انجمن بزرگ میلیتاری

دلواپسی از نوع عبری آیا اسراییل نگران توانمندی جدید موشکی ایران خواهد بود ؟ در ژانویه 2019 و همزمان با سالگرد چهلمین سال سقوط دودمان پهلوی و پیروزی انقلاب اسلامی ، نیروهای مسلح ایران ، نمایشگاهی از دستاوردهای نظامی خود را در پایتخت این کشور برگزار نمودند که ستاره اصلی آن ، رونمایی از یک نمونه جدید از موشک کروز میانبرد سومار ، با شناسه هویزه "Hoveyzeh " بشمار می آمد که به تقریب ، جدیدترین کارت برنده جمهوری اسلامی در منازعات منطقه آسیای جنوب غربی محسوب می گردد . به شکل رسمی ، برد این موشک ، 1350 کیلومتر اعلام شده که میتواند اهداف مشخصی رادر سراسر منطقه خاورمیانه و همچنین آسیای مرکزی با دقت قابل توجهی مورد اصابت قراردهد . اما ناظران براین باورند که این موشک به شکل اختصاصی برای حمله به اهداف کلیدی دو دشمن اصلی منطقه ای ایران ، یعنی اسراییل و عربستان سعودی ، طراحی و احتمالا به تولید انبوه رسیده است . گذشته از حواشی ماجرا ، این نخستین بار است که تهران سامانه موشکی در کلاس موشکهای کروز را رونمایی میکند که میتواند از عمق خاک ایران ، اهداف مد نظر را مورد هدف قراردهد . جمهوری اسلامی ایران ، از اواخر دهه هشتاد میلادی و پس از تجربه دردناک حملات موشکی رژیم بعث به مناطق جمعیتی و نظامی این کشور ، به صورت سیستماتیک ، برنامه موشکی بالستیک خود را پیگیری میکند که پس از فراز ونشیبهای فراوان و توسعه سامانه های برگرفته از نمونه های رودونگ-1 و موسودان ( شهاب -3 و خرمشهر /// به اعتقاد نویسنده این سطور / م ) ، توانایی حمله به ریاض و تل آویو را بدست آورد ، اما رونمایی از موشک کروز جدید ، فی الواقع نشان دهنده یک قابلیت بسیار جدید و غافلگیر کننده برای طرفهای درگیر در منطقه محسوب میگردد . به گفته تحلیلگران نظامی ، مسیر جدیدی که برای برنامه موشکی ایران با معرفی کروز هویزه تعریف شده ، چالش بسیار عمیقی برای دشمنان بالقوه جمهوری اسلامی در منطقه خواهد بود ، چرا که شناسایی و رهگیری این پیکربندی تسلیحاتی ، بخصوص در مراحل اولیه و میانی شلیک ، با فناوری موجود ، مشکل است . به شکل خاص ، سامانه های دفاع هوایی اسراییل نظیر سیستم های باراک 8 و فلاخن داوود ، که یک حلقه دفاعی سنگین در برابر موشکهای بالستیک و راکتهای توپخانه ای غیر هدایت شونده به نظر می رسند ، حداقل در شرایط فعلی ، ضعف مفرطی را در برابر شلیک متراکم موشکهای کروز زمین پایه و احتمالا" گونه های هواپایه آن نشان می دهند . اما همین دسته از ناظران نظامی معتقدند که در حال حاضر ، تنها سامانه دفاعی موثر در برابر این شکل حملات ، آتشبارهای پاتریوت محصول ریتئون است که حداقل براساس تجربیات رزمی گذشته ، اثر بخشی مشکوکی را در برابر حملات هوایی از خود به نمایش گذاشته است . به شکل خاص ، عملکرد رزمی پاتریوت در جنگ سال 1991 و همچنین حملات غافلگیرکننده موشکی یمنی و حتی پرواز پهپادهای ایرانی بر فراز سرزمین های اشغالی توسط حزب ا... ، اخبار ناامیدکننده ای را برای کاربران آن به همراه داشت . در این میان ، تحلیلگران دفاعی اسراییل (به اعتقاد نویسنده این متن /م ) که از رونمایی موشک کروز میانبرد هویزه ، دچار غافلگیری شدند ، معتقدند که هویزه ، در واقع سومین گونه موشکهای کروز خانواده سومار محسوب میشود ( این وسط مشخص نیست که دومین گونه اصولا نامگذاری جدیدی داشته یا خیر / م ) که توسط وزارت دفاع ایران آزمایش شده و به شکل خاص برای حمله به اهداف بشدت محافظت شده زیر محدوده پوشش راداری ، قرار است بکار گرفته شود . به همین دلیل ، موشک کروز جدید ایرانی ، ایده آل ترین سامانه موشکی برای حمله به زیرساختهای دفاع موشکی کشور های منطقه و انجام حملات دقیق در مقیاس انبوه است . البته هنوز میزان دقت این موشک کروز ، نوع کلاهک جنگی ( متعارف یا نامتعارف / م ) ، تعدادی که تاکنون از خط تولید خارج شده ، مشخص نشده ،اما در صورت ورود انبوه این موشک به واحدهای رزمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یا ارتش جمهوری اسلامی ایران ، هویزه میتواند برای حمله به تاسیسات راداری یا دفاع هوایی اسراییل در مراحل اولیه جنگ ، مورد استفاده قرار گیرد و این بطور طبیعی ، بدان معنی خواهد بود که یگان های موشکی ایرانی ، خواهند توانست پس از تضعیف شبکه دفاعی اسراییل ، سیلی از موشکهای بالستیک با سرهای جنگی متنوع رابدون نگرانی از وجود اقدام متقابل بسوی مراکز حیاتی اقتصادی / نظامی در سرزمین های اشغالی روانه نمایند . بن پایه پی نوشت : 1- صرف نظراز مباحث مربوط به فناوری ، اینکه رقبای ما ، به چه شکل بلافاصله پس از اعلام یک رونمایی ،( بدون کوچک یا بزرگ شمردن تهدید ) مبادرت به سناریونویسی برای آینده می کنند ، درس عبرتی باید برای ما باشد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

