سامانه یاور، برای باور 373 برگرفته شده از اینستاگرام:iranian_defensive_power@

راز بقای شاهین شصت سال دفاع از پهنه آسمان بخش یکم زمانی که برای نخستین بار به سال 1959 ، سامانه دفاع هوایی زمین پایه MIM-23 Hawk برای خدمت رزمی به ارتش ایالات متحده تحویل گردید ، سالها از خدمت نسل قبلی سیستم های دفاع هوایی موشکی با سرجنگی هسته ای نظیر MIM-14 نایت هرکولس می گذشت و در واقع می توان چنین گفت که هاوک ، بیشتر در پاسخ به نیاز نیروی هوایی ارتش ایالات متحده به منظور یک سامانه مکمل پیشرفته تر و در عین حال سبکتر از نایت هرکولس ، همزمان با نسل طلایی توسعه فناوری های مربوط به موشکهای هوا به هوا ، در دست توسعه قرار گرفت . با توجه به این مساله ، می توان گفت که هاوک یکی از پرطرفدارترین سیستم های دفاع هوایی غربی ( خارج از بلوک شوروی ) در کنار سیستم های پیشرفته تر نظیر MIIM-104 پاتریوت و همچنین سامانه های پدافندی قابل حمل توسط پیاده نظام (FIM-92 استینگر ) که از اوایل دهه هشتاد میلادی وارد خدمت شدند ، قرار دارد و بطور گسترده ای به بیش از 20 کشور از کشورهای همپیمان این کشور تحویل داده شده است . در مقایسه ، این سامانه دفاع هوایی ، به تقریب ، مدت کوتاهی پس از سیستم های مشابه شرقی نظیر S-25 و S-75 ( به ترتیب 1955 و 1957 ) در حالی خدمت رزمی را بخود می دید که همتایان شرقی اش صرفا" بصورت محدود برای دفاع از مسکو یا پیونگ یانگ ، مورد استفاده قرار می گرفتند و تنها بعد از مدت زمانی معینی مجوز صادرات را بخود می دیدند . بااین وصف ، ناظران براین اعتقاد قرار دارند که در میان سامانه های معرفی شده شرقی و غربی در دهه پنجاه و شصت میلادی ، تنها MIM-23 و S-75 قابل مقایسه با یکدیگر بوده ، هر چند سامانه آمریکایی قابلیت تحرک بیشتری در اختیار داشت ، در حالی که همتای روس آن ، سریعتر ، با برد بیشتر و مزیت مهم ورود به درگیری در ارتفاع بالاتری ( نزدیک به 3 برابر ) را اثبات کرده بود . ضمن اینکه هر دو سیستم در طول عمر خدمتی خود ، بطور گسترده ، مورد ارتقاء قرار گرفته و در حالی که پس از جنگ سرد ، به شکل ناگهانی از چرخه تولید سازندگانش ، خارج شدند ، همچنان به خدمت فعال خود در سراسر جهان ادامه دادند . سیستم دفاع هوایی هاوک ، پایگاه هوایی دانانگ ، 1968 با توجه به پراکندگی جالب توجه مشتریان سامانه دفاع هوایی هاوک ، این سیستم در بسیاری از درگیری های نظامی که از اواخر دهه شصت میلادی بوقع پیوسته بود ، حضور خود را به ثبت رساند . چنانکه روند تاریخی مورد بحث نشان میدهد ، هاوک نخستین تجربه رزمی را در ویتنام، پشت سر نهاد ، جایی که سپاه تفنگداران اولین سری از آتشبارهای خریداری شده را به سال 1965 عملیاتی نمودند تا درگیری های آسیای جنوب غربی میان ایران و عراق و همچنین جنگ سال 1990 که در کنار آتشبارهای پاتریوت وارد عمل شده بودند . با این وصف ، سابقه نیاز ارتش و بخصوص نیروی هوایی ایالات متحده به یک سیستم دفاع هوایی متحرک به بحران موشکی کوبا ( اکتبر- نوامبر 1962 ) برمی گردد که در آن پنتاگون پس از بررسی های طولانی به این نتیجه رسید که نیروی زمینی این کشور و ارتش های متحدش ، در برابر حملات هوایی تاکتیکی نیروی متخاصم ، بسیار آسیب پذیر بوده و سامانه های نایت هرکولس ، بدلیل ماهیت نقشی که برای آن طراحی و تولید شده بودند و همچنین تجهیز آنها به کلاهکهای هسته ای ، برای ایفای نقش دفاع هوایی تاکتیکی ، مناسب نخواهند بود. در نتیجه این تشخیص ، سرمایه گذاری بر روی تولید انبوه این موشک و تجهیزات مربوط به آن ، در اولویت قرار گرفت . به رغم آنکه ارتش ایالات متحده ، در شمار بزرگترین کاربر این پیکربندی دفاع هوایی قرار دارد ، اما به ندرت امکان شلیک در شرایط رزمی برای این ارتش فراهم آمده است ، در حالی که برعکس ، همپیمانان وقت این کشور ، نظیر ایران که تا سال 1979 این سخت افزار دفاع هوایی را تحویل گرفتند ، با توجه به کاربرد گسترده در جنگ باعراق ( دهه هشتاد میلادی ) ، به یکی از پرتجربه ترین کاربران این سیستم دفاع هوایی مبدل شدند . شاید تنها جنگ افزاری که همین شرایط را برای ارتش ایالات متحده بوجود آورده ، موشک هوا به هوای فینکس است که این نیز در دهه هفتاد میلادی به نیروی هوایی ایران تحویل شد و علیرغم بازنشسته شدن هواپیما و موشک در نیروی دریایی کشور سازنده ، این سلاح ، هنوز یکی از تجهیزات خط مقدم ارتش ایران بشمارمی آید و براساس اطلاعات موجود ، شکار حداقل سه دوجین جنگنده عراقی ، به نام این سیستم دفاع هوایی ثبت شده است ، هر چند محدودیتهای این سامانه در حوزه سرعت و ارتفاع درگیری ، بدان معنا بود که هاوک بطور کامل دربرابر جنگنده های بلند پرواز MiG-25RB نیروی هوایی عراق ، ناکام می ماند . پی نوشت : 1- بروزرسانی ،تجمیع و اصلاح تاپیک سامانه سطح به هوای میانبرد هاوک (MIM-23 HAWK) ( شامل تمامی تاپیک ها ، اخبار ، تحلیل ها ، پستهای بایگانی و قفل شده ، پستهای مربوط به نمونه های بومی هاوک در ایران و ..... ) // یکم خرداد سال یکهزار و سیصد و نود هشت خورشیدی. 2- ادامه دارد ............ صرفا" برای میلیتاری /مترجم : MR9

با سلامی گرم و دوباره به دوستان میلیتاریست عزیز ، بحث شیرین آتشبارهای خودکششی رو به اتفاق هم ادامه میدیم: آتشبارهای خودکششی قاره آسیا : ( چین - بخش هشتم ) (ضربه اژدها : راکت انداز های چینی-7) Type WZ-303 : این راکت انداز خودکششی 130 میلی متری که با نام " تایپ دبلیو. زد - 303 " نامیده می شود ( البته Type-70 MRL هم نامیده شده است ) ، اولین راکت انداز چینی است که در این پست نسبت به معرفی آن اقدام می کنیم. این راکت انداز بر اساس راکت انداز BM-14 ساخت شوروی طراحی شده است. صنایع نورینکو چین 400 قبضه از این راکت انداز را ( بر روی شاسی نفربر زرهی Type-63 ) تولید نموده است. در انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این راکت انداز وجود ندارد https://www.militaryfactory.com/armor/detail.asp?armor_id=845 Type 83 / WM-40 : این راکت انداز خودکششی 273 میلی متری که با نام " تایپ 83 " نامیده می شود ، دومین راکت انداز چینی است که در این پست نسبت به معرفی آن اقدام می کنیم. برد این راکت انداز حدود 40 کیلومتر است. این راکت انداز ساخته 1983 میلادی می باشد. متأسفانه در خصوص خریداران این راکت انداز چین ، اطلاعاتی بدست نیاوردم. Weishi SR-5 : این راکت انداز خودکششی که با نام " اس آر - 5 " نامیده می شود ، آخرین راکت انداز چینی است که در این پست ( و کلا در این تاپیک ) نسبت به معرفی آن اقدام می کنیم. این راکت انداز بطور همزمان از دو کالیبر 122 میلی متری و 220 میلی متری استفتئه می نماید. برد این راکت انداز 70 کیلومتر ( برای راکت 220 میلی متری ) و 40 کیلومتر ( برای راکت 122 میلی متری ) است و در سال 2012 برای نخستین بار رونمائی شده است. علاوه بر ارتش خلق چین ، ارتش ونزوئلا ، ارتش بحرین و احتمالا یکی دو کشور دیگر هم از این سلاح در سازمان رزمی خود بهره می برند. ادامه دارد... ------------- پ.ن 1 : لطفا دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : با توجه به خاتمه راکت اندازهای چینی انشاءالله در پست های آینده به ادامه آتشبارهای خودکششی قاره آسیا (هویتزر ها و خمپاره اندازهای خودکششی چین کمونیست) خواهیم پرداخت.

