تمدن ها می توان بر شمرد که عمدتا از جنگ اول خلیج فارس (طوفان صحرا) شروع و با به امروز ادامه و تکامل یافته است. ، سرعت رشد و تکامل این استراتژی و جنگ افزار های مربوطه، میزان اثر گذاری آنها در میادین نبرد، توان دشمنان در بکار گیری گسترده و دامنه دار چنین تسلیحاتی –از جهت مالی، لجستیکی و فناوری- اهمیت و خطر این دست تهدیدات را غیر قابل کتمان ساخته است. در یک طبقه بندی کلی بر حسب تعریف راه حل، این تهدیدات را می توان به دو دسته تقسیم کرد. · تهدیدات کروز، هوا سرشی و شبه بالستیک با سرعت های ساب سونیک و حداکثر 3 ماخ · تهدیدات هوا سرشی، شبیه بالستیک و بالستیک با سرعت های بیش از 3 ماخ و هایپرسونیک در این راستا در مورد دسته اول تهدیدات معتقد به اهمیت فراوان سامانه های بردکوتاه خصوصا در مقابله با تهدیدات نو ظهور و حملات انبوه توسط تسلیحات دور ایستا و لزوم برخورداری این سامانه ها از استاندارد ها و قابلیت های سطح بالا هستیم تا نه تنها بقای خود در میدان رزم را حفظ کنند، بلکه ضامن بقای تاسیسات حیاتی برای کشور باشند که بعضا دهه ها عمر و دهه ها میلیارد دلار هزینه صرف ساخت آنها شده و نابودی آنها می تواند ضربات جبران ناپذیر بر پیکره ی ایران عزیز وارد آرد. به رغم پهنه ی وسیع جغرافیایی برخی از مهم ترین و استراتژیک ترین تاسیسات کشور در نقاط مرزی (جنوب) واقع هستند نه در "عمق استراتژیک" کشور، در واقع همیشه و در همه موارد داشتن پهنه ی جغرافیایی وسیع فراهم آورنده ی عمق استراتژیک لازم در همه سطوح نیست. حمله به این تاسیسات نه تنها نیاز به عملیات های پر ریسک عمقی ندارد، بلکه در مواردی مانند تاسیسات پارس جنوبی عدم رعایت اصول پدافند غیر عامل این تاسیسات را به شدت آسیب پذیر ساخته است. در مورد دسته دوم تهدیدات سامانه های پدافندی مورد نیاز است که بتواند در محدوده های ارتفاعی مختلف با اهداف بسیار پر سرعت درگیر شود. انواع سامانه های ضد بالستیک در این دسته بندی قرار می گیرند. کار در مورد ساخت این سامانه ها در دنیا از دهه 60 میلادی و ایام جنگ سرد شروع شده و تا به امروز ادامه یافته اند. آمریکا، اسرائیل و روسیه (شوروی سابق) سه قدرت نظامی هستند که بیشترین سرمایه گذاری ها را در این حوزه انجام داده اند که البته به لحاظ سطح فناوری و تعدد سامانه ها آمریکا با اختلاف زیاد از سایرین پیش است. در کشور ما نیز در سال های اخیر با تحویل گرفتن سامانه پدافندی اس-300 و نیز ساخت سامانه باور-372 توان بسیار محدودی در این حوزه پدافندی ایجاد شده که البته برای رویارویی در یک سناریوی جنگی مطلقا کافی نمی باشد و توجه و سرمایه بیشتری در این حوزه مورد نیاز است. اما همانند بخش آفندی که در مورد مفید و یا حتی ضروری بودن قدرت آتش اتمی مباحثی از سوی کارشناسان مطرح شده در بخش پدافندی نیز نظراتی از سوی تعدادی از کارشناسان نظامی مطرح شده است که درخور توجه است. در مورد تهدیدات دسته اول سابقه توسعه تسلیحات اتمی برای اجرای عملیات پدافندی در علیه اهدافی که می توان آنها را در این دسته قرارداد وجود دارد، از راکت های غیر هدایت شونده هوا به هوای اتمی، تا موشک های پدافندی دوربرد اتمی همچون سامانه اس-200 در نسخه اصلی (نسخه های صادراتی این سامانه فاقد کلاهک اتمی می باشند). نکته اما اینجاست که شکل و نحوه عملکرد تهدیدات جدید به گونه ای است که این راه حل ها را می توان کاملا منسوخ بر شمرد. حملات امروزه نه توسط اسکادران های انبوه و متراکم جنگنده ها و نه توسط فورمیشنی از بمب افکن های استراتژیک همچون بی-52 برای اجرای عملیات بمباران فرشی، صورت می گیرد. حملات دورایستای امروزی که عمدتا توسط موشک های کروز و هوا سرشی هواپایه صورت می گیرد هرچند به صورت انبوه صورت می گیرد اما عموما از مسیرهای متفاوت و در ارتفاع پست انجام می شود و حتی برخی از این تسلیحات همچون JASSM این قابلیت را دارند تا محدوده هدف را دور زده و از پشت سر به سمت آنها حمله ور شوند. پرواز در ارتفاع پست معضل دیگری ست که بکارگیری تسلیحات پدافندی با کلاهک اتمی را بسیار خسارت بار می کند. در مورد بکارگیری تسلیحات اتمی پدافندی در بردهای بسیار دور، برای مثال در سناریویی گروهی از بمب افکن های آمریکایی از پایگاه دیگوگارسیا برخاسته و در محدوده دریای عرب ده ها فروند موشک کروز AGM-158ER را روانه خاک ایران می کنند، در چنین سناریویی در میانه مسیر علاوه بر آنکه مساله مسیرهای پروازی غیر متراکم و متعدد وجود دارد، نکته دیگر آن است که به فرض به قدر کافی دور بردن برد پدافند به نحوی که به یک مبدا حمله به قدر کافی همگرا و متراکم برسیم، در اینجا درواقع شکل دیگری از سناریوی انکار هوا را مطرح کرده ایم، به شکلی که انهدام خود پایگاه دیگوگارسیا که مبدا خیزش بمب افکن های آمریکایی به سمت ایران است، عملی تر، به صرفه تر و با پیچیدگی های فنی و عملیاتی به مراتب کمتری همراه خواهد بود. ولی در مورد تهدیدات بالستیک و هایپر سونیک از آنجایی که سرعت و ارتفاع پروازی این دسته از تهدیدات عموما زیاد است و سرعت واکنش نسبت به آنها محدود، و نیز سر نسل های متاخر توان مانور دهی این تسلیحات افزایش قابل توجهی داشته، نابودی این تهدیدات نیازمند در اختیار داشتن سامانه های پدافندی با سرعت و دقت بسیار زیاد است به نحوی که بتوانند تخریب لازم را نسبت به هدف اعمال کنند. نسل اول این سامانه ها که در آمریکا و شوروی سابق توسعه یافتند به جهت ضعف در رسیدن به دقت لازم و توان اعمال تخریب مناسب از کلاهک های اتمی بهره می برند تا با شعاع نابودی[1] و قدرت زیاد از انهدام تهدید اطمینان حاصل کنند. به عنوان نمونه می توان از موشک های ضد بالستیک آمریکایی اسپارتان ویژه درگیری با هدف در ارتفاع بلند با کلاهک اتمی به قدرت 5 کیلوتن و موشک اسپرینت ویژه درگیری در ارتفاع کمتر با کلاهک اتمی با قدرت 1 کیلوتن نام برد که هر دو جزئی از سمانه ضد بالستیک سیف گارد بودند. در روسیه امروزی که میراث دار شوروی سابق است تحول عمده ای نسبت به حوزه جنگ سرد نسبت به تهدیدات بالستیک دوربرد رخ نداده و دفاع ضد بالستیک مسکو کماکان بر عهده سامانه های برجای مانده از دوره جنگ سرد است که عملکردی مشابه موشک اسپراینت دارند و از کلاهک اتمی بهره می برند. در مورد آمریکا اما این کشور با توسعه انبوهی از فناوری های جدید و گران قیمت از موشک های غول پیکر با کلاهک اتمی فاصله گرفته و به سمت استفاده از فناوری هایی چون برخورد مستقیم[2] و سرباره کشنده[3] پیش رفته و آنها را جهت بکار گیری در زمین و دریا و محدوده ارتفاع عملکردی مختلف توسعه داده است. لازم به ذکر است که این سامانه ها هنوز در برابر حملات انبوه در حد یک سناریوی آخر الزمانی خصوصا در مورد موشک های قاره پیما محدودیت هایی را در برابر خود دارند هرچند پیشرفت های عمده و چشم گیری خصوصا در دهه های اخیر رخ داده و توسعه و سرمایه گذاری های بیشتر در دست اقدام است. فناوری Hit to kill و نیز Kill vehicle در بین تمامی کشور های جهان تنها در اختیار آمریکا بوده و رژیم اسرائیل نیز با انتقال فناوری از آمریکا تنها به شکل محدودی از این سطح فناوری ها برخوردار است و دیگر کشورها از اروپای غربی گرفته تا روسیه و چین، چه به لحاظ سطح فناوری چه به لحاظ منابع مالی مورد نیاز برای حرکت در مسیر به دست آوردن چنین فناوری هایی با مشکل رو به رو هستند و فاصله بسیار زیادی با آمریکا در این حوزه دارند. با توجه به این موارد ساخت یک سامانه ضد بالستیک، خصوصا ضد قاره پیما که ابزار عمده اعمال قدرت اتمی دشمنان است که به جای آنکه درگیر فناوری های بسیار پیچیده و گران قیمت همچون Kill vehicle بشود، از کلاهک اتمی در محدوده چند کیلوتن بهره ببرد می تواند راه حلی معقول تر و در دسترس تر باشد. والحمدلله رب العالمین *در مورد شهید فخری زاده این عبارت مرتبا تکرار شد. [1] Kill radius [2] Hit to kill [3] Kill vehicle

