انجمن بزرگ میلیتاری

SU-17 M.4

حالا در این حوزه هم جنابعالی را به مصاحبه استاد خلبان تامکت ، جناب "جراح" دعوت می کنم ، ایشان مفصل شیوه های بهره گیری از بال متحرک تامکت را توضیح دادند که در جای خودش بسیار آموزنده هست .

حالا بر خلاف نظر جنابعالی که ارزشمند هم هست ، معتقدم اصولا تمام کار ما باید متناسب با تهدید باشد ( که همین فقره اف-14 هم پاسخ به تهدید مشخصی بود ) این طراحی برنامه بدون توجه به تهدید ، وضعیت الان را برای ما ر قم زده ضمن اینکه بحث خرید به هیچ عنوان ایجاد توازن قوا با ایالات متحده ( بعنوان یک تهدید غیر همتراز ) نیست ، بحث تهدیدات منطقه ای کلاسیک مثل عراق ، پاکستان ، کشورهای حاشیه خلیج فارس و ... هست . برای همین برای پر کردن شکاف بین ما و اینها سریعترین راه ، ورود به حوزه خرید و همزمان جلو بردن طرح های بومی با همکاری طرف دوم هست البته دقت بفرمایید که الزام نیروی هوایی (اف-15 ) با الزامات نیروی دریایی تفاوت داشت . اف-15 باید با تهدید هوایی مقابله می کرد ( جنگنده برتری هوایی ) ولی تامکت با هدف خنثی سازی موشکهای کروز روسی و دفاع از ناوگان طراحی و تولید شد . به همین دلیل شما این تفاوت را می بینید

یک اشتباهی که در خصوص بال متحرک تامکت می کنند این هست که ان را فقط به بحث کمبود فضا روی عرشه یا فضای تعمیراتی زیرعرشه ربط می دهند ولی این طور نیست . بال متغییر تامکت ، مجموعع مزیتها بال مستقیم ( در حالت باز ) و بال پسگرا ( در حالت بسته و زاویه 70 درجه ) را دارد که شامل نیروی براء زیاد در زوایای حمله کم وزیاد // مباحث مربوط به ایمنی پرواز در زوایای حمله معمولی و زیاد // عامل "پسا" در حوزه مفهوم رانش به وزن // کارایی پرنده در گردشها و زوایای مختلف و در نهایت سرعت واماندگی هست . سازه تامکت ، بالذات نیازمند بال متغییر بود و هست ( نظر شخصی ) و اگر قرار باشد گونه بال ثابت این طرح طراحی و ساخته شود ، کل طراحی بدنه باید از نو شود که این خودش هزینه ای به مراتب بیشتر از خرید سوخوهای روسی دارد

سال گذشته یکی از دوستان این سئوال را مطرح کرده بود آیا امکان دارد با کمک روسیه و چین مدل بال ثابت اف ۱۴ را تولید کرد؟ با این کار وزن باور نکردنی از اف ۱۴ کاسته می شود. پاسخ بنده

بسم ا... پیشنهاد جالبی هست ولی به نظرم یک مشکلاتی وجود دارد در این طرح .. تامکت بیشتر از 40 سال هست که در نیروی هوایی ما دارد خدمت می کند ، طبیعتا" قابلیت اورهال زیادی را داریم ولی بحث ساخت یک جنگنده در ابعاد و پیچیدگی های تامکت یک مقداری به نظرم بلندپروازانه هست . بعنوان مثال گرومن زمانی که قصد داشت "تیر دستک " ( box beam) تامکت را طراحی و بسازد ، 2 مسیر داشت . یکی ساخت سازه با روش سنتی پیچ و مهره و دومی جوشکاری با پرتو الکترونی برای ساخت این قسمت از جنس فلز تیتانیوم بود . اگر اولی را استفاده می کرد ، وزن زیادی را به بدنه تحمیل می کرد و این به صرفه نبود ولی رفت سراغ دومی که بعد از اتمام کار ، نزدیک به 900 پاوند از وزن این بخش را کاهش داد . الان نقطه ابهام اینجاست که آیا این فناوری ( جوشکاری با پرتو الکترونی ) را روی تیتانیوم اصولا داریم ، و اگر داریم به صرفه هست برای ما به منظور تولید سازه یا خیر wing box مرکزی تامکت برای مجموعه بال متحرک در مورد این مساله هم تحلیل زیاد هست ولی چاره دیگری پیش روی ما نیست ، مگر اینکه بریم سراغ گونه های تولید شده از خانواده فلانکر از چین