بنام خداوند بخشنده مهربان با سلامی دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست در جریان بازدید از نمایشگاه اقتدار 40 در بهم ماه 1397 در حین بازدید از غرفه پهپادها ، با توجه به اینکه مسئول غرفه علاقه بنده به پهپادها رو مشاهده کردند ، یک کتاب رو به بنده هدیه دادند که به چگونگی روند شکل گیری یگان پهپادی سپاه می پرداخت. با کسب اجازه از مدیران محترم انجمن و در راستای پرداخت ذکات علم ، مطالب و محتوای این کتاب 188 صفحه ای رو به تدریج و در قالب این تاپیک خدمت سایر دوستان خودم تقدیم میکنم : پهپاد در دفاع مقدس روند شکل گیری و نقش آفرینی یگان پهپاد سپاه در دفاع مقدس مقدمه - اگر چه از سالهای پیش از جنگ ، پرنده های هدایت پذیر از راه دور ( پهپاد ) به عنوان ابزار اطلاعاتی در ارتش های جهان از جایگاه خاصی برخوردار بودند ، اما در ارتش ایران ( قبل از پیروزی انقلاب اسلامی) محلی از اعراب نداشتند ؛ و گفته می شود که چند فروند از پهپاد های هدف در یکی از پایگاه های نظامی دیده شده که در دوران دفاع مقدس هیچ مأموریتی از خود نشان ندادند. پهپاد هدف BQM-74 Chuker ضرورت بکارگیری پهپادهای شناسائی دقیقا از روزی مطرح شد که فرماندهان جبهه های جنگ با چالشی به نام محدودیت پروازی هواپیماهای شناسائی RF-4 ارتش روبرو شدند و از عکس هوائی به عنوان مهمترین و قابل اتکاترین وسیله کسب اطلاعات و شناخت موقعیت دشمن در صحنه نبرد محروم شدند. فتو فانتوم نهاجا (RF-4E) به دنبال تحریم های اقتصادی - تسلیحاتی ، نیاز جبهه های جنگ به عکس هوائی و نگرانی فرماندهان از نبود وسیله جایگزین ؛ نیروهای مومن ، متعهد و جوان مراکز تحقیقاتی دانشگاهی ؛ بر آن شدند تا در جهت تأمین جایگزینی برای آن به فکر چاره باشند. قرار داشتن کشور در تحریم های اقتصادی - تسلیحاتی آمریکا و دنیای غرب از یک طرف و تصویب عملیات استانچ علیه جمهوری اسلامی ، امکان دستیابی به پهپادهای نظامی را برای سپاهیان اسلام طولانی و یا غیر ممکن ساخته بود که رزمندگان برای تأمین آن هدف مجبور به ساخت و ارتقای هواپیماهای مدل شدند. واحد اطلاعات - عملیات قرارگاه خاتم الانبیاء (محوری ترین قرارگاه عملیاتی سپاه که کار سازماندهی ، هدایت و طرح ریزی عملیاتی قوای اسلام علیه نیروهای اشغالگر بعثی را بر عهده داشت ) در سال 1362 گرفتار چالشی مهم در زمینه کسب اطلاعات از مواضع دشمن شد. این واحد از روش های گوناگون از جمله عکسبرداری هوائی توسط هواپیماهای RF-4 و RF-5 ارتش جمهوری اسلامی ، گروه های پیاده شناسائی ، شنود مخابراتی و تخلیه اطلاعاتی اسرای جنگی به کسب اطلاعات از دشمن اقدام می نمود. فتو تایگر نهاجا (RF-5A) در سال 1362 پس از جلسه مشترک فرماندهان ارتش و سپاه و اعلام فرمانده نیروی هوائی ارتش مبنی بر وضع محدودیت پرواز برای هواپیماهای RF-4 به دلائل مختلف از جمله کمبود هواپیما و پر مخاطره بودن این نوع پروازها ، فرماندهان جنگ را به دنبال یافتن وسیله یا روش جایگزین رهنمون کرد. اگر چه خواستگاه اولیه ساخت پرنده های بدون سرنشین با رویکرد شناسائی و عکسبرداری هوائی مشخص و روشن نیست ، اما قدر مسلم این است که ابتدا شهید چمران در وزارت دفاع و سپس جهادهای دانشگاهی دانشگاه اصفهان ، دانشگاه صنعتی اصفهان ، دانشگاه صنعتی شریف و دانشگاه شیراز ، گام های اولیه را برای تأمین آن هدف برداشته اند که به لحاظ دستیابی دانشگاه اصفهان به موفقیت هائی ، روند پیگیری ساخت ، تولید و بهره برداری اطلاعاتی تا تشکیل " یگان پهپاد در سپاه" از آنجا آغاز گردید. نیاز قرارگاه خاتم به اطلاعات از عمق نیروهای دشمن ، که تأمین آن توسط نیروهای پیاده شناسائی قابل اتکا نبود از یک طرف و عدم تأمین عکس های هوائی توسط ارتش از طرف دیگر ، نیاز به این پرنده را شدیدتر نمود. با انجام موفقیت آمیز اولین تست عملیاتی توسط این هواپیمای ساخت جهاد دانشگاهی دانشگاه اصفهان در نزدیک جزیره ماهی ( تحت نظر فرماندهان قرارگاه خاتم ) ، امید به جایگزین شدن این پرنده های بدون سرنشین به جای هواپیمای RF-4 پر رنگ تر شد و به دستور فرمانده سپاه به یگان هوائی سپاه ؛ تشکیل " گردان رعد " ( گردانی اطلاعاتی با هدف تأمین عکس هوائی ) ابلاغ گردید. این گردان ، با استقرار در شهر اهواز و سپس در پادگانی در نزدیکی جبهه های جنگ ، به گسترش ساختار و سازمان پرداخت و تلاش نمود جای عکس های هوائی ارتش را برای فرماندهان سپاه پر نماید. اعضای گردان پهپادی رعد ادامه دارد ... ------------ پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : با توجه به طولانی بودن مطالب و بخاطر جلوگیری از خستگی مخاطب در پست های بعدی به ادامه مطالب این کتاب خواهیم پرداخت. پ.ن 3 : به دلیل رعایت امانتداری لازم است بیان نمایم که بخاطر جلوگیری از یکنواختی مطالب ، تعدادی عکس هم در لابلای مطالب تاپیک قرار داده ام که این عکس ها عموما مربوط به کتاب نبوده و توسط اینجانب انتخاب شده اند.

پیشنهاداتی که در اسفند سال 1377 برای تغییر رادار تامکت با نمونه های در دسترس در مقایسه با نمونه های مورد استفاده در نیروی دریایی امریکا شده بود .

سلام بر دوستان تشکر از مطالب مفیدتون یکی از مهمترین محدودیتها پیش روی ارتقاء اف 14 بحث رادار است - دماغه اف 14 حدود 80 سانتیمتر قطر داره که طبعا موجب کوچکتر بودن رادار محصور در اون نسبت به سوخو 27 با قطر 1.5 متر و میگ 31 با قطر 2 متر است اما برای جبران این مشکل قدرت پرتو دهی رادار افزایش پیدا کرده طوری که تقریبا برد شناسایی مدل F-14A تقریبا با سوخو 27 برابری میکنه (213 کیلومتر در مقابل 240 کیلومتر درمقابل یک هدف مانند اف 4 ) به نظر میرسه ارتقاء اخیر روی رادار اف 14 اون رو به سطح مدل d رسونده باشه که بردش درحدود 330 کیلومتر است( درمقابل یک هدف مانند اف 4 ) با توجه به اینکه این برد با طول موج X اعلام شده که اهداف پنهانکار روی این باند بسیار موفق هستند ؛ پیشنهاد استفاده از باند L برای شناسایی بلند برد تر میتونه کمک شایانی به مقابله با اهداف پنهانکار بکنه دومین بهبود روی سیستم شناسایی قوی با برد بلند حرارتی - اپتیکیه مثل نصب یک دوربین الکترواپتیکی قوی با برد بالا (80 -50 کیلومتر ) نصب جمرهای کششی و پادهای اخلالگر (مانند ALQ-50) و رنگ آمیزی بدنه با رنگ جاذب رادار این موارد میتونه تا حدی بقا پذیری تامکت های ما رو بیشتر کنه درباره موشک هم به نظر بنده استفاده از طائر2 زیر دو جایگاه بیرونی ممکنه و میتونه با تعریف مسر بالستیک بردهایی درحد +300 کیلومتر رو پوشش بده اما یکی از مهمترین پیشنهادات , تغییر سیستم سوخت موشک فونیکس به حالت DUAL PHASE است که چیزی حدود 10- 5درصد از سوخت با یک جدا کننده برای فاز آخر حفظ بشه چون الان دیگه اهداف به راحتی شکار نمیشوند و نیاز به حداقل یکبار مانور جاماندن تو فاز آخر هست که این با تمام شدن سوخت به شدت موجب کاهش سرعت موشک و ناتوانی از شکار میشه همچنین استفاده از جستجوگر الکترواپتیکی هم بجای راداری میتونه موجب شکار پنهانکارها بشه درصورت ساخت و استفاده از موشک بلند برد حرارتی دو مرحله ای ما به یک گزینه بسیار مانورپذیر در فاز آخر هم میتونیم برسیم

