خرید ضروری جی ۳۵ برای آینده ی نیروی هوایی ایران الان که بحث خرید جی ۱۰ از چین زیاد گفته میشه به نظرم باید به جی ۳۵ برای حل مشکل هوایی ایران در مقابل دشمنان بیشتر فکر کنیم. جی ۱۰ سی جنگنده ی خیلی خوبی هست اما در مقابل جنگنده های نسل ۴.۵ مثل اف ۱۵ و ۱۶ و ۱۸ و نمیتواند در مقابل اف ۳۵ موثر ظاهر بشود. جنگنده ی جی ۳۵ را چین برای فروش خارجی قرار داده و اولین خریدارش هم پاکستان هست و طبق اخباری که منتشر شده خلبان های پاکستانی در حال آموزش در چین هستند و به زودی به پاکستان فروخته میشود. البته برای تاثیر گذاری بهتر باید آواکس KJ-500 هم همراه جی ۱۰ و جی ۳۵ خریداری بشود. مشخصات جنگنده ی جی ۳۵ : برد رزمی : ۱۲۰۰ کیلومتر موتور : موتور چینی WS-19 ( بر اساس موتور روسی AL-41F1 ) با سرعت سوپر کروز ۱.۳ ماخ سطح مقطع راداری : در حدود ۰.۰۰۵ تا ۰.۰۱ متر رادار : رادار AESA چینی با توانایی کشف اهداف هوایی با سطح مقطع راداری ۳ متر مربع در برد ۲۰۰ تا ۲۵۰ کیلومتر تسلیحات : توانایی حمل ۸ تن مهمات که ۲ تن در محفظه ی داخلی و ۶ تن در زیر بال ها قرار میگیرد. موشک هوا به هوا pl-15 با برد بیش از ۲۰۰ کیلومتر بمب هدایت‌شونده ماهواره‌ای ls-6 با برد ۱۰۰ کیلومتر موشک ضد رادار YJ-91 با برد ۱۲۰ کیلومتر توانایی حمل انواع موشک های هوا به زمین و ضد کشتی و انواع بمب های چینی نیز دارد.در آینده به موشک هوا به هوای pl-21 مجهز خواهد شد.

بسم ا.. فریگیت کینژو کلاس تایپ 054 بی نیروی دریایی ارتش چین بخشی از تمرینات آموزشی در دریای چین جنوبی فریگیت 054B یک شناور نسل جدید چینی با ظرفیت جابجایی بیش از 5000 تن بشمار می رود که مجهز به فناوری‌های رادارگریزی بهبود یافته، سامانه اطلاعات و کنترل رزمی مدرن و فضای داخلی گسترش یافته است. این شناور نسخه بهینه شده 054A برای عملیات در منطقه ساحلی و نزدیک دریا محسوب می گردد. https://aparat.com/v/gsvmm67

به نام خدا سیستم عامل مبتنی بر هوش مصنوعی برای ماهواره های اسرائیلی صنایع هوافضای اسرائیل (IAI) از سامانه ای برای بهره‌برداری و مدیریت ماهواره های رصد و ارتباطی رونمایی کرد. سامانه SatGuard برای افزایش عمر ماهواره های مستقر در مدار طراحی شده است. این سیستم با استفاده از هوش مصنوعی ، کلان داده ها و یادگیری ماشین ، ناهنجاری ها و سایر بی نظمی های عملکرد ماهواره را تشخیص می دهد. توسعه SatGuard براساس سال ها تمرکز و تجربه در حوزه فضایی است که توسط گروه سیستم ها، موشک ها و فضای IAI و به عنوان بخشی از مرکز نوآوری داخلی IAI به دست آمده است. اطلاعات تله متری ماهواره این امکان را به سامانه می دهد که روند ها را تحلیل کند، و بی نظمی ها و تغییراتی را که در ماهواره رخ می دهد ، شناسایی و از بروز ناهنجاری های بعدی جلوگیری کند. SatGuard به عنوان بخشی از برنامه شتاب دهنده مرکز نوآوری IAI ساخته شده که با همکاری Starburst ، شتاب دهنده استارتاپ جهانی متخصص در حوزه هوافضا، فعالیت می کند. اثبات این سامانه بر روی اطلاعات دریافت شده از Venus ، ماهواره ای تحقیقاتی برای آژانس های فضایی اسرائیل و فرانسه که توسعه و ساخت آن توسط IAI انجام شد، صورت گرفت. تعدادی از اندازه گیری ها که توسط SatGuard آزمایش و کنترل شدند شامل دقت ناوبری زیرسامانه ها، دما، جریان الکتریکی و ولتاژ، بازخورد دینامیک، زیرسامانه های ارتباطی و ... می شوند. تحلیل داده های فعالیت ماهواره در طول سال ها فعالیت در فضا توسط هوش مصنوعی، کلان داده ها و یادگیری ماشین امکان‌پذیر شده که در آینده می تواند سیستمی توسعه دهد که از تصمیم گیری و حل مسئله برای ماهواره های IAI پشتیبانی کند. مرکز نوآوری IAI که با نام آزمایشگاه نوآوری SPARX شناخته می شود، در داخل گروه سامانه ها، موشک ها و فضا بر روی شرکت های seed-round متمرکز است و به دنبال توسعه سرمایه گذاری های گسترده در تمام حوزه های اقتصادی درون گروه است. این مرکز بر نوآوری های باز و ارگانیک توجه دارد و به دنبال شناسایی روند تکنولوژی های آینده است. امیرا شارون، افسر ارشد فنی،نوآوری و تحقیق و توسعه IAI EVP ، در این باره گفت:" مرکز نوآوری های IAI ، روش های نوآوری باز را به کار می گیرد تا تنوع تکنولوژیک و کارآفرینی خانگی را تشویق کند. تیم توسعه ما درگیر پروسه مهندسی سریع شده تا محصول اولیه (MVP) و هم چنین سیستمی برای فعالیت روی سیسیم عامل های شرکت را تولید کند." رئیس گروه سامانه ها، موشک ها و فضای مرکز نوآوری IAI ،اینبال کریس، توضیح داد:" SatGuard یک سیستم تجزیه و تحلیل ناهنجاری نوآورانه است که از داده های کلان برای مدیریت ماهواره استفاده می کند. توانایی یادگیری ماشین پیشرفته، داده های کلان و هوش مصنوعی امکان سرعت بخشیدن به توسعه سیستمی که در لحظه نتایج دقیقی تولید می کنند را فراهم آورده است. SatGuard در ماهواره ها و سایر خطوط تجاری مثل خدمات مشتریان، پشتیبانی برخط و پیاده‌سازی یافته های تجزیه و تحلیل روند ها هم استفاده خواهد شد. منبع

برای بلند مدت درست میفرمایید . باید هواپیماهای گرون قیمت رو تو پایگاه های زیرزمینی نگه داریم . البته باید به فکر خروجی های متعدد و امن برای پایگاه باشیم اگه مسدود شد راحت تعمیر بشن .

اوضاع از زمان جنگ با عراق که بدتر نیست.در اون زمان همه ی دنیا ایران را تحریم کرده بودن و تنها کشورهایی که به طور رسمی به ایران سلاح فروختند چین و کره ی شمالی بودند. موشک های ما هم برای تهاجم گزینه ی عالی هستند ولی آسمان ما بی دفاع هست و باید مدافع مناسب هم داشته باشیم و هر چقدر لازم باشه هم برایش پول خرج کنیم.بدون دفاع خوب حتی تهاجممان هم ضعیف میشه درباره ی محافظت از جنگنده ها هم که راهش مشخص هست باید چند نمونه دیگه از پایگاه عقاب ۴۴ ساخته بشود با جنگنده های نو و پیشرفته و آواکس و...

