به نام خدا   با سلام       شرکت Tetraedr کشور بلاروس از جمله شرکت های فعال در زمینه سیستم های پدافندی و راداری است. این شرکت تلاش مستمر و طولانی مدتی را برای ارتقای سامانه 9K33 Osa و تطبیق آن با الزامات روز انجام داد که حاصل آن سامانه ارتقا یافته Osa-1T بود. سامانه Osa از جمله سامانه های پدافندی است که در طول جنگ سرد به منظور تامین الزامات واحد های پدافندی شوروی (PVO-SV) و ایضا کشورهای عضو پیمان ورشو طراحی و ساخته شد.  هدف از ساخت این سامانه ، دستیابی به یک سامانه پدافندی لشکری با قابلیت تامین دفاع هوایی نقطه ای برای یگان های زرهی و نیروهای رزمی ترکیبی در ضمن پیشروی بود. سامانه ای که میبایست از تحرک بالا در کنار قابلیت های مناسب جهت درگیری با انواع اهداف پروازی برخوردار می بود. سامانه پدافندی Osa که در ناتو با نام SA-8 Gecko ، علاوه بر استفاده توسط واحد های پدافندی شوروی/روسیه به صورت گسترده به کشورهای مختلفی صادر شد و همچنان به جهت تحرک بالا ، قابلیت انجام عملیات پدافندی به صورت مستقل ، امکان استقرار به صورت تصادفی و بدون آمادگی قبلی به منظور غافلگیری هواگرد های عبوری و ............ .   سامانه 9K33 یا SA-8     این سامانه همچنان از سامانه های پدافندی مورد توجه و استفاده در  بیش از 15 ارتش در نقاط مختلف جهان است. پروژه Osa-1T شامل اجرای به روزرسانی گسترده بر روی سامانه Osa با جایگزینی تجهیزات دیجیتالی با تجهیزات قدیمی سامانه ، ارتقای سیستم پردازشی مجموعه هدایت موشک (از نوع هدایت فرمانی در خط دید یا CLOS) ، نصب نمایشگرهای نسل جدید و ارتقای کنسول کنترل سامانه و در نهایت نصب سامانه الکترواپتیکال نسل جدید صورت گرفته. آخرین به روزرسانی انجام شده در این سامانه ، تغییر خودروی حامل از خودروی دوزیست BAZ-5937 به خودروی MZKT-69222 با پیکربندی 6×6 است. خودروی حامل MZKT-69222 علاوه بر ارائه قابلیت های حرکتی بهتر (از جمله سرعت جاده ای بالاتر) از ساختار مستحکم تری در برابر اصابت ترکش و تهدیدات انفجاری برخوردار است ضمن انکه از نظر تعمیرات و نگهداری نیز وضعیت به مراتب بهتری دارد.   سامانه Osa-1T     نمایی از مجموعه راداری به روزشده سامانه Osa-1T      اتاقک کنترل و فرماندهی سامانه Osa 1T     سامانه الکترواپتیکال Osa 1T     شرکت Tetraedr در کار بر روی سامانه Osa با دو مشکل مواجه شد. مشکل نخست در باالا رفتن طول عمر موشک های موجود و ایضا تهی شدن ذخایر موشک بود. مشکل بالا رفتن سن موشک های موجود از طریق بازیابی آن ها با تغییر سوخت ، سرجنگی و برخی اجزای داخلی  موشک ها قابل رفع بود با این وجود به جهت استفاده تمرینی و آموزشی از موشک ها ، روند تهی شدن ذخایر اجتناب ناپذیر بود. امکان تهیه مجدد برخی مدل های موشک 9M33 نیز وجود نداشت چرا که تولید این موشک ها از دوران جنگ سرد متوقف شده و خطوط تولید جهت ساخت موشک سامانه های جدیدتر و قابل تر 9K331 Tor و 2K22 Tunguska اختصاص یافته بود. علاوه بر این موشک های 9M33 به جهت سرعت ، برد و قابلیت مانور از توانایی کافی برای پاسخگویی به تهدیدات رو به گسترش روز برخوردار نبودند و میبایست موشک بهتری جایگزین آن ها میشد. موارد مطرح شده در نهایت شرکت Tetraedr را بر آن داشت تا با همکاری صنایع Luch اوکراین نسبت به ساخت موشک جدیدی با نام T382 Stilet اقدام کند.   با توجه به ساخت موشک جدید ، سامانه تسلیحاتی جدید با نام T38 نیز توسعه داده شد که شامل ارتقای سنگین رادار کنترل آتش Land Roll ، افزودن سیستم الکترواپتیکال جدید ، استفاده از خودروی حامل MZKT-69222به عنوان پلتفرم نصب سامانه و جایگزینی پرتابگرهای جعبه ای با نوع استوانه ای و افزایش تعداد پرتابگرها از 6 عدد به  8 عدد بود. هر یک از پرتابگرهای استوانه ای حاوی یک فروند موشک دو مرحله ای T382 هستند. سامانه T-38 از نظر فنی سامانه ای جدید محسوب میشود که اشتراکات فنی اندکی با سامانه Osa دارد. این اشتراک در رادار کنترل آتش Land Roll نهفته است که البته این مورد نیز تحت به روزرسانی گسترده قرار گرفته . هر چند سامانه T-38 نام گذاری مستقلی دارد اما در ناتو با نام جدید شناخته نشده و در نهایت به عنوان زیرمجموعه ای از سامانه Osa یا سامانه ای مشتق شده از آن در نظر گرفته شده. یک واحد کامل آتشبار از این سامانه شامل چهار خودروی حامل پرتابگر (TELAR) است که یکی از آن ها به عنوان خودروی هدایتگر (lead TELAR) استفاده میشود.   دیگر اجزای واحد عبارتند از خودروی حمل و بارگذاری موشک ها متشکل از کامیون KAMAZ 5350 با پیکربندی 6×6 و چندین خودروی فنی و مهندسی (که در ادامه معرفی میشوند). با وجود قابلیت های به روز این سامانه ، شرکت Tetraedr تا به امروز از وجود یا عدم وجود قابلیت یکپارچه سازی آن با دیگر سامانه های پدافندی و راداری و کیفیت این یکپاچه سازی جهت تشکیل یک مجموعه دفاعی یکپارچه از سامانه های مختلف به منظور دفاع از یگان های میدانی در برابر تهاجم هواگرد ها یا دفاع از زیرساخت های ثابت در برابر حملات کروز ، اطلاعاتی منتشر نکرده است.  سامانه T-38 با برد و ارتفاع درگیری دو برابر ایضا تحرک بالاتر ، قابلیت های بیشتر در مقابله با اقدامات متقابل الکترونیکی (ECCM) و موشک های سریع تر و چابکتر (تا 40g مانور) ، در مقایسه با سامانه Osa از برتری قابل ملاحظه ای برخوردار است  و سامانه ای مهلک تر و با بقاپذیری بیشتر محسوب میشود. با وجود برتری نسبت به Osa ،  سامانه T-38 همچنان به جهت عدم توانایی در مقابله همزمان با اهداف متعدد ، در جایگاه پایین تری نسبت به سامانه هایی همچون SA-15 و SA-22 روسی قرار میگیرد.   نمایی از مجموعه راداری و پرتابگرهای موشک سامانه T-38     بروزرسانی سامانهTetraedr Osa-1T  شامل بیشتر سخت  افزار داخلی مجموعه میشود البته  با حفظ برجک و آنتن موج کوتاه قبلی.رهگیری و درگیری خودکار هدف فلسفه اصلی طراحی رادار باند x سامانهSA-8 Gecko  بود. قسمت مربوط به شناسایی و اکتساب هدف رادار مجهز به یک آنتن مقعر  چرخان  پایدار شده با قابلیت چرخش لوب اصلی موج بین ۱ تا ۴ درجه  بصورت افقی و ۳ تا ۱۹ درجه بصورت عمودی را دارا میباشد. که نرخ چرخش ان ۳۳ دور در دقیقه میباشد. توان خروجی ۲۵۰ کیلو وات. بروزرسانی به  سامانه امکان ردیابی همزمان ۴۸ هدف را میدهد . در مورد بروز رسانی های سیستم برای جنگ مقابله با جنگ الکترونیک اطلاعات خاصی هنوز منتشر نشده است. قسمت ۲۰۰ کیلوواتی مربوط به ردیابی و کنترل موشک در جلوی برجک نصب شده است که دارای یک آنتن بازتابنده سهموی محافظت شده با پرتو اصلی (mainlobe) ۱ درجه که در راستای عمودی بین  78+ و 12-  درجه چرخش موج انجام میدهد. وظیفه اصلی این رادار ردیابی دقیق هدف میباشد. آنتن های سامانه ردیابی و هدایت موشک سیستم در در دو طرف رادر اصلی نصب گردیده اند که وظیفه ردیابی و هدایت موشک سامانه را به روش فرمانی در خط دید(CLOS)  بر عهده دارند.   طبق منابع روسی مسیر پرواز موشک در بالای خط دید میباشد که در هنگام نزدیک شدن به هدف بر خط منطبق میگردد. از دیگر قابلیت هایی که در این بروز رسانی به سیستم اضافه شده اند میتوان از ردیابی اهدافی با سطح مقطع تا ۰.۰۳ متر مربع نام برد که توانایی شناسایی و ردیابی اهداف پروازی با سطح  مقطع راداری کم  در ارتفاع پایین و متوسط  نظیر مهمات  های هدایت دقیق  (PGM)، موشک های کروز و ردیابی هواپیماها با سطح  مقطع راداری متوسط و بالا در ارتفاع بالا با برد کشف ۴۰ کیلومتری و سایر اهداف پروازی نزدیک سطح زمین( Above Ground Level AGL)  نظیر بالگرد ها تا ۵۰ کیلومتر را داراست. سامانه الکترو اپتیکی اضافه شده دارای دوربین اپتیکی ردگیری/ هدفگیری با میدان دید گسترده 12×9  درجه و میدان دید محدود 6×4 درجه و با تونایی شناسایی هواگردی همچون میگ ۲۹ از فاصله ۲۰ تا ۳۰ کیلومتری میباشد.   سامانه اپتیکی دارای تصویر ساز حرارتی با دو میدان دید محدود و گسترده 6.9×9.1 درجه و 1.9×2.3 درجه میباشد. همچنین سامانه مجهز به یک فاصله یاب لیزری حالت جامد Nd:YAG  برای فاصله یابی دقیق اهداف است. برد درگیری در حالت استفاده تنها از سیستم اپتیکی و بدون  رادار در حدود ۱۸ کیلومتر میباشد. دو کانال انتقال فرامین ۱۴۰ کیلوواتی با  قابلیت انتخاب دو فرکانس از مجموع 8 فرکانس مختلف جهت انتقال فرامین هدایتی به موشک ها در سامانه وجود دارد. ردیاب و دنبالکننده سامانه همزمان قادر به ردگیری و هدایت دو موشک میباشد. پرتو راداری ردیاب موشک در یک قوس بین 15+ و 15- درجه در راستای افقی و 12+- تا ۷۸ درجه در راستای عمودی قادر به شناسایی و هدایت موشک تا ۲۴ کیلومتر است.   کنسول های مدیریت و کنترل سامانه T-38 شامل پنل و صفحات نمایشگر       موشک سامانه   موشک زمین به هوای Luch T382 Stilet   هرچند در نگاه اول این موشک مشابه موشک57E6  سامانه پنتسیر روسیه در نظر می اید اما در برخی از بخش ها ، طراحی جداگانه و منحصر بفردی دارد. موشک دو مرحله ای سامانه برای واکنش سریع به اهداف و با نرخ شتاب گیری بسیار بالا ساخته شده است. وزن موشک ۱۱۶ کیلوگرم و  طول موشک ۳.۱۵۸ متر و قطر شتاب دهنده (بوستر) و بدنه آن  به ترتیب ۰.۲۰۹۶ متر و ۰.۱۰۸مترمیباشد. وزن موشک و تیوپ حامل موشک با هم ۱۵۱ کیلوگرم میباشد. موشک حامل سر جنگی ترکش شونده از نوع ترکش های میله ای به وزن  ۱۸ کیلوگرم میباشد. مدت زمان سوزش شتاب دهنده ۱.۵ ثانیه میباشد و بعد از جدا شدن آن ، موتور کوچک روی موشک تا بیست ثانیه به کار ادامه میدهد. البته موشک سرعت اصلی را در زمان سوزش ۱.۵ ثانیه ای شتاب دهنده به دست میاورد و موتور کوچک روی خود موشک تنها سرعت موشک را در ادامه مسیر حفظ میکند که در نهایت به سرعت ۸۵۰ متر برثانیه دست میابد. بیشینه قدرت مانور موشک بنا بر گفته شرکت سازنده در حدود 40 جی میباشد.   موشک T382 Stilet     موشک 57E6 سامانه پنتسیر     موشک مورد استفاده در سامانه SA-8     تولید و صادرات  کاربران فعلی سامانه SA-8 Gecko بترتیب کشورهای الجزایر، ارمنستان، آذربایجان، بلاروس، بلغارستان، کوبا، اکوادور، گرجستان، یونان، هند،اردن، لیبی، لهستان، رومانی، روسیه، سوریه، ترکمنستان و اکراین میباشند که همگی کاندیدای بلقوه برای بروزرسانی این سیستم هستند.     مقایسه فنی سامانه با نمونه های روسی     اجزای یک واحد کامل از سامانه     سامانه های اختیاری قابل افزودن       نمای جلویی از خودروی حامل پرتابگر و رادار ، سامانه T-38 بر خلاف سامانه SA-8 که از 6 پرتابگر برخوردار بود ، دارای 8 پرتابگر است     خودروی حامل و بارگذار موشک های ذخیره T383     واحد تست سیار 9V242-1T AKIPS     ایستگاه مهندسی سیار 9V210-1T MTO     ایستگاه ترازبندی سیار  9V914-1T ، از این ایستگاه جهت کالیبراسیون رادار سامانه استفاده میشود و نمونه تغییر یافته ای از نوع روسی سامانه با نام 9V914 است     گزینه های موجود برای تکمیل سامانه   پشت فرماندهی سیار واحد اتشبار Agat 9S737/MP-22 Ranzhir E     رادار باند VHF دو بعدی KB Radar (Agat) Vostok D/E     رادار باند UHF موسوم به Kasta 2E2 Squat Eye E     رادار محاسبه گر ارتفاع موسوم به LEMZ PRV-16/1RL132 Naklon / Thin Skin         کپی با ذکر منبع: میلیتاری   اشتوکا - گوبلز

