مین جهنده صیاد، یک مین بسیار کارآمد است که در روی زمین کارگذاشته شده و خدمه آن در جایی دورتر، موضع گرفته و در زمان مناسب مین را منفجر می‌کند اما انفجار این مین جهنده، هماننده مین‌های دیگر نیست بلکه با انفجار اولیه مین، حدود 30 بمب کوچک به بالا پرتاب شده و و تا ارتفاع 100 الی 150 متر بالا می‌روند. پس از پرتاب عمودی این بمب‌های کوچک و انفجار آنها در آسمان، در یک خط عمودی از ارتفاع 30 الی 150 متری زمین هر پرنده متخاصمی حضور داشته باشد، هدف قرار گرفته و اگر منهدم نشود، حتما با آسیب جدی مواجهه خواهد شد. ناگفته نماند که هر یک از بمب‌های درون مین، طبق تنظیمات قبلی، در ارتفاع مشخص منفجر خواهند شد و این نشان می‌دهد که نظم خاصی در میان بمب‌ها برای هدف قراردادن اهداف وجود دارد. هنوز از تعداد دقیق بمب‌های داخل این مین و شدت انفجار آنها خبری منتشر نشده اما به طور کلی این مین‌ها، ساخت جهاد خودکفایی نیروی زمینی سپاه هستند که در هفتم اسفند ماه سال گذشته و در رزمایش بزرگ پیامبر اعظم 9 رونمایی و تست میدانی شدند.     لحظه پرتاب و انفجار بمب‌ها   این استراتژی بیشتر برای شکار بالگردها در نبردهای نزدیک کارآیی دارد یعنی درست زمانی که بالگردهای دشمن وارد میدان شده و قصد دارند مواضع دفاعی را هدف قرار دهند اما به ناگاه به سلاحی که روی زمین نیست و بالگرد با تمام رادارها و حسگرهایش نمی‌تواند آن را شناسایی و منهدم کند، مواجه شده و خودش شکار می‌شود. قطعا شکار اعم از انهدام یا ایجاد آسیب جدی در بالگردهای چند میلیون دلاری با یک یا چند مین جهنده صیاد که قیمتی ده‌ها برابر کمتر از بالگرد دارد، بسیار کم‌هزینه‌تر و کم‌زحمت‌تر از آن چیزی است که در جنگ‌ها برای شکار بالگردها بکار گرفته می‌شود و این یعنی سورپرایز سپاه پاسداران برای بالگردهای مهاجم چند میلیون دلاری.   منبع: http://www.tasnimnews.com/Home/Single/707895   -------------------------------------------------------------------   البته به مشخصات و توان انفجاری انهدامی خیلی اشاره نشده ولی خب کم کم در میاد، یکی از استفاده های مهم این مینها حفاظت از ایستگاههای رادار اخطار زودهنگام هست که در فاصله ای مناسب در اطراف این ایستگاهها استقرار پیدا می کنند، چیزی که عراق در سال 1991 نداشت و کمبود اون باعث شد تا ایستگاههای EW اون توسط بالگرد های آپاچی منهدم بشن و راه برای بقیه نفوذ فراهم بشه.   البته این مینها رو میشه اتوماتیک هم کرد هم با سنسورهای مادون قرمز و هم با لیدار.

یکی از کاربران اومده به خبری که من در صفحه 3 گذاشته بودم( در ارتباط با موضوع تاپیک) منفی داده، اللهم اشف کل مریض.

این جناب سناپس توضیح بدن که منظورشون از جامعه جهانی، چیزی غیر از آمریکا و اسراییله؟!   یعنی ما بیایم اطلاعات حماس رو بدیم به اونا؟!   یعنی ساده لوحی تا به کجا!   ای خدا ...

  سوزانا .... دماغه ی میراژ اف 1 .... رادار آگاو ....

  تاپیک مستقل ندارد ولی یک تاپیک مقایسه ای بنده یک زمانی ایجاد کرده بودم که این راکت را با وی شی 2 و فجر 5 خودمان مقایسه کردم.

  و ایضا پیرو فرمایشات سید عزیز، آمریکا هیچوقت ریسک شروع زودهنگام جنگ جهانی بعدی رو به جان نمیخره! همون موقع هم که آر کیو رو نشوندن، سردار حاجی زاده گفت به یگانهای موشکی آماده باش دادیم که اگر آمریکایی ها برای زدن پهپاد آمدند سریع پاسخ متناسب داده شود.

