نوسازی نیروهای مسلح ، گذشته ، حال و روندهای آینده

[Juicer 1,034]

25 تیر 1394

 

با توجه به شرایط به وجود آمده ( توافق 23 تیر ماه ) و امکان خرید نظامی و همچنین آزاد شدن بخشی از دارایی های ما ، لطفا نظراتتون رو در این موارد بیان کنید

 

0- چالش فوری ، میان مدت و بلند مدت رو تعیین کنید

1- در چه حوزه هایی باید به سرعت به نوسازی و یا بهبود نیروهای نظامی ما بپردازیم

2- داشته هامون چی هستند و  به چه سلاح هایی یا ادواتی اضافی نیاز داریم

3- روش به دست آوردن سلاح ها ، چطور باید باشه !؟ تولید داخل ، تولید تحت لیسانس یا خرید خارجی ( از لحاظ کمیت یا کیفیت  - > مثلا تانک داریم ولی تعدادشون کمه - کمیت - و یا تانک ها کیفیت مناسب رو ندارند و باید ارتقاء داده بشوند )

 

 

 

خودم شروع می کنم :

 

 

خطرات و چالش هایی  که باهاشون رو به رو هستیم در دو حوزه ی کلی دسته بندی می شه : چالش های کلان ، چالش های خرد

 

چالش های کلان : مانند درگیری با ناتو یا شورای همکاری خلیج فارس و یا یک ارتش مشترک از چند کشور همسایه و به صورت تمام عیار هست که می تونه موجودیت کشور رو در تمامی سطوح به خطر بندازه و برای مقابله با این چالش ها باید در تمامی زمینه ها از پدافند گرفته تا دریایی و زمینی و هوایی و هواربرد  وارد عمل بشیم و شروع به نوسازی و پیشرفت کنیم کنیم ، که فعلا نمی خوام در موردش نظر بدم

 

چالش های خرد :  مثل گروهک هایی همچون داعش و در حوزه ای محدود تر گروه هایی مثل پژاک و جندا ... است و با توجه به وضع منطقه امکان بالفعل شدن این چالش ها وجود داره  ، کما اینکه با خطراتی مثل گروهکهای جندا.. و پژاک به صورت مستقیم و با خطراتی مثل داعش به صورت غیر مستقیم و در خارج از مرز هامون درگیرهسیتم .

 

پس من پیشنهاد می دم ابتدا به چالش های خرد و فوری بپردازیم و راه حل براشون در نظر بگیریم ، بعد به چالش های منطقه ای و دست آخر به چالش های فرا منطقه ای بپردازیم...

[koloot 642]

نیاز به چند فرمانده کارآمد آینده نگر مشکل ما را توی تمام مسایل حل می کند

[MrArhz 905]

به نام خدا

با سلام خدمت دوستان

به نظر من:ما در چند بخش کمی عقبیم و نیاز به کار های بیشتر داریم.

1-اولین بخش وشاید مهم ترین اونا نیروی هوایی هست.در نیروی هوایی ناوگان ما از کهولت سن و کمی تعداد رنج می بره و باید ناوگان در اینده ی نزدیک تعویض بشه.در نیروی هوایی ما توانایی های کمی در سخت جنگنده بدست اوردیم و به نظر من بهترن کار برای ما ایجاد طرح های مشترکه. به نظر من ابتدا باید تعداد حداقل 50 جنگنده بخریم که حداقل نصفشون درون کشور و تحت لیسانس تولید بشن. بهترین گزینه ها برای ما JF-17 - MIG-35 و شاید J-10 باشه(با توجه به قیمت حدودی بین 20تا30 میلیون دلری و هزینه های جانبی هزینه ای حدود 2-3 ملیارد دلار در بر خواهد داشت). خرید هر یک از این جنگنده ها باعث ایجاد روابط خوبی با فورشنده میشه و همین جا میتونه فرصت رو برای ایجاد یک طرح مشترک شکل بده . ایجاد یک طرح مشترکی شبیه به همین JF-17 چینی-پاکستانی میتونه تا حد زیادی ما رو به جلو بندازه و باعث ایجاد تجربه بشه. سپس ما کم کم میتونیم روی پای خودمون بایستیم. در سخت جنگنده ما قابلیت های خبو داریم و شاید بزرگترین مشکل ما ساخت متور جنگنده باشه که با برداشته شدن تحریم ها این امکان به وجود میاد که بتونیم موتور رو وارد کنیم و کم کم با مهندسی معکوس و این جور چیزا به خود کفایی برسیم.البته این ها بیشتر مربوط به نیروی هوایی ارتش هست. در نیروی هوایی سپاه هم من نیاز انچنانی به جنگنده نمی بینم و و بیشت ربه یک جنگنده یپشتیبانی نزدیک هست که البته بتونه تا حدودی ضد کشتی هم عمل کنه. ساخت یک این چنین چیزی انچنان هم سخت نیست چون این جنگنده هم یکم ساده ترن و با تیکه بر توان داخلی میشه یه این چنین چیزی رو ساخت. البته نیروی هوایی سپاه یا بهتر بگم هوا فضای سپاه در زمینه ی پهپاد ها هم خیلی پشرفتست .و این میتونه زمینه ی همکاری رو با کشور هایی چون روسیه و چین ایجد کنه چون به نطر من اونا در این زمینه از ما عقب ترن. البته در زمینه ی پهپاد ها یه چیزی که بنظر بده این طرح های شبی ه به همه و باید این رو مدیریت کرد. چون اینجوری فقط هزینه ها رو هدر میدیم.ما در نیروی هوایی مون هواپیمای جاسوسی نداریم و این وظیفه رو میتونن پهپادها انجام بدن و به نیروی هوایی سپاه بدیم.

2-در نیروی دریایی پیشرفت های خوبی داشتیم اما به ناوچه های بزرگتر احتیاج درایم همین طور به ناوشکن هایی که توان حمل تعداد قابل قبولی موشک های ضد هوایی رو داشته باشن. در بحث ساخت این ها ما تقریبا خودکفا هستیم و فقط به سرمایه گذاری بیشتر احتیاج داریم که این هم در سند چشم انداز جدید بودجه ی بیشتری برای نیروهای مسلح تعیین شده که مسلما قسمتی از این این مربوط به نیروی دریایی هست.نیروی دریایی ما از ندشتن یک پدافند خوب رنج میبره که این رو نمیشه در ناوچه هایی که میسازم هم برطرف کرد و نیاز به کشتی های بزرگتر هست. اما در اینجا هم باز ما در ساخت پیشرانه ها مشکل داریم و با توجه به روابطی که در اینده بین ایران،روسیه و چین اجاد خواهد شد میتونیم از اونا استفاده کنیم و باز هم با مهندسی معکوس کم کم خود کفا بشیم. در بحث ساخت زیردریایی ها هم ما داریم خوب پیش میریم و اینجا هم میتونیم با ایجاد طرح های مشترک با روس ها و یا مشاوره گرفتن از اونا که بهترین زیردریایی ها رو میسازن زیردریایی های دیزل الکتریکی در حد و اندازه ی کیلو ها بسازیم که البته بتونن تعدادی موشک کروز با کار برد ضد کشتی و ضد عوارض زمینی حمل کنن. در نیروی دریایی سپاه هم میشه با ساخت قایق های موشک انداز کلاس کمان و اگه بشه با ایجاد تغیراتی در اونا قدرت خیلی خوبی ایجاد خواهد شد و نیازی به کشتی های بزرگ نمی بینم و همینا هم برای خلیج فارس کافی هستش.

3-در نیروی زمینی ما فقط در زرهی مشکل داریم و در این زمینه هم کشور های شرقی چیزه خاصی ندارن که ما بخوایم از اونا کمک بگیریم.ما میتونیم با ایجاد تغیراتی در تانک ذوالفقار اون رو به تانک قابلی تبدیل کنیم. البته با توجه به اینکه روابط با عراق خیلی خوبه و ونا هم زره پوش های غربی خیلی خوبی دارن موتونیم از روی اونا هم کپی کنیم و ازشون استفاده کنیم.

در دیگر زمینه ها هم باید پیشرفت هایی انجام بدیم و باز هم تاکید من بر توان داخلی هست که خوشبختانه این توان وجود داره و ما اگه یک نظام مدیریتی خوب داشته باشیم میتونیم با صرف هزینه هایی اندک و استفاده ی کم از کشور های دوست صنعت نظامی کاملا خود کفاییی داشته باشیم. در اخر هم به نظر من نهاد هامون باید کمی اصلاح بشن  مثلا جهاد خودکفایی ارتش و سپاه بشن جزی از وزارت دفاع.

یا حق

[arminheidari 24,185]

 

به نام خدا

با سلام خدمت دوستان

به نظر من:ما در چند بخش کمی عقبیم و نیاز به کار های بیشتر داریم.

1-اولین بخش وشاید مهم ترین اونا نیروی هوایی هست.در نیروی هوایی ناوگان ما از کهولت سن و کمی تعداد رنج می بره و باید ناوگان در اینده ی نزدیک تعویض بشه.در نیروی هوایی ما توانایی های کمی در سخت جنگنده بدست اوردیم و به نظر من بهترن کار برای ما ایجاد طرح های مشترکه. به نظر من ابتدا باید تعداد حداقل 50 جنگنده بخریم که حداقل نصفشون درون کشور و تحت لیسانس تولید بشن. بهترین گزینه ها برای ما JF-17 - MIG-35 و شاید J-10 باشه(با توجه به قیمت حدودی بین 20تا30 میلیون دلری و هزینه های جانبی هزینه ای حدود 2-3 ملیارد دلار در بر خواهد داشت). خرید هر یک از این جنگنده ها باعث ایجاد روابط خوبی با فورشنده میشه و همین جا میتونه فرصت رو برای ایجاد یک طرح مشترک شکل بده . ایجاد یک طرح مشترکی شبیه به همین JF-17 چینی-پاکستانی میتونه تا حد زیادی ما رو به جلو بندازه و باعث ایجاد تجربه بشه. سپس ما کم کم میتونیم روی پای خودمون بایستیم. در سخت جنگنده ما قابلیت های خبو داریم و شاید بزرگترین مشکل ما ساخت متور جنگنده باشه که با برداشته شدن تحریم ها این امکان به وجود میاد که بتونیم موتور رو وارد کنیم و کم کم با مهندسی معکوس و این جور چیزا به خود کفایی برسیم.البته این ها بیشتر مربوط به نیروی هوایی ارتش هست. در نیروی هوایی سپاه هم من نیاز انچنانی به جنگنده نمی بینم و و بیشت ربه یک جنگنده یپشتیبانی نزدیک هست که البته بتونه تا حدودی ضد کشتی هم عمل کنه. ساخت یک این چنین چیزی انچنان هم سخت نیست چون این جنگنده هم یکم ساده ترن و با تیکه بر توان داخلی میشه یه این چنین چیزی رو ساخت. البته نیروی هوایی سپاه یا بهتر بگم هوا فضای سپاه در زمینه ی پهپاد ها هم خیلی پشرفتست .و این میتونه زمینه ی همکاری رو با کشور هایی چون روسیه و چین ایجد کنه چون به نطر من اونا در این زمینه از ما عقب ترن. البته در زمینه ی پهپاد ها یه چیزی که بنظر بده این طرح های شبی ه به همه و باید این رو مدیریت کرد. چون اینجوری فقط هزینه ها رو هدر میدیم.ما در نیروی هوایی مون هواپیمای جاسوسی نداریم و این وظیفه رو میتونن پهپادها انجام بدن و به نیروی هوایی سپاه بدیم.