بسمه تعالی 182 سامانه مجید: تکنیکال ساخت صنعت تکنیکال ها در دوران اخیر به شدت مورد اقبال گروه های شوروشی و شبه نظامی قرار گرفته اند. از جمله دلایل عمده آن در درجه اول تحرک بالای این ادوات است که آنها را مناسب جنگ نا متقارن و نبرد در میادین ناهموار می کند و دوم ارزان تر و در دسترس تر بودن پلتفرم های تجاری که برای آنها استفاده می شود است. اما همین دلایل تحرک بالا، توان آفرود مناسب، سادگی تعمییر و نگه داری و هزینه های به نسبت کم موجب شد تا پس از آن ارتش های رسمی کشورها، از جمله حتی ارتش هایی که منابع مالی قابل توجهی در اختیار دارند، نیز به سمت استفاده از این ادوات سوق پیدا کنند. این مورد موجب شد که سطح فن آوری ساخت ازساخت کارگاهی به ساخت کارخانه ای و صنعتی ارتقا پیدا کند هر چند مفهوم پشت ساخت این تجهیزات کماکان ثابت بود. عمده ترین حوزه جغرافیایی که تکنیکال ها در آن به کار گرفته شده اند خاورمیانه می باشد، البته در برخی نقاط و درگیری های دیگر نیز این ادوات حضور قابل توجه داشته اند که از جمله آن می توان به Chadian–Libyan conflict در اواخر دهه 1980 اشاره کرد که در آن نیروهای چاد که تحت حمایت فرانسه بودند با اتکا به تکنیکال ها قوای زرهی لیبی را عقب زده و در جنگ پیروز شدند. تاثیر این تکنیکال ها در این درگیری تا آنجا بود که حتی این جنگ را “Toyota War” نامیدند. نیروهای چاد در این درگیری حدود 1000 نفر تلفات متحمل شدند و تعداد انگشت شماری از تکنیکال های آنها از بین رفت. در طرف دیگری اما ارتش لیبی بیش از 7000 نفر از نیروهای خود را از دست داد و در میان خسارات دیگر صد ها دستگاه از انواع ادوات زرهی و تانک هایش نابود شد یا به غنیمت گرفته شد. اما در کنار تمامی این توانایی ها و حسن شهرت ها تکنیکال ها ضعف های قابل توجهی نیز دارند. در نبود حفاظت مناسب و خلا امکانات شناسایی و آگاهی محیطی موثر، عمده ترین ضعف کاروان های تکنیکال را می توان در برابر حملات هوایی – جنگنده، پهپاد، بالگرد – دانست. اگرچه بسیار از تکنیکال ها به تسلیحاتی همچون zpu و zu-23 با ماهیت ضدهوایی مجهز هستند اما به دلیل نشانه روی چشمی که موجب عدم دقت کافی و ناتوانی در شب و یا شرایط آب و هوایی نا مناسب می شود و نیز برد و ارتفاع درگیری محدود این توپ ها به سرعت قافیه نبرد را در برابر تهدیدات هوایی واگذار می کنند. سامانه پدافندی مجدید، تکنیکال جدید ایران اما می تواند تا حد قابل توجهی ضعف نیروهایی را که توان تحرک شان مبتنی بر تکنیکال است را برطرف کند. این سامانه در یک پیکره بندی کامپکت ( جمع و جور) و کاملا پرتابل علاوه بر آنکه می تواند با لینک شدن به رادارها در یک جنگ شبکه محور به کار گرفته شود، با اتکا به تجهیزات الکترواپتیک خود نیز می تواند به کشف و رهگیری تهدیدات به صورت پسیو اقدام کند. هر یک از این تکنیکال ها می تواند آسمان نبرد را در دایره ای به قطر 16 کیلومتر برای هواگردهای دشمن و دیگر تسلیحات هواپایه همچون موشک های کروز ناامن کند در حالی که به دلیل متحرک بودن و عملکرد پسیو آن کشف و نابودی آن کار دشواری ست. از سوی دیگر به دلیل ارزان بودن به نسبت سامانه هایی چون TorM2 امکان به کارگیری آن در تعداد گسترده وجود دارد. در کنار نقاط قوت یاد شده ضعف هایی نیز در این سامانه وجود دارد. اول آنکه اگرچه در روی کاغذ هر سامانه توان مسلح شدن با 8 موشک AD-08 را داراست، اما در عمل به دلیل محدودیت های اقتصادی در عمل بسیار بعید است که هر سامانه با بیش از 4 موشک مسلح شود. در رزمایش پدافندی اخیر نیز به رغم حضور چند دستگاه سامانه مجید حتی یک سامانه به 8 موشک مسلح نبود. آنچنان که این مشکل هم از جهت اقتصادی و هم ضعف دانش در مورد میادین نبرد مدرن و هم عدم کفایت لازم در فرماندهی که منابع محدود را صرف موازی کاری های بی حاصل می کند، در دیگر سامانه های پدافندی دیگر ایران نیز دیده می شود: تجهیز آتش بارهای سامانه های مرصاد-16 و 3خرداد به لانچر های 3 فروندی، تجهیز سامانه 15 خرداد به تنها 3 لانجر 4 فروندی، در اینجا نیز به احتمال زیاد این قاعده با شدت بیشتری تکرار خواهد شد به نحوی که حتی سامانه های مجید مسلح به 4 موشک نیز چندان پرتعداد نبوده و عمده سامانه های عملیاتی به تنها 2 فروند موشک مجهز شوند. از این رو این سامانه ها (همانند عمده تجهیزات پدافندی ایران) اگرچه دربرابر تعداد محدود هواگردهای دشمن می توانند عملکرد درخشانی داشته باشند، اما در برابر حملات انبوه دشمن برای out number کردن آنها چندان به زحمت نمی افتد. سناریوی مشابهی در حملات اسرائیل به پایگاه های نظامی در سوریه مرتبا رخ می دهد، در هر حمله معمولا بین 8 تا 15 فروند موشک دلیله شلیک می شود، سامانه های پدافندی سوریه در بهترین حالت تنها چند فروند از موشک ها را نابود می کنند و باقی موشک ها هدف از پیش تعیین شده و حتی خود سامانه های پدافندی را نابود می کنند. در نتیجه در مورد سامانه مجید نیز اگرچه در بکارگیری در کمین ها و یا در برابر حملات محدود می تواند موثر باشد، اما عمده ترین ضعف آن در برابر حملات انبوه خواهد بود. دومین مشکل عمده این سامانه این است که در حال حرکت قادر به شلیک نیست که موجب می شود به عنوان یک تکنیکال از مزیت اصلی اش که توان تحرک قابل توجه بوده فاصله بگیرد. البته این مشکل به نظر به دلیل ضعف در استحکام و کیفیت وانت های به کار گیری شده است که موجب می شود نتوانند فشار ناشی از شلیک موشک را تحمل کنند، در حالی که در مورد هدف یابی و کنترل آتش در حین حرکت مشکلی وجود ندارد. از این رو در صورت استفاده بر روی یک پلتفرم توانا تر این مشکل قابل حل خواهد بود. اما چنانچه محدوده این بحث را از نبردهای زمینی به دامنه دریا بکشانیم و قایق های تندرو را به عنوان تکنیکال های دریایی در نظر داشته باشیم مشاهده می کنیم که این قایق ها نیز در برابر حملات هوایی ضعف عمده ای دارند و توان پدافندی محدودی که بر روی برخی از قایق های تندروی ایران با استفاده از توپ های پدافندی همجون zu-23 ایجاد شده همانند نمونه های زمینی شان در برابر تهدیدات هوایی چندان کاری از پیش نبرده و طعمه هواگردهای دشمن می شوند. تجهیز قایق های تندرو به نمونه دریاپایه سامانه مجید، به عنوان تکنیکال های دریایی که بخش قابل توجهی از استراتژی دریایی ایران را خصوصا در محدوده خلیج فارس و تنگه هرمز تشکیل می دهند. می تواند معادله پدافند دریایی را به طرز قابل توجهی دگرگون کند و تبدیل به سلاحی مهلک در برابر هواگردهای دشمن، خصوصا بالگرد ها و پهپاد ها باشد.