پاسخ هسته ای به دکترین ‘Cold Start’ ارتش هند جدیدترین تست راکتهای هسته ای کلاس Nasr توسط ارتش پاکستان در ژانویه 2019 ، فرماندهی نیروی استراتژیک ارتش پاکستان (Pakistan’s Army Strategic Forces Command) ، حداقل دو تست نیمه رسمی از راکت توپخانه ای (Nasr (Hatf-IX با سرجنگی هسته ای را به انجام رسانده که بنا بر اطلاعات منتشره از سوی اداره روابط عمومی دولت این کشور ، هدف ازاین آزمایش ها ، تست مانورپذیری موشک در فاز نهایی عنوان گردیده است . به اعتقاد ناظران نظامی ، این سامانه راکتی با ضریب اطمینان بالایی قادر است از سد هرگونه شبکه دفاع موشکی بالستیکی موجود و حتی سامانه هایی که در آینده قرار است وارد بازار تسلیحاتی گردد ، عبورنماید ، هر چند برخی معتقدند که تست نابهنگام این سیستم تسلیحاتی ، پاسخ جدی اسلام آباد به قرارداد اخیر منعقده میان روسیه با هند برای تحویل سیستم های دفاع هوایی اس-400 است . تحلیلگران حوزه جنوب آسیا براین باور قرار دارند که پرتابه های این سیستم راکتی ، با موفقیت افزون تری نسبت به سیستم های مشابه می تواند چتر دفاعی حریف را حتی با حضور سیستم اس-400 شکافته و ماموریت محوله را به انجام رسانند و این بدان معنا خواهد بود که ارتش هند در سراسر خطوط تماس در مرز میان دو کشور ، در برابر حملات نامتعارف و حتی متعارف ارتش پاکستان ، آسیب پذی خواهد بود. در اکتبر 2018 ، ارتش هند قرارداد قابل توجهی را با روسیه برای خرید سیستم دفاع هوایی آلماز- آنتی اس-400 منعقد نمود تا بستر لازم برای ایجاد یک سیستم دفاعی در برابر جتهای رزمی ، موشکهای کروز و موشکهای بالستیک پاکستانی فراهم گردد . به همین دلیل ، دورنمای تحویل و استقرار کامل سامانه اس-400 ، موجبات نگرانی شدید مقامات ارشد پاکستانی را فراهم آورد ، چرا که با تکمیل چتر دفاعی ، ارتش هند با توجه به دراختیار داشتن یک زرادخانه قابل توجه از موشکهای فراصوت ، به تقریب تمامی خاک پاکستان را در دید و تیر خود قراردهد که این از یک نظر ،ایجاد یک منطقه پرواز ممنوع به وسعت قلمرو هوا- فضایی پاکستان خواهد بود . سیستم راکتی Nasr به سال 2013 به سازمان رزم ارتش پاکستان ملحق شد و گفته میشود پاسخ مشخص ارتش پاکستان به دکترین Cold Start ارتش هند بشمارمی آید که بنیاد آن ، اجرای یک عملیات تهاجمی سریع توسط نیروی زمینی ارتش هند ، بخصوص واحدهای زرهی منسوب به آن است که عمق دفاع ارتش پاکستان را هدف قرارمیدهد ، در حالی که بطور همزمان ، زرادخانه استراتژیک هسته ای هند بعنوان سدی محکم ، از حملات غیر متعارف ارتش پاکستان بر علیه ستون های زرهی هندی جلوگیری بعمل خواهد آورد . علیرغم علم به این موضوع ، ارتش پاکستان با توسعه این سامانه راکتی تاکتیکی که مشخصا" به سرجنگی هسته ای مسلح میشود ، قصد دارد تا از آن برعلیه ستون های زرهی مهاجم هندی و همچنین یگان های پیاده ارتش این کشور پس از عبور از مرز استفاده نماید ، در حالیکه بهانه لازم برای استفاده تسلیحات هسته ای از سوی ارتش هند ( بر اساس ارزیابی ارتش پاکستان .م ) بوجود نخواهد آمد . بنابراین ، سامانه هسته ای Nasr بعنوان یک لانچر تاکتیکی شامل 4 تیر موشک ،که هرکدام یک کلاهک هسته را با خود حمل می کند ، به یک جنگ افزار تاکتیکی نسبتا موثر تبدیل میشود که بااستفاده از سوخت جامد ،زمان راه اندازی و شلیک را به حداقل رسانده و به کاربر اجازه میدهد تا در بازه زمانی طولانی مدت ، مهمات را در دپوهای خط مقدم انبار کند . به اعتقاد تحلیگران مسائل راهبردی جنوب آسیا ، تست صورت گرفته توسط ارتش پاکستان ، به شکل مستقیم با ارتباط هند با اسراییل و ایالات متحده برای توسعه فناوری دفاع موشکی مرتبط به نظر می رسد ،بصورتی که این کشور با دریافت تعداد قابل توجهی از موشکهای زمین به هوا از شرکتهای عبری ، در کنار خرید سیستم های ضد موشکی روسی ، چتر دفاعی خود در برابر سیل موشکهای بالستیک و کروز پاکستانی را کامل خواهد کرد. از سویی دیگر ، مرور برنامه دفاع موشکی ایالات متحده در سال 2019 نیز به این نکته اشاره دارد که ماهیت همکاری با هند در حوزه دفاع موشکی ، یک راهبرد اصلی برای این کشور خواهد بود . در این زمینه ، یکی از کارشناسان دفاعی آمریکایی براین باور است که افزایش توان بالستیکی پاکستان ، محرک اصلی برای کمک به هند برای توسعه فناوری دفاع موشکی است . ایالات متحده و هند از ابتدای قرن حاضر ( سال 2000 ) بارها شروع چنین همکاری هایی را مورد بررسی قرارداده اند و چشم انداز این همکاری ، مثبت به نظر می رسد ، در نتیجه تست جدید سامانه راکتی هسته ای Nasr می تواند آسیب پذیری هند در برابر حملات هسته ای تاکتیکی محدود ( جبهه ای . م ) بالا نشان داده و این بطور طبیعی ، برروابط نظامی میان هند از یکسو و ایالات متحده و اسراییل از سویی دیگر ، تاثیر گذار باشد . گزارشهای موجود از تستهای فوق الذکر نشان میدهد که ارتش پاکستان درصدد است تا قابلیت مانورپذیری لانچر و موشکها را به شکل بومی افزایش داده واین مساله با توجه به برد 70 کیلومتری موشک فوق ، زنگ خطر جدی برای ارتش هند بشمار می آید . پی نوشت : 1- تمامی تصاویر پستهای قدیمی تاپیک ، بازیابی شد . 2- روی دکترین Cold Start ارتش هند با دقت بیشتری تمرکز کنید (بلحاظ خنثی سازی هوشمندانه توان هسته ای پاکستان ) صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9 بن پایه

بخش normal_ را از لینک عکس حذف کنید ، سایز طبیعی تصویر در اختیار شماست

برای شروع بحث موشک بالستیک خرمشهر

نوترون های سریع عبری بدلیل اینکه ارتش های پیمان ورشو در و بویژه اتحاد شوروی آنقدر عظیم بود و شمار یگانهای زرهی اش به مراتب بیشتر از غرب بشمار می رفت ، برنامه ریزان تاکتیکی ناتو هیچ راهی نمی دیدند که نیروهای به مراتب کوچکترشان بتوانند بدون توسل به جنگ افزارهای هسته ای ، حملات ارتش سرخ را به اروپای غربی پاسخ دهند . در حقیقت ، در تمام آینده نگاری های ناتو برای دفاع از آلمان و بویژه شکاف حساس فولدا ( FULDA GAP) ، استفاده از سلاح های هسته ای ( بویژه جنگ افزارهای تاکتیکی به مانند موشکهای سطح به سطح MGM-52 لنس ،مسلح به کلاهکهای نوترونی ) در حد سه تا 10 روز پس از نخستین حمله احتمالی شوروی ، پیش بینی شده بود ، اما اگر از این چنین تسلیحاتی ( جنگ افزارهای هسته ای ) استفاده می شد ، قسمت اعظم آلمان غربی ( در جریان جنگ سرد ) که ناتو ملزم به دفاع از آن بود ، از میان می رفت . سلاح اصلی برای شلیک این جنگ افزار ، سامانه موشکی زمین به زمین تاکتیکی MGM-52 LANCE بشمار می آمد که بر روی شاسی نفربر M-113 مستقر شده بود . ارتش ایالات متحده این سامانه موشکی را در دوران جنگ سرد در راستای دکترین نبرد هوا زمینی و بطور عمده برای مقابله با ستون های زرهی ارتش سرخ طراحی و به کار گرفته بود و حتی بخشی از یگان موشکی مستقر در آلمان غربی که به این موشکها مجهز می بود ،از کلاهک های هسته ای و نوترونی استفاده می نمود . به کارگیری این سامانه توسط ارتش این رژیم نیز درحقیقت پاسخی بود به وجود یگانهای موشکی اعراب که به واحدهای موشکی زمین به زمین SS-1 SCUD مجهز شده بودند . با این وجود هیچ گزارشی مبنی بر استفاده از این موشکها در جریان جنگهای اعراب واسراییل منتشر نشده است . هرچند شایعاتی مبنی بر مسلح شدن این موشکها به کلاهکهای نامتعارف وجود دارد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

قدرت دریایی افزون تر برای ایالات متحده امضاء قرارداد 14/9 میلیارد دلاری برای ساخت دو ناوهواپیمابر کلاس جرالد فورد نیروی دریایی ارتش ایالات متحده در تلاش برای مدرنیزه سازی ناوگان هواپیمابر خود ، قراردادی به ارزش 14/9 میلیارد دلار برای مجموعه کشتی سازی American shipbuilder Huntington Ingalls به منظور ساخت دو فروند شناور هواپیمابر کلاس جرالد فورد به امضاء رساند . این قرار داد ، در حالی به امضاء رسید که طراحی و ساخت این شناور رزمی بدلیل هزینه های فوق العاده ، بشدت مورد انتقاد رسانه های این کشور قرار گرفته بود ، تا جایی که برخی منتقدین ، براین باور قرار داشتند که این کلاس جدید از حامل های رزمی نیروی دریایی ، نزدیک به دو برابر سلف خود ، یعنی حامل های کلاس نیمیتز که توانایی حمل تعداد مشابهی از هواگردهای بال ثابت و بالگردهای نظامی را دارند ، هزینه بردوش مالیات دهندگان ، خواهد داشت . علیرغم این انتقادات ، نیروی دریایی ارتش ایالات متحده براین باور است که با خرید دو فروند از این شناورهای رزمی ، حداقل 4 میلیارد دلار در پرداخت نهایی ، صرفه جویی خواهد نمود .در حال حاضر ، نیروی دریایی ارتش ایالات متحده برای اجرای عملیات تهاجمی در سراسر جهان ، بشدت به ناوگان موجود خود متکی است که هم اکنون در میانه عمر عملیاتی خود قرار دارند ، اما شناورهای کلاس جرالد فورد ، در مجموع ، فناوری کاملا متمایزی را در اختیار کاربران آن خواهد گذاشت و با توجه به حسگرهای پیشرفته مورد استفاده در آن ، بویژه سامانه منجنیق الکترومغناطیسی که بدان اجازه میدهد تا هواگردهای سنگین تر را با سرعت بیشتری به جلو براند ، عملا" نسل جدیدی از ابر سازه های شناور رزمی را به دنیا معرفی کرده است . نخستین کشتی از کلاس جرالد فورد ، ناوهواپیمابر یو اس اس جرالد فورد ، به سال 2017 وارد سازمان رزم نیروی دریایی ارتش ایالات متحده گردید که در این حوزه ، تعداد شناورهای عملیاتی ارتش ایالات متحده را به عدد 11 فروند ( بعلاوه 10 فروند شناور کلاس نیمیتز ) رساند . به اعتقاد ناظران نظامی ، انتظار می رود که شناورهای کلاس فورد ، جدید ترین هواگردهای رزمی از جمله نسخه های بهبود یافته هواگرد هشداردهنده Hawkeye را درکنار جتهای رزمی پنهانکار F-35C بصورت عملیاتی ، بکارگیرد . این درحالی است که نیروی دریایی ، بدلیل بازنشستگی غیرمترقبه جنگنده های اف-14 تامکت به سال 2006 و لغو تولید نمونه های ارتقاء یافته اف-22 ، فاقد یک جنگنده تخصصی برتری هوایی است و در نتیجه طراحان امیدوارند که ارتش تا اوایل سال 2030 ، یک مکمل پیشرفته تر را درکنار اف-35 بخدمت گیرد . هم اکنون شناورهای رزمی کلاس جرالد فورد ، تنها ابر سازه های رزمی محسوب میشوند که از سامانه منجنیق الکترومغناطیسی استفاده می کنند ،اما این یکه تازی ، بزودی ممکن است با عملیاتی شدن شناورهای چینی Type 003 که سامانه های مشابهی را بکار خواهندگرفت ، پایان یابد ، این درحالی است که نیروی دریایی چین ، آزمایشات گسترده ای را برای بهینه سازی این سامانه در دستور کار قرارداده و برخلاف نیروی دریایی ارتش ایالات متحده ، هم اکنون به شکل اختصاصی ، جنگنده برتری هوایی خود را نیز مورد استفاده قرار میدهد . طبیعی است که توسعه شناورهای Type 003 به احتمال زیاد ، ایالات متحده را مجبور خواهد کرد تا توسعه نسل جدیدی از جتهای برتری هوایی را وارد خدمت کند و برای خنثی سازی تهدید شناورهای چینی ، این نیرو می بایست تعداد بیشتری از شناورهای جدید و قدیمی خود را به دریای چین جنوبی اعزام نماید . علاوه براین ، هند و روسیه نیز برنامه های جامعی رابرای سامانه های موسوم به EMALS به منظور تجهیز شناورهای خود در دست کار خود قرار داده اند ، گرچه پیش بینی میشود که این برنامه ها ، در آینده نزدیک در دسترس قرار نداشته باشند . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9 پی نوشت : 1- با تشکر از جناب واریور بابت راهنمایی جهت اصلاح پستهای قدیمی . 2- ظاهرا شکاف بازنشسته نمودن تامکتها در نیروی دریایی ارتش ایالات متحده همچنان باز هست و تا 2030 هم باز خواهد ماند . بن پایه

