ایده صادرات جت کوثر چه کسی آماده خرید این جت جنگنده خواهد بود ؟!! بدنبال معرفی جت دو سرنشینه آموزشی- رزمی کوثر توسط نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در اوت 2018 و انتشار اخبار مربوط به تولید انبوه این سخت افزار هوایی پس از سه ماه ، ارتش ایران ( احتمالا" منظور وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح . م ) از آمادگی خود برای صادرات پیکربندی این جت رزمی خبرداد . به گزارش خبرگزاری های داخلی ایران ، در جریان برگزاری نمایشگاه هوایی کیش که نخستین نمایش عمومی این محصول بومی محسوب می شد ، حضور کوثر نه تنها نشاندهنده توانمندی های داخلی ایران برای تولید یک جنگنده بشمار می آمد ، بلکه بستری برای اثبات این پیکربندی هوایی برای خریداران بالقوه آن نیز بود . امیر سرتیپ عبدالکریم بنی طرف ، ریاست سازمان صنایع هوایی ایران در مراسم افتتاحیه این نمایشگاه هوایی ، در خصوص "کوثر" چنین اعلام نمود که : " ما قبلا" اقدامات لازم برای صادرت محصولاتی که مجاز به فروش آن هستیم را در دستور کار قرار دادیم " که بطور مشخص این مساله شامل صادرات این جنگنده نیز خواهد شد ، با این وصف ، در حالی که جت رزمی فوق الذکر چندمین نمونه از پیکربندی های هوایی رزمی تولید شده توسط ایران محسوب می شود ، اما بنا بر اخبار منتشر شده از رسانه های داخلی ایران ، کوثر ، اولین جت رزمی است که در خط تولید انبوه قرار می گیرد . این پیکربندی که یک الگوبرداری دقیق از جت رزمی F-5F به نظر میرسد ، از میانه دهه 70 میلادی در سازمان رزم نیروی هوایی ایران مشغول بخدمت بوده و بدلیل انعطاف پذیری بالا در اجرای ماموریتهای محوله ، هزینه تعمیر و نگهداری پایین ، برای تولید بومی مورد توجه قرار گرفته است . این درحالی است که گونه های پیشرفته تر و به روز شده این پیکربندی ، در گذشته توسط همپیمانان ایالات متحده نظیر سوئیس ، تایوان ، سنگاپور و تایلند مورد استفاده قرار گرفته ، بنا بر گزارشها ، کوثر صرفا" یک روگرفت بومی از نسخه اصلی محسوب میشود ( ظاهرا " بنا بر گفته های مقامات داخلی ، تقریبا تمامی زیرسیستم های این محصول ، بطور کامل دچار تغییر شده و تصاوی منتشرشده از این پیکربندی نیز شاهد مدعای این مساله است . م ) اما برخی ناظران نظامی براین اعتقاد هستند که این جنگنده ، با مجهز شدن به حسگرهای پیشرفته و اویونیک بومی و تطبیق آن با موشک هوا به هوای دوربرد فکور-90 ( یک نمونه مشتق شده از موشک هوا به هوای فینیکس ) که به تازگی توسط صنعت دفاعی ایران ، رونمایی شده ، می تواند به لبه بُرنده و مرگباری برای نیروی هوایی این کشور تبدیل گردد و این ترکیب در حوزه آسیای جنوب غربی ، به تقریب همتایی نخواهد داشت . به گفته امیر سرتیپ بنی طرف ، ایران تاکنون موافقتنامه هایی برای صادرات این محصو.ل با کشورهایی نظیر روسیه ، چین و اندونزی به امضاء رسانده ، اما در حالی که خرید این محصول از سوی کشورهایی نظیر روسیه و چین بسیار بعید به نظر می رسد ، این امکان وجود دارد که هدف ، صدور غیر مستقیم این سلاح به کشورهای ثالث باشد . از یک نظر ، شاید خرید این جت ایرانی از سوی نیروی هوایی اندونزی ، تکمیل قدرت هوایی این کشور در کنار صدور جتهای سوخو-35 تحلیل شود ، در حالی به شکل همزمان ، ناوگان اف-16 نیروی هوایی این کشور نیز با ورود کوثر ایرانی ، برای ماموریتهای مهمتری حفظ گردد . علاوه براین ، مشتریان منطقه ای این هواپیما نظیر لبنان و سوریه نیز می بایست در نظر گرفته شوند ، چرا که برخی تحلیلگران نظامی معتقدند که کوثر ، احتمالا" جایگزین ارزان تری برای جتهای رزمی نظیر میگ-29 ، اف-16 ، جی-10 و جی اف-17 خواهد بود . بازاریابی و صادرات احتمالی کوثر ، درآمدهای جنبی افزونتری را برای بخش دفاعی ایران فراهم خواهد کرد و شاید مقدمه ای ( هر چند با کیفیت پایین ) برای تقویت نیروی هوایی این کشور محسوب گردد . منبع صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

اکسیر جوانی برای ببر کهنسال تایگرهای نیروی هوایی مراکش رباط (مراکش ) : به گزارش خبرنگار مجله ایرفورس مانثلی ، برجسته ترین میهمان نمایشگاه ششم هوایی که در بازه زمانی 24 تا 27 اکتبر 2018 در پایگاه هوایی "مناره" برگزار گردید ، یکفروند جنگنده F-5E TIGER III ( جالب هست ، تایگر-3 !!! . م ) بشمار می رفت که در جدیدترین بروزرسانی خود به یک جفت مهمات هوا به زمین AGM-65 ماوریک مسلح شده است . ارتقاء این جت دهه شصت میلادی به رجیستر 91924 که دراین نمایشگاه به یک جفت موشک هوا به هوای AIM-9P و یک جفت موشک هوا به زمین هدایت تلویزیونی AGM-65B مسلح شده و در کنار آن قابلیت سوخت گیری هوایی بدان اضافه شده بود ،در نوع خود بسیار جالب توجه بشمار میرفت . نیروی هوایی سلطنتی مراکش هم اکنون 16 فروند جنگنده اف-5 تک سرنشینه و چهار فروند نسخه دو سرنشینه (F-5F) را در سازمان رزم خود ، در اختیار دارد که همه این هواگردها در قالب یک اسکادران در پایگاه هوایی Meknès- Bassatine استقرار دارند . این نیرو ، در سال 1981 تعداد قابل توجهی مهمات ماوریک AGM-65B را از هیوز ( هم اکنون ریتئون ) در یافت نمود ، اما در حال حاضر گونه های پیشرفته تر AGM-65D/H را به همراه 24 فروند جنگنده F-16C/D بلوک 52+ را که قبلا در بازه زمانی 2010 تا2012 خریداری کرده بود ، مورد استفاده قرار میدهد . پی نوشت: 1- جالب هست ، حتی پترن استتار تایگرهای مراکشی هم شباهت زیادی با تایگرهای ایرانی دارد . 2- سالها پیش طرحی برای تجهیز تایگرهای نیروی هوایی به سامانه سوخت گیری هوایی وجود داشت و حداقل یک فروند هم به این سیستم مجهز شد ولی در تمام گونه های برگرفته بعدی ( صاعقه و آذرخش و کوثر) خبری از این قابلیت مهم نبود !!!!!!! 3- علی الظاهر هم تایگرهای ایرانی و گونه های داخلی ان توانایی حمل ماوریک را ندارند . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

سناریو تله و از این قبیل موارد برای ارکیو 170 هم متصور شد... اما اخرش اوباما اون درخواست داد ... دارند ماست مالی میکنند... اینطوری ضربه فنی شدن http://uupload.ir/view/023_2534284.mp4

هیتلر خودش یهودی بوده یا عامل آنها، ۱۱ سپتامبر کار خود امریکا‌ بوده تا بهانه حمله داشته باشد، خمینی را خود‌ شاه تو آب نمک خوابانده بود،... و حالا هم ماجرای سرنگونی MQ-4 کار خود امریکا بوده!! این یک کلک رسانه ای قدیمی است برای روحیه دادن به کسانی که انتظار یک ضربه و شکست سهمگین و‌ پیش بینی نشده در برنامه و برنامه ریزی های خود نداشته اند! ویروس؟ کدام ویروس؟ کدام کد ؟ اصلا” کد برای یک‌ سامانه دفاعی یعنی چه؟

از سوریه درس گرفتیم و بارها هم در سایت گفتیم که روی این کشنده های پدافندی حتما لازم است سامانه های دودزا و هشدار لیزری نصب شود، مثل همون چیزهایی که روی چیفتن نصب کردند، برای تجهیزات پدافندی حساس تر به نظر میان. بخصوص در برابر sdb 2 و دلایلا، پرده دود و آتش و حرکت بسیار میتونه کارساز باشه.

