صرف نظر از این روش مضحک در نشان دادن ماکت که صد البته ماکت رو اینطوری نمایش نمیدن و نمایش ماکت روش خاص خودش رو داره     حتی در ماکت هم ما طراحی مستقل نداریم و کپی کاری میکنیم ، امرپ مکس پرو     --------------------   جدای از این حرف ها اینکه حرکت کنن به سمت خودروهای محافظت شده خبر خوبیه

  در بهترین شرایط انهدام نیمی از اهداف ، موردی که در آزمایشات این سیستم هم به اثبات رسید

به نام خداوند جان و خرد   با سلام       سامانه پدافندی M-11  موسوم به Shtorm (به معنی طوفان) که در ناتو با نامگذاری SA-N-3 'Goblet' شناخته میشود ، اولین سامانه موشکی سطح به هوای شوروی است که به صورت اختصاصی به عنوان یک سامانه دریاپاه توسعه داده شد و حاصل توسعه سامانه زمین پایه نبود. توسعه این سامانه در 25 جولای سال 1959 کلید خورد. کار بر روی یکپارچه سازی سیستم های این سامانه برعهده موسسه تحقیقات علمی شماره 10 شوروی بود. این سامانه در ابتدا جهت نصب برروی ناوهای پروژه 1126 در نظر گرفته شده بود اما با توجه به لغو شدن پروژه این ناو ها در ژوئن سال 1961، در نهایت بر روی ناو های بالگردبر کلاس مسکوا (پروژه 1123) نصب گردید. کلاس مسکوا جهت انجام عملیات ضد زیردریایی (ASW) بر علیه زیردریایی های ناتو در پوشش محدود جنگنده های ناونشین خودی طراحی و ساخته شده بود و بدین جهت میبایست از سامانه دفاع هوایی مطمئنی جهت مقابله مستقل با هواگرد های دشمن نیز برخوردار میبود.   کلاس مسکوا     از این رو سامانه M-11 جهت نصب بر روی این ناوها در نظر گرفته شد. طراحی اولیه سامانه تا ماه اوریل سال 1962 پایان پذیرفت و نمونه تغییر یافته ای از پرتابگر ZIF-101  (مورد استفاده در سامانه SA-N-1 'Goa') برای پرتاب موشک های سامانه ساخته شد. رفع نواقص طراحی و طراحی مجدد برخی زیرسیستم های سامانه در نهایت تا سال 1963 صورت گرفت و در سال 1965 الی 1966 نمونه اصلی سامانه به ساخت رسید و جهت انجام آزمایشات دریایی بر روی ناو وروشیلف  (Voroshilov) نصب گردید. این ناو که نام جدیدOS-24   برای آن برگزیده شده بود ، به عنوان پلتفرم نصب و آزمایش سامانه های دریاپایه شوروی مورد استفاده قرار میگرفت. از جمله سامانه های نصب و آزموده شده بر روی این ناو سامانه OSA-M است. توسعه سامانه با نصب بر روی ناو مسکوا در 25 دسامبر سال 1967 ادامه یافت. با اینحال سامانه تا سال 1969 توسط کمیته دولتی مورد تایید قرار نگرفت تا اینکه در نهایت با نام M-11 Shtorm جهت نصب در ناو های نیروی دریایی شوروی تایید شد.   پس از تایید ، سامانه علاوه بر کلاس مسکوا بر روی ناوهای کلاس Kiev ،  Kara وKresta  نیز نصب گردید.  سامانه M-11 به هیچ کشوری صادر نشد و تنها کاربر آن نیروی دریایی شوروی و پس از آن روسیه بود. در سال 1972به روزرسانی هایی جهت مقابله با تهدیدات ارتفاع پست بر روی سامانه صورت گرفت و سامانه جدید M-11 Shtorm-M نام گذاری شد. در اواسط دهه هشتاد میلادی به روزرسانی های بیشتری بر روی سامانه انجام شد که حاصل آن سامانه M-11 Shtorm-N با بهبود قابلیت ها در مقابله با موشک های ضد کشتی با پرواز به صورت سینه مال (sea-skimming) بود. در نهایت در اواخر دهه شصت نمونه های ارتقا یافته سامانه M-11 به Shkval (به معنی بوران) تغییر نام یافتند.   کلاس Kiev     کلاس Kara      موشک مورد استفاده سامانه که V611 یا 4K60 نام دارد توسط دفتر طراحی Lavochkin-Grushin طراحی و توسعه داده شده. این موشک دارای چهار بالک هدایتگر در انتهای بدنه و چهار بالک تثبیت کننده است. بالک های تثبیت کننده از وسط بدنه تا نیمه بخش عقبی موشک ادامه یافته اند. بالک های هدایتگر دارای شهپرهای کوچکی (Ailerons) هستند که برخلاف طراحی معمول به جای لبه فرار (trailing edge) در لبه حمله (Leading Edge) بالک ها قرار گرفته اند. این شهپرهای کوچک به صورت مستقل از بالک ها حرکت میکنند و جهت بهبود قابلیت کنترل بالک ها بر روی حرکت موشک تعبیه شده اند.   موشک V611     هر کدام از بالک های هدایتگر در قسمت لبه انتهایی خود دارای آنتن کوچکی هستند که این انتن ها در حقیقت گیرنده فیوز مجاورتی رادیویی موشک هستند. علاوه بر این مابین بالک های هدایتگر چهار انتن کوچک قرار گرفته که از این آنتن ها برای ارتباط با سامانه کنترل آتش استفاده میشود. در روی بدنه موشک چندین مجرای عبور سیم (wiring conduits) از نوع کوتاه و بلند دیده میشود. مجرای بلند از انتهای بخش جلویی موشک تا ابتدای بخش عقبی آن امتداد یافته در حالی که مجراهای کوتاه تر صرفا در میانه بدنه کشیده شده اند و تا ابتدای لبه حمله بالک های تثبیت کننده امتداد دارند. از این مجراها جهت عبور سیم های ارتباطی به صورتی خارج از محظفه سرجنگی و پیشران موشک استفاده میشود. تقسیم بندی بدنه موشک به اینصورت است : در ابتدای بدنه جستجوگر نیمه فعال راداری و در ادامه بخش پردازشگر ، کنترل و هدایت پروازی موشک. در وسط بدنه سر جنگی 125 کیلوگرمی از نوع شدیدالانفجار ترکش شونده با فعال سازی توسط دو فیوز ضربه ای و مجاورتی. در انتهای موشک نیز بخش پیشران قرار دارد که از نوع سوخت جامد با ترکیب دو سوخت متفاوت (dual-thrust) است.     1- بالک های هدایتگر 2- شهپر کوچک در لبه حمله بالک 3-آنتن گیرنده سیستم فیوز مجاورتی رادیویی 4-آنتن ارتباط با سامانه هدایتگر (دریافت فرمان)   موشک های V611 با 6.16 متر طول ، 65.5 سانتی متر قطر و 1839 کیلوگرم وزن از حداکثر برد 40 کیلومتر برخوردار هستند و از ترکیب هدایتی آشیانه یابی نیمه فعال راداری با هدایت فرمانی بهره میبرند.  اعتقاد بر این است که دو نمونه موشک برای سامانه M-11 وجود دارد. نمونه نخستین که V611 است و سامانه آن در ناتو با نامگذاری SA-N-3A شناخته میشود و نمونه ارتقا یافته که سامانه آن در ناتو به SA-N-3B نامگذاری شده. در مورد موشک ارتقا یافته ، دو مسئله متفاوت از سوی منابع مطرح شده. نخستین مورد افزایش برد این موشک جهت استفاده در ناو هواپیمابر کلاس Kiev است که منابع روسی این مورد را رد میکنند. مورد دوم که از سوی منابع روسی اعلام شده بهبود قابلیت های موشک ارتقا یافته در مقابله با موشک های کروز ضد کشتی در حال پرواز به صورت سینه مال است. منابع روسی این موشک را V 611M/4K65 نامیده اند.     1- بالک تثبیت کننده 2- بالک هدایتگر 3-مجرای عبور سیم بر روی بدنه   در کل دو مورد متفاوت برای موشک ارتقا یافته عنوان شده که شامل افزایش برد و بهبود قابلیت های مقابله است. سامانه پدافندی M-11 به سیستم پرتابگر/بارگذار B-189 مجهز است. این سیستم شامل دو بازوی تثبیت نشده (unstabilised) پرتابگر از نوع ریلی است که هر کدام از این بازوها توسط یک سیستم ذخیره سازی و بارگذاری مجدد پشتیبانی میشود. بازوهای پرتابگر در زمان بارگذاری موشک به صورت عمودی قرار میگیرند تا امکان بارگذاری موشک ها به ریل پرتابگر از طریق سیستم بارگذاری (با مکانیزم هیدرولیکی) فراهم شود. در ناوهای کلاس مسکوا دو سیستم پرتابگر/بارگذار وجود دارد که هر کدام با چهار محفظه ذخیره سازی گردان هر یک با ظرفیت شش موشک پشتیبانی میشوند (مجموع موشک های ذخیره شده در ناو 48 موشک است). در ناوهای کلاس کارا  یک پرتابگر با 24 موشک ذخیره وجود دارد. ناو های کلاس Kresta II نیز از پرتابگر/بارگذار مدل B-187A استفاده میکنند که در بخش پرتابگر مشابه B-189 است و تفاوت آن در سیستم ذخیره سازی و بارگذاری است.   پرتابگر     تصویری مناسب برای درک ابعاد موشک و پرتابگر آن       در پرتابگر/بارگذار B-187A از سیستم ذخیره سازی زنجیره ای استفاده شده که البته این سیستم نیز ظرفیت حداکثر 24 موشک را دارد. در ناو کلاس Kiev نیز از مجموعه ذخیره سازی زنجیره ای برای تغذیه پرتابگر سامانه استفاده شده. سامانه پدافندی M-11 از سیستم کنترل اتش راداری موسوم به 4R60 Grom (رعد) برخوردار است که در ناتو با نام Head Light شناخته میشود و در باند G/H (محدوده فرکانسی 4 الی 8 گیگاهرتز) عمل میکند. هر کدام از سامانه های پرتابگر/ بارگذار توسط یک سامانه Grom پشتیبانی میشود. لازم به ذکر است که در ناوهای کلاس Kara  و  Kresta ، سیستم راداری Grom علاوه بر کنترل آتش مجموعه پدافندی ، کنترل سیستم موشکی ضد زیر سطحی RPK-3 Metel را نیز بر عهده دارد. این سیستم موشکی ضد زیردریایی در ناتو با نام SS-N-14 'Silex' شناخته میشود.   سیستم ذخیره سازی زنجیره ای موشک ها در ناو کلاس Kiev     سامانه راداری Grom     جستجو و کشف هدف برای سامانه Grom از طریق رادار نظارت هوایی ناو صورت میگیرد که در ناو های مجهز به این سیستم ، رادار سه بعدی با نام MR-600 Voskhod (با نام گذاری ناتو Top Sail ) است. پس از جستجو و کشف هدف توسط رادار MR-600 ، اطلاعات هدف برای رهگیری به سامانه Grom منتقل میشود. این سامانه شامل یک مجموعه راداری با پنج انتن سهموی است. دو آنتن کوچکتر فوقانی (به قطر 1.8 متر) که قابلیت حرکت مستقل از مجموعه سازه پایینی را دارند جهت رهگیری موشک های شلیک شده از سامانه استفاده میشوند. دو انتن سهموی شبکه ای بزرگ (به قطر 4 متر) نیز که در میان هسازه راداری قرار دارند برای رهگیری هدف مورد استفاده قرار میگیرند. در نهایت یک انتن سهموی کوچک نیز در پایین مجموعه راداری و مابین انتن های بزرگتر قرار دارد که به منظور انتقال فرامین به موشک ها استفاده میشود. سامانه راداری Grom از قابلیت هدایت دو موشک به سمت یک هدف تا حداکثر برد 60 کیلومتر در ارتفاع 100 الی 25000 متر برخوردار است. بنا بر گفته برخی منابع این سامانه امکان مقابله با اهداف سطحی را نیز به صورت محدود دارد. نمونه ارتقا یافته این رادار ، Grom-M نام دارد که دارای قابلیت های بالاتری در زمینه مقابله با موشک های ضد کشتی با پرواز به صورت سینه مال است.   رادار MR-600     اجزای مختلف سامانه راداری Grom     1-آنتن رهگیری موشک 2-آنتن رهگیری هدف 3-آنتن ارتباط با موشک (ارسال فرمان هدایتی)   وضعیت :   از این سامانه به تعداد 25 واحد به ساخت رسیده و تنها در نیروی دریایی شوروی/روسیه به خدمت گرفته شده است     منبع : Jane's Naval Weapon Systems 45 OCR   مترجم : سینا نوریخانی   هر گونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