  دفرمیشن تیرهای بدنه(طولی و عرضی) در یک چهارم جلویی بدنه کاملا واضح هست و از این نظر نیاز به تعویض کامل داره و قابل بازسازی و تعمیر نیست(حتما باید عوض شوند)   ایضا کل سیستمهای اتاق فرماندهی آن از بین رفته و استراکچرهای آنها هم بطور کامل نابود شده، بطوری که بنظر می رسد اتاقک فرماندهی حتی سقف خود را نیز از دست داده است!   پی نویس: در زمان جنگ نفتکشها، نفتکشهایی با آسیب بسیار کمتر از این، از رده استفاده برای همیشه کنار گذاشته می شدند.

این رنگ استتار بنظر موقتی میاد، با پایان احتمالی بحران سوریه، به رنگ استتار خاورمیانه ای رنگ آمیزی می شوند احتمالا.

سلام   اینم ببینید، مشرق زده:     مدل جدید فاتح     گلوله بیشتر برای فاتح جدید سپاه   نمایش مدل جدیدتر این سلاح که در جریان یک برنامه اخیر مستند در صدا و سیما معرفی شد، حاکی از برخی تغییرات در طراحی جدید نسبت به مدل قبلی است. یکی از تغییرات ایجاد شده در این سلاح، تغییر قنداق اسلحه و استفاده از نمونه بزرگتر در مقایسه با مدل قبلی سلاح فاتح است. نکته جالب اینجاست که این قنداق شباهت زیادی به مدل به کار رفته در سلاح پیشرفته و مشهور آلمانی HK416 دارد.   HK-416 به نوع طراحی قنداق و خشاب مورد استفاده دقت کنید    این سلاح آلمانی در واقع یک مدل توسعه یافته بر اساس M4 جهت استفاده توسط نیروی ویژه ارتش آمریکا بوده است و در سالهای اخیر به شدت در بازار صادرات سلاح های سبک موفق ظاهر شده است. این قنداق بزرگتر باعث می شود تا نیروی عقب نشینی حاصل از شلیک بهتر جذب شده، کنترل سلاح بهتر ممکن شود و تیرانداز تسلط بهتری بر روی سلاح داشته باشد.   مسئله مشخص بعدی تعویض خشاب است. در مدل قبلی، خشاب 20 تیری برای فاتح در نظر گرفته شده بود که در مدل جدید، ساختار استاندارد 30 تیر که در سلاح هایی مثل M-16، M-4 و HK-416 استفاده می شود بر روی آن نصب شده است. این تغییر خشاب نیز باعث می شود تعداد گلوله همراه سلاح نسبت به مدل اولیه 10 تیر بیشتر شده و زمان تیراندازی قبل از نیاز به تعویض خشاب نیز افزایش یابد.   مدل جدید سلاح فاتح    اگرچه تصاویر در این زمینه محدود است اما به نظر می رسد تغییر حداقل ظاهری خاص دیگری در این سلاح صورت نگرفته است و نوع طراحی لوله، طراحی بدنه، ریل و سایت های هدیف گیری چشمی و برگه ناظم آتش همگی به مانند مدل قبلی بوده و تفاوت خاصی در مقایسه با مدل معرفی شده در سال 93، در آن حاصل نشده است.   آنچه که می توان به صورت کلی اعلام کرد این مسئله است که در مدل جدید به نمایش درآمده از سلاح فاتح، در حقیقت تغییرات جزئی به منظور بهتر شدن عملکرد کلی سلاح در نظر گرفته شده و مکانیزم کلی و کالیبر مورد نظر، رضایت متخصصان فرماندهان را جلب کرده است.   با نگاهی به تجربه درگیری های سالهای گذشته سپاه در کردستان و یا مناطقی در سیستان و بلوچستان - که خوشبختانه با تدابیر عملیاتی و استفاده از نیروها و معتمدان محلی این ناامنی ها به پایان رسیده است- به راحتی می توان به این نتیجه رسید که در بسیاری از مواقع، طرفین در فاصله کمی از هم درگیر شده اند و اصولا در این گونه موقعیت ها سلاحی به کالیبر 5.56 میلی متر از لحاظ برد و قدرت بازدارندگی مناسب می باشد.   http://www.mashreghnews.ir/fa/news/639072/پیشرفته‌ترین-سلاح-انفرادی-ایران-تهاجمی‌تر-شد-فاتح-سپاه-در-ردیف-m4-و-hk-416-عکس