سلام علیکم صبح شما بخیر تاریخ هر نیرویی ، هویت آن نیرو هست ، دوستان عزیز ما در نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، اگر همت کنند ، می توانند یک موزه هوایی در شان و منزلت تاریخ 94 ساله نیروی هوایی در ایران را ایجاد کنند ، فقط کافی هست یک مقدار بودجه ای که تحت سرفصل "بودجه فرهنگی" به نیرو اختصاص پیدا می کند ، در مسیر خودش مصرف شود . معتقدم هنوز فرصت هست که اسناد و پرنده ها و تصاویر ، تجهیزات ، از گوشه انبارهای ارتش بیرون آمده ، در یک مجموعه متمرکز شود تا برای نسل آینده به یادگار باقی بماند . قاطعانه عرض می کنم که اگر نیروی هوایی این همت را داشته باشد ، حتی می تواند از این راه درآمد زایی برای خودش ایجادکند پی نوشت : فقط کافی هست به ذهن های خلاق ، یک مقدار کوچکی فرصت بدهند . انشا... --- چه عجب ، بالاخره چشم ما به جمال یک عکس درست و حسابی از مهمات هدایت دقیق نیروی هوایی روشن شد !!!

اطلاع رسانی قابل توجه دوستانی که در تبریز و تهران و اصفهان حضور دارند

سلام علیکم سمت راست ، پاد " شاهین " و سمت چپ پاد ALQ-131 چقدر احتمال دسترسی به این فناوری و الگوبرداری از نمونه غربی ( حالا این یا پاد ALQ-101که الان روی فانتوم های استفاده می شود ) یا توسعه یک فناوری پیشرفته تر بومی وجود دارد ؟؟؟

چگونه یک جنگنده برتری هوایی به یک جنگنده/ بمب افکن ضربتی دوربرد تبدیل شد  بخش دوم و پایانی بنابراین ، برنامه ارتقاء ایگل به گونه E و تسلیح آن به مهمات هوا به زمین و همچنین سامانه های هدف یابی و شلیک ، در کنار ویژگی ذاتی ایگل در حمل مهمات هوا به هوا ، بدان اجازه می داد تا بدون اسکورت اضافی ، ماموریتهای محوله را با ضریب اطمینان پذیری بیشتر ، اجرا نماید . رادار APG-70 در این خصوص ، گل سرسبد این ارتقاء ، مجهز نمودن ایگل به رادار APG-70 محسوب میشد که به خدمه اجازه میداد تا اهداف زمینی را در فواصل طولانی ردگیری و شناسایی نماید ، در عین اینکه گونه E یک جت رزمی دو سرنشینه نیز بود و با اضافه شدن افسر تسلیحات ، بار کاری خلبان و فرمانده هواپیما ، برای تمرکز برروی هدایت هواپیما ، کاهش پیدا میکرد ، ضمن اینکه بر خلاف گونه های قدیمی تر جتهای دوسرنشینه آمریکایی که خدمه کابین دوم ، از تجهیزات لازم برای هدایت هواپیما برخوردار نمی بود ، هر دو خدمه F-15E با در اختیار داشتن اهرم قدرت و همچنین سکان اصلی ، می توانستند ، در موقع لزوم ، هدایت ایگل را بدست گیرند . از سویی دیگر ، ایگل ارتقاء یافته ، برای اجرای حملات هوا به زمین در ارتفاع پایین با مهمات متعارف و همچنین جنگ افزارهای هدایت شونده ، به غلاف لانتیرن (low-altitude navigation and targeting infrared for night - LANTIRN) مسلح می شد که به خدمه اجازه می داد تا در همه گونه شرایط آب و هوایی و حتی در شب ، اهداف را با دقت بالایی مورد اصابت قرار دهد . علاوه براین ، یکی از ارزشمند ترین زیرسیستم های مورد استفاده در ایگل بروزرسانی شده ، رادار تعقیب عوارض زمین تطبیق یافته با خلبان خودکار بود که به این جت رزمی اجازه میداد تا در کمترین ارتفاع ممکن با هدف پنهان شدن از دید رادارهای دفاع هوایی و سامانه های موشکی زمین به هوا به عمق قلمرو دشمن وارد شده و با کمترین ریسک ممکن ، ماموریت محوله را به انجام رساند . مجموعه این دو ویژگی ، در کنار استفاده از دو پیشرانه قدرتمند و توانایی حمل مهمات قابل توجه ، ایگل را به یک پیکربندی ضربتی قدرتمند تبدیل نمود که همچنان ( البته بصورت محدودتر ) توانمندی های رزم هوایی خود را حفظ نموده است . شکار اسکاد دهه نود میلادی ، برای اسکادران های ایگل ، موقعیت استثنایی محسوب میشد ، چرا که برای اولین بار ، نسخه های بهبود یافته F-15 برای انهدام سکوهای شلیک متحرک Scud-B عراق و همچنین از کارانداختن فرودگاه های راهبردی نیروی هوایی ( البته پس از سرکوب کامل شبکه دفاع هوایی این کشور . م ) مورد استفاده قرار گرفتند . مضاف براینکه گزارشهایی در دست است که نشان می دهد ، دسته های پروازی ایگل ، برای انهدام ستون های زرهی نیروی زمینی ارتش عراق و همچنین موقعیتهای مشکوک به حضور صدام ، نیزوارد عمل شده اند . با توجه به موفقیتهای بدست آمده در این جنگ ( علیرغم تلفات ثبت شده برای این جت رزمی .م ) ، بتدریج ، گردان های ایگل نیروی هوایی ، به یک دارایی ارزشمند برای ارتش تبدیل و حتی سایر کشورها نیز برای ارتقاء ایگل های موجود یا خرید تعداد بیشتری از این هواگرد رزمی ، اظهار علاقه نمودند تا جایی که گفته میشود نیروی هوایی اسراییل ، در ازای عدم واکنش به شلیک موشکهای اسکاد از سوی عراق ، حداقل 25 فروند گونه Strike Eagles را دریافت نمود . نیروی هوایی عربستان سعودی نیز ناوگان قابل توجهی از ایگلهای بهبود یافته را در اختیار دارد که برخی معتقدند توانمندی های مشابه گونه های فروخته شده به IAF را بخود می بیند و تا کنون به شکل عملیاتی در یمن وارد عمل شده است . درشرق آسیا ، نیروی هوایی کره جنوبی نزدیک به 60 فروند از گونه F-15K Slam Eagle را در حالی بخدمت گرفته که برخی معتقدند 40 درصد از اجزاء این هواگرد رزمی در صنایع سنگین این کشور تولید شده ، ضمن آنکه سنگاپور و قطر نیز درخواست خود را برای سفارش گونه های پیشرفته تر F-15SG و F-15QA به شرکت سازنده ارائه نموده اند . راست ( F-15SG ) و چپ ( F-15QA ) علیرغم تمامی این موارد ، هنوز انواع اولیه ایگل ، در خدمت نیروی هوایی ارتش ایالات متحده قرار دارد و این بدلیل کمبود هواگردهای برتری هوایی در سازمان رزم نیروی هوایی از ابتدای دهه 70 میلادی در مقایسه با جتهای ضربتی است. علت این امر را می توان در این تحلیل جستجو نمود که نیروی هوایی ارتش ایالات متحده از پایان جنگ ویتنام تا کنون در حوزه برتری هوایی ، با هماورد قابل توجهی مواجه نشده ، در حالی که در تمامی این سالها ، ماهیت مداخله نظامی این کشور، نیاز به جتهای ضربتی هوا به زمین را همواره پیش روی افسران مستقر در پنتاگون قرار داده است . FB-22 STRIK RAPTOR در مجموع ، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، اولین نیرویی بشمارمی آید که یک پیکربندی ویژه برتری هوایی را به یک جنگنده تهاجمی تبدیل نمود و موفقیت در این برنامه ، بطور قطع عامل انگیزشی بسیار قدرتمندی برای سایر کشورها جهت دنبال نمودن پروژه های مشابه تحلیل میشود . بعنوان مثال ، برنامه FB-22 STRIK RAPTOR یک گونه متمایز از جت برتری هوایی اف-22 محسوب میشد که بدلیل هزینه های بسیار بالا هرگز دنبال نگردید ، هرچند به نوعی در ادامه برنامه F-15E قرارداشت . در عین حال ، نیروی هوایی روسیه نیز با معرفی جت Su-34 ، که نمونه تهاجمی سوخو-27 بشمارمی آید ، و همچنین چین با معرفی گونه J-16 که گونه با قابلیتهای تهاجم زمینی J-11 است ، به نوعی دنباله رو فلسفه نیروی هوایی ایالات متحده بودند . طبیعی است که با توجه به اینکه سه کشورفوق ، تنها تولید کنندگان جتهای برتری هوایی در معنای خاص خود ، محسوب میشوند ، سرمایه گذاری برای تبدیل سخت افزارهای نامبرده به جتهای ضربتی بردبلند ، نشان دهنده موفقیت آمیز بودن این فلسفه دارد ، چنانکه اثبات شده که هزینه توسعه این برنامه ها ، به مراتب کمتر از هزینه طراحی یک سامانه جدید است . در نهایت ، موفقیت F-15E در صحنه عملیات رزمی ، جریانی را پدید آورد که امکان گسترش آن به نسل پنجم و ششم جتهای رزمی را فراهم آورده است . برخی از ناظران نظامی معتقدند که گرچه برنامه FB-22 لغو گردید ، اما روسها درصدند تا در دهه آینده ، براساس پیکربندی سوخو-57 ، یک هواگرد تهاجمی با شناسه 'Su-64 یا با نامی مشابه را به دنیای هواگردهای رزمی معرفی نمایند ، همانطور که انتظار می رود تا چینی ها نیز توسعه گونه تهاجمی j-20 را در دستور کارخود قراردهند . بن پایه صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

