امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

کلا اگه اون تایپیک منحوس « هسته ای » رو پیگیری می کردید ، انگیزه ی روس ها در مذاکرات هسته ای کاملا مشخص بود ، باز شدن فضا برای فروش تسلیحات به ایران و افزایش همکاری های تجاری ...

 

این تاپیک مناسب بحث در زمینه هسته ای نیست ولی این رو در نظر داشته باشید که علاقمند اصلی به نتیجه رسیدن مذاکرات و طرف اصلی بده بستان روسها نبودن، میخواستن هم نمیتونستن مانع بشن، ضمن اینکه در تمام این سالها مانع جدی بر سر معامله تسلیحاتی با ایران وجود نداشت، بخصوص در مورد سلاح اصلی مد نظر ما که اس ۳۰۰ بود و به عبارتی لغو قرار داد اولیه مرامی! بود که واسه آمریکا خرج کردن و چوبش رو هم خوردن.

  • Upvote 4

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

من چند ساله که دارم صنایع نظامی ترکیه رو دنبال می کنم و تو خیلی از فروم هایی که مطمئنا اسمش رو هم نشنیدی عضو بودم(waff و...)، ترکها عادت دارم که دستاوردشان رو خیلی بزرگ نشون بدن و خودشونو سرور همه بدونن ولی حقیقت یه چیز دیگست.

حق دارن بزرگ نشون بدن صنایع نظامی ترکیه کم پیشرفت نکرده !

 

 

این پروژه ها مثل التای، انکا و ... همگی با استفاده از انتقال تکنولوژی از خارجی ها انجام می شه

هیچ کشوری تکنولوژی خودش رو به آسونی و ارزون در اختیار دیگران قرار نمیده ،پیشرفت های ترکیه اگرچه در برخی موارد با انتقال تکنولوژی و توسعه اون همراه بوده اما نمی توان گفت تماما به کمک سایر کشورهاست ؛ضمنا اگر ترکیه زیرساخت مادی و انسانی کافی رو ایجاد نمی کرد به این پیشرفت ها می رسید؟

 

تا کنون اکثرشون هم به جایی نرسیده

اتفاقا تقریبا تمام پروژه هایی که انجام دادند به نتیجه رسیده و بیشترشون تولید انبوه شدند هم در بخش زمینی ( تانک ها ،خودروهای رزمی ؛نفربر ها ،توپخانه ،موشکی و راکتی ،سلاح های انفرادی و...)،هم در دریایی ( Tuzla class ،پروژه Milgem و...)،هم در هوایی (تولید و ارتقای اف-16 ،هواپیمای آموزشی هیرکوش ،بالگرد T129 ،انواع پهپادها و...)

 

 

مثلا همین پهپاد انکا که از سال 2007 شروع شده هنوز به نتیجه نرسیده!

در این مدت انواع پیش نمونه های آنکا توسعه یافتند ،نیروی هوایی ترکیه هم 10 فروند نمونه Block B رو سفارش داده که انتظار میره در سال 2016 تحویل داده بشن .گونه جدید پهپاد آنکا هم در نمایشگاه IDEF 2015 مجهز به ستکام و...رونمایی شد.

 

https://www.flightglobal.com/news/articles/upgraded-anka-carries-out-maiden-flight-408567/

http://www.aparat.com/v/1X9ct

 

 

همین چند وقت پیش ارتش ترکیه اعلام کرد که انکا دارای ویژگی های مدنظر ارتش نیست و باید طراحیش تغییر کنه و چند سال دیگه طول می کشه که وارد خدمت شه(حدود 2018 تا 2020) همین اتفاق هم برای پدافندشون hisar افتاد که باید دوباره از اول باز طراحی بشه.

اگر ممکنه لینک منابع این مطالب رو ارائه بدین ممنون .

 

 

قضیه التای هم شبیه همین موارد بالاست، التای که بر اساس انتقال تکنولوژی k2 کره قراره تولید شه هم از همین ابتدا دچار مشکل اساسی هست، همین الان ترکیه تو تامین موتور این تانک دچار مشکل هست و پس از نا امید شدن از المانیها و ژاپنیها، به یک شرکت ترکیه ای سفارش طراحی موتور ملی دادن که تا سال 2020 قراره تکمیل بشه.از این تانک تا الان دو تا پروتوتایپ بیشتر تولید نشده و در بهترین شکل سال 2020 تولید انبوه می شه(که به نظر من بعیده).

