انجمن بزرگ میلیتاری

بسم ا... روزنامه ابرار - دوشنبه 24 آبان 1400 دیمیتری شوگایف . رییس وقت سازمان همکاری های نظامی فدرال

کاربرد نادرست !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! زره پوش های آتش نشان ! نسخه اصلی نخستین آتش نشان زرهی ارتش شوروی سابق تانک اصلی میدان نبرد تی-54 وقتی از تانک صحبت میشود ، ذهن انسان بطور خودکار بسمت جنگ ، درگیری ، تلفات انسانی و در مجموع خونریزی تمایل پیدا می کند ، اما گونه انسان ، در کنار خوی وحشیانه کشتار هم نوع ، برای ابزار نظامی دست ساخته خود ، کاربردهای به مراتب بهتری را پیدا کرده که در این متن ، حوزه زرهی مبنای بررسی قرار گرفته است . موقعتی قرارگیری مهمات در تی-54 درواقع امر ، تبدیل خودروهای زرهی مرگبار به ابزار مهارآتش ممکن است به دلایل مختلفی صورت گیرد . نخست اینکه خودروهای شنی دار بدلیل توانایی قابل توجه برای عبور از سطوح ناهموار ، ابزار مناسبی برای مبارزه با آتش در منطق جنگلی هستند ، در حالی ابعاد و قابلیت های پیکربندی این خودروها نیز بدان امکان می دهد تا ترکیبات شیمیایی مهارآتش را بطور مستقیم بر روی محل مورد نظر فروریزند ، که در مقایسه ، دمای اشتعال لاستیک به خودروهای پرخدار اجازه نمیدهد تا به اندازه کافی ، به نقطه اصلی آتش سوزی نزدیک شوند . دومین دلیل مهمی که دراین ارتباط به نظر می رسد ، این است که خودروهای زرهی نه تنها در برابر دمای شدید ، بلکه در برابر ترکش ها و حتی برخورد مستقیم پرتابه ها ، در زمان آتش سوزی در انبارهای مهمات نیز از خدمه محافظت می کنند، به همین دلیل خودروهای زرهی برای اولین بار در ارتشها ظاهر شدند. GPM-54 در ارتش اتحاد شوروی سابق ، مجموعه تعمیر و نگهداری زرهی Lviv (شماره 17 ) مسئول تولید خودروهای زرهی آتش نشان بود که تا به امروز مسئولیت تبدیل خودروهای زرهی به ابزار آتش نشانی را بر عهده دارد . با توجه به این مساله ، نخستین سفارش برای این خودروهای شنی دار نامعمول ، در سال 1978 از سوی دپارتمان توپخانه و موشکهای وزارت دفاع شوروی به این مجتمع ابلاغ شد . در آن زمان ، اسناد مربوط به بازطراحی و تولید این خودروها توسط مهندسان مستقر در مجتمع صنعتی 482 کیف ( اوکراین ) تهیه و به این شرکت ارسال شده بود . توجه به این مساله ضروری به نظر می رسد که تولید این زره پوشها نه تنها برای خاموش کردن آتش جنگل ها در مناطق صعب العبور ، بلکه بیشتر برای محافظت از انبارهای مهمات ارتش مستقر در سیبری که بطور دائم در خطر مواجهه با آتش سوزی های مناطق جنگلی این حوزه قرار داشتند ، در دستور کار قرار گرفتند . نمای درون کابین کاربر- فرمانده تانک ! آتش نشانی (راست) و نمای جانبی ( چپ ) درابتدای امر ، واحدهای توپخانه به محصولت قدیمی تری نظیر شاسی های تی-34 از کار افتاده بسنده می کردند ، اما در دهه هفتاد میلادی ، کاربرد این شاسی بدلایل اخلاقی !!! ( احتمالا بدلیل نقش این تانک در جنگ دوم جهانی ) منسوخ شده بود و ارتش نیز متعاقب آن خواستار یک خودروی زرهی جدید با قبلیت حمل 10 تن آب ، یا 2 تن ترکیبات فوم و وجود یک سامانه دیده بانی آتش با ظرفیت پاشش 40 لیتر آب در ثانیه شد .با توجه به این نیازمندیها ، تانک تی-54 بعنوان پیکربندی اصلی انتخاب شد که پس از حذف برجک می بایست به یک خودروی زرهی آتش نشان تبدیل می گردید . خوشبختانه در آن زمان تعداد زیادی تانک تی-54 از خدمت خارج شده بودند که این امر تبدیل آنها را تسهیل می نمود ، در نتیجه این کار انجام و محصول جدید با شناسه GPM-54 ( مخفف خودروی آتش نشان شنی دار) نامگذاری گردید . نمای فوقانی GPM-54 نخستین آزمایش های صورت گرفته بر روی این پیکربندی ، نشان داد که شاسی تی-54 برای ایفای نقش آتش نشان چندان مناسبت ندارد ، که عمدتاً به دلیل وزن زیاد آن بود که باعث میشد تا مصرف سوخت افزایش پیدا کند ، که این مساله با جایگزینی زره های محافظ با یک صفحه فولادی به ضخامت 20 م.م تا حدودی برطرف گردید . اما حتی با اعمال این اصلاحات نیز همچنان وزن بعنوان یک عامل مشکل زا ادامه داشت که باعث گردید تا ذخیره آب به 9 تن کاهش پیدا کند ، ولی همچنان وزن 43 تنی خودرو ، سنگین به نظر می رسید . خدمه این زره پوش ، 2 نفر بود که شامل راننده – مکانیک و کاربر لوله آتش – فرمانده تانک ! می گردید . GPM-54 در جریان یک عملیات ناموفق آتش نشانی پس از بررسی های مختلفی که صورت گرفت ، این زره پوش نشان داد که یک نقطه ضعف بزرگ دارد که درقالب ضعف شدید سامانه محرکه پمپ آب بود بروز پیدا نمود و به خودرو اجازه نمی داد تا همزمان با حرکت ، ترکیب اطفاء حریق را بر روی آتش فروریزد . علاوه براین ، بدلیل مهندسی خاص روسها ، شیوه تعمیر و نگهداری پیشرانه خودرو نیز با مشکل موجه شد ، چرا که مخزن آب 9 تنی ، دقیقا در بخش فوقانی پیشرانه دیزل تانک قرار می گرفت و علیرغم اینکه پمپ بسیار قدرتمندی روی این تانک نصب شده بود ، آتش نشانان نمی توانستند با سرعت مبادرت به خاموش کردن آتش نمایند ، در حالی که برای خاموش کردن آتش موجود در انبارهای مهمات ، خدمه نیازمند حجم بسیار بالایی از آب بودند ولی در مجموع این خودرو می توانست آب ذخیره خود را با لوله مربوطه تا 60 متر بر روی هدف پاشیده ولی با وجود این مزیت ، بازهم خدمه مجبور بودند تا تا 10 متری منبع آتش بدان نزدیک شوند که فقط دراین صورت بود که می شد به خاموش کردن منبع اصلی آتش امیدوار بود . اما نزدیک شدن بیش از حد به آتش موجبات گرفتاری های جدید می شد ، بدین ترتیب که در وهله اول ، پیشرانه دیزلی بدلیل گرمای بیش از حد از کار می افتاد ، بدین صورت که بدلیل آتش سوزی محیطی ، اکسیژن موجود در محیط کاهش پیدا می کرد و هوا را از محصولات احتراق اشباع می ساخت که در نتیجه باعث از کار افتادن موتور می شد . در این زمان ، تانک آتش نشانی در مقابل یک زرادخانه در حال آتش سوزی مثل یک خرس تیر خورده !!! از حرکت باز می ایستاد که این به معنای تبدیل شدن تانک به یک گور دسته جمعی برای خدمه می شد ، این وضعیت آنچنان بد بود که خدمه امکان فرار از درون خودرو را پیدا نمی کردند که این نقطعه ضعف ، در چندین مورد منجر به تلفات انسانی گردید .... پی نوشت : 1- ادامه دارد..... 2- پست نخست این تاپیک از بایگانی راکد میلیتاری منفک و پس از بازیابی تصاویر ، بصورت یک تاپیک مستقل در آمد / بیست و دوم آبان سال 1400 خورشیدی 3--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