اگر بخوایم پیشرانه دیزیل DV27K ساخت کره با پیشرانه های دیزیل مطرح تانک ها یعنی پیشرانه های المانی MTU 873 و MTU 883 مقایسه کنیم (هر سه پیشرانه قدرت یکسان با 1500 اسب بخار قدرت دارند ) متوجه خواهیم شد ابعاد این پیشرانه کره ای در مقابل نمونه های قدیمی دیزیل المانی یعنی MTU 873 (نصب شده بر روی تانک های سری لئوپارد 2 ) برابر و حتی کمی سبکتر و جمع و جور تر است اما در مقابل نمونه های جدیدتر MTU 883 سنگین تر و بزرگتر است. ابعاد پیشرانه ها به ترتیب شامل : طول(mm)، عرض(mm)، ارتفاع (mm) و وزن خشک ( kg) میباشد DV27K کره جنوبی : 1,828 ، 1,060 ، 1,126 و 2,550 MTU 873 آلمان : 1,801 ، 1,975 ، 1,030 و 2,590 MTU 883 آلمان : 1,488 ، 972 ، 742 و 1,800 پیشرانه جمع و جور MTU 883 در بسته قدرت یکپارچه به نام EuroPowerPack استفاده شده است. همچین این پیشرانه بر روی تانک های لکلر نسخه تحویلی به امارات و تانک مرکاوا مارک 4 نصب شده است. پیشرانه MTU 883 در مقایسه با MTU873 با 15 درصد بهبود در مصرف سوخت و صرفه جویی در فضا در حدود 1.7 متر مکعب، 10 درصد افزایش خروجی دارد. در ابتدا قرار بود تانک التای به پیشرانه MTU 883 المانی مجهز شود که قطعا در عملکرد تانک التای اثرات مثبتی میگذاشت اما به علت مسائل و مشکلات سیاسی با آلمان مجبور شده است به سمت پیشرانه DV27K کره ای بروند. پیشرانه MTU 883 با ابعاد جمع و جور خود باعث صرفه جویی در فضا میشود