تاریخچه خودروهای دفاع شیمیایی نیروی زمینی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی https://www.aparat.com/v/KaPMh

بسم ا... حداقل جریان این بود که وضعیت سخت افزاری یگان های ش .م ر. نیروی زمینی سپاه را یک رصد کردیم

رسانه ، رسانه و رسانه .. از ظرفیت فعلی هم خوب استفاده نمی کنیم ، چون جزیره ای عمل کردن ، تبدیل شده به عادت ما

عرض شد ، تا جایی که اطلاع دارم کاربرد این پوشش ها ، نسبی هست . حالا اینکه نویسنده متن معتقد هست که کاربرد این پوشش در سوخو-35 موجب شده که سطح مقطع راداری آن به 70درصد سوخو-27 برسد ، باید دید از چه مرجعی این ادعا استفاده شده .. فاصله کشف سوخو -35 و رقبای ان

بسم ا... ضد عفونی معابر قم توسط واحدهای ش. م .ر نیروی زمینی سپاه

حاج قاسم ، زنده ، حّی و حاضر ، در کنار ما هست هنوز

بسم ا... برای پنهانکار کردن یک جنگنده تا الان 3 مسیر شناسایی شده : 1- کاهش تشعشعات نور مرئی ( شامل پایش دود خروجی حاصل از سوختن سوخت هواپیما ، انتخاب پوشش استتار مناسب برای همرنگ شدن با محیط و ... ) 2- کاهش سطح مقطع راداری ( مثل طراحی ورودی هوای موتور به منظور ایجاد پوشش برای کمپرسور ، استفاده از مواد جاذب تشعشات "RAM" ، حمل مهمات داخل بدنه و .... ) 3- خنک کردن خروجی پیشرانه برای کاهش بازتابهای مادون قرمز یک راه چهارمی هم سالها پیش روسها دنبالش بودند برای ایجاد یک پوشش پلاسمایی که حداقل تا الان معلوم نشد که سرنوشت آن به کجا رسید ( برای پروژه میگ-1/44 ) === در خصوص پوشش های جاذب رادار یک قاعده اصلی وجود دارد ، این پوشش ها هرگز قادر نیستند ( حداقل با فناوری امروز ) یک هواگرد را بطور کامل از دید رادار پنهان کنند . بعنوان مثال ، نیروی دریایی ارتش آلمان در جنگ دوم ، بعنوان پیشگام استفاده از این مواد در پریسکوپ زیردریایی ها ، قصد داشت این سامانه را از دید امواج رادارهای 20 سانتی متری نیروی هوایی سلطنتی پنهان کند ولی موفقیتش نسبی بود . اسنورکل زیرسطحی U-2513 مجهز به پوشش جاذب امواج رادارهای 9 سانتی متری نیروی هوایی سلطنتی که براساس اسناد ،تا 30 درصد موفقیت را ثبت کرده

سلام - ظاهرا در SU-35 BM ، رادار فوق را استفاده کردند

بسم ا... سلام علیکم این سامانه ، بیشتر یک نورافکن مادون قرمز بود که قابلیت خدمه را برای شناسایی هدف در شب زیاد می کرد . به این شکل که بمب افکن در نزدیکی هدف ، شروع به رها کردن "منور" برای روشن کردن فضا می کرد ، بمب انداز یا کمک خلبان هم با استفاده از این دوربین ، هدف را شناسایی و خلبان را برای نزدیک شدن به هدف و اجرای دقیق بمباران راهنمایی می کرد . این سامانه که 1-spanner نامیده میشد، در دهه 30 توسعه پیدا کرد ، شامل یک detector photomultiplier در جلوی خلبان و یک نورافکن مجهز به فیلتر شبانه و یک نورافکن بزرگ بود . این سامانه را لوفت وافه روی جنگند های شبانه bf-110g و do-17z نصب کرد و تا 200 متر ( 660 فوت ) قابل استفاده بود . ولی در مجموع فقط 15 دستگاه از این نمونه ساخته شد . این هم سوردفیش نیروی هوایی کانادا ، مجهز به رادار ASV Mk.XI بین دو تا ارابه فرود

