موشک های پدافند هوایی ایرانی

با عرض سلام و درود به همه کاربران انجمن میلیتاری ضمن تشکر از دوست خوبمان @mehdipersian برای اطلاع رسانی تصاویر پایگاه فضایی چابهار و همچنین سپاس از کاربر محترم و پیشکسوت انجمن @safir-omid که سال 1389 با ایجاد این تاپیک امکان این را فراهم نموده اند که بتوانیم فرآیند توسعه و ساخت این پایگاه فضایی را در یک روند مستمر مطالعه و دنبال کنیم . قبل از اینکه بررسی و تحلیل فنی را آغاز کنیم ذکر دو نکته را مناسب می دانم : اول : به علت وجود پاره ایی از محدودیت های غیر فنی سالها بود که بخش توسعه فضایی کشور ما در خواب رخوت فرو رفته بود . و این اخبار نوید بخش کنونی انشالله نشانه ای باشد از اینکه روحی جدید در این کالبد نیمه خفته دمیده می شود . هرچند قابل پیش بینی است که سرعت بخشیدن به روند ساخت این پایگاه با چالش های فراوانی نیز همراه باشد ( از جمله : محدودیت های بودجه ، نبود زیرساخت فنی ، کمبود نیروی انسانی ماهر و همچنین در دست نبودن طرح و نقشه های اولیه و ... ) اما انصافاً اگر قرار باشد این پروژه که از سال 1389 آغاز گردیده با همین پیشرفت فیزیکی دنبال شود ، بهره برداری کامل از آن را یحتمل باید در قرون بعد انتظار بکشیم ! لذا انتظار این است که مسئولین امر نهایت تلاش خود را معطوف به این مهم نموده تا بتوانند برنامه زمان بندی که اعلان نموده اند را محقق نمایند . دوم : پیشنهاد می گردد این مرکز فضایی به پاس زحمات و تلاش های بنیان گذاران صنعت فضایی کشور بنام " شهید تهرانی مقدم " نام گذاری گردد . این امر بنظرم ضمن تقدیر از دست اندرکاران فنی پروژه های فضایی کشور نشان دهنده این خواهد بود که خط باطلی باشد بر دوگانه سازی های کذایی که دشمن در امر تفکیک صنایع مهم و راهبردی ما به " نظامی و غیر نظامی " انجام می دهد . این مهم از این نظر تاکید می گردد که از دیر باز به عنوان یک تاکتیک توسط دشمنان و تا حدودی رقبای کشور ما مورد استفاده قرار گرفته است . نه اینکه این گونه تفکیکی صحیح نباشد ، بلکه از این نظر که شروع هر حرکت علمی در کشور را به اتهام کاربرد دوگانه ذیل تحریم قرار می دهند و محکوم به نابودی می دانند . در باب تفکیک " نظامی و غیر نظامی " در صنایع هوا و فضا به تفصیل مطالبی در نوشتارهای دیگری عرض خواهم نمود . ولی به اختصار به بیان یک جمله اکتفا می نمایم . کشوری مانند ایالات متحده هر زمان توانست که مراکز ( تحقیقاتی ، مونتاژ و پرتاب ) خودش را از پایگاه های نظامی اش تنها 10 کیلومتر فاصله بدهد و یا تنها محوطه آنها را با یک حصار از هم تفکیک کند می تواند در نقش یک مدعی به دیگر کشورها این خرده " نظامی و غیر نظامی " را نیز بگیرد . اساساً این امر غیر ممکن است . چون متولی بسیاری از صنایع راهبردی ( خصوصاً فضایی ) در تمامی کشور های دنیا نهادهای دفاعی و نظامی هستند . ( اتفاقاً مثالهایی چون اسپیس ایکس و حتی خود ناسا نمودهای عینی هستند که بعد از سالها فعالیت مخلوط " نظامی و غیر نظامی" از درون صنایع دفاعی آن کشور تبلور نمودند . و اکنون نیز کماکان به فعالیت تنگاتنگ با نهادهای نظامی و دفاعی ایالات متحده مشغول هستند ) پایگاه و مرکز فضایی چابهار مشخصاً از ابتدای دهه نود مسئولین کشورمان عنوان نمودند که پایگاه دوم پرتاب در مرحله طراحی قرار دارد . و مقرر گردیده که در منطقه عمومی چابهار احداث شود . جزئیات بیشتری تا سالها منتشر نگردید ( یا بهتر است بگوییم در عمل کاری برای توسعه این مرکز انجام نمی شد که بخواهد جزئیات آن منتشر گردد ! ) در رابطه با طرح اولیه و وقوع تاخیر در ساخت این پایگاه ، حسن سالاریه ( رئیس سازمان فضایی کشور ) عنوان نموده بود : پایگاه فضایی چابهار چندین فاز دارد و فاز اول که قرارداد آن نیز منعقد شده بیشتر پرتابگرهای سوخت جامد ما را سرویس خواهد داد. قرارداد فازهای دو و سه آن نیز امسال ( 1402 ) منعقد خواهد شد که برای پرتابگرهای سوخت مایع است. فاز سوم آن برای پرتابگرهای فوق سنگین در نظر گرفته شده و در دست مطالعه است. برنامه ایجاد این پایگاه بیش از 10 سال برای اجرا منتظر دستور بوده که این دستور و اتفاق در دولت سیزدهم و با حمایت شخص رئیس جمهور محترم آغاز شده است . اما از سال 1399 که اخبار بیشتری حول اتمام طراحی اولیه منتشر گردید بود . علاقه مندان برای مشاهده اثری از شروع ساخت و سازهای عمرانی در وبگاه های مکان یابی تجاری جستجو می نمودند ، ولی اثری هویدا نمی گردید . سایت های ارائه دهنده نقشه های ماهواره ای ( رایگان ) عکس های جدید را ارائه نمی دهند و عکس های موجود متعلق به یک یا چند سال گذشته هستند . و متعاقباً باید برای دستیابی به عکس های جدید مبالغی پرداخت نمود . ( و نگفته پیداست که در این امر برای ما تحلیل گران آزاد در داخل کشور خرما بر نخیل و دست های ما کوتاه است ) تا اینکه در هفته گذشته یک کاربر فضای مجازی عکس هایی که گویا از وبگاه planet اخذ نموده بود را به اشتراک گذاشت . ( که دوستان آن را در تاپیک حاضر و دیگر تاپیک ها به اشتراک گذاشتند ) لذا اکنون با توجه به مشخص شدن مکان در نظر گرفته شده می توان با کنار هم قرار دادن جزئیاتی که مسئولین در گذشته ، حول ساخت این مرکز فضایی عنوان کرده بودند سعی نمود به تصویر و تحلیل شفاف تری دست یافت . موقعیت در نظر گرفته شده برای ساخت پایگاه فضایی چابهار در حومه بندر بریس واقع شده است که در قسمت شرقی شهرستان چابهار قرار دارد در وهله اول آن چیزی که سریعاً به ذهن من خطور کرد این بود که چقدر این مکان آشناست ! ( برای توضیح بیشتر باید منتظر بود ) به نظر می رسد یکی از مهمترین دلایل انتخاب این مکان نزدیک بودن آن به خط استوا است . و اینکه در پرتاب هایی که برای ماهواره های خورشید آهنگ خواهیم داشت این امر می تواند بسیار کمک کننده باشد تا به نرخ موفقیت بالاتری و میزان انرژی و به تبع آن هزینه کمتری برسیم . "پایگاه چابهار" نزدیک‌ترین نقطه به خط استوا و در مجاورت با اقیانوس هند است . که همین امر می‌تواند این منطقه را به مکانی ایده‌آل برای پرتاب‌های فضایی کشور تبدیل کند و همچنین به خاطر نزدیک بودن به اقیانوس هند و تراکم جمعیتی کم آن ، ایمن ترین مسیر پرتاب برای موشک های فوق سنگین کشور تلقی شود . یکی از دلایل دیگر که سعی می گردد برای پرتاب به خط استوا نزدیک تر شد ، این امر هست که کره زمین در همه نقاط سرعت چرخش برابر ندارد. و با توجه به مختصات ، بیشترین سرعت چرخش را در نزدیکی خط استوا می‌بینیم . و برای اینکه پرتابه ما به حداکثر میزان شتاب خود در فضا برسد می توان از این سرعت چرخش خط استوا کمک گرفت . تا ماهواره پرتابی شتاب و سرعت حداکثری را دارا شود . این سرعت بیشتر در بحث انتقال محموله‌های سنگین‌تر به مدار بسیار حائز اهمیت است . پایگاه امام خمینی در موقعیت 35 درجه شمالی قرار دارد سرعت چرخش سطح زمین در این پایگاه 308 متر بر ثانیه است اما پایگاه چابهار در موقعیت 25 درجه شمالی قرار دارد و سرعت چرخش بدست آمده برای آن 421 متر بر ثانیه است . بنابر این سرعت چرخش در چابهار به لحاظ نزدیکی به خط استوا زیادتر است لذا راکت پرتابی نیاز کمتری به صرف انرژی برای شتاب گیری و افزایش سرعت ماهواره دارد . پایگاه امام خمینی که پرتاب‌های فضایی از آنجا انجام می‌شود در منطقه سمنان قرار دارد زاویه میل پرتاب ماهواره‌هایی که از این پایگاه در مدار قرار می‌گیرند 55 درجه است . و طبیعتاً سایت چابهار در این امر نیز بر سایت سمنان برتری خواهد داشت در میان صحبت های مسئولین مربوطه یک نکته دیگر نیز قرار داشت ، و آن این بود که سایت مذکور به علت دارا بودن ارتفاعاتی در اطراف خود می تواند در بحث سایت های ارتباطی و آنتن های تله متری ، دسترسی مناسب تری با موشک های در حال پرتاب را داشته باشد . من در جستجوی خود که پیرامون نقشه این سایت انجام دادم به نظرم تپه هایی که در قسمت شمالی سایت وجود دارد می تواند موقعیت مناسبی را برای این امر پدید آورد و همچنین تپه ای که در مرکز سایت قرار دارد نیز می تواند این امر را تسهیل ببخشد . اما توجه ام به یک قسمت دیگر نیز جلب شد و آن ارتفاعات کوه باهوکلات بود در لبه مرزی پاکستان . برای اینکه بتوانیم در زمان پرتاب راکت ، حداکثر ارتباط ایستگاه زمینی را با راکت حفظ کنیم نیاز است محدودیت خط افق را مورد توجه قرار داد . و احداث ایستگاه های ارتباطی در ارتفاعات می تواند به این امر کمک نماید . همچنین با توجه به جهت چرخش زمین و مسیر های احتمالی پرتاب راکت و ماهواره ها می توان با احداث سایت های تکمیلی در جنوب غرب کشور حداکثر ارتباط مستقیم را با راکت و ماهواره ( در مراحل اولیه پرتاب ) داشته باشیم . این ارتباط در شروع مراحل پرتاب و خروج از جو بسیار حائز اهمیت است . بنظرم احداث ایستگاه هایی مکمل در ارتفاعات باهوکلات می تواند دید افق نگر ما را به حداکثر برساند . ( هرچند که ساخت ایستگاه های راداری و رادیویی در نقاط مرزی می تواند حساسیت برانگیز باشد ) اما بهر روی این مکان که عرض شد از دید من یک نقطه سوق الجیشی محسوب می شود برای تمام امور ! اولین بار دکتر حمید فاضلی ( سرپرست وقت سازمان فضایی کشور ) در سال 1391 در مورد مساحت این سایت ابعاد 5 کیلومتر در 5 کیلومتر ( 25 کیلومتر مربع ) را بیان کرده بودند . ( که بدیهی است این مقدار اصلاً فضای مناسبی نمی باشد ) قطعاً تملک زمین به ابعاد وسیع تر جهت رعایت امور ایمنی و توسعه فازهای بعدی پایگاه ضروری به نظر می رسد . لذا باید پیش بینی های لازم جهت قرق منطقه و تخلیه آن از سکنه مسکونی را در نظر داشت . اما در مصاحبه ایی که جناب دکتر حسن سالاریه ( رئیس کنونی سازمان فضایی ایران ) در سال 1402 عنوان داشتند این ابعاد را 14,000 هکتار ( 140 کیلومتر مربع ) ذکر نمودند . اختصاص زمین مناسب قطعاً ضمن اینکه دست طراحان فنی سایت را در آزادی عمل باز خواهد گذاشت ، برای مسئولین حفاظت فیزیکی و امنیتی سایت نیز مقدور خواهد نمود که تدابیر امنیتی لازم را برای حفاظت از سایت داشته باشند . موقعیت این سایت که تنها 35 کیلومتر از مرز پاکستان فاصله دارد ، لازم می دارد که مسئولین امر در بحث اتخاذ تدابیر امنیتی ( و رعایت پدافند غیر عامل ) حداکثر تلاش را بنمایند . هرچند که آنسوی مرز ، بندر جیوانی و بندر گوادر پاکستان قرار دارد ( که یکی از امن ترین مناطق پاکستان است ) اما بهر حال نام کشور پاکستان ( و شرایط خاص گاه و بی گاه آن ) باعث می شود که در این امر پیش بینی های امنیتی لازم را به عمل آید! ( از سایت های پدافندی گرفته تا سایت های راداری و حتی سایت های خاص دیگر ! ) در تصویر فوق ابعاد پیش بینی شده اولیه قابل مشاهده است و اینکه چقدر فضا و زمین در اطراف این سایت نادیده گرفته شده است . می توان از این زمین های لم یزرع جهت طرح های توسعه سایت استفاده نمود و هم اینکه باعث شد حریم سایت تحت حفاظت فیزیکی مناسبی قرار گیرد . از دیگر نقاط قوت این سایت دسترسی مستقیم آن به آب های آزاد است . اسکله اختصاصی ، مقدور نمی نماید که عملاً تمام زیرمجموعه های ساخت را نیاز نباشد در این سایت تجمیع کرد و می توان با انتقال قطعات منفصله در دیگر نقاط کشور ، آنها را حمل و در این مرکز موشک نهایی را مونتاژ نمود دسترسی به اسکله اختصاصی و آب های آزاد می تواند در قراردادهایی که با کشور هایی دیگر به صورت ساخت مشترک مطرح می شود بسیار حائز اهمیت باشد . و همچنین می توان قراردادهایی برای پرتاب موشک دیگر کشورها منعقد نمود . تا بتوانند موشک های ساخت خودشان را در این سایت پرتابی به مدار تزریق نمایند . در عکس های جدید منتشر شده به نظر می رسد علاوه بر سالن مونتاژ و سکوی پرتاب ، فرودگاه اختصاصی و مجتمع مسکونی کارکنان در نظر گرفته شده نیز در حال ساخت باشند ( قسمت هایی که با عدد 3 و 1 مشخص شده اند ) البته در این عکس زیاد واضح نیست . ( اکانت انتشار دهنده از تصاویر رایگان ماهواری سنتینل استفاده نموده و به صورت gif تفاوت عکس ها و تغییرات را نمایش می دهد ) مرکز فضایی چابهار در سه فاز توسعه خواهد یافت : که فاز اول مربوط به سکوی پرتاب موشک های سوخت جامد خواهد بود . فاز دوم مربوط به سکوی پرتاب موشک های سوخت مایه و فاز سوم به توسعه زیر ساخت پرتاب موشک های فوق سنگین اختصاص خواهد داشت با تکمیل این پروژه ( جهت پرتاب های سنگین و فوق سنگین ) چندین هزار پرسنل فنی و خدماتی در این مرکز مشغول به کار و فعالیت خواهند شد . بدیهی است که زیر ساخت هایی جهت اسکان ، ایاب و ذهاب و خدمات دهی به آنها نیز باید ساخته شود . کما اینکه از صحبت های مسئولین امر و پلانهای اولیه ارائه شده می توان برداشت نمود که این پایگاه دارای قسمت های متعدد شامل : فرودگاه ، مجتمع های مسکونی ، بخش های تحقیقاتی ، سالن های مونتاژ ، سایت های مخابراتی و راداری ، باند کرالر ، ایستگاه سوخت رسانی ، مرکز فرماندهی و سالن مطبوعاتی و غیره ... می باشد . پی نوشت : 1- لازم به ذکر است که برآوردهای مذکور که در فوق شرح داده شد همگی بر پایه احتمال و تحلیل شخصی است و بی گمان ممکن است با خطا همراه باشد . 2 - کاربران عزیز میلیتاری ، اگر از دست اشتباهات نوشتاری ما به سطوح آمده اند ، لطفاً مثبت را فراموش نکنند ! تا با کسب امتیاز لازم ، گزینه امکان ویرایش برای ما فعال گردد و نسبت به تصحیح متون اقدام نماییم گرد آوری جهت انجمن میلیتاری