2-در نیروی دریایی پیشرفت های خوبی داشتیم اما به ناوچه های بزرگتر احتیاج درایم همین طور به ناوشکن هایی که توان حمل تعداد قابل قبولی موشک های ضد هوایی رو داشته باشن. در بحث ساخت این ها ما تقریبا خودکفا هستیم و فقط به سرمایه گذاری بیشتر احتیاج داریم که این هم در سند چشم انداز جدید بودجه ی بیشتری برای نیروهای مسلح تعیین شده که مسلما قسمتی از این این مربوط به نیروی دریایی هست.نیروی دریایی ما از ندشتن یک پدافند خوب رنج میبره که این رو نمیشه در ناوچه هایی که میسازم هم برطرف کرد و نیاز به کشتی های بزرگتر هست. اما در اینجا هم باز ما در ساخت پیشرانه ها مشکل داریم و با توجه به روابطی که در اینده بین ایران،روسیه و چین اجاد خواهد شد میتونیم از اونا استفاده کنیم و باز هم با مهندسی معکوس کم کم خود کفا بشیم. در بحث ساخت زیردریایی ها هم ما داریم خوب پیش میریم و اینجا هم میتونیم با ایجاد طرح های مشترک با روس ها و یا مشاوره گرفتن از اونا که بهترین زیردریایی ها رو میسازن زیردریایی های دیزل الکتریکی در حد و اندازه ی کیلو ها بسازیم که البته بتونن تعدادی موشک کروز با کار برد ضد کشتی و ضد عوارض زمینی حمل کنن. در نیروی دریایی سپاه هم میشه با ساخت قایق های موشک انداز کلاس کمان و اگه بشه با ایجاد تغیراتی در اونا قدرت خیلی خوبی ایجاد خواهد شد و نیازی به کشتی های بزرگ نمی بینم و همینا هم برای خلیج فارس کافی هستش.

3-در نیروی زمینی ما فقط در زرهی مشکل داریم و در این زمینه هم کشور های شرقی چیزه خاصی ندارن که ما بخوایم از اونا کمک بگیریم.ما میتونیم با ایجاد تغیراتی در تانک ذوالفقار اون رو به تانک قابلی تبدیل کنیم. البته با توجه به اینکه روابط با عراق خیلی خوبه و ونا هم زره پوش های غربی خیلی خوبی دارن موتونیم از روی اونا هم کپی کنیم و ازشون استفاده کنیم.

در دیگر زمینه ها هم باید پیشرفت هایی انجام بدیم و باز هم تاکید من بر توان داخلی هست که خوشبختانه این توان وجود داره و ما اگه یک نظام مدیریتی خوب داشته باشیم میتونیم با صرف هزینه هایی اندک و استفاده ی کم از کشور های دوست صنعت نظامی کاملا خود کفاییی داشته باشیم. در اخر هم به نظر من نهاد هامون باید کمی اصلاح بشن  مثلا جهاد خودکفایی ارتش و سپاه بشن جزی از وزارت دفاع.

یا حق

 

 

اگر چیزی را می خواهیم بصورت بخشی بخریم و در داخل بسازیم 

مثلا برای هواپیما موتور بخریم یا برای کشتی با قدرت پدافند هوایی تور ام 1 دریایی یا دفاع هوایی بخریم

نیازی نیست یک کشتی کامل بخریم، بجاش همان هزینه را صرف ساخت در داخل کنیم

[MrArhz 905]

اگر چیزی را می خواهیم بصورت بخشی بخریم و در داخل بسازیم 

مثلا برای هواپیما موتور بخریم یا برای کشتی با قدرت پدافند هوایی تور ام 1 دریایی یا دفاع هوایی بخریم

نیازی نیست یک کشتی کامل بخریم، بجاش همان هزینه را صرف ساخت در داخل کنیم

من هم نگفتم بخریم اگه درست خونده باشید من فقط اون 50 جنگنده رو گفتم بخریم و بقیه رو بشتر تاکیدم ابتدا رو ایجاد طرح های مشترک برای کسب تجربه و ایجاد زیر ساخت ها و سپس تکیه ی هرچه بیشتر به توان داخلی است.ما که نمی تونیم همینجور یه باره سوخو50 هوا کنیم.ابتدا باید نیاز الانمون رو با خرید بعضی تجهیزات برطرف کنیم بعد به سمت تولید حرکت کنیم. خرید رو هم من فقط برای نیروی هوایی لازم نم دونم در بقیه ی نیرو ها خودمون هم میتونیم کار کنیم در نیروی دریایی ما که خودمون ناوچه میسازیم نیازی به خرید نیست فقط باید طرح های بهتر اجرا کنیم . با این قابلیت توان ساخ ناوشکن هم داریم.

[arminheidari 24,185]

من هم نگفتم بخریم اگه درست خونده باشید من فقط اون 50 جنگنده رو گفتم بخریم و بقیه رو بشتر تاکیدم ابتدا رو ایجاد طرح های مشترک برای کسب تجربه و ایجاد زیر ساخت ها و سپس تکیه ی هرچه بیشتر به توان داخلی است.ما که نمی تونیم همینجور یه باره سوخو50 هوا کنیم.ابتدا باید نیاز الانمون رو با خرید بعضی تجهیزات برطرف کنیم بعد به سمت تولید حرکت کنیم. خرید رو هم من فقط برای نیروی هوایی لازم نم دونم در بقیه ی نیرو ها خودمون هم میتونیم کار کنیم در نیروی دریایی ما که خودمون ناوچه میسازیم نیازی به خرید نیست فقط باید طرح های بهتر اجرا کنیم . با این قابلیت توان ساخ ناوشکن هم داریم.

 

در تکیمل فرمایشات شما گفتم، چون بخشی از نیاز ضروری مثل حداقل 2 اسکادران هوا به زمین را نمی شود معطل ساخت داخل کرد 

چون این سلاح ها بیشتر در مقابله با کشورهای همسایه مطرح می شود، نباید با دید مسابقه تسلیحاتی و خرید نگاه شود 

کشورهای همسایه به جز ترکیه در پی خرید هستند و کمتر زیربنای سیستم های دفاعی ایجاد کرده اند 

این خود می تواند بزرگترین برگ برنده در مقابله این کشورها باشد، چون به مرور توان دفاعی در این زمینه ها در کشور بومی می گردد و با آمدن تکنولوژی های جدید نیاز کمتری به  هزینه مجدد است در حالی که آنها مدام در فرآیند خرید هستند  

[mehran55 20,595]

با عرض سلام خدمت دوستان عزیز میلیتاریست

 

شب گذشته یک بحث جالبی در بروزرسانی مطرح شد که به درخواست دوست عزیز ، جناب @SAEID  عزیز ؛ اون مطالب مطرح شده به اینجا منتقل شد :

 

 

@majid363 : @mehran55 ما یک نیروی هوایی و زرهی قوی میخوایم هم برا طالبان و هم باکو .

 

@scorpion57 : سلام نیروی کلاسیک در شان ایران

 

@majid363 : @scorpion57 علیکم اسلام پایگاه های مرزی مثل دزفول باید اف۱۶ گریفن یا جی۱۰ پایگاههای مثل اصفهان رافال یا جی ۱۵ یا سوخو۳۵ . حداقل ۱۰۰۰ mbt باید داشته باشیم

 

@mehran55 : @majid363 @scorpion57 نیروی نظامی کلاسیک کشور باید به سرعت بازسازی و نوسازی بشه. هوانیروز و هوائی و زرهی و ... خلاصه همه شاخه های نیروی کلاسیک نیاز به نوسازی فوری داره.

 

@scorpion57 : @majid363 فعلا که از اون ۲۴تا سوخو۳۵ هم خبری نشد

 

@majid363 : @scorpion57 به نظر من ۲۴ تا کمه به نظر من حداقل ۱۰۰ تا گریفین یا جی۱۰ و ۱۵۰ تا جی ۱۵ یا رافال مدنظرمه

 

@majid363 : @mehran55 در بهترین حالت شاید ۶۰ یا ۷۰ درصد جنگنده ها عملیاتی باشن

 

@mehran55 : @majid363 متأسفانه برای قوی شدن در حوزه نظامی ، اول باید اقتصادمون قوی بشه. وگرنه تجربه عراق صدام و یا شوروی سوسیالیستی جلو چشم مون است که بهم خوردن نسبت و تناسب بودجه دفاعی با سایر بخش های بودجه، منجر به سرنگونی اون حکومت ها شد.

 

@majid363 : @mehran55 اتفاقا به نظر من توسعه صنایع عراق یا شوروی به خاطر سرمایه گذاری رو ارتششون بوده.

 

@mehran55 : @majid363 توسعه صنایع بحث دیگری است. بحث من این بود که چند درصد از بودجه کل کشور باید به بخش دفاعی تعلق بگیره. معمولا درصد استاندارد بین 2.5 درصد تا 7 درصد است و اگر از 7درصد بالاتر بره معمولا اقتصاد اون کشور قدرت تاب آوری هزینه های دفاعی رو نداره و میره به سمت ورشکستگی اقتصادی و بعدش هم نتیجه میشه فروپاشی اجتماعی.

 

@scorpion57 : @mehran55 کشور تو رکوده شاید مثل آمریکا این صنایع باعث شکوفایی بشه

 

@majid363 : @mehran55 اگر روزی به نحوی امکان خرید جنگنده تانگ توپ بالگرد برای ما فراهم شد به نظر من دولت باید دهها میلیارد دلار خرید بکنه

 

@mehran55 : @scorpion57 عرض کردم منظور من سرمایه گذاری توی صنعت نیست. صنایع (منجمله صنایع نظامی) مولد اقتصادی هستند و برگشت سرمایه دارند. اما خرید جنگ افزار و استخدام نیروهای مسلح جدید بازگشت سرمایه مستقیم ندارند (به قول اهل اقتصاد ؛ غیر مولد هستند) و نتیجتا بالانس بودجه ای و دخل و خرج کشور رو بهم می ریزند

 

@ISLFK : ما از نظر ارتقای نیروی هوایی و زمینی سالهای متمادی غفلت کردیم اینطوری نیست که طرف مقابل منتظر ما بشینه که ببینه کی افتخار میدیم یه نگاهی هم به اینها بکنیم دنبال روزنه هستند برای ضربه زدن

 

@bidar : @ISLFK هر چی که هست، الان دیره، به نقطه ای رسیدیم ک اگر اتفاقی بیوفته، خرید هم بکنیم ، طول میکشه تا جای خودشو در یگان ها پیدا بکنه

 

@ISLFK : @bidar متاسفانه همینطوره ولی دست دست کردن هم بی معینه.

 

@Crash : @Amirali123 @majid363 در مورد زرهی فقط به mbt نیاز نیست شما به طیف گسترده ای خودروهای رزمی و لجستیکی نیاز دارید

 

@scorpion57 : @Crash سلام اینجا وضع از هوایی هم خرابتره

 

@Amirali123 : @Crash روی زمین به هیچ عنوان بر خلاف آسمان تک مدلی ممکن نیست

 

@mehran55 : @Crash @ISLFK اگر بخواهیم واقع بین باشیم برای نوسازی کامل نیروهای مسلح ایران (نیروهای چهارگانه ارتش و سپاه) به چیزی حدود 500 الی 700 میلیارد دلار بودجه نیاز داریم. چون در همه زمینه ها اونقدری تعلل کریم که توی همه بخش ها به مو رسیده. درسته که هنوز قطع نشده اما هر آن و هر لحظه ممکنه که قطع بشه.

 

@Crash : @scorpion57 سلام تازه بحث تجهیزات انفرادی و توپخانه هم باید به این لیست اضافه کرد....

 

@bidar : خبری شده امشب دوباره بحث خرید شده؟

 

@MR9 : @bidar نه .. تقویت روحیه هست 

 

@majid363 : @Crash حق با شماست این mbt نماد زرهی هست

 

@Crash : @mehran55 هرچقدر هم زمان ازدست بدیم فاصله فناوری بیشتر میشه که هزینه خرید و زیرساختی آموزشی به دنباله اون افزایش خواهد یافت...

 

@mehran55 : @Crash دقیقا. هر روز تأخیر داره هزینه ها رو تصاعدی بالا می بره.

 

@bidar : @MR9 هر چی بیشتر بحث میشه، بیشتر دلسردی و ناامیدی و گاها ترس رو حس میکنیم

 

@MR9 : @bidar باور کنید ، نه دلسردی هست ، نه ترس و نگرانی ..... این فقط یک دغدغه جدی هست ....

