نفس های آتشین اژدهای چینی پیشرفت در توربوفن های چینی ، کاهش وابستگی به پیشرانه های روسی باورود بخدمت جت پنهانکار چینی جی-20 در بهار 2017 ، نیروی هوایی این کشور ازهواگرد سرنشین دار برتری هوایی نسل پنجم محصول شرکت چنگدو رونمایی نمود که از یک نظر تنها جت رزمی نسل پنجم با قابلیت پنهانکاری خارج از ایالات متحده بشمار می آمد که درواقع به سمبلی برجسته از تولید هواگرد های نظامی در شرق آسیا تبدیل گردید .این جت رزمی که در حقیقت امر یک جنگنده برتری هوایی سنگین وزن محسوب میشود ، بنا بر برخی تحلیل ها قرار بود تا جانشین جت J-11B شود که در دهه گذشته ، استخوان بندی اصلی ناوگان نیروی هوایی چین را تشکیل میداد و بعنوان گونه آنالوگ از جنگنده اف-22 نیروی هوایی آمریکا با همان نقش محوله به رپتور نیزمحسوب میشد ، گردد . با این وجود و علیرغم اینکه طراحان جی-20 در تلاش بودند تا آخرین فناوری های توسعه یافته یا مکتسبه از حسگرها تا تسلیحات را بااین طرح تطبیق دهند و در کنارآن از همه تجارب موجود برای طراحی پیکربندی هوایی ( AIR-FRAME) با هدف کاهش سطح مقطع راداری استفاده نمایند ، اما یک کمبود قابل توجه همواره تولید این گونه جدید را با دشواری روبرو نموده بود و آن اتکاء غیر قابل اجتناب جی-20 به پیشرانه های روسی AL-31FM2 بود . راست : AL-31FM2 .... چپ : WS-10A این پیشرانه ها برای نخستین بار درسال 2014 به نیروی هوایی روسیه تحویل داده شدند تا بر روی جت ضربتی نسل ++4 سوخو-34 مورد استفاده قرار گیرند . این پیشرانه که درواقع مشابهت بسیار زیادی با پیشرانه AL-41F-1 جت سوخو-35 داشت ، به چین صادر شد ، در حالی که با تغییر در یکسری از مشخصات ، قدرت رانش بیشتری را در اختیار نیروی هوایی این کشور می گذاشت . با توجه به این محدودیت، شرکتهای چینی از همان زمان تلاشهای گسترده ای برای توسعه موتور بومی به منظور استفاده در جی-20 را در دستور کار خود قرار دادند که درنهایت به دو محصول WS-10 و WS-15 منتهی گردید . راست : WS-15 ..... چپ : ساترن AL-41F1A در واقع ، فلسفه توسعه پیشرانه WS-10 را میتوان در هدف چینی ها برای تولید انبوه جتهای نسل چهار برای نیروی هوایی بخصوص جتهای تک موتوره سبک J-10B و همچنین جنگنده های چند ماموریته سنگین تر دو موتوره J-15 جستجونمود . در این فرآیند ، پیشرانه WS-10B تولید شد که نسبت به گونه های اولیه ، پیشرفت قابل ملاحضه ای را بخود میدید و به همین دلیل در سال 2019 تصمیم براین شد تا این موتور به برنامه جی-20 اضافه گردد . به اعتقاد ناظران نظامی ، این پیشرانه چینی ، قابیلتهای مشابهی را در مقایسه با پیشرانه های روسی AL-31FM2 از خود نشان می دهند و همین امر نیز باعث میشود تا این تحلیل بوجود آید که بتدریج تمامی اسکادرانهایی که قرار است به جی-20 مجهز گردد ، از پیشرانه های بومی استفاده نمایند . نسل بعدی این موتورها ، یعنی WS-10G براساس گزارشهای موجود 9درصد قدرت رانش بیشتری را در کنار وجود قابلیت بُردار رانش در اختیار کاربر می گذارند . به اعتقاد تحلیلگران حوزه هوایی ، عملیاتی شدن این پیشرانه قدرتمند ، گامی قابل ملاحضه برای ارتش چین در میدانی که برای مدتهای طولانی درآن دچار عقب ماندگی شده بود ، محسوب می شود ، جایی که درآن روسیه و ایالات متحده ، به بازیگران یکه تاز تبدیل شده اند . سمت راست : اف-135 .. سمت چپ : اف-119 در کنار گونه های متنوع از پیشرانه WS-10 ، چینی ها در حال حاضر یک موتور به مراتب پیشرفته تر را تحت شناسه WS-15 در دست توسعه قرار داده اند . به گفته منابع اطلاعاتی ، این پیشرانه جدید احتمالا ازفناوری هایی فراتر از طرح های گذشته چینی و فعلی روسی قرار داشته و بنابر برخی گزارشها ، شباهت بسیار زیادی به پیشرانه های F-119 و F135 که به ترتیب متعلق به جتهای اف-22 و اف35 هستند را خواهند داشت و حتی به اعتقاد برخی تحلیلگران ، کارآمد تر از این دو موتور می باشند . اخبار موجود نشاندهنده آن است که این موتور وارد مراحل تست نهایی شده ولی هنوز از اطمینان پذیری کافی برای استقرار در خط مقدم برخوردار نیست . بااین وصف ، انتظارمی رود که ادغام این پیشرانه با جتهای جی-20 در اوایل سال 2020 صورت گیرد و این به معنای ورود جی-20 به یک سطح رزمی بالاتر به منظور ایفای نقش برتری هوایی است . این در حالی است که چینی ها درصدد هستند تا فناوریهای جدید تری نظیر موشکهای هوابه هوای فراصوت و سامانه های ارتباط داده ای امن تر را در آینده بهاین جت نسل پنج اضافه نمایند . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9 پی نوشت : چین بنا بر تحلیل این متن ، برای پوشش ضعف خود در حوزه پیشرانه های هوایی ، بسمت روسیه حرکت کرد تا درمیان مدت ، دچار ضعف در حوزه قدرت هوایی نگردد و همزمان با سرمایه گذاری ، توسعه پیشرانه های بومی را در دستور کار خودش قرار داد . به شکل قطع ، اگر چینی ها لجوجانه سعی می کردند تا قدرت هوایی را فدای توسعه موتور بصورت بومی در درازمدت کنند ، در حال حاضر حرفی برای گفتن در حوزه هوایی نداشتند ولی تصمیم گیری منطقی در کنار نگاه درست به قدرت هوایی باعث شد تا در عین کمک گرفتن از روسها ، توان بومی خودشان را در حوزه گلوگاهی موتور ، متحول کنند .

با سلام خدمت دوستان شکست فرانسه -1940 گی لاشامبر ، وزیر هواپیمایی فرانسه (1940-1938) ستاد ارتش فرانسه در سال 1914 برای جنگ 1870 و در سال 1940 برای جنگ 1914 آماده بود .

در آستانه چهلمین سالگرد دفاع مقدس ملت ایران 1399 - 1359 و شش هزارمین پست بنده در بزرگترین انجمن نظامی وب پارسی لینک دانلود مجله الکترونیکی بزرگترین انجمن نظامی وب فارسی پی نوشت : 1- لازم به یادآوری است که این شماره بدلایلی از جمله برخی مشکلات غیر قابل پیش بینی ، با مقداری تاخیر تقدیم دوستان شد . با این حال انشا...در تلاشیم تا با نظم دهی هر چه بیشتر به روند انتشار این مجله الکترونیک ، پاسخی به محبتهای بی نظیر مخاطبان انجمن میلیتاری و مجله ناورد داده شود . 2- بااین حال می بایست در اینجا از نویسندگان و مترجمان این شماره و همچنین برادر ارجمند جناب @HRA که علیرغم همه مشکلات و گرفتاری ها بار اصلی زحمات را بردوش داشتند و همچنین برادر عزیز @worior برای تهیه و آماده سازی داده نمای رزمایش پیامبر اعظم (ص) 14 و اخوی ارجمند ما ، جناب @eshqali که بعنوان مُصحح به مجله میلیتاری محبت دارند ،و درنهایت برادر عزیز جناب @remo تشکر ویژه و اختصاصی شود ، چرا که بدون توجهات خاص این عزیزان ، ادامه حیات ناورد ممکن به نظر نمی رسید .. 3- از همه دوستان و مخاطبان که به رسانه های مجازی دسترسی دارند ، تقاضا می شود که لینک ارائه شده در این صفحه را برای آشنایی سایرین بصورت گسترده به اشتراک گذارند .. سپاس فراوان تحریریه مجله الکترونیکی بزرگترین انجمن نظامی وب فارسی

چندین سال پیش یکی از مدیران شرکتهای روسی عنوان کرده بود در حال بررسی فروش سامانه های جنگ الکترونیک روسی (اگر اشتباه نکنم از جمله کراسوخا 4) به ایران هستیم. چند سال پیش هم که اون فیلم معروف در ایران منتشر شد که تعدادی سامانه جنگ الکترونیک روسی که از ژیتل تا کراسوخا متغیر بود بین حدسها وارد ایران شده بود. حالا از اونجا که کراسوخا برای مختل کردن سامانه جی پی اس و رادارها و ارتباطات استفاده میشه اگر در اختیار ایران باشه و بردی تا 300 کم هم داره و ازش به عنوان ضد هاروپی قاتل اس-300 هم نام برده میشه، پس ممکن هست در سرنگونی هاروپی های متجاوز به ایران در این چند وقت نقش داشته. (حداقل دو تا هاروپ تو این چند روز اخیر به نحوی سقوط آزاد کردند در اراضی ایران که به نظر مورد اصابت نبودند لااقل از تصاویر اونطور که برمیاد)