خوب بلاخره پایگاه فضایی چابهار محل مشخص شد در منطقه بریس توسط یک اکانت اوسینت ترکیه ای تصاویر موسسه میدلبری سایت تجمیع لانچ پد منبع

بسم ا.... جدیدترین تصویر از شهپاد اوکراینی موسوم به MAGURA که گفته شده نیروی دریایی اوکراین با استفاده از 6 فروند از آنها ، شناور موشک انداز نیروی دریایی روسیه را غرق کرده است این شش فروند شهپاد پس از برخورد با پاشنه شناور موشک انداز روسی آن را غرق کرده است

بسم ا... مشاهده یاک-130 نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران به احتمال بسیار زیاد حوالی پایگاه هشتم شکاری اصفهان https://aparat.com/v/mPVQv پی نوشت : برخلاف مواردی که مطرح شده و طبق ویدئوی موجود ، یاک حاضر در فیلم مسلح نیست و فقط مخازن سوخت خارجی را با خودش حمل می کند .

بخش سوم و پایانی ساختار شبکه پدافند هوایی ارتش اوکراین / مارس 2023 آبی فیروزه ای : سامانه NASAMS . برآورد اولیه تعداد تحویلی : 11 آتشبار قرمز : سامانه هاوک . برآورد اولیه تعداد تحویلی : 6 آتشبار سبز: سامانه IRIS-T . برآورد اولیه تعداد تحویلی : 4 آتشبار زرد رنگ : دو آتشبار Patriot و یک آتشبار SAMP/T نکته : اوکراینی ها و برخی میل بلاگرهای روسی مدعی هستند که حداقل یکی از دوآتشبار پاتریوت به شکل متحرک در نزدیک خطوط مقدم مورد استفاده قرار می گیرد و به احتمال بسیار زیاد سرنگونی حداقل یکفروند ای وکس آ-50 روسی این سامانه متحرک هست از سویی دیگر برخی میل بلاگرهای روسی نیز مدعی هستند که حداقل یک آتشبار ( به احتمال زیاد یک پرتابگر ) از همین نمونه متحرک هدف قرار داده شده است درواقع امر ، مفهوم COMAO برای ارتش هایی نظیر ایالات متحده و کشورهای عضو ناتو برای عملیات در محیط نبرد هوایی یک مولفه بسیار بااهمیت محسوب می شود. ناتو براساس زیرمولفه های این مفهوم ، قابلیت های متنوع هواگردهای عملیاتی کشورهای عضو نظیر جنگنده ها ، بمب افکن ها ، ای وکس ها ، سوخترسان های هوایی ، پرنده های پشتیبانی الکترونیکی را بصورت بسته های مجزا و درعین حال هماهنگ با هم درمی آورد که بسیار توانمندتر از واحدهای هوایی ارتش های عضو بصورت جداگانه است . بعنوان مثال ، یک COMAO ناتو در هفته نخست عملیات نظامی علیه دشمن و شبکه پدافند هوایی وی ممکن است ترکیبی از جتهای ضربتی و رهگیرها را بکارگیرد که به شکل همزمان دشمن را وادار به روشن کردن رادارهای خود کرده و همچنین با استفاده از پرنده ها و تسلیحات ضد رادار ( اف-16 سی جی ، جتهای جنگ الکترونیک گراولر و اف-35 ای ) بدانها حمله ور می شود. نمونه یک COMAO تاکتیکی ناتو در جریان بمباران یوگسلاوی جتهای جنگ الکترونیک /اخلالگر پراولر و جنگنده های سرکو دفاع هوایی اف-16 سی جی جتهای اف-15 بعنوان تاپ کاور دسته پیشرو جتهای اف-16 حامل بمب بعنوان موج نخست حامل بمب و درنهایت جنگنده های اف-18 و تورنادو جی آر4 بعنوان موج دوم پرنده های حامل بمب این مجموعه برای فعال شدن بصورت تمرکز هواگردها در یک نقطه مشخص ، اجرای ماموریت ، بازگشت ایمن ، سوخت گیری هوایی گسترده درفاصله ایمن از شبکه پدافند هوایی دشمن عمل می کند که داده های مورد نیاز برای آنها توسط پیش اخطارهای هوابرد تامین می گردد. ازآنجایی که چنین شیوه ای باید بصورت متمرکز برنامه ریزی شود ، همه کشورها موظف هستند تا بطور مرتب فرآیندهای استاندارد آن را بصورت عملی تمرین کنند . زیرساخت اجرای چنین تمرین هایی در قالب COMAO تعریف می شود و در طی آن خدمه هوایی و زمینی لازم برای اجرای تاکتیک های پیچیده آن ، تحت آموزش های دقیقی قرار می گیرند ، بنابراین خلبانان باید به شکل مستمر پروازهای پیچیده ای را تمرین کنند و محاسبات پیچیده ای نظیر میزان مصرف سوخت ، ارتباطات رمز گذاری شده و تصمیمات تاکتیکی حین عملیات را با فرض قطع هرگونه ارتباط با مراکز فرماندهی به انجام رسانند. مجموعه مهارتهایی که ذکرآن رفت چیزی نیست که بتوان آن را بسرعت آموخت یا تکمیل کرد زمانی که زیرساختهای آن در نیروی هوایی مربوطه وجود نداشته باشد. نیروی هوایی ارتش شوروی سابق و سپس نیروی هوایی روسیه به شکل کلاسیک یک نیروی مبتنی بر هدایت کاربر GCI یا کنترلر زمینی رهگیر است در این دکترین ، خلبان رهگیر و بمب افکن تنها براساس دستورات کاربر مستقر در پشت صفحه رادار تمامی مراحل برخاست ، تقرب بسوی هدف ، بمباران / رهگیری و فرود را انجام میدهد بعبارت بهتر ، خلبانان رزمی در ساختار آموزشی ارتش شوروی سابق / روسیه استقلال عمل کمتری را در صحنه رزمی در اختیار دارند بنابراین ، به زبان ساده نیروی هوایی روسیه به خلبانان خود آموزش نداده که به روشی مستقل و متمرکز بر ماموریت نظیر آنچه که در نیروی هوایی سلطنتی یا نیروی هوایی فرانسه دست به اجرای ماموریت بزنند. درعوض ، به خلبان روسی یاد داده شده که برای اجرای همه مراحل پروازی شامل برخاستن از روی باند ، تا اوجگیری ، اجرای مانور ، شلیک موشک و حتی خروج از منطقه نبرد ، به شکل متمرکز زیرنظر کنترلر زمینی عمل نمایند. در نتیجه هنگامی که عملیات تهاجمی مسکو در داخل خاک اوکراین آغاز شد ، نه مهارت های حرفه ای پرواز نزد خلبانان وجود داشت و نه درک کافی میان فرماندهان نظامی نیروی هوایی روسیه دیده می شد که بتوانند مولفه های COMAO را به منظور تسهیل عملیات سرکوب/ انهدام شبکه پدافند هوایی اوکراین اجرا کنند . درعوض ، جنگنده های روسی برای اجرای ماموریتهای گشت هوایی رزمی (CAP) به پرواز در می آمدند ، مهمات محمول خود را رها کرده و به پایگاه مبداء بازمی گشتند و در بهترین حالت ، شاهد پروازهای زوجی جتهای پشتیبانی هوایی بودیم که برای ضربه زدن به نقاط حیاتی به شکل انفرادی اعزام می شدند. با توجه به مواردی که بیان شد ، ناتوانی روسها در اجرای مولفه های COMAO و به تبع آن عدم موفقیت کامل در اجرای ماموریتهای سرکوب / انهدام شبکه دفاع هوایی اوکراین نمی بایست برای تحلیلگران غربی مساله ای غافلگیرکننده باشد چرا که ارتش شوروی و سپس ارتش روسیه برای دهه هاست که بر روی ساختار دفاع هوایی یکپارچه زمینی خود به منظور کنترل آسمان منطقه نبرد در یک درگیری احتمالی با ناتو تکیه دارد و مسکو با بررسی تجارت ثبت شده عملکرد نیروی هوایی کشورهای غربی از طوفان صحرا تا لیبی تلاش کرده تا سازمان رزمی خود را به گونه ای اولویت بندی کند که مانع از نفوذ جتهای مهاجم به آسمان خودی گردد در حالی که ناتو از پایان جنگ سرد تا کنون سرمایه گذاری بسیار محدودی را برای افزایش قابلیتهای نفوذ خود به درون این شبکه صورت داده است. راست : غلاف اسنایپر چپ : غلاف لایتینینگ بدین ترتیب ، محدودیتهای نیروی هوایی روسیه در حوزه هایی نظیر اجرای ماموریتهای پشتیبانی نزدیک هوایی و همچنین ماموریتهای ممانعت هوایی با توجه به کمبود فزاینده مهمات هدایت دقیق و همچنین سامانه های هدایت ماهواره ای گلوناس/ جی پی اس نباید چندان برای تحلیلگران غافلگیر کننده باشد. درواقع نیروی هوایی کشورهای غربی با توسعه غلاف های هدفگیری نظیر اسنایپر یا لایتینینگ-3 به شکل خاص تاکتیک های پشتیبانی نزدیک هوایی خود را بهبود بخشیده اند تا امکان شناسایی ، کشف و تعیین موقعیت را از یک فاصله و ارتفاع معین برای خود فراهم کنند تا همواره خارج از برد موثر سامانه های دفاع هوایی روسها قرار گیرند ولی روسها تا امروز کمتر به سراغ چنین فناوری هایی رفته اند و طبیعتاً فقدان چنین قابلیتی نزد روسها باعث بروز مشکلات زیادی شده و می شود. راست : غلاف SLOT-25 چپ : غلاف PLATAN سوخو-34 بعنوان مثال ، یک جت دوموتوره با قابلیتهای بالای هوابه زمین نظیر سوخو-34 با وجود دراختیار داشتن یک غلاف الکترواپتیکی جمع شونده لیزری با شناسه PLATAN تنها یک دید بسیار محدود روبه جلو را در اختیار خلبان قرار می دهد که فاقد سامانه های حرارتی دید درشب یا آب و هوای بد است . علاوه براین ، محدودبودن زاویه دید این غلاف ، توان تمرکز بصری ( زوم ) محدود تری را نسبت به نمونه های غربی فراهم می آورد و این خلبانان فولبک را مجبور می کند تا برای انهدام دقیق هدف ، بیشتر به آن نزدیک شوند که این به شکل طبیعی ، بار کاری و مسیر پروازی که باید طی شود را افزایش می دهد . این مساله برای جتهای سوخو-35 و سوخو-30 اس ام ، شرایط نابهنجارتری را به نمایش می گذارد چرا که خلبانان روسی برای اجرای حملات دقیق تنها می توانند روی مهمات هدایت ماهواره ای تکیه کنند و عدم وجود غلافهای الکترواپتیکی یا مادون قرمز می تواند محدودیتهای بسیار جدی را برای آنها پدید آورد. از سویی دیگر ، حسگرهای موجود برای مهمات محمول این جنگنده ها نیز بدلیل محدودیت های وزنی ، حجمی و همچنین فناوری امکان جایگزینی با غلافهای مستقل را نداشته و عملکرد بسیار پائین تری را نسبت به نمونه هایی نظیر PLATAN یا SOLT-25 به نمایش می گذارند . اکنون سئوال این است که چرا نیروی هوایی روسیه عملکردی متفاوت را در صحنه جنگ سوریه از خود نشان داد ؟ پاسخ به این سئوال دراین واقعیت نهفته است که درسوریه ، جتهای روسی می توانستند عملیات بمباران خود را خارج از برد موثر سامانه های دفاع هوایی دوش پرتاب انجام دهند و این فرصت خوبی را در اختیار خلبان می گذاشت تا هدف را سرفرصت کشف کرده و با فراغ بال اقدام به بمباران آن نماید. حتی در چنین شرایطی نیز نیروی هوایی روسیه صرفاً از مهمات سقوط آزاد استفاده می کرد و اهداف نیز تنها ماهیت ثابت داشته و به حومه شهرهای محاصره شده ، محدود می شدند. علاوه براین ، گروه های شورشی سوری ، توانایی تسلط بر هوا را نداشته و تلاش آنها برای حفظ زمین زیر بمباران شدید نیروی هوایی روسیه به شکل مستمر با شکست روبرو می شد. ولی دراوکراین ناتوانی روسها در از میان بردن سامانه های دوش پرتاب متحرک مانع از آن شد که جتهای رزمی فراتر از خطوط مقدم و در عقبه ارتش اوکراین وارد عمل شوند و آسیب پذیری شدید جنگنده های روسی که می بایست در ارتفاع پائین علیه اهداف مورد نظر وارد عمل می شدند باعث شد تا خطرپذیری چنین ماموریتهای افزایش پیدا کند. درواقع ، خدمه بی تجربه روسی ، درحالی که غلاف های هدفگیری پیشرفته ای در اختیار نداشتند ، می بایست تنها بر روی داده های جمع آوری شده از پهپادها ، عوامل اطلاعاتی داخل ارتش اوکراین تکیه کرده یا تنها مبادرت به شلیک راکتهای آزادپرتاب برای انهدام اتفاقی اهداف مورد نظر ، آن هم تنها در امتداد خطوط مقدم می نمودند. بخش قابل توجهی از این محدودیتها نه از مشکلات ذاتی فناوری پیشرفته روسی بلکه از این واقعیت ناشی می شود که ارتش روسیه از دهه ها قبل تنها به اجرای آتش انبوه توپخانه ، اعزام دسته های بزرگ زرهی و آتش پیاده در سطح تاکتیکی و عملیاتی میدان نبرد تکیه داشته و برخلاف غربی ها ، سرمایه گذاری چندانی روی حسگرها ، تسلیحات و آموزش خلبانان خود صورت نداده است ( ارتش های غربی پس از دهه ها استفاده از نیروی هوایی بعنوان یک نیروی ضدشورش ، از یک مقطع زمانی به بعد دکترین نیروی هوایی خود را تغییر دادند و همین مساله موجب تغییرات گسترده در حسگرها ، مهمات و آموزش آنها شد ) که این درمجموع نشان میدهد که ضعف روسها در اجرای ماموریتهای پشتیبانی نزدیک هوایی نمی بایست چندان برای غربی ها غافلگیر کننده باشد. 3- چشم انداز تهدید نیروی هوایی روسیه در میان و بلند مدت با توجه به مواردی که پیش از این مورد بررسی قرار گرفت ، اکنون باید در ارزیابی قابلیتهای نیروی هوایی ارتش روسیه در برابر دارایی های رزمی نیروی هوایی اوکراین این مساله باید مورد توجه قرار گیرد که چرا شاخه هوایی ارتش روسیه هنوز تاثیر قابل توجهی را بر روند عملیات زمینی نگذاشته است . اولین و مهمترین عامل موجود ، عدم موفقیت روسها در ایجاد برتری هوایی بر فراز صحنه نبرد و درعمق خطوط دفاعی ارتش اوکراین است که می توان اکنون چنین وضعیتی را به فقدان مولفه هایی نظیر COMAO و ارائه ترکیب مناسبی از سرکوب/ انهدام پدافند هوایی ارتش کیف و درنهایت فعال بودن سامانه های متحرک دفاع هوایی اوکراین مربوط دانست . این وضعیت از آنجایی اهمیت دارد که آیا اوکراین می تواند همچنان پوشش دفاع هوایی خود را در برابر حملات روسها حفظ کند یا خیر . ارتش اوکراین تعداد قابل توجهی از سامانه های سام-11 و سام-8 خود را از دست داده که بیشترناشی از حملات پهپادی ، توپخانه ای و حتی بالستیکی است در حالی که میزان مصرف بالای مهمات برای رهگیری مستمر پهپادها ، پرنده های بال ثابت ، بالگردها و بالستیک های روسی باعث شده تا پایداری شبکه دفاعی هوایی این کشور بشدت به کمک های نظامی غربی وابستگی پیدا کند . دومین عاملی که باید بدان توجه داشت ، اختلاف فاحش میان فناوری و کمیت نیروی هوایی ارتش روسیه و ارتش اوکراین است در حالی که بررسی عملیات روسها درسوریه نشان میدهد که اگر نیروی هوایی روسیه بتواند شرایط اجرای پرانه های رزمی را در ارتفاع متوسط بدست آورد ، امکان حملات سنگین و غیرقابل توقف علیه مواضع ثابت ، شهرها و زیرساختهای حیاتی دشمن را در اختیار داشته و این بدان معناست که نیروی هوایی روسیه همچنان یک خطرقابل توجه برای ارتش اوکراین بشمار می آید .درواقع نیروی هوایی روسیه با حفظ و ارتقاء روند فعلی بتدریج حملات بیشتری را برعلیه عقبه ارتش اوکراین و دپوهای تسلیحاتی اوکراین اجرا خواهد کرد ولی اگر اوکراین بتواند پوشش فعلی دفاع هوایی خود را حفظ کند ، احتمال اینکه نیروی هوایی روسیه بتواند تغییری در روند جنگ ایجاد کند ، بسیار کم خواهد بود. رادار 48Ya6-K1 سومین مولفه قابل توجه برای بررسی ، تهدید نیروی هوایی روسیه علیه ناتو است که به گفته بخش قابل توجهی از کارشناسان اطلاعاتی این پیمان همچنان بدون تغییر باقی مانده است . بدین ترتیب ، دو عامل کلیدی روسها در ایجاد برتری هوایی برفراز خاک خود و همچنین تقویت شبکه دفاع هوایی این کشور که در جنگ اوکراین به شکل کاملا موثری عمل کرده اند ، می تواند همچنان برای ناتو دردسرآفرین باشد. بدین ترتیب باید این واقعیت را قبول نمود که سامانه های دفاع هوایی ارتش روسیه زمانی که بصورت یک شبکه یکپارچه عمل می کنند ، بسیار کُشنده بوده و این مساله بخصوص در خصوص شلیک های دوربرد سامانه اس-400 علیه جتهای اوکراینی درحال پرواز در ارتفاع کم تا هدایت جتهای خودی با استفاده از رادارهای 48Ya6-K1 تا حضور سامانه های سام-17 و 15 که به یک تهدید جدی برای پهپادها و بالگردهای اوکراینی تبدیل شده اند مصداق دارد . بدین سبب ، نیروی هوایی کشورهای ناتو باید بازنگری بسیار جدی را در حوزه قابلیتهای سرکوب/انهدام دفاع هوایی علیه سامانه های متحرک روسها را دردستور کار خود قرار دهند. چهارمین عامل پراهمیت ، بیلان موشکهای کروز هوا و دریاپایه ، ناوگان بمب افکن های دوربرد ، بالستیک های اسکندر است که بیش از گذشته باید مورد توجه ارتش های ناتو قرار گیرد. با این بیلان ، اکنون تهدید موشکهای کروز روسی به یک خطر جدید تبدیل شده که با اضافه شدن هایپرسونیکهای هواپایه رسماً زنگ هشداری برای ناتو محسوب می گردد. این دارایی ها به مسکو اجازه می دهد تا پایگاه های هوایی و زیرساختهای استراتژیک غرب را با مهمات هدایت دقیق که فاقد پدافند هوایی موثری هستند را پس از دهه ها برتری هوایی بی چون و چرای ارتش های عضو ناتو مورد هدف قرار دهند که این مساله در جریان حملات زمستانی نیروی هوایی روسیه علیه زیرساختهای انرژی اوکراین بخوبی مشاهده گردید. این بمباران ها ذخایر روسها را تا حدود زیادی خالی کرده ولی اکنون ارتش روسیه می تواند ماهانه 6 تیر موشک بالستیک اسکندر و حدود 40 تیر موشک کروز را تولید کند و اگر تحریم های غرب نیز لحاظ شود ، مسکو می تواند تنها در عرض چند سال دوباره به وضعیت قبل از فوریه 2022 بازگردد. ولی اگر این تحریم ها موثر واقع شوند میتوان امیدوار بود که روسها نتوانند به موقع توان خود را بازیابند ولی اگر چین وارد معادله فوق گردد ، وضعیت برای غرب چندان امیدوارکننده نخواهد بود. پنجمین مساله ای که باید بدان توجه نمود ، ناوگان جنگنده- رهگیرها ، بمب افکن ها ، جتهای ضربتی و بالگردهای ارتش روسیه است که براساس تجربه اوکراین کارایی آنها در اجرای موثر عملیات سرکوب/ انهدام پدافند هوایی چندان جالب توجه نیست و تقریبا به شکل قطعی امکان دستیابی به برتری هوایی در یک نبرد رودرو با نیروی هوایی ارتش های غربی را ندارند ولی این مساله پیش از فوریه 2022 نیز نزد سازمان های اطلاعات نظامی غربی مشخص شده بود و بعید است که روسها بتوانند در یک آینده نزدیک این وضعیت را معکوس کنند چراکه اصلاح روند پیشین تنها به اضافه شدن قابلیت های COMAO ، آموزش های پایه های خلبان ها و زمان کافی جهت ارتقاء مهارت های حرفه ای خواهد داشت ولی در حال حاضر تهدید جدی نیروی هوایی روسیه ، توان ضربتی دوربرد آن است که تا حد بسیار زیادی در اوکراین موثر واقع شده و ضربات قابل توجهی را به ساختار نظامی اوکراین وارد کرده است. ششمین موردی که باید آن را در تحلیل ها حساب کرد ، علیرغم اینکه روسها ضعف های بسیار زیادی در حوزه های برنامه ریزی تاکتیکی و تبدیل آن به راهکارهای استراتژیک از خود نشان داده اند ، توان بالای نیروی زمینی این کشور در برابر وارد آمدن خسارات سنگین و مهارت حرفه ای آنها در متمرکز کردن آتش توپخانه و همچنین سطح حرفه ای قابل توجه در اجرای جنگ الکترونیک هنگام تهاجم یا دفاع است . بدین ترتیب ، در یک تخاصم جبهه ای بزرگ درآینده بر سرزمین های مورد مناقشه با ناتو ، روسها برای وارد کردن ضربات غیرقابل جبران ، چندان به مقابله با نیروی هوایی ارتش های غربی نیاز ندارند ، بلکه با تقویت شبکه پدافند هوایی خود و ترکیب آن با آتش سنگین توپخانه و درنهایت تهدید هسته ای میتوانند تا حدودی موفقیت های خود را تضمین کنند در نتیجه نیروی هوایی روسیه تنها یک نیروی مستقر در پشت شبکه دفاع هوایی خواهد بود تا با اجرای گشت های هوایی رزمی امکان حضور بمب افکن های حامل مهمات دوربرد ، اجرای آتش توپخانه سنگین را داشته باشد . تا اینجای متن ، خبری از مفهوم COMAO روسی نبود ولی ظاهرا از انتهای 2023 تا امروز میل بلاگرهای غربی به این نتیجه رسیده اند که روسها هم COMAO مخصوص به خود را توسعه داده اند به گفته این دسته از تحلیلگران ، نیروی هوایی روسیه با استفاده ترکیبی از جتهای سوخو-35/سوخو-34 ( و احتمالا سوخو-35 ) مسلح به موشکهای ضدرادار خا-58 یو و پرنده های حامل مهمات سری فاب ( سقوط آزاد و هدایت شونده ) علیه شبکه دفاع هوایی ارتش اوکراین یااهداف بشدت محافظت شده وارد عمل می شوند این صورتبندی ها توسط پرنده های پیش اخطار آ-50 پشتیبانی می شود که نقش کنترلر هوایی هواپایه را ایفا می کنند. ( ظاهرا نیروی هوایی روسیه از انتهای 2023 دسته های تهاجمی سوخو-34 حامل بمب را با اسکورت سوخو-35 های ضدرادار یا رهگیر به نبرد اعزام می کند ) در بلند مدت ، یک سئوال مهم پیش روی نیروی هوایی روسیه می ماند و آن ، احتمال ارسال فناوری حسگرهای پیشرفته ، مهمات و موشکهای هوابه هوا به محض اتمام عملیات رزمی دراوکراین از سوی چین به مسکو است . اگرچه وقوع چنین احتمالی باید پس از یکسری تغییرات بزرگ در روابط بین دوکشور امکان پذیر گردد ولی احتمال وابستگی روسیه به چین در حوزه نظامی مقداری دور از ذهن است ولی از دید چین ، وجود یک روسیه قوی بلحاظ نظامی ، تمرکز غرب را از بیجینگ دورتر می کند . درمجموع صنعت دفاعی روسیه با وجود تحریم ها به مدرن سازی سامانه های خود ادامه خواهد داد و نیروی هوایی روسیه نیز به جای سرمایه گذاری روی پهپادهای سنگین ، سوخو-57 یا بمب افکن پک-دا همچنان روی بهینه سازی ناوگان میگ-31 ، خانواده فلانکر ، سوخو-34 متمرکز خواهد بود. پی نوشت : 1- منبع : برگردان متن کامل گزارش مرکز تجزیه و تحلیل ایالات متحده ، واحد برنامه ریزی ، سیاست گذاری و استراتژی / مدیریت برنامه ریزی پژوهشی / آرلینگتون کانتی ، ویرجینیا / نیروی دریایی ارتش ایالات متحده 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند

بخش دوم : رادار هوابرد N110M_BARS-M به گفته ناظران نظامی غربی ، عملکرد سامانه های راداری و تسلیحات محمول سوخو-35 و سوخو-30 اس ام درطول درگیری ها تا میانه ژانویه 2023 به نسبت چشمگیر بوده و کارکرد رادارهای N035 Irbis-E و همچنین رادار N110M BARS-M روی دو هواگرد نامبرده به آنها برتری قابل توجهی را نسبت به جنگنده های اوکراینی با نمایش برد درگیری 5 برابری ، انعطاف پذیری تاکتیکی در حالت ردگیری حین کاوش (TWS) داده بود . علاوه براین ، سامانه های مذکور توان دفاعی مناسبی را در برابر تلاش اوکراینی ها برای ایجاد اختلال درآنها ( توسط جتهای سوخو-27 و میگ-29) از خود نشان دادند. در کنار رهگیرها ، عملکرد جتهای ضربتی سوخو-34 نیز به نظر از جایگاه مناسبی برخوردار می بود چرا که با مسلح شدن به غلافهای جنگ الکترونیک L-175 خیبینی از یک دوره زمانی به بعد بصورت قابل لمسی رادارهای اوکراینی را برای رهگیری آنها با مشکل روبرو کردند ، هر چند که داده هایی درخصوص اختلال در عملکرد رادارهای روسی نیز گزارش شده بود. اگرچه گفته می شود که برد موثر رادار سوخو-35 حدود 350 کیلومتر است ولی ظاهرا منابع غربی معتقد که این عدد صرفاً برای بازاریابی مطرح شده این منابع معتقد که برد کشف رادار سوخو حدود 268 کیلومتر است درحالی که می تواند یک هدف را در برد حدود 100 کیلومتری ردگیری نماید. حالتهای رادار N035 Irbis-E جنگنده سوخو-35 در همین حال ، کاربرد گسترده موشکهای هوابه هوای آر-77 به خلبانان روسی اجازه می داد تا در برد بیشتری نسبت به همتایان اوکراینی خود اقدام به شلیک نمایند چرا که سوخوهای اوکراینی با مسلح بودن به موشک های قدیمی تر آر-27 آر /ئی آر چندان برای ورود به یک درگیری فامد آمادگی نداشتند. درواقع ترکیب جستجوگر راداری فعال آر-77 و قابلیت ردگیری حین کاوش رادارهای سوخو-35 و سوخو-30 به روسها اجازه می داد تا بدون به خطر انداختن موقعیت خود جتهای اوکراینی را شناسایی و مورد حمله قرار دهند . آر-77 علاوه براین ، قابلیت TWS به جنگنده های نیروی هوایی روسیه اجازه می داد تا چند موشک را به شکل همزمان علیه چند هدف شلیک کنند و جستجوگر فعال آر-77 به جنگنده حامل این توانایی را می بخشید تا بسرعت از محدود خطر دورشده و از نقطه ایمن تری صحنه را نظاره گر باشد. آر-27 ئی آر درمقابل ، خلبانان اوکراینی مجبور بودند تا قبل از شلیک به صورت خطرناکی به جنگنده های روسی نزدیک شوند تا بصورت تک قفل ( STT) آنها را ساقط نمایند. این روش انرژی راداری را برای جستجوگر نیمه مفعال موشکهای آر-27 آر/ ئی آر فراهم می نمود ولی مشکل ازآنجایی شروع می شد که خلبان باید تا زمان برخورد موشک ، قفل مربوطه روی جنگنده دشمن را حفظ می کرد و این به شکل طبیعی ، گیرنده های هشداردهنده راداری جنگنده های روسی را فعال و به خلبان هشدار می داد. نیروی هوایی اوکراین برای مقابله و خنثی سازی تهدید رو به رشد برتری هوایی ارتش روسیه برخلاف تاکتیک های استاندارد روسی شروع به استفاده از پروازهای ارتفاع پائین نمود. ( مشابه آنچه که نیروی هوایی ایران در جنگ با عراق به منظور مقابله با خطر شبکه دفاع هوایی عراق هنگام نفوذ به داخل خاک این کشور بکار می برد ) ویدئوهای فراوانی از پروازهای ارتفاع پائین جتهای بال ثابت و بالگردهای اوکراینی رصد شده که درآن هواگردهای اوکراینی به منظور استفاده از عوارض زمینی جهت فریب رادارهای دفاع هوایی زمین پایه و همچنین رصد رهگیرهای روسی در پائین ترین سطح ممکن به پرواز در می آمدند با توجه به اینکه قابلیتهای رزمی جنگنده های روسی در برابر هواگردهای نیروی هوایی ارتش اوکراین در سطح بالاتری قرار داشت و در کنار آن ، سامانه های دفاع هوایی ارتش روسیه نیز به تدریج با استقرار در خاک اوکراین پوشش بیشتری را فراهم می کردند و از سویی دیگر تعداد پرانه های رزمی نیروی هوایی اوکراین نیز بسرعت کاهش پیدا می نمود ، فرماندهی نیروی هوایی اوکراین تصمیم گرفت تا جنگنده های خود را برخلاف روند پیشین ، در ارتفاع پست وارد صحنه کند تا امکان استفاده از عوارض زمینی بیشتر فراهم شود ، ولی این تصمیم چالش دیگری را برای اوکراینی ها بوجود آورد ، بدین معنی که موشکهایی که از ارتفاع و سرعت های پائین شلیک می شوند باید بر دو مولفه کشش آیرودینامیکی افزون تر از حالت عادی ( ارتفاع و سرعت بالا ) و همچنین غلبه بر نیروی جاذبه زمین غلبه نمیاند تا عملیات رهگیری موفقی ثبت شود . بعبارت دیگر ، قابلیتهای فناوری جنگنده های روسی ، نیروی هوایی اوکراین را وادار نمود تا تاکتیکهایی را اتخاذ نماید که اختلاف برد موثر موشکهای هوابه هوای محمول دوطرف بیشتر از قبل شود. بدین ترتیب ، درروزهای نخست جنگ ، جنگنده های نیروی هوایی اوکراین با استفاده از عوارض زمینی و هرج و مرج ناشی از عملیات نظامی روی زمین و هوا تلاش می کردند تا در ارتفاع پائین به جتهای روسی که درارتفاع بالاتری پرواز می کردند ، نزدیک شده تا بدون نیاز به نگه داشتن دائمی قفل راداری ، اقدام به حمله نمایند. آر-73 اما چالش برای نیروی هوایی روسیه تازه در حال آغاز شدن بود چرا که عدم موفقیت روسها در سرکوب کامل شبکه پدافندی ارتش اوکراین باعث گردید تا روند تلفات جتهای بال ثابت و بالگردهای روسی بسرعت افزایش پیدا کند و این جنگنده های نیروی هوایی روسیه را وادار کرد تا دوباره به ارتفاع بالاتر بازگردند. با این حال تهدید جنگنده های بال ثابت ، بالگردها و حتی پهپادهای بیرقدار ارتش اوکراین همچنان وجود داشت و این بدان معنا بود که نیروی هوایی روسیه باید تعداد بیشتری از موشکهای خود را برای دفع چنین حملاتی استفاده کند . این مساله باعث شد تا نیروی هوایی روسیه تصمیم بگیرد تا موشکهای پیشرفته تری نظیر آر-73 ام را که بطور همزمان توسط جنگنده های میگ-31 بی ام و سوخو-35 قابل حمل بود ، وارد صحنه کند . مضاف براین ، روسا مجبور شدند تا پرنده های پیش اخطار هوابرد ای-50 و همچنین نمونه های فرماندهی -کنترل ایلوشین-20 ام خود را نیز بکارگیرند تا سطح تهدید برای پرانه های رزمی نیروی هوایی اوکراین برفراز خطوط مقدم ، بیشتر از گذشته شود که البته موفقیت قابل قبولی را تا این لحظه ثبت کرده است. به ترتیب از بالا به پائین آر-27 آر آر-27 ئی آر علیرغم تمامی موفقیت نسبی نیروی هوایی ارتش روسیه در دور نگه داشتن جتهای اوکراینی از یگانهای نیروی زمینی ، یکی از حوزه هایی که نیروی مذکور با یک چالش لاینحل تا امروز با آن مواجه بوده ، فرآیند اجرای عملیات پشتیبانی هوایی نزدیک فعال از واحدهای پیاده و زرهی است . درواقع امر، هنگامی که مشخص شد طرح اولیه مسکو برای از تصرف کیف و وادار کردن اوکراین به تسلیم ، شکست خورده ، واحدهای زمینی روسی مجبور شدند تا سرعت پیشروی خود را با آتش متقابل نیروهای اوکراینی تطبیق دهند . بدین ترتیب نیروی هوایی نیز در یک چرخش آشکارتاکتیکی جتهای سوخو-25 و سوخو-34 خود را وارد عمل نمود تا از میانه های فوریه تا ابتدای مارس 2022 به یگانهای زمینی کمک کند تا به درون خطوط دفاعی ارتش اوکراین نفوذ کنند. اما پدافندهوایی اوکراین از فرصت حدود دوماه خود بخوبی استفاده کرد تا بخشی از شبکه دفاع هوایی خود را بازسازی نماید که این مساله ، پرانه های ضربتی ارتفاع پائین جتهای روسی را به یک کار خطرناک تبدیل نمود. در نتیجه روسها در یک چرخش مجدد ، از انتهای هفته نخست مارس 2022 شروع به استفاده از مهمات سقوط آزاد و راکتهای هدایت ناپذیر نمودند بدین صورت که خلبان فراگفوت ها با پرواز در ارتفاع بسیار پائین وارد منطقه مورد نظر شده و با توجه به اینکه تنها چند ثانیه امکان قرار دادن دماغه پرنده در راستای هدف وجود داشت ، اقدام به رهاسازی راکتها و مهمات خود می نمودند. این در حالی بود که تعداد خلبانان ناوگان سوخو-25 اس ام های روسی که آموزش لازم جهت اجرای چنین ماموریتهای را داشته باشند ، بسیار محدود بود که این یکی از مشکلات چالش برانگیز نیروی هوایی روسیه قبل از تهاجم فوریه 2022 بشمار می آمد. به ترتیب از راست غلاف راکتهای اس-13 و غلاف راکتهای اس-8 براساس تجربه جنگ افغانستان ، خلبانان روس به شکل تعجب آوری چندان از عملکرد راکتهای اس-25 و اس-24 و تا حدودی اس-13 راضی نبودند ولی غلاف های حامل راکتهای اس-5 و اس-8 به محبوبترین جنگ افزار بالگردها و جتهای بال ثابت نیروی هوایی شوروی سابق تبدیل شده بودند این شرایط به مرور باعث گردید تا دربرابر وارد آمدن خسارات محدود به مواضع ارتش اوکراین ، تلفات نیروی هوایی روسیه در هفته نخست مارس 2022 بسرعت روندی صعودی بخود