وقتی برای اولین بار کلمه پهپاد به کار رفت

اجازه بدید یه کوچولو به عقب برگردیم و آپدیت های سامانه هاگ رو در آمریکا مرور کنیم اولین ارتقا موشک هاک مدل I-Hawk ) دلیل ارتقا : (به دلیل مشکلات سیستم هاک در شناسایی اهداف در هنگام وجود اهداف زیاد و شناسایی اهداف در ارتفاع کم ) نوع ارتقا افزودن یک مرکز پردازشگر دیجیتال برای پردازش اطلاعات و سر جنگی بزرگتر و موتورهای کوچکتر و قدرتمند) ایران سالها قبل به این ارتقا دست یافت ارتقا 2 : (HAWK/PIP : Product Improvement Plan) نوع ارتقا : (استفاده از رادار پالس داپلرAN/MPQ-55 در سیستم CWAR و صفحه نمایشگر دیجیتال برای نشان دادن و ثبت کردن حرکت اهداف ) هم اکنون سیستمهای مرصاد ایران دارای رادار بهینه و صفحه نمایشگر دیجیتال هستند ارتقا 3 : (حذف لامپهای خلا در سیستمهای الکترونیکی و جایگزینی مدارات جامد مدرن به جای آن بود - اضافه کردن یک سیستم چشمی(اپتیکی)مدل OD-179/TVY ) بعد از جنگ به این ارتقا رسیدیم . میتوانید به خاطرات آقای هاشمی در مورد باز کردن لامپ از یک سیستم و بستن آن در سیستم دیگر مراجعه کنید (خوب یادم نمیاد ) ولی آقای روحانی هم تعریف کردن ارتقا 4 : ( تاکید بیشتر روی بهینه سازی سیستم های موجود با استفاده از سیستمهای سخت افزاری و نرم افزاری کامپیوتری - بهبود رادار برای ارتفاع پست ) از زبان مسئولان امر شنیدیم که هاگ بارها از لحاظ نرم افزادی ارتقا پیدا کرده است ارتقا 5 : طرح افزایش اطمینان از کارایی موشک ها Missile Restore Reliability دلیل ارتقا : (مقاوم سازی موشک هاک در برابر جنگ الکترونیک( HAWK ECCM) ارتقا 6 : این طرح در میانه های راه توسط ارتش آمریکا و تفگنداران نیروی دریایی آمریکا رها شد و هیچ وقت هم کامل نشد این فاز شامل این مراحل بودش : • ساخت رادار بسیار قدرتمند و دقیق برای سیستم CWAR برای شناسایی اهداف بسیار کوچک و هواپیماهای بدون سرنشین ( UAV) • سیستم ضد تششعات اتمی(Anti-radiation) • موتورهای پیشرفته تر برای موشک هاک • بهینه سازی سیستم ردگیری الکترواپتیکال (تلویزیونی) • بهینه سازی سیستم کنترل آتش و فرماندهی • بهینه سازی سیستم حمل و نقل موشک هاک که دلیلش به نتیجه رسیدن کامل پاتریوت بوده به نظرم و اگه دقت کنید ایران این استانداردها رو هم پاس کرده آخرین ارتقا : این مرحله از بهینه سازی موشک هاک بوسیله کشورهای هم پیمان آمریکا یا همان ناتو انجام گرفت نوع ارتقا : در سیستم هاک 21 سیستمهای راداری PAR و CWAR حذف و به جای اون از راداراهای مراقبت 3 بعدی MPQ-64 استفاده کردن این مدل موشک هاک امکان رهگیری و نابود کردن موشکهای بالستیک کوتاه برد رو هم داره نکنه جالب توجه این هست که شکل موشک عوض نشد ( حالا شاید نوع سوخت و موتور تعویض شده باشد ) و با مانور حداکثر 15 جی بالستیک تاکتیکال و کروز رو هم خیلی راحت منهدم کرده (البته سر جنگی قدرتمندش تو این زمینه واقعا کمک کننده هست ) سیستم هاگ در آخرین آپدیتهاش از رادار 3 بعدی استفاده میکنه تا به بهترین قابلیتهاش برسه .... ایران هم دقیقا همین راه رو طی کرده و با ترکیب رادار 3 بعدی و رادارهای ارتفاع پست سامانه رو آپگرید کرده . وقتی به خاطرات کسی که موشک بالستیک رو هدف قرار داد مراجعه کنی میبینی که همون هاگ با راداراش میتونستن گاهی اوقات موشک رو تشخیص بدن ولی پروفایل پروازیش خیلی با جنگنده تفاوت داشته و نمیتونستن روش قفل کنن ( از یکی از افسرهای پدافند پرسیدم گفتن مشکل نرم افزاری هست که رفع شده ) با تمام این حرفها قابل درک هست که عمر سیستمی مثل هاگ سر اومده ولی به دلیل اینکه ستون فقرات پدافند ایران بود این راه رفته شده و نتیجه بخش هم بوده حالا درست هست که موشکهایی مثل LRASM که کروز دریایی هست برای سیستمهای قدیمی واقعا مثل درد بی درمون میمونن ولی حتی موشک AGM-158B JASSM-ER هم اگه قبلش توسط سیستمهای اپتیکی و راداری کشف بشه میتونه توسط همین سامانه هدف قرار بگیره ( تاکید میکنم قبلش باید کشف شده باشه و سیستم هاگ از مختصاتش و زمان رسیدنش با خبر باشه ) میبخشید که طولانی شد ( به پدافند که میرسم یک مقدار هیجان زده میشم )شاید دارم در حالت خوش بینانه تحلیل میکنم ولی این جور سیستمها در مناطق مرکزی ایران بسیار مقرون به صرفه و کاربردی هستند اما بدون نیروی هوایی قطعا محکوم به شکست هستیم

