موشک آوانگارد با سرعت ۲۷ برابر سرعت نور!!! تو سایتا و خبرگزاریای داخلی داشتم در مورد موشک آوانگارد مطالعه می‌کردم که به این تیتر (هرچی فکر می‌کنم نمی‌تونم یه صفت درخور براش پیدا ‌کنم) از خبرگزاری صدا و سیما برخورد کردم. اول فکر کردم شاید فقط تیتر مشکل داره ویه اشتباه ساده‌ست ولی وقتی وارد سایتش شدم دیدم نه‌خیر!!! اینا کلا نه سواد ترجمه‌کردن دارن و نه یه ذره سواد نظامی. خلاصه اینکه خوندن اخبار نظامی از خبرگزاری‌های داخلی (مشرق، فارس، باشگاه خبرنگاران، اسپوتنیک فارسی و همین صدا و سیما و...) و جدیداً نظرات گهربار “محسن رضایی” جهت ایجاد لبخند و شور ونشاط شدیداً توصیه میشه (از اون نوع خنده‌هایی که میگن از گریه غم‌انگیزتراست) http://www.iribnews.ir/fa/news/2313494/موشک-آوانگارد-27-برابر-سریع-تر-از-سرعت-نور-حرکت-می-کند

ببر چینی در افغانستان در طی سری حملات خونین تروریستی در شهر کابل افغانستان که در 3 دی ماه 1397 رخ داد نیروهای نظامی افغانستان در محل انفجار تروریستی حضور یافتند. در این بین تصاویر منتشر توسط خبرگزاری ها نشان می داد نیروهای مسلح افغانی مجهز به خودروهای زرهی سبک چینی تایگر ساخت شرکت خودرو سازی Shaanxi Baoji هستند. این خودرو 4x4 می تواند در زمین های ناهموار به راحتی حرکت نماید و 2 خدمه به همراه 9 سرباز به همراه تجهیزات کامل را جا به جا کند. وزن این خودرو 6500 کیلوگرم است و حداکثر سرعت این خودرو در جاده 110 کیلومتر بر ساعت است. به نظر میرسد دولت مردان چینی از خودرو زرهی ببر به عنوان یک مهره برای معاملات دیپلماتیک با شرکای تجاری آینده و تصاحب بازار فرش تسلیحات استفاده می کنند. از همین رو تعداد کمی از این خودروهای زرهی به کشورهای همچون افغانستان، باهاما، بولیوی، سومالی و تاجیکستان فرستاده شده است. یک از موارد تبلیغاتی در مورد این خودرو نمایش قابلیت ضد گلوله آن بود که توسط مدیر عامل شرکت Shaanxi Baoji به نمایش گذاشته شد. در طی این آزمایش به خودرو توسط اسلحه 7.62mm تایپ 56 شلیک شد در حالی که اقای وانگ بو هو مدیر عامل در داخل خودر نشست بود. خودروهای زرهی ببر ارتش بولیوی

چرخش در استراتژی نظامی آفتاب تابان ، ظهور مجدد نیروی هوایی ژاپن و پیامدهای منطقه ای آن بخش دوم و پایانی با توجه به موارد پیش گفته ، می توان چنین تحلیل نمود که تحویل جتهای اف-35 به نیروی هوایی سلطنتی ژاپن ، به شکل قابل توجهی می تواند در عین دمیدن روحی تازه در کالبد این سامورایی هوایی کهن سال ، بتدریج زمینه لازم برای تشکیل 6-5 اسکادران از جتهای پنهانکار با قابلیت ضربتی مطلوب در منطقه را رقم زده و از سویی دیگر ، مقدمات لازم برای بازنشستگی دو اسکادران فانتوم و 3-4 اسکادران F-15J را فراهم آورد . از یک نظر ، بر خلاف اف-4 و اف-15 ، جت تهاجمی اف-35 از ابتدا بصورت یک پیکربندی تک پیشرانه طراحی شده بود که در مقایسه با رقیب پنهانکارش ، می بایست در تعداد زیاد ، تولید و بصورت گسترده ای صادر میشد . این جنگنده (اف-35 ) بعنوان یک هواگرد رزمی سبکتر از و ارزان تر از اف-22 ( که بطور کامل می بایست جانشین تمامی جتهای نسل پیشین خود ، شامل فانتوم ، ایگل گردد ) می بایست خلاء ناشی از خروج جتهای قدیمی تر نظیر اف-5 و اف-16 را پر می نمود و در صورتی که نام اصلی برنامه تولید آذرخش (Joint Strike Fighter) مبنا ء قرار گیرد ، می توان چنین تحلیل نمود که اف-35 عمدتا" برای ایفای ماموریتهای هوا به زمین با ماهیت ضربتی از طریق نفوذ سریع به فضای هوایی دشمن برای دو نیروی هوایی و دریایی ( و سپاه تفنگداران ) در نظر گرفته شده است ، در حالی که همچنان توانمندی هوابه هوای محدودی را نیز درا ختیار دارد ، ضمن اینکه در حوزه هایی نظیر سرعت ، ارتفاع عملیاتی ، پایین تر از فانتوم و ایگل قرار می گیرد . طبق اطلاعات موجود ، قابلیتهای رزم هوایی اف-35 به تقریب و در مقایسه ، تنها به اندازه نیمی از جتهای نسل قبلی نظیر اف-15 و هواگردهای هم رده نظیر اف-22 است ، در حالی که وقتی توانمندی های رزم هوایی اف-35 را با یک جت یک نسل قبل تر روسی ، یعنی سوخو-35 مورد مقایسه قرارمی دهیم ، این رقم به کمتر از یک سوم کاهش می یابد که هم اکنون در شمار قابل توجهی توسط رقبای منطقه ای نظیر روسیه و چین در خدمت عملیاتی قرار دارد . رییس ستاد نیروی هوایی ، ژنرال مارک ولش در همین راستا ، چند ژنرال برجسته در ارتش ایالات متحده به این واقعیت اشاره کرده اند که قابلیتهای هوا به هوای اف-35 در مقایسه با رقبای فعلی اش ، نامطلوب است ، اما رییس ستاد نیروی هوایی ، ژنرال مارک ولش ، با اشاره به این موضوع معتقد است که اف-35 از حداقل توانایی های هوا به هوا برخوردار است ، اما این نکته را نیز باید در نظر داشت که آذرخش از ابتدا بعنوان یک جت برتری هوایی تعریف نشده ، و بر عکس ، به شکل تخصصی بعنوان یک پیکربندی چند ماموریته که با یکپارچه سازی داده ها می تواند حملات هوا به زمین را با ضریب موفقیت بالایی به انجام رساند ، ایده سازی و تولید گردید. ژنرال مایک هوستیج ، فرماندهی فعلی مرکز رزم هوایی نیز معتقد است که اف-35 یک پیکربندی رزمی برای ایفای نقش برتری هوایی محسوب نمی شود . با توجه به این موضوع ، تغییر جهت استراتژی نیروی هوایی ژاپن از بکارگیری جتهای برتری هوایی به خرید گسترده جتهای نسل پنجم تهاجمی نشان دهنده تغییرات قابل توجه در سیاست خارجی و دکترین دفاعی این کشور از پایان جنگ سرد تا ابتدای 2010 و از ابتدای این سال تا کنون است . در حالی که با آغاز جنگ سرد ، ایالات متحده و متحدانش برای مقابله با حمله احتمالی اتحاد شوروی به اروپای غربی ، همواره درصدد افزایش قابلیتهای برتری هوایی خود بودند ، اما چشم انداز امنیتی برای کشورهایی نظیر ژاپن ، بلافاصله پس از فروپاشی اتحاد شوروی در سال 1991 بطور کامل تغییر نمود . در همین راستا ، به نظر می رسد که نیروی هوایی ژاپن ، درصدد است تا با تقویت توانایی های تهاجمی خود ، بر خلاف گذشته که بیشتر به دفاع از خاک اصلی این کشور توجه داشت ، بستر لازم برای اجرای عملیات در خارج از مرزهای بین الملی را فراهم نماید . با ورود جتهای فوق الذکر به سازمان رزم این نیرو ، عملا" دکترین نظامی ژاپن دچار دگرگونی عمیقی شده و اف-35 ، نه برای ایجاد برتری هوایی جهت دفاع از جزایر پراکنده موجود در شرق آسیا ، بلکه برای ایجاد زیرساخت لازم برای آینده ، جهت اجرای ماموریتهای هوابه زمین با رویکرد تهاجمی مورد استفاده قرار می گیرد . این تحول را می توان تنها بخش کوچکی از روند بزرگتر پوست اندازی ارتش ژاپن در هرسه نیرو ( زمینی ، هوایی و دریایی ) محاسبه نمود . از سویی دیگر ، فعال شدن نخستین واحدهای آبخاکی ارتش ژاپن ، پس از پایان جنگ دوم جهانی وبرنامه های نیروی دریایی این کشور برای تولید حامل های دریایی بزرگ در کنار مسلح نمودن جنگنده بومی میتسوبیشی اف-2 به مهمات دورایستای JASSM-ER برای ایفای ماموریتهای بردبلند که اهداف مشخصی در تنگه تایوان ، شبه جزیره کره و چین را در محدوده خود می بیند ، نمونه های برجسته ای از تغییر نگرش دولت ژاپن دارد . به این ترتیب ، ارتقاء تسلیحاتی اف-2 در کنار خرید اف-35 ، چیزی در حدود 66 درصد ناوگان هوایی این کشور را تشکیل خواهد داد که با اضافه شدن احتمالی قابلیتهای هوا به زمین پیشرفته به اسکادران های F-15J ، توانایی حملات دوربرد ، فراتر از تصورات موجود ( حتی چیزی افزون تر از توان آفندی فعلی نیروی هوایی اسراییل ) را به ژاپن می بخشد . به اعتقاد برخی ناظران نظامی ، این وضعیت ، ناشی از فشار مداوم واشنگتن به توکیو از سال 1991 برای تغییر ماموریتهای نیروی دفاعی این کشور برای حضور موثرتر نظامی در ماموریتهای ائتلافی با ایالات متحده است ، به همین دلیل ، روند توسعه نظامی ارتش این کشور از 2003 تا کنون شتاب بیشتری را بخود دیده و مجهزشدن نیروی هوایی ژاپن به جتهای تهاجمی در مقایسه با راهبرد قبلی ( تاکید بر برتری هوایی ) نیز موید همین امر به نظر می رسد . هر چند دراین میان می توان گفت که علیرغم این توسعه شتابان ، توان تهاجمی ژاپنی ها هنوز در مقیاس کشورهای همسایه نظیر روسیه یا چین نیست ، اما قابلیتهای جدید اضافه شده ، امکانات آفندی بیشتری را در اختیار فرماندهان ارتش خواهد گذاشت . اما سئوال اینجاست که آیا سیاست خارجی ژاپن می تواند خود را با توسعه نظامی ، تطبیق دهد ؟!!! صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 بن پایه