  نکنه تصور میکنید روسیه هم عضو محور به اصطلاح مقاومت هست؟؟ یا تعهدی داره نسبت به این جریان؟؟   مشخصا روسیه اگر در سوریه حضور داره برای کسب منافع مشخصی هست که این منافع رو به هیچ وجه در گرو درگیری با اسرائیل قرار نمیده   همانطور که پیشتر خود روس ها هم اعلام کردن در عملیات در سوریه هماهنگی هایی با اسرائیل هست که قطعا یک طرفه هم نیست (هیچ هماهنگی یک طرفه نمیشه)   سطح روابط اسرائیل با روسیه هم مشخصه ، زدن امثال قنطار هم چیزی نیست که ارزش درگیر شدن برای روس ها داشته باشه و منافع اون ها رو به خطر بندازه   تاریخ رو مرور کنید ، سادات قبل از حمله به اسرائیل یکی از کارهایی که انجام داد اخراج روس ها بود ، البته دلایل مختلفی براش ذکر شده ولی یکی از مهمترین دلایلش بی اعتمادی بود

به نام خدا   با سلام       در اواخر دهه 50 میلادی نیروهای مسلح شوروی به یک سامانه پدافندی لشکری (divisional) که امکان تامین پوشش پدافند برد کوتاه و ارتفاع پست برای واحد های زمینی را داشته باشد ، اعلام نیاز کردند. نیاز واحد های زمینی همراه با علاقه نیروی دریایی به در اختیار گرفتن چنین سامانه ای برای دفاع نقطه ای (Point defence) از شناورها در نهایت منجر به ایجاد یک رویکرد مشترک برای توسعه سامانه پدافندی مد نظر شد ، سامانه ای که طرح آن در تاریخ 27 اکتبر سال 1960 توسط دفتر سیاسی شوروی نیز مورد تایید و موافقت قرار گرفت. موسسه بیستم تحقیقات و پژوهش های علمی شوروی مسئول یکپارچه سازی پروژه ساخت سامانه دریاپایه با پروژه اصلی (ساخت نمونه زمین پایه) بود.    ساخت نمونه زمین پایه با نام Osa ( یا Wasp به معنی زنبور) در طی یک روند طولانی مدت به نتیجه رسیده و در نهایت این نمونه در سال 1969 به خدمت واحد های پدافندی شوروی درآمد. با اینحال ساخت نمونه دریاپایه با نام Osa-M پیش از آنکه به نتیجه مطلوب دست یابد و به عنوان پر کاربرد ترین سامانه دفاعی موشکی در شناورهای شوروی شناخته شود ، درگیر مشکلات متعددی بود و روند توسعه آن بیش از نمونه زمین پایه به طول انجامید. ساخت موشکی که به صورت همزمان قادر به تامین الزامات عملیاتی یگان های پدافندی دریایی و زمینی باشد کار دشواری بود. در ابتدا ساخت یک موشک زمین به هوا از نوع شلیک کن فراموش کن (fire-and-forget) با طول 2.65 متر مد نظر بود که در طی مراحل توسعه با آشکار شدن محدودیت های این طرح ، ابعاد موشک تغییر یافته و موشک بزرگتری طراحی شد  و سیستم هدایتی مد نظر برای آن نیز تغییر یافت.   مدلی از طرح ابتدایی سامانه زمین پایه     روند طراحی و توسعه موشک مورد نظر تا سال 1964 و تغییر پیمانکار اجرای پروژه ادامه داشت. مشکلات طراحی موشک و خصوصا پرتابگر ابتدایی آن موسوم به SM-126 در نهایت نیروی دریایی شوروی را وادار ساخت تا پیمانکار جدیدی برای پروژه انتخاب کند ، در نتیجه کار ساخت موشک و پرتابگر به دفتر تحقیقات و توسعه Altair و دفتر طراحی Fakel سپرده شد.  تیم طراحی جدید ،سیستم پرتابگر/بارگذار جدیدی را طراحی و آن را ZIF-122 نام گذاری کرد. این سیستم به عنوان سیستم اصلی پرتابگر/بارگذار نمونه دریاپایه سامانه Osa تا پایان پروژه و حصول به نتیجه بود. در سال 1967 آزمایشات دریایی سامانه Osa-M با استفاده از ناو وروشیلف (Voroshilov) صورت گرفت.این ناو در سال 1963 تا 1965 تحت پروژه 33 ام (Project 33M) به روزرسانی شده و نام جدید OS-24 برای آن برگزیده شده بود. برای نصب سامانه Osa-M تغییراتی دیگری نیز بر روی این ناو انجام شد. در نهایت به دلیل انجام اصلاحات در سامانه و دوباره طراحی شماری از سیستم ها و اجزا و در نتیجه نیاز به تغییرات مجدد بر روی ناو ، شناور جدیدی به عنوان پلتفرم نصب سامانه اصلاح شده مد نظر قرار گرفت که ناو MPK-2 از ناو های کلاس گریشا (Grisha) بود.   در سال 1971 سامانه جدید بر روی ناو Nikolaev از کلاس کارا نیز نصب شده و مورد آزمایش قرار گرفت و در نهایت تا دو سال بعد بدون تغییر نام به خدمت گرفته شد. این سامانه در ابتدا به منظور نصب در ناوهای ضد زیردریایی شوروی و تامین پدافند نقطه ای برای این ناو ها از جمله ناو های کلاس کارا و گریشا در نظر گرفته شد اما در ادامه بر روی طیفی گسترده ای از شناورهای رزمی شوروی همچون ناوچه های کلاس Krivak (پروژه 1135) ، ناو هواپیما بر کلاس Kiev (پروژه 1143) ، رزم ناو های اتمی کلاس Kirov (پروژه 1144) ،  ناو موشک انداز کلاس اسلاوا (پروژه 1164) ، ناوچه کلاس Nanuchka (پروژه 1234) ، ناو نیروبر کلاس Ivan Rogov (پروژه 1174) ، ناوچه های ضد زیردریایی کلاس Koni (پروژه 1159) و ........ .   شماری از شناورهای مجهز به سامانه Osa-M (یا نسخه های جدیدتر آن)   کلاس Kirov (پروژه 1144)     کلاس Kiev (پروژه 1143)     کلاس اسلاوا (پروژه 1164)     کلاس Nanuchka (پروژه 1234)     کلاس Ivan Rogov (پروژه 1174)     کلاس Koni (پروژه 1159)     کلاس کارا     سامانه دریاپایه Osa-M توسط ناتو با نام SA-N-4 'Gecko' شناخته میشود. از سال 1975 با ارتقای سامانه های Osa-M حداقل ارتفاع درگیری این سامانه به 25 الی 60 متر کاهش یافت. این نمونه ارتقا یافته بر روی یکی از ناو های کلاس گریشا با کد MPK-147 نصب و آزمایش گردید. نسخه بعدی سامانه ، Osa-MA نام داشت که در سال 1979 به خدمت پذیرفته شد. مدت کوتاهی پس از پذیرفته شدن این سامانه به خدمت ، کار بر روی نمونه بهبود یافته ای از آن با قابلیت های بالاتر در مقابله با موشک های کروز ضد کشتی با پرواز سینه مال یا در ارتفاع بسیار پایین (اصطلاحا sea skimming) آغاز شد ، سامانه ای که از  ارتفاع درگیری پایین تری نسبت به نسخه های پیشین بررخوردار بود. این سیستم در نهایت تا سال 1985 و با نام OSA-MA2 به خدمت در شناورهای نیروی دریایی شوروی پذیرفته شد.   شرح   Osa-M یک سامانه پدافند موشکی نقطه ای با قابلیت ثانویه مقابله با اهداف سطحی است که به منظور نصب و به کارگیری در شناورهای رزمی با حداقل تناژ جا به جایی 500 تن طراحی و ساخته شده است. این سامانه بسته به مدل از چندین موشک مختلف از جمله موشک های 9K33 ،  9K33M و 9K33M5 استفاده میکند. موشک 9K33 مورد استفاده در سامانه OSA-M از بدنه استوانه ای کشیده و باریک با چهار بالک هدایتگر در جلو (به صورت X شکل) و چهار بالک تثبیت کننده در عقب بدنه است (این بالک ها بر روی یک حلقه گردان که به بدنه موشک متصل است وصل شده اند). ترتیب قرارگیری اجزای داخلی موشک نیز بدین صورت است : در ابتدا آنتن فرستنده رادیویی فیوز مجاورتی و پس از آن سیستم محرک  بالک های هدایتگر ، در بخش بعدی پردازشگر و سیستم هدایت و کنترل موشک قرار گرفته است. پس از این بخش نیز سر جنگی موشک به وزن 14.5 کیلو (وزن سر جنگی موشک ها بسته به مدل موشک و زمین پایه یا دریاپایه بودن آن متفاوت است) و پس از آن پیشران و شتاب دهنده (بوستر) ترکیبی سوخت جامد و در نهایت گیرنده های سیستم هدایتگر موشک واقع شده اند.   