 

@bidar : @MR9 میدونم، ولی اوضاع خیلی خطرناک شده، این کمبوده ها بیشتر نمود پیدا میکنه...ب

 

@MR9 : @bidar ما توی جمهوری اسلامی اصلا نباید به سه تای اولی حتی فکر کنیم ... چون کامل ذهن خودمون را آماده می کنیم که تحلیل های طرف مقابل را قبول کنیم و این حتی از نداشتن نیروی هوایی خطرناک تر هست

 

@bidar : @MR9 درسته، این سه تا ، توان تحلیل و فکر رو مختل میکنند

 

@ISLFK : @mehran55 دقیقا. میشد حداقل ۱۰ ۲۰ درصد این هزینه رو در طول سالیان به راحتی سرشکن کرد ولی نکردند و نشد و الان دیگه با این شرایط آچمز کننده روبرو شدیم

 

@MR9 : @bidar ولی یک نکته هست ... این صحبتها و دغدغه های ما اگر تبدیل به تحلیل بشود ، مثل ارزش افزوده ، تاثیرش به مراتب بیشتر هست روی تصمیم گیرهای نظامی مملکت

 

@bidar : @ISLFK دوره ای که کلی پول داشتیم، اینقدر تحریم نبودیم، میشد کلی خرید کرد، جنس دسته اول هم نمی خریدن، مهم نبود، حداقل کمیت رو حفظ میکردن، بحثای اقتصاد جنگ جناب واریو خیلی مهمه، همین بحث کمیت تانک های مورد نیاز، بخواهیم یه سال جنگ کنیم، حداقل چند هزارتا تانک میخواهیم

 

@bidar : @MR9 ان شا الله که بشه

 

@MR9 : @bidar انشا... همیشه باید امیدوار بود

 

@mehran55 : @ISLFK @bidar @scorpion57 این 500 الی 700 میلیارد دلار یک برآورد نسبتا دقیق است که توان نظامی کلاسیک ایران رو به روز 30 شهریور 1359 (یک روز پیش از شروع جنگ ایران و عراق) برگردونه. با 500 تا میشه به اون کمیت رسید و با 700 تا به اون کیفیت. البته معلوم نیست که واقعا اون کمیت و کیفیت جوابگوی تهدیدات امروزمون هم باشه یا باز هم کم میاریم.

 

@mehran55 : @scorpion57 @bidar @ISLFK الان توضیح میدم که چرا ممکنه جوابگوی امروز نباشه.

 

@NIX : صد سال طول میکشه!!! تازه اگر پول خوب باشه @mehran55

 

@Amirali123 : ما الان یه چماق بزرگ داریم که برای واکنش وشون دادن نسبت به تهدیدات کوچک و متنوع اطرافمون خیلی بزرگ و سنگینه و این ناشی از توسعه نا متوازن توان دفاعی مون هستش

 

@mehran55 : در رژیم گذشته ما یک ابرقدرت در همسایگی شمال داشتیم. امروز یک ابرقدرت دیگه در همسایگی خودمون اما پراکنده در چند کشور داریم. در رژیم گذشته با ترکیه و پاکستان پیمان سنتو رو داشتیم اما الان با این دو کشور روابط آرام اما قابل تبدیل شدن به منازعه رو داریم. در رژیم گذشته این شیخک های حاشیه خلیج فارس ارتش دندان گیری نداشتند. اما الان از نظر هوائی و به زودی دریائی تبدیل به تهدید میشن. در رژیم گذشته عربستان علاوه بر اینکه در دکترین دو ستونی نیکسون دوست ما بود ، توان نظامی چندانی هم نداشت. اما الان بسیار توسعه نظامی پیدا کرده و در شمال هم حداقل دو همسایه شمالی ما یعنی ترکمنستان و رژیم باکو با مهمترین دشمن ما یعنی صهاینه در اوج همکاری نظامی هستند.

 

@mehran55 : @NIX نه صد سال طول نمیکشه با یک قرارداد تهاتر سلاح با نفت و گاز ده ساله ، به راحتی این رقم قابل پرداخت است. فقط دیپلماسی عمومی قوی و دیپلماسی دفاعی کارآمد میخواد.

 

@NIX : (بر اساس 500 میلیارد دلار میگم) برادر ، ما کجا میتونیم سالی 50 میلیارد نفت بفروشیم!!! ظرفیت اینقدر تولید داریم؟ @mehran55 با حساب کردن بشکه ای 100 دلار باید سالی 500 میلیون بشکه نفت فقط برای قرارداد های دفاعی بفروشیم!!

 

@bidar : @mehran55 درسته، دقیقا وضعیت خیلی بدتر از ۵۹ شده

 

@bidar : @mehran55 این عدد ۵۰۰ چطوری حساب شده؟

 

@mehran55 ; @bidar تجهیزات مورد نیاز برای نوسازی کامل دو نیروی زمینی یعنی نزاجا و نزسا ( پیاده نظام ، زرهی ، هوانیروز ، توپخانه ) یک نیروی دریائی آبی (نداجا) و یک نیروی دریائی سبز (ندسا) ، یک نیروی هوائی (نهاجا) ، یک نیروی پدافندی (نپاجا) ، یک نیروی مخصوص و واکنش سریع (نقسا) متناسب با گستردگی مرزهای جغرافیائی و جمعیت کشور

 

@mehran55 : مثلا برای نیروی هوائی 4 سرفصل دیده شده. 1) هواپیماهای آموزشی (از ملخی سبک تا جت) 2) جت های جنگنده 3) هواپیماهای پهن پیکر (تانکر- کارگو سبک و سنگین - آواکس) 4) تسلیحات هواپایه (هوا به هوا - هوا به زمین - هوا به دریا) یا در حوزه دریائی سه بخش دیده شده سطحی ، زیر سطحی و هوا دریا و الی آخر همه نیروها بخش بندی و محاسبه شده

 

@ISLFK : حالا ده سال هم نشد نشد بیست سال هم خوبه

 

 

پایان بخش اول ...

 

[SAEID 2,829]

سلام خدمت همه عزیزان

 

با تشکر از @mehran55 جان ، ان شاء الله بحث رو بعد از کپی بروزرسانی ، ادامه خواهیم داد

 

 SAEID امروز 2:22 AM
در حالتی که مسیر توسعه رو درست طی کرده بودیم و اگر ورود به خدمت جنگنده های جدید رو ابتدای 2023 در نظر بگیریم ، تقریبا در سالهای 2025 الی 2026 میتونستیم به امکان استفاده کامل از جنگنده جدید دست پیدا کنیم ، ولی الان که این مسیر با یک قطعی طولانی همراه بوده ، باید برای سالهای 2027 الی 2028 برنامه ریزی کنیم که بتوان از تمام قابلیت های عملیاتی و تکنولوژیک جنگنده جدید استفاده کرد ، باید هزاران ساعت پرواز تمرینی و تست های مختلف انجام بشه و اونها رو متخصصین نیروی هوایی تحلیل کنن و به مرور زمان به یک پکیج مناسب برای هر نوع ماموریتی دست پیدا کنیم که این پکیج از راه افزایش دانش و تجربه بدست میاد
SAEID امروز 2:17 AM
به عبارت بهتر ، مسیر توسعه و نوسازی مانند یک پلکان هست که باید تمام پله ها رو طی کنیم ، حتی اگر در برخی مواقع جهشی جلو بریم و دو پله رو همزمان بالا بریم ، باز هم این کار رو همیشه نمیتوان انجام داد و همچنان نیز باید تمام پله ها را طی کرد ، برنامه ریزی که قبل انقلاب صورت گرفت با اینکه ناتمام ماند ولی چارچوب کلی پکیج مربوطه تا 20 سال بعد رو شامل میشد و تا اواخر دهه 70 شمسی میتونستیم با اون پکیج جلو بیایم (با یا بدون جنگ) ولی با ورود به دهه 80 لازم بود که پله های 20 سال بعدی رو طراحی و سرمایه گذاری کنیم که این کار انجام نشد و کاری به دلایلش ندارم ، امروز یک گپ 20 ساله داریم که طی نشده و پر کردن این فاصله هم نیاز به مقداری سرمایه گذاری بیشتر داره و هم به زمان بیشتری نیاز دارد ، به عنوان مثال اگر ما میتونستیم از دهه 80 جنگنده ای مثل سوخو30 رو تهیه کنیم ، امروز حتی با ورود به خدمت یک جت نسل پنج به زمان استانداری برای دستیابی به تجربه و دانش لازم جهت استفاده از تمام قابلیت های اون نیاز داشتیم ، ولی الان که این راه طی نشده با ورود یک جت نسل 4.5 یا 5 به زمان به مراتب بیشتری نیاز داریم تا دانش و تجربه لازم در بین پرسنل نیروی هوایی بوجود بیاد
SAEID امروز 2:09 AM
سلام ، شب همگی خوش ، بحث جالبی بود و درش حضور نداشتم ! ولی انصافا دیدتون خوبه 500 تا 700 میلیارد دلار ! جالبه ! برای هر کاری باید کارشناسی کرد و شرایط روز و آینده رو در نظر گرفت ، قرار نیست به شرایط سال 1359 برگردیم ، شرایط 59 ماند در سال 59 ، حتی برنامه ای که قبل انقلاب برای سال 66 داشتن هم با شرایط امروز سازگاری نداره و اون هم ماند در زمان خودش ، شرایط امروز رو یعنی از سال 2022 در نظر بگیرین تا 2062 و هر برنامه ریزی و سرمایه گذاری باید این بازه زمانی چهل ساله رو پوشش بده ، بخصوص در بخش زیرساخت و ظرفیت های توسعه آتی در هر بخش عملیاتی ، پشتیبانی ، تحقیقاتی و توسعه و تولید و ... خرج کردن سرمایه گذاری تعیین شده هم کار چند سال نیست ، باید برنامه بلند مدت طراحی کرد مثلا 20 ساله و اون رو به بخش های 4 یا 5 ساله تقسیم کنیم ، اینطوری میتوان بعد از 20 سال به یک پکیج کامل دست یافت و با زیرساخت قرار دادن این پکیج به 20 سال بعد از اون فکر کرد و با هزینه ای به مراتب کمتر بهش دست یافت

[mehran55 20,595]

با عرض سلام خدمت دوستان عزیز میلیتاریست

 

شب گذشته یک بحث جالبی در بروزرسانی مطرح شد که به درخواست دوست عزیز ، جناب @SAEID  عزیز ؛ بخش اول اون مطالب مطرح شده به اینجا منتقل شد.