به نام خدا   با سلام       تاریخچه در طول دهه شصت میلادی ، متخصصین چینی به دنبال کپی برداری از سامانه های پدافندی V75 Dvina شوروی و ساخت نمونه های داخلی از آن بودند. این تلاش ها صرفا در بررسی تکنولوژی ها و کپی برداری از سامانه پدافندی مورد اشاره محدود نشد و  پروژه طراحی و ساخت سامانه های پدافندی بومی چین با نام Hongqi-41 (یا پرچم سرخ 41) را نیز در بر میگیرفت. در این پروژه هدف چین ، نه ساخت یک سامانه پدافندی قابل رقابت با نمونه های خارجی بلکه در اصل دستیابی به توان فنی و تکنولوژیکی ساخت و توسعه سامانه های پدافندی موشکی به صورت بومی بود. در نهایت چینی ها به دنبال طرح و پروژه ای بودند که پایه و اساس توسعه سامانه های موشکی پدافندی این کشور باشد و این طرح چیزی نبود جز Hongqi-41.   این پروژه در ابتدا با درخواست کمسیون نظامی مرکزی چین (CMC) جهت ساخت و توسعه یک سامانه پدافندی برد متوسط آغاز شد و در ادامه مراکز تحقیقاتی و علمی چین نظیر آکادمی بیست و پنجم تحقیقات زیر مجموعه اکادمی دوم وزارت دفاع چین (CDM) مسئول کار بر روی آن شدند. این پروژه پس از چندی با اعمال تغییرات به Hongqi-61 (به اختصار HQ-61) تغییر نام داده شد و از آن پس نیز تا پایان کار با همین نام مورد شناسایی قرار گرفت. در اواخر دهه شصت میلادی فاز دیگری نیز به این پروژه اضافه شد که شامل ساخت و توسعه یک نمونه دریاپایه از سامانه پدافندی HQ-61 بود.  بروز مشکلات فنی متعدد و شکست های پی در پی در آزمایشات اولیه در کنار بروز برخی مشکلات نظیر وقوع انقلاب فرهنگی در چین (و مشکلات شدید ناشی از آن) موجب شد تا برنامه ساخت موشک HQ-61 در فاز طراحی و مراحل اولیه توسعه تکنولوژی باقی مانده و تا نزدیک به دو دهه بعد به نتیجه قطعی نرسد.   به دلیل بروز مشکلات ذکر شده ، برنامه توسعه نمونه دریاپایه به حالت تعویق درآمده و جهت پایین امدن ریسک وهزینه های پروژه و ایضا به دلیل نبود تجربه در ساخت سامانه های پدافندی دریاپایه، تصمیم گرفته شد که در ابتدا سامانه زمین پایه به نتیجه قطعی و  کامل رسیده و در نهایت ساخت نمونه دریاپایه پیگیری شود. در اواخر سال 1980 توسعه نمونه زمین پایه سامانه HQ-61 به مرحله ای رسیده بود که امکان کار بر روی توسعه نمونه دریاپایه را  فراهم میکرد از این رو تمرکز متخصصین چینی و صنایع  مسئول در پروژه از ساخت نمونه زمین پایه بر توسعه نمونه دریاپایه قرار گرفت و آزمایشات این سامانه اغاز گردید.  نسخه دریاپایه سامانه HQ-61B نام داشت.پس از آشکار شدن پروژه برای غرب ، در سال 1984 این سامانه در غرب به CSA-NX-2 نامگذاری شد. توسعه نمونه دریاپایه در دهه هشتاد بر عهده دفتر دوم طراحی الکترو مکانیکی شانگهای بود.     تست های اولیه سامانه دریاپایه به جهت وجود مشکل در فیوز موشک ها به شکست انجامید. در طی این آزمایشات به دلیل عملکرد نادرست فیوز ، موشک زودتر از موعد منفجر شده و تاثیر لازم بر روی هدف را نداشت. این مشکل در نهایت تا سال 1981 با اعمال تغییرات و طراحی مجدد فیوز بر طرف گردید. در طول سال 1981 دفتر دوم طراحی الکترو مکانیکی چین ، علاوه بر رفع مشکل فیوز موشک ها نسبت به بازبینی پروژه ، طراحی سیستم ها و زیر سیستم های سامانه پدافندی اقدام کرد که حاصل آن کشف و رفع بیش از 410 مورد مشکل و ایراد بود. رفع این ایرادات در حدود 3 سال به طول انجامید و در نهایت در سال 1984 موشک های جدید سامانه در جریان آزمایشات زمینی موفق به انهدام دو فروند بدون سرنشین Changkong-1 گردیدند. در زمان انجام این آزمایشات ، توسعه سیستم ها و زیرسیستم های مرتبط با فرماندهی ، کنترل ، ارتباطات و اطلاعات (C3I) سامانه نیز به موازات توسعه مجموعه موشکی به صورتی آهسته اما به طور پیوسته در جریان بود.   موانع مختلفی در جهت ساخت سامانه های دریاپایه در پیش روی متخصصین چینی قرار داشت که از جمله آن ها بحث رطوبت ، دما ، پایداری در تنش های شناور در شرایط دریایی ، محدودیت فضای نصب سامانه ها در شناور و ........... را شامل میشد.در نتیجه وجود این مشکلات و چالش ها ، متخصصین چینی مجبور به دوباره طراحی برخی از سیستم ها و به کارگیری فناورهای جدید و نوین در ساخت آن ها بودند ، فناورهایی که بعضا برای اولین بار جهت استفاده در یک سامانه دریاپایه توسعه داده میشدند. از جمله سامانه های ساخته شده برای نمونه دریاپایه ، رادار موج میلیمتری پیوسته (continuous-wave centimeter wavelength) برای کنترل اتش سامانه و رادار مونوپالس موج میلیمتری برای ردیابی اهداف بود. جهت پردازش اطلاعات سامانه نیز ، واحد پردازشگر کامپیوتری دیجیتالی با سیستم تبدیل دیجیتال به انالوگ و بلعکس طراحی و ساخته شد. نمونه نهایی سامانه دریاپایه در سال 1985 تکمیل شده و در همان سال بر روی یکی از ناوچه های نیروی دریایی چین در کلاس Jiangdong با نام Yingtan نصب گردید.   در ابتدا قرار بود سامانه به صورت همزمان بر روی هر دو ناو کلاس Jiangdong نصب گردد با اینحال با تغییر برنامه ، در ابتدای کار صرفا در یکی از ناوچه های کلاس مورد اشاره نصب شد. ناوچه Yingtan از سال 1977 تکمیل شده و آماده عملیات بود ، تنها مسئله ای که موجبات تعویق طولانی مدت روند عملیاتی سازی این ناوچه شد عدم تکمیل سامانه پدافندی آن بود. با نصب سامانه بر روی ناوچه نیروی دریایی چین ، آزمایشات دریایی آن آغاز گردید. مابین ماه نوامبر تا دسامبر سال 1986 ، آزمایشاتی بر روی سامانه صورت گرفت که نتایج رضایت بخشی به همراه داشت از جمله مورد اصابت قرار دادن پنج پهپاد Sea Eagle-1 و دو پهپاد Changkong-1. پس از انجام موفقیت آمیز آزمایشات دریایی ، سامانه مورد تایید قرار گرفته و تولید آن با نرخ پایین آغاز شد.   در سال 1990 در جریان نمایشگاه فارنبرو ، چینی ها از نمونه جدیدی از این سامانه با نام SD-1 رونمایی کردند. این سامانه شامل به روزرسانی بخش هایی از نسخه پیشین و جایگزینی یک پرتابگر محفظه ای جدید با پرتابگرهای ریلی قبلی بود. این سامانه جهت نصب بر روی ناوچه های کلاس Jiangwei I در نظر گرفته شد و تا ماه دسامبر سال 1991 همراه با ناو Anqing عملیاتی گردید. در مجموع سامانه HQ-61B به صورت محدود در نیروی دریایی چین به کار گرفته شد و به سرعت با سامانه های جدیدتر و موثرتری همچون HQ-7 جایگزین گردید. از جمله دلایل کنار گذاشته شدن این سامانه میتوان به عدم تامین الزامات روز نیروی دریایی چین در بخش پدافندی ، محدودیت های توسعه طرح ، ساخت و توسعه سامانه های جدیدتر و موثرتر و .............. نام برد.   پرتابگر سامانه SD-1 در ناوچه کلاس Jiangwei I     شرح سامانه HQ-61B از سه جزء اصلی تشکیل شده که این سه جز سامانه راداری ، موشک و مجموعه پرتابگر/بارگذار هستند. موشک سامانه دارای بدنه ای سیلندری کشیده به طول 3.99 متر و قطر 28.6 سانتی متر است. موشک دارای چهار بالک هدایتگر دلتایی با پیکربندی X شکل در میانه بدنه و چهار بالک تثبیت کننده دلتا شکل در انتهای بدنه است. در بخش جلویی موشک در ابتدا جستجوگر راداری نیمه فعال (semi-active) و پس از آن فیوز با عملکرد دوگانه (اصابت/مجاورتی) قرار گرفته است. بخش میانی بدنه شامل سیستم هدایت پرواز ، محرک بالک های هدایتگر و در نهایت سرجنگی ترکش شونده است. از میانه تا بخش انتهایی موشک نیز شتاب دهنده-پیشران سوخت جامد قرار گرفته است.   موشک های سامانه با وزن پرتاب 320 کیلوگرم و حداکثر سرعت 3 ماخ از قابلیت درگیری با اهداف در حداقل برد 2.5 کیلومتر و حداکثر برد 12 کیلومتر با بیشینه ارتفاع 10000 متر برخوردار هستند. سیستم هدایتی آن ها نیز از نوع ترکیبی فرمانی و نیمه فعال راداری است. از مرحله جدایش از پرتابگر تا فاز میانی پرواز ، کنترل و هدایت موشک از طریق سیستم هدایت داخلی و سیستم هدایت فرمانی (با ارسال فرامین تصحیح مسیر از رادار) صورت میگیرد و در مرحله پایانی نیز موشک از طریق هدایت جستجوگر راداری نیمه فعال مسیر خود به سمت هدف را طی میکند. به گفته منابع چینی جستجوگر راداری نیمه فعال ساخته شده برای این سامانه از دقت بالایی برخوردار بوده و قابلیت های مناسبی برای مقابله با جنگ الکترونیک دارد (هر چند که این مسئله به جهت سطح تکنولوژی های مورد استفاده جای شک و تردید دارد).   سامانه HQ-61B دارای دو نسل/نوع پرتابگر است. نوع نخست و ابتدایی شامل یک سازه گردان با دو بازوی پرتابگر از نوع ریلی است. در زمان شلیک بازوهای پرتابگر در زاویه 45 درجه قرار گرفته و عمل شلیک موشک انجام میشود. این پرتابگر توسط یک مجموعه بارگذاری مجدد از نوع ریلی که در زیر عرشه شناور قرار میگیرد پشتیبانی میشود از تعداد موشک های ذخیره شده در این سامانه اطلاعی در دست نیست. دومین نمونه پرتابگر متعلق به سامانه ارتقا یافته SD-1  نصب شده در ناوهای کلاس Jiangwei I است. این پرتابگر از نوع محفظه ای (به تعداد 6 عدد) و فاقد سیستم بارگذاری تحت عرشه است. لازم به ذکر است که نمونه مشابهی از این پرتابگر در ابعاد کوچکتر برای سامانه HQ-7 نیز ساخته شد.   پرتابگر ریلی نسل اول     پرتابگر محفظه ای نسل دوم     نمایی از تحت عرشه و سیستم بارگذاری مجدد     از نظر طراحی ، پرتابگر نوع اول سامانه را میتوان مشابه پرتابگرهای روسی دانست با اینحال پرتابگر سامانه جدیدتر SD-1 به پرتابگرهای محفظه ای غربی نزدیک است. رادار کنترل آتش سامانه HQ-61B در غرب با نام Fog Lamp شناخته میشود و احتمالا نمونه ای توسعه یافته از خانواده رادارهای Screech روسی است. این رادار که در باند H/I (فرکانس کاری 6 الی 10 گیگاهرتز) عمل میکند دارای یک آنتن سهموی از نوع کسگرین است. برد کشف این رادار در حدود 15 الی 20 کیلومتر تخمین زده میشود. اطلاعات اولیه هدف از طریق رادار نظارت هوایی شناور تامین شده و جهت رهگیری و مقابله به رادار کنترل آتش سامانه HQ-61B منتثل میشود.   وضعیت در مجموع حدود 4 الی 5 واحد از این سامانه ساخته شده و در دو کلاس از شناورهای رزمی چین نصب گردید. این سامانه هم اکنون کنار گذاشته شده و تولید موشک های آن نیز متوقف شده است.     منبع : Jane's Naval Weapon Systems 45 OCR   مترجم : سینا نوریخانی   هر گونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

