بحث اصلی این هست چرا باید فکر کنیم نمونه هایی که صادر میشه ضعیف تر هست از نمونه هایی که برای خود ارتش روسیه تولید میشه ؟ تو جنگ ها ضعف روسیه تو بحث ساخت جنگنده باعث شده آسمان از دست متحدین روسیه خارج بشه وقتی اسمان را از دست بدن دیگه اهمیت کیفیت سایر تسلیحات کم میشه . لیست 100 شرکت برتر نظامی جهان نکته جالبه اینه شرکت اماراتی 24 شرکت بزرگ دنیا هست همانطور که میبینید شرکت های روسی فقط دو تا توشون هستند اونها هم با کاهش شدید فروش مواجه هستند شرکت های چنی ها بالا هستند اون هم به به خاطر فروش شون هست به خاطر این هست که فعلا چین سرمایه گذاری زیادی برای توسعه ارتشش کرده به نظر من روسیه و چین با عدم فروش سلاح به ایران دارن اشتباه می کنند مگر چقدر ارتش این دو کشور سلاح می خواد چند مدت دیگه که فرضا امریکا اجازه صادارت اف 35 را بده قطر عربستان کویت عمان بحرین و.... دنبال این هواپیما خواهند بود و دوباره میلیاردها دلار درآمد اما کشورهای غربی به نوعی با همکاری هایی که با هم دارند و متحدانی که دارند یک بازار بسیار گسترده تسلیحاتی دارند شرکتی مثل الماز انتی بیشتر از 30 درصد درامدش کم شده ضعف سیستم های پدافندی روسیه در لیبی و سوریه و ارمنستان شاید اصلی ترین دلیل کاهش فروش این شرکت بوده مقایسه روسیه و چین در تکولوژِی نظامی

پارادوکس جنگ ظرافت و خشونت زمان : 1972 مکان : ایرلند شمالی یک عضو مونث شاخه نظامی ارتش جمهوری خواه ایرلند (شاخه شبه نظامی زنان ایرلند شمالی / Cumann na mBan ) در حال شلیک با سلاح آمریکایی آرمالایت AR-18 بسوی یگانهای ضد شورش ارتش بریتانیا این سلاح توسط گروه های حامی ارتش جمهوری خواه ایرلند مستقر در بوستون ( ایالات متحده ) در اختیار یگان های این سازمان گذارده می شد براساس آنچه که در تاریخ ثبت شده ، این سلاح به نمادی از موفقیت این سازمان مبدل گردید !!!

نکته قشنگ دوست گرامی @parsneet نکات قشنگی گفتن که حیفم اومد ننویسم همانطور که بسیاری از اقتصاد دانها میگن ایزوله کردن خودمون نتایجش خوب نیست ولی به نظر می رسد که ما برای شکستن انزوا فقط توقع داریم دیگران مثل روسیه و چین نزد بیایند ولی می شود شکل دیگرش را هم امتحان کرد و از پولی که خداوند به این مملکت ارزانی داشته بهتر استفاده کرد و با پول همه کار می شود کرد . مگر عربستان چکار کرده که انقدر خاطر خواه دارد وقتی عرب ها می روند و باشگاه فوتبال می خرند اهداف کلانی پشت آن هست . و ظاهرش علاقه به ورزش است . این در هم تنیدگی ها و نفوذ در لابی سرمایه داران و شرکت های چند ملیتی تضمین می کند که شما ایزوله نخواهید شد ولو با اره آدم تکه تکه کنید و بمب بر سر کودکان بریزید . همه ی قصورتان قابل چشم پوشی ست . همین قرارداد 25 ساله چین فرصت مناسبی است برای بسیاری از کارها که امثال ماها همیشه حسرتش را داریم . غرب بسیار نگران آن است و پتانسیلش را می داند .پ هرچند که من اگر جای غرب بودم انقدر نگران نمی شدم چون تجربه نشان داده بیشتر مدیران ما از این فرصت ها برای واردات موبایل و مرغ و برنج و ... با سلام حیف که صدای ما به جایی نمیرسه وگرنه میگفتم که مثلا اگه 100 میلیارد آزاد شد یک ریالش هم داخل نیاد به شکل پول . مقداری خرید نظامی . مقداری خرید ماشین آلات مادر و تولیدی با تکنولوژی جدید و ما بقی اکثریتش هم سرمایه گذاری بشه در یکسری صنایع خاص و مشترک در چین . مثلا یک کارخانه موتور دیزل و توربین های گازی . مپنا را با اونها شریک میکردم در کشور خودشان . بعضی صنایع حساس اگر در خاک خودشون باشه راحت تر اقدام می کنند به شراکت و مهندس جوان میفرستادم بروند اونجا . چند تا پلت فرم مشترک خودرو که در چین تولید شوند و نه ایران . اینجا هم فعالیت باشد و برای یکسری کاستی ها برنامه میریختم اگر نصف اون 150 میلیارد قبلی رو در همین چین سرمایه گذاری میکردیم و بر نمیگردوندیم که خرج دلار 4200 ای بشه . الان در همین تحریم های جدید میدانید چقدر به دردمون می خورد . اصلا نیازی نیست که شرکت چینی بترسد از تحریم . همونجا شرکت جدید با پول خودمون ایجاد می کردم و فقط از اونها طراح و مهندس می گرفتم و از ایران هم مهندس جوان و تکنیسین . بعد چند سال انبوهی از همکاری های مشترک داشتی . تولید و محصول مشترک . تجارب منحصر بفرد . و از همه مهمتر در هم تنیدگی اقتصادی و راهبردی که یک دنیا ارزش آن است .. نکته تکمیلی از جناب @Yavantgarde سرمایه گذاری روی فروشگاه های زنجیره ای در جهان سرمایه گذاری کم ریسکیه !! تجار عرب سالهاست در این زمینه فعالیت میکنن و پول هنگفتی بدست میارن ... از طرفی نقش دلال بودن هم میشه روش حساب کرد...

از این بین سلاح ضدماهواره به تنهایی با توجه به خساراتی که به دشمن میزنه و از حیث در دسترس تر بودن نسبت به گزینه های تهاجمی بادارنده دیگه (برای ما با پیشینه موشکی) بسیار حیاتی و ضروری است. وهله اول ماهواره ای نظامی و در وهله دوم ماهواره های تجاری در صورت هدف قرار گرفتن در گام اول نبود خودشون میتونه بحران اساسی در زندگی طبق روال غربی ایجاد کنه و در وهله دوم تمام تجارت های مرتبط با این ابزارها را و در وهله سوم زباله های فضایی حتی میتونند یک کابوس ایجاد کنند. مهم اینه که در مقطع فعلی ما به نسبت غربی نه ماهواره ارزشمندی در فضا داریم و نه ارتباطاتمون تا این حد وابسته است. و البته که این سلاح تعریف پله ای هم داره در بازدارندگی. یعنی شما میتونید از هدف قرار دادن ماهواره های نظامی و امنیتی بگیر تا تجاری را بسته به میزان قدرت تهاجم دشمن به خودت انتخاب کنی و در مورد صهیونیستها هم که اصلا بهانش را داری (فرضا ترور شهید فخری زاده و ادعاهای خودشون) قدم بعدی پرتابه های هایپرسونیک هست. موراد مربوط به داشته های فعل یعنی پدافند غیرعامل/کمیت و کیفیت و قدرت موشکهای موجود هم که جز بدیهیات هستند.

با سلام بسیار عالی ممنونم از شما و زحمتی که کشیدید، اگر چه یک مثبت کفایت نمی کنه... انشاءالله هرچه زودتر با تمرکز بر استراتژی ضربه دوم ، در راستای تقویت بازدارندگی شاهد بکارگیری زیردریایی های استراتژیک حامل موشک بالستیک در کشور باشیم.

Boeing RC-135 Rivet Joint

با سلام با تشکر از شما که در یک تاپیک اختصاصی به این مورد مهم پرداختید . طبیعتا گستره مباحث در این مورد برای تداوم تاپیک بسیار زیاده ، من همچنان صبر میکنم تا قسمتهای بعدی هم توسط شما منتشر بشه تا بتونیم بصورت مبسوط در این مورد و با توجه به عدم افشای اطلاعات فنی ، مباحثه کنیم .

اردوغان دو تا ادعا کرد تو هر دوتایی شکست خورد یکی نماز تو مسجد اموی یکی اینکه سنگی تو منطقه بدون اجازه ترکیه برداشته نمیشه