با احترام با شما مخالفم. حداقل با این دلایل که ذکر کردید مخالفم. برجام؟؟؟؟ اتفاقا در برجام ما آفتابه رو روی چین و روسیه گرفتیم، با قبول کردن داوطلبانه ممنوعیت تسلیحاتی ضد منافع اونها عمل کردیم؛ و در برجام هیچ فایده و سهمی به شرقی ها ندادیم. در سوریه هم که کم کم داریم با روسیه وارد اصطکاک میشیم و روسها می دونند که اگر ما در سوریه نیروی هوایی قابل قبولی داشتیم دست بسیار بالاتری از روسها پیدا می کردیم و شاید حتی آنها را وارد بازی نمی کردیم. حالا اگر وقایع اوکراین و پیشروی ناتو به شرق و جنگ تجاری با چین رو می گفتید باز یه چیزی، اما بعید میدونم اونها هم اینقدر اثر گذار باشه که حاضر باشند مجازاتهای آمریکا رو به جون بخرند و سلاحی به ایران بدهند که اثر استراتژیک داشته باشه. شاید در حد 20 - 30 تا جنگنده دست دوم بفروشند، همانطور که در خرید قبلی ما از شوروی هم کمیت در همین حد بود. روسیه دوست نداره ما نیروی هوایی قوی در نزدیک مرزها و منافع استراتژیکش داشته باشیم چین هم دوست نداره تعادل منطقه به نفع ما به هم بخوره و ثبات در منطقه تغییر کنه، منفعت چین در اینه که خاورمیانه آروم بمونه و چین با همه کشورهاش همکاری داشته باشه. اگر هم نهایتا بین 1 و 14 مجبور بشه انتخاب بکنه، حتما 1 رو انتخاب نمی کنه. تنها دو احتمال وجود داره به نظر من : این که به چین بگیم بالانس نظامی منطقه چنان به ضرر ما تغییر کرده که احتمال جنگ و حمله همسایه ها به مازیاده چون می بینند که نمی تونیم دفاع کنیم، لذا به ما جنگنده بدید که این بالانس به هم نخوره. و این هم حرف درستی نیست و خودشون می فهمند که این طور نیست. دومی هم این که به چین قول بدیم سطح درگیری با آمریکا رو در منطقه بالا می بریم طوری که نتونه استراتژی «نگاه به شرق» رو به خوبی اجرا کنه و نیروهاش رو از خاورمیانه بیرون بکشه در عین حالی که امنیت تأمین انرژی چین از خاورمیانه رو تضمین کنیم، و برای این کار نیاز به نیروی هوایی قوی داریم. که این دومی هم طراحی و پیاده سازیش به نظرم سخته، خصوصا مسئولین فشل وزارت خارجه که عمرا نمی تونند چنین برنامه جامعی طراحی کنند. اشتباه شما این است که فکر می کنید آمریکا « بر مبنای اشتراکات و با همکاری » نمیذاشت بقیه به ما سلاح بفروشند. خیر! بر مبنای زور این کار رو میکرد و حالا هم زور آمریکا کمتر که نشده بلکه نشون داده که اراده اش در استفاده از اون زور بیشتر هم شده. لذا : به نظرم دلتون رو برای واردات جنگنده صابون نزنید! پی نوشت : همه اینها یک استثنای بزرگ دارد! اگر خودمان موفق شویم یک جنگنده واقعی بسازیم، حتی فرانسه هم التماس می کند که از من بخرید!

آیا جنگ قره باغ نشان میدهد عمر تانکها پایان یافته است؟ نیروی مسلح آمریکا پاسخ میدهد لحظه شکار تانک ارمنی توسط پهپاد اذری/ترکی با شروع درگیری ها در منطقه قره باغ بین جمهوری آذربایجان و ارمنستان، از همان ساعتهای اولیه خسارت های سنگینی به واحدهای زرهی خصوصا تانکهای هر دو کشور وارد شد. توپخانه و موشکهای ضد زره ارمنی و پهپادهای جمهوری آذربایجان خودروهای زرهی را نابود میکردند. ارتش های مدرن چه چیزی می تواند از این درگیری یاد بگیرد؟ در عموم فیلم های دو طرف درگیر از انهدام ها ، تانک ها یا در فضای باز و بدون پوشش و در مجاورت یکدیگر قرار می گرفتند یا ثابت بودند. آیا این ضعف از طرف فرماندهان نظامی آذربایجان و ارمنستان است یا اینکه تانکها به طور کلی در میدان نبرد امروزی آسیب پذیر هستند؟ از همان زمان شروع درگریی در منطقه قره باغ تلفات زرهی دو طرف درگیری شروع شد کارشناسان زرهی عملکرد ضعف واحدهای زرهی در جنگ قره باغ را نشانه منسوخ شدن تانک ها نمی دانند. آنها این ضعف را یک شکست در 3 سطح آموزشی، تاکتیکی و تجهیزانی تحلیل میکنند. نیکلاس موران ، سرگرد گارد ملی تگزاس که حدود 20 سال با تانک ها کار می کند در این باره توضیح میدهد که پرنسل نیروی زمینی ارتش امریکا به خاطر وضعیت منطقه قفقاز با این منطقه آشنایی کامل دارند. منطقه قفقاز دارای مجموعه ای از بازیگران مختلف است برخی از آنها با ناتو برخی از آنها با روس ها همسو هستند. این نوع ترکیب موجب خواهد شد که احتمال دخالت آمریکا در منطقه قفقاز افزایش یابد. موران در ادامه توضیح میدهد سنارویوهای پیش روی ارتش امریکا برای دخالت در منطقه قفقاز بی شمار است. از طرف دریگر عوارض زمینی منطقه قفقاز بسیار متنوع است. دشت، مناطق کوهستانی، مناطق ساحلی و آبهای سطحی پراکنده همگی باعث ایجاد پیچیدگی خاصی در منطقه قفقاز شده است. در نتیجه نیروهای زمینی خصوصا واحدهای زرهی ایالات متحده امریکا تمرینهای مختلفی را با شرایط مشابه جغرافیایی و عوارض زمینی منطقه قفقاز انجام داده اند تا آمادگی رزمی مناسبی داشته باشند. تمرین مشترک ارتش گرجستان و امریکا سرگرد موران ضعف دیگر واحدهای زرهی و تانکهای ارمنستان و آذربایجان را به خاطر ناقص بودن ترکیب سیستم تسلیحاتی هر طرف و فقدان دفاع هوایی جدی عنوان میکند. موران توضیح میدهد که تانک به خودی خود هیچ کاری نمی تواند انجام دهید تا از خود در برابر سلاحی که برای نابود کردن وسایل نقلیه زرهی طراحی شده است تا آنها را از بالا از بین ببرد دفاع نمایید. مفهوم پهپادهای انتحاری قدمت 30 ساله دارد که بار اولین بار در این نبرد به شکل گسترده استفاده شده است. اکثر ارتش های مدرن از این نوع تهدید آگاه هستند و در حال ساخت تجهیزات برای مقابله با آن می باشند. توماس اسپوهر ، مدیر مرکز دفاع بنیاد هریتج و سپهبد بازنسته ارتش در باره عملکرد تانکها در نبرد قره باغ توضیح می دهد :" این درسی است که تیم های رزمی تیپ زرهی ارتش ایالات متحده آمریکا در مرکز آموزش ملی یاد می گیرند ، شما در جنگ های مدرن نمی توانید یک گروهان یا یک دسته تانک را به تنهایی به فلات یا دشت باز بفرستید و انتظار داشته باشید که انها سالم بیرون بیایند." "تیپ های زرهی و گردان های زرهی در مرکز آموزش ملی متوجه میشوند که راه سختی در پیش دارند. جنگ مدرن واقعاً سریع و بسیار کشنده است." "شما در جنگ های مدرن نمی توانید یک گروهان یا یک دسته تانک را به تنهایی به فلات یا دشت باز بفرستید و انتظار داشته باشید که انها سالم بیرون بیایند." اما با این وجود سپاه تفنگداران دریایی در حال کنارگذاشتن تانک های M1A1 خود از خدمت است. ژنرال دیوید اچ برگر ، فرمانده سپاه تفنگداران دریایی در این باره توضیح داد:" سپاه تفنگداران دریایی به دنبال کاهش وزن تجهیزات زرهی خود هستند. اما نیروی زمینی در حال پیگیری سیستم های دوربردتر ، اما بسیار بزرگتر ، سنگین تر و بزرگتر از تجهیزات زرهی ما است. ما به هر دو ( نیروی زمینی و سپاه تفنگداران ) نیاز خواهیم داشت. ما به یک ارتش بزرگ کشنده و سنگین نیز نیاز داریم. " مایک جیسون ، سرهنگ بازنشسته ارتش ارتش که 24 سال را به عنوان افسر زرهی و فرمانده گردان نیروهای ترکیب سپری کرده است می گوید: " اگر کسی درگیری ارمنستان و آذربایجان را فقط بر اساس پوشش چند روز گذشته و فیلم های چند دقیقه ای قضاوت کند ، می تواند اطمینان حاصل کند که این پایان نیروهای زرهی است" جیسون ادامه میدهد : "ما در حال نگاه کردن به فیلم های اکشن جنگی هستیم. وقتی می بینیم این نظامیان بدبخت ، آموزش ندیده و بدسرپرست که حتی به تجهیزات بلوک شرقی خود آشنا نیستند. وسایل نقلیه زرهی بسیار گران قیمت و تانک های با نفربرهای بی ام پی که احتمالاً در 30 سال گذشته در انبارها نگه داری میشدند را به یک بار وارد میدان نبرد می کنند تا و توسط هواپیماهای بدون سرنشین منفجر شوند. به نظر نمی رسد این دو ارتش داری هر سلاح ترکیبی باشد که نظامیان حرفه ای از آنها استفاده می کنند. ما می خواهیم به فرماندهان خود تمام ابزارهای ممكن موجود در جعبه ابزار را بدهیم. تفنگداران دریایی برای جنگ مشترک خاص خود تصمیم گرفته اند از تانک استفاده نکند. اما آنها از وسایل نقلیه زرهی سبک، خودروهای دوزیست برخوردار خواهند بود. از طرف دیگر نیروی زمینی ارتش به خودروهای زرهی سنگین تر اعتماد خواهند کرد. سپس ما همه اینها را با هم هماهنگ می کنیم تا این سمفونی خشونت همه با هم همزمان کار کنند. " "ما می خواهیم به فرماندهان خود تمام ابزارهای ممكن موجود در جعبه ابزار را بدهیم . سپس ما همه اینها را با هم هماهنگ می کنیم تا این سمفونی خشونت همه با هم همزمان کار کنند. " نقل با ذکر نام میلیتاری بلامانع است منبع

خط تولید بالگرد طوفان ۲ در بازدید جناب وزیر ظاهرا موتور از خارج وارد میشه (و چه بسا جاهای حساس انتقال قدرت) خلاصه ما هنوز در بخش گلوگاهی تکلیفمان مشخص نیست

ببینید ، اینجا بحث شکست سد و تابوی بازسازی نیروی هوایی هست . وقتی خبر تحویل 5 فروند اف-35 به نیروی هوایی اسراییل منتشر میشود ، این نیرو 25 سال هست که کاربر اف-15 و اف-16 و 40 سال، اف-4 هست . یعنی توان آماده به رزم موثر را دارند و اضافه شدن اف-35 به معنای افزایش پتانسیل آفندی انهاست . ولی برای ما که 4 دهه ، درب نیروی هوایی را بستیم ، هر تعدادی که احتمالا وارد بشود ، یعنی خون تازه ، تجدید آموزشها برای خدمه پروازی و فنی ، ایجاد بسترهای فنی جدید برای پذیرش این هواگردها و دهها پوئن مثبت دیگر ... به اصطلاح ، این هواگردهای احتمالی ، وارد چرخه عملیاتی بشوند ، پذیرش بعدی ها در صورت خرید افزون تر ، راحت تر ، سریع تر هست ، چون بستر لازم برای آن فراهم شده. پی نوشت : زمانی که فروند 79 اف-14 وارد ایران شد ، همه تامکتها که عملیاتی نبودند ، اگر درست یادم باشد ،با شروع درگیری های هوایی مرزی ایران و عراق ، فقط 7 فروند تامکت در شرایط عملیاتی بود ، به محض اینکه تشخیص داده شد که جنگ جدی هست ، بلافاصله بقیه هواگردها را از آشیانه ها کشیدند بیرون و خدمه برای پرواز رزمی چک شدند تا وارد صحنه نبرد بشوند

