ایجاد دومین پایگاه پرتاب فضایی کشور/ وضعیت پایگاههای گیرنده فضایی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات از انجام کار مطالعاتی برای ایجاد دومین پایگاه فضایی در کشور خبر داد و با بیان اینکه این پروژه در مرحله نهایی سازی مکان است گفت: در آینده ایران میزبان ایستگاههای هدایت و کنترل ماهواره های سایر کشورها خواهد بود. رضا تقی پور در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به وجود یک پایگاه پرتاب فضایی در کشور و لزوم ایجاد یک پایگاه دیگر پرتاب گفت: در حال حاضر یک پایگاه پرتاب فضایی در کشور وجود دارد اما به لحاظ زاویه تزریق در مدار، با توجه به موقعیت جغرافیایی دارای محدودیتهایی است. بر همین اساس کار مطالعاتی برای ایجاد پایگاه پرتاب دوم صورت گرفته است. تکمیل توانایی ایران در پرتاب ماهواره های مدار پایین وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات ادامه داد: ایجاد پایگاه دوم پرتاب، توانایی ایران را در مورد پرتاب ماهواره های مدار پایین کامل می کند چرا که معمولا ماهواره های مدار پایین با زاویه تزریق 55 درجه و 98 درجه پرتاب می شوند که در صورت تکمیل پایگاه دوم، کشورمان در هر دو نوع پرتاب توانمندی خواهد داشت. تقی پور در مورد مکان یابی انجام گرفته برای دومین ایستگاه فضایی در کشور گفت: مطالعات اولیه ایجاد پایگاه دوم پرتاب فضایی انجام شده که تقریبا در حال نهایی سازی مکان است و در صورت قطعی شدن نام این مکان اعلام خواهد شد. رئیس سابق سازمان فضایی کشور در پاسخ به این سوال که آیا این پایگاههای پرتاب فضایی می تواند میزبان ماهواره های دیگر کشورها باشد به مهر گفت: اگر منظور از میزبانی دریافت سیگنالها است که هم اکنون نیز این کار در حال انجام است. به این معنی که ایران از ماهواره های مختلفی همچون ماهواره های تصویربرداری و مخابراتی سیگنال دریافت می کند. به گزارش مهر، اولین پایگاه پرتاب فضایی ایران در 60 کیلومتری شرق سمنان و جنوب شاهرود واقع است که در سالهای اخیر دو موشک کاوشگر1 و سفیر از این پایگاه فضایی به فضا پرتاب شدند. ایران میزبان ایستگاههای هدایت و کنترل ماهواره های سایر کشورها وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در مورد آخرین وضعیت پایگاههای گیرنده فضایی نیز به مهر گفت: هم اکنون بیش از دو پایگاه گیرنده فضایی در کشور وجود دارد که کار فرماندهی و کنترل (TT&C) و ایستگاههای بزرگ گیرنده از ماهواره های مختلف در کشور را انجام می دهند. با توجه به موقعیتهای موجود این قابلیت وجود دارد که ایران در آینده میزبان ایستگاههای هدایت و کنترل ماهواره هایی که از خاک ایران پرتاب می شوند و یا متعلق به کشورهای دیگر هستند باشد. وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات پیش از این نیز در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه فاز مطالعاتی طرح اعزام فضانورد ایرانی به فضا انجام شده است گفت: این طرح پس از تصویب شورایعالی فضایی وارد فاز عملیاتی می شود و گامهای بعدی آن با سرعت بیشتری طی خواهد شد. http://www.mehrnews.com/fa/newsdetail.aspx?NewsID=1208570

بسم ا...

در پوستر جنگنده کاان ترکیه اسامی شرکتهای مشارکت کننده در این پروژه دیده میشه.لینک همه شرکت ها(27) رو در پایین ذکر کردم جالب توجه گستردگی فعالیت شرکتها در همه زمینه ها علی الخصوص در الکترونیک و ارتباطات ماهواره ایی و اینترنت اشیاءست .عمده شرکتها خصوصی و فعالیتهای گسترده تجاری نظامی بین المللی دارند(تولیدات محدود به حوزه نظامی نیست) https://ctech.com.tr/en/ https://www.botek.com.tr/tr https://www.havelsan.com.tr/en https://anova.com.tr/products/?lang=en https://www.alp.com.tr/Urunler https://www.altinaysavunma.com/en https://www.milpower.com.tr/en/service/avionic-systems/ https://andar.com.tr/products/ https://www.kolt.com.tr/ https://masterdefence.com/tr/donanim.html https://www.aselsan.com/en/defence/category/286/air-defense-technologies https://www.roketsan.com.tr/en https://www.pavotek.com.tr/our-solutions/avionics-systems/ https://www.emge.com.tr/urunler https://www.kimteknoloji.com.tr/en/uretim/ https://www.petlas.com/en/contact https://voltteknoloji.com.tr/en/home/ https://www.tasecs.com.tr/tr/ecs-cozumleri/iklimlendirme-sistemleri/sogutma-sistemleri https://volo.com.tr/programs/aircraft/ https://taac.com.tr/en/home https://www.trmotor.com.tr/turbofan-motor https://www.tubitak.gov.tr/en https://www.stm.com.tr/en/our-solutions/cyber-security-and-informatics/cyber-fusion-centre https://www.aspilsan.com/en/cozum-kategori/havacilik-aku-bataryalari/ https://www.pavelsis.com/avionic-systems/ https://udea.com.tr/en/oem-odm/() https://www.stgm.com.tr/en/display-3/()