بگیرد . روسها با اجرای پروازهای ضربتی زیر ارتفاع 3000 متر و عبور چندباره از روی هدف ( که اساسا در دکترین هوایی غربی نقض مقررات است ) خود را در برابر سیل شلیک موشکهای دوش پرتاب استینگر و ایگلا قرار می دادند که به تعداد زیاد توسط پیاده نظام اوکراینی استفاده می شد. با مشاهده تلفات بالای نیروی هوایی و هوانیروز ، نیروی هوایی روسیه با تغییر تاکتیک ، به جای استفاده از راکتهای هدایت ناپذیر کوتاهبرد و مهمات سقوط آزاد ، به شلیک راکتهای اس-13 ، اس-8 توسط سوخو-25 ها و مهمات هدایت دقیق خا-29 ، خا-59 توسط جتهای سوخو-30 و سوخو-34 روی آورد . اینک جتهای ضربتی سوخو-34 به شکل انحصاری مهمات سقوط آزاد را بر روی اهداف دیگر نظیر شهرهای محاصره شده چرنینهو ، سومی ، خارکف و ماریوپل رها می کردند و این روند تا آوریل 2022 همچنان ادامه پیدا نمود و به شکل عجیبی خبری از حضور نیروی هوایی برفراز صحنه های نبرد اصلی و نفوذ به عمق دفاعی ارتش اوکراین از سوی نیروی هوایی نبود. تاکتیک هایی که در سطور پیشین ذکر آن رفت ، پس از عقب نشینی روسها از محورهای اصلی درگیری نظیر کیف تا نبردهای پس ازآن در دونباس در بازه زمانی انتهای آوریل 2022 تا میانه های ژوئیه 2022 برفراز خرسون و خارکف ادامه پیدا نمود . بخش عمده ای از این حملات ، شلیک راکت های آزادپرتاب از روی حامل های میل-28 ، کاموف-52 ، سوخو-25 و میل-24/35 بود که البته نقش ضدتانک را نیز برعلیه ستون های زرهی اوکراینی برعهده داشتند. این حملات به گفته ناظران نظامی اوکراینی شباهت بسیاری به شلیک توپخانه راکتی 122م.م گراد داشت و می توانست اثر خردکننده ای بر ستون های زرهی ، خودرویی ، مراکز تجمع نیرو در فضای باز داشته باشد ولی از دقت لازم برخوردار نمی بود ، هر چند روسها اصرار داشتند که این روش را ادامه دهند. شاید پدیده نیروی هوایی روسیه در جنگ دوساله در اوکراین مهمات سری فاب-500 ام-62 بحساب می آید این مهمات سقوط آزاد دوره شوروی سابق پس از مدتها از انبارهای نیروی هوایی روسیه بیرون آمد و درابتدا به شیوه جنگ دوم جهانی مورد استفاده قرار گرفت ولی با افزایش تلفات نیروی هوایی روسیه ، مسکو به این فکر افتاد تا با کمترین هزینه ، مهمات مذکور را به یک جنگ افزار هدایت شونده تبدیل نماید حملات هوایی به اهداف ثابت شناخته شده نظیر قرارگاه های فرماندهی – کنترل ارتش اوکراین عمدتاً توسط سوخو-34 و سوخو-30 اس ام های مسلح به مهمات خا-29 و گاهی اوقات مهمات سری کاب هدایت ماهواره ای صورت می گرفت که به اعتقاد ناظران نظامی بیش از آنکه ماهیت پشتیبانی نزدیک هوایی داشته باشد ، نقش ممانعت هوایی را به نمایش می گذاشت . با رسیدن جنگ به اکتبر- نوامبر 2022 ، نیروی هوایی روسیه مجدداً دریک چرخش تاکتیکی جدید ، از سوخو-34 های خود برای اجرای ماموریتهای بمباران ارتفاع پائین استفاده می نمود که این مساله درآن زمان ( قبل از ظهور مهمات هدایت شونده سُرشی سری UMPK) نشان دهنده کمبود شدید مهمات هدایت دقیق درنیروی هوایی روسیه بود هر چند خطر سامانه های دوش پرتاب و حتی توپخانه ضدهوایی اوکراین وجود داشت و برنامه ریزان نظامی و خلبانان روسی ترجیح می دادند از چنین تهدیداتی تا حد ممکن فاصله بگیرند . این روند گرچه تا حدودی موثربود ولی تلفات روسها را افزایش داد بطوریکه تا انتهای مارس 2023 ، چیزی در حدود 20 فروند سوخو-34 از ناوگان 130فروندی نیروی هوایی و 30 فروند سوخو-25 اس ام از ناوگان حدود 120 فروندی ارتش روسیه به ثبت رسیده بود. علاوه براین ، تا میانه های سال 2023 ، چیزی در حدود 33 فروند کاموف-52 از موجودی 120 فروندی و 11 فروند میل-28 از ذخیره مشابه کاموف ها در فهرست تلفات روسها وجود داشت . یک تصویر جالب از افزایش ارتفاع سوخو-34 نیروی هوایی روسیه قبل از رهاکردن مهمات هدایت دقیق و سپس یک چرخش با شیب آرام که به نوعی مانور احترازی برای حفظ فاصله از برد موثر سامانه های دفاع هوایی اوکراین انجام می شد داستان تلفات فولبکهای روسی و مهمات هدایت شونده نیروی هوایی روسیه پس از بروز اولین تلفات سوخو-34 متوجه شد که تهدید پدافند هوایی اوکراین علیرغم سرکوب موفق اولیه ، جدی است نتیجتاً در پاسخ به فشارهای شدید میل بلاگرهای روسی و حفظ تجهیزات گران بها ، تصمیم گرفت مهمات دوره شوروی فاب-500 را تبدیل به یک مهمات هدایت شونده نماید راست : شیوه رهاسازی مهمات سقوط آزاد فاب-500 ام-62 از ارتفاع حدود 9000 متری که بردی در حدود 60 کیلومتر به نمایش می گذاشت با این تبصره که تهدید پدافند در کمین سوخوها بود چپ : شیوه رهاسازی مهمات هدایت شونده فاب-500 ام-62 یو ام پی کا به منظور احتراز از برخورد با شبکه پدافند هوایی ارتش اوکراین نهایتاً ناوگان عملیاتی سوخو-35 و سوخو-30 اس ام نیروی هوایی در کنار جتهای ضربتی سوخو-34 ماموریت اجرای حملات دوربرد برفراز اوکراین را برعهده داشتند که معمولاً همزمان با شلیک کروزهای دریاپایه و بمب افکن های استراتژیک و جنگ الکترونیک شدید بود . این روند تا لحظه انتشار متن پیش رو ادامه داشت ولی روسها تقریبا" از وارد کردن ضربه موثرو قطعی به سامانه های متحرک ارتش اوکراین یا اجرای کامل ماموریتهای پشتیبانی نزدیک هوایی ناتوان بودند. این دوضعف عمده نیروی هوایی روسیه بیشتر ناشی از فقدان سامانه های کشف ، شناسایی و ضربه دقیق به اهداف متحرک اوکراینی بود که این وضعیت منجر به ایجاد رکود در جبهه پس از حدود یکسال رزم مانوری در شرق و جنوب اوکراین شد. عملیات ترکیبی هوایی در دکترین هوایی ارتش های غربی به روایت تصویر 2- نیروی هوایی روسیه ، پیش فرض های قبل از جنگ در برابر عملکرد دوساله جنگ اوکراین ناظران نظامی غربی براین اعتقاد قرار دارند مهمترین جنبه ای که نیروی هوایی روسیه در جنگ اوکراین با آن روبرو شد و بدلایل مختلف در دوره زمانی پیش از این جنگ برای آن برنامه ریزی نداشت ، فقدان توانایی در حوزه برنامه ریزی ، سازماندهی و اجرای عملیات هوایی ترکیبی ( یا به اصطلاح COMAO) بود . این اصطلاح یک واژه در ساختار کنترل- فرماندهی ناتو محسوب شده و برای توصیف ماموریتهایی استفاده می شود که درآن مجموعه از هواگردهای غیرمشابه در اقدامی هماهنگ برای انهدام و تخریب اهداف در یک زمان و منطقه نظامی مشخص باید وارد عمل شوند و معمولاً تعداد آنها بین 20 تا 100 فروند میشود. https://aparat.com/v/hgVb2 ساختار سلسله مراتبی دکترین عملیات ترکیبی هوایی در ناتو نکته جالب این دکترین ، استفاده همزمان از ساختار متمرکز ( در سطح فرماندهی ارشد ) و بلافاصله کاربرد ساختار غیرمتمرکز ( در سطح تاکتیکی ) است در این شیوه ، انتخاب هدف در سطح ساختار متمرکز و شیوه وارد کردن ضربه در سطح غیرمتمرکز تصمیم گیری می شود این ساختار به فرماندهی سطح تاکتیکی اجازه می دهد تا با فراغ بال و بدون مواجهه با محدویتهای سطح متمرکز ، تاکتیک های خود را با ماهیت هدف منطبق کند نیروی هوایی روسیه عملیات نظامی علیه اوکراین را با سازمان رزمی کاملی شامل 400 فروند جنگنده ، جنگنده- بمب افکن ، بمب افکن و رهگیرهای تخصصی شامل سوخو-30 اس ام ، سوخو-35 ، سوخو-34 و تعداد نامشخصی میگ-31 بی ام آغاز نمود در حالی بتدریج نمونه های سوخو-25 اس ام و حتی میگ-29 اس ام تی نیز وارد عمل شدند. این ساختار تصوری اولیه را نزد کارشناسان اطلاعاتی ناتو ایجاد نمود که نیروی هوایی روسیه به شکل منطقی باید از قابلیتهای COMAO خود را بکار گیرد تا ضمن تقویت نقاط قوت خود ، امکان برطرف نمودن نقاط ضعف موجود را داشته باشد. این پیش فرض در حالی وجود داشت که پیش از آغاز جنگ چنین ظرفیتی در روسها دیده نشده بود ولی فرض براین بود که مسکو برای حفظ پرستیژ خود در برابر اوکراین بهتر از جنگهای پیشین خودعمل کند. بعنوان مثال ، روسها در زمان اجرای عملیات درسوریه ، براساس داده های موجود اغلب بصورت دوفروندی پرانه های رزمی خود را انجام می دادند که عمدتاً شامل گشت رزمی هوایی و اجرای ماموریتهای پشتیبانی هوایی با استفاده از مهمات غیرهدایت و شبیه سازی پروازهای سرکوب دفاع هوایی می گردید . ولی مشکل اینجا بود که نیروی هوایی روسیه به مانند نیروی هوایی کشورهای غربی ، به زیرساختهای شبیه ساز پیشرفته ای که امروز از هوش مصنوعی برای آموزش استفاده می شود ، دسترسی ندارند در حالی که بطور همزمان تعداد ساعات آموزشی نیز بسیار محدود بوده و این احتمالا دو دلیل بسیار مهم در عدم استفاده روسها از COMAO دراوکراین بوده است. پی نوشت : 1- ادامه دارد ... 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند

بسم ا... اولین مقاله سال 1403 خورشیدی برتری هوایی خرس بزرگ ....!!!!! بررسی نقاط قوت ، محدودیت ها و چالش های نیروی هوایی ارتش روسیه در جنگ اوکراین مقدمه : یکی از ویژگی های تاثیرگذار عملیات نظامی ارتش روسیه در خاک اوکراین از فوریه 2022 و جنگ تمام عیاردوساله ( مارس 2024) عملکرد چالش برانگیز نیروی هوایی روسیه (VKS) برعلیه همتای اوکراینی خود بود که بلحاظ برخورداری از فناوری پیشرفته و سخت افزار درسطح پائین تری از نیروی مهاجم قرار داشت. این مساله برای طیف بسیار گسترده ای از تحلیلگران نظامی و غیرنظامی غربی و اوکراینی نه تنها بسیار غافگیر کننده بود ، بلکه باعث گردید تا تمامی ارزیابی های قبلی از توان رزمی نیروی هوایی روسیه و شاید سطح تهدید آن ، حداقل در میان مدت دچار تغییرات جدی گردد. با این حال تا امروز ، تمامی تلاش ها برای شناخت تاکتیک و سرعت عملیاتی این نیرو بدلیل فقدان اطللاعات کافی به بن بست برخورد کرده است . اما برای ناظران نظامی غربی ، نشانه هایی میدانی وجود دارد که براساس آن نقاط ضعف نیروی هوایی روسیه را می توان در مواردی نظیر عدم فعالیت قابل رصد و همچنین میزان تاثیر گذاری بر روی روند عملیات زمینی مورد بررسی قرارداد . این نقاط ضعف از دریچه دید مخازن فکر غربی در حوزه هایی نظیر ضعف در سرکوب پدافند هوایی دشمن ، اجرای حملات ضربتی با استفاده از هواگردهای بال ثابت و بالگردها در بخش قابل ملاحضه ای از خاک اوکراین بررسی نمود . ولی مشکل ازآنجایی آغاز می شود که فقدان داده در خصوص تعداد پرانه های انجام گرفته و تاثیرات برجای مانده ازعملیات آنها تحلیل مبتنی بر واقعیات را تا حد بسیار زیادی سخت می نماید و برخلاف عملیات روی زمین که پهپادهای شناسایی و پیاده نظام با استفاده از سامانه های قابل حمل می توانند نتایج حاصل از حملات توپخانه ای ، زرهی و پیاده را تا حدودی ثبت کنند ولی ویدئوهای موجود از داخل کابین جتهای رهگیر یا ضربتی ، شلیک های پدافند هوایی موشکی و حتی ویدئوهایی موجود از پرواز ارتفاع پائین جنگنده های دوطرف با سخت گیری بسیار زیاد جمع آوری و با عبور از فیلترهای حفاظتی به شکل کانالیزه شده ای منتشر می شوند که اطلاعات چندانی را نمی توان ازانها استخراج نمود. با توجه به اینکه در نوامبر سال 2022 گزارشی در این خصوص براساس مصاحبه ها و مشاهدات میدانی در دسترس قرار دارد ، متن پیش رو تحلیلی است بر عملکرد نیروی هوایی روسیه در دومین سال تهاجم به اوکراین تا نقاط ضعف و قوت این نیرو را عمیق تر از گذشته بررسی نماید تا امکان ایجاد یک چهارچوب تحلیلی میان عملکرد نیروی هوایی روسیه قبل و بعد از جنگ اوکراین در محدوده داده های موجود فراهم گردد. IRIS-T 1- عملکرد نیروی هوایی روسیه در اوکراین نخستین و مهم ترین مفهومی که باید در حوزه عدم موفقیت نیروی هوایی ارتش روسیه در اوکراین مورد بررسی قرار داد ، چالش نیروی هوایی این کشور در یافتن ، شناسایی و انهدام بخش قابل ملاحضه ای از سامانه های پدافند هوایی زمین پایه ارتش اوکراین بود،چرا که درانتهای سال 2022 ارتش کیف همچنان تعداد قابل توجهی از سامانه های سام-11( 9M381) بوک ، اس-300پی اس/پی تی ( سام-10 ) و اس-300وی1 ( سام-12) را در کنار سامانه های تاکتیکی سام-8 اوسا ، سام-5 گامون به همراه تعداد قابل توجهی تیربارهای سنگین و سامانه های دوش پرتاب را بصورت عملیاتی در اختیار داشت و پس از گذشت حدود دوسال از جنگ ، هنوز نیروی هوایی روسیه را وادار می کند تا با احتیاط بیشتری دست به عملیات رزمی بزند. راست : بلک جکت توپولوف-160 چپ : توپولف-95 با وجود عدم توازن میان دونیروی هوایی و سنگین بودن وزنه فناوری /سخت افزار بسود مسکو ، چالش نیروی هوایی روسیه در اجرای عملیات سرکوب دفاع هوایی اوکراین برای ناظران نظامی به یک مساله قابل توجه تبدیل شده است. درواقع امر ، اوکراین جنگ را با یک سازمان رزمی قابل توجه پدافند هوایی آغاز نمود که هسته اصلی آن را سه تیپ و یک هنگ کامل از سامانه های اس-300پی اس/ پی تی تشکیل می گردید که در مجموع 25 آتشبار با حداکثر 12 پرتابگر و یک خودروی حامل رادار و فرماندهی را شامل می شد . علاوه براین ، یک تیپ کامل از سامانه اس-300وی1 با دوآتشبار ، دو تیپ کامل سامانه بوک با 11 آتشبار را در اختیار داشت و همزمان نیروی زمینی نیز با برخورداری از 100 دستگاه سامانه سام-8 اوسا می توانست شبکه دفاع هوایی اوکراین را تقویت نماید. اعضای شبکه پدافند هوایی ارتش اوکراین علاوه بر موارد فوق ارتش اوکراین شاهد حضور چند واحد سامانه سام-3 غیرمتحرک ولی بهینه شده و سامانه های سام-15 ( تور ) ارتقاء یافته بود که چنین وضعیتی برخلاف نیروی زمینی که پس ازتهاجم بلافاصله با سامانه های غربی مجهز گردید ، عمدتاً بر داشته های پیش از جنگ وارد نبرد گردید. علاوه براین ، پشتیبانان غربی کیف هزاران قبضه موشک و صدها دستگاه سامانه دوش پرتاب را در ماه های ابتدایی جنگ تحویل ارتش اوکراین دادند که در کنار سامانه های کلاسیک اوکراینی نظیر ایگلا و استرلا ، تهدید قابل توجهی را برای جتهای بال ثابت و بالگردهای نیروی هوایی ارتش روسیه بوجود آوردند. اما پدافند هوایی اوکراین به لطف عملیاتی بودند سامانه های روسی خود نظیرسام-11 ، سام-8 و اس-300 نیروی هوایی روسیه را مجبور کرد تا ارتفاع خود را برای حمله به اهداف مورد نظر کاهش دهند که این امر ، خلبانان روسی را وارد تله دوش پرتابهای پرتعداد نیروی زمینی نمود. از سویی دیگر ، اکتبر سال 2022 فصل جدیدی را در نبرد علیه روسها پدید آورد ، چرا که سامانه های جدید تر غربی نظیر ژپارد ، سامانه NASAMS و نمونه های زمین پایه IRIS-T نیز وارد عمل شدند تا برضد حملات پهپادی و موشکی علیه زیرساختهای حیاتی اوکراین وارد عمل گردند. راست : خا-555 چپ : خا-101 برای خنثی کردن شبکه گسترده پدافند هوایی اوکراین ، نیروی هوایی روسیه کارزاری را با تمرکز بر اجرای پرانه های ضد رادار (SEAD) همراه با پرانه های DEAD ( پروازهای انهدامی ) آغاز نمود که داده های موجود نشان میدهد ماموریتهای سرکوب موفقیت آمیزتر صورت می پذیرفت . بدین ترتیب از صبح روز 24 فوریه ( 48 ساعت پس از آغاز تهاجم زمینی ) بمب افکن های استراتژیک توپولف-95 ام اس و توپولف-160 جمعی فرماندهی بمب افکن های استراتژیک نیروی هوایی پروازهای متعددی را به منظور شلیک موشکهای خا-101 و خا-555 علیه موقعیت استقرار پدافند هوایی اوکراین اجرا نمودند و همزمان با آن ، موشکهای کروز کالیبر و بالستیکهای 9M720/9M723 و همچنین کروزهای 9M728 وارد عمل شدند تا آنچه که انهدام از رده دور نامیده می شد بطور کامل به نمایش گذاشته شود. با این حال ، نکته اینجاست که با وجود شلیک صدها تیر موشک ، بدلیل پخش بودن سامانه ها و گستردگی محدوده عملیات ، وزن آتش مورد استفاده چندان قابل توجه بشمار نمی رفت . رادارهای ثابت و نیمه متحرک شبکه پدافند هوایی ارتش اوکراین یکی از مهمترین اهداف نیروی هوایی روسیه در فوریه 2022 محسوب می شد . این حملات ، علیرغم اینکه با اجرای عملیات جنگ الکترونیک سنگینی همزمان شد و تا حدودی رادارهای هشدار اولیه ، اکتساب هدف و کنترل آتش اوکراین را از کارانداخت ولی برخلاف تصور اولیه ، پدافند هوایی اوکراین موفق گردید تا برخی از اجزاء منهدم شده رامجدداً جایگزین نموده و به کاراندازد . از سویی دیگر با وجود اینکه مسکو اطلاعات به نسبت دقیقی از شیوه عمل ، تاکتیک ها و مراکز استقراری سامانه های سام-8/10/11و12 اوکراینی داشت و فناوری آن را نیز می شناخت ، اما به این دلیل که اوکراین موفق شده بود تا درسالهای گذشته ، برنامه های ارتقائی را بر روی سامانه های روسی خود اجرا کرده و بخشی از اجزای سخت افزاری و نرم افزارکنترل کننده سامانه ها را نوسازی کند ، بخشی از تلاش روسها بصورت ناخودآگاه به شکست مبدل گردید و این تا حدودی برخلاف پیش بینی برنامه ریزان نظامی روسی بشمار می آمد. اما نکته اصلی در اینجاست که حملات موشکی روسها و همزمان بودن اجرای جنگ الکترونیک سنگین روی شبکه دفاع هوایی اوکراین نشان دهنده اطلاعات دقیق مسکو از نحوه چینش قرارگاه ها ، شبکه و همچنین سخت افزارهای ارتش اوکراین بود بطوریکه بیشتر از 75 درصد ساختار پدافند هوایی کیف در همان روز نخست تهاجم هوایی از کار افتادند ، اما با توجه به اینکه کیف براساس داده های ارسالی از سوی ناتو ، تا حدودی هوشیار شده بود تمامی سامانه های متحرک از موقعیت اصلی خود جابه جا شدند و همنی مساله ساده باعث گردید تا تلفات سخت افزاری سامانه های ثابت نظیر سام-3 و سام-10 که به موقع جابه جا نشدند یا بدلایل مختلف به حال خود رها گردیدند بیشتر از مابقی سامانه ها باشد. نیروی هوایی روسیه پس از اجرای چند موج حملات موشکی از پیکربندی های سنگین خود ، جتهای ضربتی سوخو-34 را وارد عمل نمود تا نقاط حساس ارتش اوکراین را در عمق حدود 300 کیلومتری از مرزهای بین المللی هدف قرار دهد تا سامانه های پدافند هوایی بیشتری از مدافع منهدم شود. این پرانه ها که بخصوص در دالان هایی که قرار بود بالگردهای رزمی و ترابری وارد عمل شوند ، صورت گرفت ( نمونه موردی حمله واحدهای عملیات ویژه و هوابرد روسی به پایگاه هوایی هوستمول ) شامل صدها پرانه رزمی شد که 75 درصد آن به شکل تک فروندی و حدود 25 درصد نیز بصورت دوفروندی انجام گردید . با این حال نیروی هوایی روسیه بدلایل ناشناخته ای حملات موصوف را از ارتفاع حدود 4000 متری و با استفاده از مهمات سقوط آزاد انجام می داد که البته برخلاف تصورات موجود ، چنین حملاتی با دقت علیه مراکز کنترل-فرماندهی و پدافند هوایی اوکراین انجام شد که چندساعت پیش از آن توسط کروزهای هواپرتاب روسی آسیب دیده بود ، هر چند با وجود یک دقت حداقلی ، ارزیابی های اولیه نشان می داد که خسارات وارده چندان زیاد نبوده و با توجه به اینکه چنین حملاتی ادامه پیدا نکرد ، احتمالاً تاثیر فیزیکی فراتر از آسیبهای ناشی از حملات موشکی صورت نپذیرفت . بدین ترتیب ارزیابی اولیه از عملیات SEAD/DEAD نیروی هوایی روسیه نشان می داد که آسیب فیزیکی وارد شده و تاثیر تخریبی که پیش بینی می شد چنین حملاتی باید از خودبرجای گذارد صورت نگرفت اما ، حملات مذکور ، پدافند هوایی اوکراین را وادار کرد تا بسرعت دست به عقب نشینی زده و درفاصله دورتری از خطوط مقدم مجدداً استقرار پیدا کند. این مساله در کنار جنگ الکترونیک سنگین روسها ، به یگانهای هوابرد روسی اجازه داد تا با استفاده از یک صورت بندی بسیار بزرگ بالگردی به پایگاه هوایی هوستمول یورش برند که موجبات غافلگیری شدید ارتش اوکراین را فراهم آورد. بنابراین اگر تحلیل منصافه ای انجام شود ، می توان گفت که عملیات SEAD نیروی هوایی روسیه تا حدودی موفقیت آمیز محسوب می شد ، چرا که واحدهای پدافند هوایی اوکراین را مجبور کرد تا بخش قابل توجهی از نقاط استقرار خود را ترک کرده و از وارد آمدن خسارتهای جدی اولیه به نیروی هوایی و بالگردهای ارتش مهاجم جلوگیری بعمل آورد . پنج حمله گسترده و سراسری موشکی /پهپادی ارتش روسیه به اوکراین از فوریه 2022 تا ژانویه 2024 ناظران نظامی معتقدند که یکی از مهم ترین عوامل محدود کننده حملات نیروی هوایی روسیه را باید در فقدان فرآیند های شناسایی و هدفگیری دقیق و سریع جستجو نمود که به خلبانان و برنامه ریزان روسی اجازه نمی داد تا در سریع ترین زمان ممکن ، موقعیت های حساس را شناسایی ومورد حمله قرار دهند تا میزان تخریب مورد انتظار محقق گردد. اما باید تصدیق نمود که دپارتمان اطلاعاتی نیروی هوایی روسیه موفق شده بود تا فهرست به نسبت کاملی از اهداف را برای هنگ های نیروی هوایی و بمب افکن های استراتژیک خود تهیه نماید و حمله هوایی نیز بخوبی با شلیک های صورت گرفته از دارایی های دریاپایه و همچنین جنگ الکترونیک هماهنگ شده بود . راست : ایلوشین -20 ام چپ : سوخو-24 ام آر این موفقیت را باید مرهون وجود ساختار کاملی از عوامل اطلاعاتی انسانی ( HUMINT) از جمله نفوذ اداره اطلاعات نظامی ارتش روسیه به سلسله مراتب دولتی و نظامی اوکراین و همچنین بخش هایی از ستاد کل نیروهای مسلح این کشور دانست . در واقع معاونت های ذیربط نظیر جی آریو و سازمان های مشابه از ژانویه 2022 به بعد ، مرتباً داده های جدید را از تحرکات و آخرین جابه جایی های ارتش اوکراین بواسطه استفاده از جتهای شناسایی سوخو-24 ام آر ( فنسر-ئی) و همچنین نسخه شناسایی الکترونیک ایلوشین-20 ام در امتداد مرزهای مشترک در اختیار داشتند و همین امر نیز تا حدودی به این موفقیت اولیه کمک نمود. حملات موشکی و پهپادی ارتش روسیه و بیلان دفاع هوایی ارتش اوکراین دسامبر 2023/ ژانویه 2024 از سویی دیگر ، اجرای گشت های هوایی رزمی ( CAP) را می توان یکی از نقاط قوت نیروی هوایی روسیه بشمار آورد . این بدان معنی بود که وقتی دسته های پروازی ضربتی و همچنین واحدهای نیروی زمینی وارد حریم هوایی و خاک اوکراین شدند ، جتهای سوخو-35 و سوخو-30 اس ام درارتفاع حدود 8000 متر در صحنه حاضر بودند و حتی براساس داده های موجود چند مورد درگیری هوایی میان روسها و نیروی هوایی اوکراین نیز رخ داد در حالی که برخی از این جنگنده ها با مجهز شدن به موشکهای ضدرادار خا-31 پی و حتی نمونه های قدیمی تر خا-58 علیه رادارهای اوکراینی که هنوزعملیاتی بودند وارد عمل شدند. اما یکی از چالش های خلبانان روسی در استفاده از مهمات ضدرادار در بردهای طولانی ، فرآیند دست و پاگیر و طولانی کنترل- فرماندهی صحنه نبرد نیروی هوایی بود که در مجموع میزان اثربخشی چنین شلیکهای را بشدت کاهش می داد . در آنسوی جبهه ، استفاده اوکراینی ها از تاکتیک های امتحان پس داده ای نظیر روشن کرده رادارها در بازه های زمانی کوتاه و همچنین جابه جایی های مستمر ، تا حدودی کارایی عملیات سرکوب پدافند هوایی روسیه را کاهش داد . به همین منظور نیروی هوایی روسیه از بازه زمانی مارس- آوریل 2022 تصمیم گرفت در روش خود تجدیدنظرکرده واین بار با مسلح کردن سوخو-25 های خود به مهمات ضدرادار و اعزام فراگفوت ها بصورت دوفروندی در ارتفاع پائین ، روشهای اوکراینی ها را خنثی کند که البته موفقیت آمیز نبود . علاوه براین ، روسها ترکیب های مختلفی از جتهای سوخو-24 ، میگ-29 ، سوخو-27 و سوخو-25 را در هفته های نخست نبرد برفراز صحنه جنگ بکاربردند. پی نوشت : 1- ادامه دارد ... 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند

بسم ا...

رادار اصلی ناوهای کلاس شهید سلیمانی فقط بر روی ناو سوم تا الان نصب شده سه ناو کلاس شهید سلیمانی در جلو یک ناو کلاس شهید ابومهدی در عقب

دریادار تنگسیری: شناور‌های «شهید باقری» و «شهید صیاد شیرازی» قابلیت حمل ۳ شناور موشک‌انداز و بالگرد را دارند دفاع‌پرس سردار دریادار پاسدار «علیرضا تنگسیری» فرمانده نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در مراسم الحاق دو شناور شهید باقری و صیاد شیرازی اظهار داشت: این دو فروند هرکدام به طول ۶۷ متر، نخستین شناور‌های بلند و ساخت شناور سازی ندسا هستند که طراحی کامل آن‌ها در داخل کشور صورت گرفته است. سردار تنگسیری افزود: این شناور‌ها مجهز به موشک‌های پدافند هوایی «صیاد» و «نواب» با برد‌های به ترتیب بلند و متوسط هستند. وی با اشاره به تاب‌آوری بالای این شناور‌ها گفت: شناور‌های شهید باقری و شهید صیاد شیرازی پنج هزار و ۵۰۰ مایل دریایی (۹ هزار و ۵۰۰ کیلومتر) قابلیت دریانوردی دارند. فرمانده نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ادامه داد: بدنه این شناور‌ها کاتاماران بلند پیشرفته است و با آبخور سه و عرض ۱۸ و نیم متر ساخته شده‌اند. سردار تنگسیری اضافه کرد: سرعت شناور‌های ساخته شده ۳۲ نات دریایی (حدود ۶۰ کیلومتر بر ساعت) در فرس‌های متفاوت، با ۶۰۰ تن وزن بوده و دارای چهار موتور است. فرمانده نیروی دریایی سپاه عنوان کرد: برد موشک‌های سطح به سطح این شناور‌ها بیش از ۷۰۰ کیلومتر و برد سامانه پدافند هوایی نصب‌شده بر روی آن‌ها بیش از ۹۰ کیلومتر است. سردار تنگسیری با اشاره به اینکه شناور‌ها توانایی انجام رزم نزدیک در دریا را دارند، افزود: این شناور‌ها قابلیت حمل سه شناور موشک‌انداز و بالگرد را نیز دارند. وی با بیان اینکه این شناور‌ها می‌توانند همپایی با شناور‌های نفتکش و تجاری داشته باشند، گفت: این دو شناور با ظاهری متفاوت و خطوط پرشمار زاویه‌دار شناساگریز هستند، به گونه‌ای که در رادار دشمن سطح مقطع آن بسیار کوچکتر از واقعیت نشان داده می‌شود. فرمانده نیروی دریایی سپاه عنوان کرد: استفاده عمده از آلومینیوم و آلیاژ‌های غیرفولادی در بدنه ناو، مجهز بودن به سیلو‌های عمودپرتاب موشک‌های پدافندی نواب و کروز ضد کشتی صیاد، مجهز به پرتابگر راکت‌های فریبنده چف و فلر جوشن برای منحرف کردن موشک‌های دشمن با ۲۴ خشاب و قابلیت حمل یک بالگرد رزمی مسلح تا اتمام ماموریت از دیگر ویژگی‌های این شناور‌هاست. https://defapress.ir/fa/news/652249/دریادار-تنگسیری-شناور‌های-شهید-باقری-و-شهید-صیاد-شیرازی-قابلیت-حمل-۳-شناور-موشک‌انداز-و-بالگرد-را-دارند

مستند شهروند شماره چهار - Citizenfour مستند شهروند شماره چهار | Citizenfour به کارگردانی لورا پویترس محصول 2014 و برنده اسکار، روایتی از اقدامی است که ادوارد اسنودن کارمند ارشد سابق سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا در افشای شنود و ثبت اطلاعات میلیاردها نفر توسط آمریکا و متحدینش به ویژه بریتانیا انجام داد. ادوارد اسنودن از عدد 4 برای نام رمز خود استفاده کرد زیرا توماس دریک ، ویلیام بینی و جی. کرک ویبی همگی تلاش کردند تا نظارت جمعی آژانس امنیت ملی را در برابر او افشا کنند. در ذهن او آنها اعداد 1-3 بودند. این مستند را در ادامه تماشا می‌کنید. لینک مستند : https://www.tabnak.ir/fa/news/1186920/ادوارد-اسنودن-از-نمای-نزدیک

تصاویر آزمایش سامانه ی پدافندی نواب بر روی ناو شهید سلیمانی

بسم ا.. گفته می شود نخستین نمونه از شهپاد به غنمیت گرفته شده Magura V5 اوکراینی توسط روسیه است منابع روسی مدعی هستند که دوربین متفاوتی نسبت به نسخه های قبلی در این شهپاد بکار رفته انتظار می رود روسها دست به تولید روگرفتی از این شهپاد برای اجرای حملات مشابه بزنند

توضیحاتی در رابطه با سامانه ضدهوایی راکتی رعد در تاپیک تحولات اسرائیل قرار داده شد که فلسطینی ها هم سامانه مشابه به نام متبر 1 را در مقابل اسرائیل بکار گرفته اند . پست مربوطه:

سلام یاک 130 در یک نگاه چند قسمت یاک 130 از کمی نزدیکتر پی نوشت : با کلیک کردن روی تصاویر از نزدیکتر ببینید

پیشرانه توربوفن AI-222 پس از فروپاشی اتحاد شوروی و آغاز قرن بیست ویکم ، نیروی هوایی ارتش روسیه احساس کرد که برای آموزش دانشجویان خلبانی و همچنین بازآموزی خدمه هوایی فعال خود نیاز به یک جت آموزشی پیشرفته دارد که ضمن برخورداری از ویژگی هایی نظیر پایداری در پرواز ، بتواند کنترل پذیری جتهای مدرن آینده را نیزبا سطح مشخصی از هزینه ، ارائه نماید . با توجه به نیازمندی های نیروی هوایی این کشور ، شرکت موتورسازی ایوچنکو-پروگرس مامور شد تا یک پیشرانه جدید را برای یک هواگرد آموزشی – تهاجمی جدید با محوریت فناوری توربوجت طراحی و تولید کند . عملیات برخاست یاک-130 از روی باند به دریچه های بسته ورودی هوای یاک در زمان برخاست و بازشدن آن در زمان سرعت گرفتن هواگرد دقت کنید https://www.aparat.com/v/D9GTK بدین ترتیب ، کارطراحی براساس مشخصات تاکتیکی و فنی مشتری اصلی یعنی نیروی هوایی روسیه و با همکاری شرکت دولتی مهندسی توربین گاز سالیوت ، موتورسیچ مستقر در اوکراین آغاز شد و درنهایت به معرفی پیشرانه توربوفن AI-222-25 ختم گردید که بعنوان واحد پیشران هواگرد یاک-130 انتخاب گردید . این همکاری سه جانبه میان شرکتهای فوق الذکر ضمن اینکه باعث کاهش چشمگیر هزینه های تحقیق و تولید نمونه های اولیه گردید ، بازه زمانی برنامه را نیز بصورت قابل توجهی کاهش داد و باعث شد تا نخستین پرواز یاک-130 چند ماه زودتر ، یعنی در 30 آوریل سال 2004 صورت گیرد . فئودور میخائیلوویچ موراوچنکو سرطراح شرکت موتورسازی ایوچنکو- پروگرس طبق ادعای شرکت سازنده ، اگر پیشرانه موصوف براساس استاندارهای تعیین شده مورد استفاده قرار گیرد ، طول عمر 300 ساعت قبل از اولین دوره تعمیرات اساسی و سپس 600 ساعت برای مراحل بعد قابل حصول خواهد بود . با این حال ، برخی ناظران نظامی معتقدند که پیشرانه AI-222-25 ویژگی هایی نظیر بیشینه ایمنی پرواز ، عمرطولانی بین با کمترین هزینه نگهداری را به نمایش می گذارد که برای استفاده ، جذابیت های جالبی را فراهم می کند . در همین راستا ، برخی معتقدند که شرکت سازنده به منظور رفع نیاز مشتریان ، نمونه های مختفی را با رانش های 2500 تا 5000 کیلوگرم برنیوتون توسعه داده که شامل: 1- نسخه AI-222-25-F مجهز به پس سوز با توان حدود 4200 کیلوگرم برنیوتون برای نسخه های آموزشی ، آموزشی-رزمی و همچنین تهاجمی سبک با حداکثر سرعت 1.5 ماخ 2- نسخه AI-222-25KFK مجهزبه پس سوز کوتاه با توان حدود 3000 کیلوگرم برنیوتون 3- نسخه AI-222-28 با نیروی رانش حدود 2800 کیلوگرم برنیوتون و قابلیت افزایش تا 3000 کیلوگرم برنیوتون 4- نسخه AI-222-25F با رانش حدود 4500 تا 5000 کیلوگرم برنیوتون نسخه چینی پیشرانه توربوفن AI-222-25F https://www.aparat.com/v/F0xJ3 شرکت سازنده مدعی است که همه نمونه های تولیدی این پیشرانه برای افزایش مانورپذیری و ویژگی های خاص نشست و برخاست به سامانه جهت دهنده بردار رانش مجهز می شوند که تغییر جهت خروجی را تا زاویه 20 درجه فراهم می کنند . این پیشرانه روسی – اوکراینی ، براساس نسخه مولد گاز موتور توربوفن AI-222 کار می کنند ولی نمونه های تولید شده به پره های جدید ، توربین های فشار پائین بهینه سازی شده ، جعبه دنده ارتقاء یافته و خروجی های مجدد طراحی شده مجهز شده است . پی نوشت : 1- ادامه دارد ... 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند.