لغو کامل پروژه جنگنده های رزمی بدون سرنشین ژاپنی برای جایگزینی جتهای رزمی میتسوبیشی اف-2 نسل ششم جنگنده های سرنشین دار برای نیروی هوایی ژاپن نیروی دفاع هوایی ژاپن با رد کامل پیشنهاد جایگزینی جتهای رزمی نسل +4 میتسوبیشی اف-2 با جنگنده های بدون سرنشین ، بخشی قابل توجهی از تحلیلگران نظامی را دچار غافلگیری نمود . براساس گزارشهای موجود ، این پیشنهاد توسط وزیر سابق دفاع ، تارو کونو ، به منظور کاهش هزینه های رزمی ارائه شده بود . جنگنده های اف-2 در کنار جتهای سنگین تر F-15J که از اواخر دهه هشتاد وارد خدمت شدند و همچنین گونه F-4EJ که از دهه 1960 در خط مدم نیروی هوایی این کشور حضور داشتند ، بعنوان جدیدترین هواگرد سرنشین دار ارتش ژاپن بشمارمی آمدند . با این وصف ، نیروی هوایی این کشور با سفارش نزدیک به 100 فروند از جتهای نسل پنجم اف-35 قصد دارد تا 2021 تمامی جنگنده های اف-4 خود را بازنشسته کند ، در حالی که نیمی از ناوگان ایگل این نیرو نیز از خدمت خارج خواهند شد . ایگلهای باقی مانده نیزبا طیف وسیعی از فناورهای نسل پنجم بروزرسانی شده و همچنان در سرویس خواهند ماند . همزمان با این خریدها ، صنعت دفاعی این کشور ، در حال برنامه ریزی برای تولید جتهای رزمی نسل ششم است تا در نهایت جانشین تمامی ناوگان اف-2 و اف-15 فعلی تا اواخر 2030 گردد که تا پیش از این ، بصورت یک جنگنده بدون سرنشین دنبال میشد . نخستین گزارشی که از منابع داخلی این کشور مبنی بر توسعه یک هواگرد بدون سرنشین جدید منتشر شد ، از سوی خبرگزاری کیودو بود ولی وزارت دفاع ژاپن این خبر را بسرعت تکذیب نمود . اگر چه جزییات خاصی از این برنامه منتشر نشد ، اما به شکل خاص ،نشر این خبر همزمان با توسعه فناوری این نوع تسلیحات در کشورهایی نظیر روسیه ، چین ، ایالات متحده و بریتانیا که درآن جتهای نسل ششم بدون سرنشین ، موجبات جلب توجه ناظران گردید . ارتش ژاپن ، بعنوان یکی از پیشرفته ترین سازمانهای مسلح حال حاضر ، تنها ارتشی است که هواگردهای بدون سرنشین را به طور گسترده به کار نگرفته گرچه در حال حاضر مشغول بررسی خرید پهپاد گلوبال هاوک بلاک 30 است که نخستین سرمایه گذاری جدی در این زمینه بشمارمی رود . با توجه به تمامی این موارد ، درباره ماهیت این برنامه ، اطلاعات چندانی در دست نیست ، ضمن اینکه برنامه همکاری مشترکی برای توسعه فناوری جنگنده های نسل ششم با یک کشور خارجی نیز وجود ندارد و این بدان معناست که هرانچه درنهایت جانشین اف -2 خواهد شد ، بیش از گذشته براساس فناوری داخلی است . ارتش ژاپن از زمان پایان جنگ دوم جهانی ، تا کنون هرگز برنامه تولید جنگنده بومی را دنبال ننموده ، گرچه مجوز مونتاژ تمامی جتهای مور نیاز را در داخل خاک این کشور بدست آورده است . جت رزمی میتسوببشی اف-2 نیز که بعنوان یک برنامه بومی در نظر گرفته شده بود ، درنهایت به تولید یک گونه اصلاح شده از جنگنده اف-16 در تعداد 100 فروند ختم شد . با این وصف ، برنامه تولید اف-2 مختصاتی از قبیل نخستین جنگنده مجهز به رادار AESA ، کاربرد مواد ترکیبی جدید و ... تبدیل به نقطه اوج صنعت دفاعی این کشور گردید . اف-2 از سال 2002 وارد خدمت شد و امروز پروژه تجهیز آن به یک رادار جدیدتر و امکان حمل موشکهای ضد کشتی پیشرفته تر و حتی استفاده از فناوری های مدرن تری که قرار است برروی نمونه اولیه جتهای نسل ششم X-2 نصب گردد ، در حال برنامه ریزی است. پی نوشت : 1- بن پایه 2- صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

چقدر‌احتمال داره که موشکهای جدید تصویر ساز حرارتی وارد سازمان‌رزم‌نیرو هوایی شده باشه و این نیرو سری ها پایین سایدواندررا به هوانیروز واگذار‌کرده باشه؟

سلام علیکم نکته اول اینکه نویسنده محترم این متن ، احتمالا باید استنادات خودشون را بفرمایند .. با این حال چند تا لینک هست ، خدمت شما ... سوخو-35 تک پیشرانه ...!!!!!! اعلام آمادگی چین برای صادرات نسل ++4 جت رزمی J-10C اژدهای آتشین سرخ برفراز سرزمین پارس آیا جی-10 نقطه پایانی بر 4دهه توقف بروزرسانی ناوگان نیروی هوایی ایران خواهد شد ؟ ارتباط نزدیک شیر واژدها از نوع سوم آیا پیمان 25 ساله راهبردی ایران و جمهوری خلق چین موجبات تقویت اقتصاد و نیروی های مسلح ایران را فراهم می آورد ؟؟؟ ایده صادرات جت کوثر چه کسی آماده خرید این جت جنگنده خواهد بود ؟!! چرا سوخو-35 !!!! واکاوی تلاش چین برای بخدمت گرفتن جتهای نسل چهارم ، همزمان با توسعه و عملیاتی نمودن جت رزمی نسل پنجم جی-20 نفس های آتشین اژدهای چینی پیشرفت در توربوفن های چینی ، کاهش وابستگی به پیشرانه های روسی ============ ببینید ، فرض محال هر خریدی که صورت بگیرد ، چند عامل در آن دخیل هست : 1- جو سیاسی موجود ( کشور خریدار ، کشور فروشنده ، طرف یا طرفهای ثالث ) 2- قدرت خرید کشور خریدار 3- جمع کل ارزش معامله 4- شیوه پرداخت پول 5- شیوه پشتیبانی در زمان صلح و جنگ 6- توان نیروی هوایی برای به پرواز در آوردن جنگنده ها و بودجه ای که داره 7- سطح تهدیدات 8- وضعیت موجود نیروی هوائی و... ما الان 3 تا مشکل عمده داریم : 1- تهدیدات فعلی در حوزه هوایی 2- تهدیدات میان مدت در حوزه هوایی 3- تهدیدات آینده در حوزه هوایی حالا با توجه به لینکهای که خدمت شما معرفی و مطالبی هم که عرض شدو جدول ذیل ، اگر احیانا مساله دیگری بود در خدمت هستم . پی نوشت: 1- برای هر کدام از مربع های قرمز ، 2 جلسه ، جمعا" 16 جلسه ( هر جلسه دو ساعت و سی دقیقه ) کار آموزشی انجام شده 2- نظر شخصی بنده این هست تا الان (علیرغم اینکه اصولا نه به روسها ، نه چینی ها و نه به غربی ها در حوزه سلاح نمیشود اعتماد کرد ) ولی بدلیل شکاف 4 دهه ای در حوزه بروزرسانی نیروی هوایی و انتخابهای مشخص موجود ، ما بالاجبار باید به این سمت حرکت کنیم ( با وجود همه تلاش های در حوزه پهپاد و بالستیکی و کروز ) بدلیل اینکه برای دفاع از فضای هوایی کشور ، پدافند زمین پایه ، یک حلقه مفقوده دارد و ما باید حداقل برای پاسخ به تهدیدات منطقه ای ( همسایگی با 15 کشور که حداقل 14 عدد انها با ما مشکلات مستقیم دارند ) روی این مساله متمرکز بشویم

دوست عزیز اگر فارسی بلد هستید باید بدانید در فارسی "تُرک" می نویسند، و "تورک" کلید واژه تجزیه طلبان و قوم گرایانی است که نسب اجدادشان به ماده گرگ می رسانند.

بخش دوم و پایانی با توجه به جمیع جهات ، در حالی که سوخو-35 مزیتهای قابل توجهی را در مقایسه با جی-20 در اختیار دارد ، اما این مساله الزاما" به معنای برتری کامل نسبت به هواگرد چینی نخواهد بود . بدین معنی که جنگنده چینی احتمالا کاراکترهای پنهانکاری افزون تری را نسبت به سوخو-35 در اختیار کاربر قرار میدهد ، ضمن اینکه قابلیت حمل حسگرهایی با توان افزون تر و همچنین توانایی تطبیق با فناوری های نسل بعدی نظیر سامانه های روزنه تقسیم شده ( distributed aperture systems) به این محصول چینی اجازه میدهد تا در جایگاه بالاتری نسبت به محصول روسی برای درگیر شدن با اهداف متخاصم در فواصل دورتر ، در کنار مزیت بزرگتری که همانا توسعه نهایی پیشرانه WS-15 با خروجی های بردار رانش ، قرار گیرد . با این وصف ، علیرغم پتانسیل افزون تر جنگنده چینی ، نیروی هوایی ارتش خلق چین همچنان دلایل محکمی برای خرید تعداد بیشتری از جتهای روسی ارائه می کند . درواقع ، افق دید فرماندهان نیروی هوایی چین براین استدلال قرار دارد که سوخو-35 سبکتر و ارزان تر بوده و موجب تنوع بیشتری در ناوگان نیروی هوایی در حوزه هایی نظیر سیستم های جنگ الکترونیک ، مهمات هوا به هوا و همچنین موشکهای کروز خواهد شد . از سویی دیگر ، ارتش چین برحسب تجارب بدست آمده در زمینه همکاری با شوروی / روسیه ، امیدوار است که خرید سوخو-35 در نهایت موجبات انتقال فناوری های افزون تر را به بخش دفاعی چین به منظور تکمیل برنامه توسعه جنگنده نسل4++ که برجسته ترین آنها را می توان در جتهای J-10C و J-11D مشاهده نمود ، فراهم آورد . در این خصوص ، جی-10 سی یک هواگرد رزمی تک موتوره است که در آوریل 2018 وارد خدمت گردید در حالی که دومی هنوز در دست توسعه قرار دارد . هر دو جنگنده فوق الذکر از فناورهای مشابه سوخو-35 استفاده می کنند ، در حالی که با توجه به کاربرد فناوری خروجی های بردار رانش سه بعدی در این دو ، دسترسی به فناوری روسی ، تقریبا یک موهبت بزرگ بشمار می آید . البته این بدان معنا نخواهد بود که صنعت هوانوردی روسیه از چین جلوتر است ، درواقع ، ارتش چین با کاربرد رادارهای گسترده AESA و توسعه بیشتر فناوری پنهانکاری ، حداقل چندگام از روسها جلوتر بوده و سرمایه گذاری حداقل 2 دهه ای چینی ها و استفاده ترکیبی از فناوری شرقی و غربی ( به اعتقاد مترجم .م ) نشان از استراتژی درست آنها دارد . ارتقاء جتهای نسل 4 نیروی هوایی ایالات متحده ، چرخش اشکار در استراتژی بلند مدت نیروی هوایی ارتش ایالات متحده در همین خصوص ، برخی ناظران براین باور قرار دارند که چینی ها بخوبی از سه حوزه پیشگام در فناوری هوایی ( ایالات متحده ، اروپا و روسیه ) استفاده می کنند تا ناوگان هوایی متفاوتی را پایه گذاری نمایند که هیچکدام از این سه قدرت ، دراینده توانایی رقابت با ان را نداشته باشند . بعنوان مثال ، نیروی هوایی ایالات متحده محدودیتهای فزاینده ای را در خصوص اتکاء صرف بر روی ناوگان جتهای نسل 5 خود اعمال و متعاقبا" از سال 2019 برنامه های مختلفی نظیر F-15EX را برای ارتقاء ناوگان نسل 4 خود برنامه ریزی می کند . به همین دلیل بسیاری از تحلیلگران نظامی صنعت هوانوردی ، تعجب خود را از عدم پیروی چین از سیاست آمریکا اعلام نموده ، چرا که این ایالات متحده بود که در حوزه جنگنده های نسل 5 پیشگام بوده و اولین کشوری نیز بشمار می رود که تمرکز خود را از روی جتهای نسل 5 به هواگردهایی یک نسل عقب تر قرار میدهد . ناظران براین باورند که F-15EX بعنوان مکملی برای جتهای اف-22 ، درست به همان شیوه ای که سوخو-35 برای پوشش نقاط ضعف جی-20 برای نیروی هوایی چین عمل می کند ، در نظر گرفته شود . پی نوشت : 1- بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