سیلبروگل، بمب افکن فضایی آلمان نازی برای مشاهده نسخه اصلی تصاویر بر روی آنها کلیک(لمس) کنید سیلبروگل(Silbervogel)، نام مستعار یک هواپیما یا بهتر بگوییم فضاپیمای آلمان نازی است که در زبان آلمانی معنای پرنده نقره ای را میدهد. این هواپیما توسط یوگن سانگر و ایرنه بردت طراحی شد و قرار بود یک بمب افکن زیر مداری با موتور موشکی سوخت مایع باشد. وقتی صحبت از پرواز فضایی به میان می آید، به طور کلی می توان دو رویکرد را در پیش گرفت: یک موشک بالستیک یکبار مصرف که محموله ای را در بالا جو قرار میدهد همچون موشک ساترن ناسا که فضانوردان را به ماه می برد. که این ایده هم نخستین بار توسط ورنر فون براون که از اتباع آلمان نازی بود مطرح شد. و رویکرد دیگر یک وسیله نقلیه فضایی قابل استفاده مجدد است که می تواند به فضا برسد و سپس سالم به زمین بازگردد و خدمه یا محموله آن سالم بمانند. نمونه هایی از این ایده شاتل فضایی ناسا و البته سیلبروگل است. پس در همین ابتدای کار مشخص شد که هر دو ایده پیش روی سفر به فضا ریشه آلمانی داشتند!!! یوگن سانگر در سن ۲۶ سالگی ایده یک فضاپیمای زیر مداری با نیروی موشکی را مطرح کرد و آن را به عنوان پایان نامه خود برای موسسه پلی تکنیک وین ارسال کرد. با این حال، این ایده برای سال ۱۹۳۱ بیش از حد رویایی تلقی می شد و این طرح توسط دانشگاه رد شد و مهندس آینده نگر ما را مجبور به ارائه پیشنهاد بسیار قابل قبول تری کرد. سانگر که ناامید نشده بود ترتیبی داد که ایده اولیه اش به عنوان کتابی با عنوان "مهندسی پرواز موشک" دو سال بعد منتشر شود. وی همچنین پیشنهادی 16 صفحه ای را به وزارت دفاع اتریش ارسال کرد که حاوی نکات زیر بود: «سرعت هواپیماها مرسوم و ارتفاع عملیاتی فعلی به محدودیت هایی نزدیک شده اند که می توان پیش بینی کرد، داشته های فعلی ارتقای بیشتری در موارد فوق نمی تواند به ما دهد.» مهندس جوان داستان ما به وضوح فناوری بسیار رادیکال تری در ذهن داشت. در همان زمان، او روی طراحی یک موتور موشکی با خنک کننده کار کرد که از گرم شدن بیش از حد موتور جلوگیری می کرد. سانگر در نهایت ایده چرخاندن سوخت موشک را در اطراف نازل های اگزوز، پیش از سوزاندن آن در خود موتور مطرح کرد. عملی که هنوز هم در موتورهای امروزی یافت می شود و ثبت اختراع به نام او در سال ۱۹۳۵ صورت گرفت. در همان سال، او مقاله ای در مجله اتریشی "پرواز" منتشر کرد. با این مقاله و کتابش توجه لوفت وافه را به خود جلب کرد. در سال ۱۹۳۶، وی توسط "وزارت هواپیمایی دولتی" دعوت شد تا یک مرکز تحقیقاتی کوچک در رایش ایجاد کند. سانگر کار بر روی مفهوم سیلبروگل خود را در موسسه جدید واقع در نزدیکی براونشوایگ آلمان آغاز کرد. آلمانی‌ها همچنین یک کارخانه اکسیژن مایع در این تأسیسات به‌علاوه یک ایستگاه آزمایشی برای یک موتور موشکی با رانش ۱۰۰ تنی ساختند که تأییدی بر علاقه وافر آنها به ایده‌های جدید مهندسی بود. رقابت راکتی در آلمان از دهه ۱۹۳۰ شروع شد. ورنر فون براون، که احتمالاً معتقد بود که طرح اتریشی با کارهای او رقابت می‌کند، کار این تازه‌کار اتریشی را چندان خوشایند نمی دانست. با این حال، تلاش ها برای محدود کردن یا لغو پروژه سانگر بی نتیجه ماند. سانگر همچنین دستیار ریاضیدان و فیزیکدان جوانی به نام ایرنه بردت را استخدام کرد که در نهایت تا بیست سال آینده در کنار او خواهد ماند. سیلبروگل شامل چیزی بود که بعداً به عنوان یک بدنه بالابر توصیف شد. این بدنه دارای طراحی مسطح و مستطیلی به طول حدودا ۲۸ متر، عرض ۳متر و عمق ۲متر بود. بدنه رو به جلو نوک تیز بود و در بخش میانی پهن تر میشد و در آن قسمت دو بال نسبتاً کوتاه نصب شده بودند. عرض بال ها حدودا ۱۵ متر بود. بدنه عقب کمی به سمت داخل جمع می شد و به دمی می رسید که از آن نازل های موتور موشکی اولیه بیرون زده بودند و در کنار آنها دو پیشران موشکی کمکی قرار گرفته بود. در قسمت عقب هم بال های کوچک دیگری وجود داشت که البته جزئیات ذکر شده را در تصاویر میتوانید بینید. سانگر فرود سیلبروگل روی باند فرود معمولی را پیش‌بینی می‌کرد و بنابراین یک ارابه جمع‌شونده را در طراحی خود گنجاند، اما روش برخاستن که او برنامه‌ریزی کرده بود کاملاً تازگی داشت. سانگر پیشنهاد کرد که سیلبروگل از یک سورتمه موشکی که روی یک مسیر مونوریل به طول 3 کیلومتر قرار داشت، بلند شود. اگر چه این مسافت به اندازه کافی چشمگیر نبود اما موتور موشک طراحی شده برای خود سورتمه می توانست حدود ۶۰۰ تن نیروی رانش را به مدت ۱۱ ثانیه ایجاد کند. این مقدار برابر با بیش از سه چهارم نیروی تولید شده توسط هشت موتور نصب شده در پرتابگر مرحله اول ساترن۱ است. سیلبروگل پس از جدا شدن از سورتمه با استفاده از موتورهای کمکی، هواپیما و موتور اصلی موشکی با رانش ۶۰۰ تنی را به ارتفاع ۱/۵ کیلومتری می رساند و پس از هشت دقیقه سوختن موتور اصلی، سفینه به ارتفاع ۱۴۵ کیلومتری و به سرعت ۱۷/۸۹ ماخ می رسید. پس از کار موتور اصلی، قرار بود سیلبروگل با سرعت زیاد به سمت لایه‌های ضخیم‌تر اتمسفر فرود آمده و سپس به سمت بالا بپرد، مانند یک سنگ که از روی سطح آب یک دریاچه صاف می‌پرد! این کار تا زمانی تکرار می‌شد که حرکت هواپیما کند شود و در آن نقطه به سمت فرود معمولی روی باند فرود رفته و احتمالاً در یک مسیر بسیار طولانی به سمت پایین سر خورده و گلاید داشته باشد. مسافت پیش بینی شده برای چنین پروازی در حدود ۲۳هزار کیلومتر محاسبه شد. مشکلات گرمایش بدنه هواپیما پیش‌بینی شده بود، اما سانگر معتقد بود که پرواز به سمت بالا در نتیجه هر پرش به سطح هواپیما اجازه می‌دهد تا در محدوده‌های قابل قبول خنک شود. ۳ ماه قبل از شروع جنگ جهانی دوم، سانگر مجموعه‌ای از آزمایش‌های اصطکاک را آغاز کرد و همچنین ساخت مدل سیلبروگل در مقیاس ۱/۲۰ را آغاز کرد. با شروع جنگ، سانگر مجبور شد یا پروژه خود را رها کند و بر تحقیقات بیشتر در مورد هواپیماهای متعارف متمرکز شود یا سیلبروگل را برای اهداف نظامی تطبیق دهد. او گزینه دوم را انتخاب کرد و هواپیمای فضایی ناگهان به یک روش امکان پذیر برای حمله به آمریکا تبدیل شد. بنابراین، یک بمب افکن حمله به آمریکا بر روی کاغذ، حداقل دو سال قبل از اینکه ایالات متحده با آلمان وارد جنگ شود، جنبه واقعی پیدا کرد. سانگر و بردت با هم این طرح را توسعه دادند و آن را به سلاحی تبدیل کردند که برد کافی برای رسیدن به ساحل شرقی ایالات متحده را داشت. هنگامی که به آنجا می رسید، یک بمب ۴تنی را روی هدف می انداخت و سپس به پرواز بر فراز قاره و اقیانوس آرام ادامه می داد و در جایی در قلمرو تحت کنترل ژاپن فرود می آمد. چنین پروازی توسط این دو مهندس ۲۴هزار کیلومتر محاسبه شد که در حد توانایی های تئوری شده برای سیلبروگل بود. با گذشت جنگ و کمبود های پیش آمده، پروژه های موشکی V از اولویت بسیار بیشتری در رایش برخوردار شدند، به ویژه اینکه توسط شخصیت های ارشد در رایش سوم حمایت می شدند. در نتیجه در سال ۱۹۴۲ به سانگر دستور داده شد تا تمام کارها بر روی موتور موشکی خود را متوقف کند. این مهندس به "موسسه تحقیقاتی گلایدینگ آلمان" منتقل شد، جایی که تا پایان جنگ بر روی طراحی هواپیماهای با موتور جت کار کرد. کارشناسان پس از جنگ محاسباتی را که او و ایرنه بردت برای بررسی جریان گرما در طول ورود مجدد استفاده کرده بودند تجزیه و تحلیل کردند.آنها یک خطای ریاضی پیدا کردند، اشتباهی که نشان می داد سطوح حرارت بسیار بیشتری از آنچه که مهندس اتریشی در طراحی خود مجاز دانسته رخ خواهد داد. با استفاده از این محاسبات ناقص، بمب افکن و خلبان نگون بختش در این مرحله از ماموریت می سوختند. پروژه X-20 آمریکا که سانگر بعد جنگ بر روی آن کار کرد. همه اینها برای سانگر و بردت در سال ۱۹۴۴ ناشناخته بود و شامل اولین ها میشد، با این حال آنها توانستند یک پیشنهاد تجدید نظر شده را برای دو نوع مختلف از سیلبروگل ارائه دهند. نخست هواپیمای کوتاه بردتر با هدف حمله و بمباران نیویورک طراحی شد، و طرح دوم با عنوان گلایدر دوربرد بین قاره ای، که از نظر تئوری به هر هدفی در هر مکانی می‌توانست حمله کند. ۱۰۰ نسخه از دو طرح مذکور بین مقامات و آژانس های مختلف در سراسر رایش سوم توزیع شد. یکی از همین موارد بود که بعد ها به دست یک مقام شوروی رسید و امروزه ما از این طرح شگفت انگیز اطلاع داریم‌. البته داستان این هواپیما به همین جا ختم نمی شود در دوران بعد جنگ هم همچنان داستان های جاسوسی برای این دانشمند و این طرحش به دست شوروی ادامه داشت که اشاره به آن فرصت دیگری را می طلبد. نویسنده: Navard این مقاله برای military.ir تهیه شده و هر گونه برداشت از آن با ذکر نام نویسنده و این منبع بلامانع است منبع۱ منبع۲