سلام علیکم تمامی پستهای این تاپیک با ارائه یک تصویر بُرش خورده از اف-14 تامکت ، بازیابی گردید ( 1397/11/09 )

ایگل ضربتی چگونه یک جنگنده برتری هوایی به یک جنگنده/ بمب افکن ضربتی دوربرد تبدیل شد بخش نخست جت رزمی دو موتوره اف-15 ایگل ( عقاب) که نخستین پرواز خود را در سال 1976 تجربه نمود ، دومین جنگنده نسل چهار ، در کنار جت برتری هوایی اف-14 محسوب می شد که بطور دقیق ، 24 ماه پس از ورود بخدمت تامکت به خدمت رزمی در نیروی دریایی ، پروازهای عملیاتی خود را برای نیروی هوایی آغاز کرد . مورخان تاریخ هوانوردی معتقدند که ارتش آمریکا پس از عدم محقق شدن انتظارات نیروی دریایی و هوایی از جنگنده اف-4 در برابر جتهای نسل اول و دوم روسی نظیر میگ-17 ، 19 و 21 در جریان جنگ ویتنام ، در کنار انتشار گزارشهایی مبنی بر تلاش اتحاد جماهیر شوروی سابق در خصوص توسعه نسل جدیدی از جتهای برتری هوایی که بعدها در قالب میگ-23 و 25 نمود پیدا نمود ، درصدد برآمد تا یک پیکربندی رزمی جدید را که تضمین کننده برتری نظامی این کشور در برابر نیروی هوایی اتحاد شوروی بوده و در عین حال بتواند تهدیدات آینده را نیز خنثی سازد ، توسعه دهد . ازسوی دیگر ، بررسی توان رزمی جت افسانه ای میگ-25 فاکس بت که درآن زمان با سرعت غیر قابل تصور خود ( چیزی در حدود 3 ماخ ) عملیات شناسایی برفراز شبه جزیره سینا و همچنین قلمرو اسراییل را به اجرا می گذاشت و توجه به این واقعیت که تلاشهای مکرر IAF برای رهگیری این جت روسی بارها ناکام مانده بود ، باعث گردید تا تصمیم گیران پنتاگون ، بیش از گذشته ، نسبت به توانایی های روزافزون نیروی هوایی ارتش سرخ دچار نگرانی شده و همین امر منجر به تولد پیکربندی اف-15 گردید . طبیعتا" فلسفه طراحی ایگل در درجه نخست ، ایجاد پتانسیل لازم در ارتش ایالات متحده برای کسب برتری کامل هوایی و کنترل فضای نبرد در آسمان تعریف شد و این از جمله مشهوری که توسط طراحان ایگل دائما" تکرار می گردید (not a pound for the ground) کاملا عیان بود . بدین ترتیب ، اسکلت هوایی (بدنه هواپیما ) به گونه ای چیدمان شد که صرفا" برای رزم هوایی مناسب بود و به تقریب در ابتدای امر ، هیچ سامانه تخصصی برای اجرای حملات هوا به زمین بر روی ایگل نصب نشده بود . با توجه به موارد فوق ، اف-15 بعنوان یک جنگنده تخصصی برتری هوایی ، پس از ورود بخدمت ، کارنامه قابل قبولی را به نمایش گذاشت و علیرغم اینکه حضور آن در ویتنام ، بدلیل طولانی شدن اتمام برنامه و تولید آن ، میسر نشد ، اما نقطه اوج عملیات رزمی آن در ابتدای دهه هشتاد میلادی و در سازمان رزم نیروی هوایی اسراییل (IAF) رقم خورد . این مساله را می توان در رویارویی این جنگنده ( عملیات Mole Cricket 19 ) با جتهای نسل دوم و سوم روسی نیروی هوایی سوریه ( شامل میگ-23 و 23 ) بخوبی مشاهده نمود . واضح بود که ایگل به گونه ای طراحی و مسلح گردید که بتواند جتهای قدیمی روسی را بطور قاطع ، وارد چالش جدی نماید و این درگیری ها ( علیرغم ثبت گزارشهایی مبنی بر آسیب دیدن ایگلها در رزم هوایی ) نیز به عینه ، این مساله را به اثبات رساند . با این حال ، ایگل تا زمان معرفی ابررهگیر میگ-31 بعنوان نخستین جت نسل چهار روسی به سال 1981 ، سلطان بدون رقیب رزم هوایی بشمار می آمد ، اما با انتشار اخباری مبنی بر تمایل روسها برای صادرات گونه های خاصی از جتهای میگ-31 ( که هرگز صورت نگرفت . م ) و همچنین سوخو-27 که رقبای سرسختی برای اف-15 در رزم هوایی محسوب میشدند ، مزیت ایگل ، بتدریج رو به افول نهاد . با توجه به این وضعیت ، ارتش ایالات متحده که پس از جنگ ویتنام ، به شکل فزاینده ای به یک پیکربندی هوایی انعطاف پذیر رزمی برای اجرای حملات دوربرد هوا به زمین نیازمند شده بود ، بتدریج به ارتقاء و تغییر ماموریت ایگل علاقه مند شد . با این وصف ، مسیر برای تطبیق این نیازمندی ارتش با ویژگی های ذاتی اف-15 چندان هموار به نظر نمی رسید ، مضاف براینکه ، برخی براین اعتقاد قرارداشتند که هر چند اف-16 قابلیت اجرای حملات هوا به زمین را از ابتدای ورود بخدمت ، در خود می دید ، اما توانایی حمل مهمات کافی در بردهای طولانی را نداشت و این برای نیروی هوایی به یک معضل تبدیل شده بود . به همین منظور ، مک دانل داگلاس ، بعنوان شرکت توسعه دهنده ایده ایگل ، ماموریت پیدا کرد تا با توسعه نمونه اولیه اف-15 به گونه E ، قابلیت اجرای حملات دوربرد هوا به زمین را به این پیکربندی اضافه کند ، که این برنامه ، طرح اولیه ایگل را بطور کامل دچار تغییرات عمده نمود . ادامه دارد .................... پی نوشت : 1- تصاویر پستهای قدیمی این تاپیک بطور کامل بازیابی شد صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

