به نام خدا مقابله با سلاح های لیزری بخش اول .. در زمانی که در آن قرار داریم سلاح های لیزری آرام آرام پای خود را به میدان های نبرد باز می کنند .. پس بهتر هست ما هم آرام آرام روش های مقابله با این سلاح را در دستور کار قرار دهیم طرز کار سلاح های لیزری : سلاح های لیزری با تاباندن اشعه ی لیزر به بدنه ی پهپاد ها باعث ذوب شدن ، سوختن و دفرمه شدن بخشی از قسمت های بدنه می شوند که در نهایت موجب سقوط آنها میشود در موشک های کروز و بالستیک تاباندن لیزر میتواند موجب حرارت دیدن قسمت سوخت یا کلاهک و در نهایت انفجار آن شود سلاح لیزری با از کار انداختن و کور کردن سیکر های الکترواپتیک موشک ، موجب از کار افتادن ان میشوند در آینده سلاح های لیزری می توانند باعث ایجاد شکاف و برش در انواع تجهیزات مانند هواپیما ها و موشک ها و .. شوند که البته راه دراز ی در پیش دارند مزایا ی به کارگیری از سلاح های لیزری : مهمترین امتیاز سلاح‌های لیزری صرفهٔ اقتصادی قابل توجه آنهاست. هزینه هر شلیک یک سلاح لیزری فقط هزینه انرژی است که از طریق سوخت شیمیایی یا الکتریسیته به دست می‌آید. در بسیاری از سلاح‌های لیزری هزینه هر شلیک از یک دلار کمتر است در حالیکه گلوله‌ها یا موشک‌هایی با قدرت تخریبی برابر هزاران دلار قیمت دارند که باید هزینه‌های حمل‌ونقل و نگهداری را نیز به آن‌ها افزود. سلاح‌های لیزری قسمت‌های مکانیکی کمی دارند و به سرعت تغذیه یا شارژ می‌شوند و هزینه‌های مربوط به استفاده، تعمیر و نگهداری آن‌ها حتی از مهمات سلاح‌های متعارف نیز کمتر است. اشعه لیزر باسرعت نور حرکت می‌کند در نتیجه نیازی به محاسبه جابجایی هدف نیست و فرار کردن از آن برای مدافع غیرممکن است. این ویژگی لیزر را گزینه‌ای عالی برای درگیری با اهداف بسیار سریع همچون موشک‌ها و راکت، گلوله‌های توپ و خمپاره می‌سازد. تأثیر جاذبه زمین بر روی نور بسیار اندک و تأثیر عوامل محیطی دیگر مثل باد نیز معمولاً قابل چشم‌پوشی است به همین جهت در اغلب موارد نیازی به محاسبه تغییر جهت پرتو لیزر بر اثر جاذبه زمین یا باد نیست. شیوهٔ تمرکز اشعه لیزر را می‌توان به دلخواه تغییر داد تا منطقهٔ مورد تخریب آن کوچک یا بزرگ باشد. این امکان در مورد سلاح‌های انفجاری وجود ندارد. سلاح لیزری با داشتن یک منبع انرژی کافی میزان نامحدودی مهمات در اختیار دارد در حالیکه هر سلاح متعارف قابلیت حمل میزان محدودی مهمات را دارد. نیروی لگد ناشی از لیزر تقریباً صفر است چون نسبت حرکت به انرژی نور بسیار اندک (دقیقاً ۱/c) است. لیزر هیچ صدا یا نوری در محل شلیک تولید نمی‌کند که توسط انسان قابل تشخیص باشد در نتیجه از این طریق نمی‌توان موقعیت سلاح لیزری را پیدا کرد. معایب سلاح های لیزری : سلاح‌های لیزری معمولاً اندازه بزرگی دارند که قابلیت جابجایی آن‌ها را بسیار کاهش می‌دهد. با توجه به روش‌های موجود برای ذخیره‌سازی، هدایت، تبدیل انرژی امکان ساخت سلاح لیزری مرگبار قابل حمل توسط نفر وجود ندارد. سلاح‌های لیزری موجود میزان زیادی از انرژی را به صورت گرما تلف می‌کنند و به همین جهت به تجهیزات خنک‌کننده بزرگی نیاز دارند تا از داغ شدن آن‌ها جلوگیری کند. این مشکل در حالتهایی که سلاح لیزری در یک موقعیت ثابت دفاعی نصب شده یا بر روی یک کشتی بزرگ قرار دارد کاهش می‌یابد. اشعه لیزر وقتی در هوا حرکت می‌کند توسط باران، برف، گردوخاک، دود و مه جذب شده یا پخش می‌شود در حالیکه یک گلوله به راحتی از این موانع گذر می‌کند. نور فقط در خط مستقیم حرکت می‌کند در نتیجه نمی‌توان از اشعه لیزر در خط سیر کمانی و به شیوه آتش غیر مستقیم توپخانه‌ای استفاده کرد. درحالیکه توپ‌ها و خمپاره‌ها می‌توانند اهدافی را که پشت یک ساختمان یا یک تپه پنهان شده‌اند را نیز هدف قرار دهند. یکی از راهکارهای جایگزین استفادهٔ هوابرد از لیزر یا بازتابنده‌های لیزر یا نصب آن بر روی سکوهای شلیک فضایی است. اثرات زیانبار پرتو لیزر برای چشم انسان یک نگرانی مهم است. البته برخی از لیزرهای شیمایی در طول موج‌های ایمن بری چشم انسان کار می‌کنند اما تمام لیزرهای حالت جامد با توان بالا به راحتی انسان را نابینا می‌کنند. در نتیجه این لیزرها ممکن است هنگام مأموریت به نیروهای خودی یا غیرنظامیان حاضر در صحنه نبرد آسیب جدی وارد کنند. برای مطالعه ی بیشتر https://fa.wikipedia.org/wiki/سلاح_لیزری البته باید این نکته را درنظر گرفت که یکی از محدودیت های جدی در صنعت نظامی باتری ها هستند به گفته فیزیک دان میچیو کاکو در سال 2011 یک کیلو سوخت بنزین میتواند به اندازه ی یک باتری 40 کیلویی انرژی تولید کند .. اما در صورتی که باتری هایی با جریان دهی بالا و مدت زمان استفاده ی طولانی تر ساخته شود طبیعتا پیامد های زیادی در این صنعت به همراه خواهد داشت مثل بکار گیری از سلاح های لیزری در پهپاد های کوچک و حتی ساخت پهپاد های انتحاری قاره پیما به ابعاد کوچک و ... در حال حاضر یکی از قدرتمند ترین لیزر هایی که برای مصارف نظامی توسعه داده میشود ، نمونه 500 کیلو واتی و اثبات گر فناوری شرکت آلمانی راین متال هست و نمونه های جدید تر با قدرت های بیشتر در آینده پای خود را به میدان نبرد باز می کنند حتی بر علیه اهداف زرهی ! .. نمونه های هواپایه ی سلاح های لیزری که بر روی پهپاد ها نصب هستند می توانند کابوس جدی برای پایان دادن به موشک های بالستیک و کروز های فعلی در آینده باشند البته این را هم اضافه می کنیم که در صورت ایجاد تغییر و تحول در زمینه ی موشک های بالستیک تاریخ آنها به سر نخواهد رسید و می توانند هم گام با سلاح های لیزری خود را ارتقا داده و شیوه های نوینی برای مقابله استفاده کنند روش های مقابله با سلاح های لیزری : با توجه به اینکه اکنون در ابتدای راه به کارگیری این سلاح ها هستیم و این سلاح ها اکثرن زمین پایه هستند و از قدرت و برد خیلی زیادی بر خوردار نیستند میتوان به موارد زیر اشاره کرد 1 - افزایش سرعت موشک ها - بهره گیری از سلاح های هایپرسونیک 2 - شلیک چند موشک به یک هدف در زمان یکسان 3 - استفاده از شرایط آب و هوایی مانند برف و باران یا مه برای مقابله با این سامانه ها 4 - عایق بندی قسمت های حساس به حرارت مثل کلاهک موشک ها 5 - رادار گریزی بیشتر موشک ها و پهپاد ها اما این روش ها برای سلاح های لیزری نچندان قدرتمند میتواند کار ساز باشد و برای مقابله با سلاح های قدرت مند تر احتمالن باید به روش های دیگری روی آورد که در حد خودم به آنها اشاره می کنم استفاده از روش عایق کاری موشک در برابر حرارت ناشی از لیزر طبیعتا علم نانو در آینده آلیاژ های مقاوم تر در برابر حرارت را وارد صنعت نظامی می کند اما در زمان فعلی بنده برخی راهکار ها را اشاره می کنم .... استفاده از عایق حرارتی چند بار مصرف LI-900 : عایق بیشتر شاتل‌ها فضایی از نوع کاشی سرامیک LI-900 است که از شن و ماسه کوارتز خالص تشکیل شده‌است. عایق حرارتی از نفوذ حرارت به قسمت‌های زیرین پوسته آلومینیوم جلوگیری می‌کند. این کاشی‌های سرامیکی را هنگامی که بسیار گرم (مذاب) هستند می‌توان به هم متصل کرد. دانشمندان چگونگی واکنش شیمیایی و ارتباط بین کاشی و مولکول‌ها اکسیژن را مطالعه کرده‌اند و از این مطالعات برای بهبود عملکرد عایق‌های حرارتی و فراصوتی بهره گرفته شده‌است. کاشی‌ها سرامیکی در حقیقت به شاتل فضایی بسته نشده‌اند ولی به بدنه آن چسبیده‌اند زیرا این کاشی‌ها شکننده نمی‌توانند با سطح زیرین شاتل فضایی انعطاف‌پذیری نشان دهند. این کاشی‌ها با چسب سیلیکون به بدنه شاتل متصل می‌شوند بنابراین کاشی از ساختار مدارگرد شاتل و تغییر شکل ان جدااست. با استفاده از سرامیک های مقاوم تر در برابر حرارت که توانایی تحمل فشار های ناشی از حرکت موشک در جو را داشته باشد میتوان اثر سلاح های لیزری را کاهش داد بدین صورت که سلاح لیزری برای مقابله با موشک بالستیک مجهز به سپر حرارتی به آن شلیک می کند منتها سپر حرارتی ، حرارت وارد شده به بنده ی موشک را کاهش داده و برای موشک زمان بیشتری میخرد تا خودرا به هدفش برساند . برای مطالعه ی بیشتر https://fa.wikipedia.org/wiki/عایق_حرارتی_شاتل_فضایی استفاده از پوشش انعکاسی : در دستگاه های برش کاری لیزری از وسیله ای به نام آینه لیزری laser mirror استفاده می شود برای جهت دادن به نور لیزر نمی توان از آینده معمولی استفاده کرد چون در اثر حرارت زیاد یا ذوب میشوند یا میشکنند بنابراین برای ساختن آینه ی لیزری از موادی مانند ژرمانیوم – گالیوم – آرسناید- سولفید روی- طلا و هالوژن ها می توان استفاده کرد. آینه های فلزی مقاومت بالایی در برابر رطوبت دارند ولی میزان تلفات پرتو در این آینه به مقدار کمی بیشتر از میزان سیلیکونی است و پس از برخورد پرتو با آینه ، قسمتی از آن صرف گرم شدن آینه می شود. آین آینه ها اگر با آلیاژ های مقاوم تر در برابر فشار های آئرودینامیکی ساخته شوند می توانند در صورت برخورد لیزر با بدنه ی موشک آنرا انعکاس دهند حتی می توان برای این آینه ها سیستم خنک کننده در موشک و پهپاد تعبیه کرد تا بتوانند خود را از زیر تابش لیزر نجات دهند و به محیط امن بروند .. نویسنده : بیسکیویت - میلیتاری ادامه دارد ... در پایان از دوستان تقاضا دارم در صورت داشتن ایده به کامل شدن این تاپیک کمک کنند و طرح های ارائه شده را نقد و بررسی کنند شاید خروجی این بحث ها به کیفیت تولیدات سلاح های داخل کمک کند .. باتشکر

باتشکر از نظرات دوستان بخش دوم .. در صورتی که سامانه های پدافندی لیزری برای کشف و رهگیری هدف از سیستم های الکترواپتیکی استفاده کنند روش زیر میتواند کار ساز باشد استفاده از فِلیر و گاز های داغ جهت اشباع سیستم های الکترواپتیک و عدم تفکیک سازی هدف و نشانه گیری دقیق ... روش دیگر استفاده از لیزر ، اینبار توسط موشک یا پهپاد مهاجم است درصورتی که یک منبع تولید اشعه لیزر نسبتا کوچک توسط موشک کروز یا پهپاد حمل شود ، برای سرعت های مادون صوت و در صورت مواجهه با سلاح لیزری با یک دتکتور اپتیکی میتوان منبع تابش را شناسایی کرد .. سپس سلاح لیزر به کار رفته در پهپاد میتواند منبع تابش را با لیزر خود نشانه رود نه به قصد سوزاندن و نابودی ، بلکه برای اشباع کردن و یا کور کردن تجهیزات الکترواپتیک سامانه ی لیزری برای این منظور می توان از تیوب های لیزری Co2 استفاده کرد بنده این ایده رو برای موشک کروز سومار مدلسازی کردم البته جهت درک بهتر .. طبیعتا این مدلسازی دارای ایرادات فراوانی هست برای نشانه روی سریع از دو عدد لیزر از نوع نیمه رسانا در این طرح استفاده شده .. لیزرها روی یک ریل به عقب و جلو حرکت می کنند همچنین این تیوب توانایی چرخش در راستای بدنه ی موشک را داراست .. و لیزر ها هر کدام به دو عدد سروو موتور متصل شدند که توانایی گردش داشته باشند بدین صورت می تواند زوایای گوناگون را پوشش دهد ... این سامانه در بخشی از بدنه ی موشک جاسازی شده و تا رسیدن به منبع انتشار لیزر در غلاف خود نگهداری میشود به محض شناسایی لیزر یا وارد شدن به محیط که احتمال بکارگیری لیزر علیه موشک میباشد غلاف مربوط به این بخش از موشک جدا میشود و سامانه شروع به تشخیص موقعیت و انتشار لیزر می کند نویسنده : بیسکیویت - میلیتاری ادامه دارد ... 