شلیک بالستیک خرمشهر-4 ( خیبر ) https://www.aparat.com/v/QYF25

فیلم از پرواز مسراشمیت 262 از دید اسکادران متفقین https://aparat.com/v/hwUCv

بسم ا... درسدن - آلمان - سال 1952 هشت سال پس از پایان جنگ دوم جهانی

الحاق دو ناو جدید کلاس شهید سلیمانی به نیروی دریایی سپاه سردار تنگسیری: شناورهای شهیدان صیاد شیرازی و حسن باقری به این نیرو الحاق یافته است. 3 شناور تندرو با تجهیزات پیشرفته (کلاس شهید سلیمانی) در کارخانجات شهید محلاتی بوشهر، وزارت دفاع و پشتیبانی و شرکت دانش‌بنیان ساخته شده و در این راستا ساخت شناور رزمی تندور ابومهدی المهندس با بدنه آلومینیوم نیز انجام شده و این کشتی ها به نیروی دریایی سپاه پاسداران الحاق شده اند.

اولین تصویر ماهواره ای از یک سایت پدافند هوایی ایران مجز به باور 373 این سایت پدافند قبلا میزبان اس 200 در جنوب تهران بوده است. مواردی که در تصویر به طور قطعی دیده میشود رادارهای باند s و x است.

با سلامی دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست بائوباب - کی ( Baobab-K M-LS ) بائوباب-کی (Baobab-K) یک سیستم مین گذاری (Mine-Laying System) خودکار محصول کشور لهستان است که بر روی شاسی کامیون Jelcz 8×8 نصب شده است. بائوباب یک سیستم مین گذاری خودکار جدید است که توسط شرکت دفاعی لهستانی Huta Stalowa Wola (HSW) و شرکای آن توسعه یافته است. از این سیستم می توان برای ایجاد میدان های مین و موانع ضد تانک پراکنده در اندازه ها، تراکم ها و با زمان های خود انهدامی مختلف استفاده کرد. کنسرسیومی به رهبری HSW و متشکل از Jelcz، Belma، WB Group و موسسه فناوری مهندسی نظامی مسئول توسعه این سیستم است. HSW، Jelcz و Belma زیرمجموعه های گروه تسلیحات لهستانی، یک پیمانکار دفاعی دولتی هستند. گروه WB سیستم ارتباطات رادیویی، سیستم های مدیریت میدان مین تاکتیکی TOPAZ و الکترومکانیک Baobab-K را تامین می کند. بازرسی تسلیحات وزارت دفاع لهستان (در حال حاضر آژانس تسلیحات) قراردادی را با این کنسرسیوم برای توسعه نمونه اولیه خودروی Baobab-K در دسامبر 2018 امضا کرد. نمونه اولیه سیستم مین گذاری در بیست و نهمین نمایشگاه بین المللی صنعت دفاعی MSPO که در شهر کیلچه، لهستان، در سپتامبر 2021 برگزار شد، به نمایش گذاشته شد. این پروژه با نتیجه آزمایش صلاحیت مثبت در نوامبر 2022 تکمیل شد. HSW قراردادی به ارزش تقریبی 510 میلیون زلوتی با آژانس تسلیحاتی امضا کرد تا 24 خودروی مین ریز Baobab-K برای نیروهای مسلح لهستان در ژوئن 2023 تامین کند. این قرارداد بین سال های 2026 و 2028 محقق خواهد شد. طراحی و ویژگی های سیستم مین گذاری Baobab-K Baobab-K یک سیستم مین گذار سوار بر کامیون است که می تواند از یک ایستگاه کنترل زمینی هم کنترل شود. طراحی آن بر اساس شاسی کامیون Jelcz 8×8 است که دارای قابلیت تحرک بالا و قابلیت حمل بار است. فرآیند مین گذاری کاملاً خودکار این سیستم به آن اجازه می دهد تا به سرعت بین حالت های «حمل و نقل عادی» و «مین ریزی جنگی» جابجا شده و تغییر وضعیت دهد. این خودرو می تواند به شش پرتابگر (پرتاب کننده مین) مجهز شود که می تواند مین های ضد تانک قابل برنامه ریزی MN-123.1 و MN-123.2 ساخت بلما را حمل کند. می توان از جرثقیل برای بارگیری/تخلیه پرتاب کننده های مین روی وسیله نقلیه مهمات استفاده کرد. پنج مین ضد تانک در یک جعبه مین (لانچر) بارگذاری شده است، در حالی که هر پرتابگر می تواند با 20 کاست نصب شود تا هر وسیله نقلیه بتواند تا 600 مین را حمل کند. همچنین این سیستم می تواند به هشت نارنجک انداز دودزا 81 میلی متری بر روی سقف کابین راننده مجهز شود. سیستم مین گذاری که برای عملیات توسط واحدهای مهندسی در سطح تاکتیکی نیروهای مسلح طراحی شده است، می تواند برای انهدام خودروهای زرهی و سایر وسایل نقلیه مستقر شود. کنترل مین گذاری و ارتباطات نمایشگر سیستم های مدیریت میدان مین تاکتیکی TOPAZ سیستم کنترل ، امکان کنترل مین گذاری و نظارت بر فرآیند را در حالت های اتوماتیک و دستی فراهم می کند. در حالت خودکار، یک رایانه داخلی برای محاسبه پارامترهایی مانند سرعت خودرو و تنظیمات پرتابگر و همچنین تنظیم فرکانس پرتاب مین در حال حرکت استفاده می شود. سیستم جدید فناوری اطلاعات و ارتباطات که در خودرو ادغام شده است، امکان تجسم میدان مین را بر روی نقشه دیجیتالی برای نمایش بر روی صفحه کامپیوتر فراهم می کند. داده های ضبط شده حاوی پارامترها و مختصات میدان مین را می توان بیشتر از طریق ارتباطات رادیویی به سطح فرماندهی بالاتر فرستاد. جزئیات مین ضد تانک MN-123 انواع مین های ضد تانک MN-123 + همین مین و لانچر طراحی شده برای بائوباب نسل جدید مین‌های پراکنده ضد تانک MN-123 برای راه‌اندازی میدان‌های مین، با بهره‌گیری از سیستم مهندسی موشک‌ها طراحی شده‌اند. مین که با یک شارژ تجمعی دو اثره و یک جرقه زن غیر تماسی ادغام شده است، هنگامی که یک وسیله نقلیه از روی آن عبور می کند، فعال می شود. جزئیات شاسی کامیون Jelcz شاسی کامیون Jelcz دارای طول 11 متر، ارتفاع 3.4 متر و عرض 2.6 متر است. وزن رزمی آن 31700 کیلوگرم است. قاب کانتینری 20 فوتی کامیون به آن اجازه می دهد تا پس از پیاده کردن سکوی مین گذاری به عنوان وسیله نقلیه حمل و نقل استفاده شود. کابین زرهی این وسیله نقلیه دو نفر خدمه را در خود جای می دهد و حفاظت بالستیک STANAG 4569 (توضیحات) را تا سطح یک ارائه می دهد. زیرسیستم های دیگر روی سیستم مین گذاری Baobab-K این زیرسیستم ها شامل یک صفحه کنترل برای پرتاب کننده نارنجک های دودزا ، یک تستر برای جعبه های مین، یک GPS و یک کیلومتر شمار، یک سیستم فونت برای ارتباطات دیجیتال و یک فرستنده گیرنده با فرکانس بسیار بالا RRC 9311AP است. تحرک و عملکرد برد این کامیون در شرایط خارج از جاده 580 کیلومتر و در جاده های آسفالت شده 1650 کیلومتر است. می تواند به حداکثر سرعت 85 کیلومتر در ساعت دست یابد. این وسیله نقلیه مجهز به سیستم باد کردن لاستیک مرکزی است که به آن اجازه می دهد در حالت run-flat کار کند. همچنین می تواند از موانع به ارتفاع 0.3 متری بالا برود و از سنگرهای 0.6 متری عبور کند. Baobab-K می تواند از محور خودرو تا برد 30 تا 90 متر با سرعتی بین 5 تا 25 کیلومتر در ساعت مین گذاری کند. بائوباب می تواند یک میدان مین به طول 1800 متر با پتانسیل قرار گرفتن مین ها در کناره ها و عقب وسیله نقلیه قرار دهد. زمان لازم برای احداث میدان مین توسط یک واحد مین ریز (اصطلاحا زمان تخم ریزی) کمتر از 22 دقیقه و زمان بارگذاری مجدد کمتر از 30 دقیقه است. منبع 1 منبع2 پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند. .