با توجه به عکس ها و نقشه های گوگل مپ سه فروند ناو شهید سلیمانی دیگر بصورت همزمان در چند کارخانه کشتی سازی در بوشهر ، بندر عباس و قشم در مراحل نهایی آماده سازی و تکمیل است سه ناو در دست تکمیل در کارخانه های کشتی سازی در بندر عباس، قشم و بوشهر ناو شهید سلیمانی الحاق شده در بندر عباس. با توجه به اینکه عکس ها و نقشه های گوگل مپ بروز نیستند و مربوط به چند ماه قبل هستند احتمال الحاق و رونمایی سریع تر این ناوها نسبت به چیزی که در عکس ها میبینیم بیشتر وجود داره همچنین با توجه به سرعت تکمیل ناوها و استفاده همزمان از ظرفیت چند کارخانه کشتی سازی، احتمالاً در آینده نزدیک نیروی دریایی سپاه میتونه بصورت کامل مسئولیت نیروی دریایی ارتش رو در حوضه خلیج فارس و تنگه هرمز ، و همچنین بخش زیادی از مسئولیت این نیرو رو در دریای عمان بر عهده بگیره تا نیروی دریایی ارتش بتونه حضور پر رنگ تری در اقیانوس هند و مناطق دوردست ایفا کنه ؛ این مسئله با خبر تشکیل ناوگان و فرماندهی های اقیانوسی ارتش هم همخانی داره لطفاً در صورت امکان عکس ها به گالری منتقل شوند.

کشورهایی با حاکمیت و کنترل ضعیف بر روی کشورشان خطری جدی محسوب میشند در جای پا دادن به صهیونیستها. باید به طور کامل مراقب بود و شبکه نیروهای فرامرزی را گسترش داد. هرچند مثل سوریه برای ما و صهیونیستها، گسترش این رژیم برای ما یک فرصت ( ناگزیر) هم تلقی میشه تا جنگ نامتقارن را بتونیم در برهه هایی با تقارن! پاسخ بدیم. ولی نهایت این هست تا وقتی قدرتمند باشیم کشورها انتخاب میکنند علیه ما اقدام کنند یا خیر. برای همین بهترین کار قدرتمندتر شدن هست تا بعدا با هیمنه یا در عمل خواسته هامون را دیکته کنیم ( خواسته های مشروع مثل اینه پایگاه شرارت به دشمنان ما کسی نده )

تصاویر جدید از رادار ثابت مذکور که فتح 14 نام گرفته !            

با سلام خدمت دوستان    اصولاً پدافند هوایی را  به معنی دفاع در برابر هجوم یا تک هوایی تعریف می کنند که  شامل مجموعه اقداماتی می‌شود که به منظور انهدام٬خنثی‌سازی و یا تقلیل اثرات عملیات هواپیماها٬ موشک‌های بالستیکی و سایر انواع موشک‌های دشمن درهوا انجام می‌گردد.    این مساله عمدتاً بصورت عامل و غیر عامل انجام می شود که دراینجا بحث دفاع عامل مورد توجه هست .        در حوزه پدافند هوایی زمین پایه ، دو اصل باید در نظر گرفته شود :   1- تجهیزات راداری ، شامل رادارهای OTH ، رادارهای ضد موشک بالستیک ، رادارهای اخطار اولیه ، رادارهای کشف برد متوسط و کوتاه و رادارهای غیرفعال    2- تجهیزات موشکی و توپخانه ، شامل سامانه های توپخانه ای با مهمات هوشمند ، پدافند موشکی ارتفاع کم ، ارتفاع متوسط و بلند ( متحرک ) و سامانه های موشکی دوش پرتاب    در حوزه پدافند هوایی ، هواپایه ، هم 3 عامل باید مورد توجه قرار گیرد :   1- منطقه درگیری پرنده های شکاری FLIGHT ENGAGEMENT ZONE 2- منطقه درگیری موشکهای زمین به هوا MISSILE ENGAGEMENT ZONE 3- منطقه درگیری توپخانه ضد هوایی WEAPON ENGAGEMENT ZONE    نکته مهم : دو محدوده بالا ، باید همدیگر را پوشش دهند ، در غیر اینصورت ، شبکه پدافندی به مانند پنیر سویسی ، شکاف پیدا کرده و برای مهاجمان ، عبور از آن کار آسانی خواهد بود . ( دره بقاع ، سوریه ، 1982 )          محدوده برد درگیری آتشبارهای ضد هوایی از کالیبر 75 م.م  تا آتشبارهای موشکی نایت هرکولس        برش عرضی محدوده ی شبکه پدافند هوایی    محدوده برد آتش جنگ افزار پیاده نظام (کالیبر 7.62 م.م )    محدوده برد آتش جنگ افزارهای پدافند نیمه سنگین ( کالیبر 12.7 م.م تا 37 م.م )   محدوده برد آتش جنگ افزارهای پدافند سنگین ( کالیبر 57 م.م تا 85م.م )   محدوده برد آتش جنگ افزارهای پدافند فوق سنگین ( کالیبر 100 م.م تا 130م.م )     حالا با توجه به این توضیحات و نمودارها ، شبکه پدافندی ما را تحلیل کنید .   منبع :   جزوات و کتابهای منتشر شده پدافند هوایی  ، کتب سری FM و اطلاعات پراکنده در دسترس ، از تحلیل گران آژانس امنیت ملی ایالات متحده  :winking:    پی نوشت :   دلیل اصرار بر ناکارآمد بودن سامانه هایی نظیر اس-200 و تعجب از اصرار عزیزان در بکارگیری این شکل سامانه ها ، تجاربی است که در تاریخ نظامی به ثبت رسیده و برای مواجه نشدن با تجارب تلخ گذشته ، مطالعه آنها ضروری است .   نقل قول این مطلب ، با ذکر منبع (MILITARY.IR) ، موجب امتنان خواهد بود . 

    شبیه سازی هست و عملیات واقعی نیست ... ارتفاع ها همه یکسانه . TAB به عنوان دتکتور ، یا همون تاکتیکال ایر بیس MEH هم که احتمالا ، مهراباد   ، اون نقطه چین ها هم روی کریدور های پروازی رو تراجکتوری پرواز یا اصطلاحا استروک میگن ،..

  در عکس بالا به نظر میرسه اف 16 عراقی( یا شاید هم آمریکایی!) مماس با لبه مرز( و شاید هم کمی داخل مرز) در حال پرواز هست و اطلاعات کاملش هم بر روی مانیتور به نمایش در اومده، به نظر 2 رادار محلی پرتوها خودشون رو بر روی اون متمرکز کرده اند، برای همین هم 2 بار اطلاعات اف 16 روی صفحه هست؛ اگر چیزایی که نوشتم صحت داشته باشه( که خودمم هنوز درست نمی دونم!) پیام جالبی به دشمنان مخابره شده است.             در تصویر بالا هر پرنده اجمالا فقط با یک کد و میزان ارتفاع آن مشخص شده است، به نظر می رسد در «مود» ارائه شده، اولویت بیشتر با «کنترل ترافیک» هوایی بوده تا چیز دیگر.           در تصویر بالا نقاط زرد رنگ نشان دهنده مسیر حرکتی پرنده می باشند( نقاط به خوبی انحرافات پرنده از کریدور رسمی را که با رنگ آبی مشخص شده نشان می دهند) در صورت هرگونه انحراف قابل توجه، بالافاصله اخطار لازم به خلبان داده می شود( از مرکز کنترل قرارگاه به مرکز کنترل هوایی سازمان هواپیمایی کشور و از آنجا به خلبان) حالا اگر این انحراف خطرناک باشه( مثلا به سمت مراکز عمده نظامی یا سایتهای هسته ای) اونوقت ممکنه قرارگاه تمهیدات عملیاتی را هم بکار ببندد.

واقعا خاک به سر ما که با وجود همچین قهرمان هایی، الگوهای بچه هامون شده کاپیتان آمریکا و بت من و اسپایدرمن و... و همچنان مسئولین فرهنگی ما در خواب ناز تشریف دارن !!!

سال ۶۱ در بمباران هوایی مقر گردانها در سومار بر اثر اصابت ترکش دست چپش از کتف جدا شد و به پشت جبهه برگشت همه میگفتند عبدالرزاق حالا حالاها به جبهه برنمیگرده اما 15 روز بعد با آستین خالی توی دوکوهه رؤیت شد.       - به گزارش تهران پرس، بعضی شهدا از نوک سر تا نوک انگشتهای پاشون در مسیر هدایت میدرخشند. صاحب این عکس حکایت غریبی داره که عقل با شنیدنش قفل میشه. باید حکایت این عجوبه را با عشق شنید.صاحب این عکس شهید عبدالرزاق علی شیری است. او در سال 41 در کرج متولد شد و در طفولیت به علت تب شدید از ناحیه پای چپ فلج گرددید. هر چند بهبودی پیدا کرد اما لنگیدن پای چپ همیشه با او بود. عبدالرزاق، معلولیت رو محدودیت نمیدید و با تلاش فراوان قهرمان رشته ورزشی جودوی محل زادگاهش شد. عبدالرزاق سال 60 در حالی که 20 بهار از عمرش گذشته بود پا به جبهه گذاشت. معمولا توی جبهه اونهایی که ناتوان بودند در واحدهای پشتیبانی مثل تدارکات، آشپزخانه، دژبانی و... به کار رفته میشدند. اما او از اول وارد واحدهای رزمی شد و به عنوان یک رزمنده اسلحه به دست میگرفت و به مصاف دشمن میرفت.     سال 61 و در عملیات مسلم ابن عقیل(ع) در حالی که رزمنده لشگر27 محمد رسول الله(ص) بود در بمباران هوایی مقر گردانها در سومار در اثر اصابت ترکش دستش چپش از کتف جدا شد و به پشت جبهه برگشت. همه میگفتند عبدالرزاق حالا حالاها به جبهه برنمیگرده اما 15 روز بعد با آستین خالی توی دوکوهه روئیت شد. او ول کن نبود و کسی هم جرات این رو نداشت که توی عملیات از او استفاده نکنه. کسی باورش نمیشد که عبدالرزاق هنوز میتونه سینه به سینه دوشکا بره و با نارنجک خاموشش کنه. او رزمنده گردان حنظله بود. این دلاوری و جیگرداری در عملیات والفجر یک کار دستش داد. در حالی که 3 ماه بیشتر از قطع دست چپش نمیگذشت تیر دشمن به گردنش اصابت کرد و باز مجروح شد.         بعضی رزمندهها یکبار مصرف بودند و با یک اعزام و یا یک مجروحیت به جبهه پشت میکردند اما دوباره عبدالرزاق اومد و این بار توی مقر قلاجه همه رو حیرت زده کرد.در مراسم صبحگاه اردوگاه قلاجه قبل از عملیات والفجر4 عبدالرزاق با آستین خالی و قداره به کمر، در حالی که پرچم سرخی به دست داشت ظاهر میشد و خودش کمپوت روحیه بود.باز این رزمنده شمشیر به کمر در عملیات والفجر4 در اثر اصابت ترکش به شدت مجروح شد. او میگفت اینقدر جبهه میرم تا شهید بشم. و باز به جبهه بازگشت و تخریبچی لشگر27 حضرت رسول شد و باز عملیات.         دیماه 64 ازدواج کرد و بهمن ماه باز به جبهه برگشت. و باز اسلحه به دست و شمشیر به کمر و این بار با گردان علی اصغر (ع) به فرماندهی شهید حسین اسکندرلو خط شکن شد. هدف ضربه زدن به دشمن در جزیره ام الرصاص و آن سوی اروندرود بود. کار طاقت فرسایی بود و احتمال درگیری تن به تن با دشمن میرفت. امکان داشت که این بار شمشیر او به کار آید.حمله به جزیره ام الرصاص در روبروی خرمشهر برای فریب دشمن بود تا سایر یگانها بتوانند وارد فاو شوند و حماسه والفجر8 رقم بخورد.     جزیره ام الرصاص بعد از سه روز تخلیه شد و ماموریت جدید گردان علی اصغر (ع)، حمله به دشمن و دفع پاتک در فاو و اطراف کارخانه نمک بود. باز عبدالرزاق "شمشیر بند" میدان دار معرکه شد. تیربار چهارلول دشمن امان همه را بریده بود. وقتی روی خاکریز قفل میشد مثل موریانه خاکریز رو کوتاه میکرد و تلفات میگرفت. عیدالرزاق دست به کار شد. برای رسیدن به تیربار دشمن باید از باتلاقی که بین ما و دشمن بود میگذشت و رد شدن از این همه گل و لای به این راحتی نبود و دشمن کاملا روی مواضع ما دید تیر داشت اما عبدالرزاق ول کن نبود. نارنجک به کمر و شمشیر به دست حرکت کرد و دقایقی بعد تیربار دشمن خاموش شد و عبدالرزاق هم افتاد. کسی نفهمید چه شد اما همه میگفتند این بار شمشیر به کار آمد و بر سر زبانها افتاد که عبدالرزاق علی شیری تیربارچی بعثی را با شمشیر قیمه قیمه کرد. روز اول اسفند 64 روحش پر کشید و پیکرش در فاو ماند و بعد از 13 سال به وطن باز گشت و در گلزارشهدای امامزاده محمد کرج به خاک سپرده شد. این روایت رفت و بازگشت فراوان داشت. اما بار آخر عبدالرزاق چون دینش کامل شده بود رفت و دیگر بازنگشت. راوی : جعفرطهماسبی http://www.forum.arteshi.com/showthread.php?t=17987