بسم الله.............. 20 شهریور 1398 قسمت دوم / بخش اول مشت زرهی آلمانها برای رفع ایرادات فاست پاترون 42 دست به کار شدن . در قدم اول طول لوله 3 برابر شده قطر لوله هم از 28 به 33 میلی متر تغییر یافته تا مشکل خطر آتش عقبه و ترک خوردگی لوله بر اثر شلیک بر طرف شود .یک مکانیزم جدید آتش به همراه یک آلت نشانه گیری ساده تعبیه شد وشکل ونوع سرجنگی هم شاهد تغییرات بود.برای جلوگیری از خطرات احتمالی در زمان حمل نقل وانتقال به خطوط درگیری فاست پارتون به صورت یکپارچه ساخته نشد بلکه جداگانه ساخته وحمل میشد ((((فاست پاترون به معنی مشت گلوله ایی است)))) < گلوله ایی از نوع ضد زره> کاربر برای شلیک می بایست سرجنگی را با باز کردن وقرار دادن فیوز مسلح میکرد وبعدکلاهک جنگی در راکت انداز قرار میداد. چون که فیوز سرجنگی از نوع ضربه ایی بود به ترس از آن میرفت رفت که سرجنگی در زمان حمل نقل منفجر شود برای رفع این ایراد چاشنی وفیوز به وطور جداگانه در داخل یک محفظه خاص در داخل جعبه حمل نقل که برای 4 راکت در نظر گرفته شده بود قرار میگرفت جبعه های حمل در مدل فاست پاترون1 فیوز در سرجنگی وچاشنی در داخل لوله راکت انداز جای میگرفت که در مدل فاست پارتون 2 چاشنی و فیوز هر دو در کلاهک جنگی قرار داده شد. با افزایش طول لوله حمل نقل ان سخت تر اما در عوض هدف گیری و شلیک آسانتر شده بود .بدون اینکه کاربر نگرانی درباره آتش عقبه داشته باشد مگر اینکه در کنار دیوار ویا مانعی حضور پیدا میکرد خدمه سلاح باید حداقل 2 متر از دیوار ویا موانع فاصله داشت آتش عقبه سلاح هم تا 10 متری خطر آفرین بود سرجنگی تحت اصلاح قرار گرفته بود نوع خرج به کار رفته هم افزیش یافت. فاست پاترون میتوانست زره ایی به قطر 140 م م را سوراخ کند حتی اگر تحت زاویه صفر به هدف اصابت میکرد این رقم تا 160 م م هم افزایش می یافت کالیبر ( قطر داخلی راکت انداز) با این شرایط از 80 میلی متر به 95 میلی متر رسیده بود . آیرودینامیک سرجنگی برد نهایی را تا 70 متر افزایش داده بود ولی توصیه میشد برای اثابت دقیق به هدف در فاصله کمتر از 30 متر شلیک صورت گیر در واقع برد موثر 30 تا 40 متر بود در همان زمان تیم تحقیق و توسعه مدل بهتری از فاست پاترون را ارائه دادن در این مدل مین چسبان Hafthhohlladug را به عنوان سرجنگی فاست پارتون انتخاب کردن .این مدل کلاهک به وزن 3 کیلوگر داشت که شامل 1.5 کیلوگرم ماده انفجاری خرج گود طول 495 م م و کالیبر 150 م م بود برای شلیک این مدل به خرج پرتابه بیشتر و در نتیجه منجر ضخیم تر شدن لوله پرتاب شد تمام این تغییرات وزن کلی سلاح را به 5.1 افزایش داد اما میتوانست تا 200 م م در زره نفوذ کنند که حتی تا پایان جنگ جهانی دوم هم هیچ تانکی متفقین قادر به تحمل اصابت چنین کلاهکی بود مین ضد زره چسبان Hafthhohlladug توسعه موازی وهم زمان فاست پاترون های جدید تا سال 1943 ادمه یافت تا این که در دفتر سلاح ارتش المان هر دو مدل را بهورماخت و دولت معرفی گرد همچنین به همراه تنفگ بدون عقب نشینی جدید ارتش که از بازوکا امریکایی اقتباس گرفته شد ( پانزر شرک) در حال حاضر در سطح بالا ارتش انتخاب کمی دشوار شده بود فاست پاترون اصالتا المانی بود در طراحی ساخت و استفاده ساده و ارزان بود یکبار مصرف بودن سلاح برای سربازان ایده ال بوده اما همین یکبارمصرف بودن هم با وضعیتاقتصاد جنگی المان چندان همخوانی نداشت از طرف دیگر اگر راکت انداز چند بار مصرف را انتخاب میکردن انچه که قبلا بروی فاست پاترون سرمایه گذاری شده بود هدر می رفت و مهم تر این راکت انداز (پانزر شرک) هنوز اماده تولید نبود تا 6 ماه آینده سربازان باید بدون داشتن یک سلاح انفرادی ضد زره کارآمد دست به دفاع می زدنند پس نتیجه مشخص بود تا زمانی که پانزر شرک وارد خط تولید میشد یک تصمیم برد برد گرفته شد فاست پاترون حداقل به عنوان یک سلاح موقف تا زمانی که پانزر شرک وارد میدان میشد تولیدو وبه جبهه های ارسال گردیدپس از تولید از هر دو مدل یعنی فاست پاترون کوچک و بزرگ. ((((( کو چک klein و بزرگ gross به المانی)))) 3 هزار عدد برای آزمایش میدانی به جبهه های نبرد ارسال گردید . حدس زدن نتیجه ازمایشات قبل از شروع اسان بود در جبهه ها به اتفاق کلاهک بزرگتر را انتخاب کردن اما همچنان خواهان افزایش برد بودن در نتیجه سفارشات فاست پاترون بزرگ افزایش یافت در ماه اوت 1943 دفتر سفارشات ارتش از کارخانه تولید کننده تنها درخواست 500فاست پاترون کلین و در مقداری بیشتر 6800 فاست پاترون بزرگ را سفارش داد این سلاح های در ماه سپتامبر 1943 به جبهه ها ارسال شدن که سریعا فاست پارتون کلین فاست پارتون 1 و مدل بزرگ ان فاست پارتون 2 نامگذاری شد در اکتبر 1943 دفتر سفارشات ارتش از کارخانه تولید کننده در خاوست کرد نرخ تحویل ماهانه به 100000عدد در دو مدل 1 و2 برسد که تقریبا یکسال طول کشید که این سطح سفارش ماهانه تولید شوند با این وجود ده هزار عدد در ماه نرخ تولید در دو مدل بود انهدام دو تانک تی 34 و شرمن توسط فاست پاترون های کوچک وبزرگ پایان قسمت دوم منبع : MILITARY.IR معرفی و نحوی استفاده از پانزر فاست

با تثبیت حضور در سوریه و عراق ( کمک به کشورهاشون و تقویت قوای دفاعی و حفظ نفوذ معنوی! و سیاسی) بعدها حتی اگر خودمون هم حضور فیزیکی نداشته باشیم. همونطور که امریکا ( و قاعدتا اسراییل) داره ما را محاصره پدافند موشکی میکنه، حالا که خودمون داریم روی سیستم های مستقل ضد بالستیک کار میکنیم لااقل یکی از زوایای مهم حمله بالستیکی به کشور را میتونیم با کمک دفاعی ( فروش سامانه های راداری، هشدار زودهنگام و پدافندی برد بلند ) به عراق و سوریه و لینک یک شبکه پدافندی مستقل پوشش بدیم.

مارش ها و سرودهاي مشهور نظامي و انقلابي جهان بخش نخست اتحاد جماهير شوروي : سرود ها و مارش هاي نظامي بخش مهمي از فرهنگ و بيان يک ايدولوژي ميباشد. در واقع اين آهنگ ها و سرود ها بازگو کننده مرام و منش وچگونگي تفکر يک جريان فکري خاص ميباشند, به طوري که با گوش دادن به يک موزيک خاص بدون اينکه از تفکر سازنده آن اطلاع قبلي داشته باشيم ميتوانيم به آنچه در ذهن او ميگذرد پي ببريم. از هزاران سال قبل صدا و موزيک جزو جدا نشدني و يکي از اجزاي اصلي ميدان نبرد بوده. از نقش هماهنگ کننده نيروها تا اثر هيجاني و القاي حس ميهن پرستي و شجاعت . اثر يک موزيک يا سرود گاهي از از صدها صفحه اعلاميه و کتاب بيشتر است . در قديم از صداي طبل در ميادين استفاده ميشد, همچنين بجاي سرود, سلحشوران هر لشکر به رجز خواني ميپرداختند و بدين روي روحيه طرف خود را تقويت مينمودند . اعراب زجر خواني را داشتند ,همچنين در ايران قديم رجز خواني سپاهيان قبل از جنگ سپاهيان قبل از جنگ امري متداول بود .در شاهنامه فردوسي شرح مفصل و مراحل آن آمده است. موزيک نظامي و مارش نظاميبه معناي امروزي آنرا ميتوان پديده اي از قرن هفدهم ميلادي به اين ور و آغاز شده از اروپا دانست. نخستين ارتش هايي که در اروپا به اين امر توجه ويژه نشان دادند : ارتش انگلستان و فرانسه, ارتش پروس (آلمان )و ارتش روسيه تزاري بود .منتها در اين بين ارتش روسيه تزاري بيشتر خوش درخشيد. روسيه با داشتن پشتوانه اي قوي از لحاظ موسيقي که مهد موسيقيدانان بزرگ بوده و همچنين اپراها و بزرگ که در کل اروپا بينظير بود ,مکان مناسبي بود براي اين کار بود. همچنين آواي خاص زبان روسي حس نظامي خوبي به مارش ميدهد. با روي کار آمدن کمونيسم در روسيه اين موزيک به ابزاري قدرتمند در دستان رهبران آن کشور نتنها براي روحيه دادن به مردم , بلکه براي تبليغات بدل گشت. پشتوانه قوي روسيه در زمينه موسيقي و عزم و نظم ايدولوژي کمونيسم در ترکيب با يک ديگر , قويترين و تاثير گذار ترين سرود ها و مارش هاي نظامي تاريخ رو خلق کرد .قدرت اين موسيقي هنوز بعد از دو دهه از فروپاشي آن سيستم بخوبي قابل حس ميباشد. مارش هاي انقلابي و نظامي شوروي توسط بقيه کشورهاي کومنيست مثل چين و کره شمالي و کشورهاي بلوک شرق نيز کپي و خوانده شد .. اکنون به معرفي و ببرسي مهمترين و معروفترين آنها در اينجا مي پردازيم : سرود انترناسيونال : اين سرود و آهنگ يکي از معروف ترين آهنگ هاي سوسياليستي ميباشد در واقع آنرا ميتوان به سرود ملي همه سوسياليست هاي جهان تعبير کرد. اين سرود با زبان هاي مختلفي خوانده شده, منتها در اين بين نسخه روسي آن از آهنگ و صلابت بيشتري برخوردار است. نسخه انگليسي و فارسي آن نيز موجود است . اين اينجا دانلود کنيد. سرود ملي اتحاد جماهير شوروي : اين سرود و آهنگ زيبا در سال 1943 به دستور استالين ساخته شد و بدل به سرود رسمي اتحاد جماهير شوروي شد. حتي بعد از سقوط شوروي و تاسيس روسيه , همچنان آهنگ اين سرود براي سرود ملي روسيه حفظ شد .تنظيم عالي و گروه کر آن به آن حسي از ميهن دوستي و گوش نوازي ميدهد. اين سرود, سرود رسمي تمام جمهوري هاي اتحاد جماهير شوروي هم بود, منتها به زبان خودشان . اين اينجا دانلود کنيد. ن آهنگ بسيار زيباي My Army (ارتش من) : اين آهنگ توسط گروه کر ارتش سرخ خوانده شده, يکي از زيبا ترين و بهترين تنظيمات موسيقي در اين زمينه ميباشد. يکي از ويژگي هاي خاص گروه کر ارتس سرخ بالا و پايين رفتن گام صداها در سرود است که بخوبي در اين سرود ميتوانيد بشنويد . از اين اينجا دانلود کنيد. آهنگ بسيار زيبا و حماسي Polyushka Polye که بسيار معروف ميباشد, شايد آنرا بتوان زيباترين آهنگ در مجموعه ناميد .که حتما به گوش دوستان آشناست, شنيدن اين آهنگ حس خاصي به انسان ميدهد که مستقيما از قدرت موسيقي و اجراي فوق العاده آن مي آيد . اين اينجا دانلود کنيد. د آهنگ حماسي و شور انگيز Partizan (پارتيزان) : اين آهنگ يکي از معروف ترين آهنگ ها و اجراهاي ارتش سرخ ميباشد که به زبان ها و در کشورهاي مختلفي باز خواني شده , در ده شصت و هفتاد که اوج قيام ها و گرايشات چپ در دنيا بود , اين آهنگ الهام بخش بسياري از گروه هاي مسلح مارکسيست و حتي غير مارکسيست که در حال جنگ مسلحانه با استبداد بودند قرار گرفت, ساخت آهنگ به روزگار جنگ جهاني دوم باز ميگردد . از اينجا دانلود کنيد. آهنگ زيباي Katiusha کاتيوشا که حکايت که داستان عشقي در باره دختري به همين نام در جنگ جهاني دوم ميباشد که حتما آشنايي داريد . از اينجا دانلود کنيد. د آهنگ حماسي و شور انگيز Soviet March (مارش شوروي) : دوستاني که بازي Red Alert رو بازي کردند, حتما با اين آهنگ آشنايي دارند .پيشنهاد ميکنم حتما بشنويد . از اينجا دانلود کنيد. د مادر وطن (مام وطن) فرزندانش را براي دفاع فرا ميخواند. آهنگ نبرد يا دفاع مقدس The Sacred War . اين آهنگ در زمان جنگ جهاي دوم ساخته شد به نوعي ميتوان اين آهنگ رو نماد جنگ جهاني دوم در روسيه دانست .شايد معروف ترين آن . از اينجا دانلود کنيد. د آهنگ زيبا و حماسي Red army is the strongest( ارتش سرخ قويترين) است, اين نيز يکي ديگر از شاهکار ها در اين زمينست که پيشنهاد ميکنم حتما گوش دهيد. از اينجا دانلود کنيد. ه آهنگ هاي مربوط به سواره نظام قزاق : ه سواره نظام قزاق يکي از معروف ترين و قديميترين گروههاي ارتش روسيه چه قبل از کمونيسم و چه بعد از آن است .قزاق نبايد آنها را با اهالي قزاقستان اشتباه گرفت ,در ايران به غلط به آنها قراق گفته ميشود در حالي که آنها Cossacks هستند. به طور کلي به اهلي کوهستانهاي قفقاز گفته ميشود .اينان مردماني جنگجو و مقاوم هستند .از قديم در ارتش روسيه از جايگاه ويژه اي برخوردار بودند و به به نوعي زبده ترين جنگجويان تزار بحساب مي آمدند, هنوز هم در روسيه هنگ هاي سواره قزاق وجود دارد .اينان يونيفرم و لباس مخصوص به خود را دارند . اين دو آهنگ زيبا و قديمي در وصف آنهاست : The Cossacks از اينجا دانلود کنيد. و همچنين از اينجا دانلود کنيد. آهنگ زيباي Lets Go که خود شاهکاريست در زمينه هم خواني گروه کر. جالب است براي صداي زير مثل خيلي از کارهاي ديگر ارتش سرخ از صداي زن استفاده نشده ,منتها شيوه خواندن اين احساس را القا ميکند که گروه دو صدايي ميباشد . از اينجا دانلود کنيد. د آهنگ حماسي Farewell of Slavianka که احتمالا آشنا هستيد و معروف ميباشد . از اينجا دانلود کنيد. د د د و همچنين آهنگ شنيدني Varchavianka . و از اينجا دانلود کنيد. و در آخر آهنگ زيباي و حماسي Vallkur د اين آهنگ براي نيروي دريايي شوروي خوانده شده ,شيوه خواندن و فراز و فرود هاي آن و همچنين حالت و تم آهنگ بخوبي محيط بيکران دريا و صلابت ملوانان را نشان ميدهد , اگر فيلم اکتبر سرخ با بازي شو کانري رو ديده باشيد ,اين آهنگ در ابتداي فيلم نواخته ميشود. حتما بشنويد . از اينجا دانلود کنيد. در کل با مقايسه مارش ها و سرودهاي نظامي شوروي با بقيه جهان , شوروي با اختلافي بسيار زياد نسبت به ديگران در جايگاه نخست قرار ميگيرد .سالها اين آهنگ ها قويترين وسيله تبليغي نظام شوروي بود که حتي برد و قدرت آن از زراتخانه اتمي مهيب آن کشور نيز بيشتر بود و هست ! با احترام Stuka ادامه دارد ..... به صورت تاپیک مهم پست شد. ALI