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست. این هم چند تصویر زیبا و اصطلاحا کارت پستالی از شمشیرباز نیروی هوائی ایران ؛ بمب افکن تاکتیکی Su-24 ، تقدیم به عزیزان علاقمند : شمشیرباز پارسی (IRIAF SU-24 Fencer) فورمیشن سه فروندی کلاسیک نهاجا از همه رنگ ، خیلی قشنگ (البته در مورد تصویر اول خیلی مطمئن نیستم که اصل است یا ماکت) یک رنگ دیگه و یک استتار دیگه ! باز هم یک رنگ دیگه و یک استتار دیگه !! شمشیرباز مسلح این گروه خشن (شمشیرباز دماغ قرمز و سایر رفقا) [به یاد فیلم این گروه خشن سام پکین پا] سه تفنگدار (در واقع درست تر این است که بگوئیم 3 شمشیرباز ) پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. .

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست. نیروی دریائی رضاخان (قطعه دیگری از پازل یک ژاندارمری بزرگ) جستارگشائی: در تحلیل دوران حکومت رضاشاه پهلوی باید به این مسئله اذعان کرد که مسائل خارجی و تهدیدات بیرونی تقریبا در دوران حکومت وی جایگاهی نداشتند و بخش عمده هم و غم وی صرف امور داخلی شده بود و در این مسیر مهم‌ترین ابزاری که وی برای محقق کردن اهداف خود به کار می‌گرفت ارتش بود. در دوران رضاشاه هزینه‌های نظامی بخش زیادی از بودجه عمومی کشور را به خود اختصاص می‌دادند و از این نظر نوعی ناهمطرازی میان وضعیت عمومی کشور از سویی و وضعیت ارتش از سوی دیگر وجود داشت. در این میان نیروی دریایی نیز در زمره نیروهایی بود که رضاخان میرپنج آن را برای تکمیل ارتش خود به کار گرفت و البته شاید بتوان عنوان کرد که عظمت این نیرو به حضور چند ناو جنگی در خلیج فارس محدود شده بود. شاید بتوان عنوان کرد که نیروی دریایی رضاشاه صرفا یک عنوان برای تکمیل پازل ارتش در ذهن رضاشاه بود؛ رضاشاه می‌دانست که صرفا نمی‌تواند به قوای هوایی و نیروی زرهی و زمینی خود تکیه کند و قطعا نگاه بیرونی ایجاب می‌کند که تمامی پازلهای ارتش کامل باشد و بنا به همین ضرورت نیروی دریای خود را نیز شکل داد که پایگاه اصلی آن در جنوب کشور بود. در پست پیش‌رو تلاش شده تا به محل تشکیل این نیروی دریایی، توان آن و همچنین جایگاه این نیروی دریایی در حضور فیزیکی انگلیسیها در جنوب پرداخته شود. شکل‌گیری نیروی دریایی نخستین زمزمه‌ها و تحرکات برای تأسیس نیروی دریایی ایران در سال ۱۳۰۲ شکل گرفت و جالب آنکه مبنای آن نیز تصرف یک کشتی کوچک از سوی ارتش بود؛ این کشتی که عنوان کشتی مظفری داشت به تصرف ارتش درآمد و رضاخان که البته هنوز در آن زمان شاه نشده بود بر همین اساس به فکر تشکیل نیروی دریایی افتاد! در اسفندماه سال ۱۳۰۳ بود که نیروی دریایی ایران با کمترین نیروها و تجهیزات عملا اعلام موجودیت کرد و نخستین عملیاتهای آن نیز معطوف به سرکوبی مخالفان بود؛ سرکوب ترکمنهای مسلح دشت گرگان و سرکوبی شیخ خزعل در خوزستان از جمله عملیاتهایی بود که با تکیه بر همین قوای محدود در نیروی دریایی اولیه ایران صورت گرفت، اما همین دو عملیات این جرقه را در ذهن رضاخان میرپنج زد تا بعدها نیروی دریایی به‌زعم خود نیروی دریایی مدرنی را در شمال و جنوب ایران تاسیس کند. (تاریخ ارتش ایران ، ص 292) نیروی دریایی قوای بحریه می‌شود از زمان طرح‌ریزی نیروی دریایی اولیه ایران در سال ۱۳۰۳ تا سال ۱۳۱۱ عملا اتفاقات چندانی در نیروی دریایی ایران به‌جز چند عملیات برای سرکوب مخالفان اطلاعات دیگری در دست نیست، اما در سال ۱۳۱۱ نیرویی با عنوان قوای بحریه جایگزین نیروی دریایی ایران شد و سرتیپ عبدالرضا خان افخمی رئیس رکن دوم ارتش اداره آن را برعهده گرفت. علاوه بر این رضاخان میرپنج در این زمان برای ساماندهی به وضعیت قوای بحریه ایران اقدام به خرید ناوهایی از کشورهای اروپایی و از جمله ایتالیا کرد تا به زعم خود نیروی دریایی ایران نیز از سایر قوای ارتش عقب نماند. با ورود ناوهای ایتالیایی از مسیر کانال سوئز، دریای سرخ، اقیانوس هند و دریایی عمان، نیروی دریایی ایران به فرماندهی سرهنگ غلامعلی بایندر در خلیج فارس تشکیل شد. (تاریخ سیاسی بیست و پنج ساله ایران ، ص 42) و بعدها خرمشهر و بوشهر به عنوان پایلوت اصلی نیروی دریایی ایران در جنوب کشور قرار گرفتند. یک هنگ مکانیزه با صد تانک و چند ناوچه نیز در این برهه به قوای بحریه ایران اضافه شد تا زمینه پایه‌گذاری قوای بحریه ایران بیش از پیش فراهم شود. (توسعه و نوسازی ایران در زمان رضاشاه ، ص 137) وابستگی؛ پاشنه آشیل نیروی دریایی شاید بتوان از همین نکات اولیه این‌گونه نتیجه‌ای ابتدایی گرفت که یکی از معضلات بزرگ نیروی دریایی ایران در دوره رضاشاه این بود که بسیاری از ادوات و کشتیها با سفارش مستقیم ایران و توسط غربیها ساخته می‌شدند و به عبارت دیگر هیچ‌گاه صنایع مادر در حوزه کشتی‌سازی در این برهه زمانی وارد ایران نشدند؛ علاوه بر این، بسیاری از دریاداران اولیه ایرانی در دوره رضاشاه نیز آموزش دیده در کشور ایتالیا بودند و همین مسئله سبب شد تا بعدها زمینه بومی سازی و نهادینه‌سازی صنایع دریایی در ایران فراهم نشود. برای مثال در سالهای ۱۳۱۱ و ۱۳۱۲ رضاشاه تصمیم به تجدید قوا در نیروی دریایی خود نمود و در این زمینه ریش و قیچی را به ایتالیاییها سپرد و بلافاصله نیز تعدادی از افسران ایرانی به این کشور رهسپار شدند تا در زمینه علوم و فنون دریایی به آنها آموزشهایی ارائه شود. مماشات با نیروی دریایی انگلیس در جنوب کمیت و کیفیت نیروی دریایی ایران در این برهه برای مثال با حضور نیروی دریایی انگلستان در جنوب نیز خود موید مسائل بسیاری در این حوزه است؛ اساسا تشکیل نیروی دریایی باید به حضور و اشغال جزایر خلیج فارس از سوی انگلیس پایان می‌داد، اما رضاشاه در این زمینه بیشتر به دنبال مماشات و راهکارهای دیپلماتیک بود (مبالغه مستعار ، ص 72) و از هرگونه اقدام تند که سبب واکنش نیروی دریایی انگلیس شود پرهیز می‌کرد. براساس اسناد تاریخی، غلامعلی بایندر؛ فرمانده ارشد نیروی دریایی ایران در سال ۱۳۱۲ انگلیسیها را از منطقه باسعیدو اخراج می‌کند؛ این اقدام ولوله عجیبی در خلیج فارس ایجاد می‌کند و احساسات ساکنان جنوبی خلیج فارس را به سود ایران و به زیان انگلیس تغییر می‌دهد؛ چنین وضعیتی منجر به اعتراض شدید دولت انگلیس به ایران می‌شود؛ در این میان رضاخان از اقدام غلامعلی بایندر حمایت نمی‌کند بلکه سیل سرزنشها را به سوی وی روانه کرده و فرمانده نیروی دریایی‌اش را از هرگونه اقدام ابتکاری و تهاجمی علیه انگلیسیها در خلیج فارس برحذر می‌دارد. این اقدام رضاخان بیانگر این است که اساسا نیروی دریایی ساخته و پرداخته شده از سوی رضاخان صرفا مانند ارتش وی قرار بود نقش یک ژاندارمری بزرگ را ایفا کند و به معنای واقعی کلمه قرار نبود جزئی از ارتش ملی باشد؛ نیروی دریایی رضاشاه نیز صرفا وظیفه مانور داخلی داشته تا حفظ امنیت مرزها. این اقدام رضاشاه و واکنش فوری وی به فرمانده نیروی دریایی‌اش در قبال عمل ابتکاری وی بیانگر دکوری بودن نیروی دریایی است که عملا نمی‌تواند عملی مخالف منافع انگلیسیها و موافق منافع ملی ایرانیان صورت دهد و ناوهای مستقر شده در جنوب ایران نیز عملا کارایی خاصی نداشتند. طنز تاریخ اما اینجاست که تمامی ادوات و ابزارهای نیروی دریایی ایران پس از ماجرای اشغال کشور در شهریور ۱۳۲۰ توسط انگلیسیها مصادره شد و آنها این روند را تا سال ۱۳۲۶ عملا ادامه دادند. فروپاشی نیروی دریایی در شهریور ۲۰ ناو ببر در زمان بیطرفی ایران و پس از دستور ترک مقاومت توسط انگلیسی ها غرق شد ارتش ایران که رضاشاه روی آن مانور زیادی می‌داد در شهریور سال ۲۰ در فاصله زمانی بسیار اندکی در مقابل حمله متفقین دچار فروپاشی شد و تاب و توان مقاومت نداشت؛ نیروی دریایی نیز در این میان مستثنی نبود و نتوانست مقاومت چندانی به ویژه در قبال حمله انگلیسیها از جنوب کشور داشته باشد؛ این در حالی بود که نیروی دریایی جنوب در این برهه زمانی حدود ۱۰۰۰ نیرو و پرسنل داشت اما تاب مقاومت در برابر انگلیسیها را نداشت. حدود ۶۰۰ نفر از نیروهای ناوگان و پرسنل نیروی دریایی ایران در این برهه کشته شدند و این مسئله ثابت شد که ارتش و نیروی دریایی وابسته به لحاظ تجهیزاتی نمی‌تواند نقطه مطمئنی برای تکیه باشد. فرجام سخن: نیروی دریایی رضاشاه را باید در پازل کلی ارتش ایران مورد بررسی قرار داد؛ ارتش ایران به تعبیری یک ژاندارمری بزرگ بود و وظیفه اصلی خود را در مسائلی مانند تخت قاپو کردن و یا کشف حجاب تعریف می‌کرد؛ در واقع کارکرد برشمرده شده برای ارتش صرفا کارکردی داخلی بود و قرار نبود در زمان تهاجم به مرزها ایفای نقش آن چنانی داشته باشد. نیروی دریایی نیز وضعیتی این چنین داشت؛ نفس شکل‌گیری نیروی دریایی و انگیزه اولیه تشکیل آن از سوی رضاشاه نیز به همین منوال بود؛ در واقع از همان زمان تشکیل نیروی دریایی در جنوب کشور، انگلیسیها و نیروی دریایی آنها به لحاظ کمی و کیفی در این منطقه حضور داشتند و نیروی دریایی ایران نیز قرار نبود اقدامی مخالف با منافع بریتانیاییها صورت دهد. خشم و تقبیح اقدام بایندر از سوی رضاشاه در قبال مسائلی مانند جزیره هنگام و یا باسعیدو بیانگر این بود که رضاشاه قرار نیست با نیروی دریایی خود در مقابل انگلیسیها چنگ و دندان نشان دهد و به راهکارهای دیپلماتیک و یا به عبارت بهتر مماشات بیشتر می‌اندیشد. شهریور سال ۲۰ آزمون عملی و محک عینی ارتش ایران به معنای عام و نیروی دریایی به معنای خاص بود که در فاصله زمانی بسیار اندکی پس از تهاجم متفقین، ارتش و نیروی دریایی ایران دچار فروپاشی شد. -------------------------------------------------- منابع : تاریخ ارتش ایران ، غلامرضا علی بابائی ، تهران ، انتشارات آشیان ، 1382 تاریخ سیاسی بیست و پنج ساله ایران ، غلامرضا نجاتی ، تهران ، موسسه خدمات فرهنگی رسا ، 1379 توسعه و نوسازی ایران در دوران رضاشاه ، محمدرضا خلیلی خو ، تهران ، جهاد دانشگاهی ، بی تا مبالغه مستعار ، محمدعلی موحد ، تهران ، دفتر خدمات حقوقی جمهوری اسلامی ایران ، 1373 =========================================== پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند پ.ن 2 : انشاء الله و اگر عمری باقی بود ، در پست های بعدی، به سایر وجوه و جنبه های ارتش رضا خانی خواهیم پرداخت. .