نمایش پروازی سوخو-57 فلون در نمایشگاه دوسالانه ماکس 2021 روسیه https://www.aparat.com/v/AXaRV

این به این عظمت50کیلو ست؟

بسم ا.. داده نمای سوخو-57 فلون

اولین ماموریت رسمی برای عقرب روسی تست جنگ افزار هواپرتاب مافوق صوت مسکو: پس از عملیاتی شدن رسمی جنگنده سوخو-57 در نیروی هوایی روسیه در دسامبر 2020 ، نخستین سری تحویلی این جتها به پایگاهی در منطقه نظامی جنوب روسیه مستقر شدند و اینک خبرها حاکی از آن است که روسها در نخستین نقش جدی ، ماموریت تست تسلیحات هواپرتاب مافوق صوت را به این جنگنده محول نموده اند . گرچه این جنگنده روسی ،از میانه سال 2019 در خط تولید قرار داشت ، انتظار نمی رود که کمیت قابل توجهی از آنها تا سال 2027 وارد خدمت گردد که این مساله را می توان به برنامه نیروی هوایی روسیه برای تطبیق پیشرانه های قدرتمندتر ساتورن با 30 درصد نیروی رانش بیشتر تا سال 2022 مربوط دانست . با توجه به این مساله ، سوخو-57 برای نیروی هوایی در حال تجدید سازمان روسیه ، تا فرارسیدن زمان پیش بینی شده ، حکم یک بستر آزمایش را به منظور تطبیق فناوری جدید در حوزه های اویونیک و تسلیحات خواهد داشت تا به محض گسترده شدن خط تولید ، محصولی پیشرفته عملیاتی گردد . درواقع ، برنامه تولید سوخو-57 بزرگترین قرارداد نظامی دولتی روسها تا سال 2027 است ( با علم به اینکه توسعه بالستیکی به جامانده از دوران اتحاد شوروی همچنان ادامه دارد . م ) تا آن زمان ، مراحل تکامل فناوری های در حال توسعه جنگنده نسل ششم نیز به دوره بلوغ خود نزدیک میشود و این به روسها اجازه می دهد تا ضمن ادغام این فناوری ها با سوخو-57 و رقابت با جتهای نسل ششم غربی ، برنامه خود را برای نسل بعدی جنگنده های نیروی هوایی که با کاراکترهایی نظیر کاربرد هوش مصنوعی ، طراحی هواگرد رزمی با گزینه انتخابی دوتایی سرنشین دار/ بدون سرنشین و احتمالا تسلیحات انرژیِ مستقیم ، با سرعت بیشتری پیش برند . بدین ترتیب ، عملیاتی شدن جتهای میگ-31 مسلح به مهمات فراصوت هواپایه از اوایل سال 2018 موجب شده تا سوخو-57 به اولین جنگنده حامل اصلی چنین مهماتی تبدیل گردد . درواقع ، پیش بینی ها براین قرار دارد که روسها مشغول توسعه یک نمونه کوچک شده از مهمات KH-47M2 هستند که هم اکنون مراحل اولیه توسعه خود را پشت سر می گذارد و به شکل خاص برای سوخو-57 در نظر گرفته شده است . با توجه به این پیش بینی ، تصور می شود که اولین جنگنده سوخو-57 تحویلی به بستر آزمایش این موشک تبدیل شود که طبق گزارشها ، با سرعتی در حدود 10 ماخ و بردی برابر 2000 کیلومتر ،ضمن حفظ قدرت مانور، قابلیت رهگیری توسط پدافند مدافعان را بسیار سخت تر می کند . این پرتابه به احتمال بسیار زیاد برای انهدام اهداف واقع در زمین و دریا استفاده خواهد شد . به گفته ناظران نظامی ، این موشک با توجه به مشخصات اعلامی ، عمدتا می بایست بر علیه اهدافی با ارزش بالا نظیر فرودگاه های نظامی ، ناوگروه های رزمی هواپیمابر و سامانه های پدافند هوایی کاربرد داشته باشد . جدا از تست KH-47M2 ، مهمات هوا به هوای R-37M نیز بعنوان یک پرتابه فراصوت ، میتواند بر علیه بمب افکن های سنگین ، ای وکس ها ، سامانه های جنگ الکترونیک هواپایه به کار رود . علاوه براین ، پرتابه های کروز ضد کشتی فراصوت نیز به سلاح های استاندارد سوخو-57 نیز اضافه خواهد شد . مترجم : MR9 /صرفاً برای میلیتاری پی نوشت : بن پایه