اون طور که از ابتدا برای تولید آلتای برنامه ریزی شده بود موتور دو سری اول (500 دستگاه) مانند تانک کره ای از موتورهای MTU Friedrichshafen آلمانی و دو سری آخر (500 دستگاه) از موتور بومی ترکیه استفاده خواهد شد .البته یکی از نامزدها موتور جدید کره جنوبی هست که هنوز در دسته توسعه هست.

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Altay_(tank)

 

پیش نمونه نهایی آلتای هم در نمایشگاه IDEF 2015 رونمایی شد در این مورد هم مشکلی ندارند .

 

http://www.armyrecognition.com/idef_2015_show_daily_news_coverage_report/the_final_prototype_of_turkish-made_main_battle_tank_altay_presented_at_idef_2015_0605156.html

 

البته تهدیدات متصور از سمت ترکیه تنها تانک های آلتای نیستند بلکه لئوپاردها ،M-60T و... هم می تونند خطرناک باشند :

 

http://www.military.ir/forums/topic/28794-%D8%B2%D8%B1%D9%87%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D9%86%D8%B7%D9%82%D9%87-%D9%88-%D8%AC%D8%A7%DB%8C%DA%AF%D8%A7%D9%87-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86/

 

...........................................................................................................................................................

 

اگر ما واقعا به فکر پیشرفت هستیم با خرید و یا مونتاژ بجایی نمی رسیم باید سرمایه گذاری کنیم و در صورت نیاز فناوری رو وارد کنیم ....

  • Upvote 18
  • Downvote 9

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

داشتیم در مورد مناسب بودن تی 90 برای 5-10 سال آینده ی نیروهامون ، و متعاقبا خدمت این تانک ها تا سال 1420-1430 صحبت می کردیم نه توان نظامی ترکیه !!!!

 

یک پیشنهاد خیلی خوب :: تغییر کاربری تعدادی از تی 72 های خودمون به ترمیناتور 2 !! با توجه به تهدیدات و جنگ های شهری ، به نظر بهتر از تی 90 میاد .

ویرایش شده در توسط Juicer
  • Upvote 7
  • Downvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
این یعنی ذولفقار.....
برای امیر پوردستان همچنان تاسف میخورم.ایشون که دم از نبود بودجه میزنن خرید تی 90رو چطور توجیه میکنن؟بهترین کار ارتقا تی72ها و سرمایه گذاری بیشتر روی ذوالفقار هست
  • Upvote 2
  • Downvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
بابا شما هم دور گود نشستين ميگين لنگش كن مردين خودتون برين وسط ، يك جوري حرف ميزنين انگار ما نوك قله تكنولوژي نشستيم پشتمون كرديم بهش حتماً يك چيزي ميفهمن كه همچين كاري مي خوان بكنن شما كاسه داغ تر از آش نشين لطفاً ...
  • Upvote 9
  • Downvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

این یعنی ذولفقار.....
برای امیر پوردستان همچنان تاسف میخورم.ایشون که دم از نبود بودجه میزنن خرید تی 90رو چطور توجیه میکنن؟بهترین کار ارتقا تی72ها و سرمایه گذاری بیشتر روی ذوالفقار هست

 

برای منم سواله نزاجا که همیشه از کمبود بودجه میناله چطور هوای خرید تی90 کرده ؟؟؟؟؟ این پول خرج توسعه تی72 ها یا نهایتا ذلفقار کنن بهتر نیست ؟؟؟؟؟؟؟؟

 

واقعا اینجور مصاحبه های فرمانده نیرو مبنی بر خرید تی90 یا سایر کارهایی که انجام دادن مثل رونمایی از ارقاب و .....نشون میده این نیرو هیچ راهبرد مشخصی برا ایندش نداره و داره باری به هر جهت اداره میشه

 

شما دقت کنید تمام دستاوردهای نظامی که ما بعد جنگ داشتیم یا تو حوزه سپاه اتفاق افتاده یا نهایتا وزارت دفاع تقریبا  نزاجا هیچ محصول و پروژه مشخصی بعنوان معرف کار نیرو نداشتن معروفترینش همون ذلفقار بوده که 25 ساله داره خاک میخوره و هر سال دارن ماکت میارن رژه ......زرمایش های نزاجا خدایی فقط مایه ابرو ریزی نیروهای مسلح شده اخرینش همین زرمایش محرم ...متاسفانه این نیرو حتی شیوه استتار صحیح ادوات 50 سال پیش خودشم نداره و کشیدن گل و گیاه رو به استتار معقول و منطقی ترجیح میده....وقتی نفر اول نیرو صحبت از استراتژی سرباز 18 ساله میکنه که با هیچ منطق نظامی در عصر حاضر برابری نمیکنه باید فهمید مشکل اینا با ارماتا هم حل نمیشه چرا رسد به تی 90 ....واقعا برام سواله چرا اینا اینجورین .....اصلا مشخصه چرا ستاد مشترک به برنامه های این حضرات تو نیرو گیر نمیده اخه این چه شیوه مدیریته  ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