 

در این پست ادامه بحث رو با هم ببینیم :

 

@bidar : @mehran55 چقد ممکنه به این ۵۰۰ نه به ۱۰۰ میلیارد نزدیک شد؟

 

@mehran55 : @bidar از چه نظر چقدر ممکنه نزدیک شد؟ بودجه؟ اراده خرید؟ تمایل فروشنده؟

 

@mehran55 : @bidar مهمترین فاکتور اراده خرید است. و کم اهمیت ترین فاکتور تمایل فروشنده. تأمین بودجه هم بین این دو است. در واقع اگر شما اراده برای خرید داشته باشید ، راه تأمین پولش رو هم پیدا می کنید و وقتی که اراده و پول رو فراهم کنید و مثلا در مارکت جهانی بگید که من 500 میلیارد دلار دارم و می خوام سلاح بخرم ، همه تولید کننده ها جلو خونه شما صف می کشند. حتی خود آمریکا هم اعلام تمایل می کنه که یه شما سلاح بفروشه (فشار لابی تولید کنندگان سلاح در آمریکا ، برای یک رئیس جمهور خرد کننده و غیر قابل تحمل است)

 

@SAEID : سلام ، شب همگی خوش ، بحث جالبی بود و درش حضور نداشتم ! ولی انصافا دیدتون خوبه 500 تا 700 میلیارد دلار ! جالبه ! برای هر کاری باید کارشناسی کرد و شرایط روز و آینده رو در نظر گرفت ، قرار نیست به شرایط سال 1359 برگردیم ، شرایط 59 ماند در سال 59 ، حتی برنامه ای که قبل انقلاب برای سال 66 داشتن هم با شرایط امروز سازگاری نداره و اون هم ماند در زمان خودش ، شرایط امروز رو یعنی از سال 2022 در نظر بگیرین تا 2062 و هر برنامه ریزی و سرمایه گذاری باید این بازه زمانی چهل ساله رو پوشش بده ، بخصوص در بخش زیرساخت و ظرفیت های توسعه آتی در هر بخش عملیاتی ، پشتیبانی ، تحقیقاتی و توسعه و تولید و ... خرج کردن سرمایه گذاری تعیین شده هم کار چند سال نیست ، باید برنامه بلند مدت طراحی کرد مثلا 20 ساله و اون رو به بخش های 4 یا 5 ساله تقسیم کنیم ، اینطوری میتوان بعد از 20 سال به یک پکیج کامل دست یافت و با زیرساخت قرار دادن این پکیج به 20 سال بعد از اون فکر کرد و با هزینه ای به مراتب کمتر بهش دست یافت

 

@SAEID : به عبارت بهتر ، مسیر توسعه و نوسازی مانند یک پلکان هست که باید تمام پله ها رو طی کنیم ، حتی اگر در برخی مواقع جهشی جلو بریم و دو پله رو همزمان بالا بریم ، باز هم این کار رو همیشه نمیتوان انجام داد و همچنان نیز باید تمام پله ها را طی کرد ، برنامه ریزی که قبل انقلاب صورت گرفت با اینکه ناتمام ماند ولی چارچوب کلی پکیج مربوطه تا 20 سال بعد رو شامل میشد و تا اواخر دهه 70 شمسی میتونستیم با اون پکیج جلو بیایم (با یا بدون جنگ) ولی با ورود به دهه 80 لازم بود که پله های 20 سال بعدی رو طراحی و سرمایه گذاری کنیم که این کار انجام نشد و کاری به دلایلش ندارم ، امروز یک گپ 20 ساله داریم که طی نشده و پر کردن این فاصله هم نیاز به مقداری سرمایه گذاری بیشتر داره و هم به زمان بیشتری نیاز دارد ، به عنوان مثال اگر ما میتونستیم از دهه 80 جنگنده ای مثل سوخو30 رو تهیه کنیم ، امروز حتی با ورود به خدمت یک جت نسل پنج به زمان استانداری برای دستیابی به تجربه و دانش لازم جهت استفاده از تمام قابلیت های اون نیاز داشتیم ، ولی الان که این راه طی نشده با ورود یک جت نسل 4.5 یا 5 به زمان به مراتب بیشتری نیاز داریم تا دانش و تجربه لازم در بین پرسنل نیروی هوایی بوجود بیاد

 

@SAEID : در حالتی که مسیر توسعه رو درست طی کرده بودیم و اگر ورود به خدمت جنگنده های جدید رو ابتدای 2023 در نظر بگیریم ، تقریبا در سالهای 2025 الی 2026 میتونستیم به امکان استفاده کامل از جنگنده جدید دست پیدا کنیم ، ولی الان که این مسیر با یک قطعی طولانی همراه بوده ، باید برای سالهای 2027 الی 2028 برنامه ریزی کنیم که بتوان از تمام قابلیت های عملیاتی و تکنولوژیک جنگنده جدید استفاده کرد ، باید هزاران ساعت پرواز تمرینی و تست های مختلف انجام بشه و اونها رو متخصصین نیروی هوایی تحلیل کنن و به مرور زمان به یک پکیج مناسب برای هر نوع ماموریتی دست پیدا کنیم که این پکیج از راه افزایش دانش و تجربه بدست میاد

 

@mehran55 : @SAEID سلام سعید جان. این بحث 30 شهریور 1359 الزاما به این معنا نیست که ما باید دقیقا همون تعداد از هر جنگ افزار رو داشته باشیم. بلکه معنایش این است که به همان نسبت سال 59 توان دفع تهدیدات از کشور رو داشته باشیم. در حالت درست و اصولی یک نیروی مسلح باید یک استاندارد مشخصی داشته باشه. بگذارید یک مقایسه ای داشته باشیم.

 

@mehran55 : @SAEID در سال 1359 (و پیش از اون) ما 5 همسایه داشتیم که باهاشون مرز رمینی مشترک داشتیم. یعنی پاکستان و افغانستان (در شرق کشور) ، شوروی (در شمال کشور) و ترکیه و عراق (در غرب کشور). در جنوب هم با تعدادی کشور مرز آبی داشتیم. یعنی کویت، عربستان ، قطر، بحرین ، امارات و عمان. حالا این کشورها رو از نظر سطح تهدید بررسی کنیم (دوران پیش از انقلاب) . با پاکستان و ترکیه پیمان دفاعی سنتو رو داشتیم پس تهدید تلقی نمیشدند. افغانستان هنوز توسط شوروی اشغال نشده بود و ارتش کلاسیک افغانستان در گام های ابتدائی تشکیل بود و خطری برای ما نداشت. یعنی همسایگانی که مرز زمینی داشتیم فقط عراق و شوروی بودند که تهدید تلقی می شدند. در برابر شوروی هم ارتش شاهنشاهی خودش رو از پیش بازنده می دانست و در صورت حمله شوروی به ایران ، طرح عقب نشینی تا کوه های زاگرس رو داشت. پس تنها تهدید نظامی هم تراز برای ما عراق بود. در مرزهای آبی جنوب هم عربستان بر پایه استراتژی دو ستونی نیکسون متحد ما و یکی از دو ستون ایالات متحده در منطقه بود. عمان هم که به خاطر عملیات ظفار کاملا وامدار ما و متحد ما بود. باقی خرده ریزهائی مثل کویت و امارات و قطر و بحرین هم اصولا چیزی به نام ارتش کلاسیک در سطح ایران نداشتند. پس تمام برنامه توسعه نظامی نظام پهلوی فقط و فقط برای مقابله با عراق بود.

 

@mehran55 : @SAEID اما الان : ما 15 همسایه داریم. افغانستان و پاکستان در شرق ، ترکمنستان و رژیم باکو و ارمنستان در شمال ، ترکیه و عراق در غرب . در شمال همسایگی دریائی با قرقیزستان و روسیه داریم و در جنوب هم همسایگی و هم مرزی دریائی با عربستان و همون خرده ریزهای جنوب. پاکستان تبدیل به یک قدرت اتمی شده و روابط خوبی با سایر رقبای منطقه ای ما نظیر عربستان داره. (الان تهدید نیست اما پتانسیل تبدیل شدن به تهدید رو داره). افغانستان امروز یک کانون صدور نا امنی به درون خاک ما است (دو گانه طالبان و داعش) . در شمال ترکمنستان و رژیم باکو در حال تبدیل شدن به متحدان استراتژیک صهاینه هستند. ترکیه عضو ناتو ، در بسیاری از مواقع با ما تضاد منافع یا تزاحم منافع داره و امکان تبدیل شدن به تهدید رو داره. در غرب کشور عراق امروز (نه عراق فردا) فاقد یک ارتش کلاسیک قوی است اما در شمال و اقلیم به خاطر حضور پر رنگ صهاینه و گروهک های کرد تجزیه طلب قابلیت صدوز نا امنی به درون مرزها رو داره. در جنوب عربستان به شدت بر روی نیروهای مسلح خودش سرمایه گذاری کرده و با ما تعارض منافع شدید داره و باقی خرده ریزها هم حداقل نیروهای هوائی و پدافندی قابل قبولی برای خودشون درست کرده اند. در واقع ما امروز فقط از مرزهای ارمنستان و عمان یک مقدار خیال مون راحت است.

 

@mehran55 : @SAEID در سال های پیش از انقلاب جمعیت کشور 34 میلیون نفر بود که استادارد 2.5 درصد برای نیروهای مسلح میشد 850 هزار نفر. از این مقدار 650 هزار نفر نیروی زمینی بود. حدود 150 هزار نفر نیروی هوائی و پدافندی و قرار بود که نیروی دریائی هم در آینده به 50 هزار نفر برسد

 

@mehran55 : @SAEID الان جمعیت کشور بیش از 85 میلیون نفر است که با کاهش استاندارد از 2.5 درصد به 2 درصد جمعیت کشور باید 1 میلیون و 700 هزار نفر نیروی مسلح داشته باشیم. یعنی علی رغم بیشتر شدن مرزهای دارای وضعیت قرمز و نارنجی از یک مرز به 7 الی 11 مرز ، درصد سرانه جمعیتی نیروی نظامی کشور رو نیم درصد هم کم بکنیم باز هم به یک نیروی مسلح بزرگ احتیاج داریم. (این نیرو باید در قالب دو ارتش به نام های ارتش و سپاه تقسیم شود)

 

@mehran55 : @SAEID برای این نیروی مسلح بیش از یک و نیم میلیون نفری احتیاج به نوسازی همه تجهیزات و امکانات داریم. ازتجهیزات و تسلیحات انفرادی پیاده نظام تا جنگ افزارهای پیشرفته هوائی ودریائی و زمینی و هلی کوپتری و ... همینطور احداث پایگاه های جدید هوائی و بازسازی اسکله های دریائی و پایگاه های هوائی قدیم. انجام این همه نوسازی برای این جمعیت 1.7 میلیون نفری نیروهای مسلح (منهای سازمان رزمی بسیج) ، واقعا رقم 500 میلیارد دلار رقم عجیب و غیر عادی نیست.

 

@mehran55 ; @SAEID حضور آمریکا و دیگر اروپائی ها در همسایگی کشور رو مثل همون بحث شوروی حذف کردیم. چون تاکتیک دفاعی کشور در برابر آمریکا نبرد ناهمتراز و نامتقارن است و نه نبرد با نیروی کلاسیک.

 

@mehran55 : حالا اگر بخواهیم مثل رژیم گذشته درصد نیروهای مسلح به جمعیت کشور رو 2.5 درصد بگیریم ، اون وقت بابد 2 میلیون و 125 هزار نیروی نظامی داشته باشیم (منهای نیروی انتظامی و نیروی مقاومت بسیج) یعنی 425 هزار نفر بیشتر که میرسیم به عدد 700 میلیارد دلار برای نوسازی کامل . یعنی از خرید جلیقه ضد گلوله و سلاح انفرادی مناسب و جدید برای پیاده نظام تا خرید آواکس و جنگنده تا خرید ناوشکن برای حضور مقتدر در شمال اقیانوس هند

 

@mehran55 : لازم به ذکره که این عبارت «خرید جنگ افزار» الزاما خرید از خارجی نیست. بلکه خرید از تولیدکنندگان داخلی (نظیر ودجا) هم خرید محسوب میشه.

 

@SardarJangal : الان GDP ایران 231 میلیارد دلار هست با فلنگ بستن سرمایه گذاران داخلی از ایران و وضع تحریم های جدید این عدد آب هم میره 500 میلیارد دلار در بازه 10 ساله میشه سالی 50 میلیارد دلار یعنی سالی 1/4 GDP ایران که شدنی نیست. خیالتون راحت 10 سال دیگه هم همین جایی هستیم که الان هستیم

 

@mehran55 : @SardarJangal سلام. اینکه ما ده سال دیگه یا بیست سال دیگه کجا هستیم رو نمی دونم. چون نه پیشگو هستم و نه تصمیم گیر نظامی در نیروهای مسلح و نه تصمیم ساز دفاعی در مجلس یا دولت. من طرف حسابم آمار و ارقام است. یعنی با یک محاسبه ساده می دونم چه چیزی باید داشته باشیم. اینکه به این نیاز می رسیم یا نه رو واقعا نمی دونم. یعنی نه اطلاع دارم و نه اگر اطلاع هم می داشتم (که یقینا هیچ اطلاعاتی در این خصوص ندارم) صلاحیت بیانش رو داشتم.