بسمه تعالی در ادامه بحثی که در تاپیک پرسش و پاسخ شکل گرفت با مشورت دوستان تصمیم گرفتیم که بحث را بصورت علمی و فنی تر در یک تاپیک مجزا پیگیری نماییم. سوال این است که: اثرات برخورد و انفجار یک گلوله کالیبر 155 م.م از نوع HE به یک تانک مدرن(البته ترجیحا از روبرو و برخورد با برجک) چیست؟ شاید در برخورد اول پاسخ به این سوال راحت به نظر برسد و 2 نوع پاسخ به این سوال داده شود؛ عده ای اثر آن را ناچیز شمرده و گروه دوم نیز رأی به نابودی و انهدام درجای تانک بدهند اما در واقع پاسخ به این راحتی نیست، و نیاز به محاسبات دقیق به همراه مشخص نمودن نوع تانک، محل برخورد، نوع مواد انفجاری داخل گلوله، زمانبندی فیوز گلوله، زاویه برخورد، جنس گلوله، شکل گلوله و . . . دارد. قبل از آنکه وارد بحث شویم باید دلیل طرح این سوال را نیز توضیح دهم، این مسأله مدتی ذهن من را به خود مشغول کرده بود که در صورت تجهیز تانکهای مدرن به توپ 155 میلی متری( یا مشابه 152 میلی متری روسی آن) و استفاده از گلوله های HE بر ضد اهداف زرهی سنگین - با توجه به قدرت انفجاری بالای این گلوله ها- آیا این پرتابه ها توان از کار انداختن، بی مصرف کردن یا حتی نابود کردن تانکهای مدرن غربی را دارند یا خیر؟ بهتر است ابتدا به عمومیات بحث بردازیم، یک گلوله ام 107 معمول در کالیبر 155م.م دارای وزن پرتاب 43.88 کیلوگرم و سر جنگی از نوع کامپوزیت بی به وزن 6.98 کیلوگرم یا از نوع تی ان تی به وزن 6.62 کیلوگرم می باشد. این گلوله ها در هنگام شلیک از توپی مانند ام 127 ( توپ اصلی سامانه ام 109 پالادین، دارای 39 کالیبر طول لوله[sup]1[/sup]) دارای سرعت دهانه حدودا 750 تا 800 متر بر ثانیه هستند که انرژی جنبشی معادل 12 میلیون ژول را در دهانه توپ به آن می دهد. در شکل زیر نمونه ای از این گلوله را مشاهده می نمایید: [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/355px-USMC-100414-M-5241M-001.jpg[/img][/center] البته این گلوله یا نمونه های مشابه در پرتاب از هر نوع توپی سرعت دهانه و بالتبع انرژی دهانه متفاوتی را ارائه می دهد، مثلاً پرتاب این گلوله از توپ ام 114 (دارای 23 کالیبر طول لوله) به سرعت دهانه تنها 563 متر بر ثانیه می رسد اما در توپهای با طول لوله 52 کالیبر شاهد سرعت دهانه تا 900 متر بر ثانیه هم هستیم. در توپ ام 114 با پرتاب گلوله ام 107 (سرعت دهانه 563 متر بر ثانیه در این توپ) در فاصله 2700 متری توان نفوذ در 610 میلی متر بتن و در فاصله 4500 متری توان نفوذ در 488 میلی متر بتن را قبل از انفجار دارد. عموم گلوله های HE در کالیبر 155 میلی متری دارای ساختار آیرودینامیک مناسب برای سرعتهای ماخ بالا بوده و در طراحی آنها سعی شده تا پسای مافوق صوت آنها به حداقل برسد، (از جمله این اقدامات طرح دم قایقی[sup]2[/sup] استفاده شده در آنها می باشد) مثلا نوک تیز و شیب ملایم بدنه از این علایم است که البته برای مصارف عمومی[sup]3[/sup] که این گلوله ها برای آن طراحی شده اند مناسب است اما برای منظوری که ما در نظر داریم متاسفانه چندان مناسب نیستند! چرا؟ پاسخ به فرم شکل این گلوله ها بر می گردد، فرم نوک تیز این گلوله ها در هنگام برخورد با سطوح سخت باعث کمانه تقریباً فوری یا انحراف آن می گردد[sup]4[/sup] . پس در اولین مرحله باید گلوله ای طراحی شود کههنگام برخورد با هدف امکان کمانه کردن آن به حداقل برسد و اولین اصل این کار تبدیل وضعیت نوک گلوله از «تیز» به «گرد» است. مسأله دوم کمی بغرنج تر است، زمانی که بر اساس فرمول: [center]K=½MV²[/center] پارامترها را جانشین می کنیم و میزان انرژی جنبشی را برای سرعت مثلاً V=500m/s بدست می آوریم: [center]K=½*43.88*(500)^2=5485000[/center] این نتیجه ممکن است در ابتدا ما را به این برداشت اشتباه برساند که حتی بدون انفجار گلوله هم آثار تخریبی جدی بر تانک هدف ظاهر خواهد شد اما به دلیلی که در بالا ذکر شد اساساً – بجز موارد در موارد خاص- گلوله بطور کامل بر روی هدف اصطلاحا «نمی نشیند» و تمام انرژی خود را به هدف منتقل نمی نماید بلکه امکان انحراف و کمانه زیاد است، ثانیاً حتی در صورت برخورد تقریباً عمودی با یکی از سطوح تانک که امکان کمانه کردن و انحراف را هم از گلوله بگیرد، به دلیل عملکرد تقریباً آنی فیوز ضربتی گلوله، قبل از اینکه انرژی قابل توجهی از مرمی به زره تانک منتقل شود گلوله منفجر شده و در این حالت گلوله حتی عاجز از ایجاد اثری مشابه مرمی هایHESH[sup]5[/sup] هم خواهد بود. پس در دومین اصلاح باید فیوز تاخیری را به گلوله اضافه کرد که قبل از انفجار اجازه دهد تا میزان قابل توجهی از انرژی جنبشی گلوله به بدنه تانک انتقال یابد. اما میزان این تأخیر چقدر باید باشد؟ این هم یکی سوالات به ظاهر ساده اما سخت و پیچیده هست که پاسخ به آن اطلاع از پارامترهای مختلفی همچون جنس مرمی، سرعت لحظه برخورد، دمای هوا و ... را می طلبد که واقعا معادله را پیچیده می کند. اما به هر حال نکته اساسی اینجاست که میزان تأخیر در انفجار نه باید آنقدر کم باشد که اثر فیوز ضربتی حاصل شود( یعنی انفجار فوری نباشد) و نه اینقدر زیاد که گلوله بر روی بدنه تانک از هم بپاشد و تکه تکه شود و بدلیل از هم گسیختگی مواد منفجره دیگر انفجار ماسوره نتواند منجر به انفجار آنها شود و هیچ انفجاری شکل نگیرد. بهترین زمان برای انفجار، درست یک اپسیلون قبل از پاشیدگی و از هم گسیختگی گلوله و در زمان حد نهایی تغییر شکل پلاستیک آن است؛ چیزی که باعث خواهد شد تا گلوله HE طراحی شده، اثری ترکیبی از یک پرتابه انرژی جنبشی به اضافه یک پرتابه HESH را داشته باشد. در این حالت هم نهایت انرژی جنبشی قابل انتقال، به هدف انتقال یافته و هم با تخریب اولیه سطح زره مقدمات برای ایجاد اثر تاول مشابه کلاهکهای HESH در پشت آن تا حدی فراهم شده است. اما نکته ای را باید در اینجا متذکر شوم، علی رغم همه این پیش بینی ها، اینکه این گلوله بتواند اثر تاول گونه قطعی در پشت زره از خود به جا گذاشته و باعث انهدام تانک از داخل یا آسیب موثر به آن شود با ابهام جدی مواجه است؛ مثلاً اینکه تانکهای غربی مدرن دارای یک پوشش کولار در داخل بدنه هستند که از پرتاب ترکشهای کوچک جلوگیری می کند، همچنین برخی از لایه های زره های ساندویچی این تانکها، به شدت میرا کننده موج تخریبی ایجاد شده توسط انفجار هستند و قبل از انتقال آن به قسمتهای داخلی زره، تا حد زیادی آن را تضعیف می کنند لذا ممکن است عملاً چیز دندان گیری به آنسوی زره نرسد. پس چاره چیست؟ چه نتیجه ای از شلیک چنین گلوله ای حاصل خواهد شد؟ -------------------- ان شا الله ادامه دارد. . . پی نویسها در انتهای مقاله.