 

بنظرتون تمام فرماندهان نسل اول و دوم نیرو با کمال احترام بازنشست کنن خود نزاجا هم در نیرو زمینی سپاه ادغام بشه غصه ش کمتر نیست ؟؟؟؟؟؟؟؟؟

ویرایش شده در توسط Thundar
  • Upvote 11
  • Downvote 11

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

خود تي 90 يه ارتقا رو تي 72 محسوب ميشه و البته ايران هم فعلن قصد ارتقا تي 72 هاي خودش رو هم داره ! ولي خوب انصافن خريد تي 90 خيلي كار جالبي نيست خصوصا اگه اس ام  نباشه بدون اشتورا و ارنا هم واقعن يكم دلسرد كننده ميشه

  • Upvote 5

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

سلام

در باب پول خرید تجهیزات نظامی ! به خصوص برا نیرو زمینی در بودجه ارتش و سپاه هیچ موردی برای خرید کلان نظامی نه گذاشته شده و نه پیش بینی شده که خب بخاطر شرایط تحریم و... عادی است (اخرین خرید کلان ما برا دهه 90 میلادیه)

چه ارتش و سپاه بخواهند تانک بخرند ! چه جنگنده و چه ناو پولش خارج از بودجه 6 , 7 میلیاردی این دو یگان تامین میشد 

 

شما دقت کنید تمام دستاوردهای نظامی که ما بعد جنگ داشتیم یا تو حوزه سپاه اتفاق افتاده یا نهایتا وزارت دفاع تقریبا  نزاجا هیچ محصول و پروژه مشخصی بعنوان معرف کار نیرو نداشتن معروفترینش همون ذلفقار بوده که 25 ساله داره خاک میخوره و هر سال دارن ماکت میارن رژه

 

به نظرم شما هم به جای مقایسه کردن کل سپاه  و وزارت دفاع با نیرو زمینی ارتش  (در کل مقایسه دو نیرو خنده داره) نیرو زمینی سپاه رو با نیرو زمینی  ارتش مقایسه کنید ( که با کمیت و هزینه کمتر و بودجه بیشتر !!! هیچ فرقی با نزاجا ندارد و هردو در 40 سال پیش به سر میبرند)

  • Upvote 4
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط panzer-grouppen
      کرکس خان دستت درد نکنه . ببینم ایران از اینا داره ؟ چقدر ؟ و یه چیز دیگه : آیا این تانک توان مقابله با آبرامز و مرکاوا رو داره ؟
    • توسط Navard
      به نام خداوند بخشنده و مهربان 
       
       

       
      برای بزرگنمایی تصاویر بر روی آن ها کلیک (لمس) کنید
       
      با ورود اولین زره پوش ها به میدان جنگ جهانی اول، اینطور بنظر می رسید که هیچ چیز جلودار آن ها نیست. سربازان بخت برگشته آلمانی ناگهان با غول های آهنینی رو به رو شدند که هیچ سلاحی بر آن ها کارگر نبود. طولی نکشید که طرف های دیگر جنگ هم زره پوش های خود را توسعه دادند تا شاهد نخستین نبردهای تانک با تانک باشیم و اینجا زمانی بود که تانک بعنوان موثرترین ابزار در مقابل تانک حریف معرفی شد. تانک ها همچنان در ابتدای راه بودند و توانایی صنعتی کافی برای تولید گسترده آن ها وجود نداشت و ذهنیت فرماندهان هم همچنان آن ها را نمی پذیرفت  اما خطوط میدان نبرد در جنگ جهانی اول آنقدر وسیع بود که کسی نمی دانست کی و کجا سر و کله ی تانک های خوفناک دشمن پیدا میشود. در نتیجه ارتش های دو طرف به فکر تسلیحاتی افتادند که بتوان به وسیله ها آن ها به تانک ها آسیب وارد کنند. تفنگ های ضد تانک و نارنجک های ضد تانک و خمپاره ضد تانک و توپ ضد تانک و چندین ایده دیگر مطرح میشوند که دو مورد اول بسیار فراگیر میشوند و این موارد تا جنگ جهانی دوم هم ادامه می‌یابد. اما بحث نوشتار پیش رو به نارنجک های ضد تانک خلاصه می شود. نارنجک های ضد تانک (atg) یک سلاح پرتاب دستی هستند که برای آسیب زدن و یا انهدام اهداف زرهی استفاده می شوند. اگرچه برد کوتاه و نیاز به نزدیک شدن به زره پوش ها، تاثیر آن ها را محدود می کند. سربازان نارنجک انداز ناچار بودند به زره پوش های دشمن نزدیک شوند که البته در بعضی مواقع شدیدا توسط خودروهای زرهی دیگر و نفرات پیاده پشتیبانی میشدند. در نتیجه از همین ابتدای کار باید بدانیم که نارنجک های ضد تانک برای کاربرد خاص و ویژه توسعه یافتند و البته قیمت ارزان و تولید آسان و کاربری نسبتا ساده آن ها را محبوب و شاید بهتر است بگوییم که آن ها را قابل تحمل میکرد.
       