ارباب جنگ !!!!

بسم ا... سیستم پدافندی شاهین عربستان و رادار GROUND MASTER 200 https://www.aparat.com/v/t7TSd پی نوشت : با تشکر از جناب @bds110

نزدیک به شش سال حضور مستمر و ارسال پنجهزار پست در میلیتاری که در واقع نزدیک به 88 درصد آن را پستهای برگردان شده به پارسی / تالیفی و تحلیلی را تشکیل میدهد ، بلحاظ زمانی ، بسیارسریع سپری شد . بطور قطع ، این دوره زمانی با فرازو فرودهای بسیاری همراه بود که در جای خود می بایست مورد نقد و بررسی قرار گیرد . با این وصف ، به همین بهانه و براساس بررسی های انجام گرفته در آرشیو میلیتاری ، مطلبی که می تواند در آینده با استفاده از منابع افزون تر ، گسترش نیز پیدا کند ، در دست تهیه قرار گرفت که به شکل غافلگیر کننده ای با حملات شبه نظامیان حوثی به تاسیسات نفتی عربستان سعودی مصادف شد . گر چه ادعایی در کامل بودن آن وجود ندارد ولی قابلیت مناسبی برای تبدیل شدن به بستری آکادمیک به منظور بررسی دقیق تر شبکه دفاع هوایی ارتش سلطنتی عربستان سعودی در اختیار دارد . مقدمه : ارتش ایالات متحده ، در جریان طراحی نقشه بمباران استراتژیک ژاپن در سالهای پایانی جنگ دوم جهانی پس از بررسی های طولانی شیوه های رزم میان دو طرف درگیر ، به این نتیجه رسیده بود که اولین هدف تمامی فرماندهان حاضر در صحنه نبرد ( چه فرماندهان ژاپنی و چه فرماندهان متفقین ) ، حصول اطمینان از کنترل آسمان به نفع نیروی خودی است . نزدیک به چهل و پنج سال بعد ، در آستانه جنگ دوم خلیچ پارس ، ژنرال مالیکوف ، فرمانده وقت نیروی هوایی ارتش شوروی نیز براین اعتقاد قرار داشت که این جنگ مفهوم برتری هوایی را چه برای ارتشی که این برتری را بدست آورد و چه ارتشی که این برتری را از دست داد ، به گونه ای متفاوت تعریف نمود . کلیات : از یک نظر ، هدف از اجرای عملیات ضد هوایی پدافندی ( defensive counter air/DCA ) حفاظت از نیروهای خودی و موقعیت های استراتژیک در برابر حملات هوایی و موشکی دشمن خواهد بود که در اصطلاح با واژه پدافند هوایی ( counter-air defence ) نیز مورد شناسایی قرار می گیرد ، در ادبیات نظامی به دو گونه کاملا متفاوت دفاع عامل و غیر عامل قابل تقسیم بندی است . با این وصف ، تمامی تاکتیکهای مربوط به عملیات ضد هوایی پدافندی ، 2 هدف اصلی را دنبال می کند : 1-از میان بردن و خنثی سازی تمامی تهدیدات / حملات هوایی و موشکی دشمن 2-کاهش تاثیر مخرب روانی و فیزیکی این گونه حملات بر واحدهای خودی معماری سلسله مراتبی شبکه دفاع هوایی با توجه به این دو هدف ، اصول و پایه اصلی عملیات ضد هوایی پدافندی ، شامل مفاهیمی نظیر تشخیص ، شناسایی ، رهگیری و نابودی تهدیدات هوایی – موشکی دشمن است . طبیعتا" عملیات ضد هوایی پدافندی را می توان در قالبی استاندارد ، بصورت نمایش واکنش مناسب با هدف گرفتن ابتکار عمل از دشمن بواسطه اجرای تاکتیکهای کنترل آتش و تقسیم فضای دفاعی به مناطق هوایی مشخص ( AADC/Area AirDefence Command) مورد تعریف قرار داد . به شکل خلاصه ، مجموعه عملیات ضد هوایی پدافندی نیازمند وجود یا دسترسی به اطلاعات رزمی منسجم بر پایه توانمندی های دفاعی / هجومی و همچنین برآوردهای مستدل در خصوص روشها ، تاکتیکها و داده های مربوط به سامانه های تسلیحاتی خودی و دشمن است که آن را می توان در چهارچوب مفهومی آماده سازی اطلاعاتی میدان نبرد ( IPB/ Intelligence Preparation Of The Battle space) مورد بازشناسی قرار داد . با توجه به موارد پیش گفته ، مهم ترین بخش در ساختار یک شبکه دفاع هوایی را می توان "مرکز عملیات هوایی" (AOC/Air Operation Center) دانست که در آن ، هواگردهای نظامی ، سامانه های پیش اخطار پایش ، هدایت و عملیاتی می شوند . این مرکز ، عنصر اصلی سامانه کنترل هوایی و نماینده اصلی مرکز هماهنگی منطقه ای بوده و بواسطه آن می توان عملیات هوایی ، زیرسیستم های پدافند زمین پایه در بردهای مختلف را تحت یک فرمان قرار داد . این مرکز بدلیل برخورداری از تجهیزات و پرسنل مرتبط ، می تواند طراحی ، هدایت و انجام عملیات پدافندی را در منطقه نبرد بر عهده گرفته و با استفاده از داده های بدست آمده از منابع مختلف می تواند حریم هوایی خودی را کنترل نماید . سپر صحرا : بررسی شبکه دفاع هوایی ارتش عربستان سعودی پادشاهی عربستان سعودی (المملکة العربیة السعودیة) با مساحتی در حدود 2149690 کیلومتر مربع ، با قرار گرفتن در رده سیزدهم وسیع ترین کشورها ، بزرگترین واحد سیاسی در غرب آسیا بشمار می رود که بخش عمده شبه جزیره عربستان را دربر گرفته‌است و از شمال با عراق ، اردن و کویت ، از سوی شرق با امارات متحده عربی ، قطر و خلیج فارس و از جنوب شرقی با عمان ، از جنوب با یمن و از سوی غرب با ساحل دریای سرخ هم‌مرز است. با این وصف ، حملات شبه نظامیان حوثی به زیرساختهای نفتی این کشور در سپتامبر 2019 موجب شد تا ساختار و شبکه دفاع هوایی این کشور زیر ذره بین رفته