با سلامی گرم و دوباره به دوستان میلیتاریست عزیز با پوزش بخاطر تأخیر بیش از دو ساله در تکمیل این تاپیک ، بحث شیرین آتشبارهای خودکششی رو به اتفاق هم ادامه میدیم: آتشبارهای خودکششی قاره آسیا : ( چین - بخش هفتم ) (ضربه اژدها : راکت انداز های چینی 6) Weishi -32 : این راکت انداز خودکششی 302 میلی متری که با نام " دبلیو. اس- 32 " نامیده می شود ، اولین راکت انداز چینی است که در این پست نسبت به معرفی آن اقدام می کنیم. برد این راکت انداز 60 الی 150 کیلومتر است. این راکت انداز که نسخه بهینه شده WS-1 است ، در کشور تایلند (بصورت تحت لیسانس ) و با نام DTI-1 تولید می گردد. متأسفانه بجز تایلند در خصوص خریداران این راکت انداز صادراتی چین ، اطلاعاتی بدست نیاوردم. در انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این راکت انداز وجود ندارد https://china-defense.blogspot.com/2015/06/ws-32-long-rang-rocket-in-news.html Weishi -35 : این راکت انداز خودکششی155 میلی متری که با نام " دبلیو. اس- 35 " نامیده می شود ، دومین راکت انداز چینی است که در این پست نسبت به معرفی آن اقدام می کنیم. برد این راکت انداز -100 کیلومتر است و امکان هدایت توسط هر دو سیستم GPS / GLONASS ( بسته به خواست و سفارش مشتری ) را دارد. از طرح اولیه این راکت انداز در اواخر سال 2013 میلادی رونمائی شده است. متأسفانه در خصوص خریداران این راکت انداز صادراتی چین ، اطلاعاتی بدست نیاوردم. در انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این راکت انداز وجود ندارد http://www.deagel.com/Defensive-Weapons/WS-35_a002888001.aspx Weishi WS-43 : این راکت انداز خودکششی که با نام " دبلیو. اس-43 " نامیده می شود ، دیگر راکت انداز چینی است که در این پست نسبت به معرفی آن اقدام می کنیم. برد این راکت انداز 60 کیلومتر است و در نمایشگاه هوائی 2014 چین نخستین بار رونمائی شده است. نکته جالب توجه در خصوص این راکت انداز این است که توان شلیک موشک های کروز سبک و کوچک مسلح به کلاهک 44 پوندی (تقریبا 20 کیلوگرمی) را هم دارد ، که این موشک های کروز ، به کمک بالک های خود ، همانند یک پهپاد توانائی گشت زنی 30 دقیقه ای بر فراز آسمان را دارد. این توانائی برای مقابله با اهداف خاص ( نظیر خنثی کردن آتشبارهای دشمن و یا شکار سرکردگان گروه های تروریستی و ... ) مورد استفاده قرار می گیرد. با اینکه این راکت انداز ، هنوز وارد چرخه تولید نشده است ، اما از چین و پاکستان بعنوان خریداران قطعی این سلاح نام برده می شود. البته احتمال خرید این سلاح توسط اندونزی هم بسیار بالا می باشد. در انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این راکت انداز وجود ندارد https://chinesemilitaryreview.blogspot.com/2014/11/chinese-ws-43-miniature-attack-cruise.html https://www.indomiliter.com/ini-dia-ws-43-rudal-jelajah-dari-cina-yang-ditawarkan-ke-indonesia/ Weishi -64 : این راکت انداز خودکششی که با نام " دبلیو. اس-64 " نامیده می شود ، آخرین راکت انداز چینی است که در این پست نسبت به معرفی آن اقدام می کنیم. برد این راکت انداز 300 میلی متری120 الی 280 کیلومتر است و در نمایشگاه هوائی 2014 چین نخستین بار رونمائی شده است. نکته جالب توجه در خصوص این راکت انداز این است که این راکت انداز اولین راکت انداز ضد کشتی و ضد ناو در جهان است و توان هداف قرار دادن ناو های دشمن را به کمک راکت های هدایت شونده ( توسط GPS / GLPNAAS ) دارد. در انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این راکت انداز وجود ندارد https://defence.pk/pdf/threads/chinas-ws-64-touted-as-first-precision-anti-ship-rocket-launcher.382833/ ادامه دارد... ------------- پ.ن 1 : لطفا دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : انشاءالله در پست های آینده به ادامه آتشبارهای خودکششی قاره آسیا (فعلا راکت انداز های چین کمونیست) خواهیم پرداخت.

سلام خدمت دوستان میلیتاری ! با توجه به اینکه سامانه باک توسط آقا سینا معرفی شده ولی من مطلبی در مورد محافظ رادارهای سیستم باک چیزی ندیدم تصمیم گرفتم که نحوه محافظت سیستم باک توسط روسیه رو برای دوستان شرح بدم . سعی می کنم خلاصه و مفید بنویسم . همیشه سامانه های راداری فعال در معرض هدف قرار گرفتن موشک های ضد راداری نظیر KH-58 و AGM-88 HARM قرار داشته اند ، بدین منظور شرکت Almaz-Antey روسیه به این فکر افتاد تا برای حفاظت از سیستم های راداری سامانه های پدافند هوایی خود نظیر BUK سامانه ای را طراحی کند تا قابلیت انهدام موشک های ضد رادار را درست در لحظه ی قبل از برخورد دارا باشد . بدین منظور این شرکت سامانه ی Gazetchik را طراحی کرد . این سیستم متشکل از 4 قسمت اصلی می باشد . قسمت اول یک آشکار ساز مستقل از رادار می باشد که وظیفه کشف موشک های ARM را دارد. قسمت دوم دیکوی های فرکانس رادیویی فعال هستند . قسمت سوم قسمت نیز بخش اقدامات پسیو سامانه به وسیله ی chaff ها و aerosols است .(معمولا 3-4 عدد پرتابگر وجود دارد که تا زاویه 90 درجه از جلو و با دید 360 درجه چف ها قابل پرتاب هستند) آخرین قسمت این سامانه هم قسمت ارتباطی با رادارهای محفاظت شده و یا مرکز فرماندهی می باشد . نحوه ی کار: زمانی که یک ARM به رادار نزدیک میشود ، آشکارساز سامانه شروع به هشدار دادن به مرکز کنترل می کند . سپس مرکز فرماندهی دیکوی های راداری را برای منحرف سازی موشک ایجاد می کند و درست چند ثانیه قبل از برخورد موشک به رادار chaff ها و aerosols از طریق محفظه های به سمت موشک شلیک میشوند و درست روبروی موشک منفجر میشوند و باعث انحراف موشک به پایین میشوند و اینگونه رادارها جان سالم به در می برند ، البته اگر حتی 1-2 ثانیه چف ها دیر شلیک شوند امکان نابودی خود سامانه ضد ARM نیز وجود دارد چون در فاصله بسیار نزدیک به سامانه قرار می گیرند . این هم چند عکس از نحوه ی نابودی ARM . (داخل کلیپ این موشک از یک عدد اف 22 شلیک میشود و بعد از اینکه موشک نابود می شود سامانه باک 8 عدد موشک به سمت اف 22 ها شلیک می کنند و هر 3 آن ها رو به درک واصل می کند ) روی تصویر کلیک کنید تا با بزرنگمایی بیشتری نحوه مقابله رو ببینید... فقط برای میلیتاری ترجمه : hamedof استفاده از مطلب با ذکر نام مترجم و سایت میلیتاری بلامانع است منابع: http://militaryforce...n-6-98-669.html http://pvo.guns.ru/rtv/gazetchik.htm http://articles.jane...Federation.html ************************* با تشکر از شما.منتقل شد. OPS