به نام خدا   با سلام       توسعه تهدید رو به رشد سلاح های هواپرتاب و ایضا موشک های ضد کشتی بر علیه شناورها که نیروی های دفاعی اسرائیل پس از جنگ 1973 بیش از پیش به آن پی بردند ، اسرائیلی ها را بر آن داشت تا نسبت به تعریف الزامات یک سامانه دفاع نقطه ای (point defence) به منظور حفاظت از شناورهای رزمی تا سال 1976 الی 77 اقدام کنند. با تعریف الزامات و مشخص شدن نیازها ، صنایع دفاعی اسرائیل کار بر روی ساخت سامانه پدافند دریاپایه جهت دفاع نقطه ای را از سال 1979 با امضای توافق نامه ای مابین صنایع هوافضا اسرائیل (IAI) و بخش تسلیحات صنایع رافائل آغاز کردند. بخش سیستم های موشکی و فضایی صنایع هوافضای اسرائیل وظیفه یکپارچه سازی سیستم های کشتی پایه (shipborne) را بر عهده داشت در حالی که صنایع الکترونیکی Elta مسئولیت ارائه سامانه کنترل آتش و صنایع رافائل نیز وظیفه تامین موشک و مجموعه پرتاب عمودی آن را عهده دار بودند.   سیستم حاصل از پروژه ساخت سامانه دفاع نقطه ای دریاپایه اسرائیل ، باراک (به معنای صاعقه) نام گرفت که اولین سامانه پدافندی دریاپایه مدرن ساخت اسرائیل بود. برنامه توسعه این سامانه برای اولین بار در سال 1981 و در جریان نمایشگاه هوایی پاریس به اطلاع عموم رسید. در آن زمان تصور ابتدایی کارشناسان از این سامانه ، نمونه ای با طرح معمول یک سامانه دفاع هوایی سبک و با طرحی نزدیک به سامانه پدافندی Seawolf بود.  آزمایشات پروازی اولیه موشک های سامانه در اوایل دهه هشتاد و با نصب پرتابگرهای موشک بر روی شناورهای تهاجمی پر سرعت کلاس ساعر صورت گرفت.  با انجام آزمایشات ابتدایی و بروز برخی مشکلات ، لزوم ایجاد یک پیکربندی جدید در سامانه مشخص و بدین منظور پیکربندی جدیدی از سامانه مجهز به سیستم پرتاب عمودی و مجموعه راداری قابل نصب بر روی دکل (mast-mounted) طراحی شد.   سامانه با پیکربندی جدید تحت نام باراک 1 در نمایشگاه هوایی 1983 پاریس رونمایی گردید. تغییر طراحی و پیکبرندی جدید سامانه موجب تاخیر در پروژه شد و آزمایشات دریایی جدید را تا سال 1986 به تاخیر ا داخت ، آزمایشاتی که در مرحله اول قرار بود صرفا با تمرکز بر روی موشک و عملکرد پروازی آن صورت گیرند. روند توسعه و آزمایش سامانه باراک 1 تا اواخر دهه هشتاد میلادی ادامه داشت.در آزمایشات دریایی که در سال 1987 صورت گرفت ، سامانه باراک 1 موفق به رهگیری و انهدام یک فروند موشک ضد زره تاو در فاصله 5 الی 6 کیلومتری شد (تست دقت و توانایی کشف اهداف کوچک). در اوایل سال 1991 یکپارچه سازی اجزای سامانه آغاز و در ماه اوت همان سال اولین سری از آزمایشات دریایی نمونه تکمیلی سامانه صورت پذیرفت. در سال 1992 آزمایشی جهت مقابله با اهداف پروازی انجام شد که موفقیت آمیز بود. بستر این آزمایشات شناور تهاجمی تندروی Nirit از کلاس ساعر 4.5 بود که به صورت ویژه جهت نصب سامانه و تکمیل پروژه از طریق ازمایشات دریایی مد نظر قرار گرفته و تغییراتی روی آن اعمال شده بود.    با وجود انکه سازندگان سامانه (صنایع هوافضای اسرائیل ، رافائل و ...) ادعای تکمیل و به خدمت درآمدن آن تا اواخر دهه هشتاد میلادی را داشتند اما در نهایت با تاخیرهای رخ داده در پروژه ، آزمایشات دریایی نمونه نهایی باراک تا اواخر تابستان 1991 صورت نگرفت ضمن انکه تست های نهایی جهت تایید قابلیت ها و پذیرش آن نیز توسط نیروی دریایی اسرائیل تا اوایل سال 1992 انجام نشد. در ماه اکتبر سال 1993 صنایع هوافضا اسرائیل از  رهگیری و انهدام موفق یک فروند موشک ضد کشتی گابریل توسط سامانه باراک در جریان تست های تایید و پذیرش سامانه از سوی نیروی دریایی اسرائیل خبر داد.  ناوشکن نیروی دریایی شیلی با نام Blanco Encalada و ناو محافظ Eilat از نیروی دریایی اسرائیل ، اولین شناورهای رزمی بودند که در سال 1994 به صورت عملیاتی به سامانه باراک 1 تجهیز شدند. بعد ها در سال 2003 نیروی دریایی هند نیز با قراردادی جهت خرید 9 سامانه به ارزش 360 میلیون دلار در زمره دارندگان خریداران این سامانه قرار گرفت.   علاوه بر این در 27 ام ژاویه سال 2007 قراردادی مابین صنایع هوا فضای اسرائیل  (IAI) و آزمایشگاه تحقیقات و توسعه دفاعی هند (DRDL) جهت توسعه نمونه افزایش برد یافته ای از موشک باراک با نام باراک 2 منعقد شد (این موشک در اسرائیل با نام باراک 8 شناخته میشود). بودجه این پروژه در حدود 330 میلیون دلار برآورد شد که هر کدام از طرفین (هند و اسرائیل) میبایست نیمی از آن را پرداخت میکردند. با توسعه سامانه موشکی باراک 2/8 توسط کشور هند و اسرائیل ، در نهایت نمونه تکمیل شده ای از این سامانه با نصب بر روی ناوشکن INS Kolkata به صورت موفقیت آمیز در سال 2015 مورد آزمایش قرار گرفت. بنا بر برخی گزارشات نمونه افزایش برد یافته ای (extended range) از موشک باراک 2/8 نیز در مسیر توسعه است که برد آن در حدود 150 کیلومتر خواهد بود. لازم به ذکر است که ساخت و توسعه موشک باراک 2/8 و نمونه افزایش برد یافته آن ، اولین تلاش در جهت ساخت نمونه برد بلند از سامانه باراک نیست.   اسرائیل مدت ها قبل و در اواخر دهه 90 میلادی به دنبال توسعه نمونه برد بلند سامانه موشکی باراک با نام سوپر باراک  با هزینه تقریبی 700 میلیون دلار بود که در نهایت این پروژه لغو گردید. سامانه موشکی سپور باراک در اصل به عنوان سامانه دفاع موشکی نسل بعدی (NGDM) به منظور نصب بر روی ناوهای محافظ نسل بعدی اسرائیل (ساعر 5) توسعه داده شد اما در نهایت به دلیل لغو پروژه و ارائه موشک باراک 2/8 پس از آن با این موشک جایگزین گردید. در حال حاضر سامانه باراک 1 و 2/8 در شناورهای رزمی مختلفی از نیروی دریایی هند و اسرائیل مورد استفاده قرار دارد که از این میان میتوان به ناوچه های کلاس Shivalik ، ناوشکن  کلاس Rajput ، ناوچه های کلاس Godavari ، شناورهای تندروی موشک انداز کلاس ساعر 4.5 و ناوهای محافظ کلاس ساعر 5 نام برد.   شرح سامانه باراک 1 به عنوان یک سیستم پدافند نقطه ای ارزان و سبک وزن با قابلیت نصب بر روی انواع شناورهای رزمی در کلاس های مختلف و جهت تامین حفاظت در برابر تهدید موشک های ضد کشتی و هواگرد های سرنشین دار طراحی و ساخته شده. این سامانه از قابلیت واکنش سریع به اهداف در حداکثر زمان 3 الی 4 ثانیه برخوردار است. سامانه باراک از سه جزء اصلی تشکیل شده که موشک ، واحد پرتاب عمودی و سیستم کنترل آتش را شامل میشود. موشک باراک 1 به طول 2.17 متر ، وزن 98 کیلوگرم ، حداکثر سرعت 2 ماخ و حداکثر برد 12 کیلومتر که توسط صنایع رافائل ساخته شده از طرح سیلندری کشیده با بالک های تثبیت کننده بزرگ (از نوع جمع شونده) در میانه بدنه و بالک های هدایتگر کوچک در انتهای بدنه برخوردار است. قطر بخش میانی بدنه موشک به میزانی از بخش های دیگر بیشتر است. فیوز مجاورتی از نوع حسگر دوگانه (dual-sensor) در جلوی موشک و در بخش دماغه قرار گرفته ، پس از آن بخش هدایتگر پرواز موشک و سر جنگی 22 کیلوگرمی از نوع شدیدالانفجار ترکش شونده است.   اجزای داخلی موشک باراک 1     موشک باراک 1     مکانیزم ایمنی موشک (فعال سازی یا غیر فعال سازی سر جنگی) و پیشران سوخت جامد از نوع دوپایه (double-base) در بخش میانی موشک واقع شده اند و در نهایت بخش ارتباطی موشک (جهت دریافت فرامین هدایتی) ، بالک های هدایتگر و محرک های آن ها و تیغه های کنترل بردار رانش (TVC) در بخش انتهایی موشک قرار گرفته اند.  موشک های باراک 1 از قابلیت درگیری با اهداف در ارتفاع 2 متری از سطح دریا و انجام مانور تا 25g برخوردار هستند و توسط سیستم هدایتی از نوع فرمانی در خط دید (CLOS) کنترل میشوند. موشک های جدیدتر و دو مرحله ای باراک 2/8 نیز با افزایش ارتفاع طول به 4.5 متر و افزایش برد به 90 کیلومتر از وزنی در حدود 275 کیلوگرم و سر جنگی به وزن 60 کیلوگرم برخوردار هستند. موشک های باراک 2/8 بر خلاف باراک 1 که فاقد جستجوگر (Seeker) مستقل بود ، از جستجوگر های چندگانه (حرارتی و ....) بهره میبرند.   واحد پرتابگر موشک باراک که آن نیز توسط صنایع رافائل ارائه شده شامل سلول های پرتاب عمودی هر کدام با ارتفاع 2.55 متر ، طول و عرض 30×37.6 سانتی متر و وزن 110 کیلوگرم است.  واحد پرتابگر عمودی (VLU) سامانه باراک در دو نوع زیر عرشه و روی عرشه قابل ارائه است (همچون طرح موشک Seasparrow). نمونه روی عرشه با هشت سلول پرتابگر در حدود 1.7 تن وزن دارد و فضایی به میزان 1.8 متر مربع را اشغال میکند در حالی که نمونه زیر عرشه به فضای نصبی در حدود 4 متر مکعب در زیر عرشه نیاز دارد.   خروج موشک از پرتابگر       پرتابگر های موشک را میتوان به صورت منسجم در یک نقطه از شناور یا به صورت پراکنده در نقاط مختلف شناور نصب کرد.سیستم کنترل آتش سامانه باراک 1 از رادار پالس داپلر EL/M-2221 با تکنیک رهگیری منسجم مونوپالس (monopulse coherent tracking) و عملکرد در باند  فرکانسی X و Ka است.   رادار EL/M-2221     این رادار که تحت نام رادار جستجو ، رهگیری و هدایت/هدایت اتش توپخانه (اختصارا STGR) نیز شناخته میشود دارای مشخصات ذیل است :   ویژگی ها : اکتساب سریع هدف دقت بالا در پویش زوایای عمودی قابلیت بالا در حذف کلاتر (بازتاب عوارض) و مقابله با اقدامات متقابل الکترونیکی (جمینگ) قابلیت گسترده تست داخلی (BIT) سازه سبک رادار با  امکان نصب در نقاط مختلف شناور ویژگی های نوین تکنولوژیکی از جمله مکانیزم پیشرفته و قابل برنامه ریزی پردازش سیگنال ، واحد دیجیتالی و نیرومند پردازشگر داده و .............. عملکرد : کشف تهدیدات موشکی در حداکثر برد 15 کیلومتر کشف جنگنده ها و هواگرد های سرنشین دار در حداکثر برد 30 کیلومتر جستجو و کشف اهداف سطحی در افق دید رادار (radar horizon) قابلیت هدایت موثر موشک های سطح به هوا در حداکثر برد 10 کیلومتر قابلیت هدایت اتش تسلیحات توپخانه ای شناور تا حداکثر برد 20 کیلومتر بر علیه اهداف سطحی و 4 کیلومتر بر علیه اهداف هوایی (به عنوان یک اپشن) پیکربندی و وظایف   پیکربندی باند X : کنترل خودکار تجهیزات توپخانه ای و هدایت آتش بر علیه اهداف هوایی کشف و محدوده یابی اهداف سطحی حالت های جستجوی مختلف به عنوان گزینه پشتیبان جهت جایگزینی رادار جستجوگر شناور   پیکربندی باند X/Ka  : رهگیری بسیار دقیق و هدایت سامانه های توپخانه ای بر علیه موشک های ضد کشتی با پرواز سینه مال (Sea Skimming) تامین هدایت برای سامانه موشکی سطح به هوا با قابلیت هدایت یک یا دو موشک به سمت یک هدف امکان هدایت سامانه های موشکی سطح به سطح (موشک ضد کشتی) به سمت اهداف سطحی هر کدام از دو پیکربندی فوق دارای گزینه ای جهت هدایت تلویزیونی یا ترکیبی تلویزیونی/حرارتی است که شامل یک مجموعه الکترواپتیکال در کنار رادار است.   ویژگی های فنی : باند کاری : X/Ka نوع فرستنده : TWT نوع آنتن : کسگرین زاویه پویش عمودی : 30- الی 85 + درجه     در شناورهایی که دارای رادار هدایتگر تسلیحات توپخانه ای هستند از رادار EL/M-2221 صرفا برای هدایت سامانه پدافندی باراک 1 استفاده میشود اما در شناورهای فاقد رادار هدایتگر توپخانه ، میتوان از قابلیت رادار EL/M-2221 در جهت هدایت تسلحیات توپخانه ای به عنوان یک آپشن بهره برد. در اینصورت از این رادار در دو ماموریت هدایت سامانه پدافندی باراک و ایضا هدیات تسلیحات توپخانه ای شناور رزمی به صورت همزمان استفاده میشود. مجموعه کنترل و فرماندهی واحد راداری که در یکی از بخش های داخلی ناو قرار میگیرد شامل پنل کنترل و نمایشگر (به صورت مجتمع در یک کنسول) جهت نمایش پویش رادار و اطلاعات مرتبط با اهداف و اعمال کنترل بر سامانه است.     پرتابگر و سامانه راداری باراک 1     رادار EL/M-2221  در شناورهای کلاس ساعر 4.5 و ساعر 5       این مجموعه در حدود 1.3 تن وزن دارد و با برق 440 ولت سه فاز تغذیه میشود.  در سامانه باراک 2/8 از رادار ELM-2248  استفاده شده که یک رادار آرایه فازی چند وجهی با قابلیت درگیری با اهداف متعدد به صورت همزمان است. در سامانه باراک 1 ، اهداف توسط رادار جستجوی هوایی ناو کشف و اطلاعات آن ها از طریق سیستم پیوند داده یا دیتا لینک به رادار EL/M-2221 منتقل میشود. این رادار با اکتساب اهداف از رادار نظارت هوایی و پردازش اطلاعات آن ها ،  اهداف را از جهت سطح تهدید درجه بندی کرده و با هدف دارای بیشترین سطح تهدید و بالاترین اولویت برخورد ، مقابله میکند. تمامی این فرآیند به صورت خودکار انجام شده و کاربر سامانه تنها به آن نظارت دارد. البته در مورد مقابله با اهداف هوایی سرنشین دار امکان ورود کاربر به فرایند مقابله و تصمیم گیری در مورد آن وجود دارد.   وضعیت تاکنون در حدود 30 واحد از سامانه های باراک 1 و 2/8 و بیش از 2500 فروند از موشک های آن ها به ساخت رسیده و در سه نیروی دریایی هند ، اسرائیل و شیلی به کار گرفته شده اند ضمن اینکه توسعه نمونه های جدیدتری از این سامانه نیز پیگیری میشود.   سوابق عملیاتی در سال 2006 و در طی جنگ اسرائیل با حزب الله یک فروند از شناورهای رزمی اسرائیل با نام آی ان اس هانیت مورد اصابت موشک ضد کشتی شلیک شده از سوی نیروهای حزب الله قرار گرفت. این شناور علاوه بر سامانه باراک 1 از سامانه دفاع نزدیک فالانکس نیز برخوردار بود که هر دو سامانه هیچ واکنشی نسبت به تهدید نشان ندادند. در گزارشی که بعد ها از سوی اسرائیلی ها منتشر شد علت عدم واکنش سامانه های دفاعی شناور در غیر فعال سازی و قرارگیری مجموعه دفاعی شناور در حالت اماده به کار ذخیره ساز انرژی (energy-saving standby-mode) توسط خدمه مسئول به تصور عدم وجود تهدید برای شناور عنوان شده است.   با توجه به اینکه پیشتر تاپیکی از سامانه باراک 8 در انجمن موجود بود خیلی به این سامانه نپرداختم و دوستان رو به مطالعه این تاپیک دعوت میکنم :   http://www.military.ir/forums/topic/20244-%D8%B3%DB%8C%D8%B3%D8%AA%D9%85-%D9%85%D9%88%D8%B4%DA%A9%DB%8C-barak-8-%D8%8C%D8%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%B1%D8%A7%D8%A6%DB%8C%D9%84-%D8%8C%D8%8C-%D9%87%D9%86%D8%AF/     منبع : Jane's Naval Weapon Systems 45 OCR   مترجم : سینا نوریخانی   هر گونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

رادار EL/M-2221 در ناوهای هندی   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/Sbl3i5z.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/0HIHaUd.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/Npbqo0b.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/ins_ranvir_d54_rajput_class_destroy_1804836835_1680x0.jpg][/url]

عرض کردم شکل گسترده سامانه های ESM یا سامانه های رهگیری غیر فعال برای آشکارسازی و موقعیت یابی رادارهای LPI سامانه ای مثل SABRE هست با اون حجم از واحد پردازش   حالا چرا مثال زدم این سامانه رو ؟ ببینید برد کشف و موقعیت یابی سامانه ای مثل SABRE با اون توان پردازشی بالا و برخورداری از انتن های چندگانه برای رادارهای LPI چقدر هست ؟ پاسختون رو میگیرد (دو برد ذکر شده یکی آشکارسازی امواج رادرای و یکی موقعیت یابی حدودی)   نسخه محدودترش در بحث آشکارسازی امواج میشه یک چیزی مثل موشک هارم که البته پیشتر مثال زدم و فاقد قابلیت عملی موقعیت یابی رادارهای LPI هست. با این تفاوت که موشک هارم به مراتب از ریزپرتاب مد نظر جنابعالی بزرگتر هست   دیگه نهایت کاری که الان در سطح هدایت پرتابه یا موشک از طریق امواج دریافتی و پردازش اون صورت گرفته چیزی مثل AGM-88E هست یا مثال هایی از این دست   تکرار میکنم صحبت خودم رو :  

  در مورد کشف و موقعیت یابی رادار های LPI تکنیک های متفاوت و متعددی هست اما در جدیدترین این تکنیک ها هم نیازمند واحد پردازشگر پیچیده و نسبتا نیرومندی هستیم (منظور اینجا علاوه بر آشکارسازی پرتو رادار موقعیت یابی دقیق رادار با پردازش سینگنال های دریافتی هست صرف آشکارسازی و تجزیه و تحلیل امواج راداری LPI برای کشف اون نیازمند پردازش قابلت توجهی هست حالا این مسئله در کنار موقعیت یابی دقیق هم قرار میگیره که پردازش رو چند برابر میکنه) که عملا امکان تعبیه یک چنین واحدی در ریزمهمات وجود نخواهد داشت (از جهت ابعاد و فشردگی کار) ، در نهایت واحد پردازش موشک ضد رادار HARM و ابعاد اون میتونه مشخص کننده مسئله باشه البته با این تفاوت که موشک HARM هم عملا امکان موقعیت یابی دقیق رادار های با قابلیت LPI را از طریق تکنیک دریافت و پردازش امواج منتشر شده از رادار مثل دیگر رادارها (فاقد قابلیت LPI) نداره و صد البته به مراتب بزرگتر از ریزمهمات مد نظر ما هست   یک نمونه سامانه SABRE و واحد پردازشگر اون (که قابلیت کشف و موقعیت یابی رادار های دارای قابلیت LPI را هم دارد)     به ابعاد واحد پردازشگر دقت کنید   حالا از آنتن یا آنتن های مورد نیاز و دقت و ابعاد اونها برای آشکارسازی پرتو رادارهای LPI در برد های مختلف هم صرف نظر میکنم   در نهایت این طرح با توجه به ابعاد ریزمهمات و ایضا فناوری های موجود برای مقابله با رادار های LPI مناسب نخواهد بود. مگر اینکه منظور مقابله با رادارهایی فاقد این تکنیک باشه

