[quote name='hasanjj2' timestamp='1406772462' post='397805'] با تشکر فراوان بابت مطلب جالب... به نظرتون محدودیت اصلی ناوهای کلاس موج ما برای برخورداری از ترکیب تسلیحاتی مشابه کلاس لوپو، مثلا استفاده از 2 لانچر چهارتایی 2*2 به جای 2 لانچر 2 تایی، محدودیت وزنی هست...؟ چون به نظر نمیاد تبدیل لانچر موجود به 2*2 کار سختی باشه... [/quote] خوشحالم که مورد توجهتون قرار گرفت خب، این دیگه یه عادت شده که هروقت یه ناو خارجی میبینیم سعی میکنیم با کلاس موج یا الوند مقایسه کنیم. ولی باید یه سری نکات رو مدنظر داشت. اول اینکه دقت کنید ناوهای کلاس لوپو نزدیک به 3000 تن وزن دارند در حالیکه کلاس موج و الوند نزدیک به 1500 تن؛ یعنی لوپو دو برابر موج! همچنین لوپو تقریبا 20 درصد بلندتر از موج هست. حالا با این تفاوت در ابعاد و تناژ به تسلیحاتشون دقت کنید! توپ سینه: موج یک 76 م.م؛ لوپو یک 127 م.م توپ پاشنه: موج یک 40 م.م؛ لوپو دو 40 م.م دوقلو موشک ضدسطحی: موج 4 فروند؛ لوپو 8 فروند موشک ضدهوایی: موج 4 فروند؛ لوپو 8 فروند اژدر: هر دو دارای دو پرتابگر سه تایی 324 م.م نتیجه سرانگشتی (!): لوپو با تناژ دوبرابر؛ دو برابر موج تسلیحات داره..... اگرچه این روش مقایسه چندان صحیح نیست!!! دوم اینکه لوپو از ابتدا برای این حجم از تسلیحات طراحی شده و همانطور که در متن اومده برای حجم سنگینی از تسلیحات هم طراحی شده. ولی جماران و دماوند بر پایه کلاس الوند طراحی و ساخته شدند. این مورد حتی از مورد قبلی هم مهمتر هست...چون وقتی سازه ای برای کاربری معینی طراحی میشه، اغلب امکان توسعه و تغییرات کم هست. به هرحال همه ما دوست داریم ناوهای کلاس موج با تسلیحات بیشتر و پیشرفته تر ساخته بشن و ضعفهاشون برطرف بشه... ولی یادمون باشه ابعاد این کلاس برای برخورداری از حجم بالای تسلیحات کوچک هست و باید به فکر کلاسهای بزرگتر بود.

مرداد 1402 خورشیدی رزمایش نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران

مقایسه نمای فوقانی ببر آمریکایی دوکابین و ببر ایرانی دوسُکانه تک کابین

بسم ا...

سلام و خسته نباشید ببینید مشکل اینجاست که چون قیمت شاهد 136 پایین هست میشه تعداد خیلی زیادی شاهد 136 ساخت و پرتاب کرد. وقتی مثلا 50 هزار شاهد 136 ساخته باشی به خاطر قیمت پایین شاهد 136 و برد بالای اون رسما همه ی سیستم های دفاع موشکی نابود میشوند و علاوه بر آن در مثال شما پالایشگاه هم نابود میشود. هیچ راه فراری باقی نمی ماند

بسم ا... بال در بال فانتوم

اولین خرید نظامی ایران از روسیه 3 هزار کامیون کاماز وارد ایران خواهد شد و بخشی از آنها وارد ارکان نظامی می‌شوند. پایگاه خبری صابرین نیوز