چرا سوخو-35 !!!! واکاوی تلاش چین برای بخدمت گرفتن جتهای نسل چهارم ، همزمان با توسعه و عملیاتی نمودن جت رزمی نسل پنجم جی-20 امروز ، در حالی وارد دهه سوم قرن بیست و یکم شده ایم که نیروی هوایی ارتش آزادیبخش مردمی چین ( PLAAF) ،بزرگترین ناوگان جنگنده های سنگین وزن جهان را در اختیار دارد که بخش عمده ای از این ناوگان ، از مشتقات جنگنده سوخو-27 فلانکر طراحی شده در دوران اتحاد جماهیر شوروی سابق بشمارمی آید . اهمیت این امر تا بدانجاست که برخی ناظران براین باورند که کمیت این ناوگان ، حتی از تعداد جتهای عملیاتی کشور سازنده نیز افزون تر است . این جنگنده ها که برحسب نیاز میان نیروی هوایی و نیروی دریایی تقسیم شده است ، به استثنای جنگنه ضربتی JH-7 که ماموریت رزم هوایی را درمیان نقشهای تعیین شده اش ، نمی بیند ، به تقریب تمامی نمونه های خریداری شده و بومی شده شامل سوخو-27 ، سوخو-30 ، جی-11بی ، جی-15 و جی-16 را در برمی گیرد . بااین وصف ، نخستین جنگنده برتری هوایی سنگین وزن چین که مشتقی از فلانکر نبود ، در اوایل سال 2017 با در اختیار داشتن کاراکترهای جنگنده نسل پنجم ، و شناسه جی-20 "عقاب شجاع " به دنیای هوانوردی نظامی معرفی گردید . در واقع ، جی-20 اولین جنگنده نسل5 بشمارمی آید که روند طراحی ، تولید وعملیاتی شدن را در خارج از ایالات متحده طی نموده و امروز در کتار دو جنگنده اف-22 و همتای سبکترش ، اف-35در خدمت قرار دارد . علت این رده بندی را می توان بدین گونه تبیین نمود که بخش عمده ای از تحلیلگران نظامی معتقدند که این جت جدید ، قابلیتهای رزم هوایی ارتش چین را تنها سه سال پس از ورود بخدمت متحول نموده است . با این وجود ، برخی از تحلیگران نظامی با توجه به این مساله که چینیها به رغم تولید جنگنده های نسل 5 برای تجهزنیروی هوایی خود ، هنوز بدنبال خرید جنگنده ای نسل چهارم ( قرار داد 2میلیارد دلاری خرید جتهای سوخو-35 از روسیه در نوامبر 2015 ) هستند ؟ از یک نظر ، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده قبل از ورود اف-22 و اف-35 بخدمت ، سفارش بزرگی برای خرید جتهای اف-15 و اف-16 نداده بود وانتظار می رفت که چینی ها نیز از این قاعده پیروی نمایند. در نتیجه ، این واقعیت که ارتش چین رویکرد متفاوتی را دنبال نموده و توجه به این نکته که به نظر نمی رسد این قصد وجود داشته باشد که چینی ها قابلیتهای جتهای نسل4 بومی خود را فاش کرده و یا حتی انها را بخدمت گیرد ، بخش عمده ای از ناظران را به این فکر واداشت که احتمالا نظامیان ارشد چینی ، اعتقادد چندانی به طراحی جی-20 ندارند . اگرچه کاربرد اصطلاح نسل5 ، به معنای یک هواگرد به مراتب توانمندتر نسبت به نسل 4 ( که دقیقا همانگونه که جتهای نسل 4 نظیر اف-15 از همتایان نسل سوم خود " اف-4" پتانسیل رزمی افزون تری داشته ) است ، اما جتهای نسل چهارم که از سال 2010 بدین سو به دنیای هوانوردی نظامی معرفی شده اند ، بدلایل مختلف ، برخی مزیتهای نسل بعدی را نیز با خود بصورت یکپارچه شده ، مشاهده می کنند . اما برخی قابلیتهای نسل 5 نیز وجود دارند که نمی توان آنها را با یک نسل قبل تر ، تطبیق داد ، بطور مثال ، کاهش سطح مقطع راداری که به جزء ثابت کاراکترهای جتهای نسل 5 تبدیل شده ، الزاما" با همان شرایط برای جتهای نسل چهارم نظیر سوخو-35 و میگ-35 قابل تطبیق نیست . نمونه بارز این وضعیت را می توان در مقایسه میان سوخو-35 با اف-22 و جی 20 مشاهده نمود . این واقعیت که فلانکر از 14 جایگاه حمل سلاح ، خروجی سه بعدی بردار رانش و طبیعتا ابر مانورپذیری و در نهایت یک سامانه ردگیری فروسرخ بهره می برد ، در حالی که دو رقیب دیگر فاقد این کاراکترها هستند ، غیرقابل کتمان است . ضمن اینکه برخی شایعات نیز وجود دارد که سامانه های جنگ الکترونیک سوخو-35 نسبت به دو رقیب دیگر ، در جایگاه بالاتری قرار می گیرد ( هر چند ممکن است این مساله برای جتهای تحویلی به چین مصداق نداشته باشد ) پی نوشت : 1- ادامه دارد .................  2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .   برگردان به پارسی ، اختصاصی برای بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ( MILITARY.IR) مترجم : MR9