در کانال تلگرامی پرواز در اوج که ظاهرا ولی نه رسما ارتباطاتی با نهاجا دارد شرح سرکوب پدافند هوایی کشور در طی یک مصاحبه آورده شده است. قرار است قسمت های بعدی آن هم بعدا گذاشته شود. شرح کامل است. متاسفانه با دشمن سرپنجه ای درگیر هستیم. البته نقش نفوذ در این سرکوب پررنگ بوده. توصیه میکنم برید گوش کنید. کشور از همانجایی که میلیتاریست ها بارها گفته بودن یعنی نداشتن یک نیروی هوایی قوی ضربه خورد. خدا رحم کرد نیروی موشکی بود. مطلب جالبی که در این فایل گفته شد این است که دشمن به اف 5 های پایگاه دزفول هم حمله کرده که احتمالا برای جلوگیری از سرکوب اشرار توسط اف 5 ها بوده وگرنه اف 5 کارایی جلوی اسراییل ندارد. ظاهرا برنامه گسترده بوده که شامل حمله اشرار، حمله زمینی باکو و گروهک های داخلی و شاید طالبان برای متلاشی کردن کشور بوده است. انچه دلیل اصلی شکست طرح بوده، محاسبه غلط دشمن از عکس العمل مردم بوده که انها تصور می کردند که با اسراییل و باکو همراهی می کنند. ولی مردم شمال غرب و حتی بلوچ ها نشان دادند که کشور خود را دوست دارند. امیدواریم سیستم کمی به خود بیاید و بیشتر قدر این مردم را بداند همچنین احترام بیشتری برای اقلیت های قومی و مذهبی قائل شود. یک مطلب در مورد خرید J10 C. اگر این خبر صحت داشته باشد بیش از 1 سال(حداقل) طول می کشد که خلبانان آن را آموزش داد. مگر اینکه از قبل قراردادی بوده و عده ای آموزش دیده باشند و علنی نشده باشد. ==== بارها در میلیتاری تذکر داده شد ، کانال های تلگرامی هیچ ارتباطی با نهاجا یا سایر بخش های نیروهای مسلح ندارند مگر با تایید خود نیرو .... اخطار اول .../ MR9

آیا نیروی هوایی ایران هیچ اقدامی برای خرید جنگنده نکرده است؟ همین ابتدا گفت که این تلاش ها همه خبر های ضد و نقیض هستند و اما از تمام آن ها میتواند به این نتیجه رسید که حقیقتا تلاشی در جریان بود تا نیروی هوایی بخصوص پس از جنگ از رکود و کمبود هایش خارج شود. در همه این موارد سنگ بزرگی به اسم آمریکا جلوی خرید های ایران بود که در اکثرشان با فشار این کشور به طرف ثالث در لحظه پایانی سبب لغو قرار داد شد. مانند آن چیزی که در قضیه اس۳۰۰ ایرانی در دوره اولین خرید رخ داد و آنقدر تحویل آن گذشت که دیگر اس۳۰۰ آن زهر ابتدایی مدنظر در خدمت ایران نداشت! ایران در تلاشی موفق در دهه۱۹۹۰ توانست جنگنده های میگ۲۹ و سوخو۲۴ MK را از شوروی خرید کند و این زمان مصادف بود با فرار جنگنده های مشابه عراقی به ایران ایران از چین در همان دهه جنگنده های F-7 و همینطور نسخه آموزشی دو کابین آن را تحویل گرفت. ایران طی دهه اخیر حتی به هند و پاکستان نزدیک شد که جنگنده های این کشور ها را بررسی کند. دستکم در مورد پاکستان این خبر مستند است که ایران توجهاتی به جنگنده تاندر داشته اما در مورد هند تنها در حد شایعه باقی مانده، دامنه این بررسی به جنگنده جی۱۰ چین هم کشید که هنوز سرنوشت این موارد مشخص نیست. ایران در دهه ۱۳۷۰ مذاکراتی با بلاروس برای خرید جنگنده‌های MiG-29 و Su-24 داشت. بلاروس پس از فروپاشی شوروی وارث انبار بزرگی از تجهیزات هوایی شد. و منابع غربی حتی مدعی بودند که دستکم قطعات از این کشور به ایران منتقل شده منبع کشور دیگری که ذخایر بزرگی از شوروی به ارث برد اوکراین بود. روابط ایران در بخش های مختلف با اوکراین نیاز به گفتن نیست که شامل بخش های موشکی و زرهی و ... میشد. گفته میشود درسال های ابتدایی پس از فروپاشی شوروی،تلاش‌هایی برای دریافت قطعات یدکی یا حتی جنگنده از اوکراین توسط ایران صورت گرفت. تمرکز بر هواپیماهای MiG-29 و Su-24 بود منبع۱ منبع۲ منبع۳ شایعاتی نسبت به خرید جنگنده دسته دوم از لیبی شامل MiG-23 و MiG-25 وجود دارد که ناکام ماند.( تنها شایعه است که با توجه به زمین گیری بخش بزرگی از ناوگان این کشور در آن سال ها شکل گرفته بود و برای این مورد منبعی پیدا نکردم) برخی منابع غیررسمی در دهه ۱۳۸۰ شمسی ادعا میکردند که ایران علاقه‌مند به خرید جنگنده‌های MiG-21 و MiG-29 از یوگسلاوی سابق یا صربستان بود. این کشور ۱۶ فروند میگ۲۹ و تعداد زیادی میگ۲۱ در اختیار داشت که خودشان هم با تحریم هایی رو به رو شدند و این مسئله هم تنها در حد شایعه است که باید آورده میشد. ارمنستان و قزاقستان و سایر جمهوری‌های شوروی سابق نیز شایعات مشابهی در موردشان وجود دارد که ایران از آن ها می‌خواسته قطعات هوایی و ... خریداری کند. شواهد غیررسمی و گزارش‌های اطلاعاتی نشان می‌دهند که ایران در اوایل دهه ۹۰ میلادی برای خرید برخی تسلیحات (به‌ویژه قطعات یا حتی جنگنده‌های MiG-29، MiG-23 و Su-22) که سابقاً در اختیار آلمان شرقی بودند، ابراز علاقه کرده بود. اما این تلاش‌ها با مخالفت شدید دولت آلمان غربی و فشار آمریکا ناکام ماند.نیروی هوایی آلمان غربی صاحب ناوگانی بزرگ از جنگنده‌های بلوک شرق شد که بسیاری از این هواپیماها برای ناتو کاربرد نداشتند یا استاندارد غربی نداشتند، بنابراین برای فروش یا اسقاط آماده شدند. این کشور در آن زمان ۲۴ فروند MiG-29A و همینطور جنگنده های Su-22، MiG-23، MiG-21 را در اختیار داشت. منبع غربی در آن زمان به این موضوع اشاره کرده اند. احتمالاً هدف اصلی MiG-29A و قطعات یدکی مربوط به آن‌ها بود، زیرا ایران در همان زمان از شوروی نیز MiG-29 خریده بود. آلمان ۲۳ فروند MiG-29A آلمان شرقی را تا سال ۲۰۰۳ در خدمت نگه داشت، سپس همگی را به قیمت نمادین ۱ یورو به لهستان واگذار کرد. در سال ۱۹۹۷، ایالات متحده ۲۱ فروند جنگنده MiG-29 را از مولداوی خریداری کرد تا از انتقال آن‌ها به ایران جلوگیری کند. این اقدام نشان‌دهنده نگرانی‌های غرب نسبت به تلاش‌های ایران برای دستیابی به جنگنده‌های ساخت شوروی سابق از کشورهای اروپای شرقی است. ( آمریکا به این منظور حتی ناوگان تامکت های خود را بازنشسته کرد!) منبع منبع۲ منبع۳ منبع۴ منبع۵ پ ن: آیا مشکل نداشتن نیروی هوایی مناسب از درون است؟ آیا آمریکا در دنیای تک قطبی مانع بزرگی بود؟ پاسخی برای آن ندارم.