به نام خدا Latitude Engineering HQ-40 (Hybrid Quadcopter) هواپیمای بدون سرنشین (UAV) VTOL [2019] Latitude Engineering واقع در توسان آریزونای ایالات متحده در حال توسعه هواپیمای Hybrid Quadcopter دو بازویی است که توانایی برخاست و فرود عمودی (VTOL) را با پرواز رو به جلو ترکیب می کند. این هواپیما مداومتی تقریبا مشابه سامانه های نظامی فعلی ایالات متحده دارد اما ویژگی پرواز عمودی قطعا سودمندی آن را به خصوص در عملیات از کشتی افزایش می دهد. به همین دلیل توجه نیروی دریایی ایالات متحده به این پروژه جلب شده و فعالانه در حال ارزیابی آن در اواخر سال 2013 بود. در سال 2018 این شرکت توسط شرکت L3 خریداری شد. در اصل، Hybrid Quadcopter ترکیب پهپادی مرسومی دارد و از بال های مستقیم، بدنه محفظه موتور مرکزی و 2 بازو با باله سکانی (پشتی و شکمی) و یک پایدارساز افقی استفاده می کند. در بحث پیکربندی نیروی محرکه، تشابه این هواپیما با سامانه های پهپادی مرسوم به پایان می رسد؛ 4 ملخ روتور، 2 تا در انتها های هر بازو، قرار گرفته اند تا نیروی بالا بر عمودی را فراهم کنند. یک ملخ مرسوم در انتهای بدنه نصب شده و به همراه موتور اصلی، پیشران پرواز افقی مورد نیاز را ارائه می دهد. در این ترکیب، ملخ در پیکربندی pusher قرار دارد که به معنی جلو بردن سازه هوایی از عقب است (در مقایسه با قالب ملخ و موتور puller که هواپیما را از جلو در آسمان می کشد). محفظه موتور بدنه در بالای ستون اصلی بال قرار می گیرد. طرح مفهومی Hybrid Quadcopter توسط Latitude Engineering در طرح اولیه 11.3 کیلوگرمی در سال 2011 توسعه داده شد و پس از دوره برنامه ریزی در طول یک روز پیکربندی آن صورت گرفت. آزمایش های موفقیت آمیز، این طرح مفهومی را اثبات کرد. این مدل از 4 موتور الکتریکی استفاده می کند و نیروی خود را از 5 سلول 11000 میلی آمپر ساعتی باتری های پلیمری می گیرد. وقتی HQ به ارتفاع مناسب رسید، موتور افقی گازی 4 زمانه 0.5 اسب بخاری شروع به کار می کند که سرعت کروز پهپاد را به 74 کیلومتر بر ساعت می رساند و مداومت 15 ساعته را فراهم می کند. پهپاد توسط اپراتور زمینی یا سامانه کنترل خودکار مدیریت می شود. خلبان خودکار Piccolo امکان استفاده از شکل های مختلف کنترل از کاملا دستی که در آن پهپاد همانند یک هواپیمای رادیوکنترل پرواز می کند تا کاملا خودکار شامل برخاست و فرود و مسیریابی را می دهد. این نسخه با قیمت حدود 25 تا 30 هزار دلار فروخته خواهد شد. از این طرح، مدلی 30 کیلوگرمی به وجود آمد که در آزمایش های استفاده در کشتی های نیروی دریایی ایالات متحده شرکت خواهد کرد و قادر است از حداقل فضای عرشه در کشتی های با فضای بسته مثل ناوشکن ها و ناوچه ها استفاده کند. با اضافه شدن برد مداومتی پهپاد کلاس پریدیتور، سودمندی تاکتیکی یک پهپاد فرای افق در دریا های آزاد آشکار می شود (Latitude Engineering پیش بینی می کند Hybrid Quadcopter به مداومت 15 ساعته برسد). این مدل از فیبر کربن ساخته شده و با موتور 5 اسب بخاری مداومت 24 ساعته دارد. به علاوه، در امتداد 4 ملخ در سطح بالایی سازه هوایی، 4 ملخ هم در زیر بدنه قرار دارد که آن را تبدیل به اکتوکوپتر می کند. قیمت این نسخه حدود 60 هزار دلار است. 3 دلیل برای استفاده نکردن از روتور های کج پروانه وجود دارد: 1- طراحی HQ آسان تر است، نیاز بخش های متحرک کمتری دارد و اطمینان پذیری اش بیشتر است، 2- هرگونه وزن اضافه توسط مزایای آن جبران می شود و، 3- سامانه پیشران گازی/الکتریکی مداومت بیشتری را برای پهپاد فراهم می کند. نکته آخر به این دلیل است که خروجی قوی تر موتور های الکتریکی برای به پرواز درآوردن HQ استفاده می شود و چگالی انرژی بیشتر موتور های گازی (نسبت به باتری ها) در موقع حرکت افقی به کار می آید. پهپاد های کج پروانه تمام الکتریکی برای مداومت بالا به مقدار زیادی باتری احتیاج دارند. برای پهپاد های کج پروانه بنزینی با مداومت زیاد به موتور های سوپرشارژ 8 سیلندر برای برخاست نیاز است اما پرواز رو به جلو فقط به یک موتور کوچک 4 سیلندر خطی نیاز دارد. محموله آن حول تجهیزات بصری، حسگر ها و جمع‌آوری داده متمرکز است و هیچ مهماتی ندارد. این پهپاد نقش های مهمی برای کشتی های نیروی دریایی ایالات متحده ایفا خواهد کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2019 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: حدود 1 - سازنده: Latitude Engineering - ایالات متحده - کشورهای استفاده کننده: ایالات متحده - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - وزن: 11.3 کیلوگرم (نسخه کوچکتر)، 27.2 کیلوگرم (نسخه بزگرتر) - حداکثر وزن برخاست: 12.2 کیلوگرم (نسخه کوچکتر)، 30.8 کیلوگرم (نسخه بزگرتر) – قوای محرکه: 4 موتور الکتریکی و 1 موتور گازی 0.5 اسب بخاری (نسخه کوچکتر)، 8 موتور الکتریکی و 1 موتور گازی 5 اسب بخاری (نسخه بزگرتر) - تسلیحات: ندارد. محموله شامل دوربین، حسگر، تجهیزات ارتباطی و جمع‌آوری داده - نسخه ها: HQ-40 (Hybrid Quadcopter) (سری پایه) منبع