 

@oldmagina : @mehran55 سلام . در مورد این که اگر اراده و پول خرید جور بشود ، همه تولید کنندگان تسلیحات جلو خونه ما صف بکشند ، کمی تردید داشته باشیم بهتر است ، باعث میشه بعدا سر خورده نشویم 

 

@oldmagina : @mehran55 در مورد توان نظامی موجودمون در سال 59 هم فکر می کنم کمی باید تجدید نظر کنیم چون اگر واقعا توان روی کاغذ رو داشتیم ، عراق جرات شروع جنگ را نمی کرد 

 

@MR9 : @oldmagina سلام - خرید سلاح یک ارتباط دو یا چند طرفه هست ... ولی مشکل ما فعلا در نیروی هوایی ، به نوع نگاه عزیزان به این حوزه مربوط می شود

 

@MR9 : @oldmagina در خصوص اینکه عراق چرا سال 59 به ما حمله کرد هم مجموعه ای از مولفه های مختلف در کنار هم قرار گرفت تا این اتفاق را شاهد بودیم ، ارتش عراق سالها بود که روند توسعه رزمی ما را دنبال میکرد و طبیعتا بر همین اساس خودش را گسترش می داد ... انقلاب که شد ، باز هم مجموعه ای از عملکردهای داخلی که بحث اش مفصل هست ، چه در حوزه تصفیه ها و چه در تصمیم گیری های نظامی و حتی نگاه های خاص به ارتش باعث شد که عراقی ها در محاسبات خودشون یک تجدید نظری بکنند و به گفته خودشون البته ، یکسری تحریکات از سمت عامل سومی باعث شد که به این فکر بیافتند که با یک حرکت امکان جدا کردن خوزستان یا رسیدن به تهران را دارند

 

@SardarJangal : @mehran55 پولش رو نداریم پولش برای همین جای فعلی خواهیم بود

 

@scorpion57 : @MR9 سلام با اون وضع و حال ایران باز هم موفق نشدند یه سوال اگر برنامه نظامی ایران تکمیل میشد آیا فکر حمله به ایران در مخیله عراق خطور می کرد؟

 

@scorpion57 : @SardarJangal @mehran55 سلام 500تا700میلیارد رقم بسیار بزرگی ست اون هم با این اقتصاد ورشکسته فساد زده تحریم شده ولی این مبلغ قطعی باشه همین الان این رو به ترامپ بدین خودش یک تنه همه چی رو راست و ریست می کنه

 

@MR9 : @scorpion57 سلام - صبح بخیر .. بنده یک نظری دارم .. در اینکه موفق نشدند که خوب درست هست ولی ضربه خودشون را بدترین شکل ممکن زدند و این چیزی هست که توی تحلیل ها دیده نمی شود در اغلب موارد .. تبعات سیاسی - نظامی - امنیتی و ...

 

@scorpion57 : @MR9 صبح شما هم به خیر حداقل عراق در محاسباتش این رو لحاظ می کرد و تن به جنگ با ما نمی داد

 

@oldmagina : @MR9 درست می فرمایید ولی مساله این است که این نوع نگاه تنها مشکل ما نیست ، بلکه یکی از مشکلاتی است که گاهی در مقایسه با بقیه ممکن است خیلی هم حاد نباشد 

 

@MR9 : @scorpion57 تسلیح ایران در آن زمان ( فضای دوقطبی جنگ سرد ) تابعی بود از ارتباط میان دو بلوک .. یعنی بحث دفاع از تمامیت ارضی ایران تنها در چهارچوب منافع یک قدرت بزرگتر تعریف می شد و اگر این منافع به هر دلیلی تغییر می کرد ، طبیعتا در روند مسلح کردن ایران هم تغییراتی ایجاد می شد .... کما اینکه یکسری از تسلیحاتی که درخواست داده شد را هرگز با تحویل آن موافقت نکردند

 

@scorpion57 : @MR9 بله دقیقا همین طوره البته فاکتوری به نام اراده ما نادیده گرفته شده.کما اینکه همه می خواستند بشا اسد بره ولی موند (حالا با هر قیمتی)

 

@MR9 : @scorpion57 اما اگر روند what if را مبنا قرار بدیم ، بله ... تکمیل طرح های تقویت توان نظامی ما ، قطعا محاسبات ارتش عراق را تغییر می داد

 

@oldmagina : @MR9 در مورد حمله عراق منظورم این بود که دوستان توان رزمی ایران را از نظر سخت افزار و روی کاغذ خیلی خوب حساب می کنند ، متاسفانه ما از نظر نیروی زمینی در سال 59 حتی روی کاغذ هم اوضاع خوبی نداشتیم و البته از نظر توان هوانیروز و هوایی هم فقط روی کاغذ و در موجود بودن سخت افزار برتری داشتیم 

 

@MR9 : @scorpion57 بعنوان مثال ... تحویل همون 5-6 فروند ای وکس ، تقریبا یک انقلاب راهبردی برای نیروی هوایی می بود ، چون تقریبا همه خاک عراق زیر پوشش رصد قرار می گرفت و هر تحرکی از هر پایگاه هوایی قابل تحلیل می بود و این فرض که عراق امکان یک حمله مثل 31 شهریور 59 یا حتی حملات به خارک یا در اواسط جنگ ، به بنادر ایران در عمق بیشتر را بدست آورد ، بطور کامل منتفی می شد

 

@scorpion57 : @oldmagina سلام از نظر هوا نیروز و هوایی و دریایی تا دستکم 3سال برتری مطلق داشتیم با محاسبات امروزی در طی این 3سال میشه نسخه دو کشور رو پیچید

 

@oldmagina : @scorpion57 این برتری را داشتیم ولی روی کاغذ البته ! این برتری زمانی واقعی میشد که پشتیبانی نظامی واقعی برای تسلیحات موجود هم وجود خارجی داشت .

 

@MR9 : @oldmagina درسته ... فقط کافی هست وضعیت لشکر 92 زرهی اهواز را در دو سال منتهی به شروع جنگ بررسی کنیم

 

@scorpion57 : @oldmagina متوجه برتری هوایی رو کاغذ نمی شم برتری ما تو این حوزه ها در میدان جنگ کاملا مشخصه ولی ضعف مفرط نیروی زمینی پاشنه آشیل ما بود

 

@oldmagina : @MR9 بر خلاف چیزی که مطرح میشه ، کودتای نوژه متاسفانه موفق بود . همه فکر می کنند که موفقیت کودتای نوژه در این بود که سیستم حکومتی عوض شود ، منتها الان اگر دقیق تر نگاه کنیم ، موفقیت کودتای نوژه این بو.د که قبل از حمله عراق توان رزمی ایران را چنان نابود کند که همین اوضاع آن روزهای نیروی هوایی و نیروی زمینی را به وجود بیاورد.

 

@MR9 : @oldmagina درواقع ترکیب نگاهی که جامعه نسبت به ارتش پهلوی داشت و این حوادثی که نام بردید ، ضربه های مهلکی بود .. گزارش های شهید فکوری در این خصوص واقعا عبرت آموز هست در خصوص عناصر کودتاچی و خانواده های آنها ..... فقط و فقط هوشمندی امام (ره) بود که نگذاشت شیرازه ارتش از هم بپاشد درآن زمان

 

@oldmagina : @scorpion57 برتری هوایی ما در دارایی سخت افزاری سلاح بود ، متاسفانه در زمینه تامین مهمات و تعمیرات و قطعات صفر بودیم و این یعنی برتری روی کاغذ 

 

@scorpion57 : @oldmagina اون چرخه مورد نظر ما تکمیل نشد

 

@oldmagina : @scorpion57 چرخه ای قرار نبود تکمیل شود ، مساله این است که اگر به توسعه نیروهای مود نظر در سال 63 و 65 و 69 هم می رسیدیم ، بازهم در چرخه تعمیرات و مهمات و قطعات وابسته نگه داشته می شدیم . باز هم می شدیم همان توان روی کاغذ . 

 

@scorpion57 : @oldmagina کارهای زیر ساختی زیادی در دست اقدام بود چه در تولید جنگنده و هلی کوپتر و چه تولید مهمات و ...البته در رژیم گذشته فقط آمریکا نبود مجموعه ایی از کشورهای بلوک غرب همکاری میشد البته اینها همه اگر میشد هست

 

@MR9 : @oldmagina یک نکته ای را باید انصاف داشت ... برنامه هایی که برای تولید مهمات و تجهیزات برنامه ریزی شده بود و درسالهای بعد با سرمایه گذاری تکمیل شد ، از همین دوره تقریبا شروع شد ، بخصوص در حوزه ضد زره و بالگردی

 

@MR9 : @oldmagina مجموعه زیرساختهایی که در تهران و شیراز سنگ بنای آنها گذاشته شد بخصوص در حوزه الکترونیک ، ابزار دقیق و.... طراحی اولیه اش از میانه دهه 50 شروع شد تا یک جایی پیش رفت ،زمانی که انقلاب شد ، متوقف شد ... بعد از مدتی ادامه پیدا و آنقدر روی حساب و کتاب بود که امروز بعد از قطع کامل ارتباط با شرکت بل ، یعنی حدود 4 دهه ، ناوگان موجود قبلا خریداری شده و حتی ناوگان اضافه شده را دارد سرویس می دهد

 

@oldmagina : @MR9 من منکر امکانات و تاسیسات ایجاد شده و برنامه ریزی شده در زمینه تعمیر و نگهداری و مهمات نیستم منتها مساله سر این است که آیا به ما امکان تحقیق و توسعه در شاخه های اصلی هم داده می شد یا فقط آموزش تکنسین بود برای تعمیر و نگهداری ؟ در واقع با ایجاد این زیر ساختها فقط به ما امکان دارا بودن تکنسین های تعمیر و نگهداری داده می شد.و نه امکان تحقیق و توسعه .

 

@MR9 : @oldmagina اینجا دو تا فرضیه وجود دارد. یکسری معتقدند که ما را در حد همین تعمیر و نگهداری نگه داشته بودند ... یکسری هم معتقدند که روندی به شکل جلو می رفت که با توسعه زیرساختهای دانشگاهی و افزایش کیفیت علمی دانشگاه های ما ، این امکان فراهم می شد که پا را فراتر از بحث تعمیر و نگهداری صرف بگذاریم

 

دیگه بعد از این بحث رفت سمت ترکیه و توان نظامی این کشور که به تاپیک ارتباطی ندارد. 

 

 

@mehran55 : سلام مجدد. این چند ساعتی که نبودم عجب بحث پویا و جذابی شد. فکر نمی کردم به اینجاها کشیده بشه. خیلی عالی بود. ++++

 

@mehran55 : @oldmagina در خصوص استفاده از تاریخ 30 شهریور 59 ، علتش این بود که اگر به قبل از 22 بهمن 57 اشاره میشد یحتمل مسئله سیاسی میشد. اما در واقع استعداد رزمی پیش از انقلاب مدنظر یود

 

@mehran55 : @oldmagina در واقع برنامه توسعه نظامی کشور (حالا مهم نیست که این برنامه رو خارجی ها ریختند یا داخلی ها) بر دو فاکتور استوار بود. نسبت نیروهای مسلح به جمعیت و تعداد مرزهای دارای وضعیت قرمز (امکان وقوع جنگ) و دارای وضعیت نارنجی (پتانسیل وقوع درگیری و نزاع) . بحث این بود که الان هم جمعیت کشور بیشتر شده و هم تعداد مرزهای قرمز و نارنجی در اطراف کشور بیشتر شده. پس طبیعتا باید سازمان نیروهای مسلح (چه در حوزه سخت افزار و جنگ افزار و چه درحوزه نیروی انسانی و نرم افزار) باید نسبت به اون سال توسعه پیدا بکنه.

 

@mehran55  : خیلی از مباحثی که دوستان مطرح کردند استفاده بردم

 

@SAEID : پیشنهاد میکنم بحث نوسازی نیروهای مسلح رو ببریم در تاپیک مربوطه تا برای آیندگان ثبت بشه ، البته نه بصورت کپی پیست ، دوستان به ترتیب زمان ارسال ، نوشته ها رو در تاپیک ارسال کنن ، بعد از مهران جان هم من پست میزنم و ...