اژدهای آتشین سرخ برفراز سرزمین پارس آیا جی-10 نقطه پایانی بر 4دهه توقف بروزرسانی ناوگان نیروی هوایی ایران خواهد شد ؟ براساس آنچه که در برنامه جامع اقدام مشترک ( برجام / JCPOA ) یا به اصطلاح عامه ، "توافق هسته ای" پیش بینی شده است ، اکتبر 2020 ، تحریم های تسلیحاتی سازمان ملل در خصوص خریدهای نظامی تهران به پایان خواهد رسید و این مساله بدان معنا خواهد بود که این کشور پس از این تاریخ می تواند به طیف گوناگونی از تسلیحات تهاجمی شامل شناورهای رزمی و جتهای جنگی را دسترسی داشته باشد . بدین ترتیب ، پس از یک دهه انتظار ، احتمالا" تهران تا پایان سال 2021 حداقل سفارش یک کلاس از جتهای جنگنده را اعلام خواهد کرد . این در حالی است که مقامات ارشد نظامی ایرانی در اوساط 2010 برای نیل به ایجاد یک تعادل منطقی در توازن نظامی منطقه ای ،درصدد بود تا جنگنده سنگین سوخو-30 را بخدمت گیرد و در حالی ناوگان نیروی هوایی خود را بروزرسانی نماید که پس از انقلاب 1979 و قطع همه روابط نظامی با ایالات متحده و جنگ 8 ساله ، عملا" فرصت مطلوبی برای بازسازی نیروی هوایی فراهم نگردید . انتخاب آشکار ؟!!!!! میگ-35 ، میگ-29 بدین ترتیب ، اگر نیروی هوایی ایران موفق شود ، جت رزمی سوخو-30 را بخدمت گیرد ، در دو حوزه برد و پایایی رزمی یک جهش را بخود خواهد دید و به ارتش این کشور اجازه می دهد تا در خاورمیانه و محدوده فراتر از آن ، پس از چهاردهه ، بار دیگر به یک وزنه قابل توجه رزمی تبدیل گردد ،در حالی که گمانه زنی های جدی دیگری در خصوص برنامه های این نیرو برای خرید سوخو-57 نیز به گوش می رسد . با تمامی این اوصاف ، برخی ناظران براین باورند که ایران ، به احتمال زیاد ، به موازات مذاکرات برای خرید سوخو-30 ، گوشه چشمی به یک جنگنده سبک تر و در عین حال پیش رفته تر وبا برد کوتاه تری دارد که بتواندآن را با هزینه عملیاتی کمتری بکار گیرد . علاوه براین ، شایعاتی نیز در جریان است که نیروی هوایی ایران با توجه به اینکه از ابتدای دهه 90 میلادی ، یکی از کاربران میگ-29 محسوب میشود ، براین قصد قرار دارد تا یک جنگنده میان وزن با پیشرانه های دوقلو ( میگ-35) یا جت رزمی تک موتوره J-10C را بعنوان جنگنده های نسل ++4 که به ترتیب در ژوئن 2019 و مارس 2018 وارد خدمت شده اند را بعنوان مکمل سوخو-30 وارد خدمت نماید . با توجه به این پیشینه ، برخی تحلیلگران نظامی بر این اعتقادند که در رقابت میان میگ-35 وجی -10 به منظور تعیین یک مکمل برای سوخو-30 ، گونه بهسازی شده فالکروم ، در عین اینکه نسبت به رقیب چینی خود سنگین تر است ، اما رادار قدرتمندتری را با خود حمل خواهد نمود ، قدرت مانور بیشتری داشته و در سرعت و ارتفاع بیشتری قادر است وارد عملیات شود . مضاف براین ، مسلح شدن میگ-35 به موشک R-37M با برد 400 کیلومتر ( 398- 150 کیلومتر ) در مقایسه با برد300 کیلومتری تقریبی PL-15 جت J-10C قابلیت های بیشتری را در اختیار تهران قرار خواهد داد . اما هر جت روسی و چینی ، به رادارهای AESA و خروجی های موتور بردار رانش سه بعدی مجهزبوده و با درصد بالاتری می توانند با شبکه پدافند هوایی ایران یکپارچه شوند . هر چند جی -10 بلحاظ عملیاتی ، ارزان تر خواهد بود و احتمالا" برخی قابلیتهای پنهانکاری را نیز در اختیار خواهد داشت ولی بلحاظ برد رادار و پایایی رزمی ، در سطح پایین تری نسبت به جنگنده روسی قرار می گیرد . اگر چه تاثیر روندها و بده- بستانهای سیاسی بر خرید جنگنده های رزمی توسط ایران تاثیر گذار به نظر می رسد ، اما میگ-35 را میتوان انتخاب آشکار نیروی هوایی ایران بشمار آورد . علیرغم انکه فالکروم ارتقاء یافته روسی ، هزینه عملیاتی بالاتری را طلب می کند ، اما امتیاز نصب موشک R-37M ، به معنای وجود برد شکار 2 برابری نسبت به مهمات عملیاتی موجود در منطقه خاورمیانه است ، چرا که بخش اعظمی از کشورهای منطقه ای و رقیب جمهوری اسلامی ایران ، به مهمات استاندارد AIM-120C با برد 105 کیلومتر بوده و تعدادی ازآنها نیز درآستانه خرید مهمات AIM-120D با برد 180 کیلومتر هستند که با توجه به این ارقام و سابقه درخشان نیروی هوایی ایران در استفاده از مهمات برد بلند در عملیات رزمی واقعی ( ترکیب تکرار ناشدنی فینیکس / تامکت .م ) و همچنین تجربه غیر قابل باور تکنسین های نیروی هوایی ایران در تعمیر ونگهداری ناوگان MIG-29A های خریداری شده در دهه نود میلادی ، مزیت آشکاری را فراهم مینماید . ضمن اینکه با خرید این جنگنده ، نخست در هزینه های آموزشی صرفه جویی قابل توجهی صورت گیرد و دوم اینکه نیاز به پرداخت پول برای ایجاد زیرساختهای جدید برای جتهای امتحان پس نداده چینی وجود نداشته باشد . با وجود همه این مزیتها ، این احتمال وجود دارد که نیروی هوایی ایران ، در نهایت بسمت خرید J-10C برود ، چرا که نیروی های مسلح ایران ، به تقریب خاطره خوشایندی از اتحاد شوروی و سپس روسیه در خصوص فروش سلاح ندارند ، چرا که تجربه نشان داده که سیاست فروش سلاح روسها در خاورمیانه ، بشدت تحت تاثیر لابیهای طرفدار غرب و بخصوص اسراییل قرار دارد . از جمله این موارد میتوان به فریز شدن خرید تعداد بیشتری MIG-29A و احتمالا MIG-31 در اوایل دهه نود میلادی ، توقف فروش سامانه اس-300 در اوایل سال 2010 ( با دستور مستقیم دیمیتری مدودف ) تحت فشار غرب ، نام برد ، این خاطره ناخوشایند ، تا جایی در میان جامعه ایران نفوذ نموده که به گزارش برخی مطبوعات داخلی ایران ، روسها به احتمال بسیار زیاد ، کدهای حساس سامانه اس -300 را در اختیار اسراییل قرار داده است که این به شکل خودکار ، روند حمله احتمالی نیروی هوایی اسراییل به ایران را تسهیل خواهد کرد . از نظر ایرانی ها ، درصورت خرید موشکهای R-37M چه چیزی مانع ازآن خواهد شد که روسها ، شیوه های استفاده از این سلاح را بر علیه جتهای عبری ، در اختیار تل آویو ، قرار ندهد ؟!!!!!! رقبای سرسخت سمت راست : R-37 سمت چپ : PL-15 گذشته از اطمینان ایرانی ها به چین بعنوان کشور قابل اطمینان در حوزه تامین سلاح ( البته نویسنده ظاهرا مطالعه عمیقی در خصوص خریدهای نظامی ایران از چین ندارد . م ) ، مزیتهای خرید جنگنده چینی ، بخصوص وضعیت موشک PL-15 عامل مهمی در خرید جی-10 خواهد بود . مهمات PL-15 درسطح گسترده ای ، در مقایسه با موشک روسی،بصورت عملیاتی بکار گرفته شده و سرمایه گذاری افزون تری از سوی ارتش چین برای توسعه این موشک صورت پذیرفته است . این بدان معناست که درصورت انتخاب J-10C ، گزینه خرید موشکهای پیشرفته تر برای تهران ، باز خواهد بود . مضاف براین ، خرید جی-10 می تواند دست نیروی هوایی ایران را برای خرید جتهای سنگینتری نظیر سوخو-35 یا سوخو-57 ، بازتر نموده و این بدان معناست که ناوگان جنگنده های عملیاتی نیروی هوایی ایران ، تنوع بیشتری خواهد یافت ( البته این مساله ، چالش های لجستیکی افزون تری را نیز بدنبال دارد .م ) ، بویژه اینکه حداقل تا تاریخ انتشار این تحلیل ، چین برنامه ای برای صادرات جنگنده سنگین خود ندارد و این بدان معناست که تطبیق عملیاتی جتهای روسی و چینی ، سخت تر خواهد شد . از سویی دیگر ، خرید جی-10 می تواند نزدیکی بیشتر روابط سیاسی و دفاعی ایران و چین را فراهم آورد و این به نوبه خود ، احتمالا موجبات افزایش سرمایه گذاری چین در اقتصاد ایران و بطور طبیعی ، پشتیبانی سیاسی بیشتری از سوی چین را فراهم آورد . بنابراین ، خرید جی-10 مسیر سرمایه گذاری بیشتر چینی ها در ایران پیش بینی میشود ، ضمن اینکه می توان چنین حدس زد که با توجه به مزیتهای ایران در منطقه ، جریان همکاری های قطعا" یکطرفه نخواهد شد . ایران به نوبه خود می تواند هزینه خریدهای خود را با تحویل نفت یامنابع دیگر تامین کند ، کاری که به احتمال زیاد ، انجام آن با روسیه ، به مراتب سخت تر خواهد بود . در مجموع ، اگر تهران قصد داشته باشد ، ماهیت خرید راهبردی اش ، از روسیه باشد ( جتهای سنگین و سامانه های دفاع هوایی پیشرفته تر ) ، جی-10سی ، از شانس بالایی برای تامین نیازمندی های نیروی هوایی ایران در میان مدت به یک جنگنده سبک یا میان وزن نسل ++4 برخوردار خواهد بود . پی نوشت : 1- بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

زوموالت مسلح تر میشود !!!! برنامه نیروی دریایی ارتش ایالات متحده برای تطبیق تسلیحات هایپرسونیک با شناورهای رزمی پنهانکار کلاس زوموالت براساس اعلام رسمی نیروی دریایی ارتش ایالات متحده ، این نیرو قصد دارد تا مجموعه ای از پتانسیل های جدید ، از جمله تطبیق جنگ افزاری با قابلیت تهاجم سریع فراصوت ( CPS) را با ناوشکن های کلاس زوموالت ، را در دستور کار خود قرار دهد ، تا جایی که درصورت نیاز و تنها 60 دقیقه پس از صدور دستور سلسله مراتب نظامی ، توانایی حمله به هرهدفی در هر نقطه ای از جهان ، وجود داشته باشد . این درحالی است که پیش از این ، ناظران براین باور بودند که برنامه تولید این ناوشکن بدلیل روبرو شدن با مشکلات متعدد در حوزه "اطمینان پذیری رزمی " و همچنین بروز نواقص فنی متعدد، یک پروژه شکست خورده محسوب میشد ، ضمن اینکه بودجه های سنگینی برای ایجاد پنهانکاری این شناور هزینه شده بود که بااعلام این برنامه ، و تعریف ماموریتهای جدید ، نگاهها در حال تغییر است . در واقع ، این شناور ، از ابتدا بعنوان یک پیکربندی رزمی مستقر در دریا ، برای حمله به اهداف زمینی ، طراحی گردید ولی بدلایل فوق الذکر ، از 32 فروند اولیه ، تا کنون فقط 3 فروند تحویل شده که بنابر گزارشهای موجود ، قیمت هر کدام از این شناروها به 7.5 میلیارد دلار بالغ می گردد . ناخدا کوین اسمیت ، مدیر برنامه ناوشکن کلاس زوموالت در جریان برگزاری سمپوزیوم سالانه نیروی دریایی با تشریح این موضوع ، اعتقاد داشت که تسلیح هرچه بیشتر این شناور ، آن را به بهترین پیکربندی موجود در سازمان رزم نیروی دریایی برای حمله متعارف به اهداف زمینی مبدل نموده است . ناخدا کوین اسمیت ، مدیر برنامه ناوشکن کلاس زوموالت با توجه به این تحلیل ، برنامه جنگ افزاری با قابلیت تهاجم سریع فراصوت (CPS) می تواند با برنامه روبه گسترش موشکهای قاره پیمای هسته ای وارد یک رقابت نفس گیر شود و ضمن محدود کردن دامنه درگیری به استفاده از تسلیحات متعارف ، بیشترین ضربه را به دشمن بدون نگرانی از پیامدهای جنگ هسته ای وارد نماید . سابقه این برنامه ، به اواسط سال 2000 میلادی باز می گردد ،اما برخی ناظران براین باورند که توجه مجدد به این برنامه ، پاسخی به افزایش تهدیدها و همچنین جبران عقب ماندگی ارتش ایالات متحده در سرمایه گذاری بر روی جنگ افزارهای فراصوت است . بطور طبیعی ، پیش بینی های موجود نشان میدهد که برد سلاح نامبرده ، از برد تمامی تسلیحات غیرهسته ای عملیاتی فعلی بیشتر خواهد بود ،اما هنوز مشخص نیست که آیا همه شناورهای کلاس زوموالت به این قابلیت مجهز می شوند یا خیر !! برخی نیز معتقدند که استفاده از این سلاح جدید ، به معنای حذف کامل سامانه های موشکی کروز پرتاب عمودی از روی این ناوشکن خواهد بود. پی نوشت : 1- ادغام تمامی پستهای مرتبط با موضوع ناوشکن کلاس زوموالت ، بیست و هشتم دیماه سال یکهزار و سیصد و نودو هشت خورشیدی 2- منبع صرفا " برای میلیتاری / مترجم : MR9