و بررسی آن در کانون توجهات قرار گیرد. تغییر پارادایمیک برای سپر صحرا: ایده اولیه ایجاد شبکه دفاع هوایی مستقل از نیروی هوایی در سازمان رزم ارتش پادشاهی عربستان سعودی به سال 1966 ( یکسال قبل از دومین جنگ اعراب و اسراییل در سال 1967 ) با ورود سپهبد خالد بن سلطان (ستوان وقت ) باز می گردد . با سازماندهی این فرماندهی ( نیروی پدافند هوایی سلطنتی سعودی / RSADF) بعنوان یک نیروی مستقل که معادل نیروهای هوایی، زمینی ، دریایی بود ، یک تغییر ساختاری عمیق در ارتش این کشور پدید آمد ، بدین معنی که شبکه دفاع هوایی این کشور دیگر بعنوان زیر مجموعه نیروی زمینی ارتش سلطنتی (RSLF) محسوب نمی شد . به اعتقاد مورخان نظامی ، انگیزه ایجاد این تغییر را می توان در سیالیت تهدیدات موجود بر علیه این کشور تحلیل نمود . نگرانی سطح ارشد تصمیم گیر در ارتش عربستان از گسترش تسلیحات کشتار جمعی و حامل های این نوع جنگ افزارها ( موشکهای بالستیک ، هواپیما و... ) منجر به تغییرات گسترده در افق دید فرماندهان ارتش شده و بالتبع راه کارهای خنثی شدن این تهدیدات مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت که در نهایت به تولد پدافند هوایی ارتش سلطنتی منجر گردید . خالدبن سلطان سپهبد خالد بن سلطان در کتاب خود با عنوان A WARRIOR OF DESERT در خصوص چرایی تشکیل نیروی چهارم می نویسد : " مساحت کشور سعودی بیشتر از2 میلیون کیلومتر مربع بود و اتکاء صرف بر نیروی زمینی برای دفاع از آن ، به هیچ عنوان عاقلانه به نظر نمی رسید ، به همین دلیل درسال 1974 طرحی رابه منظور جدایی نیروی دفاع هوایی از نیروی زمینی ارائه ودر آن خواستارشدم تا شبکه دفاع هوایی عربستان می بایست مستقل از سه نیروی دیگر وارد عمل شود و این یک مسالع ضروری و پر اهمیت است . تلاش ها برای ایجاد این استقلال نیرویی نهایتا" در سال 1983 به ثمر نشست " علیرغم وجود تهدیدات پیش گفته ، تفکیک یگان های پدافند هوایی از نیروی زمینی و تبدیل شدن آنها به یک نیروی مستقل نزدیک به 20 سال ( اواسط دهه هشتاد میلادی ) بطول انجامید تا شاخه چهارم از ارتش عربستان ، ماموریت و مسئولیت حفاظت از فضای هوایی این کشور را با استفاده از سامانه های زمین پایه بر عهده گیرد. فرماندهی این نیرو در ابتدای امر به امیر خالد بن سلطان آل سعود ، فرزند وزیر وقت دفاع و نیروی هوایی سپرده شد و پس از 4 سال بررسی های اولیه ، نیروی تازه متولد شده به 5 زیرشاخه G1، G2،G3،G4و G5 تقسیم گردید و ستاد مرکزی آن برای ایجاد هماهنگی میان بخش های عملیاتی ، لجستیکی به ریاض ( پایتخت عربستان ) منتقل شد . علاوه براین ، بدلیل تغییر تهدیدات ، بخصوص برای حفاظت از این ستاد در برابر حملات موشکی ، یک مجموعه پیشرفته در سال 2004 تاسیس و همه پرسنل و تجهیزات کنترل و فرماندهی در آن استقرار یافت . این نیرو تا ابتدای دهه نود میلادی با در اختیار داشتن 4000 پرسنل ، 33 آتشبار دفاع هوایی موشکی را در سازمان رزم خود می دید که از این تعداد 16 آتشبار با مسلح شدن به 128 سامانه MIM-23 I-HAWK با برد 40 کیلومتر ، حفاظت از ریاض ، راس التنوره ، ظهران ، جده و همچنین پایگاه های هوایی این کشور شامل خمیس موشیت (Khamis Mushayt) ، حفر الباطن ( Hafar al Batin) و تبوک ( Taube) و همچنین تاسیسات استراتژیک نفتی در استان های شرقی این کشور را بر عهده داشت . هفده آتشبار باقی مانده که خط دوم پدافندی عربستان سعودی را تشکیل میداد ، 68 سامانه متحرک شاهین (Shahine) بابرد 16 کیلومتر را در برمی گرفت . این سامانه که در واقع نوع بهبود یافته و متحرک سازی شده سیستم فرانسوی کروتال (Crotale) نصب شده برروی شاسی AMX-30SA بشمارمی رفت ، ماموریت داشت تا از میادین نفتی و سایر تاسیسات حیاتی ، بسته به موقعیت و شرایط زمانی دفاع کند ، در حالی 73 سامانه شاهین دیگر ، بعنوان سیستم های دفاع هوایی ثابت ، مورد استفاده قرار می گرفتند . با توجه به گستره و موقعیت سرزمینی عربستان ، تمامی آتشبارهای موجود شامل سامانه های I-HAWK و شاهین با متصل شدن به سامانه کنترل و هشدار زودهنگام هوابرد ( AWACS) ، سامانه فرماندهی و کنترل سپر صلح ( Peace Shield command and control system) را پدید آوردند . ضمن اینکه شبکه دفاع هوایی عربستان برای اجرای ماموریتهای دفاع هوایی نزدیک به سامانه های توپخانه ای خودکششی 20 م.م و 30م.