بارالها بر محمد و آلش درود فرست، و سرحدّات و مرزهای مسلمانان را به عزّتت پاس دار و نگهبانان مرزها را به قوّتت تأیید کن و عطایای ایشان را به توانگری بی‌پایانت سرشار ساز. بارخدایا بر محمد و آلش درود فرست، و بر شمار ایشان بیفزا و اسلحه و جنگ‌افزارشان را بُرّائی ده و حوزه آنان را محافظت فرما و جوانب جبهه آنان را محکم و نفوذناپذیر گردان و جمع آنان را یکدل و هماهنگ نما و کارشان را روبه‌راه کن و آذوقه شان را پیاپی برسان و خود به تنهایی مؤونه آنان را کفایت نما و به نصرت خود تقویتشان فرما و به صبر یاری‌شان ده و ایشان را چاره‌جویی‌های دقیق بیاموز....... دعای امام سجاد(ع) برای اهل ثغور و مرزبانان و اما بعد انتقادی به نحوه ی عملکرد پدافند در ماجرای شکار شاهین متجاوز دارم ، - انتظار من این بود که بعد از شلیک موشک ، آتشبار سوم خرداد تغییر مکان بده که چنین چیزی را در ویدیوی منتشره ندیدیم .( شاید هم انتظار من خیلی زیاده ) - در ویدیوی منتشر شده از طرف سنتکام ، دود موشک کاملا مشخص هست . به نظرم خود آتشبار هم بصورت نقطه ی سیاه کوچکی دیده می شود ، در نتیجه جابجایی آتشبار بدون خنک کردن آن و یا استتار و پنهان سازی مناسب بیفایده خواهد بود . - در صورتیکه امکان پنهان ساختن آتشبار وجود نداشته باشد ، می توان با ایجاد آتشبارهای مجازی / کاذب ، امکان تشخیص دقیق محل اصلی آتشبار را از بین برد . - تصور من بر این است که سنسور های موجود روی پرنده های شناسایی ، تمام اطلاعات گرد آوری شده را ارسال نمی کنند و قبل از ارسال پردازش هایی را روی آنها انجام داده و برای ارسال اطلاعات حساس اولویت قائل هستند. در صورت صحت چنین برداشتی ، یکی از راههای اخلال در فعالیت این چنین سیستمهایی ، شبیه سازی پرتاب موشک ، انفجار ، جابجایی یا هرگونه اقدام قابل تأمل از نظر نیروی مهاجم است تا بار عملیاتی سنسور افزایش یافته تا مانع از دقت کاربر نهایی شد .

این خبرا برای رفع ابروریزیشون و ابهت از بین رفته تجهیزات نظامیشونه اگه میخواستن این کارو کنن میتونستن از پهبادهای ارزان قیمت ترشون استفاده کنن ضمنا امریکایی ها ادعا داشتن که این پهباد قابل رهگیری نیست پس چطور به عنوان طمعه میخواستن ازش استفاده کنن؟

Waveguide یا موجبر https://en.wikipedia.org/wiki/Waveguide

تصاویری از مستند نبرد امواج رادار نجم 802 بی در اتاق بدون پژواک/ این بزرگترین اتاق بدون پژواک نمایش داده در ایران است. رادار vostok به نظر می‌رسد یک ماژول باشد/کسی از دوستان اطلاعی در مورد این قطعه دارد؟

سلام اگر دقت کنید عامدانه فیلم قطع شده و دوباره ثانیه های آخر برخورد موشک به پهپاد نمایش داده می شه، لذا محاسبات انجام شده نمی تواند دقیق باشد.

مختصات هواگردهای آمریکایی در لحظه انهدام RQ-4 طبق شواهد و مدارک موجود موشک "سوم خرداد" -این موشک نسخه جدید طائر است که 105 کیلومتر برد دارد- توانسته است پهپاد را در فاصله 36 کیلومتری از ساحل کشورمان هدف قرار دهد. اما طبق اعلام پدافند هوایی، این پهپاد داخل آسمان کشورمان یعنی فاصله کمتر از 12 ناتیکال مایلی ساحل جنوب ایران منهدم شده است (در واقع قفل راداری و شلیک موشک در این فاصله صورت گرفته است) به هر حال گلوبال هاوک توانسته خود را به خارج از آسمان ایران برساند اما موشک ماموریت خود را انجام داده است. قطعا باتوجه به سرعت پایین گلوبال هاوک و تکه تکه شدن آن، امکان اینکه پهپاد بتواند چندین کیلومتر را بعد از انفجار موشک بپیماید محال است. نقطه انهدام گلوبال هاوک همانطور که در فیلمی که نیروی هوافضای سپاه از انهدام پهپاد منتشر کرد موشک در ثانیه 9 شلیک شد و در ثانیه 34 هدف را منهدم کرد یعنی 25 ثانیه طول کشیده است تا به پهپاد برسد. فاصله پهپاد از نزدیکترین بخش ساحل 36 کیلومتر است. و سامانه های سوم خرداد سپاه در جنوب کشور عموما در فاصله 2 کیلومتری از ساحل مستقر هستند یعنی فاصله سامانه سوم خرداد تا گلوبال هاوک در لحظه انهدام 38 کیلومتر است (ممکن است سامانه پدافندی در نزدیکترین قسمت ساحل به گلوبال هاوک قرار نداشته باشد بلکه مسافت دورتر باشد اما از این موضوع صرف‌نظر می‌کنیم). با یک تقسیم ساده معلوم می‌شود موشک به طور میانگین در هر ثانیه 1520 متر را پیموده است. با در نظرگرفتن کمتر بودن سرعت موشک در ابتدای شلیک نسبت به زمانی که موشک در ارتفاع بالاتر و جو رقیق قرار دارد درنتیجه به حداکثر سرعت خود خواهد رسید پس سرعت موشک "سوم خرداد" بیش از 1520 متر بر ثانیه است. اگر تفاوت سرعت موشک در سطح زمین با سرعت موشک در ارتفاع 16 کیلومتری (بنا به گزارش خبرنگار دفاعی فارس گلوبال هاوک در این ارتفاع منهدم شده است) که به بیشترین سرعت ممکن خود در این عملیات رسیده است تنها نیم ماخ فرض کنیم در نتیجه موشک سرعتی نزدیک 1700 متر بر ثانیه دارد که تقریبا معادل 5 ماخ است. می‌توان حدس زد موشک طائر 2 جدید می‌تواند در حداکثر برد خود (105 کیلومتر) هدف را در فاصله زمانی 61-70 ثانیه هدف قرار دهد.

جناب حیدری در مورد روشهای خلاقانه و همچنین پهپادهای مهاجم گفتند. ما در دو زاویه: یکی اخلال در کار پرنده های بسیار موثری مثل پوزیدئون و گلوبال هاوک فی المثل؛ به صورت نرم در شرایط غیرجنگی و سخت در شرایط جنگی و دیگری پرنده های مهاجم در وضعیت جنگی باید کار کنیم در حوزه پدافند نرم و سخت. مثلا با توجه به افزایش برد روزافزون فاصله جاسوسی پرنده های امریکایی و مرزهای ما که از شرق و جنوب و غرب و حتی بخشی از شمال در محاصره کامل هست و به لطف همسایگان پرنده های امریکایی به راحتی در مماس با مرز حتی و بدون داخل شدن اطلاعات ارزشمندی از دارایی های محدود ما کسب می کنند نیاز هست هم روشهای اخلال نرم (فریب، پارازیت، ایجاد خطر و هشدار با پهپادهای پرتعداد ارزان و ریزجسه و ...) و هم روشهای خلاقانه چینش راداری و پدافندی و اختفا و پدافند غیرعامل و پسیو و ... را در پیش بگیریم. در شرایط جنگی هم برای نزدیکی به این گونه پرنده ها ( و هم خانواده هاشون از لحاظ عملکردی) که شاید بسته به شرایط دورتر از محیط جنگ باشند شاید روشهایی که بحث کردیم شامل موشکهای بالستیک پدافندی و پهپادهای لینک شده از بهترین روشها باشند. باید وارد این حوزه ها بشیم هر چه زودتر. و تاکید همیشگی من توجه داشته باشیم به فاصله اولا عمیق تکنولوژیکی و اقتصادی دو کشور و از همه مهمتر متاسفانه حفره ای که در تجربیات نظامی و تجهیزات بین ما وجود داره و تنها و تنها شاید خلاقیت و خلاقیت و خلاقیت بتونه گوشه ای از این فاصله را پوشش بده.