بسم ا... توپ کامیون سوار سعیر https://aparat.com/v/VAEXf

بسم ا...

بنام خداوند بخشنده مهربان با سلامی دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست شیر کوهی اروپائی ( Eurocopter AS532 Cougar ) هلیکوپتر Eurocopter AS532 Cougar (اکنون Airbus Helicopters H215M) یک هلیکوپتر دو موتوره، متوسط وزن و چند منظوره است که توسط Eurocopter توسعه یافته است. AS532 توسعه و ارتقای Aérospatiale SA 330 Puma در شکل نظامی آن است. همتای غیرنظامی آن Eurocopter AS332 Super Puma است (که بعداً هلیکوپترهای ایرباس H215 نامیده شد، به عدم وجود پسوند M توجه کنید). همان گونه که گفتیم ، شرکت یوروکوپتر هلیکوپترهای دو موتوره خانواده کوگار را تولید می کند که بیش از 350 فروند از آن سفارش داده شده است. Eurocopter زیرمجموعه شرکت EADS (European Aeronautics Defense and Space) است که توسط DaimlerChrysler Aerospace آلمان، Aerospatiale Matra فرانسه و CASA اسپانیا تشکیل شده است. این بالگرد در 28 نیروی هوایی، هشت نیروی زمینی و پنج نیروی دریایی در حال خدمت است. همچنین 64 فروند از آن در ارتش فرانسه عملیاتی هستند. علاوه بر هلیکوپتر جنگی جستجو و نجات AS 532 A2 (CSAR)، دو نسخه دیگر از Cougar وجود دارد: سیستم نظارت AS532 Horizon که با یک ایستگاه زمینی کار می کند و نسخه چند منظوره AS532 UB/AB. تاریخچه : در ابتدا، این هلیکوپتر توسط Sud Aviation در پاسخ به الزامات نیروهای مسلح فرانسه برای یک هلیکوپتر چند منظوره متوسط جدید طراحی شد. این بالگرد می بایست قادر به پرواز در هر شرایط آب و هوایی، توانائی حمل حدود 20 سرباز و امکان استفاده برای وظایف حمل و نقل محموله باشد. روند توسعه آن در سال 1963 راه اندازی شد و اولین نمونه اولیه هلیکوپتر جدید فرانسوی (که در ابتدای طراحی Alouette IV نامیده شده بود) اولین پرواز خود را دو سال بعد انجام داد. این روتورکرافت که در نهایت با نام SA 330 Puma تولید شد، موفقیت بزرگی داشت. هلیکوپتر پوما توسط بیش از سی نیروی هوایی در سراسر جهان و چندین شرکت غیرنظامی به کار گرفته می شد، به ویژه در بین شرکت های حمل و نقل دریایی از محبوبیت بالایی برخوردار بود. شایان ذکر است که در دهه 1970، پوما به عنوان پرفروش ترین هلیکوپتر اروپایی شناخته می شد. به غیر از فرانسه، این روتورکرافت در رومانی نیز تحت لیسانس به عنوان IAR 330 تولید شد. همچنین در اندونزی هم با نام IPTN NAS 330J مونتاژ شد. علاوه بر آن توسط صنعت هوانوردی آفریقای جنوبی با انجام یکسری ارتقاء به عنوان بستر و پایه ساخت هلیکوپترهای Atlas Oryx مورد استفاده قرار گرفت. هلیکوپتر کوگار در خدمت نیروهای ویژه صربستان (یکی از بهترین نیروهای ویژه جهان) در سال 1970، Sud Aviation و دو شرکت سازنده هوانوردی فرانسوی دیگر ادغام شدند و شرکت Aérospatiale را تشکیل دادند. چند سال بعد، نهاد جدید (بر اساس موفقیت تجاری SA 330 ) توسعه جانشین آن را آغاز کرد. هلیکوپتر جدید AS332 Super Puma نامگذاری شد و اولین پرواز خود را در 13 سپتامبر 1978 انجام داد. شاکله سوپر پوما همچنان بر اساس طراحی اولیه بود، با این حال موتورهای قدرتمندتر و تیغه های روتور کامپوزیت دریافت کرد و همچنین ویژگی های آیرودینامیکی آن به طور قابل توجهی بهبود یافت. علاوه بر این، AS332 نیز کمی جادارتر بود. تولید سریال سوپر پوما در سال 1980 آغاز شد. در نتیجه، ساخت SA330 توسط Aérospatiale تا سال 1987 متوقف شد. مانند طراحی قبلی، AS332 نیز به سرعت به یک هلیکوپتر چند منظوره متوسط محبوب تبدیل شد. این بالگرد توسط اپراتورهای غیرنظامی و نظامی از تقریباً چهل کشور در چهار قاره خریداری شد. تقریباً پانزده نوع مختلف از روتورکرافت سوپر پوما، از جمله یک نسخه SAR، چندین نوع دریایی تخصصی، یک هلیکوپتر برای حمل و نقل مسافر تجاری و همچنین نسخه های VIP توسعه یافت. هلیکوپتر چند منظوره کوگار در خدمت نیروی دریائی شیلی از سال 1990، انواع نظامی این هلیکوپتر رسماً AS532 Cougar نامیده می شوند تا آنها را از انواع غیرنظامی متمایز کند. با این وجود، هنگامی که در سال 1992 بخش های هلیکوپتری Aérospatiale و DASA در گروه Eurocopter ادغام شدند، بالگرد تحت نام آن Eurocopter AS532 Cougar تولید شد. دو دهه بعد، Eurocopter به ایرباس هلیکوپتر تغییر نام داد و این شرکت تصمیم گرفت تولید خانواده Super Puma / Cougar را به براشوف (رومانی) منتقل کند. نام این هلیکوپتر دوباره تغییر کرد، این بار به ترتیب به ایرباس H215 / H215M برای نوع غیر نظامی و نظامی آن نامیده شد. (حرف M مخفف میلیتاری است) با این وجود، نام اصلی Super Puma هنوز هم معمولاً برای همه هلیکوپترهای خانواده استفاده می شود. با این حال در عصر یوروکوپتر، توسعه خانواده سوپر پوما / کوگار ادامه یافت. توسعه نوع غیرنظامی منجر به تولید EC225 Super Puma گردید. یک هلیکوپتر مسافربری دوربرد برای عملیات های خارج از ساحل و حمل و نقل VIP شد. توسعه Cougar هم نهایتا به هلیکوپتر حمل و نقل تاکتیکی دوربرد EC725 Caracal تبدیل شد. هر دو روتورکرافت اولین پرواز خود را در سال 2000 انجام دادند. امروزه آنها با نام یکپارچه H225 / H225M ارائه می شوند. طراحی و توسعه AS332 Super Puma که به عنوان یک نسخه ارتقاء یافته برای جایگزینی SA 330 Puma طراحی شده بود، برای اولین بار در سپتامبر 1977 پرواز کرد. به دو موتور توربوشفت 1330 کیلوواتی Turbomeca Makila 1A1 ، تیغه های روتور کامپوزیت ، ارابه فرود بهبودیافته و یک دم باله اصلاح شده مجهز شد. در سال 1990 تمام نام‌های نظامی سوپر پوما از "AS 332" به "AS 532 Cougar" تغییر یافت تا بین انواع غیرنظامی و نظامی این هلیکوپتر تمایز قائل شود. این بالگرد دارای سطح بالایی از قابلیت حفاظت از خدمه در زمان سقوط است، از جمله تحمل ضربه و افزونگی در سیستم ها و اجزای حیاتی. سرنشینان هلیکوپتر تا سرعت ضربه 11.4 متر بر ثانیه محافظت می شوند. مخازن سوخت خودشان آب بندی هستند و با یک سیستم تغذیه متقاطع سوخت که در صورت از کار افتادن یکی از مدارهای سوخت، تداوم عرضه را فراهم می کند. روتور اصلی و روتور دم مجهز به توپی های Spheriflex با تحمل ضربه بالا هستند که دارای یاتاقان های ضد اصطکاک فلزی روغن کاری نشده هستند. روتورها در برابر ضربه گلوله های توپ 20 میلی متری و مسلسل های 12.7 میلی متری مقاوم هستند. گیربکس ها می توانند 30 دقیقه تا یک ساعت و 30 دقیقه بدون روغن کاری کار کنند. این هلیکوپتر دارای یک بالابر نجات با ظرفیت 272 کیلوگرم و یک بند خارجی است. اسپون های بزرگ شده، مخازن اضافی را برای حمل سوخت اضافی ، قایق های نجات، شناورها یا سایر تجهیزات فراهم می کنند. این هلیکوپتر مجهز به ارابه فرود شناور اضطراری برای ماموریت های روی آب است. کارایی AS 532 U2/A2 می تواند با سرعت 6.2 متر در ثانیه صعود کند. حداکثر سرعت و سرعت کروز این بالگرد به ترتیب 278 کیلومتر در ساعت و 231 کیلومتر در ساعت است. برد و سقف پرواز این بالگرد به ترتیب 573 کیلومتر و 3450 متر است. حداکثر استقامت هلیکوپتر چهار ساعت است. وزن این هلیکوپتر حدود 4560 کیلوگرم و حداکثر وزن برخاست 9000 کیلوگرم است. انواع یک نسخه نظامی با بدنه کوتاه با قابلیت حمل 20 کماندو است که می تواند به تجهیزاتی برای حداکثر کارایی در تمام صحنه های عملیاتی مجهز شود: رادار یا آشکارساز موشک، پرتاب کننده طعمه. علاوه بر این، تجهیزات اختیاری آن را واقعا چند منظوره می کند: وینچ، پروژکتور، تجهیزات خاص برای ماموریت های SAR یا، به عنوان مثال، صندلی های قابل جمع شدن، دوربین IR، کابین خلبان سازگار با NVG برای ماموریت های ویژه. نسخه AC نسخه مسلح است و می تواند به مسلسل های جانبی و غلاف های محوری مجهز به تفنگ های 20 میلی متری یا راکت اندازهای 68 میلی متری مجهز شود. ظاهر این بالگرد با SA 330 Puma از طریق سیستم روتور بهبود یافته، موتورهای ارتقا یافته، بدنه کشیده و شکل دماغه تغییر یافته متفاوت است. نسخه هلیکوپتر کوگار AS-532UL مجهز به سیستم نظارت زمینی میدان نبرد Horizon نسخه اصلی با بدنه «بلندتر» از نسخه نظامی Cougar MK1 است. این هواگرد می تواند 25 کماندو یا 6 مسافر مجروح دراز کشیده و 10 نفر دیگر را حمل کند. مانند سایر نسخه ها قادر به بلند کردن 4.5 تن بر روی قلاب است. را علاوه بر خدمه حمل کند. برای ماموریت های حمل و نقل تاکتیکی و پشتیبانی لجستیکی، Cougar UE "آماده برای استفاده" ارائه می شود. پیکربندی استاندارد آن شامل حداقل رادیو (2 VHF/AM، TRANSPONDER، ICS...) و ناوبری است. همچنین سیستم نظارت زمینی میدان نبرد Horizon را می توان بر روی AS 532 UL نصب کرد. نسخه دریایی کوگار مأموریت های اصلی آن عبارتند از: جنگ واحد ضد سطحی (ASUW) مجهز به موشک AM 39 ، جنگ ضد زیردریایی (ASW) با سونار و اژدر با عمق متغیر ، جستجو و نجات و گشت های دریایی نسخه ضدسطحی هلیکوپتر دریائی کوگار ، مجهز به موشک های ضد ناو AM 39 اگزوسه این نسخه از هلیکوپتر کوگار دارای بیشترین حجم کابین در رده خود است: 29 کماندو یا 12 برانکارد با تجهیزات پزشکی و قادر به حمل 5 تن در تسمه است. این نسخه 1992 طولانی ترین نوع Cougar است. دارای یک سیستم روتور Spheriflex بهبود یافته با تنها 4x پره های روتور دم و دو موتور توربوشفت Turbomeca Makila 1A2 است که قابلیت حمل بار را افزایش می دهد. این بالگرد در درجه اول برای جستجو و نجات جنگی و سپس به عنوان یک نسخه مسلح استفاده می شود. ممکن است علاوه بر این، به یک توپ 20 میلی متری یا مسلسل های کالیبر 50 که روی پینت نصب شده اند مسلح شود. طراحی اولیه آن با صفحه نمایش تماما دیجیتال در کابین خلبان و خلبان خودکار 4 محوره با کوپلر داخلی این امکان را فراهم می کند که بار کاری خدمه را کاهش داده و ایمنی آن را برای پرواز تاکتیکی به همان میزان افزایش دهد. جستجو و نجات رزمی (CSAR) ماموریت اصلی A2 RESCO بازیابی خدمه هواپیمای سرنگون شده در مناطق جنگی است (RESCO مخفف فرانسوی جستجو و نجات رزمی یا CSAR است). برای عملیات برد بسیار طولانی، CSAR Cougar Mk 2 می تواند با وزن ناخالص متناوب بالاتر 11200 کیلوگرم در مقایسه با حداکثر وزن عادی ماموریت خود یعنی 9750 کیلوگرم کار کند. با این قابلیت پیشرفته، کوگار می تواند دو خدمه را در فاصله 400 مایل دریایی نجات دهد. یک سیستم مکان یاب پرسنل (PLS) برای مکان یابی بازماندگان استفاده می شود که بر اساس یک سیستم ارتباطات رمزگذاری شده است. این سیستم با کامپیوتر ناوبری Thales Avionique Nadir mk2 ارتباط برقرار می کند که حالت ناوبری را با توجه به مرحله ماموریت انتخاب می کند و نمایشگر پرواز یکپارچه را کنترل می کند که در چهار صفحه تخت ارائه می شود. Nadir mk2 با تجهیزات موقعیتی و ناوبری در هلیکوپتر، سیستم موقعیت یابی جهانی، ناوبری اینرسی، رادار داپلر، تجهیزات برد رادیویی همه جهته VHF (VOR)، ناوبری هوایی تاکتیکی (TACAN) و تجهیزات اندازه گیری فاصله (DME) رابط دارد. Cougar مجهز به گنبدهای مشاهده به درهای کابین، نورافکن، سنسور مادون قرمز آینده نگر (FLIR) و رادار تشخیص نمای پانوراما با عملکرد سیستم خانه یابی و تشخیص مکان نیروهای خودی است. خدمه مجهز به عینک دید در شب نسل سوم هستند و کابین mk2 Cougar با عینک دید در شب سازگار است. در مأموریت‌های جستجو و نجات شامل سوار کردن نیروها از دریا، حالت‌های عملیاتی بالاتر خلبان خودکار دیجیتال SFIM PA 165 هلیکوپتر استفاده می‌شود و مانورها در پرواز انتقالی و شناور به صورت خودکار انجام می‌شوند. برای ماموریت های بسیار دوربرد، هلیکوپتر جستجو و نجات جنگی می تواند مخازن سوخت کمکی را در چاه قلاب بار، مخازن اسپونسون، مخازن کف کابین و حداکثر پنج مخزن کشتی حمل کند. ماموریت های نجات 500 ناتیکال مایل و بازگشت به پایگاه بدون سوخت گیری در حین پرواز امکان پذیر است. همچنین قابلیت سوخت‌گیری در حین پرواز هم توسط Eurocopter برای این بالگرد در حال توسعه است. سلاح ها این هلیکوپتر به دو توپ 20 میلی متری بیرونی، راکت های غلاف و دو مسلسل 12.7 میلی متری مجهز است. اقدامات متقابل هلیکوپتر جستجو و نجات مجهز به هشدار دهنده رادار و سیستم هشدار پرتاب موشک است. این هلیکوپتر همچنین دارای رادار و پارازیت های فروسرخ و سیستم چف/فلیر و سیستم فریب (دیکوی) است. Eurocopter و مرکز تحقیقات ONERA فرانسه با همکاری بر روی منحرف کننده ها / رقیق کننده های اگزوز جت، رنگ بازتاب مادون قرمز کم و سطوح بازتاب کم رادار و کاهش علائم صوتی، راداری و مادون قرمز هلیکوپتر کار کرده اند. دو موتور توربوشفت turbomeca makila 1a1 قلب تپنده هلیکوپترهای کوگار هستند موتورها کوگار به دو موتور Turbomeca Makila 1A2 مجهز شده است. این موتورها حداکثر توان پیوسته 1240 کیلووات را ارائه می دهند و می توانند حداکثر قدرت برخاستن 1380 کیلووات خود را به مدت پنج دقیقه حفظ کنند. همچنین ورودی های هوای چند منظوره Centrisep برای عملیات در شرایط پر گرد و غبار / ذرات یا بیابان ارائه شده است. هلیکوپتر چند منظوره کوگار در حال انجام عملیات اطفاء حریق سیستم نظارت زمینی میدان نبرد Horizon هلیکوپتر کوگار و ایستگاه رابط زمینی آن کاربران : آلبانی ، برزیل ، بلغارستان ، شیلی ، فرانسه ، آلمان ، هلند ، عربستان سعودی ، اسلونی ، اسپانیا ، سوئیس ، ترکیه ، ازبکستان ، ونزوئلا ، رومانی و ... پایان منبع 1 منبع 2 منبع 3 منبع 4 پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند. .