بسم ا... فالکروم های ناونشین نیروی دریایی ارتش روسیه https://www.aparat.com/v/2WnsK

به نام خدا Kratos BQM-167 Skeeter پهپاد تمرین هوایی بدون سرنشین (2008) پهپاد های هدف هوایی عمر خدماتی طولانی و مفیدی در حوزه نظامی دارند؛ جایی که ارزش آن ها در ارائه آموزش شلیک سلاح برای خلبان ها است. شرکت Kratos Unmanned Systems چندین محصول را برای این نیاز ارائه داده که یکی از این سامانه ها، BQM-167 "Skeeter" (با نام هدف هوایی زیرمقیاس نیروی هوایی (AFSAT) هم شناخته می شود) است. Skeeter در ابتدا برای استفاده نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) توسعه داده شد و به دلیل دارا بودن ویژگی هایی مانند جنگنده ها، همانند جنگنده های نسل چهارم ارزشمند است. Kratos با ارائه هواپیماهای هدف بدون سرنشین این چنینی به تمام سرویس های اصلی ارتش ایالات متحده، نفوذ قابل توجه ای در چرخه دفاعی این کشور داشته. Skeeter در USAF جایگزین MQM-107 "Streaker" شرکت Beechcraft در نقش مشابه شد. BQM-167 اصالتا محصول شرکت Composite Engineering است که توسط Kratos Defense and Security Solutions خریداری شد. این هواپیما با بدنه مرکزی حامل تجهیزات ماموریت های مربوطه، اویونیک، سوخت و پیشران در یک طراحی کشیده و باریک، ترکیب خارجی متعارفی دارد. واحد دم از ترکیب مرسوم تک باله ای به همراه باله های افقی نصب شده در سطح پایین تشکیل می شود. تمام سطوح دمی به سمت عقب متمایلند. بال های اصلی در سطح پایینی کناره های بدنه و رو به عقب است. پاد ها به نوک هرکدام از بال ها متصل می شوند. Skeeter از طریق یک رمپ و با کمک راکت به هوا پرتاب و توسط چترنجات بازیابی می شود. پس از ارزیابی و نوسازی پهپاد دوباره آماده خدمت می شود. طرح اولیه BQM-167 اولین بار در سال 2001 پرواز نمود و در سال 2002 توجه USAF را به خود جلب کرد. مقالات آزمایش منتشر شده، به اولین خرید گروهی در مارس سال 2006 انجامید. قابلیت عملیاتی اولیه (IOC) در طول سال 2008 به دست آمد. مدل ابتدایی BQM-167A حدود 6 متر طول و 3.2 متر طول بال داشت. وزن خالی آن 320 کیلوگرم بود و حداکثر وزنش به 930 کیلوگرم می رسید. این نسخه قدرت خود را از یک موتور توربوجت سری Safran Microturbo TR-60-5 فرانسوی با رانش 4.4 کیلونیوتن می گرفت که سرعت پهپاد را به 0.91 ماخ (1115 کیلومتر بر ساعت) می رساند و توانایی مانور هایی تا شتاب 9 جی را آن می داد. این مدل قادر است تا ارتفاع حدود 15000 متری پرواز کند، توانایی که در بسیاری از جنگنده های نسل 4 دیده می شود. این سامانه می تواند محموله ها را به صورت داخلی و خارجی حمل کند و از رادار های غیرفعال ، یک مجموعه ضد اقدامات الکتورنیکی (ECM)، یک پخش کننده چف و فلیر دفاعی و توانایی تشخیص دوست از دشمن پشتیبانی می کند. تمام این ویژگی ها، به منظور تقلید بهتر از توانایی های هواپیماهای مدرن نظامی استفاده می شوند. نسخه فروش خارجی BQM-167 با نام BQM-167I عرضه می شود. هر واحد این پهپاد 570 هزار دلار قیمت دارد. هم اکنون USAF تعداد 37 فروند از این پهپاد را در اختیار دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2008 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 107 - سازنده: Kratos Defense and Security Solutions (شرکت Composite Engineering) - ایالات متحده - کشورهای استفاده کننده: ایالات متحده - سنگاپور - نقش: آموزشی (توانایی توسعه داده شده برای اشتفاده به عنوان یک مربی اختصاصی برای دانش آموزان خلبانی معمولا با نظارت مربی)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 6.1 متر - طول بال ها: 3.2 متر - ارتفاع: 1.37 متر - وزن: 315 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 646 کیلوگرم (331 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوجت Safran Microturbo Tri 60-5 با رانش 4450 نیوتن - حداکثر سرعت: 1111 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 15000 متر - تسلیحات: ندارد. سامانه های ماموریتی برای تقلید ویژگی های جنگنده های نسل 4 به عنوان هدف - نسخه ها: BQM-167 "Skeeter" (نام سری پایه)، BQM-167A (مدل اولیه) منبع