سوخو در برابر میگ رقابت نسل 4++ شوالیه های روسی برای استقرار در خط مقدم ناوگان نیروی هوایی  بخش دوم و پایانی این دوجنگنده ، گرچه قابلیت رسیدن به سرعت مشابه 2.2 ماخ هستند ، اما محصول سوخو بلحاظ ارتفاع عملیاتی و برد رزمی از برتری قابل ملاحضه ای نسبت به جنگنده میگ برخوردار است و این مزیت به خدمه امکان میدهد تا در عمق قلمرو هوایی دشمن نفوذ نموده و با ظرفیت کامل حمل سلاح در شعاع بیشتری اقدام به اجرای گشت هوایی رزمی نماید . از سویی دیگر حداکثر ارتفاع رزمی میگ-35 چیزی در حدود 20درصد نسبت به سوخو-35 کمتر است و این مساله آسیب پذیری محصول میگ را در برابر شبکه دفاع هوایی به نسبت بیشر خواهد کرد . راست : کابین میگ-35 چپ : کابین سوخو-35 در حوزه تعداد جایگاه های حمل مهمات ، سوخو-27 و میگ-29 به ترتیب 8 و 6 ریل برای حمل مهمات استاندارد را در اختیار داشتند که این تعداد در سوخو-35 و میگ-35 به 12 و 8 جایگاه افزایش پیدا نموده است که با توجه به افزایش پایایی رزمی این دوجنگنده پس از ارتقاء ، بدان معناست که هواگردهای فوق الذکر بدون محدود شدن در زمینه برد رزمی میتوانند ترکیبی از تسلیحات موجود را برای حمله به هدفهای مورد نظر با خود حمل نمایند . راست : مقایسه رادار سوخو-35 با رادارهای مشابه در حوزه برد چپ : مقایسه ابعاد میگ-35 و میگ- 29 مقایسه پتانسیلهای رزمی در بدو امر نشان می دهد که سوخو-35 ، جنگنده به نسبت قدرتمندتری است ، اما میگ-35 چند مزیت قابل توجه را بعنوان مکمل سوخو-35 به نمایش می گذارد . براساس گزارشهای موجود ، هزینه عملیاتی میگ-35 چیزی در حدود 20 درصد کمتراز گونه های اولیه میگ-29 بوده ، که این مساله با توجه به وزن بالاتر نسبت به فالکروم های عملیاتی فعلی و پایایی رزمی افزون تر ، فالکروم –اف را به ارزان ترین جنگنده تبدیل نموده است . به اعتقاد تحلیلگران نظامی ، پایین تر بودن هزینه عملیاتی میگ-35 به کاربران این جنگنده اجازه میدهد تا در مقایسه با سوخو-35 ، تعداد بیشتری را بخدمت گرفته و با کمترین هزینه ممکن ، خلبانان را آموزش دهند . علاوه براین ، معقول بودن هزینه به کاربر اجازه می دهد تا در هر دوره زمانی مشخص ، تعداد بیشتری از هواگردهای رزمی را برای پوشش فضای هوایی در آسمان نگه داشته و آسیب پذیری نیروی هوایی را با کاهش تعداد هواگردهای رزمی مستقر در زمین به حداقل ممکن کاهش دهد . این روند برای ناوگان سوخو-35 از هزینه های بالاتری برخوردار بوده و بطور طبیعی آسیب پذیری را افزایش خواهد داد . گرچه این هواگرد رزمی ، جنبه های شباهت و تفاوت مختلفی را به نمایش می گذارند ، اما نقش های تعریف شده برای هرکدام ، مزیتهای منعکس شده در ماهیت طراحی این جنگنده ها را بخوبی عیان مینماید . سوخو-35 یک پیکربندی رزمی هوایی است که با مسلح شدن به مهمات مناسب میتوان از آن برای مقابله با ناوگان رپتورهای نیروی هوایی ایالات متحده استفاده نمود ، اما میگ-35 علیرغم قرار گرفتن در مقام دوم ، با توجه به موارد ذکر شده ، همچنان می تواند جایگاه مهمی برای رویارویی با حریفان غربی خود ، شامل F-16V ، Gripen-E ، F-18E و در نهایت رافال فرانسوی داشته باشد . نیروی هوایی ایران بعنوان یکی از کاربران میگ-29 میتواند درصورت رفع تحریم ها ، در شمار یکی از جدی ترین مشتریان میگ-35 قرار گیرد ، اما با توجه به نیاز شدید این کشور برای تقویت ناوگان تامکت ، سوخو-35 نیز یکی از جدی ترین نیازمندی های این نیرو به نظر می رسد . با این حال، تمرکز روسها بر روی جنگنده های سنگین تر بدان معناست که سوخو-35 در نهایت به تعداد بیشتری تولید خواهد شد ( به مانند تمرکز بر روی سوخو-27 و سوخو -30 ) . اما هزینه های عملیاتی بالاتر برای این هواگردها ، بدان معناست که نیروی هوایی روسیه احتمالا اسکادرانهای کمتری را بخدمت می گیرد . به اعتقاد ناظران نظامی ، نیروی هوایی روسیه در آینده نزدیک ، خرید میگ-35 را محدود نماید ، و درنهایت ،تنها 150 فروند از محصول شرکت میگ را تحویل خواهد گرفت ، اما تلاش شرکت سازنده ، بیشتر برروی جلب توجه مشتریان خارجی که بدنبال گسترش کمّی ناوگان خود با کمترین هزینه ممکن هستند ، متمرکز میگردد . پی نوشت : 1- بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 