ماجرای این خبر دبکا مبنی بر حمله سوریه با یک موشک سام ۵ بر علیه اهداف زمینی در اسرائیل، که سامانه های پدافندی هم نتونستن رهگیریش کنن، چقدر صحت داره، اعلام شده این اتفاق سه شنبه گذشته رخ داده لینک خبر مربوط به دبکا هست ، فکر کنم فیلتر باشه ولی متاسفانه من با موبایل نمبتونم تو تگ کد قرار بدم ، لطفا ویرایش بشه: https://www.debka.com/russia-and-syria-threaten-to-fire-sa-5-missiles-into-central-israel-if-iaf-air-strikes-continue/

واقعیت مجازی و واقعیت افزوده نسل جدید تمرینات نظامی پیشرفت‌های تکنولوژیکی در واقعیت مجازی (VR) و واقعیت افزوده (AR) به این معنی است که پرسنل به معنای واقعی کلمه محیط اموزشی به وسعت یک جهان را به طور کامل در نوک انگشتان خود دارند. آخرین پیشرفت‌ها در محیط‌های آموزش مصنوعی تا کجاست ؟ "‘Si vis pacem, para bellum" ، عبارت لاتینی که توسط بسیاری از نیروهای مسلح در طول تاریخ پذیرفته شده است، از جمله نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا، به این معنی که "اگر خواهان صلحی ، برای جنگ آماده باش ". در دهه گذشته تغییرات قابل‌توجهی در نحوه آموزش پرسنل با توجه به توسعه قابلیت‌های آموزش مصنوعی و شبیه ساز ها به وجودآمده است.واقعیت مجازی (VR) و واقعیت افزوده (AR) بعنوان یک لایه‌بندی بصری روی جهان واقعی ، یک حالت پیشرفته و هیجان‌انگیز برای آموزش و تمرین تمامی مردان و زنان نیروهای مسلح را به ارمغان آورده است. دیوید ریدیک، افسر ارشد تولید در VR Vision ، ارائه دهنده راه حل های تخصصی واقعیت مجازی و افزوده کانادایی می گوید : " در گذشته ما از آن برای سرگرمی استفاده می کرده‌ایم، اما با پیشرفت تکنولوژی، ما شاهد افزایش مداوم در توسعه آن برای تقلید از محیط‌های واقعی و شبیه‌سازی بوده‌ایم." در یک دوره نسبتا کوتاه، نیروهای مسلح در سراسر جهان تکنولوژی های VR و AR را پذیرفته اند و آنها را یک بخش کلیدی از آموزش های خود می دانند. از شبیه سازی پرواز تا آموزش پزشکی، از میدان جنگ تا راه اندازی اردوگاه ، سالانه میلیاردها دلار در آموزش شبیه سازی سرمایه گذاری می شود، و این رقم در حال افزایش است. تحقیقات انجام شده توسط سامسونگ نشان می دهد که ایالات متحده به اندازه 14 میلیارد دلار در سال در توسعه VR / AR سرمایه گذاری می کند، در حالی که بریتانیا با توجه به آمار 2016 وزارت دفاع 1.1 میلیار پوند. بازار VR چین در سال گذشته به دلیل هزینه های حمایت شده از سوی دولت در توسعه ها، بیش از 8 درصد افزایش یافته است و بر اساس گزارش بلومبرگ، 8.5 میلیارد دلار ارزش دارد. نمونه یک واقعیت افزوده (Augmented reality) تکامل آموزش مجازی در انگلستان و ایالات‌متحده برای تقریبا ۲۰ سال، آزمایشگاه علوم و فن‌آوری دفاعی بریتانیا (Dstl)به دنبال اثبات این موضوع است که "تجربه غنی و همه‌جانبه "آموزش مجازی پر کننده شکاف های شناخته شده در نیروهای مسلح است . موفقیت در برنامه Exercise Enduring Sunrise (Ex ES) در سال ۲۰۱۴ راهی برای انجام آن شد. این مانور که در سراسر انگلستان برگزار شد، تایفون ها و تورنادوهای مصنوعی را در مرکز آموزش رزم هوایی ، بالگردهای مجازی را در Middle Wallop ،تایفون های پایگاه Lossiemouth RAF، و دارایی‌های نیروی دریایی در HMS Collingwood را به عنوان بخشی از بزرگ‌ترین آزمایش تحقیقاتی تمرین مصنوعی (مجازی) برای کمک به بریتانیاگرد هم آورد. در نهایت، آزمایش ثابت کرد که تمرین شبیه‌سازی شده در مکان‌های مختلف ممکن است،به این معنی که VR و AR می‌توانند به ارزش آموزشی برسند. امروزه Dstl به کار خود در توسعه فن‌آوری‌هایی ادامه می‌دهد که آموزش را به این روش تسهیل کند، این برنامه بریتانیایی بسیار شبیه به برنامه ایالات‌ متحده برای توسعه محیط آموزشی مصنوعی یعنی(STE) Synthetic Training Environment می باشد .به گفته ارتش ایالات متحده، STE طراحی شده است تا یک اموزش ذهنی، جمعی ، چندگانه و یک مأموریت تمرینی را برای حوزه های عملیاتی، سازمانی و خود توسعه فراهم کند. محیط "با پیشرفت سریع تکنولوژی ها" هماهنگ شده و به عنوان بخشی از اولویت های نوسازی (6 الویت نوسازی) ارتقا خواهد یافت و براساس هزینه سالانه وزارت دفاع آمریکا در این زمینه 14 میلیارد دلار هزینه می شود. ریدیک می گوید: "در نهایت آموزش با استفاده از VR و AR با تکنیک های متداول آموزش جایگزین می شود ، که نشان می دهد که چگونه روش یادگیری ما تغییر می یابد، . در VR و AR، شما می توانید هر کاری را بدون هیچ گونه خطری برای بدن خود انجام دهید. ما تقریبا قادر به هر کار یا ماموریتی در دنیای مجازی به کمک شبیه سازی هستیم و می توانیم برای هر حرکتی که کاربر انجام می دهد، نتایج، بازخورد و تجزیه و تحلیل های متعدد را ارائه کنیم. " آوردن واقعیت به محیط مصنوعی ریدیک اضافه کرد : "همانطور که تکنولوژی پیشرفت می‌کند، ما متوجه افزایش واقع‌گرایی و فرمت‌های تعاملی هستیم که به کاربران اجازه می‌دهد تا در زندگی واقعی تجربه داشته باشند، با این مزیت که قادر به توقف، مکث و برگرداندن تجربه آموزشی هستند.توانایی تعامل با جریان کار آموزشی، از شروع تا پایان، با توانایی راه‌اندازی مجدد آن کار در یک زمان برای کاربر بعدی یا داشتن گروهی از افراد در همان زمان و پی‌گیری تمام نتایج آن‌ها، جایی است که ارزش آموزش رایانه ای در آن قرار می‌گیرد.ما می‌توانیم هر گونه تجربه نظامی را شبیه‌سازی کنیم و با تجزیه و تحلیل و تکنولوژی ردیابی منحصر به فرد چشمی ، حتی تعیین کنیم که کاربران چگونه از لحاظ ذهنی و فیزیکی در شرایط مختلف عمل می کنند. به عنوان مثال سربازان در سناریوهای آموزشی رزمی مجازی ، با استفاده از جلیقه ضد گلوله و بسیاری از کیت هایی که در سناریو های واقعی حمل میشوند عمل میکنند، افراد با داده‌های مورد استفاده برای تغییر رویدادهایی که در اطراف آن‌ها رخ می دهند ، پی‌گیری می‌شوند. این ردیابی مسیری است که در آن تکامل بزرگ بعدی محتمل است. " ساختن آینده روی موفقیت گذشته با توجه به اینکه ایالات‌ متحده و بریتانیا در جستجوی یک محیط آموزشی کاملا پیشرفته هستند، آینده نیروهای مسلح به نظر می‌رسد که در آستانه یک انقلاب بزرگ قرار دارد. ریدیک: " پذیرش فن‌آوری برای آموزش هرگز بهتر از این نبوده است." پ.ن : در تاپیک چگونگی روند تحول در نیروی زمینی ایالات متحده اشاره شد که در افق 2028 نیروی زمینی آمریکا توجه ویژه ای روی محیط آموزشی مصنوعی دارد: تمرین ها نیاز به گسترش سریع محیط های آموزشی مصنوعی و توزیع عمیق تر قابلیتهای های شبیه سازی در سطح گروهان ها برای افزایش قابل ملاحظه مرگ آوری سربازان و تیم ها دارد. بغیر از عکس اول ، بقیه عکس ها خارج از خبر هستند. صرفاً برای میلیتاری / بن پایه : Army Technology