بسمه تعالی 182 خلاصه سیاستی: بررسی نیاز به پدافند هسته ای مقدمه: اصطلاح پدافند هسته ای گاه به معنی دفاع از سایت های هسته ای به کارمی رود. گاهی نیز به طور خاص در مورد کسانی که در پروژه هایی چون آماد و یا پروژه های مشابه احتمالی درگیر بوده اند به کار می رود تا بر ماهیت دفاعی کار ایشان تاکید شود.* گاهی نیز به معنی استفاده از نیروی هسته ای برای مقاصد پدافندی است. خلاصه ی سیاستی زیر در پی بررسی این موضوع است. *** اصلی ترین تهدید نظامی علیه ایران در سال های پس از انقلاب آمریکا، اسرائیل و برخی کشور های منطقه بوده و هستند. این کشور ها همواره به توان نظامی و حجم تهدیدات خود علیه نظام ایران افزوده اند و اخیرا جسورانه دست به اقدامات خصمانه ی تمام عیار می زنند. اگرچه ایران به لحاظ وسعت، توپوگرافی و نیز توان نظامی قابل توجهی که داراست هدف فوق العاده دشواری برای اشغال زمینی است، اما در عین حال در برابر حملات هوایی خصوصا در مورد زیر ساخت های حیاتی که در نوار ساحلی جنوبی قرار دارند، ضعف های قابل توجهی دارد. در عین حال رزم هواپایه همان نقطه ی قوتی ست که دشمنان ایران خصوصا آمریکا به شدت بر روی آن سرمایه گذاری کرده اند. به همین جهت انبوهی از پایگاه های هوایی را در اطراف مرز های ایران تاسیس کرده اند و بعضی کشور های منطقه نیز خاک و پایگاه های هوایی خود را در اختیار آنان قرار داده اند. این البته امری نیست که از دید سران و نظامیان دور مانده باشد. اصلی ترین استراتژی ایران در هنگام درگرفتن یک جنگ تمام عیار با آمریکا یا ائتلافی به رهبری آمریکا علیه ایران نابودی سریع این پایگاه ها قبل از آن است که بتوانند نقش مثمر ثمری در طی آن جنگ ایفا کنند. در حالی که نیروی هوایی ایران به لحاظ کمی و کیفی دارای ضعف های عمده است و توان اجرای چنین ماموریتی را خصوصا در برابر قوای هوایی کشور های متخاصم ندارد، عمده تلاش ها و سرمایه گذاری های ایران در طی چند دهه گذشته بر روی موشک های بالستیک برای نابودی این پایگاه ها و حتی ناو های هواپیمابر به عنوان پایگاه های هوایی متحرک، و دیگر اهداف نظامی استراتژیک دشمن متمرکز شده است. در واقع در برابر قدرت هوایی حریف دکترین نظامی ایران بر پایه استراتژی انکار (A2AD) و به طورخاص انکار هوا بنا شده است. البته با توجه به وسعت، تعدد و حفاظت شده بودن این پایگاه های هوایی در مورد کفایت و عملکرد توان موشکی متعارف ایران مباحثی از جمله لزوم استفاده از تسلیحات اتمی مطرح شده است که پیش تر به طور مفصل در بسته سیاستی راهبردی از سوی اندیشکده ممتن تهیه شده است و مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است. اما تمامی این استراتژی ها و تاکتیک ها در بعد آفندی مطرح می شود . برنامه ریزی برای یک جنگ تمام عیار نیازمند داشتن راهکارهای پدافندی مناسب نیز می باشد. ظهور تسلیحات دوربرد و هدایت شونده یکی از مهمترین عناصر متمایز کننده کارزار های موج دومی و موج سومی است. در طی 3 دهه گذشته مثال های متعددی از عمل کرد و تاثیر گذاری این تسلیحات بر سرنوشت جنگ ها و تمدن ها می توان بر شمرد که عمدتا از جنگ اول خلیج فارس (طوفان صحرا) شروع و با به امروز ادامه و تکامل یافته است. ، سرعت رشد و تکامل این استراتژی و جنگ افزار های مربوطه، میزان اثر گذاری آنها در میادین نبرد، توان دشمنان در بکار گیری گسترده و دامنه دار چنین تسلیحاتی –از جهت مالی، لجستیکی و فناوری- اهمیت و خطر این دست تهدیدات را غیر قابل کتمان ساخته است. در یک طبقه بندی کلی بر حسب تعریف راه حل، این تهدیدات را می توان به دو دسته تقسیم کرد. · تهدیدات کروز، هوا سرشی و شبه بالستیک با سرعت های ساب سونیک و حداکثر 3 ماخ · تهدیدات هوا سرشی، شبیه بالستیک و بالستیک با سرعت های بیش از 3 ماخ و هایپرسونیک در این راستا در مورد دسته اول تهدیدات معتقد به اهمیت فراوان سامانه های بردکوتاه خصوصا در مقابله با تهدیدات نو ظهور و حملات انبوه توسط تسلیحات دور ایستا و لزوم برخورداری این سامانه ها از استاندارد ها و قابلیت های سطح بالا هستیم تا نه تنها بقای خود در میدان رزم را حفظ کنند، بلکه ضامن بقای تاسیسات حیاتی برای کشور باشند که بعضا دهه ها عمر و دهه ها میلیارد دلار هزینه صرف ساخت آنها شده و نابودی آنها می تواند ضربات جبران ناپذیر بر پیکره ی ایران عزیز وارد آرد. به رغم پهنه ی وسیع جغرافیایی برخی از مهم ترین و استراتژیک ترین تاسیسات کشور در نقاط مرزی (جنوب) واقع هستند نه در "عمق استراتژیک" کشور، در واقع همیشه و در همه موارد داشتن پهنه ی جغرافیایی وسیع فراهم آورنده ی عمق استراتژیک لازم در همه سطوح نیست. حمله به این تاسیسات نه تنها نیاز به عملیات های پر ریسک عمقی ندارد، بلکه در مواردی مانند تاسیسات پارس جنوبی عدم رعایت اصول پدافند غیر عامل این تاسیسات را به شدت آسیب پذیر ساخته است. در مورد دسته دوم تهدیدات سامانه های پدافندی مورد نیاز است که بتواند در محدوده های ارتفاعی مختلف با اهداف بسیار پر سرعت درگیر شود. انواع سامانه های ضد بالستیک در این دسته بندی قرار می گیرند. کار در مورد ساخت این سامانه ها در دنیا از دهه 60 میلادی و ایام جنگ سرد شروع شده و تا به امروز ادامه یافته اند. آمریکا، اسرائیل و روسیه (شوروی سابق) سه قدرت نظامی هستند که بیشترین سرمایه گذاری ها را در این حوزه انجام داده اند که البته به لحاظ سطح فناوری و تعدد سامانه ها آمریکا با اختلاف زیاد از سایرین پیش است. در کشور ما نیز در سال های اخیر با تحویل گرفتن سامانه پدافندی اس-300 و نیز ساخت سامانه باور-372 توان بسیار محدودی در این حوزه پدافندی ایجاد شده که البته برای رویارویی در یک سناریوی جنگی مطلقا کافی نمی باشد و توجه و سرمایه بیشتری در این حوزه مورد نیاز است. اما همانند بخش آفندی که در مورد مفید و یا حتی ضروری بودن قدرت آتش اتمی مباحثی از سوی کارشناسان مطرح شده در بخش پدافندی نیز نظراتی از سوی تعدادی از کارشناسان نظامی مطرح شده است که درخور توجه است. در مورد تهدیدات دسته اول سابقه توسعه تسلیحات اتمی برای اجرای عملیات پدافندی در علیه اهدافی که می توان آنها را در این دسته قرارداد وجود دارد، از راکت های غیر هدایت شونده هوا به هوای اتمی، تا موشک های پدافندی دوربرد اتمی همچون سامانه اس-200 در نسخه اصلی (نسخه های صادراتی این سامانه فاقد کلاهک اتمی می باشند). نکته اما اینجاست که شکل و نحوه عملکرد تهدیدات جدید به گونه ای است که این راه حل ها را می توان کاملا منسوخ بر شمرد. حملات امروزه نه توسط اسکادران های انبوه و متراکم جنگنده ها و نه توسط فورمیشنی از بمب افکن های استراتژیک همچون بی-52 برای اجرای عملیات بمباران فرشی، صورت می گیرد. حملات دورایستای امروزی که عمدتا توسط موشک های کروز و هوا سرشی هواپایه صورت می گیرد هرچند به صورت انبوه صورت می گیرد اما عموما از مسیرهای متفاوت و در ارتفاع پست انجام می شود و حتی برخی از این تسلیحات همچون JASSM این قابلیت را دارند تا محدوده هدف را دور زده و از پشت سر به سمت آنها حمله ور شوند. پرواز در ارتفاع پست معضل دیگری ست که بکارگیری تسلیحات پدافندی با کلاهک اتمی را بسیار خسارت بار می کند. در مورد بکارگیری تسلیحات اتمی پدافندی در بردهای بسیار دور، برای مثال در سناریویی گروهی از بمب افکن های آمریکایی از پایگاه دیگوگارسیا برخاسته و در محدوده دریای عرب ده ها فروند موشک کروز AGM-158ER را روانه خاک ایران می کنند، در چنین سناریویی در میانه مسیر علاوه بر آنکه مساله مسیرهای پروازی غیر متراکم و متعدد وجود دارد، نکته دیگر آن است که به فرض به قدر کافی دور بردن برد پدافند به نحوی که به یک مبدا حمله به قدر کافی همگرا و متراکم برسیم، در اینجا درواقع شکل دیگری از سناریوی انکار هوا را مطرح کرده ایم، به شکلی که انهدام خود پایگاه دیگوگارسیا که مبدا خیزش بمب افکن های آمریکایی به سمت ایران است، عملی تر، به صرفه تر و با پیچیدگی های فنی و عملیاتی به مراتب کمتری همراه خواهد بود. ولی در مورد تهدیدات بالستیک و هایپر سونیک از آنجایی که سرعت و ارتفاع پروازی این دسته از تهدیدات عموما زیاد است و سرعت واکنش نسبت به آنها محدود، و نیز سر نسل های متاخر توان مانور دهی این تسلیحات افزایش قابل توجهی داشته، نابودی این تهدیدات نیازمند در اختیار داشتن سامانه های پدافندی با سرعت و دقت بسیار زیاد است به نحوی که بتوانند تخریب لازم را نسبت به هدف اعمال کنند. نسل اول این سامانه ها که در آمریکا و شوروی سابق توسعه یافتند به جهت ضعف در رسیدن به دقت لازم و توان اعمال تخریب مناسب از کلاهک های اتمی بهره می برند تا با شعاع نابودی[1] و قدرت زیاد از انهدام تهدید اطمینان حاصل کنند. به عنوان نمونه می توان از موشک های ضد بالستیک آمریکایی اسپارتان ویژه درگیری با هدف در ارتفاع بلند با کلاهک اتمی به قدرت 5 کیلوتن و موشک اسپرینت ویژه درگیری در ارتفاع کمتر با کلاهک اتمی با قدرت 1 کیلوتن نام برد که هر دو جزئی از سمانه ضد بالستیک سیف گارد بودند. در روسیه امروزی که میراث دار شوروی سابق است تحول عمده ای نسبت به حوزه جنگ سرد نسبت به تهدیدات بالستیک دوربرد رخ نداده و دفاع ضد بالستیک مسکو کماکان بر عهده سامانه های برجای مانده از دوره جنگ سرد است که عملکردی مشابه موشک اسپراینت دارند و از کلاهک اتمی بهره می برند. در مورد آمریکا اما این کشور با توسعه انبوهی از فناوری های جدید و گران قیمت از موشک های غول پیکر با کلاهک اتمی فاصله گرفته و به سمت استفاده از فناوری هایی چون برخورد مستقیم[2] و سرباره کشنده[3] پیش رفته و آنها را جهت بکار گیری در زمین و دریا و محدوده ارتفاع عملکردی مختلف توسعه داده است. لازم به ذکر است که این سامانه ها هنوز در برابر حملات انبوه در حد یک سناریوی آخر الزمانی خصوصا در مورد موشک های قاره پیما محدودیت هایی را در برابر خود دارند هرچند پیشرفت های عمده و چشم گیری خصوصا در دهه های اخیر رخ داده و توسعه و سرمایه گذاری های بیشتر در دست اقدام است. فناوری Hit to kill و نیز Kill vehicle در بین تمامی کشور های جهان تنها در اختیار آمریکا بوده و رژیم اسرائیل نیز با انتقال فناوری از آمریکا تنها به شکل محدودی از این سطح فناوری ها برخوردار است و دیگر کشورها از اروپای غربی گرفته تا روسیه و چین، چه به لحاظ سطح فناوری چه به لحاظ منابع مالی مورد نیاز برای حرکت در مسیر به دست آوردن چنین فناوری هایی با مشکل رو به رو هستند و فاصله بسیار زیادی با آمریکا در این حوزه دارند. با توجه به این موارد ساخت یک سامانه ضد بالستیک، خصوصا ضد قاره پیما که ابزار عمده اعمال قدرت اتمی دشمنان است که به جای آنکه درگیر فناوری های بسیار پیچیده و گران قیمت همچون Kill vehicle بشود، از کلاهک اتمی در محدوده چند کیلوتن بهره ببرد می تواند راه حلی معقول تر و در دسترس تر باشد. والحمدلله رب العالمین *در مورد شهید فخری زاده این عبارت مرتبا تکرار شد. [1] Kill radius [2] Hit to kill [3] Kill vehicle