  دو پارامتر عنوان کردید حداکثر یا نهایت برد و ارتفاع پروازی   یک مثال میارم :   گلوله Krasnopol روسی در حداکثر برد خودش در حدود 3000 متر ارتفاع میگیره   در تست های انجام شده جهت پرواز پرتابه در ارتفاع بالا (high-altitude) پرتابه دچار عدم توانایی در هدفیابی یا اصطلاحا off-target شد یعنی به کل از مسیر منحرف و عدم توانایی در اصلاح مسیر در جهت هدف   در نهایت هندی ها تست هایی در ارتفاع 4500 متری انجام دادن     نه تنها سطوح کنترلی بلکه طراحی آیرودینامیکی بدنه این گلوله هم برای کنترل و هدایت در ارتفاعات بسیار بالا نیست چون یک پرتابه توپخانه ای با ارتفاع پروازی مشخص و البته محدود هست   در طرح شما نیاز هست که هدایت موثر در ارتفاع مختلف صورت بگیره از بالاترین سطوح تا لحظه اصابت چرا که در صورت عدم هدایت در سطوح بالایی پرواز عملا پرتابه به صورت غیر هدایت پذیر در خواهد اومد و ممکن هست تا زمان رسیدن به ارتفاع پایین و هدایت پذیری اینقدر از هدف فاصله بگیره که عملا دیگه هدایت ممکن نشه و فرصتی برای هدایت نباشه (دقت کنید که از چه ارتفاعی رها سازی قرار هست صورت بگیره کیلومتر ها بالاتر از زمین)   در نتیجه باید طرح های بهتری رو دنبال کرد مثل ساخت ریز موشک ها یا موشک های مینیاتوری در ابعاد سدید یا نزدیک به تاو ایضا مجهز به رانشگرهای گازی (برای هدایت موثر در ارتفاع بالا) منتهی اینجا یک مشکل هست : هزینه       این از پاسخ به بخش اول فرمایش شما در مورد گلوله بصیر و انتخابش به عنوان ریزمهمات

  سوال اول :   اگر با رادار های با احتمال پایین رهگیری (Low Probability of Intercept) رو به رو شدیم چه خواهیم کرد؟  با توجه به اینکه رادار های کنترل آتش آرایه فازی از این قابلیت برخوردار هستند   سوال دوم :   چرا بصیر؟   سوال سوم :   این پرتابه های هدایت پذیر هدفی برای سامانه های پدافندی محسوب نمیشن؟ بر فرض ما سامانه ای داریم مثل پاتریوت اگر توسط سامانه ای مثل گنبد اهنین (با قابلیت مقابله با پرتابه های متعدد) پوشش داده بشه چه میشه کرد؟

به نام خدا   با سلام       سمپسون محصول موفقی از برنامه رادار تطبیقی پویش الکترونیکی چند منظوره (Multi-function Electronically Scanned Adaptive Radar) است که توسط صنایع سیستم های BAE به تولید رسیده و تا کنون 6 نمونه از آن نیز ساخته و به عنوان قلب سیستم دفاع هوایی Sea Viper (یا همان PAAMS) بر روی ناوشکن های دفاع هوایی کلاس تایپ 45 نصب گردیده است. سمپسون قابلیت پشتیبانی از عملیات پدافند هوایی به صورت نقطه ای و منطقه ای در برابر انواع اهداف هوایی فعلی و آینده در محیط های آلوده به جنگ الکترونیک و دارای عوارض ایجاد کننده کلاتر (سیگنالهای برگشتی ناخواسته به صفحه رادار) در دریا و زمین را دارد.   این سیستم از امکان هدایت و بهره گیری از دو نوع سیستم موشکی با آشیانه یابی فعال و نیمه فعال راداری و هدایت موشک در فاز میانی پرواز برخوردار است. اجزا و زیرسیستم های آن دارای مجموعه پشتیبان و جایگزین هستند تا به این صورت در زمان بروز عیب و اخلال در هریک از آن ها ، مشکلی برای ادامه عملیات رادار به وجود نیاید. علاوه بر این تمامی سیستم ها به مجموعه عیب یابی و اعلام داخلی مجهز هستند که تعمیر و عیب یابی را تسریع میکند. اجزای رادار از پیشرفته ترین و با کیفیت ترین ها در نوع خود هستند که عمر کاری آن را بسیار بالا برده و اطمینان از عملکرد ان را ایجاد نموده اند. به عنوان مثال در رادار از فرستنده های حالت جامد (solid-state) استفاده شده که عمر کاری بالایی داشته و قابلیت اطمینان بالایی دارند.   شماری از ویژگی های این رادار عبارتند از : جستجو و رهگیری دقیق اهداف به صورت واحد یا چندگانه و کنترل آتش و هدایت موشک های سطح به هوا جهت مقابله با آن ها ، کشف اهداف با سطح مقطع راداری بسیار پاین (اصطلاحا رادارگریز) و کشف و رهگیری اهداف در ارتفاع بسیار پایین (موشک های در حرکت به صورت Sea Skimming) ، نرخ بالا و متغیر داده (همچون برد ، سمت و جهت هدف و ........) جهت رهگیری لحظه ای و دقیق تهدیدات ، مقاومت بالا در برابر اقدامات متقابل الکترونیکی (ECM) ، عمل در باند فرکانسی اس (2 الی 4 گیگاهرتز) با ارائه نرخ بالای جستجو در کلاتر و ......   سمپسون راداری چند منظوره (multi-function ) از نوع آرایه فازی با پویش الکترونیکی فعال (AESA) است که دارای دو آرایه تخت راداری است که با نرخ 30 دور در دقیقه گردش میکنند. هر آرایه شامل 2560 المان فرستنده و گیرنده از جنس گالیوم آرسنید (GaAs ) با توان 20 وات است که در مجموع راداری با حدود 5000 المان و حداکثر توان 25 کیلووات را میسازد. در مراحل طراحی ، هر کدام از آرایه های رادار سمپسون به گونه ای طراحی شده اند که امکان نصب تا 10000 المان (به صورت نانو المان) را داشته باشند. هر المان فرستنده و گیرنده در این رادار دارای سیستم کنترل فاز دیجیتالی برای هدایت الکترونیکی امواج (جهت پوشش زوایای عمودی) است. هر کدام از دو آرایه رادار نیز دارای زنجیره پردازش مستقل هستند که توسط یک پیوند داده پر سرعت به صورت مجتمع درآمده و داده های آن ها به واحد پردازشگر منتقل میشود.   وزن مجموعه رادار با پوشش محافظ آن در حدود 4.6 تن است. مجموعه راداری دارای سیستم ارتباط بالا دستی (Uplink) باند ایکس جهت ارتباط با موشک و هدایت آن در فاز میانی است. شماری از ویژگی های فنی و قابلیت های این رادار عبارتند از : نرخ بالای فشرده سازی پالس (High pulse compression ratio) ، رهگیری مونوپالس ، تجزیه و تحلیل شرایط محیطی (Environmental analysis) ، فرآینده های دیجیتالی شکل دهی پرتو (Digital beamforming) ، احتمال پایین رهگیری (Low Probability of Intercept) و برخورداری از کامپیوتر مدیریت رادار جهت کنترل و فرم دهی خودکار موج و پرتو و .............. ویژگی های عملکردی این رادار شامل پوشش راداری به صورت نیم کره (Hemispherical coverage) ، قابلیت کشف بسیار بالا در برابر اهداف رادار گریز از جمله هواگرد ها و موشک ها ، کسب و ارائه دقیق اطلاعات هدف به صورتی سه بعدی ، رهگیری چندگانه (Multiple target tracking) ، نرخ بالای کسب و انتقال داده جهت هدایت دقیق موشک به سمت هدف ، قابلیت انجام عملیات مقابله به صورت خودکار در زمان نیاز به واکنش سریع و ......... . این رادار قابلیت کشف و رهگیری 500 الی 1000 هدف تا حداکثر برد 400 کیلومتر و درگیری همزمان با 12 هدف (در برخی منابع 8 هدف) از طریق موشک های پدافندی آستر را دارد.   بنا بر ادعاهای مطرح شده رادار سمپسون از توانایی کشف و رهگیری هدفی با سطح مقطع 0.008 متر مربع از فاصله بیش از 100 کیلومتر برخوردار است. یکی از مواردی که در طراحی این رادار مورد توجه ویژه قرار گرفته است بحث اقدامات متقابل الکترونیکی و مقابله با آن هاست. بدین منظور قابلیت ها و ویژگی هایی برای رادار در نظر گرفته شده که عبارتند از : صفرگذاری وفقی (Adaptive nulling) ، پرتوهای فرعی بسیار کم آنتن (Very low antenna sidelobes) ، پهنای باند بسیار بالا (Very high bandwidth) ، جهش فرکانس ، فشرده سازی پالس (Pulse compression) ، انتخاب خودکار فرم موج (Automatic waveform selection) و ...............   منبع : Jane's Naval Weapon Systems 45 OCR     هرگونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

 آرایه راداری مشابه نمونه مورد استفاده در رادار سمپسون   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/photo_2016-01-02_17-23-47.jpg][/url]   محفظه محافظ و حامل رادار و اجزای پشتیبان (سیستم خنک کننده) رادار سمپسون به قطر 4.8 متر و به صورت یکپارچه از جنس کربن   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/_wsb_262x263_MFR_housing.jpg][/url]   طرح رادار   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/MFR_FEM.jpg][/url]   ارتفاع قرارگیری رادار در ناوشکن های دفاع هوایی تایپ 45 ، به جهت ارتفاع قرارگیری مناسب ، رادار سمپسون از برد دید مناسبی در خط افق برخوردار است   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/radar-height.gif][/url]   عکس نشان دهنده گردش رادار   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/1280px-SAMPSON-rotation-composite-3.jpg][/url]   سمپسون در زمان آزمایش   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/B48152~0.jpg][/url]   و   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/p90.jpg][/url]

ضمن عرض سلام و تشکر از شما   پیشتر حقیر تاپیکی در مورد مدل های مختلف نفربر تایپ 07 ایجاد کرده بودم که مطالعه اش خالی از لطف نیست   http://www.military.ir/forums/topic/24820-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%B1%D8%A7%DB%8C%DA%A9%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DA%86%DB%8C%D9%86%DB%8C-%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%AF%D9%87-%D8%AE%D9%88%D8%AF%D8%B1%D9%88-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B2%D8%B1%D9%87%DB%8C-%DA%86%D8%B1%D8%AE-%D8%AF%D8%A7%D8%B1/

  یک وجه ماجرا این هست ، از جنبه های دیگری هم میشه به این قضیه نگاه کرد

دوستان   بنده به عنوان کسی که با خبرگزاری های داخلی مثل فارس و مشرق از نزدیک آشنایی داره ، همکاری هم داشته و دوستانی دارم در این خبرگزاری ها  (که مشخصا این مسئله رو برخی عزیزان در سایت هم اطلاع دارند) خدمت شما عرض میکنم که :   بودجه امثال مشرق و فارس از ارگان X میاد و این ارگان X یک خط مشی مشخص داره در مورد تحولات منطقه و اخبارش   عمده خبرهای چرت و پرتی که از مشرق یا فارس میخونید برای بخش بین الملل این خبرگزاری ها هست که عملا خبر بهشون دیکته میشه چه غلط باشه چه درست باشه   این خبرگزاری ها هم به صورت مستقل فعالیت نمیکنند و تابع یکسری شرایط و دستورات از ارگان X هستند   دقیقا مثل صدا و سیما که در چهارچوب مشخص شده براش فعالیت میکنه کما اینکه مجبوره بگه ارتش سوریه چهار ساله که در حال پیشرویه فقط (در حالی که برای همه ما مشخص هست که اینطور نیست)   انتظار صداقت و صحت در اخبار رو نداشته باشید از این خبرگزاری های داخلی کما اینکه از امثال بی بی سی هم چنین انتظاری نمیره ،  فرض کنید من بودجه شما رو تامین کنم تبعا دلم میخواد مطالب مد نظرم رو شما منتشر کنید نه خلافش رو یا مطالبی رو که به خط خبری که من دنبالشم آسیب وارد بکنه!   همانطور که امثال بی بی سی و فاکس نیوز امریکا سخنگوی جریان معینی هستند و اخبار رو با جهت گیری مشخصی منتشر میکنند در ایران هم امثال فارس و مشرق همینطوری عمل میکنن ، اگر لازم باشه امثال فارس و مشرق خبرسازی های دروغ هم انجام میدن و دادن (نمونه اش همین جریان غرق شدن شناورهای سعودی)   برای صدا و سیما مهم نیست که خبر درست باشه یا غلط مهم اون چیزی هست که دنبالشن به مخاطب القاء بکنن دقیقا مثل جریان سوریه که صحت و دقت اخبار میدانی چندان مهم نیست مهم اینه که ملت بدانند ارتش سوریه هر روز در حال پیشروی هست یا انصارالله یمن هیچگاه عقب نشینی نکرده و در همه نبرد ها پیروز بوده   در نهایت ذره ای در اخبار مرتبط با منطقه در خبرگزاری های داخلی و بعضا خارجی اعتباری نیست مگر خبری که خودتون به تحقیق بهش برسید و مقایسه کنید با منابع مختلف تا یک نتیجه گری انجام بشه و صحت خبر مشخص   در مورد اخبار منطقه از بنده میشنوید خبرگزاری معتبرتر و صادق تر از  aminor ،  amirarsalankhan  ، A7Up ، حاج رضوان و ............... (کلا دوستان پیگر اخبار منطقه) وجود نداره   صد البته به امثال مشرق انتقاد وارده در بخش هایی ولی نمیشه از جهت اخباری که باید منتشر کنه بهش خرده گرفت دقیقا دارن کاری رو میکنن که صدا و سیما انجام میده و بهشون گفته شده که انجام بدن (اگر دقت کنید این اخبار غرق شدن های چپ و راست شناورهای سعودی توسط یمن به صورت موازی در چند ارگان خبری منتشر میشه که خوب قطعا بی دلیل نیست)   اینکه تصور کنیم اخبار این ها وحی منزله اشتباه بزرگتری هست البته و نباید اینطوری به قضیه نگاه کرد

  احتمال بسیار زیاد ابابیل 3 یا AB-3 هست   تصویر از این پهپاد در عراق  

  دوست عزیز   روند طراحی شناور (خصوصا رزمی) یک روند پیچیده و دقیق چند مرحله ای هست و به صورت کیلویی انجام نمیشه و معمولا دارای کمترین میزان خطا هست خصوصا در مباحث تعادلی شناور ، حتی اگر طراحی شناور منسوخ هم باشه اما محاسبات طراحی اون به صورت دقیق و از ابتدا باید صورت بگیره   طراحی یک شناور به صورت کلی دارای چند مرحله هست که عبارتند از :   1-مرحله طراحی مفهومی یا Concept design phase 2- مرحله طراحی قراردادی یا Contract design phase 3-مرحله طراحی مقدماتی یا Preliminary design phase 4- مرحله طراحی تفصیلی یا Detailed design phase     مراحلی که عرض شد شامل یکسری فرآیند هایی هست که از خواست مشتری تا طرح در ذهن طراح و پیاده سازی اون روی کاغذ ، تهیه نقشه های کامپیوتری از بخش های مختلف سازه ، انجام محاسبات دقیق و گسترده برای بخش های مختلف ، ساخت نمونه کوچک و آزمایشی از بدنه شناور و تست اون هست   قطعا این فرآیند برای طراحی شناورهای نداجا هم صورت میگیره ، همانطور که تصاویرش موجود است (از طراحی کامپیوتری و........) و به غیر از این هم نمیتونه باشه   صد البته بنده و شما با توجه به محدودیت اطلاعاتی که در زمینه طراحی شناور داریم نباید در مورد نکات طراحی یک شناور رزمی فتوا صادر بکنیم چون ممکنه ساختار علم مهندسی دریایی به لرزه دربیاد و صد البته طراحی شناور هم چیزی نیست که با یک نگاه سطحی بشه به نکات مختلفش پی برد ، در نهایت میشه در مورد منسوخ یا غیر منسوخ بودن طرح به صورت کلی نظر داد اون هم بر اساس اطلاعات کلی و برپایه مقایسه با طرح شناورهای نوین امروزی   مبحث تعادل در شناور یکی از  مباحثی است که شدیدا در طراحی مورد توجه هست (یکی از مهمترین موارد در طراحی شناور) ، این مسئله از جانمایی و تقسیم وزنی سامانه ها و تجهیزات تا در نظر گرفتن سیستم ها و اجزای متعادل کننده رو در بر میگیره     برای ایجاد تعادل در شناور از روش های مختلفی استفاده میشه که از جمله اون ها استفاده از تیغه ثابت ضد غلتش (Bilge keel) ، بالک های محور ثابت و جمع شونده تثبیت کننده (fixed fin stabilizer & retractable fin stabilizers) ، مخازن تعادل (Ballast tank) و ......... است.   https://en.wikipedia.org/wiki/Ship_stability   نمونه ای از تیغه ثابت ضد غلتش در دماوند     https://en.wikipedia.org/wiki/Bilge_keel   بالک تثبیت کننده جمع شونده     https://en.wikipedia.org/wiki/Stabilizer_%28ship%29   با توجه به مواردی که عرض کردم در صورت افزایش ابعاد و ارتفاع سازه فوقانی یا پل فرماندهی شناور هم مشکل خاصی برای تعادل شناور پیش نخواهد آمد چون تدابیرش اندیشیده میشه