بسم الله الرحمن الرحیم هفدهم سپتامبر 2010 بود که ژاپن با انتشار استراتژی جدید نظامی خود نخستین «نشانه های جدی» برای خروج از «انزوای نظامی» را نشان داد. ژاپن برای این استراتژی نظامی، رقمی بالغ بر 280 میلیارد دلار برای پنج سال (2010 تا 2014) اختصاص داده و اعلام کرد قصد دارد در این سال ها مواضع دفاعی خود در جنوب و غرب این کشور(مناطق مرزی چین) را تقویت کرده، روی پروژه های موشکی بالستیک سرمایه گذاری کند. در این استراتژی همچنین بر گسترش روابط با همپیمانان کلیدی از جمله آمریکا و افزایش شمار زیر دریایی‌ها و .... تاکید شده است. اکنون در سال 2014 هستیم و نزدیک به 5 سال از انتشار این استراتژی می گذرد که خبر می رسد، ژاپن برای نخستین بار پس از جنگ جهانی دوم اعلام می کند ضمن شرکت در عملیات نظامی برون‌مرزی، به دنبال فروش تجهیزات نظامی در بازارهای بین المللی است. حضور ارتش ژاپن در عملیات جنگی برون مرزی نیز به رغم مخالفت‌های گسترده مردمی و محدودیت های قانونی گویا در حال عملیاتی شدن است. شاهد این ادعا اظهارات اخیر شینزو آبه، نخست وزیر ژاپن است که اخیرا از داشتن یک «ارتش قدرتمند» سخن رانده و گفته این ارتش حق دارد در جنگ های بین المللی حضور داشته باشد. طبق اعلام مقامات ژاپنی، این کشور در تلاش است محدودیت‌های قانونی در زمینه صادرات سلاح را نیز برداشته و به بهانه های مختلف از جمله گسترش فعالیت های اقتصادی، به جرگه صادرکنندگان تجهیزات جنگی بپیوندد و از قرار معلوم، آمریکا نخستین بازار ژاپن در این عرصه خواهد بود. قانون اساسی ژاپن در سال 1947 نوشته و با فشار نظامیان آمریکایی‌ها به این کشور تحمیل شده است. طبق این قانون، ژاپن اجازه داشتن «ارتش» به معنی مصطلح آن را ندارد و در مقابل می تواند نیروهای محدود نظامی موسوم به «نیروهای دفاع از خود» داشته باشد. البته بخشی از این محدودیت ها در ماه آوریل سال جاری( اواخر فروردین) برداشته شد و به احتمال قریب به یقین اواخر ماه جاری میلادی تصمیم نهایی در این زمینه نیز اتخاذ خواهد شد. اما سوالاتی که در اینجا مطرح می شود این است که آیا ژاپن حقیقتا به دنبال خروج از انزوای نظامی و احیای امپراتوری سابق است؟ موضع کشورهای غربی، چین و کشورهای آسیایی و همسایه به این تغییر استراتژی چگونه خواهد بود؟ به نظر می رسد، لا اقل بخشی از پاسخ این سوال را باید در روحیات خاص ژاپنی ها و در تاریخ این کشور جست و جو کرد. در طول تاریخ، برخي آيين ها و اعتقادات خاص مذهبي، همواره زمينه رشد افراط گونه روحيات ملي گرايانه و صد البته نظامي گري ژاپني ها بوده است. مقامات نظامي ژاپن به خصوص در دهه30 تحت تاثير فيلسوفي با نام «تويوما» به شدت اعتقاد داشتند كه خداوند ملت ژاپن را برگزيده و يكايك مردم اين كشور موظفند براي ايجاد «ژاپن بزرگ» بكوشند. براساس آيين معروف «شينتوي پاك» نیز امپراتور ژاپن خداي تمام دنيا معرفی شده و ملت ژاپن نيز «مأموريت» دارد سايرين را تحت هدايت بي چون و چراي این امپراتور درآورد. بحران شديد اقتصادي دهه 30 ژاپن نیز بر دامنه اين اعتقادات افزود و رشد شديد احساسات ملي گرايانه ايده توسعه ارضي و ايجاد جامعه بزرگ به زعامت ژاپن را در بين توده مردم اين كشور لازم و واجب نشان داد. ژاپن با چنین زمینه های تاریخی پس از پایان جنگ جهانی اول توانست یکی از پنج قدرت بزرگ نظامی و صنعتی جهان شده و در «شورای جامعه ملل» آن زمان، صاحب کرسی دائم بود. این کشور در همان ماه های نخست جنگ جهانی دوم توانست حدود 50 میلیون کیلومتر مربع از کره زمین(یک ششم جهان) را تحت استیلا و کنترل خود درآورد. اما به دنبال حملات ناجوانمردانه اتمی آمریکا، از حرکت باز ایستاد. البته نباید فراموش کرد، عده ای نیز معتقدند، ژاپن پیش از حمله اتمی آمریکا به این کشور شکست خورده بود و آمریکا با حمله به این کشور خواست هژمونی خود را به جهانیان تحمیل کند. این کشور به هر حال پس از جنگ جهانی دوم دیگر اجازه داشتن ارتش به معنی مصطلح امروز و اختیارات کامل را نداشت و خود نیز با وضع قوانینی، محدودیت هایی در ابعاد بین المللی حوزه نظامی وضع کرد. اما اکنون رشد اقتصادی بالا این کشور را از شرایط اسفناک پس از جنگ جهانی خارج کرده است و شرایطی که این کشور را به انزوای نظامی کشاند، دیگر وجود ندارد! پاسخ دومی نیز برای تحلیل چرایی اتخاذ چنین رویکردی از سوی چشم بادامی ها وجود دارد و آن چیزی نیست جز منافع اقتصادی و سیاسی. «جان ميرشاير» صاحب نظريه «رئاليسم تهاجمي» می گوید، قدرت‌هاي بزرگ هميشه مترصد فرصتي هستند تا قدرت خود را در برابر رقبا فزوني بخشند. وي سپس جمعيت و ثروت را به عنوان «پايه‌هاي اصلي قدرت نظامي» تعريف و تصريح مي كند چنانچه كشوري داراي اين مولفه ها باشد، فرصت لازم براي خروش مقابل قدرت ها را به دست آورده است. با توجه به مولفه هایی که در جامعه امروز ژاپن دیده می شود، هیچ بعید نیست که این کشور واقعا قصد خروش مقابل سایر قدرت‌ها را داشته باشد. ژاپن اگر چه به لحاظ سیاسی، استقلال لازم را هنوز کسب نکرده و مانند بسیاری از کشورهای غربی دیگر، پیرو سیاست های آمریکا است؛ اما این کشور حداقل در بعد نظامی، تحرکات جدی از خود نشان داده است. وجود پایگاه های متعدد نظامی آمریکا در ژاپن، همواره هزینه‌هایی برای توکیو داشته و این کشور با وجود تقاضاهای زیاد مردمی، هرگز نتوانسته آمریکایی ها را از این کشور بیرون کند. این ناتوانی حتی بعضا باعث سقوط رهبران این کشور شده، همان طور که گاهی شعار علیه حضور نظامی آمریکا، باعث روی کار آمدن رهبرانی در این کشور شده است. «یوکیو هاتویاما»، نخست وزیر اسبق ژاپن با شعار جمع آوری پایگاه‌های نظامی آمریکا بود که توانست بر رقیب قدرتمند خود پیروز شود. اما همین فرد به دلیل ناتوانی در عمل به وعده انتخاباتی اش، خرداد ماه سال 89 استعفا کرد و جای خود را به «نائوتو کان» داد. «کان» نیز ماه ها جرئت نکرد راجع به پایگاه های آمریکایی که یکی از قدیمی‌ترین و بزرگترین مشکلات مردم کشورش است، صحبتی به میان آورد. بنا بر این به نظر می رسد، ژاپن هنوز پیشرفتی را که در حوزه اقتصاد کسب کرده، در حوزه سیاسی به دست نیاورده است. «اقتصاد» نیز می تواند یکی از انگیزه های قوی برای ژاپنی ها جهت ورود جدی به عرصه نظامی باشد. ژاپن کشوری است که در حوزه اقتصادی جایگاه ویژه ای دارد. تولید ناخالص ملی ژاپن نزدیک به 6 تریلیون دلار و جمعیت این کشور نیز حدود 128 میلیون نفر است. دو فاکتوری که به اعتقاد «میر شایر» برای خروش کافی است! همین چند سال پیش بود که خبر رسید، غول خودروسازی آمریکا یعنی جنرال موتورز، جای خود را به تویوتای ژاپن داده است. آمریکا امروز خود یکی از واردکنندگان اصلی محصولات ژاپنی است. ژاپن در عرصه تکنولوژی و تجهیزات الکترونیکی نیز یکی از پیشرفته ترین کشورهای دنیا است. کشوری با چنین مختصات اقتصادی و جمعتی طبیعتا نمی تواند خود را محصور نگاه دارد. بنابر این ورود ژاپن به فاز صادرات تجهیزات نظامی را می توان از این منظر به تحلیل نشست.