حمله به دومر موقعیت مکانی پل دومر در چند کیلومتری هانوی ( پایتخت ویتنام شمالی ) یکی از کلیدی ترین مسیرهای ارتباطی این کشور برای دریافت ملزومات و عبور کاروان های پشتیبانی از چین و هایفونگ ( تنها بندر فعال ویتنام شمالی ) محسوب می شد و به همین دلیل ، در جریان جنگ ، بارها هدف حملات سنگین هوایی ، بویژه در طول عملیات موسوم به Rolling Thunder ( تندر غلتان ) قرار گرفت . بااین وصف ، این پل ، به اولین هدف برای مهمات هدایت دقیق نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ( 11 ماه مه 1972 ) تبدیل گردید . علیرغم برنامه ریزی های دقیق و همچنین استفاده از مهمات غیر هدایت شونده ، حملات هوایی 10 ماه مه چندان موفقیت آمیز ارزیابی نگردید ، در نتیجه ، نیروی هوایی تصمیم گرفت تا یک حمله مجدد را به فاصله 24 ساعت ، در دستور کار خود قراردهد . برنامه ریزان نظامی آمریکایی برای افزایش درصد موفقیت ، تصمیم گرفتند تا در این تهاجم هوایی ، از چهار فروند جنگنده- بمب افکن F-4D جمعی وینگ هشتم تاکتیکی مستقر در پایگاه نیروی هوایی سلطنتی تایلند که برای این حمله ، به شکل خاص ، به غلاف لیزری AN/AVQ-10 پیونایف مسلح شده بودند ، استفاده نماید . در این حمله ، سه فروند از چهارفروند جنگنده شرکت کننده ، به دو تیر مهمات هدایت دقیق 2000 پاوندی GBU-10 و چهارمی به دو تیر مهمات هدایت لیزری 3000 پاوندی GBU-11 ( ملقب به Fat Albert ) که پس از اصابت می توانست یک گودال به شعاع 41 فوت و عمق 13 فوت ایجاد کند ، مجهز می گردید ، ضمن اینکه این دسته چهارفروندی می بایست توسط یک دسته پروازی مشابه ، اسکورت می شد . با این حال ، بدلیل تراکم آتشبارهای دفاع هوایی مستقر در منطقه ، آرایش تهاجمی نیروی هوایی شامل بمب افکن ها ، اسکورت هوایی و جتهای حامل چف برهم خورد و در زمان حمله ، بمب افکن ها بالاجبار به تنهایی وارد عمل شدند . اما از بخت خوشایند نیروی هوایی ، شبکه دفاع هوایی ویتنام شمالی ، این دسته پروازی را ( بدلیل تعداد اندک هواگردها در مقایسه با حملات قبلی ) با دسته پروازی شناسایی اشتباه گرفت و به همین دلیل خدمه خوش شانس فانتوم های دی با یک آرایش فشرده وارد برد شلیک شده و بدون آنکه با واکنش شدید ویتنامی ها روبرو شوند ، با 8 تیر مهمات سنگین هدایت لیزری ، دو دهانه پل را هدف قرارداده و منهدم نمودند. شدت این حمله تا اندازه ای بود که پل فوق الذکر ، برای یکسال ، بلااستفاده ماند . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

سلام علیکم پترن استتار عکس فوق که چندان با فیترهای افغانی همخوانی ندارد ، بخصوص در بخش جلویی کابین ، با این حال در اصل موضوع مورد بحث چندان تفاوتی به نظرم بوجود نمی آورد . ضمن اینکه نشان ملی افغانستان در دوران جدید ، روی سکان عمودی ، همچنان با تغییراتی کمی نسبت به گذشته ، همچنان دایره ای هست و پرچم به شکل مرسوم در این بخش حک نشده

شبکه پدافند هوایی ارتش ونزوئلا و نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، یک چالش جدید بخش دوم و آخر با توجه به مواردی که در بخش نخست مورد توجه قرار گرفت ، درصورتی که پنتاگون بدنبال اقدام نظامی برعلیه کاراکاس باشد ، تنها هواگرد مناسب برای رودرویی با نیروی هوایی ونزوئلا و همچنین شبکه دفاع هوایی این کشور ، جنگنده برتری هوایی اف-22 رپتور خواهد بود . علت چنین انتخابی را میتوان به قابلیتهای جنگنده اف-22 در حوزه اجرای عملیات رزمی در ارتفاع بالا دانست که این خود بدلیل پیشرانه پرقدرت F119 است که به تقریب دو برابر پیشرانه های جنگنده اف-16 توان خروجی تولید می کند . علاوه براین ، ویژگی های رادار نصب شده بر روی این جنگنده بدان اجازه میدهد تا درفضایی وارد عمل شود که درآن ، سامانه های رزمی نسل چهارمی نظیر اف-18 و اف-15 آسیب پذیری افزون تری را به نمایش می گذارند ، مضاف براینکه ناظران نظامی معتقدند که جنگنده جدید تر اف-35 بعنوان یک جت نسل پنج سبک تر ، خفاکاری افزون تری را درمقایسه با رپتور ، در اختیار نیروی مهاجم قرار خواهد داد ،اما کاربرد آن در این منطقه ، حساسیت زا محسوب میگردد. علیرغم چنین وضعیتی ، رپتور بعنوان جنگنده برتری هوایی نسل5 ، با برخورداری از توانمندی های پیشرفته هوا به هوا ، رادار قدرتمند AESA ، سامانه های جنگ الکترونیک ، پیشرانه های مجهز به خروجی های بردار رانش و همچنین برد طولانی که نیازآنها به سوخت گیری هوایی را در منطقه آمریکای جنوبی را کاهش میدهد ، به گزینه ایده آل برای اجرای عملیات رزمی تبدیل شده است . در حوزه مهمات محمول جتهای دو طرف ، در حالی که موشک هوابه هوای AIM-120C بلحاظ برد موثر که توسط بخش عمده ای از جتهای آمریکایی مورد استفاده قرار میگیرد ، به سختی قابل مقایسه با مهمات محمول سوخوهای ونزوئلایی هستند ، اما تجهیز رپتورها به مهمات AIM-120D با برد 180 کیلومتر ، می توانند فراتر از برد درگیری جنگنده های ونزوئلا ، وارد عمل شوند . از سویی دیگر ، پنهانکاری خیره کننده اف-22 به گونه ای است که کار برای جتهای مدافع بسیار سخت خواهد شد و این مزیت قابل توجهی برای رپتور به نظر می رسد ، در حالی که با حضور عملیاتی سامانه S-300VM ، امکان کشف رپتور در بردهای طولانی برای ونزوئلا فراهم میشود و این ، شانس نیروی هوایی مدافع برای کشف سریعتر مهاجمان ( در صورت لینک شدن دفاع هوایی و جتهای نیروی هوایی ) و قفل راداری را افزون تر خواهد نمود . در چنین شرایطی ، با توجه به مانورپذیری بالای هر دو جنگنده و کاربرد سامانه های پیشرفته جنگ الکترونیک ، قابلیت بقاء آنها در بردهای زیاد ، به نظر بیشتر خواهد شد ، هرچند احتمال نفوذ رپتور به داخل شبکه دفاع هوایی ونزوئلا با ضریب بیشتری قابل تحلیل خواهد بود . با تامین پوشش هوایی از سوی رپتورها ، اینک بمب افکن های سنگین نیروی هوایی ارتش ایالات متحده (B-1B Lancer و B-52 Stratofortress ) قادر خواهند بود تا اجرای حملات دورایستای دقیق را با استفاده از موشکهای کروز بر علیه اهداف مشخص در عمق خاک ونزوئلا ، بخصوص سایتهای موشکهای زمین به هوا در دستور کار خود قرار دهند . به اعتقاد برخی تحلیلگران نظامی ، جنگ افزارهای متعارفی نظیر AGM-86 با برد چند هزار کیلومتری ، استخوان بندی حملات دورایستای آمریکایی ها محسوب میشوند ، اما حضور سامانه هایی نظیر S-300VM و Patsir-S1 در صورت استفاده مناسب ، میتواند به دفع شدن بخشی از حملات منجر شود . هر چند در طولانی مدت ، تضعیف شبکه دفاعی هوایی ونزوئلا ، معضلی جدی را پدید خواهد آورد . بعنوان مثال ، هر بمب افکن بی-52 ، در هر راید ، می تواند حداقل 20 تیر موشک کروز را بسوی اهداف از پیش تعیین شده شلیک نماید و درصورتی که یک صورتبندی چند فروندی وارد عمل شوند ، امکان تضعیف شدید دفاع هوایی ونزوئلا تا حد زیادی افزایش خواهد یافت ، چنانکه به اعتقاد برخی ناظران نظامی ، پایگاه های هوایی که سوخو-30 های نیروی هوایی ونزوئلا در آن مستقر هستند ، در لیست اهداف بالقوه برای حمله قرار دارند و این حقیقت نیز قابل توجه است که تراکم دفاع هوایی این پایگاه ها هرگز قابل مقایسه با همتایان روسی یا کره شمالی به نظر نمی رسد. به اعتقاد نویسنده ، در هر شرایطی ، ارتش ونزوئلا قادر نخواهد بود تا بطور کامل با چنین حملاتی مقابله کند ، هر چند امکان ایجاد اخلال و کاهش ضربه را خواهد داشت . به گفته تحلیلگران نظامی ، گرچه سامانه های پدافند هوایی مدافعان ، نظیر S-300VM و یا BuK-M2 بدلیل تحرک پذیری بالا ، آسیب کمتری را متحمل خواهند شد ، اما حضور قطعی هواگردهایی نظیر E-3 و تمرکز ماهواره های نظامی بر این کشور ، کار را برمدافعان بسیار سخت خواهد کرد ، بخصوص اینکه بر خلاف روسها یا ارتش کره شمالی ، ونزوئلا فاقد شبکه تونل های زیرزمینی مناسب بوده و با توجه به ایجاد برتری هوایی توسط رپتورها و حملات هوایی بمب افکن های سنگین بر علیه فرودگاههای نظامی این کشور ، هواگردهایی نظیر F-15E در ارتفاع پایین تری میتواند دست به اجرای حملات ضربتی دقیق تر زنند . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 بن پایه