به نام خدا پیشی گرفتن نیروی دریایی چین از ایالات متحده مجموعه کشتی سازی Jiangnan، واقع در جزیره ای در شمال شرقی شانگهای، به تنهایی ظرفیت کشتی سازی بیشتری از تمام صنایع کشتی سازی نیروی دریایی ایالات متحده دارد. عده ای به این موضوع اشاره می کنند که ممکن است چین تعداد کشتی های بیشتری داشته باشد ولی تناژ کلی ایالات متحده بیشتر است (4.5 میلیون تن در مقابل 2 میلیون تن). این برتری فعلا وجود دارد اما باید توجه داشت که چین در حال حاضر نه 2 یا 10، بلکه 350 برابر ظرفیت کشتی سازی بیشتری از ایالات متحده دارد. به طور تاریخی، رشد صنعت کشتی سازی ایالات متحده در زمان صلح به 4 فاکتور وابسته بوده: 1- خطرات ذاتی که نیاز به ساخت کشتی را ضروری می کنند. در زمان تصدی ریگان، خطر شوروی وجود داشت. اکنون این خطر، چین است. 2- یک استراتژی کشتی سازی که تعداد کشتی های مورد نیاز را توجیه می کند. در دهه 80 میلادی، نیروی دریایی به 600 کشتی نیاز داشت. اکنون این عدد به 381 رسیده است. 3- پشتیبانی به صورت قانون گذاری و بودجه از طرف کنگره 4- بخش خصوصی برای ساختن کشتی ها. در حال حاضر مورد آخر گلوگاه محسوب می شود. در دهه 70 میلادی، کشتی سازی های آمریکا 5 درصد کشتی های تجاری اقیانوس پیمای جهان را تولید می کردند. تا سال 2016، تعداد کشتی سازی ها بیش از 80 درصد کاهش پیدا کرد. و در سال 2023، سهم آمریکا از بازار فقط به 0.13 درصد رسیده است. اما چرا این اتفاق افتاد؟ پس از پایان جنگ سرد، و با فرض عدم نیاز به یک ناوگان بزرگ، ایالات متحده هزینه کرد و مدرن سازی صنایع دریایی را کاهش داد. در واقع، اگر بودجه نیروی دریایی در سال 1989 را در نظر بگیریم، تورم را لحاظ کنیم، و آن را با مقداری که نیروی دریایی واقعا در بین سال های 1989 و 2023 هزینه کرده مقایسه کنیم، بیش از 1.3 میلیارد دلار هزینه و سرمایه گذاری از دست رفته وجود دارد. که در صورت تحقق، صنعت کشتی سازی ایالات متحده قطعا شرایط بهتری داشت. اما وقتی نیروی دریایی اصلی ترین و در عین حال غیر قابل اعتماد ترین مشتری آن ها بود، کشتی سازی ها نمی توانستند سرمایه گذاری زیاد در زیرساخت های خود، آموزش و نیروی کار را توجیه کنند. به همین دلیل تعداد زیادی از آن ها تعطیل شدند و نیروی کار کاهش پیدا کرد. در نتیجه، بین ساختن کشتی های جدید، نگه داری از ناوگان موجود و بازنشسته کردن کشتی های قدیمی، نیروی دریایی ایالات متحده در چند دهه گذشته در تعداد 290 تا 300 فروند کشتی رزمی ثابت مانده است. این موضوع در حالی که است که هر سه دولت اوباما، ترامپ و بایدن خواستار گسترش نیروی دریایی بودند. در مقابل، رشد صنعت کشتی سازی چین انفجاری بوده است. در سال 1980 تنها 220 هزار تن از کشتی های تجاری در چین تولید شده بودند. این عدد در سال 2006 به 13 میلیون تن و در سال 2023 به 42.32 میلیون تن رسید. سهم چین از بازار جهانی کشتی سازی از کمتر از 10 درصد در سال 2000 به حدود 65 درصد در سال 2025 رسیده است. سفارش های کره جنوبی و ژاپن به تنهایی 31 درصد آن را تشکیل می دهند. هر ساله 1500 مهندس دریایی از دانشگاه های چین فارغ التحصیل می شوند. وقتی دانشجویان در حال تحصیل در کشور های خارجی را نیز در نظر بگیریم، متوجه می شویم که چین در حال حاضر نیز از رقبای خود در تعداد فارغ التحصیلان رشته های مرتبط با کشتی سازی که وارد صنعت می شوند، پیشی گرفته است. ممکن است از خود بپرسید اهمیت ساخت تعداد بالایی کشتی تجاری برای چین چیست؟ این که یک کشور بتواند تعداد زیادی کشتی تانکر سوخت و کانتینر بر بسازد، دلیلی نمی شود که بتواند کشتی های نظامی مانند هواپیمابر و زیردریایی بسازد. طبق قانون حمل و نقل دفاع ملی چین در سال 2016، کشتی های چینی جدید با استاندارد های دفاعی ملی ساخته می شوند. این قانون شامل 5 گروه از کشتی ها می شود: کانتینر بر ها، فله بر ها، فله بر های تفکیک شده، کشتی های رو رو و کشتی های چند منظوره. دولت چین از این سیاست ترکیب تجاری-نظامی استفاده می کند تا کنترل سیاسی رو کشتی های تجاری خود داشته باشد و به طور منظم از این کشتی ها در رزمایش های نظامی استفاده می کند. کشتی های ferry مسافربری معمولا برای حمل مردم و خودرو ها استفاده می شوند. اما در چین، از این کشتی ها برای انتقال تانک ها و دیگر تجهیزات در زمان رزمایش ها استفاده می شود. این رویکرد به طور خطرناکی اصل تمایز در قانون منازعات مسلحانه را از بین می برد. کم رنگ ساختن مرز بین کشتی های تجاری و رزمی باعث سردرگمی در انتخاب هدف نظامی مشروع می شود. چه می شود اگر روزی دولت چین تصمیم بگیرد تا تعدادی موشک داخل کانتینر های یک کشتی تجاری که هر روزه از کنار Norfolk Naval Shipyard رد می شود پنهان کند؟ جایی که ناو های هواپیمابر و دیگر کشتی های نظامی پهلو گرفته اند. در سال 2022، بزرگترین شرکت تولید کننده موشک چینی، یک سامانه موشکی داخل کانتینر را رونمایی کرد که می توان به سادگی آن را داخل هر کشتی جاگذاری کرد. بنابراین چین در حاضر فناوری لازم برای این کار را در اختیار دارد. لازم به ذکر است که تعداد کل سلول های VLS در شناور های سطحی چین نیز به سرعت در حال افزایش است. VLS ها تیوب های پرتاب اند که داخل بدنه کشتی کار گذاشته می شوند. با این روش نتنها سطح مقطع راداری کشتی کاهش پیدا می کند، بلکه امکان شلیک سریع و تقریبا هم زمان انواعی از موشک ها از سلول های فشرده فراهم می شود. داشتن بزرگترین صنعت کشتی سازی در جهان مزیت های دیگری هم دارد. پیشرفت در ساخت بدنه، تولید ماژولار، افزایش ظرفیت کشتی سازی و دیگر حوزه های کشتی سازی تجاری به طور مستقیم به گسترش نیروی دریایی چین مرتبط می شود. همچنین، کشتی های رزمی اکنون برای کاهش هزینه ها و تسهیل ارتقای سریع تر، از بعضی از پردازشگر ها و شبکه های کامپیوتری، پل فرماندهی و دیگر فناوری های تجاری استفاده می کنند. تصاویر ماهواره ای نشان می دهد، کشتی سازی Jiangnan، که در ابتدا به آن اشاره شد، به طور همزمان چندین شناور تجاری و نظامی را می سازد. در حال حاضر چین 2 ناو هواپیمابر را به صورت بومی طراحی و تولید کرده است. همچنین، در ماه فوریه سال 2025، تصاویر ماهواره ای از کشتی سازی Dalian ناو هواپیمابر تایپ 004 را نشان داد که گمان می رود همانند جدید ترین هواپیمابر های ایالات متحده از پیشران هسته ای و منجنیق الکترومغناطیسی استفاده کند. البته باید دقت کرد که چین در مقایسه با ایالات متحده، که اولین ناو هواپیمابر خود را بیش از 100 سال پیش ساخت، تجربه کمی در دریانوردی نظامی دارد. به علاوه، چین در حوزه زیردریایی ها هنوز با آمریکا فاصله دارد. با بیش از 66 زیردریایی هسته ای که در مجموع 1168 سلول پرتاب عمودی دارند، توانایی های زیردریایی حوزه برتری بی چون و چرای ایالات متحده محسوب می شود. اعتقاد بر این است که چین در فناوری زیر سطحی خود بین 10 تا 20 سال عقب افتادگی داشته باشد. با این حال، در سال 2023 این کشور از 3 فروند زیردریایی هجومی هسته ای بهره برداری کرد. سپس در سال 2024، یعنی یک سال بعد، 3 فروند دیگر از این زیردریایی ها تولید شد. در مقایسه، نیروی دریایی ایالات متحده، هدف گذاری ساخت 2 زیردریایی هجومی در هر سال تا 2028 را دارد. یکی از ضربه های بزرگ به قدرت زیرسطحی چین پس از غرق شدن جدید ترین زیردریایی هسته ای آن ها در بندر در سال 2024 اتفاق افتاد. آخرین باری که یک زیردریایی هسته ای ایالات متحده در بندر حین ساخت غرق شد، به سال 1969 و USS Guitarro بر می گردد. با توجه به برنامه 30 سال نیروی دریایی ایالات متحده، تعداد کشتی های رزمی از 295 فروند در حال حاضر به 381 فروند در سال 2054 خواهد رسید. برای رسیدن به این هدف در 30 سال آینده، نیروی دریایی 364 فروند کشتی جدید خواهد خرید و بیش از 270 کشتی را بازنشسته خواهد کرد. در واقع، پیش از افزایش، شاهد یک کاهش در تعداد کشتی های فعال به 283 فروند در سال 2027 خواهیم بود. همچنین جالب توجه است که اکثر این افزایش تعداد شامل رزمناو های سطحی کوچک، کشتی های ضد مین، و کشتی های رزمی آبی خاکی کوچک خواهد بود، نه زیردریایی، ناو هواپیمابر یا ناوشکن. در مقابل، نیروی دریایی چین در حال حاضر 401 فرود کشتی در اختیار دارد که انتظار می رود تا سال 2030 این عدد به 435 فروند افزایش پیدا کند. چین به طور رسمی برنامه 30 ساله ای منتشر نکرده است اما می توان مطمئن بود که آن ها تعداد بیشتری کشتی خواهند ساخت. فقط زمان می تواند مشخص کند که آیا افزایش بودجه نیروی دریایی ایالات متحده از 225 میلیارد دلار در سال 2024 به 330 میلیارد دلار در سال 2053 می تواند در 30 سال آینده موقعیت آن ها به عنوان یک پیشرو را حفظ کند یا نه. البته یک موضوع کاملا مشخص است و آن این است که کشتی سازی های آمریکا باید تناژ خیلی بیشتر از چیزی که در دهه گذشته ساخته اند، تولید کنند. منبع