ورماخت خیلی زودتر به فکر استفاده از زره قفسی افتاد تصویر فوق (سمت راست ) یکدستگاه تانک پانزر-4 سری j ، به شماره بدنه 600 ، جمعی گردان دوم زرهی از تیپ31 ، لشکر 5 پانزر را در اوایل نوامبر 1944 نشان می دهد . این تانک که از استتار پاییزی بهره می برد ، فاقد پوشش " زیمریت " بوده ، اما در مقابل ، زره های جانبی (side skirt) آن به یک سری شبکه فلزی (wire mesh)تجهیز شده است . نشان روی بدنه نیز ، یک نشانه غیر رسمی مرتبط با تیپ 31 زرهی ورماخت می باشد . سمت چپ : نمونه واقعی پانزر4

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست. اولین گردان شناسائی پارسی در سال 1959.م (1338.ه.ش) ، نیروی هوائی ایران (نیروی هوائی شاهنشاهی-IIAF) با تحویل گرفتن 16 فروند هواپیمای شناسائی RT-33A خود ، اسکادران شناسائی تاکتیکی یکم را در فرودگاه مهرآباد عملیاتی نمود. (1st TRS = 1st Tactical Reconnaissance Squadron) این گردان بعدها به ترتیب با عنوان «101ST TRS» و نهایتا «11th TRS» نامگذاری گردید. در سال های بعد و با خرید RF-5 ها توسط نیروی هوائی ، این پرنده ها جایگزین RT-33 ها شدند و اولین جت های شناسائی نیروی هوائی به تدریج بازنشسته شدند. پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. .

تصاویر پرسنل در دادگاه واقعا ناراحت کننده بود. خاصه در مورد یکی دو نفر که به نظر از پرسنل انتهایی پروسه و شاید پدافند تور بودند با لباس های معمولی. حتما هم بار فشار روانی از طرف بخشی از جامعه، احساس گناه و عذاب وجودان ناشی از کشته شدن مسافران، تحت فشار قرار گرفتن کشور خصوصا بعد از شهادت سردار سلیمانی و هجمه خارجی و ... به اندازه کافی سخت بوده و هست. افرادی که تمام توانشون را برای کشور و سربلندیش گذاشتند و حتی از جان هاشون گذشتند (اون روز ممکن بود هر افتاقی بیفته، چه خلبانانی که اماده بودند و چه خدمه پدافند که در سیبل اول هدف قرار گرفتن بودند اگر حمله ای وسیع رخ میداد و چه سایر پرسنل نظامی) ولی در شرایطی دشوار حالا خودشون را در جایگاهی میبینند که این همه غمبار هست و سخت. خدا بهشون صبر بده و بهشون کمک کنه و به خانواده هاشون.