حالا شد،.. 4 تا رادار کنترل آتش متحرک داره و کنترل فرماندهیش الزاما وابسته به بشیر نیست و بقا پذیری بیشتری نسبت به اس 300 باید داشته باشه:

باید در مورد قدرت فوق العاده دشمن در جمع آوری اطلاعات راداری توسط پرنده های مخصوص این کار که به تعداد بسیار زیادی در اختیار داره در انواع مختلف و در انواع دیگه هم از زمینی و دریایی و اطلاعات ماهواره ای و جاسوسی هم در کنارش بهش یک دید کلی و جزئی بسیار خوبی از شبکه پدافندی ما میده فکری بکنیم. اجرای اصل غافلگیری با تاکیتکهای خلاقانه، استفاده از ابزارهای ترکیبی و بعضا معرفی نشده، گسترش ابزارهای پسیو و متحرک سازی هرچه بیشتر پدافند و رادارها و اجرای به تناوب عملیات های فریب راداری همه و همه نیاز اساسی ما هست در بعد تدافعی. و این ماجرای دفاع هر چه که بیشتر نگاه میکنیم باز در برابر دشمن فعلی لااقل از حیث کمیت نبرد نابرابری است. بهترین اقدام تکمیلی افزایش توان هجومی است. به هر شکل ممکن و با تنوع ابزار.

شکار عقاب جهانی پهپاد گلوبال هاوک دیروز قرار بود این مطلب را بنویسم اما به دلیل پیگیری اخبار و اتفاقات حادثه پنج شنبه نشد که نوشته ام را تکمیل کنم. بامداد پنج شنبه نیروی هوافضای سپاه اعلام کرد یک فروند پهپاد آمریکایی MQ-4C را هدف قرار داده است. چندین ساعت بعد یک مقام آمریکایی خبر را تایید کرد اما مدعی بود این پهپاد بر فراز آسمان آبهای بین المللی هدف قرار گرفته است. با توجه به اتفاقات روزهای گذشته در دریای عمان، آمریکایی‌ها پروازهای شناسایی خود را بر فراز تنگه هرمز انجام می‌دادند. طبق گفته مقامات ایرانی، در طی این پروازها، آمریکا چندین مرتبه حریم هوایی ایران را نقض کرده بود که این حودث با هشدار رئیس شورای عالی امنیت ملی ایران دریادار شمخانی روبرو شد وی بدون نام بردن از طرف خاصی اعلام کرد: "اف‌ای‌آر" (مرز هوایی) ما خط قرمز است و فرقی ندارد که هواپیمای کدام کشور از آن عبور کرده است به متجاوز همواره پاسخ سخت داده و خواهیم داد. پروازهای شناسایی آمریکایی‌ها توسط هواگردهای پی 8، پهپادهای ام کیو9، آرکیو 4 و ... انجام می‌گرفت. آمریکایی‌ها در سال 2018 یک فروند پهپاد RQ-4 BAMS-D در پایگاه هوایی الظفره امارات مستقر کرد. این نسخه از گلوبال هاوک با شماره سریال 166510 بستری برای آزمایش حسگرهای به کار رفته در پهپاد MQ-4C است. MQ-4C قرار است جایگزین P-8 poseidon گردد. آمریکا با توجه به توانایی مشابه این نسخه از گلوبال هاوک تصمیم گرفت که از پی-8 نیز در کنار RQ-4 برای شناسایی استفاده کند. RQ-4 را هم می‌توان توسط اتاق کنترل زمینی هدایت کرد هم توسط هواگرد پی-8. حسگرهای به کار رفته در RQ-4 BAMS-D توانایی شناسایی امواج راداری ضعیف را نیز دارند و می‌توانند این امواج را دریافت کرده و به تحلیل آن بپردازند با توجه به این قابلیت، گلوبال هاوک قادر است رادارهای مختلف را بر اساس امواج ارسالی شناسایی کرده نوع آن را تشخیص دهد و موقعیت آن‌ها را به دست آورد و یک تصویر واضح از چینش شبکه راداری و پدافندی منطقه تحت نظارت خود ارائه دهد. مسیر پرواز پهپاد RQ-4A BMAS-D در نزدیکی آب‌های جنوبی ایران در شب حادثه با توجه به نقض مکرر حریم هوایی ایران، به نظر می‌آید این هواگرد در پی یافتن نقاط کور راداری و مناطق فاقد پوشش راداری و سامانه‌های پدافندی کشورمان بوده است. پس از چند روز انجام عملیات‌های شناسایی نزدیک مرزهای هوایی ایران و نیز داخل این مرزها و شناسایی نقاط تحت پوشش پدافند ایران در مرزهای آبی جنوب کشور، آمریکا تصمیم گرفته است که حد فاصل سایت پدافندی بندرعباس و بندر جاسک را برای نفوذ انتخاب کند. به همین منظور آمریکا نزدیک ساعت 12 پنج شنبه شب RQ-4 را به پرواز درآورده است تا در کنار P-8 عملیات خود را آغاز کند. بدین منظور گلوبال هاوک با عبور از تنگه هرمز وارد دریای عمان شده و سپس در راه برگشت وارد حریم هوایی شده است قبل از وارد شدن به آسمان ایران سیستم موقعیت‌یاب خود را خاموش کرده است و به سمت منطقه کوه مبارک مسیر خود را طی کرده می‌کند احتمالا در این زمان هواگرد توسط هواپیمای P-8 که در آن شب همراه با گلوبال هاوک در نزدیکی مرزهای ایران پرواز می کرده است -فرمانده هوافضای سپاه پاسداران گفته است P-8 نیز حریم هوایی ایران را نقض کرده است اما نخواستیم آن را سرنگون کنیم- کنترل می‌شده است و اطلاعات به صورت ارسالی گلوبال هاوک به صورت مستقیم توسط کادر پروازی پوسایدون رصد و تحیل می شده است. تصویری از سامانه پدافندی سوم خرداد قرارگاه خاتم الانبیا از همان ابتدای پرواز، بر پهپاد اشراف داشته است. اما پهپاد با توجه به اطلاعات قبلی به دست آمده از شناسایی شبکه پدافند ایران اقدام به ورود به حریم هوایی ایران از منطقه کوه مبارک کرده است. اما بی خبر از اینکه یک آتش‌بار سوم خرداد قبلا در آن مکان مستقر شده است. با توجه احتمالا تنها یک خودروی حامل موشک سامانه خرداد مجهز به موشک های جدید طائر 2 به نام "سوم خرداد" در منطقه حضور داشته است و نیاز به حضور خودروی TELAR سوم خرداد نبوده است چرا که پدافند توانایی هدایت موشک را تا نزدیکی هدف توسط رادارهای مناطق دیگر دارد و این عمل موجب عدم شناسایی سامانه‌های پدافندی مستقر در آن منطقه می‌شود. پدافند اجازه داده است پهپاد به میزان کافی پیشروی کرده تا در صورت انهدام لاشه آن قابل دسترسی باشد پس از رسیدن به "کوه مبارک" قفل راداری انجام شده است و سیستم‌های هشداردهنده هواگرد، آن را به اپراتور اطلاع داده‌اند اپراتور نیز اقدام به خروج RQ-4 از آسمان ایران کرده‌اند اما موشک شلیک شده است و پهپاد در آب‌های ایران و نزدیک مرز آبی منهدم می‌شود. تیم سپاه برای بازیابی لاشه پهپاد اقدام می‌کنند و قسمت‌هایی از این لاشه را پیدا می‌کنند. پی‌نوشت: این نوشته تنها یک تحلیل بر اساس اخبار موجود است و خالی از اشکال نمی‌باشد.