  بزرگوار   اینکه هدایت جنگنده ها به صورت زمین پایه صورت بگیره نشان از اهمیت واحد پدافندی زمین پایه هست ولی نشان از تکیه صرف به پدافند زمین پایه در شوروی نیست   خصوصا اینکه شوروی با توسعه رادار های هوابرد (امثال Beriev A-50) و ایضا هواپیماهای فرماندهی و کنترل میدان نبرد عملا از فاز کنترل و هدایت زمینی برای جنگنده های رهگیر هم خارج شده بود   در کنار اینکه رهگیر هایی مثل میگ 31 به جهت قابلیت های بالا در جستجو و کشف اهداف هوایی صرفا به پیش اخطاری و ارائه مختصات اولیه از هواگرد دشمن توسط رادار زمینی نیاز داشتند (مثل هر واحد دفاع هواپایه دیگری و ایضا مثل ما که در ابتدا با کشف رادار زمینی جنگنده های اف 14 به سمت موقعیت هدف رهسپار میشن) و نه کنترل و هدایت مرحله به مرحله   بحث کنترل و هدایت مرحله به مرحله رادار های پدافندی زمینی مسئله ای بود که با ورود امثال میگ 31 رفع شد و برای همان دهه پیش از ورود شوروی به عرصه نوین پدافند هست نه سال های دهه هشتاد و نود میلادی   در آخر اینکه صرف استفاده از جنگنده های رهگیر در پدافند ، عدم رویکرد استفاده صرف از پدافند زمین پایه رو نشان میده   ------------   در مورد  PVO یا Troops of National Air Defense شوروی و تمام صحبت هایی که مد نظر بنده هست در مورد پدافند در شوروی       http://www.globalsecurity.org/military/world/russia/pvo.htm

  بزرگوار در مثال جای مناقشه نیست   ولی اینجا از مثال در اثبات یک مسئله مشخص و کاملا معین استفاده شده پس باید دقیق باشه   فرمایش شما رو نقل میکنم مجددا :       شما فرمودید تکیه صرف به پدافند زمین پایه ، خوب مثال روست در این باره درست نیست چرا صحیح نیست :   1- اتحاد جماهیر شوروی چند سال پس از تشکیل واحد های پدافندی زمین پایه پروژه ایجاد واحد های پدافندی هواپایه رو اجرا کرد ، پیش از این نیز جنگنده های نیروی هوایی شوروی با هدایت رادار های زمینی به سمت هدف میرفتند اما در نهایت این جنگنده ها هم در قالب پدافند و یگان های پدافندی هواپایه درآمدند 2- در زمان ماجرای روست تکیه شوروی بر پدافند زمین پایه صرف نبود و واحد های متعدد جنگنده برای پدافند هواپایه ایجاد شده بود از جمله مجهز به میگ 31 3- هواپیمای روست در ابتدا توسط رادارهای زمینی کشف و در نهایت برای مرحله اول توسط جنگنده های واحد پدافند هوایی شوروی رهگیری شد 4 ماجرای روست یک ماجرای بیشتر سیاسی هست تا نظامی در حالی که صحبت ما یک مبحث نظامی هست و در چهارچوب یک مورد کاملا نظامی : پدافند هوایی 5- و ..........   رویکرد پدافندی شوروی در بخش زمین پایه تمرکز بیشتری داشت و این کاملا درسته و البته دلایل متعددی هم دارد منتهی هیچ گاه تکیه شوروی به پدافند زمین پایه صرف نبوده مگر در دهه نخست ورود پدافند شوروی به عرصه مدرن و موشکی که البته در این دهه هم از جنگنده ها به عنوان مکمل استفاده میشد ولی نه در قالب یک واحد پدافندی! در قالب جنگنده ای از نیروی هوایی شوروی با هدایت رادارهای پدافند هوایی     قطعا رو به جلو هست و شکی هم در این مسئله وجود نداره مگر میشه با این سطح از سرمایه گذاری حالت سکون داشته باشه و توسعه و حرکت رو به جلویی نباشه     ---------------   در مورد ماجرای روست     3- نقطه ای که جنگنده ها برای رهگیری روست ارسال شدند (کشف توسط رادار زمینی ، ارسال فرمان برخاست و رهگیری جنگنده ها توسط واحد فرماندهی پدافند) 5- نقطه ای که رادار واحد پدافندی Torzhok هواپیمای روست رو رهگیری کرد (بدون هیچ واکنشی)   شوروی امکان مقابله با حرکت روست در دو حالت زمین پایه و هواپایه رو داشت ولی هیچ واکنش قابل توجهی جز رهگیری کوتاه مدت و بدون مقابله با هواپیمای روست صورت نگرفت که نشان میده مسئله یک مسئله نظامی نیست و از جای دیگری آب میخورد   دیگه بیش از این مبحث رو ادامه نمیدم تا تاپیک از موضوع اصلی منحرف نشه

  یکبار دیگه لازم میدانم صحبت جناب ناصر رو نقل کنم :     ما اگر پهپادی رو روی آسمان منهدم کردیم نیامدیم قطعاتش رو جمع کنیم و بعد ازش عکس بگیریم؟؟

  بزرگوار   حرکت ماتیاس روست یک بعد کاملا سیاسی داره و از جهت نظامی قابل بررسی نیست (دلایل متعددی داره که در این تاپیک جای بحثش نیست)   ماجرای روست اثبات کننده ضعف پدافند مسکو یا اثباتگر ضعف اتکای صرف به پدافند زمین پایه نیست چون علاوه بر مسئله عنوان شده در مورد ماجرای روست (یک حرکت سیاسی) روس ها به صورت همزمان پدافند هواپایه رو در اختیار داشتند در اون زمان و نمیشه گفت که صرفا اتکای اون ها به پدافند زمین پایه بوده   هواپیمای روست پس از کشف توسط واحد راداری زمینی اولین بار در ابتدای ورود به خاک شوروی توسط جنگنده های واحد پدافندی هواپایه شوروی مورد رهگیری قرار گرفت   در بخش پدافند هواپایه صرفا کمیت نبوده مثال واضحش میگ 31 هست ، از کیفیت در سطح خودشون هم برخوردار بودند     تا پیش از رسیدن دنگ ژیائوپینگ به قدرت و ایجاد اصلاحات اقتصادی ، سیاسی و ایضا نظامی روند توسعه تسلیحاتی چین همانطور که عرض شد یک روند کمی بود   هر چند که هنوز هم در برخی بخش ها مثل نیروی زمینی این روند کمی دنبال شده ولی خوب با دستیابی چینی ها به فناوری های جدید بعد کیفی هم وارد شده

ضمن تشکر از جناب MR9   ماجرای ماتیاس روست که گفته شد ربط خاصی به ضعف یا قوت پدافند شوروی نداره یک حرکت هماهنگ شده بود که حالا جای بحثش در این تاپیک نیست (یک حرکت سیاسی بود بیشتر و نه نظامی از این بعد هم باید بررسی بشه)   ولی شوروی سابق در ضمن توسعه واحد پدافندی زمین پایه (یا واحد PVO Sukhoputnykh Voysk) به دنبال توسعه واحد های پدافندی هواپایه (آنچه که با نام IA-PVO و ......... ازش نام برده میشد) بود   دلیلش هم مشخصه پدافند زمین پایه دارای ضعف هایی است که با پدافند هواپایه برطرف میشه ، در حقیقت این دو مکمل هم هستند ، ایران کارهای خوبی در بخش پدافند زمین پایه انجام داده ولی خوب نسخه تکمیلی اون رو در هوا نداره   مشخصا ایران بعد اقتصادی رو نداره و وقتی بعد اقتصاد رو نداشته باشید به صورت خودکار ضعف در بخش های مختلف نظامی رخ میده از جمله نیروی هوایی   البته ضعف نیروی هوایی ما ناشی از یک مجموعه دلایلی هست که یک موردش بحث اقتصاد و پول هست ، مورد دومش بحث تحریم میتونه باشه ولی موارد متعدد دیگری هم داره که خوب این تاپیک مناسب برای بحثش نیست   واضح و ساده هست که پروژه موشکی برای ما به مراتب قابل دسترس تر از برنامه های ساخت هواگرد های رزمی هست چه به جهت تکنولوژی چه به جهت هزینه   منتهی اون چیزی که در قالب پروژه موشکی دنبال میشه عمدتا برای کسب بازدارندگی هست (حالا کاری ندارم که واقعا کسب شده یا نه و از این دست مباحث)   ولی اون چیزی که پس از از بین رفتن بازدارندگی و در یک جنگ ما بهش نیاز داریم یک نیروی هوایی قدرتمند در کنار توان تهاجمی موشکی هست که البته نداریم   یک نیروی هوایی قدرتمند عنصر ایجاد بازدارندگی میتونه باشه ولی بیش از اون پس از از بین رفتن بازدارندگی و بروز جنگ میتونه خودش رو نشان بده   توان نظامی به توان اقتصادی ربط مستقیمی پیدا میکنه و چین هم مشخصا این رو فهمیده ، کافی است که دوستان سیر توسعه و گسترش پروژه های تسلیحاتی چین رو بگذارند در کنار روند توسعه اقتصادی این کشور   چین در کنار رشد و توسعه برنامه های موشکی ، یک برنامه پر هزینه و بسیار گسترده توانمند سازی نیروی هوایی رو داره و به صرف اینکه یک رقیب با تکنولوژی برتر مثل امریکا ممکنه جلوش باشه خودش رو متوقف نکرده   در طی چند دهه اخیر (از ماجرای تولید میگ 21 در چین و .................... تا امروز) چینی ها به دنبال این بودن که اگر نتونستن برتری کیفی رو داشته باشن حداقل در قالب مباحث کمی یک مقدار بیشتر کار بکنن   هم زمان هم برنامه های موشکی و برنامه های مرتبط با ساخت هواگرد های مختلف رو دنبال میکنن