سوخو در برابر میگ رقابت نسل 4++ شوالیه های روسی برای استقرار در خط مقدم ناوگان نیروی هوایی صنعت هوانوردی نظامی روسیه ، در سالهای اخیر با معرفی جنگنده پنهانکار سوخو-57 و همچنین جتهای ضربتی سوخو-34 ، جهش قابل توجهی را در حوزه نیروی هوایی به نمایش گذاشت ، اما نسل جدید جتهای رزمی نسل 4++ این نیرو که به تقریب از سال 2014 به دنیای هوانوردی معرفی شدند ، بخش دیگری از سرمایه گذاری این کشور در توسعه قدرت هوایی اصولی و مبتنی بر تهدیدات در زمان "حال" را تبیین می نماید . گونه نخست ، جنگنده سوخو-35 محسوب میشود که در سال 2014 بعنوان یک گونه مدرنیزه شده از خانواده سوخو-27 فلانکر یک سکوی رزمی همه کاره برای ایجاد ایجاد برتری هوایی در برابر ناوگن جتهای برتری هوایی غربی ، بخصوص جنگنده های اف-15 سی و جانشین آن (اف-22) نمایان گردید . راست به چپ : سوخو-57 ، سوخو-34 متقابلا" جنگنده میان وزن میگ-35 نیز که مشتق تازه ای از خانواده معظم جت میگ-29 فالکروم بحساب می آید نیز درژوئن 2019 وارد خدمت گردید که دراین کلاس رزمی ، میتوان آن را با جنگنده اف-18 هورنت مقایسه نمود . اگر چه سوخو-35 و میگ-35 از فناوری های مشابهی استفاده می کنند ،اما در واقع دو طرح کاملا متفاوت بشمارمی آیند که به مانند اسلاف خود می بایست بصورت مکمل هم عمل نمایند . به همین دلیل ارزیابی هر چند مختصر این دو و بررسی تفاوتها و مشابهت های آنان می تواند ره گشای شناخت برنامه آینده نیروی هوایی روسیه به منظور ایجاد برتری هوایی باشد . راست به چپ : رادار AESA میگ-35 و رادار Irbis-E سوخو-35 با توجه به این مساله ، در حوزه رادار هوایی ، سوخو-35 به رادار Irbis-E مجهز بوده که می تواند 30هدف متخاصم با سطح مقطع راداری متعارف را در بردی بیش از 400 کیلومتر و جتهای پنهانکار را در فاصله ای بیش از 80 کیلومتر مورد شناسایی قرار دهد . از سویی دیگر ، جنگنده میگ-35 نیز به اولین جنگنده خط مقدم نیروی هوایی روسیه که به رادار AESA مجهز شده ، تبدیل گردیده که گرچه اطلاعات دقیقی از برد رزمی آن در دست نیست ،ولی با توجه به مهمات محمول جنگنده میگ ، احتمالا قابلیت کشف اهداف در بردی بیش از 400 کیلومتر را داراست ، هر چند در مقایسه با رادار سوخو-35 ، از وزن کمتری برخوردار بوده وبه به نوعی مکملی برای رادار سوخو-35 قابل تعریف است . در حوزه حمل مهمات ، هر دوجنگنده ، قابلیت حمل طیف متنوع و در عین حال مشابهی را در اختیار کاربر می گذارند ، ضمن اینکه به شکل خاص ، محصول شرکت میگ و سوخو می توانند موشک R-37M ( باسرعت 6 ماخ ) را مورد استفاده قرار دهند . به اعتقاد تحلیلگران نظامی ، حضور این موشک در فهرست تسلیحات استاندارد این دو هواگرد رزمی ، به خدمه آن امکان میدهد تا در محدوده ای فراتر از میدان دید بصری (BVR) با اهداف شناسایی شده ، درگیر شوند ، در حالی که بطور همزمان ، موشکهای مشابه آمریکایی و چینی ، به صورت قابل توجهی کُند تر بوده و بردی کمتری نیز دارند . مهمات هوا به هوای فراصوت R-37 از راست به چپ : KH-31 ، KH-38 و KH-35 علاوه براین ، دو جنگنده میگ و سوخوی روسی قابلیت حمل طیف وسیعی از موشکهای کروز نظیر KH-35 و KH-31 را بکارگیرند ، در حالی که میگ-35 دسترسی ویژه ای برای حمل موشکهای جدید تر KH-38 را نیز دارد که تا این زمان ، توانایی استفاده ازآن در سوخو-35 محتمل دانسته نشده است . مهمات محمول سوخو-35 در حوزه پیشرانه ، محصول سوخو و میگ ، از دو موتور با خروجی های 3 بُعدی بردار رانش استفاده می کنند که تا کنون صرفا" جنگنده چینی J-10C بدان مجهزشده است . این درحالی است که میزان مانورپذیری گونه های اولیه سوخو-27 و میگ-29 ( که قابلیتهای اعجاب آور آن پس از انحلال آلمان شرقی و حضور فالکروم های این نیرو در ارتش آلمان فدرال به اثبات رسید ) در سطح بالایی قرار داشت و اضافه شدن این خروجی ها ، بر این مزیت خواهد افزود . مضاف براین ، سایر ارتقاءهای صورت گرفته در حوزه هایی نظیر پیشرانه های قدرتمند تر ، افزایش حمل سوخت بیشتر ، پایایی رزمی افزون تر ، بدنه سبک تر و بادوام تر ، اضافه شدن سامانه های الکترونیک پیشرفته و... میتواند این دو محصول را به یک گزینه مطلوب برای نیروی هوایی روسیه تبدیل نماید . با این حال ، سوخو-35 بدلیل ابعاد بزرگتر ، فناورهای پنهانکار خاصی را بخود می بیند که سطح مقطع راداری آن را به 70درصد سوخو-27 رسانده ، هر چند کاربرد این فناوری در میگ-35 هنوز به اثبات نرسیده است . پی نوشت : 1- ادامه دارد ........ 2- بازیابی پستهای تاپیک ، هفتم اسفند سال یکهزار و سیصد و نود و هشت خورشیدی صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 