ایده خوبیه، ولی یه مورد تکنیکی داره، موشکهای شهاب 1 و 2 سوخت مایع هستند، یعنی باید قبل از شلیک سوختگیری شوند که این خود یه زمانی میبره و متاسفانه در نسخه های قدیمی سوختگیری حتما باید در زمانی که موشک ایستاده هست انجام بشه. این موشکها زمانی سوختگیری میشن که 100 درصد احتمال شلیک باشه، اگه به هر دلیلی سوختگیری و مجددا تخلیه بشن قبل از سوختگیری مجدد حتما نیاز به بازبینی و چک مخازن و لوله ها جهت اطمینان از عدم آسیب دیدن سیستم سوخترسانی هستند (سوخت بشدت خورنده ای دارند) لذا امکان شلیکهای فوریتی از بین میره. اما، با توجه به اینکه به سرجنگی یک تنی و 800 کیلویی دیگه نیاز نیست و سرجنگی سبکتر خواهد شد، براحتی برد موشک به بالای 1000 کیلومتر میرسه و امکان هدف قراردادن اهداف دور دست تر فراهم میشه. به موارد فوق اضافه کنید تکنیکهای الینت و سیگینت که برد و دقت قابل قبولی هم دارند. بله، حتی از برد بیشتر هم قابل شناسایی هست ولی تجهیزات حساستری رو میبطلبه، احتیاجی هم به سوپر کامپیوتر و ابر کامپیوتر نیست، اساسا نوع و جنس امواجی که یک آواکس از خودش منتشر میکنه به نوعی هست که خود به خود از میان تمام پرنده ها متمایز میشه و نیازی به کنکاش نیست. پیشنهاد خوبیه (اون نقض پیمانها و ... که به هیچی هیشکی نیست و اهمیتی هم نداره) ولی در کوتاه و حتی میان مدت دستمون رو نمیگیره، به دو دلیل: 1- فعلا موشکی که ماهواره به مدار زمین آهنگ بفرسته نداریم (مدارهای نزدیکتر هم برای این کاری که شما مد نظر دارید به کار نمیان) 2-بحث زمان، و اینکه تا اون مهمات این فاصله زیاد رو طی کنند عملا خیلی زمان میبره. این خوبه و کاربردی هم هست، حتی برای جنگنده ها. صد در صد. اهمیت آواکسها تا اونجاست که از 1990 هیچ جنگی توسط آمریکایی ها بدون پوشش کامل آواکسها شروع نشده، زدن آواکسها یا خارج کردنشون از میدان نبرد اشراف اطلاعاتی آمریکا بر هوا و زمین رو از بین می بره. اینو سالهایی پیش در برخی تاپیکها بحث کردیم، از جمله خودم ایده موشک سجیل در نقش زمین به هوا رو دادم، اون موقع زهرآگین ترین حربه آمریکایی ها موشک کلکم با برد 1500 کیلومتر بود، که لازم بود قبل از اینکه به فاصله 1500 کیلومتری هدفشون (فرض کنید هدف تهران یا نطنز یا اراک یا ... باشه) برسن هواپیمای حامل زده بشه (زدن یک هدف بهتر، ارزانتر و آسانتر از زدن چندین هدف است و اطمینان بیشتری را هم ایجاد می کند). ایده این بود که با رادارهای OTH حرکت گله های بمبر (یا حتی تکی) شناسایی و موشکهای سجیل به سمت اونها روانه بشن، بقیه کار هم تقریبا به همین شکلی بود که در اینجا بحث شده. عرض شد که در میانه مسیر با ارتباطاتی در حد میلی ثانیه اصلاح مسیر میسر است. کاملا موافقم، بسیار عالی و کم هزینه هستند. هنر این هست که نقطه قوت دشمن رو به نقطه ضعف علیه اش تبدیل و از اون استفاده کنی، معنی این جمله در اینجا این هست که اخلال هرچی قویتر باشه این امکان رو به شما میده که از فاصله دورتری هدف رو با استفاده از تکنیکهای HOJ کشف و تراک کنی. این پهپادهای معمولی بله، منظور پهپادی با ماموریت تخصصی رهگیری/برتری هوایی هست. به صورت یک پاد طولی در زیر بدنه پهپاد قابل نصب هست، اینطوری دیگه مشکل بزرگی آنتنش هم حله.

سامانه دفاع هوایی پانزده خرداد غیرقابل طبقه بندی در رده سیستم های دفاع هوایی پیشرفته نظیر اس-400 ، اما گزینه ای جدید برای افزایش قابلیتهای دفاع هوایی ایران تهران : جمهوری اسلامی ایران در نهم ژوئن 2019 در میانه تشدید تنش های سیاسی با ایالات متحده و مدت بسیارکوتاهی پس از افزایش توان رزمی نیروی دریایی آمریکا در آسیای جنوب غربی ، از سامانه دفاع هوایی جدید بومی خود با شناسه پانزده خرداد (Khordad 15) رونمایی نمود . این پیکربندی ، به اعتقاد ناظران نظامی ، جدیدترین نسخه از سیستم های دفاع هوایی بومی این کشور پس از معرفی سامانه باور-373 که هفت سال پیش در سال 2012 معرفی گردید ، بحساب می آید . براساس اطلاعات منتشر شده ، این پیکربندی دفاع هوایی از یک رادار آرایه فازی غیر فعال استفاده می کند که میتواند طیف متنوعی از اهداف پرنده شامل جتهای رزمی ، اهداف پنهانکار و موشکهای کروز را شناسایی و رهگیری نماید. به گفته امیر سرتیپ حاتمی ، وزیر دفاع ، این سیستم دفاع هوایی می تواند بطور همزمان با دو هدف پرنده سرنشین دار و بدون سرنشین در برد 120 کیلومتری درگیر شده و مهمات استاندارد ( موشک صیاد-3) را به اهداف رهگیری شده ، شلیک نماید . تحلیلگران نظامی معتقدند که گزارشهای موجود نشان می دهد رادار این سیستم جدید قابلیت رهگیری اهداف پرنده پنهانکار در یک برد45 کیلومتری را داشته و میتواند همزمان با شش هدف درگیر شود . این مساله با توجه به اعزام جتهای پنهانکار اف-35 به منطقه خاورمیانه و عملیاتی شدن حداقل 12 فروند از این جتها در سازمان رزم نیروی هوایی رژیم عبری و افزایش این تعداد در آینده نزدیک ، رویداد قابل توجهی در ایجاد موازنه نظامی محسوب خواهد شد . برخی از کارشناسان نظامی براین اعتقاد قرار دارند که سیستم پانزده خرداد بومی که توسط ایران معرفی شده را میتوان در رده سامانه هایی نظیر s-350 روسی یا KM-SAM محصول کره جنوبی برای ایفای وظایف خاص ، طبقه بندی نمود ، هر چند در ابتدای امر به نظر میرسد که سامانه ایرانی فاقد تحرک بالا و همچنین قابلیتهای ضد موشک به مانند پیکربندی های نامبرده است. این دسته از کارشناسان معتقدند که با توجه به ارتباطات خاص شبکه دفاعی ایران با همتایان خود در کره شمالی و ادغام آنها با فناوری های توسعه پیدا نموده در داخل و حتی توسعه سیستم های غربی خریداری شده در گذشته ، این احتمال نیز قابل بررسی است که سیستم دفاع هوایی پانزده خرداد ، تا حدودی تحت تاثیر سامانه زمین به هوای KN-06 قرار دارد که از سال 2017 در خط تولید قرار گرفته و بصورت انبوه وارد خدمت شده است ، هر چند این انتظار وجود دارد که پیکربندی بومی ایرانی ، در آینده نزدیک به سیستم پرتاب سرد پیشرفته نظیر KN-06 یا نمونه روسی S-400 نیز مجهز شود ، گرچه هنوز این مساله بطور کامل قابل تایید نیست . با این حال ، ورود این سامانه بومی به چرخه رزمی در سازمان رزم شبکه دفاع هوایی ایران ، مطلوبیت ویژه ای را در اختیار فرماندهان خواهد گذاشت ، چرا که از یکسو ، توان رزمی نیروی هوایی این کشور به شکل غیرقابل باوری درصدر توجهات بروزرسانی و تقویت قرار نداشته و از سویی دیگر بخش اندکی از دارایی های ساختار دفاع هوایی ایران را سیستم های به نسبت پیشرفته ای نظیر S-300PMU-2 تشکیل میدهد . در مجموع ، سخت افزارهای جدید شبکه دفاع هوایی ایران ، نزدیک به دو دهه است که بروزرسانی های مشخصی را بخود می بیند و مدرن ترین آنها میتواند بطور همزمان با 32 هدف درگیر شود ، طبیعتا برای مقابله با تهدیدات هواپایه روزافزون بر علیه این کشور ، سامانه های دفاع هوایی مکملی می بایست در نظر گرفته شود . درصورتی که شبکه تولید وزارت دفاع ایران ، قصد تولید و بکارگیری گسترده سیستم دفاع هوایی پانزده خرداد را داشته باشد ، بطور طبیعی ، این سامانه به سایر سیستم های موجود نظیر اس-200، اس-300 و سایر سیستم های دفاع هوایی غربی و شرقی موجود ( هاوک ، سام-6 و نمونه های بومی سیستم دفاع هوایی بوک ) خواهد پیوست و این بدان معنا خواهد بود که علاوه بر اضافه شدن کمی سامانه های موجود وبالا رفتن اعتماد به نفس شبکه دفاع هوایی ایران ، ایالات متحده مجبور خواهد شد تا در محاسبات خود تجدید نظر کلی بعمل آورد . با این حال ، هراندازه سیستم جدید از پیچیدگی و قابلیتهای منحصر بفردی برخوردار باشد ، به هیچ عنوان جایگزین خوبی برای اسکادرانهای بیشتر برای نیروی هوایی یا سیستم های پیشرفته تری نظیر اس-400 که 333 درصد برد بیشتر و 1333 درصد قابلیت درگیری با تعداد اهداف متخاصم پنهانکار ، موشکهای هایپرسونیک و .. رادارد ، نخواهد بود . اما در هرصورت ، سیستم دفاع هوایی پانزده خرداد یک دستاورد قابل توجه برای ساختار دفاع هوایی ایران به نظر می رسد ، قابلیتی که تنها در انحصار چند کشور خاص است . بن پایه صرفا" برای میلیتاری /مترجم : MR9