بسمه تعالی 182 نظام رونمایی ها: امنیت زایی و امنیت زدایی به جهت اهمیت یافتن، برخوردار شدن از روش های نظام مند و دارای فلسفه در باب مساله نظام رونمایی های نظامی باید به دوران جنگ سرد رجوع کرد. در این دوره بود که مساله رونمایی از اهمیت ویژه ای برخوردار شد و هر یک از نظامات شرق و غرب برای آن روال های متفاوتی تعریف کردند. این امر در کنار دیگر سیاست های تبلیغی دو طرف از تاثیر بسزایی در شکل دهی به فضای جنگ سرد برخوردار بود. چیستایی و چرایی فضای جنگ سرد از جهاتی متاثر از جنگ دوم جهانی بود. دنیا به تازگی از شر یک جنگ خانمان سوز جهانی آسودگی یافته بود، جنگی که جان ده ها میلیون نفر را در کام خود فروبرده و شهرها و سرزمین های بسیاری را به نابودی کشانده بود. در عین حال هر یک از دو قطب شرق و غرب حریف خود را قدرتمندتر از آن می دیدند که راه حل نظامی را به عنوان گزینه نخست برای حل اختلافات و حفاظت از منافع خود برگزینند. دراین دوره مفاهیمی چون بازدارندگی، دیپلماسی عمومی، جهت دهی به افکار عمومی و هژمونی در کالبد جدیدی سربراورده و از اهمیت ویژه ای برخوردار شدند. از آنجا که یکی از ویژگی های شاخص جنگ سرد رشد سریع صنایع نظامی بود و شاکله توان هر یک از دو قطب غالب را، خصوصا در جبهه شرقی، توان نظامی طرفین شکل داده بود؛ مساله ارائه و نمایش این توان نظامی در راستای دست یابی به مفاهیمی که پیشتر ذکر شد، در دستور کار قرار گرفت. با وجود داغ بودن مساله جاسوسی های نظامی و صنعتی، و به رغم آنکه از نظر حفاظت اطلاعات، هرچه بیشتر پنهان نگاه داشتن توان و دست آورد های نظامی در اولویت درجه اول قرار دارد، دست یابی و بهره بردن از مفاهیمی چون بازدارندگی، دیپلماسی عمومی و هژمونی چنان ارزشمند و اثر گذار بود که هر یک از طرفین شرق و غرب با توجه به برنامه ها و راهبردهای کلان خود نظامات رونمایی و تبلیغات نظامی خاص خود را تعریف کرده و توسعه دادند و با این کار ریسک هایی که از جانب مسائل حفاظت اطلاعاتی مطرح می شد را به جان خریدند. بلوک غرب در بلوک غرب و خصوصا آمریکا، به مساله تجهیزات نظامی و رونمایی از آنها در غالب سه دسته بندی پرداخته می شد. نخست تجهیزات و فناوری هایی که هیچ گاه هیچ اطلاعاتی از آنها منتشر نمی شد، این دسته از پروژه ها حتی در هنگام تنظیم لوایح بودجه ای ردیف بودجه روشن و مشخصی نداشتند و عموما با اسم های کدگذاری شده به آنها ارجاع داده می شد که بسیاری از آنها حتی تا به امروز طبقه بندی شده باقی مانده اند و یا اطلاعات بسیار اندک و محدودی از آنها منتشر شده است؛ این دست پروژه ها را اصطلاحا پروژه های سیاه[1] می نامیدند. تعداد این پروژه ها محدود بوده و عموما در لبه دانش و فناوری اجرا می شدند و از نظر توانایی به عنوان تجهیزات تغییر دهنده میدان بازی (رزم )[2] روی آنها حساب باز می شد و حتی در مواردی در دسته تجهیزات ویژه سناریوهای ماشین قیامت یا Doomsday قرار می گرفتند. دسته دوم تجهیزات و فناوری هایی بودند که اطلاعات محدودی از آنها امکان انتشار داشت، و باقی اطلاعات و اسناد مربوطه تا مدت زمان مشخصی تحت طبقه بندی قرار می گرفت و پس از طی زمان تعیین شده بخش قابل توجهی از اطلاعات و اسناد مربوطه به پروژه در سطح دسترسی عمومی قرار می گرفت که به عنوان نمونه هایی از این میان می توان به پروژه هایی چون U-2 و یا هواپیمای جاسوسی A-12 اشاره کرد. دسته سوم پروژه هایی بودند که به طور گسترده اطلاعات و تصاویر در مورد آنها منتشر می شد و در مورد توانایی ها و قابلیت هایی آنها تبلیغات صورت می گرفت و برنامه ریزی های ویژه ای جهت برنامه رونمایی از آنها ترتیب داده می شد، هرچند در مورد این دسته سوم نیز اطلاعات برخی جزئیات فنی و فناوری های خاص نیز به صورت طبقه بندی شده باقی می ماند. از علل اساسی این رویکرد غرب را می توان اهداف مرتبط با اعمال قدرت و مفهوم هژمونی دانست که شامل آزادی، گردش آزاد اطالاعات، مالکیت خصوصی و اصالت بازار بود. مالکیت خصوصی صنایع بزرگ نظامی، فضای به مراتب بازتر رسانه ها نسبت به بلوک شرق و مساله بازاریابی جهت فروش این تجهیزات به کشورهای همسویی که از نظر اقتصادی توان تقبل هزینه این تجهیزات را داشتند را می توان به عنوان دلایل سطح دوم معرفی کرد. به عنوان مثال جنگنده اف-4 فانتوم که در دهه 60 میلادی عملیاتی شد به بیش از 11 کشور صادر و در مجموع حدود 5200 فروند از آن ساخته شد. همچنین جنگنده اف-5 تایگر به عنوان یک گزینه ارزان قیمت و دارای سطح فناوری پایین تر که اختصاصا برای متحدین کم درامدتر و با توان فنی پایین تر ساخته شده بود[3] به بیش از 17 کشور صادر و حدود 2250 فروند از آن ساخته شد. به عنوان آخرین مثال نیز می توان به جنگنده اف-16 فالکون اشاره کرد که به بیش از 25 کشور دنیا صادر شده، تا کنون بیش از 4600 فروند از آن ساخته شده و تولید، بازاریابی و فروش نسخه های به روز شده آن کماکان ادامه دارد. بلوک شرق در بلوک شرق و به طور اخص شوروی سابق اما امور دارای مشابهت ها و تفاوت های خاص خود بود. در دستگاه تبلیغاتی شوروی سابق تقریبا می توان وجود سه دسته قبلی را البته با تفاوت هایی قائل بود اما در عین حال دسته چهارم مهم دیگری نیز وجود داشت. این دسته چهارم شامل تجهیزاتی بودند که عملیاتی نشده بودند و یا حتی قابلیت عملیاتی شدن نداشتند، و یا تجهیزاتی که در مورد توانایی ها و قابلیت های آنها بسیار اغراق شده بود. به عنوان نمونه می توان به جنگنده میگ-25 فاکسبت[4] اشاره کرد که تا مدت ها تبدیل به کابوس بلوک غرب شده بود. جنگنده ای که در تبلیغات شوروی با قابلیت هایی چون پرواز در ارتفاع بلند، سرعت نزدیک به 3 ماخ و مجهز به رادار و تسلیحات پیشرفته معرفی شده بود به نحوی که با توجه به معادن بزرگ تیتانیوم شوروی، برای رسیدن به وزن و استحکام و مقاومت حرارتی مناسب، در بلوک غرب گمان می شد بدنه این جنگنده تماما از تیتانیوم ساخته شده است. این جنگنده و توانایی های مخوف آن تبدیل به بدترین کابوس بمب افکن ها و جنگنده های آمریکایی شده بود اما زمانی که در سال 1976 ویکتور بلنکو[5] با یک فروند فاکسبت به ژاپن پناهنده شد مشخص شد که توانایی های واقعی این جنگنده بسیار با آنچه در مورد آن ادعا می شد فاصله داشته و حتی بدنه آن جهت کاهش هزینه تماما از فولاد ساخته شده و از این روی دچار افزایش وزن شده است. یک مثال دیگر طرح بمب افکن استراتژیک با پیشران اتمی است. چنین پروژه ای با تفاوت هایی تقریبا به طور همزمان در آمریکا و شوروی در حال پیگیری بود، در طرف آمریکایی به دلیل محدودیت های ایمنی در نهایت این طرح کنار گذاشته شد اما در همان ایام در کمال ناباوری ناظران غربی، شوروی بمب افکن پیشران اتمی خود را به پرواز دراورد. سال ها بعد مشخص شد که شوروی تعمدا و با آگاهی از مشکلات ایمنی و زیستی خطرناک این پروژه طرفا جهت پیشبرد اهداف تبلیغاتی با لاپوشانی و دروغ گویی به خدمه این بمب افکن را به پرواز درآورده، کاری که البته به قیمت مبتلا شدن تمامی خدمه به سرطان و جان باختن اکثر آنها تمام شد. از سوی دیگر شوروی با پذیرفتن فاصله صنعتی خود در بسیاری از فناوری های نظامی و همچنین توان مالی به نسبت محدودتر خود در تسلیحات گروه سوم به جای تبلیغات گسترده بر کیفیت و قابلیت های فنی چشم گیر عموما بر کمیت، توان تولید و تیراژ انبوه این تجهیزات تکیه می کرد به نحوی که در محتوای تبلیغی نظامی شوروی انبوهی از تصاویر یافت می شود که شمار زیادی از تانک ها و جنگنده ها قاب تصویر را پر کرده اند. از سوی دیگر بسیاری از کشورهای هم پیمان و همسوی شوروی توان مالی و صنعتی گسترده ای نداشتند و حتی بعضا به لحاظ فنی توانایی بکارگیری تجهیزات پیشرفته و سطح بالا در آنها موجود نبود، چرا که بر اساس فلسفه و منش پرولتاریایی نظام کمونیستی شوروی که به دنبال مبارزه با امپریالیسم و متحد کردن طبقات کارگر در اقصی نقاط دنیا بود، بسیاری از کشورها و جنبش های همسوی بلوک شرق را کشورهای جهان سومی تشکیل داده بودند. به همین جهت مساله بازار یابی و فروش تجهیزات همانند بلوک غرب در شوروی در دستور کار قرار نداشت، با وجود آنکه بسیاری از تجهیرات از نظر کمیت در تیراژهای افسانه ای تولید می شد. در واقع حتی در بسیاری موارد تجهیزات نظامی قرار گرفته در اختیار کشورهای همسوی بلوک شرق با قیمت های بسیار کم و یا حتی کاملا در قالب کمک بلاعوض نظامی به آنها اعطا می شد. هدف مشترک، مسیر متفاوت در ایامی که یک جنگ جهانی دیگر بدترین کابوس بشر بود، در لبه تیغ بحران کوبا آنچه عطش ابرقدرت ها به بسط هرچه بیشتر قدرتشان را سیراب می کرد نفوذ و سیطره تبلیغاتی بود تا برنده جنگ هایی شوند که جنگ افزارهای مخوف در دو طرف آن صف آرایی کرده اند اما گلوله ای از سلاحی شلیک نمی شود. تا آنچنان که سانتزو در هنر جنگ خود آورده بدون جنگنیدن برنده جنگ ها بشوند. در این راستا علاوه بر هژمونی فرهنگی، ابرقدرت ها برای نمایش یک چهره موفق از خود به عنوان یک مدل توسعه ای و تمدنی کارآمد که حریف را مقهور خود ساخته روی نمایش ابزارها و توان صنعتی نظامی خود حساب ویژه ای بازکرد بودند. چه کسی بیشترین تعداد تانک را در اختیار دارد، چه کسی پیشرفته ترین بمب افکن را عملیاتی کرده، چه کسی سریع ترین جنگنده را ساخته، چه کسی اولین انسان را به فضا فرستاده، چه کسی اولین بار بر روی سطح ماه فرود آمده ، داستانی که دامنه آن حتی به مسابقه فضایی هم کشید. اگرچه دوران جنگ سرد به تاریخ پیوست اما کماکان صنعت نظامی به عنوان نمادی از توسعه فناوری و توان اقتصادی و نیز رکن رکین حفظ تمامیت ارضی و حفاظت از منافع کماکان نقش مهمی در شکل دهی به روابط سیاسی و ساختارهای جئوپلتیک جهانی بازی می کند. سرعت چین در ساخت ناوشکن ها و هواپیمابرهای جدید، مسابقه تسلیحات هایپرسونیک بین روسیه و آمریکا، جنگنده های رادار گریز، بمب افکن های استراتژیک، زیردریایی های اتمی، پهپاد ها و ... را که بازار رقابتی داغی در میان کشورهای قدرتمند نظامی دنیا دارند را می توان جملگی از ارکان نمایش قدرت نظامی، و به تبع آن ارائه الگوی کارآمد و توفق بر رقبا محسوب کرد. اما این نظام تبلیغات و رونمایی از آخرین دستاوردها باید از کارایی لازم برخوردار باشد تا علاوه بر آنکه کارکردهای مورد نظر را ارائه دهد، به سادگی به ضد آنچه که فلسفه وجودی آن بوده بدل نشود. یک نظام رونمایی و تبلیغی نظامی چنانچه از اثر بخشی در جامعه مخاطبینی که پیشتر مورد شناسایی قرار گرفته اند برخوردار نباشد به سرعت به جای امنیت زایی تبدیل به ابزاری خود ساخته برای امنیت زدایی و حتی تهیج دشمنان بدل می شود. چنین نظامی به جای آنکه ارائه دهنده الگویی موفق و مقتدر باشد که بر بلندای دیوار های دژ بازدارندگی بیافزاید صرفا نمایشی مضحک و سخیف خواهد بود که بنیان آن دیوارها را سست می کند. چنان نظامی به جای نمایش یک الگوی کارآمد خود به آیینه ای تمام عیار از بی کفایتی و نابخردی بدل خواهد شد. چنان نظامی به جای آنکه به دشمنان پیام قدرت و هوشیاری بدهد آنان را تهیج کرده و نسبت به ارتکاب اقدامات خصمانه تشویق می کند. چنان نظامی به جای آنکه در میان مخاطبان داخلی، جوانان و نخبگان شور و اشتیاق امید بکارد سر منشا یاس و نامیدی خواهد بود و آنان را نسبت به آینده کشور و نقش خود در آن آینده دلسرد می کند. چنان نظامی به جای تشویق دوستان در سراسر دنیا، طعنه و استهزای دشمنان و سر افندگی دلدادگان را به همراه خواهد داشت. در یک کلام خروجی یک نظام تبلیغی ناکارآمد مشابه آنچه در حال حاضر در کشور با آن رو به رو هستیم، آبی ست که به آسیاب دشمن ریخته می شود. بررسی تجربه های موفق و ناموفق جهانی و ارزیابی کارشناسان امر نشان داده است که یک نظام رونمایی و تبلیغی نظامی موثر باید شامل موارد زیر باشد: · باور پذیری · جذابیت بصری · تعیین و شناخت گروه مخاطبان · باور پذیری : در مباحث رسانه ای عنصر باورپذیری یا اعتبار، هم شامل محتوای پیام و هم شامل منبع پیام می شود و اجزای عینی و ذهنی قابل باور بودن یک پیام یا منبع را در بر می‌گیرد. اصولاً دو راه برای ایجاد اقناع در دیگران وجود دارد: ـ راه محوری ـ راه حاشیه‌ای «راه محوری» در اقناع شامل توجه متفکرانه به استدلال موجود در پیام، ایده‌ها و محتواست و زمانی اتفاق می‌افتد که شنوندة پیام، انگیزه و توانایی فکر کردن در مورد پیام را داشته باشد. در واقع پردازش محوری به معنای تفکر عمیق در ایده‌ها و براهین درون یک پیام است.در موضوعات مرتبط با نیروهای مسلح باید توجه داشت در مواقعی که جامعه ی هدف تحلیلگران نظامی هستند اما «راه حاشیه‌ای» در اقناع زمانی است که دریافت‌کننده‌ی پیام، تلاش نکند با دقت در مورد ایده‌های درون پیام فکر کند. به بیان دیگر، شنوندة پیام، توانایی یا انگیزه یا هر دوی آن‌ها را برای درگیر شدن با پیام ندارد. [6]در این مورد یکی از مهم ترین فاکتور ها، منبع بیان کننده است. منبعی که شروط قابل اعتماد بودن و تخصص را داراست و علاوه برآن از دو عنصر، پویایی و کاریزمای نیز بهره می برد در مورد هر پیامی که صادر می کند بسیار باور پذیر خواهد بود. در این مورد اخبار رسمی صدا و سیما می تواند مثال خوبی باشد. با کاهش اعتماد عمومی به اخبار رسمی سیما مشخصا تبلیغات نظامی این منبع نیز دچار آسیب یادکرده می شود. وجود یک خبرنگار دفاعی مسلط به علوم دفاعی نیز می تواند موجب باور پذیری شود. در این مورد مثلا سیمای رسمی ما از چند خبرنگار بدون تخصص که همزمان از پوشک و شیرخشک هم گزارش تهیه می کنند استفاده می کند. جذابیت بصری: این موضوع دارای فاکتور های متعدد زیبایی شناسانه است که در موضوع تبلیغات مرتبط با دستاوردهای دفاعی نیز بسیار کاربرد دارد. در مورد این موضوع و موضوع شناخت مخاطبان به طور مفصل در اینجا بحث و گفتگو کرده ایم و پیشنهاد می کنم با توجه به این نوشتار یک بار دیگر مرورش کنید. بررسی و مطالعه یک نمونه در خرداد ماه سال جاری، چهارمین فروند از ناوهای کلاس جماران به نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران الحاق شد. این ناو 1400 تنی که از نظر وزنی و توان عملیاتی در استاندارد کورت ها دسته بندی می شود پس از 15 سال از شروع ساخت در خرداد 1400 سرانجام تحویل نیروی دریایی شد. در حالی که در تبلیغات (پروپاگاندای) رسمی عموما این کلاس ناوها ناوشکن خوانده می شوند، اما این ادعایی ست که تنها دست مایه تمسخر و استهزا را فراهم می آورد. در استاندارد های نظامی ناوچه ها عموما در محدوده وزنی 5 هزار تن و ناوشکن ها عموما در محدوده وزنی بین 7 تا 10 هزار تن قراردارند که توان رزمی و قابلیت های دریانوردی بسیار بیشتری دارند، در واقع در حال حاضر نیروی دریایی هیچ ناوی از نوع ناوچه و یا ناوشکن در اختیار ندارد و اصرار فرماندهان این نیرو بر " تفاوت نظام نامگذاری ایران و جهان" مشخصا چیزی بر قابلیت های رزمی این شناورها نمی افزاید. ناوهای کلاس جماران در واقع حاصل تغییرات پر پلتفرم ناوهای کلاس الوند خریداری شده از انگلیس هستند که عمر طراحی آنها به بیش از نیم قرن پیش می رسد و از حیث طراحی و چینش کمپارتمان ها کاملا منسوخ هستند. مدت زمان بین 12 تا 15 سال هم که عموما برای ساخت هر کدام از این چهار ناو کلاس جماران صرف شده، نکته درخشان قابل افتخاری را برای تبلیغ و پروپاگاندای گسترده باقی نمی گذارد. از سوی دیگر این ناوها در بین ناوهای همکلاس خود از نظر توان تسلیحاتی یکی از ضعیف ترین، اگر نه ضعیف ترین، در سطح دنیا هستند و از نظر قابلیت پدافندی در صفر مطلق قرار دارند و در شرایط جنگی صرفا یک تابوت متحرک برای پرسنل آن خواهند بود. در 24 خرداد ماه در میان تبلیغات عمده رسانه های داخلی در حالی که از قابلیت های کم نظیر ادعایی آن و خصوصا رادار عصر بهینه شده مدرن آرایه فازی آن الحاق شد که چندی بعد در عکس های گرفته شده مشخص شد که شناور دشمن شکن مذکور درواقع صرفا از یک ماکت فوق مدرن به جای رادار بهره می برد، واقعه ای که برای مدت ها دست مایه تحقیر و استهزای قوای مسلح جمهوری اسلامی را در سطح منطقه و دنیا فراهم آورد. می بینیم که با عدم دقت بخشی از یک نهاد نظامی چگونه یکی از پر هزینه ترین محصولات دفاعی ما به جای امنیت زایی موجب امنیت زدایی شده و در سطحی بالاتر آبرو و عزتی که به قیمت خون شهدا برای این مملکت و نیروهای مسلح آن خریداری شده بود به ثمن بخس فروخته شد تا زیر تمسخر اجنبی لگدمال شود. و اما آن فغان بلند که گوش فلک را بخراشد: از آنجا که این اتفاق نه برای بار اول و دوم، که تبدیل به رویه ای عادی در سطح نیروهای مسلح شده است و سال به سال بیشتر به عمق فضاحت آن افزوده می شود و بیشتر راه نفس دلسوزان ایران و انقلاب را می بندد، ما را به دامان این سوال می کشاند که اساسا از نظر نیروهای مسلح جمهوری اسلامی فلسفه، چرایی و چیستایی نظام رونمایی ها چیست؟ امنیت افزایی با نمایش یک چهره قدرتمند و استوار، یا امنیت زدایی و تهیج دشمنان با نمایش یک چهره مفلوک، عقب مانده و خرفت از توان نظامی کشور؟ [1] Black Projects [2] Game changer [3] این جنگنده هیچگاه در نیروی هوایی آمریکا به خدمت گرفته نشد [4] MiG-25 Foxbat [5] Viktor Belenko [6]https://fa.wikipedia.org/wiki/مدل_احتمال_ارزیابی