م ولکان (Vulcan ) که بر روی شاسی فرانسوی AMX-30SA قرار گرفته بود ، نیز مسلح گردید . اگر چه شبکه دفاع هوایی این کشور با در اختیار داشتن سامانه های موشکی برد بلند و توپخانه ای کوتاه برد ، قابلیت دفاع از حوزه سرزمینی خود را داشت ، اما برای افزایش قابلیتها و ارتقاء ضریب حفاظت ، بکارگیری سیستم های دفاع هوایی موشکی کوتاهبرد ( SHORAD) و همچنین میانبرد ( HIMAD) را نیز در دستور کار خود قرار داد . ورود این سیستم های جدید ، موجبات تغییرات افزون تر در حوزه های پشتیبانی و آموزش شده تا شبکه دفاع هوایی این کشور بتواند با تهدیدات موجود و خطراتی که در دهه های آینده ممکن است پدید آید ، مقابله نماید . در حوزه لجستیک ، دفاع هوایی ارتش سلطنتی زیرساختهای مطلوبی را برای آموزش و تربیت پرسنل وظیفه و افسران در سطوح مختلف فراهم نموده است . ستاد این نیرو که در ریاض قرار دارد ، مسئولیت اصلی طرح ریزی و عملیاتی نمودن برنامه های تصویب شده برای شش زیرشاخه ( فرماندهی دفاع هوایی ) پادشاهی سعودی را بر عهده دارد . از سویی دیگر ، جده (Jeddah) خانه اصلی دانشکده دفاع هوایی (Air Defense Forces Institute /(ADFI ، زیرساختهای تعمیر و نگهداری ، پشتیبانی فنی ، تاسیسات آموزشی پرسنل جدید الورود پدافند و در نهایت بستر اصلی آموزشی سامانه های تسلیحاتی محسوب می گردد . در دانشکده دفاع هوایی عربستان ، دروس پایه برای آموزش افسران و درجه داران پدافند در دو سطح مقدماتی و پیشرفته ارائه شده است . این دانشکده که مطابق با الگوی آکادمی های معتبر نظامی در ایالات متحده ایجاد شده ، برای افسران دفاع هوایی ، یک دوره 3 ساله را در نظر گرفته که به فارغ التحصیلان ، مدرک معادل لیسانس در حوزه مطالعات نظامی اعطاء می نماید . به اعتقاد کارشناسان نظامی ، مرکز پشتیبانی و تعمیر و نگهداری مستقر در جده ، یکی از تاسیسات پیشرفته این نیرو بشمارمی آید که تمامی امور مربوط به به روز نگاه داشتن شبکه دفاع هوایی عربستان را برعهده دارد . این مرکز به سه بخش تاسیسات (آمادگاه ) سامانه های موشکی ، آمادگاه یکپارچه سازی و در نهایت آمادگاه پشتیبانی فنی تقسیم می گردد. در این میان ، آمادگاه پشتیبانی فنی این نیرو ، مجموعه ای از تاسیسات چند میلیون دلاری است که ماموریت و وظیفه نگهداری از ذخیره موشکهای دفاع هوایی را بر عهده داشته ، بدون آنکه نیازبه ارسال آنها به کشور سازنده ( ایالات متحده ) باشد ، که این خود صرفه جویی قابل توجهی را فراهم مینماید . دومین مجموعه (تاسیسات-آمادگاه سامانه های موشکی /TRMF/ Theater Readiness Missile Facility ) نیز ترکیبی از زاغه های ذخیره سازی مهمات موشکی و طیف متنوعی از مهمات استاندارد مورد استفاده پدافند هوایی بشمارمی رود که در نقاط مختلف این کشور برای کاربردهای مشخص ، ایجاد گردیده است ، در حالی که آمادگاه یکپارچه سازی نیز بطور همزمان مسئولیت بررسی نهایی آمادگی سامانه های تسلیحاتی ، یکپارچه سازی و درنهایت ارتقاء گردان های دفاع هوایی ، قبل از استقرار در محل تعیین شده را بر عهده دارد . تمامی این مجموعه ها نیز توسط مرکز پشتیبانی فنی پدافند هوایی که به شکل مستقیم با شبکه فرماندهی و کنترل این نیرو مرتبط است ، حمایت می گردد . به گفته تحلیلگران نظامی ، هدف اصلی از ایجاد چنین ساختاری ، ادغام کلیه سامانه های در دسترسی در یک مرکز فرماندهی و اطلاعات ( CIC / command and information center ) است . با این وصف ، چندگانگی فرهنگی میان پرسنل بومی و مشاوران نظامی خارجی در نیروی پدافند هوایی سعودی ، موجبات پدید آمدن شکافهایی شد که این امر با اعزام اولین دسته از پرسنل ارتش این کشور به دانشکده دفاع هوایی توپخانه ای سنت بار بارا(air defense and artillery fraternal organization ) به منظور بهبود درک شیوه های خدمات- محور به تقریب برطرف گردید . با توجه به این امر ، نقش مشاوران دفاع هوایی در اجرای صحیح ماموریتهای محوله به این نیرو از اهمیت بسیارزیادی برخوردار می بود . نمونه بارز این تلاش مشترک میان شبکه دفاع هوایی عربستان سعودی و ناظران نظامی خارجی را می توان در برنامه ریزی ، هماهنگی و تکمیل پروژه فروش سیستم دفاع هوایی FIM-92 STINGER مشاهده نمود ، چرا که برای خرید این سامانه تسلیحاتی ، می بایست یک فرهنگ پشتیبانی مشترک میان نیروی دریایی سلطنتی ،ستاد فرماندهی شبکه دفاع هوایی سلطنتی ، وزارت دفاع و نیروی هوایی ایجاد می گردید . اهمیت این تلاش پس از واقعه 11 سپتامبر 2001 مشخص شد ، چرا که این اطمینان بوجود آمد که هیچکدام از موشکهای استینگر فروخته شده در اختیار شبه نظامیان مسلح قرار نگرفته است . از سویی دیگر ، اجرای برنامه های آموزشی ضمن خدمت از سوی ستاد پدافند هوایی برای افسران این نیرو از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است . بخش عمده ای از افسران پدافند هوایی سعودی به چند زبان مسلط بوده ، چرا که بخش عمده ای ازآنها در دانشکده های نظامی ایالات متحده آموزش دیده بودند ، هر چند پس از 11 سپتامبر 2001 ، روند اعزام دانشجو با افت بسیار زیادی مواجه شد . پی نوشت : 1- ادامه دارد ........... 2-منابع در انتهای مقاله درج خواهد شد . 3- تشکر فراوان از سه دوست عزیز جناب @bds110@ ، mehran55@ ، warrior بابت راهنمایی های گسترده 4- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .  برگردان به پارسی ، اختصاصی برای بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ( MILITARY.IR) مترجم : MR9