طرح مفهومی رافائل از آینده خودروهای زرهی شرکت اسرائیلی رافائل در قالب یک کلیپ، برنامه ای با نام ARGOS را معرفی می کند. ARGOS یکپارچه سازی پیشرفته ترین فن آوری ها، قابلیت ها و زیرسیستم ها پلتفرم های خودرو های زرهی از جمله نفربر ها و تانک ها وتبدیل آنها به یک سیستم دفاعی فوق مدرن شبکه ای، محافظت شده و کشنده با بالابردن توانایی های بقاپذیری و مانورپذیری است . شرکت رافائل آیده آینده خودرو های زرهی رادر قالب یک طرح مفهومی نشان می دهد. در این کلیپ یک طرح مفهومی خودرو زرهی مدرن نیز مشاهده می شود. این خودرو زرهی مفهومی به یک توپ خودکار، دو جایگاه سلاح مستقل که شامل مسلسل سنگین به همراه پرتابگر دوتایی موشک های ضد زره هدایت شونده(مانند موشک های اسپایک) مجهز است. هر یکی از جایگاه های سلاح به یک دید پانوراما جداگانه مجهز است که به خدمه اجازه می دهد مستقل از هم اهداف را شناسایی و نابودکنند. خدمه با کمک یک سری دوربین که یک دید پانوراما ایجاد می کند تصاویر محیط پیرامونی را بر روی 5 صفحات نمایش با کیفیت بالا دریافت می کنند. طرح مفهومی خودرو زرهی رافائل تسلیحات این خودرو زرهی شامل یک توپ خودکار، دو جایگاه سلاح مستقل که هر کدام شامل یک مسلسل سنگین به همراه پرتابگر دوتایی موشک های ضد زره هدایت شونده ویک دید پانوراما جداگانه هستند. دید پانوراما جایگاه سلاح مستقل اطلاعات حیاتی مانند مسیر حرکتی خودرو، مکان های مورد نظر، تهدیدات احتمالی، اهداف و غیره نیز بر روی 5 صفحات نمایش نمایش داده مشود. یکی دیگر از اجزای اصلی خودروهای زرهی آینده هوش مصنوعی است که به خدمه در موقعیت یابی، کشف اهداف و... کمک شایانی می کند. ایتم های نمایش داده شده توسط خدمه با هوش مصنوعی خودرو زرهی و یا توسط نیروهای خودی به اشتراک گذاشته شده می شود. این قابلیت به خدمه اجازه دهد تا به صورت انبوه نیروی دشمن مخفی شده از دیده خدمه را شناسایی کند. هر خدمه در جلوی خود یک پنل کاریری دارد که اطلاعات کاملی از میدان نبرد دریافت کنند و کنترل میدان نبرد را در اختیار داشته باشند. همچنین اطلاعاتی مانند کنترل تسلیحات توسط این پنل کاربری کنترل می شود. یکی از سیستم های حیاتی برای خودروهای زرهی آینده سیستم دفاع فعال است. در این کلیپ رافائل نشان میدهد خودرو های زرهی آینده نیز به سیستمی شبیه دفاع فعال تروفی مجهز است. تعداد خدمه این خودرو زرهی 2نفر است. وظیفه تعریف شده برای 2 خدمه آینده با وظایف خدمه خودرو های زرهی کلاسیک کنونی متفاوت است. درحقیقت سیستم های بکار رفته در خودرو زرهی آینده باعث این تغییر وظایف خدمه خواهد شد. شرکت رافائل نشان میدهد یکپارچه سازی فن آوری ها پیشرفته نه تنها بر روی خودروهای زرهی آینده امکان پذیر است بلکه خودروهای زرهی کنونی نیز می تواند بدین شکل ارتقا یابند(البته شرکت رافائل توضیح دقیقی نمی دهد در صورت نصب چنین سیستم های بر روی خودروهای زرهی کنونی چه ویژگی های جدیدی به انها اضافه می شود) دوربین اصلی خودرو زرهی با دید پانوراما طرح مفهومی از تجهیزات کپسول خدمه کنسول کاربری که اطلاعاتی مانند وضعیت و کنترل میدان نبرد، اهداف، موقعیت نیروهای خودی و وضعیت تسلیحات را نمایش می دهد کلیپ مورد نظر: https://www.aparat.com/v/8prgG

صنایع هوافضای اسرائیل از آغاز تاکنون چندی پیش در اسرائیل، مانوری برای مقابله با حمله اتمی اجرا شد که در این مانور صراحتا از ایران به عنوان تهدید بالقوه و بسیار جدی در این زمینه یاد شد. جدا از اهداف تبلیغاتی ، باید توجه نمود که اسرائیل در حال کسب آمادگی برای هرگونه تهدید علیه خود می باشد. نخستین گام در مقابله با هر تهدیدی، رسیدن به شناختی درست و واقع بینانه از آن تهدید است. به همین منظور بدون هیچگونه افراط و تفریطی به بررسی توان نظامی اسرائیل می پردازیم. اسرائیل تولیدکنندهء انواع متنوعی از مهمات، سلاح‌های کوچک، سیستم‌های الکترونیکی پیشرفته، تانک و. . . است. طی 40 سال گذشته، اسرائیل برای افزایش توان نظامی خود، فعالیت‌های بسیار گسترده‌ای انجام داد که منجر به شکل‌گیری نیروهای دفاعی اسرائیل (IDF) گردید. اسرائیل که صاحب سه شرکت مهم دفاعی است، شرکت‌های خصوصی را نیز به تجهیز IDF تشویق نمود. توسعه صنایع نظامی اسرائیل باعث صادرات گسترده‌ای شد که هم‌اکنون مهمترین درآمد این کشور را شامل می‌شود. پس از کاهش تقاضای ادوات نظامی در 15 سال تأخیر، اسرائیل توجه خود را به بازار غیرنظامی نیز معطوف ساخت و تحقیق و توسعه در این بخش را به صورت وسیعتری دنبال نمود. به طوری که در حال حاضر یکی از پیشرفتهترین صنایع هوافضای دنیا را دارا می‌باشد. به طور کلی قابلیتهای هوافضایی اسرائیل، ناشی از نیازهای دفاعی و جنگی بوده است و این کشور را به سمت استقلال در زمینههای مختلف از جمله هوافضا سوق داده است. حرکت‌های اولیهء اسرائیل در زمینه‌های دفاعی، به دههء 1920 بر می‌گردد. برای مقابله با تهدیدات اعراب، گروهی به نام jewish ساخت نارنجک‌های دستی را آغاز کرد. در اوایل دههء 1930، این گروه کارگاه‌های کوچک تولید سلاح را به صورت مخفیانه تأسیس کردند که بعدها (در سال 1948) به نام صنایع نظامی اسرائیل یا IMI شناخته شد. IMI در دو دههء اول فعالیت خود، سلاح‌های پایه‌ای که توسط IDF استفاده می‌شد را تولید می‌کرد. آن زمان، هواپیماها و سلاح‌های پیشرفته‌تر مورد نیاز اسرائیل از طریق کشورهای خارجی مخصوصاً فرانسه تأمین می‌شد. عامل محرک اسرائیلی‌ها در شتابگیری برای تولید سلاح‌های پیشرفته‌تر، جنگ 6 روزه 1967 بود. در طول این جنگ، فرانسه فروش تسلیحات نظامی به اسرائیل را تحریم کرد. این تحریم شامل هواپیماهای میراژ نیز می‌شد و پس از آن اسرائیل به سمت آمریکا سوق داده شد تا هواپیماهای نظامی خود را از این طریق تأمین کند و در همین زمان هم سرمایه‌گذاری بیشتر برای تولید صنایع خود را آغاز کرد. در این راستا صنایع هواپیماسازی اسرائیل IAI نیز به عنوان یک شرکت دولتیِ تعمیر و نگهداری هواپیما، در سال 1953 تأسیس شد. طولی نکشید که این شرکت توسعه و مونتاژ انواع هواپیما را آغاز نمود. هواپیمای کفیر kfir این شرکت به زودی جایگزین میراژهای فرانسوی شد. این شرکت همزمان با تولید هواپیماهای آراوا (Arava) و نشر (Nesher)، با انعقاد قراردادهایی با مهمترین شرکت‌های آمریکایی از جمله بوئینگ و لاکهید مارتین، جزء همکاران اصلی این شرکت‌ها شد و بدین ترتیب سریعن رشد کرد. به طوری که تعداد کارکنانش در اواخر دهه 1970 از 4000 نفر به 14000 نفر رسید. افزایش توانایی اسرائیل در بخش صنایع نظامی، انگیزه‌ای برای تولید هواپیمای کاملاً اسرائیلی به نام لاوی (Lavi) شد. در نیمهء اول دهه 1980، صنایع IAI، سیستم‌های الکترونیک، اویونیک و سلاح‌های این هواپیما را تولید کرد و اولین پیش نمونهء آن را در سال 1986 به پرواز درآورد. اما از آنجایی که این پروژه هزینه‌های زیادی دربرداشت، یک سال بعد لغو شد. پس از لغو پروژه لاوی، IAI، توسعهء محصولات نظامی و غیرنظامی را به صورت متنوع‌تری دنبال نمود که از آن جمله می‌توان به رادار سیستم، سیستم‌های سلاح دقیق، هواپیمای بدون سرنشین و هواپیمای نظامی و غیرنظامی دیگر اشاره نمود. بیشتر این محصولات بر پایه تکنولوژی‌هایی ساخته شدند که در جریان پروژه لاوی به دست آمدند. در حال حاضر بیش از 150 شرکت نظامی در اسرائیل فعالند که درآمدی در حدود 3.5 میلیارد دلار دارند. سه شرکت مهم دولتی اسرائیل IMI، IAI و رافائل هستند که تولیدکنندهء سلاح‌های معمولی تا ابزار پیشرفتهء دفاعی می‌باشند. شرکت‌های خصوصی نسبتن بزرگ اسرائیلی نیز البیت سیستم (Elbit Systems) و تادیران Tadiran هستند که عمومن بر روی ابزار الکترونیکی دفاعی تمرکز دارند. هم اکنون نزدیک به 50 هزار نفر در صنایع نظامی اسرائیل مشغول به کار می‌باشند. بخش صادرات نظامی با نام SIBAT که زیر نظر وزارت دفاع می‌باشد، مسؤولیت بازاریابی و فروش تولیدات IDF را داراست. پس از لغو پروژه لاوی، IAI به کمک آمریکا محصولات خود را تنوع بخشید و ماهواره‌های Amos و Ofeq و اولین سیستم موشکی ضد موشک بالستیک آرو Arrow را تولید نمود. هواپیماهای بدون سرنشین «هانتر» نیز که هم اکنون مشتریان زیادی در سطح جهان دارد از جمله تولیدات این شرکت است. IAI همچنین در بخش تعمیر و نگهداری انواع هلیکوپتر و هواپیما نیز رشد کرد. طراحی، توسعه و تولید انواع سیستم‌های زمینی و دریایی، تجهیزات راداری، تجهیزات جنگ الکترونیک و موشک نیز در حال حاضر توسط IAI انجام می‌گیرد. فروش این شرکت در سال 2000 در حدود 2.8 میلیاد دلار بوده است. در ضمن این شرکت در همان سال، 1600 قرارداد جدید به ارزش 2.6 میلیارد دلار را نیز منعقد نموده است. در حال حاضر فعالیت‌های اصلی هوافضای اسرائیل شامل بخش‌های زیر می‌باشد: - توسعه و ساخت انواع هواپیماها - پرنده‌های بدون سرنشین و سیستم‌های شناسایی - سوار کردن و نصب تجهیزات بر روی هواپیما - سیستم‌های جنگ‌افزار هدایت‌شونده - سیستم‌های موشکی - سیستم‌های جستجو و نجات هوایی - سیستم‌های جنگ الکترونیک - تجهیزات پیشرفت منحرف‌کننده‌ی الکترونیکی و سیستم‌های هوشمند - رادارهای اپتیک - سیستم‌های رادیویی و ارتباطی نظامی - سیستم‌های ناوبری و هدایت و نمایش کابین هواپیما - سیستم‌های ماهواره‌ای و تصویربرداری هوایی پیشرفته - به روزرسانی هلی‌کوپترها - سیستم‌های زمینی جدول سلاح‌های اسرائیل اسرائیل دارای چندین شرکت دولتی و غیردولتی قدرتمند در صنایع هوافضایی است که از آن جمله می‌توان به صنایع هوافضای اسرائیل IAI، صنایع نظامی اسرائیل IMI، شرکت رافائل، شرکت سیستم‌های البیت، شرکت تادیران، شرکت سایکلون، شرکت موتورهای بت-شمش، شرکت سیلورآرو و شرکت سیستم‌های هوایی رادوم اشاره نمود. صنایع هوافضای اسرائیل IAI صنایع هوافضای اسرائیل یک شرکت کاملن دولتی است که تولید انواع سیستم‌های دفاعی را برای رفع نیازهای داخلی و صادرات بر عهده دارد. این شرکت که بزرگترین مجموعه هوافضای اسرائیل می‌باشد، از چهار بخش اصلی زیر تشکیل شده است: * بخش نگهداری هواپیما که خود شامل چهار بخش می‌شود: شهام (اورهال و به روزرسانی هواپیما)، مشام (اورهال موتور)، متام (تعمیر و نگهداری هواپیما) و مشاب (اورهال تجهیزات). * بخش الکترونیک که شامل چهار زیربخش است: صبات (تکنولوژی‌ها و سیستم‌های فضایی)، تمام (ابزار دقیق)، ملام (مهندسی سیستم‌های ترکیبی)، و شرکت‌های صنایع الکترونی التا. * بخش هواپیمایی که شامل شش زیربخش است: تشن (مهندسی و توسعه زیرساخت‌ها)، لاهاو (مونتاژ و به روزرسانی هواپیماهای نظامی)، کیام (تولید و مونتاژ هواپیماهای نظامی)، هالکام (تولیدات تجهیزات هوانوردی)، ماتان (هواپیماهای غیرنظامی) و مالات (هواپیماهای بدون سرنشین). * بخش تکنولوژیکی که شامل چهار زیربخش است: رامتا (اجزا و سیستم‌ها)، شهال (سیستم‌های سرور هیدرولیک)، ماتا (هواپیماهای غیرنظامی) و کلان (صندلی‌ها و هواپیماهای executive). IAI در سال 1933 به عنوان کارگاه ماشین‌سازی فعالیت خود را آغاز کرد. مدتی بعد مسئولیت تعمیر و به روزرسانی هواپیماهای مختلفی را که در طول جنگ مورد استفاده قرار می‌گرفتند، به عهده گرفت و بدین ترتیب به میزان قابل ملاحظه‌ای در این کار تبحر یافت. اما این سازمان با نام شرکت هواپیمایی بدک (Bedek) در سال 1953، یعنی 5 سال پس از اعلام استقلال اسرائیل، بنیانگذاری شد. در سال 1968 با نام IAI و با مسؤولیت محدود زیر نظر وزارت دفاع قرار گرفت. این شرکت از سال 1953 توسعه و مونتاژ انواع هواپیماها را آغاز کرد که هواپیمای کفیر، آراوا و نشر از آن جمله بودند. در اوائل دهه 1980، IAI تصمیم به ساخت هواپیمای کاملن اسرائیلی لاوی گرفت و پس از توسعه سیستم‌های اویونیک و الکترونیک و سلاح‌های آن، اولین پیش‌نمونه از این هواپیما را در سال 1986 به پرواز درآورد. افزایش هزینه‌های این پروژه، یک سال بعد منجر به لغو آن شد. پس از لغو پروژه لاوی IAI به کمک آمریکا توسعه محصولات نظامی و غیرنظامی خود را به صورت متنوع‌تری دنبال کرد که از آن جمله می‌توان به ماهواره‌های آموس و افق، اولین موشک ضد موشک بالستیک آرو (هما)، انواع رادار سیستم، سیستم‌های سلاح دقیق، انواع پرنده‌های بدون سرنشین، سیستم‌های زمینی و دریایی، تجهیزات جنگ الکترونیک هواپیمای نظامی و غیرنظامی اشاره نمود. در سال 1968، IAI اجازه تولید هواپیماهای jet commande executive aircraft را از کمپانی آمریکایی راک‌ول دریافت کرد. در دههء 1990، IAI تولید هواپیمای تجاری Galaxy را با همکاری خانواده Pritzke در شیکاگو آغاز نمود. علاوه بر آن در اواخر دهه 1970 بخش تعمیر و نگهداری IAI با نام Bedek اورهال هواپیماهای بوئینگ 707 را آغاز نمود. این بخش در حال حاضر تعمیر و به روزرسانی انواع هواپیماهای غیرنظامی را انجام می‌دهد. قراردادهای جدید غیرنظامی IAI در سال 2000 در حدود 101 میلیارد دلار بوده است. به طور کلی فعالیت‌های کنونی IAI شامل موارد زیر است: - فضا - دفاع محلی - توسعه و ساخت هواپیماهای تجاری - به روزرسانی هواپیما و هلیکوپترها - پرنده‌های بدون سرنشین - سیستم‌های هوشمند - هدایت، کنترل و فنّـاوری اطلاعات - سیستم‌های ناوبری - سیستم‌های زمینی - دفاع ملی شرکت IAI با بیش از 15000 کارمند و 1.6 میلیارد دلار فروش خارجی در حال حاضر بزرگترین صادرکننده صنعتی اسرائیل می‌باشد. صنایع نظامی اسرائیل (IMI) سازمان صنایع نظامی اسرائیل (IMI) نیز یک شرکت دولتی است که عمده تولیدات آن در زمینه تسلیحات و سیستم‌های دفاعی، در راستای رفع نیازهای IDF می‌باشد. این شرکت دارای چندین هزار کارمند در بیش از دو جین کارخانه است. این شرکت که در سال 1933 تأسیس شده است در حال حاضر، تولید کنندهء بوسترهای ماهواره‌ای و انواع پرنده‌های بدون سرنشین، تانکهای سوخت خارجی و موشک‌های هوا به زمین متنوع است. مسئولیت این شرکت در وهله اول، تولید تسلیحات مورد نیاز IDF بوده و در درجهء دوم، تولید و توسعه انواع تسلیحات به منظور فروش خارجی و تولیدات شیمیایی و متالورژی در بخش غیرنظامی می‌باشد. IMI دارای 9 بخش تخصصی است که هر یک از آنها به چندین زیربخش تقسیم شده است. این شرکت در سال 1948 تحت نظارت وزارت دفاع قرار گرفت. تولیدات این شرکت از سلاح‌های تهاجمی نظیر اسلحه‌های یوزی (Uzi)، سلاح‌های سنگین تا هواپیماها و سیستم‌های راکت، تجهیزات حمله مانند تانک مرکاوا و سیستم‌های امنیتی یکپارچه را شامل می‌شود. در سال 1990، IMI به شرکتی کاملن دولتی تبدیل شد. این شرکت در مجموع دارای 350 نوع محصول و بیش از 4 هراز کارمند است. علاوه بر اسرائیل و آمریکا این شرکت به کانال‌های توزیعی در برخی از کشورها مانند نروژ، بلژیک، فیلیپین و آلمان نیز دسترسی دارد که در حدود 60 درصد گردش مالی آن (550 میلیون در سال) از طریق صادرات به این کشورها انجام می‌شود. شرکت البیت سیستمز شرکت سیستم‌های البیت (ESL) یک شرکت دفاعی خصوصی است که در نتیجه تقسیم شرکت البیت به سه بخش در سال 1996 تاسیس شد. این شرکت که در شهر حیفا واقع شده است کار توسعه، تولید و ترکیب سیستم‌های الکترونیکی دفاعی پیشرفته با عملکرد بالا را دارا بوده و بیشتر بر روی هواپیماها و وسایل نظامی متمرکز شده است. این کمپانی تولیدکنندهء سیستم‌های ارتباطی و فرمان و کنترل نیز می‌باشد. در سال 2000 شرکت البیت سیستمز با شرکت خصوصی الکترواپتیک ادغام شد. فروش این شرکت در سال 2000 به 591 میلیون رسید. شرکت رافائل سومین شرکت دولتی مهم اسرائیل در بخش هوافضایی، شرکت رافائل است که تولیدکننده موشک‌های هوایی پایتون و پوپی می‌باشد. این دو موشک با همکاری تعدادی از شرکت‌های هوافضایی آمریکایی ساخته شده‌اند. تولیدات این شرکت علاوه بر موشک شامل انواع مختلفی از سلاح‌های غیرفعال، سیستم‌های فریب دریایی، سیستم‌های مشاهداتی بالون، سیستم‌های اخلالگر آکوستیک، زره‌های سرامیکی، سیستم‌های رانش تنفسی و موشک‌های زمین به زمین، هوا به زمین و هوا به هوا می‌شود. موشک هوا به سطح فوق پیشرفتهء Popeye ساخت اسرائیل این موشک هوا به سطح که در نمونه های مختلف ساخته شده است و از سیستم های هدایتی متنوع، مانند هدایت فروسرخ و تلویزیونی و ... بهره می برد، از جمله تسلیحات Stand-Off محسوب می شود، یعنی اینکه قبل از رسیدن هواپیما به محدودهء پوششی پدافند هوایی، شلیک می شود. این موشک به هواپیما امکان می دهد اهدافی را در فاصله حداکثر 110 کیلومتر مورد هدف قرار دهد و بدون نزدیک شدن به هدف که امکان شناسایی و مواجه شده با سیستم دفاعی هدف و در نهایت افزایش ریسک پذیری ماموریت باشد بتواند به اهداف خود حمله نماید. موشک Popeye در زیر بال جنگندهء F-15 منبع برداشت اطلاعات در مورد موشک Popeye اطلاعات بیشتر در مورد Popeye بخش 1 اطلاعات بیشتر در مورد Popeye بخش 2 شرکت تادیران - الیسرا دومین شرکت مهم خصوصی اسرائیل در بخش هوافضایی شرکت تادیران - الیسرا است که عمدتن در بخش‌های الکترونیکی دفاعی فعالیت دارد. گروه الکترونیک الیسرا مجموعه‌ای از سیستم‌های الکترونیک جنگی را برای نیروهای نظامی تولید می‌کند که شامل سیستم‌های اخطار رادار، سیستم‌های ایجاد خطای فعال، سیستم‌های خودمحافظ، سیستم‌های شنود، و لینک‌های ارتباطی پیچیده می‌شود. این شرکت بیش از 800 کارمند داشته که حدود دو سوم آنها مهندس هستند. گروه سیستم‌های الکترونیکی تادیران، مجموعه بسیار وسیعی از تجهیزات نظامی نظیر سیستم‌های تجسسی، سیستم‌های شناسایی، جنگ الکترونیک و سیستم‌های ارتباطی ویژه نیروی دریایی را طراحی و تولید می‌کند. این مجموعه که زیر نظر صنایع koor می‌باشد در سال 2000 فروشی بالغ بر 284 میلیون دلار داشته است. علاوه بر البیت و تادیران – الیسرا، چندین شرکت کوچک‌تر خصوصی نیز در بخش هوافضایی فعال هستند که شامل شرکت‌های زیر است: * شرکت هوایی سایکلون که کار به روزرسانی هلیکوپترها و تولید قطعات هواپیماها را انجام می‌دهند. * شرکت اردان که سازنده قطعات تانک از جمله تانک مرکاو است. * شرکت سیستم‌های حفاظتی ماگال که تولیدکنندهء سنسورهای ایمنی و ابزار تشخیص مواد منفجره برای فرودگاه‌ها و سایر اماکن عمومی است. * شرکت BVR تکنولوژی که تولیدکنندهء سیستم‌های ایمنی هوایی جلوگیری از برخورد، تسلیحات آموزشی و انواع سیمولاتورهای آموزشی است. معرفی تعدادی از هواپیماهای ساخت اسرائیل و فرآیند پیشرفت این کشور در زمینه ساخت هواپیما آراوا 201 (Arava 201) نیاز به جتهای آموزشی در نیروی هوایی اسرائیل در اواخر دهه 1950 عامل محرکی برای تولید Fouga-Magister شد. پس از این برنامه IAI با تجربه‌ای که از انجام کار قبلی بدست آورده بود، تصمیم به طراحی و ساخت هواپیمای STOL آراوا گرفت. آراوا گامی در جهت تولید مجموعه هواپیماهای نظامی و غیرنظامی IAI‌ به شمار می‌رود. تمامی هواپیماهای این مجموعه در دو رده نظامی سری 200 و غیرنظامی سری 100 قرار می‌گیرند. این هواپیماها در نقش‌های مراقبت هوایی،‌ جنگ و آتش،‌جمع‌آوری اطلاعات و . . . مورد استفاده بوده‌اند. هواپیمای آراوا دارای ظاهری شاخص است. بدنه تخم‌مرغی شکل این هواپیمای توربوپراپ در زیر بالهای بزرگی معلق بوده و دارای دم بوم‌شکل است. موتورها روی بال قرار گرفته‌اند و ناسل آنها تا دم عمودی امتداد یافته و به وسیله دم افقی به یکدیگر مرتبط می‌شوند. بال مستطیلی و strut based آراوا دارای ضریب منظری بالا و دایهدرال 1.5 درجه می‌باشد. آراوا اولین هواپیمای مسافری بود که توسط اسرائیل طراحی و تولید شد. نخستین پیش‌نمونه این هواپیما در 27 نوامبر 1969 پرواز کرد. مدل غیرنظامی این هواپیما با موتورهای PT6A-27 پرت‌اندویتنی تجهیز شده و دارای 20 صندلی مسافری یا 12 تخت پزشکی است. مدل نظامی این هواپیما که دارای سیستم رانش قویتری است،‌ قابلیت حمل 24 سرباز،‌ یا 17 چترباز و یا 205 تن بار را دارد و در صورت لزوم می‌تواند با سلاح‌های مختلفی تجهیز شود. نشر نشر اولین جنگنده ساخت اسرائیل است که راه را برای ساخت هواپیماهای دیگر نظیر کفیر و لاوی باز کرد. اسرائیل این هواپیما را برای استفاده موقت و تا زمان آماده شدن مدلهای پیشرفته‌تر، ساخت. به همین دلیل با ورود جنگنده‌های پیشرفته‌تر نشر نیز از صحنه کنار رفت. در واقع عمر این هواپیما تنها 10 سال بود. کفیر C7 نیز مدل تک سرنشینه کفیر C2 است که در سال 1983 وارد سرویس گردید. قدرت موتور این هواپیما که از نوع J79-GEJ1E می‏باشد، با پس‌سوز 10000 پوند می‌باشد. کفیر C7 برای استفاده از تسلیحات مدرن‌تر به روزرسانی شده است. ماکزیمم وزن برخاست این هواپیما نیز به میزان 3395 پوند افزایش یافته است. لاوی (Lavi) پس از ساخت جنگنده‌های نشر (کپی میراژ 3‌) و کفیر (مونتاژ مجدد میراژ 5)‌،‌ اسرائیل تجربه زیادی در زمینه ساخت و بروزرسانی هواپیماها خصوصا جنگنده‌های میراژ و F-4 بدست آورده بود. در اواسط دههء 1970، اسرائیل قراردادی را مبنی بر همکاری در ساخت F-16 با آمریکا به امضاء رسانید، اما به دلیل رقابت میان شرکتهای آمریکایی برای کسب این مقام، قرارداد مذکور لغو شد. با توجه به تجارب حاصله اسرائیل تصمیم گرفت خود راسن اقدام به ساخت جنگنده مدرنی بنماید که دارای قابلیت حمله با استفاده از تجهیزات و سلاح‌های پیشرفته باشد. این کار به IAI واگذار گردید و پروژهء تعریف شده «لاوی» (به معنای شیر) نام گرفت. هواپیمای ساخته شده به تمامی اهداف تکنیکی و عملیاتی خود رسید و اولین پرواز خود را در دسامبر 1986 انجام داد. اسرائیلیها در نظر داشتند در بین سالهای 2003 - 1993 ،‌ تعداد 300 فروند از این هواپیما را تولید کرده و جایگزین ناوگان کفیر و A-4 نمایند. تخمین های اولیه نشان می‌داد توسعهء این هواپیما در حدود 3 میلیارد دلار هزینه در بر خواهد داشت. 1.3 میلیارد دلار از 1.5 میلیارد دلار لازم در سالهای 1986 - 1980 توسط ایالات متحده تامین شد. به دلیل کمبود امکانات، اسرائیل برای ساخت موتور و بخشهایی مانند بالهای کامپوزیتی و کامپیوترهای کنترل پرواز،‌ ساخت این اجزا به صورت مشترک به پیمانکاران اسرائیلی و تعدادی از شرکتهای آمریکایی واگذار شد. از آنجایی که پیشرفت پروژه لاوی می‌توانست منافع آمریکا را در صادرات جنگنده‌های F-16 و F-18 به خطر بیندازد و از طرفی هزینه‌های توسعه آن نیز در مراحل بعدی به شدت افزایش یافته بود، تحت فشار شدی آمریکا، این پرو‍ژه در سال 1987 به حالت تعلیق درآمد. اسرائیل‌ نیز 450 میلیون دلار به عنوان غرامت بابت لغو قرارداد از آمریکا مطالبه کرد که با 400 میلیون دلار آن موافقت گردید و پرو‍ژه لاوی در آگوست 1987 کنسل اعلام شد. منابع: Israeli Weapons Avia بخش 1 Avia بخش 2 Avia بخش 3 انجمن هوافضا مجله هوایی