نمای برش خورده از موشک 9K33     بخش های مختلف موشک     1- فرستنده رادیویی فیوز مجاورتی 2-محل قرارگیری کنترلگرهای حرکتی کانارد 3- محل قرارگیری محرک های کانارد 4-کپسول هوای فشرده (متصل به محرک های کانارد) 5- گیرنده رادیویی فیوز مجاورتی 6- محل قرارگیری سیستم هدایت فرمانی موشک و اجزای مرتبط آن 7- محل قرارگیری سیستم کنترل پروازی خودکار موشک (AutoPilot) 8- سر جنگی 14.5 کیلوگرمی 9- پیشران سوخت جامد 10- بالک های تثبیت کننده عقبی نصب شده بر روی حلقه چرخان متصل به بدنه     موشک های سامانه OSA-M در حدود 3.15 متر طول ، 127 کیلو وزن ، 1.8 الی 2 ماخ سرعت و در حدود 8 الی 10 کیلومتر برد دارند. این موشک ها از امکان رهگیری اهداف تا ارتفاع 5 کیلومتر (در برخی منابع اعداد دیگری نیز ذکر شده است) برخوردار هستند. سیستم هدایتی موشک های سامانه Osa-M از نوع فرمانی و با دریافت اطلاعات از واحد کنترل آتش است. این سامانه به سیستم پرتابگر/بارگذار ZIF-122 مجهز است که یک مجموعه استوانه ای به وزن 6.85 تن (به استثنای وزن موشک ها) است که در زیر عرشه قرار میگیرد. این سامانه دارای دو بخش است که بخش اول آن پرتابگر/بارگذار و بخش دوم آن مجموعه ذخیره سازی است.  سیستم بارگذار پرتابگر از نوع جمع شونده و دارای دو بازوی پرتابگر از نوع ریلی است. بخش ذخیره سازی موشک نیز شامل چهار مجموعه ذخیره سازی گردان موشک هر کدام با ظرفیت پنج موشک (در مجموع 20 موشک) است که هر دو مجموعه یک بازوی پرتابگر را تغذیه میکند. مکانیزم بارگذاری موشک ها نیز از نوع ترکیبی الکتریکی ،  هیدرولیکی و مکانیکی است.   پرتابگر با دو بازوی پرتاب ریلی     نمای فوقانی از محفظه استوانه ای سیستم (در حالت جمع شدن پرتابگر به داخل)     بخش استوانه ای مجموعه پرتابگر/بارگذار در حدود 5 متر ارتفاع و 4.2 متر قطر دارد. پرتابگر از قابلیت پوشش 360 درجه ای به صورت افقی و 90 درجه ای به صورت عمودی برخوردار است. البته در برخی شناورها به جهت نقطه قرارگیری پرتابگر زاویه پوشش افقی آن محدودتر از 360 درجه است. در زمان عدم استفاده از سامانه ، بخش پرتابگر به محفظه داخلی مجموعه جمع میشود و در زمان استفاده مجددا بیرون آمده و در ارتفاع اصلی خود قرار میگیرد. برای بارگذاری مجدد موشک ها دو بازوی پرتابگر در زاویه 90 درجه قرار گرفته ، دریچه بخش ذخیره سازی تحت پرتابگر باز شده و دو موشک از مجموعه های ذخیره سازی خارج شده و توسط بارگذار به سمت ریل های پرتابگر هدایت میشود. در نهایت دو موشک بر روی پرتابگر سوار شده و اماده شلیک میگردند.   تصویری از مرحله بارگذاری مجدد موشک       فرآیند بارگذاری مجدد موشک ها به صورت معمول در حدود 16 الی 20 ثانیه به طول می انجامد و سیستم پرتابگر در نهایت امکان شلیک موشک با نرخ 2 الی 3 موشک در دقیقه به سمت اهداف هوایی و تا حداکثر هشت موشک در دقیقه به سمت اهداف سطحی را خواهد داشت (حالت ویژه با افزایش سرعت در بارگذاری و شلیک). اکثریت شناورهایی که از مدل های مختلف این سامانه بهره میبرند دارای یک سیستم پرتابگر/بارگذار (با 20 موشک)هستند به جز شناورهای کلاس Kara ، Kiev ، Kirov و Slava که دارای دو سیستم پرتابگر/بارگذار (با مجموع 40 موشک) هستند.   سامانه Osa-M دارای سیستم کنترل آتش 4R33 MPZ-301 Baza است که در ناتو با نام Pop Group شناخته میشود. این مجموعه دارای چندین بخش است که عبارتند از :  رادار شبکه ای سهموی جستجو و کشف هدف/پیش اخطار در باند H (فرکانس کاری 6 الی 8 گیگاهرتز) و دارای برد کشف 30 کیلومتر و نرخ گردش 33 دور در دقیقه (به جز این رادار امکان استفاده از رادارهای نظارت هوایی/پیش اخطار نصب شده در ناو نیز جهت ارائه اطلاعات اولیه به سامانه وجود دارد). دو آنتن راداری بزرگ و کوچک سهموی از نوع کسگرین و دارای صفحه هم اندازه تغییر پلاریزاسیون هستند و در باند J (محدوده فرکانسی 10 الی 20 گیگاهرتز) عمل میکنند. آنتن بزرگتر از نوع پالس داپلر و باریک پرتو (Narrow Beam) است که جهت رهگیری اهداف تا حداکثر برد 15 الی 20 کیلومتر مورد استفاده قرار میگیرد.   سیستم 4R33 MPZ-301 Baza     آنتن کوچکتر نیز از نوع باریک پرتو بوده و جهت رهگیری و اطلاع از مسیر حرکتی موشک های شلیک شده از سامانه استفاده میشود. به جز دو انتن مورد اشاره دو اتتن کوچک مدور و مستطیل شکل نیز در سیستم کنترل آتش مورد استفاده قرار میگیرد. این آنتن ها که از نوع پهن پرتو (Wide Beam) هستند جهت رهگیری موشک شلیک شده از سامانه و ایضا ارسال فرامین هدایتی به موشک به کار میروند. آنتن مدور (رهگیر موشک) در باند I و  محدوده فرکانسی  8 الی 10 گیگاهرتز عمل میکند. به جز اجزای مورد اشاره ، سیستم کنترل آتش Baza از مجموعه رهگیری اپتیکال در مدل های 9Sh33 یا 9Sh38-2 "Karat" نیز برخوردار است (البته نه در نمونه های ابتدایی) . اطلاعات سیستم کنترل آتش سامانه به بخش فرماندهی و کنترل منتقل میشود ، جایی که اپراتور با در اختیار داشتن پنل کنترل تصمیم میگیرد رهگیری به صورت خودکار یا دستی صورت گیرد.پس از کشف و شناسایی هدف توسط رادار پیش اخطار ،  رادار رهگیری بر روی هدف قفل کرده و در نهایت موشک به سمت هدف شلیک میگردد.     1-رادار رهگیری هدف 2-رادار رهگیری موشک 3- آنتن مدور سیستم ثانویه رهگیری موشک 4-آنتن مستطیلی سیستم ارتباط با موشک (انتقال فرمان)   نحوه عملکرد صفحه تغییر پلاریزاسیون در رادار Baza     به محض شلیک موشک رادار رهگیر موشک ، حرکت و موقعیت آن را زیر نظر گرفته و فرامین هدایتی با اطلاع همزمان و لحظه ای از موقعیت موشک و هدف به موشک ارسال میشود. پرواز موشک از حالت سکون (بر روی پرتابگر) تا دو ثانیه پس از آن از طریق شتاب دهنده یا بوستر صورت میگیرد حال انکه ادامه حرکت موشک تا اصابت به هدف با خاموش شدن بوستر و با روشن شدن پیشران اصلی انجام میشود. موشک پس از رسیدن به محدوده هدف با استفاده از فیوز مجاورتی در فاصله حداکثر 15 متری از آن منفجر میشود ( به جهت دقت سیستم هدایت و کنترل آتش ، فاصله انفجار از هدف در بیشتر موارد کمتر از ۱۵ متر است) .   در صورت عدم موفقیت در رهگیری هدف فرمانی برای خود انهدامی (Self destruct) به موشک ارسال شده یا مسیر پروازی آن توسط سامانه کنترل آتش به سمت آب تعیین میشود تا از خطر احتمالی موشک سرگردان فاقد هدف جلوگیری شود. سامانه Osa در مدلی همچون OSA-MA از قابلیت مقابله با اهدافی تا حداقل ارتفاع 25 متری از سطح آب برخوردار بود با اینحال نمونه های جدیدتر این سامانه همچون Osa-MA2 از قابلیت درگیری با هدف در ارتفاع 5 متر و حتی کمتر از آن نیز برخوردار هستند (به جهت مقابله با موشک های کروز ضد کشتی با پرواز به صورت سینه مال)   وضعیت : تاکنون در حدود 280 واحد از این سامانه به ساخت رسیده و در نیروهای دریایی هفت یا هشت کشور جهان نیز مورد استفاده قرار گرفته است ضمن انکه این سامانه همچنان برای فروش به مشتری خارجی قابل عرضه است.       منبع : Jane's Naval Weapon Systems 45 OCR   مترجم : سینا نوریخانی   هر گونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