بسم ا... هویتزر جی اچ ان-45 که با دور زدن تحریم ها در طول جنگ ایران و عراق از اتریش خریداری شد،در ردیف قطعات توپخانه ای برد بلند کالیبر 155 میلیمتری ایران است که در طول جنگ به دلیل برد بیشتر و کالیبر بالاتر بیشتر مورد توجه ارتش قرار گرفت . این توپ ، بر خلاف اغلب توپ های کششی ایران که بر ارابه ای تک محور سوار شده اند ، از ارابه دو محوره برخوردار است مکانیزم عقب نشینی این توپ از نوع هیدرو پنوماتیکی است که با 11 تن وزن ، 14 متر طول ، 2 متر ارتفاع ، قابلیت شلیک مهمات بیس بلید در حداکثر برد 39.6 کیلومتر و با حداکثر نرخ آتش 2 الی 5 گلوله بر دقیقه را دارد. در مجموع 300 عراده از این توپ از اتریش خریداری شده است که برآوردهای کنونی مبنی بر در خدمت بودن 100 عراده است. توپ GHN-45 همچنان از نقش برجسته ای در واحد های توپخانه ای ارتش ایران در غرب کشور برخوردار است. این توپ در سالهای اخیر توسط ارتش بازسازی و در رزمایش آبان 1400 عملیاتی گردید .