پلنگ برفی (Irbis-E) راهنمای درنای خاکستری در میدان رزم هوایی با ورود بخدمت جنگنده سنگین وزن سوخو-35 از سال 2014 ، این جت رزمی هم اکنون توانمندترین هواگرد نیروی هوایی روسیه و در یک تعریف مشخص ، تکامل یافته ترین گونه از خانواده جنگنده سوخو-27 است که در دوران اتحاد شوروی سابق طراحی و در خط تولید قرار گرفت . اگر چه این گونه بیشتر برای جبران شکاف فناوری صادراتی شوروی تکامل پیدا نمود ، اما با لغو برنامه جنگنده نسل پنجم میگ-1.42 به سال 1999 و پدید آمدن یکسری تاخیرهای پیش بینی نشده در برنامه جاه طلبانه تر سوخو-57 ، ارتش روسیه مجبورشد تا در کوتاه مدت ، بر روی حداقل 100 فروند جنگنده ++4 سوخو-35 که بخش قابل ملاحضه ای از آنها تا سال 2010 خریداری و پس از آن نیز به تعداد بیشتری سفارش داده شدند ، اتکاء داشته باشد . راست : رادار هوابرد نیپ N011 چپ : رادار هوابرد نیپ N011M با این حال ، سامانه راداری اولیه مورد استفاده در سوخو-35 که با شناسه Irbis-E شناخته میشود ، تا کنون به نسبت مورد بررسی های بسیار زیادی قرار گرفته است . این رادار که یک گونه با قابلیت اسکن الکترونیکی و مکانیکی است از یک آنتن آرایه فازی غیر فعال بهره می برد و بر روی یک واحد هیدرولیکی دو مرحله ای مستقر است . این بخش به گونه ای طراحی شده که آنتن مزبور را بصورت مکانیکی تا زاویه 60 درجه آزیموت و 120درجه در ارتفاع بچرخاند ، در حالی که آنتن این رادار با ارسال یک پرتو کنترل شده الکترونیکی در کنار چرخش های مکانیکی آنتن می تواند زاویه انحراف پرتوهای ارسالی با به بیشتر از 120 درجه گسترده کند . درواقع امر ، رادار فوق الذکر نه تنها قابلیت ردیابی اهداف را در یک فاصله 4 برابری نسبت به رادارN001 اصلی مورد استفاده در سوخو-27 در اختیار دارد ، بلکه در حال حاضر این رادار امکان کشف اهداف هوایی با سطح مقطع راداری سه متر مربع در یک برد 400 کیلومتری را داراست . راست : Irbis-E چپ : نمونه اولیه Irbis-E با توجه به مقدورات فوق الذکر ، Irbis-E قابلیت نصب بر روی گونه های پیشرفته تر سوخو-27 نظیر اس ام-2 و اس ام-3 و همچنین گونه های همنام در جنگنده سوخو-30 را خواهد داشت . اما مساله ای که مجموعه نصب شده بر روی سوخو-35 را از گونه های دیگر متمایز می کند ، این قابلیت است که سامانه های جدیدی در بخش جلویی این جنگنده نصب شده که میتواند روند آگاهی موقعیتی خلبان را در مقایسه با نمونه های قبلی افزایش دهد . اجزاء رادار هوابرد Irbis-E بدین ترتیب برخلاف Irbis-E که از اسکن ترکیبی الکترونیکی – مکانیکی استفاده می کند ، حسگرهای جدید تعبیه شده در لبه های جلویی بال سوخو-35 از نوع آرایه اسکن فعال (AESA) بشمارمیروند . این رادارها با شناسه N036B-1-01 که درباند L کار می کنند ، زاویه پوشش بسیار بهتری را برای خلبان به منظور ردیابی اهداف رادارگریز و همچنین اجرای تاکتیکهای جنگ الکترونیک فراهم می نمایند . رادار N036B-1-01 این رادار در عین اینکه نسبت به رادارهای غیرفعال ، بلحاظ عملکردی ، قوی تر بشمار می آیند ، ایجاد اخلال بر روی آنها نیز به مراتب مشکل تر به نظر می رسد . در این میان ، انتخاب باند L برای این رادار که در محدوده 1.0 تا 2.0 کیگاهرتز با طول موج 15 تا 30 سانتیمتر عمل می نماید ، به مراتب از رادارهای باند ایکس با فرکانش 8-12 کیگاهرتز قدرتمندتر است . این رده از رادارها ، بدلیل موج بلند مورد استفاده در آنها ، توانایی بیشتری در شناسایی جتهای رادارگریز داشته مضاف براین ، احتمالا پتانسیل بهتری برای کشف هواگردهای پنهانکار متخاصم مجهز به رادارهای باند ایکس خواهند داشت . رادار زمین پایه پی-14 تال کینگ ارتش عراق که قبل از اعزام اف-117 ها به قلب بغداد ، مورد هدف قرار گرفته و منهدم شدند بدین سان ، نصب غیرمعمول رادارهای باند ال بر روی جتهای سوخو-35 قابلیت منحصربفردی را در اختیار خلبان این جنگنده قرار می دهد که بتواند جتهای رادارگریز ناتو را زودتر دیده و بطور طبیعی زودتر شلیک کند. علاوه براین ، سوخو-35 با مجهز شدن به سامانه جدیدتر جستجو و ردیابی مادون قرمز OLS-35 بر مبنای ادعای شرکت سازنده توانسته در آسمان سوریه ، بر روی جتهای پنهانکار آمریکایی قفل کند. راست : سامانه کشف و ردیابی مادون قرمز OLS ( موقعیت برجسته روی دماغه فلانکر) چپ : رادار Irbis-E اگر این موارد ، صحت داشته باشد ، باید دید که آیا جنگنده هایی که امروز در دست طراحی قرار دارند و یا اینکه مراحل آزمایشی خود را پشت سر می گذارند ، آیا رویکرد مشابهی را اتخاذ خواهند کرد ؟! در این میان ، جتهای جی-11دی و جی-15بی که نمونه ای مشتق شده از سوخو-27 روسی هستند ، از رادار AESA در بخش دماغه خود بهره می برند که این سئوال پیش خواهد آمد که آیا این هواگردها همانند مدل روسی میتواند این روند را تجربه کند یا خیر . در میان محصولات جدید روسی نیز ، سوخو-57 از رادارهای AESA نصب شده در دماغه استفاده مینماید ،اما هنوز باند مورد استفاده در این رادار مشخص نشده است . در مجموع ، رادارهای AESA باند L پس از نصب برروی جتهایی نظیر سوخو-35 ، به نظر آگاهی موقعیتی خلبان را نسبت به گذشته ، افزایش داده اند و این مساله جذابیت فروش جتهایی نظیر سوخو-27 اس ام-3 یا سوخو-30 اس ام 2 را در مقایسه با گذشته ، به مراتب افزایش خواهد داد. پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