  دوست عزیز فرمایشی که مقامات ترکیه داشتن در مورد تصرف یک هفته ای روسیه ناشی از اشتباه ساقی ایشان هست در رساندن جنس (مواد مخدر) دارای ناخالصی   شما با تانک از شرق روسیه به غرب روسیه بخواید برید (به صورت معمول نه در حالت جنگی) بیش از یک هفته طول خواهد کشید به قدری این کشور پهناور هست     حالا اردوغان و ترک ها دارن صحبت از جنگ و فتوحات در کشوری میکنن که یکی از قدرت های نظامی برتر جهان هست و به مراتب قوی تر از ترکیه ، درسته دیگه شوروی در کار نیست ولی روسیه فعلی هم آنقدر ضعیف نیست که توسط کشوری مثل ترکیه به اشغال دربیاد   در مورد ناتو هم باید عرض کنم که این امکان وجود نداره و حتی ناتو هم نمیتواند چنین کاری رو انجام بده (صحبت از روسیه کشوری با قدرت اتمی هست)   کلا لقمه گنده تر از دهانی هست که ترک ها رو خفه میکنه و اصلا نمیشه بهش فکر کرد و همانطور که گفتم توهمی نافرم ناشی از وجود ناخالصی در جنس مصرفی اقایان هست