رُخ سلطان لئوپارد 2A6 در حال عبور از مانع آبی

بخش دوم و پایانی شناور نیروی دریایی USNS Wheeling بستر آزمون سامانه دفاع هوایی دریاپایه سی فینیکس تولید چهاردهمین سامانه راداری AWG-9 به سال 1974 نیروی دریایی را به تلاشی مضاعف واداشت که مجموعه این سیستم را برای تست در شرایط واقعی ، بر روی شناور نیروی دریایی USNS Wheeling نصب کند که درجریان این آزمایشها ، مجموعه این سامانه موفق شد تا با موفقیت چند هدف را در ارتفاع بالا و پایین تر از عرشه اصلی کشتی شناسایی و ردیابی کند . براساس گزارش های اولیه ای که در همان سال در مجلات نیروی دریایی منتشر گردید ، در آزمایشهای چندگانه صورت گرفته ، 5 فروند هواپیما در ارتفاع های مختلف توسط این سامانه کشف و با موفقیت ردیابی گردید . اف-14 ای اسکادران VF-101 در حال شلیک فینیکس 1987 علاوه براین ، گزارشهای تایید نشده ای نیز وجود دارند که رادار AWG-9 بر روی زمین و با نصب برروی یک خودروی نیمه سنگین در پوینت موگو کالیفرنیا نیز مورد آزمایش قرار گرفت که این مساله ، به احتمال بسیار زیاد ، برنامه نیروی دریایی ( سپاه تفنگداران ) را برای بخدمت گیری یک سامانه دفاع هوایی زمین پایه متحرک از ترکیب AWG-9 و فینیکس را شامل می شد . با این حال ،جزئیات بسیار محدودی از این برنامه در دسترس قرار دارد ، ولی بنا بر اعتقاد برخی تحلیلگران ، درصورت عملیاتی شدن ، می توانست قابلیت دفاع هوایی بسیار قدرتمندی را در اختیار یگان های کاربر آن قرار دهد . مجموعه هدایت دستی موشک سی اسپارو ناوهواپیمابر یو اس اس آیزنهاور 1982 با این وجود ، علیرغم اینکه سامانه سی فینیکس در مقایسه با سیستم دفاع هوایی دریاپایه سی اسپارو ، توان دفاعی بیشتری را در اختیار نیروی دریایی قرار می داد ، اما بدلیل هزینه های بسیاری که پیش بینی می شد ، پس از تست های اولیه کنار گذاشته شد . مضاف براین ، در حالی که سامانه سی اسپارو قابلیت دفاع نقطه ای کوتاه تا میانبرد را برای نیروی دریایی به ارمغان می آورد ، این مساله در خصوص سی فینیکس صادق نبود و این موشک نمی توانست در درگیری های نزدیک ، توانایی قابل توجهی را به نمایش گذارد . علاوه براین ، رادار AWG-9 که می بایست در یک ارتفاع پایین و در بخش های جانبی ناو نصب می گردید ، در تشخیص تهدیدات ارتفاع پایین که برفراز افق به ناو نزدیک می شدند ، بسیار ضعیف عمل می نمود . در کنار بحث های فنی ، تجزیه و تحلیل تاکتیکی گونه دریا پایه فینیکس نیز نشان می داد که با وجود همراهی شناورهای اسکورت و همچنین برد رزمی جتهای اف-14 نیاز فوری به تکرار قابلیت دوربرد بر روی شناورهای نیروی دریایی وجود نداشت . با این وصف ، در صورتی که این برنامه ادامه می یافت ، احتمالا به تولد یک سامانه دفاع هوایی بسیار قدرتمند دوربرد منجر می شد و بدلیل ماهیت مستقلی که داشت ، نیروی دریایی می توانست آن را در طیف متنوعی از شناورهای خود نصب نماید . در کنار این مساله ، بکارگیری سی فینیکس می توانست تا شکاف بین برد موثر سی اسپارو و سایر سیستم های دفاع نقطه ای و همچنین سامانه ایجس مسلح به موشک استاندارد را به تقریب پوشش دهد . پرتابگر سی اسپارو - ناوهواپیمابر یو اس اس میدوی -1982 مجموعه هدایت دستی موشک در گوشه سمت چپ عکس دیده میشود اما ورود سامانه دوربرد ایجس به شکل گسترده ، تا حدودی از ارزشهای سی فینیکس کاست ، در حالی که سی اسپارو با یکسری بهینه سازی ها همچنان بخدمت ادامه میدهد به گونه ای که با معرفی نسخه RIM-162 این سامانه عملا به یک سیستم دفاع هوایی جدید تبدیل شده است . بدین ترتیب ، سی اسپاروها همچنان بر روی ناوهای هواپیمابر باقی ماندند تا از این شناور دربرابر تهدیدات نزدیک ، دفاع کنند و لایه بیرونی دفاع از ناو به سایر سیستم ها واگذار گردد. موشک فینیکس هواپرتاب درنهایت به سال 2004 ، یا بعبارت بهتر ، سالهای طولانی پس از اتمام تهدید موشکهای کروز روسی از خدمت کنار گذاشته شد . پرتابگر و موشک سامانه RIM-162 بدین ترتیب ، با در نظر گرفتن همه این موارد ، خواهر دریاپایه فینیکس ( سی فینیکس ) بعنوان گونه ای ناشناخته از این موشک همچنان در لایه ای از ابهام قرار گرفته ،اما یقیناً یک گونه بسیار جالب از آنچه که ممکن بود نیروی دریایی آن را بخدمت گیرد بشمار می رود . پی نوشت : 1- بن پایه 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

بسم ا... نفربر پیاده نظام خاتم-4 ( Khatim-4) نفربر سنگین پیاده نظام محصول صنعت دفاعی سودان !!!!! که در واقع تولید نفربر محصول وزارت دفاع ایران با شناسه بومی " براق " بشمار می رود که این نیز به نوبه خود ، برگرفته از نفربر پیاده نظام BMP روسی محسوب می شد

بسم ا... رزمایش آبان 1400 ارتش دیزل های چابهار

یک نکته بطور خلاصه ( چون ماجرایش مفصل هست ) سیستمی که جلوی استاری قرار داشت ، در برابر تغییر مقاومت می کرد ولی استاری موفق شد ، نه تنها خودش ، بلکه یک مجموعه را به دنبال خودش بکشاند که به حرفش گوش بدهد ، عین این روند برای سرهنگ چارلی بکویث ( موسس دلتا) هم اتفاق افتاد . ولی این وسط ، یک نکته فراموش میشود . ساختار زمینه لازم را داشت که این ایده ها را قبول کرد

کاراکترهای شخصیتی پویا ، در محیط سازمانی داینامیک رشد پیدا می کنند ، تکثیر میشوند و تعامل آنها با سازمان ، عملکرد کلی را بهبود می دهد ، بالا می برد تا هدف سازمانی محقق شود از راست : ورنر فون براون ( برنامه وی-2 و آپولو ) ، ویلی مسراشمیت ( شرکت هواپیماسازی ) ، کلی جانسون ( برنامه اسکانک ورکز ، اف-104 ، یو-2 و دهها برنامه دیگر )

بسم ا... این را عرض کنم که نباید بدنبال مقصر و مشکل بین آنها بگردیم ، تا زمانی که روش خودمون را اصلاح نکنیم ، سازمان ما قابلیت شنیدن نقدهای وارده را نداشته باشد ، موفق نشویم که از حالت شخص محوری بیرون بیاییم که مجموعه اینها به معنای استفاده از تجربیات دیگران برای بهینه کردن بومی ساختار و روش عملکرد خودمون هست ، همچنان دور باطل فعلی و اتلاف منابع محدود ادامه پیدا می کند .