غرفه ی ایران در نمایشگاه دفاعی بلاروس

کبرا و موشک هوا به زمین شفق جدید مشخصات نسل جدید شفق : برد : 20 کیلومتر وزن سرجنگی : 13 کیلوگرم شلیک کن و فراموش کن هدایت فروسرخ و لیزری

انواع خودرو زرهی براق برای صادرات این خودرو بر اساس خودرو جنگی پیاده نظام بی ام پی 1 به کمک چین در ایران ساخته شده. تعداد ساخته شده طبق منابع غیر رسمی 150 عدد است. چند نوع خودرو زرهی براق توسط وزارت دفاع برای صادرات قرار گرفته شده است. صادرات این محصول به سودان هم قبلا انجام شده. خودرو جنگی پیاده نظام: خودرو جنگی پیاده نظام هوابرد: نفربر زرهی: خودرو زرهی خمپاره انداز: خودرو زرهی راکت انداز : جزئیات:

به روز رسانی خودروهای جنگی پیاده نظام بی ام پی 1 به بی ام پی 2 وزارت دفاع یک به روز رسانی برای بی ام پی 1 در قسمت خودروهای زرهی صادراتی قرارداده. ایران حدود 800 خودرو جنگی پیاده نظام bmp 1 را خریداری کرده همچنین خودروی زرهی براق هم براساس بی ام پی 1 در ایران مونتاژ و ساخته شده که این میتواند گزینه ی ارتقا داخلی هم باشد. همچنین احتمال دارد بی ام پی 1 ها به چهار موشک تاپ اتک سدید 365 مجهز شوند(طبق سخنان سردار) مشخصات ارتقا: ● مجهز به تفنگ 30 میلی‌متری کمربند اتصال دوگانه، که به‌طور خودکار (تثبیت‌کننده) در گوشه و ارتفاع عمل می‌کند. ● مجهز به مسلسل 7.62 میلی متری، موشک انداز متحرک و ثابت و نارنجک دودزا. ● مجهز به دستگاه های دید در شب و روز. ● مجهز به سیستم های حفاظت NBC، آتش نشانی خودکار و صفحه دود. ● مجهز به امکانات ارتباطی و ناوبری، مخابرات و ژیروسکوپ. جزئیات:

نسخه ضد بالستیک سامانه باور ۳۷۳ چگونه میتواند باشد؟ طبق اخبار رسمی، پدافند هوایی ارتش به دنبال ساخت نسخه ی ضد بالستیک باور 373 میباشد. سامانه های دفاع موشکی در جهان برای مقابله با موشک های هسته ای و موشک های معمولی در برد های تئاتر و استراتژیک ساخته شده اند. برای مقایسه با باور 373، سیستم دفاع موشکی آمریکا را معرفی میکنیم. اجزای تشکیل دهنده ی سیستم دفاع موشکی آمریکا : سنسورهای ماهواره و رادارهای زمینی یا دریایی ماهواره‌های فضایی و رادارهای زمینی یا دریایی با هم یک سیستم نظارتی ایجاد می‌کنند که به : شناسایی موشک تهاجمی (تشخیص موشک پس از پرتاب) فرق گذاری (تهدید در مقابل طعمه یا سایر اقدامات متقابل) ردیابی (موشک را "در دید" نگه دارید تا یک رهگیر بتواند آن را پیدا کند و تهدید را از بین ببرد). می انجامد. رهگیرها رهگیرها موشک هایی هستند که پس از شناسایی تهدید مورد استفاده قرار می گیرند. موشک‌ها بوستر را حمل می‌کنند که از موشک جدا می‌شوند (که تقویت‌کننده یا راکت نیز نامیده می‌شود) و کلاهک سپس برای از بین بردن تهدید حرکت می‌کند. کلاهک موشک های امروزی "ضربه برای کشتن" هستند، به این معنی که هدف آنها از بین بردن تهدید با برخورد واقعی با آن است. با توجه به سرعتی که موشک های دشمن ورودی و موشک های رهگیر حرکت میکنند، این کار به طور استعاری با "اصابت گلوله به گلوله دیگر" مقایسه شده است. البته برخی از رهگیرها یک تکه هستند (به این معنی که کلاهک از تقویت کننده ی خود جدا نمی شود)، مانند Patriot Advanced Capability-3 (PAC-3). علاوه بر این، رهگیرها به پرتابگر نیاز دارند. برخی از رهگیرها از سیلوهای درون زمینی، کامیون های متحرک جاده ای یا کشتی ها پرتاب می شوند.در حال حاضر هیچ رهگیر در فضا وجود ندارد، اگرچه این ایده ارائه شده است. این پرتابگرها و رهگیرها را می توان در یک "آتشبار" حمل کرد که می تواند مجموعه ای از پرتابگرها، رهگیرها با تقویت کننده، رادارها و کنترل آتش باشد. دستور و کنترل تمام داده هایی که توسط حسگرها و رادارها پردازش می شود و سپس به کلاهک رهگیر ارسال می شود، از طریق شبکه دیگری از مراکز فرماندهی به هم متصل می شوند. این مراکز در سراسر جهان مستقر هستند و توسط همکاری چندین شاخه و فرماندهی مختلف ارتش ایالات متحده فعالیت می کنند. این مراکز فرماندهی از "کنترل آتش" مراقبت میکنند. ویژگی سیستم دفاع موشکی : این سیستم میتواند علیه اهداف دیگر مانند موشک های کروز و هواپیماها هم به کار گرفته شود. مشکلات دفاع ضد موشکی : این سامانه فقط میتواند با موشک ها در فاز میانی و پایانی عملکرد خود مقابله کنند. عملکرد این سامانه دارای هزینه ی بسیار بیشتری نسبت به هزینه ی حمله ی موشکی است. با موشک های ابرفراصوت سرشی نمی تواند مقابله کند. ______________________ تلخیص و ترجمه از mehdipersian برای میلیتاری _______________________ منبع: https://www.armscontrol.org/factsheets/missiledefenseataglance

آغاز ساخت پایگاه ملی پرتاب ماهواره ی چابهار «حسن سالاریه» معاون وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات از آخرین روند ساخت پایگاه ملی پرتاب چابهار بازدید کرد و ضمن دریافت آخرین گزارش‌ها از روند اجرای کلان پروژه پایگاه ملی پرتاب،‌ کلنگ احداث بخش‌های جدیدی از بناهای این پایگاه را بر زمین زد. پایگاه ملی پرتاب چابهار، یکی از مهم‌ترین پروژه‌های ملی فضایی کشور تحت مدیریت سازمان فضایی ایران است که از سال گذشته فرایند احداث آن آغاز شده است. طبق برنامه‌ریزی انجام شده، در ماه‌های آینده این پایگاه قابلیت نخستین پرتاب‌ ماهواره‌های بومی به مدارهای خورشید آهنگ را پیدا می‌کند./ایرنا