 

 

... پایان

 

[majid363 3,565]

هزینه سالانه هر جنگنده در نیروی هوایی امریکا 

 

اگر هزینه گریفن و اف 16 را مثل هم بدونیم ومثلا 150 تا جنگنده داشته باشیم حدود 1 میلیارد دلار هزینه سالانه نیاز داریم 

[oldmagina 9,077]

سلام

 

گاهی وقتها وقتی در متن یک موضوع قرار داریم انتقادهایی به آن وارد می کنیم . جالب است که معمولا وقتی از این موضوع فاصله هم می گیریم ، معمولا تمایل داریم همان قضاوتمان را درست بدانیم و نیازی به بررسی مجدد موضوع احساس نمی کنیم . البته طبیعی است که در این هنگام به علت نگاه وسیعتری که می توانیم به موضوع داشته باشیم ، احتمال زیادی دارد که نظر کاملتری داشته باشیم یا حتی نظری متفاوت ابراز کنیم .

 

سالها قبل ما کشوری بودیم که عملکردمان در چهارچوب ابرقدرت دنیای غرب تعریف می شد و طبیعی بود که برنامه ریزی و تامین نیازهای سخت افزاری نظامی ما هم توسط همین سیستم تامین می شد. طبیعی بود که با این ارتباط سیستمی همه جانبه نظامی برایمان فراهم بود و می توانستیم در بیشتر زمینه ها امکانات متناسب با همدیگر داشته باشیم ، هر چند در همان زمان هم محدودیتهایی در امکان دریافت تسلیحات برایمان وجود داشت.

 

زمانی که انقلاب ایران در سال 1357 به پیروزی رسید ، از نظر نظامی ایران در میانه یک نوسازی سیستم قرار داشت و برنامه ای برای توسعه همه جانبه در توان نظامی برایش در حال اجرا بود . برنامه ای که فسمتهایی از آن اجرایی شده بودند ، قسمتهایی در میانه اجرا قرار داشتند و قسمتهایی هم روی کاغذ برنامه ریزی شده بودند .مطابق برنامه ریزی های انجام شده قرار بود در بازه زمانی مشخصی ایران به یک قدرت متناسب هوایی ، زمینی ، دریایی دست پیدا کند تا بتواند علاوه بر یک عنصر اصلی در استراتژی مقابله با توسعه شوروی ، سایر کشورهای تحت پوشش سیستم ابرقدرت غربی را در منطقه زیر چتر خودش بگیرد. در روزهای پیروزی انقلاب تعداد زیادی از قراردادهای نظامی لغو شد، تعدادی از آنها توسط طرفهای خارجی و تعدادی از آنها توسط طرفهای داخلی . یک تعداد کمی از آنها هم بدون لغو به اما و اگر ماند.

 

نتیجه این اتفاق در زمینه نظامی این بود که ما دارای یک نیروی نظامی ناقص توسعه یافته و متاسفانه با توسعه نامتوازن در زمینه های مختلف شدیم . اشکال بزرگتری که این نیروی نظامی با آن مواجه بود پشتیبانی آن بود . البته مساله پشتیبانی دو وجه خیلی مشخص داشت ، یکی تسلیحات  و قطعات یدکی مصرفی و دیگری صنایع تعمیر و نگهداری . طبیعی بود که مقداری تسلیحات و لوازم یدکی ، همزمان با ورود سخت افزارهای پایه آنها وارد شده بود و انبار شده بود ، پس در این بخش یک حداقل مصرفی موجود بود ولی چون امکان تهیه جدید وجود نداشت ، محدودیت در استفاده گسترده به وجود می آمد . در مورد زیرساختها و پرسنل تعمیر و نگهداری ، تعدادی از زیر ساختها ایجاد شده بودند ، تعدادی در حال ساخت و گسترش بودند و در مواردی هم هنوز اقدامی برای زیرساختهای پشتیبانی تا آن زمان ایجاد نشده بود . با توجه به این که دیگر پشتیبانی توسط شرکای قبلی نظامی صورت نمی گرفت . در زمینه پرسنل هم گستره ای از تکنسین ها در بیشتر مواردی که زیر ساخت تعمیر و نگهداری به وجود آمده بود ، تربیت شده بودند و آماده کار بودند . البته مشکل این بود که در این زمینه تقریبا همه پرسنل تربیت شده فقط تکنسین بودند و کسی آموزشی برای ایجاد توانایی در زمینه تحقیق و توسعه در میان آنها ندیده بود. به همین نسبت بعضی از تسلیحات موجود در عمل قابلیت کارآیی اسمی شان را از دست دادند . یکی از مهمترین موضوعات در این نیروی انسانی ساختار نظامی موجود  این بود که تمام آموزشهای این نیروها بر پایه یک سیستم نظامی متقارن و بدون محدودیت در جنگ افزار و تسلیحات صورت گرفته بود و تمام راههای مقابله ای نظامی طراحی شده با اتفاقات ممکن آینده هم بر همین اساس چیده شده بود.

 

اتفاق مهم دیگری که در سال 57 و 58 افتاد ، از دست رفتن بسیاری از نیروهای ستادی و افسران ارشد ارتش بود که نتیجه استفاده حکومت قبل از ارتش برای مقابله با حرکتهای مردمی در زمان انقلاب ، به جای پلیس بود . تعدادی که می توانستند در این بحبوحه از ایران خارج شدند ، تعدادی هم در جریان انقلاب دستگیر و محاکمه شدند که به اعدام یا زندانی شدن ختم شد. تعداد زیادی هم با عناوین مختلفی مورد تصفیه قرار گرفتند . در همین زمان تعمیر و نگهداری تسلیحات به پایین ترین کیفیت ممکن رسید . تحرکاتی دیگری هم بعدا در مخالفت با سیستم جدید اتفاق افتاد و بازهم  پای نیروهای نظامی را به وسط کشید ، که یکی از شاخصترین آنها کودتای نقاب بود ، این اتفاقات باعث شد که حتی همین نیروی باقیمانده در خدمت که از تمام این ماجراها مبرا مانده بود ، درگیر یک تصفیه کاملا بدبینانه قرار بگیرد . در واقع با این که ظاهرا کودتایی مثل نقاب به هدف اولیه ای که عنوان می شد نرسید ولی هدف ثانویه ای که در آن زمان کسی در داخل کشور ایران به آن فکر هم نمی کرد را محقق کرد و متاسفانه قسمت عمده افراد حذف شده در نتیجه آن از زبده ترین یگانهای نظامی موجود بودند .

 

زمان به 31 شهریور 1359 رسید و عراق حمله کرد . کشور ما در این زمان دارای یک نیروی نظامی کاملا تضعیف شده از نظر نیروی موثر نظامی با ساختار تسلیحاتی نامتوازن و ناکافی و تجهیزات به شدت بد نگهداری شده بود . مساله اصلی این بود که تمام نقشه های نظامی طراحی شده قبلی برای مقابله ، به شکل کلاسیک و یک نیروی متوازن آماده با تجهیزات و تسبیحات کافی بود و متاسفانه اصلا قابلیت اجرایی نداشتند . سخت افزارهای غیر آماده اولین موردی بود که به چشم می آمد و بعد به تدریج عدم امکان جایگزینی سخت افزارهای از دست رفته ، پشتیبانی ناکافی ، محدودیت در قطعات یدکی و محدودیت در تسلیحات مورد استفاده به تدریج خودش را نشان داد . نتیجه این محدودیتها بود که باعث شد در معدود عملیاتهای کلاسیک اول جنگ که بر اساس آموزه های استاندارد رزمی انجام شد ، چنان ضربات سختی خوردیم که دیگر تا پایان جنگ تقریبا هیچ عملیات کلاسیک رزمی دیگری اتفاق نیفتاد .

 

در طی جنگ ایران و عراق ، طرف ایرانی ، بسیاری از داشته هایش را بدون توان جانشینی از دست داد و تعداد محدودی هم که باقی ماندند دچار معضل عظیمی با عنوان نبود تسلیحات و لوازم یدکی روبرو بودند و غیر عملیاتی . در واقع بازهم بیشتر تجهیزات باقی مانده فقط روی کاغذ وجود داشتند و عملیاتی نبودند . البته این را هم باید در نظر گرفت که همین موقعیت حداقلی هم به خاطر همان ساختارهای تعمیر و نگهداری ایجاد شده موجود و همت تکنسین های تربیت شده بود که هنوز وجود خارجی داشتند .

 

با پایان جنگ ایران تبدیل شد به یک کشور با تجهیزات نظامی فرسوده از جنگی طولانی مدت که امکانی عملا برای نوسازی ساختار نظامی نداشت . زیرساخت مهمی برای تحقیق و توسعه در زمینه تکنولوژی های جدید نداشت و حتی امکانی برای توسعه و ارتقا برای سخت افزارهای فرسوده موجود را هم نداشت . قسمت عمده ای از زبده ترین نیروهای آموزش دیده باقی مانده از مشککلات قبلی را هم از دست داده بود . در واقع نیروی نظامی با ساختار انسانی و تجهیزاتی به شدت تضعیف شده .

 

ادامه دارد ....

ویرایش شده در آذر 1 توسط oldmagina
مشکل انشایی

[SAEID 2,829]

برای نوسازی و مدرنیزاسیون نیروهای مسلح میتونیم از چند روش مختلف برای محاسبه و ارزیابی استفاده کنیم و اینکه کدام روش را زیربنای محاسبات قرار بدیم در نتیجه حاصله با سایر روشها متفاوت خواهد بود ، اما در یک مساله و در بازه زمانی بلند مدت تفاوتی حاصل نخواهد شد و چه اقتصاد را زیربنا قرار دهیم چه صنایع تولیدی و پشتیبانی ، چه مساحت جغرافیایی و شرایط همسایگان ، چه جمعیت انسانی کشور و همسایگان و ... همگی در نهایت به یک مجموعه از بخش های به هم پیوسته رزمی ، رزمی - پشتیبانی و پشتیبانی میرسند و در واقع با هر ابزار اندازه گیری در بلند مدت نیازهای واقعی کشور خود را نشان داده و دسترسی به اونها رو الزام آور خواهند کرد ، به همین دلیل به نظر میرسه برنامه ریزی رو بصورت بلند مدت در نظر بگیریم و اون رو بصورت مدولار (یا ماژولار) طراحی کرده و به بازه های زمانی کوتاه مدت و میان مدت تقسیم بندی کنیم ، هم میتوان دیگر شرایط مانند اقتصاد و صنعت و ... رو در آن لحاظ کرد ، هم امکان توسعه متوازن و همزمان برای تمام بخش های سه گانه اصلی (رزمی ، رزمی - پشتیبانی و پشتیبانی) میسر خواهد شد. این بخش های سه گانه در تمام قوای زمینی ، هوایی ، دریایی ، موشکی ، پدافندی و ... وجود دارد و با ضعف در یکی ، در واقع باعث ضعف در مکانیزم عمل اون نیرو خواهد شد ، تمام این بخشها مانند چرخ دنده های یک سیستم باید هم وجود داشته باشند و هم بصورت هماهنگ کار کنند تا این سیستم بتواند به خروجی مورد نظر دست یابد. با این مقدمه کوتاه ، ارزیابی بلند مدت رو در 3 سطح مختلف انجام میدیم که شامل ضروریات و نیازهای کشور در حال و آینده میباشد و در این ارزیابی ، به شرایط اقتصادی و صنعتی و انسانی و ... توجهی نشده است ، بلکه نیازسنجی بر اساس واقعیات موجود میباشد ، حال به چه میزان بتوانیم به این واقعیات دست پیدا کنیم و اونها رو پوشش بدیم ، در ادامه بحث مربوط میشه به مسائل اقتصادی و ... و در بررسی های میان مدت و کوتاه مدت بدان پرداخته خواهد شد.

 

1- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای جهانی

در این حالت ، با در نظر گرفتن شرایط حال و آینده قابل پیش بینی نظام بین الملل و منطقه + توسعه و گسترش اقتصاد و صنایع و زیرساخت های داخلی و لزوم تامین امنیت ملی در سطح داخلی ، منطقه ای و جهانی ، به نیازهای کشور برای دستیابی و حراست از منافع ملی در محیطی فراتر از منطقه خواهیم پرداخت و تامین پشتیبانی و حفاظت از منافع ملی در سایر مناطق جهانی و تامین امنیت خطوط ترازنیتی واردات و صادرات کالاها جزو موارد مهم ارزیابی می باشد که به 4 حالت زمان صلح ، زمان تنش ، زمان جنگ و زمان جنگ جهانی تقسیم بندی میشود و هدف اصلی تامین امکان حراست از منافع ملی در تمام حالات مختلف میباشد. در این بخش ورود و برپایی ائتلاف های نظامی و سیاسی با دیگر کشورها هم میتواند مکمل اقدامات باشد.