سلام علیکم وقتی که حتی دشمنت ، لب به تحسین باز میکند ارتشبد استنلی مک کریستال ( سمت راست ) / سرلشکر پاسدار حاج قاسم سلیمانی (سمت چپ ) «استنلی مک کریستال» در مجله «فارین پالیسی» ادعا کرده که از عواقب سیاسی این کار ترسیده است. او در توضیح موقعیت خود گفته است: «در یک شب ماه ژانویه در سال 2007، من شاهد ورود یک ستون نظامی ایران به شمال عراق بودم. فرمانده ستون نظامی ایران، قاسم سلیمانی بود». این درست همان جایی است که ژنرال آمریکایی ادعا کرده می‌توانسته دستور شلیک دهد. «اما تصمیم گرفتم به جای تیراندازی به طرف ستون نظامی ایران، آنها را تحت نظر بگیریم. این ستون نظامی به شهر اربیل در استان سلیمانیه عراق رسید و سردار سلیمانی در تاریکی هوا از نیروهای خود جدا شد». بقیه اش در این لینک

سلام علیکم حقیقتش این هست که الان سپاه (بدون تعارف ) ، عملیاتی بودن سوخو-22 ها را مدیون نگهداری این هواگردهای فراری توسط نیروی هوایی هست . تا جایی که اطلاع دارم ، وقتی قرار هست تا هواگرد گراند شده ( زمین گیر ) را بعد از چندین سال ، مجدد عملیاتی کنند ، تیم فنی ارزیاب اول برآورد میکند که این هواپیما ارزش اورهال و هزینه کردن را دارد یا خیر . اگر هواگرد مورد نظر در شرایط خوبی نگهداری شده باشد ، تیم فنی نظر خودش را میدهد ، بعد برای اورهال کامل تصمیم گیری میشود . گفته میشود این فیتر عراقی بعد از تحویل به نیروی هوایی سپاه از سمت ارتش هست ضمن اینکه قبل از ورود سپاه برای اورهال فیترها ، این نیروی هوایی ارتش بود که در ژوییه 1993 برای اورهال سوخو-22 دست به کار شد ، اول هم از اوکرایینی ها دعوت کردند ، تصور می کنم تا 10 فروند هم اورهال شد ولی بدلایل نامعلوم ، از اواخر 1994 کل برنامه لغو شد ( ظاهرا بازنشستگی عجیب تعداد قابل توجهی از پرسنل فنی در نیروی هوایی " به گفته ب.ت " علت این امر بوده!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! بعد ازاین وقایع ، سال 1996 بود که نیروی هوایی از طریق سلسله مراتب فیترها را تحویل نیروی هوایی سپاه داد و صها با کمک تکنسین های سوری بتدریج این هواگردها را عملیاتی کرد تا امروز حالا سئوال این هست ، فیترها نزدیک به 21 سال دست ارتش بودند ، اگرقرار به عدم نگهداری درست بود ، الان چیزی از فیترها برای اورهال وجود نداشت که دوستان در سپاه بتوانند آن را مجدد اورهال کنند . پی نوشت : 1- تشریح وضعیت نیروی هوایی ، حوصله و وقت مشخصی را نیاز دارد ولی معتقدم که مشکل اصلی ما از سمت نیرو نیست ، دوستانی که در ستاد کل مسئولیت دارند و اطلاعات آنها به مراتب از ما و سایرین فعال در فضای مجازی بیشتر هست ، در این زمینه باید بیشتر توجه داشته باشند . 2- این وضعیت موجود برای ارتش ، هر جنبه منفی داشته باشد ، یک جنبه مثبت دارد و آن ، تلاش برای حفظ تجهیزات موجود هست .

دفاع هوایی بولیواری شبکه پدافند هوایی ارتش ونزوئلا و نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، یک چالش جدید بخش یکم در حالی که تنش ها میان ایالات متحده و ونزوئلا ، بواسطه تحولات داخلی این کشور ، رو به فزونی گرفته ، کارشناسان نظامی ، بتدریج امکان احتمالی اقدام نظامی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده علیه این دولت آمریکای جنوبی را مورد بررسی قرار میدهند ، با این وصف ، به اعتقاد بخشی ازاین کارشناسان ، یکی از موانع اصلی این اقدام را میتوان در ساختار شبکه پدافند هوایی ارتش این کشور جستجو نمود . در چند سال گذشته ، کاراکاس با استفاده از درآمدهای حاصله از فروش نفت ، برنامه ریزی های گسترده ای برای ایجاد یک سازمان دفاعی پیشرفته را در دستور کار خود نهاد که این برنامه ، بر دو محور بسترسازی برای خرید و بکارگیری جنگنده های برتری هوایی و همچنین کسب فناوری لازم برای فراهم نمودن یک ساختار دفاع هوایی پیشرفته قرار گرفت . به اعتقاد ناظران نظامی ،علت اصلی این اقدام از سوی دولت کاراکاس ، پدید آوردن یک پوشش دفاع هوایی قدرتمند ، قبل از هرگونه اقدام از سوی کشورهای همجوار که به شکل مرتب به سخت افزارهای پیشرفته مسلح می شدند ، تحلیل می گردید . به همین منظور، پس از انعقاد قراردادهای گسترده با شرکتهای روسی ، اینک ارتش ونزوئلا به سامانه های پیشرفته دفاع هوایی میانبرد BuK-M2 ، سامانه های دفاع هوایی دوربرد S-300VM و همچنین جتهای برتری هوایی Su-30 با قابلیت حمل به روزترین مهمات دورایستای موجود نظیر موشکهای هوابه هوای دوربرد R-27ER ( بابرد 130 کیلومتر ) و R-77 ( بابرد 110 کیلومتر ) مسلح شده بود که در مقایسه با گذشته ، توانمندیهای بیشتری را در اختیار آن قرار میداد . از یک نظر ، نیروی هوایی ونزوئلا ، موفق شد تا یکی از پیشرفته ترین پیکر بندی های رزمی روسی نظیر Su-30MK2 را در سازمان رزم نیروی هوایی خود بکارگیرد که با توجه به طیف متنوع حسگرها ، سامانه های جنگ الکترونیک و همچنین اویونیک مورد استفاده در آن ، وزنه قابل توجهی در ارتش این کشور بشمار می آید که توانایی رویارویی با حملات احتمالی از سوی جتهای آمریکایی ( به استثنای اف-22) را بدان می بخشد . تعداد و بلوک فالکون های تحویلی به نیروی هوایی ونزوئلا اسکادرانهای اف-16 نیروی هوایی ونزوئلا علاوه براین ، نیروی هوایی ونزوئلا ، ناوگان کوچکی از جنگنده های اف-16 آمریکایی را پس از انقلاب بولیواری ، همچنان حفظ نموده ، هر چند بدلیل عدم پشتیبانی شرکت سازنده از این جتها ، وضعیت رزمی آنها بطور کامل مشخص نیست . در حوزه دفاع هوایی ، ارتش ونزوئلا در سالهای گذشته ، موفق شده بود تا سامانه های قدیمی S-125 خود را بطور کامل ارتقاء دهد که برخی براین اعتقاد قراردارند که اس-125 بصورت بالقوه ، مرگ آوری مشخصی بر علیه اهداف پروازی در ارتفاع کم تا میانبرد را دارد ، ضمن اینکه تعداد قابل توجهی از این سامانه ، بصورت عملیاتی ، در حال خدمت است . با توجه به موارد فوق الذکر ، برای ارتش ایالات متحده که تا کنون با یک ساختار دفاع هوایی منسجم که قابلیت ایجاد غافلگیری را برعلیه نیروی هوایی این کشور از دوران پس از جنگ ویتنام داشته باشد ( عراق ، یوگسلاوی ، لیبی از دهه 50 و برخی از کشورها از دهه 60 میلادی ) مواجهه نداشته ، رویارویی با نیروی هوایی و پدافند ونزوئلا یک سرفصل کاملا جدید بشمارمی آید . برخی ناظران نظامی معتقدند که بخش عمده ای از جتهای رزمی نیروی هوایی آمریکا از جمله سوپر هورنت و ایگل ، درصورت مواجهه مستقیم با جتهای نسل ‘4+ روسی نظیر Su-30MK2 با یک چالش اساسی مواجه خواهند شد ، هر چند این دسته از کارشناسان معتقدند که با ورود جنگنده های ارتقاء یافته ای نظیر F-15X تا سال 2020 این روند تغییرات زیادی را بخود خواهد دید . علاوه براین ، دسته ای دیگر از ناظران نظامی براین باور قراردارند که ارتقاء های صورت پذیرفته برروی جتهای نسل چهار ، به گونه ای نیست که قابلیت مواجه با سامانه های جدید روسی را بدانها داده باشد ، تا جایی که حضور سیستم های پیشرفته ای نظیر S-300VM و BuK-M2 ، احتمالا" به یک مانع جدی برای ناوگان مهاجم مبدل خواهد شد . بن پایه پی نوشت : 1- سنت میلیتاری از گذشته تا حال حاضر ، بحث و بررسی حول محور رویدادهای نظامی داخلی و خارجی بوده و خواهد بود . 2- تحلیل های فوق الذکر ، صرفا" نظر نویسنده متن محسوب میشود و الزاما" قابل تایید و یا رّد نخواهد بود . 3- تمامی تصاویر پستهای قدیمی ، بازیابی شدند صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