تقریبا میشه گفت به غیر از حوزه موشکی و پدافندی ، تو بقیه حوزه ها صنایع دفاعی ترکیه جلوتر از ماست، و تازه حرکتشون در حوزه صنایع دفاعی داره شتاب میگیره، شاید دیر تر از ما شروع کردن توسعه بومی محصوولات دفاعی رو ولی حرکتشون خیلی سریعتر بوده، خصوصا که به راحتی می تونن از اکتساب فناوری های خارجی و مشارکت با اونها بهره ببرن، یه نگاه رشد صادرات محصولات نظامیشون بندازین. ما چند ساله داریم ذولفقار رونمایی میکنیم، الان ذولفقار ما کجاست آلتای اونها کجاست، حتی در حوزه هوایی و جنگنده و بالگرد و دیگه اینکه تفاوت ساپورت آمریکایی ها در زمینه محصولات دفاعیشون با روسها برای همه اظهر من الشمسه که آمریکاییها به مراتب بهتر عمل می کنن.

«15 خرداد» ایرانی؛ دوربردتر از buk روسی و PAC-1 آمریکایی/ ثبت رکورد قابل تحسین در سرعت عملیاتی شدن سامانه‌های پدافندی در کنار طراحی و توسعه انواع موشک‌های کروز و بالستیک، ساخت و به‌روزرسانی موشک‌های ضد هوایی چند سالی است که در نیروهای مسلح کشورمان با شدت در حال پیگیری است بخصوص پس از تأکیدات رهبر انقلاب مبنی بر اولویت قرار دادن پدافند و دفاع هوایی. به همین خاطر چندین محصول خوب در این زمینه تا به امروز به تولید رسیده و تلاش‌ها برای بهبود و افزایش توان پدافند هوایی کشور ادامه دارد که جدیدترین آن‌را می توان رونمایی از یک سامانه مهم و مدرن در روز ۱۹ خرداد ۱۳۹۸ با نام "۱۵ خرداد" دانست. در مدل پیش بینی و اجرا شده در نیروهای مسلح کشورمان، سپاه پاسداران با الگوگیری از طرح موفق و مدرن "بوک" روسیه، خانواده موشک‌های سری طائر را توسعه داده و سامانه‌هایی مثل سوم خرداد و طبس را به تولید انبوه رسانده است. این سیستم در حال حاضر به نوعی ستون فقرات دفاع هوایی سپاه را تشکیل می دهد. در مقابل، وزارت دفاع برای ارتش جمهوری اسلامی ایران با بهره‌گیری از طرح موشک آمریکایی استاندارد که نمونه‌های اولیه آن قبل از پیروزی انقلاب اسلامی به کشور وارد شده بود، طرح موشک‌های سری صیاد را کلید زد. صیادها برای دفاع مطمئن به پرواز در می‌آیند یکی از پروژه‌های اجرا شده در بخش خودکفایی نیروهای مسلح، مربوط به مهندسی معکوس و تولید مجدد موشک استاندارد است که خروجی این برنامه، موشک محراب نامیده می شد که در یگان‌های شناور نداجا نصب شده است. برد موشک محراب در حدود ۳۰ الی ۴۰ کیلومتر تخمین زده می شود. سری بعدی در این خانواده موشک صیاد ۲ است. این موشک در سال ۱۳۹۲ رونمایی شده و این سامانه نیز در زمینه طراحی کلی از موشک استاندارد الگو گرفته است. موشک صیاد -۲ هر چند تا نزدیک انتهای بدنه شباهت بسیاری به موشک‌های استاندارد / محراب دارد اما مهمترین تفاوت ظاهری آن در شکل بالک کنترلی نصب شده در انتهای بدنه است. تفاوت دیگر صیاد -۲ با موشک‌های استاندارد موجود در ایران در طول آنها است که با توجه به فاصله نوک دماغه از بال و فاصله بالک از انتهای بال، موشک جدید باید در حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد کشیده‌تر از نمونه آمریکایی بوده و در واقع به ابعاد نسل‌های جدید موشک استاندارد نزدیک است. این موارد به علاوه تفاوت‌های موجود در اندازه و زوایای لبه حمله و فرار بال دو موشک با وجود مشابهت کلی طرح، نشان دهنده اجرای فرایند طراحی روی موشک ایرانی و نه یک مهندسی معکوس از طرح آمریکایی است. همچنین هر چند از تصاویر نمی‎توان اطلاعات قطعی در زمینه قطر بدنه موشک بدست آورد اما به نظر می‎رسد در صورت بیشتر بودن قطر صیاد -۲ از استاندارد، این اختلاف بسیار اندک است هر چند که تأثیر آن روی برد موشک به دلیل ایجاد فضای بیشتر برای پیشران می‎تواند قابل توجه باشد. بنا بر این با توجه به اینکه بر مبنای مقایسه با موشک‌های هم رده احتمالاً باید برد موشک صیاد -۲ در حدود ۱۰۰ کیلومتر یا کمتر با بیشینه ارتفاع درگیری کمتر از ۳۰ کیلومتر باشد، لذا این موشک به خوبی بردهای متوسط و ارتفاعات بالا و متوسط را پوشش می‎دهد. موشک صیاد ۳ جدیدترین عضو خانواده صیاد است.بدنه و ظاهر کلی این موشک شبیه به خانواده استاندارد و باله های انتهایی موشک نیز شبیه به خانواده موشک‌های پاتریوت هستند. در موشک صیاد ۳ با یک حالت ترکیبی از هدایت‌های مختلف برای موشک هستیم. بر اساس آنچه که اعلام شده است از سیستم‌های هدف‌یابی مادون قرمز، راداری نیمه فعال و فعال راداری در صیاد ۳ استفاده شده است. هنوز اطلاعات کاملی از نحوه عملکرد این سامانه‌ها در موشک مذکور منتشر نشده اما می توان این گونه این احتمال را مطرح کرد که حالت هدایت نیمه فعال راداری برای زمانی است که موشک به سمت هدف شلیک شده و تا قبل از فاز نهایی، اطلاعات لازم را از رادار زمینی دریافت می کند و در صورت لزوم نسبت به تغییر مسیر پروازی اقدام می کند. پرواز با هدایت فعال راداری احتمالاً مربوط به مرحله نهایی است که رادار نصب شده در خود موشک، هدف را کشف کرده و بدون نیاز به به ایستگاه رادار زمینی به سمت هدف حرکت می کند. با وجود رادار فعال در این موشک میزان نیازمندی آن به رادار زمینی کمتر است. در نمونه‌های راداری نیمه فعال تا لحظه برخورد نیاز به حفظ ارتباط با رادار درگیری مستقر در زمین، هوا یا دریا وجود دارد که سامانه مورد نظر را در برابر جنگ الکترونیک دشمن آسیب پذیر می کند. اما درباره بحث هدایت مادون قرمز احتمالاً از این حالت برای درگیری با اهداف در فاصله کمتر بدون نیاز به استفاده از رادار استفاده می شود. جستجوگر فروسرخی که در سامانه زمینی نصب شده بعد از کاوش فضای مورد نظر هدف را کشف و به موشک منتقل کرده و موشک تا لحظه برخورد با هدایت سامانه مادون قرمز به حرکت خود ادامه می دهد. سامانه ۱۵ خرداد، جدیدترین عضو خانواده پدافندی ارتش همانطور که اشاره شد وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح در روز ۱۹ خرداد سال ۹۸، سامانه دفاع هوایی جدیدی را به پدافند هوایی ارتش تحویل داده است. سامانه جدید که ۱۵ خرداد نام دارد از نظر ظاهری شبیه به سری سامانه‌های تلاش بوده و بر اساس اعلام وزیر دفاع از موشک صیاد ۳ بهره می برد. درباره مشخصات این سامانه، وزیر دفاع گفته است: در شبکه جامع پدافند هوایی کشور لازم است گستره‌ای از سامانه‌های پدافند هوایی با بردهای مختلف از چند کیلومتر تا چند صد کیلومتر به کارگرفته شوند؛ و بر این اساس این سامانه می تواند اهدافی نظیر جنگنده و پهپادهای مهاجم را در برد ۱۵۰ کیلومتر شناسایی و تا برد ۱۲۰ کیلومتر ردگیری نماید و توانایی شناسایی اهداف پنهان‌کار در برد ۸۵ کیلومتر و درگیری و انهدام آن‌ها را در برد ۴۵ کیلومتری را دارا می‌باشد. سامانه پدافند هوایی "۱۵ خرداد" قادر است تعداد ۶ هدف را بطور همزمان شناسایی و ردگیری کرده و علیه ۶ هدف عملیات شلیک و انهدام را انجام دهد. از دیگر ویژگی‌های بارز این سامانه سلاح قابلیت تحرک پذیری آن می‌باشد، بگونه‌ای که زمان حاضر به جنگ و عملیاتی شدن آن کمتر از ۵ دقیقه است. برد موشک این سامانه برای مقابله با اهداف معمولی ۷۵ کیلومتر و ارتفاع درگیری آن ۲۷ کیلومتر اعلام شده است. یکی از نکات مهم درباره سامانه سوم خرداد نسبت به دیگر سیستم‌های مشابه در کشور، افزایش تعداد پرتابگرهای موشکی روی یک کشنده است. قبلاً به صورت معمول هر پرتابگر موشک صیاد حامل ۲ موشک بود که در سامانه ۱۵ خرداد این تعداد به عدد ۴ رسیده و حجم آتش هر واحد از این سامانه را به نسبت مدل‌های قبلی افزایش می دهد. در عین حال قابلیت درگیری همزمان آن با ۶ هدف از جمله دیگر توانایی‌های مهم این سامانه است که پیش از این کم‌تر در سیستم‌های پدافندی بومی ایران دیده شده بود. استفاده از رادار آرایه فازی کنترل آتش در ۱۵ خرداد نیز باعث افزایش مقاومت آن در برابر جنگ الکترونیک دشمن خواهد شد. در مقام مقایسه باید گفت نسل جدید موشک بوک به اسم مدل "ام ۳ " که یکی از مدرن‌ترین سامانه‌های پدافندی در کلاس خود در دنیا محسوب می شود و ورود آن به ارتش روسیه عمری کمتر از ۳ سال دارد، دارای برد درگیری در حدود ۷۰ کیلومتر است. روس‌ها با توجه به وضعیت تهدیدات هواپایه، امروز اقدام به افزایش تعداد موشک‌ها بر روی پرتابگر بوک ام ۳ و افزایش برد درگیری آنها کرده‌اند. افزایش قدرت رادار برای کشف و شناسایی موشک‌های کروز و اهداف پنهان‌کار از دیگر فعالیت‌های روسیه بر روی بوک مدل ام ۳ است. ارتفاع درگیری موشک بوک ام ۳ بیش از ۳۰ کیلومتر است ولی در هر صورت ارتفاع درگیری ۲۷ کیلومتری صیاد ۳ نیز برای پوشش دادن طیف کاملی از تهدیدات هوایی کفایت می کند. بر این اساس، سامانه ۱۵ خرداد، بردی بیش از بوک ام ۳ و پاتریوت مدل ۱ دارد (برد و نه ارتفاع) و به خوبی پتانسیل‌های افزایش برد به ۱۰۰ کیلومتر نیز در خود جای داده است.فراموش نکنیم که پلتفرم مورد استفاده برای موشک این سامانه یعنی صیاد ۳، بر اساس موشک استانداردی است که امروز حتی بر اساس آن مدل‌هایی با توانایی خروج از جو زمین و درگیری با ماهواره‌ها و موشک‌های قاره‌پیما در حال حرکت در مدار زمین نیز ساخته شده است. توسعه سامانه ۱۵ خرداد نشان دهنده این مسئله است که سیستم پدافند هوایی کشور ما عمده تهدیدات را در برد و ارتفاع متوسط رصد کرده که شامل هواپیماهای شکاری بمب‌افکن می شود چراکه امروزه عمده سیستم‌های پدافند هوایی زمین پایه روی این محدوده تمرکز کرده‌اند. در عین حال با داشتن قابلیت درگیری با پهپاد ها و موشک‌های کروز و همچنین افزایش تعداد موشک‌ها به ازای هر کشنده، قدرت آتش پدافند هوایی ارتش برای مقابله با حملات پر حجم هوایی نیز افزایش پیدا کرده است. رسیدن به چنین قابلیت‌هایی که بتوان یک سامانه پدافندی کاملاً ایرانی را با نمونه‌های مشهور پدافندی در روسیه و آمریکا مقایسه کرد، افتخاری است که قطعاً با تکیه بر نیروهای جوان و متخصص داخلی و اعتماد به ظرفیت‌های بومی، امکان رسیدن به آن فراهم شده است؛ چیزی که کمبود آن در سایر بخش‌های کشور به شدت احساس می شود.