تصویر منتسب به رهگیری و انهدام موشک قاهر یمنی توسط پاتریوت سعودی  

به نام خداوند جان و خرد   با سلام خدمت دوستان     در خلال جنگ سرد ، زرهی بلوک شرق (شوروی و کشورهای پیمان ورشو) از نظر کمی از برتری قابل ملاحظه ای به زرهی کشورهای بلوک غرب (اروپای غربی و امریکا) برخوردار بود. برتری کمیت زرهی شرق در مقاطعی با برتری کیفی (همچون ارائه تانک های تی 64 و تی 80) نیز همراه بود و همین مسئله کار مقابله با این نیروی پر شمار و بعضا برتر از نظر کیفی را برای کشورهای غربی هر چه بیشتر دشوار میساخت. شوروی با اتکا به توان زرهی خود امکان گسیل امواج تهاجمی گسترده و سنگین زمینی به سمت کشورهای اروپای غربی را داشت و این درحالی بود که این کشور ها و متحد اصلی آن ها امریکا جهت مقابله متعارف با یک چنین تهدیدی دچار مشکل بودند.   در یک مقابله نامتعارف ایالات متحده امکان به کارگیری بمب های اتمی در برابر تهاجم زمینی شوروی را داشت اما این مسئله بدون شک با واکنش متقابل شوروی همراه شده و به یک جنگ ویرانگر اتمی ختم میگردید. در مقابله متعارف ، رویارویی با ده ها هزار خودروی زرهی برای امریکا و متحدینش امر دشوار و بعضا غیر ممکنی به نظر میرسید.صرف نظر از توسعه هواگرد هایی با قابلیت مقابله با زرهی همچون A-10 و بالگرد کبرا ، ایالات متحده طرح های مبتکرانه متعددی را در دستور کار خود قرار داد که عمدتا براساس مقابله تکنولوژیکی با کمیت زرهی شوروی بود. در یک چنین فضایی ، مفهومی همچون هجمه شکن یا Assault Breaker تعریف گردید که اساس آن توسعه سامانه های رزمی نسل جدید از جمله انواع ریز مهمات ضد زره با قابلیت هدفگیری خودکار و پلتفرم های حمل و پخش این مهمات جهت مقابله دورایستا (standoff) و از پشت خطوط با تهدیدات زرهی بلوک شرق بود.   در سال 1978 سازمان پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفتهٔ دفاعی موسوم به دارپا پروژه ای با نامگذاری مستقل هجمه شکن یا Assault Breaker را کلید زد که هدف از آن انجام یک پروژه مشترک مابین نیروی زمینی و هوایی ایالات متحده با ماموریت یکپارچه سازی تکنولوژی های پیشرفته و نوین در زمینه هدایت ، پیشران ، رادار و ریزمهمات به منظور ساخت سامانه ای تسلیحاتی جهت مقابله با امواج زرهی بلوک شرق و مقابله با تجهیزات زرهی دشمن در پشت خطوط میدان نبرد بود. سامانه تسلیحاتی که در طی روند این پروژه ساخته شد شامل یک رادار هوابرد جانب نگر (sidelooking) با قابلیت شناسایی و رهگیری ادوات زرهی متخاصم در بردی بیش از 100 کیلومتر و با قابلیت انتقال داده های جمع آوری شده جهت استفاده برای هدایت موشک های شلیک شده از پرتابگرهای زمینی بود.   در این طرح موشک های شلیک شده از پرتابگرهای زمینی تحت کنترل مرکز فرماندهی و کنترل زمینی با استفاده از اطلاعات ارسالی از رادار ، خود را به محدوده اهداف رسانده و اقدام به رهاسازی تعداد زیادی ریزمهمات ضد زره میکردند. هر کدام از ریزمهمات از سامانه هدفگیری مستقل جهت هدایت و هدفگیری در فاز پایانی پرواز برخوردار بودند. این سامانه تسلیحاتی نوآورانه دارای نقاط ضعفی بود که از جمله آن اخلال پذیر بودن ارتباط رادار با ایستگاه کنترل زمینی و ایضا استفاده از رادار هواپایه ی آسیب پذیر در برابر پدافند و نیروی هوایی دشمن بود. عنصر کلیدی در سامانه هجمه شکن ، رادار پویش الکترونیکی برد بلند پیو موور (Pave Mover) با طول آنتن 3 متر (10 فوت) بود که جهت کشف و هدفگیری اهداف زمینی مورد استفاده قرار میگرفت. این رادار از امکان جهش فرکانس برخوردار بوده و در برابر اخلال مقاومت بالایی داشت.   نمونه اولیه ساخته شده از رادار پیو موور     در پروژه ساخت رادار ، دو طرح مجزا از صنایع گرومن و هیوز ارائه شد که پلتفرم حمل هر دو رادار نیز بمب افکن  مافوق صوت اف 111 بود رادار پیو موور در طرح خود از قابلیت های محدود پردازش سیگنال برخوردار بود و عمده روند پردازش اطلاعات آن با انتقال به زیر سیستم زمینی کنترل و پردازش اطلاعات (DPCS) توسط این مرکز صورت میگرفت. جهت ارتباط با واحد کنترل و پردازش زمینی دو پیوند داده بالا دستی و پایین دستی (Uplink-Downlink) برای رادار در نظر گرفته شده بود که دریافت اطلاعات از رادار و کنترل و انتقال دستورات به آن از این طریق صورت میگرفت. سیستم پیوند داده پرسرعت رادار در قالب یک غلاف (pod) طراحی شده و توسط بمب افکن اف 111 حمل می گردید. سامانه راداری پیو موور علاوه بر جستجو و کشف اهداف یک نقش مهم نیز ایفا میکرد که آن ایجاد ارتباط (در نقش رله ارتباطی) و انتقال دستورات از ایستگاه کنترل و فرماندهی زمینی به موشک های شلیک شده بود.   رادار پیو موور سوار بر اف 111     رادار پیو موور دارای دو حالت عملکردی اصلی بود. حالت اول جستجو و کشف اهداف در منطقه وسیع در نقش رادار شاخص اهداف متحرک (MTI) و حالت دوم تصویربرداری منطقه محدود در نقش رادار روزنه ساختگی (SAR). در نقش نخست رادار پیو موور با جستجو و کشف اهداف در گستره میدان نبرد نسبت به تهیه یک نقشه از موقعیت اهداف اقدام میکرد حال آنکه در نقش دوم به عنوان یک رادار روزنه ساختگی با تصویربرداری با کیفیت از یک منطقه محدود از میدان نبرد ، یک نقشه دقیق و با کیفیت فراهم می آورد. ترکیب نقشه اول و دوم یک نقشه جامع شامل عوارض زمینی و موقعیت اهداف متحرک در میان آن را ایجاد میکرد. در نهایت با ارائه این نقشه در واحد مدیریت و کنترل زمینی (در قالب یک نقشه گرافیکی) ، امکان اطلاع دقیق از میدان نبرد و موقعیت اهداف متحرک در میان عوارض زمینی به منظور هدایت موشک ها به سمت آن ها فراهم می آمد. دو حالت راداری (SAR/MTI) در رادار پیو موور امکان جستجو ، کشف ، رهگیری و هدایت موشک به سمت شش هدف با موقعیت متفاوت را به وجود میاورد.   به منظور حمل ریزمهمات جهت مقابله با اهداف ، دو نمونه موشک مورد آزمایش و بررسی قرار گرفت که نمونه اول موشک T-22 از صنایع Vought  برگرفته از موشک Lance و نمونه دوم موشک T-16 از صنایع Martin Marietta  براساس توسعه نمونه ای از موشک پدافندی پاتریوت بود.  موشکT-22  جهت هدایت در فاز میانی پرواز از سیستم هدایتی مجهز به ژیروسکوپ پیشرفته لیزری بهره میبرد حال آنکه موشک T-16 دارای سیستم هدایت اینرسیایی ستاره ای (stellar) بود که برای اولین بار در یک موشک غیر راهبردی آمریکا نصب شده بود. پیش از شلیک موشک ، با استفاده از سیستم ارتباطی نصب شده بر روی پرتابگرها ، اطلاعات هدف از جمله موقعیت حدودی و جهت آن برای واحد هدایتی موشک ارسال شده و در آن ذخیره میشد. موشک از طریق همین اطلاعات شلیک شده و تا زمان ورود به منطقه هدف و قرارگیری در برد رادار پیو موور به مسیر خود ادامه میداد.   موشک T-22 با برد 120 کیلومتر     پس از ورود به محدوده رهگیری ، سیستم ارتباطی موشک امواج راداری را دریافت کرده و یک پاسخ برای رادار ارسال میکند. در این مرحله با دریافت پاسخ از موشک ، رادار آن را به عنوان موشک شلیک شده از سامانه تشخیص میدهد و مراحل انتقال فرامین هدایتی و رهگیری مداوم آن را آغاز میکند. در این مرحله اطلاعات از موشک و اهداف به واحد کنترل و پردازش زمینی منتقل شده و در قالب داده های پردازش شده دیجیتالی و کد گذاری شده از طریق رادار پیو موور برای موشک ارسال میشود.این داده ها شامل موقعیت و سرعت اهداف ، فرامین تصحیح مسیر ، الگو و زمانبندی رها سازی ریزمهمات و .......... است. در نهایت موشک با دریافت این داده ها ، مسیر پروازی نهایی را تصحیح کرده و در موقعیت مطلوب برای رهاسازی ریزمهمات قرار میگیرد. پس از رها سازی ریزمهمات با الگوی مشخص در محدوده تعیین شده ، هر یک از آن ها به صورت مستقل عملیات جستجو و تهاجم به اهداف را اغاز میکنند. سامانه جمه شکن دارای دو نوع مختلف از ریزمهمات است.   موشک T-16 (برد 100 کیلومتر) و رها سازی محموله     نوع نخست ریزمهمات با هدایت در فاز نهایی (اختصارا TGSM) از صنایع جنرال دینامیکز و دومین نمونه ریزمهمات Skeet از صنایع آوکو (Avco) بود. هر دو این ریزمهمات از سیستم هدفیابی فروسرخ جهت جستجو و درگیری با اهداف استفاده میکردند. ریز مهمات صنایع جنرال دینامیکز در حقیقت یک موشک کوچک فاقد پیشران بود که پس از رها سازی از طریق دو بالک مثلثی به کاهش سرعت سقوط تا زمان کشف و اصابت به هدف ادامه میداد. موشک در ارتفاع 900 متری (3000 فوت) در حالت شیرجه کامل بر روی منطقه اهداف قرار گرفته ، جستجو و کشف اهداف از طریق جستجوگر دو رنگ فروسرخ (دارای دو نوع آشکارساز) را با یک الگوی پویش مارپیچ (spiral scan) آغاز میکرد. جهت مقابله با اهداف کاذب یا اخلالگرهای حرارتی ، جستجوگر موشک از روش مقایسه کنتراست و ابعاد در هر دو باند حرارتی بهره میگرفت تا هدف اصلی با الگوی حقیقی و معمول تابش حرارت را مورد اصابت قرار دهد.   ریز موشک TGSM       در صورت عدم کشف هدف در ارتفاع بالا ، موشک جستجوی هدف تا زمان رسیدن به ارتفاع پروازی پایین را ادامه میدهد ، با این عمل  موانعی نظیر پوشش ابر و مه ارتفاع پست نیز از میان برداشته شده و امکان هدفیابی افزایش میابد. در نهایت با کشف هدف ، موشک به سمت آن شیرجه زده و هدف را از ناحیه فوقانی مورد اصابت قرار میداد. به ادعای صنایع جنرال دینامیکز ، ریزموشک ها امکان هدف قرار دادن منبع گرمایی هدف (به عنوان مثال پیشرانه) با حداکثر فاصله ی 10 سانتی متری از آن را دارند.لازم به ذکر است که نسخه های اولیه ریزموشک از جستجوگر راداری موج میلیمتری برای جستجو و رهگیری اهداف برخوردار بودند.  ریزمهمات Skeet صنایع Avco گزینه حتی جالبتری از ریزموشک ارائه شده توسط صنایع جنرال دینامیکز بودند. این ریزمهمات دارای یک محفظه نگهدارنده سیلندری با ظرفیت چهار ریز مهمات و یک مکانیزم رهاسازی با نام Skeet delivery vehicle assembly بود. هر کدام از محفظه های ریزمهمات Skeet از ابعادی در حدود ریزموشک های جنرال دینامیکز برخوردار بودند با این تفاوت که هر محفظه دارای چهار ریزمهمات بود.   بخش جستجوگر راداری موج میلیمتری ریزموشک TGSM     لحظه اصابت ریزموشک TGSM به اهداف ، در آزمایش انجام شده 5 تانک از 9 تانک مورد اصابت قرار گرفتند     محفظه حامل ریزمهمات دارای چتری است که پس از رهاسازی از حامل (موشک) امکان کاهش سرعت رپرواز را برای ان فراهم میکند. مدتی پس از باز شدن چتر و کاهش ارتفاع ، چتر از محفظه ریزمهمات جدا شده و به محض جدایش چتر چهار پیشران راکتی فعال میگردد. این پیشران ها جهت تثبیت حرکت محفظه حامل ریزمهمات و قرار دادن آن در حالت عمودی استفاده میشوند ضمن اینکه یک حرکت دورانی نیز در محفظه ایجاد میکنند. در نهایت پس از رسیدن به ارتفاع مشخص ، مکانیزم رهاسازی ریزمهمات فعال شده و مهمات رها میشوند. به جهت نحوه قرارگیری ریزمهمات و اتصال نامتعادل آن ها به مکانیزم رهاسازی (اتصال به صورت کج) و ایضا به جهت حرکت دورانی محفظه نگه دارنده ، ضمن رهاسازی ریزمهمات حرکتی دورانی و نامنظم در آن ها ایجاد میشود که این حرکت جهت پویش اهداف توسط جستجوگر فروسرخ مورد استفاده قرار میگیرد (یک الگوی پویش نامنظم). در صورت کشف هدف توسط جستجوگر فروسرخ ، سرجنگی ریزمهمات که از نوع پرتابه شکل یافته انفجاری یا EFP است به بخش فوقانی هدف شلیک میشود.   ریز مهمات Skeet در کنار محفظه استوانه ای حامل     نحوه عمل     لحظه مقابله با اهداف     چنانچه در زمان جستجو ، هدفی توسط جستجوگر یافت نشود ، سرجنگی ریزمهمات در ارتفاع مشخص و به صورت خودکار فعال میشود تا در محدوده هدف آسیب های جانبی ایجاد کند (همچون آسیب به پیاده نظام در کنار ادوات زرهی). به منظور حصول اطمینان از عملکرد سیستم هجمه شکن ، هر دو نوع ریزمهمات در آن مورد استفاده قرار گرفته و نتایج موفقیت آمیزی را نیز به ثبت رساندند. در جریان آزمایشات سامانه مشخص گردید که موشک T-16 به جهت نوع هدایت (اینرسیایی ستاره ای) از خطای بیشتری در طی مسیر برخوردار است و میبایست به میزان بیشتری توسط رادار پیو موور هدایت شود ، در غیر اینصورت موشک در نقطه نامناسبی نسبت به رها سازی ریزمهمات اقدام میکرد که نتیجه لازم را در بر نداشت.  با توجه به موفقیت پروژه هجمه شکن در توسعه تکنولوژی های مورد نیاز ، موسسه دارپا توسعه هر چه بیشتر پروژه را در دستور کار قرار داد که شامل یکپارچه سازی پروژه سیستم راداری نظارت و هدفگیری مشترک (Joint Surveillance Target Attack Radar System  یا  JSATRS) و رادار پیو موور با پروژه سیستم موشکی تاکتیکی مشترک (JTACMS) بود.   این پروژه در نهایت به ساخت نمونه قوی تری از رادار پیو موور با برد 150 ناتیکال مال (277 کیلومتر) و نصب آن برروی هواپیمای C-18 منتهی شد. هواپیمای مجهز به رادار جدید تنها در مدت زمان 8 ساعت گشت پروازی از توان پوشش منطقه ای به وسعت 1.000.000 کیلومتر مربع برخوردار بود. مرحله بعدی در توسعه پروژه گسترش واحد ها و سیستم های رزمی سامانه هجمه شکن بود. این بخش مواردی از جمله پلتفرم حمل هوایی موشک های سامانه (جنگنده اف 16 یا بمب افکن بی 52) ، ساخت نمونه های کوچک و تاکتیکی رادار پیو موور براساس پلتفرم های هوایی نظیر OV-1 یا JVX جهت جستجو و کشف اهداف در برد کوتاه و ایضا افزودن تعداد واحد های کنترل زمینی (از نوع خودروسوار) را شامل میشد.   E-8A JSTARS     به جز مراحل توسعه مد نظر دارپا ، وزارت دفاع امریکا مواردی همچون نصب سامانه راداری پیو موور بر روی TR-1 (نمونه ای از هواپیمای شناسایی U-2) را نیز مد نظر داشت. به طور کلی در طی روند توسعه پروژه ، نیروی زمینی و نیروی هوایی و ایضا وزارت دفاع آمریکا هر کدام الزامات و قابلیت های خاصی را مد نظر داشتند که بر پیچیدگی پروژه می افزود. به عنوان مثال نیروی زمینی به دنبال استفاده از پلتفرم های پرتاب زمینی برای موشک های سامانه بود در حالی که نیروی هوایی امریکا خواستار افزودن پلتفرم های پرتاب هوایی به پروژه بود. به منظور افزودن قابلیت های جدید به پروژه ، صنایع نورثروپ موشک کروز ارزان قیمت ، رادارگریز و دقیقی را به منظور جایگزینی با موشک های T-16/T-22 ارائه کرد که NV-150 نام داشت. این موشک از پیشران توربوفن ساخت صنایع Williams International و سامانه هدایتی ترکیبی شامل ژیروسکوپ لیزری و هدایت ماهواره ای بهره میبرد.   این موشک که توانایی پرواز در بردی بیش از 370 کیلومتر (200 ناتیکال مایل) را داشت از دقتی بالایی برخوردار بود و به جهت قیمت 300000 دلاری برای هر واحد ، گزینه ای ترغیب کننده برای نیروی هوایی محسوب میشد که به دنبال توسعه موشک های T-16/T-22 برای نصب بر روی پلتفرم های هوایی بود. پروژه این موشک در نهایت به AGM-137 TSSAM تغییر نام یافت و پس از چندی نیز لغو شده و با پروژه موشک AGM-158 JASSM جایگزین گردید. پروژه هجمه شکن با وجود همه ابتکارات و فناوری های به دست آمده به جهت اثر بخشی پایین به نسبت هزینه بالا در نهایت متوقف شد اما بسیاری از تکنولوژی هایی که در قالب این پروژه توسعه داده شدند در چهارچوب پروژه های دیگری مورد استفاده قرار گرفتند که از این میان میتوان به رادار هوابرد E-8A JSTARS اشاره کرد. در حقیقت بخشی از پروژه هایی که بعد ها در ارتش ایالات متحده جنبه عملیاتی یافتند زیر مجموعه ای از پروژه هجمه شکن بودند. در نهایت نقش ضد زرهی که برای پروژه هجمه شکن در نظر گرفته شده بود (از جمله تهاجم به واحد های زرهی در پشت خطوط) امروزه توسط دیگر تسلیحات امریکایی حامل ریز مهمات از جمله موشک MGM-140 تامین میشود.   منابع   1   2     هرگونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است