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست. ارتش رضاخانی (ساختار مدرن شده اما شدیداً وابسته به شاه) جستارگشائی: برپایی دولت یکپارچه نیازمند برقراری امنیت و تأسیس ارتش ملی است. ارتش نوین ایران پس از کودتای 1299 با ادغام واحدهای نظامی در سال 1300 تشکیل شد. این ارتش با برخورداری از سازمان نوین در ستاد و لشکرهای خود و بهره‌مندی تدریجی از آموزش و تسلیحات جدید توانست در نزدیک به یک دهه به تحرکات مرکزگریز و شورش‌های مسلح در ایران خاتمه دهد و با خلع سلاح عمومی و برقراری انحصار تسلیحات، اقتدار و نفوذ دولت مرکزی را در سطح کشور بگستراند. البته این ارتش با خدمت به نظام شاهنشاهی در جهت تبلیغ ایدئولوژی حکومتی از طریق سیاست‌هایی همچون نظام‌وظیفه عمومی به‌کار گرفته شد و به‌مثابه ابزاری برای تحقق اهداف رضاشاه درآمد. در این نوشتار ضمن در نظرگرفتنِ تبدیل ارتش به ابزاری برای تبلیغ ناسیونالیسم، به وابستگیِ گام‌به‌گام ارتش به شخص شاه توجه خواهیم کرد. ارتش ؛ از استقرار نظام پهلوی تا شخصی شدن قدرت درحالی‌ که اقدام ارتش در حفظ تمامیت ارضی، تأمین وحدت ملی و استقرار حاکمیت دولت مرکزی به‌ویژه در سال‌های 1300 تا 1302 منزلت و اعتباری ملی برای آن به ارمغان آورد، برخی تلاش‌های آن برای صعود رضاخان به قدرت این منزلت را خدشه‌دار کرد. (دولت مطلقه ، نظامیان و سیاست در ایران ، ص 181) این آغاز فرایند گذار ارتش ملی به ارتش شخصی بود. ارتش در صعود رضاخان به نخست‌وزیری و سپس نشستن وی بر تخت پادشاهی نقشی بی‌همتا و تعیین‌کننده داشت. با آغاز پادشاهی رضاشاه و پایان یافتن مأموریت داخلی ارتش در سرکوب نیروهای مرکزگریز، ارتش برای روز مبادا به پادگان رفت، اما روز مبادا، تنها روز تجاوز نیروهای بیگانه یا سرکوب کردن قدرت‌های مسلح محلی نبود، بلکه همچنین روزی بود که نظمیه مانند رویداد مسجد گوهرشاد به‌تنهایی قادر به سرکوب معترضان و مخالفان نبود. اگرچه در آغاز سلطنت رضاشاه، وزارت داخله به‌عنوان سازمان مجری برگزاری انتخابات تا حدود زیادی قادر به تأمین منویات شاه بود و بنابراین می‌بایست از سطح مداخله ارتش در سیاست کاسته می‌شد، اما مداخله نظامیان و نظمیه در انتخابات کماکان ادامه داشت. ازجمله در انتخابات مجلس ششم به‌جز شهر تهران، که به علت نفوذ مخالفان دولت و حضور در انجمن انتخابات، نامزدهای آنها پیروز شدند، در بسیاری از حوزه‌های دیگر به دلیل برگزاری انتخابات در شرایط حکومت‌نظامی، نمایندگان موردنظر دولت به مجلس راه یافتند. (دولت مطلقه ، نظامیان و سیاست در ایران، ص 304-305) بهره‌کشی از ارتش موجب تبدیل آن از نهادی ملی به نهادی شد که بیشتر در خدمت منویات شاه بود. به‌رغم خرج بخش عمده‌ای از درآمد نفتی ایران برای تجهیزات نظامی (تاریخ اقتصادی ایران، ص 593) با حمله متفقین به ایران و آشکار شدن تزلزل رضاشاه در تصمیم‌گیری، فرماندهان ارتش نیز ناتوان از تصمیم‌گیری، کارنامه ضعیف و در مواردی خفت‌بار از خود باقی گذاردند. رضاشاه نتوانست بسیاری از امور نظامی پیش‌پاافتاده را به دیگران واگذار کند. تقریبا اداره همه بخش‌های ارتش حتی جزئی‌ترین امور در دست او بود. این امر باعث به‌وجود آمدن نوعی نظام انعطاف‌ناپذیر فرماندهی از بالا به پایین شده بود که به نحوی خشن مانع ابتکار عمل و تصمیم‌گیری میان افسران ارتش می‌شد (ایران در جنگ: از چالدران تا جنگ تحمیلی ، صص 466-467) . بنیان‌گذاری ارتش و دولت ملی مستلزم تغییر در رابطه فرد و دولت بود. نظام‌وظیفه همگانی موجب می‌شد دولت به‌جای رهبران ایلات، مالکین و مقامات محلی اتباع خود را بر اساس ضوابط قانونی و صرف‌نظر از تعلقات مذهبی قومی و زبانی و وابستگی‌های طبقاتی به خدمت فراخواند. اتباعی که به‌این‌ترتیب به خدمت فراخوانده می‌شدند در فضایی جدید، منضبط و جمعی از آموزش، لباس و خوراک یکسان بهره‌مند می‌شدند؛ بنابراین ارتش مدرسه‌ای برای آحاد ملت، جهت تبلیغ وفاداری به دولت و ترویج شیوه جدیدی از زندگی و آموزش‌های ناسیونالیستی بود؛ (دولت مطلقه ، نظامیان و سیاست در ایران ، ص 242) دولتی که در آن جدا از هرگونه سلسله‌مراتبی رضاشاه را تقدیس می‌کرد. سربازان و نیروهای نظامی در معرض مستقیم مفاد آموزشی قرار داشتند و ازجمله مهم‌ترین آموزش‌های سازمان نظام‌وظیفه آموختن اصول ایرانیت و همچنین ایجاد حس وطن‌خواهی و شاه‌پرستی در این نیروها بود. در خدمت سربازی به آنها آموخته می‌شد که «حب وطن اساس تربیت نظامی و در هر زمان منشأ پاک‌ترین احساسات سربازی بوده است». البته این حب وطن ذیل شاه‌دوستی بود. آنها همچنین می‌آموختند که هر نیروی نظامی جز تلاش برای عظمت وطن هیچ هدف دیگری را دنبال نمی‌کند؛ بنابراین در نظام‌وظیفه اطلاعات لازم در زمینه آماده‌سازی ذهنی برای پذیرش هنجارهای دولت پهلوی اول منتقل می‌شد.(تبارشناسی هویت جدید ایرانی، صص 273-275) در نگاه اول، خدمت اجباری در ارتش برای همه اعضای جامعه و به‌ویژه جوانان شاید یک سازوکار امنیتی و حقوقی به نظر برسد، اما از طرفی دیگر اگر به این قانون نگریسته شود، خواهیم دید که هدف از تصویب قانون سربازی اجباری، نفوذ دولت و قدرت سیاسی به فرهنگ مردم و زندگی شهروندان بود، به‌طوری‌که پس از تصویب این قانون، پیوند بسیاری از اعضای جامعه با بوروکراسی و نظام سیاسی، که قبلا مقطعی و داوطلبانه بود، دائمی شد. برای اولین‌بار در تاریخ نظام سیاسی، طی این دوره، دولت همه خانواده‌ها و خانوارها را موظف کرد که به نظام سیاسی بپیوندند و از آن تبعیت کنند؛ تبعیتی فارغ از دین و مذهب، عشیره و شهر؛ فرمان‌برداری از نظم دولت مرکزی برای خدمت به وطن و شاه‌دوستی. بر این اساس دولت پهلوی قدرت و امکان پیدا کرد تا افرادی را که در جامعه از مجموعه سیاست‌گذاری‌ها و اقداماتش به دورافتاده بودند به زیر چتر هویت‌سازی و ملت‌سازی خود گرد آورد. یکی دیگر از اهداف این قانون، تبدیل کردن روستاییان و ایلات به قشر شهرنشین بود؛ همچنین این قانون سربازان را از محیط‌های سنتی بیرون کشید و برای نخستین‌بار آنها را در سازمانی ملی مستحیل کرد. در حوزه آموزش افسران نظامی، در سال 1305ش، درون سازمان مدارس نظام کل قشون تغییراتی ایجاد شد و مدارس نظام به سه مدرسه جداگانه تقسیم شدند که عبارت بودند از: مدرسه ابتدایی نظام دارای شش کلاس، مدرسه متوسطه نظام دارای چهار کلاس و مدرسه عالی نظام شامل دو کلاس که به ترتیب کلاس اول و کلاس دوم عالی نظامی نامیده می‌شد. در مدرسه متوسطه نظام، گذشته از برنامه وزارت فرهنگ، معلومات نظامی نیز تدریس می‌شد. برای پیشرفت تعلیمات نظام و افسران در سال 1312 عده‌ای از افسران ارتش فرانسه به‌عنوان مربی برای تعلیم در دانشکده افسری استخدام شدند. نکته مهم نام دوره‌های آموزشی دانشکده افسری است که شامل پهلوی، نادری، کاویانی، اعطا بیرق، فردوسی، شاهپور، سیروس و داریوش کبیر بودند.(تاریخ ارتش نوین ایران ، صص 105-130) دولت پهلوی اول در تلاش بود تاریخ بعد از اسلام را کم‌رنگ جلوه دهد و به‌جای آن درصدد بود تاریخ قبل از اسلام را پرشکوه و جلال جلوه‌گر سازد. کتاب‌ها و نشریه‌های چاپ‌شده در این دوره پر از داستان‌های شوونیستی و افتخار به پادشاهان ایران باستان بود؛ همچنین برتری فرهنگ ایرانی بر فرهنگ‌های دیگر در آنها ترویج می‌شد. (دیکتاتوری و توسعه سرمایه داری در ایران ، ص 67) نام دوره‌های آموزشی ارتش نیز بر همین اساس انتخاب شده بود. نام‌هایی چون شاهپور، داریوش کبیر و پهلوی نشان از آن دارد که دولت پهلوی در راه القای ارزش‌های خود نظیر ناسیونالیسم از همه ابزارها استفاده می‌کرد و درصدد بود با پیوند زدن پادشاهی خود به ایران باستان و عظمت دادن به آن و القای چنین نگرشی به جامعه، برای خود مشروعیت ایجاد کند. نام این دوره‌ها نشان از آن دارد که ارتش و افسران به‌عنوان عاملان ارزش‌های دولت در برنامه باز اجتماعی‌سازی سیاسی و سیاست‌گذاری‌های پهلوی نقش ایفا کردند. در این دوره رضاشاه از ارتش به‌عنوان ابزار ملی‌گرایی استفاده کرد و در این راستا افسران در صف مقدم تحول اجتماعی و فرهنگی قرار گرفتند. رضاشاه از ارتش برای کسب کنترل همه‌جانبه بر حوزه‌های گسترده زندگی مدنی استفاده کرد. او با کمک نیروهای ارتش اصلاح نوع لباس، الغای القاب، برنامه‌ریزی مقدماتی شهری، اصلاح زبان و نظایر آن را پیش برد. ارتش همچون رژیمی که به آن خدمت می‌کرد، با یکپارچه‌سازی ملی و ایجاد یک قدرت مرکزی کارآمد، محبوبیت بالایی در میان روشنفکران و محافل ناسیونالیست کسب کرد. (تجدد آمرانه: جامعه و دولت در عصر رضاشاه ، صص 137-143) درواقع ارتش یکی از مهم‌ترین راه‌هایی بود که رضاشاه می‌توانست ناسیونالیسم و اهداف ناسیونالیستی خود را با کمک آن محقق کند.(دولت مدرن و یکپارچگی ملی در ایران ، ص 211) به این نکته باید بار دیگر تأکید کرد که حکومت پهلوی پیوندی ناگسستنی بین شاه و میهن برقرار کرده بود و ملیت بدون شاه‌دوستی در آن معنایی نداشت. فرجام سخن: ارتش نقش مهمی در به قدرت رسیدن رضاشاه ایفا کرد. این نهاد از همان ابتدای تأسیس البته به‌صورت گام‌به‌گام در اختیار تام و تمام شخص شاه قرار گرفت. رضاشاه از ارتش ساختارمند به‌عنوان ابزاری برای اجرای سیاست‌های نوسازانه خود بهره گرفت و در این مسیر این نهاد یارای مقاومت و سرپیچی در برابر شخص شاه را نداشت. به‌طور خلاصه ارتش، چه در اجرای سیاست‌های ضدمذهبی و چه در برنامه‌های ناسیونالیستیِ رضاشاه نقش بسیار کانونی و کلیدی داشت، اما همین مسئله، به پاشنه آشیل آن نیز تبدیل شده بود؛ چراکه وابستگی به شخص شاه، به معنای دوری از جامعه و بی‌بهره ماندن از پشتیبانی مردم بود؛ مسئله‌ای که خود را در فروپاشی ارتش بلافاصله پس از حذف رضاشاه از عرصه سیاست نشان داد. -------------------------------------------------- منابع : «دولت مطلقه ، نظامیان و سیاست در ایران» ، وحید سینایی ، مشهد ، انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد ، 1396 تاریخ اقتصادی ایران ، چالرز عیسوی ، ترجمه یعقوب آژند، تهران، نشر گستره ، 1362 ایران در جنگ: از چالدران تا جنگ تحمیلی، کاوه فرخ ، ترجمه شهربانو صارمی، تهران، ققنوس ، 1397 تبارشناسی هویت جدید ایرانی، محمد اکبری، تهران، انتشارات علمی‌ و فرهنگی ، 1384 تاریخ ارتش نوین ایران ، اداره سوم ستاد بزرگ ارتشتاران ، انتشارات وزارت جنگ ، بدون تاریخ (بی تا) دیکتاتوری و توسعه سرمایه داری در ایران ، فرد هلیدی ، ترجمه فضل‌الله نیک‌آیین ، تهران، امیرکبیر ، 1358 تجدد آمرانه: جامعه و دولت در عصر رضاشاه ، تورج اتابکی ، ترجمه مهدی حقیقت خواه ، 1402 دولت مدرن و یکپارچگی ملی در ایران ، داریوش قنبری ، تهران ، انتشارات تمدن ایرانی ، 1385 =========================================== پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند پ.ن 2 : انشاء الله و اگر عمری باقی بود ، در پست های بعدی، به سایر وجوه و جنبه های ارتش رضا خانی خواهیم پرداخت. .