دبکا اصولا منبع معتبری نیست

حامل های هواپیمابر پرنده هوابرد های هواپیمابر ممکن است شبیه کاره‌ای علمی‌تخیلی باشند، اما نیروی دریایی آمریکا در واقع یک جفت از کشتی های هوایی مادر را در سال‌های قبل از جنگ جهانی دوم تجربه کرده است . U.S.S. Akron و U.S.S. Macon هر دو کشتی هوایی بودند که از هلیم برای شناور شدن در آسمان استفاده می‌کردند. برخلاف اکثر کشتی های هوایی ، این سازه های عظیم الجثه ۸۰۰ فوتی دارای آشیانه های هواپیما توکاری بودند که به آن‌ها اجازه پرتاب، بازیابی و ذخیره تعداد پنج هواپیمای دوباله Curtiss Sparrowhawk را می داد . این هواپیماها از یک دهانه T شکل در پایین بدنه پرتاب می شدند و در وسط هوا با پایین آوردن یک بازوی دیگر که به شکل طناب بندبازی بود و با استفاده از چنگک های هوایی که به بال های آنها متصل می شد در میان آسمان هواپیماها را بازپس می گرفت . نیروی دریایی امید زیادی به استفاده از Akron و Macon برای شناسایی داشت، اما هر دو کشتی هوایی حامل هواپیما در نهایت سقوط کردند. Akron در آوریل 1933 در سواحل نیوجرسی سقوط کرد و Macon در فوریه 1935 در نزدیکی کالیفرنیا قربانی یک طوفان گشت و دچار آسیب شد . نیروی دریایی آمریکا در مواجهه با مرگ حدود 75 خدمه این حامل ها ، برنامه های پروازی آنها را رها کرد. فیلم حادثه برای Akron در سال 1932 و آسیب رسیدن به باله حامل پی نوشت - همانگونه که می توان از موفقیت های دیگران درس گرفت و بهره برد از شکست هایشان هم می توان استفاده کرد . نگاه کامل و جامع به دیگران و نه بخشی نگری می تواند ما را سریعتر به جلو پیش برده و به اهدافمان نزدیک کند . صرفاً برای میلیتاری / بن پایه ها : History - Military History Now - AIRSHIPS