بسم ا... طرح هایی که تا الان در میلیتاری روی ان کار شده شکل گیری نخستین بدنه بل V-280 در آماریلو شلیک لیزری در وایت سندز تست جنگ افزار لیزری پرانرژی از روی سکوی حامل هوایی درز اطلاعاتی یا تصادف !!!! انتشار تصاویری از یک بالگرد جدید روسی با قابلیت پیمایش با سرعت بالا

بلحاظ ایده قرارگرفتن توپ سینه در یک پوشش و دکل اصلی شباهتهای جالبی دارند

بسم ا... در خصوص سامانه های خاص ( غیر از جهت یابهای رادیویی مثل اشعه لورنز یا اشعه GEE) که روی جنگنده های دوباله نصب شده باشد چیزی رصد نشد ولی در بمب افکن های سبک آلمانی ، بمب افکن دورنیر DO-17Z به یک سامانه مادون قرمز مجهز بود

مقدمه : پست نخست این تاپیک ، برای نخستین بار در سال 1393 ، در یکی از تاپیکهای قدیمی انجمن میلیتاری ارسال شده بود ، ولی بدلیل خلاصه بودن ، یکی از دوستان انجمن ( جناب @rpg7 ) پیشنهاد دادند تا این موضوع تبدیل به تاپیک شود ، به همین دلیل پس از5 سال ، نهایتا" فرصتی دست داد تا "جغد شب پرواز " لوفت وافه HE-219 ، بطور کامل به دوستان معرفی گردد . جنگ دوم جهانی ، از یک نظر نقطه عطفی برای فناوری جهت کاربرد در حوزه نظامی بشمارمی رفت . در این میان نیروی هوایی بعنوان یک شاخه تاثیر گذار ، بیشترین تاثیر را ازتوسعه فناوری های علوم مختلف در سالهای قبل از جنگ ، دریافت نمود و به شکل خاص ، نیروی هوایی آلمان ( لوفت وافه ) پیشگام استفاده از این پیشرفتها بشمارمی آمد .بعنوان پیش معرفی ، جنگنده شب پرواز محصول شرکت هینکل با شناسه HE-219 ملقب به "جغد" که در میانه جنگ دوم جهانی به سازمان رزمی لوفت وافه ملحق شد ، بلحاظ ماهیت طراحی ، یک نمونه خاص بشمارمی رفت و به گفته مورخان نظامی ، در مقایسه با همتایان خود در جبهه متفقین از طراحی بسیار پیشرفته برخوردار می بود . هینکل -219 " جغد" این جنگنده با قابلیت پرواز در همه گونه شرایط آب و هوایی ، نوآوری های قابل توجهی از جمله رادار پیشرفته لیختن اشتاین اس ان -2 ( Lichtenstein SN-2) در فرکانس VHF بعنوان یک رادار رهگیر که همزمان در جنگنده های یونکرس-88 جی و بی اف-110 جی نیز نصب شده بود را دراختیار داشت . علاوه براین ، هینکل-219 به نخستین جنگنده ای تبدیل گردید که به مجموعه صندلی پران برای افزایش بقاء خدمه مجهز میشد ، در حالی که اولین نمونه رزمی یک هواگرد با ارابه های فرود 3 تایی نیز بشمارمی آمد . ارنست –ویلهلم مودرو در این میان ، اگرچه جغد شب پرواز لوفت وافه در تعداد محدودی تولید شد (294 فروند تا پایان جنگ درسال 1945 ) اما بدلیل ماهیت طراحی و سامانه های رزمی مورد استفاده در آن ، تاثیر بسیار قابل توجهی بر عملیاتهای شبانه ناوگان بمب افکن های شبانه متفقین ، بویژه اسکادرانهای نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا ،برجای می گذاشت . در این میان ، تکخال اسکادران