تصویر ماهواره ای موجود از این پایگاه پهپادی-بالگردی سپاه در زاهدان که البته آن زمان تا تکمیل فاصله داشت. این تصویر شمایل پایگاه رو به خوبی نشان میده. این پایگاه دستکم در برخی بخش ها (سوله هارو فاکتور بگیریم) متناسب با شرایط نزدیک به میدان نبرد ساخته شده. وقتی به نقشه و موقعیت قرارگیری پایگاه نگاه کنیم میبینیم که این پایگاه (فرودگاه شهر زاهدان) در نزدیک ترین محل ممکن به محل تلاقی مرز پاکستان و افغانستان است.( این محل تلاقی همانطور که واضح است یک مثلث تشکیل میدهد که نوک آن بسوی شهر زاهدان است). پس از نظر موقعیت این پایگاه میتوان گفت که اشراف کاملی بر منطقه مرزی و البته نظارت دوربرد بر تروریست پرور ترین مناطق دنیا در اختیار ما قرار خواهد داد. البته لازم به ذکر است که هوانیروز ارتش در ضلع جنوبی همین پایگاه از گذشته هلی گاه بالگردی در اختیار داشت. روز گذشته یکی از دوستان در استاتوس مطلب درستی رو متذکر شدند که بنظرم نیاز به توجه بیشتری داره. با توجه به تمامی تمهیدات پدافند غیر عاملی که برای این پایگاه در نظر گرفته شده موقعیت این پایگاه ریسک عملیاتی زیادی در مواقع بحرانی برخورداره. در کل موقعیت فرودگاه زاهدان بسیار عجیب و جای سوال بسیار دارد. در مناطقی که عملا مرز معنای درستی ندارد و هر روز در این مثلث شاهد رفت و آمد اشرار در بین سه کشور هستیم واقعا پایگاهی که در ۲۵ کیلومتری مرز قرار دارد، دارای یک موقعیت بحرانی است. مخصوصا که با توجه به نقشه حد فاصل این پایگاه تا مرز یکی از چریک پسندترین مناطق برای نفوذ تروریست ها میتواند باشد. تمام موارد فوق منهای این است که تهدیدی مشابه نفوذ پهپادی مانند نمونه کرمانشاه برای آن دور از انتظار نیست!

پی نوشت : انشا.. قول تشکیل تیم آکروجت نیروی هوایی با همین پرنده ها ، محقق بشود

بالگردی که در فاصله دورتری نسبت به دوربین قرار دارد ( آبی و سفید ) احتمالاً مربوط هست به پروژه بالگرد آموزشی "میلاد "

البته شاید مشابه این چیزی که شما پیشنهاد دادین نباشه ولی سال گذشته وزارت دفاع در کلیپ های تبلیغاتی از موشک BM-120(فتح)، تهاجم علیه سازه های بتن آرمه و تقویت شده را به نمایش گذاشت. . . . در مورد امکان سنجی چنین طرحی باید گفت که چینی ها موشک DF-15C با برد ۷۰۰ کیلومتر و با قابلیت سنگرشکن در اختیار دارند.