به نام پروردگار این اکانت رو به همت یکی از کاربران قدیمی سایت ایجاد کردیم و مدتی هست که شروع کردیم به اجرای شبیه سازی های نظامی با استفاده از نرم افزار های مختلف تا الان موفق شدم دو تا کار رو خروجی بگیرم. و بزودی کارهای بسیار بیشتری هم قرار داده خواهد شد. سناریوهای مورد نظرتون رو میتونید سفارش بدین تا بنده در اسرع وقت نسبت به طراحی و آزمایش سناریو اقدام کنم.این تاپیک ادامه دار خواهد بود و به لطف حمایت شما میلیتاریست های عزیز بخصوص مدیران محترم این سایت بسیار عالی و باسابقه کارهای فراوانی خواهیم ساخت. - سناریوی اول: انهدام یک نفتکش در حال حرکت با سرعت 30 کیلومتر بر ساعت با استفاده از موشک بالستیک اسکاد بی! تقریبا غیر ممکن است با موشکی که بیش از 450 متر خطا داره یک هدف در حال حرکت رو زد، ولی خوب نفتکش ها هم ابعاد عظیمی دارند: لینک فیلم در یوتیوب: https://www.youtube.com/watch?v=IQOOnwa6o_M - سناریوی دوم: در این شبیه سازی سعی میکنیم که همون کشتی نفتکش فرضی رو مورد حمایت قرار بدیم و اجازه ندیم که لانچر ها موفق به شلیک بشن. این سناریو بیشتر به شکل سینمایی رخ میده و حامل پیام ها و ایده های بسیاری هست که نشون میده یه دفاع موفق نیاز به چه تدابیر و آمادگی های وسیعی داره، شانس مهاجم چقدر هست. در این موارد در فیلم های بعدی با جزییات بیشتری صبحت خواهیم کرد: لینک سناریوی دوم در یوتیوب: https://www.youtube.com/watch?v=LycUQrLc4CM - سناریوی بعد حمله به ناوگروه روزولت مجهز به آرلی برک و تایکاندروگا فلایت 2 با موشک بالستیک و بعدا به صدها روش سامورایی. از ایده ها و سناریوهای شما تا آنجا که در توان ما بوده و قابل پیاده سازی باشد بشدت استقبال میکنیم.

موشک های پدافند هوایی ایرانی

بسم ا...

آخرین وضعیت پایگاه ملی پرتاب چابهار حسن سالاریه؛ رئیس سازمان فضایی ایران درباره آخرین وضعیت پایگاه ملی پرتاب چابهار می‌گوید: پایگاه فضایی چابهار چندین فاز دارد و فاز اول که قرارداد آن نیز منعقد شده بیشتر پرتابگرهای سوخت جامد ما را سرویس خواهد داد. قرارداد فازهای دو و سه آن نیز امسال منعقد خواهد شد که برای پرتابگرهای سوخت مایع است. فاز سوم آن برای پرتابگرهای فوق سنگین در نظر گرفته شده و در دست مطالعه است. ویژگی های خاص پایگاه فضایی چابهار: پایگاه ملی فضایی چابهار دارای تمام تجهیزات و ساختمان‌های یک پایگاه فضایی در استاندارد جهانی خواهد بود. این پایگاه دارای قسمت‌های مختلفی از جمله مجموعه سکوهای پرتاب، مجموعه پردازش فضاپیماها و ماهواره‌ها، مجموعه انتقال فضاپیما از محل پردازش و مونتاژ تا سکوهای پرتاب، مجموعه مرکزی کنترل و ارزیابی پرتاب‌ها، مجموعه مراکز صنعتی، مجموعه مراکز تجاری، مجموعه بازدید عموم، مجموعه مراکز تحقیقاتی و آموزش فضانوردان، مجموعه مراکز رسانه‌ای، فرودگاه اختصاصی مربوط به پایگاه فضایی چابهار و منطقه مسکونی است. این سایت دارای پهنای گسترده به‌سمت اقیانوس هند است که برای تمام مأموریت‌های فضایی مفید است و کمترین خطر را متوجه جمعیت و اموال اطراف آن منطقه می‌کند. امکان نصب تجهیزات ردیابی در تپه‌های اطراف (رادارها و آنتن‌های تله‌متری) از جمله دیگر مزیت‌های خوب در پایگاه چابهار است.

حالا تا رسیدن به توسعه کامل پایگاه زمان نیاز هست ولی میشه در سریع ترین زمان ممکن و ایجاد یک زیرساخت حتی موقت و یک سکوی پرتاب سبک برخی پرتاب های منظومه ای را انجام داد در مدار پائین.

ویژگی‌های پایگاه فضایی چابهار مصاحبه ی سخنگوی گروه فضایی وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح: در حوزه پایگاه پرتاب، بخش‌هایی از زیرساخت پایگاه فضایی امام خمینی(ره) که نیاز به تکمیل و توسعه داشت را توسعه دادیم و تکمیل کردیم. همچنین‌، کار طراحی و ساخت پایگاه جدید فضایی جمهوری اسلامی ایران در منطقه جنوب شرق کشور در محدوده چابهار انجام شد به نحوی که قراردادهای ساخت و توسعه آن منعقد، طراحی های آن انجام و گام‌های نخست توسعه پایگاه نیز برداشته شده است که امیدواریم در آینده نزدیک بتوانیم شاهد پرتاب های فضایی از این پایگاه باشیم. چرا مسئولان تصمیم به ایجاد پایگاه فضایی در منطقه چابهار گرفتند؟ پایگاهی که ما از آن پرتاب های فضایی خود را انجام می دهیم در منطقه سمنان قرار دارد؛ عملاً مسیر پرواز ما از بالای کویری است که یکی از نعمت های خدادادی به کشور ما است. اما، زاویه میل پرتاب ما و زاویه میل ماهواره هایی که در مدار قرار می گیرند ۵۵ درجه از این پایگاه است. ما در موضوع منظومه سازی نیاز داریم که بتوانیم در زوایای میل متفاوت پرتاب انجام بدهیم و لازمه پرتاب در زوایای مختلف این است که کریدور پروازی ما امن و پاک باشد تنها نقطه ای که در کشور این ویژگی را برای ما ایجاد می‌کند منطقه چابهار است، از لحاظ اینکه پرواز ماهواره‌بر از بالای دریای عمان و اقیانوس هند انجام می‌شود یک محدوده‌ای با زاویه باز را برای ما ایجاد می‌کند تا بتوانیم این ویژگی را در مجموعه پایگاه پرتاب داشته باشیم. همچنین، برای پرتاب‌ها در مدار ۳۶ هزار کیلومتر هر میزان ما به سمت جنوب و خط استوا نزدیک شویم انرژی کمتری مورد نیاز خواهد بود؛ این دو ویژگی در کنار هم باعث شده تا منطقه چابهار به عنوان یک منطقه مناسب برای پرتاب‌های فضایی انتخاب شود. در موضوع پایگاه فضایی چابهار، موضوع تملک زمین توسط سازمان فضایی در سال‌های اخیر انجام شده بود که در یک سال اخیر با حمایت دولت سیزدهم فعالیت‌های اجرایی راه اندازی این پایگاه در حال انجام است و امیدواریم به سرعت مراحل راه اندازی پایگاه انجام شود.