های جنگنده های شب پرواز "اوهو" لوفت وافه ، ارنست –ویلهلم مودرو محسوب می شد که 33 پیروزی هوایی از 34 پیروزی هوایی خود را با این جنگنده در داگفایتهای شبانه در تاریخ هوانوردی به ثبت رساند . نمایی از وزارت هوانوردی آلمان ( RLM) ازراست : ارنست هینکل ، یوزف کامهابر و ارهارد میلش (میلچ ) روند طراحی و توسعه جغد شب پرواز آلمانی : براساس آنچه که در اسناد و مدارک نیروی هوایی آلمان و شرکت سازنده به ثبت رسیده ، روند طراحی هینکل-219 بدلیل اختلافات عمیق سیاسی میان فرمانده اسکادران های شب پرواز لوفت وافه ( یوزف کامهابر ) ، ارنست هینکل ( سرطراح شرکت هینکل ) و ارهارد میلش ( مسئول وزارت هوانوردی آلمان / RLM ) با تاخیرهای طولانی روبرو گردید ، ضمن اینکه بدلیل گران بودن بیش از حد تولید هر فروند از این جنگنده ها ، مجموعا" تولید این سری به شکل محدود صورت پذیرفت . راست : بی اف-110 جی چپ : یونکرس-88 جی بااین وصف ، زمانی که سرمهندس طراح ، رابرت لوسر ، از شرکت مسراشمیت ، به خانه اول خود ، دفتر طراحی هینکل بازگشت ، بنا به پیشنهاد رییس شرکت ، کار خود را بر روی پروژه جدیدی که "بمب افکن سریع " به شناسه P.1055 نامیده می شد ، آغاز نمود . این پروژه ، هواگرد جدیدی را می بایست به نیروی هوایی آلمان تحویل می داد که کاراکترهای خاصی نظیر کابین تحت فشار برای خدمه ، مجموعه دوتایی از صندلی های پرتاب شونده ( که برای اولین بار مورد استفاده قرار می گرفت ) و یک مجموعه سه تایی از ارابه های فرود که ارابه فرود دماغه درزمان جمع شدن ، با یک چرخش 90درجه ای به درون بدنه اصلی جمع می شد ( بدلیل محدودیت دهلیز ارابه فرود ) ، برجکهای تیربار خودکارFDSL131 (بدون نیاز به خدمه ) شبیه به آنچه که در مسراشمیت 210 تجربه شده بود ، را در خود جای می داد . طراحی انقلابی هینکل-219 ، این جنگنده شب پرواز را نسبت به همتایانش در جبهه متفقین ، به یک هواگرد متمایز مبدل نموده بود قدرت پیشرانش مجموعه این زیرسیستم ها و بدنه اصلی می بایست توسط دو دستگاه پیشرانه DB-610 تامین میشد که درآن زمان ، هنوز در دست توسعه بود ، باا ین وصف ، هرکدام از این موتورها ، قدرتی در حدود 2200 کیلووات / 2950 اسب بخار ) تولید می نمود که در ترکیب با ماهیواره فوق العاده هینکل-219 ، سرعتی در حدود 750 کیلومتر بر ساعت ( 470 مایل درساعت در یک برد 4000 کیلومتری ( 2500 مایل ) ، در حالی که چیزی در حدود 2000 کیلوگرم بار ( 4410 پاوند ) را می بایست حمل می نمود ، بدان می بخشید . . مسراشیمت ME-210 اما در کمال تعجب ، وزارت هوانوردی آلمان در اوت سال 1940 این طرح را بدلیل پیچیدگی بیش از حد که خطر پذیری پرواز با آن در مقایسه با استانداردهای سال های ابتدایی دهه چهل ، را بسیار افزایش میداد ، بسرعت رد نمود . بااین حال ، سرطراح هینکل ، (لوسر) با هدف کاهش خطر پذیری و ایجاد توازن در عملکرد این طرح ، همزمان ، 4 گونه متفاوت با وینگ اسپن ( فاصله دو سربال ) و پتانسیل انتخاب دلخواه پیشرانه را ارائه نمود که به طرح P.1056 مسلح به 4 قبضه توپ 20 م.