اولویت بندی به ترتیب بلند مدت ، میان مدت و کوتاه مدت

 

2- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای منطقه ای

در این حالت ، شرایط حال و آینده قابل پیش بینی کشورهای منطقه که شامل همسایگان و همسایه های همسایگان میشود را در نظر میگیریم ، گستره ای که این حالت را شامل میشود را میتوان از تنگه مالاکا تا کانال سوئز در نظر گرفت ، حفظ و حراست از منافع ملی در این گستره وسیع جغرافیای زمینی ، هوایی و دریایی که بخش اصلی آن را اجزای دریایی و هوایی تشکیل میدهند را باید در توسعه و نوسازی قوای نظامی کشور در نظر گرفت ، هدف از بررسی این سطح ، دستیابی به مجموعه ای از امکانات و برنامه ها برای تامین امنیت ملی و امنیت خطوط ترانزیتی در سطح منطقه ای و حفظ دسترسی به متحدین و بازارهای منطقه ای میباشد. در این بخش هم ورود و برپایی ائتلاف های نظامی و سیاسی میتواند مکمل اقدامات و کاهنده هزینه های مورد نیاز باشد.

اولویت بندی به ترتیب میان مدت ، کوتاه مدت و بلند مدت

 

3- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای همسایگان زمینی و دریایی

در این حالت ، ضمن در نظر گرفتن شرایط حال و آینده ، اولویت های بلند مدت و کوتاه مدت در مواردی خاص جابجا شده و ضرورت دستیابی به توازن قوای فوری با همسایگانی که در بعضی بخشها دچار از بین رفتن توازن قوا شده ایم ، احساس میشود ، در واقع در این سطح بیشتر قابلیت های عملیاتی فوری تاکتیکی و لجستیکی در داخل و خارج از مرزها (محدود به کشورهای همسایه) برای حفاظت و تامین امنیت ملی مطرح میباشد و برای رسیدن به این هدف میتوان مجموعه اصلی را که شامل توسعه هماهنگ تمام قوای نظامی در تمام مناطق کشور میباشد را به بخش های کوچکتر تقسیم بندی کرد تا نیازهای ضروری و فوری مربوط به هر کشور همسایه را پاسخ داده و توازن قوای لازم رو بدست بیاورد. در این سطح از مطالعه ، تاثیر ائتلاف های نظامی ناچیز هست و باید بیشتر متکی بر توانمندی های داخلی باشیم.

اولویت بندی به ترتیب کوتاه مدت ، بلند مدت و میان مدت

 

به عبارت دیگر ، در برنامه ریزی بلند مدتی که باید صورت گیرد ، هر چقدر از سطح منطقه به سطح جهانی نزدیکتر شویم ، برنامه ریزی هم از حالت کوتاه مدت به بلند مدت و بالعکس تغییر جهت خواهد داد. البته در معادلات منطقه ای مربوط به همسایگان هم برنامه ریزی بلند مدت وجود دارد ولی اولویت ها مبتنی بر نیازهای فوری و آینده نزدیک میباشد ، برعکس با رفتن به سمت معادلات جهانی ، اولویت های بلند مدت بیشتر نمایان خواهند شد ، مانند امکان تامین امنیت خطوط دریایی و هوایی تا شرق آسیا و آمریکای مرکزی و جنوبی

 

نکته مشترک در بررسی هر سطح این هست که باید توسعه را بصورت ماژولار انجام دهیم ، این نوع طراحی باعث میشود که با کمترین هزینه و اتلاف زمان بتوانیم نیازهای فوری هر زمان را به برنامه اصلی اضافه کنیم و بخش های غیر لازم را از آن جدا نماییم ، برای این منظور باید در هر بخش یک هسته برنامه ریزی به عنوان شاسی اصلی در نظر بگیریم و بخش های لازم را به آن اضافه کنیم. به عنوان مثال میتوان طراحی نفربرهای جدید را مثال زد که شاسی را با قابلیت پشتیبانی از چند مدل مختلف برجک و امکانات طراحی میکنند تا با توجه به نیاز بتوانند آنرا به مدل مورد نظر تبدیل کنند ، کاهش هزینه های عملیاتی و نگهداری و زمانی و کمیتی و افزایش کیفیت پاسخگویی به تهدیدات و نیازها از ویژگی های این مدل طراحی هست. در مثالی دیگر میتوان لایه های مختلف یک شبکه راداری - پدافندی را در نظر گرفت ، هسته اصلی را سامانه برد بلند ضد بالستیک شامل میشود ، بعد دیگر سامانه ها با توجه به توپولوژی منطقه و سطح تهدیدات بدان اضافه خواهند شد ، مانند سامانه برد بلند ضد هواپیما ، سامانه های میانبرد ، کوتاه برد ، دفاع نزدیک ، جنگ الکترونیک و شنود و ...

ضمن اینکه در این روش میتوانیم با توجه به واقعیات موجود اعم از اقتصادی ، نیروی انسانی و شرایط تهیه امکانات (خرید یا تولید) بخشهای مختلف را بازطراحی کرد تا امکاناتی که امروز قابل دستیابی نیست را با امکانات مشابه جایگزین کرد تا در فرصت مناسب به سراغ تهیه امکانات مورد نظر رفت.

 

* ادامه دارد و اصلاحات لازم صورت خواهد گرفت

[SAEID 2,829]

2 hours قبل , SAEID گفت:

3- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای همسایگان زمینی و دریایی

در این حالت ، ضمن در نظر گرفتن شرایط حال و آینده ، اولویت های بلند مدت و کوتاه مدت در مواردی خاص جابجا شده و ضرورت دستیابی به توازن قوای فوری با همسایگانی که در بعضی بخشها دچار از بین رفتن توازن قوا شده ایم ، احساس میشود ، در واقع در این سطح بیشتر قابلیت های عملیاتی فوری تاکتیکی و لجستیکی در داخل و خارج از مرزها (محدود به کشورهای همسایه) برای حفاظت و تامین امنیت ملی مطرح میباشد و برای رسیدن به این هدف میتوان مجموعه اصلی را که شامل توسعه هماهنگ تمام قوای نظامی در تمام مناطق کشور میباشد را به بخش های کوچکتر تقسیم بندی کرد تا نیازهای ضروری و فوری مربوط به هر کشور همسایه را پاسخ داده و توازن قوای لازم رو بدست بیاورد. در این سطح از مطالعه ، تاثیر ائتلاف های نظامی ناچیز هست و باید بیشتر متکی بر توانمندی های داخلی باشیم.

اولویت بندی به ترتیب کوتاه مدت ، بلند مدت و میان مدت

 

با اجازه استاتید محترم ، بررسی رو از بخش سوم یعنی دستیابی به 1- توازن قوا با همسایگان و 2- برتری نظامی بر همسایگان شروع میکنیم

 

همزمان باید توجهات لازم رو بر بخش های مختلف ساختاری ، زیرساخت ها و تجهیزات و امکانات و نیروی انسانی و تامین اعتبارات اقتصادی داشته باشیم.

 

در بخش ساختاری که جزو موارد کوتاه مدت و فوری میباشد ، تغییراتی در سالهای اخیر در ارتش و دیگر نیروهای مسلح صورت گرفته است ، مستقل سازی تیپ ها از لشکرهای سنگین کلاسیک و مکان یابی های جدید برای برخی اماکن نظامی و پادگان های قدیمی (هم جزو تغییرات ساختاری و هم زیرساختی هست) ، تقسیم بندی های جدید مناطق نظامی و تقسیم این مناطق بین ارتش و سپاه و مرزبانی نیروی انتظامی با توجه به شرایط هر منطقه مرزی و سطح تهدیدات و امکانات در نیروی مورد ، و تغییرات در اختیارات فرماندهان مناطق مختلف برای در نظر گرفتن سناریوهای متفاوت و بدترین حالات که در صورت قطع ارتباط با مراکز مدیریتی و فرماندهی کشوری ، نیروهای هر بخش از کشور بتوانند با توجه به امکانات و شرایط موجود ، خود صحنه نبرد را تا برقراری مجدد ارتباطات و کسب دستورات جدید ، مدیریت کنند و مانند نیروهای کلاسیک با قطع ارتباطات ، زمینگیر نشوند. البته جزئیاتی از نحوه این تغییر و تحولات منتشر نشده و نمیتوان بصورت قطعی نظر داد ، ولی در حالت کلی ، باید این راه رو ادامه داد و ضمن سبک سازی نیروهای عمل کننده ، از نظر تجهیزاتی نیز آنان را به تکنولوژی روز مجهز نمود تا بتوانند در صحنه نبرد مدرن ، پایایی عملیاتی کشور رو حفظ کنند ، این  بخش بیشتر از اینکه مربوط به تجهیزات و امکانات باشد ، مربوط است به تغییر در آیین نامه ها و فکر مدیریتی از مدل کلاسیک به مدلی جدید که نام آنرا مدرن نمیگم ، بلکه مدل جدید و منطبق بر نیازهای روز عبارت بهتری هست.

 

در بخش زیرساختی باید توجهات لازم رو به تهدیدات امروزی معطوف کنیم ، عمده زیرساخت های نظامی کشور مربوط است به طراحی و مکان یابی دهه 40 و 50 خورشیدی که در برابر شرایط آن روز منطقه ارزیابی شده بودند ، اولویت فوری کشور دستیابی به توازن قوا و سپس برتری نظامی بر کشور عراق بود و برنامه بلند مدت نیز دستیابی به توازن قوای کلاسیک و بیشتر در بحث کیفیت در برابر شوروی در نظر گرفته شده بود ، همین هست که امروز ما در مرز عراق تعداد زیادی پادگان نیروی زمینی ، هوانیروز و نیروی هوایی را داریم که برای مقابله با حملات عراق ساخته شده بودند ولی در زمان حال ، سطح تهدیدات از جانب عراق بسیار کاهش یافته بخصوص در ابعاد کلاسیک ، ولی در شمال غرب زیرساخت های به مراتب کمتری داریم ، مانند یک پایگاه هوایی و تعدادی پادگان نیروی زمینی ، در حالی که امروز سطح تهدیدات کلاسیک در منطقه شمال غرب به مراتب بیشتر از مرزهای غربی میباشد ، همچنین در زیرساخت های پشتیبانی و تعمیر و نگهداری و تولید و تحقیقاتی نیز این مساله صادق هست ولی در این موارد تغییرات خاصی نسبت به گذشته اتفاق نیفتاده و مکان یابی در عمق این مراکز ، امروز هم مناسب است ، در واقع در زیرساخت های رزمی و رزمی - پشتیبانی نیاز به تغییرات و مکان یابی جدید داریم و در زیرساخت های پشتیبانی و ... نیاز به گسترش و تامین زنجیره کاملی از بخشهای مختلف هستیم بدون اینکه نیاز به مکان یابی جدید و تغییر مکان جغرافیایی باشد. ضمن اینکه در زیرساخت های موجود نیز ، مساله فرسودگی و بازسازی  یا نامناسب بودن برای شرایط امروز مطرح است که در برخی موارد جزو ضروریات میباشد ، از بازسازی و تعمیرات و توسعه بخشهای مربوط به نیروی انسانی طبق استانداردهای جدید برای راحتی حال نیروهای انسانی به عنوان مثال از خانه های سازمانی جدید و مراکز خدماتی به اعضا و خانواده نیروهای مسلح تا بخشهای درون مراکز نظامی که محل استراحت و حضور نیروها میباشد و باید طبق استانداردهای جدید بازسازی یا بازطراحی شود ، نگاهی به استانداردهای کشورهای پیشرو مانند چین و آمریکا در این بخش مناسب هست ، بویژه این نیاز در مناطق سخت خدمتی کشور مثل مناطق مرزی کوهستانی و در زمان زمستان خود را بیشتر نشان میدهد ، مناسب سازی برخی طراحی های قدیمی ، در این مورد مثال ساده رو بازطراحی آشیانه هواپیما در نظر بگیرین ، طراحی آشیانه های موجود با استاندارد قدیمی است و در اون مقاومت در برابر بمب های سنگرشکن لحاظ نشده است ، این در حالی است که باید به فکر حفظ هواپیما هم باشیم و عملیاتی کردن اون قرار نیست همیشه در بهترین شرایط باشد ، با پیشرفت تکنولوژی امروز تجهیزات حفاظتی فعال و غیر فعال مختلفی برای افزایش مقاومت در برابر پرتابه های تا 155 میلیمتری طراحی و در حال استفاده است که میتوان با کمک چنین مواردی ، مقاومت آشیانه ها را افزایش داد ، یا در بحث زیرساخت های تعمیر و نگهداری ساخت به عنوان مثال در صنایع دریایی ، نباید نیازهای امروز را مبنا قرار داد ، باید حوضچه ها رو برای آینده طراحی کرد ، اگر امروز ناوچه 1500 تنی در دست ساخت داریم ، باید حوضچه را برای ناوهای بالای 10 هزار تنی طراحی کنیم تا در آینده نیاز به ساخت تاسیسات جدید و اتلاف هزینه و زمان نباشد.