چالش حفظ برتری سفارش 12 فروند جت جنگنده F-15X از سوی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده براساس یک قاعده قدیمی در حوزه بررسی های راهبردی ، حفظ برتری ، همواره چالش برانگیز از کسب آن بشمار می رود و به تقریب هیچکدام از سازمان های نظامی از بدو پیدایش تا کنون از این قاعده بحث برانگیز مستثنی نبوده و نیستند . به اعتقاد برخی از تحلیلگران حوزه قدرت هوایی ، تسلط هوا- فضایی درازمدت ارتش ایالات متحده که با یک فاصله بسیار مشخص نسبت به سایر رقبا از سال 1941 تا کنون وجود داشته و ستون اصلی برنامه ریزی های نظامی تصمیم سازان مستقر در پنتاگون نیز بشمار می آید ، بصورت فزاینده ای از سال 2010 با بازیابی قدرت هوایی ارتش روسیه از یک سو و همچنین تلاش چین برای جبران فاصله فناورانه با ایالات متحده و رصد نشانه هایی از حرکت اروپا بسوی استقلال نظامی ، به چالش کشیده شده است . برخی از ناظران نظامی براین عقیده قرار دارند که این چالش ، عمدتا" ناشی از محدودیت های بودجه ای پنتاگون در توسعه فناوری جتهای اف-22 رپتور پدید آمده ، چرا که هزینه 700 میلون دلاری هرفروند از این هواپیماها موجب شده تا حداقل ، 75 درصد سفارشات برنامه ریزی شده لغو گردد ، در حالی که به شکل همزمان ، شرکتهای روسی ، چینی ( و حتی اروپایی .م ) تلاش خود را برای معرفی جتهای برتری هوایی پیچیده تر افزایش میدهند . با توجه به این شرایط ، نیروی هوایی ایالات متحده ، برای حفظ تسلط هوا- فضایی خود برسایرین ، تنها می تواند بر دو گونه هواگرد رزمی در حوزه برتری هوایی شامل جتهای قدیمی تر F-15C و F-22 ، بعنوان موثرترین گزینه های در دسترس ، حساب بازکند . از سویی دیگر ، نیروی دریایی ارتش ایالات متحده نیز پس از بازنشستگی زودهنگام جنگنده همه کاره F-14D به سال 2006 ، به تقریب ، ابزار کارآمدی را در سازمان رزم خود موجود نمی بیند . این درحالی است که تامکت و ایگل در زمان خود ، نقطه اوج فناوری های عملیاتی برای کسب برتری هوایی بشمار آمده و بلحاظ برخورداری از سامانه های جنگ الکترونیک ، یک جهش فناورانه را به نمایش می گذاشتند ، اما ظهور رقبای جدید موجب شده تا این برتری بتدریج با مشکلات عدیده ای روبرو گردد . به شکل مشخص ، نیروی هوایی اتحاد شوروی سابق و پس از آن نیروی هوایی روسیه ، با معرفی طیف متنوعی از جتهای رزمی برگرفته شده از نسخه اصلی SU-27 فلانکر ، نیروی هوایی چین با تولید یا مونتاژ گونه J-11B و در ابتدای قرن بیست و یکم ، ورود بخدمت رزمی جتهای رزمی سوخو-30 ، در تلاش بوده و هستند تا فاصله خود را با نیروی هوایی ایالات متحده کمتر نموده و درصورت محقق شدن شرایط ، برتری نسبی را در اختیار بگیرند . علاوه براین ، نیروی هوایی چین ، با یک جهش جاه طلبانه ، سخت افزارهای جدیدتری نظیر جت برتری هوایی J-20 را به بازار تسلیحاتی معرفی نموده که هرچند قابل مقایسه با فناوری اف-22 نیست ، اما به مرور وبا پیشرفت برنامه های موجود در خصوص مدرن سازی این جنگنده ، می تواند دردسرهای جدیدی را در مسیر تسلط هوا- فضایی ایالات متحده ایجاد نماید . به شکل خلاصه ، خانواده بومی و غیر بومی سوخو-27 که در سالهای پایانی جنگ سرد برای مقابله با تهدید ایگل های نیروی هوایی آمریکا و متحدانش طراحی و به تقریب ، 9 سال پس از آن ، وارد خدمت رزمی گردید ، بلحاظ نوآوری های مورد استفاده در آن و ترکیب فناورهای یک نسل جلوتر بایک پیکربندی به نسبت قدیمی تر ( نظیر خروجی های بردار رانش و تلاش برای کاهش سطح مقطع راداری ) ، از پتانسیل لازم برای ایجاد یک تهدید برخوردار است . در این میان ، ارتش ایالات متحده ، در کمال ناباوری ، سرمایه گذاری مشابهی را برای روزآمد سازی اصولی ایگل های عملیاتی انجام نداد که این امر را میتوان ناشی از اتکاء بیش از حد این مجموعه نظامی بر جت اف-22 دانست ، با علم به این نکته که بصورت همزمان ، روسها ،سرمایه لازم برای توسعه جت رزمی نسل5 خود را نداشته و تمام تلاش خود را برای ارتقاء نمونه های موجود فلانکر به نسل +4 و ++4 نظیر سوخو-30 و سوخو-35 نموده اند . با این وصف ، برنامه ریزان نظامی پنتاگون ، شیوه بازاریابی روسها که بعنوان یک میراث قدیمی از دوران جنگ سرد برای آنها به یادگار مانده بوده را بطور کامل دست کم گرفته بودند ، چرا که درزمانی که تمام تلاش ارتش آمریکا بر عملیاتی نمودن و روزآمد سازی رپتورها متمرکز شده بود ، روسها موفق شدند تا جت رزمی سوخو-30 خود را با شرایط خاص ، به نیروی هوایی ونزوئلا ( آمریکای جنوبی ) ، چین و ویتنام (آسیای شرقی ) ، اوگاندا و آنگولا ( آفریقا ) و هند ( آسیای جنوبی ) صادر نمایند که این مساله ، با توجه به سیاست جدید صدور سلاح روسیه ( یک نسخه کاملا" بهبود یافته در مقایسه با جنگ سرد در حوزه فناوری . م ) صادر نمایند . این مساله ، باعث شد تا حساسیت ها و فشارها بر ناوگان 187 فروندی اف-22 نیروی هوایی ایالات متحده که بخشی از دارایی های آن در جریان طوفان اکتبر 2018 دچار آسیب شده بود ، افزایش پیدا کند . بدین سان ، برای کاهش این فشارها و همچنین تقویت توانایی رزمی نیروی هوایی برای مقابله با تهدیدات ، در عین انجام سرمایه گذاری معقولانه بدون نیاز به بازگشایی مجدد خط تولید اف-22 ، نیروی هوایی ایالات متحده مجبور شد تا یک برنامه ارتقاء همه جانبه رابرای جتهای رزمی اف-15 به منظور تبدیل آن به یک جنگنده برتری هوایی ++4 در نظر گیرد ، در حالی که بخش بزرگی از سرمایه گذاری ، برروی ایده مفهومی جتهای جنگنده نسل ششم که درنهایت جایگزین اف-22 و اف-15 خواهد شد ، متمرکز شده است . به اعتقاد تحلیگران حوزه هوایی ، اگر برنامه ارتقاء ایگل های نیروی هوایی به درستی اجرا گردد ، از یکسو ، بدلیل هزینه های عملیاتی پایین ، یک گزینه ایده آل برای نیرو بشمارخواهد آمد و از سویی دیگر بدلیل استفاده از فناورهای جدید ، می تواندیک مکمل پیشرفته برای جتهای برتری هوایی نسل ششم نیز بکارگرفته شود . بر همین اساس ، شرکت بویینگ ، برای تامین این نیازمندی ، برنامه F-15 2020 و F-15X را که که دو گونه بسیار پیشرفته تر از ایگل های فعلی بوده و می تواند هماورد مطلوبی برای خانواده رو به گسترش سوخو-30 گردد را به نیروی هوایی پیشنهاد داده است . علاوه براین ، بر خلاف اف-22 ، خط تولید جنگنده اف-15 بدلیل وجود سفارشات جدیدتر از سوی کشورهایی نظیر عربستان سعودی ، قطر و اسراییل ، همچنان بازاست و این موجب می گردد تا از صرف هزینه های اضافی برای راه اندازی یک خط تولید جدید ، اجتناب گردد . طبق اطلاعات منتشرشده ، گونه F-15X در آغاز ، بصورت محدود وارد خدمت رزمی خواهد شد تا پتانسیل ها آن در شرایط واقعی مورد ارزیابی قرار گیرد ، اما گفته میشود که قابلیت رزم هوا به هوای آن در سطحی بالاتر از تمامی نمونه های تولید و صادر شده ، قرار دارد و احتمالا" در برخی از موارد ، حتی فراتر از اف-22 خواهد بود . بالتبع ، با تکمیل سیستم پشتیبانی از رپتورهای عملیاتی و ورود نسخه جدید ایگل ، فاصله فناورانه میان جتهای آمریکایی از یکسو و هواگردهای چینی / روسی از سویی دیگر ، همچنان حفظ شده تا ایده مفهومی جت برتری هوایی نسل ششم در 2020 تکمیل گردد . پی نوشت : به این پاراگرف توجه کنید ......... در این میان ، ارتش ایالات متحده ، در کمال ناباوری ، سرمایه گذاری مشابهی را برای روزآمد سازی اصولی ایگل های عملیاتی انجام نداد که این امر را میتوان ناشی از اتکاء بیش از حد این مجموعه نظامی بر جت اف-22 دانست " .... " نکته اخلاقی ماجرا " اتکاء بیش از حد روی یک سامانه تسلیحاتی ، تبعات ناگواری را برای هر سازمان نظامی ، حتی یک سازمان نظامی پیچیده نظیر پنتاگون ، فراهم خواهد آورد " صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9 بن پایه