با تشکر   تاپیکی که حقیر در مورد این وسیله ایجاد کردم (چهار سال پیش تقریبا)   http://www.military.ir/forums/topic/21886-%D8%B4%D9%88%D8%A7%D9%84%DB%8C%D9%87-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D9%87-%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%B2%D9%87-%D8%A8%D8%A7-%D8%A2%DB%8C%D9%86%D8%AF%D9%87/

  با تشکر از مهران عزیز بابات این تاپیک ارزشمند :rose:   یک اشتباه کوچک و کم اهمیت رخ داده در انتخاب تصاویر   عکسی که مشاهده میکنید از سامانه موشکی جریکو هست منتهی سامانه موشکی زمین به هوای جریکو ساخت تونی استارک در فیلم Ironman   http://ironman.wikia.com/wiki/Jericho_Missile   تصویری منسوب به جریکو 1  

مشخصات سامانه به نقل از وبسایت صنایع سازنده     http://kbtochmash.com/defence-products/products-en/products-en_6.html

من برای اثبات صحبت خودم دنبال کارهای ذهنی نیستم ترجیح میدم مثال های عینی و محقق شده بیارم ،  دنبال علم غیب هم نیستم مواردی (مثل ارتفاع پخش ریزمهمات) رو مطرح میکنم که هست   یک نمونه موشک توچکا یا SS-21 از موشک ساز پر سابقه دنیا روسیه   موشک 9K79K این سامانه دارای کلاهک 9N123K از نوع خوشه ای هست که 50 عدد ریزمهمات انفجاری/ترکش زای مدل 9N24 را حمل میکنه هر کدام از این ریزمهمات در حدود 7.45 کیلو وزن دارند     ارتفاع پخش این ریزمهمات در موشک توچکا در حدود 2000 متر هست (در برخی منابع 1600 الی 1800 متر ذکر شده)     حالا یک سامانه موشکی تاکتیکی داریم به اسم M39 یک مدل از موشک این سامانه حامل حدود 275 عدد ریز مهمات هست. حالا ارتفاع رها سازی این موشک چقدر هست؟  در همان محدوده ای که پیشتر گفتم 1500 الی 2500 متر (منابع حدود 1000 الی 1500 و حتی کمتر از این عنوان کردن)  

  یعنی داعش رو برق سه فاز بگیره ولی جو نگیره   رسما از سبک روسی تبلیغات برای زرهی دارن استفاده میکنن با این تفاوت که اونجا تی 90 از روی یک سطح پرش میکنه ولی اینجا ..............     روس ها رسما باید خودکشی کنن با دیدن این کلیپ :)   هر چند در برخی بخش ها تبلیغات هدفمند و خوبی دارن ولی در برخی دیگه رسما قافیه تنگ آمده و ...........

اثربخشی ریزمهمات بیش از ابعاد و تعداد ،  به طراحی و تخصصی سازی اون بستگی داره و در صورت استفاده از طرح های مبتکرانه و پیشرفته ریزمهمات با کاربری تخصصی ، این نوع از مهمات هم میتونن اثر بخش باشن (نه صرفا به عنوان یک عامل روانی)   انواع کلاهک های خوشه ای توسعه داده شده برای موشک هندی  Prithvi     به عنوان نمونه ریزمهمات M77 قابلیت نفوذ در  8 الی 10 سانت فولاد رو دارن (این میزان نفوذ برای موادی مثل بتن بیشتر هم میشه) و محدوده اثربخشی اونها ضد نفر در حدود 4 متر هست ، راکت های سامانه راکت انداز چندگانه M-270 هر کدام ظرفیت حمل تا 644 عدد از این ریزمهمات را دارند.     یا ریزمهمات KB-1 از دسته ریزمهمات دو منظوره ضد نفر/ضد زره هستند که از یک ساختار استوانه ای شکل برخوردارند. ترکش زایی و قابلیت ضد نفر این مهمات از طریق پوسته آن ها و قابلیت ضد زره نیز از طریق ریز خرج گودی است که در داخل آن ها قرار داده شده.هر کدام از این ریزمهمات دارای 30 گرم ماده منفجره و یک ریز خرج گود از جنس مس است. یعنی یک پوسته ترکش شونده ضد نفر و یک هسته خرج گود ضد زره (یا نافذ در دیگر متریال ها)     منتهی مسئله مهم ارتفاع رهاسازی کلاهک های خوشه ای متعارف هست ، این کلاهک ها برخلاف انواع غیر متعارف (کلاهک های چندگانه اتمی) که ارتفاع رها سازی بالایی دارن ، از ارتفاع رها سازی پایینی برخوردار هستند. برخلاف کلیپ تبلیغاتی که از  کلاهک های خوشه ای موشک های ایرانی ساخته شده این کلاهک ها در نهایت در فاصله 1500 الی 2000 متری عمل جدایش رو انجام میده (بیش از این ارتفاع منطقی نیست) و به هیچ وجه امکان رها سازی در خارج از جو یا در ارتفاع بالا وجود نداره چون ریزمهمات یا بمبچه ها (کلا ریزمهمات فاقد هدایت) به حدی پخش خواهند شد که حتی ممکنه یک بلوک شهری رو هم نتونن هدف قرار بدن   این مسئله رو خصوصا عراقی ها در آزمایشات موشکی و ساخت کلاهک های خوشه ای برای موشک الفتح بهش رسیدن. در نهایت ارتفاع پخش بهینه که عراقی ها بهش دست یافتند 1500 الی 2500 متر بود تازه با کلاهکی با بیش از 800 عدد ریزمهمات نه 20 الی 30 عدد بمبچه یا ریزمهمات (به هر میزان که تعداد ریزمهمات افزایش پیدا بکنه میشه به میزانی ارتفاع رها سازی رو هم افزایش داد)   حالا ارتفاع رها سازی کلاهک خوشه ای رو بزارید در کنار ارتفاع درگیری یکسری از سامانه های دفاع موشکی نتیجه حاصل میشه

سیستم رزمی ایجس یک مجموعه کنترل و مدیریت چند ماموریته هست که بخش مهمی از اون مقابله با اهداف هوایی و موشکی یا همان بخش پدافندی هست ، ما کاری با کلیت ایجس نداریم منظور در این تاپیک  صرفا قابلیت های پدافندی هست   دقیقا در این تاپیک نظر بنده بر این بخش از سامانه ایجس هست و چون نمیشه تفکیکش کرد تحت نام سامانه ایجس ازش نام بردم و توضیح دادم که منظور چیه هر چند از ابتدا هم با توجه به موضوع تاپیک مشخص بود که منظور سامانه پدافندی و بخش پدافند هست نه بخش های دیگه   http://www.navy.mil/navydata/fact_display.asp?cid=2100&tid=200&ct=2   http://fas.org/man/dod-101/sys/ship/weaps/aegis.htm   http://www.globalsecurity.org/military/systems/ship/systems/aegis.htm   علاوه بر منبع از سازنده منابع فوق هم هست در توضیح ایجس و قابلیت های اون از جمله : پدافندی هوایی     بخش زرد رنگ سیستم تسلیحاتی ایجس هست     بخش پدافندی سامانه ایجس هم تحت نام همین مجموعه ازش نام برده میشه و نام دیگری نداره مگر همان بخش دفاع موشکی که افزوده شده (که این بخش هم در حقیقت زیر مجموعه بخش پدافندی ایجس هست)   بخش پدافندی ایجس رو میشه با سامانه های پدافندی دریاپایه مثل اس 300 مقایسه کرد صحبت بنده همین هست     راهش باز هست ولی نه در این تاپیک ، این تاپیک در نهایت جایی برای مقایسه سامانه های دریاپایه هست