سلام. سیر تکامل کلاه خودهای نظامی قسمت اول کلاه خودها قدمتی به اندازه خود جنگ دارند و یکی از اولین وسایل حفاظتی بکار برده شده در جنگها بوده اند . حتی قدیمی ترین امپراتوری های باستانی که مورد مطالعه قرار گرفته اند ، مانند آکادی ها و سومری ها در 2300 سال قبل از میلاد مسیح نیز از کلاه خود در جنگهایشان استفاده می کردند . با گذر زمان و پیشرفت جنگ افزار و سلاح ، کلاه خودها نیز به عنوان یک ابزار حفاظتی در مقابل آنهاپیشرفت کردند . کلاه خودهای ساخته شده از چرم تبدیل شدند به کلاهخودهای برنجین ، برنزی ، فولادی و در نهایت ساخته شده از فیبرهای پیچیده مدرن امروزی . سعی می کنیم نگاهی به سیر این تکامل بیندازیم . کلاه خود دندان گرازی موکنای یونان : در قسمتی از ایلیاد هومر آمده است : " مریونز به اودیسه یک کمان ، یک تیردان و یک شمشیر داد و یک کلاه خود چرمی بر سر او نهاد که هوشمندانه ساخته شده بود . داخل آن یک لایه به هم بافته شده ضخیم از چرم بود که روی یک کلاه نمدی دوخته شده بود . دور قسمت خارجی آن با هوشمندی به وسیله ردیفهایی از عاج سفید تهیه شده از دندان گراز ، محکم کاری شده بود . در هر ردیف عاجها در جهتهای مختلف قرار گرفته بودند . " امروزه ما می دانیم که این کلاه خودهای پوشیده شده با عاج دندان گراز در بین نظامیان موکنای از 1700 سال قبل از میلاد تا 1000 سال قبل از میلاد به کار می رفته اند . ترکیب چرم و عاج باعث میشده است که کلاه خود یک حفاظت محدود در برابر ضربات و همچنین لبه های تیز داشته باشد . احتمالا در مقابل قلاب سنگ ، ضربات مایل لبه شمشیر مقاومت خوبی داشته است هرچند به نظر نمی رسد در مقابل اصابت تیر و ضربه مستقیم لبه شمشیر حفاظت کافی ایجاد کند . با در نظر گرفتن اندازه و ساختار ، بیشتر کلاه خودهای یافته شده حدود وزنی بین نیم تا یک کیلوگرم داشته اند . وزن سبک آنها در مقایسه با کلاه خودهای دوره های بعدی و حتی کلاه خودهای پیشرفته فیبری با وزن پایین امروزی ، قابل توجه است . فرد استفاده کننده از این کلاه خودها با توجه به تویی چرمی که داشتند ، نسبتا راحت بود . کلاه خود کورینتی : معمولا وقتی به یونان باستان فکر می کنیم ، تصویر این کلاه خود است که به ذهن می آید . کلاه خود کورینتی یکی از رایج ترین کلاه خودهای استفاده شده در طی دوره باستان بود . در طی جنگ های مشهوری در دوره باستان مانند نبردهای ماراتن ، ترموپیل و پلاته ، این کلاه خود گزینه انتخابی بین هوپلیت ها ( سربازان پیاده یونانی ) بوده است. جنس این کلاه خود از برنز است و قسمت خمیده بزرگی دارد که پشت گردن را محافظت می کند . این شکل از کلاه خود از حدود 600 قبل از میلاد تا 100 سال قبل از میلاد استفاده می شد . بیشتر کلاه خودهای کورینتی از ورق برنزی یک تکه ساخته می شدند که باعث می شد کلاه خود به صورت یک پارچه باشد . این کلاه خود اگر چه نمی توانست در مقابل برخورد عمودی تیر دوام بیاورد ولی معمولا تیرها را منحرف می کرد . جنس برنزی این کلاه خود معمولا حفاظت بیشتری در مقابل سلاحهای دارای لبه ( شمشیر و مانند آن ) مختص این دوره فراهم می کرد . کلاه خودهای کورینتی به دست آمده وزنی بین یک تا دو کیلوگرم دارند که به آنها وزنی تقریبا معادل کلاهخودهای امروزی می دهد . برای راحتی این کلاه خودها معمولا داخل آنها یک آستری چرمی استفاده می کردند . معمولا در زمانهای غیر جنگ ، برای راحتی ، این کلاه خودها را بالا می کشیدند . اگر چه برنز هدایت پذیری کمتری نسبت به فلزات دیگر دارد ولی همچنان می توان فرض کرد که این کلاه خود به راحتی با دمای محیط گرما و سرما را انتقال می داده است . کلاه خود رومی : این کلاه خود مورد پسند لژیونرهای رومی ، نسخه های متعدد و متفاوتی داشته است . همچنین بسته به زمان و مکان طراحی آن متغیر بوده است .