مهمات هدایت دقیق SPICE ، محصولی از رافائل پیرو استفاده نیروی هوایی رژیم عبری از مهمات دورایستای Spice ، کارشناسان براساس اطلاعات موجود ، معتقدند که این مهمات هوشمند ، قابلیت ناوبری خودکار و به تبع آن ، انهدام اهداف مورد نظر در یک برد 60 کیلومتری را داراست . بنابرادعای شرکت سازنده ، Spice-1000 با توجه به اضافه شدن یک مجموعه بال ، به یک مهمات سُرشی هدایت دقیق تبدیل شده است که برد بیشتری را بدان میدهد . هر دو گونه تولید شده ازاین مهمات هدایت دقیق (Spice-2000 و Spice-1000 ) با انعطاف پذیری فوق العاده ای می تواند بر روی طیف گسترده ای از جتهای رزمی تک سرنشینه و دو سرنشینه مورد استفاده قرارگیرد ، بدون آنکه هواگردهای مورد نظر ، نیازی به اصلاح خاصی داشته باشند . این مهمات هدایت دقیق ، به شکل موفقیت آمیزی برروی جنگنده های اف-15 ، اف-16 و تورنادو مورد آزمایش قرارگرفته و تا کنون در دو نیرو ( اسراییل و یونان ) بصورت عملیاتی در حال خدمت است . در سال 2003 نیز ، نیروی هوایی یونان از قصد خود برای خرید حداقل 200 تیر از گونه Spice 1000 و 100 تیر از گونه Spice 2000 خبرداد . رافائل مدعی است که این مهمات جدید قابلیت شلیک در شرایط همه گونه آب و هوایی ( روز / شب ، آب و هوای نامطلوب ) را با استفاده از دو جستجوگر CCD / IIR و همچنین الگوریتم های پیشرفته تطبیق منظر ، را در اختیار کاربران خواهد گذاشت . به گفته مقامات این شرکت ، جستجوگر Spice در نزدیکترین فاصله ممکن ، هدف را شناسایی و آن را به شکل کاملا هوشمند با دیتای موجود در حافظه خود ، مطابقت داده و به همین دلیل ، خطای احتمالی ناشی از اخلال در GPS را تا حد ممکن ، کاهش دهد . فاز یکم حمله فاز دوم ، روانه سازی مهمات بدون ورود به رینگ آتشبار دفاع هوایی ( مربع سبز نقطه رها سازی مهمات ، مربع زرد ،جت حامل مهمات ) علاوه براین ، مسیر شلیک ( پرتاب) Spice با توجه به ماهیت هدف ، به گونه ای برنامه ریزی میشود که بهترین زاویه شیب با هدف وارد کردن حداکثر خسارت ، تعیین گردد . رافائل مدعی است که مهمات Spice می تواند بصورت کاملا مستقل ، نیمه خودکار و حتی بصورت دستی از طریق یک خط ارتباط داده ای امن بسوی هدف روانه گردد . در صورتی که کاربر بعلت بدی شرایط جوی و یا تراکم شدید اختلال مدافعان ، نتواند بخوبی هدف را شناسایی کند ، مهمات فوق الذکر بصورت خودکار بسمت هدف حرکت خواهد کرد . ضمن اینکه وجود حالت دستی برای این مهمات هوشمند ، این امکان را برای کاربر فراهم میکند تا مهمات مورد نظر رااز حداکثر برد خود ، به منظور کاهش ریسک برخورد با حلقه پدافند هوایی رها نماید . پی نوشت : به تصاویر رها سازی این مهمات دقت کنید ، سیالیت و انعطاف پذیری فوق العاده نیروی هوایی در وارد کردن ضربات دقیق ( به اصطلاح جراحی شده ) در اینجا بخوبی به نمایش گذاشته شده است صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

سلام علیکم ظاهرا مهمات مصرفی ، دلیله نبوده !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! مهمات مورد استفاده ( اگر عکس صحت داشته باشد ) مهمات 1000-Spice پیکربندی شلیک :F-16I یا F-15I از 2003 وارد زرادخانه نیروی هوایی اسراییل شده پی نوشت : ظاهرا برنامه ریزهای نظامی IAF ، خطر را واقعا" حس کردند !!!!!

شبکه دفاع هوایی سوریه ، چالش جدید یا ادامه روند گذشته آیا تعادل قدرت در فضای هوایی سوریه در حال تغییر است ؟ در بیستم ژانویه 2019 ، نیروی هوایی اسراییل (IAF) در ادامه اقدامات و تحرکات نظامی خود برای تضعیف تلاش های ایران برای تثبیت حضور نامحسوس خود در سوریه ، باردیگر ، حملات هوایی غافلگیرانه ای را به موقعیتهای مشخصی در جنوب دمشق در دستور کار خود قرار داد . با این حال خبرهای اولیه حاکی از آن است که دفاع هوایی سوریه ، موفق شده تا حداقل 7 موشک مهاجم را پیش از رسیدن به اهداف مورد نظر ، رهگیری و منهدم نماید . در جریان این حملات ، چهار فروند جنگنده / بمب افکن چند ماموریته نسل چهار اف-16 نیروی هوایی اسراییل که هسته اصلی ناوگان تهاجمی این نیرو را تشکیل می دهند ، نقاط از پیش تعیین شده ای رامورد اصابت مهمات محمول خود قرار دادند . اگرچه مهمات مورد استفاده در این سری از حملات ، هنوز ناشناخته باقی مانده ( گفته می شود که مهمات شلیک شده ، جنگ افزار هوا به سطح دلیله است . م ) ، اما تصاویر و فیلم های منتشر شده از دقت اصابت ، نشان می دهد که بطور قطع ، یکی از گونه های مهمات هدایت دقیق دورایستا موجود در زرادخانه IAF مورد استفاده قرار گرفته است . در جریان این حملات ، جتهای عبری ، در بردی فراتر از محدوده موثر آتشبارهای دفاع هوایی سوریه و از فراز دریای مدیترانه ، اقدام به شلیک نمودند، هر چند سامانه های دفاع هوایی BuK-M2 و همچنین پانسیرهای سوری که از سوی روسیه در اختیار این کشور قرار گرفته است ، با هدف دفاع از محدوده فرودگاه و جلوگیری از وارد آمدن تلفات ، دست به اقدام متقابل زدند . اما آنچه که دراین میان جالب توجه به نظر می رسد ، علاقه روزافزون نیروی هوایی عبری به استفاده از مهمات دورایستا برای حمله به اهداف راهبردی در عمق خاک سوریه ( به جای اعزام جتهای رزمی به درون سوریه و حمله با مهمات ارزان قیمت غیر هدایت شونده ) است . به نظر می رسد که برنامه ریزان نظامی IAF به این نتیجه رسیده اند که شبکه دفاع هوایی سوریه همچنان درحال توسعه است و بتدریج ریسک حمله افزایش پیدا خواهد کرد . از سویی دیگر ، فضای هوایی لبنان ، محبوب ترین کریدور موجود برای اجرای حملات دورایستا بر علیه سوریه بشمارمی رود ، تا جایی که برخی از نظامیان ارشد آمریکایی حاضر در منطقه معتقدند که حداقل در ماه های اخیر ، IAF بارها ازفضای هوایی لبنان برای حمله یا اجرای عملیات اطلاعاتی بر علیه سوریه ، استفاده نموده است . به گفته این نظامیان ارشد ، نیروی هوایی اسراییل با مشابه سازی سیگنالهای ارسالی ترانسپاندرهای آمریکایی ( یک مورد در بهار 2018 ) به راحتی از فضای هوایی عراق و اردن برای حمله به سوریه استفاده نموده اند . تاکتیکهای متنوعی تری نیز در دستور کار IAF قرار دارد ، چنانکه خدمه هوایی عبری با استفاده از هرج و مرج فعلی در سوریه و عدم پوشش کامل فضای هوایی این کشور ، با قرارگرفتن در پوشش راداری هواگردهای در حال پرواز در منطقه ( بعنوان مثال ، حادثه ساقط شدن هواگرد شناسایی روسی IL-20) اقدام به اجرای حملات نفوذی بداخل خاک سوریه می نمایند . بااین حال ، علیرغم حملات دائمی نیروی هوایی اسراییل به شبکه در حال توسعه دفاع هوایی سوریها ، ظاهرا" تقویت این نیرو در دستور کار روسها قراردارد و همین امر موجب شده تا تناوب حملات ، حتی بصورت دورایستا از سوی IAF کاهش محسوسی را بخود ببینید . از یک نظر ، تحویل سامانه های دفاع هوایی BuK-M2 و پس ازآن پانسیر که هم اکنون ، بصورت فعال در حال خدمت است و دورنمای تحویل کامل سامانه های S-300PMU-2 ( که هنوز مشخص نیست بطور کامل عملیاتی شده یا خیر ) ، زنگ خطر را رسما "برای IAF بصدا در آورده و این خود نیازمند تغییر استراتژی و تاکتیک ها از سوی این نیرو خواهد بود . در سوی دیگر ماجرا ، نیروی هوایی سوریه که تا میانه دهه 70 میلادی ، با کمک های اتحاد شوروی ، پابه پای IAF بلحاظ سخت افزاری رشد می نمود ، با قطع کمک ها و سپس فروپاشی اتحاد شوروی ، توان خود رابرای ایجاد بالانس قدرت از دست داد و علاوه براین ، عدم فروش جتهای رهگیری نظیر میگ-31 ( که با فشار لابی اسراییل صورت گرفت ) موجب گردید تا سوریها ، تدریجا" کاربرد تاکتیکهای نامتقارن ( ایجاد یک شبکه وسیع و در عین حال متراکم دفاع هوایی ) را در دستور کار خود قرار دهند . در مجموع ، هراندازه این شبکه دفاع هوایی ، توسعه پیدا کند ( همانطور که در حادثه ساقط شدن اف-16 عبری مشاهده شد ) ریسک حمله به درون خاک سوریه برای IAF افزایش پیدا خواهد کرد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 پی نوشت : به عبارات رنگی شده دقت کنید . بن پایه