    فرار به جلو؟؟   جناب چکا ما صرفا از بعد پدافندی سامانه ایجس صحبت کردیم ، خوبه از سازنده لینک دادم ، سامانه ایجس یک سامانه مدیریت رزمی هست ولی در بعد پدافندی قابل قیاس هست با اس 300 و امثالش ما بعد هدایت موشک کروز رو که در موردش صحبت نمیکنیم داریم از جهت پدافندی صحبت میکنیم   سامانه اس 300 دریاپایه دارای مجموعه مدیریت و کنترل هست سامانه ایجس هم همین مجموعه رو در زمینه پدافندی ارائه میده   سامانه اس 300 با تعداد مشخصی هدف قابلیت درگیری داره که ایجس هم به همین صورت هست و ............. هر دو هم سامانه دریاپایه هستن   سامانه ای که مد نظر شما هست " دفاع موشکی ایجس" در حقیقت زیر مجموعه همین سیستم هست   ما صرفا حرف از توانایی های بخش پدافندی ایجس زدیم مگر غیر از اینه؟؟   تکرار میکنم :   در لینکی که بنده قرار دادم سامانه دفاع موشکی ایجس مشخصا زیر مجموعه سامانه رزمی ایجس هست :     در همان منبع لاکهید گفته شده که :     سامانه رزمی ایجس یک بخشی هم دارد به نام سامانه دفاع موشکی ایجس ، ضمن اینکه ایجس در کنار بعد کنترل دیگر تسلیحات یک بعد پدافندی داره که مهمترین بعدش هم هست

  خیر   برداشت شما هست از صحبت بنده   در ابتدا عرض شد که :     که عملا هم وجود نداره ولی عرض نکردم نشان برتری هست یا ضعف صرفا عرض شد وجود نداره   وقتی وجود نداره پس من چه چیزی رو باید با چه چیزی مقایسه کنم؟ تا در نهایت رای به برتری یکی بدم؟؟   اما الان میگم اگر مبنا رو قابلیت های سامانه پدافندی دریاپایه برد بلند (دو ویژگی اصلی دریاپایه بودن سامانه و برد بلند بودن اون) در نظر بگیریم و مقایسه کنیم ، در دفاع در برابر انواع تهدیدات (اصلا دفاع موشکی رو قلم میگیریم) در برد بلند قطعا آمریکا با ایجس و SM-6 وضعیتش بهتر هست و برتری داره   همان امریکا دنبال سامانه های دفاع موشکی زمین پایه هم رفته که شما بهتر از بنده میدانید   ضمنا اشتباه نکنید که :     اینجا نفع یا ضرری برای بنده وجود نداره من نه حافظ منافع آمریکا هستم نه روسیه     دقیقا منبعی رو گذاشتید که از منظر خودش به سیستم نگاه میکنه ، حالا چرا یک چنین نگاهی داره؟ خوب مشخصه چون سامانه ایجس یک بخش زیر مجموعه به نام دفاع موشکی داره و این بخش به آژانس دفاع موشکی مرتبط هست   حالا بنده از منظر سازنده سامانه برای شما لینک میزارم (کمپانی سازنده لاکهید مارتین)   http://www.lockheedmartin.com/us/products/aegis.html   گفته شده سیستم رزمی نه صرفا دفاع موشکی یک بخش از سامانه ایجس دفاع موشکی هست که اون هم توسط لاکهید ارائه شده و در لینک شرکت سازنده هست   در لینکی که بنده قرار دادم سامانه دفاع موشکی ایجس مشخصا زیر مجموعه سامانه رزمی ایجس هست :     در همان منبع لاکهید گفته شده که :     جناب ناصر از ابتدا فرمودند سامانه ایجس :     ما هم بر همون اساس بحث کردیم سامانه ایجس نه سیستم دفاع موشکی ایجس که صرفا بخشی از سامانه ایجس هست

  فرمودید جبنه حاشیه ای : برای شما نقل کردم از سازنده     صحبت سازنده و توسعه دهنده بالاترین و مورد اعتماد ترین منبع هست (مگر اینکه ما سازنده رو هم قبول نداشته باشیم که دیگه ..............)   دوباره نقل میکنم :     اگر قرار باشه نقش اصلی مد نظر باشه قطعا باید به مسائلی مثل نوع و پلتفرم هم توجه کرد نمیشه به نقش توجه کرد ولی به نوع سامانه خیر   مثال زدم مثل مقایسه تور هست با اسکای گارد نقش قابل مقایسه هست جفتشون پدافندی هستن و جفتشون هم با طیف تقریبا مشابهی از اهداف مقابله میکنن ، ولی این کجا و آن کجا!   خیلی خوبه که حداقل این مسئله پذیرفته شد :     با توجه به این مسئله دیگه حرفی باقی نمیماند

  این صحبت شما مثل این هست که ما اسکای گارد و تور ام 1 رو با هم مقایسه کنیم به صرف اینکه هر دو نقش سامانه پدافندی دارن ( هر دو نقششون یکی هست ولی نوعشون فرق میکنه) ، دقیقا اینجا ما دو سامانه داریم در نقش دفاع موشکی ولی زمین تا اسمان تفاوت هست ، نمیشه فارغ از پلتفرم بررسی کرد وگرنه چه لزومی داره که به یک سامانه دریاپایه و به دیگری زمین پایه گفته بشه و برای هر کدام الزامات مشخصی در نظر بگیرن؟؟   از نظر ویژگی های فنی و قابلیت ها هم بخوایم مقایسه کنیم یک نمونه مقابله با موشک کروز یا هواگرد ها ، کجا یک چنین قابلیتی در سامانه روسی هست؟ یا ابعاد موشک و سامانه های مرتبطش ، به صرف یک برد نمیشه مقایسه کرد ، مقایسه کنیم که موشک سامانه A-135 برد 350 کیلومتری رو با چه ابعادی داره و SM-6 برد 370 کیلومتری رو با چه ابعادی   در مورد نقش SM-6 باز هم از ریتون نقل میکنم دیگه صحبت سازنده هست  

مبنای قیاس اینجا نوع سامانه هست مقایسه بین دو سامانه دریاپایه ، نمیشه یک سامانه زمین پایه مثل A-135 رو با ایجس دریاپایه مقایسه کرد نه براساس نقش که مرحله دوم هست   در نهایت بهترین چیزی که روس ها در دریا دارن Fort-M هست با موشک های سری 48N6   قابلیت های نسخه صادراتی این سامانه Rif-M بنا به گفته شرکت سازنده :     عملا فاقد قابلیت استفاده به عنوان دفاع موشکی هست   یک سامانه دفاع موشکی دریاپایه از امریکا داریم به اسم ایجس معادل روسی اون رو باید بیاریم که عملا وجود نداره   در بهترین شرایط اگر فرض رو استفاده از بهترین موشک موجود یعنی 48N6E2 بگزاریم و قابلیت ضد بالستیک هم قائل بشیم با وجود این موشک در نهایت به برد 190 الی 200 کیلومتر میرسیم (با توجه به برد موشک)   در کنار اینکه موشک SM-6 علاوه بر نقش دفاع موشکی نقش های دیگری از جمله ضد گروز و ضد هواگرد های مختلف رو هم میتونه داشته باشه مستقیم از ریتون نقل میکنم :     ولی ایا چنین نقش هایی برای سامانه روسی A-135 در نظر گرفته شده؟ مسلما خیر

با تشکر از مهران عزیز این پهپاد های تهاجمی اسرائیلی با وجود ابعادی که دارن از قابلیت های پروازی خیلی خوبی برخوردارن (خصوصا در بحث برد) ما هم پهپاد تهاجمی (از نوع انتحاری) داریم ولی خوب برای ما کجا و اینها کجا ، مثلا طوفان رو داریم یا رعد رو که در نهایت 50 تا 100 کیلومتر برد دارن (جدای از نمونه های انتحاری که از تبدیل مهاجرها ساخته شده) همچنان مقام نخست پهپادی در منطقه رو دارن اسرائیلی ها (با برخی پهپاد هایی که ارائه دادن)

  درسته حق با شماست ، اینقدر درگیر مقایسه اطلاعات موجود در مورد این سامانه (اطلاعات متفاوت و متناقض زیادی هست) و ترجمه برخی بخش ها بودم که ترجمه این عبارت اشتباه شد (چیز دیگری در ذهنم بود که اون رو نوشتم)     بهتر هست که در موضوع اصلی تاپیک صحبت کنیم و نظر بدیم   نسخه دریایی اس 300 از تعداد موشک های کافی برخوردار هست   کلاس Kirov تعداد 96 موشک و کلاس اسلاوا 64 موشک رو حمل میکنه