در حد نیروهای خیلی نخبه بله.... ولی برای یک ارتش نمی توان تولید سلاحش را به شرکتهای خصوصی سپرد.... یک دلیل اصلی بالا رفتن سرسام آور هزینه می باشد.

خب اول یه سلامی عرض کنیم به دوستان ...   نکته ای که تقریبا در بحثها مغفول موند و زیاد بهش پرداخته نشد اینه که برد موشک فاتح طبق گفته مسئولین با تغییر در سوخت و ایضا موتور موشک، از حدود 300 کیلومتر به 750 کیلومتر رسیده، این خبر در خودش یک خبر نیمه رسمی دیگه هم داشت که با مصاحبه امروز وزیر دفاع در رونمایی از خط تولید ذوالفقار تبدیل به خبر رسمی شد و اون اینه که وقتی برد یه موشک سوخت جامد با تغییر سوخت و موتور به حدود 2.5 برابر افزایش پیدا کنه، در مورد موارد مشابه هم چنین چیزی با مقداری تلاش و سختی امکان پذیره، یعنی از موشک سجیل که تا بحال برد رسمی 2000 کیلومتر برای اون اعلام شده بود از اکنون می توان انتظار برد 5000 کیلومتری را داشت، چیزی که اخبار 13 شبکه خبر امروز هم به آن اشاره داشت.         نقطه تصور شده برای پوشش سجیل، در آذربایجان است.   ----------------------   اون فوتوشاپ بازی هم کار خوبی نبود، اصلا نیازی به این کار نبود، با مقایسه نوع آتش و دود موتور موشک به نمایش درآمده مشخص بود که این همان موتور و سوخت قبلی هست و از این سوخت هم طبیعتا برد 750 کیلومتر در نمی آید.