رونمایی سامانه پدافند هوایی میان برد 15 خرداد فیلم تست و شلیک موفق سامانه پدافند هوایی 15 خرداد / کلیک کنید!

مهمات جدید هایپر سونیک ضد کشتی برای نیروی دریایی ارتش چین ناوشکن 10000 تنی کلاس نانچانگ تایپ 055 پکن : براساس اطلاعات منتشر شده از سوی منابع چینی ، ظاهرا نیروی دریایی ارتش چین در حال برنامه ریزی جهت تست یک موشک جدید ضد کشتی هایپر سونیک است . در این میان ، به گفته منابع میدانی ، نمونه اولیه این موشک که بویژه برای افزایش قدرت آتش جدید ترین ناوشکن بومی این کشور ( ناوشکن 10000 تنی کلاس نانچانگ تایپ 055) طراحی شده ، در گذشته ، تستهای محدودی را پشت سر گذاشته و آزمایشات جدید ، به احتمال بسیار زیاد مرحله نهایی ورود بخدمت آن را شامل می گردد . این منابع مدعی اند که موشک جدید هایپرسونیک چینی ، که هم اینک با شناسه YJ-XX نیز شناخته میشود ، براحتی می تواند از لایه های دفاع موشکی ارتش ایالات متحده شامل سامانه استاندارد3 بلوک 2 و SM-6 بلوک یک . ای عبور کند که با برد موثر ادعایی 1000 کیلومتر احتمالا" نزدیک به حقیقت به نظر می رسد . همزمان بار این خبر ، نیروی دریایی ارتش چین در هفتادمین سالگرد تشکیل خود ، از نخستین نمونه رزمی ناوشکن تایپ 055 ( به رجیستر بدنه 101 ) رونمایی نمود که این ، خود خبر فوق را به نوعی تایید میکند . ناوشکن موشک انداز لویانگ-3 ( تایپ 052 دی ) این شناور رزمی با درازای 180 متر ، عرض 20 متر ، نسخه ارتقاء یافته ناوشکن موشک انداز لویانگ-3 ( تایپ 052 دی ) است که نزدیک به یک سوم بزرگتر شده است . این شناور رزمی جدید ، با 112 سلول عمودی پرتاب موشک می تواند طیف متنوعی از مهمات پیشرفته بومی شامل موشکهای سطح به هوای HHQ-9 ، موشک ضد کشتی YJ-18 و موشکهای کروز CJ-10 را حمل و استفاده نماید . با این حال ، سلاح اصلی این شناور ، یک قبضه توپ 130م.م H/PJ-38 است که میتواند در صورت نیاز با یک "ریل گان" نیز تعویض گردد . ضمن اینکه هدایت آتش این توپ با دو رادار باند اس و ایکس صورت می گیرد که بدان قابلیت رهگیری و هدف قرار دادن اهداف پنهانکار را خواهد داد . در این خصوص ، تحلیل گران نظامی معتقدند که درصورت تسلیح این شناور به موشکهای هایپرسونیک جدید ، توانایی های رزمی نیروی دریایی چین در مرکز اقیانوس آرام ، در مقایسه با گذشته ، افزون تر خواهد شد . صرفا" برای میلیتاری /مترجم : MR9