سلام دیشب در بروزرسانی مجموعه مقالاتی از موسسه تحقیقات استراتژیک کارنگی اروپا خدمت دوستان با عنوان New Perspectives on Shared Security : NATO’s Next 70 Years معرفی شد که دوستان می توانند آن را از لینک زیر دریافت نمایند . http://s7.picofile.com/file/8381501200/NATO_int_final1.pdf.html در همین راستا سعی می کنم بخش های مهم هر کدام از مقالاتی را که مطالعه می کنم را برای استفاده و آشنایی دوستان در انجمن قرار بدهم . مطلب زیر از قسمت توصیه های مقاله NATO in the Era of Global Complexity برگزیده شده است . توصیه هایی به ناتو در عصر پیچیدگی های جهانی آمادگی برای مدل های جدید جنگ اولین مفهوم استراتژیک محیط امنیتی جدید این است که ناتو باید خود را برای جنگ های چند حوزه ای (Multidomain) مجهز سازد . بهره‌ برداری از حوزه‌های جدید سایبری، کنترل و بکارگیری داده‌ ها و محیط بیرونی تر فضا ، که در آن فعالیت خصمانه را می توان زیر آستانه بند ۵ شرط دفاع متقابل هدایت کرد، دشمنان سعی خواهند کرد ناتو را در طیف الکترومغناطیسی پیش از استفاده از تانک ، زره و هواپیما شکست دهند . آمادگی برای جنگ به خود جنگ تبدیل شده ‌است. ... ناتو باید تمرینات خود را بیشتر از قبل انجام دهد و آموخته های خود را سریعتر در مراحل عملیاتی و سازمانی اش بگنجاند. اتحاد به یک گروه ارشد مشاوران علمی احتیاج دارد که بتوانند به سیاست گذاران در ایجاد درک بهتر و سریعتر تاثیر تغییرات تکنولوژیکی با تکیه ‌بر تخصص و مشارکت بخش خصوصی کمک کنند. اعلام فضا به عنوان یک حوزه عملیاتی می تواند یک حرکت مثبت در این جهت باشد. توصیه اول : ناتو باید خود را برای جنگ های چند حوزه ای (Multidomain) مجهز سازد و به بهره‌ برداری از حوزه‌های جدید سایبری ، کنترل و بکارگیری داده‌ ها و محیط بیرونی تر فضا ، که در آن فعالیت خصمانه را می توان زیر آستانه بند ۵ شرط دفاع متقابل هدایت کرد اقدام کند . آمادگی برای جنگ به خود جنگ تبدیل شده ‌است پاسخ های محکم به جنگ هیبریدی مفهوم دوم در حوزه جنگ هیبریدی یا جنگ در ناحیه خاکستری می باشد . ممکن است تعیین سریع مختصات اینگونه فعالیت ها مشکل باشد ، اما این فعالیت ها ، خصمانه ، آسیب ‌رسان و غیرقابل‌ تحمل هستند . بنابراین ناتو باید با قاطعیت و در یک الگوی منسجم پاسخ دهد که نوعی بازدارندگی را با گذشت زمان ایجاد می کند. این یک تغییر فرهنگی برای پیمان خواهد بود ، زیرا این بدان معناست که تصمیم گیری های کوچک زیادی ، در تمام مدت انجام بگیرد و نه تصمیم گیری های مهم آنهم به ندرت. ایجاد همبستگی در پاسخ به رودررویی های کوچکتر و تدوین دفترچه ای از پاسخ های ماقبل استفاده از نیروی نظامی کار ساده ای نخواهد بود. این امر به آگاهی موقعیتی خوب و توانایی مقابله با یک بحران هیبریدی نیاز دارد ، بدون آنکه به سمت تشدید ناخواسته بحران یا ایجاد شکاف در همبستگی پیمان برود . روسیه و چین از فعالیت های هیبریدی متفاوت استفاده می‌کنند. روسیه تمایل به سنجیدن جزئیات و بررسی دقیق و متمرکز بر فعالیت‌های سیاسی برای آزمودن برگشت پذیری (تاب آوری) و دو قطبی شدن جوامع دشمن خود دارد. چین به دنبال ایجاد رخنه در اقتصاد و نفوذ در صنایع دارای تکنولوژی بالا و همچنین در بخش‌های تحقیق و نوآوری مانند دانشگاه ‌ها می باشد . پکن همچنین علاقمند به دستیابی به زیرساخت های حیاتی و زنجیره‌های تامین است . بنابراین پیمان به دو استراتژی هیبریدی مجزا نیاز دارد تا برگشت پذیری (تاب آوری) خود را افزایش داده و استقلال استراتژیک خود را در برابر هر دو نوع چالش حفظ کند . آنچه برای روسیه و چین متداول است ، این است که آنها بیشتر در حوزه های غیرنظامی بازی می کنند تا در حوزه های نظامی سنتی . بنابراین ، ناتو باید با تعمیق مشارکت خود با بخش خصوصی ، مدیران زیرساخت های حساس و دانشگاه ها ، ظرفیت های پاسخ های غیرنظامی خود را بیشتر توسعه دهد. جلسه ماه مه 2019 شورای آتلانتیک شمالی با مشاوران امنیت ملی اعزامی پایتخت ها شروع خوبی بود ، اما لازم است به جای استثنا ، به یک هنجار تبدیل شود. توصیه دوم : ناتو در مقابله با جنگ هیبریدی یا جنگ در ناحیه خاکستری باید با قاطعیت و در یک الگوی منسجم پاسخ دهد که نوعی بازدارندگی را با گذشت زمان ایجاد می کند . پیمان ناتو در برابر روسیه و چین به دو استراتژی هیبریدی مجزا نیاز دارد تا برگشت پذیری (تاب آوری) خود را افزایش داده و استقلال استراتژیک خود را در برابر هر دو نوع چالش حفظ کند . ناتو باید ظرفیت های پاسخ های غیرنظامی خود را بیشتر توسعه دهد صرفا برای میلیتاری منبع در ابتدای متن ذکر شده است .

ایگل ضربتی چگونه یک جنگنده برتری هوایی به یک جنگنده/ بمب افکن ضربتی دوربرد تبدیل شد بخش نخست جت رزمی دو موتوره اف-15 ایگل ( عقاب) که نخستین پرواز خود را در سال 1976 تجربه نمود ، دومین جنگنده نسل چهار ، در کنار جت برتری هوایی اف-14 محسوب می شد که بطور دقیق ، 24 ماه پس از ورود بخدمت تامکت به خدمت رزمی در نیروی دریایی ، پروازهای عملیاتی خود را برای نیروی هوایی آغاز کرد . مورخان تاریخ هوانوردی معتقدند که ارتش آمریکا پس از عدم محقق شدن انتظارات نیروی دریایی و هوایی از جنگنده اف-4 در برابر جتهای نسل اول و دوم روسی نظیر میگ-17 ، 19 و 21 در جریان جنگ ویتنام ، در کنار انتشار گزارشهایی مبنی بر تلاش اتحاد جماهیر شوروی سابق در خصوص توسعه نسل جدیدی از جتهای برتری هوایی که بعدها در قالب میگ-23 و 25 نمود پیدا نمود ، درصدد برآمد تا یک پیکربندی رزمی جدید را که تضمین کننده برتری نظامی این کشور در برابر نیروی هوایی اتحاد شوروی بوده و در عین حال بتواند تهدیدات آینده را نیز خنثی سازد ، توسعه دهد . ازسوی دیگر ، بررسی توان رزمی جت افسانه ای میگ-25 فاکس بت که درآن زمان با سرعت غیر قابل تصور خود ( چیزی در حدود 3 ماخ ) عملیات شناسایی برفراز شبه جزیره سینا و همچنین قلمرو اسراییل را به اجرا می گذاشت و توجه به این واقعیت که تلاشهای مکرر IAF برای رهگیری این جت روسی بارها ناکام مانده بود ، باعث گردید تا تصمیم گیران پنتاگون ، بیش از گذشته ، نسبت به توانایی های روزافزون نیروی هوایی ارتش سرخ دچار نگرانی شده و همین امر منجر به تولد پیکربندی اف-15 گردید . طبیعتا" فلسفه طراحی ایگل در درجه نخست ، ایجاد پتانسیل لازم در ارتش ایالات متحده برای کسب برتری کامل هوایی و کنترل فضای نبرد در آسمان تعریف شد و این از جمله مشهوری که توسط طراحان ایگل دائما" تکرار می گردید (not a pound for the ground) کاملا عیان بود . بدین ترتیب ، اسکلت هوایی (بدنه هواپیما ) به گونه ای چیدمان شد که صرفا" برای رزم هوایی مناسب بود و به تقریب در ابتدای امر ، هیچ سامانه تخصصی برای اجرای حملات هوا به زمین بر روی ایگل نصب نشده بود . با توجه به موارد فوق ، اف-15 بعنوان یک جنگنده تخصصی برتری هوایی ، پس از ورود بخدمت ، کارنامه قابل قبولی را به نمایش گذاشت و علیرغم اینکه حضور آن در ویتنام ، بدلیل طولانی شدن اتمام برنامه و تولید آن ، میسر نشد ، اما نقطه اوج عملیات رزمی آن در ابتدای دهه هشتاد میلادی و در سازمان رزم نیروی هوایی اسراییل (IAF) رقم خورد . این مساله را می توان در رویارویی این جنگنده ( عملیات Mole Cricket 19 ) با جتهای نسل دوم و سوم روسی نیروی هوایی سوریه ( شامل میگ-23 و 23 ) بخوبی مشاهده نمود . واضح بود که ایگل به گونه ای طراحی و مسلح گردید که بتواند جتهای قدیمی روسی را بطور قاطع ، وارد چالش جدی نماید و این درگیری ها ( علیرغم ثبت گزارشهایی مبنی بر آسیب دیدن ایگلها در رزم هوایی ) نیز به عینه ، این مساله را به اثبات رساند . با این حال ، ایگل تا زمان معرفی ابررهگیر میگ-31 بعنوان نخستین جت نسل چهار روسی به سال 1981 ، سلطان بدون رقیب رزم هوایی بشمار می آمد ، اما با انتشار اخباری مبنی بر تمایل روسها برای صادرات گونه های خاصی از جتهای میگ-31 ( که هرگز صورت نگرفت . م ) و همچنین سوخو-27 که رقبای سرسختی برای اف-15 در رزم هوایی محسوب میشدند ، مزیت ایگل ، بتدریج رو به افول نهاد . با توجه به این وضعیت ، ارتش ایالات متحده که پس از جنگ ویتنام ، به شکل فزاینده ای به یک پیکربندی هوایی انعطاف پذیر رزمی برای اجرای حملات دوربرد هوا به زمین نیازمند شده بود ، بتدریج به ارتقاء و تغییر ماموریت ایگل علاقه مند شد . با این وصف ، مسیر برای تطبیق این نیازمندی ارتش با ویژگی های ذاتی اف-15 چندان هموار به نظر نمی رسید ، مضاف براینکه ، برخی براین اعتقاد قرارداشتند که هر چند اف-16 قابلیت اجرای حملات هوا به زمین را از ابتدای ورود بخدمت ، در خود می دید ، اما توانایی حمل مهمات کافی در بردهای طولانی را نداشت و این برای نیروی هوایی به یک معضل تبدیل شده بود . به همین منظور ، مک دانل داگلاس ، بعنوان شرکت توسعه دهنده ایده ایگل ، ماموریت پیدا کرد تا با توسعه نمونه اولیه اف-15 به گونه E ، قابلیت اجرای حملات دوربرد هوا به زمین را به این پیکربندی اضافه کند ، که این برنامه ، طرح اولیه ایگل را بطور کامل دچار تغییرات عمده نمود . ادامه دارد .................... پی نوشت : 1- تصاویر پستهای قدیمی این تاپیک بطور کامل بازیابی شد صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