تاپ گان روسی داستان تولد اسکادران Aggressor نیروی هوایی اتحاد شوروی در اوایل دهه 70 میلادی ، فرماندهی ارشد نیروی هوایی اتحاد شوروی براین تصمیم شد تا یک مرکز آموزش رزم هوایی مشابه اسکادرانهای 64 و 65 نیروی هوایی ایالات متحده را برای ابداع تاکتیکهای رزم هوابه هوا و هوا به زمین جدید ، با انتقال یک هنگ هوایی به پایگاه نیروی هوایی این کشور واقع در جمهوری ترکمنستان ( که 365 روز سال ، هوای مطلوبی برای تمرین در آن وجود داشت ) تاسیس نماید . در گام نخست ، این هنگ آموزشی به جتهای MiG-21PFM,SMو در نهایت گونه UM مجهز گردید و براساس استاندارد های این نیرو ، برنامه آموزشی جدید با شناسه "Kavkaz" " نامگذاری گردید . با شروع برنامه ، خلبان های دست چین شده نیرو از هنگ های هوایی مستقر در سراسر خاک اتحاد شوروی به ترکمنستان اعزام شدند تا آخرین الگوهای موجود در نبردهای هوا به هوای یک به یک و گروهی را به شکل عملی تمرین کنند. از سویی دیگر ، تجارب بدست آمده از نیروی هوایی شوروی از نبردهای هوایی خاورمیانه ، برای این مرکز آموزشی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار بود ، به همین دلیل فرمانده نیرو تصمیم گرفت تا براساس اطلاعات در دسترس ، حداقل یک اسکادران مهاجم ( Aggressor Squadron) را برای شبیه سازی یگانهای هوایی غربی ایجاد کند . تا این زمان ، استخوان بندی جتهای آموزشی این پایگاه ، صرفا" به فیشبدهای دست دوم محدود می شد و خلبانانی که از تجارب نبردهای خاورمیانه ، ویتنام و همچنین دوره های رزمی این پایگاه ، فارغ شده بودند ، برای تشکیل این اسکادران جدید ، دست چین شدند . بدین ترتیب ، 5 سال پس از نخستین تلاش برای ایجاد این اسکادران ، نیروی هوایی شوروی جتهای جدید تری شامل جنگنده های MiG-23M و MiG-23UB را به این مرکز تخصیص داد . با آغاز سال 1979 ، تمامی جتهای میگ-23 مرکز ، استتار صحرایی با لکّه های سبز رنگ بخود گرفتند تا نقش مهماجمان را بهتر شبیه سازی کنند . اما 4 سال بعد ، مربیان آموزشی بدین نتیجه رسیدند که توانایی های جتهای موجود ، نیازهای آموزشی را برطرف نمی کند ، در نتیجه ، جنکنده های جدیدتر MiG-23MLD جایگزین تمامی پرنده های قدیمی تر شده و استتار مشابهی را دریافت نمودند . این جتها که پس از مدتی با گونه های اولیه میگ-29 تعویض شدند ، با داشتن شماره بدنه به رنگ آبی با حاشیه سفید از سایر جتهای روسی متمایز شده ، اما همچنان تشخصی انها در یک جنگ هوایی با عناصر مدافع بسیار مشکل بود ، در نتیجه تمامی فالکروم های موجود طرح دندان کوسه روی بخش جلویی بدنه را بخود گرفته در حالی که فلاگرهای موجود ، علائم دیگری را روی باله های شکمی خود دریافت کردند . شماره ثبت این جتها نیز با ابعاد بزرگ و بصورت برجسته روی بدنه هواگردهای حک گردید . اما به روال غیر رسمی ، خدمه حداقل دو نشانه دیگر شامل حک عدد "1" روی بال ( به رنگ زرد ) با یک پیکان قرمز در پس زمینه و یک پلنگ در حال پرش در کنار بدنه کابین خلبان را به این جتها اضافه نمودند .در سالهای پایانی حیات اتحاد شوروی ، برنامه های گسترده تری برای اعزام جتهای پیشرفته تر سوخو-27 به این مرکز طرح ریزی گردید ( پاییز 1991) اما بدلیل وقایع سیاسی هرگز صورت نگرفت و پس از فروپاشی نیز بدلیل واقع شدن این پایگاه در یک کشور خارجی ( جمهوری ترکمنستان ) کل برنامه لغو شد . این پایان داستان اسکادران مهاجم نیروی هوایی اتحاد شوروی بحساب می آمد . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

تفاوت معنادار در تغییر استراتژی نیروی هوایی و دریایی ارتش ایالات متحده ، در اوایل جنگ ویتنام براین تصور قرار داشت که درهم کوبیدن عقبه دشمن ، با تکرار استراتژی جنگ دوم جهانی ( اعزام بمب افکن های سنگین و اجرای بمباران انبوه ، ) می تواند گِرِه گُشای بن بست این جنگ باشد ، اما در عمل این مساله بطور کامل محقق نگردید ، چنانکه در اثنای این این جنگ ، توان هوایی ارتش آمریکا برای انهدام پل راهبردی "تان هوا" متمرکز گردید تا کریدور اصلی ارتش ویتنام را بطور کامل قطع کند ، اما استفاده از مهمات غیر هوشمند 3000 پاوندی M-118 هرگز مثمرثمر واقع نگردید . براساس آنچه که در تاریخ نبردهای هوایی این جنگ به ثبت رسیده ، نخستین بمباران این پل در جریان عملیات رولینگ تاندر در تاریخ 28 ژوییه 1965 با استفاده از 8 تیر مهمات ام-118 توسط اسکادران تاکتیکی دوازدهم نیروی هوایی صورت پذیرفت . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

  علارغم اینکه با ریختن خون مخالفم  ولی باید یه طوری نشون بدیم اونهایی که همون اول تسلیم شدن برد کردن و اونهایی که موندن نه  تا بتونیم تسلیم شدن رو در جاهای دیگه بکار ببریم   اینهایی که تا حالا تسلیم نشدن در صورت اسارت باید روشون کار کنیم و تغییر فکرشون بدیم و اگرنه انتقال اونها تقریبا اشتباه هست  در صورت تغییر فکرشون این افراد بهترین نیروها برای ما خواهند شد      تروریست ها در حلب اعلام کردن جنگ تموم نشده و تا آخر در حلب می جنگیم    داعش هم همینجوری داره میاد جلو  به -فرودگاه  نزدیک شدن

  نقشه جدید حلب بعد از تصرفات امروز 16 آذر     الان نبرد داره به محله قدیم حلب می رسه  انشاالله با فتح اطراف قلعه ، امید تروریست ها هم تمام میشه  انشالله تا آخر هفته ی دیگه حلب کامل آزاد میشه و تروریست ها تسلیم میشن 

  اهمیت الباب تنها در تبلیغات است در حالی که با قرار گرفتن میان دو سوی کردها و در مقابل داعش تقریبا هزینه برای ترک ها و تروریستها است و آنها رو مشغول می کنه  اونی که اهمیت داره شهرهای کلیدی هستن  بعد از حلب، حمص و ادلب هستن که در صورت فتح تروریست ها عملا چیزی برای گفتن ندارن و کم کم فراموش میشن  احتمالا بعد از حلب حرکت بعدی حمص و حواشی ادلب است    یادمون نره اگرچه داعش دشمن ماست ولی بسیار بهتر از تروریست هاست  و زیر سر و صدای داعش خیلی بیشتر می شود به اهدافمان در پاکسازی تروریست ها در ادلب و حمص رسید 

بسم الله.....   در حلب  ارتش و متحدین موفق شدن منطقه کرم الطراب رو به صورت کامل  و  بخشهای گسترده از کرم الجزماتی و مناطقی از المیسر رو پاکسازی کنند   نقشه تقریبی از  وضعیت طرفین/ بعید میدونم ارتفاع پلیس(تل شرطه) در دست ارتش باشه             بر اثر سقوط یک جنگنده ال 39 در حلب دو خلبان سوری کشته شدن