با سلام. بنده اين مطلب رو با انگليسي ضعيفم ترجمه كردم پس اگر از لحاظ ساختار جمله مشكلي داشت معذرت مي خوام. .......................................... سلاح پانزرفاست یک سلاح ضد تانک ارزان ساخت آلمان نازی می باشد. این سلاح با سلاح Faustpatrone جايگزين شد و تا پایان جنگ جهانی در مدل های مختلف خدمت کرد. پانزرفاست 150 منشاء پیدایش سلاح ضد تانکRPG 2 بود که خود 2 RPG نیز موجب ساخت راکت انداز معروف RPG7 شد. پس به نوعی می توان به راکت انداز مشهور 7 RPG منشاء آلمان نازی داد. طراحی و توسعه این سلاح در سال 1942 بر روی یک مدل بزرگتر با نام فاست پاترون آغاز شد که بعد از مدتی نتیجه ساخت این سلاح ، تولید پانزرفاست شد. یک سلاح ساده با وزنی حدود 10-5 کیلوگرم (تمام مدل ها) ، که بدنه این سلاح یک لوله فولادی به طول 1 متر و قطر 6-4 سانتیمتر (تمام مدل ها) می باشد. همچنین برای تامین نیروی محرکه از مقداری باروت سیاه در درون لوله استفاده می شود. سر جنگي اين سلاح داراي قطر 15 سانتيمتر و وزنی حدود 3 کیلوگرم است که شامل 800 گرم مواد منفجره می باشد. در آخرین مراحل جنگ بسیاری از سربازان تنها پانزرفاست را به عنوان سلاح دریافت می کردند و هیچ سلاح دیگری به آن ها داده نمی شد که این امر موجب شد تا تعدادی از ژنرال های آلمان به طور کنایه از سربازان بخواهند که پس از استفاده از سلاحشان از بدنه آن به عنوان چماق به جای سلاح جنگی استفاده کنند. بسیاری از سلاح های پانزرفاست در جریان جنگ به فنلاند فروخته شد که آن ها توانستند استفاده تقریبا مناسبی را از پانزرفاست داشته باشند چون نیروهای فنلاندی به خوبی نبود سلاح ضد تانکی را که بتواند به راحتی تانک های شوروی مانند T-34و IS_2را از بین ببرد، احساس می کردند. این سلاح همچنین توسط نیروهای شوروی نیز به غنیمت گرفته و استفاده شد. تولید مداوم پانزرفاست سبب شد که اصلاحات زیادی بر روی این سلاح صورت گیرد و در نتیجه این سلاح در مدل های مختلفی ارائه گردید. مدل های مختلف 1- پانزرفاست 30 klein پانزرفاست 30 klein (کلین به معنای کوچک) اولین بار در تابستان 1943 تحویل داده شد. عدد 30 نشانگر برد ماکسیمم این سلاح ( 30متر) می باشد. قطر لوله این مدل 4/4 سانتیمتر می باشد. 95 گرم باروت سیاه به منظور تامین نیروی محرکه در لوله است که می تواند پرتابه ای به وزن 9/2 کیلوگرم که شامل 800 گرم مواد منفجره است را پرتاب کند. این سلاح می تواند 150 میلیمتردر زره نفوذ کند. وزن کلی این سلاح 25/3 کیلوگرم است. 2- پانزرفاست 30 یک مدل ارتقاء یافته پانزرفاست کلین می باشد که در اواخر سال 1943 ظاهر شد. این مدل دارای سر جنگی بزرگتری با قدرت نفوذ بهبود داده شده (200 میلیمتر در زره ) می باشد و مانند پانزرفاست کلین دارای بردی معادل 30 متر می باشد. 3- پانزرفاست 60 این مدل رایج ترین مدل پانزرفاست می باشد که تولید آن در آگوست 1944 آغاز شد. این مدل دارای برد کاربردی 60 متر و سرعتی معادل 45 متر بر ثانیه می باشد. (که در این صورت برای مورد اصابت قرار دادن هدفی در ماکسیمم برد خود 3/1 ثانیه زمان لازم دارد) برای رسیدن به این سرعت بالاتر نسبت به مدل های قبلی قطر لوله به 5 سانتیمتر و باروت سیاه مورد نیاز برای نیروی محرکه به 134 گرم افزایش یافت همچنین سیستم مکانیزم شلیک و دید بهبود داده شده است. این مدل 1/6 کیلوگرم وزن دارد و می تواند مانند مدل قبلی 200 میلیمتر در زره نفوذ کند. 4- پانزرفاست 100 این مدل را می توان از نظر کمی و تعداد سلاح تولید شده آخرین مدل پانزرفاست دانست که در نوامبر 1944 وارد صحنه شد. قطر لوله پانزرفاست 100 ، 6 سانتیمتر است و برد این مدل 100 متر می باشد و دارای 190 گرم باروت سیاه جهت تامین نیروی محرکه می باشد که این افزایش موجب شد سرعت آن به 60 متر بر ثانیه برسد. این مدل دارای 6 کیلوگرم وزن است و می تواند 220 میلیمتر در زره نفوذ کند. 5- پانزرفاست 150 و 250 پانزرفاست 150 در تعداد بسیار محدود در اواخر جنگ تولید شد. این مدل دارای طراحی اصلاح شده فوق العاده ای و دارای سرعتی معادل 85 متر بر ثانیه و همچنین بر قدرت نفوذ در زره این مدل نیز افزوده شد. این مدل به زمینه ای برای ساخت آر پی جی 2 تبدیل شد.اما پانزرفاست 250 در سپتامبر 1945 وارد خط تولید شد اما قبل از توسعه کامل این سلاح جنگ تمام شد واین طرح نیمه تمام ماند. ................................................ پانزر فاست 3: این سلاح ، سلاحی متفاوت از سایر مدلهای قبلی خود می باشد و با مکانیزم کاری جداگانه ای کار می کند که با فاصله زمانی طولانی بعد از مدل های قبلی خود ( توسعه بین سالهای 1978 تا 1985 و ورود به خدمت در سال 1992) وارد خدمت شد و به طور کلی این سلاح به عنوان سلاح متفاوتی از دیگر مدل های پانزرفاست تلقی می شود و ویژگی های کاملا متفاوتی دارد. مشخصات کلی: کشور سازنده: آلمان نازی سابقه شرکت در جنگ: جنگ جهانی دوم تولید: 1945 تا1943 تعداد تولید شده: بالای 6 میلیون ( در تمام مدل ها) طول: 1متر کالیبر:149 م.م ( پانزرفاست 30) برد: 30 متر (پانزرفاست 30 ) ................................................ اطلاعات بيشتر: http://en.wikipedia.org/wiki/Panzerfaust استفاده از اين مطلب با ذكر نام وب سايت ميليتاري و نام نويسنده مجاز است.