مشخصات سامانه ی پدافندی برد بلند مهران : مهران سامانه‌ای بردبلند است که هسته مرکزی آتشبار آن شامل چهار موشک مستقر در پرتابگر جعبه‌ای و رادار آرایه فازی و یک سامانه برد بلند اپتیکی روی یک خودروی تاکتیکی است و کنار آن به خودروهای حامل 6 موشک دارای پرتابگر جعبه‌ای متصل می‌شود. این سامانه وارث موشک 200کیلومتری سوم خرداد است که با نام مهران1 به این سامانه ملحق شده و همچنین به موشکی دوربردتر به‌نام مهران2 هم مجهز شده است که برد اعلام‌شده برای آن 320 کیلومتر است. رادار و اپتیک سامانه مهران به‌صورت مکانیکی به هم متصل شده‌اند و در زمان حرکت به حالت افقی قرار می‌گیرند تا سامانه کمترین حجم فیزیکی را داشته باشد و موشک ها هم به طور دوتایی قابلیت تغییر زاویه را دارا هستند. مهران 1 : مهران 2 :

صنایع هوافضای اسرائیل از آغاز تاکنون چندی پیش در اسرائیل، مانوری برای مقابله با حمله اتمی اجرا شد که در این مانور صراحتا از ایران به عنوان تهدید بالقوه و بسیار جدی در این زمینه یاد شد. جدا از اهداف تبلیغاتی ، باید توجه نمود که اسرائیل در حال کسب آمادگی برای هرگونه تهدید علیه خود می باشد. نخستین گام در مقابله با هر تهدیدی، رسیدن به شناختی درست و واقع بینانه از آن تهدید است. به همین منظور بدون هیچگونه افراط و تفریطی به بررسی توان نظامی اسرائیل می پردازیم. اسرائیل تولیدکنندهء انواع متنوعی از مهمات، سلاح‌های کوچک، سیستم‌های الکترونیکی پیشرفته، تانک و. . . است. طی 40 سال گذشته، اسرائیل برای افزایش توان نظامی خود، فعالیت‌های بسیار گسترده‌ای انجام داد که منجر به شکل‌گیری نیروهای دفاعی اسرائیل (IDF) گردید. اسرائیل که صاحب سه شرکت مهم دفاعی است، شرکت‌های خصوصی را نیز به تجهیز IDF تشویق نمود. توسعه صنایع نظامی اسرائیل باعث صادرات گسترده‌ای شد که هم‌اکنون مهمترین درآمد این کشور را شامل می‌شود. پس از کاهش تقاضای ادوات نظامی در 15 سال تأخیر، اسرائیل توجه خود را به بازار غیرنظامی نیز معطوف ساخت و تحقیق و توسعه در این بخش را به صورت وسیعتری دنبال نمود. به طوری که در حال حاضر یکی از پیشرفتهترین صنایع هوافضای دنیا را دارا می‌باشد. به طور کلی قابلیتهای هوافضایی اسرائیل، ناشی از نیازهای دفاعی و جنگی بوده است و این کشور را به سمت استقلال در زمینههای مختلف از جمله هوافضا سوق داده است. حرکت‌های اولیهء اسرائیل در زمینه‌های دفاعی، به دههء 1920 بر می‌گردد. برای مقابله با تهدیدات اعراب، گروهی به نام jewish ساخت نارنجک‌های دستی را آغاز کرد. در اوایل دههء 1930، این گروه کارگاه‌های کوچک تولید سلاح را به صورت مخفیانه تأسیس کردند که بعدها (در سال 1948) به نام صنایع نظامی اسرائیل یا IMI شناخته شد. IMI در دو دههء اول فعالیت خود، سلاح‌های پایه‌ای که توسط IDF استفاده می‌شد را تولید می‌کرد. آن زمان، هواپیماها و سلاح‌های پیشرفته‌تر مورد نیاز اسرائیل از طریق کشورهای خارجی مخصوصاً فرانسه تأمین می‌شد. عامل محرک اسرائیلی‌ها در شتابگیری برای تولید سلاح‌های پیشرفته‌تر، جنگ 6 روزه 1967 بود. در طول این جنگ، فرانسه فروش تسلیحات نظامی به اسرائیل را تحریم کرد. این تحریم شامل هواپیماهای میراژ نیز می‌شد و پس از آن اسرائیل به سمت آمریکا سوق داده شد تا هواپیماهای نظامی خود را از این طریق تأمین کند و در همین زمان هم سرمایه‌گذاری بیشتر برای تولید صنایع خود را آغاز کرد. در این راستا صنایع هواپیماسازی اسرائیل IAI نیز به عنوان یک شرکت دولتیِ تعمیر و نگهداری هواپیما، در سال 1953 تأسیس شد. طولی نکشید که این شرکت توسعه و مونتاژ انواع هواپیما را آغاز نمود. هواپیمای کفیر kfir این شرکت به زودی جایگزین میراژهای فرانسوی شد. این شرکت همزمان با تولید هواپیماهای آراوا (Arava) و نشر (Nesher)، با انعقاد قراردادهایی با مهمترین شرکت‌های آمریکایی از جمله بوئینگ و لاکهید مارتین، جزء همکاران اصلی این شرکت‌ها شد و بدین ترتیب سریعن رشد کرد. به طوری که تعداد کارکنانش در اواخر دهه 1970 از 4000 نفر به 14000 نفر رسید. افزایش توانایی اسرائیل در بخش صنایع نظامی، انگیزه‌ای برای تولید هواپیمای کاملاً اسرائیلی به نام لاوی (Lavi) شد. در نیمهء اول دهه 1980، صنایع IAI، سیستم‌های الکترونیک، اویونیک و سلاح‌های این هواپیما را تولید کرد و اولین پیش نمونهء آن را در سال 1986 به پرواز درآورد. اما از آنجایی که این پروژه هزینه‌های زیادی دربرداشت، یک سال بعد لغو شد. پس از لغو پروژه لاوی، IAI، توسعهء محصولات نظامی و غیرنظامی را به صورت متنوع‌تری دنبال نمود که از آن جمله می‌توان به رادار سیستم، سیستم‌های سلاح دقیق، هواپیمای بدون سرنشین و هواپیمای نظامی و غیرنظامی دیگر اشاره نمود. بیشتر این محصولات بر پایه تکنولوژی‌هایی ساخته شدند که در جریان پروژه لاوی به دست آمدند. در حال حاضر بیش از 150 شرکت نظامی در اسرائیل فعالند که درآمدی در حدود 3.5 میلیارد دلار دارند. سه شرکت مهم دولتی اسرائیل IMI، IAI و رافائل هستند که تولیدکنندهء سلاح‌های معمولی تا ابزار پیشرفتهء دفاعی می‌باشند. شرکت‌های خصوصی نسبتن بزرگ اسرائیلی نیز البیت سیستم (Elbit Systems) و تادیران Tadiran هستند که عمومن بر روی ابزار الکترونیکی دفاعی تمرکز دارند. هم اکنون نزدیک به 50 هزار نفر در صنایع نظامی اسرائیل مشغول به کار می‌باشند. بخش صادرات نظامی با نام SIBAT که زیر نظر وزارت دفاع می‌باشد، مسؤولیت بازاریابی و فروش تولیدات IDF را داراست. پس از لغو پروژه لاوی، IAI به کمک آمریکا محصولات خود را تنوع بخشید و ماهواره‌های Amos و Ofeq و اولین سیستم موشکی ضد موشک بالستیک آرو Arrow را تولید نمود. هواپیماهای بدون سرنشین «هانتر» نیز که هم اکنون مشتریان زیادی در سطح جهان دارد از جمله تولیدات این شرکت است. IAI همچنین در بخش تعمیر و نگهداری انواع هلیکوپتر و هواپیما نیز رشد کرد. طراحی، توسعه و تولید انواع سیستم‌های زمینی و دریایی، تجهیزات راداری، تجهیزات جنگ الکترونیک و موشک نیز در حال حاضر توسط IAI انجام می‌گیرد. فروش این شرکت در سال 2000 در حدود 2.8 میلیاد دلار بوده است. در ضمن این شرکت در همان سال، 1600 قرارداد جدید به ارزش 2.6 میلیارد دلار را نیز منعقد نموده است. در حال حاضر فعالیت‌های اصلی هوافضای اسرائیل شامل بخش‌های زیر می‌باشد: - توسعه و ساخت انواع هواپیماها - پرنده‌های بدون سرنشین و سیستم‌های شناسایی - سوار کردن و نصب تجهیزات بر روی هواپیما - سیستم‌های جنگ‌افزار هدایت‌شونده - سیستم‌های موشکی - سیستم‌های جستجو و نجات هوایی - سیستم‌های جنگ الکترونیک - تجهیزات پیشرفت منحرف‌کننده‌ی الکترونیکی و سیستم‌های هوشمند - رادارهای اپتیک - سیستم‌های رادیویی و ارتباطی نظامی - سیستم‌های ناوبری و هدایت و نمایش کابین هواپیما - سیستم‌های ماهواره‌ای و تصویربرداری هوایی پیشرفته - به روزرسانی هلی‌کوپترها - سیستم‌های زمینی جدول سلاح‌های اسرائیل اسرائیل دارای چندین شرکت دولتی و غیردولتی قدرتمند در صنایع هوافضایی است که از آن جمله می‌توان به صنایع هوافضای اسرائیل IAI، صنایع نظامی اسرائیل IMI، شرکت رافائل، شرکت سیستم‌های البیت، شرکت تادیران، شرکت سایکلون، شرکت موتورهای بت-شمش، شرکت سیلورآرو و شرکت سیستم‌های هوایی رادوم اشاره نمود. صنایع هوافضای اسرائیل IAI صنایع هوافضای اسرائیل یک شرکت کاملن دولتی است که تولید انواع سیستم‌های دفاعی را برای رفع نیازهای داخلی و صادرات بر عهده دارد. این شرکت که بزرگترین مجموعه هوافضای اسرائیل می‌باشد، از چهار بخش اصلی زیر تشکیل شده است: * بخش نگهداری هواپیما که خود شامل چهار بخش می‌شود: شهام (اورهال و به روزرسانی هواپیما)، مشام (اورهال موتور)، متام (تعمیر و نگهداری هواپیما) و مشاب (اورهال تجهیزات). * بخش الکترونیک که شامل چهار زیربخش است: صبات (تکنولوژی‌ها و سیستم‌های فضایی)، تمام (ابزار دقیق)، ملام (مهندسی سیستم‌های ترکیبی)، و شرکت‌های صنایع الکترونی التا. * بخش هواپیمایی که شامل شش زیربخش است: تشن (مهندسی و توسعه زیرساخت‌ها)، لاهاو (مونتاژ و به روزرسانی هواپیماهای نظامی)، کیام (تولید و مونتاژ هواپیماهای نظامی)، هالکام (تولیدات تجهیزات هوانوردی)، ماتان (هواپیماهای غیرنظامی) و مالات (هواپیماهای بدون سرنشین). * بخش تکنولوژیکی که شامل چهار زیربخش است: رامتا (اجزا و سیستم‌ها)، شهال (سیستم‌های سرور هیدرولیک)، ماتا (هواپیماهای غیرنظامی) و کلان (صندلی‌ها و هواپیماهای executive). IAI در سال 1933 به عنوان کارگاه ماشین‌سازی فعالیت خود را آغاز کرد. مدتی بعد مسئولیت تعمیر و به روزرسانی هواپیماهای مختلفی را که در طول جنگ مورد استفاده قرار می‌گرفتند، به عهده گرفت و بدین ترتیب به میزان قابل ملاحظه‌ای در این کار تبحر یافت. اما این سازمان با نام شرکت هواپیمایی بدک (Bedek) در سال 1953، یعنی 5 سال پس از اعلام استقلال اسرائیل، بنیانگذاری شد. در سال 1968 با نام IAI و با مسؤولیت محدود زیر نظر وزارت دفاع قرار گرفت. این شرکت از سال 1953 توسعه و مونتاژ انواع هواپیماها را آغاز کرد که هواپیمای کفیر، آراوا و نشر از آن جمله بودند. در اوائل دهه 1980، IAI تصمیم به ساخت هواپیمای کاملن اسرائیلی لاوی گرفت و پس از توسعه سیستم‌های اویونیک و الکترونیک و سلاح‌های آن، اولین پیش‌نمونه از این هواپیما را در سال 1986 به پرواز درآورد. افزایش هزینه‌های این پروژه، یک سال بعد منجر به لغو آن شد. پس از لغو پروژه لاوی IAI به کمک آمریکا توسعه محصولات نظامی و غیرنظامی خود را به صورت متنوع‌تری دنبال کرد که از آن جمله می‌توان به ماهواره‌های آموس و افق، اولین موشک ضد موشک بالستیک آرو (هما)، انواع رادار سیستم، سیستم‌های سلاح دقیق، انواع پرنده‌های بدون سرنشین، سیستم‌های زمینی و دریایی، تجهیزات جنگ الکترونیک هواپیمای نظامی و غیرنظامی اشاره نمود. در سال 1968، IAI اجازه تولید هواپیماهای jet commande executive aircraft را از کمپانی آمریکایی راک‌ول دریافت کرد. در دههء 1990، IAI تولید هواپیمای تجاری Galaxy را با همکاری خانواده Pritzke