این کلاهها در بازه زمانی 100 سال قبل از میلاد تا 400 سال بعد از میلاد متداول بودند . آنها یک حفاظ گردن شیبدار ، زائده های محافظ گوش ، تزئینات برنجین و گاهی سایر اجزای تزئینی داشتند . در ادامه کلاهخود طوری ارتقا پیدا کرد که میله های آهنی در سرتاسر آن به شکل متقاطع قرار بگیرند و قدرت حفاظتی آن را مخصوصا در برابر داسهای جنگی بالا ببرند. این کلاه خودها حفاظت نسبی در مقابل اسلحه های با لبه برنده و تیرها فراهم می کردند . با توجه به انواع بسیار مختلف این کلاه خودها ، آنها محدوده وزنی بین نیم تا دو و نیم کیلو داشتند . لایه به کار رفته دذر داخل این کلاهها به نظر می رسد که پشم ضخیم یا انواعی از پنبه بوده است . خیلی ها مطرح می کنند که احتمالا سربازان در زیر این کلاه خود از کلاه ساده استفاده می کرده اند . کلاه خود بینی دار : علت نامگذاری آن به علت به کاربردن یک زائده محافظ بینی است که در وسط صورت کاربر به طرف پایین قرار می گیرد . این کلاهخودها از قرن نهم تا دوازدهم میلادی در اروپا استفاده می شدند . اینها اولین گونه کلاهخودهایی بودند که بیشتر ساختار آنها آهنی بود و معمولا از یک قطعه آهنی پیوسته ساخته می شدند . آنها معمولا بر روی کلاه یک زره زنجیری استفاده می شدند که این کار باعث می شد حفاظت اضافی برای سر ، گردن و گلو نیز ایجاد شود . علاوه بر جنس آهنی آنها ، استفاده همزمان آنها با زره های زنجیری باعث می شد حفاظت خیلی بالاتری برای شخص کاربر ایجاد کنند . با توجه به شکل ساخت و ضخامت آهن ، وزنی حدود یک و نیم تا دو کیلوگرم داشتند . هنگامی که همراه با کلاه زره زنجیری استفاده می شدند وزن مجموع آنها تا حدود سه کیلوگرم می رسید . برای لایه داخلی آنها بنا به راحتی استفاده کننده مواد مختلفی مانند چرم یا پشم به کار می رفت . این کلاهخودها در مقایسه با سایر کلاهخودها ، میدان دید وسیع تری برای استفاده کننده فراهم می کردند . کلاهخود بزرگ : یک تکامل از کلاهخود بینی دار بود که از حدود قرن دوازدهم تا قرن پانزدهم میلادی استفاده می شد . شکلی خمره ای داشت و توسط بیشتر شوالیه ها در ارتشهای ارپا به کار می رفت . این کلاهخود کاملا بسته حفاظت بالایی ایجاد می کرد ولی در مقابل میدان دید کمتر و البته راحتی کمی هم داشت . از حدود قرن سیزدهم میلادی این کلاهخودها همراه با کلاه زره زنجیری به همراه عرقچین آهنی استفاده می شد که حغاظتی سه لایه ایجاد کنند . حفاظت آنها به خاطر پوشش کامل صورت کاملا افزایش یافته بود . همچنین استفاده از حفاظت سه لایه باز هم قدرت آن را افزایش می داد . بیشتر این کلاهخودها کاملا حمله مستقیم با سلاحهای لبه تیز مانند شمشیر و تیرها را متوقف می کردند . وزن خود کلاهخود به تنهایی بین یک و نیم تا یه کیلوگرم بود . با اضافه کردن کلاه زره زنجیری و عرقچین آهنی و آستر داخلی وزن کلی آنها به حدود چهار و نیم کیلو نیز می رسید . به خاطر بسته بودن کلاهخود ، تنفس مشکل بود . حتی بعد از ارتقاهای بعدی که منجر به ایجاد سوراخهایی برای تنفس در روی آنها شد ، باز هم تنفس با آنها راحت نبود . این مشکل در کنار وزن زیاد و محدودیت دید باعث می شد که معمولا بعد از برخورد اولیه در میدان جنگ و در طی درگیری آنها را از سر دربیاورند تا بتوانند آزادی عمل بیشتری درمبارزه داشته باشند . کلاهخود آرمت و کلاهخودهای بسته : این کلاهخودها در اروپادر اواخر قرون وسطی و اوائل رنسانس استفاده می شدند . ویژگی آنها پوشاندن کامل سر و سورت بود. آنها به هم پیوسته و به قدری سبک بودند که استفاده کننده راحت بود . آرمت بیشتر در قرن پانزده و شانزده استفاده می شد ، زمانی که زره های صفحه ای ارپایی توسط آهنگران به کمال رسیده بود . آبدیده کردن و شکل دادن فلزات در این دوره تکامل زیلدی پیدا کرده بود . این کار باعث می شد انواع طراحی ها انجام شود تا فواصل بین قطعات مختلف زره و کلاه خود را که قبلا به عنوان یک نقطه ضعف شمرده می شد ، به حداقل برساند . بعضی از کلاهخودهای بسته طوری طراحی شده بودند که قطعات مدولار برای استفاده در صحنه های جنگ سنگین و سبک یا مسابقات و یا حتی با لباسهای مختلف داشته باشند . بسته به طراحی و ضخامت فلز به کار رفته حدود وزنی بین دو تا سه و نیم کیلوگرم داشتند. همانند کلاهخود بزرگ ، این کلاهخود ها هم مشکل در تنفس ایجاد می کردند که معمولا در مواقع غیر ضروری قطعه صورتی بلند می شد تا مشکل کمتر شود . بیشتر این کلاهها با یک کلاه زیری یا کلاه پارچه ای استفاده می شدند . منبع 2 ادامه دارد ....

توپ آلمانی که البته در کره ساخته میشه موتور که الگو برداری از یک موتور آلمانی هست و ساخت کره و سامانه دفاع فعال ساخت کره و مابقی سامانه ها یا ساخت سامسونگ و هیوندای هست یا با همکاری تالس ساخته شده در هرصورت کره جنوبی از نظر تکنولوژیک کاملا همتراز آلمان و فرانسه و حتی در بعضی موارد برتر هست الخصوص صنایع سنگین و الکترونیک .دلیل همکاری با این شرکتها نه ضعف تکنولوژیک بلکه کمبود تجربه در دنیای مارکتینگ نظامی هست