بسم ا.. یک نمونه زنده و حی و حاضر از روندی که می بایست منجر به خیر می شد ولی عملا به شّر مبدل گردید نقص سیستماتیک در حوزه مدیریت ( مطالعه موردی هواشناسی غیرنظامی - دکتر ملائک ) ساختار سازمانی ما ، "گوش" ندارد به بیرون از محیط خودش ، "زبان" ندارد در محیط درون خودش .... وقتی که از دو مسیر ورود و خروج داده ، محروم باشیم ، وضعیت بدون هیچ استثنایی تبدیل میشود به آن چیزی که امروز شاهد آن هستیم . حالا این فقط یک نمونه است ، صدها مورد در صدها حوزه میشود بصورت مصداق نام برد .... این صحبت همیشگی بنده است ... تا وقتی نگاه در سازمان نظامی ما تغییر نکند ، این بحث های ما همچنان ادامه دارد . پی نوشت : شرط بهینه شدن یک سازمان با الزام وجود یک شخص حقیقی / حقوقی ( که اطلاع داریم عمر مسئولیتی مشخصی دارد و مهمتر از آن فانی هست ) روند درستی به نظر نمی رسد ، ساختار سازمان باید درست طراحی و چیدمان بشود که بتوند حتی در غیاب فرد مورد نظر ، مثل ساعت ، درست کار کند . تنها در این صورت هست که میشود به عملکرد بهینه امیدوار بود .

پچ سینه جنگنده های میراژ ( چپ ) و اف-5 نیروی هوایی ایران

بسم ا... یوروکوپتر تایگر

بالاتر عرض شد و وقتی شما مثل بنزین یا بورس ، این حوزه را هم مطالبه می کردید به شکل درست آن ، آن وقت از اساس ، مسیر تغییر می کرد .

بسم ا... ما هم اینجا هستیم که این بحث ها در چهارچوبی که مشخص شده ، انجام بشود ، علت تفاوت بین میلیتاری و رسانه های دیگر بطور دقیق همین هست . ما نه ساختارشکن هستیم و نه متملق .. میلیتاری روند را دارد بررسی می کند ، بدون اینکه به کسی یا جایگاهی توهین بشود . جا انداختن این روند ، مشکل بود ولی انجام شد ... حالا انهایی که منتقد واقعی هستند ، می تونند از این فرصت استفاده کنند .

بنده هم دقیق همین را عرض می کنم .. فقط تنها تفاوتی که می شود بیان کرد در این هست ، بر خلاف دوستان مسئول ، ما اینها جملات را جدی گرفتیم و می گیریم

ماشا ... جنابعالی تجربه به مراتب بیشتری نسبت به بنده دارید . تفاوت بین انتزاعی عمل کردن و واقع گرایی عملیاتی بخوبی در کشور ما در حال مشاهده هست در حالی که اطلاع داریم ، تاثیر محوری در حوزه مدیریت نظامی ، چه مزیت هایی را در اختیار ما قرار میدهد و اینکه بین روند ، تصاویر ، رویداد و اقدام یک نسبت و رابطه مشخص برقرار هست