این اعداد در یک مقیاس جهانی است. وقتی رهبری از استثنا نشدن ایران میگفتند منظور این موارد هم بود ( متوجه هستید که بیش از 88 درصد منظورشون هست نسبت به باقی کشورها در حالیکه اصلا رژیم صهیونیستی اجازه نمیده و عربستان هم برخی بندها را در پروتکل الحاقی نپذیرفته که باعث میشه اصلا امکان بازرسی وجود نداشته باشه) حالا با توجه به اینکه ما فراتر- حتی پروتکل الحاقی و شرایط پادمانی را هم پذیرفتیم - و از دانشگاه و تورقوز اباد و هر محلی که نتانیاهو عکس میده هم بالاجبار اجازه بازرسی میدیم، همچنان امریکا و اروپا کاملا برجام را نقض کردند و میکنند و داریم یک طرفه فقط تعهدات انجام میدیم در حالیکه بیش از قبل از برجام تحریم ضد ایران اعمال شده و دبیر کل اژآنس و نمایندگان کشورهای عربی و نتانیاهو گستاخانه طی چند روز گذشته ایران را زیر بمباران شدید قرار دادند که چرا با اژانس همکاری نمیکنه اونطوری که اونها دلشون میخواد ( من تصوری ندارم که مدل دلخواهشون چی هست بیشتر از این؟)

درکلیپی که به مناسبت روز صنعت دفاعی پخش شد ظاهرا یک عدد موتور J79 در حال تست نشان میداد در حالی که بدنه ان تقریبا نو به نظر می رسید با توجه سردار باقری رئیس ستاد کل نیروهای مسلح از صنایع هوافضای وزارت دفاع و سخنان وزیر دفاع سابق در هنگام رونمایی موتور توربو جت اوج امکان مهندسی معکوس وجود دارد حال نمی شود گزینه تعمیر اساسی موتور توربو جت J79 هم صرف نظر کرده انتقال موتور تعمیر شده engine test cell وزارت جهت ازمایشات وزیر دفاع با اشاره به طراحی و ساخت موتور ملی اوج گفت: گام بعدی در این زمینه طراحی و ساخت موتورهای سنگین توربوجت و توربوفن است که انتظار داریم ظرف 2 سال آینده به نتیجه برسد. ویدئو روز صنعت دفاعی https://aparat.com/v/mpNVo نکته دوم ازمایشات پروازی این موتور و موتور توربو جت اوج می باشد بغیر از هواپیما بستر ازمایش ارمیتا که برای تست پرتابگر صندلی پران ساخت داخل بود هواپیما یی در داخل داریم که بتوانیم به عنوان بستر تست برای انجام ازمایشات پروازی این موتور ها استفاده کنیم بستر تست پروازی شرکت هانی ول https://www.aparat.com/v/vlZUK بستر تست شرکت پرت اند ویتنی https://aparat.com/v/lGEPT ایلوشین 76 برای تست موتور توربو پراپ Klimov TV7-117 https://aparat.com/v/MZtvI

مشت آهنین نفربرهای ایتان نیروی دفاعی رژیم صهیونیستی در نظر دارد در برنامه جدید خود مبنی بر به کارگیری نفربرهای چرخدار 8x8 ایتان، آنها را به سامانه دفاع فعال مشت آهنین (Iron-Fist) مجهز کنند. به نظر می رسد وزن کمتر سامانه دفاع فعال مشت آهنین در مقایسه با سامانه دفاع فعال تروفی که هم اکنون بر روی خودروهای زرهی این رژیم نصب است از جمله اولین دلایل به کارگیری سامانه دفاع فعال مشت آهنین برای نفربر ایتان باشد. البته خبر ها حاکی از آن است که این رژیم قص دارد بلدوزر های نظامی D-9 خود را نیز به سامانه دفاع فعال مشت آهنین مجهز کند.

مقدمه خودرو زرهپوش رزمی Hunter (شکارچی) نام جدیدترین خودرو رزمی سنگاپور است که توسط شرکت فن آوری سینتیک سنگاپور، که بخشی از شرکت مهندسی ST ، آژانس علوم و فناوری دفاعی و ارتش سنگاپور می باشد توسعه داده شده است. هدف از توسعه خودرو زرهپوش رزمی شکارچی یک جایگزین برای نفربرهای زرهی Ultra M113 ارتش سنگاپور بود. نفربرهای Ultra M113 از دهه 1970 در خدمت ارتش سنگاپور هستند و در حال حاظر نمی توانند احتیاجات ارتش سنگاپور در نبردهای امروزه را برآورده کنند. شکارچی اولین پلتفرم تمام دیجیتالی شده ارتش سنگاپور می باشد که با سیستم های فرمان ، کنترل ، ارتباطات و سیستم های کامپیوتری یکپارچه است و به شکل طراحی شده است که توانایی های پیشرفته ای را در اختیار نیروهای مسلح برای انجام عملیات های نظامی به شکل موثر تر و کارآمدتر قرار دهد‌. توسعه و طراحی شروع توسعه پروژه شکارچی در سال 2006 به عنوان پروژه آژانس علوم و فناوری وزارت دفاع سنگاپور (DSTA) آغاز شد. در مارس 2017، شرکت مهندسی ST اعلام کرد که بخش فن آوری سینتیک سنگاپور که مسئول توسعه سیستم های زمینی می باشد از طرف وزارت دفاع سنگاپور قراردادی برای تولید و عرضه نسل بعدی خودرو زرهپوش رزمی (NGAFV) بسته است. در حقیقت نمونه ی اولیه ی خودرو رزمی شکارچی با نام NGAFV شناخته می شود. نسل بعدی خودرو زرهپوش رزمی (NGAFV) NGAFV در کنار نفربر Ultra M113 شکارچی براساسی یک شاسی زنجیر دار ساخت شده است. این خودرو زرهی دارای یک برجک بدون سرنشین است که مجهز به توپ 30 میلیمتری Mk44 Bushmaster II ، مسلسل هم محور 7.62 میلی متر و هشت نارنجک انداز دودزا 76 میلیمتری است. همچنین شکارچی بر روی برجک رزمی خود به موشک هدایت شونده ضد زره اسپایک مجهز است. پرتابگردوتایی موشک ضد زره قابلیت جمع شدن در داخل برجک را دارند. تسلیحات شکارچی شامل توپ 30 میلیمتری ، سلسل هم محور 7.62 میلی متر و موشک هدایت شونده ضد زره اسپایک است. شکارچی 3 خدمه شامل راننده، توپچی و فرمانده دارد و می تواند 8 سرنشین را جابه جا نمایید. خدمه شکارچی مجموعه ای از نمایشگرهای چند منظوره را در اختیار دارند. این نمایشگرها داده های دوربین راننده، دید فرمانده و توپچی، داده های سنسورهای نظارتی همه جانبه، سیستم مدیریت یکپارچه میدان نبرد را می تواند نمایش دهد. فرمانده شکارچی مجهز به یک دید مستقل از توپچی برای جست وجوی اهداف است. شکارچی به هدف یابی خودکار و ردیابی هدفمند اتوماتیک مجهز است ، که این امکان را برای خدمه فراهم می کند تا سریع و موثرتر اهداف را شناسایی و نابود کنند. شکارچی به سیستم هشدار قفل لیزری مجهز است و درصورت هدف قرار گرفتن توسط دشمن به خدمه اطلاع می هد. این خودرو رزمی6.9 متر طول،3.4 متر عرض و 3.4 متر ارتفاع دارد و وزن آن 29.5 تن است. زره بدنه شکارچی از جنس فولاد با جوش یکپارچه است . همچنین برای افزایش حفاظت خودرو در برابر پرتابه های بالستیک و مین ها می توان از زره های غیر واکنشی اضافه شونده نیز استفاده کرد. در حقیقت شکارچی براساس طراحی ماژولار ساخت شده است که می توان بسته های حفاظتی را مطابق با تهدیدات جدید و الزامات مشتری تغییر داد. نمای عقبی خودرو رزمی شکارچی طراحی ماژولار شکارچی این امکان را می هد بسته های حفاظتی را با افزایش تهدیدات ارتقا داد. کنسول کاربری خدمه شامل توپچی و فرمانده- توپچی در سمت چپ و فرمانده در سمت راست می نشیند. نمایشگر مخصوص برای سرنشین ها- سرنشین ها می تواند از این نمایشگر، دید 360 درجه ای که بوسیله دوربین های که در اطراف خودرو نصب شده است اطلاع یابند فرمانده می تواند در شرایط اضطراری با فشار دادن دکمه های اضطراری حرکت خودرو و یا چرخش برجک را متوقف کند. شکارچی برای انجام ماموریت های با مسافت طولانی طراحی شده است و می تواند به حداکثر برد 500 کیلومتر و حداکثر سرعت 70 کیلومتر در ساعت برسد. نسبت قدرت به وزن شکارچی 24 اسب بخار بر تن است. در صورت شرایط اضطراری فرمانده می تواند فعالیت رانندگی را از راننده سلب کند. از جمله ویژگی ها ممتاز شکارچی مجهز بودن آن به سیستم HUMS است. HUMS یک سیستم مانیتورینگ مبتنی بر حسگرها است با استفاده از تکنیک های جمع آوری داده ها و تجزیه و تحلیل داده ها می تواند ‌ سلامت و عملکرد اجزای مهم خودرو را اندازه گیری کند. HUMS هشدارهای صوتی و تصویری را به خدمه در مورد خرابی و خطرات احتمالی قطعات در حین حرکت و یا در حالی که ثابت است ، ارائه می دهد. در نتیجه خدمه در همه شرایط می توانند میزان عملکرد اجزای اصلی خودرو زرمی را بررسی نمایند. تانک لئوپارد 2SG در کنار خودرو زرهپوش رزمی شکارچی ستون فقرات نیروهای زرهی ارتش سنگاپور را تشکیل میدهند. مشخصات کلی Hunter شرکت سازنده : شرکت فن آوری سینتیک سنگاپور سال ورود به خدمت : 2019 خدمه : 3نفر سرنشین : 8 نفر وزن : 29.5 تن طول : 6.9 متر عرض :3.4متر ارتفاع : 3.4 متر تسلیحات : توپ 30 میلیمتری – مسلسل 7.62 میلی متری – موشک ضد زره اسپایک حداکثر سرعت در جاده: 70 کیلومتر / ساعت برد : 500 کیلومتر عبور از شیب :60 درجه عبور از شیب جانبی : 30 درجه گام عمودی : 0.6 متر عبور از گودال : 2.1 متر مترجم و گردآورنده : Crash نقل با ذکر نام میلیتاری و مترجم بلامانع است.

سلام علیکم تشکر از تاپیک ارزشمند شما یک نکته ، ارتش سنگاپور ، یک پازل کلیدی در راهبرد محاصره سازی چین ایالات متحده در شرق و جنوب آسیا هست بطور قطع بروز رسانی نیروی زمینی این کشور در حالی که به تقریب تهدید زمینی برای ارتش این کشور محتمل نیست ، دلیل مشخصی دارد و آن یکسان سازی سطح رزمی ارتشهای این منطقه ( شامل استرالیا ، ژاپن ، کره جنوبی ، تایلند در کنار سنگاپور ) به نظر می رسد . در حوزه مباحث مربوط به طرح ریزی راهبرد نظامی ، این وضعیت را درقالب سرفصل "یکسان سازی تاکتیک ، راهبرد و سیاست دفاعی " مورد بررسی قرارمی دهند . عمده تلاش سنگاپور ، توسعه قابلیتهای نیروی هوایی در درجه نخست و نیروی دریایی در درجه دوم هست تا در کنار حضور واحدهای رزمی ارتش ایالات متحده و کشورهای نامبرده ، جاه طلبیهای ارتش چین را در شرق و جنوب آسیا و حتی در حوزه اقیانوس آرام محدود کند . نیروی هوایی سنگاپور ، یک گام رو به جلو بسوی مدرنیزاسیون آذرخشی از مالایا

سنگاپور به علت موقعیت ژئوپلیتیکی که داره به نوعی مجبور هست با کشورها منطقه مثل مالزی و اندونزی روابط حسنه ای داشته باشه و البته در این کار موفق هم هست. اما به نظر می رسه اوضاع و روابط کشورها خصوصا در جنوب شرقی آسیا همیشه پایدار نیست. دوستان توانایی تبدیل شدن به دشمن ها رو دارند. خصوصا اینکه در گذشته سنگاپور با همسایگان خود روابط پر تنشی هم تجربه کرده است. پس یکی از علل داشتن ارتش بروز همسایگان سنگاپور هستن همان طور که اشاره کردید سنگاپور کشور کوچکی هست و در حقیقت عمق استراتژیک برای این کشور بی معنی هست. برای همین سنگاپور سیاست بازدارندگی دفاعی رو در پیش گرفت است اما شاید این سوال پیش بیاد که چطور یک کشور کوچک در صورت بروز درگیری توانایی مقابله با کشوری پر جمعیتی مثل مالزی و یا اندونزی را خواهد داشت و چطور می خواهد به بازدارندگی دفاعی برسد. سیاست دفاعی که سنگاپور درپیش گرفت است بهره مندی از فناوری روز است . به نوعی سنگاپور برای رسیدن به بازدارندگی دفاعی در بحث نظامی به یک کشور صاحب سبک تبدیل شده است. کشورهای مالزی و اندونزی عموما نیاز های نظامی خود را از بازارهای خارجی تامین میکنند اما سنگاپور با تولیدات نظامی قدرتمند و به روز به نوعی درصد ایجاد بازدارندگی دفاعی است تا نشان دهد همیشه از همسایگان خود از نظر برتری فناوری جلو تر است. در مورد برد زیاد خودرو شکارچی می توان موضوع را به شکل دیگر هم دید برد زیاد یعنی مداوت بالاتر خودرو رزمی در میدان نبرد و خطوط دفاعی !!

معمولا کشورهای صاحب سبک سلاح ها را بر اساس نیازمندیهای خودشان می سازند. و این نیازمندیها بر اساس رقبا و دشمنان احتمالی و توانمندی های آنها ارزیابی می شوند. برام جالبه بدونم سنگاپور بر اساس چه توانمندیهایی از کدوم دشمنان این زره پوش - و بسیاری سلاحهای دیگر - را توسعه می دهد؟ نیاز بازار هست یا نیاز خودشون؟ خوب است بدانیم سنگاپور کشوری است که حدودا 20 کیلومتر در 40 کیلومتر ابعاد آن است و نزدیک 6 میلیون نفر جمعیت دارد. کشوری با چنین ابعادی در مقابل کدام دشمن می تواند مقاومت کند؟ مثلا اگر بر اساس نیاز خودشون باشه، برد و مخزن سوخت برای این خودرو اهمیت زیادی نباید داشته باشد چون میدان مانور وسیعی ندارد.