با تشکراز برادر عزیز @bds110

نسل جدید ناوهواپیمابر (ناو جرالد آر فورد) بعد از ناوهواپیمابر کلاس نیمیتز ارتقاهایی در فناوری ها و طراحی های ناوهای هواپیمابر صورت گرفت که مجموع این فناوری ها در ناوهواپیمابر جدید با نام کلاس فورد معرفی شد. این ناوهواپیمابر در جانمایی، آسانسور، منجنیق پرتاب هواپیما، رادار، پیشران، تسلیحات دچار تغییرات ساختاری شده که در ظاهر هم تغییراتی را ایجاد کرده است. دو جنگنده اختصاصی این ناو اف 35 و هواپیمای بدون سرنشین می باشد ولی حضور باقی جنگنده ها اجتناب ناپذیر بود.

ماموریت به غرب اقیانوس اطلس بعد از اعزام ناوهای ایران برای مقابله با دزدان دریایی، انگیزه ها برای حضور در دریاها دورتر زنده و قوی تر شد این اقدام با رفتن به اقیانوس آرام و سواحل چین جدی شد ولی هدف بزرگ رسیدن به سواحل آمریکا بود که با روابط خوب با ونزوئلا این هدف جدی تر پیگیری شد اولین اقدام چند سال پیش بود که ناو ایرانی در نزدیکی جنوب آفریقا دچار مشکل شد و بعد از مدتی تعمیر در کشور ساحلی ان منطقه به ایران بازگشت ولی با تحریم های جدید آمریکا علیه ونزوئلا و ارسال نفت کش ها این هدف دوباره در ذهن ها پیگیری و تکرار شد صحبت ها و اقدامات نشون میده در آینده نزدیک شاهد چنین اتفاق بزرگی برای نیروی دریایی ایران خواهیم بود گامی بزرگ برای ناوگان ما و گامی بسیار بزرگتر در تحقق خواسته های بزرگتر

ناوگان زیردریایی روسیه در یک نگاه ناوگان زیردریایی روسیه با توجه به عمق و سرعت مقایسه شده اند زیردریایی های روسیه به سه دسته تقسیم شده اند - زیردریایی های دیزلی - الکتریکی - زیردریایی اتمی تهاجمی ( مخصوص شکار اهداف سطحی و دریایی) - زیردریایی اتمی استراتژیک ( حامل موشک های اتمی و پاسخ ثانویه جنگ اتمی ) زیردریایی های استراتژیک در تلاش هستند که پنهان باشند تا در لحظه موعود شلیک اتمی انجام دهند زیردریایی های تهاجمی در تلاش اند که پنهان بمانند تا شکار را در آن سوی آب های سرزمینی در سکوت شکار کنند

پرش از آسمان - عملیات نیروهای ویژه دریایی اسمشان نیروی دریایی هست ولی به عنوان بازوی اجرای سیاست های آمریکا در تمامی مناطق دست به عملیات می زنند اگرچه که نیروی دلتا به عنوان نیروی مخصوص شناخته می شود ولی نیروهای ویژه دریایی بیشتر از دیگر نیروها با مناطق درگیری در ارتباط هستند شروع عملیات با پرش از آسمان، غواصی، هلی برد و ... شروع می شود و به انهدام هدف، ازادی گروگان یا ربودن هدف منتهی می شود شاید بد نباشد نیم نگاهی به تفاوت نیروهای دلتا و ویژه دریایی بیندازیم ولی اکنون وقت پریدن هست

آموزش نیروهای ویژه دریایی آمریکا ملقب به سیلز United States Navy SEAL selection and training معرفی دوره بصورت عمومی مشخصا دوره های دریایی و غواصی اش بصورت آزاد آموزش داده می شود، ولی به عنوان بهترین دوره غواصی شناخته نمی شود تنها هدف آزار فرد و افزایش استقامت ذهنی در برابر مشکلات است در مورد تسلیحات و به کارگیری بحث تمرین و استاد راهنما حین کار بسیار موثر است بویژه در افزایش مهارت و دقت در مورد تاکتیک تمرین تیمی، یک مهارت بسیار مهم است که جز با تکرار و تمرین و شناخت ذهنی افراد بدست نمی آید و با تمرین ذهن ها به یک استاندارد نزدیک می شود ولی چیزی که در این میان جا ماند روحیه هست و هدف، برای چه می جنگیم؟؟؟ تقدیم به دوست و برادر عزیز جناب @MR9 به امید تولید، بهبود و تکمیل جزوات آموزشی نظامی و افزایش سواد نظامی بصورت عمومی و تخصصی و فوق تخصصی

داده نمای موشکهای کروز قابل پرتاب از زیردریایی نسل جدید Pr.545 Laika

ایده تبدیل کشتی های تجاری و یا نفتکش های دریایی به ناوهای هواپیمابر ایده ای قدیمی بوده که در جنگ جهانی دوم توسط انگلیسی ها و متفقین اجرا شد ایده ای که به Merchant aircraft carrier مشهور شد این ایده مشکلاتی از جمله عدم پایداری کشتی ها رو به همراه داشت ولی شرایط اضطراری جنگ باعث شد این طرح اجرا شود کشتی MV Rapana و MV Gadila دو تا از 9 نفت کش شرکت شل بودند که به ناوهواپیمابر شبه نظامی تبدیل شد این ایده اگرچه قابلیت های انچنانی نداشت ولی پاسخی به یک نیاز بود نیازی برای پوشش گشت دریایی و مقابله با زیردریایی های آلمانی که به شدت دریا را ناامن کرده بودند. https://en.wikipedia.org/wiki/Merchant_aircraft_carrier نماهایی از کشتی هایی غیرنظامی که سکوی هواپیماها شدند نمای شماتیک از این نوع کشتی های هواپیمابر --------------- طی بحث های انجام شده در سایت و تاپیک ها نیروی دریایی بدون پوشش هوایی شوخی بیشتر نیست و در جریان جنگ فالکلند نیروی دریایی انگلیس ضربات بدی از نیروی هوایی آرژانتین خورد، این موضوع در کنار گشت های دریایی نیروی دریایی ارتش در برخورد با مهاجمان بیش از پیش خودنمایی می کند بویژه که ما خاطره حمله آخوندک و غرق شدن کشتی سهند رو هم داریم حال با توجه به عدم تمرکز لازم بر روی نیروی هوایی وساخت جنگنده و هزینه بر بودن ناوهواپیمابر استاندارد بدون جنگنده کافی، این پیشنهاد می آید که آیا آماده سازی یک ناو هلیکوپتربر تجاری برای پوشش نیروی دریایی در دریای سرخ و اقیانوس هند با قابلیت پرواز پهبادهای جنگنده آیا می تواند پوشش هوایی حداقلی برای ناوهای ما ایجاد کند ؟؟ هدف حمل 4 الی 8 هلیکوپتر و 10 پهپاد رزمی شناسایی هست