در شیکاگو آغاز نمود. علاوه بر آن در اواخر دهه 1970 بخش تعمیر و نگهداری IAI با نام Bedek اورهال هواپیماهای بوئینگ 707 را آغاز نمود. این بخش در حال حاضر تعمیر و به روزرسانی انواع هواپیماهای غیرنظامی را انجام می‌دهد. قراردادهای جدید غیرنظامی IAI در سال 2000 در حدود 101 میلیارد دلار بوده است. به طور کلی فعالیت‌های کنونی IAI شامل موارد زیر است: - فضا - دفاع محلی - توسعه و ساخت هواپیماهای تجاری - به روزرسانی هواپیما و هلیکوپترها - پرنده‌های بدون سرنشین - سیستم‌های هوشمند - هدایت، کنترل و فنّـاوری اطلاعات - سیستم‌های ناوبری - سیستم‌های زمینی - دفاع ملی شرکت IAI با بیش از 15000 کارمند و 1.6 میلیارد دلار فروش خارجی در حال حاضر بزرگترین صادرکننده صنعتی اسرائیل می‌باشد. صنایع نظامی اسرائیل (IMI) سازمان صنایع نظامی اسرائیل (IMI) نیز یک شرکت دولتی است که عمده تولیدات آن در زمینه تسلیحات و سیستم‌های دفاعی، در راستای رفع نیازهای IDF می‌باشد. این شرکت دارای چندین هزار کارمند در بیش از دو جین کارخانه است. این شرکت که در سال 1933 تأسیس شده است در حال حاضر، تولید کنندهء بوسترهای ماهواره‌ای و انواع پرنده‌های بدون سرنشین، تانکهای سوخت خارجی و موشک‌های هوا به زمین متنوع است. مسئولیت این شرکت در وهله اول، تولید تسلیحات مورد نیاز IDF بوده و در درجهء دوم، تولید و توسعه انواع تسلیحات به منظور فروش خارجی و تولیدات شیمیایی و متالورژی در بخش غیرنظامی می‌باشد. IMI دارای 9 بخش تخصصی است که هر یک از آنها به چندین زیربخش تقسیم شده است. این شرکت در سال 1948 تحت نظارت وزارت دفاع قرار گرفت. تولیدات این شرکت از سلاح‌های تهاجمی نظیر اسلحه‌های یوزی (Uzi)، سلاح‌های سنگین تا هواپیماها و سیستم‌های راکت، تجهیزات حمله مانند تانک مرکاوا و سیستم‌های امنیتی یکپارچه را شامل می‌شود. در سال 1990، IMI به شرکتی کاملن دولتی تبدیل شد. این شرکت در مجموع دارای 350 نوع محصول و بیش از 4 هراز کارمند است. علاوه بر اسرائیل و آمریکا این شرکت به کانال‌های توزیعی در برخی از کشورها مانند نروژ، بلژیک، فیلیپین و آلمان نیز دسترسی دارد که در حدود 60 درصد گردش مالی آن (550 میلیون در سال) از طریق صادرات به این کشورها انجام می‌شود. شرکت البیت سیستمز شرکت سیستم‌های البیت (ESL) یک شرکت دفاعی خصوصی است که در نتیجه تقسیم شرکت البیت به سه بخش در سال 1996 تاسیس شد. این شرکت که در شهر حیفا واقع شده است کار توسعه، تولید و ترکیب سیستم‌های الکترونیکی دفاعی پیشرفته با عملکرد بالا را دارا بوده و بیشتر بر روی هواپیماها و وسایل نظامی متمرکز شده است. این کمپانی تولیدکنندهء سیستم‌های ارتباطی و فرمان و کنترل نیز می‌باشد. در سال 2000 شرکت البیت سیستمز با شرکت خصوصی الکترواپتیک ادغام شد. فروش این شرکت در سال 2000 به 591 میلیون رسید. شرکت رافائل سومین شرکت دولتی مهم اسرائیل در بخش هوافضایی، شرکت رافائل است که تولیدکننده موشک‌های هوایی پایتون و پوپی می‌باشد. این دو موشک با همکاری تعدادی از شرکت‌های هوافضایی آمریکایی ساخته شده‌اند. تولیدات این شرکت علاوه بر موشک شامل انواع مختلفی از سلاح‌های غیرفعال، سیستم‌های فریب دریایی، سیستم‌های مشاهداتی بالون، سیستم‌های اخلالگر آکوستیک، زره‌های سرامیکی، سیستم‌های رانش تنفسی و موشک‌های زمین به زمین، هوا به زمین و هوا به هوا می‌شود. موشک هوا به سطح فوق پیشرفتهء Popeye ساخت اسرائیل این موشک هوا به سطح که در نمونه های مختلف ساخته شده است و از سیستم های هدایتی متنوع، مانند هدایت فروسرخ و تلویزیونی و ... بهره می برد، از جمله تسلیحات Stand-Off محسوب می شود، یعنی اینکه قبل از رسیدن هواپیما به محدودهء پوششی پدافند هوایی، شلیک می شود. این موشک به هواپیما امکان می دهد اهدافی را در فاصله حداکثر 110 کیلومتر مورد هدف قرار دهد و بدون نزدیک شدن به هدف که امکان شناسایی و مواجه شده با سیستم دفاعی هدف و در نهایت افزایش ریسک پذیری ماموریت باشد بتواند به اهداف خود حمله نماید. موشک Popeye در زیر بال جنگندهء F-15 منبع برداشت اطلاعات در مورد موشک Popeye اطلاعات بیشتر در مورد Popeye بخش 1 اطلاعات بیشتر در مورد Popeye بخش 2 شرکت تادیران - الیسرا دومین شرکت مهم خصوصی اسرائیل در بخش هوافضایی شرکت تادیران - الیسرا است که عمدتن در بخش‌های الکترونیکی دفاعی فعالیت دارد. گروه الکترونیک الیسرا مجموعه‌ای از سیستم‌های الکترونیک جنگی را برای نیروهای نظامی تولید می‌کند که شامل سیستم‌های اخطار رادار، سیستم‌های ایجاد خطای فعال، سیستم‌های خودمحافظ، سیستم‌های شنود، و لینک‌های ارتباطی پیچیده می‌شود. این شرکت بیش از 800 کارمند داشته که حدود دو سوم آنها مهندس هستند. گروه سیستم‌های الکترونیکی تادیران، مجموعه بسیار وسیعی از تجهیزات نظامی نظیر سیستم‌های تجسسی، سیستم‌های شناسایی، جنگ الکترونیک و سیستم‌های ارتباطی ویژه نیروی دریایی را طراحی و تولید می‌کند. این مجموعه که زیر نظر صنایع koor می‌باشد در سال 2000 فروشی بالغ بر 284 میلیون دلار داشته است. علاوه بر البیت و تادیران – الیسرا، چندین شرکت کوچک‌تر خصوصی نیز در بخش هوافضایی فعال هستند که شامل شرکت‌های زیر است: * شرکت هوایی سایکلون که کار به روزرسانی هلیکوپترها و تولید قطعات هواپیماها را انجام می‌دهند. * شرکت اردان که سازنده قطعات تانک از جمله تانک مرکاو است. * شرکت سیستم‌های حفاظتی ماگال که تولیدکنندهء سنسورهای ایمنی و ابزار تشخیص مواد منفجره برای فرودگاه‌ها و سایر اماکن عمومی است. * شرکت BVR تکنولوژی که تولیدکنندهء سیستم‌های ایمنی هوایی جلوگیری از برخورد، تسلیحات آموزشی و انواع سیمولاتورهای آموزشی است. معرفی تعدادی از هواپیماهای ساخت اسرائیل و فرآیند پیشرفت این کشور در زمینه ساخت هواپیما آراوا 201 (Arava 201) نیاز به جتهای آموزشی در نیروی هوایی اسرائیل در اواخر دهه 1950 عامل محرکی برای تولید Fouga-Magister شد. پس از این برنامه IAI با تجربه‌ای که از انجام کار قبلی بدست آورده بود، تصمیم به طراحی و ساخت هواپیمای STOL آراوا گرفت. آراوا گامی در جهت تولید مجموعه هواپیماهای نظامی و غیرنظامی IAI‌ به شمار می‌رود. تمامی هواپیماهای این مجموعه در دو رده نظامی سری 200 و غیرنظامی سری 100 قرار می‌گیرند. این هواپیماها در نقش‌های مراقبت هوایی،‌ جنگ و آتش،‌جمع‌آوری اطلاعات و . . . مورد استفاده بوده‌اند. هواپیمای آراوا دارای ظاهری شاخص است. بدنه تخم‌مرغی شکل این هواپیمای توربوپراپ در زیر بالهای بزرگی معلق بوده و دارای دم بوم‌شکل است. موتورها روی بال قرار گرفته‌اند و ناسل آنها تا دم عمودی امتداد یافته و به وسیله دم افقی به یکدیگر مرتبط می‌شوند. بال مستطیلی و strut based آراوا دارای ضریب منظری بالا و دایهدرال 1.5 درجه می‌باشد. آراوا اولین هواپیمای مسافری بود که توسط اسرائیل طراحی و تولید شد. نخستین پیش‌نمونه این هواپیما در 27 نوامبر 1969 پرواز کرد. مدل غیرنظامی این هواپیما با موتورهای PT6A-27 پرت‌اندویتنی تجهیز شده و دارای 20 صندلی مسافری یا 12 تخت پزشکی است. مدل نظامی این هواپیما که دارای سیستم رانش قویتری است،‌ قابلیت حمل 24 سرباز،‌ یا 17 چترباز و یا 205 تن بار را دارد و در صورت لزوم می‌تواند با سلاح‌های مختلفی تجهیز شود. نشر نشر اولین جنگنده ساخت اسرائیل است که راه را برای ساخت هواپیماهای دیگر نظیر کفیر و لاوی باز کرد. اسرائیل این هواپیما را برای استفاده موقت و تا زمان آماده شدن مدلهای پیشرفته‌تر، ساخت. به همین دلیل با ورود جنگنده‌های پیشرفته‌تر نشر نیز از صحنه کنار رفت. در واقع عمر این هواپیما تنها 10 سال بود. کفیر C7 نیز مدل تک سرنشینه کفیر C2 است که در سال 1983 وارد سرویس گردید. قدرت موتور این هواپیما که از نوع J79-GEJ1E می‏باشد، با پس‌سوز 10000 پوند می‌باشد. کفیر C7 برای استفاده از تسلیحات مدرن‌تر به روزرسانی شده است. ماکزیمم وزن برخاست این هواپیما نیز به میزان 3395 پوند افزایش یافته است. لاوی (Lavi) پس از ساخت جنگنده‌های نشر (کپی میراژ 3‌) و کفیر (مونتاژ مجدد میراژ 5)‌،‌ اسرائیل تجربه زیادی در زمینه ساخت و بروزرسانی هواپیماها خصوصا جنگنده‌های میراژ و F-4 بدست آورده بود. در اواسط دههء 1970، اسرائیل قراردادی را مبنی بر همکاری در ساخت F-16 با آمریکا به امضاء رسانید، اما به دلیل رقابت میان شرکتهای آمریکایی برای کسب این مقام، قرارداد مذکور لغو شد. با توجه به تجارب حاصله اسرائیل تصمیم گرفت خود راسن اقدام به ساخت جنگنده مدرنی بنماید که دارای قابلیت حمله با استفاده از تجهیزات و سلاح‌های پیشرفته باشد. این کار به IAI واگذار گردید و پروژهء تعریف شده «لاوی» (به معنای شیر) نام گرفت. هواپیمای ساخته شده به تمامی اهداف تکنیکی و عملیاتی خود رسید و اولین پرواز خود را در دسامبر 1986 انجام داد. اسرائیلیها در نظر داشتند در بین سالهای 2003 - 1993 ،‌ تعداد 300 فروند از این هواپیما را تولید کرده و جایگزین ناوگان کفیر و A-4 نمایند. تخمین های اولیه نشان می‌داد توسعهء این هواپیما در حدود 3 میلیارد دلار هزینه در بر خواهد داشت. 1.3 میلیارد دلار از 1.5 میلیارد دلار لازم در سالهای 1986 - 1980 توسط ایالات متحده تامین شد. به دلیل کمبود امکانات، اسرائیل برای ساخت موتور و بخشهایی مانند بالهای کامپوزیتی و کامپیوترهای کنترل پرواز،‌ ساخت این اجزا به صورت مشترک به پیمانکاران اسرائیلی و تعدادی از شرکتهای آمریکایی واگذار شد. از آنجایی که پیشرفت پروژه لاوی می‌توانست منافع آمریکا را در صادرات جنگنده‌های F-16 و F-18 به خطر بیندازد و از طرفی هزینه‌های توسعه آن نیز در مراحل بعدی به شدت افزایش یافته بود، تحت فشار شدی آمریکا، این پرو‍ژه در سال 1987 به حالت تعلیق درآمد. اسرائیل‌ نیز 450 میلیون دلار به عنوان غرامت بابت لغو قرارداد از آمریکا مطالبه کرد که با 400 میلیون دلار آن موافقت گردید و پرو‍ژه لاوی در آگوست 1987 کنسل اعلام شد. منابع: Israeli Weapons Avia بخش 1 Avia بخش 2 Avia بخش 3 انجمن هوافضا مجله هوایی