ایده صادرات جت کوثر چه کسی آماده خرید این جت جنگنده خواهد بود ؟!! بدنبال معرفی جت دو سرنشینه آموزشی- رزمی کوثر توسط نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در اوت 2018 و انتشار اخبار مربوط به تولید انبوه این سخت افزار هوایی پس از سه ماه ، ارتش ایران ( احتمالا" منظور وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح . م ) از آمادگی خود برای صادرات پیکربندی این جت رزمی خبرداد . به گزارش خبرگزاری های داخلی ایران ، در جریان برگزاری نمایشگاه هوایی کیش که نخستین نمایش عمومی این محصول بومی محسوب می شد ، حضور کوثر نه تنها نشاندهنده توانمندی های داخلی ایران برای تولید یک جنگنده بشمار می آمد ، بلکه بستری برای اثبات این پیکربندی هوایی برای خریداران بالقوه آن نیز بود . امیر سرتیپ عبدالکریم بنی طرف ، ریاست سازمان صنایع هوایی ایران در مراسم افتتاحیه این نمایشگاه هوایی ، در خصوص "کوثر" چنین اعلام نمود که : " ما قبلا" اقدامات لازم برای صادرت محصولاتی که مجاز به فروش آن هستیم را در دستور کار قرار دادیم " که بطور مشخص این مساله شامل صادرات این جنگنده نیز خواهد شد ، با این وصف ، در حالی که جت رزمی فوق الذکر چندمین نمونه از پیکربندی های هوایی رزمی تولید شده توسط ایران محسوب می شود ، اما بنا بر اخبار منتشر شده از رسانه های داخلی ایران ، کوثر ، اولین جت رزمی است که در خط تولید انبوه قرار می گیرد . این پیکربندی که یک الگوبرداری دقیق از جت رزمی F-5F به نظر میرسد ، از میانه دهه 70 میلادی در سازمان رزم نیروی هوایی ایران مشغول بخدمت بوده و بدلیل انعطاف پذیری بالا در اجرای ماموریتهای محوله ، هزینه تعمیر و نگهداری پایین ، برای تولید بومی مورد توجه قرار گرفته است . این درحالی است که گونه های پیشرفته تر و به روز شده این پیکربندی ، در گذشته توسط همپیمانان ایالات متحده نظیر سوئیس ، تایوان ، سنگاپور و تایلند مورد استفاده قرار گرفته ، بنا بر گزارشها ، کوثر صرفا" یک روگرفت بومی از نسخه اصلی محسوب میشود ( ظاهرا " بنا بر گفته های مقامات داخلی ، تقریبا تمامی زیرسیستم های این محصول ، بطور کامل دچار تغییر شده و تصاوی منتشرشده از این پیکربندی نیز شاهد مدعای این مساله است . م ) اما برخی ناظران نظامی براین اعتقاد هستند که این جنگنده ، با مجهز شدن به حسگرهای پیشرفته و اویونیک بومی و تطبیق آن با موشک هوا به هوای دوربرد فکور-90 ( یک نمونه مشتق شده از موشک هوا به هوای فینیکس ) که به تازگی توسط صنعت دفاعی ایران ، رونمایی شده ، می تواند به لبه بُرنده و مرگباری برای نیروی هوایی این کشور تبدیل گردد و این ترکیب در حوزه آسیای جنوب غربی ، به تقریب همتایی نخواهد داشت . به گفته امیر سرتیپ بنی طرف ، ایران تاکنون موافقتنامه هایی برای صادرات این محصو.ل با کشورهایی نظیر روسیه ، چین و اندونزی به امضاء رسانده ، اما در حالی که خرید این محصول از سوی کشورهایی نظیر روسیه و چین بسیار بعید به نظر می رسد ، این امکان وجود دارد که هدف ، صدور غیر مستقیم این سلاح به کشورهای ثالث باشد . از یک نظر ، شاید خرید این جت ایرانی از سوی نیروی هوایی اندونزی ، تکمیل قدرت هوایی این کشور در کنار صدور جتهای سوخو-35 تحلیل شود ، در حالی به شکل همزمان ، ناوگان اف-16 نیروی هوایی این کشور نیز با ورود کوثر ایرانی ، برای ماموریتهای مهمتری حفظ گردد . علاوه براین ، مشتریان منطقه ای این هواپیما نظیر لبنان و سوریه نیز می بایست در نظر گرفته شوند ، چرا که برخی تحلیلگران نظامی معتقدند که کوثر ، احتمالا" جایگزین ارزان تری برای جتهای رزمی نظیر میگ-29 ، اف-16 ، جی-10 و جی اف-17 خواهد بود . بازاریابی و صادرات احتمالی کوثر ، درآمدهای جنبی افزونتری را برای بخش دفاعی ایران فراهم خواهد کرد و شاید مقدمه ای ( هر چند با کیفیت پایین ) برای تقویت نیروی هوایی این کشور محسوب گردد . منبع صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