طوفان شرقی از نوع تایوانی اعلام برنامه های جدید نیروی هوایی تایوان برای توسعه توان رزمی ضربه سنگین به ناوگان میراژ-2000 فرانسوی به نفع فالکون های آمریکایی براساس اطلاعات منتشر در رسانه ها ، نیروی هوایی ارتش تایوان طی یک درخواست رسمی ، سفارش حداقل 70 فروند جنگنده نسل چهار F-16V تک موتوره چند ماموریته را به ایالات متحده اعلام نموده است . در حال حاضر ، نیروی هوایی این کشور ، از چهار گونه هواگرد رزمی در قالب 6 اسکادران ، شامل دو اسکادران ترکیبی جنگنده بومی F-CK چینگ-کو و F-16A ، دو اسکادران جتهای فرانسوی میراژ-2000 و دو اسکادران جنگنده های اف-5 تایگر-2 ( که در داخل این کشور مونتاژ شده اند ) ، استفاده می کند . بااین وصف ، تایوان در دهه گذشته ، تمام توان خود را برای مقابله با گسترش روز افزون توان رزمی نیروی هوایی ارتش خلق چین که ناوگان هوایی آن با ورود جتهای برتری هوایی جدید روسی نظیر Su-30MKK و همچنین جتهای نسل پنجم بومی J-20 قدرت بیشتری یافته ، بواسطه ارتقاء بومی هواگردهای رزمی موجود به استاندارد جتهای نسل چهار متمرکز نموده است . Sky Sword II به اعتقاد ناظران نظامی ، نیروی هوایی تایوان ، با توجه به افزایش سطح تهدیدات نظامی از سوی ارتش چین در نهایت امر به این نتیجه رسید که بهترین گزینه برای روزآمد سازی ناوگان جتهای رزمی نیروی هوایی ، جت تک موتوره چند ماموریته F-16V است که پیکربندی آن برای نخستین بار به سال 2015 معرفی گردید و شرکت سازنده نیز در همان زمان براین مدعی قرار داشت که بخش اعظمی از زیرسیستم های نسخه V در حقیقت امر با زیرسیستم های جت نسل پنجم اف-35 قابل مقایسه است . اف-16 های بلاک20 نیروی هوایی تایوان در جریان تمرینات مشترک برفراز صحرای آریزونا با توجه به این مساله ، میتوان چنین تحلیل نمود که F-16V یک گونه بسیار پیشرفته و فراتراز انتظار در مقایسه با نمونه A که از سال 1978 ( نزدیک به 41 سال قبل ) در خدمت نیروی هوایی تایوان قرار دارد ، خواهد بود . نسخه V فالکون ، طبق اطلاعات موجود ، به یک رادار AESA و سامانه های جنگ الکترونیک بسیار پیشرفته مجهز است که بصورت بالقوه میتواند به مهمات دوربرد AIM-120D نیز مسلح گردد و این به معنای افزایش توانمندی های رزم هوایی برای کاربران آن است . این وضعیت ، زمانی جالبتر به نظر میرسد که مقامات ارشد این کشور اعلام نموده اند که بدلایل مختلف ، هیچ قصدی برای جایگزینی یا ارتقاء جتهای فرانسوی ( میراژ 2000 ) نداشته و همانطور که در گذشته پیش بینی میشد ، خرید این جنگنده فرانسوی ، صرفا" برای توسعه کمّی سازمان رزم نیروی هوایی صورت پذیرفته بود . این درحالی است که میراژ-2000 نیروی هوایی تایوان ، پیش ازاین و ازابتدای دهه نود میلادی و با منسوخ شدن تایگرها ، به هواگرد مهمی در ارتش این کشور تبدیل شده بود ، با این حال نرخ سوانح این جت فرانسوی و انتشار گزارشهای مستمر در خصوص سقوط میراژ ، بدلایل مختلف از جمله وضعیت آب و هوایی نامناسب ، نشان میداد که نرخ پایداری به مراتب کمتری در مقایسه با جتهای بومی یا همتایان آمریکایی در اختیار دارد . ناوگان فالکونهای تایوانی ، تعداد و بلوک های تحویلی طبیعی است که تمایل تایپه به خرید گونه V از جت اف-16 نشان آز آمادگی این کشور برای بازنشسته نمودن تمامی میراژهای عملیاتی در آینده نزدیک و کاهش تنوع هواگردهای رزمی با ورود تعداد بیشتری فالکون دارد . برخی از تحلیلگران معتقدند که یکی از دلایل عدم سرمایه گذاری برای ارتقاء میراژها ، پشتیبانی ناقص و نامطلوب فرانسه و خدمات گران قیمت اعلام شده از سوی شرکت سازنده است . ضمن اینکه ماهیت طراحی پیکربندی میراژ به گونه ای است که فرآیند ارتقاء آن را بسیار دشوار ساخته تا جایی برخی از افسران نیروی هوایی تایوان براین اعتقاد قراردارند که ناوگان میراژهای فرانسوی ، با یک فاصله زیاد ، قابلیت اطمینان پذیری کمتری در مقایسه با جتهای سبک تر و ساده تر تایگر این نیرو را به نمایش می گذارند . علاوه براین ، تحلیلگران نظامی معتقدند که مهمات هوابه هوای MICA ( مورد استفاده در میراژهای فرانسوی ) در زمینه های گوناگون، قابلیت رقابت برابری با موشک هوا به هوای بومی Sky Sword II ( قابل حمل توسط جت بومی چینگ-کو ) و همچنین موشک هوابه هوای AIM-120C ( قابل حمل توسط ناوگان فالکونهای تایوانی ) را ندارد . با این حال ، درصورتی که این نیرو ، برنامه ای برای تطبیق موشکهای هوا به هوای بومی خود با ناوگان میراژ-2000 را داشته باشد ، به احتمال زیاد ، این مساله ، نقش تعیین کننده ای در افزایش طول عمر عملیاتی این جنگنده در سازمان رزم ارتش این کشور بازی خواهد نمود . با توجه به تمامی این شرایط ، درصورت عدم موفقیت تایوان در دریافت جت نسل پنجم F-35B ، بطورطبیعی ، خرید گونه F-16V یک گزینه بسیار ایده آل برای ارتش این کشور برای دفاع هوایی از جزایر دورافتاده خود بوده و به احتمال بسیار زیاد ، با تحویل همه سفارشها ، فالکون به ستون فقرات نیروی هوایی تایوان تبدیل خواهد شد ، ضمن اینکه بستر مناسب برای ارتقاء تمامی ناوگان F-16A این نیرو ( حتی باهزینه های بسیار زیاد ) نیز فراهم خواهد شد . در مجموع ، هرچند فالکون های سفارشی تایوانی ، در مقایسه با ناوگان نیروی فعلی نیروی هوایی چین ، پنهانکاری کمتر ، ارتفاع پروازی پایین تر ، قابلیت حمل مهمات کمتری را ارائه می دهند ، اما ارتقاء همه پیکربندی های موجود این نیرو به استاندارد های جدید ، توان پدافندی ارتش این کشور را به مراتب افزایش خواهد داد . بن پایه پی نوشت : جنوب و شرق آسیا ، آبستن حوادث مهمی است ، تحلیل را از همین حالا باید شروع کرد صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

وقتی برنامه مستند اف 14 را میدیدم خلبان ها اکثرا توضیح میدادند که در شکار هواپیماهای عراقی سعی میکردند در زاویه ای قرار بگیرند که هواپیمای حریف در ساعت 12 انها قرار بگیرد. بعضا این کار مشکل بوده و شکار انجام نمیشده. ایا در موشک های هوا به هوای جدید نیز این محدودیت وجود دارد؟

کسی میدونه سبک کار این تیپ اخلالگرها چگونه هست؟ یعنی چطور باعث انحراف موشک ضد رادار میشن؟ البته خودم از روی ساختار آنتنهاش به یه حدسهایی رسیدم ولی مطمئن نیستم.

جنگ بین کشورها همیشه صحنه امتحان تجهیزات نظامی است و سازندگان اسلحه کاملا کارایی تجهیزات خود را در انها رصد میکنند. غیر از وسعت روسیه که باعث شده روس ها به سمت ساخت موشک های هوابه هوا با برد بالا بروند به نظر من روس ها درجنگ ایران و عراق متوجه شدند هواپیماهای ساخت انها مغلوب همیشگی فونیکس و رادار اف 14 است. برای همین به سمت ساخت موشک هایی با برد بالاتر و رادارهایی با برد بیشتر از اف 14 رفتند. به نظر من امریکایی ها خود راه مغلوب کردن این استراتژی را یافته اند و در جنگ های اینده بین تجهیزان روسی و امریکایی شاهد ان خواهیم بود. به نظر من روس ها همیشه یک قدم از امریکایی ها عقب ترند. شاید هم پیش بینی امریکایی ها این بوده که با کاهش سطح مقطع راداری هواپیماها این استراتژی دیگر پاسخگو نیست. که البته اگر این فکر را کرده اند با توجه به امکان لینک رادار زمینی به مشکل خواهند خورد.

ورود سلاح های لیزری جدید به ارتش روسیه رئیس‌جمهور روسیه ولادمیر پوتین می‌گوید که انواع جدیدی از سلاح‌ های لیزری که در روسیه توسعه یافته ‌اند ، قابلیت های نظامی این کشور را به طرز قابل‌ توجهی افزایش خواهند داد .پوتین در طی نشست روز جمعه با مقامات ارشد روسیه ، به طور خاص به Peresvet ، اولین سلاح لیزری ارتش که در پاییز گذشته وارد خدمت شده است ، اشاره کرد. Peresvet یک لیزر با انرژی بالا است که اطلاعات و هدف خاص آن مخفی باقی مانده‌ است اما اعتقاد بر این است که این سلاح توانایی کور کردن تجهیزات الکترو-اپتیکال دشمن و همچنین واژگون کردن هواپیماهای بدون سرنشین را دارا می باشد . پوتین به مقامات گفته است که برخی دیگر از سلاح‌ های جدید لیزری که در حال توسعه هستند تا همین اواخر فقط در داستان ‌های علمی‌ تخیلی یافت می شده اند . وی افزود که چنین سلاح‌هایی پتانسیل جنگی ارتش و نیروی دریایی روسیه را چند دهه جلوتر خواهد برد . صرفاً برای میلیتاری / بن پایه : Navy Times خبر مرتبط با این پست :