استقرار عملیاتی جنگنده های اف 35 آمریکا ، در امارات متحده ی عربی ایالات متحده ی آمریکا برای اولین بار جنگنده ی F35A Lighting II که جنگنده ی نسل 5 و چندکاره هست را در تاریخ 26 فروردین 1398 هجری خورشیدی در پایگاه هوایی الضفرا ی کشور امارات متحده ی عربی ، مستقر کرد . این جنگنده ها متعلق به یگان عملیاتی 338 و یگان ذخیره ی 419 اسکادران Fighter Wing مستقر در فرودگاه هوایی Hill در ایالت Utah آمریکا هستند . به عنوان اولین اعزام این نیرو به منطقه ، ، خدمه توسط فرماندهی مرکزی نیروی هوایی ایالات متحده برای ماموریت های AFCENT آموزش دیده اند . F35A به عنوان نمونه ی با برخاست ( تیک آف ) متعارف از پروژه ی جنگنده ی ضربتی مشترک آمریکا است که قابلیت های پنهانکاری پیشرفته را با آخرین تکنولوژی سلاح های پیشرفته ترکیب می کند . در این باره ، فرمانده ی نیروی هوایی نیروی مرکزی ایالات متحده ، ژنرال Joseph T. Guastella گفته است که: « ترکیب سنسور ها و قابلیت بقایی که این جنگنده به نیروهای مشترک ارائه می دهد باعث افزایش امنیت و ثبات در منطقه و جلوگیری از تعرض مهاجمان می شود . » https://www.afcent.af.mil/News/Article/1813833/us-air-forces-f-35a-lightning-ii-arrives-for-first-middle-east-deployment/

تولید انبوه کوثر !!!!! نقطه عطف برای نیروی هوایی ایران؟؟؟!!! پس از معرفی جت "کوثر" در 22 اوت 2018 ، ارتش ایران ( احتمالا" منظور وزیر دفاع . م ) اعلام نمود که قرار است این هواگرد رزمی در خط تولید انبوه قرار گیرد که به اعتقاد برخی ناظران ، نقطه عطفی قابل توجه در توسعه فناوری جتهای نظامی در این کشور بشمار می آید . این در حالی است که ایران ، در گذشته ، از تعداد مشخصی طرح های بومی برای ساخت یک جنگنده بومی پرده برداری نموده ( نظیر صاعقه ) که بلحاظ پیکربندی و ویژگی های اعلام شده ، وجوه اشتراک زیادی با طرح اخیر ( کوثر) داشته اند و تنها تفاوت آنها را می توان بازگشت به پیکربندی متعارف " تک سکان عمودی " به جای نمونه های تولید شده با دو سکان دانست . با این وصف ، این تعدد طرح ها ممکن است در ابتدا ، چندان جالب به نظر نرسد ، اما درصورتی که جنبه مثبت روند را مد نظر قرار دهیم ، اعتماد به نفس دفاتر طراحی دولتی در ایران برای طراحی پیکربندی های نظامی و برنامه ریزی برای شروع تولید در مقیاس انبوه آن ، در جای خود ، قابل تامل خواهد بود . در صورتی که این طرح ، درنهایت به سرانجام برسد ، سخت افزارهای جدیدی برای ناوگان فرسوده نیروی هوایی ایران فراهم خواهد کرد که در طول 40 سال گذشته ، بدلایل مختلف موفق نشده تا جتهای رزمی جدید ( به غیر از خریدهای محدود اوایل دهه 90 میلادی ، از جمله تعداد مشخصی جتهای میگ-29 از اتحاد شوروی ) را به سازمان رزم خود اضافه نماید . امیر سرتیپ حاتمی ، وزیر دفاع ایران در مراسم افتتاحیه تولید انبوه کوثر چنین اظهار داشت که : " بزودی تعداد قابل توجهی از این نمونه برای نیروی هوایی تولید و در اختیار یگانهای رزمی قرار خواهد گرفت " . علیرغم این اظهارات ، کارشناسان نظامی معتقدند که تعداد جتهای رزمی تولید و تحویلی به نیروی هوایی ایران نامعلوم است ، اما در صورتی که توانایی تولید صنایع هوایی ایران مطابق با ادعاهای موجود باشد ، تولید بیش از 100 فروند قابل پیش بینی است ( البته این رقم بسیار اغراق آمیز هست . م ) به گفته برخی ناظران ، همزمانی اعلام تولید انبوه جت کوثر با دور جدید تحریم های ایالات متحده بر ضد جمهوری اسلامی ایران ، به تقریب ، نشانه ای تازه از افزایش سطح مخاصمه و تنش میان تهران – واشنگتن و در مقیاس عام ، میان جمهوری اسلامی و بلوک غرب بشمار می آید . نیروی هوایی ایران در دهه 60و 70 میلادی ، تعداد قابل توجهی جتهای رزمی اف-5 در نسخه های تک کابینه و دو کابینه تحویل گرفت که نقش بسیار پراهمیتی در جنگ فرسایشی باعراق ( 1988-1980) بر عهده داشتند جت کوثر که در ظاهر امر ، یک کُپی (روگرفت ) دقیق از جت F-5F محسوب میشود ، پیشینه ای بسیار قدیمی در نیروی هوایی ایران را در کارنامه خود به ثبت رسانده ، چرا که چند صد فروند از این جنگنده ها ، در دوره زمامداری پهلوی دوم برای نیروی هوایی ایران خریداری شد و در کنار جتهای سنگین تر F-4 و رهگیرهای F-14 کارنامه ای درخشان را از خود برجای نهاد . سابقه تطبیق پذیری پیکربندی تایگر با نیازمندی های رزمی در قرن بیست و یکم تقریبا" از میانه دهه 90 میلادی آغاز گردید و حداقل 5 کشور ( تایوان ، سنگاپور ، سوئیس ، تایلند و کره جنوبی ) علیرغم مسلح شدن به جتهای پیشرفته تر ، ارتقاء این پیکربندی سبک که هزینه های تعمیر و نگهداری و پرواز بسیار کمتری را بردوش ارتشهای فوق الذکر می نهاد را در دستور کار خود قرار دادند . بعنوان مثال ، نیروی هوایی سوئیس بدلیل هزینه های بسیار پایین پروازی ترجیح داد تا به جای خرید جتهای F-16 ، تایگرهای موجود را بروزرسانی نماید ( البته بروزرسانی آنها با شیوه ای که ما در پیش گرفتیم ، تفاوت ماهوی دارد . م ) مجموعه صنایع هوایی ایران که گونه مشتق شده اف-5 را بعنوان یک پیکربندی استاندارد برای تامین نیاز مندی های فوری خود انتخاب نموده ، به احتمال زیاد درصدد تطبیق فناوری های مشتق شده از جتهای اف-14 و میگ-29 موجود در سازمان رزم نیروی هوایی ایران با محصول بومی خود است تا این سخت افزار در صورت تولید در تعداد قابل توجه ، نقش اصلی را در توسعه توان هوایی بر عهده گیرد . از سویی دیگر ، افزایش علاقه مندی نیروی هوایی ایران برای خرید تعداد قابل توجهی از جتهای برتری هوایی سوخو-30 از روسیه ، ایرانی ها را قادر می سازد تا " کوثر " را به یک هواگرد آموزشی ( با ماموریت ثانویه رزمی ) سبک جهت آموزش خدمه هوایی تبدیل نماید . منبع : Milestone for Iranian Military Aviation? Implications of the Kowsar Fourth Generation Fighter’s Entry Into Mass Production صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