باز تعریف میدان نبرد آینده توسط IAI IAI طرح Opal را راه‌اندازی کرده‌ است که یک راه حل مبتکرانه برای اتصال همه پلت فرم ها ، چه با سرنشین یا بدون سرنشین در عرصه نبرد می باشد . OPAL مبتنی بر تشکیل یک ابر ارتباطی غیر متمرکز برای همه واحد ها در سطح زمین، هوا و در دریا است تا اجازه به اشتراک گذاری اطلاعات در زمان واقعی را فراهم آورد . این امر به همه واحد ها اجازه می دهد تا اطلاعات مربوطه را به منظور دستیابی به یک تصویر عملیاتی جامع از میدان جنگ به اشتراک بگذارند. Opal بر یک شبکه ارتباطی ایمن و ثابت تکیه دارد که شبکه‌ های مختلف و پلت فرم ها را بدون ایستگاه های پایه ای ثابت به هم متصل می‌کند. Opal با هر پلت فرم ، از جمله هواپیماهای جنگنده پیشرفته، تانک ها ، کشتی‌ها و یا نیروهای زمینی سازگار می باشد . راه ‌حل Opal طیف وسیعی از قابلیت های ثابت شده و انعطاف ‌پذیر عملیاتی را فراهم می کند که اجازه استفاده بهینه از منابع موجود برای به حداکثر رساندن کارایی برای طیف وسیعی از ماموریت ها را می‌دهد. Opal در انواع جنگنده‌های پیشرفته، هلیکوپترهای مهاجم ، هواپیماهای سوخت ‌گیری ، قایق های بدون سرنشین ، کشتی‌ها ، مراکز کنترل و فرماندهی و همچنین ایستگاه‌ های پایه متحرک و ثابت نصب شده ‌است. Opal برای کاربران خود مزایای زیر را به ارمغان می آورد : اثربخشی بهینه در دستیابی به اهداف ماموریت با ایجاد و به اشتراک گذاری یک تصویر عملیاتی مشترک در زمان واقعی . فراهم کردن قابلیت همکاری هواپیماهای جنگنده نسل پنجم با پلت فرم های قدیمی و به حداکثررساندن استفاده از منابع و توانایی اجرای ماموریت‌های چندگانه در یک چارچوب زمانی مشخص . بهبود قابلیت بقا با به اشتراک گذاری داده‌ های تهدید با نیروهای هوایی و زمینی تا برای جلوگیری از ورود به مناطق خطرناک استفاده شوند . ایمنی پرواز پیشرفته با هشدارهای اجتناب از برخورد ، که به خلبانان در شرایط برخورد نزدیک هشدار می‌دهد و امکان مانور برای جلوگیری بصری از برخورد را فراهم می نماید . این قابلیت در سال های اخیر زندگی های زیادی را نجات داده است . صرفه‌جویی در زمان و هزینه – Opal به کاربران این امکان را می‌دهد تا قابلیت‌های جدید عملیاتی را توسعه دهند و بدون نیاز به تغییر سخت‌ افزار یا آیونیک هواپیما ، به سرعت آن ‌ها را به کار بگیرند . این قابلیت به طرز قابل ‌توجهی زمان معرفی امکانات جدید در پلت فرم ها را از چند سال به چند ماه کاهش می‌دهد. در این باره Yossi Melamed معاون اجرایی و مدیر کل گروه حمل و نقل اظهار می دارد که Opal یک توسعه منحصربفرد و پیشرفته ای است که چندین سال در جریان بوده و عامل اصلی در موفقیت‌های عملیاتی می باشد . Opal توانایی همکاری جامع ارتباطاتی و قابلیت‌های عملیاتی بین نیروهای هوایی و زمینی را فراهم می نماید و به عنوان یک تقویت‌ کننده نیرو عمل می‌ کند . او می افزاید من معتقدم که این یک مزیت عمده برای کاربران هوایی، دریایی و زمینی خواهد بود و عملکرد آن‌ها را در میدان جنگ آینده افزایش خواهد داد . پی نوشت - مطلب فوق تنها برای آگاهی از رویکرد های جدید نظامی اسرائیل ترجمه شده و هیچگونه تاییدی بر میزان صحت محتوای آن و همچنین ماهیت این رژیم اشغالگر نمی باشد . صرفاً برای میلیتاری / بن پایه ها : European Defence Review