       
       
       
      همانطور که گفته شد، نارنجک های ضد تانک برای اولین بار در طول جنگ جهانی اول علیه وسایل نقلیه زرهی مورد استفاده قرار گرفتند، اما تا زمان جنگ جهانی دوم که نارنجک های ضد تانک با سرجنگی خرج گود(HEAT) تولید شوند، اثر گذاری آن ها در هاله ای از ابهام قرار داشت. اولین نارنجک های ضد تانک دست ساز بودند. در طول جنگ جهانی اول، آلمانی‌ها اولین کسانی بودند که با نارنجک های ضد نفر معمولی خود که به نارنجک گوشت کوبی معروف هستند نارنجک ضد تانک ساختند. آن ها با بستن دو یا سه سر انفجاری نارنجک های ضد نفر به یکدیگر یک نارنجک بزرگ‌تر می ساختند و از آن علیه تانک ها و زره پوش ها استفاده کردند. در  نبرد پس از کشیدن ضامن، نارنجک را به بالای تانک دشمن که به آرامی پیشروی می کرد پرتاب میکردند، جایی که زره در آن قسمت از تانک ضعیف تر بود و احتمال نابودی آن با انفجار همزمان چند نارنجک می رفت. در این نارنجک ها، اثر ترکش زایی که کاربرد تخصصی آن ها بود اهمیتی نداشت، بلکه قدرت انفجار باعث تخریب سقف و کنده شدن قطعات فولادی و در نهایت مرگ خدمه میشد.
       
       

       

       
       
      در طول جنگ جهانی دوم با همین روش کشورهای مختلف با قرار دادن تعدادی نارنجک در کنار هم، نارنجک های ضد تانک دست ساز ساختند و اینطور اولین نارنجک های ضد تانک همه گیر شدند. با توجه به وزن زیاد نارنجک های ضدتانک ابتدایی، معمولاً از فاصله بسیار نزدیک پرتاب می شدند یا مستقیماً در نقاط آسیب پذیر بر روی خودروی زرهی دشمن قرار می گرفتند. در نارنجک های دست ساز خبری از چاشنی ضربه ای نبود و نارنجک ها باید زمان مورد نیاز چاشنی خود را طی میکردند تا منفجر شوند که این مورد کار پرتاب کننده را دوچندان سخت و ترسناک میکرد. بریتانیایی ها در سال 1940 روش دیگری را ابداع کردند، در این روش آن ها دینامیت یا مواد منفجره قوی دیگر را در یک جوراب ضخیم قرار می دادند و قسمت بیرونی جوراب را به گریس آغشته میکردند و سپس این جوراب ها در یک قوطی حلبی قرار میدادند. در زمان نبرد، سربازان بخت برگشته جوراب را بیرون می آوردند و فیوز یا فیتیله را روشن کرده و سپس آن ها را به طرف برجک تانک یا شنی و چرخ هایش پرتاب می کردند به این امید که تا زمان انفجار به تانک بچسبد (در فیلم نجات سربازان رایان هم حتما بخاطر دارید که سروان میلر از این روش برای متوقف کردن تانک های آلمانی بهره برد). در صورت موفقیت آمیز بودن، باعث آسیب به بخش داخلی زره، و کشته یا زخمی شدن خدمه تانک می شد. مشخص نیست که آیا این نوع نارنجک های ضد تانک دست ساز با موفقیت در جنگ به کار گرفته شده است یا خیر! اما دست کم در هالیوود یک شکار موفق به نام خود ثبت کرده است...
       