با سلام خدمت دوستان و عرض پوزش از اینکه چند روزی درگیر بودم و نرسیدم پاسخ بدهم( الان هم وضعیت بهتر نشده و مجبورم تیکه تیکه پاسخ بدهم!)     ایده بسیار عالی ای هست، فقط چون دشمن از انتحاری های متعدد استفاده میکنه، ممکنه معبر بازگشایی بشه.     این هم ایده بسیار خوبی هست ولی دست ما کوتاه و خرما بر نخیل...     این طرح کارایی بهتری داره و قطعا باید در پست دفاع کننده موشک انداز ضد تانک موجود باشه ولیکن خود وانت شلیک کننده در معرض خطر تاکتیکالهای دشمن و موشکهای ضد تانک ایشان -به طریق اولی- قرار دارد.     دقیقا به همین دلیل من هم اونها رو از طرح کنار گذاشتم، و همچنین سرعت ریلود پایین یک تانک در برابر سرعت حرکت انتحاری.   -----------------------------------------------------------------------------------     یک مشکلی که در این راستا هست دوست عزیز این هست که اگر فیلمهای حرکت ، نفوذ و انفجار این انتحاری ها را به وفور ببینید، در خیلی از موارد با وجود کانالیزه شدن مسیر، و با وجود مین گذاری و حضور راکت انداز ضد زره، و حتی بعضا موشک انداز هدایت شونده ضد زره، بازهم انتحاری از همه لایه ها رد شده و با موفقیت خودشو به موقعیت انفجار رسونده، باید طوری با حمله دشمن مقابله کرد که خواص «تکرار پدیری» ، « زرهی بودن» ، «سرعت بالا» و خلاصه تمام ویژگی های آن را با هم از او گرفت.   ضمن اینکه چون به هر حال ما طرف دولت سوریه هستیم، مینکاری بیش از حد بعدا هزینه های جمع آوری سرسام آوری دارد و تلفات غیر نظامی را تا سالها پس از جنگ افزایش می دهد( مینهای بکار رفته در نبردهای شمال آفریقا در جنگ جهانی دوم تا 50 سال بعد از اتمام جنگ قربانی می گرفتند)   --------------------------------------------------------------------     اوه ممنونم که مارو از اشتباه در آوردید! :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:   برادر ابراهیم، دقیق سناریوی دفاعی رو بخونید بعد نقد کنید، خودورهای زرهی مدافع خط، قرار نیست الزاما جلوتر از خط باشند، حتی اگر 500 متر هم عقبتر از خط دفاعی باشند(به فرض) بازهم می توانند در فاصله 100 تا 800 متری خط انتحاری را منهدم کنند، ضمن اینکه در سوریه بدلیل اینکه هر دو طرف به موشکهای ضد تانک هدایت شونده به وفور مجهز هستند، معمولا فاصله دو خط اول طرفین به نحو معقولی انتخاب می شود تا از موشکهای ضد زره یکدیگر آسیب فوری نبینند( در فیلمها و مستندات صحنه نبرد فاصله زیاد دو خط مشخص هست) و در نهایت اینکه علت پیشنهاد موشک HJ-9 این بود که این موشک از نظر برد یک برتری 1500 تا 1700 متری بر تاو دارد و امکان شلیک اول را برای ما فراهم میکند. جمر تاو هم که الان در سوریه به وفور موجود و قابل نصب بر خودروهاس.     البته برآورد من کلی بود و نرسیدم ریز دربیارم، ولی واقعا این هزینه زیاد نخواهد بود و کل قضیه با 200 میلون دلار جمع میشه، که در متن توضیح دادم که روش تامین چطور میتونه باشه و چگونه مشارکت سیاسی چین می تونه کمک کننده باشه.     خوشبختانه بدلیل تجارب گذشته، در هر منطقه درگیری، این خودروها و حاملهای آنها تحت فرمان همان یگان عمل کننده هستند، مثلا اگر خط دست ارتش سویه باشد در اختیار ایشان، اگر خط در اختیار بچه های فاطمیون باشد به همین ترتیب و ...مزیت این روش این است که از بروکراسی کند و دیوانه کننده ارتش سوریه خلاصی حاصل می شود، ضمن اینکه تمام مزیت این روش در سرعت عمل آن است که باید در راس توجه باشد. اما در خصوص تعداد نقاطی که باید محافظت شوند بله تا حدودی حق با شماست و این تعداد برای شورع کار است و می توان بعدا آن را گسترش داد ، البته از یم نکته نباشد غافل شد و آن اینکه تروریستها هیچ وقت حتی در زمان اوج توان و پتانسیل حمله همه جانبه از تمامی خطوط درگیری را نداشته اند، و الان که ضعیفتر هم شده اند. کسی هم مدعی حل کامل مسأله نشده، ولی کمک شایانی می شود، قطعا باید هنوز سنگرهای موشک انداز ضد زره در خطوط دفاعی باشند، تاکتیکالها باشند، و ...   ولی از همه اینخا مهمتر، شناسایی و کسب اطلاعات است، بخصوص با پهپادها.     این بهترین گزینه فعلا یه مشکلاتی داره که عمده اش اینه که دست ما بهش نمیرسه و پیف پیف....   ----------------------------------------------------------------------------------     این پیشنهاد خنده دار نیست، اتفاق در پلیس آمریکا بصورت آزمایشی یادمه که برای متوقف کردن خودروهای قانون شکن تست شد(از بکارگیریش خبری ندارم) ولی مشکل اینه که شما برق ولتاژ بالا رو به بدنه برسونی که ECU بسوزه، و اگر بتونی به بدنه برسی دیگه همونجا منهدمش میکنی( با همون پرتابه) و دیگه نیازی به اینکار نیست.   -------------------------------------------------------------------------------