داده نمای شناور گشت ساحلی کلاس فریدام

افزایش قابلیتهای رزم دریایی اژدهای سرخ تسلیح جتهای دریاپایه J-15 به موشکهای کروز YJ-91 نیروی دریایی جوان چین بشدت در حال برنامه ریزی برای افزایش قابلیتهای رزمی ضد شناور خود برای مقابله با تهدیدات موجود در حوزه ژئو استراتژیک شرق آسیا است . براساس اخبار منتشر شده ، نیروی دریایی ارتش آزادیبخش چین ( PLA) بتدریج و براساس برنامه ریزی قبلی ، قصد دارد تا تمامی جنگنده های برتری هوایی مستقر در سکوهای شناور رزمی فعلی ( لیائو لینگ / شاندونگ ) و آینده خود را به موشکهای کروز ضد کشتی YJ-91 مسلح کند . جت رزمی برتری هوایی/ ضد شناور J-15 این درحالی است که جتهای نامبرده برای ایفای نقش برتری هوایی محلی و دوربرد به تسلیحات هوا به هوای پیشرفته ای مسلح شده ، اما اضافه شدن پرتابه های کروز ضد کشتی به وینگهای مستقر روی این ناوهای هواپیمابر ، قابلیت ضد کشتی نیروی دریایی این کشور را بصورت وحشت آوری افزایش میدهد . راست : J-11D چپ : J-11B به اعتقاد ناظران نظامی ، برد رزمی قابل توجه جی-15 در کنار قابلیت حمل تسلیحات متنوع و همچنین حسگرهای پیشرفته باعث شده تا این ترکیب جنگ افزاری ، تبدیل به یک کارت برنده قدرتمند برای نیروی دریایی ارتش چین گردد . راست : لیائولینگ ... چپ : شاندونگ جت رزمی جی-15 برای نخستین بار در سال 2012 وارد سازمان رزم نیروی هوایی چین شد و در حال حاضر بیشتر از 100 فروند از این جنگنده چینی تولید و به ترتیب 24 و 36 فروند از انها بر روی دو ناوهواپیمابر فعال نیروی دریایی این کشور ( لیائولینگ و شاندونگ ) عملیاتی هستند . درواقع ، جی-15 یک گونه برگرفته از جت برتری هوایی J-11B بشمارمی رود که از سال 1998 وارد خدمت فعال گردید ، اما جی-15 در مقایسه با سلف خود ، به سامانه های پیشرفته تر اویونیک و جنگ الکترونیک مجهز شده است . تحلیل گران نظامی براین اعتقاد قرار دارند که ارتش چین در نظر دارد تا یک نمونه پیشرفته تر از جی-15 با قابلیتهای ++4 ( قابل مقایسه با نمونه J-11D نیروی هوایی ) را در اختیار اسکادرانهای نیروی دریایی قرار دهد . به گفته این کارشناسان ، نمونه جدید فوق الذکر ، ازیک ساختار سازه ای جدید که در آن درصد بیشتری از مواد مرکب به کار رفته بهره می برد ، ضمن اینکه الزاما" می بایست به یک رادار AESA ، پیشرانه های قدرتمند تر ، سامانه بُردار رانش و طیف وسیعی از مهمات پیشرفته مسلح گردد . از بالا به پایین : وای جی-12 ، خا-31 پی و هارم از سویی دیگر ، موشک کروز YJ-91 بعنوان یک گونه مشتق شده از موشک روسی KH-31 با بردی درحدود 65-50 کیلومتر از اواخر دهه نود میلادی وارد سازمان رزم نیروی دریایی چین شد که بدلیل دقت بسیار بالا ، حتی درصورت عمل نکردن کلاهک انفجاری می تواند ضربه سختی به شناور هدف وارد کند . براساس اطلاعات موجود ، کروز چینی می تواند یک کلاهک جنگی به وزن 165 کیلوگرم را باسرعتی در حدود 4.5 ماخ در ارتفاع 5/1 متری سطح آب به سوی هدف منتقل نماید که این مساله ، رهگیری مسیر پروازی آن را حتی با سامانه جدید ، با مشکلات زیادی روبرو می نماید . با توجه به اینکه گونه روسی ، درو اقع یک پرتابه ضد تشعشع بشمارمی رفت ، به احتمال زیاد ، نیروی دریایی چین ، با تغییر در سامانه هدایتی آن ، قابلیت ضد کشتی جدیدی را بخود اضافه نموده است . JH-7/ YJ-12 در مقایسه اولیه ، موشک فوق ، پیچیدگی کمتری نسبت به مهمات YJ-12 که در سال 2015 وارد خدمت گردید و هم اکنون توسط بمب افکن های H-6 و جتهای JH-7می توان حمل و بکار گرفته شود ، دارد ، بااین وصف ، گونه YJ-91 را میتوان معادل نمونه KH-31P روسی و AGM-88 هارم آمریکایی دانست ،اما نکته پرابهام ماجرا در این است که آیا ارتش چین ، قصدی برای تبدیل این نمونه به سلاحی برای حمله اهداف زمینی دارد یا خیر ؟!!!! انتشار خبر مسلح شدن جتهای J-15 به موشک کروز فوق ، تنها اندکی پس از خبر تبدیل وضعیت ناو لیائو لینگ از ناو آموزشی به شناور رزمی و تقریبا" همزمان با ورود ناو هواپیمابر شاندونگ به خط مقدم نبرد ، رسانه ای گردید . پی نوشت : 1- عامل توسعه رزمی متوازن ارتش چین بطور دقیق چه چیزی ممکن هست باشد ؟؟ برنامه ریزی ؟؟ سرمایه گذاری ؟؟ پیش بینی گستره تهدید در آینده ؟؟ مدیریت اصولی ؟؟ دیپلماسی دفاعی موفق؟ همکاری نظامی دو یا چند جانبه ؟ 2- نکته جالبی وجود دارد ، ارتش چین بعنوان یکی از بزرگترین قدرتهای موشکی فعلی ، بسرعت قابلیتهای هوایی دریاپایه و زمین پایه خودش را تقویت می کند ، به یک دلیل مشخص ، نیروی هوایی سرنشین دار ، غیر قابل حذف یا نادیده گرفته شدن هست . برگردان به پارسی ، اختصاصی برای بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ( MILITARY.IR) MR9