لبه تیغ تیزتر برای نیروی هوایی اعطای قرارداد 49 میلیون دلاری نیروی هوایی ارتش ایالات متحده برای توسعه مهمات هوا به زمین مشترک به لاکهید- مارتین واشنگتن : وزارت دفاع ایالات متحده در سالگرد حملات 11 سپتامبر به شکل رسمی از امضاء قراردادی به ارزش 49618289 میلیون دلار به منظور خرید مهمات هوا به زمین مشترک از شرکت لاکهید – مارتین رونمایی نمود . براساس بیانه رسمی وزارت دفاع ، لاکهید – مارتین در چهارچوب قرارداد بازنگری شده W31P4Q-15-C-0102 می بایست تامین نیازمندی اردنانس نیروی هوایی در حوزه مهمات هوا به زمین مشترک Joint Air-to-Ground Missiles را برعهده گیرد . به اعتقاد تحلیلگران نظامی ، انتظار میرود که این قرارداد در فوریه 2021 بطور کامل در تاسیسات لاکهید در اورلاندو (فلوریدا) نهایی شود . به گفته این تحلیلگران ، بخش سخت افزاری این سامانه تسلیحاتی (JAGM) در تست های صورت گرفته ، نزدیک به 95 درصد اطمینان پذیری رزمی را به ثبت رسانده و بدلیل تشابه خطوط تولید این محصول جدید با مهمات ضد زره هلفایر ، می توان نزدیک به 75000 تیر موشک با قابلیت اطمینان پذیری رزمی نزدیک به 97 درصد را تحویل کاربران داد . به گفته سخنگوی لاکهید – مارتین ، مهمات هوا به زمین مشترک ترکیبی از توانایی های مهمات HELLFIRE II و سیستم هدفگیری Longbow را به شکل ارتقاء یافته خواهد داشت . پیمانکار JAGM براین اعتقاد قرار دارد که ترکیب دو فناوری لیزر نیمه فعال (SAL) و رادار موج میلیمتری (MMW) در یک جستجوکر تکی و اتصال آن به یک کلاهک بهبود یافته از گونه هلفایر در کنار تغییر پیشرانه و سامانه های پایش پرواز میتواند مسحور کننده به نظر برسد . این جستجوگر دوگانه ، علاوه بر کارکرد مستقل ، می تواند بصورت ترکیبی نیز عمل نموده تا عملکردی بهینه را در محیط های بشدت آلوده به جنگ الکترونیک به نمایش گذارد . معماری ماژولار و باز این سخت افزار موجب خواهد شد تا قیمت گذاری نهایی آن ، با ثبات بیشتری همراه گردد و این گزینه مطلوبی برای ارتش بشمار می آید . این روند ، همچنین باعث خواهد شد تا وزارت دفاع از دامنه مانور بیشتری برای ارائه سفارشهای بیشتر برخوردار شده و مضاف بر آن ، مسیرهای جدیدی برای کاهش هزینه های طراحی و تولید کشف گردد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

تایگر های تُرک جان بخشی مجدد به حوزه آموزش نیروی هوایی ارتش ترکیه ، بعنوان یکی از اعضاء جناح جنوبی ناتو ، برای نخستین بار در سال 1965 شاهد ورود اولین جتهای تازه نفس F-5A فروند( 19فروند ) و F-5B ( گونه دو نفره ) بودن که می بایست هسته اولیه اسکادران 142 نیروی هوایی را تشکیل میدادند . 25 دسامبر 1965 ، اولین F-5A فریدم فایتر تک سرنشینه نیروی هوایی ترکیه در ابتدا این جتها برای آموزش نسل اول خدمه نیروی هوایی ترکیه جهت ورود به عصر جدید قدرت هوایی مورد استفاده قرار می گرفتند ، اما با ورود پرنده بیشتر تا اواسط سال 1967 ، تعداد هواپیماهای موجود به اندازه تشکیل دو اسکادران عملیاتی رسید . بدین ترتیب از ابتدای سال 1968 ، نیروی هوایی این کشور دو اسکادران با سازمان رزم کامل ( اسکادران های 142 و 161 ) را برای اجرای عملیات رزمی در اختیار داشت . نخستین فروند از گونه F-5B نیروی هوایی ترکیه با این حال ، روند فوق با تحویل حداقل 20 فروند نسخه RF-5Aدر انتهای سال 1969 و 1970 ادامه پیدا نمود که در نهایت باعث شد تا نیروی هوایی ترکیه امکان داشته باشد که دو اسکادران ترکیبی جنگده / بمب افکن – شناسایی ( واحدهای 192و 162) را بوجود آورد ، ضمن اینکه 13 فروند نسخه رزمی برای ایفای نقش شناسایی تغییر نقش یافتند . به شکل خلاصه ، فریدوم فایترهای ترک به صورت غیررسمی در نبرد های هند- پاکستان به سال 1971 ( به تعداد 6 فروند ) و بحران قبرس هم به شکل نیمه فعال حضور داشتند ، اما بدلیل تحریم های ایالات متحده، تا سال 1975 فقط 6 فروند مدل تک نفره و 2 فروند نسخه دو سرنشینه در سازمان رزم این نیرو عملیاتی بودند . با پایان تحریم های آمریکا در اواسط دهه 80 ، اف-5 های ترکیه جان دوباره ای پیدا کردند ، چرا که بتدریج سایر کشور ها موجودی اف-5 های اضافی خود را به ترکیه انتقال دادند که در این میان نروژ با 26 فروند گونه تک سرنشین و 6 فروند نمونه دو کابینه در جولای 1983 ، تایوان با 6 فروند نمونه تک سرنشین و 3 فروند دو سرنشینه بیشترین سهم را به نام خود ثبت کردند . در سالهای بعد نیز ، جتهای جدیدی مستقیم از داراییهای ایالات متحده و سپس نیروی هوایی هلند به سازمان رزم این نیرو اضافه گردید . شاید بتوان گفت گه جرقه اولیه ارتقاء اف-5 های نیروی هوایی ترکیه پس از قطعی شدن ورود جتهای اف-16 به این نیرو ، زده شد . به این ترتیب ، این نیرو در ماه مه 1993 درخواست نمود تا حداقل 40 فروند نمونه تک سرنشین و 20 فروند نمونه دو سرنشین برای شروع برنامه آموزش خدمه جتهای جدیدتر اف-16 سی و اف-16 دی مورد بروزرسانی قرار گیرند . با این وصف ، این برنامه تا سال 1995 و پس از ان برای یکسال دیگر ( 1996 ) به تعویق افتاد. اما در نوامبر 1996 ، مجددا" نیروی هوایی ترکیه برای 48 فروند اف-5 های موجود اعلام نیاز برای ارتقاء نمود که بعد از کش و قوس فراوان ، بروزرسانی محدود برای این جتها در مرکز تعمیر ونگهداری شماره یک نیروی هوایی واقع در Eçkisehir در دوحوزه ارتقاء سازه ای و بهبود اوبونیک آغاز شد . برای بهینه سازی اف-5 های ترکیه ، علاوه بر متخصصین نیروی هوایی ،یک کنسرسیوم به رهبری واحد صنایع هوا- فضای اسراییل ( بخش لاهاو ) ، شرکت البیت سیستمز ، و صنایع هوا- فضای سنگاپور ، راکول اینترنشنال ، جی یی سی مارکنی تشکیل گردید . این بروزرسانی شامل نصب سامانه پرواز با سیم (Fly-by-wire systems) ، نمایشگرهای سربالا ( HUD) نمایشگرهای چندکاره ، سامانه های تشخیص دوست از دشمن و در نهایت GPS می گردید . این برنامه مجموعا" در دو مرحله صورت پذیرفت : مرحله یکم ، افزایش عمر سازه اصلی بدنه و مرحله دوم ، ارتقاء اویونیک که هر دو مرحله ، درمرکز تعمیر و نگهداری نیروی هوایی اجرا گردید . این قراردادکه در نهایت در انتهای سال 1998 به امضاء طرفین رسد ، ارزشی در حدود 70 میلون دلار داشت که با توجه به گستردگی برنامه و شرکاء حاضر دران ، رقمی فوق العاده ارزیابی می گردید . در انتها نیز نورثروپ گرومن ، تهیه حداقل 34 کابین بهبود یافته را به مبلغی در حدود 1.8 میلیون دلار بر عهده گرفت . پس از سه سال کار مستمر ، اولین پرواز این گونه بهبود یافته با شناسه F-5-2000 در یکم آوریل 2001 صورت پذیرفت که چهار فروند اول بطور کامل توسط صنایع هوایی اسراییل و 44 فروند باقی مانده نیز توسط ترکها بروزرسانی گردید . گفتنی است که همه این جتها به صندلی های پرتاب شونده مارتین بیکر Martin Baker Mk 10L مجهز شده اند . دوسال بعد یعنی در سال 2003 ، یک مجموعه بروزرسانی محدود دیگر شامل سامانه های مخابراتی پیشرفته تر برای حفظ تماس ایمن تر با واحدهای زمینی و پرنده های بدون سرنشین بر روی این جتها اجرا گردید . صندلی های پرتاب شونده مارتین بیکر Martin Baker Mk 10 سری L مجموع این بروزرسانی ، باعث گردید تا نیروی هوایی ارتش ترکیه ، تا سال 2020 ، یک جت رزمی –آموزشی مناسب را برای آموزش خدمه جتهای جدیدتر اف-16 در اختیار داشته باشد ، در عین اینکه این جتها با مسلح شدن به مهمات می توانند نقش پشتیبانی نزدیک زمینی ارزان قیمت را برای این نیرو بازی کنند . پی نوشت : 1- به سال تحویل گیری اف-5 های ترک دقت کنید ، تقریبا" همزمان با IIAF بود . 2- به لیست شرکتهای حاضر در برنامه بروزرسانی و همچنین بازه زمانی ارتقاء این جت دقت بفرمایید . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9