  امیدوارم فشارها روشون اثر نزاره و وتو کنند. انقدر همبستگی سازمان ملل با یک گروه تروریستی را تا به حال ندیده بودیم! خرید زمان برای بازیابی تروریستها قطعا تنها هدفه این آتش بسه چه در شرق حلب و چه در غرب خصوصا با تشکیل ارتش جدید و یکپارچه ی تروریستها که به قول روس ها تنها باز برای رهانیدن النصره از فشارهاست. اگر زمان کافی بود و تلاش های غرب برای فشار نبود، مناطقی مثل شیخ سعید که تروریستها خیلی توش مقاومت می کنند بهترین نقطه میتونست باشه که برای جلوگیزی از تلفات بشه موقعیتی برای نابودیشون. با جلونشینی و عقب نشینی مکرر و کشاندنشون به محوطه های باز برای شکارشون تا از جمعیت درون مناطق هم محافظت بشه در برابر نبردها. بعد که تضعیف شدند حمله به درون مناطق.   پ ن: دی میستورا در ادامه سخنان خود تصریح کرد: جنگ برای تسلط بر حلب زیاد طول نمی کشد و واقعیت این است که حلب خیلی دوام نمی آورد.   این عبارت به خوبی نیت این به اصطلاح مثلا پیام آور صلحی که باید باشه را روشن میکنه!! عدم فتح حلب به هر قیمتی توسط ارتش سوریه. جالبه که ارتش سوریه تا به حال پس از مصالحه و آزادسازی مناطق هیچ موردی که اینها روش بتونند جنجال کنند انجام نداده که تا به حال تروریستهای النصره هم حتی در کمال امنیت باهاشون برخورد شده در مصالحه ها. حالا طوری صحبت میکنه که گویی مشتی فرشته در حلب گیر افتادند، ارتش خونخوار با فتح حلب اون ها را میزاره جلوی دوربین سرشون را میبره!! نگرانیش بابت سقوط حلب چیه؟ مردم؟ خب اونها که خودشون دارند پناه میارن این طرف ( مصاحبه آژانس خبری فرانسه با یکی از افرادی که تونسته فرار کنه ) اگر آزاد بشه که مثل همه مناطق مصالحه شده در خانه های خودشون میمونند یا تروریستها؟   جالبه کاملا در موردی برعکس در فوعه و کفریا، که اتفاقا هدف اعلامی قتل عام مردم ساکن شهر بود و طرف پشت دیوارهای شهر هم سابقه سربریدن و مثله کردن و کشتار، سازمان ملل هیچ نگرانی ای نداشت!

متاسفانه این بار شورای امنیت مستقیما ( از جهتی دیگه ) وارد بازی حلب شده و روز دوشنبه تشکیل جلسه میده برای رای گیری آتش بس در حلب! نگه داشتن این استخوان لای زخم حالا حالا ها برای این ها نون و آب داره..

اتفاقا بعد اصلاحش کردم به محله طریق الباب  چون مشابهت داشت    ولی رسیدن به پارک و مقبره کرز داد یعنی یک پیشروی خوب که از شرق و تکمیل در شمال مناطق تحت اشغال تروریست ها  به زودی باید بحث مصالحه و تخلیه شهر را هم از تروریستها بشنویم  ولی در حال حاضر تخلیه مردم و امداد رسانی به آنها کلی نیرو و انرژی می گیرد    اگر ظرفیت تولید گندم بالایی داشتیم امروز کلی راحت می توانستیم این موقعیت تخلیه مردم رو پوشش بدیم 

بسم الله.........   درگیریهای شدید امروز هم در حلب ادامه داشته .هم منابع سوری و برخی از منابع مخالفین به پیشروی ارتش اذعان داشتن فعلا نمیشه خبری قطعی رو منتشر کرد اما بیشترین پیشروی در اطراف منطقه سکن الشبابی بوده    

ترامپ یا هر کس دیگه بیاد فقط به منافع مردم آمریکا و لابیهای داخلش نگاه میکته و برای این قبیل کارها  هم با کمک مشاورهای خبره و ...استراتژی راهبردی تدوین میکنه و در مسیر اون قدم بر میداره  .اتفاقا سیاستهای آمریکا خیلی قابل پیش بینی هستن این ما هستیم که استراتژی راهبردی در سطح کلان نظام نداریم و از کتوله های سیاسی برای جواب دادن به بازی طرف مقابل استفاده میکنیم و تیمی هم که اسیر بازی طرف مقابل بشه و نتونه ابتکار رو دستش بگیره متاسفانه همیشه بازنده هست  پاینده باد ایران

سوریها اعلام کردن محله شیخ سعید رو پاکسازی کردن. خبری که تا این لحظه تایید میشه پیشروی ارتش به عمق این محله است همچنین بخشهای از محلات سکری و العامریه پاکسازی شده خبر تصرف میدعانه فعلا تایید نهایی نمیشه

pyaghoubi, on 30 Nov 2016 - 07:46 AM, said:   سلام علیکم    سپهر سیاست بین الملل ، یک صفحه شطرنج بسیار جدی و در عین حال بسیار خطرناک بشمار می رود ، " اشتباه کنید" ، رحمی وجود نخواهد داشت      پدیده آنشلوس ( به آلمانی به معنای الحاق ارضی و سرزمینی ) مدتها است که معنای خودش را حداقل در ادبیات سیاسی جهان از دست داده ، آخرین آن هم ( در آسیای جنوب غربی ) قضیه الحاق کویت به عراق ( 1991) بود که نتیجه  آن هم مشخص بوده  ( البته قضیه کریمه در "روسیه غربی"  ، بدلایل مختلف ، یک استثناء و آن هم بدلیل منتفع بودن روسها در یک طرف ماجرا بعنوان وارث  اتحاد شوروی  و با هدف تامین امنیت خارج نزدیک خود ، بشمار می رود )        هر سیستم سیاسی ، در فرآیند تصمیم گیری در خصوص سیاست خارجی مورد نظرش و اعمال آن ، با محدودیتهای مشخصی دست و پنجه نرم می کند    حوزه تمدنی غرب ، نزدیک به 40 سال هست که دارد روی ترکیه کار می کند ( حتی در زمان پهلوی دوم ) ، در نتیجه این مساله مفهوم جدیدی نیست . علاوه برآن ، در ادبیات راهبردی ، سه مفهوم ( دشمن ، حریف و رقیب ) وجود دارد و وزن ژئوپلیتیکی  ترکیه  در حدی نیست که  دشمن محسوب شوند ، این واحد سیاسی ، بیشتر یک رقیب نسبتاً قدرتمند بشمار می رود که حداقل در این بازه زمانی بخوبی از اشتباهات رقیب خودش ( ج.ا.ایران ) در حوزه راهبردی ، استفاده می کند و برنامه کلان خودش را پیش می برد .   ضمناً ترکها برخلاف تصورات ، دچار مشکلات داخلی بسیار جدی هستند که تصمیم گیری ها و میدان عمل آنها را در منطقه محدود می کند ( این وضعیت برای ما و تمام واحدهای سیاسی موجود صدق می نماید   )          سیاست خارجی عموماً بر دو محور " ارزش ها " و " رفتارهای ناشی از آن " بنیان گذاری می شود . این دو محور ، جمعاً 6 مفهوم ( منازعات ، رقابتها ، همکاری ها ، ترجیحات ، منافع و ارزشها ) را پدید می آورند که در تحلیل سیاست خارجی هر واحد سیاسی بایدآن را مد نظر قرار داد .    حداقل براساس استانداردهای مکتوب موجود ، هر تحلیلی خارج از این 6  پدیده ، تحلیل علمی و مستند محسوب نمیشود .       پی نوشت :   اسلاید ها مربوط به واحددرسی " سیاست خارجی ج.ا.ا  " هستند !!