البته تا اینجا فقط یک ادعاست موارد مشخص شده چی ممکن هست باشند ؟؟ مورد میانه تصویر ، از این زاویه شبیه به رادار نصب شده روی خودرو است ، دو تای بالایی و پایینی هم به نظر می رسد خودروی حمل موشک باشد !!!!!!!

سلام علیکم تصاویر ماهواره ای اهدافی که امروز ( 21 ژانویه 2019) توسط IAF هدف قرار گرفت هاآرتز مدعی هست به نقل از نیروی هوایی اسراییل که اهداف غیر سوری بودند ولی مستنداتی ارائه نشده

آذرخشی از مالایا نیروی هوایی سنگاپور بدنبال خرید اف-35 ، جایگزینی برای اف-16 یا برنامه ریزی برای گسترش ناوگان رزمی وزارت دفاع سنگاپور در روزهای اخیر ( ژانویه 2019) به شکل رسمی از قصد خود برای خرید جنگنده نسل پنجم اف-35 با هدف ارتقاء قابلیتهای رزم هوایی ، پرده برداری نمود که در صورت تحقق این امر و به احتمال بسیار زیاد ، قرارداد منعقده میان دوطرف ، به اولین قرارداد فروش لایتینینگ به یکی از کشورهای جنوب شرق آسیا تبدیل خواهد شد . از یک نظر ، نیروی هوایی سنگاپور ، سابقه ای طولانی در استفاده عملیاتی از جتهای غربی را بخود می بیند و در حال حاضر نزدیک به 60 فروند جنگنده سبک F-16C را در نقش پشتیبانی از جتهای سنگین تر F-15SG مور استفاده قرار میدهد . تعداد و بلوک اف-16 های فروخته شده به نیروی هوایی سنگاپور اما ، در حالی که فالکون ، بعنوان یک پیکربندی رزمی ، به شکل گسترده ای به شرق آسیا صادر شده و مشتریان متعددی نیز هم اکنون آن را بکار گرفته اند ،اما صدور فناوری پیشرفته ای نظیر جتهای F-15SG به این منطقه که قابلیت دوگانه و ارزشمند اعمال برتری هوایی و اجرای ماموریتهای ضربتی دوربرد را توامان در اختیار دارد ، حاکی ازآن است که ایالات متحده ، در یک بحران احتمالی ، حساب ویژه ای بر روی نیروی هوایی سنگاپور برای خنثی نمودن تهدیدات بازکرده است . مضاف براینکه نیروی هوایی این کشور ، پس از تحویل کامل ایگلها ، از یک نیروی کوچک مسلح به جتهای دو موتوره سبک F-5E که پیش ازاین در جریان یک برنامه ارتقاء ، توانایی حمل مهمات هوابه هوای دوربرد AIM-120 را یافته اند ، به یک نیروی راهبردی که بصورت قابل توجهی قابلیت اجرای حملات دوربرد را خواهد داشت ، تبدیل میشود . وزیر دفاع سنگاپور ، "نگ انگ هن " در این ارتباط ، وزیر دفاع سنگاپور ، "نگ انگ هن " پیشتر در ژوئیه 2018 اعلام نمود که این کشور بدنبال یک گزینه جایگزین برای اف-16 های عملیاتی نیرو بعنوان یک مکمل سبک است . وی در خصوص قراردادهای نظامی که قرار است در آینده به اجرا درآید ، چنین پاسخ داد که اف-16 ، بتدریج تا سال 2030 می بایست با یک پیکربندی پیشرفته تر جایگزین شود ، اما جایگزینی به معنای این نیست که فالکون ها از رده عملیاتی خارج خواهند شد ، بلکه یک بازه 8 تا 10 ساله برای تثبیت فناوری های جدید تر در نیروی هوایی موردنیاز است که این خلاء با حضور اف-16 جبران خواهد شد . در این خصوص ، وی معتقد است که " شما باید ابتدا بدانید که چه پیکربندی احتیاج دارید ، نیازمندی های شما چه ماهیتی دارد ، و اینکه به چه شیوه ای قصد دارید تا خدمه هوایی را با استانداردهای روز آموزش دهید ، بویژه اینکه بدلیل ماهیت جغرافیایی سنگاپور ( یک کشور جزیره ای ) ، بخش عمده ای از آموزش ها در شرایط جوی نامناسب و برفراز آب قرار است صورت پذیرد . بدین ترتیب ، درصورت فروش جتهای نسل پنجم F-35A به سنگاپور که هم اینک به حسگرها و سامانه جنگ الکترونیک پیشرفته مجهزاست ، یک پیشرفت اساسی در نیروی هوایی این کشور ، در مقایسه با جتهای آنالوگ اف-16 سی صورت خواهد گرفت . ضمن اینکه برخی خبرهای حاکی ازآن است که سنگاپور به خرید گونه F-35B با توانایی نشست و برخاست کوتاه (STOVL) از باندهای کوتاه یا ناآماده نیز علاقه مند شده که از یک نظر یک دارایی ارزشمند با توجه به فضای محدود موجود در این کشور برای احداث فرودگاه های نظامی خواهد بود . با این وصف ، آیا امکان جایگزینی اف-35 با اف-16 های موجود وجود دارد یا اینکه فالکون ها ، همچنان به خدمت رزمی خود ادامه میدهند ، هنوز در پرده ای از ابهام قرار دارد . F-16V ضمن اینکه خبرهای غیررسمی نیز حاکی ازآن است که این نیرو قصد دارد تا تمامی فالکون های خود را به استاندارد F-16V ( یک جت رزمی نسل +4 که احتمالا"قابل مقایسه با فناوری مورد استفاده در اف-35 است ) بروزرسانی نماید واین احتمال ادامه خدمت این جنگنده را تا سال 2030 قوت می بخشد . در نتیجه ، اگر این دو برنامه به موازات یکدیگر انجام پذیرد ، نیروی هوایی سنگاپور با یک جهش بزرگ ، خود را با نیازمندیهای رزمی قرن بیست و یکم تطبیق خواهد داد . پی نوشت : 1- نکته جالب این متن ، تلاش یک کشور کوچک جنوب شرق آسیا ، برای افزایش توانمندی های ضربتی دوربرد ( بدون آنکه تهدید خاصی متوجه آن باشد ) هست . 2- نیروی هوایی ، پایه ، اساس و بنیاد جنگ در قرن بیست و یکم محسوب میشود و تنها سازمان های مسلحی قادرند موجودیت خود رابعنوان سازمان های غالب ( پیروز ) تثبیت کنند که به تقویت این نیرو بشکل جدّی اهتمام ورزند . 3- به ارتقاء پیکربندی اف-5 در نیروی هوایی سنگاپور دقت کنید که به چه شکل ، یک جت دهه 50 میلادی ، با یک ارتقاء منطقی ، به یک هواگرد رزمی در دودهه نخست قرن بیست و یکم ( نزدیک به 50 سال خدمت ) تبدیل شده است . بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9