  بله، در صفحه 4 اگر اشتباه نکنم در پاسخ دوست عزیزمون واریور اشاره کردم که شباهت قضیه ما و یمن به «شرایط پیرامونی بین المللی» مشابه مون برمیگرده که از هر طرف اجماع قدرتها علیه ماست (فکر نکنم کسی این شباهت رو منکر بشه).   این شرایط پیرامونی بین المللی خود تعیین کننده بسیاری از فاکتورهای استراتژیک هست.     قصد ندارم سطح بحث رو از استراتژیک به تاکتیکی و تکنیکی کاهش بدم، ولی داشتن اطلاعات تاکتیکی و تکنیکی درست و دقیق میتونه به بهسازس و بهبود استراتژی کمک کنه که به اون «کمک تاکتیک(یا تکنیک) به استراتژی» میگن.   در حوزه پدافند هوایی(چون مثال شما از این حوزه هست) بهسازی و افزایش قدرت در حوزه نرم افزاری بیشتر و سریعتر از سخت افزاری بوده، هر چند که پیشرفتهای سخت افزاری شایان توجهی هم در این حوزه بوده(یک قلم موشک شلمچه را نسبت به هاوک در نظر بگیرید، از بهسازی های سخت افزاری رادار و الکترونیک و ... تا بهسازی موتور موشک و افزایش سرعت موشک به میزان 0.2 ماخ).   عرض بنده این است که پیش فرض صحیح تکنیکی به بهبود استراتژی منجر می شود(همان کمک تکنیک به استراتژی) و پیش فرض اشتباه تکنیکی هم نه تنها کمکی به استراتژی نمیکند که باعث ایراد اشتباه به آن هم می شود.     به درستی اشاره فرمودید به «المان»، المان یعنی تکنیک، ابزار، وسیله و مانند اینها، یعنی ابزارهایی که در سطح تکنیکی کاربرد دارند، اما یک سوال مهم: استراتژی ها از زمان جنگ تاکنون چه میزان تغییری کرده اند؟ تاجایی که اطلاعات کم بنده میگوید، از زمان سان تزو تاکنون استراتژی ها تغییرات عمده نداشته اند، بله پیشرفتهای تکنیکی و تکنولوژیکی باعث تغییراتی در برخی تاکتیکهای استراتژی ها شده ولی تغییرات اساسی بسیار کم بوده است و شاهد مثال نیز کتاب هنر جنگ سان تزو می باشد که هنوز استراتژی های مطرح شده در آن -صرفنظر از ابزار- قابل کاربرد و استفاده است. پس اگر در سطح استراتژیک بحث کنیم، استراتژی های زمان جنگ تحمیلی هنوز قابل کاربرد هستند بشرطی که به درسهای آموخته شده توجه کنیم.   (در پرانتز، به گفته استاد حسن عباسی -در سفری که به شهر ما داشتند و در جلسه ای نیمه خصوصی در خدمتشان بودیم- ما اصلا در جنگ استراتژی نداشتیم، ما جنگ را به کاستی استراتژی باختیم نه تاکتیک، اتفاقا تاکتیک داشتیم و زیاد هم داشتیم ولی حتی نمیدانستیم استرتژی چیست؟ لذا با داشتن حجم انبوهی از تاکتیک، وقتی شما استراتژی نداشته باشید جنگ را می بازید، هر قدر هم که خوب بجنگید. این درسی است که باید از دفاع مقدس بگیریم)     از آنجا که نیازی به ذکر مسائل محرمانه نیست و تاکنون در مستندات علن نمونه ای از کاربرد توپ 40 میلی بوفورس در نیروی زمینی مشاهده نشده شاید بتوان نتیجه گرفت که مورد مشاهده شما، موردی ویژه یا منحصر به فرد بوده و عمومیت نداشته(مثلا برای کاربردی خاص علیه نوعی اهداف زمینی).