  خیر ندارند تا جایی که در منابع هست موشک فاقد جستجوگر مستقل هست   حداکثر سرعت موشک 900 متر برثانیه و وزنش در زمان پرتاب حدود 30 کیلوگرم هست   موشک دو مرحله ای هست که مرحله اول بوستر یا شتاب دهنده است که پس از رساندن موشک به سرعت معین از اون جدا میشه و در نهایت مرحله دوم که مثل یک دارت هست به سمت هدف میره   این موشک تا 52 جی رو تحمل میکنه که البته مشخصا برای مرحله دوم و بخش اصلی موشک هست  

به نام خداوند جان و خرد با سلام پروژه پهپاد القدس در اواخر سال 1999 یا اوایل سال 2000 میلادی کلید خورد ، هنگامی که دکتر عماد عبد اللطیف پیشنهادی جهت ساخت یک پهپاد جدید به مسئول دایره تحقیقات صنایع نظامی عراق ارائه داد ، پیشنهادی که به ادعای وی ساخت پهپادی برتر از پروژه های در حال اجرای صنایع ابن فرناس را شامل میشد. این مسئله توسط وزیر صنایع نظامی عراق و مسئول اصلی پروژه پهپادی این کشور عبدالتواب عبدالله ملا حویش نیز به تایید رسید. دکتر عماد عبداللطیف در سال 1997 بازنشسته شده و از پروژه پهپادی عراق کنار گذاشته شده بود اما با پیشنهاد ارائه شده از سوی وی و نیاز عراق به حضور وی در پروژه های پهپادی ، در نهایت صنایع نظامی عراق در سال 1999 وی را از حالت بازنشستگی خارج کرده و دوباره به همکاری در پروژه های پهپادی عراق فراخواند. پس از بازنشستگی دکتر عماد شماری از پروژه های پهپادی عراق از جمله ساخت پهپاد های کوچک متوقف شده بودند که با همکاری مجدد او برخی از این پروژه ها دوباره کلید خوردند. به گفته وزیر صنایع نظامی عراق (حویش) ، همزمان با ارائه طرح پیشنهادی دکتر عماد برای ساخت و توسعه پهپاد های جدید ، صنایع نظامی این کشور طرح هایی شامل ساخت دو نوع پهپاد با قابلیت حمل 30 و 100 کیلوگرم محموله از نوع ارتباطی و اخلالگر را در دست اجرا داشته اند. این مسئله توسط یک مقام ارشد مسئول در پروژه های پهپادی عراق نیز به تایید رسیده است. برنامه توسعه پهپادی که عراق با همکاری دکتر عماد در دست اجرا داشت در نهایت به دلیل حمله ائتلاف به این کشور بدون حصول کامل به اهداف از پیش تعیین شده ، خاتمه یافت. به گزارش حویش ، صدام حسین به جهت پیگری سیاست موسوم به "دست بلند" ، ساخت پهپادی با مداومت پروازی 24 ساعته و برد 2500 کیلومتر را در نظر داشت تا به این صورت علاوه بر امکان تهاجم پهپادی در عمق خاک دشمن ، با پهپاد های موجود در منطقه خصوصا پهپاد های با مداوت پروازی بالای اسرائیل رقابت کند. این مسئل (خواست صدام برای ساخت پهپاد برد بلند و با مداومت پروازی بالا) توسط دکتر عماد نیز تایید شده است. با اینحال هیچ مدرک مستقیمی در اثباب ارتباط پروژه پهپاد برد بلند و مداومت پروازی بالای مد نظر مقامات عراقی با پروژه پهپاد القدس وجود ندارد و بهترین منبع در مورد اهداف اصلی این پروژه و عملکرد مد نظر از پهپاد حاصل از آن ، یادداشتی از معاونت صنایع نظامی عراق به وزیر صنایع نظامی (حویش) در سال 2002 است که تنها نشان از دستور وزیر برای افزایش مداومت پروازی پهپاد تا میزان 4 ساعت دارد که این مسئله با آنچکه مقامات ارشد عراق همچون صدام مد نظر داشتند فاصله بسیاری دارد. سیاست دست بلند صدام در نتیجه ناتوانی عراق برای خرید جنگنده و بمب افکن های جدید و در نتیجه آن ناتوانی عراق برای مقابله با توان هوایی و پدافندی دشمنانش بود در نتیجه نگاه عراقی ها به توسعه سیستم های موشکی و پس از آن پرنده های بدون سرنشین جلب شد و برهمین اساس عراقی ها تمام تلاش خود را در جهت تامین تجهیزات (به صورت داخلی و خارجی) برای شروع و توسعه پروژه های پهپادی و موشکی داخلی به کار بستند. اولین نمونه پهپاد القدس با نام قدس 1 با طول بدنه 5 الی 6 متر و طول بال 10 الی 14 متر ساخته شد. بنا برگزارش یکی از منابع اطلاعاتی ، اولین نمونه های پهپاد القدس با در نظر گرفتن ویژگی اختفای راداری ساخته شده بودند با اینحال با توجه به گفته مقامات عراقی این قابلیت از جمله اهداف اصلی پروژه نبوده. تصاویری که بعد ها توسط گروه بازرسان بین المللی از نمونه های پهپاد القدس گرفته شد ، مشخص ساخت که این پهپاد از جهت طراحی چند وجهی صفحات بدنه به بمب افکن های رادارگریز اف 117 آمریکایی شباهت هایی دارد که به احتمال زیاد جهت کاهش سطح مقطع راداری و ایجاد قابلیت پنهانکاری برای پرنده است. به جهت مشکل تامین قطعات و سیستم های هدایتی خودکار ، در ابتدا قرار بود نمونه اولیه پهپاد القدس به صورت سرنشین دار ساخته شود. این مدل سرنشین دار از پیشرانه جت برخوردار میبود. با اینحال به جهت بروز مشکلات مختلف خصوصا در تامین پیشران جت مناسب ، دکتر عماد مسئول اصلی پروژه مجبور به کنار گذاشتن این طرح شده و نمونه آزمایشی سرنشین دار و دارای پیشران جت القدس هیچ گاه ساخته نشد. مشکل ساخت نمونه اولیه پهپاد قدس صرفا به تامین تجهیزات و سیستم های مورد نیاز پهپاد ختم نمیشد و عراقی ها در برخی امکانات لازم جهت طراحی و تست پهپاد همچون تونل باد و ......... نیز دچار مشکل و کمبود بودند. برای رفع این مشکلات ، دکتر عماد نسبت به نمونه سازی نسخه کوچکتری از پهپاد برای انجام آزمایشات ایرودینامیکی اقدام کرد. بنا بر گزارش یکی از مسئولین پروژه ، در حدود 10 نمونه در مقایس کوچک جهت انجام تست ها و رفع نواقص طراحی ساخته شد. به گفته این مقام مسئول ، دکتر عماد همچنین به دنبال طراحی و توسعه پهپادی کوچک جهت رقابت با پهپاد شناسایی ابن فرناس المسیره 20 نیز بوده است. بنا به گزارش گروه بازرسی سازمان ملل متحد ، دکتر عماد هرگز مسئولین ارشد پروژه را از تصمیم خود برای رها کردن توسعه پهپاد بزرگ و تمرکز بر روی ساخت پهپاد کوچک به جای آن آگاه نکرده و این حرکت را با تصمیم شخصی خود دنبال کرده است. مدلی از پهپاد کوچک مد نظر دکتر عماد با نام RPV-20a در بازرسی گروه بین المللی از صنایع ابن فرناس در اوایل سال 2003 (پیش از حمله به این کشور) مشاهده شد که نشان از پیشرفت پروژه مدل نظر عماد دارد (جایگزینی طرح پهپاد بزرگ با یک پهپاد کوچک). با وجود نظر دکتر عماد بر ساخت پهپاد کوچک ، وزیر صنایع عراق و معاون او تا اوایل سال 2003 و تشکیل جلسه بازبینی و مرور پروژه ، بر این باور بودند که دکتر عماد کار بر روی طراحی و توسعه پهپاد بزرگ با قابلیت حمل محموله سنگین را دنبال کرده است. پس از برگزاری جلسه