شاكيان چند دسته هستند يك دسته واقعا دنبال علت داستان و پيگيري خون و حق عزيزشون هستن كه بعضي از كم كاري ها و رفتارهاي مسئولين ناراحتشون كرده اينا كساني هستن كه بايد بهشون توجه كرد و اصل داستان هستن هرچي هم بگن حق دارن و نبايد غرورشون رو جريحه دار كرد يا اينكه حس كن بهشون توهين شده حتي يه جاهايي بايد ايستاد تا اونها فحش و ناسزاشون رو بگن تا حس كمن حرفشون شنيده شده است ولي يك دسته شدت غم و حادثه به علاوه ضديت با جمهوري اسلامي اونها رو برده تو بازي رسانه هاي خارجي اينا همون هايي هستن كه در تمام صحبت هاشون از كلمه عمدي استفاده مي كنند تا پشت اون به رهبر و كليت جمهوري اسلامي حمله كنند تو حرف هاشون هم مشخصا بحث فني نيست و احساس به كينه و انتقام رسيده و با حمله به جمهوري اسلامي دنبال تسلي خودشون و انتقام هستن مثال مشخص هم اقاي اسماعيليون هست اينا با صحبت و بحث راضي نميشن و حتي اگر تمام مقامات كشور رو بكشن باز كينه تو وجودشون از بين نميره اين صحبت بنده رو تو بعضي خانواده هاي داغدار تصادفات جاده اي به خوبي ميبينيد كه شدت حادثه چه ها كه نمي كند راهكار براي اينا اجراي قانون بصورت كامل هست و توضيح اضافه باعث توهم بيشترشون ميشه

حساسیت زدایی با اقدامات دامنه دار. اصلا هم شخص کاظمی و دولتش یک پروژه نبوده و مقتدی صدر هم راست میگه که جهان و غرب راستگوترین و صادق ترین طرف ها در عراق هستند و کاظمی هم بهترین نخست وزیر موقت بوده که یک انتخابات سالم! را برگزار کرده و اصلا هم بحث بده بستان های پشت پرده ضد حشدی و معامله های قدرت در کار نبوده.

نمای گرافیکی از مکانیزم عمل سامانه سپر مقدمه : در اوایل نوامبر 2021 ، صنعت دفاعی ترکیه ، از یک سامانه دفاع هوایی جدید با شناسه HISAR-U رونمایی نمود که ازآن با عنوان "سپر" یاد میشود که گفته شده با موفقیت مراحل اولیه تست گرم را پشت سر گذاشته است . در این ارتباط ، اسماعیل دمیر ، رییس دپارتمان صنعت دفاعی ترکیه توضیحاتی را شش روز پس از این تست ( ششم نوامبر ) در شبکه های اجتماعی منتشر نمود . به گفته وی ، این سامانه دفاع هوایی جدید ، پس از اتمام آزمایشهای برنامه ریزی شده برای آن در سال 2023 وارد خدمت خواهد شد ، در حالی که پیش از این تحلیل های بدبینانه ای مبنی بر تاخیر در عملیاتی شدن آن تا بازه زمانی سال 2025-2023 در مطبوعات ترکیه دیده شده بود و تولید انبوه آن را از سال مالی 2026-2025 دانسته بودند . تست موشک حصار- یو خانواده سامانه سپر از یک نظر ، برنامه HISAR-U به نوعی نسخه تکمیل شده خانواده سامانه HISAR (حصار ) است که برنامه طراحی آن از سال 2007 آغاز شدو بمدت 14 سال است که ادامه دارد . بدین ترتیب ، گونه HISAR-U به مدرن ترین نمونه سیستم دفاع هوایی حصار ( قلعه) تبدیل خواهد شد. پیمانکار اصلی این سیستم ، دوشرکت دفاعی بزرگ ترکیه شامل آسلسان ( پیمانکار اصلی ) و راکتسان ( توسعه دهنده فناوری بخش موشکی ) محسوب میشوند ، در حالی که بطور همزمان ، شرکت Tübitak SAGE مسئول توسعه کلاهک موشک و سامانه های هدایت آن که در مقایسه با سایر بخش ها از اولویت بیشتری برخوردار شده ، را بر عهده گرفته است . راست : سامانه دفاع هوایی حصار - او چپ : سامانه دفاع هوایی کوتاهبرد حصار- آ در همین راستا ، رئیس جمهور ترکیه در ژانویه 2021 طی اظهارنظری ، براین اعتقاد قرار داشت که سامانه دفاع هوایی HISAR-A ( حصار- آ) تمامی تست های لازم را تا ابتدای 2021 تکمیل نموده و برای تولید انبوه آماده شده است . این مجموعه می تواند اهداف را در یک برد 15 کیلومتری و ارتفاع 8 کیلومتری مورد هدف قرار دهد . تست گرم سامانه دفاع هوایی حصار- او در عین حال ، این سیستم جدید می تواند تا 6 هدف هوایی را بطور همزمان ردیابی نماید . این درحالی است که سیستم دفاع هوایی میان برد HISAR-O با یک جهش ، قابلیت انهدام اهداف در یک برد 25 کیلومتری و ارتفاع 10 کیلومتری را داراست ، چنانکه می تواند جتهای رزمی را در بردی نزدیک به 40 تا 60 کیلومتر کشف نماید و برخلاف نمونه قبلی ، قابلیت ردیابی 60 هدف را در اختیار دارد . شناخت اولیه از سامانه دفاع هوایی حصار- یو / سپر (Siper /HISAR-U) براساس تعاریف و داده های بدست آمده از این برنامه ، طراحی و بکارگیری یک سامانه دفاع هوایی دوربرد ، هدف اصلی از سرمایه گذاری ترکیه بر روی سیستم دفاع هوایی "حصار" است که می بایست پس از تکمیل ، تمامی تاسیسات راهبردی ترکیه را در برابر حملات هوایی پوشش دهد ، کما اینکه گزارشهایی در دست است که نشان می دهد این سامانه ترک قابلیت رهگیری اهداف مختلف هوایی و حتی موشکهای بالستیک را نیز بدست خواهد آورد . بلحاظ تاریخی ، ایده اولیه این سیستم در سال 2018 ، طی یک رویدادی که مسئولیت تشریح روند توسعه دفاعی ترکیه را دنبال مینمود ، توسط رئیس جمهوری این کشور بیان شد که براساس آن ، ترکیه می بایست با توجه به گسترش تهدید هوایی و بالستیکی ، یک سیستم دفاع هوایی دوربرد را با شناسه اولیه "سپر" تولید می نمود ، این درحالی بود که نخستین تصاویر گرافیکی و داده های اولیه در خصوص این سامانه از سه سال قبل ( 2015) در صفحات اینترنتی ترکیه ظاهر شده بود. تست گرم سامانه حصار - او در همان زمان ، اطلاعات موجود در رسانه های ترک زبان نشان میداد که ارتفاع درگیری این سیستم جدید تا 30 کیلومتر بوده ، در حالی برد اعلام شده موشکهای جدید تا 100 کیلومتر نیز بیان شده است . روزنامه حریت چاپ آنکارا در ماه مارس 2021 به این نکته اشاره کرده بود که حداکثر برد موشکهای حصار- یو (سپر) یکصد و پنجاه کیلومتر است . سایر رسانه های ترکیه نیز براین نکته اصرار دارند تولید انبوه حصار- یو به این کشور کمک می کند تا یک برابری عملکرد را با سامانه های روسی و آمریکایی بدست آورد . مهمات قابل استفاده در خانواده سامانه حصار تحلیلگران دفاعی ترک ، امروز براین عقیده اند که سامانه فوق الذکر قابلیت درگیری با اهداف پرنده در ارتفاع 30 کیلومتری را داراست و اگر چه عملیاتی شدن سامانه های اس-400 خریداری شده می تواند پوشش موثرتری را فراهم کند ، اما اگر برد موشک های سامانه بومی این کشور به 150 کیلومتر برسد ، به تقریب می توان گفت که این سیستم ارزش سرمایه گذاری را دارد . لانچر سامانه حصار- یو درواقع ،کارشناسان نظامی ترکیه ، دید مثبتی به محصول بومی خود دارند و مدعی اند که این سیستم بخوبی قابل رقابت با سامانه پاتریوت آمریکایی است ، در حالی که به صورت عجیبی ، از مقایسه محصول خود با سیستم اس-400 بطور مستقیم خودداری می کنند!!!! ضمن اینکه ترکیه همچنان در حال مذاکره برای خرید سامانه های دفاع هوایی بیشتر از روسیه است . در همین راستا ، رییس جمهور این کشور در سپتامبر 2021 اعلام نمود که این کشور آماده خرید دومین سری از سامانه اس-400 روسی است که می بایست به 4 آتشبار قبلی که در سال 2019 تحویل گردید ، اضافه گردد . ارزش این معامله براساس داده های موجود ، چیزی در حدود 2.5 میلیارد دلار بود که مستقیماً روابط بین آنکارا و واشنگتن را شکرآب نمود و در نهایت باعث شد تا ایالات متحده ، این کشور را از برنامه اف-35 اخراج کند . تردید در مورد آینده سامانه حصار از زمانی که ایده این سیستم جدید مطرح شد تا موعد تحویل سامانه های اس-400 وپس از آن ، تحلیلگران روسی نسبت به ادعاهای ترکیه در تولید این سامانه دفاع هوایی ،ابراز تردیدهای فراوانی را نموده اند . بدین معنی که این ناظران ، براین باورند که ارتش ترکیه بطور همزمان قابلیت پذیرش و بکارگیری اس-400و سیستم بومی خود را ندارد ، ضمن اینکه بخش دفاعی ترکیه بلحاظ روند فعالیت و همچنین فناوریهای موجود ، توانایی رقابت با محصولات روسی را نداشته و بطور طبیعی این ادعاها قابل تردید هستند. به اعتقاد تحلیلگران نظامی ، تحلیل این نظامی سابق ممکن است تا حدودی به حقیقت نزدیک باشد ، چرا که کشورهای سازنده این سیستم ها ، هرگز تمایلی برای افشای قابلیتهای واقعی سیستم های خود ندارند و مضاف براین ، وب سایتهای رسمی شرکتهای مربوطه نیز هنوز حاوی اطلاعات معینی نیستند. در همین راستا ، بر خلاف نمونه های آزمایش شده قبلی ، از خانواده حصار ( حصار-آ و حصار- او) که داده های مشخصی را بصورت منتشر شده ، نشان می دهند ، اطلاعات تایید شده ای از این سیستم جدید وجود ندارد . در مجموع ، این ژنرال روس در این خصوص که سامانه سپر بتواند در آینده مشخصی با سیستم اس-400 که قابلیت مقابله با اهداف مافوق صوت را نیز بخود می بیند ، رقابت کند ، بسیار مردد به نظر می رسد . روسلان پوخوف مدیر مرکز تحلیل استراتژی و فناوری (CAST) روسیه این شک و تردیدها ، البته مختص نظامیان هم نیست ، چنانکه روسلان پوخوف مدیر مرکز تحلیل استراتژی و فناوری (CAST) روسیه طی مصاحبه ای نسبت به توانایی صنعت دفاعی ترکیه به منظور محقق کردن اعداد اعلامی مربوط به سامانه "سپر" ابراز تردید نموده و معتقد است که با توجه به پیچیدگی کار ساخت موشکها و همچنین چرخه آزمایش ها و تکمیل فناوری تا استقرارکامل ، این برنامه حداقل می بایست 10 سال بطول انجامد. به گفته وی ، دومین مشکل ترکیه ، عدم استقلال در فرآیند تولید است ، در حالی که امروز، تنها روسیه و ایالات متحده قابلیت تولید کل سامانه دفاع هوایی را بطور مستقل در اختیار دارند و سایر بازیگران و بخصوص ترکیه از قطعات و فناوری وارداتی در فرآیند طراحی و تولید خود استفاده می نمایند. این مساله برای آنکارا ، یک خطر دائمی بحساب می آید ، چرا که درصورت تشدید و وخامت رابطه با غرب ، این کشور ممکن است دسترسی به فناوری مورد نیاز را از دست بدهد و اگر شرکتهای ترک قصد جایگزین کردن فناوری خریداری شده را با نمونه های تولید داخل داشته باشند ، این امر روند توسعه را قطعها با تاخیر مواجه خواهد ساخت . براساس اطلاعات ویکی در عین توجه به این موضوعات ، کارشناسان براین باورند که ترکیه حتی درصورت فائق آمدن بر همه مشکلات ، باز هم قابلیت ورود به عرصه رقابت جدی با روسیه و ایالات متحده را ندارد ، چرا که تولید این مجموعه های پدافندی ، چندان گسترده نخواهد شد و ابتدا نیازهای داخلی این کشور می بایست پاسخ داده شوند که این بدان معناست که صادرات این سامانه زودتر از 10 تا 15 سال آینده پس از اتمام موفقیت آمیز تستهای استاندارد صورت نخواهد پذیرفت . پی نوشت : 1- بن پایه 2- بن پایه 3- بن پایه 4- بن پایه 5- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