رزمایش عبور از رود دانوب بخشی از رزمایش مشترک Saber Guardian 19 عبور نیروهای ناتو از رود دانوب است. رود دانوب یکی از طولانی ترین رودخانه های اروپا است. در این تمرین، ترکیبی از نیروها حضور داشتند. در حقیقت این تمرین همکاری گسترده بین نیروهای هوایی، دریایی و زمینی نیروهای آمریکایی و رومانیایی بود. در جریان این رزمایش تانک های آبرامز مجهز به تروفی شرکت داشتند که با کمک نیروهای مهندسی از رود دانوب عبور داده شدند.

نکته ای که شاید تو نسل هفتم جنگنده ها مطرح میشه و برای همه سیستم های هوشمند یک رویکرد اصلی هست بحث شبکه سازی و تبادل اطلاعات و عمکرد تیمی و گروهی سیستم های هوشمند است این رویکرد برای افزایش کیفیت کاری نه در سطح فردی که در سطح حرکت گروهی هست وقتی با یک نیروی کم طرف هستید بهترین مدیریت روی آن انجام شده و بیشترین تاثیر را خواهد گذاشت ولی وقتی با حجم بالایی نیرو طرف هستیم کیفیت حمله کاهش یافته و تلفات بالا می رود علت این امر اهمیت زمان برای رسیدن به یک هدف خاص هست در نتیجه کیفیت کار کنار گذاشته شده و رسیدن به هدف با هر قیمتی مدنظر قرار می گیرد اما شبکه سازی و مدیریت صحنه نبرد علاوه بر قراردادن اطلاعات مناسب به مدیر جنگ باعث حفظ کیفیت نبرد برای نیروها می شود و میزان بیشتری اطلاعات مفید به انها داده می شود و بهترین عکس العمل را انجام خواهند داد از این رو نیروهای کمتری با کیفیت بیشتری برای مهار نیروهای امدادی دشمن نیاز بوده و نیروی اصلی به راحتی می تواند اهداف خود را بدون نگرانی از خطر یا بار اضافه به عهده بگیرد و هرگونه اقدام دشمن به سرعت شناسایی شده و راهکاری برایش اندیشیده می شود

بنام خداوند بخشنده مهربان   شاهین های صحرای نِقِب   (نگاهی به نیروی هوائی اسرائیل از گذشته های دور تا به امروز)         با سلام خدمت دوستان عزیز میلیتاریست.   در میان کشورهای خاورمیانه، باید بپذیریم که یکی از قدرتمندترین و خطرناک ترین نیروهای هوائی منطقه را ، کشور متخاصم ما یعنی رژیم صهیونیستی دارا می باشد.                   با توجه به ضرورت شناخت عمیقتر و دقیقتر از این دشمن بالقوه کشورمان ، تصمیم گرفتم تا با اجازه اساتید و صاحب نظران انجمن ، یک تاپیک تخصصی و جامع در خصوص آشنائی هر چه بیشتر با نیروی هوائی اسرائیل ایجاد کنم تا در اینجا ضمن بررسی ضمنی و گذرای انواع تسلیحات و بخش های گوناگون این نیرو ؛ با تاریخچه و کارنامه عملیاتی نیز بیشتر آشنا شویم.       نگارنده پیش از این هم در یک تاپیک نسبتا مُفَصَل ، مشابه این تحقیق را در خصوص نیروی هوائی عراق از گذشته های دور تا به امروز ، انجام داده است که از علاقمندان به شناخت نیروهای هوائی برتر خاورمیانه ، برای مطالعه آن دعوت می نمایم.         بدیهی است که این تاپیک که حاصل تحقیقات انفرادی بنده است ، خالی از خلل و اشکال نخواهد بود. به همین دلیل از شنیدن نقطه نظرات کارشناسی دوستان و صاحب نظران گرامی در این حوزه شدیدا استقبال می نمایم.       بخش هائی که در این تاپیک به تدریج مورد بررسی قرار خواهند گرفت عبارتند از : معرفی هواپیماها و هلی کوپترهای رژیم صهیونیستی تاریخچه تشکیل این نیرو جنگ ها و عملیات هائی که این نیرو در آن حضور فعال داشته ساختار اداری و فرودگاه ها و ...   قبل از ورود به بحث اصلی تاپیک و با نیت ایجاد یک شناخت کلی از این نیرو ، چند تصویر متفرقه از نیروی هوائی اسرائیل خدمت دوستان قرار میدهیم:                     ادامه دارد ...   ------------ پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : از بخش بعدی و به تدریج به معرفی تعدادی از هواپیماهای مورد استفاده در ارتش صهیونیستی میپردازیم.     ------------------------------ ترجمه و گردآوری : مهران 55 مالکیت معنوی : بازنشر مطالب این تاپیک فقط با ذکر Military.ir به عنوان منبع مجاز است. منابع : ویکیپدیا ، میلیتاری و ...

بسم الله الرحمن الرحیم فروپاشی پدافند هوایی لیبی در حالیکه انفجار اعتراضات مردمی لیبی به بالاترین سطح خود رسیده بود و تقریبا تمامی این کشور افریقایی درگیر جنگی داخلی شده بود اما شبکه پدافند هوایی این کشور به نظر اوضاع ارام ومناسبی را میگذراند. این بخش از ارتش لیبی که برامده از دهه 80 میلادی و مناسبات گسترده لیبی با شوروی بود تنها چند ماه قبل از شروع نا ارامی های داخلی به روزرسانی و ارتقا گسترده ای توسط روسیه به خود دیده بود و شاید کسی تصور نمیکرد این شبکه به ظاهر توانمند در طی چند ساعت و در حمله موشک های کروز Tomahawk و Storm Shadow و بمب های هوشمند JDAM به مردابی راکد تبدیل شود. پدافند هوایی لیبی یک از معدود پدافندهای باقی مانده در سطح جهان بود که به صورت گسترده از تجهیزات ساخت شوروی استفاده میکرد هنگامیکه حمله هوایی در روز 19 مارس اغاز شد شروع ان با شلیک 112 فروند موشک Tomahawk از کشتی های جنگی امریکا و زیر دریایی ها نیروی سلطنتی بریتانیا به سمت سایت های سامانه های ثابت پدافند هوایی چون سام-2 و سام-3 و سام-5 بود همچنین رادارهای هشدار اولیه و مراکز کنترل هوایی نیز از اهداف اولیه حمله بودند در کنار این حمله تعدادی از جنگنده های تورنادو نیروی هوایی سلطنتی با تجهیز به موشک کروز Storm Shadow به تعدای از مراکز فرماندهی پدافند لیبی نیز یورش بردند.این حملات با چنان موفقیتی همراه بود که در جلسه ای که ساعاتی پس از حمله برگزار شد وزارت دفاع امریکا از نابودی کامل رادارهای پدافند هوایی لیبی خبر داد.همانطور که پیش از این گفته شد شبکه پدافند هوایی لیبی در دهه 80 توسعه پیدا کرده بود با این حال همزمان به دلیل بی کفایتی نیروهای لیبی در نگه داری و اموزش و بکارگیری تجهیزات ساخت شوروی و روسیه بارها گزارشات مختلفی از منابع روسی در عدم رعایت نکات الزامی سازندگان تجهیزات توسط نیروی لیبیایی منتشر میشد. پدافند هوایی لیبی را باید متشکل از سامانه های سام غیرمتحرک وثابت و شمار زیادی از رادارهای هشدار اولیه ساخت شوروی در نظر گرفت البته در تعداد کمی رادار ساخت ایتالیا نیز در بین این تجهیزات یافت میشد .این رادار ها عمدتا شامل رادارهای ساخت شوروی پی-12 و پی-18 بودند .رادار وی اچ اف پی-18 با برد 250 کیلومتر برای پشتیبانی از سامانه های سام-2 و سام-3 تهیه شده بود. و رادار وی اچ اف پی-14 نیز با برد 400 کیلومتر برای پشتیبانی از سامانه برد بلند اس-200 وی ای یا سام-5 خریداری شده بود.این رادارهای هشدار اولیه با رادارهای کنترل زمین پایه عمدتا در باند S ترکیب میشدند از این رادارها میتوان به رادارهای پی-35 و پی-37 اشاره کرد.البته رادار باند L پی-80 نیز از دیگر موجودی های ارتش لیبی بود.همچنین گزارشاتی از وجود رادار 5N69 که از اولین رادارهای سه بعدی وی اچ اف ساخت شوروی بود برای پشتیبانی بهتر از سامانه های اس-200 خبر میدادند. جالب ترین دارایی پدافند لیبی را باید پنج رادار باند ایکس LPD-20 ساخت ایتالیا دانست که وجود این رادارها به واسطه عکس های ماهواره ای در اواخر دهه 80 میلادی کشف شد.بیشتر این رادار ها در سایت های اطراف شهرهای بنغازی و طرابلس و همچنین دو سایت در خلیج سیدرا و در چهار سایت در مرکز لیبی مستقر شده بودند. سامانه اس-200 وی ای را باید با ارزش ترین سامانه پدافند هوایی لیبی دانست که به صورت تخصصی برای نابودی بمب افکن های استراتژیک و سوخت رسان ها .... در برد 160 تا 180 کیلومتری طراحی شده بود.موشک خاص ان با داشتن سیکر مونوپالس با مقاومت بالا در برابر جمینگ و دو مد کاری “Lock On Before Launch” و “Lock On After Launch”بر ضد اهداف در برد کم و برد بالا و همچنین سر انفجاری سنگین خود از دستاوردهای مهم شوروی به حساب می امد که میتوانست اهدافی چون EA-6B Prowler را به راحتی به زیر بکشاند.همچنین رادار 5N62 به عنوان قلب سامانه اس-200 با استفاده از تکنیک شبه پالس داپلر خود که از اخرین فناوری های توسعه یافته شوروی بود که حتی تا 10 سال بعد از توسعه ان در شوروی در امریکا توسعه نیافته بود از قابلیت خوبی در مقاومت برابر اقدامات جمینگ دشمن برخوردار بود لیبی در هر سایت خود دو رادار از این نوع رامستقر کرده بود که وظیفه پشتیبانی از 6 لانچر نیمه متحرک سامانه اس-200 را بر عهده داشتند. یک باتری در بنغازی و یکی هم در مصراته و خلیج سیدرا و شهر طرابلس مستقر شده بودند که همگی از نوع صادراتی اس-200 وی ای بودند.سامانه اس-200 به گفته بسیاری از کارشناسان سامانه ای به شدت پیچیده میباشد و اموزش های فنی و انجام کارتیمی دقیق و مهارت و تجربه عملیاتی کردن ان بخش بزرگی از افزایش شانس موفقیت این سامانه در انهدام اهداف است چیزی که نبود ان در بین پرسنل لیبیایی به دفعات گزارش شده بود و از ناموفق بودن سامانه های اس -200 لیبی در انهدام اهدافی چون E-2 Hawkeyes, و E-3 AWACS که در نزدیکی سواحل لیبی در حال پرواز بودند به خوبی دیده شد. پایان بخش-1 ادامه دارد.... منابع https://www.globalresearch.ca/libyan-surface-to-air-missiles-sam-threat-to-us-allied-forces/23842 https://defense-update.com/20110320_operation_odyssey_dawn.html https://www.flightglobal.com/news/articles/news-focus-how-odyssey-dawn-tamed-libyas-air-defences-354736/ مناطق تحت پوشش سام های لیبی...قرمز سام-2...ابی سام-3...بنفش اس-200

بسم الله.............. 10 بهمن 1397 بدون شک یکی از تاثیر گذار ترین سلاح هایی که در صد سال اخیر تولید شده راکت اندازهای سری آر پی جی است . در این تاپیک قصد داریم به صورت مختصر به معرفی پیشینیان این سلاح و راس آنها سری پانزرفاست بپردازیم سلاحی که در سه کلمه خلاصه میشود ساده ارزان کارامد قسمت اول پدر خوانده در سال 1942 آلمانها آمریکایی ها و انگلیسی ها تقریبا به صورت همزمان در حال توسعه سلاح های بودن که در فاصله های امن <برای اون زمان > نارنجک های ضد زره را به سمت اداوت زرهی دشمن پرتاب کنند آمریکایی ها بروی پرتاب نارنجک ام 9 و 10 کار میکردند که به تولید بازوکا ختم شد . نارنجگ تفنگی ام 9 بازوکا انگلیسی های هم بروی نارنجک تنفگی 68 .mark 1 کار کرده و سرانجام به سمت تولید سلاح PIAT رفتن . نارنج تفنگی مارک 1.68 راکت انداز PIAT استفاده نیروهای آلمانی از راکت انداز PAIT به غنیمت گرفته شده آلمانها هم کار بروی تارنجک های تفنگی Gew.Pz.Gr.61 وGew.Pz.Gr.46 < نارنجک تفنگی ضد زره> رو شروع کردن سری 61 دارای وزن کلی 520 گرم و 200 گرمی مواد منفجر 240 میلی متر طول قطر 61 میلی متر برد سی مترو حداکثر تا 40 متر و قدرت نفوذ 100- 120 میلی متر در زره مدل 46 برد وقدرت نفوذ کمتری داشت نارنجک تفنگی .Pz.Gr.61 نارنجک تفنگی Pz.Gr.46 آلمانها کار بروی سری 61 را دنبال کردن که منجر به طراحی فاست پاترون 42 شد یک سلاح به طول 35 سانتی متر وزن 1 کیلوگرم برد 50 -60متر وقدرت نفوذ 100 میلی متر در زره در واقعا میتوان فاست پاترون 42 را پدر خوانده سلاح های سری آر پی جی و پانزر فاست آلمانی نازی و آلمان بعد از جنگ جهانی دوم دانست طرحی گرافیکی از فاست پاترون 42 از معدود تصاویر فاست پاترون / ممکن است تصویر فوق معلق به دکتر لنگ وایلر از مخترعان اصلی فاست پاترون وپانزر فاست باشد این سلاح به صورت چشمی بدون هیچ گونه سایت نشانه گیری شلیک میشد .اجزای این سلاح تنها یک لوله کوچک حاوی مقداری باروت<خرج> یک اهرم شلیک و کلاهک انفجاری پرتابی بود. طرح خیلی ساده بود. اما معایب بزرگی هم داشت اولا شکل سرکلاهک پرتاب مستعد کمانه کردن ویا عمل نکردن در صورت برخورد به زره های شیب داربود بخصوص که اکثر زره پوش های متفقین دارای زره های شیب دار بودن بیشتر برای ارتش سرخ مورد دیگر کوتاه بودن طول لوله این سلاح بود که علاوه بر یک ویژ گی مثبت به یک ضعف میتوانست تبدیل شود . ممکن بودکاربر در هنگام شلیک تحت تاییر آتش عقبه سلاح قرار بگیرد وآسیب ببیند قطر لوله سلاح هم کم بود و در برخی از موارد احتمال داشت سوارخ شود مورد دیگر قدرت نفوذ در زره این سلاح بود . شاید برای سلاح 1942 این مقدار کافی بود ولی با توجه به طرح های که طرفین جنگ برای ساخت تانکهای سنگین داشتن با ادامه جنگ اثر پذیری این سلاح کم میشد پایان قسمت اول منبع : MILITARY.IR .