       
      در تاکتیکی دیگر هنگامی که تانک ها از سنگرها و خاکریز ها عبور می کردند، نارنجک های دست ساز را می شد توسط پیاده نظام به عنوان نوعی مین ضد تانک در مسیر تانک ها قرار داد به این امید که به موقع منفجر شوند. در حالی که این روش ها در نا امیدی و بیچارگی از هیچی بهتر بنظر می رسید، اما معمولا برای سربازان پیاده نظام خطرناک تر از خدمه تانک ها بودند. در روش دیگر سربازان چینی در جنگ دوم چین و ژاپن از بمب گذاران انتحاری علیه تانک های ژاپنی استفاده کردند. سربازان چینی مواد منفجره مانند بسته های چندتایی نارنجک یا دینامیت را به بدن خود می بستند و خود را زیر تانک های ژاپنی می انداختند تا آنها را منفجر کنند! با این روش در نبرد شانگهای، یک بمب‌گذار انتحاری چینی با منفجر کردن خود در زیر تانک، یک ستون ژاپنی را متوقف کرد. و در نبرد تایرژونگ (Taierzhuang) نیز سربازان انتحاری چینی موفق میشوند تانک های ژاپنی و همچنین خودشان را منفجر کنند. در یک استفاده دیگر در تایرژونگ، سربازان انتحاری چینی، چهار تانک ژاپنی را با بسته‌های نارنجکی خود از بین بردند.
       

       
      سعی شد که رنگی شود 
       
      نارنجک های ضد تانک صنعتی عموما از خرج گود‌ (HEAT) برای نفوذ به زره استفاده می کنند، اگرچه از سر جنگی شدید الانفجار با سر له شونده (HESH) نیز در بعضی از آن ها استفاده می شود. در اصطلاح نظامی، کلاهک هایی که از انفجار شکل دار استفاده می کنندHEAT نامیده می شوند که خرج گود شاخص ترین آن هاست. همانطور که در بالا گفته شد اکثر نارنجک های ضد تانک صنعتی از نوع خرج گود هستند. بدین جهت زاویه برخورد خرج گود و مواد مذاب خروجی حاصل از آن باید با سطح زره منطبق باشد. در نتیجه در طراحی برخی از نارنجک های ضد تانک از چتر نجات کوچک یا نوارهای پارچه‌ای و یا باله‌های تثبیت‌ کننده در نسخه های پرتاب شونده از پهپاد استفاده می گردد. 
       

       
      به باله ها توجه شود 
       
      بریتانیا اولین نارنجک ضد تانک خود را در اواخر سال 1940 با نام  تایپ۶۸(AT68) وارد میدان کرد که یکی از اولین تسلیحات ضد تانک از نوع خرج گود بود. نارنجک به وسیله یک تفنگ و با استفاده از نارنجک انداز میلز نصب شده بر روی آن شلیک می شد( نارنجک تفنگی). نارنجک ضدتانک تایپ 68 دارای نفوذ 50 میلی متری در زره بود که برای سال 1940 حیرت انگیز بنظر می رسید .
       

       
      نارنجک انداز میلز و AT68 (سعی شد که رنگی شود )

       
      نارنجک تفنگی AT68 
       
       
      همچنین در ادامه و در حین جنگ نارنجک ضد تانک تایپ۷۴ (74 ST) نیز توسط آن ها ساخته شد که شامل یک خرج گود درون یک بسته پرتابه دستی با شباهت هایی به نسخه های نارنجک گوشت کوب آلمانی بود. ایده پشت این نارنجک، ساخت یک سلاح ضد تانک ساده و با کاربری آسان، آمادگی فوری برای تولید و ارزانی بود. نارنجک ST به اصرار چرچیل در تولید انبوه قرار گرفت، اما با دیدن نحوه عملکرد آن، ساخت بیشتر و خدمت فراگیر آن متوقف شد. نارنجک تایپ 74 بعداً به عنوان یک راهکار اضطراری برای مقابله با تانک‌های سبک ایتالیایی در شمال آفریقا برای سربازان بریتانیایی فرستاده شد، جایی که بر خلاف انتظار ها و نتایج قبلی بسیار عملکرد مؤثری داشت. در اروپا، پارتیزان های فرانسوی به طور موثر از نارنجک ضد تانک تایپ 74 در اقدامات خرابکارانه علیه تأسیسات آلمانی استفاده کردند. نارنجک هاوکینز (تایپ 75) یکی دیگر از نارنجک‌های ضد تانک بود که توسط متفقین غربی به کثرت مورد استفاده قرار گرفت.
       