بازبینی و مرور پروژه ، دکتر عماد در نهایت به دلیل هدر دادن بودجه پروژه ، استخدام افراد بدون مجوز وزارت صنایع نظامی و دنبال کردن پروژه ای فرعی و غیر مصوب (پهپاد کوچک و رقیب المسیره 20) مورد توبیخ قرار گرفت. به گفته حویش ، علاوه بر پروژه پهپاد بزرگ ، در مورد نتیجه کار ساخت پهپاد کوچک و رقیب المسیره 20 نیز دکتر عماد مورد سوال و پرسش قرار گرفته است. به گفته حویش ، وی در حدود 30 روز به دکتر عماد فرصت داده تا به نتیجه مشخصی از پروژه براساس اهداف از پیش تعیین شده دست یابد یا در غیر اینصورت پروژه خاتمه داده میشود. در مجموعه هشت نمونه اولیه در مقیاش کوچکتر از پهپاد RPV-20a (پهپاد کوچک مد نظر دکتر عماد) با طول بال های 4.8 متر و با قابلیت حمل محموله 15 کیلوگرمی به ساخت رسیدند. حداکثر وزن این پهپاد ها 70 کیلوگرم و پیشرانه آن ها از نوع پیستونی دو سیلندر 9 اسب بخاری با حجم 100 سی سی بود. اولین پرواز آزمایشی نمونه های مقایس کوچک در ماه آوریل یا مه سال 2000 صورت گرفت. دو نمونه ابتدایی دارای ارابه فرود بوده و فرود و برخاست آن ها از طریق باند صورت میگرفت در حالی که نمونه های بعدی به سیستم پرتابگر خودروسوار و بازیابی با چتر مجهز بودند. یکی از مقامات بلند پایه صنایع ابن فرناس گزارش داده که نمونه های مقایس کوچک از قدس 1 تا قدس 8 نامگذاری شده بودند.این مقام همچنین از وجود پهپاد قدس 1 دارای پیشران جت که برخی منابع از آن صحبت کرده اند ابراز بی اطلاعی کرده. با وجود هشت نمونه اولیه از پهپاد قدس ، مدل نهمی از آن وجود ندارد با اینحال نمونه دهم با نام قدس 10 یا RPV-30a ساخته شد. در نوامبر سال 2002 دکتر عماد کار بر روی توسعه پهپاد قدس 10 یا RPV-30a را آغاز کرد (احتمالا پس از انتقال و پیوستن به صنایع ابن فرناس). این پهپاد با طول بال 7.22 متر و حداکثر وزن برخاست 130 کیلوگرم از ترکیب دو پیشران به صورت pusher/puller (یک پیشران در عقب و یک پیشران در جلو) بهره میبرد. به منظور سهولت و تسریع روند ساخت این هواپیما ، بدنه آن از تغییر مخزن سوخت اضافی هواپیمای L-29 ساخته شد. این پرنده تنها یکبار و آن هم در 13 ژانویه سال 2003 پرواز کرد. برخاست این پهپاد از طریق پرتابگر صورت میگرفت با اینحال فرود آن از طریق اسکید یا ارابه فرود بر روی باند انجام میشد. به گفته یکی از مهندسان صنایع ابن فرناس ، انگیزه دکتر عماد در توسعه پهپاد قدس 10 ، پیشی گرفتن از پهپاد المسیره 20 بود پهپادی که در ماه ژوئن سال 2002 در طی پرواز نمایشی مسافتی 500 کیلومتری را طی کرده بود.به گفته وی ، دکتر عماد ادعا میکرد که ساختار سبکتر بدنه RPV-30a برد بیشتری را برای آن فراهم کرده و مداومت پروازی آن را از 4 ساعت مد نظر در پروژه به 6 ساعت افزایش میدهد. هر دو نمونه اولیه پهپاد قدس (پهپاد بزرگ مورد نظر مسئولین عراقی و هم پهپاد کوچکتر مورد نظر دکتر عماد) در ابتدا مجهز به پیشران میکروجت در نظر گرفته شده بودند. در حقیقت تلاش های اولیه پروژه پهپادی القدس هم در جهت ساخت پهپاد جت با قابلیت تامین الزامات حمل محموله و برد پروازی بود. این تلاش ها در ابتدا با توسعه استارترهای پیشران جت مورد استفاده در جنگنده های سوخو و میگ صورت گرفت اما به جهت مصرف سوخت بالای این استارترهای توربینی ، استفاده از آن ها منتفی شد. دومین گزینه عراق استفاده از پیشرانه میکروجت پهپاد های Mirach-100 بود ، پهپاد هایی که عراق در طول دهه 90 از ایتالیا خریداری کرده بود. گزینه دوم نیز در نهایت از پروژه القدس کنار گذاشته شد و پهپاد های قدس با پیشران پیستونی به ساخت رسیدند. حویش وزیر وقت صنایع نظامی عراق که خود پیشتر از مهندسین صنایع ابن فرناس بود از ماموریت های الکترونیکی در نظر گرفته شده برای پهپادهای قدس سخن گفته است. به گفته وی ماموریت های الکترونیکی این پهپاد شامل جهت یابی و رهگیری سیگنال ها ، استفاده به عنوان رله ارتباطی ، اخلال در ارتباطات و تجهیزات راداری بوده است. البته مسئله ای که میبایست در اینجا مورد توجه قرار گیرد علاوه بر توانایی پهپاد در حمله محموله ، توانایی تامین برق سامانه های مورد اشاره خصوصا سامانه های جنگ الکترونیک است که خود نیازمند بهره گیری از تجهیزات با ابعاد و وزن قابل توجه است. بنا بر گزارش گروه بازرسی عراق (ISG) که در مورد محموله پهپاد قدس و ماموریت آن است ، هر چند هیچ مدرکی در اثبات استفاده از پهپاد القدس برای حمل و پخش مواد ممنوعه شیمیایی و میکروبی موجود نیست ، با اینحال این پهپاد به صورت ذاتی از قابلیت حمل محموله های شیمیایی (در نسخه دارای قابلیت حمل 100 کیلوگرمی) و بیولوژیکی (در هر دو نسخه دارای قابلیت حمل 30 و 100 کیلوگرمی) برخوردار بوده و تنها مانع این مسئله خواست مقامات و متخصصین عراقی بوده است. پهپاد های قدس چه از نظر وزن محموله چه از نظر برد ، برخورداری از سیستم پرواز قابل برنامه ریزی و ............. توانایی استفاده به عنوان پلتفرم پخش مواد نامتعارف را داشته و تنها گزینه لازم برای آن نصب یک مکانیزم پخش مناسب بوده. البته بنا بر گزارش گروه بازرسی عراق هیچ شواهدی از سفارش مکانیزم های پخش کننده مواد شیمیایی یا بیولوژیکی جهت نصب بر روی پهپاد قدس نیز موجود نیست ، در نتیجه میتوان این پهپاد را در همان کاربرهای مورد اشاره مقامات عراقی در نظر گرفت. مترجم : سینا نوریخانی هرگونه برداشت از این مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است

به نام خدا          

  چنین چیزی نیست   در حقیقت اساس تکنولوژی زرهی کره تکنولوژی امریکایی هست (سال ها پیش) که شامل تانک K1 میشه مابقی تانک ها (مثل K1A1 و ......) توسعه داخلی این کشور و از طریق تکنولوژی های به دست امده اون هست خصوصا تانک بسیار پیشرفته K2 که تکنولوژی های توسعه داده شده توسط کره جنوبی هست     به هیچ وجه ذوالفقار پروژه تشریفاتی نبود ، اهدافی داشت که بهش نرسید   در مورد اون تانکی که فرمودید هم هر وقت رونمایی شد در موردش صحبت میکنیم

  حرکت جالبی کردن   چند مورد دیگه اضافه میشد مثل افزودن حفاظت به خودرو و بزرگتر کردن گارد جلویی توپ برای محفوظ بودن خدمه پشت توپ   برای افزایش تحرک توپ D-30 حرکت جالبیه ولی خوب  ما پلتفرمش رو نداریم (یعنی مشابه عراق از وانت های گردن کلفت امریکایی با شاسی های قوی برخوردار نیستیم)