          پروژه ی  Prime       سرواژه ی  ( بازیابی دقیق ضمن مانور پذیری در بازگشت ) دومین بخش ار برنامه ی  USAF START  بود . هدف برنامه ی استارت توسعه و اثبات تکنولوژی هواگرد های مانور پذیر با بدنه ی برازا بود که ضمن دارا بودن برد 1100 کیلومتری قابلیت ورود مجدد به جو را داشته باشند  . موارد کاربردی برنامه ریزی شده شامل کلاهک موشک های بالیتسک قاره پیما , بازیابی کپسول های ماهواره های جاسوسی و شناسایی (در ماهواره های قدیمی تصاویر و اطلاعات روی دستگاه ها و نوار های مغناطیسی مخصوصی ضبط می شد و درون کپسول هایی برای بازیابی به زمین فرستاده می شد , که خود این قضیه خودش کلی داستان داشت ... – مترجم )  , و فضا پیما های سرنشین دار بود . X-23 Prime یک هواگرد مقیاس کوچک بازگشتی ازمایشی , از پیکره بندی لیفتینگ بادی SV-5D  بود  که برای هواپیمای تست سرنشین دار X-24A برنامه ریزی شده بود . در 3 پرتاب زیر مداری , این هواگرد رباتی (تصویر بالا)  مانور پذیری در تمام طول مسیر برنامه ریزی شده را اثبات کرد و ,  دچار مشکلاتی در زمینه ی سپر حرارتی شد .   Martin-Marietta X-23A   توضیحات :   سازنده : Martin-Marietta مدل پایه : X-23 شناسه : X-23 نسخه : A سیستم تعیین شناسه : نیروی هوایی ایالات متحده مدت اعتبار شناسه : از 1948 تا کنون نقش : تحقیقاتی   مشخصات  :   طول : 2 متر ارتفاع : 0.8 متر فاصله ی بال تا بال : 1.2 متر وزن ناخالص : 405 کیلو گرم پیشران : فاقد پیشران – هوا سر     Martin-Marietta X-24A     Martin-Marietta X-24A  محصول کمپانی مارتین ماریتا در دهه ی 60 بود . کمپانی مارتین سازنده ی هواپیمای اب نشین PBM Mariner  و بمب افکن  B-26 Marauder در خلال جنگ جهانی دوم بود . همچنین این کمپانی در زمینه ی موشکی بسیار فعال بود که ساخت موشک بالستیک قاره پیمای  Titan II   (که قابلیت استفاده به عنوان ماهواره بر را نیز داشت) از جمله ی دستاورد های مهم این مجموعه محسوب می شود .            X-24A   به منظور تحقیق پیرامون پایداری کانسپت shuttlecock  (توپ بدمینتون) طراحی شده بود , یک تئوری که ثبات هواگرد را در فاز بازگشت به زمین از سرعت مداری تا سرعت فرود ارائه می کرد . فلپ های بدنه , باله ها , و سطوح کنترلی همگی به ان شکلی  مسقر و بکار گیری می شدند که به این پیکره بندی کمک می کردند , به نوعی همانند پرهای انتهای یک توپ بدمینتون . در ابتدا SV-5P نام گرفته بود ,    س  X-24A بر اساس هواگرد بی سرنشین بدنه برازای SV-5D/X-23 PRIME , که چند سال قبل از ان به وسیله ی راکتی از پایگاه هوایی وندنبرگ پرتاب شده بود ,  طراحی شده بود و بسیار شبیه ان بود .       در پایین تصویر برش خورده ی X-24A را مشاهده می کنید . اغلب هواپیماهای راکتی طراحی و پیکره بندی داخلی شبیه این داشتند , به ویژه انهایی که از موتور یکسان XLR-11 استفاده می کردند . مخازن سوخت با هلیوم که غیر قابل اشتعال است تحت فشار بود , و دریچه ها و مجراهای خروجی برای ان تعبیه شده بود تا از ایجاد گازهای قابل انفجار مانند اکسیژن مایع جوشان جلوگیری کند , و نیز مانع فشار بیش از حد مخازن شود . سوخت با فشار زیاد توسط توربو پمپ ها به موتور تزریق می شد .               X-24A همانند سایر لیفتینگ بادی های پیشران دار از نفس اتشین موتور XLR-11 نیرو می گرفت ,   س 2 دستگاه از این موتور ها نیروی رانش X-15 را نیز در پرواز های اولیه اش تامین می کردند . و قبل از ان به واسطه ی همین موتور بود که چاک ییگر سوار بر بال های Bell X-1    دیوار صوتی را برای اولین بار در یک پرواز تحت کنترل بشکند .     Martin-Marietta X-24B     بر طبق اطلاعات رسمی X-24B اخرین هواگرد لیفتینگ بادی سرنشین دار قبل از پرواز اولین شاتل بود . در این تصویر متعلق به 1973 بهبود های اساسی و زیاد ایرودینامیکی بر روی شکل اولیه ی X-24A  خودنمایی می کند . اکنون ظاهر ان کمتر شبیه سیب زمینی پخته است و در عوض بیشتر شبیه یک اتو یا یک ارمادیلو ی یک چشم شده است . اما  برحسب همه ی پارامتر ها , این پرنده در کنار HL-10 یکی از بهترین لیفتینگ بادی های ساخته بود .  مدل B  دارای طول بیشتر و شمای کلی گوه شکل بود .             پس از چند بار تلاش برای لانچ که ناکام ماند , و یک پرواز گلایدری به وسیله ی سرهنگ دوم نیروی هوایی Mike Love (تصویر پایین)  ,   س John Manke  اولین پرواز با پیشران روشن X-24B  را در 15 نوامبر 1973 به انجام  رساند .     مایک لاو چهاردهمین خلبان متمایز نیروی هوایی بود که با یک لیفتینگ بادی پرواز کرده بود . مابین 4 اکتبر 1973 تا 15 جولای 1975 , وی 12 بار X-24B را به پرواز دراورد , و همانند سایر خلبانان , در بسیاری ماموریت های دیگر نیز پرواز کرد . در یک پرواز با پیشران فعال در 25 اکتبر 1974 او X-24B را در بالاترین سرعت کسب شده اش برابر 1.76 ماخ به پرواز دراورد . در 1 مارچ 1976 مایک در ماموریتی خلبانی یک فروند اف-4 را به عهده داشت که در حین پرواز هواپیمای او دچار نقص فنی شد وی مجبور به ایجکت شد اما صندلی ایجکشن نیز دارای نقص در عملکرد بود که جان وی را در 37 سالگی گرفت .        خلبانان X-24B   از چپ به راست : Einar Enevoldson  ,  John Manke ( که پرنده را در 22 می 1975 به بلندترین ارتفاعی که ثبت کرد رساند  74100 پا ),  Francis R. Scobee , Tom McMurtry , Bill Dana , و Mike Love . پس از انکه  Bill Dana اخرین پرواز با پیشران فعال را در 23 سپتامبر 1975 به انجام رساند , مجموعه ای از  خلبانان مهمانی که با پرواز هوا سرشی اشنایی داشتند از نیروی هوایی و ناسا برای ارزیابی ویژگی های فرود X-24B  اورده شدند . این خلبانان پرواز های ازمایشی نیروی هوایی , Francis R. "Dick" Scobee  که بعدها از فضا نوردان شاتل فضایی شد و در ژانویه ی 1986 در تراژدی شاتل چلنجر جانش را از دست داد , و خلبانان تست ناسا Einar Enevoldson  و Tom McMurtry بودند . هر کدام از این 3 خلبان 2 پرواز گلایدری انجام دادند , این 6 پرواز اخرین پرواز های سرنشین دار برنامه ی Lifting Body  بودند .     North American X-15       X-15 زیر بال بمب افکن بی-52 به عنوان حامل . این عکس هم چنین به انعطاف پذیری زیاد بال های این بمب افکن اسطوره ای در حین پرواز نیز اشاره می کند , بال در طول پرواز در حدود 16 فوت خم شده بود . اولین X-Planes  که پیشران راکتی داشت و پس از حمل توسط حامل در میانه ی اسمان لانچ می شد بود و به بررسی  پارامتر های پرواز با سرعت خیلی زیاد در حدالکثر ارتفاع قابل دستیابی پرداخت . درسهایی که از این هواپیما و پرنده های تجربی دیگر اموخته شد ان را به موفق ترین هواگرد سری X در تمام دوران تبدیل کرد , North American X-15  . توسط همان کسانی که برای ما P-51 , T-6 , B-25 , B-45 Tornado (اولین بمب افکن جت نیروی هوایی) ,    س  F-86 و F-100 Super Sabre  (اولین جنگنده ی جت مافوق صوتی که وارد خدمت شد) را به ارمغان اوردند ساخته شد , X-15 طراحی شده بود تا بتواند دور از دست ترین نقاط قابل پرواز در اتمسفر را اکتشاف کند :  بیش از 50 مایل ارتفاع و تا 6 ماخ سرعت پروازی . برای اینکه درک کنید چنین پروازی تا چه میزان متهورانه بود این نکته را در نظر بگیرید که هنگامی که X-15 در اواسط دهه ی 50 رونمایی شد تنها کمتر از یک دهه از شکستن دیوار صوتی می گذشت , و اخرین رکوردهای سرعت و ارتفاعی که کسب شده بود , که به وسیله ی خلبانان X-2     Mel Apt  و Iven Kincheloe  بدست امده بود کمتر از نیمی از انچه بود که X-15  به چنگ اورد .       قیافه ی این یارو خیلی اشنا به نظر میاد ! نه ؟ کجا دیدمش ؟!  اره باید خلبان ازمایشی ناسا Neil Armstrong  باشه :winking:   .  این عکس پس از پرواز با X-15  دو سال قبل از اینکه به عنوان یکی از 9 فضانورد جدید ناسا انتخاب شود از او گرفته شد . هواپیمای موجود در تصویر با شماره ی 56-6670  اولین  X-15  ساخته شده می باشد . خطوطی که در بستر دریاچه ی خشکیده و در پشت سر X-15 مشاهده می کنید توسط اربه ی فرود اسکی شکل ان ایجاد شده است , که احتمالا حدود 2 مایل درازا دارند . برنامه ی ایکس-15 پس از سال ها برین استروم -جلسات علمی و فنی فشرده - در نیروی هوایی , دریایی و NACA (کمیته ی مشورتی ملی هوانوردی) در 1954 شروع شد . این پروژه به عنوان بخشی از سنگ بنای دست یابی هواگرد بال دار و قابل استفاده ی مجدد برای پرواز به مدارات فضایی و بازگشت به زمین طراحی شده بود , چندین دهه قبل از اینکه شاتل های فضایی پا به عرصه بگذارند . در اوج پروژه برنامه ریزی شده بود یک نسخه ی 2 سرنشینه از ایکس 15 یا فضا پیمای جسورانه ی جدید X-20  روی یک بوستر موشک ناواهو  //// پیوند /////   ساخت نورث امریکن لانچ شود . در 1 سپتامبر 1955 نیروی هوایی نورث امریکن را برای ساخت 3 فروند ایکس-15 انتخاب کرد . ساخت اولین فروند در خارج از Inglewood واقع در کالیفرنیا در 15 اکتبر 1958 خاتمه یافت . در این زمان , برنامه ی فضایی 1958  با تشکیل شدن NASA پروژه را تغییر داد . برنامه ی مقدماتی NACA برای دست یافتن به مدار فضایی به دلیل تقارن با پروژه ی کپسول فضایی قابل بازیافت که برای رقابت با شوروی پیریزی شده بود و تحت عنوان Project Mercury شناخته می شد , کنار گذاشته شد . اما ایکس -15 برای کنسل شدن بیش از حد ارزشمند بود , بنابراین اجازه پیدا کرد تا ادامه یابد . در واقع ناسا و نیروی هوایی هر دو در نظر داشتند تا از ایکس-15 برای بدست اوردن اطلاعات در مورد برنامه ی فضایی سرنشین دار خودشان استفاده کنند .       در سومین پرواز با پیشران فعال (چهارمین پرواز در مجموع)  در 5 نوامبر 1959  , Scott Crossfield  در  موتور ایکس- 15 شماره ی 2 دچار اتش سوزی شد که وی را مجبور به فرود اضطراری کرد . در نتیجه ی یک فرود سخت , همان طور که در تصویر می توانید ببینید , کمر هواپیما شکسته شد . این پرنده برای تعمییرات به نورث امریکن فرستاده شد و مجددا به پرواز بازگشت .       خلبانان ایکس-15 , از چپ به راست : سروان جوزف اچ انگل از نیروی هوایی ,  سرگرد رابرت راش ورث از نیروی هوایی , جان مک کی از ناسا , سرگرد ویلیام نایت از نیروی هوایی , میلتون تامسون از ناسا و بیل دانا از ناسا . جوزف انگل مدتی بعد به عنوان یکی از فضانوردان ناسا انتخاب شد , اگر چه قبلا توسط نیروی هوایی لقب فضانورد برای پرواز با ایکس-15 به وی داده شده بود . به خلبانان ایکس-15 نیروی هوایی که با این هواپیمای راکتی در ارتفاعی بیش از 50 مایل پرواز کرده بودند رتبه ی فضانورد اعطا شده بود , در حالی که به خلبانان ناسا که در همین ارتفاع یا حتی بلندتر از ان پرواز کرده بودند چنین رتبه ای از طرف ناسا برایشان در نظر گرفته نشده بود . البته اخیرا نظر ناسا در این مورد اصلاح شد و به خلبانان ناسا نیز این عنوان اعطا شد . در طی یک دهه به طول انجامیدن پرواز های ازمایشی ایکس-15 دوزاده خلبان در این پروژه شرکت جستند , 5 خلبان از ناسا به نام های بیل دانا با 16 پرواز , جو واکر 25 پرواز , جان مک کی 29 پرواز , نیل ارمسترانگ 7 پرواز , و میلت تامپسون 14 پرواز . 1 خلبان از کمپانی نورث امریکن , کراسفیلد 14 پرواز , س 5 خلبان از نیروی هوایی : باب وایت 16 پرواز , باب راش ورث 34 پرواز , جو انگل 16 پرواز , ویلیان نایت 16 پرواز , و مایک ادام 7 پرواز . یک خلبان نیز از نیروی دریایی در این برنامه شرکت داشت , فورست پترسون با 5 پرواز . در 15 نوامبر 1967 ایکس-15 شماره ی 3 با سرعت 5 ماخ  از کنترل خارج و وارد یک مسیر گردابه ای شد , در اثر وارد امدن فشار 15 جی هواپیما از هم پاشید و خلبان مایک ادامز در دم جان سپرد .     جو واکر خلبان ارشد مرکز تحقیقاتی درایدن ناسا در کنار ایکس-15 شماره ی 2 در 1961 . او اولین پروازش با این پرنده را در 25 مارچ 1960 انجام داد . او توانست در پروازی در 7 جوئن 1962 سرعت 5.92 ماخ را تجربه کند . او 24 بار با ایکس-15 پرواز کرد و بلند ترین ارتفاعش را در 22 اگوست 1963 در اخرین پروازش با ایکس-15 بدست اورد  354200 پا معادل 67.08 مایل . این یکی از 3 پروازی بود که واکر توانست در ان به ارتفاعی بیش از 50 مایل دست یابد . پس از ان او با ماه نشین تحقیقاتی پرواز کرد , که برای اموزش فرماندهان اپولو برای فرود در سطح ماه مورد استفاده قرار می گرفت . وی در 8 جوئن 1966 هنگامی که هواپیمای F-104  او  در یک پرواز تبلیغاتی در فرمیشنی همراه  XB-70 پرواز می کرد دچار سانحه ای شد که به مرگ خودش و سقوط و کشته شدن یکی از خلبانان ایکس بی-70 انجامید . /////// پیوند /////////     در یک سپتامبر 1961 , یک ایکس-15 به تازگی از ماموریت بازگشته و به زمین نشسته بود . هنگامی که خدمه مشغول بررسی هواپیمای که هنوز داغ بود بودند , یک فروند  هواپیمای مادر  B-52A   برای یک احوال پرسی در ارتفاع پست از راه رسید.          در 9 نوامبر 1962 , ایکس-15 نگون بخت شماره ی 2 در پی یک فرود اضطراری دیگر مجددا دچار حادثه شد . این بار جک مک کی در پشت فرامین قرار داشت . در این پرواز مک کی موتور را از دست داد و مجبور به فرود اضطراری در Mud Lake  "دریاچه ی لجنی" شد , یکی از چندین دریاچه ی خشکی که برای فرود اضطراری در مسیر پروازی ایکس-15 پیش بینی شده بود . ارابه ی اسکیتی در بستر دریاچه فرو رفت که منجر به ملق زدن پرنده شد . جک توسط خدمه ی نیروی هوایی که در محل حاضر بودند نجات یافت . او به شدت مجروح شده بود , اما برای پرواز دوباره با ایکس-15 زنده ماند , گرچه این مجروحیت در نهایت او را زمین گیر کرد . ایکس-15 شماره ی 2 پس از تعمییرات سنگین در فوریه ی 1964  با نام X-15A-2  یه خدمت باز گشت .       صعود ایکس-15 در اسمان   199 امین و اخرین پرواز ایکس-15 در 24 اکتبر 1968 به خلبانی Bill Dana.   انشاالله ادامه دارد ....   شادی ارواح طیبه ی  شهدای گمنام صلوات   //////////////////////////////////////////////   برای مطالعه ی بیشتر توصیه می شود :   http://www.military.ir/forums/topic/29113-martin-marietta-x-24a-در-مسیر-یک-رویا/   http://www.military.ir/forums/topic/29224-martin-marietta-x-24b-یک-گام-جلو-تر/   http://www.military.ir/forums/topic/2848-هواپیمای-x-15/   ///////////////////////////////////////////////////   با تشکر از :  mohammadarea51   منابع پس از تجمیع نهایی در انتهای تاپیک ذکر می شود ............................................... کلیه ی حقوق برای نویسنده و وبسایت میلیتاری محفوظ است . Military.ir        