       
      نارنجک 74 ST
       
       
       
      نارنجک هاوکینز (تایپ 75)
       
      مدت کوتاهی پس از تهاجم آلمان نازی به روسیه در سال 1941، نارنجک ضد تانک پانزر‌ ورف ماین (Panzerwurfmine (L)) توسط آن ها وارد خدمت می شود، که یک نارنجک ضد تانک با سرجنگی خرج گود و بسیار کشنده بود و می توانست سنگین ترین تانک های آن سال ها را نابود کند. این نارنجک به بالای تانک پرتاب می شد و پس از رها شدن توسط فرد پرتاب کننده، سه باله از انتها بیرون آمده و آن را در طول پرواز کوتاه خود تثبیت می کردند. نارنجک ضد تانک ‌پانزر ووف ماین (L) بسیار کشنده بود و ساخت آن ارزان بود، اما برای پرتاب دقیق به مهارت قابل توجهی نیاز داشت و تنها توسط تیم‌های مخصوص و آموزش دیده ضد تانک مورد استفاده می‌گرفت. گونه دیگری از نارنجک های ضد تانک آلمانی "Geballte Ladung" بود که به معنی بار انبوه است. این نوع نارنجک منفرد نیست، بلکه تعدادی نارنجک معمولی است که به یکدیگر متصل شده اند. یکی دیگر از تلاش‌های آلمانی برای ساخت تسلیحات ضد تانک قابل حمل توسط نفر، سلاح "Hafthohlladung" (به معنی: خرج گود چسبنده) بود. این نارنجک چسبان در واقع یک خرج گود با قیف تو خالی بزرگ بود که به وسیله سه آهنربا به یک تانک می توانست بچسبد، اما برای پرتاب بسیار سنگین بود و در نتیجه باید توسط فرد بکار گیرنده، مستقیماً به ناحیه ضعیف یک تانک چسبانده می شد.
       

       
      نارنجک ضد تانک پانزر‌ ورف ماین (Panzerwurfmine)
       

       
      نارنجک  ضد تانک آلمانی Geballte Ladung
       

       
      نارنجک چسبان Hafthohlladung
       
       
      طولی نکشید که روس ها توانستند پانزر ورف ماین را به غنیمت بگیرند و با کمک آن، نارنجک ضد تانک خود مجهز به خرج گود را بسازند. البته روس ها در سال 1940، یک نارنجک ضد تانک ساده را توسعه دادند که از اثر انفجاری ساده برای آسیب زدن به زره پوش ها استفاده میکرد و نام آن RPG-40 بود. پس از پرتاب این نارنجک با کمک نواری مسیر پروازش تثبیت می شد. از طرفی روس ها، RPG-43 ( عدد اشاره به سال تولید 1943 است) را ساختند که یک نسخه اصلاح شده از RPG-40 بود و به آن یک لایه مخروطی اضافه شد و تعداد زیادی نوار پارچه ای برای تثبیت مسیر پرواز پس از پرتاب در انتهای آن قرار گرفت. در سال آخر جنگ، روس ها RPG-6 را معرفی کردند، که یک طراحی جدید بر پایه RPG-43 و با آیرودینامیک بهبود یافته و همچنین با یک دم چتری در درون بود که پس از پرتاب از دسته به بیرون رها میشد. نفوذ این نارنجک بیش از 100 میلی متر در زره فولادی گزارش شده است، که برای ایجاد آسیب و انهدام هر تانکی در صورت برخورد با قسمت فوقانی آن ها کافی بود. استفاده از RPG-43 و RPG-6 روسی در نبرد بسیار ساده تر از پانزر ورف ماین آلمانی بود و به آموزش گسترده نیاز نداشت. توجه شود همین موارد بعد ها در سری راکت انداز های پانزر فاست و RPG-2 هم بکار آمدند و به همین دلیل بود که نسل اول این راکت انداز ها با نام نارنجک انداز معرفی شدند که حتی هنوز هم بر سر زبان هاست! در حقیقت راکت انداز های ضد تانک ابزاری بودند که نارنجک های ضد تانک را با کمک یک شتاب دهنده راکتی با دقت و در برد بیشتر به سمت تانک دشمن رها می‌کنند. پس از پایان جنگ جهانی دوم، بسیاری از کشورهای اروپای شرقی نسخه های RPG-6 خود را مهندسی معکوس کردند. برای مثال مجارستان نارنجک AZ-58-K-100 را توسعه داد. از این نارنجک به تعداد زیاد ساخته شد و در نبرد اعراب و  اسراییل در طول سالهای 1967 و 1973 توسط مصر نیز بکار رفت.
       