    برای ارائه این مطلب مهم از شما تشکر میکنم .    تا اونجایی که بنده اطلاع دارم خستگی سازه های هوافضایی در قسمت هایی بیشتر دیده میشه که نیروها و تنِش های بیشتری از قبیل فشار ، خمش ، کِشش ، پیچش ، بُرش ، تغییرات شدید دمایی و.....  به اونا وارد میشه و به همین دلیل تعویض بال و سکان عمودی کاملا منطقی به نظر میرسه . ولی آیا میزان خستگی در اِیرفرِیم اصلی پرنده و در بخش های دیگر بدنه به اندازه ای پایین هست که هیچ نیازی به تعویض ندارند ؟       از شما هم به خاطر ارائه توضیحات بسیار مفید سپاس گذاری میکنم . والا شانس بیشتر نورثروپ رو که شما فرمودی فکر میکنم نظر شخصی شما باشه تا واقعیت موجود .    چون که بر اساس صحبت های شنیده شده در موارد متعدد ، شانس غلاف لیجِن لاکهیدمارتین خیلی بیشتر از اُپِن پاد هست. یکی از این دلایل ، موجود و در دسترس بودن حسگرهای IRST21 اعلام شده که در هواپیماهای F-14D نیروی دریایی عملکرد بسیار موفقی از خودش نشون داده بود و با پیشرفت ها و بهینه سازی های انجام گرفته بر روی اون ، همین حالا هم برای نصب بر روی سوپرهورنت انتخاب شده .   دلیل دیگه اینه که انتخاب لیجن میتونه بودجه مورد نیاز برای تجهیز تعداد زیادی از هواپیماها رو کاهش بده . و دلیل دیگر هم همکاری نورثروپ با شرکت ایتالیایی سِلِکس ( زیرمجموعه فین مکانیکا ) سازنده سامانه IRST جنگنده تایفون به نام پایرِت PIRATE ( در همکاری با تالِس فرانسه ) هست که قطعا خوشایند نیروی هوایی امریکا نیست.   http://www.ainonline.com/aviation-news/defense/2015-09-22/northrop-grumman-and-selex-combine-offer-irst-pod https://www.flightglobal.com/news/articles/northrop-unveils-openpod-as-usaf-seeks-f-15-irst-413022/ http://www.defensenews.com/story/defense/air-space/isr/2015/05/11/northrop-grumman-selex-radar-eurofighter-infrared-irst/26508459/  

با سلام      تا جایی که اطلاع دارم ، سرمنشاء این مجموعه ، از شرکت   BAE سیستمز هست . این شرکت با بیش از 60 سال تجربه در حوزه فناوری های  جنگ الکترونیک  و تولید بیش از 10000 سیستم تاکتیکی  در طیف  متنوع الکترومغناطیسی ، تقریباً یک پیشگام در توسعه فناوری های مرتبط با جنگ الکترونیک  برای مقابله با تهدیدات موجود و در حال ظهور  بشمار میرود . براساس همین سابقه تاریخی ، در جریان برنامه نوسازی ایگل های نیروی هوایی ایالات متحده ، این شرکت ، با هدف به حداکثر رساندن اثربخشی ماموریتهای محوله و همچنین قابلیتهای بقای آن در محیطهای آلوده به تاکتیکهای جنگ الکترونیک ، بسته ارتقای این شرکت برای نوسازی ناوگان ایگل ارائه کرده است.       استفاده از این بسته ارتقاء جنگ الکترونیک ، امکان استفاده از قابلیتهای جنگ الکترونیک تهاجمی و تدافعی را برای خدمه ایگلهای ارتقاء یافته ایجاد می کند . این سیستم ، به گونه ای طراحی شده که با یکپارچه کردن اطلاعات حاصل از حسگرهای مختلف از جمله گیرنده های هشدار دهنده راداری ، موقعیت یاب های جفرافیایی و هشداردهنده های محیطی ، شرایطی را ایجاد می کند تا خلبان با آگاهی به موقع از تهدید ، درمحیطهایی که سیگنالهای متراکم برای اخلال در انجام ماموریتهای هوابه زمین و هوا به هوا وجود دارند ، در زمان مقتضی از خود عکس العمل مناسب نشان دهد . تجهیز ایگلها به چنین سیستمی ، موجب خواهد شد تا این پرنده رزمی با درصد  موفقیت بالاتری نسبت به پیشینیان  خودش ، در عمق بیشتری از شبکه پدافندی حریف نفوذ کرده  و در مقابل اقدامات ECM و ECCM دشمن ، واکنش مناسبتر و سریعتری را از خود نشان دهد . این سیستم جنگ الکترونیک ، که یک سیستم تمام دیجیتال هست ، علاوه بر غیر قابل کشف بودن نسبت به نسل گذشته خودش ، این قابلیت را   دارد که  با ظهور تهدیدات جدید ، با کمترین هزینه ، با انها تطبیق پیدا کرده و همچنین با  شبکه های زمینی نیز یکپارچه شود . قابلیت های تعمیر و نگهداری آن  در سطح بسیار بالایی قرار دارد  و این مساله ، چرخه عمر طولانی را برای این مجموعه ایجاد کرده است.       به دلایل فوق الذکر ، BAE سیستمز ، در تلاش هست تا این مجموعه را برای ناوگان ایگل های نیروی هوایی ایالات متحده و کشورهای دارنده این جنگنده همه کاره ، ارائه کند . این برنامه  در سال 2008، همزمان  با آغاز تلاشهای  ارتش ایالات متحده برای توسعه نسل جدید سیستم های جنگ الکترونیک دیجیتال برای نصب بروی پلتفرمهای جدید رزمی   ، در دستور کار قرار گرفت .     پی نوشت :   با توجه به اینکه ، در مورد ارتقاء ایگل های نیروی هوایی ایالات متحده ، قبلاً تاپیک مستقلی نداشتیم ، مجموعه دو پست ارسالی در بخش اخبار را بصورت یک تاپیک خدمت دوستان ارائه کردم . امیدوارم مورد توجه قرار گیرد . 

با سلام    البته مدت زمان زیادی از ارائه این مقاله می گذرد ، ولی شرایط  روز به روز برای کشورهای منطقه پیچیده تر می شود        براساس اطلاعات منتشر شده ، نیروی دریایی دفاع از خود ارتش ژاپن ،    ناحیه نظامی یوکوساکا ( ناوگان یکم ) شامل اسکادران های یکم و پنجم    ناحیه نظامی کوره ( ناوگان چهارم )  شامل اسکادرا ن های چهارم و هشتم    ناحیه نظامی سا سه بو ( ناوگان دوم ) شامل اسکادران های دوم و ششم    ناحیه نظامی میازورو ( ناوگان سوم )  شامل اسکادران های سوم و هفتم    ناحیه نظامی اومیناتو      این نیرو را 7 وینگ  هوایی ( شامل پرنده های P-3C  و بالگردهای MH-60J ) و علاوه برآن ، 3 اسکادران دیگر شامل پرنده های اوریون ، سی استالیون و هواگردهای ساخت داخل ، نیز پشتیبانی می کند . زیر سطحی های این نیروی دفاع از خود ، شامل دو ناوگان و پنج اسکادران می شود .     حالا این ناوگان را مقایسه کنید با ناوگان دریای چین جنوبی ارتش خلق چین              جالب هست ، نیروی دریایی ارتش چین ، با داشتن یک ساحل طولانی ، پراکنده کردن پایگاه ها ، گسترش تدریجی ناوگان سطحی و زیر سطحی ،و بخصوص سرمایه گذاری برروی  موشکهای بالستیک برد متوسط ، تمامی پایگاه های نظامی حساس منطقه را زیر آتش دارد .    هر گونه حرکت غیر منطقی ، آتشی بر پا می کند که بطور قطع ، منافع بسیار حیاتی کشورهای منطقه ای و فرا منطقه ای را تحت تاثیر خودش قرار می دهد       و در نهایت اینکه  وجود یک جزیره استراتژیک در قلب دریای چین جنوبی ، به مثابه یک ناو هواپیمابر ثابت ، چه پوئن های مثبتی برای  کشور مالک آن خواهد داشت        تئوری ریملند اسپایکمن ، در چنین موقعیتهایی مصداق پیدا می کند . با اینکه عمر کوتاهی در نظریات ژئوپلیتکی داشت ، اما باید ظهور مجدد کنترل حاشیه اقیانوس آرام را بسیار جدی گرفت .     http://www.military.ir/forums/topic/29526-اخبار-برتر-نظامی-هفته/?p=477286