اشغال جزایر «تیران» و «صنافیر» عربستان توسط اسرائیل و سکوت چندین ساله اعراب     عربستان همواره با این ادعا ‌که حامی کشور‌های عربی در قضیه جزایر سه‌گانه است، ایران را متهم به اشغال این جزایر ایرانی می‌کند، درحالی‌که دو جزیره «تیران» و «صنافیر» این کشور سال‌هاست در سایه سکوت اعراب در اشغال رژیم صهیونیستی است.       اکنون سال‌هاست که رژیم صهیونیستی بخشی از خاک عربستان سعودی را به تصرف خود درآورده، بدون آنکه حتی مردم این کشور از این موضوع مطلع باشند، این درحالی‌است که آل‌سعود نیز هیچ اقدامی برای باز پس گرفتن آن از خود نشان دهد.     جزایر تحت اشغال کدامند «جزیره تیران» به طور رسمی تابع کشور عربستان سعودی است و در ورودی تنگه تیران قرار دارد و خلیج عقبه را از دریای سرخ جدا می‌کند. مساحت جزیره تیران بالغ بر 80 کیلومتر مربع است. این جزیره به همراه «جزیره صنافیر» که مساحت آن به حدود 33 کیلومتر مربع بالغ می‌شود، قبل از جنگ شش روزه در سال 1967 از سوی «ملک فیصل» در اختیار جمال عبدالناصر،‌ رئیس جمهور وقت مصر قرار گرفت تا مصر از این جزایر در جنگ علیه رژیم صهیونیستی استفاده کند.     نحوه اشغال دو جزیره تیران و صنافیر اما شکست مصر موجب شد تا این جزایر به تصرف ارتش رژیم صهیونیستی درآمد. در 1968 و 11 ماه پس از تصرف این جزایر توسط ارتش رژیم صهیونیستی، فیصل که در آن زمان سفیر عربستان در امریکا بود، از اشغال خاک کشورش آگاه می‌شود و در نامه‌ای به وزارت خارجه آمریکا نسبت به اشغال تیران و صنافیر اعتراض می‌کند.     دیدگاه رابین نسبت به جزایر سعودی "اسحاق رابین"، سفیر وقت رژیم صهیونیستی در آمریکا به فیصل پاسخ می‌دهد که فقط سه نفر از نیروهای جنبش فتح می‌توانند تنگه تیران را ببندند، از این رو این جزایر از اهمیت فوق العاده‌ای برای اسرائیل برخوردار است و به همین دلیل تکلیف جزایر فوق باید طی توافقنامه‌ای امنیتی میان عربستان و اسراییل تعیین شود.     پیمان "کمپ‌دیوید" و تصرف مجدد جزایر به این ترتیب دو جزیره تیران و صنافیر به تصرف ارتش رژیم صهیونیستی درمی‌آید تا نوبت به امضای پیمان صلح کمپ دیوید میان مصر و اسرائیل در سال 1979 می‌رسد. براساس این پیمان رژیم صهیونیستی می‌بایست از این دو جزیره خارج می‌شد و آن را در اختیار نیروهای ناظر بین المللی وابسته به سازمان ملل متحد قرار می‌داد تا بدین وسیله مناقشه مصر و رژیم صهیونیستی پایان یابد. در واقع عربستان جزایر خود را به نفع رژیم صهیونیستی در اختیار نیروهای بین المللی قرار داد و عملا از آنها چشم پوشید. این درحالی است که نباید این واقعیت را نادیده گرفت که طی مذاکرات نیز مصر تلاشی جدی برای بازپس گرفتن جزایر انجام نداد. «انور سادات»، رئیس جمهور اسبق مصر اعتقاد داشت، تیران و صنافیر تابع مصر نیست، بلکه جزئی از سرزمین حجاز به شمار می‌روند، به همین دلیل سعودی‌ها باید برای باز پس گیری آن اقدام کنند.     بی‌تفاوتی آل‌سعود در برابر اشغال خاک خود در مقابل نیز عملا مشاهده شد که آل‌سعود هیچ اقدام یا تلاشی برای بازگرداندن این دو جزیره که بخشی از خاک عربستان به شمار می‌آید، بعمل نیاورد. برخی معتقدند، این جزایر مرجانی که هیچ آب و نفتی در آنها یافت نمی‌شود، ارزش زیادی برای ریاض ندارد، اما این استدلالی نیست که بتوان به آن استناد جست، چون اگرچه این جزایر دارای هیچ منبع نفتی یا آبی نیست، اما از موقعیت استراتژیکی برخوردار هستند، بگونه‌ای که باید آن‌دو را دروازه ورود به خلیج عقبه بر شمرد.     سکوت از ترس رسوایی در واقع باید گفت، این استدلال بیش‌تر به حقیقت نزدیک است که دلیل سکوت عربستان سعودی نگرانی مقامات این کشور از این بود که دنیا و بخصوص جهان عرب متوجه این رسوایی و افتضاح تاریخی عربستان شود که خاندان حاکم بر این کشور بخشی از سرزمین حجاز را اول به رژیم صهیونیستی و سپس به سازمان ملل باخته و البته حضور نیروهای وابسته به سازمان ملل در این دو جزیره به معنای حضور رژیم صهیونیستی در آنهاست، چون به اعتقاد مسلمانان و اعراب سرزمین حجاز دارای قداست خاصی است و رسانه‌ای شدن این واقعیت موجب سرافکندگی خاندانی خواهد شد که ادعای رهبری جهان عرب و اسلام را دارد.     دیگر نکات مبهم اشغال جزایر تیران و صنافیر اما به نظر می‌رسد، این استدلال نیز بیانگر همه حقیقت نباشد، چون نکات مبهم زیاد دیگری درباره تیران وصنافیر وجود دارد که کمتر به آن توجه شده است، از جمله این‌که: چرا نیروهای مرزبانی سعودی به هیچ‌یک از شهروندان سعودی و عربی اجازه نزدیک شدن به این جزایر را نمی‌دهد؟ بگونه‌ای که حتی صیادان نیز اجازه ندارند، در فاصله مابین شهر کوچک «حقل» عربستان و جزایر تیران و صنافیر ماهیگیری کنند؟ آیا نباید گفت، خاندان سعودی حافظ امنیت رژیم صهیونیستی در تنگه تیران است؟ آیا همان‌گونه که رابین می‌خواست یک توافقنامه امنیتی میان عربستان و اسرائیل منعقد شود، این توافق حاصل نشده یا این‌که سعودی‌ها با صهیونیست‌ها توافق کرده‌اند، از طریق تنگه تیران مخازن نفت رژیم صهیونیستی در بندر ایلات را پر کنند؟     آیا نباید از توافق پنهان عربستان و رژیم صهیونیستی سخن گفت سکوت عربستان در پیگیری مسئله جزایر ممکن است، نشان از توافقی پنهان میان این کشور با رژیم صهیونیستی باشد، زیرا یک سال و نیم قبل از حوادث غزه، آل‌سعود از احداث پلی میان منطقه «راس الشیخ حمید» در عربستان و «شرم الشیخ» در مصر خبر داده بود که با واکنش شدید رژیم صهیونیستی مواجه شد تا جایی که پایگاه اطلاع رسانی امنیتی‌-‌‌نظامی "دبکا" وابسته به سرویس‌های اطلاعاتی رژیم صهیونیستی تاکید کرد که «ساخت این پل می‌تواند زمینه یک نزاع بزرگ مسلحانه در خاورمیانه را فراهم کند».     اظهارات یک پایگاه صهیونیستی در موضوع جزایر پایگاه اطلاع رسانی دبکا در ادامه برای خطرناک نشان دادن این اقدام عربستان سعودی دلایل آغاز جنگ 1967 میان اعراب‌-‌اسرائیل را به مقامات سعودی گوشزد کرده و در ادامه می‌نویسد: «جنگ 1967 زمانی درگرفت که به دستور جمال عبدالناصر رهبر مصر تنگه تیران به روی کشتی‌های اسرائیلی بسته اعلام شد».     پلی که هیچ‌گاه ساخته نشد این پل 50 کیلومتری که برای احداث آن هزینه‌ای بالغ بر سه ملیارد دلار در نظر گرفته شده بود، قرار بود ظرف سه سال به بهره‌برداری برسد، اما با وجود گذشت چندین سال از مراسم کلنگ زنی آن، تاکنون هیچ اطلاعاتی از پیشرفت این پروژه در دست نیست.     سکوت عربستان در برابر حمله به نوار غزه غیر از آن جنگ رژیم صهیونیستی علیه نوار غزه و سکوت معنادار عربستان سعودی در برابر جنایات این رژیم این پرسش را به اذهان عمومی مردم منطقه متبادر ساخته که آیا جنگ غزه و سکوت آل‌سعود بخشی از توافق پنهانی عربستان با رژیم صهیونیستی برای پی‌گیری پروژه ساخت پل توسط آل‌سعود در منطقه تیران نیست؟ حوادث آینده پشت صحنه توافقات احتمالی آل‌سعود و جریان اسلام امریکایی را با صهیونیسم جنایتکار آشکار خواهد ساخت.     عربستان و ادعا در برابر جزایر سه‌گانه ایران عربستان سعودی همواره با تاکید بسیار بر حراست و نگهبانی از سرزمین‌های عربی در ماجرای جزایر سه‌گانه، ایران را متهم به اشغال جزایر تنب کوچک، تنب بزرگ و ابوموسی می‌کنند و این درحالی است که جزایر خودشان سال‌هاست در اشغال رژیم صهیونیستی است و سران سعودی جرات اعتراض به اشغالگران را ندارند.     محل دقیق جزایر اشغالی اگر بخواهیم از محل دقیق جزایر تیران و صنافیر سخن بگوییم، باید گفت این دو جزیره در دهانه ورودی خلیج عقبه، یعنی تنگه تیران در شمال دریای سرخ قرار دارند. عربستان سعودی، اردن، رژیم صهیونیستی و مصر کشورهای حوزه خلیج عقبه را تشکیل می‌دهند. کشورهای عربستان و مصر در دو طرف تنگه تیران قرار دارند. خلیج عقبه تنها راه دسترسی مستقیم رژیم صهیونیستی به دریای سرخ است، هم اکنون این رژیم نه تنها کنترل دو جزیره صنافیر و تیران را در دست دارد، بلکه عملا کنترل تنگه تیران نیز در اختیار رژیم صهیونیستی است.   منبع     از رایش مارشال عزیز و هم فکران عزیز ایشان دعوت می کنم نقد خودشون رو نصبت به این متن و اصل واقعه با ما در میان بگذارند     ---------------- منتقل شد PersianKing

به نام خدا سامانه دوش پرتاب red sky 2 red sky 2یک موشک کوتاه برد ضد هوایی ساخت شرکت imi اسرائیل است که برای مقابله با هواپیماهایی که در ارتفاع پائین و متوسط پرواز می کنند و همچنین برای استفاده علیه اهداف زمینی در فاصله نزدیک مورد استفاده قرار می گیرد. سامانه red sky 2 یک سامانه سنسور یکپارچه و دفاع هوایی قابل حمل موشکی است این سیستم نظارت 24 ساعته منفعل , نسل هشدار خودکار و هدایت سلاح یه سمت اهداف طراحی شده را فراهم می کند و از تصمیمات اتش بهینه پشتیبانی می کند سامانه رد اسکای توانایی سیستم های قابل حمل را که در حال حاضر به توانایی اپراتور انسانی محدود شده است گسترش داده اند برای مثال strela(sa-7) وlgla(sa-16) می تواند با اهدافی بالای 5 کیلومتر درگیر شود اما معمولا به سمت اهدافی در رنج یک و نیم کیلومتر تا دو کیلومتر شلیک می شوند جایی که اپراتور می تواند به طور امن اهداف را شناسایی کند و تمامی اعمال پیش راه اندازی را انجام دهد سیستم رد اسکای شناسایی و تشخیص اهداف را در محدوده موثر انجام می دهد این سیستم برای سامانه های مختلف و پیچیده موشکی طراحی شده است مانند stinger امریکا یا strela روسیه و مشتقات بومی ان ها در بسیاری از کشور ها نظیر روسیه و چین قابل دسترس است این سیستم عملیات نا محدود موشکی رادر شرایط نا مساعد اب وهوایی و شرایط دید محدود مانند کوهستان و فضا های شهری امکان پذیر می کند یا استفاده از یک اسکنر اینفرارد این سامانه می تواند چندین هدف را هنگامی که یک flir جداگانه بر روی مسیر راه اندازی شده است دنبال کند فرماندهی کنترل و ارتباطات واحد در یک سیستم متحرک سبک وزن دسته بندی شده است سیستم برای یک اپراتور که توسط دو شخص برای راه اندازی همراهی می شود طراحی شده است سیستم قابل انتقال توسط هلی کوپتر و وسایل نقلیه سبک وزن می باشد این تجهیزات کوچک وبوده و به ساده گی حمل و استفاده می شود و با توجه به امکان حملش توسط سربازهای پیاده در اصطلاح به آن backpacked by X soldiers اطلاق می شود. این سامانه به سرعت علیه اهداف در ارتفاع پائین اماده می شود و برای نابودی هدفش از موشک های MANPAD استفاده می کند.این سامانه امکان پشتیبانی از سربازان را در میدان نبرد علیه اهداف سریع و دارای ابعاد کوچک در زمین و هوا می دهد. همچنین این سامانه مجهز به دوربین های مراقبتی برای دید در شب و روز و در تمام شرایط اب و هوایی است. این سامانه از چهار بخش اساسی تشکیا شده است: 1- (tracker and launcher lt unit ) دو موشک و محل قرار گیری انها . 2-(infra red scanner irs unit ) دوربین مراقبتی و محل قرارگیری ان که اطلاعات کامل را در اختیار قرار می دهد. 3-( command ،communication and control ccc unit ) که کامپیوتر خاصی برای اطلاعات حاصل از واحد irs را تجزیه و تحلیل می کند و به سرباز امکان دستور دادن به تجهیزات و اتصال به مراکز فرماندهی را می دهد. 4-(power supply ) که انرزی مورد نیاز را تامین می کند. این تجهیزات می توانند اهدافی را تا برد 15 کیلومتر و با زاویه 160 درجه را شناسایی کنند. صنایع نظامی اسرائیل سیستم رد اسکای را برای پاسخگویی به نیاز های خاص مشتری و یکپارچه سازی سیستم ها عملیاتی اثبات شده نظیر استینگر و موشک های strela توسط تکنولوژی دقیق controp گسترش داده است تهیه کننده و مترجم :sinagood منبع:http://defense-update.com/products/r/red-sky.htm

خمسه خمسه پس همين كاتيوشاست عجب ... خمسه خمسه كه به زبون عربيه ما ايرنيا همون كاتيوشا ميگيم والا غير كاتيوشا قديمياش خيلي خنده دار بودن لوله هاشونم تيرآهن 12 نبشي كار ميگذاشتن

مطلب جالب و كاملي بود برادر حامد. هرچقدر سعي كردم يه موضوع توش گير بيارم كه اظهار فضل!!! كرده باشم، چيزي گير نياوردم. به ناچار، فقط پستم حاوي تشكر هست ! راستي. من شنيده بودم اين آهنگ، يه طورايي آهنگ تهييج كننده براي بانوان روسي بود كه پسران، همسران و دوست پسران!!! عزيزشون رو به جنگ بفرستن! حالا راست و دروغش پاي منبع شنيده شده !