درود به دوستان گرامی ظاهرا این رونمایی فکور تفاوتی که با رونمایی های دیگر داشته این هست که هیچ کدام از منابع خارجی در حقیقت آن شک نکرده اند و تحقق آن را به کمک مستقیم روسیه و چین به ایران ربط داده اند (مدعی هستند که ایران نسخه هایی از فینیکس و حتی خود تامکت را در اختیار روسیه قرار داده در سالهای دور و نتیجه این همکاری مشترک موشک R-33 (Amos) روسی است که ابتدا بردی حدود 120 کیلومتر داشت و با بهبود ترکیب دانه های سوخت به برد 300 کیلومتر دست یافت و بعدها روسها این تکنولوژی را به صورت کاهش یافته به ایران منتقل کرده اند (خیال پردازی های منابع غربی .م.)) و البته آن را یک دارایی مهم برای ایران می دانند که خطری برای جنگنده های پیشرفته نسل 5 و آخرین نسخه های ایگلها ندارد ولی برای جنگنده های کشورهای منطقه خطرناک است و حالا شروع کرده اند در مورد افزایش تعداد تامکتهای قابل پرواز، ابراز نگرانی کردن و اینگونه از خبر بهره برداری کرده اند که کشورهای منطقه باید زود تر به جنگنده های نسل 5 مجهز بشوند، آمریکا اف-22 های بیشتری را در امارات و عربستان و ... مستقر بکند، با اسرائیل همکاری نزدیکی داشته باشند تا مهارتهای آنها برتری ایران را خنثی بکند یا اینکه اقداماتی انجام بشود که تامکتها قادر به پرواز نباشند!!! ( به نظر می رسد باید سطح حفاظت از تامکتهای روی زمین بالاتر برود.م.) زیرا تصور می کنند که اگر تامکتها قادر به پرواز نباشند این موشک بی اثر می شود. به عبارت دیگر قبول کرده اند که ایران قادر است به تعداد نا محدود از موشک فکور تکثیر بکند اما قادر نیست که حامل آن را تکثیر بکند. موشکی که برد موثری 4 برابر AIM-120B با برد 75 کیلومتر (که بیشتر متحدین آمریکا و خود واحدهای آمریکایی به آن مسلح هستند) و سه برابر AIM-120C برد دارد، این توانایی را به ایرانی ها می دهد که خطر آفرینی های راحتی در مقابل جنگنده های خاور میانه ای داشته باشند بدون اینکه در تیر رس قرار بگیرند. البته نبود یک موشک مشابه متئور اروپایی (که قرار است از سیکر با آرایه فازی فعال ساخته شده از ترانزیستورهای گالیوم-نیترید بهره ببرد) یا موشک چینی PL-15 که از موتورهای رمجت استفاده می کنند و برد بسیار بلند حدود 400 کیلومتر دارند (به دلیل استفاده از هوای موجود در آسمان به جای اکسیدایزر و در نتیجه افزایش مقدار سوخت و سبکتر شدن موشک در حالیکه موشکهای سوخت جامد معمولی باید اکسیدایزر را هم با خود حمل بکنند) در زرادخانه آمریکایی ها و کنسل شدن پروژه نسخه جدیدتر موشک آمرام با برد بلندتر باعث شده که آمریکایی ها در مورد توانایی های موشکی دشمنانشان کمی بزرگنمایی کنند تا بودجه های دفاعی را افزایش بدهند اما این حقیقت که سیاست پنتاگون در طول 60 سال گذشته همواره تولید هواگرد جدید تر به جای تولید مهمات جدید بوده است ثابت می کند که بهره وری پنتاگون در برتری هوایی متناسب با هزینه کرد او نیست. کاملا قابل مشاهده است که هنگامی که ایگلها به خدمت وارد شدند فقط جنگنده ای قویتر و سریعتر و فرمان پذیرتر از فانتوم بودند اما همان مهمات را استفاده می کردند تا اینکه آمرام ها در دهه 90 وارد میدان شدند و به ایگلها شخصیت دادند. به همین ترتیب تا زمانی که رپتورها کماکان مجبور به استفاده از مهمات ایگل ها هستند نباید انتظار داشت که کیفیتی خیلی بالا تر از آنها و در حد توانایی های خود بروز بدهند. راهبردی که دشمنان آمریکا معکوس آن را می روند. قسمتی از نگرانی آمریکایی ها هم بی راه نیست زیرا منابع آمریکایی از اثر جمر های فعال روسی با استفاده از تکنولوژی DRFM (digital-RF-Memory) بر اساس monopulse-trackbreaking-jammer روی موشکهای آمرام نگران هستند. این جمر تعداد برخورد موشک آمرام را به کمی بیشتر از نصف کاهش می دهد. تکنولوژی که حتی برای ایران هم جدید نیست و روسیه بعد از فروپاشی شوروی و دستیابی به کارخانه های ساخت تراشه خارجی و تراشه های غربی همزمان با مدرن سازی سیکرهایش به آن روی آورده است. شاید ریشه مشکل از آنجا شروع شد که پاتریوتها در نبرد آزادی کویت یک فروند تورنادو و یک فروند اف-18 را به اشتباه سرنگون کردند درحالیکه اساسا روی شبح موشکهای عراقی لاک کرده بودند!! نه روی هواپیما های خودی و سیستم RWR هواپیما های خودی هم لاک شدن روی آنها را نشان نمی داد و باعث کشته شدن کروهای پروازی قربانی گردید. بررسی موضوع که در گزارش MIT آمده نشان می دهد که وجود تعداد زیاد سایتهای پدافندی و رادار در منطقه باعث شده بود که میزان آلودگی الکترومغناطیس در منطقه بالا رفته و شکاری های خودی در معرض سایه های رادارهای درگیری و سرچ متعدد قرار بگیرند و انعکاس راداری آنها برای سایتهای دیگر ghost-target ایجاد بکند که اکوی راداری مشابه اکوی ضعیف راداری موشکهای بالستیک داشتند. هنگامی که خدمه پاتریوت با دستپاچگی با شبح موشک عراقی درگیر می شدند (سرعت زیاد موشک وقت زیادی برای پرسنل باقی نمی گذاشت) و بلافاصله برای آن موشک فایر می کردند، به دلیل اینکه شبح مفروض اکوی راداری نداشت، موشک پاتریوت روی مود هومینگ سوئیچ می کرد و سیستم هومینگ موشک پاتریوت انعکاس ناشی از پرنده های خودی را به عنوان یک منبع خوب انتشار تشخیص داده و به جای اینکه به سمت شبح موشکهای عراقی برود به سمت هواپیمای خودی میرفتند. این نکته که سازنده پاتریوت و آمرام عملا یکی است و اندیشه ها و الگوریتمها و زیر سیستمهای تکراری در هر دو سیستم وجود دارد، باعث شده که روش DRFM و انواع ghosting علاوه بر پاتریوت های قدیمی روی آمرام هایی که زیر ساخت آنها به دهه 90 باز میگردد موثر باشد و آمریکایی ها را بر آن دارد که به طرح مفهومی آمرام آینده قابلیت Dual-trajectory بدهند و این موشک علاوه بر رادار فعال دارای سیکر حرارتی هم باشد تا این تهدیدات جدید را خنثی بکند. یک سری از کارشناسان هم با فرض خطا رفتن موشکها برای نمونه آینده آمرام قابلیت hit-to-kill درخواست کرده اند تا هر شکاری بتواند تعداد خیلی بیشتری موشک حمل بکند که برد و سرعت بیشتری دارند ولی به دلیل حذف سر جنگی اندازه و وزن کمتری دارند. بن مایه: موشکهای فکور و تاثیر آنها در بالانس دفاعی منطقه خلیج فارس http://militarywatchmagazine.com/article/70308 تکنولوژی رمجت http://www.dtic.mil/dtic/tr/fulltext/u2/259432.pdf MIT security study program April, 20, 2004 https://nationalinterest.org/blog/buzz/iran-has-cloned-americas-phoenix-missile-27292 چرا تامکتهای بیشتر خبر بدی برای بدخواهان تهران است http://militarywatchmagazine.com/article/70899 مهمترین دارایی نیروی هوایی ایران؟ موشک مرگبار هوا به هوای فکور به تولید رسید http://militarywatchmagazine.com/article/70790 https://nationalinterest.org/blog/the-buzz/the-us-militarys-top-guns-the-air-have-big-weakness-14065 در یک مراسم رونمایی 6 تیر موشک 450 کیلویی بومی که شباهتی به AIM-54 فینیکس داشتند به نمایش گذاشته شد. پیش از این نسخه ای از این موشک در مراسم سالانه رژه سپتامبر سال 2013 نمایش داده شده بود. ایرانی ها اعلام کردند که این موشک فکور-90 نام داشته و یک موشک هوا به هوای هدایت شونده است. با وجود عدم پشتیبانی تجهیزات آمریکایی ایرانی ها که از 1979 تاکنون وجود دارد آنها تلاش زیادی برای آماده به خدمت نگاه داشتن ناوگان خود کرده اند که در این بین آماده به خدمت نگاه داشتن تامکتها به دلیل اینکه تنها استفاده کننده آنها ایران است و قطعات آن قابل خرید از بازار سیاه نیست، از همه مشکل تر بوده است. گفته می شود که به کمک دیگران ایرانی ها روی هر کدام از تامکتها دست کم 250 تغییر کلی و ارتقاء انجام داده اند از جمله تهیه رادار جدید (ادعای منابع غربی .م.)، صفحات نمایش، سامانه های جنگ الکترونیک و دیگر اویونیک مهم! و حالا هم فکور-90 به عنوان سلاح اصلی فامد. فکور-90 که گفته شده قابلیت انجام مستقل لاک راداری روی هدف دارد نه تنها با قابلیتهای فینیکس برابری می کند بلکه با توجه به پیشرفت تکنولوژی در مواردی از آن نیز عبور کرده است. در حالیکه منابع غربی برد آن را 220 کیلومتر تخمین می زنند که با بهبود ترکیبات دانه های سوخت افزایش نیز می تواند بیابد، برد فینیکس فقط 180 کیلومتر بود. فکور-90 قادر به ادامه مسیر به سمت هدف بدون استفاده از رادار شکاری پرتاب کننده آن بوده و با توجه به برد آن و نبود رمجتهای متئور و PL-15 در خط تولید، ایران بعد از روسیه مجهز به R-33 و R-37 دارای دور برد ترین موشک هوا به هوا شده است. با توجه به سرعت 5 ماخ (بیشتر از فینیکس) و برد بلند اگر با استفاده از تکنولوژی امروزی دقت آن حتی هنوز در حد فینیکس دهه 70 هم باشد، این موشک برای کشوری که برای دفاع هوایی به سایتهای پدافندی زمین به هوا متکی بوده است یک جهش محسوب می گردد. امیر حاتمی وزیر دفاع ایران در این مراسم اعلام کرد که این موشک قابل استفاده توسط شکاری های دیگر نیز هست. از دیدگاه ما یکی از این کاندیدها شکاری صاعقه است که با توجه به محدودیتهایش حداکثر دو تیر موشک می تواند حمل بکند. اف-15 های سری SA به AIM-120C با برد 105 کیلومتر مجهز هستند و AIM-120D هایی که اختصاصی برای اف-22 در حال توسعه هستند برد 180 کیلومتر دارند که کماکان بسیار کمتر از برد موشکهای فکور است. در نسخه ایرانی فینیکس به خاطر استفاده از تکنولوژی نوین وزن سیستم هدایت 30 درصد کاهش یافته و باعث حدود 15% افزایش برد بیشتر در نتیجه وزن کمتر و امکان افزایش میزان سوخت شده است و از یک سیکر پیچیده ایرانی با قابلیت آشیانه یابی استفاده می کند که قبلا نمونه ای از آن در موشک سامانه مرصاد استفاده شده بود. افزون بر این ایرانی ها نسخه بومی یک نوع رادار هوایی آرایه فازی پسیو را نیز نمایش داده اند که قابلیت کشف اهداف پنهان کار و موشکهای کروز را در برد بلند دارد که مکمل بسیار خوبی برای یک موشک برد بلند است. این رادار هوایی احتمالا از مهندسی معکوس و افزودن به قابلیتهای رادار توانمند هیوز AN/APG-71 (این رادار نسل بهبود یافته AWG-9 تامکتهای مدل D است .م.) بدست آمده است. ( http://militarywatchmagazine.com/article/70308 ) (امیدوارم که این ادعا بزرگنمایی غربی ها صرفا برای fund-rising نباشد.م.) ترکیب این رادار با موشک فکور و پلتفرم تامکت، ترکیبی را ایجاد کرده که عملا یک دارایی عمده را برای ایرانی ها زنده کرده است. با احتساب تورم قیمت هر فروند تامکت چیزی حدود 150 میلیون دلار تخمین زده می شود یعنی قیمتی دو برابر سوخوی 35 که ایرانی ها حتی قادر به پرداخت هزینه خرید سوخوی 35 با بودجه دفاعی اندک خود نیستند و تامکت بعد از اف-22 گرانترین جنگنده دنیا محسوب می شود!! ایرانی ها آن قدر از پلتفرم تامکت راضی هستند که از سال 2010 به این طرف به صورت جدی پی گیر پس گرفتن یک فروند تامکت باقیمانده درآمریکا هستند (آمریکا که هرگز لاشه آن را هم به ما نمی دهد ظاهرا بیشتر هدف محکوم کردن آنها و گرفتن غرامت است.م.) با این موشک ایرانی ها می توانند با پرواز در نزدیکی مرز ایران شکاری های سعودی را بر فراز ریاض هدف قرار بدهند و یا با نفوذ در آسمان عراق ایگل های اسرائیلی را در آسمان خودشان مورد تهدید قرار بدهند.

history repeats itself , first as tragedy , second as farce   Karl Marx   http://en.wikipedia.org/wiki/Karl_Marx

  با سلام    البته این فرموده شما ، به نقل از عمو جوزف :winking: ، در همه زمان ها ودر همه مکان ها صدق نمی کند . 

  در نگاه دیکتاتورکمونیست :   کمیت ، کیفت مخصوص به خود را دارد   هدف وسیله را توجیه می کند   پی نوشت :   اینا اعتقادات ایشون بوده ! به نظر بنده هر دوتاش ایراد داره !

به نام خدا با سلام خدمت دوستان در این حدیث روایت شده قصد دارم کمی حال و هوای تاپیک رو از حالت نقل قول های انسان های عادی به انسانی کامل و معصوم و امام وخلیفه بر حق ببرم پیشاپیش از دوست بزرگوار جناب MR9 پوزش میطلبم... نعیم بن الحماد در کتاب خود به نام (الفتن) روایتی عجیب از امیرالمونین اسدالله الغالب علی ابن ابیطالب (ع)نقل میکند: إذا رأيتم الرايات السود فالزموا الأرض، فلا تحركوا أيديكم و لا أرجلكم، ثم يظهر قوم ضعفاء لا يؤبه لهم، قلوبهم كزبر الحديد، هم أصحاب الدولة، لا يفون بعهد و لا ميثاق، يدعون إلى الحق، و ليسوا من أهله، أسماؤهم الكنى، و نسبتهم القرى، و شعورهم مرخاة كشعور النساء حتى يختلفوا فيما بينهم، ثم يؤتي اللّه الحق من يشاء. زمانی که پرچم‌های سیاه را دیدید، به زمین بچسبید و حرکتی نکنید. سپس قومی ضعیف ظاهر می‌شوند(ازلحاظ ایمان) که مورد اعتناء نیستند. دل‌هایشان مانند آهن است. آنها اصحاب دولت هستند. (اشاره به شورشیان که به خود دولت میگویند)به عهد و میثاق پایبند نیستند. به حق دعوت می‌کنند اما اهلش نیستند. اسامی آنها کنیه است(ابوعمر.ابو فلان ابومسلم). نسبت آنها شهرهاست.(البغدادی.الشامی. الشیشانی) موهایشان مانند زنان است. (به غلط‌هایشان ادامه می‌دهند) تا اینکه بین آنها اختلاف پیش می‌آید سپس خدا حق را به هر کس بخواهد می‌دهد. در توضیح شخصیتی همانند نعیم ابن الحماد ایشان یکی از نویسندگان صحیح بخاری از کتب اهل سنت هستند...   پ.ن:منبع دیگر کتاب احقاق الحق ج29 ص410 بازنویسی آیت الله العظمی مرعشی (ره)