  برای دقت بیشتر عرض میکنم، منظور مین ضد خودرو و ضد تانک( خصوصا این دومی) هست که بر علیه اولی هم کارایی داره.

  دقیقا.     بله محدودیتی نداره و معمولا چیزی هم ذکر نمیشه، نهایتا ممکنه نوشته بشه که بعدا برای جایگزینی دوباره با هم همکاری کنند.

  کی از خطوط مرزی صحبت کرد؟ یک روستایی مثل خان طومان یا قراصی، محیط پیرامونی نداره؟   منظور اون بود.

  بچه های نیروی هوایی ثابت کرده اند که غیر ممکن برای آنها وجود ندارد، در مواردی حتی اف 5 های سقوط کرده در جنگ بعدا بازسازی شده و به پروزا برگشتند، این که از آنها سالمتر هم هست.       بله حتما، البته نیاز فوری تر سوریه است.

  چیزی که مشخصه این هست که در 15 سال اخیر فناوری کشف ، هدفیابی و حتی هدایت پسیو به طور خاصی رشد کرده است، منتها در سکوت خبری یا با درز بسیار کم اطلاعات، دلیل اون هم مشخصه، در صورت درز اطلاعات، راههای خنثی سازی اون بالاخره کشف خواهند شد.   تا مدتها، تنها سیستم هدایت بر مبنی روش پسیو، سیستم HOJ توسط خود موشک بود ولی الان سیستمهایی در دست آماده سازی و طراحی است که بر مبنای اطلاعاتی که سیستم پسیو زمینی(اطلاعات غیر «دیداری» منظور است) دریافت می نماید و موقعیت دقیق اهداف را در آسمان مشخص میکند و از طریق لینک داده امن اطلاعات را برای موشک ارسال میکند و موشک را به سوی هدف هدایت میکند.   آنچه که از سیستمهای پسیو در نت یا مجلات علمی دنیا وجود داره صرفا یکسری مسائل کلی هست که در کتابهای فیزیک دانشگاهی هم به چشم می خوره، ولی ویژگیهای عملیاتی خیر.   موشک JASSM-ER دارای برد 960 کیلومتر هست که برای از کار انداختن هر سیستم دفاعی ای عالی بنظر میرسه، ولی چالش آینده این سیستم و امثال مادون صوت آن بیشتر با سیستمهای پسیو خواهد بود تا اکتیو.   در مورد سیستمهایی مانند تور و پانتسیر، به جهت جلوگیری از اشباع آنها بخاطر مشغول شدن به مقابله با اهداف ضد رادار، یکی از بهترین راهکارها سهمیه بندی اهداف هست که در طی اون هر سیستم واحد، سهمیه خاصی از مقابله با اهداف ضد راداری دارد و مابقی آن را برای مقابله با سایر اهداف نظیر موشکهای کروز و ... نگاه میدارد.   در مورد سیستمهای سوپر و هایپر سونیک با یک فاصله حدودا 10 ساله تا بکارگیری کامل عملیاتی آنها روبرو هستیم که البته قطعا سیستمهای پدافندی نیز در این مدت بیکار نخواهند نشست، البته باید دید که در نهایت پیروزی با کدام طرف است.   حدس من این است که برای مقابله با اهداف هایپرسونیک، سیستمهای پدافندی کم کم به لیزرهای شیمیایی پر قدرت رو می آورند، کم هزینه، پر قدرت  و قابلیت لود مجدد عالی از ویژگی های اصلی آنهاست.

  خب باید اول ببینید انصار الله با چه هدفی وارد مبارزه شد و چه نتیجه ای حاصل کرد، بله یک وقت یک کشور با کشوری میجنگد، انوقت فرضیات شما( نابودی زیرساختهای حیاتی، تلفات غیرنظامی و ...) صحیح است، ولی انصار الله یک گروه چریکی هست که با هدف سیطره بر مقدار هر چه بیشتر از خاک یمن و خصوصا پایتخت میکوشد که تا به حال موفق هم بوده است.     اولا بنده تاکنون مستنداتی از کاربرد توپ بوفورس 40 میلی متری در نیروی زمینی ندیده ام، خوشحال می شوم مستنداتی ارائه فرمایید، ثانیا توپ 88 میلی متری فلک در سازمان رزم ایران حضور ندارد!!!!     بله وجود دارد، ولی یه سوال مهم: آیا ما هم داریم؟ خیر. پس بجای نشستن و انتظار تا تولید آنها، مجبوریم از همینهایی که داریم استفاده نماییم و اگر توانستیم آنها را بهینه نماییم.     توپ 40 میلی و توپ 100 میلی هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند، به عنوان مثال، نواخت توپ 40 میلی بیشتر هست و برد توپ 100 میلی و ... هر کدام در جایی و حمرحله ای از دفاع کاربرد دارند و به طور کامل قابل جایگزینی باهم نیستند.