چرخش در استراتژی نظامی آفتاب تابان ، ظهور مجدد نیروی هوایی ژاپن و پیامدهای منطقه ای آن بخش دوم و پایانی با توجه به موارد پیش گفته ، می توان چنین تحلیل نمود که تحویل جتهای اف-35 به نیروی هوایی سلطنتی ژاپن ، به شکل قابل توجهی می تواند در عین دمیدن روحی تازه در کالبد این سامورایی هوایی کهن سال ، بتدریج زمینه لازم برای تشکیل 6-5 اسکادران از جتهای پنهانکار با قابلیت ضربتی مطلوب در منطقه را رقم زده و از سویی دیگر ، مقدمات لازم برای بازنشستگی دو اسکادران فانتوم و 3-4 اسکادران F-15J را فراهم آورد . از یک نظر ، بر خلاف اف-4 و اف-15 ، جت تهاجمی اف-35 از ابتدا بصورت یک پیکربندی تک پیشرانه طراحی شده بود که در مقایسه با رقیب پنهانکارش ، می بایست در تعداد زیاد ، تولید و بصورت گسترده ای صادر میشد . این جنگنده (اف-35 ) بعنوان یک هواگرد رزمی سبکتر از و ارزان تر از اف-22 ( که بطور کامل می بایست جانشین تمامی جتهای نسل پیشین خود ، شامل فانتوم ، ایگل گردد ) می بایست خلاء ناشی از خروج جتهای قدیمی تر نظیر اف-5 و اف-16 را پر می نمود و در صورتی که نام اصلی برنامه تولید آذرخش (Joint Strike Fighter) مبنا ء قرار گیرد ، می توان چنین تحلیل نمود که اف-35 عمدتا" برای ایفای ماموریتهای هوا به زمین با ماهیت ضربتی از طریق نفوذ سریع به فضای هوایی دشمن برای دو نیروی هوایی و دریایی ( و سپاه تفنگداران ) در نظر گرفته شده است ، در حالی که همچنان توانمندی هوابه هوای محدودی را نیز درا ختیار دارد ، ضمن اینکه در حوزه هایی نظیر سرعت ، ارتفاع عملیاتی ، پایین تر از فانتوم و ایگل قرار می گیرد . طبق اطلاعات موجود ، قابلیتهای رزم هوایی اف-35 به تقریب و در مقایسه ، تنها به اندازه نیمی از جتهای نسل قبلی نظیر اف-15 و هواگردهای هم رده نظیر اف-22 است ، در حالی که وقتی توانمندی های رزم هوایی اف-35 را با یک جت یک نسل قبل تر روسی ، یعنی سوخو-35 مورد مقایسه قرارمی دهیم ، این رقم به کمتر از یک سوم کاهش می یابد که هم اکنون در شمار قابل توجهی توسط رقبای منطقه ای نظیر روسیه و چین در خدمت عملیاتی قرار دارد . رییس ستاد نیروی هوایی ، ژنرال مارک ولش در همین راستا ، چند ژنرال برجسته در ارتش ایالات متحده به این واقعیت اشاره کرده اند که قابلیتهای هوا به هوای اف-35 در مقایسه با رقبای فعلی اش ، نامطلوب است ، اما رییس ستاد نیروی هوایی ، ژنرال مارک ولش ، با اشاره به این موضوع معتقد است که اف-35 از حداقل توانایی های هوا به هوا برخوردار است ، اما این نکته را نیز باید در نظر داشت که آذرخش از ابتدا بعنوان یک جت برتری هوایی تعریف نشده ، و بر عکس ، به شکل تخصصی بعنوان یک پیکربندی چند ماموریته که با یکپارچه سازی داده ها می تواند حملات هوا به زمین را با ضریب موفقیت بالایی به انجام رساند ، ایده سازی و تولید گردید. ژنرال مایک هوستیج ، فرماندهی فعلی مرکز رزم هوایی نیز معتقد است که اف-35 یک پیکربندی رزمی برای ایفای نقش برتری هوایی محسوب نمی شود . با توجه به این موضوع ، تغییر جهت استراتژی نیروی هوایی ژاپن از بکارگیری جتهای برتری هوایی به خرید گسترده جتهای نسل پنجم تهاجمی نشان دهنده تغییرات قابل توجه در سیاست خارجی و دکترین دفاعی این کشور از پایان جنگ سرد تا ابتدای 2010 و از ابتدای این سال تا کنون است . در حالی که با آغاز جنگ سرد ، ایالات متحده و متحدانش برای مقابله با حمله احتمالی اتحاد شوروی به اروپای غربی ، همواره درصدد افزایش قابلیتهای برتری هوایی خود بودند ، اما چشم انداز امنیتی برای کشورهایی نظیر ژاپن ، بلافاصله پس از فروپاشی اتحاد شوروی در سال 1991 بطور کامل تغییر نمود . در همین راستا ، به نظر می رسد که نیروی هوایی ژاپن ، درصدد است تا با تقویت توانایی های تهاجمی خود ، بر خلاف گذشته که بیشتر به دفاع از خاک اصلی این کشور توجه داشت ، بستر لازم برای اجرای عملیات در خارج از مرزهای بین الملی را فراهم نماید . با ورود جتهای فوق الذکر به سازمان رزم این نیرو ، عملا" دکترین نظامی ژاپن دچار دگرگونی عمیقی شده و اف-35 ، نه برای ایجاد برتری هوایی جهت دفاع از جزایر پراکنده موجود در شرق آسیا ، بلکه برای ایجاد زیرساخت لازم برای آینده ، جهت اجرای ماموریتهای هوابه زمین با رویکرد تهاجمی مورد استفاده قرار می گیرد . این تحول را می توان تنها بخش کوچکی از روند بزرگتر پوست اندازی ارتش ژاپن در هرسه نیرو ( زمینی ، هوایی و دریایی ) محاسبه نمود . از سویی دیگر ، فعال شدن نخستین واحدهای آبخاکی ارتش ژاپن ، پس از پایان جنگ دوم جهانی وبرنامه های نیروی دریایی این کشور برای تولید حامل های دریایی بزرگ در کنار مسلح نمودن جنگنده بومی میتسوبیشی اف-2 به مهمات دورایستای JASSM-ER برای ایفای ماموریتهای بردبلند که اهداف مشخصی در تنگه تایوان ، شبه جزیره کره و چین را در محدوده خود می بیند ، نمونه های برجسته ای از تغییر نگرش دولت ژاپن دارد . به این ترتیب ، ارتقاء تسلیحاتی اف-2 در کنار خرید اف-35 ، چیزی در حدود 66 درصد ناوگان هوایی این کشور را تشکیل خواهد داد که با اضافه شدن احتمالی قابلیتهای هوا به زمین پیشرفته به اسکادران های F-15J ، توانایی حملات دوربرد ، فراتر از تصورات موجود ( حتی چیزی افزون تر از توان آفندی فعلی نیروی هوایی اسراییل ) را به ژاپن می بخشد . به اعتقاد برخی ناظران نظامی ، این وضعیت ، ناشی از فشار مداوم واشنگتن به توکیو از سال 1991 برای تغییر ماموریتهای نیروی دفاعی این کشور برای حضور موثرتر نظامی در ماموریتهای ائتلافی با ایالات متحده است ، به همین دلیل ، روند توسعه نظامی ارتش این کشور از 2003 تا کنون شتاب بیشتری را بخود دیده و مجهزشدن نیروی هوایی ژاپن به جتهای تهاجمی در مقایسه با راهبرد قبلی ( تاکید بر برتری هوایی ) نیز موید همین امر به نظر می رسد . هر چند دراین میان می توان گفت که علیرغم این توسعه شتابان ، توان تهاجمی ژاپنی ها هنوز در مقیاس کشورهای همسایه نظیر روسیه یا چین نیست ، اما قابلیتهای جدید اضافه شده ، امکانات آفندی بیشتری را در اختیار فرماندهان ارتش خواهد گذاشت . اما سئوال اینجاست که آیا سیاست خارجی ژاپن می تواند خود را با توسعه نظامی ، تطبیق دهد ؟!!! صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 بن پایه