ما تقریبا همون سیاست رژیم قبلی رو در مورد کشورهای عربی و اسراییل دنبال میکنیم البته بدون منافعش.اون موقع هم با اسراییل رابطه داشتیم هم جنبش امل رو راه انداختیم قطعا اسراییل دلیل بسیار مشروع برای حضور در کشورهای عربی و تا حدودی کنترلشونه ولی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی یک خام بودن هزینه زا دیده میشه که هنوز نتوستیم پوشش بدیم سیاست خارجی شعاری کار رو پیش نمیبره یک مسئله مهم دیگه هم اینه که ما هر مسائل رو سیاسی میکنیم چه اقتصادی و هسته ایی چه حتی کرونا و واقعا دچار خسران میشیم کلا بسیار بی تجربه عمل میکنیم تقریبا همه تحلیلگران اعتقاد دارند دولتهای بعد انقلاب به اتفاق پراگماتیسم بودند حتی از نتایج اعمال و کردارمون هم درس نگرفتیم مسئله قفقاز بسیار موضوع حساسیه اگه زودتر مذاکرات به سرانجام برسه و دستکم تو این مسئله محتاج روسها نباشیم شک نکنید اقدام به احداث پایگاه میکنیم اراده اش وجود داره و به علت همسایگی با کشور و داشتن مرز زمینی می شه گروههای وابسته به خودمون (چه از نظر مذهبی در آذربایجان و چه ملی در ارمنستان)رو ایجاد و تقویت کرد حتی از حزب الله لبنان هم میتونه برای ما راه گشاتر باشه.قفقاز همیشه نقطه کلیدی بوده الان کلید "قدرت"شدن ایرانه ما با آمریکا در افتادیم روسها که اصلا مال این حرفها نیستند انشالله آتش اوکراین هم شعله ور بشه و راه باز تر بشه همونطور که بالاتر عرض کردم اول حل کردن یا کم کردن تنش از طرف غربه قبلا یکبار شده بازهم شدنیه(روابط ترکها و روسها جای هیچ شکی رو باقی نگذاشته)