به نام خداوند جان و خرد   با سلام     در اواخر دهه شصت میلادی (سال 1969) وزارت دفاع اتحاد جماهیر شوروی مطالعات در زمینه ساخت سامانه پدافندی برد بلند یا سامانه دفاع موشکی منطقه ای با برد 75 کیلومتر و با قابلیت درگیری همزمان با چند هدف را اغاز کرد. ساخت و توسعه نمونه زمین پایه این سامانه به دفتر طراحی مرکزی آلماز (Almaz) و ساخت نمونه دریاپایه به بخش تحقیقات صنایع Altair سپرده شد. اولین نمونه از نسخه زمین پایه در حدود سال 1979 تکمیل گردید و دو یا سه سال بعد به خدمت عملیاتی درآمد. این سیستم در ناتو با نام SA-IO 'Grumble نامگذاری گردید. نمونه دریاپایه سامانه به منظور حفاظت از ناوگروه رزمی در محیط هایی با شرایط رزمی تمام عیار طراحی شد ، محیط هایی که در آن دشمن علاوه بر استفاده از انواع تسلیحات هواپایه و دریاپایه ضد سطحی همچون موشک ها و تسلیحات قابل حمل توسط جنگنده ها و بمب افکن ها ، موشک های قابل پرتاب توسط زیردریایی ها و موشک های ضد سطحی شلیک شده از شناورها ، از پشتیبانی کامل الکترونیکی (جنگ الکترونیک و مسائل مرتبط) نیز جهت ضربه زدن به شناورهای موجود در ناوگروه خودی بهره میگرفت.     یک چنین سطحی از تهدید علاوه بر تامین لایه های پدافندی برد کوتاه و برد متوسط نیازمند ایجاد لایه پدافندی برد بلند نیز بود. به همین جهت ساخت سامانه پدافندی برد بلند با قابلیت درگیری با چند هدف به صورت همزمان و مقاوم به اقدامات متقابل الکترونیکی (اخلال) در دستور کار شوروی قرار گرفت. برای اولین بار سامانه ای به طراحی و ساخت رسید که از سیستم پرتاب سرد یا Cold Launch بهره میبرد که نیاز به گردش پرتابگر در جهت هدف را از میان برده و مدت زمان واکنش به تهدید را کاهش میداد. با استفاده از این سیستم موشک های سامانه قادر به تغییر مسیر پرواز به تمامی جهت ها بدون نیاز به تغییر زاویه پرتابگر بودند. سامانه دریاپایه تکمیل شده V601 Fort (یا اس 300 اف) و موشک های مورد استفاده آن 5V55 نامگذاری شدند (نامگذاری مشابه با موشک های نسخه زمین پایه).   نسخه اولیه ای از این سامانه در سال 1977 در ناو ضد زیردریایی Azov (در کلاس Kara) نصب گردید و در همان سال آزمایشات دریایی را پشت سر گذاشت. تکمیل تست های سامانه و رفع عیوب آن و در نهایت تایید سامانه توسط مراجع دولتی در حدود 6 سال به طول انجامید تا در نهایت نسخه دریاپایه تکمیلی در سال 1983 در رزم ناوهای اتمی کلاس Kirov به کار گرفته شد. این سامانه بعد ها در دیگر شناورهای رزمی شوروی از جمله ناوهای کلاس اسلاوا (Slava) نیز نصب گردید. ناتو نمونه دریاپایه را SA-N-6 'Grumble' (اس 300 دریاپایه) نامید. سامانه V601 Fort در نمونه های اولیه از نمونه دریاپایه ای از موشک 5V55R مورد استفاده در سامانه های زمین پایه بهره میبرد که این موشک ها 5V55RM نام داشتند با اینحال در سال 1990 نمونه از اساس دریاپایه ای از موشک های این سامانه با نام 48N6 به ساخت رسید که دارای به روزرسانی هایی در مقایسه با موشک های اولیه بود  (این موشک بعد ها به نسخه استانداردی برای سامانه های زمین پایه تبدیل شد).   ناو Azov پلتفرم آزمایشی اس 300 دریاپایه     ناو Moskva از کلاس اسلاوا     سامانه هایی که از این موشک جدید بهره میبردند با نام Fort-M شناخته شده و توسط ناتو به SA-N-20 نام گذرای شده اند. نسخه تعدیل شده ای از سامانه پدافندی Fort با نام Rif نیز جهت صادرات به مشتریان خارجی توسعه داده شد با این حال هیچ سفارش خریدی از طرف مشتریان خارجی دریافت نکرد. البته نسخه جدیدتر آن با نام Rif-M  (یا اس 300 اف ام) به چین فروخته شده و در ناوشکن های پدافندی کلاس Luzhou (یا تایپ 051 سی) نیز نصب گردیده است.   رزم ناو کلاس Kirov     ناوشکن پدافندی کلاس تایپ 51 سی چین مجهز به سامانه اس 300 دریاپایه     شرح Fort یک سامانه موشکی زمین به هوای برد بلند طراحی شده جهت نصب بر شناورهای رزمی با تناژ جابه جایی بیش از 6000 تن و محافظت از ناوگروه ها در مقابل تهدیدات واحد یا متعدد از جمله هواگرد های رزمی و موشک های کروز ضد کشتی است ، این سامانه همچنین از قابلیت مقابله با موشک های ضد رادار نیز برخوردار است. سامانه Fort قابلیت مقابله همزمان با 6 هدف در برد بلند و تحت اقدامات متقابل الکترونیکی (اخلال) را دارد. این سامانه شامل موشک های 5V55 ، سیستم حامل/ پرتابگر موشک B203 یا B204 (این سیستم با نام PU3S95E نیز شناخته میشود) در کنار سیستم کنترل آتش 3R41 موسوم بهVolna   (با نام گذاری ناتو Top Dome) است. موشک های 5V55 مورد استفاده در سامانه از طرح آیرودینامیکی معمول شامل بدنه ای کشیده و باریک با بالک های تثبیت کننده در انتهای بدنه است.   موشک اس 300       بالک های موشک جهت جایگذاری آن در تیوب پرتابگر به صورت جمع شونده طراحی شده اند و بازشدن آن ها پس از خارج شدن موشک از تیوب صورت میگیرد. این موشک از پیشران سوخت جامد با چهار تیغه کنترل بردار رانش بهره میبرد که جهت تغییر مسیر پرواز و انجام مانور مورد استفاده قرار میگیرند. بخش ابتدایی بدنه موشک شامل محفظه جستجوگر راداری با فیوز مجاورتی و بخش میانی شامل تجهیزات الکترونیکی از جمله سیستم هدایت اینرسیایی و سیستم دریافت فرمان هدایتی (برای تصحیح مسیر در میانه پرواز) است ، پس از این بخش سر جنگی شدیدالانفجار (HE) ترکش شونده به وزن 130 کیلوگرم قرار گرفته است. پیشران و تیغه های کنترلی موشک نیز در انتهای آن واقع شده اند. موشک های مورد استفاده در سامانه اس 300 دریاپایه شامل سه موشک 5V55R ، 5V55K و 5V55RM است.   مجموعه رادار کنترل آتش Volna (یا رادار Top Dome)     موشک های سامانه جهت حفاظت در برابر عوامل محیطی در داخل یک تیوب یا پرتابگر سیلندری مهر و موم شده به وزن هر یک 500 کیلوگرم قرار داده میشوند. موشک ها با این روش به مدت حداقل 10 سال از تعمیر و نگهداری بی نیاز خواهند بود. تیوب ها در داخل یک مجموعه حامل/پرتابگر چرخان قرار میگیرند که این مجموعه توسط صنایع Fakel ساخته شده. پرتاب موشک ها به روش پرتاب سرد و از طریق یک محرک گازی که در انتهای تیوب پرتابگر تعبیه شده ، صورت میگیرد. تعداد موشک های سامانه به نوع پرتابگر آن بستگی دارد ، همانطور که پیشتر نیز اشاره شد سامانه Rif دارای دو نوع حامل/پرتابگر B203 یا B204 است. حامل/پرتابگر B203A که در رزم ناو های کلاس Kirov نصب شده دارای شش مجموعه پرتاب هر کدام با ظرفیت هشت موشک ولی صرفا دارای یک درگاه چهار گوش شلیک/بارگذاری مجدد است.در مجموع دو پرتابگر از این نوع در رزم ناو های کلاس kirov نصب گردیده که مساحتی به میزان 120 متر مربع از عرشه را پوشش داده اند.   حامل/پرتابگر B203A در رزم ناو Kirov     سیستم حامل/پرتابگر B204 که در ناوهایی همچون کلاس اسلاوا مورد استفاده قرار گرفته اند شامل یک مجموعه هشت عددی از پرتابگرها با ظرفیت هشت موشک و هر کدام دارای هشت درگاه شلیک/بارگذاری مستقل به شکل دایره ای هستند. این پرتابگر در مجموع مساحتی به میزان 166 متر مربع از عرشه ناو را به خود اختصاص داده و هر کدام از مجموعه های پرتاب آن در حدود 4 تن وزن دارد. سیستم کنترل آتش سامانه RIF همانگونه که پیشتر نیز اشاره شد با نام Volna شناخته میشود. این سامانه توسط ناتو به Top Dome نامگذاری شده و شامل یک سازه چند ضلعی به عرض 4 متر و دارای چند جزء مختلف است.   سیستم حامل/پرتابگر B204 در ناو کلاس اسلاوا     نمایی از زیر عرشه و تیوب های موشک     مهمترین جزء ، رادار چند منظوره آرایه فازی پویش الکترونیکی Volna در باند J (فرکانس کاری 10 الی 20 گیگاهرتز) است که در قالب یک سازه گنبدی بزرگ در بالای سازه اصلی سامانه کنترل آتش نصب گردیده است. رادار در زاویه 20 درجه ای نسبت به محور عمودی ثابت شده و از تکنیک هدایت الکترونیکی امواج برای پویش در جهت عمودی بهره میگیرد حال انکه امکان گردش 360 درجه ای آن در جهت افقی فراهم بوده و از روش پویش مکانیکی (با گردش) جهت پوشش زوایای افقی استفاده میکند.از این نوع رادار در تعداد دو مجموعه در رزم ناو های کلاس Kirov نصب شده . جزء بعدی یک مجموعه گنبدی کوچک تحت مجموعه راداری است که فرستنده و گیرنده سیستم رهگیری از طریق موشک یا Track Via Missile است (برخلاف نمونه اولیه زمین پایه که فاقد این سیستم بود).   رادار Volna     سیستم رهگیری از طریق موشک که اختصارا TVM نیز نامگذاری میشود از تکنیک هدایتی مبتنی بر ترکیب آشیانه یابی نیمه فعال راداری (SARH) و هدایت فرمانی رادیویی برخوردار است. در این روش هدایتی به یک ایستگاه راداری زمینی و موشکی با گیرنده راداری نیاز است. همچون روش هدایتی موشک های آشیانه یاب نیمه فعال راداری ، در این روش نیز با تابش امواج راداری به هدف ، بازتاب امواج توسط موشک دریافت میشود با این تفاوت که برخلاف موشک های هدایت آشیانه یابی نیمه فعال راداری ، موشک از این اطلاعات به صورت مستقیم و مستقل برای رهگیری هدف استفاده نمیکند و از طریق یک پیوند داده دو طرفه (بالا دستی و پایین دستی یا اصطلاحا  Uplink-Downlink) اطلاعات را به رادار زمینی ارسال و فرمان هدایتی (برای اصلاح مسیر به سمت هدف) را از آن دریافت میکند. این روش هدایتی دارای مزیت هایی است که برخی از آن ها عبارتند از : برخلاف موشک های دارای هدایت آشیانه یابی نیمه فعال راداری که نیاز به قرارگیری اجزای پردازشگر جهت تجزیه و تحلیل امواج دریافتی و تعیین مسیر رهگیری است ، در این روش موشک ها فاقد یک چنین جزئی بوده در نتیجه سبکتر ، ارزان تر و دارای ساختاری ساده تر هستند برخلاف موشک های هدایت فرمانی ، در این روش هدایتی به جهت نزدیکی به مراتب بیشتر گیرنده راداری موشک نسبت به گیرنده رادار زمینی ، اطلاعات دقیقتری برای رهگیری هدف در اختیار خواهد بود در نتیجه دقت در رهگیری هدف بالا رفته و احتمال انهدام آن نیز بالا میرود. به جهت انتقال پردازش امواج از موشک به واحد راداری اصلی (یا واحد راداری زمینی) و توان به مراتب بیشتر رادار زمینی در پردازش و حذف امواج اخلالگر ، اخلال در هدایت موشک به مراتب سخت تر میشود. و........... البته این روش دارای ضعف هایی نیز هست که از جمله آن بحث اخلال در ارتباط بین رادار و موشک است.   سومین جزء قابل رویت بر روی سازه سیستم کنترل آتش ، سه آنتن نیمه استوانه ای هستند که در پایین ترین بخش سازه قرار گرفته و جهت کنترل و رهگیری موشک های شلیک شده  مورد استفاده قرار میگیرند. سیستم کنترل آتش Volna از قابلیت رهگیری همزمان تا شش هدف (در برخی منابع تا چهار هدف ذکر شده) و هدایت همزمان تا 12 موشک با حداکثر برد هدایت 50 ناتیکال مایل (93 کیلومتر) برخوردار است. سامانه پدافندی Rif از سامانه فرماندهی و کنترل با پردازنده های چندگانه ، سیستم عیب یابی داخلی ، شبیه ساز رزمی و پنل های نظارت و کنترل برخوردار است. این مجموعه با سیستم های راداری ناو قابلیت ارتباطی دارد تا بدین صورت از رادارهای جستجو و اکتساب اهداف هوایی که بر روی ناو نصب شده اند به عنوان راداری کاشف و پیش اخطار سامانه پدافندی استفاده کند.   در حقیقت برد کشف و پیش اخطاری سامانه نیز به میزان برد رادارهای جستجوی هوایی ناو مرتبط است. بنا بر گفته برخی منابع واحد مدیریت و کنترل سامانه RIF از امکان دریافت اطلاعات هدف از سامانه های غیر راداری از جمله سیستم های پشتیبانی الکترونیکی (ESM) یا حسگرهای الکترواپتیکال (نظیر سیستم Tin Man در رزم ناو های کلاس Kirov یا سیستم Tee Plinth در ناو های کلاس اسلاوا و ناو Azov) نیز برخوردار است. بدین صورت سامانه پدافندی امکان دریافت اطلاعات از طیف وسیعی از سامانه های موجود بر روی ناو را دارد که از رادارهای جستجو و اکتساب اهداف هوایی تا تجهیزات الکترواپتیکال و پشتیبانی الکترونیکی هستند. با اینحال یک گزینه دیگر نیز در جهت نظارت هوایی و اکتساب اهداف برای سامانه وجود دارد و آن هم استفاده از رادار چند منظوره کنترل آتش Top Dome در حالت جستجو و اکتساب هدف است ، در این حالت سامانه پدافندی از دریافت اطلاعت اهداف از دیگر سامانه های شناسایی ناو بی نیاز خواهد بود.   پنل کنترل سامانه (البته در مدل های ابتدایی)     در زمان مقابله با هدف یا اهداف ، در ابتدا هدف کشف و شناسایی شده و جهت مقابله چندین پرتابگر به صورت همزمان برای پرتاب موشک توسط سامانه کنترل اتش انتخاب میشوند. پس از انتخاب پرتابگر اطلاعات اولیه همچون سمت و جهت هدف به واحد کنترل موشک ها منتقل شده (اماده سازی پیش از شلیک) و پس از آن درب محفظه پرتابگر باز شده ، موشک با اعمال فرمان شلیک به روش شلیک سرد با استفاده از محرک گازی از تیوب به بیرون پرتاب میشود و در ارتفاع 15 الی 20 متری (در برخی منابع 20 الی 25 متری) از عرشه ناو قرار میگیرد. در نهایت با روشن شدن پیشران ، موشک پرواز خود به سمت هدف را آغاز میکند. پس از گذشت 8 الی 10 ثانیه از پرتاب ، موشک به حداکثر سرعت و برد خود دست میابد و این درحالی است که به صورت لحظه ای امواج بازتابی از هدف را دریافت ، جهت پردازش به رادار مادر (یا واحد رادرای اصلی) ارسال کرده و دستور لازم برای تصحیح مسیر را تا لحظه اصابت دریافت میکند.     نرخ شلیک موشک در این سامانه ، در حدود یک موشک در هر 3 ثانیه است. سامانه Rif با استفاده از موشک های سری 5V55 از قابلیت رهگیری هدفی تا حداکثر سرعت 3.8 ماخ برخوردار است. انفجار موشک از طریق فیوز مجاورتی صورت میگیرد و به جهت وزن و قدرت انفجاری سر جنگی نیازی به اصابت مستقیم وجود ندارد و در صورت انفجار در نزدیکی هدف نیز آسیب های لازم جهت سرنگونی آن وارد خواهد شد. سامانه Fort-M/Rif-M که نسخه جدید و مدرنی از سامانه Rif است ، به نمونه ای از سامانه راداری 30N6 (مدل های مختلف با نام گذاری ناتو  Flap Lid /Tomb stone) و موشک های 48N6 مجهز شده. سامانه راداری مورد اشاره از نوع آرایه فازی بوده و قابلیت هدایت همزمان تا 16 موشک و درگیری همزمان با 8 هدف را دارد ضمن اینکه از قابلیت های بالاتری در مقابله با جنگ الکترونیک نسبت به نمونه های پیشین برخوردار است.   نمونه دریاپایه سامانه راداری 30N6     موشک های 48N6 مورد استفاده در این سامانه از نظر طراحی مشابه نمونه های پیشین هستند با این تفاوت که به میزان اندکی در ابعاد تفاوت دارند ضمن اینکه سامانه های داخلی به روزی بر روی آن ها نصب شده و از برد 150 کیلومتری ، قابلیت مقابله با اهدافی تا سرعت 8 ماخ (و در برخی منابع تا 9 ماخ) و انجام مانور تا 25 جی برخوردارند. این میزان برد در حدود 2 برابر برد موشک های 5V55 مورد استفاده در سامانه Rif با برد 75 کیلومتر است. کلاهک این موشک نیز با انواع قبلی متفاوت بوده و از نوع انفجاری و ترکش زا با اثر متمرکز (Focused Effect) با وزن 143 کیلوگرم است. پروفایل پروازی این موشک نیز با موشک های 5V55 متفاوت است. در موشک 48N6 برای مقابله با اهدافی همچون جنگنده ها در فاز پایانی ، موشک با اوج گیری به نقطه ای در بالای هدف رسیده و در نهایت به سمت آن شیرجه میزند و آن را مورد اصابت قرار میدهد.   به جز موشک 48N6 ، نسخه های جدیدتر آن از جمله 48N6E2 با بردی بیش از 150 کیلومتر نیز در سامانه Rif-M قابل استفاده هستند. علاوه بر این صنایع سازنده سامانه (آلماز آنتی و Altair)  از امکان استفاده از موشک های 9M96 در سامانه Rif-M (با انجام تغییرات در سامانه کنترل آتش) نیز خبر داده اند. این موشک ها که از اواخر دهه نود در حال توسعه هستند به عنوان جزئی از سامانه موشکی اس 400 محسوب میشوند و شامل نمونه های برد متوسط تا برد بلند هستند. در آخر لازم به ذکر است که سامانه Rif از قابلیت ارتفاع درگیری 25  الی 25000 متر (در منابع مختلف ارقام دیگری هم عنوان شده) برخوردار بود حال آنکه سامانه Rif-M از قابلیت پوشش ارتفاع  از 7 تا 30000 متر برخوردار است.   وضعیت تاکنون حدود 15 نمونه از سامانه V601 Fort و نسخه های پیشرفته تر از آن تولید شده و این سامانه همچنان به مشتریان خارجی در صورت وجود عرض میشود. با اینحال در حال حاضر صرفا نیروی دریایی چین و روسیه از جمله کاربران آن هستند.     مترجم : سینا نوریخانی   هرگونه برداشت از این مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است