نگاه به شرق و تله بدهی به چین این اصطلاح نخستین مرتبه توسط براهما چلانی برای تعریف وام‌هایی استفاده شد که چین به کشورهای فقیر می‌دهد. شرایط بازپرداخت این وام‌ها بسیار سخت هستند و پس از ناتوانی کشورهای وام گیرنده در بازپرداخت وام‌ها چین این کشورها را مجبور می‌کند که دارایی‌ها و امتیازات استراتژیک‌شان را به پکن واگذار کنند .این اصطلاح نخستین بار در ۲۰۱۷ استفاده شد و پس از آن به‌سرعت در میان رسانه‌ها، حلقه‌های اطلاعاتی و دولت‌های غربی مورد استفاده قرار گرفت چین در اواخر ۲۰۱۳ چین پروژه یک کمربند یک راه را راه‌اندازی کرد. این کشور در راستای این طرح در فاصله سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ به کشورهای خواهان توسعه زیرساخت‌هایشان در مجموع ۱۲۰ میلیارد دلار وام داد. بر اساس بخش‌هایی از قراردادهای چین با این کشورها این زیرساخت‌ها به وسیله خود شرکت‌های چینی ساخته می‌شوند. بیشتر این کشورها پیش از این رابطه اقتصادی خاصی با چین نداشتند و این وام‌ها موقعیت‌های کاری فراوانی برای شرکت‌های چینی فراهم کرد. معمولاً شرایط این وام‌ها مبهم و نامشخص هستند و نحوه بازپرداخت آن‌ها به گونه‌ای است که نارضایتی کشور وام گیرنده را به همراه دارد و در دراز مدت برای کشور وام‌گیرنده تنها بدهی به همراه می‌آورد. سریلانکا منتقدان وام‌هایی که توسط بانک اکزیم چین به دولت سریلانکا برای ساخت بندر ماگامپورا ماهیندا راجاپاکسا اعطا شده را نمونه موردی دیپلماسی وام تله نامیده‌اند. ارزش این قرارداد ۳۶۱ میلیون دلار بود که ۸۵٪ آن توسط بانک اکزیم چین با نرخ سود سالیانه ۶٫۳٪ تأمین شد. شرکت‌های دولتی چینی سینوهایدرو و شرکت مهندسی بندر چین به وسیله دولت سریلانکا به کار گرفته شدند تا بندر ماگامپورا را بسازند. دولت سریلانکا در بازپرداخت این وام ناموفق بود و به همین دلیل طی یک قرارداد اجاره ۹۹ ساله این بندر به شرکت دولتی چینی چاینا مرچنس واگذار شد جیبوتی جیبوتی از چین وام گرفت تا بنادر استراتژیک خود را توسعه دهد.[ بدهی‌های جیبوتی به چین در مجموع ۷۷٪ از کل بدهی خارجی این کشور را شامل می‌شود که خود معادل ۸۰ درصد تولید ناخالص داخلی جیبوتی است. در ۲۰۱۷ نخستین پایگاه نظامی چین در خارج از مرزهای این کشور در جیبوتی به راه افتاد. کنیا در فاصله ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۷ کنیا از چین در مجموع ۹٫۸ میلیارد دلار وام گرفت.[ بدهی به چین در مجموع ۷۲٪ از کل بدهی خارجی کنیا را شامل می‌شود. چین تا ۲۰۲۰ بودجه گسترده‌ای معادل ۶٫۵ میلیارد دلار در اختیار کنیا گذاشت تا ریل استاندارد مومباسا–نایروبی را تکمیل کند.[۳] در ۲۳ ژوئن ۲۰۲۰ دادگاه استیناف در کنیا یک وام ۳٫۲ میلیارد دلاری از چین برای ساخت خط‌های راه‌آهن در کنیا توسط شرکت‌های چینی را غیرقانونی اعلام کرد.[ در دسامبر ۲۰۱۸ دولت کنیا تا آستانه اعلام ناتوانی در بازپرداخت اقساط وام‌های چین برای ساخت بندر مومباسا پیش رفت. این عمل می‌توانست باعث شود تا کنیا کنترل این بندر را به چین واگذار کند. به دنبال این اتفاق در رسانه‌های کنیایی این سؤال مطرح شد که آیا وام گرفتن از چین در ازای از دست رفتن حاکمیت ملی کنیا بر سرزمینش ارزشش را دارد و آیا کنیا به موردی دیگر همچون سریلانکا تبدیل می‌شود یا نه؟ زامبیا از مجموع ۸٫۷ میلیون دلار بدهی خارجی زامبیا ۷٫۴ میلیون دلار آن به چین است که با در نظر گرفتن اقتصاد کوچک این کشور آفریقایی این بدهی مبلغ بسیار بالایی‌ست. در ۲۰۱۸ بحثی در میان قانون‌گذاران زامبیایی مطرح شد مبنی بر این‌که وام‌های چینی با شرایط بازپرداخت سخت و بی‌ملاحظه حاکمیت ملی این کشور را به خطر می‌اندازد و در سپتامبر همان سال مذاکراتی بین چین و زامبیا انجام شد تا دولت زامبیا کنترل زسکو، شرکت برق دولتی زامبیا، را تماماً به چین واگذار کند وقتی کشورها خود را در تنگنای مالی می‌بینند، چین به آرامی دام خود را برای گرفتار‌سازی‌ آنها پهن می‌کند. دام بدهی چین اینگونه عمل می‌کند که پکن در راستای توسعه نفوذ خود در جهان به‌ویژه در چارچوب ابتکار کمربند- جاده، از طریق مؤسسات مالی خود وام‌هایی را برای بهبود زیرساخت کشورهای در حال توسعه به‌ویژه کشورهایی که به دلیل فقدان شرایط لازم توان دریافت وام از سایر نهادهای مالی جهانی را ندارند، در اختیار این کشورها قرار می‌دهد. آنگاه به دلیل دیربازده ‌بودن طرح‌های زیربنایی، حیف و میل‌شدن وام‌ها توسط دولتمردان، غیرشفاف‌بودن وام‌ها، بالابودن بهره وام‌ها، بالا‌بودن غیرمعقول هزینه پروژه‌ها و...، کشورهای دریافت‌کننده با انباشتی از بدهی مواجه می‌شوند بدون آنکه بتوانند آن را بازپرداخت کنند. تحت چنین شرایطی کشور دریافت‌کننده ناچار است بابت بازپرداخت اصل و سود وام، بخشی از دارایی استراتژیک خود را به چین واگذار کند. واگذاری بندر هامانتوتا در سریلانکا، مومباسا در کنیا و.... جلوه‌ای از این مسئله قلمداد می‌شوند. به لحاظ پیشینه، دیپلماسی دام بدهی را برای نخستین بار براهما چیلانی نویسنده هندی به کار برد. تصمیم بسیاری از کشورهای در حال توسعه برای پذیرش وام‌های چینی از بسیاری جهات قابل درک است؛ تقاضای آنها از نهادهای مالی بین‌المللی برای توسعه زیرساخت‌هایشان با پاسخ منفی مواجه می‌شود بنابراین وقتی چین وعده می‌دهد وام‌هایی با شرایط آسان و با قصد خیرخواهانه در اختیار آنها قرار می‌دهد همه از آن استقبال می‌کنند. بعدا مشخص می‌شود که اهداف واقعی چین نفوذ تجاری و استراتژیک است. در آن زمان، دیگر خیلی دیر شده و کشورها در دور باطل بدهی گرفتار می‌شوند. منابع : https://www.project-syndicate.org/ https://web.archive.org/ https://www.spectator.co.uk/ https://www.rfi.fr/ https://www.etemadonline.com/ روزنامه آرمان ملی: چين ايران را مشتری می داند؛ نه متحد (pishkhan.com)

بسم ا... از زمانی که شما تصمیم بگیرید تا اجرایی شدن چنین ایده ای ، نباید زمان بسیار طولانی ( به شرط وجود سرمایه لازم و ابزار اولیه ) نیاز باشد . اما یک نکته این وسط هست که این ایده اولیه چقدر با استراتژی ما در خصوص حفظ توان ضربتی موشکی پس از ضربه اول دشمن ، منطبق هست و نسبت هزینه و فایده آن در مقایسه با سایر روشها ، از جمله شهرهای موشکی ، لانچرهای کششی استتار شده و ... چقدر ممکن هست باشد . تصویر بازسازی شده ذیل تنها یک ایده هست و محاسبات در خصوص ابعاد موشک و واگن حامل صورت نگرفته است

دکتر ˈحمید فاضلیˈ روز یکشنبه در گفت و گو با خبرنگار علمی ایرنا افزود: این پایگاه به مساحت 25 کیلومتر مربع در منطقه چابهار در حال ساخت است. یکی از دلایل ایجاد پایگاه ملی فضایی در این منطقه نزدیک بودن این منطقه به اقیانوس هند و کم جمعیت بودن آن است. وی خاطرنشان کرد براساس مصوبات شورای عالی فضایی، مدیریت کلان این پایگاه به عهده سازمان فضایی است و هم اکنون نقطه یابی و فعالیت آمایش سرزمینی تاسیس پایگاه ملی پرتاب پایان یافته و نقطه نهایی انتخاب شده است. رییس سازمان فضایی خاطرنشان کرد این پایگاه یک مرکز پرتاب غیرنظامی است و از طریق این پایگاه کاوشگر موجود زنده، ماهواره های سنجشی و ماهواره مخابراتی به مدار ˈزمین آهنگ (ژئو)ˈ پرتاب می شود. این نوع از پرتاب ها به شرایط ویژه ای نیاز دارد و حتی الامکان باید محل پرتاب در شرایط نزدیک به منطقه استوایی باشد تا هزینه های پرتاب و اجرای مانورهای مداری آن به حداقل برسد. وی افزود: همچنین در این پایگاه آخرین آزمایش های تاکتیکی قبل از پرواز مانند یکپارچه سازی، همسان سازی و سازگاری بین ماهواره ها و ماهواره برها اجرا می شود. فاضلی گفت: دولت دهم در برنامه پنجم و همچنین لایحه بودجه امسال برنامه ها و منابع مالی ویژه ای را به منظور حمایت از اجرای برنامه های آینده سازمان فضایی پیش بینی کرده است. [url="http://irna.ir/fa/News/80622657/%D8%B9%D9%84%D9%85%DB%8C/70_%D8%AF%D8%B1%D8%B5%D8%AF_%D9%81%D8%B1%D8%A2%DB%8C%D9%86%D8%AF_%D8%B3%D8%A7%D8%AE%D8%AA_%D9%BE%D8%A7%DB%8C%DA%AF%D8%A7%D9%87_%D9%BE%D8%B1%D8%AA%D8%A7%D8%A8_%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85_%D8%AE%D9%85%DB%8C%D9%86%DB%8C_%28%D8%B1%D9%87%29_%D8%A8%D9%87_%D8%A7%D8%AA%D9%85%D8%A7%D9%85_%D8%B1%D8%B3%DB%8C%D8%AF"]http://irna.ir/fa/Ne...)_به_اتمام_رسید[/url]