بسم ا... خوب ، عجالتا منظور ما بی عملی نبود ، بطور طبیعی این از دایره بحث خارج میشود ، بحث در مذمت کارهای جزیره ای بود در یک نیرویی که بالذات نیرویی هست گران قیمت و با فناوری پیچیده نکته مهمی که باید گفته بشود این هست که مدعی نبوده و نیستیم که مدیران فعلی دلسوز نیستند ، برعکس ، مدیریتی که موفق شده تا اینجا با مشکلات موجود نیرو را در حداقل شرایط سرپا نگه دارد ، شایسته تقدیر هست ولی این با توجه به واقعیات کافی نیست . مدیران دلسوزی که بیشتر از 4 دهه موفق نشدند با پیشرفت فناوری نظامی در حوزه هوایی برخورد داشته باشند ، هر قدر هم که دلسوز باشند ، باز هم کاری از پیش نمی برند و شاید در زمان جنگ با توجه به زیرساختهایی که از قبل فراهم شده بود ، هر چند بصورت نیمه کاره ، موفق شدند شرایط را به اصطلاح تثبیت کنند ولی این کار بعد از اتمام جنگ ، به هیچ عنوانی و با هیچ توجیهی قابل پذیرش نیست . مصداق آن هم ، تعریف پروژه ها و برنامه هایی بود که تا امروز ( آبان 1400 ) هیچ نشانه ای از حداقل پیش رفت را بخودشون ندیدند ، بلکه علیرغم همه تبلیغات ، به ناچار برای خرید ( همان استدلالی که سالهاست دارد بیان میشود ) رفتند سراغ کشورهای دارنده این فناوری .. حالا سئوال این هست . با توجه به محدودیت بودجه دفاعی ایران ،این عزیزان دلسوز ، چه پاسخی در قبال خرج این مبالغ به نسبت هنگفت برای برنامه هایی که بعد از 18-17 سال ثمری را از خودشون نشون ندادند ، دارند ؟؟ یا اصولا کسی پاسخگو هست برای برنامه های تعطیل شده که تنها اثر آنها ، چند رپرتاژ -آگهی و عکس و ویدئو هست که در فضای وب از آنها به یادگار مانده ؟ بدون تعارف عرض کنم ، فاصله میان تئوری مدیریت بخش نظامی در ایران تا عمل به اندازه کهکشان راه شیری هست .... در دهه هشتاد شمسی ، ارگان صنعت هوایی وزارت دفاع ، بارها در مثبت بودن روند متمرکز کردن تلاش ها در بخش هوانوردی نظامی ایران سخن گفته ولی این صحبتها نه تنها عینیت پیدا نکرده ، بلکه وضعیت فاجعه بار موازی کاری همچنان در حال بلعیدن بودجه نحیف دفاعی ایران هست و هیچ کسی از ریاست محترم ستاد کل نیروهای مسلح تا وزرای دفاع و ..... به این سئوال پاسخ ندادند و نمی دهند این چه برنامه ریزی دلسوزانه ای هست که سپاه برای خودش ، ارتش برای خودش ، در نیروهای سه گانه برنامه های موازی تعریف می کنند و پولی که باید متمرکز برای تولید مهمات ، بالگرد ، توپ ، اورهال زرهی ، هواپیما و ... هزینه بشود ، می رود در بخش های مختلف و به هیچ عنوان هم پاسخی برای این هزینه کرد ( نه بصورت ارائه اسناد محرمانه ) بلکه بصورت سخت افزار قابل مشاهده و عملیاتی ( و نه تک نمونه های تولید شده ) وجود ندارد ؟؟ متاسفانه باید گفت این شیوه مدیریت غیرمتمرکز که ناشی از حوادث سالهای دفاع مقدس هست ( که میشود بصورت مصداقی در مورد آن صحبت کرد و قطعا خوشایند هم نخواهد بود ) نه تنها آینده مطلوبی ندارد ، بلکه تضیف کننده توان نظامی ما در یک درگیری در مقیاس گسترده هست . نمونه آن را هم می شود در رزمایش ارتش در جریان بحران قره باغ بخوبی مشاهده کرد ، جایی که نیروی زمینی بعنوان استخوان بندی سازمان رزمی ارتش ، همچنان در دهه 50 خورشیدی به سر می برد و نیروی هوایی به عنوان رکن پشتیبان آن ، بسیار پیرتر از سالهای دهه شصت و هفتاد شمسی ، ادامه مسیر میدهد .. به نظرم این روند ، نه مدیریت متعهدانه ، نه مدیریت دلسوزانه و نه مدیریت علمی و نه مدیریت براساس شرع و عقل هست .. متاسفانه یکی از مهمترین عوامل ادامه این روند ، مطالبه گر نبودن جامعه نسبت به این روند موازی کاری خانه خراب کُن هست که مدیران سطوح میانی و ارشد نیروهای مسلح را نسبت به وضعیت موجود غیر حساس کرده . این مساله نه تنها در خصوص ارتش ، بلکه در مورد سپاه هم مصداق دارد . تنها توسعه بخش موشکی سپاه هست که تا حدودی روند انتقاد به این دوستان را کمتر می کند ، در حالی مدیران این نیرو موظف هستند که پاسخ بدند ، چرا با وجود برنامه های اعلامی در حوزه هایی مثل هوانیروز و پهپادی برنامه های موازی را تعریف و بودجه محدود دفاعی را صرف آن می کنند . حتی اگر این این سرمایه گذاری از بودجه دفاعی هم نباشد ، باز هم این روند ، مسیر درستی نیست ، در حالی که اطلاع داریم ، در همه جای دنیا ، مفاهیمی مثل هم افزایی ، ایجاد فرماندهی مشترک ، عملیات مشترک و .... جزء مفاهیم مسلم و متعارف هر سازمان مسلح هست و ما هم در این حوزه ، استثناء نبوده و نیستیم ... پی نوشت : یک مقدار دیگر ادامه می دادم ، حساب ما با کرام الکاتبین بود !

مراحل آماده سازی ماک-آپ بمب اتمی تاکتیکی بی -61 بر روی جنگنده-بمب افکن F-4C فانتوم-2 https://www.aparat.com/v/pNJ1Z پی نوشت : 1- با تشکر از جناب @bds110 2- در ظاهر امر سخت افزار بی آزاری به نظر میرسد ولی وقتی پرتاب بشود ، جمعی را هلاک می کند !!!!!!!

بسم ا... این میراژها وقتی به ایران فرار کردند ، آویزگاه های حمل سلاح همراهشون نبود ، (حتی برای اضافه کردن مخزن سوخت خارجی ، از آویزگاه های اف-5 استفاده شد یعنی مخزن اف-5 و آویزگاه آن ) حتی گفته می شود همه بخش های هدایت آتش آن را یا برداشتند یا از بین بردند ، یعنی فقط هواپیما به ایران آمدند ، حالا با تمامی این ماجراها ، گفته شده که میتوند مارک-82 را حمل کند ، ولی این اتفاق چندان خارق العاده نیست .....

دلیل آن مشخص هست ، چون نه پول دارند و نه اعتقادی . اگر تصور میشود که مثلا نیروی هوایی آمریکا ، چیزی شبیه به جهاد خودکفایی ما ندارد ، یک اشتباه محض هست تا اینجا دوستان ما نشون دادند که هیچ اعتقادی به قدرت هوایی ندارند ( امروز 17 ابان 1400 و قبل از تحویل سوخو-30 های احتمالی ) و وقتی اعتقاد نداشته باشند ، پولی هم قرار نیست خرج بشود ! بدبینانه ترین و در عین حال منطقی ترین توجیه این هست ، جذب حداقل بودجه برای اینکه مدعی باشند ایران هنوز نیروی هوایی دارد ، در حالی که حتی خواجه حافظ شیرازی هم می دوند که این نیرو ، قابلیت دفع تهدید مرگباری که مرتب دارد وحشتناکتر میشود را ندارد ... هیچ تعارفی هم برای بیان این موضوع نداریم .

بسم ا... وقتی می فرمایید ، کار جزیره ای ، یعنی اصلا کاری انجام نشده ، چون به مرحله عمل درنیامده وانسجامی ندارد ، پس اصولا در چهارچوب یک برنامه قابل تامل و موثر قابل دسته بندی نیست پی ال -7 ها هیچ وقت در نیرو محبوب نبودند ، تا جایی که خدمه استفاده از همون سایدویندرهای قدیمی را ترجیح میدهند ( بخصوص برای اف-5 ) با توجه به اینکه میراژها هرگز مسلح دیده نشدند ، متاسفانه نمیشود این را تایید کرد و طبق قاعده " اگر ببینیم ، میشود باور کرد " به این موضوع نباید زیاد استناد کرد