به جهت تعطیل بودن پدافند دریاپایه ما ، باید یک چنین ناوی رو صرفا به دفاع هوایی اختصاص بدن و انواع سامانه های پدافندی در رینگ های مختلف (برد کوتاه ، متوسط و بلند) رو براش در نظر بگیرن ، برای هر لایه دفاعی هم حداقل 10 فروند موشک باید اختصاص بدن   در نهایت هم در زمان عملیات به صورت ترکیبی عمل میکنه یعنی یک ناو پدافندی  با چندین ناو با قابلیت تهاجمی همراه میشه

[center][color=#008000][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]به نام خدا[/b][/font][/color][/center] [center][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#008000][b]با سلام[/b][/color][/font][/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/David-Vs-Goliath.jpg[/img][/center] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/Missile-Defence-Bowls.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_Missile-Defence-Bowls.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif]گیج کننده (Stunner) موشک رهگیر دو مرحله ای است که به منظور رهگیری موشک های بالستیک برد کوتاه ، راکت های کالیبر بالا ، موشک های کروز و هواگرد های بدون سرنشین توسعه داده شده. این موشک بخشی از سامانه تسلیحاتی فلاخن داوود (DSWS) است که به صورت مشترک توسط سیستم های دفاعی پیشرفته رافائل و سیستم های موشکی ریتون توسعه داده شده است. موشک گیج کننده در ماه نوامبر سال 2012 برای اولین بار و به صورتی موفقیت آمیز مورد آزمایش قرار گرفت و انتظار میرود تا سال 2014 به همراه سیستم پدافندی فلاخن داوود به صورت عملیاتی درآید.[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][b]جزئیات قراردادها [/b][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]سامانه تسلیحاتی فلاخن داوود (DSWS) پروژه ای مشترک مابین آژانس موشکی آمریکا و سازمان دفاع موشکی اسرائیل به منظور مقابله با راکت های شلیک شده از سوی شبه نظامیان حزب الله است. این سامانه ترکیبی یکپارچه از رادار چند منظوره پیشرفته ، سیستم مدیریت و کنترل نبرد ، پرتابگر ها و موشک رهگیر گیج کننده یا Stunner است. صنایع رافائل اسرائیل به عنوان پیمانکار اصلی پروژه و صنایع ریتون به عنوان پیمانکار زیر مجموعه جهت توسعه مشترک موشک رهگیر گیج کننده و اجزای آن جهت استفاده در سامانه فلاخن داوود هستند. علاوه بر این صنایع ریتون مسئولیت توسعه و ساخت واحد شلیک موشک (MFU) را نیز بر عهده دارد.[/font] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/ORD_SAM_Davids_Sling_Stunner_Firing_2013_US-MDA_lg.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_ORD_SAM_Davids_Sling_Stunner_Firing_2013_US-MDA_lg.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/rtn_150402.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_rtn_150402.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif]در ماه اکتبر سال 2009 ریتون برای پروژه DSWS ، دو قرارداد به ارزش 100 میلیون دلار از سوی رافائل دریافت کرد.علاو ه بر این در ماه ژانویه سال 2012 قرارداد دیگری به ارزش 30.2 میلیون دلار نیز با ریتون منعقد شد. در ماه سپتامبر سال 2010 اسرائیل و ایالات متحده جهت پیشبرد روند توسعه سامانه فلاخن داوود توافق نامه ای به امضا رساندند. در راستای این توافق نامه و به عنوان بخشی از پروژه های مشترک دفاع موشکی (به ارزش 479.73 میلیون دلار) ، دولت ایالات متحده در سال 2013 مبلغ 149 میلیون دلار را برای توسعه پروژه DSWS اختصاص داد. لازم به ذکر است که آژانس دفاع موشکی مبلغ 32.5 میلیون دلار را نیز برای ادامه پروژه در سال 2014 درخواست کرده است.[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][b]موشک رهگیر "گیج کننده"[/b][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]موشک رهگیر گیج کننده به منظور رهگیری موشک های بالستیک برد کوتاه ، راکت های کالیبر بالا و موشک های کروز با برد هایی مابین 40 الی 300 کیلومتر طراحی شده است. این موشک از تکنولوژی اصابت مستقیم به هدف موسوم به " hit-to-kill" جهت مقابله با اهداف بهره میگیرد. علاوه بر این نمونه ای با سر جنگی انفجاری نیز به عنوان یک جایگزین در دست بررسی قراردارد. این موشک در ترکیب با سامانه فلاخن داوود ، شکاف میان سامانه گنبد آهنین (با ارائه حفاظت در برد 4 الی 7 کیلومتر) و سامانه پیکان 2 (با قابلیت مقابله با موشک های بالستیک دوربرد) را پر میکند. [/font] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/stunner-takeoff.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_stunner-takeoff.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/m02008062000173.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_m02008062000173.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif]گیج کننده اطلاعات مورد نیاز خود جهت هشدار موشکی را از حسگر های سیستم فلاخن داوود یا سایر حسگرها از جمله رادارهای نظارت بر حریم هوایی ملی دریافت میکند. به طور کلی از جمله قابلیت های سیستم مدریت و کنترل نبرد (BMC) سامانه این موشک ، امکان جمع آوری و بهره گیری از اطلاعات تمامی منابع است. این موشک را میتوان در سامانه های پدافند هوایی یکپارچه مورد استفاده قرارداد و امکان به کارگیری در حالت های مختلف همچون استفاده در پلتفرم های مختلف دریایی ، زمینی و هوایی را نیز دارد. این قابلیت موشک گیج کننده را به یک رهگیر چند منظوره با پلتفرم های چندگانه تبدیل میکند.[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]این موشک را میتوان از طریق پرتابگر های ریلی یا تیوبی نیز پرتاب کرد و با توجه به نیاز اندک آن به منابع هدایتی ، امکان استفاده به صورت گسترده با شلیک های متعدد را دارد. گیج کننده به سیستم هدایتی پیچیده ، پیشرانه مولتی پالس و جستجوگری (seeker) پیشرفته در داخل بدنه ای سبک وزن مجهز است. با توجه به اینکه جستجوگر این موشک از نوع دوگانه الکترواپتیکال/فرکانس رادیویی است امکان رهگیری اهداف در تمامی شرایط آب و هوایی و تحت اقدامات متقابل الکترونیکی را دارد.[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][b]پیشرانه موشک [/b][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]هر دو مرحله رانشگر موشک گیج کننده متشکل از پیشرانه مولتی پالس راکتی است. دو پالس اول پیشرانه جهت رسیدن موشک به میانه مسیر پروازی و پالس سوم در مرحله آخر پرواز و پس تعیین دقیق مسیر رهگیری جهت افزایش سرعت و بالا بردن تاثیر اصابت به هدف است.[/font] [center] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/800px-Nov__202C_2012_-_David_s_Sling_Weapons_System_Stunner_Missile_intercepts_target_during_inaugural_flight_test_28129.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_800px-Nov__202C_2012_-_David_s_Sling_Weapons_System_Stunner_Missile_intercepts_target_during_inaugural_flight_test_28129.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/David_sling_missile.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_David_sling_missile.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif][b]هدایت موشک و پرتابگر سامانه [/b][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]موشک گیج کننده از توانایی تغییر مسیر خودکار یا با ارسال فرمان برخوردار است. این موشک به چهار بالچه تغییر پذیر هدایتگر که به واحد کنترل موشک متصل شده اند در جلو و همچنین سه مجموعه دیگر از بالک های ثابت تثبیت کننده در عقب بدنه مجهز است. گیج کننده در ابتدا در مسیر تعیین شده توسط رادار حرکت میکند و در برحله بعد حسگر دماغه آن فعال شده و هدف را یافته و موشک را در مرحله نهایی تا اصابت به هدف هدایت میکند. این موشک از رادار و حسگر الکترواپتیکال جهت هدایت بهره میگیرد. [/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]حسگرها در بخشی به شکل منحصر به فرد دماغه دلفین در جلوی موشک قرار گرفته اند. حسگر الکترواپتیکال دارای دو کانال است که دورربین CCD وکانال فروسرخ که هدف یابی و هدایت موشک در شرایط محیطی کم نور( در طول شب) را بر عهده دارد ، شامل میشود. رادار چند ماموریته (MMR) سامانه فلاخن داوود که در سامانه گنبد آهنین نیز مورد استفاده قرار گرفته و وظیفه کشف و رهگیری اهداف را بر عهده دارد ساخت صنایع التا (Elta Systems) است در حالی که سیستم مدیریت و کنترل سامانه ، ساخت صنایع البیت (Elbit Systems) است. سیستم مدیریت و کنترل نبرد (BMC) وظیفه پردازش اطااعات دریافت شده از رادار ، تعیین مسیر هدف و نقطه اصابت موشک را بر عهده دارد.[/font] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/ELTA_ELM-2084_MMR.JPG"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_ELTA_ELM-2084_MMR.JPG[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/3l-image~3.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_3l-image~3.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif]این سیستم از طریق یک درگاه رادیویی اطلاعات را برای موشک گیج کننده ارسال میکند و موشک بر اساس آن اطلاعات خود را در مسیر و جهت هدف قرار میدهد. واحد های پرتابگر سامانه فلاخن داوود توانایی امکان حمل 16 موشک (در پرتابگر متحرک 12 موشک) را به صورت همزمان دارند. پرتابگرها از مکانیزم پرتاب عمودی استفاده میکنند که امکان شلیک موشک و مقابله با اهداف در زاویه 360 درجه فراهم میکند. موشک های گیج کننده به شتاب دهنده های جدا شونده ای مجهز هستند که در هنگام پرتاب ، شتاب اولیه بالایی را برای آن ها به وجود آورده و در مدتی بسیار کوتاه موشک ها را از پرتابگرها خارج کرده و به ارتفاع قابل توجهی میرسانند.[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][b]رادار چند ماموریته [/b][b]([/b][b]MMR[/b][b])[/b][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]ELM-2084 رادار چند منظوره یا چند ماموریته (MMR) سه بعدی باند S است که از پویش الکترونیکی فعال (AESA) برای کشف اهداف بهره میگیرد.این رادار جهت موقعیت یابی آتشبارهای توپخانه ای و عملیات های پدافند هوایی در برد کوتاه ، متوسط و بلند قابل استفاده است و امکان کشف و رهگیری طیف وسیعی از اهداف از جمله راکت ها ، گلوله های توپ ، جنگنده ها ، پرنده های بدون سرنشین ، بالگرد ها و انواع اهداف هوایی با سطح مقطع راداری پایین را دارد. سه ماموریت اصلی این رادار عبارتند از :[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]موقعیت یابی آتشبارهای توپخانه ای[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]کشف و رهگیری گلوله های خمپاره ، توپ و همچنین راکت ها در کالیبر های مختلف[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]تعیین موقعیت آتشبارهای دشمن[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]تعیین مسیر پرواز منحنی (بالستیک) و محاسبه نقطه برخورد[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]هدایت آتش خودی به سمت آتشبار و مواضع توپخانه ای دشمن[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]پدافند هوایی[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]کشف و شناسایی تمامی انواع اهداف هوایی از جمله هواگرد های سرنشین دار و بدون سرنشین[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]نرخ به روزرسانی سریع جهت رهگیری اهداف با مانور پذیری بالا[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]ارائه لحظه ای و بی وقفه اطلاعات از محدوده هوایی تحت نظارت[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]کنترل آتش :[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]به عنوان بخشی از سامانه رهگیر ضد موشکی جهت ارسال لحظه ای موقعیت هدف[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]به عنوان بخشی از سامانه پدافند هوایی[/font] [/list] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/elm2084.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_elm2084.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_ELM-2084_MMR.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/gddgda.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_gddgda.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif]ویژگی های این رادار عبارتند از :[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]پویش الکترونیکی فعال و سه بعدی[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]دو حالت عملکردی پدافند هوایی با گردش 30 دور در دقیقه جهت تامین نرخ به روزرسانی بالا و حالت کشف و رهگیری مهمات توپخانه ای با پوشش 120 درجه ای[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت ارائه در پلتفرم کششی و خود کششی[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]ماژولار و متنوع در ابعاد[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]تحرک بالا و استقرار سریع[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت حمل و نقل هوایی (با هواپیماهای ترابری در کلاس سی 130)[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت کنترل از راه دور[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]امکان یکپارچه سازی با شبکه های راداری و پدافندی[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت های پیشرفته مقابله با جنگ الکترونیک[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت های پیشرفته پردازش اطلاعات جهت انجام عملیات در محیط های آلوده به امواج مزاحم ، کشف و شناسای دقیق اهداف در شرایط تراکم هدف و کشف اهداف در ارتفاع بسیار پایین[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت دسترسی و اطمینان بالا[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]رابط کاربری انعطاف پذیر و پیشرفته همراه با سیستم های C4I[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]محدوده پویش گسترده در زوایای عمودی و افقی[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]سیستم ثبت دقیق اطلاعات عملیات جهت بررسی و پردازش[/font] [/list] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/dadag.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_dadag.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/fgd~0.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_fgd~0.jpg[/img][/url][/center] [b][font=tahoma,geneva,sans-serif]نکات برجسته عملکرد :[/font][/b] [font=tahoma,geneva,sans-serif]برد کشف[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]اهداف هوایی : 474 کیلومتر[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]مهمات توپخانه ای : 100 کیلومتر[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]زاویه پوشش افقی[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]اهداف هوایی : 120 درجه به صورت ثابت و 360 درجه با گردش[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]مهمات توپخانه ای : 120 درجه[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]زاویه پوشش عمودی[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]از 40- الی 40+ درجه (در برخی منابع تا 50-+ درجه نیز ذکر شده است)[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]دایره خطای احتمالی[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]برای کشف مهمات توپخانه ای : 125 متر در 50 کیلومتر[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]تعداد اهداف قابل کشف :[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]اهداف هوایی : حداکثر 1200 هدف[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]مهمات توپخانه ای : حداکثر 200 هدف در دقیقه[/font] [/list] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/3232433.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_3232433.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/HI201-928.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_HI201-928.jpg[/img][/url][/center] [center][color=#ff0000][b][font=tahoma,geneva,sans-serif]منابع[/font][/b][/color][/center] [center][color=#ff0000][b][url="http://www.army-technology.com/projects/stunner-terminal-missile-defence-interceptor-israel/"][font=tahoma,geneva,sans-serif]1[/font][/url][/b][/color][/center] [center][b][url="http://www.iai.co.il"][color=#ff0000][font=tahoma,geneva,sans-serif]2[/font][/color][/url][/b][/center] [center][color=#008000][b][font=tahoma,geneva,sans-serif]مترجم : سینا نوریخانی[/font][/b][/color][/center] [center][b][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#ff0000]هرگونه برداشت از این مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت [/color][url="http://www.military.ir"][color=#008000]میلیتاری[/color][/url][color=#ff0000] امکان پذیر است[/color][/font][/b][/center]