یه جمله رو آل پاچینو در پدرخوانده 2 داره که نقل به مضمون میگه: اگر تاریخ فقط یه چیز رو به ما یاد داده باشه اون اینه که میشه هر کسی رو کشت. اگر بخوام این رو به صنعت هوایی بسط بدم باید معادلشو بگیم که تاریخ هوانوردی ثابت کرده هر جنگنده ای رو میشه خرید (البته به شرطها و شروطها). دوست عزیزمون تعجب کرده که فرانسه بخواد به ما رافال بده ، در صورتی ما یه بار در زمان دولت سید محمد خاتمی فرصت اینو داشتیم که فرانسه به ما میراژ اف 1 در کنار به روزرسانی میراژ اف 1 های پناهنده رژیم بعثی بده این یعنی مثلا 24 جنگنده نو یا دست دوم بخریم و در نتیجه صاحب 48 جنگنده سرحال و در حد نو باشیم. حالا اینکه اون میاز اف 1 خودش یه جنگنده نسل سوم بود و میشد ایونیک اون رو در حد یه جنگنده نسل 4 ارتقا داد یا همین معادله که با 1 میلیارد دلار میشد کلشو مهیا کرد ( که البته در اون دوران دولت خاتمی با مشکل نقدینگی و افت قیمت نفت هم مواجه بود) و زمینه ای بشه که بعدا به سمت میراژ 2000 یا حتی طرح میراژ 4000 بریم که جنگنده ای در حد و قواره اف 15 بود. در اون زمان هم رابطه ایران و فرانسه که ژاک شیراک در راسش بود در دوران طلایی اش بود. این امر فقط مختص به فرانسه نبود و رابطه ما با آلمان هم که صدراعظمش گرهارد شرودر در شرایط خوبی بود. پس اونجا خودمون نجنبیدیم و در فرصت های دیگه در دولت های مختلف پیش اومد که از زمان و شرایط مناسب بهره نگرفتیم(شاید چون در دکترین دفاعی ما نبوده) مورد دوم همین ماجرای ایران کنترا. در اون ماجرا طرف ما دیگه فرانسه ای که از نظر تاریخی مشکلی با هم نداشتیم نبود، بلکه خود شیطان بزرگ امریکای جهانخوار با واسطه هایی از طرف رژیم صهیونیستی( اونهم بعد از بزرگترین اقدام تهاجمی ما در نیم قرن اخیر درباره ایالات متحده یعنی اشغال سفارت / لانه جاسوسی این کشور) بود که در مقابل تلاش ما برای آزادی فلان گروگان ها قطعات بی شماری از جنگنده های اف 4، اف 5 و اف 14 رو به ما تحویل داد و باعث شد ما با این جنگنده ها و همچنین تجهیز با سیستم پدافندی هاوک و موشک تاو توان تهاجمی مونو باز بیاییم و عملیات های بزرگی مثل کربلای 4 و کربلای 5 انجام بدیم. مثال جالب همین کشور نزدیک ما پاکستان، پاکستان نه سیاست باثباتی داشته و نه اقتصاد شکوفایی. مثل ما که به خاطر فناوری هسته ای تحریم شدیم این کشور هم تحریم های گسترده ای رو تجربه کرده و اگر ما بمب هسته ای نداریم پاکستان داره ولی همین پاکستان از ایالات متحده اف 16 خریداری کرد و از چین هم جنگنده های خوبی خریداری کرده. ما که الان رابطه مون با ایالات متحده و فرانسه شکرآبه همین کشور دوست و برادر پاکستان که الحق در نبرد اخیر با رژیم صهیونیستی در گفتار و رسانه تمام قد پشتیبان ما بوده بیاییم و تمام قد از تجربه هاش بهره بگیریمی چه در قالب ساخت جنگنده مشترک چه در زمینه تعاملش با کشور چین. مشکل ما فقط یک فرد یا نفر یا فلان سیاستمدار نیست، مشکل ما یه مشکل مزمن 50 ساله است که از بعد از خرید اف 14 و نبودن یگان های موشکی و همچنین وجود یک جنگنده چندمنظوره در جنگ (که در اونموقع اصلا در دنیای وجود خارجی نداشت جنگنده مولتی رول) که اینقدر متغیرهای زیادی بهش اضافه شدن که نمیشه اون رو به یک شخص یا دولت یا مرام ارجاع داد و شاید لازم باشه به آرامی از زمان خرید جنگنده اف 14 بیاییم و سیر افول نیروی هوایی رو بررسی کنیم تا به شرایط حال حاضر برسیم که ان شالله در مجال بعدی ...