       
       
      نارنجک ضد تانک RPG-40
       

       
       نارنجک ضد تانک RPG-43
       

       
      نارنجک ضد تانک RPG-6
       

       
      نارنجک ضد تانک AZ-58-K-100 
       
      اولین نارنجک ضد تانک ژاپن، دارای یک کلاهک مخروطی خرج گود ساده به قطر 100 میلی متر بود که دارای یک سیستم فیوز ساده از نوع  "فعال در همه مسیر" بود که اگر به طور تصادفی با کشیدن ضامن از دست سرباز به زمین می افتاد منفجر می شد و به همین سادگی جان فرد را می گرفت. این ضعف آن را بسیار برای نیروی بکار گیرنده خطرناک میکرد، زیرا هیچ ایمنی پس از رهاسازی وجود نداشت و حتی ممکن بود در یک برخورد کوچک و اتفاقی به خود فرد نیز منفجر شود و البته طبق گزارشات میدانی، میزان نفوذ آن فقط حدود ۵۰ میلی متر بود. دومین نارنجک ضد تانک ساخت ژاپن لانج ماین(lunge mine) نام داشت که در واقع یک سلاح انتحاری بود. این سلاح یک کلاهک خرج گود بزرگ بود که بر روی یک چوب نیزه مانند نصب میشد و فرد انتحاری آن را به تانک یا هر هدفی می کوبید، و این برخورد باعث مکانیسمی میشد که در نهایت سرجنگی بزرگ خرج گود آن را منفجر میکرد و هم سرباز و هم هدف را از بین می برد. این نارنجک نصب شده بر روی نیزه هر چند جان سرباز بکار گیرنده را می‌گرفت اما 150 میلی متر در زره فولادی نفوذ میکرد و به همین علت آن را در رده اول بیشترین نفوذ نارنجک های ضد تانک جنگ جهانی دوم قرار میدهد. و البته کمبود سلاح ضد تانک در ژاپن قطعا جدی تر و مهمتر از نیروی بکار گیرنده انتحاری بود! گفته میشود ارتش آمریکا اولین بار در سال 1944 در فیلیپین با نارنجک های ضد تانک روبرو میشود و نارنجک های ضدتانک انتحاری مذکور فوق هم اولین بار در طی نبرد سایپان و پس از آن در نبرد اوکیناوا مشاهده شد. قبل از پایان جنگ جهانی دوم، ده‌ها هزار فروند از این نارنجک های ضد تانک ساده و پر خطر برای واحدهای معمولی ارتش ژاپن در مستعمارات امپراطوری و واحدهای رزمی در جزایر اصلی ژاپن تولید و ارسال شد، چون کاربری چندان سختی نداشتند و عموم سربازان با داشتن یک دل شیر و وفاداری مطلق به امپراطور و ژاپن می‌توانستند از آن ها استفاده کنند.
       

       
      نارنجک های پرتابی ژاپنی
       
          
       
      نارنجک انتحاری lunge mine
       
       پرکاربردترین نارنجک‌های ضد تانک امروزی، شامل طرح‌ های روسی پس از جنگ جهانی دوم هستند که معروف ترین آن ها نارنجک ضد تانک RKG-3 است. در طول جنگ ایران و عراق، سرباز ۱۳ ساله ایرانی محمد حسین فهمیده پس از اینکه خود را در زیر یک تانک عراقی با نارنجک منفجر کرد، به عنوان قهرمان جنگ مورد تجلیل قرار گرفت. به دلیل پیشرفت در زره تانک های مدرن و اختراع نارنجک انداز های راکتی، نارنجک های ضد تانک منسوخ شدند. با این حال در درگیری های پسا اشغال عراق، نارنجک های ضد تانک RKG-3 توسط شورشیان عراقی، عمدتا علیه خودرو های هاموی و نفربر های استرایکر و خضموک (MRAP) های آمریکایی استفاده شدند. این خودروهای محافظت شده زره ضعیف تری نسبت به تانک ها برخوردار بودند و در نتیجه نارنجک های ضد تانک از جمله RKG-3، با نفوذ ۲۲۰ میلیمتری توان آسیب زدن به آن ها را داشتند. پنهان کردن یک نارنجک انداز راکتی همچون RPG-7 در بین جمعیت کار سختی بود. اما هر فرد براحتی می توانست چند نارنجک RKG-7 را حمل کند و باید توجه کرد که تفاوت نفوذ این نارنجک تنها ۴۰ میلیمتر از نسخه ابتدایی RPG-7 کمتر است. شورشیان عراقی عموما در بین جمعیت مخفی میشدند و در دسته های چند نفری به کاروان های آمریکایی حمله و به آن ها خسارات جدی وارد می کردند. این تهدیدات در نهایت باعث شد که ایالات متحده اصلاحاتی در امرپ ها و نفربر های استرایکر انجام دهد که شامل  نصب زره فاصله دار و قفسی و ... می شد که این اصلاحات باعث می شدند تا نارنجک های ضد تانک قبل از تماس با بدنه اصلی منفجر شوند.
       