م در زیر بال و بدنه منجرشد ، اما وزارت هوانوردی آلمان این بار نیز درسال 1941 نپذیرفت . این رد طرح ها بصورت سلسله وار ، موجبات عصبانیت شدید هینکل را فراهم آورده و به همین دلیل ، لوس را از شرکت اخراج نمود . شکل خاص ماهیواره طرح هینکل باعث شد تا ترکیب جدید ارابه های فرود 3 تایی برای آن در نظر گرفته شود علیرغم این موارد حاشیه ای و همزمان با روند طراحی P.1055 ، فرمانده اسکادران های شب پرواز لوفت وافه ( یوزف کامهابر ) بتدریج ، نیازمندی یگانهای تحت فرمانش به یک جنگنده جدید را به سرفرماندهی لوفت وافه اعلام نمود و بلافاصله پس از این اعلام نیاز ، هینکل دست به کار شد و طرح P.1055 را برای تامین نیازمندی جدید لوفت وافه در قالب طرح P.1060 مجددا" بازطراحی نمود . طرح جدید ، مشابهت های فراوانی با پروژه اولیه لوسر داشت ،اما بلحاظ ابعاد کوچکتر بود ولی از پیشرانه های قدرتمند تر خنک شونده با هوای DB-603 وی-12 معکوس استفاده می نمود . به ترتیب از راست : پیشرانه های آلمانی دایملر- بنز دی بی-610 ، دایملر- بنز دی بی- 603 و جومو-211 براساس آنچه هینکل پیش بینی نموده بود ، موتورهای مورد استفاده می بایست به یکسری رادیاتورهای حلقوی شبیه به آنچه که در هواگرد JU-88A ( پیشرانه جومو-211) مجهزمیشد ، اما نمونه مورد استفاده در طرح هینکل ، بلحاظ ظاهری ، چشمگیرتر بحساب می آمد و بعد ازچند اصلاح در طراحی فنی به شکل خاص برای هینکل-219 در خط تولید قرار گرفتند ، به طوری که نمونه های تولید شده برای هینکل 219 در هواگردهای هینکل-177 بی ( 1944-1943 ) و شش نمونه اولیه بمب افکن استراتژیک هینکل-274 با اضافه شدن توربوشارژ برای ایجاد عملکرد بهینه در ارتفاع بالا ، مورد استفاده قرار گرفتند . از راست : بمب افکن هینکل -177 و برجک اتوماتیک FDSL131 با این حال ، گونه های اولیه DB-603 بلحاظ عملکرد مطلوب در ارتفاع های بالا ، چندان خوش سابقه نبود و این برای هواگردشب پروازی که می بایست بمب افکن های دشمن را رهگیری کند ، خوشایند به نظر نمی آمد ، به همین دلیل ، شرکت دایملر ، توسعه نمونه G را در دستور کار خود قرار داد که میتوانست 1400 کیلووات قدرت را درزمان برخاست از زمین تولید کند . با توجه به این مساله ، هینکل اطمینان پیدا کرد که طرح وی توسط وزارت هوانوردی مقبول خواهد افتاد ، به همین دلیل طرح نهایی را در ژانویه 1942 به RLM ارسال نمود . اما مجددا ، طرح هینکل به نفع نمونه های جدیدی نظیر یونکرس -88 و مسراشیمت ME-210 رد شد . پی نوشت : 1- ادامه دارد .... 2-تاپیک مرتبط قصاب پرنده لوفت وافه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 