با سلام . فارغ از درست یا غلط بودن ادعای مطرح شده ، این روزها تسویه حسابهای جناحی خیلی عادی شده و هر جناحی میخواد ماهی خودش رو ازین آب گل آلود بگیره . بنظرم تا روشن شدن اصل ماجرا نباید زیاد به این ادعا ها پرداخت . ضمنا در همین فیلم ، ادعای گوینده ( برای من ناشناس ) در مورد اینکه رافال هم چیز خاصی نیست ، مشخص میکنه این بنده خدا چیزی از جنگنده نمیدونه .

وزارت دفاع آمریکا، پنتاگون، در گزارشی گفته که این کشور به منظور یافتن و تخریب موشک‌هایی که به فضا فرستاده می‌شوند، باید درباره تکنولوژی‌های جدید از جمله لایه‌ای از حسگرهای مستقر درفضا تحقیقاتی انجام دهد. در آستانه انتشار این گزارش، یک مقام آمریکایی که نامی از او برده نشده گفته که فضا "کلید" دفاع موشکی است. این مقام آمریکایی به خبرنگاران گفت: "به منظور دریافت هشدار به موقع و ردگیری و تشخیص موشک‌ها پس از پرتاب، ما حالا به بررسی لایه حسگرهای مستقر در فضا پرداخته‌ایم." اما این مقام آمریکایی در عین حال تاکید کرده که ارتش تنها در حال بررسی این مسئله است که آیا چنین سیستمی کارایی دارد و هنوز تصمیمی در این مورد گرفته نشده است. 《 http://www.bbc.com/persian/world-46906599 》

یه فیلم دراومده که انگار یه کاموف۵۲ هم زدن

جوابیه دولت وقت در مورد دروغ مخالفت روحانی با خرید ۱۰۰ جنگنده جی ۱۰ ساخت چین https://ensafnews.com/599665/توضیحات-دولت-روحانی-درباره-خرید-جنگند/

با برجام جنگنده ی رافال از فرانسه بخریم! چه شد که جنگنده ی جی ۱۰ سی را نخریدیم به هوای اینکه با برجام به ما رافال فرانسوی بدهند! https://www.aparat.com/v/sib4p17