هرگز برای کُشتن پشه ، از توپ جنگی استفاده نکن ! کنفسیوس حکیم

بسمه تعالی 182 سامانه مجید: تکنیکال ساخت صنعت تکنیکال ها در دوران اخیر به شدت مورد اقبال گروه های شوروشی و شبه نظامی قرار گرفته اند. از جمله دلایل عمده آن در درجه اول تحرک بالای این ادوات است که آنها را مناسب جنگ نا متقارن و نبرد در میادین ناهموار می کند و دوم ارزان تر و در دسترس تر بودن پلتفرم های تجاری که برای آنها استفاده می شود است. اما همین دلایل تحرک بالا، توان آفرود مناسب، سادگی تعمییر و نگه داری و هزینه های به نسبت کم موجب شد تا پس از آن ارتش های رسمی کشورها، از جمله حتی ارتش هایی که منابع مالی قابل توجهی در اختیار دارند، نیز به سمت استفاده از این ادوات سوق پیدا کنند. این مورد موجب شد که سطح فن آوری ساخت ازساخت کارگاهی به ساخت کارخانه ای و صنعتی ارتقا پیدا کند هر چند مفهوم پشت ساخت این تجهیزات کماکان ثابت بود. عمده ترین حوزه جغرافیایی که تکنیکال ها در آن به کار گرفته شده اند خاورمیانه می باشد، البته در برخی نقاط و درگیری های دیگر نیز این ادوات حضور قابل توجه داشته اند که از جمله آن می توان به Chadian–Libyan conflict در اواخر دهه 1980 اشاره کرد که در آن نیروهای چاد که تحت حمایت فرانسه بودند با اتکا به تکنیکال ها قوای زرهی لیبی را عقب زده و در جنگ پیروز شدند. تاثیر این تکنیکال ها در این درگیری تا آنجا بود که حتی این جنگ را “Toyota War” نامیدند. نیروهای چاد در این درگیری حدود 1000 نفر تلفات متحمل شدند و تعداد انگشت شماری از تکنیکال های آنها از بین رفت. در طرف دیگری اما ارتش لیبی بیش از 7000 نفر از نیروهای خود را از دست داد و در میان خسارات دیگر صد ها دستگاه از انواع ادوات زرهی و تانک هایش نابود شد یا به غنیمت گرفته شد. اما در کنار تمامی این توانایی ها و حسن شهرت ها تکنیکال ها ضعف های قابل توجهی نیز دارند. در نبود حفاظت مناسب و خلا امکانات شناسایی و آگاهی محیطی موثر، عمده ترین ضعف کاروان های تکنیکال را می توان در برابر حملات هوایی – جنگنده، پهپاد، بالگرد – دانست. اگرچه بسیار از تکنیکال ها به تسلیحاتی همچون zpu و zu-23 با ماهیت ضدهوایی مجهز هستند اما به دلیل نشانه روی چشمی که موجب عدم دقت کافی و ناتوانی در شب و یا شرایط آب و هوایی نا مناسب می شود و نیز برد و ارتفاع درگیری محدود این توپ ها به سرعت قافیه نبرد را در برابر تهدیدات هوایی واگذار می کنند. سامانه پدافندی مجدید، تکنیکال جدید ایران اما می تواند تا حد قابل توجهی ضعف نیروهایی را که توان تحرک شان مبتنی بر تکنیکال است را برطرف کند. این سامانه در یک پیکره بندی کامپکت ( جمع و جور) و کاملا پرتابل علاوه بر آنکه می تواند با لینک شدن به رادارها در یک جنگ شبکه محور به کار گرفته شود، با اتکا به تجهیزات الکترواپتیک خود نیز می تواند به کشف و رهگیری تهدیدات به صورت پسیو اقدام کند. هر یک از این تکنیکال ها می تواند آسمان نبرد را در دایره ای به قطر 16 کیلومتر برای هواگردهای دشمن و دیگر تسلیحات هواپایه همچون موشک های کروز ناامن کند در حالی که به دلیل متحرک بودن و عملکرد پسیو آن کشف و نابودی آن کار دشواری ست. از سوی دیگر به دلیل ارزان بودن به نسبت سامانه هایی چون TorM2 امکان به کارگیری آن در تعداد گسترده وجود دارد. در کنار نقاط قوت یاد شده ضعف هایی نیز در این سامانه وجود دارد. اول آنکه اگرچه در روی کاغذ هر سامانه توان مسلح شدن با 8 موشک AD-08 را داراست، اما در عمل به دلیل محدودیت های اقتصادی در عمل بسیار بعید است که هر سامانه با بیش از 4 موشک مسلح شود. در رزمایش پدافندی اخیر نیز به رغم حضور چند دستگاه سامانه مجید حتی یک سامانه به 8 موشک مسلح نبود. آنچنان که این مشکل هم از جهت اقتصادی و هم ضعف دانش در مورد میادین نبرد مدرن و هم عدم کفایت لازم در فرماندهی که منابع محدود را صرف موازی کاری های بی حاصل می کند، در دیگر سامانه های پدافندی دیگر ایران نیز دیده می شود: تجهیز آتش بارهای سامانه های مرصاد-16 و 3خرداد به لانچر های 3 فروندی، تجهیز سامانه 15 خرداد به تنها 3 لانجر 4 فروندی، در اینجا نیز به احتمال زیاد این قاعده با شدت بیشتری تکرار خواهد شد به نحوی که حتی سامانه های مجید مسلح به 4 موشک نیز چندان پرتعداد نبوده و عمده سامانه های عملیاتی به تنها 2 فروند موشک مجهز شوند. از این رو این سامانه ها (همانند عمده تجهیزات پدافندی ایران) اگرچه دربرابر تعداد محدود هواگردهای دشمن می توانند عملکرد درخشانی داشته باشند، اما در برابر حملات انبوه دشمن برای out number کردن آنها چندان به زحمت نمی افتد. سناریوی مشابهی در حملات اسرائیل به پایگاه های نظامی در سوریه مرتبا رخ می دهد، در هر حمله معمولا بین 8 تا 15 فروند موشک دلیله شلیک می شود، سامانه های پدافندی سوریه در بهترین حالت تنها چند فروند از موشک ها را نابود می کنند و باقی موشک ها هدف از پیش تعیین شده و حتی خود سامانه های پدافندی را نابود می کنند. در نتیجه در مورد سامانه مجید نیز اگرچه در بکارگیری در کمین ها و یا در برابر حملات محدود می تواند موثر باشد، اما عمده ترین ضعف آن در برابر حملات انبوه خواهد بود. دومین مشکل عمده این سامانه این است که در حال حرکت قادر به شلیک نیست که موجب می شود به عنوان یک تکنیکال از مزیت اصلی اش که توان تحرک قابل توجه بوده فاصله بگیرد. البته این مشکل به نظر به دلیل ضعف در استحکام و کیفیت وانت های به کار گیری شده است که موجب می شود نتوانند فشار ناشی از شلیک موشک را تحمل کنند، در حالی که در مورد هدف یابی و کنترل آتش در حین حرکت مشکلی وجود ندارد. از این رو در صورت استفاده بر روی یک پلتفرم توانا تر این مشکل قابل حل خواهد بود. اما چنانچه محدوده این بحث را از نبردهای زمینی به دامنه دریا بکشانیم و قایق های تندرو را به عنوان تکنیکال های دریایی در نظر داشته باشیم مشاهده می کنیم که این قایق ها نیز در برابر حملات هوایی ضعف عمده ای دارند و توان پدافندی محدودی که بر روی برخی از قایق های تندروی ایران با استفاده از توپ های پدافندی همجون zu-23 ایجاد شده همانند نمونه های زمینی شان در برابر تهدیدات هوایی چندان کاری از پیش نبرده و طعمه هواگردهای دشمن می شوند. تجهیز قایق های تندرو به نمونه دریاپایه سامانه مجید، به عنوان تکنیکال های دریایی که بخش قابل توجهی از استراتژی دریایی ایران را خصوصا در محدوده خلیج فارس و تنگه هرمز تشکیل می دهند. می تواند معادله پدافند دریایی را به طرز قابل توجهی دگرگون کند و تبدیل به سلاحی مهلک در برابر هواگردهای دشمن، خصوصا بالگرد ها و پهپاد ها باشد.

تمرینات نگهداری و تعمیرات در میدان نبرد پیرو مقاله خوب جناب @Crash با عنوان قلب تپنده تانک های چینی در مورد تعمیرات و نگهداری موتور تانک نوعی از تمرینات مطرح شد که کمتر دیده می شود ولی مهم و حیاتی هست همیشه از تمرینات نیروهای رزمی سخن گفته شده است ولی لجستیک و تعمیرات و نگهداری در میدان نبرد یکی از مهارت های مهم در کیفیت نیروهای نظامی هستند برای این منظور تمرینات و شبیه سازی هایی برای ایجاد سختی شرایط جنگ و امادگی پرسنل پشتیبانی برای راه اندازی سریع و حفظ حداقل کیفیت نیروها طراحی می شود این تمرینات در چند سطح انجام می شود سطح ابتدایی بحث توانایی سبک و اورهال تعمیرات در عقبه و در زمان کافی هست سطح دوم انجام تعمیرات در عقبه در زمان محدود، (1 ساعته، 6 ساعته و 24 ساعته) سطح سوم انجام تعمیرات در زمان محدود همراه با عوامل استرس زا ( شامل انفجارهای مصنوعی، شلیک گلوله های رنگی و ...) این تمرینات علاوه بر بالا بردن سطح کیفی و ایجاد ارزیابی دقیق از توانایی پرسنل تعمیرات سبب یافتن گره ها و مشکلات سخت افزاری در مسیر تعمیرات می شود که با تکنیک های مشخص راهکارهایی برای انجام این تعمیرات در کوتاه ترین زمان انجام میشود - یکی از این راهکارها استفاده از قطعات ماژول و از پیش اماده است که باعث کاهش زمان تعمیرات و راه اندازی سریع وسایل زرهی می شود و بخش معیوب سریعا به عقب منتقل شده تا در زمان و امنیت کافی تعمیرات اساسی صورت گیرد این راهکار برای سیستم کنترل، محافظ های زرهی و ... وجود دارد. حتی پناهگاه و مقرهای از پیش اماده برای تسریع در افزایش امنیت تجهیزات زرهی استفاده می شود. - راهکار دیگر پیشبینی قطعات ضعیف و با احتمال اسیب بالا جهت تهیه و امادگی ارائه در میدان نبرد یا واحدهای تعمیرات است تا قطعات یا ماژول ها به تعداد کافی و در موقعیت های مناسب حاضر بوده و خدمات برای پشتیبانی بدون مشکل انجام شود این راهکار شدیدا به ارزیابی مداوم آماری از تعمیرات، تهدیدات و ضعف های تجهیزات زرهی وابسته است. - تهیه چک لیست راهنما برای مستند سازی تجربیات و تکنیک ها برای تعویض سریع قطعه و ماژول مشابه این مستندسازی را در تیم های نگهداری و تعمیرات فرمول 1 می توان مشاهده کرد که چگونه تیم تعمیرات در کمتر از 1 دقیقه تمام خدمات را انجام و ماشین را راهی مسابقه می کنند. در آموزش و تمرین هر چه عرق بیشتری بریزیم در میادین نبرد خون کمتری می‌ریزیم

Kawasaki RC-2

برای سردار سلیمانی که تاپیکی نداریم؟! به هر حال چه فرقی هم میکنه. سردار تقوی، سردار حیدری، سردار الله دادی، سردار اسکندری. همه از یک جنس هستند.   سعی کن در این آزادی اسیر نشوی   به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، سردار «قاسم سلیمانی» فرمانده سپاه قدس ایران پس از خواندن کتاب «من زنده ام» دو یادداشت برای معصومه آباد نویسنده این کتاب نوشته است. سلیمانی در نامه اول خود که آن را در بغداد نوشته است، حس خود را نسبت به این کتاب زیبا بیان کرده است. در این نامه آمده است:   «بسمه تعالی خواهرم، مثل همان برادرهای اسیرت همه جا با تعصب مراقبت می کردم کسی عکس روی جلد کتابت را نبیند. و در تمام کتاب با ناراحتی و استرس بدنبال این بودم که آیا کسی به شما جسارت کرد؟ آخر مجبور شدم روی عکست را با کاغذ بچسبانم تا نامحرمی او را نبیند. برادرت بغداد «سلیمانی»   در دومین نامه حاج قاسم که در «نینوا» نوشته شده، با اشاره به رشادت های معصومه آباد می گوید: «انشالله کتابت را به همه زبان ها ترجمه می کنم تا همه بدانند زینب بنت رسول الله چگونه بوده است.» متن دومین نامه قاسم سلیمانی به این شرح است:   «خواهر خوبم. در آن اسارت، اسارت را به اسارت گرفتی سعی کن در این آزادی اسیر نشوی انشالله کتابت را به همه زبان ها ترجمه می کنم تا همه بدانند زینب بنت رسول الله چگونه بوده است وقتی کنیز او معصومه اینگونه معصوم بوده است. به تو بعنوان خواهرم، بعنوان معرف دختر مسلمان شیعه، معرف ایران اسلامی، معرف تربیت خمینی افتخار می کنیم. حقیقتا شگفت زده شدم و هزاران بار به تو و دوستانت مرحبا گفتم ساعت 23 (نینوا) «سلیمانی»

[quote]اتفاقا مسئله اینجاس که اگه این اسراییلیهای راحت طلب بهشون فشار بیاد تحمل سختی رو ندارن.و اونوقته که این بزدلا فرار و بر قرار ترجیح میدن و اسراییل خالی از سکنه میشه[/quote] این ها عواقب هستند و بخش دیگر داستان طور دیگر می باشد اگر اسرائیل در حمله اش و جنگش چیزی بدست نیاورد یعنی جنگی را شروع کرده برای هیچ بویژه اگر ایران در این حمله دوام بیاورد و با برخ کشیدن پدافند و تلفات کم نیروهوایی اش سرپا بایستد و بعد بیان دارد از ان پی تی خارج می گردد این چیزی شبیه جنگ سی وسه روزه می شود یادمان نرود که آمریکا اسرائیل را تنها نمی گذارد