چرخش در استراتژی نظامی آفتاب تابان ، ظهور مجدد نیروی هوایی ژاپن و پیامدهای منطقه ای آن از تلاش برای ایجاد برتری هوایی تا گسترش بی سابقه ناوگان ضربتی بخش یکم نیروی هوایی دفاع ازخود ژاپن ( ارجاع به عنوان "نیروی هوایی ژاپن" ) طبق شواهد و قرائن موجود قراراست تا به بزرگترین کاربرخارجی جتهای نسل پنجم اف-35 تبدیل گردد ، چنانکه حزب لیبرال –دموکرات هدف گذاری خود را برای اضافه نمودن حداقل 99 فروند جت نسل پنجمی ، در کنار 42 فروند سفارش قبلی بطور رسمی اعلام نموده است . براساس گزارشات منتشر شده ، این سفارش جدید ، شامل گونه B از جنگنده اف-35 است که قابلیت فرود و برخاست عمودی (STOVL) را برای عملیات از روی حامل های شناور بالگرد بر سبک نظیر شناورهای 27000 تنی کلاس ایزومو (Izumo Class) و همچنین اجرای عملیات نظامی از فرودگاه های موجود در جزایر دورافتاده که برای جتهای متعارف چندان مناسب نیستند ، فراهم می آورد . بر همین اساس ، به نظر می رسد که تاکید ارتش ژاپن برای خرید گونه B ،یک برنامه ریزی از پیش تعیین شده برای افزایش قدرت تهاجمی نیروی هوایی است . با عملیاتی شدن کامل ناوگان اف-35 بی در سازمان رزم این نیرو ، ژاپنی ها برای نخستین بار پس از پایان جنگ دوم جهانی به سال 1945 ، جنگنده های بال ثابت تهاجمی را بر روی حامل های شناور خود بکار خواهند گرفت که از یک نظر ، بازگشت یک تهدید قدیمی برای نیروی دریایی و هوایی کره جنوبی و ارتش خلق چین تحلیل می شود . در همین راستا ، نوسازی و افزایش توان هوایی ارتش ژاپن که مدتهاست نظر تحلیلگران را بخود جلب نموده ، ، برنامه ریزی برای خرید گونه F-35A که نسخه نشست برخاست متعارف آذرخش محسوب می شود ، می تواند به یک تغییر رویکرد جهش وار تعبیر شود که دولت شینزو آبه ( بعنوان حافظ غیررسمی سُنت ارتش امپراطوری .م ) ، اولویت مشخصی را بدست آورده است . به اعتقاد برخی ناظران با ورود تدریجی جتهای اف-35 به نیروی هوایی ژاپن ، پیامدهای مشخصی بصورت دومینووار رخدادی فراتر از مدرن سازی در این نیرو رُخ خواهد داد . نیروی هوایی ژاپن در طول جنگ سرد ، به گونه ای تشکیل و روزآمد سازی شد که بتواند برتری هوایی منطقه ای را در شرق آسیا و به شکل مشخص برعلیه نیروی هوایی چین و سپس کره شمالی ، ایجاد نماید ، به همین دلیل ، این نیرو بصورت مستمری به فناوری آمریکایی ( البته بدون برانگیختن حساسیت کشورهایی نظیر چین و تحاد شوروی .م ) مسلح می شد . با این حال ، نقطه اوج برای ژاپنی ها ، به سال 1968 رُخ داد ، چرا که در این سال نخستین جنگنده های دوموتوره F-4J به نیروی هوایی این کشور تحویل گردید که در آن زمان ، پیشرفته ترین فناوری تحویلی محسوب می گردید که در مقایسه با همنوعان شرقی خود ، توانمندی های به مراتب افزون تری را عرضه می نمود . فانتوم های تحویلی به ارتش ژاپن ، به شکل نسبی ، همان نمونه ای بود که نیروی هوایی ایالات متحده به صورت گسترده ای آن را بکار می گفت و با مجهز شدن به رادار کنترل آتش AN/APQ-120 توانایی حمل موشکهای هوا به هوای میانبرد اسپارو درکنار مهمات فروسرخ سایدویندر و یک قبضه توپ را پیدا می نمود . تحویل این سامانه تسلیحاتی به ارتش ژاپن ، برای اولین بار ، قابلیت درگیری با جتهای متخاصم ، فراتر از محدوده بصری را در اختیار خدمه ژاپنی قرارمیداد . بااین حال ، فانتوم های ژاپنی بیشتر با هدف ایجاد برتری هوایی به این کشور تحویل داده شده بودند و به همین دلیل سامانه های حساس تری نظیر رایانه محاسبه بالستیک AN/AJB-7 از فانتوم های ژاپنی حذف شدند تا نقش برتری هوایی بصورت تخصصی تر دنبال شود . پنل رایانه محاسبه بالستیک AN/AJB-7 بدین ترتیب ، حداقل 140 فروند از گونه F-4EJ تولید و به نیروی هوایی ژاپن تحویل شد با این تبصره که به غیر از 2 فروند ، مونتاژ یکصد و سی هشت فروند باقی مانده تحت امتیاز ایالات متحده در مجموعه صنایع سنگین میتسوبیشی صورت پذیرفت . با تحویل کامل این جتها ، نیروی هوایی ژاپن حداقل برای یک نسل کامل تا اوایل دهه 90 میلادی ، از هر سخت افزار موجود درنیروی هوایی ارتش خلق چین جلو افتاد و همزمان میتوانست به یک تهدید جدی برای اسکادران های نیروی هوایی اتحاد شوروی و کره شمالی در شرق آسیا تبدیل گردد . ازسویی دیگر ، اف-4 ، یک جنگنده – بمب افکن نسل سوم دوموتوره محسوب میشد که عمدتا" برای عملیات از روی حامل های دریایی طراحی شده بود و بلحاظ هزینه های عملیاتی ، برای شرکای درجه یک ایالات متحده ( نظیر ژاپن ، بریتانیا ، آلمان ، و ایران " درزمان پهلوی دوم " .م ) به صرفه بود ، درنتیجه ، شرکای درجه دو نظیر تایلند و فیلیپین ، مجبوربودند تا از پیکربندی های رزمی ارزان تری نظیر اف-5 برای ایجاد قابلیت رزم هوایی استفاده نمایند . اما در اوایل دهه هشتاد میلادی ، با افزایش تنش ها در شرق آسیا ، نیروی هوایی ژاپن تصمیم گرفت تا با هدف گسترش توانایی هایی رزمی خود ، جنگنده- بمب افکن های F-15J را به سازمان رزم خود اضافه نماید که اولین جنگنده برتری هوایی نسل چهارم مجهز به سامانه های آنالوگ برای ایفای نقشی مشابه F-4EJ محسوب میشد .این جنگنده ، همانند سلف خود ، یک عقاب دو موتوره محسوب میشد که توانایی حمل مهمات بیشتری را ارائه می کرد و تا آنزمان ، تنها به 3 کشور فروخته شده بود . بدین ترتیب 220 فروند از این جت ، تحت امتیاز صنایع سنگین میتسوبیشی ، تولید گردید که هم اکنون نزدیک به 190 فروند به شکل فعال در خدمت این نیرو قرار دارند . براساس اطلاعات موجود ، ایگل های نیروی هوایی ژاپن ، هنوز استخوان بندی اصلی قدرت هوایی این کشور ( 7 اسکادران از 12 اسکادران عملیاتی ) را تشکیل می دهند که میبایست ادامه دهنده ماموریتهای اف-4 های در شرف بازنشستگی باشند که هم اکنون در قالب دو اسکادران ، آخرین ماه های پرواز عملیاتی را طی میکنند .. ازسویی دیگر ، ناوگان عملیاتی نیروی هوایی و دریایی ارتش ایالات متحده مستقر در ژاپن ، بتدریج از ادامه استفاده از جنگنده های برتری هوایی سنگین دست شُسته و براین سعی قرارداد تا تعداد کمتری از این هواگردها را در کنار تعداد افزون تری از جتهای چند مامورته سبکتر ، نظیر اف-16 و اف-18 بکار گیرد . این مساله در کنار راهبرد نیروی هوایی ژاپن در ادامه عملیاتی نگاه داشتن سه اسکادران جتهای بومی تک موتوره / تک سرنشینه میتسوبیشی اف-2 ، که هم اکنون 88 فروند از آنها در حال خدمت است ، تحلیل مشخصی را در اختیار ناظران تحولات شرق آسیا قرار میدهد ادامه دارد ................ بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

گونه‌ نخست به نظر موشک استاندارد است و‌ گونه دیگر قطعا” موشک هاوک در قالب بدنه تلاش؛ یعنی الگو برداری از موشک فکور که موشک هاوک در قالب بدنه فونیکس است! جالب اینجاست که این دو‌ موشک از دو کنیستر کاملا” متفاوت شلیک‌ شدند. نکته بسیار جالب دیگر نامیده شدن این سیستم با نام مرصاد است که نشان می دهد مرصاد که دیجیتال و نوسازی شده سیستمهای قدیمی و آسیب دیده هاوک موجود در کشور است در سال‌های پیش با قالب قدیمی موشک هاوک تست شد زیرا قالب جدید موشک هاوک به هر دلیلی در آن سال‌ها آماده نشده بود.