 

در بخش تجهیزاتی و امکاناتی وضعیت بدتر از زیرساختها میباشد و عمده بحثی که خواهیم داشت مربوط به این موضوع است ، یک گپ زمانی حداقل 20 ساله در توسعه و ورود به خدمت تجهیزات و سخت افزارهای جدید رو مشاهده میکنیم که پر کردن این شکاف تا حد ممکن جزو الویت های کوتاه مدت و فوری میباشد ، در پست بعدی در این مورد توضیحات لازم رو خواهم داد.

 

از نظر نیروی انسانی ، طبق نظر @mehran55 جان که استاندارد 2.5 درصد زمان شاه رو ملاک قرار دادن ، با لحاظ کردن پیشرفت تکنولوژی و نیاز به نیروی انسانی کمتر ، اگر حتی درصد رو به 1.5 کاهش بدیم ، با توجه به جمعیت 85 میلیون نفری کشور نیاز به حدود 1.2 میلیون نفر نیروی نظامی داریم و با در نظر گرفتن کمترین درصد ممکن یعنی 1 درصد هم این میزان کمتر از 850 هزار نفر نخواهد بود ، یعنی در بهترین حالت و بکارگیری تکنولوژی روز و تجهیزات هوشمند و نیمه هوشمند و اتوماسیون سازی موارد ممکن ، باز هم به حداقل 850 هزار نفر نیروی نظامی فعال برای پوشش دادن تمام کشور 1.7 میلیون کیلومتر مربعی خودمون احتیاج داریم ، در کنار این نیروی فعال ، نیروهای احتیاط و نیمه فعال هم باید ارزیابی گردد که به چه میزان نیاز هست ، مثلا آیا میتوان مانند برخی کشورها نیروهای نیمه فعالی را داشت که در زمان صلح کار غیر نظامی داشته باشند و هر شش ماه به مدت مشخصی مثلا یک یا دو هفته در دوره آموزشی و تکمیلی حضور یابند و بعد از تایید سطح مورد نظر توسط مربیان ، برگردند به کار غیر نظامی خودشان ، در این حالت ضمن حفظ کمیت ، میتوان از هزینه های جاری هم به نسبت قابل توجهی کم کرد ، یا مثلا با حذف سربازی اجباری و تبدیل اون به سربازی حرفه ای ، میتوان ضمن حفظ کمیت ، کیفیت را هم افزایش داد ، اگر به عنوان مثال 300 هزار سرباز وظیفه با 18 ماه زمان خدمت رو به سربازی حرفه ای 5 یا 6 ساله تبدیل کنیم ، ضمن کاهش فشار بر جوانان و ورودی سیستم سربازی ، آن دسته از افرادی وارد سیستم خواهند شد که علاقه و توانایی لازم رو داشته باشند و به علت خدمت زمان طولانی تری به عنوان یک سرباز حرفه ای (و نه در امور مختلف نامربوط یا کم مربوط به اسم سربازی!) میتوان روی تک تک این عزیزان به عنوان یک نیروی ویژه و قابل اعتماد در عملیات های مدرن حساب کرد ، در صورت تبدیل به سربازی حرفه ای 6 ساله ، ورودی از سالی 200 هزار نفر (به ازای هر 6 ماه 100 هزار نیروی جدید وارد بشه و بعد از 18 ماه سری اول خارج بشن) به 50 هزار نفر کاهش خواهد داشت و بعد از 6 سال به ظرفیت کامل 300 هزار نفر خواهیم رسید و میتوان سربازهای حرفه ای مرخص شده را جزو نیروهای نیمه فعال طبقه بندی کرد که اگر بازه زمانی 6 ساله رو در نظر بگیریم ، 300 هزار نفر هم نیروی حرفه ای نیمه فعال خواهیم داشت. در بخش های مختلف انسانی نیز وضعیت به همین صورت است و نیاز به تغییرات دارد ، مثلا لازم است تعداد بیشتری از فارغ التحصیلان دانشگاه های برتر کشور جذب بخش های پشتیبانی شده و نیاز به نیروی متخصص را تامین نماییم.

 

درباره تامین اعتبارات مالی هم دو روش کلی وجود دارد ، یکی دریافت منابع مستقیم از بودجه سالیانه یا منابع ذخیره کشور که این روش فشار مستقیمی به اقتصاد و ذخایر ملی وارد خواهد کرد ، دیگری استفاده از روشهایی که بصورت مستقیم بر بودجه و هزینه های ارزی تاثیرگذار نباشد ، به عنوان مثال میتوان فروش نفت در برابر خرید تکنولوژی ، زیرساخت ، امکانات و تجهیزات رو مثال زد و سایر موارد که ترجیح میدم در این مورد بیشتر بحث نکنیم

 

ادامه دارد ...

[Hoshang20 150]

15 hours قبل , majid363 گفت:

آپاچی که از وایپر سنگینتر حساب میشه اونوقت چطوری هزینه اش نصفه وایپره؟

[scorpion57 3,357]

9 hours قبل , SAEID گفت:

3- ارزیابی و نیازسنجی با توجه به شرایط و توازن قوای همسایگان زمینی و دریایی

در این حالت ، ضمن در نظر گرفتن شرایط حال و آینده ، اولویت های بلند مدت و کوتاه مدت در مواردی خاص جابجا شده و ضرورت دستیابی به توازن قوای فوری با همسایگانی که در بعضی بخشها دچار از بین رفتن توازن قوا شده ایم ، احساس میشود ، در واقع در این سطح بیشتر قابلیت های عملیاتی فوری تاکتیکی و لجستیکی در داخل و خارج از مرزها (محدود به کشورهای همسایه) برای حفاظت و تامین امنیت ملی مطرح میباشد و برای رسیدن به این هدف میتوان مجموعه اصلی را که شامل توسعه هماهنگ تمام قوای نظامی در تمام مناطق کشور میباشد را به بخش های کوچکتر تقسیم بندی کرد تا نیازهای ضروری و فوری مربوط به هر کشور همسایه را پاسخ داده و توازن قوای لازم رو بدست بیاورد. در این سطح از مطالعه ، تاثیر ائتلاف های نظامی ناچیز هست و باید بیشتر متکی بر توانمندی های داخلی باشیم.

اولویت بندی به ترتیب کوتاه مدت ، بلند مدت و میان مدت

 

به عبارت دیگر ، در برنامه ریزی بلند مدتی که باید صورت گیرد ، هر چقدر از سطح منطقه به سطح جهانی نزدیکتر شویم ، برنامه ریزی هم از حالت کوتاه مدت به بلند مدت و بالعکس تغییر جهت خواهد داد. البته در معادلات منطقه ای مربوط به همسایگان هم برنامه ریزی بلند مدت وجود دارد ولی اولویت ها مبتنی بر نیازهای فوری و آینده نزدیک میباشد ، برعکس با رفتن به سمت معادلات جهانی ، اولویت های بلند مدت بیشتر نمایان خواهند شد ، مانند امکان تامین امنیت خطوط دریایی و هوایی تا شرق آسیا و آمریکای مرکزی و جنوبی

 

نکته مشترک در بررسی هر سطح این هست که باید توسعه را بصورت ماژولار انجام دهیم ، این نوع طراحی باعث میشود که با کمترین هزینه و اتلاف زمان بتوانیم نیازهای فوری هر زمان را به برنامه اصلی اضافه کنیم و بخش های غیر لازم را از آن جدا نماییم ، برای این منظور باید در هر بخش یک هسته برنامه ریزی به عنوان شاسی اصلی در نظر بگیریم و بخش های لازم را به آن اضافه کنیم. به عنوان مثال میتوان طراحی نفربرهای جدید را مثال زد که شاسی را با قابلیت پشتیبانی از چند مدل مختلف برجک و امکانات طراحی میکنند تا با توجه به نیاز بتوانند آنرا به مدل مورد نظر تبدیل کنند ، کاهش هزینه های عملیاتی و نگهداری و زمانی و کمیتی و افزایش کیفیت پاسخگویی به تهدیدات و نیازها از ویژگی های این مدل طراحی هست. در مثالی دیگر میتوان لایه های مختلف یک شبکه راداری - پدافندی را در نظر گرفت ، هسته اصلی را سامانه برد بلند ضد بالستیک شامل میشود ، بعد دیگر سامانه ها با توجه به توپولوژی منطقه و سطح تهدیدات بدان اضافه خواهند شد ، مانند سامانه برد بلند ضد هواپیما ، سامانه های میانبرد ، کوتاه برد ، دفاع نزدیک ، جنگ الکترونیک و شنود و ...

ضمن اینکه در این روش میتوانیم با توجه به واقعیات موجود اعم از اقتصادی ، نیروی انسانی و شرایط تهیه امکانات (خرید یا تولید) بخشهای مختلف را بازطراحی کرد تا امکاناتی که امروز قابل دستیابی نیست را با امکانات مشابه جایگزین کرد تا در فرصت مناسب به سراغ تهیه امکانات مورد نظر رفت.

 

سلام خدمت دوستان و ممنون از جنابSAEID

با در نظر گرفتن شرایط خاص اقتصادی و سیاسی و نظامی کشور جهت نوسازی نیروهای نظامی(کلاسیک)باید مثل برنامه توسعه اقتصادی حرکت کنیم یعنی یک سند چشم انداز بلند مدت(30ساله)با شاخصهای کمی و کیفی قابل اندازه گیری(نه به شکل کلی مثلا نگیم در پایان 30سال قدرت اول نظامی منطقه بلکه بگیم بالفرض2000تانک500جنگنده و این تعداد نیروی ویژه ....)تدوین بشه و اون رو به 6مقطع5ساله تقسیم کنیم و در پایان برنامه ششم به اون تعداد و کیفیت تجهیزات رسیده باشیم البته این برنامه ها در اثر تحولات منطقه ایی و جهانی قابلیت انعطاف داشته باشند در خرید و یا تولید تجهیزات شاخصهای بقا پذیری و مواجه با تهدیدات آینده و نوین دیده بشه و با در اختیار گرفتن پلتفرمهای مدرن ماژولار بسته به نیاز روز بشه اونها رو ارتقا داد.تهدیدات کشور در 3بازه زمانی کوتاه و میان و بلند مدت بررسی و رتبه بندی بشه و برای هر کدوم از اونها (چه تهاجمی و چه تدافعی)دستکم دو تا3 پلن عملیاتی طراحی بشه .طبق همین سناریوها اداوات و تجهیزات نیروهای 4گانه تولید و یا خرید بشه و بر اساس همین برنامه ها تمرینات و مانورهای روتین و سالانه و ... انجام بشه.منابع مالی این طرحها با مجموعه ایی از صرفه جویی از طریق کوچک سازی دولت و بهره وری در صنایع و ادرات کشور از رده خارج کردن تجهیزات قدیمی و در آمدهای ارزی نوین و حتی صادرات و تهاتر تسلیحات تامین بشه

ویرایش شده در آذر 1 توسط scorpion57