            
      نارنجک ضد تانک RKG-3
       
      نارنجک ضد تانک RKG-3 همچنین توسط واحد آئروروزویدکا (Aerorozvidka) ارتش اوکراین در تهاجم روسیه به اوکراین در سال 2022 مورد استفاده قرار گرفت. اوکراینی ها با تغییر در زمان‌بندی فیوز و همچنین افزودن باله‌های چاپ‌ شده با پرینتر سه‌بعدی، نارنجکRKG-3 را به RKG 1600 تغییر دادند تا سقوط خود را هنگام پرتاب از یک کواد کوپتر تجاری تثبیت کند. این تغییر، سرآغاز استفاده بسیار گسترده از این دست پهپاد ها با نام کواد کوپتر نارنجک انداز در جنگ اوکراین بود. با ورود کوادکوپتر های نارنجک انداز، مجدد نارنجک های ضد تانک در قالب بمب های سقوط آزاد خرج گود جان تازه ای گرفتند و بنظر می‌رسد با ورود نسل های جدید تر و حتی هدایت شونده آینده ای روشن تری برای این بمب ها قابل انتظار باشد. اما هر چه پیش آید، یادمان نرود که این تسلیحات ریشه در نارنجک های ضد تانک دارند. نارنجک های ضد تانک نیای سال خورده موشک های ضد تانک و راکت های ضد تانک و برخی بمب های پرتابی توسط پهپاد ها هستند. آنچه مشخص است هم چنان این پیر مرد با طراحی ساده خود و همینطور فرزندانش تا بازنشستگی فاصله بسیار دارند.
       

       
      استفاده از RKG-3 در  پهپاد های FPV انتحاری و مولتی روتور نارنجک انداز
       
       
       
      ذکر نام نویسنده و انجمن در هر برداشت از این مطلب الزامی است.
       
      گرد آورنده: Navard 
       
       بن مایه 
    • توسط SAEID
      [align=center]توسط متخصصين داخلي؛

      سامانه موشك زمين به هواي "اس200" بهينه‌سازي شد

      همزمان با سالگرد عمليات والفجر 8، سامانه موشكي "اس 200" به دست متخصصين پدافند نيروي هوايي ارتش بهينه و بازسازي شد.

      [/align]

      به گزارش خبرگزاري فارس به نقل از روابط عمومي نيروي هوايي ارتش، سامانه‌‌ي موشكي زمين به هواي "اس200" توسط متخصصين پدافند نيروي هوايي ارتش بهينه و بازسازي شده و صبح امروز يكشنبه با حضور مقامات لشكري و كشوري پرتاب آزمايشي خود را با موفقيت انجام داد.
      احمد ميقاني، فرمانده نيروي هوايي ارتش در تشريح ويژگي‌ها و توانايي‌هاي برجسته‌‌ي اين موشك گفت: بررسي ميزان كارايي سامانه‌هاي پدافند اعم از موشكي و راداري در مقابل تهديدات احتمالي عليه كشور ايران و همچنين ارتقاء سطح مهارت و دانش كاركنان عملياتي و فني در مراحل مختلف و آماده‌سازي تجهيزات موصوف از اهداف آزمايش اين سامانه‌ موشكي است.
      وي با اشاره به تلاش‌هاي متخصصين نيروي هوايي براي بومي‌سازي و نهادينه كردن علوم پيشرفته دنيا در راستاي دفاع از حريم هوايي كشور، گفت: توان نظامي ايران در خدمت صلح و آرامش كشور و منطقه است و تاريخ پرافتخار انقلاب اسلامي ايران نشان‌دهنده‌ي متخصصين و اتكاء به توانمندي‌ داخلي است كه قابليت‌ تأمين تمامي نيازهاي كشور را به استفاده از اقدامات تخصصي و امكانات موجود فراهم مي‌كند.
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.