ناوشکن بتنی امریکایی این دژ که از ان اغلب به عنوان ناوشکن بتنی یاد میشود در حقیقت جزیره بتنی مسلح شده ای بود که پس از پیروزی امریکا در جنگ امریکا-اسپانیا در خلیج مانیل کشور فلیپین ساخته شده بود.این بنا بتنی از این خلیج بسیار مهم در مقابل هجوم کشتی های دشمن دفاع میکرد. این دژ بتنی در سال 1909 ودر یک دوره 5 سال در خلیج مانیل ساخته شده بود. سلاح اصلی نصب شده بر روی عرشه فولادی ان که خود 6 متر ضخامت داشت توپ های 14 اینچی ( 356 مم) بودند این 4 توپ M1909 در دو برجک فولادی نصب شده بودند که با بردی معادل 8 کیلومتر برای پرتاب یک گلوله توپ یک تنی بسیار ویرانگر به نظر می رسیدند. همچنین در اطراف ان از 6 توپ 152 مم برای دفاع در مقابل هجوم شناورهای دشمن استفاده شده بود. علاوه بر ان بعدها از چندین توپ ضد هوایی برای مقابله با هواپیماهای ژاپنی در این دژ استفاده شد.در این دژ 240 خدمه به صورت شبانه روزی مشغول به خدمت بودند.همچنین برای حفاظت از خدمه از بتن مسلح شده ضخیمی در دیواره ها و بخش کناری ان استفاده شده بود همچنین جالب است بدانید ضخامت دیواره های بتنی ان به 11 متر میرسید علاوه بر ان از صفحات فولادی نیز برای افزایش استحکام دیواره های کناری نیز استفاده شده بود. و همین امر عملا ان را به سازه ای غیرقابل تخریب ونفوذ تبدیل کرده بود. مقاوت این سازه زمانی اشکار شد که در سال 1942 ارتش ژاپن با هرچه که درتوان داشت به ان حمله میکرد از بمباران هوایی گرفته تا استفاده از توپ های 150 مم و 240 مم ولی در پایان عملا از غیرفعال سازی ان عاجز مانده بود. خدمه این دژ در 6 مه 1942 و پس از تسلیم مواضع سایر نیرو های امریکایی در منطقه خود را تسلیم ژاپنی ها کردند و طبق رسم معمول قبل از تسلیم شدن تمامی تجهیزات داخل دژ را از کار انداختند.در اوریل 1945 وقتی بار دیگر امریکایی ها سرمست از پیروزی به این دژ بازگشتند و نیروهای ژاپنی مستقر یافته در ان را غیرقابل تسلیم کردن یافتند از طریق دریچه های ورودی هوا تعبیه شده بر سقف دژ شروع به پمپ کردن سوخت و بنزین به داخل ان کردند و سپس با به اتش کشیدن ان ژاپنی ها گرفتار در ان را زنده زنده سوزاندند! پس از پایان جنگ جهانی دوم این دژ تا هم اکنون متروکه باقی مانده است و همچنین تجهیزات اهنی اوراق شده ان بارها مورد سرقت افراد محلی قرار گرفته است.