سلام علیکم و رحمت ا... این نظر بسیار ارز شمندی هست ولی یک نکته ظریف این وسط خودنمایی می کند ، تاپیکهایی مثل " بررسی جامع نیروی هوایی ایران " یا نظایر آن که تحلیل ، نظر ، خبر و .... در آن کنار هم قرار دارند ، بلحاظ شکل پیکربندی انجمن ، خواننده را بلحاظ رسیدن به آن هدفی که مد نظر ما است ، مقداری خارج می کند ، قصد ما این هست که مخاطب یک مطلب شُسته و رُفته با حجم مشخص دریافت کند تا تاثیر خودش را در همون لحظه روی بافت و شکل ذهنی بگذارد و تحلیل مخاطب را به اصطلاح در مسیر درست خودش قرار دهد . چون در تاپیکها موارد مختلف ، گاها" نامرتبط قرار دارد ، مخاطب را نسبت به هدف مطلب ، دچار سردرگمی می کند و مخاطبی که عادت دارد به مطالب خلاصه و ناقص توییتری و .... تا بلحاظ ذهنی آماده بشود تا همه پستها را مطالعه کند ، اصل مطلب از دستش می رود . این هم نظر خوبی هست ولی این احتمال را در نظر باید داشت که نویسنده مطلب ممکن هست در طول زمان ، به اصطلاح آواتار یا نام کاربری خودش را عوض کند و این تغییر این مساله در مجله منتشر شده یک مقداری سخت هست . حالا در حوزه نام کاربری سعی داریم کمتر این تغییر ایجاد شود ولی در حوزه آواتار کاربر نویسنده ، تضمینی نیست که تغییر نکند ، به همین دلیل از انجام این کار منصرف شدیم . این فرموده شما را حتما" پیگیری می کنیم ولی چون مطالب نهایی در آخرین ثانیه ها نهایی می شود ، مجبوریم شکل تبلیغ را یک مقداری متحول کنیم نسبت به شماره 5 ولی دوستان حتما این پیشنهاد را می بینند و روی آن برنامه ریزی می کنند در خصوص توییتر میلیتاری ، نخست اینکه واقعا این فضا با محدودیت ارسال واژه ها ، یک مقداری تداعی کننده بازداشتگاه شماره 17 هست ولی خوب بالاجبار برای انجمن ان را ایجاد کردیم ، ولی تبلیغ این اکانت بر عهده دوستان علاقه مند به میلیتاری هست ، هر قدر دوستان علاقه مندی نظیر شما ، بیشتر این اکانت را بین دوستان خودشون معرفی کنند ، تعداد دنبال کنندگان بیشتر میشود ، سعی هم میشود مطالب دوستان فعال در فواصل زمانی کوتاه در این اکانت معرفی شود با نام کاربری که حقی از کسی ضایع نشود . انشا... دوستانی که این مطلب را می بینند ، این اکانت را به دوستان خودشون معر فی بفرمایند . دوستانی هم که در توییتر هستند ، مطالب را در صورت علاقه بازنشر بدند که بیشتر در معرض دید عموم قرار بگیرد با این حال از توجهی که نسبت به مجله خودتون دارید ، سپاسگذارم

با این حساب ، تمامی 100 تیر موشک آر-27 و آر-77 تحویلی به نیروی هوایی یمن ( مجموعا 200 تیر ) را باید تبدیل شده به نمونه زمین به هوا حساب کنیم

بازیابی تصاویر سالهای گذشته میلیتاری ، احتمالا "هزار سال " طول می کشد