  راه که داره، بدبختیش اینه که توی جنگ 8 ساله هم امتحان کرده ایم و نتیجه مثبتش رو دیدیم، منتها نمی دونم چرا استفاده نمیشه، برای جلوگیری از حمله و پاتک دشمن شما نیاز به موانع ایذایی دارید، مثل خاکریز، میدان مین، سیم خاردار، خورشیدی، زمین مسلح و ...   نمی دونم چرا استفاده نمیشه، حداقل جاهای کم اهمیت تر رو خاکریزهای 3متری بزنن و جاهای مهمتر رو هم مین ریزی کنند، حداقل 90 درصد انتحاری ها مشکلشون حله.

  یک دلیل بسیار ساده داره دوست عزیز، وضعیت مبارزین یمنی بسیار از ما پایینتر و عقب افتاده تر هست، وقتی اونها شکست نخوردند به حول و قوه الهی شکست دادن ما به این راحتی نخواهد بود.     الان من عرض میکنم خدمتتون، یک دلیل بسیار مهمش اینه که این توپ دفاع قابل قبولی در برابر موشکهای کروز ساب سونیک(که از مهمترین تهدیدات قرن 21 هستند) ارائه میده.   دلیل دومش اینه که در تقابل با قایقهای تندرو، بالگردها، سواحل و ... میتونه با هزینه کمتر و نواخت بیشتری نسبت به توپ سینه بکارگیری بشه و همون نتیجه رو هم ارائه بده.   دلیل سوم اینکه در آینده ای نزدیک ان شا الله با تجهیز اون به گلوله های ترکش شونده، مرگ آوری آن در برابر انواع تهدیدات هوایی چند برابر خواهد شد.

  ارتباطش اتفاقا برمیگردد به شرایط پیرامونی بین المللی ای که شما برای قبل از شروع جنگ نرسیم کردید، روشن هست؟     شرایط رو هم در نظر بگیرید، حوثی ها چی داشنتد؟ نیروی هوایی؟ پدافند؟ نیروی دریایی؟ اصلا کشور بودند؟! نه، یک گروه بودند، البته داعیه کشورداری داشتند، همین الان هم هیچ نیروی متجاوزی در نواحی تحت کنترل اونها حضور نداره، پس تجاوزی هم به اونها صورت نگرفته که بخوان لذت ببرن یا نبرن.   بحث در مورد شرایط پیرامونی هست، و شرایط قبل از جنگ، که بقول شما جنگ را مشورع جلوه میدهد.     بله یمن ضربه زیادی خورد، ولی اشتباه جدی عربستان در ورود به این جنگ در شرایط نفت ارزان، باعث میشه تا به حول الهی متجاوز ضربه بزرگتری بخوره که نفعش در نهایت به ایران و جهان اسلام میرسه.

  الزاما اینطوری نخواهد بود دوست عزیز، الان نیروهای یمنی در جنگی مشابه با پیش فرضهای شما وارد شده اند( از دولتهای منطقه بگیر تا قطعنامه های سازمان ملل و ... همه بر ضد آنهاست) ، حتی پشتیبانی هوایی و دریایی موثری هم برایشان وجود ندارد ولی میبینیم که توانسته اند ماشین جنگی حدود 6 کشور حمله کننده بخود را حیران کنند. بدون نیروی هوایی، بدون پدافند موشکی موثر ، بدون نیروی دریایی و ...   چیزی که خیلی خیلی مهم است، روحیه است، که از هر سلاحی برتر میشود، اگر مدافع خود را از پیش باخته بداند قطعا همینطور خواهد شود.     جسارت به شما نباشه، اگر قرار بود شما ببینید، اونوری ها هم میدیدند.

تصویری از یکی از سوخوهای از رده خارج:   http://www.airliners.net/photo/Iraq---Air/Sukhoi-Su-22UM4K/2829309/L/&sid=8ffbccdf67b6ab5b6ca2496e1b5eb7cc   البته هیچ بعید نیست که این هم در آینده ای نه چندان دور سرویس بشه و به خدمت برگرده.   دوست عزیز اتفاقا این استتار برای سوریه مناسب هست( بخصوص مناطق همجوار با ترکیه و مناطقی مانند لاذقیه)