بخش چهارم و پایانی : حامل هوایی فراصوت : 1- پهپاد فراصوت WZ-8 رژه بزرگ نظامی ارتش چین در اکتبر 2019 فرصت بسیار مغتنمی برای رونمایی و همچنین برداشتن حجاب از یک حامل هوایی با سرعت بالا به شناسه WZ-8 محسوب میشد که به همراه چند فروند هواگرد بدون سرنشین تاکتیکی ( که در اینجا مورد بحث نیست ) و راهبردی ، در معرض دید عموم قرار گرفت. این هواگرد بودن سرنشین شناسایی که به اعتقاد ناظران نظامی ، از پیکربندی هوایی قابل شلیک خواهد بود ( و نه بصورت پیکربندی DF-17) به احتمال زیاد به یک پیشرانه رمجت مجهز یا به شکل یک پهپاد فراصوت مورد استفاده قرار می گیرد که فرضیات موجود از پررنگ بودن گزینه دوم خبر می دهد . کارشناسان براین باورند که ارتش چین از این پیکربندی برای شناسایی اهداف مورد نظر در بردهای بلند با هدف افزایش دقت موشکهای بالستیک متعارف یا گونه های پیشرفته تری نظیر DF-ZF و فراتر ازآن برای افزون نمودن دقت موشک های بالستیک ضد کشتی (ASBM) استفاده میکند . 2- لبه برنده شمشیرهای چینی ( پهپاد پنهانکار Sharp Sword ) : به گفته تحلیلگران نظامی ، این هواگرد بدون سرنشین پنهانکار چینی به شکل خاص برای پشتیبانی از عملیات نیروی دریایی این کشور در بردهای بلند طراحی شده ، ضمن اینکه برخی نیز معتقدند که Sharp Sword چینی اختصاصا" برای مقابله با قابلیتهای شناسایی برد بلند ایالات متحده در خط تولید قرار گرفته است . در مجموع ، سه گانه موشکهای DF-ZF ، DF-17و WZ-8 در صورت بکارگیری در مقیاس انبوه ، می تواند به یک استخوان بندی پایدار برای ارتش آزادیبخش چین با هدف مقابله سریع با تهدیدات و کاهش هزینه های مربوط به طراحی تسلیحات راهبردی و توسعه فناورهای مربوط به آن تبدیل گردد . در این مورد ، برخی معتقدند که تکمیل حلقه سه گانه فوق الذکر قابلیتهای افزون تری را نسبت به پتانسیل ضربتی متعارف به منظور هدف قراردادن خاک اصلی ایالات متحده ، در اختیار چین خواهد گذاشت . رژه 2019 ، تصویری جامع ازقدرت ، بازدارندگی و تهدید بودن جمهوری چین : از یک دید جامع ، اطلاعات منتشر شده از رژه اکتبر 2019 ارتش آزادیبخش چین بلحاظ شکل و ماهیت ، نمایانگر یک تحول و جهش در یگانهای استراتژیک متعارف و هسته ای این کشور است . چین در بازه زمانی انتهای دهه هشتاد تا امروز علیرغم حفظ ساختارهای ایدئولوژیک کمونیستی و در عین حال توجه به حوزه توسعه اقتصادی ، نه تنها زرادخانه هسته ای خود را در کمیت و کیفیت با سرعت بسیار زیادی توسعه داد ، بلکه ظرفیت سازی فوق العاده ای را در حوزه فناوری های تهاجمی متعارف در معرض دید همگان نهاد. به اعتقاد ناظران نظامی ، در بازه کوتاه مدت ، قابلیتهای متعارف ارتش چین ، تحرک عملیاتی این کشور را در صحنه رزم آسیای شرقی به صورت غیر قابل باوری افزایش داده ، در عین اینکه پتانسیل بازدارندگی آن را نیز تقویت می کند و این در مجموع به معنای مهار سخت افزاری رقبای منطقه ای (ایالات متحده، کره جنوبی ، ژاپن و کمی تا قسمتی روسیه ) است . ازسوی دیگر ، تصویر سازی برای نمایش قدرت ، بازدارندگی و ارسال سیگنال تهدید متقابل که پیام اصلی یک رژه نظامی بزرگ است در این زمان باید بیشتر مورد توجه قرار بگیرد .با درپیش گرفتن چنین شیوه ای از سوی چین ، کمونیستهای حاکم بر پکن ، به رقبای خود پیامی با این مضمون ارسال می کنند که حتی با در اختیار داشتن یک زرادخانه هسته ای محدود ولی با کیفیت برابر سایر قدرتهای هسته ای ، یک بازدارندگی و ظرفیت تهدید متقابل ایجاد شده که نمی توان آن را دست کم گرفت . ارسال چنین پیامهایی بویژه در چهارچوب تنش های فعلی میان چین و ایالات متحده به نظر ، ضرورت داشت تا جایی که برخی ناظران ، نمایش قدرت نظامی چین را با هدف یاد آوری این نکته به ایالات متحده میدانند که چین در موضع ضعف قرار نداشته و در صورت هر گونه اقدام ، می بایست انتظار واکنش متقابل را داشت . در حوزه تحلیل راهبردی نیز ، رژه نظامی چینی ها به معنای عدم قبول ورود به پیمانهای چندجانبه کنترل تسلیحات ( سامانه های راهبردی و غیر راهبردی ) علیرغم فشارهای فزاینده ایالات متحده و متحدانش قابل تحلیل است . چین بصورت عمدی با به نمایش گذاشتن رشد سریع قابلیتهای متعارف و هسته ای خود در یک بازه کوتاه مدت زمانی ( 20 سال ) نشان داد که اراده جدی در توسعه بازدارندگی خود داشته و با مدرنیزه سازی تسلیحات متعارف ، هنجارهای نظامی تعیین شده از سوی ایالات متحده را به یک چالش جدی تبدیل و به واشنگتن این سیگنال جدی را ارسال نمود که این کشور ، مهمترین بازیگر قرن بیست و یکمی در صحنه ژئو استراتژیک شرق آسیا بشمارمی آید . نکته : الف : چین در بازه زمانی انتهای دهه هشتاد تا امروز علیرغم حفظ ساختارهای ایدئولوژیک کمونیستی و در عین حال توجه به حوزه توسعه اقتصادی ، نه تنها زرادخانه هسته ای خود را در کمیت و کیفیت با سرعت بسیار زیادی توسعه داد ، بلکه ظرفیت سازی فوق العاده ای را در حوزه فناوری های تهاجمی متعارف در معرض دید همگان نهاد. ( استراتژی توسعه متوازن نظامی ) ب : ازسوی دیگر ، تصویر سازی برای نمایش قدرت ، بازدارندگی و ارسال سیگنال تهدید متقابل که پیام اصلی یک رژه نظامی بزرگ است در این زمان باید بیشتر مورد توجه قرار بگیرد ( قابل توجه عزیزان ما در ستاد کل نیروهای مسلح برای تدوین پروتکلهای جدید برای رژه 29 فروردین و 31 شهریور ) پی نوشت : 1- منبع : این چهار قسمتی که تقدیم دوستان شد ، برگردان پارسی متن ذیل هست، از وب سایت https://www.frstrategie.org The military parade for the 70th anniversary of the PRC: a revealing example of Chinese strategic power 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .  برگردان به پارسی ، اختصاصی برای بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ( MILITARY.IR) مترجم : MR9

توی چند دقیقه می تونه ما رو هدف قرار بده و ما در برابرش چه می توانیم بکنیم ؟! از اون روزی می ترسم که چین و هند هسته ای برای در اختیار گرفتن منابع ما به سبک چنگیز مغول و تیمور پا شل به ما حمله کنند و ما از ترس سلاح های نا متعارفشون جرات پاسخگویی هم نداشته باشیم جهت یاد اوری باید بگم در اواخر قاجار هم خیلی از ساده لوحان ما فکر می کردن آمریکا به خاطر داشتن منابع و بعد مسافت علاقه ای به حضور در منطقه ما ندارد