  با سلام   جالب شد   حالا دانش ژئوپلیتیک ( با دو زیرمجموعه ژئواکونومی و ژئواستراتژی ) که متاسفانه در ایران ناشناخته است ، درحالی که قویا" بر دانش علوم سیاسی برتری قابل ملاحضه ای دارد وارد می شود :   یکی از مهمترین نظریه پردازان در این زمینه ، باری بوزان نام دارد که نظریه 1+4 وی ، در دنیای علوم استراتژیک ، یک انقلاب بوجود آورد   باری بوزان اعتقاد دارد که جهان در دوران پس از جنگ سرد بلحاظ ژئواستراتژیک کاملا" متفاوت از دوره زمانی قبل از خود است .   وی به 2جهان اشاره دارد :   جهان نخست : جهان صلح است . شامل کشورهای آمریکای شمالی ، اروپای غربی و شرق آسیا است که هرگز علیه یکدیگر وارد جنگ نخواهند شد   جهان دوم : جهان برخورد و مناقشه است که روابط میان دولتها ، همچنان به شکل قدیمی ادامه دارد به مانند افریقا و آسیای جنوب غربی .   به اعتقاد وی :   جهان دو قطبی جنگ سرد  به شکل ساده ای می توانست  دولتها و ملتها را بسوی کنترل تسلیحات و بازدارندگی هدایت کند اما فروپاشی اتحاد شوروی ، همه چیز را عوض نمود، بدین معنی که :   الف - ایالات متحده دیگر تنها قدرت کره زمین نخواهد بود ( هرچند تنها قدرتی است که قادر خواهد بود تا در ابعاد وسیع عمل نماید درمرتبه اول  حوزه های نظامی و در مرتبه دوم اقتصادی )   ب- دومین دسته کشورهای قدرتمند چهار قدرت روسیه ، ژاپن ، اروپای غربی و چین هستند ( در میان این کشورها ، ژاپن و اروپای غربی علیرغم برخورداری از قدرت نظامی ، دیگر تمایلی به کشورگشایی و.... نخواهند داشت )   ج - قدرتهای منطقه ای نظیر برزیل ، ایران و... که در حوزه جغرافیایی خود قادرند اعمال نفوذ نمایند ( نکته جالب اینجاست که در این تقسیم بندی ، خبری از عربستان یا رژیم صهیونیستی نیست )   عدد 1 به معنای ایالات متحده   عدد 4 به معنای چهار قدرت درجه دوم ( روسها ، چینی ها ، ژاپنی ها و اتحادیه اروپا )   در این وضعی 3 حالت پیش خواهد آمد :   1- ادامه وضعیت 1+4 ( ایالات متحده بعنوان تک ابرقدرت و چهار قدرت دیگر در زیرمجموعه آن )   2- احتمال دوم :  ایالات متحده دیگر تمایل نداشته باشد که نقش ابرقدرت را ایفا نماید ( وضعیت 0+5)   3-  احتمال سوم : یکی از قدرتهای دیگر بخواهد از وضعیت فعلی خارج شود ( بطور مثال و در یک فرض با درصد وقوع پایین ، اقتصاد ایران شکوفا شده و یا تسلیحات هسته ای وارد سازمان رزم نیروی های مسلح گردد ) یا اینکه( روسها و یا چینی ها در یک رشد قابل توجه بتوانند برتری ایالات متحده را به چالش بکشند )     در حالت نخست که وضعیت فعلی روابط بین الملل در آن قرار دارد (  براساس پیش بینی ها ، حداقل تا 2050 ادامه خواهد یافت )   در حال دوم ، ایالات متحده در کنار قدرتهای درجه دوم نظیر روسیه ، چین یا اروپای غربی یا ژاپن قرار می گیرد و قدرتهای درجه سوم نظیری برزیل ، ایران و...  ( با این تبصره که سیاستهای داخلی در مسیر درستی قرار گرفته باشد و دیگر شاهد سوء مدیریت در بخشهای مختلف نباشیم ) جایگاه بالاتری در نظام بین الملل خواهند داشت و این مساله خود به خود موجب یک بازدارندگی  در برابر رقبا و دشمنان خواهد شد .   2- حالت سوم ، بطور مسلم  موجب برهم خوردن نظام فعلی بین الملل خواهد شد و این مساله به صورت دومینو وار ، موجب ایجاد فرصت ها و چالشهایی را  برای 191 کشور موجود در جغرافیای سیاسی جهان ، بوجود خواهد آورد .     بطور خلاصه  ، زمانی که یکی از این دو فرض شماره 2 یا 3  اعمال شود ، تعادل نظام جهانی برهم خواهد خورد . این برهم خوردن تعادل نظامی جهانی برای ما هم فرصتهایی را ایجاد خواهد کرد و هم ما را دچار چالشهای عمده خواهد نمود . در این زمان ، صرفا" وجود یک مدیریت هوشمند به روز خواهد توانست بازدارندگی را در حوزه های مختلف ، ازجمله حوزه سخت افزاری بوجود آورد و این مساله ارتباطی با وجود یا برخورداری از سلاح هسته ای نخواهد داشت . ( هر چند شاید تاثیر گذار باشد ولی درصد آن بسیار ناچیز محاسبه شده است )     بنابراین دوستانی که موافق ساخت سلاح هسته ای هستند ، باید منطق بسیار محکمی برای رد نمودن این تئوری داشته باشند :   اساسا" تسلیحات هسته ای ساخته و نگهداری می شوند تا استفاده نشوند .   بدین معنی که زمانی که می توانیم با تقویت بازدارندگی نرم و نیمه سخت  ( در عین تقویت توان بازدارندگی سخت متعارف  )  جغرافیای کشور را در چهار بعد موجود ( زمین / هوا/ فضا/ دریا / سایبر) ، از گزند رقبا و دشمنان ، مصون نگاه داریم ، چرا صرفا" روی توان بازدارندگی سخت ( آن هم نامتعارف) پافشاری کنیم ؟؟   در حالی که همه می دانیم ، اقتصاد ما ، کشش لازم برای تولید ونگهداری چنین سلاح هایی را ندارد و اساسا" تولید و استفاده از چنین تسلیحاتی ( حتی برای کشوری به مانند ایالات متحده ) آنقدر ساده نیست که دوستان تصور می کنند . تولید ونگهداری چنین تسلیحاتی نیاز به ساختارهایی دارد که با وضعیت فعلی ما ، صحبت کردن در مورد آن ، صرفا" یک شوخی خواهد بود .

این متال استروم چی هست؟؟ تیربار هست؟؟؟ من توی ویکی پدیا هم سرچ اش کردم ولی یه مشت دری وری تحویلم داد تاپیکی در مورد این سلاح توی میلیتاری وجود داره؟ اصولا ساخت کجاست؟ سال ساخت و ...

اتفاقا می توان با جدا کردن تسلیحات فرستنده و دریافت کننده ، توان دفاعی دستگاه را بالا برد بگونه ای که چند فرستنده ارزان قرار می دهیم و وقتی یک موشک حرارتی گران ، فرستنده ما را هدف قرار داد بعدی روشن می شود چون موشک به دنبال مرکز انتشار می رود نه تولید کننده یا گیرنده و اینگونه موشک ها برخورد می کنند و تلفات ما دقیقه ای برای روشن شدن فرستنده بعدی است

البته خود باک می تونه با اهدافی که تا 10 جی مانور می دند مقابله کنه !!! توی اون فشار یک خلبان اف 22 احتمالا میمیره ! پس امکانش وجود داره ...... رادار های روسی هم که تنوع بالایی دارند !!! شما هم معلومه فقط شیفته ی تسلیحات غربی هستید ...... در صورتی که روسیه بهترین پدافند ها رو داره ....

[right]اینجوری میشه یه کلیپ رو هم ساخت که یه دوشکا بتونه یه اف 22 رو بندازه(دوشکای ارتقا یافته) [/right]

[quote name='hamedof' timestamp='1348310617' post='272967'] البته خود باک می تونه با اهدافی که تا 10 جی مانور می دند مقابله کنه !!! توی اون فشار یک خلبان اف 22 احتمالا میمیره ! پس امکانش وجود داره ...... رادار های روسی هم که تنوع بالایی دارند !!! شما هم معلومه فقط شیفته ی تسلیحات غربی هستید ...... در صورتی که روسیه بهترین پدافند ها رو داره .... [/quote] ثابت کن بنده شیفته تسلیحات غربیم.اگه تونستی ثابت کنی.اصلاً میتونی تمام پستهای منو بخونی ببینی میتونی یه نظر در مورد ستایش تسلیحات غربی از بنده میبینی.(جدا از موارد تفاوت تسلیحات بدون تعصب) شما مشخصه شیفته هستید که جملات ستایشی میارید که البته هیچ مشکلی نداره و به خود شما مربوطه و نه هیچ کس دیگه ای و این هیچ مشکلی نداره هر کی نظر خودشو داره. شما اصلاً امکانات سری و اصلی 22 رونمیدونی چرا الکی اثبات و دلیل میاری. دوست عزیز اگر در آزمایشات واقعی این سامانه تونست جنگنده ای مشابه یا موشکی مشابه رو از بین ببره مهمه نه یه کلیپ.منظور بنده کوبیدن کلیپ بود نه پست شما.